ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 136 พี่ชายที่โง่เง่า - novel-lucky

136 พี่ชายที่โง่เง่า

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「แตกข้างใน!」

ผมเหวี่ยงสะโพกของผมอย่างเข้มข้น ลูบผมผู้หญิงผมบลอนด์ ที่นอนอยู่ข้างบนเตียง

「แน่ใจ? ไม่ใช่ว่าแต่งงานแล้วเหรอ?」

「มันไม่เป็นไหร หนูเป็นผู้หญิง ก่อนจะเป็นภรรยา……และตอนนี้ หนูคิดอะไรไม่ออกเลย นอกจากเอ็นใหญ่ ที่ฉีดน้ำกามเต็มหนูไปหมด!!」

ผมลูบหัวของเธอ ดั่งจะทำให้เธอมั่นใจ ยกขาของเธอขึ้นสูงๆ และกระแทกแก่นกายของผมลึกเข้าไปในเธอ การครางของเธอนั้นใกล้กับการกรีดร้อง ขณะที่เธอจิกเล็บลงหลังของผม

「ได้เลย พี่จะแตกข้างใน ของพี่มันข้นนะ พี่เลยมั่นใจว่าหนูจะท้องแน่」

「ค่! รับไข่ของหนูไป ด้วยเมล็ดพันธุ์ของพี่!!」

「หนูรู้ตัวรึเปล่า? ว่าสามีหนูดูหนูอยู่นะเนี่ย」

「เอออ๋!?」

เธอถูกกดลง ในท่ามิชชันนารี แต่หันตาของเธอ ระหว่างที่ขาเธอยังลอยอยู่ในอากาศอยู่

「ที่รัก……หนูขอโทษ เอ็นใหญ่นี้นั้นดีเกินไป ตอนนี้ข้างในหนู จะถูกพ่นไปด้วยน้ำกามดังนั้น……ได้โปรดยกโทษให้หนูนะ ที่จะท้องพร้อมลูกชายที่แข็งแรง ของท่านลอร์ดศศักดินาซามะ ให้หนู กลับไปอยู่ที่บ้านเค้านะ……」

「จะแตกแล้ว!!」

「ที่รักขาาา! ดูหนูท้อง!!」

ผมกดสะโพกเธออย่างแรง และพวยพุ่ง จากนั้นปล่อยน้ำกามของผม เข้าไปในส่วนลึกของรูของเธอ จากนั้นส่งเสียงครวญที่ต่ำออกไป ผมดึงออก จนจนไปถึงทางเข้าของร่องสวาทของเธอ และกระแทกกลับเข้าไปอย่างแน่นหนา แทงต่อไป ในท่าทีแบบนี้ซ้ำๆ

เธอรัดทั้งสองขารอบเอวผม และนำมือไปรอบหลังของผมขณะที่เธอโยนหัวเธอกลับไปเพื่อที่จะคราง น้ำรักอัดฉีดเข้าไปในกายเธอ ในเสียงของการเต้นเป็นจังหวะ จากนั้น เราดูดปากกันอย่างลึกซึ้งและหลงไหล อยู่ในสภาพของความเสียวลอยๆ ระหว่างที่มองข้างไปหาสามีของเธอ……

「……นี่พ่อเล่นอะไรกัน เช้าตรู่แบบนี้?」

「สวัสดี ซีเลีย」

「ว้ายย!」

แคทเธอรีนรีบดึงเอ็นผมออกและซ่อนกายของเธอเมื่อเธอได้ยินเสียงขยะแขยงของซีเลีย เธอไม่เห็นต้องกังวลไปเลย เพราะมันมีสาวสองคน

「……ผมก็อยู่ที่นี่ด้วยนะ มันไม่เป็นไรใช่มั้ยถ้าจะเปิดตา?」

ผมปกปิดแคทเธอรีนด้วยผ้าห่ม

「มันไม่เป็นไร มีอะไร?」

「อื้ม ผมถูกบอกโดยคนรับใช้เมื่อกี้นี้ ที่จะให้ท่ารู้ว่าพี่หลวงของพระนาง อยากจะเจอท่า คุณเคานต์ คุณปิดหว่างขาของคุณได้มั้ย?」

ผมไม่อายจากการถูกเห็นเลยซักนิด ผมคิดว่าเอ็นที่ปกคลุมไปด้วยน้ำหวานทำได้ดี ดังนั้นผมชื่นชมมัน

「อาา……ซุปตอนเช้าดูเหมือนจะออกมาในไม่นานไม่นาน ผมจะไปเดินนิดหน่อย」

「มันจะไม่เป็นไร ที่จะเดินไปทั่ววังอย่างที่เราปรารถนาเหรอ?」

「มันควรจะไม่เป็นไรที่จะเดินที่ไหนก็ตาม ตราบใดที่ไม่ออกไปจากปริเวณห้องเข้าเฝ้า และห้องส่วนตัว」

「นี่มันประเทศสบายๆจริงๆ」

ซีเลียพึมพำอย่างยอมแพ้ในเสียงที่ทุ่มนวล ขณะที่เธอช่วยใส่เสื้อผ้าของผม เอ็นเลอะๆของผมถูกทำให้สะอาดด้วยปากของเธอ แคทเธอรีนก็จะมาด้วย

เราตามแม่บ้านสาวๆ ที่รออยู่หน้าประตูออกไป และถูกนำไปสู่ลานฝึกที่สร้างในวัง ทหารหลายคนไขว้ดาบ และวิ่งอยู่หลังม้ากัน

「ว้าว นี่มันเป็นที่นึงเลยนะ」

อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้มาซะไกลถึงประเทศอื่น เพื่อที่จะเหวี่ยงหอกของผม มากไปกว่านั้น ผมไม่ได้ชอบการฝึกต่อสู้จริงๆ แทนที่จะฝึก การได้รับประสบการณ์การต่อสู้จริง และฟันศัตรูจริงๆให้ตายสิ้นซะ จะทำหน้าที่ป็นการฝึกของจริง

ขณะที่เรามองอย่างสบายๆไปทั่ว เหมือนนักท่องเที่ยว การแสดงถูกกระททำออกไปที่มุมของลานฝึก

「เคคคคคคคคคคคค่」

「อุว้าา! ผมยอมแพ้ ไม่มีทางที่ผมจะสู้ได้กับท่าน พาโบล พระองค์」

ชายที่หุ่นดีและหนุ่มๆเรียกว่าพาโบล เหวี่ยงดาบลงในท่ายืนที่อัปลักษณ์ ทำให้ดาบกระเด็นไปจากอัศวิน ทำให้เขาล้มลงไปที่พื้น และล้มเหลวที่จะกันการโจมตีได้ แต่ไม่ว่าผมจะดูมันยังไง อัศวินดูเหมือนเขาโยนดาบทิ้งไป ทันทีที่เกิดการปะทะกัน

「ฮ่าา ฮ่าา……แกนั้นก็พัฒนาขึ้น……ข้าหายใจแแรงเลย……ฮ่าา……」

「ผมพยายามจะออกแรง ของทั้งชีวิตของผม แต่ผมยังเทียบกับพระองค์ ในพลังการต่อสู้ไม่ได้เลย!」

「อย่างนั้นอ๋อ? อุมุ นั่นฟังดูมีเหตุผล ตอนนี้กลับไปฝึกได้แล้ว」

ชายยิ้ม พอใจกับตัวของเขาเอง และเช็ดเหงื่อจากตัวของเขาด้วยผ้า

「ท่านพี่หลวงของพระนาง พาโบล หนูได้นำลอร์ดฮาร์ดเลตต์มาแล้วค่ะ」

แม่บ้านที่มารับผม คุกเข่าลงขณะที่เธอพูดกับชาย แต่มีความเงียบงันที่อึดอัดที่ตามมา

「……พูดอะไรนะ?」

「เอ๋……? ลอร์ดฮาร์ดเลตต์มาถึง……」

「ก่อนหน้านั้นโว้ย!」

พาโบลเตะหน้าของแม่บ้านที่คุกเข้า แม่บ้านล้มไปพี่พื้น และกลิ้งตัวคว่ำหน้า พร้อมกับเลือดไหลหยดจากจมูกของเธอ

「กูบอกมึงแล้วว่าอย่ามาเรียกกูว่าพี่หลวง อีเศษขยะเอ้ย!」

「ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วยค่ะ! หนูขอร้อง ได้โปรด!!」

ไอ้พาโบลกระทืดเท้า ลงไปบนหัวและไหล่ของผู้หญิงที่คว่ำหน้า แม้บ้านที่ละเอียดอ่อนคนนั้น เธออาจจะตายถ้ามึงไปทำอย่างนั้นนะ

มื่อผมกำลังจะกระโดดเข้าไป เพื่อที่จะหยุดเขา ลอร์ดข้าหลวงลาวอยก้าวเข้ามา

「ได้โปรดรอเดี๋ยวก่อนครับ พระองค์ พาโบล เธอเพิ่งมาใหม่ และถูกจ้างมาไม่นานนี้ ดังนั้นเธออาจจะไร้ความสามารถ แต่ได้โปรดเห็นการกระทำของเธอ เป็นอะไรของลาวอยคนนี้ และยกโทษให้เธอด้วย……」

ไอ้พาโบลซ่อนความเกรี้ยวกราดบนหน้าของมันต่อไปไม่ได้แล้ว แต่กระนั้น มันมาเตะลอร์ดข้าหลวงตรงหน้าของมันไม่ได้ มันเลยถุยน้ำลายใส่แม่บ้าน และด่าทอภายในลมปาก ก่อนจะปล่อยเธอไป

「ออุ……ออออุ……」

แม่บ้านอีกคนรีบมาช่วยยกแม่บ้านที่ยับเยินขึ้นมา และเอาเธอไปข้างๆ

「ฮึ่ม แกมันปกป้องอีนั่งนั่นตลอด นั่นทำไมอีโง่อย่างแม่งถึงถูกจ้างมา」

「ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย……」

มันจะน่ารัก ถ้ามันแค่สนุกกับการสู้ล้มดาบกับอัศวินเหล่านั้น แต่มาเตะหน้าสาวมันน่ารังเกียจ ถ้าเราอยู่ในสนามรบ ผมจะใช้เวลาบิดคอมันให้ไปอีกด้านหนึ่ง

「พอแล้วเรื่องนั้น! งั้น ไม่ว่ายังไง นี่ฮาร์ดเลตต์เหรอ?」

กูจำไม่ได้ว่าให้ไอ้นี่มันเรียกกูโดยไม่มีคำให้เกียรตินะ กูไม่ใช่ลูกน้องมึงนะ

「และถามได้มั้ยว่านายเป็นใคร?」

「กุ่ มึงไม่เคยได้ยินอ๋อไงวะ?! กูเจ้าชายพาโบล ดาลาส ลูชายของดิเอโกที่สอง!」

ถ้างั้นแม่งจงใจเรียกตัวมันเองว่าลูกชายของราชาคนเก่า ดิเอโก มันน่าจะไม่อยากรับรู้ไปถึงราชาคนปัจจุบัน

「โอ้ พี่หลวงของพระนาง ราชินี ชั้นนี่ช่างหยาบคาย」

นั่นทำไมผมถึงจงใจเรียกเขาแบบนั้น ผมเป็นพยานการดิ้นรนทางการเมืองภายในโกลโดเนีย ดังนั้น ผมได้เรียนรู้มากเท่านี้มา อย่างน้อย

「มึงเรียกใคร……พี่หลวง!!?」

「ตอนนี้ ชั้นไม่เห็นน้องชายที่ไหนเลยนี่」

「ไอ้ระยำ……」

ผมจ้องไอ้พาโบล ขณะที่มันเข้ามาจับผม ยิ้มบนหน้าของผมระหว่างนั้น และมันอยู่ในความเกือบที่จะจับผมแล้ว และหยุด ขณะที่ไหล่ของมันไปชนเอากับแม่บ้านสาวที่สะอื้นอยู่ข้างมั้น ผมแค่อยากจะระเบิดหัวเราะออกมา แต่มันน่าจะระเบิดในความโกรธถ้าผมทำ ผมเลยจะไม่ทำ ซีเลียและแคทเธอรีน ก็มองดูในสีหน้ากังวลด้วย

「งั้น เรียกชั้นมาทำอะไร องค์」

ผมเรียกเขาองค์ ซึ่งมันดูเหมือนจะทำให้พาโบลร่าเริ่งขึ้นนิดหน่อย

「มันบางอย่างเล็กๆ; ข้าได้ยินข่าวลือของแก มีอยู่เล็กน้อยที่ข้ายังสงสัยเกี่ยวกับมัน แต่ข้าอยากจะคุย กับคนแข็งแรง ที่ไม่มีใครเทียบ ในประเทศใหญ่ๆอย่างโกลโดเนีย ข้ามั่นใจ ว่าไม่มีใครในมอลต์ มีททักษะที่จะฝึกกับข้าได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น มันเป็นหน้าที่ของทหารที่จะสู้ ไม่คิดงั้นเหรอวะ?」

มันน่าหัวเราะ ที่แม่งบอกว่ามันเป็นทหาร แม้ว่าจะตีผู้หญิงเมื่อกี้นี้ และน่าจะไม่เคยออกไปที่สนามรบ รอยยิ้ม ปรากฏบนหน้าของผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่มันรับนั่นไป เป็นรูปแบบของการตกลง พาโบลมั่นใจ และไปสั่งเตรียมอาวุธเอาเอง

「เพราะทั้งหมดข้าจะชอบการต่อสู้จริงมากกว่า ข้าจะไม่สามารถ นำความแข็งแกร่งอันจริงแท้ของข้าออกมาได้ด้วยดาบทื่อ รามาสู้กันโดยไม่ต้องกลัวว่าจะได้รับบาดเจ็บดีมั้ย?」

สู้จริง งั้นเหรอ? มึงอย่าเลย? หยุดมันเหอะ กูจะไม่สามารถหยุดหัวเราะ

「อย่างที่คาด……ช่างกล้า」

ผมเห็นพลาโบลค่อนข้างที่จะหงุดหงิด อย่าบอกผมนะว่า นั่นน่ะสมควรจะเป็นกลยุทธ์ข่มขู่ การสู้กับแม่งมันไม่ควรจะสนุกเลยซักนิด ผมเลยอยากทำมันให้จบๆให้เร็วที่สุด เพื่อที่ผมจะไปดูเมืองได้

ไอ้พาโบลจับดาบจริงและมอบอาวุธที่คล้ายกันให้ผม ผมเห็นได้ว่าใบมีดทื่อเล็กน้อย นั่นมันดีกับผมมากกว่า เพราะผมบอกว่ามันแค่เรื่องตลกไม่ได้ ถ้าผมไปตัดหัวมันเข้า

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์……ถ้าผมจะขอให้ท่านพิจารณาบางอย่าง」

