ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 146 การลาดตระเวนล้มเหลว - novel-lucky

146 การลาดตระเวนล้มเหลว

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「อ้า ท่านลอร์ดศักดินาซามะ ยินดีต้อนรับ~」

เมื่อผมเปิดประตูร้าน ผมได้ยินเสียงที่อ่อนโยนและสงบ ที่นี่ที่ผมมาคือร้านอาหารที่ตั้งมาให้เลติเซีย แม้ว่ามันจะขายอาหารบ้านๆมากกว่า อาหารออกแนวร้านอาหาร

「ชั้นเดาว่าไม่มีปัญหาใช่มั้ย?」

「ไม่ค่ะ~ หนูรู้สึกขอบคุณท่านลอร์ดศักดินาซามะจริงๆ」

ผมได้ยินเสียงฉ่า จากเนื้อที่ถูกทำในครัวของเลทิเซีย เวลาอาหารเที่ยงนั้นหมดไปแล้ว และที่นี่ปิดอยู่ จนถึงตอนเย็น นั้นทำไมผมสามารถที่จะคุยกับเลทิเซียแบบนี้ ระหว่างที่มีความสุขกับมื้ออาหารได้

「ลูกค้าก็มีแต่คนดีๆด้วย มันเต็มร้านทุกวัน ตั้งแต่หนูได้ถูกมอบร้านให้ ในตำแหน่งที่สวยขนาดนี้」

ร้านของเลติเซีย แน่นอนว่าไม่ใหญ่ที่สุด ที่มีสามโต๊ะ และที่นั่งที่โต๊ะกั้น ดังนั้นพนังานสองคน เลยสามารถที่จะบริการได้ทุกคน แม้ว่าร้านมันจะเต็ม ผลตอบแทน พวกเธอจะไม่สามารถได้กำไรสูง แต่มันจะเพียงพอ ให้สองพี่น้องอยู่ดีกินดี

「แต่……หลังจากปัญหาทั้งหมดที่หาวัตถุดิบราคาถูก หนูอยากให้ราคามันถูกลงสำหรับลูกค้าด้วย」

「หนูไม่ควรจะทำอย่างนั้น」

มันถูกจัดเตรียมมาให้เฉพาะเลติเซีย ที่วัตถุดิบที่จะหามาที่ราคาถูกกว่า อย่างไรก็ตาม ถ้าเธอแค่รวมราคาของแรงงานและราคารวม ร้านอื่นรายล้อม จะคิดว่าราคาของตัวเองนั้นแพงเกินไป อดอล์ฟพูดว่าแบบนั้นจะไม่ดี

「ไม่มีอะไรน่ากลัวเกิดขึ้นนะ?」

「ไม่ค่ะ หนูยังไม่เคยถูกข่มขืนแม้แต่ทีเดียว ตั้งแต่ที่หนูย้ายมาที่นี่!」

แต่ผมคิดว่ามันผิด ที่จะคาดหวังว่าจะโดนข่มขืน ทุกโอกาสที่มีอยู่นะ

เลติเซียและพวกเธอ ใช้ชีวิตอยู่บนชั้นสองของร้าน ที่นี่ ตั้งอยู่ที่ทางแยกของถนนหลัก และในศูนย์กลางของเมือง และระหว่างที่อาจมีที่ ที่ไฟยังส่องไม่ถึง ในความมืดมิดของค่ำคืน ห้องยามเมืองตั้งอยู่ใกล้ๆ บางคนจะต้องบ้า ที่จะปล้นหรือข่มขืนคนจากอาคารนี้

「ขอโทษที่ให้รอ~」

เลติเซียทำจานอาหารใส่ถาดมา – สเต็ก สลัด ซุป และขนมปังที่ดูนุ่ม และไวน์นิดหน่อย มันไม่ใช่อะไรที่พิเศษ แต่มันอร่อย

「มันไม่เป็นไรที่จะดื่มระหว่างวันเหรอคะ? อุ่ฟุฟุ」

「นิดหน่อยควรจะไม่เป็นไร」

นำมือผมโอบรอบเลติเซีย ผู้ที่เทไวน์ข้างผม และกอดเธอใกล้ เพื่อทำให้มื้ออาหาร รสชาติดีขึ้น

ผมกินเสร็จ และชาหลังจากมื่ออาหาร ถูกนำมาให้

「ถ้าอย่างนั้นถ้าพี่จะอนุญาตหนู」

「ได้โปรดจ่ะ」

ในเวลาเดียวกัน เลติเซียนำเก้าอี้ตรงข้ามผมออกและคลานเข้าไปใต้ะ เธอเปิดข้างหน้ากางเกงของผม และแท่งอุ่นของผม ซึ่งแข็งนิหน่อยจากความคาดหวังถึงช่วงเวลานี้ ถูดดูดเข้าไปในริมฝีปากที่อวบและอิ่มเอิบ

「ริมฝีปากหนูลามกมากเลยนะ」

「นือโมะ……」

หลังจากที่ได้รู้สึกอายนิดหน่อย เลติเซียรับแก่นแข็งของผมเขาไปลึก และใช้ลิ้นเพื่อเลียทั้งระยะ มันเพราะเรื่องนี้แหละ ที่ผมอุส่ห์มากินอาหารเที่ยงถึงที่นี่ แม้ว่าผมจะต้องเปลี่ยนแผนนิดหน่อย

「เอาหน้าอกให้พี่ดูที」

ผมเอื้อมไปหาหน้าอกของเธอและเปิดข้างหน้า เพื่อเปิดเผยหน้าอกใหญ่ มันใหญ่พอ ที่จะพิจารณ์ว่านมบึ้ม แต่พวกมันนุ่ม เพิ่มเติมจากที่ใหญ่ เมื่อผมบีบนมของเธออ มันรู้สึกเหมือนมือของผมจมเข้าไปเลย มันไม่ใช่แค่หน้าอกของเธอ แต่ทั้งตัวของเธอนั้นนุ่มนิ่ม ฟูฟ่อน ความรู้สึกที่มันยั่วยวนผู้ชาย

「น๊าา……」

เลติเซีย บริการผมด้วยปากของเธอต่อไป แม้ว่าผมเอื้อมไปใต้โต๊ะ เพื่อนำมือออกมา และแทงมือของผมไปที่หว่างขาของเธอ ดอกไม้ของเธอก็นุ่มด้วย ทำให้ผมอยากจะใส่หอกอุ่นของผมเข้าไปในเธอ ในไม่นาน

「หนูขอโทษ~」

สาวใช้มือของเธอ เพื่อปิดก้นที่เปิดเผย และปฏิเสธผม

「มันไม่เป็นไร ไม่ใช่เหรอ? ……ให้พี่ได้โอบกอดหนูเถอะนะ」

ผมกอดเลติเซียจากข้างหลัง และถูไม้เนื้อของผมกับตูดของเธอ แม้ว่า เธอจะเบือนหนีตลอด เมื่อมันดูเหมือนแก่นกายของผมจะเข้าไปในเธอ

「หนูก็ชอบพี่ลอร์ดศักดินาซามะด้วย และอยากจะถูกโอบกอด แต่……」

「มันเงื่อนไข ‘นั้น’ เหรอ?」

「ได้โปรด และขอบคุณค่ะ」

「มุมุ……」

มันดูเหมือนเลติเซีย เต็มใจที่จะถูกโอบกอดโดยผม เพื่อที่จะเป็นคนรักของผม และแม้แต่ มีลูกของผม แต่ มันมีหนึ่งเงื่อนไข สำหรับทั้งหมดนั่น

「หืม……ผมด้วย……」

เธออยากให้ผมโอบกอดน้องชายของเธอ ชารอน ด้วยเหมือนกัน แม้แต่ตอนนี้ เขานั้น อยู่ข้างๆผม ถูเอ็นของเขาอย่างสิ้นหวัง แม้ว่าจะเป็นพี่สาวของเธอ มันจะธรรมชาติ สำหรับเขาที่จะใคร่กายของเลติเซีย ที่อย่างน้อยชาย 14 คน ได้ส่งความใคร่ใส่เธอ แต่เจ้าคนนั้นน่ะ มันไม่ได้มองดูดอกไม้หรือตูดที่เปิดเผยน่ะสิ และมันชัดเจน ว่ามันตรงมาที่เอ็นของผม

รูปลักษณ์ของเขา มองผิดพลาดว่าเป็นผู้หญิงได้ง่ายๆ และเขานั้น แม้แต่ใส่เสื้อผ้าผู้หญิงในร้านอาหาร เมื่อให้บริการลูกค้า แต่สิ่งนั้น มันงอกออกมาจากหว่างขาของเธอ แม้ว่ามันเล็ก มันยังเป็นเอ็น

「ผมแหกตูดผมทุกวัน เพื่อพี่ฮาร์ดเลตต์ซามะ! มันไม่เป็นนไร ที่จะทำอะไรก็ได้ที่พี่ต้องการ!」

มันเป็นสำหรับฉันไง เพราะมันรู้สึกเหมือนโลกจะเปลี่ยนในหลายรูปแบบถ้าฉันได้ไปแทงตูดชาย แต่เมื่อผมดูเขาตอนนี้ ชารอนขนไม่ดก และหน้ากับเสียงเหมือนสาวๆ ถ้าแค่ไอ้นี่มันไม่ติดอยู่กับเขา ผมจะมีความสุข กับสองพี่น้องไปด้วยกันตอนนี้

「กุ่!」

ในท้ายที่สุด ผมไม่สามารถจะทิ่มแทงเลติเซีย และปลดปล่อยเมล็ดพันธุ์ของผม อย่างไร้ดอกไร้ผล ไปบนตูดของเธอ

「พี่ฮาร์ดเลตต์ซามะ! แตกกก!!」

เทียบกับเวลาของการน้ำแตกของผม ชารอนยิงเมล็ดพันธุ์ของเขาออกมา ในมือของเขาเอง ไม่ดีเลย

「หนูจะรอพี่ตลอดนะ~」

「ผมก็จะพยายามเป็นเหมือนชาย ที่พี่ฮาร์ดเลตต์ซามะชอบ!」

จริงๆแล้วผม คิดว่ามันจะไม่เป็นไร ที่จะขุดเข้าไปในตูดของชารอน ถ้าผมได้ชิมเลติเซียได้แม้แต่น้อย อันตราย อันตราย ยังไงซะ ไปดูรอบๆเถอะ

—————————————————————

「พี่เคานต์ซามะ! อย่างที่คาด! อุปกรณ์พี่……อ๊าาาา!!」

เมื่อผมมาเพื่อตรวจดูโรงละคร ผมพบเจอกับลิเลียน ผู้ที่พักอยู่ในระหว่างเวลาพัก ระหว่างเรื่อง เราเลยไหลไปที่โรงแรมด้วยกัน เธอเข้ามาหาผม ม้วนกระโปรง ถามผมว่าผมมีเวลาว่างมั้ย ไม่มีทางเลย ที่ผมจะปฏิเสธเธอได้ เธอวางมือของเธอไว้บนเตียง ระหว่างที่ผมยืนข้างหลัง และทิ่มแทง แต่ผมไม่ได้ลดสะโพกของผมมากมายขนาดนั้น มันไม่ใช่เพราะผมมีขาสั้น มันแค่เพราะขาลิเลียนั้นค่อนข้างยาว

「ช่างเป็นขาที่สวยนะที่หนูมี มันมีดูดีของมันอย่างเหลือเชื่อเลย แต่……หนูไม่คิด ว่ามันผอมไปนิดหน่อยเหรอ?」

「พี่จะดูอ้วนกว่าที่พี่คิดบนเวที ดังนั้นหนูคิดว่ามันจะสมบูรณ์แบบ ถ้าหนูผอมกว่านี้นิดหน่อย」

มันเป็นอย่างนั้นเหรอ? แต่ผมพูดอะไรได้ล่ะ เกี่ยวกับสาวที่ให้ความสำคัญกับละครมาก แม้อย่างนั้น ยังชวนผมไปสมสู่กันกับเธอ เมื่อเธอพักจากเวที

ผมเรียกเธอไปที่คฤหาสน์เป็นครั้งคราวในราเฟน เพื่อโอบกอดเธอ แต่มันมีหลายครั้ง ที่เธอปฏิเสธผมบนวันก่อนหน้าการแสดงละคร เพราะมันจะรูสึกเหนื่อยเกินไป

「ละครครั้งนี้ มีฉากที่ลามกอยู่ข้างใน ดังนั้น ถ้าหนูถูกเย่อโดยพี่เคานต์ซามะ หนูจะเข้าใจดี ว่ามันรู้สึกยังไงที่จะเป็นนักโทษของชายบ้าความเสียว」

เธอพูดบางอย่างที่เยินยอนะ ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจะทำให้มั่นใจ ว่าทิ่มแทงเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อที่จะไปพบกับความคาดหวังของเธอ

ลิเลียน ปรากฏอยู่ในละครหลายประเภท จากละครที่เรียบร้อย ที่เน้นคนดูไปทางขุนนางและพ่อค้าใหญ่ และละครสั้นๆ ที่เหมาะกับคนทั่วไปและมันแตกกิ่งก้านสาขา เข้าไปสู่หลายบทบาทในทั้งสองข้อนั้น ที่เธอไม่ได้เลือกมากเปป็นพิเศษ เกี่ยวกับบทบาท เล่นบทจากเจ้าหญิงชั้นสูง ไปถึงโสเภณีที่ต่ำต้อยผู้คนมากมาย จะไปที่โรงละครเพื่อดูเธอ

「อั่กกก!」

「อออุ่!!」

ผมพรั่งพรูหลังจากแทงสุดท้าย ความเงี่ยนของผม ขึ้นไปไกลขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก เมื่อผมคิด เกี่ยวกับที่ผมปล่อยเมล็ดพันธุ์เข้าาไปในลิเลียน ที่ถูกชื่นชมโดยทุกคน และเป็นแหล่งกำเนิดสำหรับความอิจฉาของคนอื่น มันรู้สึกเหมือนผมพรั่งพรู ไปปมากกว่าปรกติ

เมื่อผมพรั่งพรูเสร็จสิ้น สองเราม้วนอยู่บรเตียงด้วยกัน

「นั่นมีนดีอย่างน่าทึ่งไปเลยย ร่ายกายหนูไม่เป็นไรใช่มั้ย?」

「ค่ะ การเป็นดารา มันเป็นงานใช้แรงงาน หลังจากทั้งหมด ……จริงๆแล้วหนูมีอะไรอยากจะขอพี่อีกอย่างวันนี้」

「มันคืออะไรเหรอ?」

「ออกมา」

ประตูเปิดขึ้นและผู้หญิงปรากฏตัวอย่างเขินอาย เธอดูเหมือนอายุราวๆ 18 หน้าของเธอนั้นน่ารักมากกว่าสวย และหน้าอกของเธอค่อนข้างที่จะใหญ่

「สาวคนนี้ จะเล่นบทสำคัญเป็นครั้งแรก ในละครครั้งนี้ มันเป็นบท ที่เธอเกาะตัวเองในน้ำตา หลังจากที่โดนกระทำชำเราโดยขุนนางที่เสื่อม แต่ขณะที่หนูคิด ว่าทำไมการแสดงขอเธอมึนอึดอัดมาก หนูพบว่าเธอยังซิง」

「……หนูไม่รู้จริงๆว่าต้องแสดงยังไง ให้เหมือนว่าหนูโดยกระทำชำเรา」

สาวพึมพำ น้ำเสียงที่มันออกไปทางน่ารัก

「นั่นทำไม หนูหยากให้พี่เคานต์ซามะ ข่มขืนสาวคนนี้」

「ได้โปรดนะคะ」

มันใหม่และน่าตื่นเต้น ที่สาวจะมาหวังพึ่งผมให้ข่มขืนพวกเธอ ผมรู้ว่ามันช่วยเธอในบทบาทของเธอ แต่มันจะไม่เป็นไรเหรอ ที่จะมอบความบริสุทธิ์ของเธอแบบนั้นเลย

「ค่ะ หนูอยากจะเป็นดาราหญิงที่เหลือเชื่อแบบพี่ลิเลียนซังด้วย! เพื่อเรื่องนั้น หนูไม่ถือที่เยื่อพรหมจรรย์หนูจะฉีกขาดครั้งหรือสองครั้ง」

「ถ้าน้องอยากจะเป็นชั้นหนึ่ง น้องต้องมีความมุ่งมั่นอย่างน้อยมากเท่านั้นแหละ」

เข้าใจแล้ว ช่างเป็นโลกที่โหดร้าย ที่พวกเธอใช้ชีวิตอยู่กันนะนี่

—————————————————————

「อยู่นิ่งๆ! ข้าเป็นนายท่านของหนู ดังนั้นฟังอะไรที่ข้าพูด!」

「ม่ายยย! นายท่าน ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วย!」

「เงียบๆเลย ข้าจะใช้ร่างกายที่อ้างอะไรไม่ได้ของเอ็ง เอ็งมันพยายามที่จะยั่วยวนข้า ไม่ใช่เหรอไงวะ」

ผมผลักสาวบนเตียง และเข้าสู่ท่ามิชชันนารี ฉีกเสื้อแม่บานที่สาวใส่ และจับหน้าอกของเธอด้วยกำลัง เพราะเธอบอกผมว่าเธอไม่ถือ

「ไม่ใช่อย่างนั้น! ม่ายย ม่ายยย! ใครก็ด้ายย!!」

「ไม่มีใครจะมีใครจะมาช่วยเอ็งหรอก แค่ยอมแพ้ และแหกขาซะ!」

ผมใช้มือหนึ่งเมื่อจับขาของเธอที่มันเพรียวเท่าขาลิเลียน และแหกขาของเธอกว้าง

「ช่วยหนูด้วย สตีฟ! สตีฟฟ」

「ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นชื่อคนรักเอ็งเหรอ? ยังไงก็ตาม เค้าจะไม่ใช่คนที่เอาความซิงเอ็งไป มันเป็น…….เอ็นข้า!!」

ผมจับสะโพกของเธอ และแทงเธอด้วยกำลัง ผมเล่นข่มขืนมาก่อนในอดีต แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมฉีกเยื่อพรหมจรรย์บางคนด้วย

「ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้—! มันเจ็บบบบบบบบบบบ!! หนูไม่อยากได้นนนนนี่! มันหนาจริงจริงงงงงงงงงงงงงงง!! มันฉีกหนนนนู」

มันดูเหมือนเจ็บจริงๆ แต่ผมไม่มีความสามารถ ที่จะมองทะลุการแสดงของเธอได้

「โอ้ มันแน่นและเสียวสุดๆ」

ผมจงใจกระแทกสะโพกของผม ให้ดังพอที่จะให้เธอได้ยิน วิธีที่เธอขมิบใส่ผมมันรู้สึกดี ผมก็เล่นนมบึ้มที่พร้อมจับของเธอด้วย

「ข้าจะแตกแล้ว! ท้องซะเถอะ!」

「ฮฮฮฮิ้! อ-อย่างน้อยทำมันข้างนอก…….อะไรก็ได้ยกเว้นเรื่องนั้น-」

「ม่ายอ่ะ ข้าคงจะดึงออกจากรูเสียวๆนี้หรอนะ ข้าจะแตกแบบนี้แหละ」

「หยุด! แกมันโหดร้าย! อย่าาาาา!!」

สาวกระแทกหมัดใส่อกและท้องของผม แต่เธอไม่มีพลังอย่างแน่นอนเลย ผมไม่สนใจเธอ และกระแทกเธอต่อไป จบที่การดึงเอ็นของผมออกมาไกล เท่าที่มันไปได้ โดยไม่อออกมาจากรู และกระแทกลึกเข้าไปในเธอ น้ำแตกเข้าไปในส่วนลึกของมดลูกของเธอ

「ม่ายยยยยยยยยยยยยยย!!!」

ผมปล่อยน้้ำเงี่ยนขาวขณะที่เธอส่งเสียงร้องที่ทุกข์ทรมาน จับหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธอ และจูบเธอ

「งื้อออ! นื้ออออออ–!!」

เธอต่อต้านอย่างแรง คล้ายกับเมื่อผมชิงความซิงของเธอ แต่เมื่อผมใช้ลิ้นเพื่อกระตุ้นข้างในปากของเธอ เธอยอมแพ้ และผ่อนแรงแขนและขา

「เอ็งมันมีตัวสวย ข้าจะใช้เอ็งอีกทลัง ดังนั้น มาให้ทันทีเมื่อข้าเรียกเอ็งด้วย เข้าใจมั้ยวะ?」

「อี้กกกก……ออออุ……แงงงง……」

ผมดึงเอ็นของผมที่เปื้อนเลือดซิงของผู้หญิง ผู้ที่ร้องให้ต่อไป ใส่เสื้อผ้าของผม และออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ลิเลียนบอผม ให้จากไปหลังจากที่เย่อเธอเพื่อที่จะสร้างสถานการณ์ที่สมจริง ให้ใกล้เคียงที่สุด เท่าที่เป็นไปได้

ผมออกจากโรงแรม พร้อมกับความรู้สึกที่ผสมผสานกัน แม้ว่าจะพูดอย่างนั้น ไม่มีทางที่บางคนจะยินยอม ที่จะเสียความซิงไปผ่านการข่มขืน แค่มาเชื่อ ว่ามันเป็นการเล่นแบบพิเศษละกัน

「คิดยังไงกับเด็กซิงคนนั้น?」

ลิเลียนตามผมมาหลังจากชั่วครู่ หลังจากที่ผมออกจากโรงแรม มัดูเหมือนสาว แช่ตัวเธอเอง ในความรู้สึกที่ตกค้าง ของความสูญเสีย

「มันค่อนข้างที่จะดี เธอมีร่างกายที่สวย ดังนั้น……」

「ค่ะ โอกาสต่อไป จะเป็นสำหรับหนู ที่ได้รู้สึกถึงความเจ็บที่เป็นสาวบริสุทธิ์」

เธอตรงเข้าประเด็น; การแสดงของลิเลียนบนเตียงนั้นสมบูรณ์แบบ ดังนั้นผมไม่ควรจะสามารถบอกความต่างได้ ผมรอคอยสำหรับครั้งหน้า ตอนนี้ ไปดูรอบๆเถอะ

—————————————————————

「นั่นเหลือเชื่ออออ……อย่างที่หนูคิด โดนเย่อโดยพี่ลอร์ดศักดินาซามะ นั้นดีที่สุดไปเลย……」

คนที่นอนเหนื่อยอยู่บนเตียงข้างผม คือหนึ่งในโสเภณีที่ผมสนิทด้วย แต่เธอมไม่ได้ทำงานอยู่ตอนนี้

「แต่มันไม่เป็นไรจริงๆเหรอ? แม้ว่าพี่ใช้ตูดหนูครั้งนี้……หนูมีเด็กในท้องอยู่ ใช่มั้ย?」

「หนูยังสบายดี บวกกับ หนูน่ะลามกจริง ถ้าหนูไม่ได้ชาย เข้ามาในตัวหนูนานๆครั้ง มันจะแย่สำหรับหนู」

สาวคนนี้ ไปที่ลินท์บลูมประมาณสองเดือนที่แล้ว แต่ท้อง และกลับมาที่นี่ พ่อของเด็กในท้องของเธอ คือหนึ่งในลูกค้า แต่มันดูเหมือนเธอจงใจ เลือกที่จะไม่ใช้ยาคุม

「ทำงานในสายงานนี้ ทำให้พี่อยากได้ครอบครัวมากๆ พี่มีเพื่อนเพื่อช่วยพี่ ดังนั้น พี่สามารถจะเลี้ยงเด็กได้ ไม่แบบไหนก็แบบนึง」

「แต่นูทำงานไม่ได้จริงๆ หลังจากหนูท้องนี่ หนูไหวใช่่มั้ย ในเรื่องเงินน่ะ?」

「ใช่ค่ะ ด้วยลินท์บลูมที่อันตราย มีคนเหมืองและคนทั่วทุกที่ โสเภณี พื้นฐานแล้ว ถูกปฏิบัติเป็นนางฟ้า และผู้ชายทั้งหมดประจบประแจงเรา สำหรับหนู มันปรกติเลยล่ะ ที่จะมีลูกค้าสี่คนในทีเดียวสองครั้ง ในเช้าและค่ำ」

ด้วยการไม่มีแสงอาทิตย์ข้างในเหมือง พวกเขาไม่รู้ว่ามันบ่ายหรือกลางคืน แต่คนเหมือง วนกันทำหน้าที่กะบ่ายและกะกลางคืน สาวคนนี้ ดูเหมือนจะทำกำหนัดการเวลาพักให้ตรงกัน และทำงานเป็นสองเท่า สำหรับชั่วโมงเหล่านั้น

「ร่างกายหนูค่อนข้างสวย ใช่มั้ย? แม้ว่าจะสองเงิน ลูกค้ามาล้อมหนู มันมีเวลาที่หนูได้สิบทองในอาทิตย์นึง นั่นทำไมหนูจะไม่เป็นไรที่จะเลี้ยงเด็กซักคน……แม้ว่ายังมีปัญหาหลายอย่าง เกี่ยวกับบริษัท ที่ลดราคาลงเล็กน้อย

เธอนั้นค่อนข้างที่จะใจแข็ง แค่เมื่อผมคิด ว่าจะเข้าร่วมการช่วยเหลือเธอต่อไป และนำกระเป๋าเงินของผมอออกมา เธอวางมือลงบนผมอย่างอ่อนโยน

「หนูไม่ต้องการเงินของพี่ พี่ได้ทำกับหนูดีแล้วตลอดเวลานี้ ดังนั้น หนูไม่อยากทำให้เรื่องนี้เหมือนเป็นงาน」

「พี่เข้าใจ ถ้าได้มีเวลาที่ลำบาก อย่าลังเลที่จะแวะไปที่คฤหาสน์ของพี่นะ」

「ค่ะ หนูรู้ หรูรักพี่นะ พี่ลอร์ดศักดินาซามะคะ」

เราจูบกันเบาๆ ละผมใส่เสื้อผ้าของผม ผมควรไปที่ไหนต่อเพื่อที่จะหาสาวๆดีล่ะ?

—————————————————————

กลางคืน

หลังจากที่ได้ทานอาหารค่ำเสร็จ ผมยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ มีความสุขกับของหวาน และชาที่นำมามอบมาหลังมื้ออาหาร

「……ท่านเอเกอร์ซามะ พี่อไปตรวจดูสถานการณ์ เกี่ยวกับการเก็บเกี่ยวข้าวสาลีรึยังพ่อ?」

ทุกคนผ่อนคลาย แต่ซีเลียมีหน้าที่บูดบนหน้าของเธอ

「ยังไงซะ หลายอย่างได้เกิดขึ้น」

「และประมาณ กี่คน ที่มันได้ “เกิดขึ้น”?」

「แปดมั้ง?」

「……」

「มันช่วยไม่ได้น่า พ่อจะไปพรุ่งนี้」

「หนูจะไปด้วยพรุ่งนี้ ถ้าอย่างนั้น」

ผมไปหลับนอนกับสาวใดๆไม่ได้ ถ้าซีเลียมาด้วย

「ถ้าพ่อไปกระจายเมล็ดพันธุ์รอบๆมาก ทั้งเมืองจะเต็มไปด้วยลูกท่านเอเกอร์ซามะนะ รู้มั้ย?」

นั่นก็พูดเกินจริงน่า มี 16,000 คนในราเฟน ครึ่งหนึ่งของพวกเขาเป็นผู้ชาย และแม้ว่าเราะคิดว่าครึ่งหนึ่งของจำนวนที่เหลือนั้น เป็นคนแก่และเด็ก มีผู้หญิงแค่ 4000 คน ที่อยู่ในช่วงอายุที่เหมาะสม ถ้าผมได้หลับนอนกับ 10 คนทุกๆวัน……มันจะใช้ผมปีหนึ่ง

「ได้โปรดขยันมากกว่านี้ แม้แต่ตอนนี้ พ่อมีบางคนแอบอยู่ใต้โต๊ะ ไม่ใช่เหรอ!?」

ซีเลียพอง ปล่อยเสียง ‘เห้อ!’ ออกมา และจากนั้น มีเสียงของบางคนหัวชนโต๊ะ

「……」

「……อ่ะเฮ่ม」

ผ้าปูโต๊ะยกขึ้น และริต้าปรากฏออกมาอย่างช้าๆจากใต้โต๊ะ และไอหนึ่งครึ้ง เธอเช็ดเมล็ดพันธุ์ที่หยดจากปากของเธอ และยืนข้างหลังผม ดั่งว่าไม่มีอะไรได้เกิดขึ้น

「หนูท้องอยู่ ดังนั้นอย่ากดดันตัวเองนะ」

「หนูซาบซึ้งกับความเป็นห่วงเป็นใยของพี่นะ แตะหนูใจเย็นไม่ได้เลย ถ้าหนูไม่มีน้ำว่าวของพี่ฮาร์ดเลตต์ซามะ」

「อย่างนั้นเหรอ ถ้างั้น ไปดูดมันอีกครั้งที」

「แน่นอนค่ะ」

ซีเลียโกรธจนเธอทำเสียงอะไรไม่ได้ ระหว่างที่ผมคิดกับตัวผมเอง ว่าผมจะต้องไปพรุ่งนี้ เพื่อที่จะตรวจสอบอย่างขยันหมั่นเพียร การต้องงดเป็นครึ่งวันมันช่างน่ากลัว แต่ผมจะทำให้เธอดู ว่าผมทนได้

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 146,000 เมืองศูนย์กลาง ราเฟน: 16,000

กองทัพที่บัญชาการ: 4000 , 1000 ในกองกำลังสำรอง

สินทรัพย์: 44,900 ทอง (รับสมัครกองกำลังสำรอง -300) หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อย), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คู่หมั้น), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คู่หมั้น), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้านที่ท้อง), แคทเธอรีน (คู่หมั้น), โยกุริ (หมกตัวอยู่แต่บ้านยุคใหม่ที่ท้อง), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง), เซเลสติน่า (ราชินีลี้ภัย), โมนิก้า (นางกำนัล)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), ทริสตัน (ผู้ติดตาม), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)

คู่นอน: 134, เด็กที่เกิดแล้ว: 31

—————————————————————

ขอบคณสำหรับเงิน 100 บาท โดยคุณ Nattapon

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 200/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu