ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 148 สิ้นสุดการหยุดโจมตี - novel-lucky

148 สิ้นสุดการหยุดโจมตี

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

เมืองหลวง: โกลโดเนีย

「พี่ใช้ไปนิดหน่อย ไม่ใช่เหรอ」

「มันไม่เป็นไร นี่เป็นส่วนที่พี่เสนอ มันจะน่ารำคาญถ้ามีอะไรที่ไ่ม่ปรกติเกิดขึ้น」

กองทัพของผมที่มาที่เมืองหลวง ประกอบไปด้วยกองกำลังต่อสู้ ทหารธรรมดา 4000 คน ทหารม้าธนู 4000 คน และทหารกองหนุน ประมาณ 600 คน ที่มาด้วยเป็นหน่วยขนส่ง สมาชิกทั้งหมดของกองทัพ มากกว่าจำนวน 8000 คน เรามุ่งหน้าตรงไปที่เมืองหลวง แต่รถเกวียนม้าลากจำนวนมากติดกันข้างหลังไกลๆ ตามทหารไปหลังจากที่พวกเขาออกมาจากราเฟน

คาราวานที่มีรถเกวียนมากกว่า 100 คัน ที่ขนแป้งสาลี ขนส่วนหนึ่งของภาษีของผมมา ซึ่งมันเก็บเกี่ยวได้จากดินแดนผม เป็นสิ่งหนึ่งของการเสนอให้เมืองหลวง

ผมก็ได้เตรียมสำหรับสงคราม และถูกบอกว่าให้รีบ บวกกับผมมีข้าวสาลีจำนวนมหาศาลให้ขนส่ง และไม่อยากจะใช้รถเกวียน ดังนั้นผมฝากการขนส่งไว้ให้แคลร์ของบริษัทฟลิตช์ แน่นอนว่า ผมต้องจ่ายค่าขนส่ง แต่ถ้าของบางอย่างมันหายไปด้วยเหตุผลอะไรซักอย่างระหว่างทาง มีเงื่อนไขอยู่ในสัญญาบ่งบอกว่าพวกเขาจะชดใช้มัน อย่างไรก็ตาม……

「เราจะติดกันใกล้ตั้งแต่แรกถึงสุดทาง」

「เธอประหยัดค่าคมคุ้มกัน และชั้นเสียเต็มๆในเรื่องนั้น」

พวกเขาตามมาหลังเราโดยไม่แยกออกไปไกล และไม่ได้แม้แต่จะนำคนคุ้มกันจำนวนที่น้อยที่สุดมาเพื่อปกป้องพวกเขาเลย ดินแดนของผม โดยเฉพาะถนนที่นำไปสู่ทางเหนือสู่เมืองหลวง ไม่มีปัญหาในแง่ของความปลอดภัยสำหรับส่วนหญ่ บริเวณดินแดนอีรีช ซึ่งดำเนินต่อไปถึงเมืองหลวง ไม่ใช่ที่ที่คุณจะแคมป์ข้างนอกตอนกลางคืนได้โดยไม่ยามที่จะเฝ้าดู แม้ว่ามันไม่ได้มัประสบการณ์จากการแย่งชิงกันทางการเมือง แน่นอนว่า มันปลอดภัยที่จะคิดว่ากลุ่มของโจรที่ไร้คู่แข่ง ที่คิดพยายามจะขโมยจากทหารทั้งกองทัพนั้นไม่มีอยู่จริง แต่มีเหตุการณ์เล็กๆก่อนหน้านะ

「ถ้าอย่างนั้น มันจะถูกกว่า ถ้าแค่ยืมรถเกวียน」

「พูดน่ะง่ายกว่าทำ มันไม่มีทางเอาชนะแคลร์ เมื่อมันเป็นเรื่องธุรกิจและคุยเรื่องเงิน」

ผมมีแค่ความได้เปรียบเมื่อต่อสู้กับเธอบนเตียง

「พี่ฮาร์ดเลตต์โดโนะ! กองทัพของลอร์ดบริวารดูเหมือนจะสาย」

「ปล่อยพวกเค้า มันไม่มีอะไรที่ต้องสนใจ ในที่สุดพวกเค้าจะมา」

「พวกเค้าไร้ประโยชน์จริงๆเลย ไม่ใช่เหรอ」

ไมล่าถอนหายใจกับเสียงพูดที่ดังของอิริจิน่า

การเดินทัพนี้ รวมไปถึงดินแดนขุนนางทั้งหมด ดังนั้นเป็นธรรมชาติ ผมและขุนนางดินแดนเพื่อนบ้านส่งทหารด้วยเหมือนกัน

