ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 139 วิกฤตของราชินี
139 วิกฤตของราชินี
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「มันเป็นยังไง? นี่ดีกว่ามั้ย?」
「ใช่ พี่ชอบมันมากกว่า เมื่อขยับเยอะๆ อย่างที่คาด การขยับสะโพกของเมลิสซ่าดีที่สุดเลย」
「ฟุฟุ หนูจะยังไม่แพ้ ในแง่ของฝีมือ」
ผมนอนอยู่บนเตียง เมลิสซ่าวางมือไว้บนหน้าอกผม และโยกสะโพกของนาง ลงไปบนผม มาเรีย และโยกุริ ที่ก็อยู่บนเตียงด้วย มองอย่างค่อนข้างว่างเปล่า ที่การเคลื่อนไหวตีเนื้อที่เข้มข้น
「น้องเลอาห์จังก็มีทักษะด้วย ดังนั้นหนูไม่ระวังไม่ได้」
มันจริง เลอาห์ถูกข่มขืนซ้ำๆ ดังนั้น เธอเชี่ยวชาญอย่างดี ในฝีมือทางเพศ แม้ว่าอายุจะยังน้อย รูของเธอนั้นเหลือเชื่่อโดยธรรมชาติ และเธอ มาเข้าใส่ผมตลอด โดยไม่สนใจความเจ็บหรือการจะเจ็บตัว แม้ว่าจะตัองแลกด้วยชีวิตของเธอเอง ดังนั้น เธอนั้นน่าทึ่งกว่าเมลิสซ่าในบางรูปแบบ แต่เมลิสซ่านั้น ยังมีความได้เปรียบ เมื่อมันมาถึงเรื่องการเหวี่ยงสะโพกของนาง ในตำแหน่งนี้
「พวกหนูสาวๆ ควรจะเอาหน้าอกของหนูมาให้พี่」
「อ้า ใช่」 「เอาเลยจ้ะ~」
ผมจับและเค้นนมอันยั่วยวนของโยกุริ และเลียหัวนมของเธอ
「ว้า มันยังใหญ่ขึ้นอีก ซักวันนึง รูของหนู อาจจะไม่พอที่จะรับพี่อีกแล้ว ได้เลย~……ออออุ!」
เมลิสซาหยุดขยับสะโพกของเธอ และจากนั้น ใส่น้ำหนักมากขึ้นบนผม ผมได้ยินเสียงเนื้อแยกกัน ขณะที่เอ็นของผม เข้าสู่มดลูกนาง
「นั่นดีนะ มันรู้สึกยอดเยี่ยมไปเลย」
เพราะพวกมันเล็กว่า ผมรับมันเข้าไปในปากของผม และดูดหน้าอกของมาเรีย ที่เสนอให้ผม โดนพื้นฐานแล้วปิดหน้าปิดตาผมเลย
「อ๊าน! หน้าอกหนู……พวกมันอร่อยมะ?」
ในหมู่สาวๆเหล่านี้ มาเรียเป็นคนเดียว ที่มีนมไหล
「ใช่ มีพอสำหรับคลอดด์มั้ย?」
เพราะทั้งหมดลูกชายของเรา คลอดด์ ดูเหมือนจะดื่มเยอะ
「มันควรจะไม่เป็นไร~ นมดูเหมือนจะไม่หยุดเลย เมื่อไหร่ก็ตาม ที่พี่เอเกอร์ซังลูบไล้หนู~」
ช่าวลือที่ไร้สาระ เหมือนการมาลูบเอ็นผม เพือให้คลอดปลอดภัย หรือการให้ผมดูดนม เพื่อช่วยเรื่องการไหลเวียนของนม ต้องได้วนเวียนแพร่กระจายอยู่ด้วยเหมือนกัน ……ขอบคุณเรื่องนั้น ผมสามารถที่จะได้ขึ้นเตียงกับผู้หญิงแต่งงานแล้ว 3 คน หลังจากที่พวกเธอคลอดกันเสร็จเมื่อวันก่อน
「หนูขอโทษ! หนูถึงแล้ว-!!」
การที่มดลูกถูกโจมตีโดยผม ไม้เนื้อของผม พาเมลิสซ่า ไปถึงขีดจำกัดของนางแล้ว นางล้มทับผม ยิ้ม ในความโล่งใจนางจูบผม ระหว่างที่ร่างกายสั่นเทา ตรงนั้นตรงนี้
「โออ้………โอออออออออ้!! อู้วว-!!」
เมลิสซ่าสุดยอดเขา ขณะที่เธอทับกับอกของผม กระตุก เพราะการชักเกร็งที่หลายครั้ง และนอนเหนื่อยหลังจากนั้น
「มันดีมั้ย?」
「ฮ่าา……ฮ่าา……ค่ะ หนูขยับไม่ได้อีกแล้ว……」
ได้เลย ม้วนไปอยู่ข้างๆ แล้วนอนได้
「อื้ม พวกหนูสาวๆต่อ」
「「ค่ะ!」」
โยกุริและมาเรีย นอนทับกัน และหันก้นมาที่ผม มี 4 รูให้เลือก ผมเลือกรูไหนดี?
ผมแหย่นิ้วเข้าไปในแต่ละรู เพื่อที่จะชิมพวกมัน แต่จากนั้นมีการเคาะเบาๆที่ประตู แคทเธอรีนเข้ามา พร้อมด้วยหน้าตาที่ขอโทษขอโพย
「หนูไปด้วยกันที่มอลต์ แต่มันถูกทำให้ล่าช้าและ……ทนไม่ไหวแล้ว……」
ผมเดาว่า มันโหดร้าย ที่จะให้นางลามกนี้ทนมัน
「ได้เลย นอนตรงนั้น」
แคทเธอรีน สดใสขึ้นทันตา และแก้ผ้า เปลือย มี 6 รูแล้วตอนนี้ ผมคิดว่าจะแทงพวกมันทุกรูเรียงๆกัน ก่อนอื่น รูแน่นๆของโยกุรินี้
「อ๋า-!? ตูดหนนนนนู……อ๊าาาาาา อ๊าาา–—!!」
อุมุ มันค่อนข้างที่จะแน่น และรู้สึกดี
「มันจะฉีก!!」
「มันไม่เป็นไร ชั้นจะหล่อลื่นมัน」
มาเรียและแคทเธอรีน เทน้ำมันใส่เอ็นของผม ตูดโยุรินั้นใหญ่ ดังนั้นไม่ควรจะมีปัญหาใดๆ
「นั่นทำให้พี่จำได้ พี่ได้ยินมาจากเซบาสเตียน ว่าค่าขนมกลับมาแล้ว」
ผมขยับเอวผมช้าๆ กระซิบในหูของโยกุริ
「โอ้ว! นั่นคือ……เพราะบทได้โด่งดัง หนูเลยคิด ว่าอย่างน้อยหนูใช้เงิน ที่หนูได้มาจากตัวเองได้……อออุ!」
「เข้าใจแล้ว หนูทำเต็มที่ของเหนูเหรอ หื้อ?」
ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้วผู้ดูแลโรงละคร บอกว่าลูกค้าเพิ่มขึ้นหลังๆ และเขา สามารถที่จะจ่ายค้าจ้างพนักงานได้แล้ว ไม่วิธิใดก็วิธีหนึ่ง โยกุริ ดูเหมือนจะมีบทบาทในนั้น ในฐานะรางวัล ผมจะกระแทกเธอมากขึ้นอีก
「โอ้วว อ๊าา!! หนูอยากจะจ่ายพี่ สำหรับปัญหาทั้งหมด ที่หนูก่อกับพี่……อู้ยยยยย!」
เธอกลายเป็นผู้หญิง ที่ค่อนข้างน่ารัก ผมจะแทงตูดเธออย่างทั่วถึง
หลังจากที่แทงทั้งหมดหกรูที่แบอยู่หน้าผม แคทเธอรีน ยังเกาะแกะผมอย่างติดหนึบ หลับ ระหว่างที่ยังติดหนับกับเอ็นของผม ด้วยปากของเธอ เมื่อการเคาะอื่นดัง ผ้หญิงอื่น?
「ท่านเอเกอร์ซามะ ขออภัย!」
ซีเลียเป็นคนที่เข้ามา ในครั้งนี้
「ซีเลีย งั้นเหรอ? นอนหงายหน้าตรงนั้น พ่อจะแทงเข้าไปในรูตูดหนูด้วย」
「หนูไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้น การติดต่อ มาจากสวนตูด[ผู้แปล: คำว่าสวนทวารกับสายลับ เสียงเหมือนกันครับ]ลับ จากอาณาจักรมอลต์…… หนูพูดผิด การติดต่อจากสายลับได้เข้ามา!! มันเพราะท่านเอเกอร์ซามะ พูดถึงตูดๆนั่นแหละ หนูเลยพลาด! มันปรากฏว่า การกบฏ ที่ทริสตันคาดไว้ ได้เริ่มขึ้นแล้ว」
「เข้าใจแล้ว……งั้นสาวคนนั้น-」
รอยยิ้ม ของเซเลสติน่า ขณะที่เธอตื้อผม ให้เล่าเรื่องในห้องนอน มาสู่ใจของผม ราชินีคนนั้น น่าจะช่วยไม่ได้แล้ว แม้ว่ามันช่วยไม่ได้ มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดี
「จากข้อความ ทหารที่สนับสนุนราชินี ได้ใช้ของป้องกันพวกเค้าเอง อยู่ในวังหลวง และทำการต่อต้านอยู่」
ถ้าอย่างนี้ เธอยังไม่ได้ถูกฆ่า ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจำเป็นต้องฟังรายละเอียด
「ซีเลีย รวมลีโอโพลต์และคนอื่น มาที่ห้องทำงาน」
「ค่ะ!!」
ซีเลียรีบไป พร้อมด้วยการกระโดดในก้าวเท้าของเธอ
「แคทเธอรีน ขอโทษ แต่ ทนกับนี่นิดนะ」
ผมจะเป็นต้องปลดปล่อยน้ำกามของผมทั้งหมด เพื่อที่ผมจะคิดอย่างใจเย็นได้
「หนึ……หนึโบ่ะ! หนึกุ หนึก หนึโอ้! นื้นนนน!!」
ผมจับหัวแคทเธอรีน และเหวี่ยงสะโพกของผมอย่างดุดัน แม้ว่า อยากจะสำลัก เธอไมขยับมือ ที่จับกับตูดผมอยู่ และรับไปเสียทุกอย่าง จนในท้ายที่สุด รับเมล็ดพันธุ์เข้าไปสู่คอของนาง เมื่อผมเสร็จการน้ำแตก เธอทรุดไปบนเตียง ผมจะชดใช้ โดยการเย่อเธอแรงๆทีหลัง
ในระหว่างเวลานั้น เมลิสซ่าและมาเรีย เซกัน เมื่อพวกเธอพยายามจะยืนขึ้น และพยายามจะใส่เสื้อผ้ากลับไป โยกุริดูเหมือนจะสลบโดยสิ้นเชิง ยังไงซะ ตอนนี้ ที่ผมได้อิ่มจากผู้หญิงแล้ว กลับไปทำงานเถอะ
—————————————————————
「อธิบาย」
ลีโอโพลต์และพวกๆ ได้รวมกันในห้องททำงานแล้ว
「การติดต่อมาจากสายลับ อยู่ช่วงเวลาของสามวันก่อน ผู้บงการหลังการกบฏ ที่เกิดขึ้นในอาณาจักรมอลต์ คือลูกชายคนโตสุด ฮิลาริโอ และลูกชายคนที่สอง พาโบล โดยมีกองทัพส่วนหนึ่ง สนับสนุนพวกเขา」
「พวกเขาแค่หุ่นกระบอก มันน่าจะวางแผนโดยลอร์ดบรูตัส」
ทรัสตันขัดลีโอโพลต์ ขณะที่เขาอธิบายอยู่ ทุกคนยกเว้นผม ยืนอยู่ แต่เขาคนเดียว ที่นั่ง และดื่มชา แม้ว่าจะไม่เต็มใจที่จะยืนขึ้น เมื่อซีเลียจ้องเขา
「แต่มันดูเหมอนว่ากบฏนั้น ล้มเหลว ที่จะทำให้ทหารทั้งหมด อยู่ใต้การควบคุมของพวกเค้า แม้ว่ากำลังของการกบฏนั้น ยังไม่เป็นที่รู้ แต่มันควรจะเป็นประมาณ 4000 ระหว่างที่ฝั่งราชินี น่าจะมีประมาณ 500」
อดีตราชา อาจจะโง่เขลาแต่เขาเป็นที่นิยม เซเลสติน่า ก็ไม่ใช่สาวที่ปลุกความไม่เป็นมิตรจากผู้คนด้วยเหมือนกัน ดังนั้นเหมือนที่คาดไว้ ยังค่อนข้างมีทหารอยู่เล็กน้อย ที่จะไม่ตามไอ้พี่น้องนั้นอย่างหน้ามืดตาบอด ไปแบบนั้นเลย
「กองทัพกฏ โดยพื้นฐานแล้วยึดเมืองหลวงไปแล้ว แต่กองทัพราชินี ยังป้องกันอยู่ในวัง」
4000 ต่อ 500 — มันจบในพริบตา ถ้ามันเป็นศึกสนาม แต่วังนั้นงดงาม และเป็นโครงสร้างที่สร้างมาดี ดังนั้นถ้าทางเข้าถูกเสริมการป้องกันไว้ มันจะเป็นเรื่องยาก ที่จะฝ่าผ่านไปด้วยกำลัง มันจะเรียบง่าน ถ้าเผาที่นั่นลง แต่พวกมันจะไม่ทำอย่างนั้น
「ถ้าพวกมันอยากจะตั้งราชวงศ์ใหม่ การเปลี่ยนวังเป็นเถ้าถ่าน จะทำให้เสียความน่าเชื่อถือ แม้ว่ามันจะใช้เวลา พวกมันจะอยากได้วัง ระหว่างที่ยังเก็บมันไว้เป็นชิ้นเป็นอัน」
「แต่ความต่างในกำลังกองทัพ นั้นชัดเจน และมันเป็นแค่เรื่องของเวลา ก่อนที่พวกเขาจะพ่ายแพ่ การปฏิวัติในอาณาจักรมอลลต์ ไม่เกี่ยวข้องกับเรา แต่โจรหรือซาก กองทัพที่พ่ายแพ้ อาจเอาเปรียบความวุ่นวาย และข้ามชายแดนมา เราควรจะเสริมความปลอดภัยชายแดน กันไว้ก่อน」
การคิดของลีโอโพลต์แน่นอนว่าถูกต้อง แต่ผมมมีอย่างอื่น ที่อยู่ในใจ
「ถ้าเรามุ่งตรงไปที่เมืองหลวง เบียโด เราจะสามารถช่วยราชินีได้มั้ย?」
ทุกคนแข็งไปกระทันหัน ซีเลียจับหัว แม้อย่างนั้น ลีโอโพลต์มอบการตอบอย่างซื่อสัตย์ ในน้ำเสียงที่เย็นชาและคิดอย่างรอบคอบ
「มันเป็นไปได้ ถ้าวังหลวง ทนไว้ได้อีกหนึ่งอาทิตย์ เราเคลื่อนพล 4000 คนที่เวลานี้ได้ เมื่อกะประมาณกำลังของกองทัพกบฏ และพิจารณาทักษะของพวกเขา มันจะเพียงพอ ที่จะกวาดล้างพวกเขาไป」
ยังไงซะ ผมมั่นใจว่ามันจะเป็นอย่างนั้น บรูตัส อาจจะเป็นนายพลที่น่าทึ่ง แต่เมื่อเทียบทหารของเขา ผู้ที่เคยชินกับเวลาที่สงบสุข กับทหารของผม ที่ได้สู้กันมาไม่เคยหยุด ความต่างในกำลัง ควรจะท่วมท้น แม้ว่าจำนวนพวกเขาเท่ากัน
「แต่ มันก็ยังเป็นไปไม่ได้ ที่เวลานี้ด้วย」
อะไรวะ
「ไม่ใช่ว่านาย เพิ่งบอกว่าเราทำได้เหรอ?」
「มีความต่าง ระหว่างการพูดว่าเราทำได้ กับการทำมันจริงๆ แม้ว่ามอลต์นั้นเป็นชาติที่อาจจะเล็ก มันเป็นไปไม่ได้ สำหรับทหาร 4000 คน ที่จะควบคุมทั้งหมดดินแดน บวกเข้าไปว่า จะมีการเสียกำลังพล ผมไม่คิดว่าคุณลืม แต่การหยุดการโจมตี กับมากราโดร จะจบในฤดูใบไม้ร่วงนี้เอง และ มันจะทำให้แผนของเรา ที่จะรวมกำลังพลไว้สำหรับเรื่องนั้นเสียหายไป」
「นั่นจริง ชั้นเดาว่า」
เราทิ้งทหารของเราไว้ในมอลต์ได้ไม่นาน และแม้ว่าราชา พูดว่าผมทำอะไรก็ได้ตามปรารถนากับสนธิสัญญากับมอลต์ เข้าไม่ได้พูดว่ามันไม่เป็นไร ที่จะเริ่มสงคราม
「เพิ่มเติมจากนี้ เราไม่มีเหตุผลทที่ดี ถ้าเราตัดสินใจด้วยตัวเอง ที่จะเคลื่อนพลกองทัพ ทุกคน จะคิดว่าเรามีเป้าหมาย ที่จะรุกรานพวกเขา ราชาจับตามองเราอย่างใกล้ชิด และถ้าเราไม่ทำอะไรอย่างระวัง ศัตรูอาจจะอ้อมมา จากประเทศทางใต้ ระหว่างเวลาสงครามกับมากราโด」
นั่นจะมากปัญหา ผมอาจจะไม่สามารถปกป้องราเฟนได้ จากข้างหลังแบบนี้ และอีริชจะเป็นแผลในท้อง ถ้าผมไปขัดแย้งกับราชา แต่การทิ้งเธอไป จะทิ้งรสขมไว้ในปากของผม
อย่างไรก็ตาม สวรรค์นั้น จะไม่ทอดทิ้งสาวน้อยผู้น่าสงสาร ระหว่างที่ผมกังวลว่าทำอะไรดี จดหมาย ที่น่าสนใจถูกส่งมา
「ข่าวด่วน ขอการเข้าพบกับเคานต์ฮาร์ดเลตต์! ผมมาในฐานะทูตจักรวรรดิ ในนามของราชินีแห่งอาณาจักรมอลต์ ท่านเซเลสติน่าซามะ!!」
ผู้ส่งงสาส์น ดูเหมือนจะถูกส่ง ทันทีก่อนที่วังจะถูกล้อม ผมพยายามที่จะดูสงบต่อหน้าทุกคน ขณะที่ผมเปิดจดหมาย
“หนูถูกโจมตีโดยพี่ชายและคนที่ชั่วร้าย ได้โปรดช่วยหนูด้วย — เซเลสติน่า”
「……」
ซีเลียและไมล่าแข็งไป ทริสตันถอนหายใจอีกครั้ง
「ลีโอโพลต์ นี่จะเพียงพอ ที่จะเป็นสาเหตุที่ยุติธรรมมั้ย?」
อย่างที่คาด ผมจะรู้สึกวิตกกังวล ถ้าผมไม่ถาม
「มันจะพอ จดหมายนี้ มีสัญลักษณ์ของราชวงศ์มอลต์ ลายเซ็นของราชา ดังนั้น มันเป็นการร้องขอกับลอร์ดฮาร์ดเลตต์ให้มอบการสนับสนุน ที่ถูกกฎหมาย」
แม้ว่าสถานการณ์ที่ล่อแหลม ที่อาณาจักรมอลต์ได้พบเจออยู่ ผู้ปกครองของมัน ยังคงเป็นเซเลสติน่า ถ้าสาวได้เรียกหาผม มันจะไม่เป็นการรุกราน แม้ว่าผม จะเข้าไปแทรกแซง
「แต่เรายังไม่แก้ปัญหากับทหาร เราอนุญาตให้เสียกำลังพลไม่ได้ และเราทำสงครามที่ยืดเยื้อไม่ได้」
「ไม่จำเป็นต้องกังวล ชั้นไม่ได้มีแผน ที่จะช่วยเหลือการบริหาร แค่ตัวเซเลสติน่าเอง」
ผมจะได้แต้มที่สมบูรณ์แบบ ถ้าผมรีบเข้าไปในวัง และช่วยราชินีน้อยๆได้ ผมไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะให้อย่างอื่น ไปแก้ปัญหาของพวกมันเอง โดยผ่านการรอดชีวิตของคนที่เหมาะสมที่สุดเอา
「เตรียม 200 คน นั่นจะเพียงพอ」
การนำทหารราบ จะทำให้ผมล่าช้า เจ้าหน้าที่ข้อมูลที่ตระเวนไปทั่ว มันทำให้ไม่เป็นที่ต้องการ ที่จะเคลื่อนพลทหารเป็นพันด้วย
「……คุณจะพุ่งเข้าตีเข้าไปอีกแล้วเหรอ」
「นั่นอันตรายเกินไปแล้ว!」
「ถ้าบางอย่างเกิดขึ้นกับท่านเอเกอร์ซามะ」
「ผมไม่ไปนะ」
「ชั้นแค่จะไปช่วยเด็กคนเดียวจากวัง」
「มันอาจจะเป็นที่ตกใจ สำหรับพวกเขา เมื่อคุณมุ่งหน้าไปที่นั่น แต่มันยังเป็นการตีฝ่าด้วยกำลังเมื่อท่านออกไป」
「แน่นอนว่ามันจะเป็นการต่อสู้ที่สาหัสสากัน」
「พ่อไม่เห็นต้องทำขนาดนั้น เพื่อราชาประเทศอื่นเลย」
「ผมไม่ไป」
「ถ้ามันดูเป็นไปไม่ได้ ชั้นจะทำตัวดีๆแล้วถอย ชั้นไม่มีเจตนาตายที่นี่ด้วยเหมือนกัน」
เมื่อผมพูดอย่างนั้น ทุกคนน มองผมด้วยสีหน้ายอมแพ้ พวกเขารู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ทีจะเปลี่ยนใจผมที่จุดนี้
「ซีเลีย หนูจะมา แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย? 「แน่นอน」 อิริจิน่า และไมล่ามาด้วย」
สำหรับการตีฝ่านี้ เราต้องการกำลัง มากกว่าที่เราต้องการแผนการ ไม่มีใครอื่น ที่แข็งแกร่งว่าผูหญิงเหล่านี้อีกแล้ว ลูน่า รูบี้ และปีปี้ ก็ยังพยักหน้า โดยไม่พูดอะไรด้วยเช่นนกัน
「ถ้าคุณจะไป มันจะดีที่สุด ที่นำทหารม้าหนักไป」
ทันที ที่ผมตัดสินใจว่าไป ลีโอโพลต์ เป็นประเภทของผู้ชาย ที่มอบทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด
「เหตุผลของนายล่ะ?」
「ทหารม้าเบา จะเหนือกว่าในเรื่องของความเร็ว แต่พวกเขาจะไม่เหมาะ สำหรับการตีฝ่าบริเวณที่ถูกล้อมไปแล้ว มากก่านั้น ทหารของอาณาจักรมอล์ มีแค่ประสบการณ์ การรับมือกับโจร และล่ามอนสเตอร์ พวกเค้า น่าจะไม่เคยเจอทหหารม้าหนักมาก่อน แล้วคุณก็จะหนีได้อย่างง่าย เมื่อคุณเผชิญหน้ากับจำนวนที่เยอะกว่าคุณด้วย」
「ได้เลย มาทำอย่างนั้นเถอะ」
ไม่มีความจำเป็นต้องจุกจิก กับความคิดของลีโอโพลต์
「นั่นดี เพราะ ยังไงผมก็ขี่ม้าไม่ได้」
ทริสตันโล่งใจจากใจ แต่ยังไม่ให้เขาได้พัก
「ชั้นอยากจะได้ยินคำแนะนำ จากนายด้วย」
「อืมม ผมไม่มีอะไรเป็นพิเศษ……」
「ถ้าไม่ชั้นก็หนึ่งในสาวตาย จากนั้น ชีวิตของนาย จะยังเป็นไปแบบนี้ต่อไปได้มั้ย?」
ดั้งเดิมแล้วเขาเป็นหัวหน้า การกบฏของชาวบ้าน และปรกติแล้ว จะถูกทำให้ใช้แรงงานภายในเหมือง เหมือนหัวหน้าคนอื่นๆ เหตุผล ที่เขาไม่ได้ทำอย่างนั้น เพราะเขานั้นมีทักษะพิเศษ ในการเป็นนักกลยุทธ์ ที่ถูกรับรู้ ถ้าเขาแนะนำอะไรไม่ได้ ตำแหน่งของเขา อาจจะต้องถูกพิจารณาใหม่
「……ผมเข้าใจ……ผมจะคิดเกี่ยวกับมัน แต่ผมไม่ไปด้วยกับท่านนะ!」
มันแค่การไปช่วยเด็กน้อย ไม่ใช่เหรอ —————————————————————
เรื่องราวด้านข้าง: ซักพักที่แล้ว จินตนาการที่ลามก ของริต้า
ริต้า ถอดชุดแม่บ้านของเธออย่างช้าๆ เหตุผล ที่เธอเปิดเผยกายที่เปลือยของเธอ เพราะเธนั้นจะบริการมาสเตอร์ของเธอด้วยมัน
มาสเตอร์ของเธอ ก็เปลือยด้วยเช่นกัน ปล่อยเสื้อผ้าชิ้นเดียวไว้ที่กายของเขา เมื่อการเกงใน ได้ถูกลดลง เอ็นที่ใหญ่มากของเขาที่จะทำให้เธอเข้าสู่การมัวเมาล่องลอย มันปรากฏออกมา ว่ามันเป็นบางสิ่ง ที่เธอได้ลิ้มรสมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่ทุกครั้ง ที่มันเด้งขึ้นมา มันเป็นเหตุให้เธอต้องได้กลืนน้ำลาย
อย่างไรก็ตาม สิ่งต่างๆ ต่างไปโดยสิ้นเชิงในครั้งนี้
「เอออ๋!? นะ-นี่อะไรน่ะ……!?」
「หืม มันใหญ่ขึ้นนิดหน่อย」
「นิดหน่อย พี่ว่า……」
ของ นั้นไม่ใช่เอ็นอีกต่อไปแล้ว มันยาวกว่ามาสเตอร์ของเธอ สูงและปลายของสมาชิกที่ใหญ่โตนั้น ขูดกับเพดาน
「สัตว์ประหลาด……」
มันไม่ใช่ระดับสัตว์ประหลาด ตัวเอ็นเอง เป็นสัตว์ประหลาด
「โอเค มันจะเข้าไปแล้วนะตอนนี้」
ไม่มีทางเลยที่มันจะเข้าไป แม้ว่าเอ็นปรกติแล้ว จะรูสึกเหมือนมันจะฉีกเธอแหกออก ยกเว้นว่าเธอนั้นเปียกพอ ถ้าให้เริ่มพูด เอ็นนี้ สูงมากกว่าริต่า และความหนาของมัน หนามากกว่าเอวของเธอเสียอีก
「เธอรักเอ็นใหญ่ๆ ไม่ใช่เหรอ?」
「หนูรักแต่……บางอย่างที่เหนือธรรมดาแบบนี้……หนูจะตาย」
「พี่จะไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก」
มาสเตอร์ของเธอ จับริต้าแน่นๆ จากข้างหลัง และดันเอ็นมาใส่ช่องเปิดของเธอ ริต้าได้มอบทุกสิ่งอย่างให้มาสเตอร์ของเธอ ต่อต้านไม่ได้ และเธอทำให้หลวมขึ้น แต่ยังคงเชื่อต่อไป ว่าของแบบนี้ จะเข้าข้างในเธอไม่ได้
「อุโอออออออ้!!」
ไปด้วยกับ กับเสียงคำรามเยี่ยงสัตว์ป่า ไม้เนืัอนั้น ดันเข้าไปในเธอ ด้วยกำลังมากพอ ที่จะทำตูดของเธอบิดเบี้ยว
「กย้าาาาาาาา!!」
เธอกรีดร้องออกไปด้วยสัญชาตญาณ เสียงของเนืัอแหกออก สะท้อนออกมา ระหว่างที่หัวของเธอ เปลี่ยนเป็นสีขาว จากความเจ็บปวด
เธอจะสิ้นชีวี เธอมั่นใจถึงมัน ว่ามาสเตอร์ของเธอนั้น จริงๆแล้ว จะปล่อยให้เธอดับลับไป
「ริต้าาาาา!!」
เธอรู้สึกบางเบา ขณะที่เธอรู้สึกถึงแรงกดดันที่มหาศาล ไม่มีทางเลย ที่หว่างขาของเธอจะกลับไปสู่ที่มันเคยเป็น แต่ อย่างแปลกประหลาดไป เธอไม่ได้รู้สึกกลัว และไม่มีความแค้น
เธอถูกฆ่าตาย ด้วยเอ็นของคนรักของเธอ ไม่มีสิ่งใด น่าพึงพอใจ ไปมากกว่านั้นแล้ว
ถ้าเธอสิ้นชีวาวาย ถ้าเช่นนั้น เธอต้องทักทายสุดท้าย ริต้าหันไป และตะโกน คำพูด ที่เธออยากพูดมากที่สุด กับมาสเตอร์ที่เธอรัก ที่เป็นชาย ที่เหลือเชื่อที่สุด
「เอ็นใหญ่นั้นดีจังงงงงงง!!」
ตาของงริต้า เปิดหลังจากการตะโกนของเธอ เธอตรวจสอบรอบข้าง แต่มันเป็นห้องนอนเดิมๆของเธอ โดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเป็นพิเศษ
「ฝัน……ช่างเป็นฝัน……」
เธอตรวจดูหว่างขาของเธอ มันยังไม่ถูกทำลาย และมันยังคงเป็นจิ๊เดิม เหมือนที่เคยเป็นมาตลอด
「ชั้นไม่รู้ว่าจะรู้สึกโล่งใจ……หรือเศร้าใจ……」
ขณะที่เธอนั้นครุ่นคิด ด้วยหน้าตาที่ซับซ้อนบนใบหน้า เสียงฝีเท้า ได้ยินมาจากทางเดิน ตามด้วยการเคาะประตู และบางคน เข้าห้องมา
「หัวหน้าแม่บ้าน! พี่เป็นอะไรมั้ย?」
คนที่รีบเข้ามาข้างใน เป็นแม่บ้าน ที่อยู่กะกลางคืน
「มีอะไรเหรอ?」
「หนูได้ยินเสียงร้องแปลกๆ จากทิศทางนี้! หนูคิดว่ามันอาจจะเป็นผู้บุกรุก พี่เห็นอะไรมั้ย?」
ริต้า ซ่อนเหงื่อเย็นของเธอ และตอบ อย่างสงบ
「ชั้นไม่เห็นอะไรเลย ให้ยามรู้ และให้พวกเค้าค้นหาคฤหาสน์」
ไม่มีทางเลย ที่พวกเขาจะเจอผู้ก่อเหตุ เพราะทั้งหมด เสียงร้องเมื่อกี้นี้นั้น มาจากวิญญาณของริต้าเอง
「มันเป็นเสียงแหบกร้านของผู้หญิง เราต้องจับตัวผู้หญิงที่อวดดีคนนี้ทันทีที่ทำการร้องอย่างไม่เหมาะสม ในคฤหาสน์ท่านลอร์ดศักดินาซามะ」
「น-นั่นถูกแล้ว ชั้นจะเปลี่ยนเสื้อผ้า และเข้าร่วมด้วยทีหลัง หาอย่างระวังนะ」
「ค่ะ」
ในวันนั้น การหาตัวผู้บุกรุก ดำเนินต่อไปถึงเช้า แต่ไม่มีแม้แต่เบาะแสเดียวที่ถูกพบ แม้บ้านกังวลกัน แต่ริต้าหยุดการค้นหา โดยไม่ได้สนใจอะไรมากมาย มันเป็นอีกวันที่สงบสุข ในราเฟน
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูร้อน
สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 142,000 เมืองศูนย์กลาง ราเฟน: 16,000
กองทัพที่บัญชาการ: 3300 (ยกเว้นทหารม้าธนู)
สินทรัพย์: 48,000 ทอง (แรงงาน -400) (เรียกรวมพลกองทัพผู้สมัครใหม่ -900) (เตรียมการสำหรับการออกเดินทาง -700) (รายได้ของเหมือง +3000) ← ไม่ตายตัว หนี้: 20 000 ทอง
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อย), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (คนรักเอ็นใหญ่), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (หมกตัวอยู่แต่บ้านยุคใหม่), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), ทริสตัน (ผู้ติดตาม), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้ามืด), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)
คู่นอน: 128, เด็กที่เกิดแล้ว: 31
—————————————————————
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