ลาวอยที่อยู่ถัดจากผม มาและกระซิบเข้ามาในหูของผม ด้วยสีหน้าที่ขอโทษขอโพยบนใบหน้า รู้แล้วน่า ผมจะระวังที่จะไม่ฆ่ามัน

「ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมขอให้ท่านปล่อยให้เค้าชนะได้มั้ย? พระองค์ไม่เคยแพ้มาก่อนเลย…..」

นั่นไม่ใช่ธุระผมเลย ตอนนี้ มาเริ่มกันเุถอะ ผมรู้ว่ามันแข็งแรงพอที่จะทำร้ายผู้หญิงแต่มาดูกันว่าจริงๆแล้วมันแข็งแรงแค่ไหนกันแน่

「สู้!」

การประลองหนึ่งต่อหนึ่งเริ่มต้นขึ้น และผมมีสองสาวส่งกำลังใจให้ผม ระหว่างที่คนอื่นทุกคนสนับสนุนไอ้พาโบล มันดูพอใจ แต่ถ้าคุณดูมันดีๆ ไม่มีพวกเขาซักคนที่ยิ้มจริงๆ

「ดอรย่าาาา!!」

เขายกดาบเหนือหัว และเหวี่ยงมันลง – การโจมตีที่พึ่งพากำลังดิบๆ ถ้าลูกน้องของผม ทำแบบนี้ระหว่างการฝึก ผมจะเตะเขาเพื่อสั่งสอน อย่าบอกผมนะว่า เขาคิดจะจบผม ช่างน่าขัน ที่ท้าทายผมในศึกแห่งกำลัง

「ฮึ่ม!」

ผมจงใจเหวี่ยงดาบของผมขึ้น เพื่อที่จะเจอกับดาบมัน ผมไม่ควรจะแพ้ในการแข่งกำลัง และผมคิดว่าผมสามารุจะทำให้มันหวั่นไหวได้อย่างน้อย

「เอ๋?」

「หืม?」

ทันทีที่ดาบปะทะหากัน ดาบในมือไอ้พาโบลหายไป และบินตรงไปหลังของมัน อัศวินตื่นตกใจ และหลบดาบที่กระเด้งออกไป และลงพื้นโดยการแทงตัวมันเองเข้าไปที่พื้น ผมคาดหวังใหมมันจับดาบดีๆเป็นอย่างน้อยนะ

「ออุ มือกูลื่นเมื่อกี้ เอาดาบมาอีกดิ้!」

อะไรของมึง ‘คุณต่อสู้จริง’? ถ้านี่มันจริง หัวมึงหายไปแล้วเมื่อกี้

「ครั้งต่อไปแน่นอนเลย……ฟุนก้าา!」

ผมเดาว่ามันมาจากด้านข้างครั้งนี้เพราะด้านบนมาไม่ได้ มองเห็นแผนนั้นทะลุปรุโปร่งได้อย่างง่ายดาย ผมก้าวไปข้างหลังเพื่อหลบ

มันตามมาด้วยการเหวี่ยงดาบไปอีกทาง ซึ่งเมื่อถูกหลบโดยผม มันเหวี่ยงลงเหนือไหล่ของผม ผมสกัดกั้นการฟันเบาๆด้วยดาบ ง้างกลับและจากนั้นเหวี่ยงใส่เขาเบาๆ เหมือนลูบหัวหมา……ซึ่งถูกกันโดยเขาอย่างที่คาด แตะแรงกระแทกทำให้เขาถอยไปเล็กน้อย

「หนึกกก น่าประทับใจนี่!! แต่กูยังไมจบเว้ย!」

มันทำให้ผมนึกได้ ถึงเวลาเมื่อซีลียตอนเด็กๆฝึกกับผม เธอใส่กำลังมากเกินไป และสะดุดล้ม แต่เธอยืนในท่ายืนด้วยดาบของเธอ ร้องไห้ระหว่างที่ตะโกนว่าเธอยังทำต่อได้ ถ้าผมได้สู้กับสาวๆสวยๆ ผมจะอ่อนกว่านี้อีก

「ช่องเปิด!!」

ผมหลงอยู่ในห้วงความคิด พาโบลแทงคอของผม ผมจะเลิกเล่นแล้ว

ผมลากมันเข้ามา จนถึงช่วงเวลาสุดท้ายที่เป็นไปได้ และปัดการโจมตีที่เชื่องช้าของมันด้วยเกราะแขน ดาบของพาโบล เบี่ยงออกไปจากเป้าหมาย และแรงส่งยังส่งเขามาข้างหน้าหาผม

ผมจับมือของมันและคอเสื้อและทุ่มมัน ใช้น้ำหนักและแรงส่งของมันเอง เพื่อส่งมันบินไป

「อุว้าาาาาา—!!」

ไอ้พาโบลกลายเป็นนก ที่ไม่เหมือนใครในลานฝึกนี้ และหลังจากบินลอยไปได้ซักพักเขาไปม้วนกลิ้งอยู่บนพึ้น กลิ้งไปหลายตลบ ก่อนที่ในที่สุดจะหยุดและตะโกน

「เกี้ยะะะะะ! มันเจ็บบบบบบ– กูจะตายแล้ว! กูจะตายยย!!」

ยังไงถ้าแม่งตายจากการกลิ้งบนพื้น แม่งจะไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่นานหรอก ยังไงซะ ทำให้มันใจว่าจะสะอาดแผลถลอกดีๆละกัน

ผมมองดูกรรมการด้วยสีหน้าที่น่าเบื่อ

「ผ-ผู้ชนะ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์!!」

ซีเลียและแคทเธอรีน เป็นพวกเดียวเท่านั้นที่ปรบมือ ข้างในความเงียบงันเหมือนความตายของลานฝึก แต่ก็ยังมีบางคนในหมู่อัศวิน ผู้ที่ปรบมือให้ผมเบาๆ เดาว่าไอ้พาโบลมันถูกเกลียดจิงๆ

「คคคคุ ใช้ทุ่มในการฟันดาบมันไม่เคยได้ยิน! ถ้าเราสู้แค่ดาบเท่านั้น กูจะชนะไปแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลย!」

「ชั้นขอโทษที่สู้อย่างป่าเถื่อน และไม่รู้อะไรนอกจากจะสู้จริง พี่หลวง」

ผมคำนับ ทิ้งลอร์ดข้าหลวงและคนรับใช้ที่ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน และออกมาจากลาน ผมได้ยินไอ้พาโบลด่าทอ แต่ผมฟังชัดๆไม่ได้ ผมเลยจะแกล้งว่าผมไม่ได้ยินอะไร

แต่ไอ้พาโบลมันยังมีศักยภาพ ถ้ามันฝึกร่างกาย ฝึกวิชาดาบ เปลี่ยนนิสัยมัน และฉลาดกว่านี้ ผมเชื่อว่ามันจะเป็นนายพลที่ยิ่งใหญ่กว่าที่มันเชื่อในตัวเอง ถ้ามันทำหน้าให้สวยๆ สาวๆอาจจะรายล้อมมันด้วย

—————————————————————

วันต่อมา

「แดดดี้……หนูจะท้องถ้าพ่อปล่อยเมล็ดพันธุ์ข้างใน」

「นั่นไม่เป็นไร ไม่ใช่เหรอ? เรารักกัน หลังจากทั้งหมด」

ผมกอดเธอใกล้ และนำริมฝีปากเธอมาจูบ รูน้อยๆของเธอ แหกถึงขีดจำกัดโดยแท่งแข็งใหญ่ของผมไปแล้ว

「แต่ผู้คนจะตัดสินเรา」

「พ่อไม่ถือ เราพ่อลูก แม้อย่างนั้นยังเป็นคนรักในเวลาเดียวกัน……ดูสิ รู้สึกนี่มั้ย? ของพ่อขยับไปรอบๆข้างในมดลูกหนู เมล็ดพันธุ์ของพ่อได้ขึ้นมาที่ไม้ไกลเท่าที่มันจะทำได้แล้ว ถ้าลูกพูดว่าได้ พ่อจะปล่อยมันบินไป」

ตาที่น้ำตาซึมของนางจ้องกลับมาที่ผม คำตอบ เปิดเผยตัวมันเองบนใบหน้าของนาง แต่ผมแค่รอคำเอ่ยของนาง

「ยังไงซะ มาฟังกัน บอกพ่อว่าลูกอยากจะให้พ่อทำให้ท้อง」

「อออุ-」

ผมขยับแท่งแข็งของผมไปมาแค่นิดๆและดิ้นมันน้อยๆเพื่อถูข้างในนาง ระหว่างที่นางขี่บนผมขณะที่ผมนั่งขัดสมาธิ

「อ๊า…… อ๊าา……」

「เอาเลย พูดมันน ลูกเป็นลูกสาวที่น่ารักของพ่อนะ ไม่ใช่เหรอ?」

ผมคะยั้นคะยอนาง กัดหัวนมนางเบาๆ การถูกฟันของผมไปโดนกับจุดที่อ่อนไหว ในที่สุดก็ทำให้นางขาดสติ

「อ๊า……อ๊าาา……ด-ได้โปรดแตกข้างใน! หนูอยากให้ป่าป๊ายิงน้ำหวานเด็กน้อยเข้ามดลูกหนู และทำให้ซีเลียท้อง! หนูจะมอบไข่ให้ป่าป๊าาา!!」

「พูดได้ดี เอาล่ะนะ ออออุ!!」

ผมอั้นมาไว้นาน ดังนั้นแรงข้างหลังการน้ำแตก มันดั่งน้ำพุระเบิด

「อ๊าาาา-!! นำกามมาแล้วววว!! ซีเลียจะแตกด้วย!!」

เรากอดกันแน่น และถูแค่สะโพกเราเข้าด้วยกัน ระหว่างที่ซีเลียดูดริมฝีปากของผมอย่างละโมบ ผมลูบท้องของนางที่บวมขึ้นมาด้วยเมล็ดพันธุ์ของผม ผมรู้สึกได้ถึงกาารพ่นน้ำเป็นจังหวะ ที่ทำให้ของของผมอุ่น

—————————————————————

「ป่าป๊า เธอว่า……ทำอะไรผิดศีลธรรมกันตั้งแต่เช้าเนี่ย?」

「สวัสดีตอนเช้า แคทเธอรีน」

「อุว้าาา!!」

ซีเลียลนลาน และมุดหัวเข้าไปในผ้าห่ม เธออาจจะคิดว่าเธอซ่อนอยู่ แต่ตูดน่ารักของเธอเปิดเผยออกมาเต็มๆ ไม่ต้องพูดถึงว่าน้ำกามหยดออกมาด้วย

「คนรับใช้เรียกพี่อีกแล้ว」

「……ผมเปิดตาได้ยัง?」

ผมปกปิดตูดที่น่ารักที่ยื่นออกมาของซีเลียด้วยผ้าห่ม

「อื้ม แต่พี่ไม่อยากสร้างความบันเทิงให้ไอ้พาโบลนั่นอีกแล้ว……」

「มันดูเหมือนพระองค์ ฮิลาริโอได้เรียกพี่วันนั้น」

ได้ ถ้ามันมีพวกมันสองคน ผมหวังว่าไอนี่มันจะดี

—————————————————————

「มันดูเหมือนน้องชายของชั้น ได้สร้างปัญหาให้นาย」

ชายคนนี้ก็เป็นพี่ชายของสายเลือดราชวงศ์ และมีชื่อเรียกเป็นเจ้าชาย ฮิลาริโอ เบลเซ มอบลำดับชื่อเรียกมากเกินไป มันทำให้ผมสงสัยในอำนาจของประเทศนี้จริงๆ

「ได้โปรดเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ น้องชายของชั้นได้ไปหาเรื่องสู้กับทุกคนซ้ายขวา ตั้งแต่เค้ายังเป็นทารก และเพราะมันไมมีใครจะขัดใจเจ้าชายได้ เค้ากลายเป็นบางคน ที่กวัดแก่งความรุนแรงอยู่ฝ่ายเดียว」

เขาไม่เปลี่ยน

「เค้าชื่นชมเรื่องราว และการเล่าขานของผู้หาญกล้า เขาเลยใส่บรรยากาศของทหารให้ตัวเอง แต่นั่นมันแค่เพราะตัวเค้าใหญ่กว่านิดหน่อยกว่าทุกคน และไม่ใช่เพราะเค้ามีทักษะเป็นพิเศษหรือะไรหรอก……อย่างเป็นธรรมชาติ เค้าไม่มีประสบการในสนามด้วยเหมือนกัน เค้าถูกพูดถึงอยู่เรื่อยๆ ในเวลาที่เค้าซ่อนหลังกองทัพระหว่างการปราบโจรแม้ว่าสองปีได้ผ่านไป ตั้งแต่ทีแรก เค้าฟังแค่อะไรที่มันสะดวกสำหรับเค้า ดังนั้น เค้าทำตามคำแนะนำศิลปะการต่อสู้ไม่ได้」

ผมไม่ชอบที่ที่นี่มันกำลังจะไป

「นั่นน่ะ มันที่ราชาไม่ควรจะเป็นใช่มั้ย? มากที่สุด เค้าจะเป็นกัปตันของยามเมือง ที่จะอาละวาดหลังจากที่ขอสินบน…….อะไรกันวะ ใช่ป่ะ?」

โดยไม่แม้แต่จะสังเกตว่าผมไม่อยากฟังเขาแล้ว ฮิลาริโอ นินทาน้องชายหลับหลังเขาต่อเรื่อยๆ ผมเห็นทริสตันทำสีหน้ารังเกียจได้

「นั่นทำไม ชั้นเตือนลูกน้องของน้องชายทุกวันเลย」

นั่นไม่ใช่การเตือน มันแค่การละเมิด ผมบอกได้ว่าไอ้พาโบลมันไร้ความสามาถ แม้ว่าแกจะไม่บอกชั้น ดังนั้น ไอ้คนนี้มันเหมือนที่เขาพูด มองโลกในแง่ร้ายและทรยศ มันดูเหมือนดิเอโกรู้อย่างดี

หลังจากนั้น ไอ้คนนี้ปากเสียใส่ทุกคน ในเสียงนุ่มๆเบาๆ จากพาโบล ลอร์ดข้าหลวง พ่อของมัน และเซเลสติน่าแบบอ้อมๆ ผมตกใจ ที่เขาพูดแย่ๆกับคนได้หลายคน มากกว่านั้น มันไม่ใช่การวิจารณ์ที่สร้างสรรค์ แต่แค่ชี้ออกมาว่าบางอย่างมันแย่ หรือเขาไม่ชอบมันแค่ไหน

「งั้น……พระองค์ต้องการอะไรจากชั้น?」

「ชั้นพูดไปหลายอย่าง แต่ประเทศนี้มีคนมีปัญหามากมาย และชั้นแค่อยากจะให้นายรู้ เกี่ยวกับข้อเสียของพวกเค้า」

ไร้สาระน่า มันเรียกผมมาเพื่อที่มันจะบ่นเกี่ยวกับคนพวกนี้ได้เนี่ยนะ? ผมพอแล้วล่ะ ผมต้องหาข้ออ้างเพื่อออกไปจากที่นี่ ผมจะไม่มีวันได้เป็นเพื่อชายเน่าๆแบบนี้

ผมอ้างออกมาจากห้อง บนทางไป แคทเธอรีนถอนหายใจ

「ไอ้ชายคนนั้น เค้าคุยกับท่านแย่ๆให้เราฟัง เมื่อท่านอยู่ในห้องน้ำ」

ผมแน่ใจว่าเค้าทำ มันไม่น่าตกใจสำหรับผมเลยซักนิด

「เค้าว่าการพึ่งพากำลังดิบๆมันพวกชั้นต่ำ และพี่จะไม่มีอนาคต ยกเว้นว่าท่านใช้คนฉลาดๆ มันค่อนข้างยากที่จะหยุดมิสซีเลียที่นี่」

「ถ้ามันไม่สร้างปัญหาให้ท่านเอเกอร์ซามะ เธอจะเฉือนจมูกไอ้ระยำนั่นแล้ว」

ทริสตันยิ้มเบี้ยวๆ

「นายคิดว่านายสนิทกับเค้าได้มั้ย?」

「ไม่มีทางเลย แม้ว่าท่านจะเป็นคนโง่เอง ท่านยังจะคิดว่าเค้าเป็นคนโง่ที่ไม่น่าพึงพอใจ」

「เห็นด้วย ไม่มีคนที่ไม่น่าพึงพอใจเหมือน……หืม?」

บางอย่างไม่ถูกต้อง

「ไอ้คนอวดดี-!」

「ไม่คนที่ผมเทียบอยู่คือพระองค์พาโบล ไม่ใช่คุณเหรอที่ควรกังวลว่าคุณเทียบใครกับใครอยู่เหรอมิสซีเลีย?」

「เอ๋!? น-นายผิดแล้ว! แน่นอนว่ามันไม่ใช่ท่านเอเกอร์ซามะ!!」

ซีเลียเกาะเอวของผม เกือบจะร้องไห้ และผมพยายามจะปลอบโยนเธอ และเราไปที่ลานที่ผมมองดูท้องฟ้าได้ เซเลสติน่าเป็นราชานั้นแปลก แต่ไอ้พวกพี่ชายสงคนนั้นมันแย่หนักกว่าอีก

ถ้าพลาโบลมันเหมือนแมลงวันที่หึ่งๆไปรอบๆอย่างน่ารำคาญ ไอ้ฮิลาริโอ้มันจะเป็นทากที่ไม่น่าพึงพอใจตัวเปียกๆ ในกรณีนั้น มันจะดีกว่าที่จะตั้งและเลี้ยงดูทานตะวัน เซเลสติน่า บนบัลลังก์ แม้ว่าจะเป็นแค่สัญลักษณ์ ผมดีใจ ที่ผมไม่ต้องทำงานใต้พวกมัน ฮูเร่ ให้อาณาจักรโกลโดเนีย

「พูดถึงแล้ว แคทเธอรีน หนูไม่ได้ดูไม่สบายใจเกินไปนะ ไม่เกลียดอะไรแบบนั้นเหรอ?」

「หนูเกลียดชายแบบนั้น แต่……ยังไงซะ การนินทาแบบนั้น มันบินไปรอบค่อนข้างบ่อย ระหว่างสาวๆในคฤหาสน์ ดังนั้น……」

ผมจะไม่ซักไซ้มากไปกว่านั้น

—————————————————————

เรื่องราวด้านข้าง: บริเวณทางใต้ ก่อนออกเดินทาง บันทึกเหตุการ การปรับปรุงนิสัยของโยกุริ

「มืมม นั่นไม่ไหว」

「มันค่อนข้างจะน่าเบื่อ」

「ชั้นแม้แต่อ่านมันยังไม่ได้เลย」

เมลิสซา มาเรีย และแคทเธอรีน ดูบูดๆ ขณะที่โยกุริห่อไหล่ในความผิดหวัง

หลังจากที่ถูกสอนว่าจะเขียนดีๆอย่างไรโดยซีเลียและเซบาสเตียน เป็นอีกครั้งที่โยกุริพยายามจะแต่งละคร เมื่อสิ่งต่างๆมันเริ่มเข้าที่เข้าทาง เธอมอบมันให้สามสาวที่เธอสนิทอ่าน

「อย่างที่คาด มันเด็กๆไปเหรอ?」

「ไม่ มันดีขึ้นมากในเรื่องนั้น จริงๆแล้ว」

「มันเหมือนมันไปทุกที่เลย ยกตัวอย่างนะ อัศวินที่ตั้งใจ ที่จะไปกำจัดราชาอสูร อยู่ดีๆ ก็ไปช่วยเจ้าหญิง」

「อื้ม พี่เห็นมั้ย……หนูแค่ต้องรวมฮีโร่และเจ้าหญิงเข้าไปในเรื่องแบบนี้……」

「ทำไมไม่ลองเขียนเรื่องสั้นๆกว่านี้ล่ะ? หนูไม่คิดว่ามันให้ความรู้สึกของเรื่องเกี่ยวกับผู้กล้าและเจ้าหญิงเลย」

「เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว……」

และดังนั้น ละครที่โยกุริเขียนจบ ถูกนำไปที่คณะละครที่ก่อตั้งในราเฟน ที่ลิเลียนชอบมัน และสุดท้ายที่สุดแปลงมันเป็นละครในโรงระคร

「อาา! ท่านทำอย่างนนี้ได้อย่างไร ทรยศท่าน เมื่อท่านได้เมตตาเช่นนี้ และมอบกายให้ชายที่โง่เขลาเช่นนั้น!!」

เมื่อลิเลียนแสดง ในฐานะดาราของระคร มันหายาก ที่จะหาเก้าอี้ว่าไหนๆในโรงละคร

เรื่องนั้นเกี่ยวกับเมีย ที่เหงาหงอยหลังจากผัวของเธอออกไปทำงาน ในท้ายที่สุดเข้าไปที่เมือง และนอกใจไปกับอันธพาล เธอทุกข์ยากความลำบาก หลังจากที่ถูกหลอกโดยอันธพาล แม้ว่าเธอนั้น ถูกผัวยกโทษให้ และถูกโอบกอดอย่างอ่อนโยน อย่างไรก็ตาม พี่สาวเขยที่รักชอบอยู่กับผัวของเธอ หาเรื่องเมียอย่างไม่หยุดยั้ง เมีย รับรู้ไปถึงบาปของเธอเอง และทนกับการยุแหน่ แต่ในท้ายที่สุดก็ได้รู้ความจริงเกี่ยวกับรักของเธอ

รายละเอียดที่สดใส ของการนอกใจ และมีพี่เขยยุแหย่เมีย กลายเป็นประเด็นร้อน โดยเฉพาะในหมู่เมียๆของชาวบ้านทั่วๆไป เพราะไม่มีชนชั้นขุนนางในราเฟน ท่ามลางกลางการพัฒนาของราเฟน มันอาจจะเป็นสาเหตุหลัก ที่ชักชวนเมียที่แต่งงานแล้ว ให้หาเวลาไปโรงละคร

และเมื่อมีละครใหม่ ที่ผู้หญิงจะไปดู

「ละครเรื่องใหม่ มันค่อนข้างที่จะเป็นเรื่องที่จะหยาบคาย ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ? ……มันค่อนข้างที่จะสนุก」

นนน่าดื่มชาในห้องนั่งเลย ขณะที่เธอฉายยิ้มอยากมีสุขให้เมลิสซาและคาร์ล่า

「จ-จริงเหรอ……?」

เมลิสซ่ามองไปทางอื่น อย่างกระอักกระอ่วน

「เฮ้ นนน่า เธอรู้มั้ยว่าใครเขียนละครเรื่องนั้น?」

「ยังไงซะตอนนี้ ชั้นไม่แน่ใจ แต่ชั้นมั่นใจว่ามันเป็นบางคนที่มีพรสวรรค์ ชั้นเลยจะถามผู้จัดการครั้งหน้า……」

「ชั้นคิดว่ามันไม่เป็นหรอก ที่จะไม่ถามนะ!!」

เมลิสซ่าขึ้นเสียงของเธอมากระทัน

「นะ-นั่นอะไรกันเหรอพี่!? ยังไงซะ มันไม่สำคัญ ว่าหนูจะรู้จักคนเขียนบทมั้ย หนูว่า」

นนน่า คุยต่ออย่างมีความสุข

「ที่สำคัญมากกว่านั้น พี่เขยนั้นค่อนข้างจะน่ารังเกียจเนาะ เธอกัดอยู่ตลอด และยุแหย่ไม่หยุดเลย……นิสัยเธอมันบิดเบี้ยวนะ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?」

「เดาว่างั้น」

「มันน่าขยะแขยง ที่มันไปซบอิงผัวด้วยหน้าอกใหญ่ๆของเธอ」

「ใช่เลยล่ะ」

「ถ้าจริงๆแล้วเธอมีแบบจากใครบางคน ยัยนั่นมันจะเป็นพวกนิสัยแย่มากเลย」

「ใช่แล้ว」

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 140,000 เมืองศูนย์กลาง ราเฟน: 15,000 (ประชากรใหม่)

กองทัพที่บัญชาการ: 2100 (ยกเว้นทหารม้าธนู)

สินทรัพย์: 48,800 ทอง (แรงงาน -200) (เรียกรวมพลกองทัพ -300) หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อย), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (เมียที่ถูกขโมย), โยกุริ (หมกตัวอยู่แต่บ้านครั้งใหม่), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ลูกสาวในการร่วมประเวณีของสายเลือด), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), ทริสตัน (ผู้ติดตาม), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)

คู่นอน: 122, เด็กที่เกิดแล้ว: 11

—————————————————————

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu