ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 129 การถอนหายใจของนายพลผู้ยิ่งใหญ่ - novel-lucky

129 การถอนหายใจของนายพลผู้ยิ่งใหญ่

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

หลังจากที่ลบล้างกลุ่มที่ไร้ค่าของพวกโจรเสร็จแล้ว การที่หน่วยลาดตระเวนของเรา ส่งสาวๆกลับไปไปบ้านดำเนินต่อไป ระหว่างครอบครัวของสาวๆมีความสุข กับการช่วยเหลือที่ช่างโชคดีของพวกเธอ พวกเขากังวลเกี่ยวกับกายและใจของสาวๆ ที่ถูกย่ำยีขืนใจอย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตาม สาวๆนั้นไม่ได้ดูเหมือนจะหดหู่และโบกไม้โบกมือให้กับผมเมื่อเราจากลา

สาวๆบางคนไม่ถือที่จะเป็นทาสกามถ้านั่นหมายถึงพวกเธอมากับผมได้ แต่ผมบอกพวกเธอ ว่าพวกเธอน่าจะตัดสินใจอย่างมีเหตุผลตอนนี้ไม่ได้มากกกว่า หลังจากที่ได้หนีออกกมาจากวิกฤต ดังนั้นผมคืนพวกเธอกลับไปหาครอบครัว

สาวๆทั้งหมด ยกเว้นสาวที่ยังอยู่ระหว่างกำลังโต ได้ท้องเต็มไปด้วยเมล็ดพันธุ์ของผม โดยไม่ได้ใช้ยาคุมใด พวกเธอบอกผม ว่าพวกเธอจะดูแลลูกน้อยถ้าพวกเธอตั้งท้อง ผมเลยไม่ลังเล ที่จะยิงเข้าไปในพวกเธอ โจรมันก็ทำเหมือนกัน สาวๆเลยหวังไว้ว่าเมล็ดพันธุ์ของผมจะขับไล่น้ำกามของเหล่าโจร

—————————————————————

และดังนั้น เรานำทหารและเริ่มเดินทัพอีกครั้ง

「ที่ไหนต่อแล้วนะ?」

ผมเริ่มเหนื่อย กับการทำอะไรซ้ำซากจำเจ ตัดสินโดยเสียงของอดอล์ฟ เขาก็ไม่ได้ดูเหมือนจะมีแรงผลักดันมากด้วยเหมือนกัน

「มันเป็นเมือง ซาน โดร่า มันตะวันออกเฉียงใต้จากป่าเอิร์ก และประมานทิศใต้ของราเฟน ที่พื้นดินที่เหมาะสมสำหรับการทำนาแพร่ไปรอบๆ และมีหมู่บ้านทำนา ตั้งอยู่กระจายๆกันล้อมรอบดินแดนนั้น เมือง เพราะเป็นเมืองศูนย์กลางของบริเวณ ดังนั้นมันค่อนข้างมีจำนวนประชากรเยอะ และแม้ว่ามันจำกัดอยู่แค่บริเวณใกล้เคียง ถนนและสะพาน ถูกดูแลอย่างถูกต้องด้วย」

ฟุมุ ดังนั้น นี่คือพื้นฐานแล้วเมืองศูนย์กลางของบ้านนอก

「อย่างไรก็ตามจากผู้ว่า เค้ายังรวบรวมภาษีรายหัวยังไม่เสร็จ เขาล่าช้าด้วยเหตุผลบางอย่าง」

「ชั้นเดาว่าจุดนี้มันไม่น่าตกใจแล้วล่่ะ」

「เค้าเป็นอดีตเคานต์ของอาณาจักรเทรีย เค้าอาจจะมีความภาคภูมิใจที่ไร้ความจำเป็นหลังจากทั้งหมด」

「ถ้ามันจำเป็น มาระงับเค้าด้วยกำลังเถอะ」

ลีโอโพลต์ตัดเข้ามา ถ้า พวกเค้าต่อต้าน มันไม่มีความจำเป็น ต้องแสดงไปถึงความปราณีใดๆ

「การต่อสู้เหรอ?!!」

อิริจิน่าเหวี่ยงหอก ดั่งจะรออย่างรอไม่ได้ มันดูเหมือนเธอจะรู้สึกเบื่อที่สู้กับโจร

「อย่างน้อยชั้นจะฟังว่าเค้ามีอะไรจะพูด」

มันจะไม่สายเกินไป ที่จะฆ่าพวกเขาหลังจากนั้น

เมื่อเราเข้าเมืองซาน โดร่า สิ่งที่ดึงความสนใจของผมไป คือกลุ่มของทหารติดอาวุธ พวกเขาไม่ได้ขัดขวางเราเป็นพิเศษ แต่ทหารหลายร้อยรวมตัว มันมากเกินไปสำหรับยามเมือง

「อิริจิน่า อยู่ในความระวัง」

「ได้! ถ้าพวกมันมาเข้าใส่เรา พวกมันจะโดนเสียบไม้!」

แม้ว่าด้วยนั่นที่พูดออกมา พวกเขาไม่ควรจะสามารถ ที่จะเทียบได้กับกองทัพที่ผมพามา โดยใช้จำนวนทหารและอุปกรณ์ที่พวกเขามีปัจจุบัน พวกเขาน่าจะเตรียมตัวกบฏ แต่ผมอาจะมาเร็วกว่าที่คาด

「มันไม่ได้ดูเหมือน เราะคุยเกี่ยวกับกิจการภายในได้แบบนี้……」

อดอล์ฟกางมือของเขาและถอนหายใจ แน่นอนถ้าพวกเขาถูกสงสัย ว่ามีแผนที่จะกบฏ พวกเขาจะถูกตัดสิน โดยไม่ต้องโต้แย้งใดๆ ไม่มีความจำเป็นที่อดอล์ฟจะต้องมีส่วนร่วม

เราก้าวเข้าไปในคฤหาสน์อดีตลอร์ดศักดินา ด้วยความมุ่งมั่นอยู่ในใจ แต่การตอบสนองที่เราได้ ต่างจากสิ่งที่เราจินตนาการ

「โอ้ไม่ใชนั้นลอร์ดศักดินาเหรอ ช่างเป็นการมาถึงที่รวดเร็ว……」

「การที่มาเร็วเกินไป การเตรียมการสำหรับการต้อนรับของเรา เลยทำไม่ทันเวลาเหรอ?」

ไมล่าถามอย่างประชดประชัน ระหว่างที่ดูทหารที่รวมตัวกัน ผมจับหอกพร้อม ในความคาดหวัง ที่ต้องส่งหัวให้บิน

「ไม่ มีปัญหาหลายอย่าง อย่างไรก็ตาม ถ้าผมมีเวลาอยู่เล็กน้อย ถ้าอย่างนั้นผมแก้ไขเรื่องนี้ด้วยตัวเองได้……」

บางอย่างแปลก บรรยากาศนี้ ไม่ได้ดูว่าเป็นอะไร ที่เขาพยายามจะปกปิดความผิดของเขา ที่เตรียมตัวก่อกบฏ

ผมหยุดซีเลียและอิริจิน่า ที่เตรียมพร้อมที่จะโจมตี และถามเขา ว่ามีอะไระ

「พูดมาตรงๆ มีอะไร?」

ผู้ว่าเหงื่อออกท่วมและพูดฟังไม่รู้เรื่อง

「นี่แค่บางอย่างที่มีจำกัด! มันเป็นปัญาหาขนาดเล็ก และในท้ายที่สุดจะถูกแก้ไขด้วยอำนาจของผมเอง……」

ด้วยการกระแทก ผมวางขาไว้บนโต๊ะ

「แค่ตอบคำถามว่ามีอะไร!」

ผู้ว่าห้อยหัว และเริ่มพูดเบาๆ ถึงสิ่งที่สามารถสรุปได้ตามนี้

การกบฏเล็กๆของชาวนา เกิดขึ้นในดินแดน

ตอนแรก ทหารมารวมกัน แต่แพ้พ่ายไป เมื่อพวกเขาไประงับการกบฏ

กองทัพกบฏ สร้างระยะออกห่างจากการปกครองของเขา โดยการตั้งแคมป์ ในฐานที่มั่นทางธรรมชาติ — เนินเขาที่ถูกล้อมด้วยป่า — และก่อตั้งระบบรัฐบาลของตัวเอง

ชาวนาในบริเวณ ได้ยินข่าวลือ และกองกำลังรวมเข้ากันและเพิ่มขนาด

เขาเลือกทหารเพื่อก่อหน่วยระงับ ที่มีหลายร้อยคน แตะถูกป้องกันแล้วขับไล่นับครั้งไม่ถ้วน

ดังนั้นมันเป็นเช่นนั้น ทหารเป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังระงับ และเหตุผลที่เขาจ่ายภาษีค่าหัวไม่ได้ เนื่องจากค่าใช้จ่ายของสงคราม มันเริ่มกองกันขึ้นมา เขาต้องดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ที่จะสรุปเรื่องนี้ก่อนผมมา

「ไม่เพียงแค่ต่อต้านผู้คน แต่สู้แล้วแพ้……ไอ้ไร้ความสามารถนี่-!」

ไมล่าเดือดดาล ในฐานะลอร์ดศักดินาและขุนนาง การที่พลเมืองกบฏ เป็นบางอย่างที่น่าอับอาย และที่ไร้สาระเข้าไปใหญ่ ก็คือการแพ้พ่ายกองทัพของชาวนา ความล้มเหลวของผู้ว่า จะเป็นความล้มเหลวของลอร์ดศักดินาโดยธรรมชาติ ดังนั้น นั่นทำไมเธอถึงโกรธ แต่ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้น แม้ว่าเราจะโทษคนนี้ตอนนี้

「เราจะจัดการกับเรื่องนั้นภายหลัง รู้ว่ามีมากแค่ไหนมั้ย?」

「ผมถูกบอกว่าชาวนาที่รวมกัน ได้ไปถึงพัน……แต่มีผู้หญิงและเด็กผสมอยู่ในจำนวนนั้น ดังนั้น คนที่จริงๆแล้วสู้ได้ อาจจะน้อยกว่านั้น……」

เขาไม่ได้รู้จริงๆ

「ลีโอโพลต์」

「หน่วยสอดแนมถูกส่งไปแล้ว และเราสามารถจะเข้าใจ สถานการณ์ปัจจุบันได้ ภายในไม่กี่วัน」

ที่ที่กองทัพกบฏได้ตั้งเป็นฐาน ไม่ได้ไกลห่างจากที่นี่ มันจะไม่ใช้เวลามา สำหรับทหารม้าเบาที่จะวิ่งไปที่นั่น

「เรื่องนี้ ดูเหมือนจะเลยความสามารถของนายไป เอาทหารมาให้ชั้น แล้วไปรอคำสั่งต่อไปในห้องตัวเอง」

ถ้าไม่มีการกบฏ ไม่มีความจำเป็นต้องตัดสิน แต่ผมมีเจตา ที่จะนำตำแหน่งผู้ว่าของเขาไป แน่นอน

จากรายงานของหน่วยสอดแนม ที่กลับมาวันต่อมา มัประมาณ 3000 ใช้ชีวิตของตัวเองกัน ภายใต้ระบบรัฐบาลพิเศษไม่เหมือนใคร อย่างไรก็ตาม มีผู้หญิง เด็ก และคนแก่มากมาย และพวกเขา มี่แค่ประมาณ 1000 คนที่สามารถเป็นนักสู้ได้

「นี่เป็นลางที่อันตราย」

อดอล์ฟ ผู้ที่โดยพื้นฐานจะออกห่างจากการพูดคุย เกี่ยวกับประเด็นของกองทัพ ตัดเข้ามาด้วยสีหน้าที่น่ากลัวบนหน้า

「ถ้าพวกเค้าแค่ก่อความวุ่นวายด้วยอาวุธ เราเกลี้ยกล่อมพวกเค้าได้ด้วยการลดภาษี และการละเว้นจากความผิดได้ แต่เรามองข้ามไปไม่ได้ ว่าพวกเค้าก่อตั้งงรัฐบาลของตัวเอง พวกเค้าจะมีอำนาจสองรูปแบบ」

หน้าเขาน่ากลัว

「โชคร้าย ผลมองข้ามมันไม่ได้ แม้ว่ามันหมายถึง พลเมืองจำนวนมากต้องตาย เราต้องระงับพวกเค้าด้วยกำลัง」

มันเป็นความคิดเห็นที่แน่วแน่จากเขา ที่ไม่ปรกติ ซึ่งมันบ่งบอกว่าปัญหาจริงจังขนาดไหน ลีโอโพลต์รายงานเป็นเวลาต่อมา

「เป้าหมายของเรา เป็นฐานที่มั่นทางธรรมชาติ แต่ม้าของเราผ่านป่าได้ และเนินเขานั้ไม่ได้เป็นเหวลาดชันด้วย สิ่งก่อสร้างป้องกันหลักของพวกเขาเรียบง่ายด้วย」

นั่นมันหมายถึง มันเป็นไปได้ ที่จะสู้ในการต่อสู้ที่บนที่ราบ และโจมตีพวกเขาเหมือนเคยๆ พวกเขาทำการสู้ เมื่อพวกเขาต่อต้านกับผู้ว่า ดังนั้น เราเอาอาวุธตีเมืองนิดหน่อยไปได้ ด้วยการคาดว่าพวกเขาจะตั่งมั่นกันอยู่ในเมืองและที่พัก แต่เราน่าจะไม่สามารถที่จะสร้างการล้อมปราสาทเต็มรูปแบบ

「ได้เลย ถ้าอย่างนั้น ออกเดินทะ-……」

「ท่านฮาร์ดเลตต์ซามะมีหลายสิ่ง ที่ท่านต้องทำที่นี่」

「ศัตรูจริงๆเป็นแค่การผสมกันมั่วๆซั่วๆของ ชาวนา 1000 คนที่เปลี่ยนเป็นทหาร ผมรับมือกับมันได้ด้วยตัวเอง」

「……มมมุ」

ในท้ายที่สุด ลีโอโพลต์ได้ดูแลการระงับกบฏ ระหว่างที่อดอล์ฟและผม ยังคงอยู่ในซาน โดร่า แม้ว่า ผมอยากจะอาละวาดมานานแล้ว

「เราจำเป็นต้องขยี้การปกครองของพวกเค้า อย่างไรก็ตาม เรายังจำเป็นต้องอดทน กับพลเมือง หลังจากที่มันสงบ……」

อดอล์ฟยืนกรานพูดซ้ำกับลีโอโพลต์ ผู้ที่มุงหน้าไประงับ แต่ลีโอโพลต์ไม่ตอบ เขาดูเหมือนคนประเภทที่สังหารหมู่ได้แม้แต่ผู้หญิง และเด็กอย่างใจเย็น มามอบบางอย่างเพื่อรับประกันเถอะ

「ไมล่า ตามลีโอโพลต์และคอยดูเค้า เธอไม่จำเป็นต้องสั่งการเหนือเค้า ดังนั้นแค่ดูอย่างเดียว」

「ค่ะท่าน!」

ถ้าใช้เหตุผล เธอจะเป็นเจ้านายลีโอโพลต์ เพราะเธอมมีความเป็นขุนนาง แต่ผมเน้นว่า เธอจะแค่ไปทำเป็นคนดู เพราะเป็นสาวที่ฉลาดเฉลียว เธอจะไม่ไปแทรกแซงการสั่งการของลีโอโพลต์ เพราะทั้งหมด การมีคนสองคนนำพร้อมๆกัน เป็นเหตุลหลักซึ่งนำไปสู่ความพ่ายแพ้ของเธอ และที่สุุดแล้ว ความบริสุทธิ์ได้ถูกชิงไป

แต่เธอยังเป็นผู้หญิงที่เป็นตัวอย่างที่ดี ดังนั้น เธอจะโวยวาย ถ้ามีการสังหารหมู่ที่ไม่จำเป็นใดๆ หลังจากที่การต่อสู้จบลง มันไม่เหมือนว่าลีโอโพลต์ จะยืนกรานที่จะทั่วถึงไปถึงจุดนั้น

「……」

ลีโอโพลต์หันกลับมา แม้ว่ามันปรากฏวาเป็นร่องรอยที่สุดเล็กน้อย ของรอยยิ้มเบี้ยวๆ ที่ปรากฏอยู่บนหน้าของเขา ไม่ควรจะมีปัญหาใดๆ ถ้าผมปล่อยมันไว้ให้เขา

「แต่มันเป็นการตัดสินใจที่ดี ที่จะมาลาดตระเวน ปัญหามันเด้งขึ้นมาเรื่อยๆตรงน้นตรงนี้」

「ท่านเข้าใจความลำบากของผมรึยัง? ถ้าผมไม่อยู่ที่นี่ ราเฟนและดินแดนของท่านทั้งหมด จะเป็นแบบนี้ด้วย」

อดอล์ฟ ผู้ที่ถ้าไม่มีมันจะมีการกบฏขนาดใหญ่ ดื่มชาอยู่ข้างผมอย่างใจเย็น เขาอาจจะสงสัยผมถ้าผมพูดมัน แต่ผมต้องยอมรับ ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง อย่างน้อยที่สุด ภูมิภาคทั้งหมดทั้งมวล ที่เริ่มจากราเฟนนั้น มั่นคงสุดขีด ละการกบฏนั้นเป็นสิ่งสุดท้าย ที่คุณคิดได้ว่าจะเกิดขึ้น มันอาจจะมีทหารบางคน ที่ได้รับบาดเจ็บ เนื่องจากการปรากฏตัวกระทันหันของออร์ค หรือมันจะเป็นแค่รายงานโดยละเอียดและเล็กๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เล็กที่สุด

「เพื่อเป็นเป็นรางวัล ทำไมไม่หาคุณนายสาวแต่งตัวดีๆซักคน เมื่อเรากลับไปล่ะ?」

「ไม่ครับขอบคุณ ไม่เหมือนท่านฮาร์ดเลตต์ซามะ ผมไม่ต้องการสวนดอกไม้ แค่เมียเดียวนั้นเพียงพอแล้วสำหรับผม」

โอ้จริงอ่ะ น่าเบื่อจริง

ไม่เหมือนหน่วยสอดแนมที่ควบไป การเดินทัพของทหารใกล้กับ 2000 คนใช้เวลามาก ในระหว่างเวลานั้น ผมจะแค่คุยกับอดอล์ฟ เหมือนเราทำมาตลอดกลับไปที่ดินแดนของผม

—————————————————————

ไม่กี่วันต่อมา

「ลอร์ดศักดินา ไม่สิ ผู้ว่าจะถูกปลดเหรอ?」

「เราจะถูกปลดด้วยมั้ยคะ น้องชายของหนูยังเด็ก มันเลยจะลำบาก……」

「ฮ่าฮ่าฮ่า ผู้ว่าจะถูกไล่ออก แต่หนูยังจะคงทำงานต่อไปเหมือนเดิม เพราะตัวแทนจะมาถึงในท้ายที่สุด」

ผมให้ข้อมูลแม่บ้านนสองคนอย่างอ่อนโยน ผู้ที่มองดูผมด้วยสีหน้าที่กังวลบนใบหน้า หน้าของพวเธอเริ่มจะร่าเริงเล็กน้อย ทันทีที่ผมบอกพวกเธอ ไม่ว่าจะเมืองไหน คนรับใช้จากผู้คนที่มีอิทธิพล จะได้ค่าจ้างดีกกว่าอาชีพอื่น ในทางกลับกัน มีความเสี่ยงที่เรือนร่างของพวกเธอ จะถูกช่วงชิงไป

「ถ้าหนูโล่งใจแล้วละก็ รีบลดเอวหน่อยสิหนู」

ผมนอนตะแคงอยู่บโซฟา ระหว่างที่หนึ่งในแม่บ้านได้ขึ้นข้างบน และอยู่นิ่งๆ พร้อมด้วยเอ็นอุ่นของผมสัมผัสทางเข้าของกุหลาบของเธอ

「ได้ค่ะ แต่……มัใหญ่มากและน่ากลัวอ่ะ」

「หนูเปียกพอแล้ว มันจะไม่เป็นไรหรอก」

ไม่สามารถที่จะอดทนรออย่างไม่ร้อนใจได้อีกต่อผม ผมทิ่มแทงสะโพกของผมขึ้นไป และจับเอวเธอ ดึงเธอลงมาอย่างช้าๆ

「อ๊าาาาา มันเข้าไปแล้ว……มันเจ็บ」

เอ็นอุ่นของผม ทิ่มแทงเธอเข้าไปอย่างช้าๆ แม่บ้านยังใส่ชุดผ้ากันเปื้อนอยู่ และแค่ถอดกางเกงในออก กระโปรงนั้นปกปิดส่วนที่เราเชื่อมต่อเข้าหากัน แต่แบบนั้น มันก็ให้อารมณ์ ในแบบของมันเอง

「มันน่าทึ่งขนาดนั้นจริงๆเลยเหรอ?」

แม่บ้านอีกคนเลียต้นคอผม ระหว่างที่จับมือแม้บ้านที่สั่นระรัว

「ใช่ มันไม่ใช่แค่หนานะ แต่มันขรุขะและถูข้างในอยู่!」

「มันเจ็บมั้ย?」

「มันใหญ่ดังนั้นมันเจ็บนิ้ดๆ แต่……ท่านลอร์ดศักดินามีทักษะจังเลย อ๊าาน! มันรู้สึกเสียวอ่ะ」

ผมถูตูด และดูดนม แม่บ้านที่พูดสิ่งที่น่าพอใจเช่นนั้น อย่างรวดเร็วที่เธอสุดเสียว และสติหลุดลอย

「อว้าา……มันยังไม่ใช้แม้แต่ 10 นาทีที่จะถึงจุดสุดยอดเลย……」

ผมดึงไม้เนื้อของผมออก และแทงมัน ใส่หน้าของคนที่ตกใจ

「ไม่นาน พี่ก็จะทำให้หนูเป็นแบบนั้น」

「ท่านชินกับเรื่องนี้มากเลย ไม่ใช่เหรอคะท่าน? แม้แต่หัวหน้าแม่บ้านเมื่อวาน……」

อาา เมื่อวานผมก็นำแม่บ้าน ที่่อายุคราว 30 ไปห้องว่าง และรับประทานเธอ ตอนแรก เธอนั้นต่อต้าน แต่หลังจากที่ลูบไล้เร้าอารมณ์เธอ เธอเริ่มที่จะเหวี่ยงสะโพกด้วยตัวเอง ซ้ำๆซากๆ เธอนั้นค่อนข้างจะเป็นผู้หญิงฉ่ำกาม สาวคนนี้แอบดูเหรอ?

「หัวหน้าแม่บ้านแต่งงานแล้วนะ ท่านรู้ป่าว? เธอมีผัวมีลูกสามคนในเมืองนี้…… แต่วันนี้ หนูน่ะเห็นเธอ มองท่านลอร์ดศักดินาแล้วแก้มแดงเลยล่ะ」

ผมไม่รู้เรื่องนั้น แต่ผมก็มีหลายเมียและลูกหลายคน ผมอยากที่จะเชื่อว่าเรานั้นเสมอกัน เพราะสองเราสนุกกัน

ผมเลียทั้งตูดทั้งรูรักท่วม และจับเอวเธอ สอดใส่กายผมเข้าไปในรูของเธอจากข้างหลัง

「อ๊าา! หนูก็จะเป็นนักโทษ แห่งอุปกรณ์หนาๆนี้」

「ลิ้มรสความรู้สึกที่อย่างทั่วถึงนะน้องนะ」

สาวคนนี้ ต้องมีประสบการเป็นแน่แท้ เพราะรู้ของน้องน้อยมันยืดไป ผมจะมีความสุขกับการหลั่งไหลไปกับเธอ

ผมชิมรสชาติสาวต่อไปซักพัก และทันทีที่ผมไหลหลั่งเข้าไปในเธอ อย่างลึกๆ ประตูเหวี่ยงเปิด และซีเลียรีบเข้ามา

「ท่านเอเกอร์ซามะ!」

「พ่อแตกอยู่ตอนนี้ ดังนั้นรอเดี๋ยวนะ……ออุ! โออออ้……」

「นี่ไม่ใช่เวลามาฝังเมล็ดพันธู์เข้าไปในเธอแล้ว! มีข้อความด่วนมาจากลีโอโลต์ ในหน่วยปราบปราม!」

ได้ยินรายงานช้าไป 10 นาทีจะไม่ต่างมากน่าหนู อาา……ยังแตกอยู่ โอ้เหี้ย ผมลืมยาคุมอีกละ…… ซีเลียและคนอื่นๆใช้มัน โดยไม่พูดสิ่งใดๆเลย กับผมที่แค่ลืมเกี่ยวกับมันไป

「รายงานนั้นเกี่ยวกับทีมปราบปราม ที่ปะทะกับกองทัพกบฏ!! มีผู้สูญเสียมากมาย และพวกเค้าถอยทัพ เพื่อที่จะจัดระเบียบตัวเองใหม่!!」

「อะไรนะ?」

ผมแทงสะโพกขึ้นไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อเกิดการให้กุจ๊าวน้ำแตกของผมเข้าไปในมดลูกของเธอ รายงานไม่ใช่บางอย่างที่ทำต่อหน้าคนรับใช้ แต่ซีเลียคงจะปั่นป่วนแล้วตอนนี้ เดชะบุญ แม่บ้านสองคนนั้นสลบไปแล้ว

「พวกเค้าหยุดการโจมตีชั่วคราว แล้วหาตำแหน่งใหม่เหรอ?」

「ป่าวเลย! พวกค้าถอย และกลับมาที่เมือง พวกเค้าวิ่ง……มันคือความพ่ายแพ้!」

วินาทีหนึ่ง ผมไม่เชื่อว่าซีเลียพูดอะไร

「ลีโอโพลต์เนี่ยนะ แพ้กองทัพชาวนาเล็กๆ……?」

ถ้าเรื่องนั้นเรื่องจริง นี่ไม่ใช่เวลาจะมาจ้ำจี้กับสาวแล้ว มันมีภาระเป็นภูเขาเลยที่ต้องทำให้เสร็จ

「ซีเลีย มากับพ่อ」

ผมดึงเอ็นออกมาด้วยกำลัง และปล่อยผู้หญิงสองคนไว้บนเตียง

「ค่ะท่าน!」

อย่างแรก เราต้องพร้อมตัวเราเอง สำหรับกองทัพที่ถอยทัพ และเข้าใจว่าอะไรมันเกิดขึ้นให้แน่ๆ

—————————————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

กองทัพชาวนา ฐาน ตรงกลาง

「คนพวกนั้นมันถอยทัพอย่างสมบูรณ์!! ชนะ……มันเป็นชัยชนะของเรา!!」

「เรากบฏใส่กองทัพของเทพเจ้าสงคราม ฮาร์ดเลตต์เหรอ……!?」

「เราทำได้……เราทำมันไดดดดด้!!」

เสียงโห่ร้องยินดีสะท้อน ภายในหมู่บ้าน เหล่าผู้ชายตะโกนในชัยชนะ ชายผู้เดียว ถอนหายใจครั้งใหญ่ ตรงกันข้ามกับบรรยากาศที่รายล้อม

「ฮ่าาา……นั่นลำบาก อย่างที่คาด พวกเค้าแข็งแกร่ง ทหารมันเข้มแข็งจริงๆ ไม่ต้องพูดถึงว่าความเป็นผู้นำพวกเค้ายอดเยี่ยมด้วย」

「เฮ้ เฮ้ ทำอะไรน่ะ ทำตัวแบบนั้น? ความเป็นจริงก็คือ นายชนะ และพวกเค้าแพ้」

เหล่าผู้ชายหลายอื่นเรียกออกไปหาเขา ดังจะกล่าวโทษเขา แต่ สีหน้าของผู้ชายนั้น ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะถูกมันกวนใจ ปฏิสัมพันธ์เช่นนี้ มันเกิดทั่วไป

「แต่มีผู้สังเวยไปมากในครั้งนี้ด้วย ตั้งแต่ทีแรก ชั้นต่อต้านการกบฏ แต่พวกนายเมินความจริงนั้น ดังนน มันค่อนข้างจะเป็นไปว่าชั้นทำอะไรไม่ได้」

「ถึงจุดนี้แล้วอย่าบ่นไปเลยน่า มันจริงที่ว่าเรามีการสูญเสียกองกำลังไปมาก แต่พวกนั้นน่าจะเสียไปมากกว่าเราหลายเท่า! เราน่ะ ไร้เทียมทาน ตราบใดที่นายอยู่ที่นี่!」

ชายถูกชื่นชม โดยเหล่าชายร่างกายใหญ่กำยำ และถูกตีหลังนั้น เตี้ยกว่าผู้ใดทุกคนหนึ่งหัว ร่างกายที่ผอมแห้งของเขา นั้นห่างไกลจากการดูเหมือนนักรบที่แข็งแกร่ง มากไปกว่านั้น ทุกครั้งคราที่เขาเปิดปาก มันไม่มีคำอื่นคำใดนอกเสียจากการบ่น และคำพูดคำจาที่ขี้ขลาดออกมา

「นอกจากนี้ ชั้นไม่เคยมีวันอยากจะเป็นผู้นำตั้งแต่ทีแรก ชั้นจะชอบอยู่ในมุม อ่านหนังสือระหว่างจิบชา และบางทีพูดเสริมขึ้นมาบางครั้งบางคราว…… นี่มันหน้าที่ที่แย่ที่สดเลย เพราะมันมีอะไรให้ทำตั้งหลายอย่าง และเมื่อเราแพ้ ชั้นจะเป็นคนแรกเลยที่โดนแขวนคอ」

แม่ว่าการแสดงความคับข้องใจมีขีดจำกัด และเพราะเขานั้นทำเช่นนั้นเป็นนิสัย คนเหล่านั้นรอบๆเขา ไม่ได้ดูเหมือนจะถือสามากมาย

「ฮ่าาา……หน่วยพวกนั้นที่ยิงธนูจากกม้าได้ เหลือเชื่อเป็นพิเศษเลย ชั้นคิดไปว่าเราจะแพ้แน่ๆแล้วหนนี้」

「นายพูดแบบนั้น แม้ว่านายทำให้พวกเค้าถอยอย่างทั่วถึง……มั่นใจในตัวเองมากกว่านี้หน่อย นายส่งกองทัพของฮาร์ดเลตต์ถอยไปได้ กองทัพที่พูดว่าแข็งแกร่งที่สุดในโกลโดเนีย ชั้นไม่เคยเจอซักคนที่จะเป็นคนทีสามารถไปกว่านายเลยล่ะ」

สีหน้าของเขา ยังคงบูดบึ้ง แม้ว่าจะชื่นชมอย่างสูงสุด

「ใช่เลยนั่นแหละ เพราะเราขยี้ภาพลักษณ์ของเคานต์ฮาร์ดเลตต์ เค้าจะมาอีกแน่นอน ชั้นจะไม่ทำอะไรแย่ๆ ดังนั้นชั้นสงสัยว่าเค้าจะปล่อยชั้นไว้เฉยๆมั้ย……เป็นไปไม่ได้ ใช่ป่ะ? อาชั้นกินเหล้าไม่ได้ ชั้นเลยจะเอาชาแทน」

「เหมือนเดิมเลยนะ นายมันคอปวกเปียก……ในเวลาแบบนี้ นายควรจะดื่มทริสตัน」

「นายก็รู้นี่ว่าถ้าชั้นดื่มเหล้าไปแก้วนึง ชั้นจะหลับไปสองวัน ที่นี่มันเสียงดังเกินไป ชั้นเลยจะไปข้างนอกแล้วอ่านหนังสือ」

ทริสตัน หนีห่างออกมาจากความเอะอะวุ่นวาย และไต่หอสังเกตการโดยตัวของเขาเอง จากนั้นเอนกายลง เขานอนหงายหน้า พร้อมด้วยหนังสือในหนึ่งมือ และแก้วเซรามิกอยู่ในอีกมือ

「ฮ่าาาา-……ทำไมต่างๆนาๆมันเป็นแบบนี้ว้า?」

ถอยหายใจใหญ่นั้น ละลายไปไกลห่าง ด้วยแสงส่องสว่างของตะวันตกดิน

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

กองทัพที่บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – 2050

ทหารม้าธนู: 800, ทหารราบ: 300, นักธนู: 200, ทหารม้าหอก: 150, คนคุ้มกัน 100, รอพร้อมในราเฟน: 500

สินทรัพย์: 14500 ทอง (แรงงาน -300) หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (ปรับปรุงนิสัย), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์ (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดารา)

คู่นอน: 114, เด็กที่เกิดแล้ว: 10

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 0/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook