ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 111 มุ่งหน้าไปสู่ภูเขาเหล็ก - novel-lucky

111 มุ่งหน้าไปสู่ภูเขาเหล็ก

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

ผมพูดกับสาวๆในห้องที่มีไฟสลัวๆ ที่หน้าต่างปิดอยู่

「เอ๋!? พี่จะไปอีกแล้วพรุ่งนี้เหรอ?」

「ใช่ แต่พี่ไม่ได้จะไปที่สนามรบนะ ดังนั้นมันจะแค่ไม่นาน」

「แม้เว่าในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกัน~」

「อย่าเคืองไปเลย เพื่อตอบแทน……จุดนี้เป็นยังไง?」

「อ๊า มันรู้สึกดี มัน 30 ต่อ 1 แล้วแบบนี้ ดังนั้นได้โปรดสนใจหนูมากกว่านี้~」

「ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นพี่จะเหวี่ยงสะโพกของพี่มากกว่านี้」

จากตอนนั้นไป สาวๆไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้นอีก และแค่แลบลิ้นและครางออกมา ระหว่างที่เสียงของเนื้อตีเนื้อก้องอยู่ในห้อง

「มันจบแล้ว?」

「ยัง ตอนนี้~ พี่จะทำหนูต่อ ดังนั้นมันจะเป็นหลังจากนั้น」

「ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ มันเป็นครั้งที่สองของเธอ ไม่ใช่เหรอ?」

「ไม่ใช่ว่าเธอได้มันในปากครั้งแรกเหรอ?」

ผมได้ยิงเสียงของสาวๆที่รออยู่ในแถว ข้างนอกห้อง อาคารที่ผมสร้างเป็นที่อยู่ชั่วคราวสำหรับสาวๆ ที่ผมช่วยมันค่อนข้างหยาบๆ กำแพงมันบางและไม่ได้ทำมาให้อยู่นาน สาวๆบางคนในหมู่ 30 คน บอกผมว่าพวกเธอจะอยู่รอบๆผมจากตอนนี้ไปต่อจากนี้ ดังนั้น ผมควรจะสร้างอาคารที่ดีกว่านี้จริงๆ

「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!!」

ผมหญิงที่ผมทำอยู่จากข้างหลัง ถึงจุดสุดยอด และล้มไปบนเตียง

「หนูจะเปลี่ยนกับเธอมั้ย?」

「โอเคคคคค~!」

สาวที่รออยู่ในโถงทางเดิน รับสาวที่น้ำลายไหลออกไป และกระโดดขึ้นบนเตียง เอ็นของผม ปกคลุมไปด้วยเมล็ดพันธุ์ของผม และน้ำหวานแห่งความรัก ดังนั้นมันลื่นพอ สำหรับผมที่จะใส่มันเข้าไปแบบนั้นเลย

「น๊าาาาา!! มันหนามากพี่……และน่าทึ่ง~」

ผมแทงเธอหลังจากที่จูบเธอ และอีกครั้ง ห้องเต็มไปด้วยการคราง

「「「ขอบคุณมากๆค่ะ」」」

สาวๆมาส่งผมและผมออกจากอาคาร ที่ถูกเรียกว่า ‘ฮาเร็ม’ ของผมโดยผู้คน เพราะทั้งหมด ผมต้องสนใจสาวๆคนอื่น นอกจากคนที่อยู่ในคฤหาสน์ของผม แค่การลูบท้อง สาวๆที่ท้อง 20 คน จะทำให้พวกเธอมีความสุขเพียงพอด้วยเช่นกัน

สะโพกของผมก็เบาข้ามากด้วย ผมจึงกลับไปที่คฤหาสน์ของผม มนอารมณ์ที่ค่อนข้างดี

「พี่มีความสุขจากการโดนล้อมไปด้วยภรรยาน้อยทั้งหลายของพี่เหรอ?」

ผมได้ยินคำพูด และรู้สึกถึงแรงกระแทกบนหลังผมพร้อมๆกันจากการหัวโขกจากนนน่า นี่เป็นการหัวโขก เมื่อเธอเคือง ไม่ใช่เหรอ เพราะเธอจะบินมาพร้อมการวิ่งก่อน ถ้าเธอโกรธจริง หัวของเธอถูผมต่อหลังจากที่โดนผม ผมหันกลับไปและกอดไหล่ของเธอ ทำให้เธอฝังหน้าของเธอไว้ที่อ้อมอกของผม

「หนูจะไม่ถามพี่ ว่าอย่าเอาผู้หญิงมาเพิ่มอีกแล้ว หนูรู้ว่าเอเกอร์-ซามะ น่าจะทนมันไม่ไหว เมื่อเอ็นของพี่ไม่ได้เข้าไปอยู่ในผู้หญิงตลอด」

ผมใส่มันเข้าไปในเธอเมื่อวาน ไม่ใช่ว่าผมทำเหรอ?

「เรื่องนั้นไว้ก่อน มันไม่ได้นานขนาดนั้น ตั้งแต่พี่กลับมาจากสนามรบ และแม้อย่างนั้น พี่จะจากไปอีกครั้ง?」

นนน่ามองขึ้นมาหาผม ด้วยสีหน้าที่กังวล ดันหน้าอกของเธอใส่ผมระหว่างที่กำลังมองขึ้นมา มันเป็นอะไรที่เหมือนอาชญากร

「มันไม่ใช่การเดินทางไปรบครั้งนี้ พี่แค่ต้องตรวจดูเหมือง เพื่อที่จะดูว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น พี่ยังต้องไปดูชาติภูเขาด้วย เพราะพวกเค้าเล่นบทใหญ่ในการต่อสู้……ดังนั้นมากที่สุดมันจะใช้สองอาทิตย์」

「มมมมุ……」

ผมห่อแขนไปรอบๆหัวที่ยังไม่พอใจของนนน่า

「พี่จะพาอดอล์ฟและแคลร์ไปด้วยกันกับพี่ พี่เลยจะไม่สู้ อย่ากังวล」

อดอล์ฟน่าจะอ่อนแอกว่าแคลร์ ผู้ที่มีประสบการณ์การเป็นทหารรับจ้าง เขาเป็นชาย แต่เขาเป็นเป้าหมายของการคุ้มกัน

「แคลร์-ซัง เธอเป็นคนจากบริษัทฟลิตช์ ใช่มั้ย?」

ผมคิดว่านนน่ารู้สึกอิจฉาอยู่ แค่หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น ว่าเธอไม่ได้สนใจอีกแล้ว แต่สีหน้าของเธอผ่อนคลาย

「เธอเป็นคนดี ดูสร้อยนี่สิ มันมาจากของชั้นสูงจากสหพันธรัฐ ที่มีไข่มุข งานเงินก็สวยด้วยเหมือนกัน……」

ของชิ้นนั้นเป็นของขวัญ แต่แน่นอนว่าเธออยากจะให้หนูซื้อมากกว่านั้น แคลร์ ผู้ที่ขุดตัวเองออกจากนรก โดยการเป็นแม่ค้า ต้องคิดว่าความต้องการที่เข้าใจได้ง่ายๆของนนน่า ทำให้เธอเป็นลูกค้าที่จัดการง่าย ในทางกลับกัน เธอดิ้นรนกับคาร์ล่า ผู้ที่ไม่สนใจในอัญมณีหรือขนม ตั้งแต่ที่แรก เธอทำสิ่งต่างๆที่น่าประหลาดใจกระทันหันมาก ดังนั้นผมคาดเดาเธอไม่ได้เลย

ยังไงซะ ใครอื่นที่ผมควรเลือกนอกจากสองคนที่จะไปแล้ว? โดยคิดว่าซีเลียจะตามไปด้วยอย่างเป็นธรรมชาติ ที่เหลือคือผู้คุ้มกันหลายคน และ……

(หนูอยากจะไปด้วย)

ภูเขามันน่ากลัว นะยิ่งดึกๆ ผีอาจจะโผล่มาด้วย

(หนูไม่ชอบที่น่ากลัว ช่างมันเถอะ)

นั่นโอเค

「อืม มาสเตอร์ เอาหนูไปด้วยได้มั้ย?」

「เลอาห์……?」

อย่างที่คาด ผมลังเลเล็กน้อย เลอาห์ไม่ได้ดูเหมือนจะมีร่างกายที่แข็งแรง และจะไม่มีคนคุ้มกันมากด้วยเช่นกัน ดังนั้นเมื่อในโอกาสน้อยๆที่บางอย่างเกิดขึ้น อดอล์ฟอาจจะต้องถูกเสียสละ เพื่อที่จะปกป้องเลอาห์

「แต่มันจะไม่มีอะไรในภูเขา ใช่มั้ย? ดังนั้นพี่ไม่ต้องการให้หนูดูแลพี่ตอนกลางคืนเหรอ?」

แน่นอนว่าผมต้องการนั่น

「ไม่จำเป็น ชั้นจะทำทุกอย่าง」

ดูเหมือนซีเลียดมกลิ่นมันออกมาได้

「การเป็นผู้คุ้มกัน ผู้ช่วย และดูแลตอนกลางคืน จะถูกจัดการโดยตัวชั้นเอง ดังนั้นได้โปรดสบายใจและรออยู่ที่นี่」

บางที่น่าจะเพราะพวกเธออายุใกล้เคียกัน ซีเลียที่ดุดันปะทะกับเลอาห์ที่อ่อนโยน ตัวที่ผอมเพรียวและมีกล้ามของซีเลีย ปะทะ เลอาห์ที่อวบกว่าเล็กน้อยและนุ่มกว่า

ความภักดีของพวกเธอที่มีสู่ผมมันเหมือนกัน แต่ซีเลียโหยหาการจะมีประโยชน์มากกว่า โดยการทำงานหนักในหลายๆสนามที่หลายหลาย ในทางตรงกันข้ามกับเลอาห์ที่เชื่อฟังอย่าแน่นอน ถ้าผมสั่งเธอ เธอจะแหวกขาและบริการผม ในกลางเมือง

「ซีเลีย-ซังก็จะคุ้มกันเค้า ใช่มั้ย? แต่ตอนนี้พี่จะไม่สามารถปกป้องเค้าได้ ถ้าพี่ให้บริการเค้าอยู่ เมื่อพี่เปลือย ใช่่มั้ย?」

「พี่ส่งคนไปเฝ้าระวัง ระหว่างกลางคืนสำหรับเรื่องนั้นได้!」

「หนูจะทำให้ท่อนล่างของมาสเตอร์พอใจ ดังนั้นซีเลีย-ซังควรจะปกป้องชีวิตของเค้า มาแบ่งมันเถอะ เค๊?」

「เธอจะบอกให้ชั้นไปยืนเฝ้าระวัง และดูระหว่างที่เธอและเอเกอร์-ซามะ ทำมันต่อจากชั้นเลยเหรอ!?」

「ฮฮฮฮฮิ้!」

มันมีวิธีพูดอะไรบางอย่างที่จะพูดสิ่งใดๆ และคำแนะนำนี้ อาจจะฟังดูมากกว่าที่เธอพูดออกไป ทำให้ซีเลียตะโกนอย่างโกรธเคือง ระหว่างที่เลอาห์หดหนี

「ซีเลีย อย่าตะคอกใส่น้อง น้องก็ไม่รู้ว่าจะพูดมันยังไงให้ถูกต้อง เธอไม่ได้มีเจตนาที่จะยั่วยุหนู」

เมื่อผมส่งมือให้เลอาห์ เธอกอดผมอย่างแน่น ซีเลียขมวดคิ้วของเธอ

「ที่นั่นน่าจค่อนข้างที่จะปลอดภัยจากโจร มอนสเตอร์อาจจะน่ากังวล แต่หน่วยคุ้มกันจะอยู่ที่นั่นด้วย ดังนั้นพวกเค้าจะสามารถทำมันได้ ไม่ว่าวิธีใดวิธีหนึ่ง พี่จะสร้างความรักกับพวกเธอ ด้วยกันตอนกลางคืน ดังนั้นอย่ากังวล……ถ้าหนูชอบ พี่ควรจะโอบกอดหนู ระหว่างที่หนูยังใส่เกราะอยู่มั้ย ซีเลีย?」

ซีเลียเปลี่ยนเป็นแดงทันทีเมื่อเธอจินตนาการฉากนั้น

「นั่นใช่แล้ว มันจะดีกว่าถ้าเราสองคนทำมันด้วยกัน ซีเลีย-ซัง มาเลียเอ็นเค้าด้วยกันเถอะ เค๊?」

「คนรับใช้ยังอยู่ที่นี่ ดังนั้นได้โปรดอย่าพูดดังอย่างนั้น!」

และด้วยเรื่องนั้น การเลือกคนสำเร็จลุล่วง

—————————————————————

วันต่อมา

「ถ้าอย่างนั้น เราออกไปดีมั้ย?」

「หนูจะไปด้วย」

รถเกวียนและมายืดออกไปและออกเดินทางจากราเฟน ก่อนอื่นคือการตรวจสอบเหมือง จากนั้น เราจะมุ่งหน้าไปที่ชาติภูเขา เพื่อขอบคุณพวกเค้า สำหรับการช่วยเหลือไปสู่ชัยชนะของพวกเขา

ผมพาอดอล์ฟ แคลร์ และผู้เชี่ยวชาญเหล็กที่ได้รับการคุ้มกันของแคลร์ มันดูเหมือนแคลร์อยากจะยืนยันด้วยตาของเธอเอง จากนั้นมีเลอาห์ พวกพ้องของผมตอนกลางคืน ซีเลีย และคนคุ้มกัน 10 ซีเลียนำอยู่ตอนนี้ และ รถเกวียนความเร็วสูงหลายคันไปด้วย นั่นคือพวกที่ไปปัจจุบัน

「ไม่ว่ายังไง ท่านไปด้วยมากกว่านี้อีกหน่อยไม่ได้เหรอ?」

เพื่อเรียกกับรถเกวียน ผมทำให้ม้าควบไปเร็วขึ้น และพูดกับอดอล์ฟ ซีเลียก็ตามหลังผมมา

「การที่จะทิ้งมาสเตอร์ของหนู และถูกวางในรถม้ามัน……」

「อื้ม หนูก็ค่อนข้างที่จะอับอายด้วย」

หน่วยคุ้มกันและตัวผมเอง ด้วยกันกับซีเลีย ทั้งหมดอยู่บนหลังม้าของเรา แคลร์ เลอาห์ และอดอร์ฟ ทั้งหมดขี่รถม้าอยู่

เลอาห์ขี่ม้าไม่ได้ และแคลร์ใส่เสื้อผ้าแม่ค้าชั้นสูง ดังนันมันจะไม่สบายสำหรับเธอที่จะแหวกขา ปัญหาคืออดอล์ฟ เพราะมันน่าสงสัยอย่างย่ำแย่ ว่าม้าที่เป็นลาของเขา ควบไปในพิ้นที่ที่หยาบกว่านี้ได้มั้ย ถ้าเขาขี่ม้าตัวอื่น มันดูเหมือนจะง่ายมมาก ที่เขาจะถูกสะบัดลง เนื่องจากทักษะการคับขี่ที่แย่

「โอออ้! มันเป็นลอร์ดศักดินา!」

「เจ้าโง่ อย่าโบกมือ!」

มันมีชาวนาบางคนที่ทำงานบางอย่างในหมูบ้าน บนทางไปขของเรา และรวมตัวกัน เมื่อพวกเขขารู้ว่าเป็นเรา

「มันไม่จำเป็น นายปล่อยมันไปได้เพราะชั้นรีบอยู่」

มันเป็นสูงสุดของฤดูหนาว ผมเลยไม่คิดว่ามีความจำเป็นอะไรที่ต้องดูแลข้าวสาลี แต่ชาวบ้านขยับไปทั่วอย่างยุ่งๆ

「มันเกือบได้เวลาเก็บเกี่ยวแรดิชและกระหล่ำปลีแล้วด้วย ด้วยทางที่ใหญ่ที่มันเสร็จสมบูรณ์แล้ว พอค้าเรม่าบ่อยด้วย ดังนั้นเราได้เงินมากกว่า กับสิ่งต่างๆที่นอกจากข้าวสาลีได้」

「ที่สำคัญกว่านั้น ทางนี้มันแข็งตัวค่อนข้างดี และถูกสร้างอย่างดีด้วยหิน ดังนั้น แม้ว่าจะฝนตก มันไม่มีความเสียหายเลยซักนิด」

ผมรับแรดิชที่ชาวบ้านคนหนึ่งมอบให้ผมมา นี่มันค่อนข้างเป้นชัยชนะ

「นั่นทำไมถนนถูกสร้างคู่ขนานไปกับหมู่บ้าน」

「มันง่ายกว่าที่รถเข็นจะมาบ่อยบนทางที่กำหนดไว้แล้ว ไม่ใช่เหรอ」

ผมได้ยินเสียงของอดอล์ฟและแคลร์จากข้างในรถม้า เข้าใจแล้ว มันไม่เหมือนวว่าพวกเขาแค่อยู่เฉยๆจนกว่าทางใหญ่จะเชื่อมต่อจากราเฟนไปสู่เหมือง

「ส่วนตะวันออกของดินแดน ตอนนี้มันปลอดภัยกว่าทุกที่ ดังนั้นมันมีค่าสู่เมือง」

หลังจากที่ทำให้ชาติภูเขาศิโรราบกับผม และขยี้เทรีย ภัยเดียวตอนนี้คือมากราโดเท่านั่น ที่อยู่ตรงข้ามแม่น้ำ ฝั่งตะวันออกของดินแดนผม ควรจะปลอดภัยอย่างแน่นอน

「เมื่อเราว่าง เรากวาดล้างมอนสเตอร์ได้ แบบนั้น มันจะปลอดภัยมากขึ้นเข้าไปอีก」

「อะร้า ชั้นให้ชั้นแนะนำทหารรับจ้างหรือนักล่าของบริษัทเรามั้ย?」

「เพราะมันต้องใช้เงิน ไม่ ขอบคุณ」

「อะร้า อุฟุ่ฟุ่」

เลอาห์ ไม่สามารถที่จะตามการสนทนาได้ ยืนหัวออกมาในทันที ระหว่างที่มองดูผม เมื่อผมยิ้มให้เธอ เธอยิ้มอย่างส่องสว่างกลับมาให้ผม

หลังจากนั้น เราสามารถที่จะขี่ได้อย่างรวดเร็ว บนทางที่สร้างอย่างดีซักพัก แต่จากนั้น มันก็มีเต็นท์มากมายอยู่ตรงหน้าเรา

「งั้นนี่มันก็สุดถนนแล้ว?」

「ใช่ที่นี่ยังอยู่ในระหว่างก่อสร้าง」

ตำแหน่ง มันแค่ก่อนจะเขาสู่ดินแดนชาติภูเขา และจากจุดนี้ไป พวกมันจะมีน้ำที่พร้อมดื่มน้อยลง ดังนั้นมันอาจจะเดินทางลำบากขึ้น

「โอออ้ ยังไงไม่ใช่มันคือลอร์ดศักดินาเหรอนั่น」

ชายวัยกลางคนอ้วนๆ ผู้ที่ดูเหมือนหัวหน้าคนงานออกมา อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ดูอ้วนอย่างไม่มีเสน่ห์ แต่เขาดูเหมือนเขามีไขมันอยู่บนกล้ามเนื้อ พร้อมด้วยผิวแทนดำ มันดูดั่งเขาเกิดมาเพิ่มทำงานที่ใช้แรงงานหนัก

「เดินหน้าไปบ้างมั้ย?」

「ยังไงซะ แม้ว่ามันจะลำบาก เงินนั้นดี ทุกคนทำเต็มที่เลยครับ」

แรงงานบางคนยังขุดรูและเรียงหินครึ่งเปลือยอยู่ แม้ว่าจะเป็นอากาศในฤดูหนาว ร่างกายของพวกเขาส่งไอที่มีกลิ่นและเต็มไปด้วยเหงื่อออกมา ทำไมผมไม่สร้างแรงจูงใจให้พวกเขาซักหน่อยล่ะ

「ทุกคน ฟัง!! ชั้นจะกลับมาที่นี่ในประมาณหนึ่งอาทิตย์ ถ้าไม่อู้งาน และยืดถนนไปได้ตลอดทางถึงต้นไม้ต้นนั้น ชั้นจะมอบหนึ่งทองให้ทุกคนเป็นรางวัลพิิเศษ หัวหน้าคนงานจะได้ 10 ทอง」

ต้นไม้ที่ผมชี้ไปมันค่อนข้างที่จะไกลออกไป แต่ผลนั้นทันที

「พวกนาย ขยับก้นซะ! ถ้านายอู้กัน ชั้นจะฆาตกรรมพวกนายซะ!」

「ให้มันถึงที่นั่นก่อนมันจะมืด!」

ไม่เพียงแค่หัวหน้าคนงานที่ตะโกน แต่แรงงานคนอื่นก็ตะโกนใส่กันเพื่อเร่งงาน แม้ว่างานนี้ปฏิบัติกับพวกเขาดีกว่างานไหนๆ การก่อสร้งทางหลวงสุดท้ายท้ายสุดยังเป็นแรงงานที่ไม่มีทักษะ และหนึ่งทองมันใกล้กับเงินเดือนทั้งเดือนของหนึ่งคน 10 ทองที่หัวหน้าคนงานได้มันก็ค่อนข้างเป็นโชคด้วย

「มันมีคนงาน 200 คน เงินเราอีกแล้ว……」

อดอล์ฟถอนหายใจ แต่จังหวะการทำงานมันสำคัญกับงานแบบนี้ ถ้าเราเดินไปข้างหน้าได้อย่างเร็ว งานในอนาคตก็ได้รับไอร้อนของมันด้วย

「มีปัญหาอะไรอื่นอีกมั้ย?」

หัวหน้าคนงานที่คนละคนกับคนที่ตะโกนพูดขึ้นมา

「เอิ่ม เราโอเคกับอาหารและน้ำ แต่เรามีอย่างนึง……」

「บอกชั้น」

「ที่นี่มันไม่เหมือนทางตะวันตก และมันใกล้กับดินแดนคนป่าเถื่อน ดังนั้นมีมอนสเตอร์ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เหล่าแรงงานที่นี่ภาคภูมิใจกับกำลังของพวกเขา และจัดการมอนสเตอร์อย่าก็อบลินและหมาป่าหิวโหยได้ง่ายๆ แต่สัตว์ที่แปลก สีดำ ได้ปรากฏขึ้นไม่นานมานี้」

「ดำ หือห์……?」

ผมบอกไม่ได้จริงๆว่ามันนคืออไรจากแค่นั้น

「มันใหญ่และทรงพลัง……เราสร้างกลุ่มคนเพื่อจะจัดการมันไปได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง แต่ถ้ามันเล็งเวลาที่เราอยู่ตามลำพัง ในตอนกลางคืน เหล่าแรงงานจะถูกฆ่า」

นั่นมันน่ารำคาญนะ แต่ยกเว้นว่ามันอยู่ตรงหน้าผม ผมทำอะไรไม่ได้จริงๆ……ผมก็คิดเกี่ยวกับการทิ้งทหารคุ้มกันไว้ด้วย

「มันมาแล้ว! ไอ้ตัดำปรากฏตัว!! เอาไม้หรือขวานมา!!」

ฟุมุ……ช่างสะดวกอย่างน่ากลัว

ตัวดำๆวนไปรอบ และเว้นระยะของมันไว้ ดังมั่นวัดความเก่งเรา มันต้องตรวจเพื่อหาว่ามีคนหลงมั้ย มอนสเตอร์ที่ไม่ได้มาเป็นฝูง มันทรงพลังพอที่จะใช้คนหลายโหล ที่ภาคภูมิใจกับกำลังกายของเขา คนหลายโหลนั้นยังไม่มั่นใจพอว่าจะจัดการกับมันได้

จากรูปลักษณ์ของมันดูเหมือนแมวตัวใหญ่ และขนาดของมัน ใกล้กับม้า ขนคอที่โตออกมาจากคอถึงหน้าของมัน และเขี้ยวที่ใหญ่พอจนยื่นออกมาจากปากมัน มันเป็นสีดำทั้งตัว เหมือนที่เหล่าแรงงานพูด

「หน่วยคุ้มกัน! จัดการมัน」

ซีเลียมอบคำสั่งออกไปและหน่วยคุ้มกันวิ่งออกไปพร้อมด้วยหอกในมือ แต่สัตว์ตัวดำไม่ได้ดูเหมือนจะมีความสนใจ ที่จะสู้กับทหารใส่เกราะ และวิ่งหนี มันค่อนข้างรวดเร็วด้วย ดังนั้นคนคุ้มกันติดอาวุธหนักๆ ไม่สามารถจะไล่ตามไปได้

「พอแล้ว อย่าตามมันลึกเข้าไป」

「แต่ถ้าเราไม่ฆ่ามันที่นี่ มันจะออกมาอีกครั้ง」

「มันจะถูกฆ่า」

หน่วยคุ้มกันกลับไป และสัตว์กลับมาเหมือนจะไล่ ระหว่างที่ผมกระโดดขึ้นชวาร์ซและเผิชิญหน้ากับมันซึ่งๆหน้า

「ไป」

ชวาร์ซควบออกไปข้างหน้าทันที เมื่อเห็นว่าคนคนเดียวมาข้างหน้า มอนสเตอร์ดูเหมือนจะคิดอยุ่วินาทีหนึ่ง และหลังจากเห็นหอกขอผม มันทำแบบเดียวกัน เลี่ยงการต่อสุ้และวิ่งกลับไป

แต่มันหนีไปไม่ได้ เมือชวาร์ซควบไป ด้วยความเร็วสูงสุด มันไม่มีม้าตัวไหนเทียบเคียง มอนสเตอร์เร่งความเร็วเมื่อกลางทาง และวิ่งสุดฝีเท้า แต่ระยะ ยังคงชิดลงไปเรื่อยๆ อย่างช้าๆ ผมรู้สุึกดั่งหน้าที่ไร้สีหน้าของสัตว์ เปลี่ยนเป็นหน้าตกใจชั่ววินาที

มันต้องได้รู้ว่ามันวิ่งเร็วกว่าผมไม่ได้ มอนสเตอร์ตัวดำหันกลับมา และพุุ่งเข้ามาหาผมแทน มันดุเหมือนจะเป็นสัตว์กินเนื้อเมื่อชำเลืองมองทีแรก และมันค่อนข้างที่จะใหญ่ แต่สุดท้ายท้ายสุด ไม่น่าจะน่ากลัวกับชวาร์ซ

ระยะประชิดลงในทันใด และเรามุ่งหน้าหากัน และสัตว์เอียงหัวไปด้านข้าง มีเป้าหมายที่จะกัดขาชวาร์ซก่อนเพื่อที่จะให้ผมตกลงสู่พื้น

ช่างไร้เดียงสา ชวาร์ซกระโดดข้ามได้ แม้แต่แถวของหอก กระโดดขึ้นไปบนมอนสเตอร์ง่ายๆ ชวาร์ซร้องดั่งจะหัวร่อ

รุ้สึกโกรธ โกรธจัดในน้ำเสียงร้องที่ล้อเลียนของชวาร์ซ มอนสเตอร์กระโดดหาเราจากข้าหน้า มันเป็นการกระโดดที่จะถึงผมได้อย่างสมบูรณ์แบบ แม้ว่าผมจะยังอยู่บนชวาร์ซ

「เจอกัน」

จริงๆแล้ว ความสูงของมันสะดวกสำหรับผม ที่จะแทงไป เพื่อให้มันง่ายสำหรับผมแบบนี้ มันนี่คนดีจริงๆ

มือขวาผมแทงหอกออกไป และการโจมตีเต็มกำลังเข้าปากมัน และทะลุออกมาจากลางหลังที่งออยู่ ผมไม่จำเป็นต้องทำ แม้แต่การไปตรวจว่าามันเป็นแผลถึงตายหรือไม่ สัตว์ส่งเสียงครวญที่อู้อี้สั้นๆ ก่อนมันจะตาย

ผม ดึงหอกออกมาจากร่างที่ไร้ววิญญาน ที่มันล้มลงไปอย่างไร้พลัง ไปสุ่พื้น ถ้าผมทำบุ่มบ่ามเกินไป แม้ว่าหอกทั้งเล่ม จะทำมาจากเหล็กกล้า มันยังอาจจะพังได้ ผมต้องระวังจากตอนนี้ไป

เสียงร้องที่ชวาร์ซทำหลังจากนั้น มันดั่งเขาถาม ว่าทุกอย่างจบรึยัง จากนั้นเขามองมาทางผม

「มันเสร้จแล้ว แต่ครั้งหน้า อย่าหลบสิ เหยียบมัน มันรุ้สึกขยะแขยงเมื่อหอกสกปรกแบบนี้」

ชวาร์ซหายใจออกและพ่นลมหายใจ จากนั้นกลับไปที่ที่ซีเลียและคนอื่นๆอยุ่

「ทีเดียวจากบนหลังม้า?」「ไม่มีทางน่า……」

เหล่าแรงงานดูเหมือนจะตกตะลึง แต่หน่วยคุ้มกัน ไม่สะทกสะท้าน เพราะทั้งหมดสนามรบมันโหดมากกว่าหลายเท่า พวกเขาได้ชินชาในการเห็นสิ่งที่ผมทำได้ โดยการได้อยู่ใกล้ๆกับผม

「เกี่ยวกับร่างมอนสเตอร์ ถ้าเราระบายเลือดออก เราอาจจะสามารถกินเนื้อได้ มาตื่นเต้นสำหรับพรุ่งนี้เถอะ」

นั่นเป็นอย่างเดียวที่พูดออกมา ขณะที่ผมกลับไปบนม้าอีกครั้ง มันจะจริงจัง จากจุดนี้ต่อไป

「……ให้บางคนมา และรับมือกับมัน」

「พวกนายอย่าอู้เชียวนะตอนนี้」「ถ้าชั้นเจอชั้นจะแทงแกจากปากไปถึงตูด」

แม้แต่ทำอะไรบางอย่างแบบนั้นก็ได้เหรอ?

—————————————————————

กลางคืน

「อึนปุ่……อึนโบ่ะ อึนนน」

「หนึ หนึ หนึ นื้ออ~~~!」

ผมพักอยู่ในรถม้าที่ปกคลุมบางๆ ระหว่างที่อัดกันสำหรับกลางคืน ที่ซีเลีย และเลอาห์บริการผม ขาผมแหกเปิด ระหว่างที่มือพวกเธอแต่ละคนวางอยู่บนมัน ระหว่างที่พวกเธอเลียไม้ของผมอย่างทั่วถึง

「เลอาห์ ปลายมันเสียว ทำมันแรงกว่านี้」

「อึมมเค……หนึ หนึ หนึ!!」

เลอาห์เติมเต็มปาก ด้วยสมาชิกของผม และทำเต็มที่ เพื่อที่จะบริการผม ซีเลียก็ทำตามและบริการผมเข้มข้นขึ้น

「พี่มีความสุขกับตัวพี่เองดีนะ ไม่ใช่เหรอ」

แคลร์ อยู่ที่ขอบรถม้า มองมาทางเรา ระหว่างที่ห่มผ้าห่ม มันมีรถม้าอยู่คันเดียว ที่ไม่มีสัมภาระ และมีที่พอให้เรานอนยืดขาได้ ดังนั้น เธอก็อยู่ที่นี่ด้วย

「อยากมาร่วมวงมั้ย?」

ยิ่งสาวๆเยอะ ยิ่งดี

「ไม่อ่ะขอบคุณ หนูถูกมองอยู่」

ซีเลียจ้องเธอด้วยสายตาน่ากลัว ผมจับหัวเธอ และดันเอ็นของผมตลอดทางไปในคอเธอ เพื่อที่จะบอกเธอว่าอย่าไปคิดอะไรที่ไม่จำเป็น และเธอกลับมาบริการผมอย่างมีความสุข แม้ว่าเธอจะสำลักเล็กน้อย

หลังจากบริการผมมาซักพักหนึ่งแล้ว ซีเลียรู้สึก รู้สึกว่าเอ็นผมกระตุก และยัดเข้าไปในคอ ระหว่างที่เลอาห์ อมไข่ผมด้วยปาก มันดูเหมือนพวกเธอ รู้จังหวะเวลาการน้ำแตกของผม แม้ว่าผมจะไม่เอ่ยอะไรออกไปเลย

「อออุ!!」

「นื้อพื่ฟ!!」

ผมจับหัวซีเลีย ขณะที่ผมน้ำแตก และหลังจากปล่อยมันไปได้ประมาณครึ่งหนึ่ง ให้เธอเปลี่ยนกับเลอาห์ เพื่อที่ผมจะเทเข้าท้องเธอไปได้ด้วย

「ฮ่าา ฮ่าา」

「ฟฟฟู่……」

「นี่ สลับกันหน่อย」

ผมคะยั้นคะยอเธอสองคน ที่ปากถูกเติมเต็มจนล้นปรี่ไปด้วยเมล็ดพันธุ์ของผม เพื่อให้เธอจูบกัน และแลกเปลี่ยน อสุจิที่เหลืออยู่ในปากของพวกเธอ การเต็มใจสัมผัสกันทั้งสองฝ่ายแบบนี้ทุกๆวัน จะให้กำเนิดความร่วมมือกันของพวกเธอ

「ถ้าพี่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ระหว่างที่หัวเย็นๆ มันเป็นภาพที่เหลือเชื่อไปเลย สาวสองคนเล่นกันทั่ว กับเอ็นที่ใหญ่เท่าแขนของพวกเธอเลย」

ระหว่างที่หัวเราะ แคลร์จับก้นเลอาห์และแทงไม้เนื้อของผม เข้าไปในช่องคลอดของเธอ ซีเลียนั้นถูกกอด ระหว่างที่จุมพิตอยู่กับผม

「มันเพราะพวกเธอเป็นผู้หญิงของพี่ ไม่ควรจะมีความลังเลจากพวกเธอ เมื่อไหร่ก็ตามที่พี่เลือกจะโอบกอดพวกเธอ」

「ถ้าหนูดูดีๆ สองคนดูเด็กนะ ถ้าชอบสาวเด็กๆ อยากลองกับลอรี่มั้ย? แต่เธอไปที่ที่ห้องนอนรวมไม่ว่าเวลาไหนก็ตามนะ」

การพูดคุย ระหว่างที่ผมกระแทกสาวอีกคนจากข้างหลัง มันเหมือนละครตลก แต่เลอาห์ ผู้ที่ดื่มด่ำกับความรู้สึกดี ไม่ได้ดูเหมือนจะสนใจเลยซักนิดนะ

「ลอรี่? เธอดูเหมือนจะดีแม้เธอจะดูอย่างงั้น」

「ใช่ หนูรับประกันว่าพี่จะติดใจ ถ้าเล็กๆ……เด็กๆสาวๆ มันแนวที่พี่ชอบมากกว่า หนูก็เตรียมคนอื่นมาให้พี่ได้ด้วย」

「พี่ไม่เคยชอบสาวๆเด็กๆตั้งแต่ทีแรกเลย」

และเมื่อไหร่กัน ที่แคลร์ทำการค้ามนุษย์?

「หนูเป็นแบบนั้นเมื่อจำเป็น แต่มันไม่มีใครสวยเท่าคนนี้นะ」

แม้ค้าหญิงยิ้ม ขณะที่เธอมองดูผม เทอสุจิเข้าไปในรูของเลอาห์ รอยยิ้มนั้น ยังคงอยู่ต่อไป แม้ว่าซีเลีย จะขึ้นบนผม ระหว่างที่ผมนอนหงายหลัง แต่ ผมไม่พลาดความจริง ที่มันมีกลิ่นลามกของอีกคนลอยยู่ในห้อง และความจริง ที่ว่าแม่ค้า แอบขยับมือขวาของเธอ

「ฮัดเช้ยยย!!」

ยังไงซะ มันดีกว่าที่ผมจะรีบจบซะ ผมจะได้ให้อดอล์ฟกลับเข้ามา ไม่อย่างนั้นเขาจะเป็นหวัดเอา

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา

กองทัพที่ บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – หน่วยคุ้มกัน: 50, อื่นๆ: ยังจัดระเบียบอยู่

สินทรัพย์: 9200 ทอง (แรงงาน -200)

หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรักที่ท้อง), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), ไมล่า (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสเซ็กส์), โยกุริ (หมกตัวอยู่บ้าน), เคซี่ (ผี), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), มิตตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์

เดินทางของเธอเอง: ปีปี้ (ผู้ติดดตาม), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่า)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (บุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 88, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

ขอบคุณสำหรับเงิน 100.48 บาท

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook