ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 134 ประเทศเล็กๆทางใต้ - novel-lucky

134 ประเทศเล็กๆทางใต้

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「ช่างเป็นภาพที่งดงาม」

ผมนั่งอยู่บนโซฟา และเอนกายไปข้างหลังอย่างช้าๆ สู่กองหมอน

「นี่พอได้แล้วน่าพี่……」

「นี่มันน่าอาย」

「อออุ……ท่านเอเกอร์ซามะลามก」

มีกลิ่นที่ทำให้หายใจไม่ออก ของผู้หญิงอยู่ในห้อง ซึ่งปรกติแล้ว มันจะเป็นกลิ่นที่มหัศจรรย์ ที่จะทำให้ผมมีอารมณ์มากขึ้น แต่เมื่อมันหนาแน่นสุดจะหนาเช่นนี้ มันไม่ได้อยู่ในขอบเขต ที่มันเป็นกลิ่นหอม

「อ้า! จะแตกแล้ววว!」

ซีเลียสั่นไม่กี่วินาที และเอนลงไปอย่างเหนื่อยหน่ายที่เตียง แต่ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง มีคนที่เปลือย 19 คนอยู่บนเตียงตรงหน้าผม ยกเว้นเมล ผู้ที่เพิ่งจะคลอด ที่แยกขาและเกี่ยวเบ็ด ระหว่างที่ผมกินเหล้าและมีความสุขกับการแสดง

「โอ้ว!」

ต่อไปเป็นแคทเธอรีนที่สั่นไหว พ่นน้ำหวานออกมาด้วยเหมือนกัน พวกนางทั้งหมดได้เกี่ยวเบ็ดกับมาใกล้กับ 30 นาที ดังนั้นมันได้เวลาแลวที่สาวบางนางจะถึงจุดสุดยอด

「มีอะไร? พี่ไม่ได้บอกให้หนูหยุดนี่ ทำต่อ」

「เห้อ……ทำมันด้วยตัวเองมันเหงาอ่ะ หนูอยากให้พี่เอาหนูได้แล้ว……」

ระหว่างที่ส่งเสียงของความข้องใจออกมา แคทเธอรีนเบ็ดนิ้วของนางเข้าไปในรูอีกครั้ง เล่นกับหน้าอกของเธอ และครางต่อไป แอ่งน้ำหวานของหญิงน้ำแตกก่อขึ้นที่ข้างเตียงและบนพื้น

「นายท่าน มันน่าเศร้าเกินไปที่จะปล่อยมันไว้แบบนี้ ให้หนูดูดมันมั้ย?」

เลอาห์ ทำตามคำสั่งให้เกี่ยวเบ็ดผมต่อไป แต่คลานเข้ามาหาผมสี่ขา เป้าหมายของนางนั้นชัดเจนว่าเป็นความเป็นชายที่แข็งชูชันของผม

「ไม่ ที่สำคัญกว่านั้น ทำท่าที่น่าอายกว่านี้อีกให้พี่ดู」

「ได้เลยยย~」

เลอาห์ไม่ได้แหกขานางจากข้างหน้าปรกติ และมากลิ้งบนท้องของผมและเบ็ดพร้อมกับกุหลาบเปียกๆชี้ใส่หน้าของผมม อุมุ ผมเห็นรูตูดนางได้ในแบบนี้

「ถ้าพี่จะอนุญาติ」「ให้หนูช่วยพี่กับเรื่องนี้เถอะ」

ระหว่างที่ผมดูสาวๆเกี่ยวเบ็ดต่อไป ผมเอื้อมไปหาแก่นแข็งของผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ และสาวๆซ้อนทับมือของผมด้วยมือของพวกนาง

「ท่านลอร์ดศักดินาซามะ ท่านไม่ถูกอนุญาติให้ชักว่าว」

「ท่านต้องให้ผู้หญิง ดูแลเอ็นเพื่อท่านนะ」

ทั้งสองยื่นมือมาจากทั้งสองฝากฝั่ง พวกเธอคือแม่บ้าน ผู้ที่หลักๆแล้วอยู่ที่นี่เพื่อที่จะเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ผม และเช็ดตัวผม พวกเธอถูกจ้างเป็นตัวแทนแม่บ้านที่ได้ตั้งท้อง แต่ตัวผมนั้นในที่สุดก็ได้ล่วงมือกับพวกนางแล้วเมื่อแค่วันก่อนนี้เอง พวกนางค่อนข้างที่จะเกาะแกะ หลังจากที่ผมฉีกความบริสุทธิ์ของพวกนางไป

「อออุ หนูพูดว่าหนูจะทำมันด้วย……」「หนูจะชอบที่จะได้ดูแลท่านเอเกอร์ซามะด้วย」

เพื่อคิดเห็นอกเห็นใจความคับข้องใจของซีเลียและเลอาห์ แม่บ้านใช้มือพวกนางเพื่อชักผม ผมเดาว่านี่เป็นตัวแทนของการชักว่าว

「หนูยังไม่เชื่อมันเลย ว่าบางอย่างแบบนี้ ได้เข้ามาในหนู」

「มันเจ็บ ไม่ใช่เหรอ~ หนูคิดว่ามันจะฉีกร่างหนูซะแล้ว」

แม่บ้านทั้งสองคนค่อนข้างที่จะเล็ก และไม่สามารถที่จะใช้มือข้างเดียวเพื่อกำแท่งของผมได้ พวกนางเลยใช้ทั้งสองมือ — หนึ่งเพื่อที่จะชักท่อนบน และอีกหนึ่งเพื่อท่อนล่าง ผมจิบเหล้า ขณะที่ผมมีความสุขกับความเสียวจากหว่างขาของผม และงานฉลองต่อสายตาของผม ผมรู้สึกดั่งการพรูพรั่งของผมจะพวยพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุใหญ่

「สร้างความรักกับคนที่อยู่ข้างๆหนู คนที่อยู่ทางขวาอยู่บน」

ผมสั่งสาวๆที่ยังเกี่ยวเบ็ดอยู่ การผสมผสานระหว่างสาวๆที่ไม่ค่อยได้โดยเสพสมเข้าด้วยกันนั้นค่อนข้างน่าสนใจ

「เอาเลย อย่างลังเล ช่วยตัวเอง」

「อะ โอเค……ขอโทษที」

ริต้าให้มิเรลขึ้นข้างบนและอนุญาติให้มิเรลลูบไล้นางอย่างกระอักกระอ่วน

「หนูโอเค ถ้ามันแค่ระหว่างสาวๆ」

「แต่จูบบางคน นอกจากท่านเอเกอร์ซามะมัน……มมมุ!」

รูที่รุกหนักในไม่นานนี้ รับริมฝีปากของซีเลียไว้กับเธอ ซีเลียไม่เต็มใจ แต่นางไม่ทำอะไร เพราะมันเป็นคำสั่งจากผม

「เดี๋ยวก่อนสิ! นี่อะไรน่ะ? กรี้ดดด!!」

(ตรงนี้เสียวมั้ย~? หรือบางทีตรงนี้?)

ตุ๊กตาตัวน้อยๆขึ้นข้างบนคาร์ล่า และมือน้อยๆของมัน เขี่ยเข้ากับยอดอ่อนของนาง แน่นอน ว่าเคซี่นั้นจริงๆแล้วเป็นคนที่ควบคุมมัน แค่คาร์ล่านั้นเห็นได้แค่ตุ๊กตา

「ไอ้รูนอกใจนี้……รับนี่ซะ!!」

「กย้าาาาา! อย่าแรงเกินไปนะ……-เดี๋ยวพี่ใส่อะไรเข้าไปในมัน!?」

นนน่าขึ้นบนโยกุริ และยัดมือของนางเข้าไปตลอดทางถึงข้อมือด้วยกำลัง มันดูเหมือนเธอมีไฟ เมื่อได้ทราบว่านางโจมตีโยกุริได้อย่างเปิดเผย ตรงหน้าผม

「แม้ว่าเธอมันน่ารับคาญ เธอน่ะรับเอ็นของท่านเอเกอร์ซามะแล้ว ใช่มั้ย!? เพราะทั้งหมดมันหนายิ่งกว่าแขนชั้นอีก……นั่น! แน่นอนมันจะเข้าไป!」

「ม่ายยยย!! ยกโทษให้หนูด้วยย!!」

มันเข้าไปได้อย่างราบรื่นอย่างคาดไม่ถึง ดังนั้นผมมั่นใจว่ามันจะไม่ทำให้นางเจ็บ

「โอ้ยยย!! พี่อิริจิน่าซัง……อย่าาาาา!!」

「มุ-! โทษที! งั้นพี่จะเบามากกว่าครั้งหน้า……แล้วนี่ล่ะ!?」

「หนูบอกว่ามันเจ็บบบบบ!!」

คูถูกโจมตีโดยอิริจิน่า เธอแรง มันจึงอาจจะยากสำหรับคูที่จะรับมือ

「อืม……หนูถูกปล่อยไว้นะ」

แคทเธอรีนอยู่ขอบนอกสุด นางจึงไม่มีใครเป็นคู่กับนาง มันช่วยไม่ได้

「อยู่คนเดียวมันเหงา มาขึ้นบนพี่มา」

หน้าตาของแคทเธอรีนส่องสว่างขึ้นทันตาเห็น ระหว่างที่สาวๆคนอื่น เล็ดเสียงแห่งความอิจฉาออกมา รูของนางก็ได้อุ่นขึ้นด้วย จากการเรียกความเสียว มันเปียกดั่งบึง ดังนั้นของของผมไหลเข้าไปอย่างง่ายได้ ด้วยเสียงน้ำ ผมมองข้างไหล่ของแคทเธอรีนที่คราง และมองดู กลุ่มสาวๆทั้งเก้ากลุ่ม ที่พัวพันกันและกัน ระหว่างที่โยกสะโพกของผม ทุกคนนั้นเมามายกับกลิ่นและบรรยากาศที่ลามก และบิดกายพวกนางไปทั่วระหว่างที่น้ำหวานไหลหยด

การมองดูเย่อหมู่ของหญิงรักหญิง และการแทงเข้าไปแคทเธอรีนมาซักพัก นำพาความเป็นชายของผมไปสู่ขีดจำกัด

「กุ่ พี่กำลังจะแตกแล้ว ทุกคน มา」

สาวๆรีบแก้การพันกันและกัน และก่อวงกลมรอบผม ขณะที่ผมยกแคทเธอรีนไปสู่ตรงกลางห้อง ยืนอย่างอวดตน ระหว่างที่เสพสมนางไปเรื่อยๆ

「จะแตกแล้ว」

ผมมอบการกระแทกสุดท้ายให้แคทเธอรีน ก่อนที่จะดึงเอ็นของผมออกมา นางล้มไปที่พื้น แต่รีบลุกตัวเองขึ้นมา และกอดผมจากข้างหลัง ชักเอ็นผมอย่างเข้มข้น

「อุโอออออออ้!!」

「「「「กย้าาา!!」」」」

น้ำรักเหนียวของผมอัดฉีดออกมาเหมือน้ำพุของจริง และทำหน้าสาวๆเละเทะ ผมยาหน้าพวกนางทีละคนทีละคน อย่างพิธีพิถัน ทำให้หน้าพวกนางเปรอะเปื้อน ไปจนกว่าพวกนางจะเปิดตาพวกนางไม่ได้ ก่อนที่จะไปที่คนต่อไป เลอาห์และคาร์ล่า พยายามที่จะยืดลิ้นออกมา เพื่อดูดมันออกมามากกว่านี้ แต่ผมจับหัวพวกนางไว้และหยุดพวนนาง ทุกคนจะได้จำนวนที่เท่าๆกันบนใบหน้าพวกนาง

หลังจากที่ให้ทั้ง 19 ปกคลุมในน้ำรักเหนียว ผมก็จับแม่บ้านที่จ้องอย่างว่างเปล่า และยิงเข้าไปในพวกเธอ เมื่อการพรูพรั่งของผมจบสิ้นลง เมลิสซ่าดูดมันอย่างดีและสะอาด

「ขอบคุณนะทุกคน นั่นเป็นการปลดปล่อยที่ยอดเยี่ยม」

「ไม่ มันใหม่และตื่นเต้นสำหรับเราด้วย」

「ทำแบบนี้นานๆครั้งมันดีด้วย」

สาวๆก่อความเอะอะ แต่แคทเธอรีนไม่หยุดเกี่ยวเบ็ด และคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้น

「แต่เรายังไม่สุด……ยังเลย」

แน่นอน ว่าผมปล่อยให้สิ่งต่างๆมันเป็นแบบนี้ไม่ได้

ผมม้วนขึ้นเตียง หงายหน้า ขณะที่เอ็นของผมแข็งขึ้นมาอีกครั้ง

「ตอนนี้ ขึ้นมา โยกแค่ไหนก็ตามสบายเลย」

สาวๆสลับกันขึ้นบนและเข้าไปพันกายกันและกันต่อ

—————————————————————

อรุณวันต่อมา

「นื้อออ พี่หลับดีเลย ……สะโพกพี่ยังหนักๆอยู่นิดหน่อย」

「แน่นอน มันจะหนัก พ่อแตกไปมากกว่า 20 ครั้ง ไม่ใช่เหรอ? ชายธรรมดาจะแห้งไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว」

ซีเลียพักหัวขอเธอไว้บนอกของผม ผมตื่นจากความสลึมสลือ มันดูเหมือนเธอตื่นเร็ว เพื่อที่จะมามองดูหน้าที่หลับไหลของผม สาวๆคนอื่นตอบสนองกับแสงแดด และเริ่มขยับกับรอบๆช้าๆด้วย ไม่มีใครที่เหนื่อย

「มันแค่คนละครั้งเอง มันเป็นยังไงบ้าง? ถ้าพ่อทำกับทุกคนคนละรอบทุกๆวัน มันจะทำให้ความอยากของพวกพี่เค้าพอใจ และไม่มีใครที่จะอัดอั้นจนทำอะไรไม่ได้」

ถ้าผมทำเต็มที่กับผู้หญิงสองหรือสามคน พวกเธอน่าจะเหนื่อยไปทั้งวัน มีเวลาที่ผู้หญิงที่ร่างกายอ่อนแอกว่า จะป่วยไข้ด้วย

「ฟุมุ นั่นไม่เป็นไรด้วย」

「……หนูล้อเล่นต่างหาก ไม่มีทางที่พ่อจะสามารถทำผู้หญิง 20 คนได้ทุกวัน」

「คิดอย่างนั้นเหรอ? มันคล้ายๆกับเมื่อวาน พ่อคิดว่ามันเป็นไปได้นะ」

「ท่านเอเกอร์ซามะ พ่อได้ไม่มีใครเทียบได้มากกว่าเดิมเหรอ? หนูกลัวเมื่อตัวของพ่อ จะไม่พอใจแค่จากการเอาผู้หญิงทั้งวันแล้ว」

「ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น พ่อจะแค่เชื่อมต่อกับซีเลียทั้งวันเลย」

ผมลูบผมสีเงินงามๆของเธอ ซึ่งได้ยาวผ่านไหล่ของเธอแล้ว

「นั่นไม่ใช่ความคิดที่แย่นัก」

เราพันลิ้นหากัน ในการจูบที่หลงใหล จากนั้นเปลี่นไปเป็นการจูบกามๆกับคอของผม

「เฮ้ อย่ากัดตรงนั้นนะ」

ผมหยุดซีเลียจากการฝังฟันใส่คอของผม

「ถ้าหนูโจมตีตรงนั่น พ่อจะเสียความรู้สึกเรื่องเหตุผลไป เราจะเอากันเหมือนสัตว์ในตอนเช้า」

「หนูไม่ถือนะ」

นอกจากนี้ ขนาดของเอ็นของผมหลังจากที่จุดอ่อนผมถูกโจมตี ยังมากเกินไปสำหรับซีเลีย ผมรู้สึกว่าขนาด มันควรจะเก็บไว้ใช้กับผู้หญิงที่คลอดแล้ว

「มาแค่อาบแสงแดดยามเช้าและผ่อนคลาย ระหว่างที่ดื่มชาเถอะนะ」

ผมตบมือ และแม่บ้านสองคนที่นอนอยู่ในมุม กระโดดขึ้นมาตรงๆ

「ชงชาให้ทุกคน……ไม่ ชงมามากกว่านั้นแก้วนึง」

「ค่ะ!」

อย่างที่คาดกับแม่บ้านที่ริต้าได้ฝึกปรือมา พวกเธอรีบออกไปข้างนอกห้องทั้งเปลือยๆ จนกว่าชาจะมา มาจีบกับซีเลียนานกว่าที่สักหน่อยเถอะ

「ฮืนน……คาร์ล่าโง่ นี่ไม่ใช่ห้องน้ำนะ……มึ้」

ที่เวลานั้น นนน่าถูกโยนไปในระหว่างหลับ และหน้าอกของเธอเด้งออกมา

「โออ้……แน่นอนว่านี่เป็นความภาคภูมิใจของราเฟน ออุ-!」

ซีเลียโกรธ เมื่อผมไปสนใจอย่างอื่น และกัดกุจ๊าวของผม เปลี่ยนบรรยากาศที่หวานไปสู่ความกาม ในท้ายที่สุด สาวๆทุกคนตื่นขึ้นกับเสียงดูดน้ำที่ดัง และเมื่อแม่บ้านนำชาเข้ามาข้างใน มีมากกว่าสิบลิ้นที่แข่งขันกัน เพื่อที่จะดูว่าฝีมือการดูดเอ็นของใครจะเหนือกว่ากัน

「เฮ้ เอาน่า ปล่อยไว้ตรงนั้น พี่ต้องมุ่งไปใต้ที่อาณาจกัรมอลต์วันนี้」

「มันเพราะเรื่องนั้น หนูมั่นใจเลยว่าพี่จะไปมีความสุขของพี่ กับผู้หญิงในประเทศนั้นไม่ว่ายังไง เราเลยต้องใส่กลิ่นเราบนเจ้านี่」

ด้วยนั่นที่พูด นนน่าผลักสาวๆคนอื่นออกจากททางไป และรับเอ็นของผมลึกเข้าไปในคอของเธอ ผมเดาว่าการออกเดินทางจะล่าช้า

—————————————————————

หลายวันให้หลัง อาณาจักร มอลต์

「หนูคิดยังไง ซีเลีย?」

「มันดูเหมือนเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่าจะมีการพัฒนามากมาย」

หลังจากที่เข้าอาณาจักรมอลต์ เราเดินไปรอบๆอย่างสบายๆ ขณะที่เรามุ่งหน้าสู่เบียโด้ เมืองหลวง เราอยากที่จะไปที่นั่น เร็วที่สุดเท่าที่เราทำได้ แต่เราแค่รีบไปที่นั่นบนม้าไม่กี่ตัว และประกาศว่า ‘เรามาแล้ว’ ไม่ได้ ดังนั้นเราถูกนำไปโดยคนคุ้มกัน 50 คน

「ทำไมผมด้วยล่ะ……?」

คนที่มากับผมคือซีเลีย แคทเธอรีน และทริสตัน อย่างเป็นธรรมชาติ ซีเลียมากับผม แต่แคทเธอรีน ไม่สามารถจะมาเดินข้างนอกได้ ด้วยความกลัวที่ว่าจะถูกจำได้ แต่ด้วยความสัมพันธ์ที่เกือบจะไม่มีตัวตน ระหว่างโกลโดลเนียกับอาณาจักรมอลต์ น่าจะไม่มีใครที่นี่ที่ได้รู้จักเธอ บวกกันกับมันดีที่จะไปเธอมาไกลๆนานๆครั้ง

วัตถุประสงค์ที่ซ่อนเร้นคือ เพราะการโจมตีอย่างแท้จริงของผมใส่ซีเลีย ผู้ที่มาเป็นคู่ของผมระหว่างกลางคืน ซึ่งมันทำให้เธอไม่สามารถจะลุกได้ในวันต่อมา และมีผลต่องานของเธอ อย่างไรแคทเธอรีนไม่มีปัญหานั้น ตั้งแต่ทีแรก ไม่ว่าคุณจะทำกับเธอมากเท่าไหร เธอจะลุกขึ้นมาในวันต่อมา ดั่งว่าไม่มีอะไรได้เกิดขึ้น

ไมล่ายุ่งอยู่กับหน่วยรักษาความปลอดภัยความสงบเรียบร้อยของสาธารณะ และลีโอโพลต์และอดอล์ฟ ท่วมอยู่ในบึงของหน้าที่ ดังนั้นการพาพวกเขามาด้วยนั้นไม่ได้อยู่ในคำถามเลย ลูน่าและอิริจิน่ายุ่งอยู่กับหน่วยตัวเองด้วย

แต่ทริสตันถูกบังคับให้มานะ การอ่านหนังสือวันแล้ววันเล่าจะทำให้เอ็งโง่จริงๆ

「ผมไม่เป็นไรที่จะเป็นไอ้โง่ ดังนั้นแค่ปล่อยผมไปเถอะ」

「อย่าพูดอย่างนั้น แค่บอกชั้นว่าคิดยังไง」

「นืนน แน่นอนว่ามันดูเหมือนการเก็บเกี่ยวจะเหลือเฟือ แต่ในทางปฏิบัติมันไม่มีอะไรเหมือนการควบคุมน้ำท่วมหรือการจัดการนาเลย แม้ว่าดินแดนจะอุดมสมบูรณ์ มันไม่ได้หมายถึงผู้ปกครองนั้นมีทักษะ」

「ใช่ หลังจากที่คุยกับชาวนา ความรู้สึกของพวกเขา ที่มต่อราชวงศ์ ไม่ใช่ทั้งดีและแย่」

ซีเลียเสริมความเห็นของทริสตัน

ผมไม่ได้สนมากมาย เกี่ยวกับสภาพของประเทศ แต่ผมอิจฉาที่ดิน ที่คุณได้การเก็บเกี่ยวที่ค่อนข้างจะอุดมสมบูรณ์ แค่จากการหว่านเมล็ด

「อาณาจักรมอลต์ดั้งเดิมแล้ว เป็นชาติแห่งการเกษตรอย่างสมบูรณ์ และกองทัพของพวกเค้าไม่ได้ทรงพลังขนาดนั้น ดังนนั้นไม่มีอะไรที่นี่ นอกจากทุ่งนา นั่นทำไม่ ไม่มีประเทศที่คิดจะเอามันไป หลังจากที่ได้ทำสงครามแล้ว」

จากข้อมูลของลีโอโพลต์ ราชาคนเก่านั้นค่อนข้างที่จะรอบคอบ และปฏิบัติตัวเองดี ต่อหน้าชาติที่รายล้อม เบียโด้ เมืองหลวงมีจำนวนประชากร 200,000 และกองทัพที่มีอยู่ประมาณ 2000 ที่ชาวนาขึ้นไปถึง 10,000 สามารถถูกเกณฑ์ได้เมื่อเหตุฉุกเฉิน

「นั่นไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นภัยคุกคามเลยซักนิด」

มันไม่ได้ดูเหมือนพวกเขามีเจตนา ที่จะขยายมันต้องแต่ทีแรก

เรากลับไปกลับมาในหมู่ชาวนา ผู้ที่อยู่ในระหว่างการทำนา แต่พวกเขาไม่ได้ระวังเลยซักนิด พวกเขาไม่มีประสบการณ์มากในสงคราม ดังนั้นผมเดาว่าพวกเขาไม่ได้กลัวกองทัพจริงๆ แม้แต่สาวน้อยก็มาโบกมือให้ผมอย่างสงสัย

「ช่างสงบสุข……อาา มันจะดีถ้าผมวิ่งหนีไปได้ที่นี่ บางทีมันไม่ได้สายเกินไปตอนนี้?」

「ถ้าคิดว่าวิ่งหนีชวาร์ซและชั้นได้ อยากจะลองซักหน่อยมั้ยล่ะ?」

「……ผมจะระงับตัวเองจากการทำอย่างนั้น」

ความเป็นจริงที่นายไม่ได้เลือกที่จะขี่ม้า แต่ขี่มากับกิโด้ ผู้คุ้มกัน ทำให้ทางเลือกนั้น มันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกเริ่ม

เรามาถึงเบียโด้ โดยไม่ได้พบพานกับความยากลำบากใดๆเป็นพิเศษ แม้ว่าผมได้ติดต่อพวกเขามาก่อนหน้านี้แล้ว มันนาจะเป็นไปไม่ได้ ที่คนคุ้มกันจะเข้าไปในกำแพงเมือง ระหว่างที่ยังติดอาวุธ และผมคิดว่าจะมียามเมืองยืนอยู่ข้างนอกกำแพง เพื่อที่จะขอการปลดอาวุธ แต่เราผ่านมันมาได้ราบลื่นอย่างน่าตกใจ

「ประเทศนี้จะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?」

อย่างที่คาด คนคุ้มกันไม่ถูกอนุญาติให้เข้าวัง แม้ว่าผมสามารถที่จะไปถึงราชาได้โดยตรง โดยที่ยังใส่อุปกรณ์ มีแค่ยามวังหกคน ยืนกับหอกและพร้อมอยู่ ดังนั้นผมตัดหัวราชาได้ถ้าผมอยากทำ

「ช่างเป็นประเทศที่สบายๆจริงๆ」

ทริสสตันดูเหมือนจะทึ่ง ระหว่างที่ซีเลียนั้นคิดอยู่ว่าจะทำอะไรกับดาบที่สะโพกของเธอดี

「เคานต์ของอาณาจักรโกลโดเนีย และเหล่าลูกน้อง เข้าไปได้」

เราไปกันต่อเพื่อที่จะไปเข้าเฝ้าราชา ประตูใหญ่ ไม่ธรรมดา ที่ตกแต่งในขอบทอง เปิดช้าๆ นี่มันไม่เป็นไร ใช่มั้ย? มันไม่เป็นไรที่จะเข้าไปกับหอก ใช่มั้ย?

เมื่อผมกวัดแกว่งหอกในแบบนั้น ยามวังจะสังเกต และพยายามจะขอการยอมรับ พวกเขาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร ดั่งจะพูดว่า ‘เข้าไปได้เลย’ ผมจะไล่ไอ้พวกนี้ออกถ้าพวกมันทำงานให้ผม

เมื่อเราเข้าไป ผมเห็นมาร์เควสที่ถูกส่งไปดินแดนของผม ในฐานะผู้ส่งสาส์น และคนชรานั่งอยู่เหนือเขา ผู้ที่น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่รัฐบางอย่าง มีชายหลายคนเรียงกันรอบๆพวกเขาด้วยเหมือนกัน บังลังก์นั้นว่างเปล่า แต่นั่นมันคาดได้อยู่แล้ว เพราะมันไม่ปรกติที่ราชาจะรอที่บังลังก์ สำหรับการเยี่ยมเยือนส่วนตัว แต่ว่าจะเป็นคนที่เขาเชิญมา

ผมยืนหน้าบัลลังก์ ระหว่างที่ซีเลียและทริสตันตามผมมา ผมยังคนยืนอยู่จนกว่าราชาจะปรากฏตัว แต่ซีเลียและทริสตันคุกเข่า ทริสตันพยายามจะนั่งขัดสมาธิ แต่ซีเลียเหยียบเท้าเขาอย่างแรง มันดูเหมือนมันเจ็บ

และจากนั้น ผมได้ยินเสียงมาจากข้างหลังบังลังก์ได้

「พระนาง เซเลสติน่า! ท่านจะสะดุดถ้าท่านวิ่งแบบนั้น」

「อ้าา ผมขอท่านยุ่งแล้ว」

「มันไม่เป็นไร![เธอพูดในแบบเก่าแก่ โดยการใช้ ~จา/~นาโนะจา~ จบประโยคขอองเธอ โดยการใช้คำเก่าแก่ เพื่อเรียกตัวเธอเอง ยกตัวอย่างเช่น ผมคิดว่า Palmyra จาก himeiki พูดในแบบเดียวกัน] ชั้นอยากจะไปถึงที่นั่นเร็วๆจ้ะ~」

หลังจากที่ได้ยินเสียงวุ่นวาย และเสียงฝีเท้าของหลายคน คนปรากฏจากข้างบัลลังก์และกระโดดขึ้นบัลลังก์อย่างรวดเร็ว

เธอใส่ชุดทางการที่เรียงรายไปด้วยอัญมณี และผ้าคลุมตกแต่งที่หรูหรา ยาวพอที่จะลากไปกับพื้น ที่วางอยู่ข้างบนผมสีทองที่สวยงามคือมงกุฎที่ดูหรูหรา ที่จะทำให้นนน่าน้ำลายยืด

ไม่ว่าคุณจะดูมันเท่าไหร รูปลักษณ์นั้นเป็นของราชินีของประเทศ อย่างไรก็ตาม ผมจำเป็นต้องยืนยัน

「ผมถูกต้องที่คิดว่าท่านคือพระนาง เซเลสติน่ามั้ย?」

มันน่าจะฟังดูเป็นสิ่งที่หยาบคายที่สุด ที่จะพูดกับบางคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ จริงๆแล้วคนชราที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ หน้าโกรธใส่ผม แต่ผมจะไม่รู้สึกสบายใจ ยกเว้นว่าผมจะถาม

「อุมุ! ชั้นเป็ราชาของอาณาจักรมอลต์นี้ เซเลสติน่า มอลต์ คอร์ติส! จ้า~」

มันไม่ได้ดูเหมือนจะทำให้ราชินีไม่พอใจ เธอตอบอย่างสดใสและร่าเริง ทุกคนคุกเข่าลง ผมเลยก็คุกเข่าลงเพื่อที่จะแสดงความเคารพด้วย กระนั้นผมยังตีความเรื่องนี้ไม่ได้เลย

「เจ้าเป็นเคานต์ฮาร์ดเลตต์ ใช่มั้ย? ชั้นได้ยินเกี่ยวกับเจ้าจากบาบอน และรออย่างตื่นเต้น! อย่าเป็นทางการนักหนาแล้วมาใกล้ๆ เราจะได้คุยกันได้ไงจ้ะ~」

ไม่ว่าผมจะดูมันยังไง คนที่ห่อหุ่มอยู่ในเสื้อผ้าที่งดงามเหล่านั้น คือเด็กสาวอายุน้อยๆ ประมาณ 10 ขวบ

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 140,000 เมืองศูนย์กลาง ราเฟน: 15,000 (ประชากรใหม่)

กองทัพที่บัญชาการ: 1500 (ยกเว้นทหารม้าธนู)

สินทรัพย์: 50,300 ทอง (แรงงาน -200) (เรียกรวมพลกองทัพ -200) หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อย), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (ปรับปรุงนิสัย), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), ทริสตัน (ลากเท้าถ่วงคนอื่น), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)

คู่นอน: 122, เด็กที่เกิดแล้ว: 11

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 0/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook