ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 137 เล่นไปทั่ว
137 เล่นไปทั่ว
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「ทริสตัน นายคิดว่ายังไง? มันใหญ่มั้ย?」
「นั่นใหญ่เกินไป」
「แล้วเท่านี้ล่ะ?」
「ถ้ามันเท่านั้น งั้น……กุ่! อย่างที่ผมคิด มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผม……」
「……แคทเธอรีนซัง พี่เปิดประตูทีได้มั้ยได้โปรด? หนูไม่มีความกล้าพอ」
「พี่ก็ไม่อยากทำด้วยเหมือนกัน……ถ้าพี่เห็นชายที่รักของพี่ เข้าไปอยู่ในตูดชายคนอื่นล่ะก็ พี่จะไม่มีวันฟื้นจากมันได้」
ผมได้ยินเสียงของสาวๆ มาจากข้างนอกประตู พวกเธอลังเลอะไรกัน? ผมเหวี่ยงประตูเปิดดจากข้างใจ
「ฮฮฮฮิ้ ไม่ป่าเดียวกัน!」 「ใครเป็นคนใส่เข้าไปข้างใน……」
「พูดอะไรกันน่ะหนู?」
「「พี่ไม่ได้สนุกกับทริสตันอยู่เหรอ?」」
ผมไม่รู้ว่าพวกเธอพูดอะไรกัน
「พี่คิดว่าจะให้เจ้านี้มันลองถือดาบดูวันนี้น่ะ」
แต่แน่นอน ว่าทริสตันไม่สามารถจะหาดาบดีๆ ได้ด้วยตัวเอง และเขายังแม้แต่พูดว่าดาบมือเดียวเล็ก ยังหนักเกินไป
「โอ้ชั้นเอ๋ย ผมอับอาย แต่แม้ว่าผมมีดาบ ผมไม่คิดว่าผมจะฟันอะไรได้นอกจากฟันเอาขาตัวเอง」
น่าสมเพชจริง
ทุกๆวันในประเทศนี้ เราจะเริ่ม โดยการทานอาหารเช้านานๆ กับเซเลสติน่า ประมาณสองชั่วโมง และจากนั้น เดินไปในวังหรือเมือง เมื่อเธออยู่ระหว่างกิจการการปกครอง เราจะกลับมา สำหรับการทานอาหารค่ำ แะบอกเธอ ว่าเราทำอะไรกันระหว่างวัน ตอนกลางคืน เธอจะมาที่ห้องผม ที่ผมจะเล่าเร่องราวของในอดีตของผม หรือเรื่องแต่ง จนกว่าในท้ายที่สุด เธอนั้นจะหลับไป
มันค่อนขางจะเป็นชีวิตที่สงบสุข แต่สันติสุขนี้จะไม่อยู่นาน จากคำพูดของทริสตัน ถ้าประเทศนี้ จบอยู่ในสภาพของความโกลาหล ข้อตกลงสันติภาพ และการแลกเปลี่ยนที่เราเซ็นกัน จะไร้ความหมาย และทุกอย่างที่เราทำจะเพื่อความว่างเปล่า
「แต่ยังมีค่า ในการไปครวจเมืองและในวัน พี่มั่นใจว่า มันจะมีประโยชน์ เมื่อในท้ายที่สุด เราต้องกลับมา」
ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากทำให้เด็กคนนั้น ต้องร้องไห้
เราเลือกร้านในเมื่อ เพื่อที่จะทานอาหารเที่ยง มันไม่เหมือนว่า ผมจะถูกจำได้ที่นี่ และผมไม่ได้ใส่ชุดที่หรูหราโดยเฉพาะด้วย ดังนั้น ผมไม่ต้องระวังมากมาย อย่างไรก็ตาม มีความต่างแปลกๆ ระหว่างประเภทของเสื้อผ้า ในทางเหนือและทางใต้ ดังนั้นมันง่ายดายที่จะแยกแยะ ว่าใครมาจากบริเวณนี้ และใครที่ไม่ใช่
เมื่อมื้อเที่ยงเสร็จสิ้น ซีเลียและแคทเธอรีนดื่มชา ระหว่างที่เหล้าเบาๆ เสิร์ฟมาให้ผมและทริสตัน
「ผมไปตรงนั้นด้วยได้มั้ย? ถ้าผมดื่มมากไป ผมจะตาย」
มันดูเหมือนทริสตันอ่อนแอมากกับเหล้า แค่กลิ่น จะทำให้เขาสลบแล้ว
「ชั้นไม่ถือ แต่อย่าได้ลงมือกับสาวๆเชียวล่ะ」
「ท่านอยากจะพนันกันมั้ยล่ะ ว่าซีเลียจะใช้กี่วินาทีเพื่อฆ่าผม ถ้าผมได้ไปทำอย่างนั้น?」
ยังไงซะ เขาพูดถูก ถ้าเขาไม่ระวัง แม้แต่แคทเธอรีนยังเก็บเขาได้
หลังจากนั้น พวกเธอสามคนดื่มไปด้วยกัน ผมได้ถูกทิ้งไว้ให้ดื่มคนเดียว จนกว่าผู้หญิงคนหนึ่ง จะมานั่งข้างผม
「เฮ้ คุณ คุณมีกายที่กำยำนะ……มันดึงดูดความสนใจของหนูน่ะ」
หืม โสเภณี ระหว่างตอนกลางวันงั้นเหรอ?
「ผัวชั้นจะไม่กลับมาจนกว่าจะดึกๆดื่นๆ……ดังนั้น สนใจมั้ยจ้ะ?」
ผู้หญิงเอนมาข้างหน้า เปิดเผยบริเวณหน้าอกของเธอ เพื่อเปิดเผยหน้าอกของเธอให้ผม พวกมันค่อนค่างเป็นคู่ที่บึ้มๆ และมีหัวนมชมพูๆที่สวย มาตีคู่ไปเป็นเพื่อนพวกมัน เธอดูเหมือนจะอยู่ในปลายๆ 20 และผมได้กลิ่นที่ลามกเกี่ยวกับเธอ ลอยกรุ่นอยู่ในอากาศ
「เท่าไหร่?」
「หมูไม่ต้องการเงิน หนูแค่ต้องการ นี่」
มือของผู้หญิง เอื้อมไปสู่หว่างขาขอองผม ถูความเป็นชายของผมอย่างอ่อนโยนบนกางเกงของผม
「กลับไปที่บ้านหนูกันเถอะ มันไม่นานหรอก」
ผมต้องไปแล้ว หลังจากโดนยั่วซะขนาดนี้
「ซีเลีย พ่อมีงานด่วนที่จะต้องทำ ดังนั้นพ่อจะออกไปนิดหน่อย ไม่ต้องรอและแค่……」
「「……」」
ขอโทษ พ่อจะบอกให้ฟังทีหลัง
ผู้หญิงนำผมไปที่บ้านขงเธอ ชวนผมเข้าไปในบ้านเธอ และเราทั้งสองล้มใส่เตียงด้วยกัน ระหว่างที่กอดกัน
「นี่ มาสนุกกันเถอะ」
「ใช่ รอคอยเลยล่ะ」
หลังจากที่สองเราแทบจะฉีกเสื้อกัน ผมแหกขาผู้หญิง เมื่อประมาณนาทีสองนาทีที่แล้ว ผู้หญิงดูจะวิตกกังวล ชำเลืองมองไปที่นั่นที่นี่ เหมือนกังวลเกี่ยวกับบางอย่างอยู่ ผมอยากให้เธอตั้งใจ
「อุ้วา ใหญ่เบิ้ม!」
เมื้อความเป็นชายชอบผมชูชัน ผู้หญิงวางมือของเธอไปที่ปากที่เปิด
「ตอนนี้ มันมาถึงจุดนี้แล้ว พี่ไม่หยุดนะ แม้ว้าน้องจะมาบอกพี่น่ะ」
「หนูไม่หยุดหรอก……แต่หนูจะให้มันพร้อมๆ เปียกๆนะ เค๊? ไม่งั้นมันจะฉีกหนูแหกหมด」
「ปล่อยพี่ได้เลย」
ผมพุ่งเข้าไปในระหว่างขาของเธอ และเลียส่วนลับของเธออย่างทั่วถึง ไม่มีความจำเป็นตั้งยั้งมืออแล้ว ผมเลยดูด และดูดน้ำเสียงดังๆ ทำให้หน้าผมเปียกปอนด้วยน้ำหวานของเธอ ระหว่างที่ให้ความเสียวเธอต่อ
「นื้ออ!! น้าาาา! เหลือเชื่อ การตวัดลิ้นนี้มันอะไรกัน……พี่เลียสาวมากี่คนแล้วล่ะเนี่ย?!!」
「น้องบอกได้เหรอ?」
「แน่นอน พี่ดูคุ้นกับอะไรแบบนี้สุดขีดเลย」
ดอกกุหลาบผู้หญิงเปียกปอนเหลือเฟือแล้ว และกลิ่นมันเข้มข้นนิดหน่อย มันดูฟิตด้วย ดังนั้น ผมแน่ใจเลยว่ามันจะรู้สึกเสียวถ้าผมได้แทงไม้ผมเข้าไปข้างใน
「ได้โปรดทำของพี่ด้วยสิ」
ผู้หญิงขึ้นบนผม โดยมีดอกกุหลาบสู่หน้าของผม เราดูดกัน ปรับตำแหน่งของเราระหว่างทำ เพื่อที่จะให้กายที่บิดเบี้ยวของเราเทียบตรงกันได้
「อุย้าา…..เมื่อเห็นมันใกล้ขนาดนั้น ทำให้มันดูใหญ่จนน่ากลัวเลยล่ะ……หนูมีชายหลายคนก่อนหน้านะ แต่ไม่มีใครใหญ่เท่านี้เลย」
「พี่ไม่ถือถ้าฟันน้องขูด ดังนั้นแรงๆเลยนะ」
「ได้ ปล่อยมันให้- นะย้าาาาา! อย่าทำมันเข้มข้นมากสิ หนูไม่มีสมาธิ」
เราลูบไล้และสร้างเสียงกันซักพักหนึ่ง แต่ผู้หญิงไปถึงขีดจำกัดก่อนอย่างรวดเร็ว
「อ้า ไม่ไหวแล้ว หนูทนไม่ไหวอีกแล้ว เอาเลยแล้วแทงมันเข้าไป」
จำนวนของเวลาที่ผู้หญิงชำเลืองทางเข้า ได้เพิ่มขึ้น แต่ผม แน่ใจที่จะล็อคประตูอย่างดีๆแล้วนะ
「ได้เลย พี่จะสนอง」
ผู้หญิงลงคลานสี่ขา ขณะที่ผมเทียบปลายของแก่นแข็งของผม สู่ทางเข้าของเธอจากข้างหลัง นี่จะเป็นผู้หญิงคนแรกของผม ที่ผมมีความสุขด้วยในมอลต์ ขอโทษทีละกัน แต่พี่จะทำมันแรงหน่อยนะน้องนะ
「พี่ใหญ่จัดด ดังน้น เอาช้าๆ-……」
「ฟู่นนนน!!」
ผมดันเอ็นของผมสุดทางเข้าไปรูเปียกๆของเธอ ขูดและไหลทางมันไปถึงสุดทางสุดๆ ผมดันไปให้ไกลขึ้นอีกด้วยกำลังอีกนิดหน่อยหลังสะโพกของผม และผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่ทางเข้าของมดลูกของเธอเปิดได้
「โอ้วว……มันใส่ได้ลึกดีนะ」
「อ่ะ……อ๊า……อ๊าาาาาาาาา!!」
ช่างเป็นการร้องที่สนั่นจริง
「หืม มันเจ็บมั้ย?」
「อ่าาฮ๊าาาาา––!!」
「หรือมันเสียวมั้ยน้อง?」
「ออู้ว้าอ้าาาาา—!! ฮฮฮฮฮฮฮิ้—!!」
ผมไม่เข้าใจเมื่อเธอไม่พูดออกมาเป็นคำๆ สำหรับตอนนี้ ผมจะแค่รีบเหวี่ยงเอง มันขมิบใส่อย่างฟิต ช่างเป็นรูที่ดีงาม
ไหนๆก็ไหนๆ ผมสอดนิ้วลึกเข้าไปในตูดของเธอ ทำให้ผู้หญิงสุดเสียวแตกแล้วแตกอีก และจากนั้นสลบไป แต่มันจะน่าเบื่อที่จะซ่ำตู๊กตาง่อยๆ ผมเลยปลุกเธอด้วยการแทงโคตรแรงทุกครั้งไปที่เธอสลบเพื่อให้เธอตื่น
เมื่อเวลาที่สาวสร้างแอ่งน้ำหวานแห่งรัก ใต้หว่างขาของเธอ และแอ่งของน้ำลายที่หมอน ประตูเปิดกระทันหัน คนที่เข้ามาเป็นชาย ดังนั้นน่าจะเป็นผัวของเธอ
「ไอ้ระยำ คิดว่าทำอะไรอยู่กับเมียคนอื่นวะไอ้สัตว์นรก」
「มุ- ชั้นผิดเอง แต่นี่ไม่ได้ข่มขื่นนะ เชื่อชั้น」
「อ๊าาโววววววว่!! นนนนนนนนนนี๊!!」
ชายไม่ได้ดูแม้แต่ว่าผู้หญิงเป็นยังไงบ้าง ดึงมีดออกมาจากอกของเขา และเข้าหาผม
「อย่าคิดว่าทำแบบนี้กับคนอื่นแล้วจะหนีไปได้นะไอสัตว์ ได้ยินมั้ย? ถ้ามึงอยากขอโทษ เองตังมมาให้หมดเว้ย!」
「โอ้ กับดักเหรอเนี่ย?」
「งื้ออออยยยยยยี้–!! จะตายโว้ยยย!!」
งั้นผมก็ไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วสิ ที่ไปโอบกอดกับผู้หญิงแต่งงานแล้ว ผมดีใจนะ ที่ผมไม่ได้ทำลายความสัมพันธ์ ระหว่างผัวเมีย
「……แล้วมึงจะหยุดขยับสะโพกได้ยังวะเห้ย ไอ้สัตว์นี่……」
「ขอโทษ กูจะแตกแล้ว แป้ปนึง」
「อย่ามากวนตีนกูนะไอ้เหี้ยนี่! มึงไม่เข้าใจจนกว่ากูจะทำให้มึงเจ็บใช้มั้ย?!」
ผู้ชายยกแขนพร้อมมีด และกำลังจะเหวี่ยงใส่ผม และแค่เมื่อผมคิด ว่าผมไม่มีทางเลือกแล้วนอกจากต้องหยุดขยับสะโพกเพื่อกันการโจมตี
「มึงอ่ะ มันไม่ไปไร ไปข้างนอกก่อนไป๊ชิ่ว!」
ผู้หญิงที่ผมเย่ออยู่ ผู้ที่ยังคลานสี่ขา ยังน้ำลายยืดจากปากของเธอ ตะโกนใส่ผัว
「อ่ะ-อะไรของมึงวะ อีลิซซี่? กูไม่ได้สัญญานจากมึง กูเลยไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเข้ามาเอง……」
มันปรากฏว่าคู่รักนั้น สร้างกับดักบ่อยครั้ง
「กูบอกว่าไม่เป็นไรไงวะ ไปข้างนอกไป๊ ชิ่วๆ! แม่งกำลังเสียวๆสุดๆอยู่เลย! ถ้ามึงขวางกู กูฆ่ามึงแน่!」
「ถ้าอย่างนั้น เธอว่างั้นว่ะ?」
「คุ-……มึงค้างกูนะเมื่อนี่แม่งจบอ่ะ」
ผัวออกจากห้องไปอย่างสลดใจ ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?
「มาเร็ว ตัวขวางไปไกลๆแล้ว……จัดสุดมาเลยพี่」
ไม่มีร่องรอยของการแสดงละคร อยู่ในน้ำเสียงของผู้หญิงอีกต่อไป ขณะที่เธอพูดกับผมในน้ำเสียงของแท้หยาบๆเล็กต้อง ผมกำลังจะแตกแล้วด้วย ดังนั้น ผมยินดีรับข้อเสนอนั้นไว้
ผมขยับสะโพกของผมด้วยความเร็วที่เร็วกว่าก่อนหน้าสองเท่า และใช้หนึ่งมือเพื่อหยิกหัวนมเธอ เธอเงี่ยนจัดจนถึงจุดที่บ้าแล้ว ด้งนั้นการทำเสียวๆแรงกว่านี้หน่อย คงยังทำให้เธอเสียวขึ้นได้อีก
「งงงงี๊ยยยยยี๊!!」
แน่นอนพอ ผู้หญิงแลบลิ้นออกมา และน้ำลายบินไปทุกทิศทุกทาง
「พี่กำลังจะแตกแล้ว เป็นไรมั้ยถ้าพี่แตกใน?」
อย่างเป็นธรรมชาติ ผมไม่ได้ขนยาคุมเดินไปเดินมากับผม
「วันนี้……อันตราย ดังนั้น……」
นั่นคือไม่ถ้างั้น? ถ้าอย่างนนั้นเดาว่าผมต้องแตกในปากเธอ
「มันอันตรายดังนั้น……แตกในเลยยยยยย!!」
「เฮ้ เฮ้ ผัวน้องอยู่ข้างนอก ไม่ใช่เหรอ?」
「ไม่เป็นไร! มันเป็นครั้งแรกเลยที่หนูอยู่กับผู้ชายแบบพี่ หนูอยากได้ลูกพี่……ขอร้องงละ ฉีดน้ำว่าวลึกๆในมดลูกหนูเลย」
ไม่มีเหตุผลใดทที่ชายจะต้องปฏิเสธ เมื่อผู้หญิงอยากจะท้อง
「เอาล่ะนะ น้องจะท้องจริงๆนะ เพราะของพี่มันข้นจัด」
「ดีพี่! หนูจะไม่ง้องแง้ง หนูจะเลี้ยงมันกับผัวเอง อย่ายั้งมือ…..แล้วแตกเลย!!」
「โอออ้!」
ผมจับตูดผู้หญิงด้วยสองมือ และกระแทกสะโพกของผมใส่เธอ ปล่อยเสียงครวญ วินาทีหนึ่งหลังจากนั้น ผมได้ยินเสียงของน้ำกามพุ่ง และไหลเข้าไปในเธอ
「มาแล้วโว้ยยยย!! เยอะมาก! หนาโคตร! ร้อนมากกกกกก!! หนูจะท้องแน่ๆ ไม่หนูท้องไปแล้วแน่ๆ!!」
ผมโยกสะโพกของผมต่อช้าๆ และกดบี้ใส่เธอ อัดฉีดหยดน้ำสุดท้ายเข้าไปในเธอ หลังจากที่ผู้หญิง กรี๊ดเสียงแหลมซักพักเธอฉี่แตกก่อนจะสลบเหมือด มันไม่ได้ดูเหมือน เธอจะตื่นอีกนานไม่ว่าจะทำอะไรกับเธอ
「ป่ะ ออก」
เมื่อผมดึงเอ็นออกมา แอ่งน้ำของน้ำเงี่ยน ไหลทับเทียงฉ่ำฉี่ เตียงน่าจะใช้ไม่ได้อีกแล้วล่ะ
「……」
「ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ที่ยืมรูเมียนายน่ะ」
ดูเหมือนผู้ชายที่ถือมีด เหนื่อยหน่ายหลังจากที่ได้ยินเมียครางมากมาย
「งั้น จะโจมตีชั้นมั้ย」
「กุ่……กูจะฆ่ามึง!」
ผู้ชายตั้งท่ายืนพร้อมด้วยมีดในมือ ละพุ่งเข้าใส่ผม ผมจับมือที่มีมีด แล้วกำแน่นๆ
「โอ้ย โอ้ย โอ้ย!」
หลังจากที่มีดตกด้วยเสียงแคล๊ง ผมปล่อยชาย ปรกติแล้ว ผมจะฆ่าใครก็ตามแต่ ที่พยายามจะฆ่าผม แต่เพราะไอ้นี่ มันให้ผมมีความสุขกับเมียมัน ผมจะสบายๆหรือไม่งั้นมันจะกัดเอาหลังผม
「มันเป็นเมียนายที่เข้าหาชั้นก่อน ดังนั้นเรียนรู้จากเรื่องนี้ และหยุดทำกับดักพวกนี้ได้แล้ว เมียนายหุ่นสยิวออก ชั้นไม่เห็นเลยว่าทำไมจะต้องให้ชายอื่นนอนกับเมียนายด้วย」
เมื่อเข้าใจความต่างที่ยิ่งใหญ่ ระหว่างพละกำลังองตัวเขาเองและผม ชายไม่หยิบมีดกลับขึ้นมา ขณะที่ผมกำลังจะจากไป ผมนึกอะไรได้กระทันหัน
「ชั้นจะให้นี่กับนาย」
ผมวาง 10 เหรียญทองไว้ในมือชาย
「ห-เหรียญทอง!? สิบเหรียญเลยเหรอวะ!?」
「เพราะจิ๊เมียนายสวยจัด ของหนาของชั้นออกมาเยอะ เธอน่าจะท้องลูกชั้น ดังนั้น เอานี่ไว้เลี้ยงเด็ก」
เมื่อพูดอย่างนี้แแล้ว ผมออกมา ชายไร้คำพูด แม้ว่าเขากลับเข้าไปในบ้าน เขาร้องไห้อย่างสิ้นหวัง เมื่อเห็นสภาพภัยพิบัติที่เมียตกอยู่ข้างใน ผมมั่นใจว่าพวกเขาจะเลิกใช้กับดักแล้วตอนนี้ ผมจะช่วยรักษาควาสงบเรียบร้อยของสาธารณะ ภายในเมือง
ตอนนี้ ผมกังวลแล้วสิ ว่าจะพูดอะไรดีระหว่างที่ทานอาหารค่ำ เมื่อผมเล่าเหตุการณ์ระหว่างวันให้เซเลสติน่าฟัง
—————————————————————
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
「พี่จะกลับแล้วเหรอจ้ะ?」
เซเลสติน่านั่งอย่างหดหู่ที่บัลลังก์
「ใช่ ผมก็มีดินแดนต้องดูแล ผมเลยปล่อยมันไว้ไม่ไปดูนานๆไม่ได้」
「บบบู่……มันจะดีกว่าอีกอ่ะ ถ้าพี่อยู่ที่นี่ตลอดไปเลยจ๊ะ」
เธอค่อยข้างจะติดพันกับผม หลังจากแค่สองอาทิตย์
「รู้แล้วจ้ะ หนูจะมอบตำแหน่งให้พี่ในอาณาจักรมอลต์! วิสเคานต์ดีมั้ยจ้ะ หรือเคานต์ดีจ้ะ? แม้แต่มาร์เควสก็ไม่เป็นไรจ๊ะ?」
ถ้าเธอทำอย่างนั้น จะมีมาร์เควสไปซะทุกที่ บรูตัสดูเหมือนจะตึงเครียด ระหว่างที่ยังตีหน้าไร้สีหน้า คนเดียวที่ยิ้มกว้าง คือลอร์ดข้าหลวง และราชาคนก่อน ผมไม่สนใจเกี่ยวกับไอพี่ชายห่าๆสองคน เพราะมันเป็นคนไม่น่าพึงพอใจ
「ไมล่ะ ขอบคุณนะหนู พี่ขอปฏิเสธอย่างนอบน้อม นอกจากนี้ ถ้าพี่เป็นลูกน้องพระนาง พี่จะคุยสนุกกับหนูไม่ได้แล้วน้า เพราะควมเคารพที่พี่ต้องแสดงกับหนูไง」
「มมมุ นั่นก็ไม่ดีด้วยจ้า」
สาวกระโดดลงมาจากบัลลังก์ และมอบแหวนที่ดูแพงให้ผม และขนมที่กินไปแลวครึ่งนึง
「หนูจะให้นี่ไว้เป็นของฝากจ้ะ」
มันตลกดีนะ เมืองเห็นน้องเค้าไม่เต็มใจจะจากลากับขนมนั้นน่ะ
「ยังไงซะ……ถ้าโชคชะตาจะอนุญาติเรา เราจะเจอกันใหม่อีกครั้งนะ」
「อุมุ หนูจะรอพี่จ้า」
พาโบลพึมพำ ‘ไม่ต้องมาอีกแล้ว’ ใต้ลมหายใจของเขา แต่ผมตอบกลับไปด้วย ‘ชั้นจะรอคอยการต่อสู้ครั้งหน้า พี่หลวง’ หลังจากนั้น ผมออกจากห้องเข้าเฝ้า เซเลสติน่าโบกไม้โบกมืออย่างเมามัน จนกว่าช่วงเวลาสุดท้าย
ขณะที่เข้าหาทางเข้ากับบรูตัส ผู้ที่มาส่งเรา ตาเราสบกัน เขามองผมด้วยสีหน้าที่เข้มงวด ดั่งว่าพยายามจะแหย่เอาอะไรบางอย่าง เมื่อคิดเกี่ยวกับราชินีน้อย ราชาสบายๆคนเก่า ไอ้งี่เง่าอีกสองคน และไอ้เจ้าคนมีปัญหานี้ ผมยิ้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ
「จึ!」
ทันทีที่ช่วงเวลานั้น เขายู่หน้าของเขา อ้าา ผมเดาว่าที่ทริสตันพูดนั้นจริง ผมไม่มีหลักฐานแน่นหนา และไอ้เจ้านี่ในท้ายที่สุด มันจะเปลี่ยนเป็นคนทรยศ ผมค่อนข้างที่จะมั่นใจ
—————————————————————
เรื่องราวด้านข้าง: รับสมัครคนเหมือง
อดอล์ฟและแคลร์ หันหน้าเข้าหากันในห้องประชุมของห้องทำงานหัวหน้า ของบริษัทฟลิตช์ในราเฟน
「การทำงานของเหมือง การจัดหาทรัพยากรบุคลากล การก่อสร้างเมืองที่เรียบง่าย และการหาวัตถุดิบ จะถูกทำโดยบริษัทของเรา」
「นั่นจะต้องขอบคุณ แต่ภาษีจะไม่ลดลง」
「ยังไงซะ ใช่ แน่นอน แต่หนูอยากจะให้ท่านลอร์ดศักดินาซามะ เติมเต็มหน้าที่ของเค้า」
「และนั่นมันจะเป็นอะไรกัน」
「การรักษาความสงบเรียบร้อย ของสาธารณะ คนเหมืองจะอยู่ไม่สุข เมื่อสัตว์ดำปรากฏอยู่ใกล้เมือง แม้ว่าที่เวลาจุดนี้ มันมีขีดจำกัดที่ศาลเตี้ยจะรับมือได้ โดยเฉพาะตอนนี้ ที่เมื่อคนได้มารวมกันในเมือง สัตว์ดำได้กลิ่นพวกเขา และฝูงของสัตว์ถูกพบเจอได้ ถ้าพวกมันโจมตีทั้งหมดทีเดียว จะมีผู้สูญเสียมากมาย」
「ถ้าคุณอยากให้ส่งกองทัพ คุณจะต้องเจรจากับคุณลีโอโพลต์ซังอีกครั้ง」
หน้าที่นั้นแยกกันอย่างชัดเจน ด้วยอดอล์ฟที่ดูแลเรื่องกิจการภายใน และลีโอโพลต์ดูแลเรื่องกองทัพ ความปลอดภัยของสาธารณะ ตกอยู่ในมือของกิจการภายในได้ ดังนั้นอดอล์ฟเดินทัพยามเมืองและกลุ่มศาลเตี้ยได้ แต่ถ้าต้องการกำลังมากกว่านี้ที่จำเป็น เขาจะต้องพูดกับลีโอโพลต์
แต่ตอนนี้ เขาให้ความสำคัญกับการเสริมกำลังและการฝึกทหาร ด้งนั้นตอนนี้เขาเคลื่อนไหวทหารไปที่ไกลๆไม่ได้ง่ายๆ ถ้าไม่มีศัตรูที่ชัดเจน เหมือนบริเวณเหมือง เขาจะบอกอดลอร์ฟอย่างไม้ต้องสงสัย ว่าให้กลุ่มศาลเตี้ยรับมือกับมัน
ถ้าเจ้าตัวลอร์ดศักดินาเองอยู่ที่นี่ เขาจะตัดสินใจได้ทันที แต่โชคร้าย ที่เขาไม่อยู่ คล้ายคลึงกัน ชาติภูเขาก็จะไม่เคลื่อนไหว ถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน
「ให้ผมทำเรื่องนี้เป็นเรื่องด่วนมั้ย?」
「ถ้าเป็นไปได้ค่ะ หนูอยากจะให้ส่งทหารวันนี้」
「ผมเข้าใจ……ผมไม่รู้ว่ามันจะทำวันนี้ได้มั้ย แต่ผมจะขอการส่งพรุ่งนี้」
เพราะบริษัทรับมือกับทุกอย่าง อย่างการจัดวางคนงาน ไปถึงการก่อสร้าง และการผลิตวัตถุดิบ ความรู้สึกว่าพึ่งพาได้ ต้องถูกแสดงให้เห็นจากอีกฝ่ายด้วย
「พูดถึงแล้ว คุณได้รวมคนเหมืองที่จำเป็นทั้งหมดรึยัง?」
「ค่อนข้างแล้ว แต่เรายินดี ถ้าคุณจะเพิ่มมาเป็นพิเศษ ถ้าคุณมีอยู่」
「ได้ยังไงกะ- ยังไงซะ คุณได้รวบรวมพวกเขาแล้ว」
การทำเหมือง เป็นแรงงานที่ใช้แรงกายอย่างหนัก และเป็นอาชีพที่อันตราย ดังนั้น มีคนน้อยมาก ที่เลือกจะมาทำ คนงานในเหมือง บ่อยครั้งนั้นเป็นทาส หรือไม่ก็นักโทษ ดังนั้นมันลึกลับ ที่แม่ค้ารวบรวมพวกเขามาได้ยังไง ในระยะเวลาสั้นๆ
「อุฟุฟุ นั่นความลับค่ะ」
แคลร์ยิ้มแล้วเลี่ยงคำถาม ซึ่งนั่นจบการสนทนาแล้วสำหรับวันนี้
บนทางกลับบ้าน อดอล์ฟ ผู้ที่มีงานกองโต มีเจตนาที่จะกินให้เร็ว และนั่งลงที่ร้านอาหารริมทาง มีชายข้างเขา เห็นได้ชัดว่ากลัวอะไรซักอย่าง และจิบเหล้าแค่เล็กน้อย
「เซมีร์ฮัน งั้นก็อยู่ที่นี่เอง?」
TLN: คนนี้คุยในน้ำเสียงภาษาอื่น (โอซาก้า?)
「ฮฮฮฮิ้!」
เรียกออกไปหาชายที่กลัวเกรง คือชายที่ยิ้ม และชายที่ตัวใหญ่ ชายที่ยิ้มดูเป็นมิตรเมื่อมองผ่านๆ แต่ตาที่กว้างของเขามอบความรู้สึกที่น่าขนลุก
「พี่รู้ใช่มั้ยว่าเรามาที่นี่เพื่ออะไร ใช่มั้ย? วันนี้เป็นเส้นตายสำหรับ 10 ทองแล้วพี่เอ๋ย」
「ครับ ผมรู้……แต่บางอย่างเกิดขึ้นที่งาน และพวกเค้าไม่ได้ให้ผมมาเลย……」
「คุณเอ้ย มันเหมือนอาทิตย์ที่แล้วด้วยนี่ งั้นมันเป็นไปได้มั้ย ที่พี่พยายามจะเลี่ยงที่จะไมจ่าย?」
ชายตัวใหญ่ ชิดระยะระหว่างที่ยิ้ม นี่มันชัดเจนว่าเป็นพวกปล่อยเงินกู้ ที่มาเก็บเงินค่าดอก แน่นอน ว่าผู้ให้กู้ยืมเงิน ที่มีดอกสูง จะทำลายชีวิตผู้คน และมันเป็นเรื่องต้องห้าม แต่มันเป็นปัญหาแน่นอน ถ้าเงินถูกปล่อยกู้ ด้วยดอกที่อยู่ภายในระเบียบ และไม่ได้จ่ายคืน เมื่อมองชายคนนี้โดยมีพื้นฐานมาจากการคาดเดา เขาไม่ได้ทำงานเมื่อเขามีหนี้ และดื่มระหว่างวัน ด้วยเรื่องนั้นอยู่ในใจ อดอล์ฟตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปแทรกแซง
「ได้โปรดอย่าขายผมไปเป็นทาสนะ! ผม……」
「มันจะไม่ทำให้อะไรนายดีขึ้น ที่จะมอบข้ออ้างโง่ๆ เราแค่ทำตามกฎหมายที่ตั้งโดยพี่ลอร์ดศักดินาฮัน และนี่เป็นธุรกิจที่ถูกกฎหมาย……มันเป็นอย่างที่มันเป็นพี่เซมีร์ฮัน」
「ค-ครับ」
「เงิน — ถ้าพี่คืนมัน พี่เป็นลูกค้า ถ้าพี่ไม่คืน พี่เป็นหัวขโมย แค้นกันเรื่องเงินมันน่ากลัวนะพี่เอ้ย รู้มั้ย?」
「ฮฮฮฮฮิ้!!」
คนให้กู้ทำหน้าที่น่ากลัวชั่วพริบตา แต่ยิ้มอีกครั้ง และวางแผ่นกระดาษไว้หน้าชายที่ชื่อเซมีร์
「คุณเอ้ย พี่คืน 10 ทองไม่ได้แบบนั้น ถ้าพี่ไม่มีงาน ใช่มั้ย? งั้น ผมจะช่วยพี่หางาน」
กระดาษที่เสนอให้เซมีร์ดูเหมือนจะเป็นสัญญา
「เว้นให้ผมจากการขี่รถเกวียนเถอะ! ผมสู้กับสัตว์ดำนั่นไม่ได้ ผมจะตาย!」
「ผมรู้เรื่องนั้นหรอก คุณเอ้ย คุณน่ะไม่มีกำลังกาย หรือความกล้าพอ แต่นี่เป็นบางอย่างที่ต่างออกไป แล้แม้ว่างานมันอาจจะหนักไปนี้ดหน่อย มันต่างจากการต่อสู้ที่เสี่ยงชีวิต ถ้าพี่ขยันทุกวันนะ 10 ทองแป้ปเดียวพี่ก็จ่ายได้แล้วน่า」
「จ-จริงๆเหรอ?」
「พี่จะมาสงสัยใครไม่ได้แล้วละพี่เอ้ย เพราะคนที่โกหกเรื่องจะคืนๆ มันพี่ ไม่ใช่เรา」
ชายไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้อ่านคำพูดบนกระดาษดีๆ แต่ยังไงเขาก็เซ็นมันอยู่ดี คนปล่อยกู้ มีสีหน้าพอใจ และพยักหน้า โอบแขนไปที่ไหล่ของชายและเดินไปด้วยกันกับเขา
「จะพาผมไปไหน?」
「ยังไงซะเห็นมั้ยว่า มันจะหยาบคายที่จะไม่ไปทักทายเจ้านายซักหน่อย ปล่อยให้ผมเลยน่า ผมไม่ทำอะไรเลวร้ายหรอก」
「……」
อดอล์ฟชำเลืองมองเอกสารจากด้านข้าง มันเป็นสัญญาหนึ่งปี ที่จะทำงานที่เหมือง ด้วยรายได้ที่จะตกไปสู่เจ้าหนี้พร้อมดอก และค่าชดใช้จ่ายช้า มันจะถูกหักล่วงหน้า อัตตราดอก ดูเหมือนจะใกล้กับขีดจำกัดสุดขีด
「คนปล่อยกู้ สำหรับเมืองนี้ ทั้งหมดควรจะทำงานให้บริษัทฟลิตช์นี่」
ยอกเว้นคนปล่อยกู้ดอกสูง ทุกอย่างที่ควบคุมได้ ตกอยู่ในมือของผู้หญิงคนนั้น
「แล้วชั้นก็สงสัย ว่าทำไมแม่ค้าแบบผู้หญิงคนนั้น อยากที่จะให้พวกปล่อยกู้ที่ไม่ค่อยดีนักให้ตกอยู่ใต้บริษัทของเธอ……งั้น มันก็สำหรับเรืองนี้?」
มันค่อนข้างจะน่าสงสาร สำหรับชาย แต่มันไม่มีข้อบกพร่องใดๆ หรือข้อย่อยที่ผิดกฎหมายในเอกสาร สุดท้ายท้ายสุด เอกสารคือเอกสารที่ทำให้เขา ทำงานในเหมือง
「ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัว」
อดอล์ฟรีบกินอาหารเรียบง่ายของเขาให้เสร็จ และยืนจากเก้าอี้ เพราะทั้งหมด เขาต้องทำการเจรจาที่มีปัญหากับชายที่ไร้สีหน้าคนนั้นอีก
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ผลิ
สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 140,000 เมืองศูนย์กลาง ราเฟน: 15,000 (ประชากรใหม่)
กองทัพที่บัญชาการ: 2400 (ยกเว้นทหารม้าธนู)
สินทรัพย์: 48,100 ทอง (แรงงาน -200) (เรียกรวมพลกองทัพ -300) (ค่าใช้จ่ายส่งทหารไปบริเวณเหมือง -200) หนี้: 20 000 ทอง
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อย), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (หมกตัวอยู่แต่บ้านยุคใหม่), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), ทริสตัน (ผู้ติดตาม), แคลร์ & ลอรี่ (อะไรวะ…), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)
คู่นอน: 123, เด็กที่เกิดแล้ว: 11
—————————————————————
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
