ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 128 ลาดตระเวน
128 ลาดตระเวน
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
กองทัพก่อตัวเป็นแถวๆอย่างเป็นระเบียบ ขณะที่พวกเขามุ่งหน้าไปทิศใต้ วัตถุประสงค์ของการลาดตระเวนของเราครั้งนี้ คือเพื่อตรวจสอบลอร์ดศักดินาเก่าของเทรีย ผู้ที่ทำหน้าที่เป็นผู้ว่าของดินแดนใหม่ และเปลี่ยนบุคลากร เหตุผลที่กองทัพมาด้วย คือทำให้ผู้ปกครองใหม่เป็นที่รู้จัก ด้วยกันกับข่มขู่ลอร์ดศักดินาเก่า เพื่อมี่พวกเขาจะไม่เพาะพันธุ์ความคิดแปลกๆ ดังนั้น บริเวณเดียวที่เราจะเดินรอบ คือดินแดนใหม่
「ก่อนอื่น เราจะมุ่งหน้าไปที่ตะวันออกเฉียงใต้ และเข้าเมืองริโกล เมืองนั้น……」
「มันเป็นเมืองเล็กๆ ที่มีจำนวนประชากรประมาณ 500 คน ที่วิสเคานต์เคยปกครองบริเวณที่รายล้อม」
ผมขัดลีโอโพลต์กลางประโยค โจรใช้บริเวณใกล้กับเมืองนี้ เป็นฐานการทำไม่ดี มันจะดีถ้าผมไม่เห็นคนที่ผมรู้จัก แต่มันเป็นกลับไปเมื่อผมยังเด็ก ดังนั้นพวกเขาอาจจะแม้แต่จำผมยังไม่ได้
「ถ้าอย่างนั้น คุณก็รู้แล้ว จากหน่วยสอดแนมการปกครองของผู้ว่าพื้นที่ ไปทางโหดร้ายนิดหน่อย ทหารของเค้าเอง ถูกใช้เพื่อข่มขู่ชาวนา ดังนั้นพวกเค้าควรจะไม่มีภัยกับเราเลยซักนิด」
「อย่างนั้นเหรอ?」
「เราบอกพวกเขาก่อนหน้า ว่าเราจะมาแวะ ประมาณหน้าร้อน」
อุมุ เรามาเร็วประมาณสองเดือน แต่ผมมั่นใจ ว่านั่นจงใจ
「แต่ชั้นจำไม่ได้ว่าอนุญาตให้ใช้กฎโหดร้ายแบบนั้นนะ」
「นี่เป็นที่สุดของมาตรการชั่วคราว ดังนั้น รายละเอียดการปกครอง ถูกปล่อยให้เป็นของผู้ว่าพื้นที่ อย่างที่คาด เราขาดมือ ที่จะไปดินแดนใหม่ทั้งหมด และเพราะทั้งหมด แม้ว่ากฎนั้นด้อยกว่า มันดีกว่าความวุ่นวาย」
อดอล์ฟตามเรามาในการลาดตระเวนนี้ ในฐานะเจ้าหน้าที่กิจการภายใน เป้าหมายสุดท้ายของเรา ไม่ใช่เพื่อเผชิญหน้ากับพวกเขาในการต่อสู้ แต่เพื่อยืนยันการงานของพวกเขา ในการเป็นผู้ว่า ดังนั้นความสามารถของเขาจำเป็น
ลีโอโพลต์กระโดดเข้ามา
「แม้ว่าชื่อเรียกของเขา เปลี่ยนจากลอร์ดศักดินามาเป็นผู้ว่า การควบคุมที่โหดร้ายของพวกเค้า ไม่เปลี่ยนไปตั้งแต่ก่อนหน้าสงคราม ซึ่งจากนั้นทำให้ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ปรากฏตัวได้อย่างกล้าหาญ เพื่อเปลี่ยนผู้ว่าคนเดิม หรือบางทีติเตียนพวกเค้า และพัฒนาชีวิตของพลเมือง ในแบบนี้ ความต้องการของคนที่จะก่อกบฏนั้นจะหายไป」
อย่างที่ผมคิด ลีโอโพลต์ร้างกาจกว่าอดอล์ฟเยอะ คนที่บิดเบี้ยวที่สุดในหมู่เรา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นคนนี้
「ฮ่าา ผมไม่อยากจะให้ผู้คนทุกข์ทรมาน แต่ถ้าเราไปทำเละ ในแบบครึ่งๆกลางๆ ความเศร้าโศกจะดำเนินต่อไปเป็นเวลานาน ผมแค่จำเป็นต้องให้พวกเค้าทนไปอีกซักพัก」
อดอล์ฟมีใจที่อบอุ่น ไม่ว่าจะเห็นว่าภายนอกเขาเป็นยังไง เขาจะไม่มีวันผ่านนโยบายที่โหดร้ายเกินไปให้พลเมือง ยกเว้นว่ามันจำเป็นอย่างแน่นอน
「หนูจะลงโทษ ไม่ว่าใครก็ตามที่มีเจตนาแปลกๆ!」
「พวกเค้าจะโดนเสียบไม้!」
ซีเลียและอิริจิน่ากระตือรือร้นดี มันค่อนข้างที่จะเป็นเรื่องตลก ว่าจริงๆแล้วสาวๆ คือคนที่เป็นคนที่พร้อมสู้รบมากที่สุด ลูน่าและไมล่า ตามเรามาด้วยระหว่างที่นำทีมของตัวเอง
「เรามีทหารอยู่ 2000 ใช่มั้ย?」
「ใช่ ทหารม้าธนู 1000 ทหารราบ 600 และนักธนูกับพลหอกอย่างละ 200 แล้วก็ยังมีหารม้าหนัก 100 ผู้ที่จะมาเป็นหน่วยคุ้มกันของลอร์ดฮาร์ดเลตต์เต็มตัว นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ไม่ใช่เหรอ」
นายแค่บอกฉันได้ โดยไม่ต้องให้ข้อมูลฉันอย่างมีความสุข โดยไม่ต้องมีส่วนสุดท้ายที่ไม่จำเป็นนั้นก็ได้นะ ราเฟน ได้เป็นเมองที่ใหญ่แล้ว ที่มีคน มากกว่า 10 000 คนใช้ชีวิตอยู่ที่นั้น ผมแค่ปล่อยให้เมืองไม่ถูกคุ้มกันไม่ได้ ผมเลยจะปล่อยไว้ประมาณ 500 คนที่นั่น แม้ว่าผมไม่เชื่อว่ามีศัตรู อยู่ในรอบบๆบริเวณนั้น
「ชั้นเห็นริโกลแล้ว」
เมืองไม่มีกำแพง และพื้นที่ของเมือง ผสมผสานกับรอบข้าง ดังนั้น ผมไม่เห็นชัดที่ระยะไกลๆ มีทุ่งนาแพรออกไปก่อนหน้าเราใกล้ๆ และมอบความรู้สึกของหมู่บ้านใหญ่ มันไม่ได้เปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่วันที่ผมยังเด็ก
「ฮฮฮฮฮฮิ้! กองทัพ!?」
「ซ่อนเร็ว!」
ชาวนาที่ทำงานนา ตื่นตกใจและวิ่งเข้าป่าใกล้ๆ
「อย่าได้ตื่นตัว! เราเป็นกองทัพของเคานต์ฮาร์ดเลตต คนที่ปกครองดินแดนนี้! เราจะไม่ทำร้ายพลเมือง」
ไมล่าและอิริจิน่า ตะโกนอย่างดังเพื่อให้ชาวนาสงบลง ม้าประมาณ 10 ตัว วิ่งมากจากเมือง หลังจากที่พวกเขาได้ยินเสียงของเรา
「ลอร์ดศักดินา!? ผมได้การบอกกล่าวล่วงหน้า ว่าท่านจะมาก่อนหน้าตอนเข้าหน้าร้อน……」
「สิ่งต่างๆเปลียนไป เราจะดูแลเรื่องอาหารเอง และการต้อนรับไม่จำเป็น ดังนั้นไม่ต้องกังวล」
「ฮ่าาา」
เขาไม่ได้ดูจะดีใจ และมันดูเหมือนฝุ่นจะออกมานับไม่ถ้วน ถ้าผมไปจับเขา
เราถูกนำไปที่คฤหาสน์ที่เทียบได้ว่าหรูหรา ที่เหมือนจะตรงกันข้ามกับเมืองที่ดูเหงาๆ คนแรกที่เปิดปากของเขา คืออดอล์ฟ
「ยังไงซะ อย่างแรก คือเกี่ยวกับภาษีที่เรียกเก็บจากพลเมือง」
「จำนวนภาษีที่ต้องการ สำหรับฤดูใบไม้ผลิ ได้ถูกเตรียมพร้อมไว้แล้ว อย่างที่ระบุมาในจดหมาย」
「ใช่ แต่จากอะไรที่ชั้นรวบรวมมาจากผู้คน จริงๆแล้ว มีส่วนเกินที่ถูกเรียกเก็บ」
「นะ นั่นสำหรับค่าใช้จ่ายทางหลวง และการเตรียมตัวเพาะปลูกของทุ่งนา แล้วก็ค่าใช้จ่ายการก่อสร้าง!」
「ถ้าอย่างนั้น ได้โปรดให้ข้อมูลชั้น เกี่ยวทุ่งนาที่เพิ่มเติมมาและทางหลวง ชั้นจะยืนยันมันทันที」
อดอล์ฟนำปึกกระดาษที่หนาออกมาอย่างโอ้อดวด เมื่อเขาได้เตรียมบางอย่างแบบนี้ ที่มีรายละเอียดของถนนในภูมิภาคและทุ่งนาบันทึกอยู่ ในเอกสารเหล่านั้น เขาจะรู้ทันทีถ้ามีทางหลวงหรือทุ่งนาใหม่ที่ถูกสร้าง ถ้าเขาเทียบมันกับกระดาษของเขา
「กุ่……」
เมือเห็นว่าเขาเป็นหอยหุบปาก มันหมายถึงเขาโกหก เขาน่าจะเสียมันส่วนใหญ่ ในการตกแต่งภายในคหาสน์ของเขาไปแล้ว
「จำนวนพลเมืองที่ชั้นมอบความไว้วางใจไว้กับนายคือ 2000 ด้วยประมาณ 5 เงินต่อหัว ทำให้นายยังขาดไป 1000 เงิน」
「นั่นเป็นความผิดพลาด!! เคานต์ฮาร์ดเลตต์ ได้โปรดเมตตาด้วย!!」
วิสเคานต์เก่าของเทรีย……ผู้ที่ตอนนี้เป็นแค่ผู้ว่าพื้นที่ มองผมด้วยหน้าที่ซีด
「ฟุมุ นั่นพอแล้วเรื่องตัวเลข」
ผมขัดอดอล์ฟ
「ชั้นเป็นคนที่มีคุณธรรม ดังนั้น ชั้นเชื่อว่านายพูดอะไร มันต้องเป็นความผิดพลาดบางอย่าง」
รอยยิ้มที่กว้าง ปรากฏขึ้นบนหน้าผู้ว่าชั่วคราว
「ชั้นขอโทษ มันเป็นความผิดพลาดในส่วนของชั้น ที่แต่งตั้งบางคน ที่คำนวณไม่เป็นเหมือนนาย ให้มาเป็นผู้ว่า เมื่อดูสภาพของกิจการ นายจะถูกปลดจากหน้าที่ ต่อแต่นี้ไป นายใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ โดยไม่ต้องคิดถึงตัวเลขอีกแล้ว」
หน้าของผู้ว่า เปลี่ยนเป็นซีดอีกครั้ง
「นั่นมัน-!」
「ไม่ได้ยินคำสั่งเหรอ? คฤหาสน์นี้ ถูกมอบให้แค่ผู้ว่าเท่านั้น ออกจากพื้นที่ให้ทันที ชั้นไมสนใจ ว่านายจะอยากเช่าบ้านหรือทำนามั้ย หรือจะทำตามใจก็ได้」
ลีโอโพลต์กันผู้ว่าจากการที่จะเข้ามาเกกาะผม และให้ข้อมูลเขาอย่างเย็นชา จากนั้นเราจากมา มีหลายที่ที่เราต้องไป ดังนั้นผมอยากจะจบสิ่งต่างๆให้เร็วๆ และกลับไปที่ราเฟน ก่อนเมลจะคลอดลูก
「คุ……กล้าดียังไงที่เค้า ไอ้ผู้รุกราน……ดินแดนของเรา……」
ผู้ว่าชั่วคราว มอบสายตาคมๆ ไปให้อัศวินคนคุ้มกันสองคน ที่ยืนอยู่ที่ทางเข้า สองคนนั้น น่าจะรับใช้มาจากรุ่นสู่รุ่น ขณะที่พวกเขาวางมือของพวกเขาไว้ที่ดาบ ผมหยุดอยู่กับที่ ก่อนที่จะจ้องกลับไปหาพวกเขา
「ชั้นเชื่อว่ามันจะดีสำหรับนายมากกว่า ที่จะหยุดตอนนี้」
ผมจับแองคู่ในมือ ถ้าพวกเขาโจมตีผม พวกเขาจะแค่ถูกฟันตาย
「ออุ……」 「คุ……」
พวกเขาต้องได้รู้ เกี่ยวกับข่าวลือที่รายล้อมผม อัศวินหยุด แค่ก่อนที่จะกำด้ามดาบ
ผู้ว่าเก่าไม่พูดอะไรอีกต่อไป แต่ตาของเขา อ้อนวอนอัศวินอย่าสิ้นหวัง เขาน่าจะมีเจตนา เพื่อแกล้งที่เป็นไร้เดียงสา เมื่อเขาทำเป็นปรกติ เมื่ออัศวินฆ่าบางคน
อัศวินเป็นชายแกร่ง พวกเขาเลยจะไม่สละตัวเอง เพื่อไอ้โง่บางคน ที่อ่านบรรยากาศไม่เป็น ผมส่งสัญญาณให้ลีโอโพลต์
「ผู้ว่าคนใหม่จะมาในไม่นาน ทหารที่มีประสบการณ์ จะเป็นที่ต้องการไว้แต่งตั้งเป็นคนคุ้มกันคนนั้นด้วย ถ้าความภักดีพวกเค้าพิสูจน์แล้วว่าเหมาะสม จำนวนของค่าตอบแทนจะถูกสัญญาแล้ว」
ที่เวลาเดียวกันที่ลีโอโพลต์พูด อัศวินกลับไปยืนพร้อม พวกเขามีครอบครัว ที่พวกเขาต้องสนับสนุนด้วย ถ้าพวกเขารับประกันวิถีชีวิตของตัวเองได้ ทำไมต้องกระโดดทิ่มหน้า เข้าไปใการต่อสู้ที่เสียเปรียบล่ะ
ผมหันหลังให้ผู้ว่า ผู้ที่ห้อยหัว และออกจากคฤหาสน์
「เค้าจะไม่ก่อกบฏเหรอ?」
「ไม่น่าจะเป็นไปได้ พวกเขาเข้าใจอย่างชัดเจน แค่จากการดูกองกำลังของเรา ว่าพวกเค้าจะถูกสังหารหมู่ ถ้าพวกเค้าก่อกบฏ และหลังจากที่ชี้หนทางให้อัศวินและทหารแล้ว ว่าจะถูกแต่งตั้ง คนที่ดูเหมือนจะโวยวายแค่พวกเดียว คือผู้ว่าและครอบครัวของเค้า เรื่องนี้จะไปทำให้คนอื่นๆไม่อยากทำ」
ลีโอโพลต์ตอบการสอบถามของซีเลีย
「ถ้างั้นหนูจะไปประกาศกับพลเมือง เกี่ยวกับที่จะมีคนมาเป็นผู้ว่าแทน และสั่งให้ลดภาษีรายหัว」
แม้ว่าลอร์ดศักดินาเก่าจะโวยวาย ถ้าอัศวินและพลเมือง ไม่ตามเขา มันจะไม่เป็นะไรมากไปกว่าเด็กงอแง และเมินประโยชน์ที่จะได้ เขาไม่ได้แม้แต่ดูว่าเป็นคนที่คุณอยากจะเคารพด้วย ผมไปที่ต่อไป โดยไม่กังวล เกี่ยวกับอะไรที่จะเกิดขึ้นกับเขา
「อืม มันจริงที่ว่าภาษีเบาลงเหรอ?」
「การจ่ายตรงให้ท่านผู้ว่าซามะไม่่จำเป็นอีกแล้วเหรอ?」
ในแค่วันเดียว ข่าวลือแพร่ไปผ่านเมือง และไปถึงหมู่บ้านที่ล้อมรอบ และขณะที่เราเดินทัพวันต่อมา แทนที่จะวิ่งหนีพลเมืองเข้าหาทหาร แต่นายทหารจะไม่รู้นะแม้ว่าพวกนายจะถามเขา
「มันจริง เริ่มจากปีหน้า ภาษีจะเบาลง 5 เงิน และสิ่งต่างๆอย่างค่าผ่านทาง หรือการจ่ายตรง มันไม่จำเป็นอย่างเป็นที่สุด」
ผมตอบ เพื่อทหาร ที่ทำหน้าตาสับสน
「โออ้……ชีวิตเราจะง่ายขึ้นมาก」
「เราเตรียมที่จะเสนอสาวๆให้ผู้ว่าคนก่อน ไม่ว่าตอนไหนด้วย……」
เขาทำขนาดว่าขอสาวๆด้วยเหรอ? ถ้าผมรู้เรื่องนั้น ผมจะไล่เขาอย่างโหดร้ายกว่านี้อีก
ผมมีความสุขกับที่บรรยากาศเปลี่ยนไป เป็นการต้อนรับที่ยินดี สาวน้อยคนหนึ่งวิ่งเหยาะมา เพื่อจะให้ทันชวาร์ซตัวใหญ่ จากนั้น มอบดอกไม้ให้ผม ฟุมุ เธอสวยงาม
「ขอบคุณ ชั้นจะเห็นคุณค่ามัน」
สาวนางยิ้มอย่างสดใส เธอดูเหมือนเด็กที่ร่าเริงและมีชีวิตชีวา
「ขอโทษ แต่เธออายุเท่าไหร่?」
「หนูจะ 17 ปีนี้! ท่านลอร์ดศักดินาคนใหม่ ค่อนข้างที่จะสมชายจังเลยนะคะ!」
ได้เลย ผมทำมันได้
「ทุกหน่วย พักสั้นๆ」
「……แต่เราแค่เดินมาประมาณชั่วโมงเดียวนะ」
「มากินอาหารเที่ยงเร็วกว่าปรกติเถอะ ขาเราจะทำงานดีกว่า ถ้าท้องของเราอิ่ม」
ผมหลบสายตาที่ตื้อของซีเลีย และมอบมองข้างให้สาวๆ ผู้ที่ทำสีหน้าสงสัย ถามว่า ‘เอาแล้วเหรอ’ ก่อนที่จะรับมือสาวไป ไปคุยกันในพุ่มไม้ตรงนั้นเถอะ
—————————————————————
หลังจากหนึ่งชั่วโมง ผมปกปิดสาวที่เปลือย น้ำลายยืดด้วยผ้า และจูบเธอ แต่ผมจบที่การได้ความบริสุทธิ์ของเธอ แต่ แต่ผมจะมีปัญหา ถ้าผมไม่รีบไปตอนนี้
「ท่านลอร์ดซักดินาซามะ……ช่างมหัศจรรย์……อย่าไปเลยนะท่านขา……」
「หนูก็ยอดเยี่ยมด้วยนะ เมื่อไหร่ที่พี่มีโอกาส พี่จะโอบกอดหนูอีกครั้ง ดังนั้น เป็นผู้หญิงที่ดีซะนะ」
「หนจะ……เป็นผู้หญิงที่ดี เพื่อท่านลอร์ดศักดินาซามะค่ะ……」
ผมจีบแขนที่สั่นไหว ที่ยืดออกมาของสาวไว้ ก่อนที่ผมจะดูดต้นคอเธอแรงๆ อย่างน้อย ผมจะทิ้งร่องรอยไว้บนเธอ อ๊ะ ผมมลืมใช้ยาคุม แต่เธอ 17 แล้วนะ ดังนั้นเธอควรจะสามารถที่จะมีลูกได้ปรกติ ซึ่งมันก็ไม่เป็นไร ผมเดาว่า
「「สาวซิงเป็นยังไงบ้าง?」」
ซีเลียดูเหมือนจะได้บอกไมล่า ตาที่ทิ่มแทงสองดวง ชี้มาที่ผมตรงหน้าพุ่มไม้
「มันแน่น เธอเกาะพี่อย่างแน่นจริงเลยล่ะ」
「การขโมยความบริสุทธิ์ของบางคนไปสบายๆแบบนี้ เป็นพวกที่ชั้นต่ำมันทำกันนะ!」
ไมล่าจริงจังมากเลย
「เธอมีความสุข ดังนั้นมันควรจะไม่เป็นไร ใช่มั้ย?」
「ออุ……แน่นอนว่าผู้หญิงคนไหนๆ ก็จะคราง ถ้าท่านเอเกอร์ซามะอยู่กับพวกเธอ!」
ผมลูบหัวของซีเลีย ขณะที่เธอพูดบางอย่างที่น่าพึงพอใจ ผมคิดเกี่ยวกับการทำให้ผมเธอเสียทรง แต่เธอมัดมันไว้ บางทีเพราะเราอยู่ระหว่างการเดินทัพ แต่ผมจะทำให้มันเสียทรงเละเทะของจริง คืนนี้บนเตียงนะ
「พี่ฮาร์ดเลตต์โดโนะ! ลูบหนูด้วยสิ!! ! 」
อิริจิน่า ที่กินเสร็จไปมากกว่าส่วนของสองคนแล้ว นำหัวของเธอใกล้กับผม หนูใหญ่ ดังนั้นยองลงกว่านี้อีกนิดสิ
「หัวหน้า หนูได้ความรักบ้างได้มั้ย?」
ได้เลย ได้เลย ผมลูบลูน่าด้วย
「……」
ไมล่า วาดหัวของเธอเข้ามาใกล้กับผมอย่างเงียบๆ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักอย่างน่าตกใจ
—————————————————————
หลายวันผ่านไปหลังจากนั้น ขณะที่เราไปรอบๆเพื่อตรวจสถานการณ์ของดินแดน ที่ลอร์ดศักดินาเก่า ทำหน้าที่เป็นผู้ว่า สำหรับเมืองและหมู่บ้าน หลายที่ที่เราไป ปกครองในท่าทางแบบเดียวกัน ที่ผู้ว่านั้น ทำตัวเหมือนเดิมเหมือนที่เคยเป็นลอร์ดศักดินา และเก็บภาษีมากกว่าที่ผมเรียกร้อง เก็บมันไว้ให้ตัวเอง และใช้อำนาจกันอย่างที่ใจต้องการ
50% ของพวกเขา ถูกแทนที่ทันที เนื่องจากการหนีภาษี ยักยอกฉ้อฉล และเอาเปรียบพลเมือง — พูดอีกอย่าง พวกเขานั้นไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเป็นผู้ว่าได้มั้ย 30% ของพวกเขายากที่จะภักดี และแม้ว่าหลักฐานของความอยุติธรรม จะถูกพบเจอ พวกเขาเป็นประเภทที่เดินไปในทางที่ผิด ถ้าพวกเขาเห็นช่องโหว่ ดังนั้น มีเหตุผลแลวที่พวกเขานั้นถูกเปลี่ยน มี่แค่ 20% ของผู้ว่า ที่อนุญาติให้ทำงานต่อได้
「มันจะยากที่จะเลือกคน ที่จะมาแทนผู้ว่ามากขนาดนี้」
「อย่างน้อย เราก็มีเป้าหมายบางอย่างแล้ว……แต่อาจจะไม่มีคนเพียงพอ」
การที่ต้องเปลี่ยน 80% มันอยู่เหนือความคาดหมายของเรา อดอล์ฟจับหัวของเขาในความอารมณ์เสีย
ผู้ว่าจะออกกฎ ที่ดินแดนที่ห่างไกล และมีความเป็นอิสระในบางรูปแบบ ดังนั้น พวกเขาต้องค่อนข้างที่จะมีทักษะในงานกิจการภายใน และการดูแลรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชน จริงๆแล้วราเฟนถูกปกครองโดยอดอล์ฟคนเดียว ดังนั้นมันไม่ใช่งานง่าย ที่จะจับหาบุคลากรที่มีแนวโน้มดีจำนวนมากๆ
「ชั้นจะปล่อยมันให้นายนะ」
ผมจะส่งคนที่ไว้ให้เลือกเพิ่มไปให้อดอล์ฟ
「ถ้าผมล้มไป งานทั้งหมดของผมจะไปอยู่ที่ท่านฮาร์ดเลตต์ซามะนะ รู้มั้ย」
มาช่วยคิดนิดนึงละกันถ้าอย่างนั้น
—————————————————————
มันเกิดขึ้นบนทางไปจุดหมายต่อไปของเรา ขณะที่เราผ่านหมู่บ้านขนาดกลาง
「โออ้! กองทัพ! ลอร์ดศักดินานำพวกเค้ามาที่นี่!!」
「ฮูเร่! ตอนนี้ลูกสาวเรารอดได้แล้ว!!」
ชาวนาดูเหมือนจะเอะอะกับอะไรบางอย่าง มันหายากสำหรับพวกเขา ที่จะไม่กลัวการปรากฏตัวที่กระทันหันของกองทัพ ดังนั้นมาฟังพวกเขากัน ผมเรียกออกไปหาชายวังกลางคน ที่ดูตัวเหม็นๆ ที่เขายกทั้งสองแขนในความสุขใจ
「ชั้นไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น อธิบายตัวเอง」
ชายห่อไหล่ของเขาทันที
「ง-งั้นมันไม่่เหมือนที่เราคิด……」
「อย่างที่คาด ไม่มีทางที่ลอร์ดศักดินาจะฟังเราหรอก」
「ชั้นจะตัดสินใจตอนนี้ ว่าจะฟังหรือไม่ฟัง ดังนั้นบอกชั้นมา」
จากเรื่องราวของชาย โจรกลุ่มใหญ่ได้ลงหลักปักฐานอยู่ในป่าใกล้ๆ ทำภายในหมู่ความสับสนหลังสงคราม
พวกมันจะขโมยพืชพรรณ ผู้หญิงและผู้ชาย รู้สึกงง และได้ไปถามผู้ว่าขอให้ช่วยนับครังไม่ถ้วนแล้ว หลังจากที่ร้องไห้และอ้อนวอน ในท้ายที่สุดหน่วยปราบรามประมาณ 20 คนถูกส่งออกไป แต่แก้งโจรมีกองกำลังมากกว่าสองเท่า ทำใหทีมปราบปรามถูกขับไล่แทน
ผู้ว่ากล่าวโทษความสูญเสียกับกับชาวบ้าน และเพิ่มภาษี ดังนั้นชาวนายอมแพ้ ที่จะไปขอช่วยจากผู้ว่า ถูกต้อนจนมุมให้ทิ้งพื้นที่หรือเขาร่วมกับโจร
「ฟุมุ ฟุมุ」
อดอล์ฟผู้ที่อยู่ข้างผม ฟังไป ขณะที่เขาจดไว้ว่าอะไรถูกพูดออกมา ที่เขียนจดไว้นั้นน่าจะเป็นความเสียหายที่ถึงชีวิตกับผู้ว่า
「ถ้าทหาร 20 คนถูกฆ่าหมด นั่นหมายถึงพวกมันมี 40 หรือ 50 คน」
ทหารของผู้ว่านั้นไม่เพียงพอด้วย ดังนันจำนวนโจรที่มากกว่าสองเท่า นั้นก็มากกว่าเพียงพอแล้วที่จะกำจัดพวกเขา เพราะโจรเหล่านั้นโจมตีหมู่บ้านรอบๆบริเวณนี้ น่าจะมีพวกมันไม่ได้มากกว่า 100 คน
「ทหารจะรู้สึกเบื่อถ้าเราแค่เดินทัพอย่างเดียวด้วย ทำไมชั้นไม่ให้พวกเค้าเห็นเลือดนิดหน่อยล่ะ」
โจร 50 คนจะไม่ได้สู้ได้มากมาย มันจะเป็นบางอย่างเหมือนการเล่นของกองทัพ นั่นใช่แล้ว ผมแค่จะไปดูอะไรๆ
「มีผู้เสียชีวิตที่ผลมาจากโจรโจมตีมั้ย……โดยเฉพาะพูดถึง ผู้หญิงพวกนั้นน่ะ?」
「ครับ……เมื่อลูกสาวของเราต่อต้าน ขณะที่เธอโดนข่มขืน เธอถูกแทงท้องด้วยดาบ……」
「ลูกสาวญาติผมก็ถูกบีบคอตายด้วย ระยำเอ้ย!」
อื้ม ผมเข้าใจดี
「บอกทั้งกองทัพ นี่เป็นการออกกำลังกายบางอย่าง แต่นายจะตายถ้านายถูกฟัน ดังนั้นอยู่ในความระวัง」
ผมพูดต่อ
「พวกมันไม่ใช่ทหาร แต่เป็นพวกแมลงสาบ ไม่ต้องแสดงความปราณี ระวังอย่าฆ่าคนที่ถูกลักพาตัวระห่างที่ฆ่าพวกแมลงสาบพวกนั้น พวกมันจะไม่ยอมแพ้ เพราะแมลงมันไม่ชักธงขาว」
「「「ครับท่าน!」」」
ทุกคนกระจายตัวพร้อมๆกัน ระหว่างที่ซีเลียมาหาผม ถือหอก และทำสีหน้าที่เหลือเชื่อ เธอนั้นน่าชื่นชม แต่มันจะทำกล้ามเนื้อฉีก ผมจึงจะถือด้วยตัวผมเอง
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】
รังโจร
「อออุ!」
「ม่ายย……」
ชายสกปรกปกคลุมในสิ่งสกปรก ขี่ตูดผู้หญิง ขณะที่เขาครวญ ชายโยกสะโพก เพื่อจะมีความสุขของจุดสุดยอด ขณะที่ผู้หญิงร้องห่มร้องไห้ออกมา คล้ายคลึงกัน มีเหล่าผู้ชาย ที่กระทำเหล่าผู้หญิงอยู่รอบๆเขา และมีเหล่าผู้ชายอื่นที่หัวเราะอิ่มอกอิ่มใจ ระหว่างที่ดื่มเหล้า
「อาา นั่นดีว่ะเห้ย เฮ้ อย่าร้องสิวะ แล้วไปทำอาหาร! ถ้ามึงอยู่เฉย กุจะเอารูตูดว่างๆของมึงด้วย!」
「ออออออุ……」
เมื่อสาวใส่เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของเธอ และยืนขึ้น ประตูเปิดขึ้น
「หัวหน้า! ศัตรูโจมตี!!」
ทุกคนกลายเป็นไม่สบายใจ ด่าออกมา ขณะที่พวกมันทิ้งผู้หญิงและเหล้า และจับอาวุธ
「เก่ะ ทหารของลอร์ดศักดินามาอีกแล้วเหรอ?!」
「ลอร์ดศักดินาแม่งก็แค่หมาของโกลโดเนียล่ะวะ เหมือนกันกับไอผู้ว่านั่นแหละ เราจะพลิกกระดานพวกแม่งครั้งนี้ด้วยเหมือนกัน และยึดสิ่งของมันด้วย」
「เพราะทั้งหมดครั้งที่แล้วเราก็ได้เงินดีด้วย!」
โจรคำรามด้วยเสียงหัวเราะ ขณะที่พวกมันเตรียมพร้อม ที่จะต่อสู้
โจรรู้ เกี่ยวกับที่ลอร์ดศักดินา เสียอำนาจไปเมื่อกองทัพของเขาถูกปลดออก ระหว่างความสับสนหลังสงคราม แม้ว่าพวกเขาจะมา กองทัพมันประกอบไปด้วยทหาร 20 หรือ 30 มากที่สุด พร้อมทั้งมีผู้นำที่มีระดับทักษะทีด้อยกว่า มันไม่มีเหตุผลสำหรับทหารที่ถูกจ้างโดยลอร์ดศักดินาในเมือง ที่จะเสี่ยงชีวิตออกจากเมือง และไปทั่วตามหมู่บ้านถึงหมู่บ้าน และพวกเขาจะวิ่งหนี ถ้าพวกเขาได้เผชิญหน้าแม้แต่น้อยนิดของความเสียเปรียบ เพราะมันทำไปก็ไม่ได้เงิน
「เดี๋ยว! ครั้งนี้……มันต่าง……」
คนดูต้นทางฟุบล้มไปตรงที่นั้นเลย หลังจากที่พูดเช่นนั้น แต่โจรที่ตื่นเต้นนั้น ไม่ได้สังเกตเลย ถึงลูกธนูที่แทงหลังเขาอยู่ การที่ไม่มีกองกำลังไปปราบปรามพวกมัน กลุ่มของผู้ทำความชั่วร้าย เจริญเติบบโตไปถึงความกล้าแข็งของ 50 คน และจำนวนของพวกมัน เพิ่มความมั่นใจของพวกมัน
「ได้เลย พวกมึง! เราจะส่งพวกทหารของผู้ว่าให้ตายห่าไป และโจมตีหมู่บ้านเพื่อขโมยผู้หญิงเป็นการแก้แค้น」
「อุโออออ้—-!!」
กำลังใจของพวกมันก็เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน ขณะที่พวกมันยกดาบและขวาน ระหว่างที่ตะโกนดุจคนป่าเถื่อน และใส่อุปกรณ์เหล็กสนิมเขรอะๆ ก่อนที่จะพุ่งออกไป
「อุโออออออ้—!!」
พวกมันออกจากรักที่ซุ่มซ่อน และพุ่งออกไปจากป่าเล็กๆ
「อุโออออ้!」
สิ่งที่เปิดม่านออกมา ต่อสายตาของพวกมัน มิใช่ทหารของผู้ว่าที่ใส่เกราะหนังหยาบๆ แต่เป็นแถวของทหารม้า และทหารราบใส่เกราะโซ่
「อุ่โอออ๋……?」
ไม่มีพวกเขาน้อยไปกว่าพัน ทันทีที่โจรปรากฏให้เห็น คำสั่งถูกมอบออกไป และการพุ่งเข้าตีเริ่มต้นขึ้น
「อุเกี้ยะะะะะะ!!」
「วิ่งโว้ยยยย!!」
ก่อนที่โจรจะวิ่งเข้าไปในป่าได้นั้น ทหารม้าหอกไล่ใส่พวกมัน และแทงพวกมันจากข้างหลัง ทีละคนตามๆกันไป มีโจรที่หนีบางคนที่ทิ้งอาวุธ คุกเข่ายอมแพ้ แต่ไม่พวกมันถูกแทงไปสู่ความตาย มันก็ถูกกระทืบภายใต้เกือกม้า
คนที่สามารถจะไปถึงป่าได้อย่างไรก็ไม่รู้ถูกยิงที่หัวอย่างไม่หยุดยั้ง มันเป็นเพียงการยิงมาชุดเดียว กระนั้น หัวธนู 1200 หัวเทลงมาอย่างต่อเนื่องสู่เหล่าโจร นำชีวิตของพวกมันไม่ส่วนใหญ่ก็ทั้งหมดไป
「ม-ไม่มีทางน่า……จำนวนคนนี่แม่งอะไรกันวะ?」
「เห้ย ธงดำสนิทแม่งคุ้นว่ะ! แม่งอสูรสงคราม กองทัพของฮาร์ดเลตต์นี่หว่า!!」
「ล้อกูเล่นมั้ยเนี่ย แม่งจะนำกองทัพเองแค่เพื่อจะมาขยี้เราเหรอ?!」
ไม่มีทางเลือกใดๆอีกแล้ว นอกจากวิ่ง หลังจากจำนวนของพวกมัน ถูกลดไปจนเหลือไม่กี่คน พวกมันหันไป เพื่อที่จะพบว่าทหารม้านั้นได้เข้าไปในป่าแล้ว มันไม่ใช่ป่าหนา ดังนั้นทหารม้าจะตามทันได้ทันที
「เราหนีพวกมันไม่ได้ว่ะ! ผู้หญิง……ถ้ากูจับผู้หญิงมาเป็นตัวประกันได้」
「ลูกพี่ คิดว่าคนแบบนั้นมันจะฟังลูกพี่เหรอ?!」
「กูไม่รู้โว้ย แต่ไม่มีทางอื่นแล้ว……」
เสียงที่รายล้อมหยุดทันทีทันใด และเมื่อผู้นำหันไป คนติดตามที่หนีมากับเขาเสียหัวไป
「ถ้าอย่างนั้น มันปลอดภัยที่จะพูด ว่ามึงเป็นหัวหน้า ใช่มั้ย?」
ชายที่ขี่ม้าใหญ่พอ ที่คนหนึ่ง จำเป็นต้องเงยหน้าเพื่อที่จะมองเห็นเขา ตอนนี้ชี้หอกใหญ่ที่เปื้อนเลือดไปที่ผู้นำ
「ชะ ช่วยผมด้วยคร้าบ……」
ผู้นำทิ้งอาวุธด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง และร้องขอชีวิตของเขา
「พวกคนที่มึงลักพาตัวอยู่ไหน?」
「ทะ ทางนั้น ช่วยผมด้วยคร้าบ……」
ชายชำเลืองมองไปที่ที่ถูกชี้ และนำหัวหอกไป
ทันทีที่ผู้นำถอนหายใจ ด้ามหอกหมุนรอบ และโดนเขาเข้าที่อก ทำให้การที่ร่างที่คาดว่ามีกล้าม และหนัก บินขึ้นไป และเต้นอยู่ในอากาศ
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「ท่านเอเกอร์ซามะ! เห้อ ไม่ใช่หนูบอกพ่อว่าอย่าควบไปข้างหน้าด้วยตัวเองเหรอ?」
ซีเลียที่กราดเกรี้ยวไล่ตามผม พร้อมด้วยหน่วยคุ้มกันที่ไล่ตามมาไม่ไกลห่างไปจากนั้น มันช่วยไม่ได้ เพราะความเร็วขาชวาร์ซ มันเร็วกว่าม้าปรกติมาก แล้วก็ มี่แค่พวกมันสามคนที่เหลืออยู่
「หืม? ไอ้คนที่เหมือนหัวหน้านั่นไปไหนแล้วล่ะ?」
ผมอยู่ใกล้กับเขาและไม่อยากจะถูกอาบน้ำเลือด ผมเลยตีเขาด้วยด้ามของหอกของผม แต่เขายังไม่ตกลงมา
「ใช่นั่นมั้ยน่ะ?」
ชายจากก่อนหน้า ตกไปตรงที่ซีเลียชี้ และกรีดร้องอย่างดัง ระหว่างที่ดิ้นรน
「ไม่ต้องสงสัยเลยทำไมเค้าไม่ตก」
ชายที่ถูกดีดขึ้นไปในอากาศ ไปลงที่กิ่งของต้นไม้ ที่สูงประมาณสามเมตร กิ่งแทงท้องของเขา ซึ่งไม่ฆ่าเขาทันที แต่มันไม่ใช่อะไรที่เขาฟื้นตัวกลับมาได้
「อืม มันควรจะไม่เป็นไรถ้าเราไม่เอาเค้าลงมา ไปที่รังมันแทนเถอะ」
「ได้โปรดอยู่ข้างหนูครั้งนี้นะ!」
ซีเลียอยู่ตรงหน้าของผม เธอน่าจะมีเจตนาเพื่อปกป้องผม ช่างน่ารักจัง
「ไม่มีทางน่า……ความช่วยเหรอ?」 「เราถูกช่วยเหรอ!?」
เมื่อผมถีบประตูล้มและเข้ารัง ผู้หญิงทั้งหมดดูจะตกตะลึงกก่อนตอนแรก แต่วิ่งมาพร้อมกันทันที มีพวกเธอห้าคน และหนึ่งแม้แต่เป็นเด็กน้อยๆ
สาวๆมาร้องไห้ที่อ้อมอกผม ผมลองแตะตูดของพวกเธอ แต่พวกเธอไม่ได้ดูเหมือนจะมีอารมณ์หรือสังเกตเลยซักนิด ผมลองจับจิ๊พวกเธอต่อ แต่ซีเลียปรามผม — ช่างโชคร้าย
มีชายคนอื่นอยู่ด้วย คนที่ถูกพามาที่นี่เป็นทาส และประทับใจไปถึงน้ำตาหลั่งไหล
「คนนี้ดูจะอยู่กับโจร」
หน่วยคุ้มกันที่สืบข้างหลังรัง ลากชายคนหนึ่งออกมา
「ผะ ผมถูกบังคับให้มาด้วยกันกับพวกมัน!! ผมถูกบอกให้ดูพวกเธอไว้ และฆ่าพวกเธอ ถ้าพวกเธอพยายามจะหนี……」
ผมเลื่อนสายตาไปที่สาวๆ
「ไม่ใช่นะ! มันเป็นส่วนหนึ่งของโจร จริงๆแล้วมันข่มขืนหนูเมื่อวาน!」
「อีคนนี้ มันพูดอะไรไม่รู้เรื่อง!」
อุมุ มาเชื่อผู้หญิงเถอะ
「คนพวกนั้นทิ้งหอกของมันไว้ที่นี่ด้วย」
「ใช่ เพราะพวกมันคุณภาพไม่ดี พวกมันไม่ใช่บางอย่างที่เราจะยึด」
「มาแทงไอ้นี้ด้วยหอกพวกนั้นบาเล่ม และปล่อยมันไว้ที่ทางเข้าเถอะ」
อาจจะมีคนของพวกโจร ที่ไม่อยู่ที่มันจะกลับมาทีหลัง มันจะทำหน้าที่เป็นตัวอย่างที่ดี
ผมเมินเสียงกรีดร้องของชาย และออกมาจากบริเวณนั้น ยังไงซะ ผมควรจะไปต่อ นี่มันใช้เวลานานเกินไป
โออ้ ผู้นำยังติดอยู่บนต้นไม้และดิ้นรนอยู่ เขาทำอะไรก็ได้อย่างนั้นแหละ ผมจะให้อีกาจิกเขาซะ
「พวกเธอสาวๆมากับชั้นด้วย ชั้นจะส่งพวกเธอไปที่บ้านเกิด」
ผมบอกพวกเธอ และหว่าที่กำๆตูดของผู้หญิง ที่ดูอายุประมาณ 30 ปี
「อ่า……อืม ท่านอยากได้ตัวหนูเหรอ?」
「แน่นอนชั้นอยากได้เธอ ตูดใหญ่งามงอนนี้มีเสน่ห์」
「แล้วหนูล่ะ!?」 「แล้วกายหนูล่ะท่าน」
「ทุกคนมีเสน่ห์หมดเลย พวกเธอทั้งหมดเป็นผู้หญิงที่ดี มันเป็นความสูญเปล่า กับโจรเหมือนไอ้พวกนั้น」
ผมนำทุกคนมาด้วยกัน และกอดพวกเธอทั้งหมดทีเดียว
「หนูดีใจจัง……」 「ช่างน่ารัก…」 「่ช่างสมชาย แขนนี้ เป็นแขนที่ช่วยเราไว้」
ผมกอดสาวๆสี่คนด้วยกันในรถม้า และพันลิ้นของผมกับพวกเธอ
「ท่านจะนอนกับคอรอนด้วยเหรอ?」
อย่างที่คาด มีหนึ่งสาวน้อยผู้ที่ผมยังเอาไม่ได้
「หนูถูกข่มขืนโดยโจรด้วย」
「อย่าเอาพี่ไปรวมกับพวกเอ็นจิ๋วเลย」
หลังจากที่กอดสาวๆอีกสี่คน ผมเอาหอกอุ่นที่ชูชันแล้วให้พวกเธอดู
「น่าทึ่ง……โจรแม้แต่เทียบยังไม่ได้เลย……อย่างน้อยให้คอรอนเลียมันได้มั้ย?」
ผมเดาว่ามากขนาดนั้นได้อยู่
「ท่านฮาร์ดเลตต์ซามะอยู่มั้ย?」
「เค้าอยู่ในระหว่างทำให้สาวๆบางคนท้อง!!」
ผมได้ยินเสียงของอดอล์ฟและซีเลีย เสียงของซีเลียโหดร้าย นี่เป็นการปลอบโยนสาวๆ ผู้ที่ถูกปฏิบัติหยาบๆ และไม่ใช่ว่าผมต้องการจะเทเมล็ดพันธุ์เข้าไปในพวกนาง
「อ๊าน อย่ามองไปทางอื่นสิท่าน」
「ขอโทษ แบบนี่เป็นไง?」
「อ๊าาา!! มันหนามาก!!」
「แม้ว่ามันควรจะโดนแรงใส่มามากโดยพวกโจร……」
「ของของท่านลอร์ดศักดินาซามะมันแน่นและเจ็บจังอ่า」
อาา อย่างที่ผมคิดเลย ผู้หญิงนั้นดี
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ผลิ
สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
กองทัพที่บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – 2600
ทหารม้าธนู: 1000, ทหารราบ: 600, นักธนู: 200, หน่วยคุ้มกัน, รอพร้อมในราเฟน: 500
สินทรัพย์: 14700 ทอง (ค่าใช้จ่ายกองทัพ -1000) (แรงงาน -300) (เรียกรวมพล -100) (การยืดสินทรัพย์ที่ได้มาโดยไม่ชอบธรรม +1500 โดยมีส่วนหนึ่งคืนให้ชาวบ้าน) หนี้: 20 000 ทอง
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, โล่อัญมณี, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (ปรับปรุงนิสัย), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์ (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดารา)
คู่นอน: 111, เด็กที่เกิดแล้ว: 10
—————————————————————
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 2000/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