เมื่อมองผ่านๆ ทหารจำนวนนรวม 8000 คนดูเหมือนจะมีจำนวนที่พอตัว แต่พวกเขาส่วนใหญ่เเป็นชาวนาที่เกณฑ์มา ผู้ที่ไม่ได้ฝึกมามากมาย หมายถึงความต่างในทักษะ ระหว่างทหารของผมนั้น ชัดเจนกันเป็กลางวัน แล้วก็มีเวลาที่เราทำการฝึกซ้อมที่ทีมของทหาร 1000 คน ถูกกระทืบจนช้ำชอกโดยทหาร 200 คน

「ที่สำคัญมากกว่านั้น ปัญหาคือความเร็วในการเคลื่อนที่นั้นช้าเกินไป」

ลีโอโพลต์ก็ไม่ได้ดูเหมือนจะคาดหวังกับพวกเขามากด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เพราะจุดยืนของพวกเขา พวกเขาน่าจะส่งมาใกล้กับผม

「พวกเค้าเป็นกำแพง ถ้าพวกเค้าไม่่ได้จัดระเบียบพวกเค้าเองให้ดี พวกเค้าจะเป็นอุปสวรรค์กับเรา」

「อย่าไปทำเรื่องนั้นมากไปนะ อย่าชัดเจนมาก เมื่อใช้พวกเค้าเป็นเบี้ยสังเวย ได้ยินมัย」

「ครับท่าน ผมจะให้ลับขึ้น」

「แต่มันจะดีถ้าอีริชบัญชาการพวกเค้านะ」

นั่นน่าจะไม่เกิดขึ้น เพราะแม้แต่ผมยังไม่ยินดีเลย

「กองทัพนั้น……」

「ใช่ ไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกับมันเลย มันเป็นกองทัพของลอร์ดฮาร์ดเลตต์」

「งั้นนั่นก็ธงสีดำ……」

ขณะที่พ่อค้าและนักเดินทางผ่านเราไป พวกเขากระซิบมางอย่างเข้าหากัน

「พวกเค้าแม้แต่รู้เรื่องธง」

「มันปรากฏว่าพ่อดังในเมืองหลวง ผลงานของท่านเอเกอร์ซามะ เป็นหัวเรื่องการซุบซิบที่ดีที่สุดเลย」

ผมเดาว่านักกลอนและนักเล่าเรื่องประดับความำเร็จของผมเกินไป

「เค้าฟัน 10 คนตายในการเหวี่ยงหอกทีเดียว……」

มันน่าจะใกล้กับ 8

「เค้าสังหารหมู่ทุกคนเลย แม้ว่ามันจะ 20 ต่อ 1……」

ผมจะทำอย่างนั้นถ้าจำเป็น ไม่อย่างนั้นผมจะยืนข้างหลัง ทำไมผมถึงต้องทำบางอย่างที่อันตรายล่ะ

「เค้าทำให้ผู้หญิง 30 คนทั้งหมดพอใจในทีเดียว……」

จริงๆแล้วเรื่องนั้นเป็นความจริง บวกกับ พวกเธอ 20 คนตอนนี้ ท้อง

ขณะที่ผมตอบข่าวลือที่ไม่รู้มาจากไหนเหล่านั้น ในที่สุด กองทัพของลอร์ดก็รีบมาหาเราจากข้างหลัง มันไม่เหมือนว่าเราเดินทัพกันในความรีบ ดังนั้นทำไมพวกเขาแยกอกไปไกลขนาดนั้น ระหว่างที่เราเดินกันความเร็วธรรมดาล่ะ

「ลีโอโพลต์ ชั้นจะไปที่วัง ดังนั้นนำกองทัพไปที่กองประจำการ ไมล่า หนูก็ทำเหมือนกันด้วย」

ลีโอโพลต์ไม่มีตำแหน่ง ดังนั้นมันจะเป็นปัญหา ถ้าเขาเริ่มเถียงกับขุนนางคนอื่น ไมล่ามีตำแหน่ง แต่มันมีความเข้าใจอยู่เงียบๆว่าธอเป็นผู้หญิงด้วย แต่เธอน่าจะทำพอจะได้อยู่นะ

「ครับท่าน」

「ค่ะท่าน!」

กองทัพของอาณาจักร ระหว่างที่สร้างอย่างรีบๆ มีทั้งหมด 8 เหล่า รวมกัน 120,000 คน ไม่มีทางที่พวกเขาจะถูกทิ้ง้ไว้ข้างนอกประตูรั้วในเมืองหลวง ดังนั้นกองประจำการได้ถูกสร้างที่ชานเมืองขอองเมืองหลวง พร้อมไปด้วยค่ายทหาร และพื้นที่เดินทัพ สำหรับกองทัพที่ประจำการอยู่พื้นที่กองประจำการ ปรากฏว่ามีห้องว่าง ดังนั้นกองทัพที่ผมนำมาด้วย ก็ไปอยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน

「แต่ 120,000? พกเค้าทำได้ดี ที่รวบรวมได้มากขนาดนั้น」

ถ้าผมหามาแม้แต่หนึ่งในสิบของเท่านั้น มันจะทำเงินผมหมดเนื้อหมดตัว

「แต่เราจะไม่แพ้ ใครเรื่องของคุณภาพของทหารนะ」

ซีเลียที่ไปดูการฝึกของทหารบ่อยครั้ง พองอกออกมาอย่างภาคภูมิใจ เธอน่ารักมาก และหน้าอกเธอเริ่มใหญ่ขึ้นด้วย

「ว้าาา! ทำไมพ่อบีบมันล่ะ!?」

ถ้าหนูไปแทงหน้าอกของหนูต่อหน้าผู้ชาย พวกมันจะถูกบีบและถูกดูดอย่างชัดเจน

「นายไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซักนิด เคานต์ฮาร์ดเลตต์」

ผมหันไปที่เสียง เพื่อที่จะเห็นเจ้าหน้าที่ข้อมูล รีเบคก้า ถ้าอย่างนั้น เธอกลับไปที่เมืองหลวง

「เธอได้พูดให้ชั้นดีๆกัราชามั้ย」

บางทีมันเร็วไปที่จะพูด แตรีเบคก้ากระโจนใส่ผม เพื่อที่จะปิดปากของผม จากนั้นมองดูรอบข้างของเธอ จากนั้นเธอบ่น กระซิบในน้ำเสียงที่โกรธเคือง

「นายพยายามจะทำให้ชั้นเสียหายเหรอ ที่พูดอย่างนั้นกลางเมืองน่ะ?!」

「ขอโทษ นั่นไม่ใช่เจตนาชั้น」

หลังจากที่ยืนยันว่าไม่มีใครสนใจเราแล้วใกล้ๆ รีเบคก้าพูดในเสียงที่เบา

「เหมือนที่ลูกน้องของนายได้พูด ชั้นรายงานข้อมูลที่แต่งหลายอย่าง เพราะเรื่องนั้น ตอนนี้ชั้นเป็นหัวหน้าของเจ้าหน้าที่ข้อมูล ตำแหน่งหัวหน้าเจ้าหน้าที่ของมูล」

ดีกับเธอแล้ว

「แต่นั่นสำหรับประโยชน์ร่วมกันของเรา และนั่นน่ะตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว」

「ลูกน้องของชั้นได้บอกเธอแล้วนี่ ว่าเค้ามอบทุนหรือให้คนได้ถ้าจำเป็น ไม่ใช่เหรอ?」

「ไม่ใช่นั่นจะเป็นการติดสินบนเหรอ ไม่มีทางที่ชั้นจะรับนั่นได้!」

นั่นโชคร้าย เพราะอดอล์ฟบอกว่าอะไรๆจะง่ายขึ้น ถ้าเราได้เจ้าหน้าที่ข้อมูลมาอยู่ฝ่ายเรา

「ฮ่าฮ่า ชั้นล่อเล่นน่ะ จริงๆแล้วมีเวลาว่างมั้ย?」

「ว่า? ชั้นหาเวลาว่างได้บ้าง ถัามันเป็นบางอย่างที่มีประโยชน์」

「มันต้องเป็นโชคชะตาบายอย่าง ที่ได้มาพบกันใหม่แบบนี้ ถ้างั้นเรากลับไปที่คฤหาสน์ของชั้นเพื่อที่จะทำยกเล็กๆกันซักหน่อยมั้ย……」

「ชั้นมีหน้าที่ที่ต้องทำให้เสร็จ ด้งนั้นขอตัว ชั้นภาวนาสำหรับโชคของนาย」

อาา……ก้นแน่นๆน้อยๆไปนั่นแล้ว ผมอยากจะเทน้ำใส่ก้นเล็กๆนั่นของเธอด้วยไม้ของผมซักวันหนึ่ง

「พ่อพยายามจะจีบเธออีกแล้วเหรอ?」

「แต่พ่อโดนยักไหล่ใส่นะ」

「ถ้าพ่อไปหาสาวมายิ่งกว่านี้อีก แม้ว่ามันเป็นท่านเอเกอร์ซามะ พ่อจะไม่ไหวเอานะ ของของพ่อมันจะหลุดออกมา」

「พ่อจะต้องฝึกเพิ่ม เพื่อที่เรื่องนั้นจะไม่เกิดขึ้น」

ผมเอื้อมไปบีบตูดซีเลีย

「มมมุ- หนูเป็นตัวสำรองเธอเหรอ?」

「ไม่เลย หนูเป็นซีเลียที่น่ารักของพ่อ」

「เห้อ พ่อมันดีแต่พูด! อ๊าา! เดี๋ยว……」

นิ้วของผมไหลเข้าไปในกางเกงขาสั้นของเธอ หาเส้นทางของมันไปสู่รูตูดและจิ๊ของเธอ ซีเลียตกอยู่ในกำมือของสองนิ้วของผม แทงเธอจากหน้าหลัง เราอยู่กลางเมือง ดังนั้นมีคนเดินกันไปมาข้างทาง ทีจะสนใจหรือตกใจ ว่านิ้วผมนั้นไปไหน — พวกเขาทั้งหมดนั้นไม่เกี่ยวข้อง

—————————————————————

ที่วังหลวง ราชาออกมาพูดเหมือนเดิมของเขา พูดถึงอะไรอย่าง สู้ให้หนัก ทุ่มเท ความสำเร็จของสงครามและชัยชนะ แต่ผมจำอะไรไม่ได้มาก

สิ่งที่สำคัญนั้นคือผมไม่ใช่ส่วนหนึ่งของกองกำลังสำรองแล้ว แต่ตอนนี้ ผมถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการของกองทัพอาณาจัก ผมจะไปถามรายละเอียดเอากับอีริชทีหลัง

ตอนนี้ ผมต้องกลับไปที่คฤหาสน์ และทำอะไรที่สำคัญมากกว่า

「ช่างเป็นวิวที่สวยงาม」

「หนูเตรียมใจแล้ว……」

「นี่ดูสนุกจัง!!」

「เรื่องลามกอะไรกันนี่!」

「นี่มันเรื่องน่าสนุกด้วยนะเนี่ย」

「โอเน่จัง……นั่นมันน่าอายอ่ะ」

「ตูดปีปีใหญ่ขึ้นด้วยนะ!」

ซีเลีย อิริจิน่า ไมล่า ลูน่า รูบี้ และปีปี้ เอาตูดมาเรียงกัน มีอีกตูดจากคนที่ผมปล่อยไว้ให้ดูแลคฤหาสน์ โดโรเธีย

「มันไม่ทำให้พี่หมดอารมณ์เหรอ เวลาตูดสกปรกแก่ๆ ของหนูมาอยู่กับสาวน้อยคนอื่นๆน่ะ?」

「แน่นอนว่ามันเผละนิดหน่อย」

「อออออุ……」

ตูดของคนที่จะ 43 ปีนี้ ไม่ได้ดูสดใหม่เลยซักนิด และตูดใช้งานแล้วนี่มันเพียงพอที่จะทำให้ผมมีอารมณ์ ผมแง้มแก้มตูด ของผู้หญิงที่เขินอาย และตวัดลิ้นใส่รูจิ๊และรูตูด

「ดู」

「คะ? ฮฮฮฮฮฮิ้!!」

ผมดันเอ็นไว้ข้างหน้าโดโรเธีย ขณะที่เธอหันกลับมา

「มันเป็นยังไง? มันใหญ่ ไม่ใช่เหรอ」

「พี่จะทำให้หนูตกใจนะ ถ้าพี่เอาบางอย่างใหญ่มากไว้ตรงหน้าหนูกระทันหัน! พี่ต้องให้หนูเตรียมใจไว้เล็กน้อยด้วยสิ」

「ตูดและจิ๊หนูทำให้มันเป็นอย่างนี้ ไม่มีทางหรอก ที่พี่จะไม่ดีใจ ที่หนูอยู่ที่นี่」

「มันเป็นแบบนี้ เพราะหนู………」

โดโรเธีย พูดมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ถึงสภาพเอ็นของผม จับมันอย่างอ่อนโยน และคืบคลานลิ้นใส่ความยาวของมัน เมื่อรู้สึกดีใจ ที่เธอนั้นตัดสินใจที่จะบริการผม ผมยิ้มเบาๆ และกดหัวเธอเบาๆ

「ของพี่เป็นยังไงบ้าง? เอาเลยแล้วพูดมัน」

「มันหนามากเลย เหมือนท่อนซุง」

「เท่านั้นเองเหรอ?」

「ไม่ มันยาว และหนา เหมือนซุง มันแข็งเหมือนหิน……มันดำมาก เหมือนเคลือบด้วยถ่าน เนื้อมันขรขระ และเส้นเลือดปูดขึ้นมา……มันเหมือนสัตว์ประหลาด ที่เกิดมา เพื่อกินผู้หญิงอย่างละโมภ」

「มันรู้สึกยังไง เมื่อรู้ว่า หนูจะถูกกิน โดยสัตว์ประหลาดนั้นในไม่นาน?」

「หนูมั่นใจ ว่ามันจะเจ็บ และทรมาน……แม้อย่างนั้น มันก็มีความสุข และทนไม่ไหวเลย」

ผมทนต่อไปไม่ได้แล้วด้วยเหมือนกัน ผมตีตูดโดโรเธีย ก่อนที่จะกดเธอไว้ด้วยทั้งสองมือ ดันเอ็นผม ใส่เธอ ขณะที่เธอคุกเข่าสี่ขา

「พี่จะกินโดโรเธียก่อน ช่วยทีนะ」

「「ได้จ้าาาา」」

ในทันที สาวๆอื่น ล้อมกายโดโรเธีย ดูดนม ขา และคอ ดื่มด่ำในเนื้อ เหมือนกลุ่มซอมบี้ที่หิวโหย

「หนูขอโทษนะ แต่นี่คือคำสั่งของท่านเอเกรอ์ซามะ」

ซีเลีย ขบยอดอ่อนของโดโรเธีย ขณะที่เธอ อธิบายตัวเอง

「คำสั่งหัวหน้าเป็นที่สุด」

ปีปี้และลูน่า นำแตะละหน้าอกใส่ปากพวกเธอ และดึงพวกมัน

「หยุดน้าาาา」

「ไม่มีเวลาสำหรับ…… นั่น!」

ผมกระแทกสะโพกของผมด้วยกำลังใส่เธอ ใช้แรงส่ง เพื่อทำเสียงป้าป ไม้เนื้อของผม เมินแรงต้านทานทั้งหมด และดันลึกเข้าไป ในส่วนลึกของร่างกายเธอทันที สร้างการกระแทกที่แรงพอ จะสั่นตัวน้อยๆของโดโรเธออย่างรุนแรง

「ฮ่าฮ่าฮ่า รูผู้ใหญ่ของหนู รู้สึกดี」

「ได้โปรดช้าๆกว่านี้~!」

ผมไต่ขึ้นไปบนเะอ เลียหลังของเธอ และโยกสะโพกของผมอย่างอ่อนโยน ผมตัดสินใจ ที่จะโจมตีระหว่างที่กอดเธอ ใช้การสีเป็นวงกลม แทนที่จะเป็นการเคลื่อนไหวแบบแทงแรงๆ

มดลูกของเธอ ถูกแทงด้วยเอ็นของผม ในท่าสุนัข ยอดอ่อนของเธอถูกกัด หัวนมของเธอถูกแหย่ และปากของเธอถูกดูด ในแบบที่ค่อนข้างจะแรง ทำให้ผู้หญิงสั่นไหว เหมือนของเล่น ภาพเหล่านี้ ให้เด็กๆกำพร้าดูไม่ได้

「มันรู้สึกดีขึ้น ยิงดอกแรกเลยนะ」

「ได้โปรดรอก่อน! ถ้าพี่แตกใน หนูจะท้องนะ」

ฟุมุ โดโรเธีย ทำกับเด็กในบ้านเด็กกำพร้าเหมือนลูกของเธอ และตัดสินใจ ที่จะไม่มีลูกของตัวเอง

「ถ้าอย่างนั้น มันช่วยไม่ได้หันหน้ามาทางนี้」

ผมดึงเอ็นออกมาจากกายของเธอ และแทงไว้หน้าเธอ ถ้าผมมาทายาคุมตอนนี้ มันจะไม่มีผล และผมอยากจะใส่น้ำเงี่ยนของผมเข้าไปในโดโรธีสักครั้ง หลังจากเวลา ที่ผ่านมานานขนาดนี้

「นื่นโม้ะะะ……นื่นโกะะะ……」

ผมใส่เอ็น ช้าๆ เข้าไปในปากของโดโรเธอ ขณะที่เธอหายใจลึกๆ ระหว่างที่ผมผ่านข้างในปากของเธอ ผมรอ รอจนกว่ามันจะไหลลงคอ และเกือบไปถึงท้อง ก่อนที่จะจับหัวของเธอไว้

「พี่จะปล่อยน้ำแล้วนะ กัดแรงๆ」

「นื่นโก่ะ!」

ฟันโดโรเธีย จมลงไปในโคนของเอ็นของผม ในเวลาเดียวกัน เอ็นของผม ดิ้นอย่างแรงในปากของเธอ

「อุโออออออออออ้!!」

「นะบบบุ่—-!!」

「มันทำเสียงที่เหลือเชื่อไปเลย」

「มันฟังดูเหมือนเส้นเลือดหนาๆแตกเลย!!」

ผมน้ำแตกแบบที่โดยโรเธีย จะไม่หายใจไม่ออก เสร็จมันในระยะเวลาสั้นๆ พร้อมการน้ำแตกที่เสร็จไป หลังจากไม่กี่วินาที ผมดึงเอ็นออกมาหลังจากที่มันอ่อนลงไปบ้า โดโรเธีย ล้มลงที่เตียงอย่างเหนื่อยหนายในทันที

「เก่ะโฮะ! เก่ะโฮะ! ……การแตกอะไรกันนี่ มันรู้สึกเหมือนหนูกินน้ำไปทั้งขวดเลย」

「พี่เพิ่งยิงความรัก ใส่เข้าไปในหนูนะ」

「พี่ปากหวานนะ ไม่ใช่เหรอ」

แม้อย่างนั้น โดโรเธีย นอนบนแขนของผมและยิ้ม ผมจะจูบเธอ แต่เธอเหม็นน้ำเงี่ยน แม้ผมจะคิดว่ามันชัดเจนว่าจะเป็นเช่นนั้น

「เด็กๆอาจจะได้ยินนั่นนะ รู้มั้ย?」

「หยุดล้อเล่นได้แล้วพี่ นอกจากนี้เด็กๆอิ่ม กับงานเลี้ยงที่พี่ฮาร์ดเลตต์ซามะจัดให้พวกเค้า และหลับไปแล้วแหละ」

เพราะผมอุส่าห์พาพวกเขามาที่นี่ มันอาจจะดี ที่ให้พวกเขากินอาหาร จนกว่าท้องจะระเบิดไปเลย เพราะทั้งหมด เด็กๆชอบกิน

「เด็กๆพวกนั้นมีความสุข เมื่อเทียบกันกับในอดีตแล้ว……」

「พอแล้วเรื่องนั้น หนูกลับไปในอดีตไม่ได้ ต่อแต่นี้ไป เราจะทำให้มั่นใจ ว่าเด็กๆพวกนั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะหิว และพี่จะโอบกอดหนู จนกว่าหนูน่ะ จะเหี่ยวเฉาไป」

「นี่! พี่น่ะ ทำให้หัวใจผู้หญิงนั้นหวั่นไหวเก่งจังเลยนะ」

บรรยากาศที่หวาน และทำให้สงบ พัดผ่านผมและเธอ ซึ่งถูกขัดจังหวะขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากสาวๆที่พิงทั้งซ้ายและขวา

「เราด้วยสิ!」「ได้โปรดอย่าลืม!」

「ได้เลย ต่อไปจะเป็น……อิริจิน่า พี่จะแรงนะ」

「อาา! หนูน่ะทนทาน ดังนั้นไม่ต้องยั้งมือเลย」

ตูดที่ชี้มาทางผม กล้ามแน่นและใหญ่ มันคุ้นกับกิจกรรมทางเพศไปแล้ว และมันดูเหมือนจะภาคภูมิใจในเรื่องนั้น แต่เธอนั้น ไม่ควรจะประเมินผมต่ำไปนะ มันเป็นซักพักแล้ว แต่ผม จะเปลี่ยนเป็นสัตว์ป่า

—————————————————————

30 นาทีต่อมา

「น้องซี-ซีเลียโดโนะ! ได้โปรดช่วยด้วย……ใครก็ได้ช่วยทททททที!! ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!!」

「ฮ่าฮ่าฮ่า ยอมแพ้แล้วเหรอ? แต่มันจะเป็นซักพักนะ ก่อนพี่จะหยุด」

「ม้นเข้มข้นเกินปายยย! หนูจะตายยยยย!!」

ผมวางอิริจิน่าที่ตัวไหญ่หงายหลังไว้ กดแขนเธอไว้เหนือหัว และเอาเธอแรงๆ ในน่ามิชชันนารี การเคลื่อนไหวสะโพกที่ดุดันเหล่านี้ ทำให้การมีเซ็กส์กับโดโรเธีย ดูเหมือนเด็กเล่นครอบคัว แทนที่จะฟังดูเหมือนผู้ชาย สร้างความรักมันฟังดูเหมือนบางอย่าง ที่มาจากสนามรบ

「พี่จะทำนี่กับตูดหนูด้วย」

ไปด้วยกัน กับการแทงที่รุนแรง ผมใส่สามนิ้วเข้าไปในรูตูดเธอ มันไม่มีน้ำหล่อลื่น ดังนั้น มันควรจะแสนอการตุ้นที่ค่อนข้างแรง

「อุว้าาาาาาาาา!!」

อิริจิน่า โค้งตัวไปข้างหลั และพยายามจะดีดผมไป แต่หลังจากที่แทงอย่างดุร้ายเป็นพิเศษด้วยสะโพกของผม เธอถึงจุดสุดยอด และสงบลง

อีก 30 นาทีผ่านไป ขณะที่ผมมีความสุข กับการโจมตีเธอ และดูว่าเธอตอบกลับมายังไง แต่มีคนรออยู่ข้างหลังผม ผมน่าจะเสร็จได้แล้ว

「อิริจิน่า」

「โอ้ววว! โอออ้……มะ-มันมีอะไร!?」

「อิริจิน่าที่น่ารักของพี่ พี่รักหนู」

「อ๊า……อ๊า อ๊าาาาาาาาา––!!」

มันปรากฏว่ากระซิบครั้งเดียวจากความรัก มันเพียงพอที่จะทำลายกำแพงสุดท้ายของเธอ เธอน้ำแตกไปทุกทิศทา รัดขาของเธอไว้รอบเอวของผม ขณะที่เธอกรีดร้อง และในที่สุด ก็ล้มไป ในสภาพที่ไม่ขยับเขยื้อน

「ออุ่-!」

ผมเทียบจังหวะเวลา ของการน้ำแตกกับการน้ำแตกของเธอ และปล่อยเมล็ดพันธุ์ของผม อิริจิน่า นั้นอาจจะเป็นแค่หญิงเดียว ที่รับเอ็นผมใส่ในเธอได้ถึงโคน โดยไม่ต้องใช้มดลูกของเธอ ไม่ ลูซี่ ได้ทำมันมาก่อน แต่ขนาดของผมตอนนั้นมันเล็ก และน่าจะไม่ได้ใหญ่มากกว่าไปของครอลล์มากมาย ดังนั้นผมเดาว่านั่นไม่นับ

น้ำเงี่ยนไหลกลับออกจาจากหว่างขาของเธอ สร้างความเละเทะให้ส่วนล่างของเธอ และผมปล่อยอิริจิน่า ขณะที่สติเธอบินไป

「ตอนนี้ ใครต่อ!」

เพราะเซ็กส์ที่เข้มข้นสุดขีดๆ สาวๆนั้นดูกลัว แต่ซีเลีย ก้าวมาข้างหน้าอย่างกระฉับกระเฉง

「หนูจะทำ แม้ว่า มดลูกนูจะพัง หนูจะอยู่กับพ่อ ไปถึงวันสุดท้าย!」

พ่อจะไม่ทำอย่างนั้นหรอกนะ เอ็นที่เหี่ยวมากของผม ดันใส่ท้องของซีเลีย ขณะที่ผมม้วนเธอไว้บนเตียง ดูเหมือนการเยะหมู่นี้ จะต่อไปตลอดคืน

—————————————————————

วันต่อมา

「ทำไมนี่เกิดขึ้นเนี่ย?!!」

หลังจากที่เยะกันจนถึงเช้าผมตื่นเมื่อเวลาเที่ยง เพื่อมาได้ยินเสียงตะโกนของโดโรเธีย ผมออกจากห้อง เพื่อเห็นว่าอะไรเกิดขึ้นและเห็นเด็กร้องไห้สองคน — หนึ่งนั้นเป็นชาย และหนึ่งน้้นเป็นหญิง และทั้งองดูประมาณ 10 ขวบ ผู้หญิง ดูเหมือนจะมีเลือด หยดลงต้นขาของเธอ

「ก็แม่โดโรเธียทำอ่ะ-」

「แท่นเอเกอร์ชามะทำอ่ะ-」

「ห-ให้ตายเถอะน่า! ลูกทำเรื่อนนั้น เมื่อลูกเป็นผู้ใหญ่กันแล้วเท่านั้น!」

มันดูเหมือนเด็กๆที่เธอนั้นคิดว่าหลับไป หลังจากที่ได้อิ่มท้องมาแอบดูเรา พวกเธอนั้นยังเด็ก แต่พวกเธอเลียนแบบสิ่งที่พวกเธอเห็นเราทำกัน จากเลือดซิง ที่ผมเห็นได้ที่ขาเธอ พวกเขาไปไกล แม้แต่ไปไกลถึงขนาดการแทง

「หม่าม๊าโดโรเธีย มันเจ็บบบ」

「เห้อ! ลูกนี่จริงๆเลย…….」

เลือดเอ่อออกมาก จากรอยฟันที่เห็นได้ชัดที่ไหล่ของเธอด้วย ผมสงสัย ว่าเด็กดันคงแม้แต่จะแตก แต่ไม่ว่าจะยังไง ชายนั้น เปลี่ยนเป็นสัตว์ป่า เมื่อพวกเขาเห็นหญิงอยู่ข้างหน้าพวกเขา

「เฮ้」

「อิกุ้……ฮือออ! ท่านเอเกอร์ซามะ?」

เด็กชาย ก็ต้องได้รู้ถึงเลือดเมื่อมันกลายเป็นตอนเช้า และร้องไห้ เพราะเขารู้สึกว้าวุ่นใจ ผมจะต้องตักเตือนเขา

「น้องไม่ควรจะไปกัดสาวด้วยแรงทั้งหมด ถ้าเป็นแบบนี้ น้องควรจะเบาๆกว่านี้……」

ผมวางฟัน ลงบนคอเด็กสาว และกดลง มากพอให้เธอรู้สึกถึงแรงกด

「ฮือออออ!?」

「พี่ฮาร์ดเลตต์ซามะ!?」

ผมเมินเสียงร้องของโดโรเธีย มากเท่านี้มันไม่เป็นไร เพราะผม ไม่ได้ล้อเล่นรอบนี้ เรื่องนี้นั้นจำเป็น

「จากนั้น น้องต้องเลียเธอแบบนี้」

ผมเลียจากไหปลาร้า ไปถึงต้นคอของเธอ จากนั้น ผมใช้ริมฝีปากเพื่อดูดด้วยกัำลัง ที่เพียงพอที่จะทิ้งรอยไว้ข้างหลัง

「โอ้ววว……ฮืออออออออ……」

「เข้าใจรึยัง? อย่าแรงนักครั้งหน้า」

「ค-ครับ!」

เด็กชายพยักหน้า ดูเหมือนเขาค่อนข้างที่จะเข้าใจ

「โฮ้ววว……หว่างขาหนูคันๆ……」

น้ำใส เริ่มไหลลงต้นขอาของเธอ บางที ผมกระตุ้นน้องเค้ามากเกินไปเหรอ?

「พี่ฮาร์ดเลตต์ซามะ! นี่มันแค่เด็กเองนะ!」

「พวกเค้ายังเป็นชายและหญิง แม้ว่า หนูจะบอกให้พวกเค้าอย่าไปทำกันหลังจากครั้งแรก พวกเค้าจะไปทำมันอีก แทนที่จะปล่อยไปให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น เราต้องสอนพวกเค้าว่าทำยังไงถึงจะไม่เจ็บตัว และให้ทำกันเบาๆ น้องรับเธอไว้ได้ เมื่อน้องถึงอายุแล้ว เข้าใจมั้ย?」

「ได้! ผม- เมื่อผมเป็นผู้ใหญ่ ผมจะให้โทปี้เป็นเมียผม!」

「เอ็ดดี้……อืมมมม หนูเดาว่าหนูจะรอมันตอนนี้」

สาวดูเหมือนจะชำเลืองมากผมซ้ำๆ ขณะที่เธอพูด พี่เลียคอน้องได้ เมื่อไหร่ก็ตามที่น้องต้องการ และสัญญากับเขา ผมอาจจะไร้เทียมทาน เมื่อผมเริ่มโอบกอดผู้หญิงตั้งแต่ 10 ขวบด้วย

โดโรเธีย ไม่ได้เห็นด้วยกับอะไรซักอย่างหนึ่ง แต่เธอตัดนสินใจ ที่จะทำให้มั่นใจว่าล็อคห้องนอนให้ถูก เริ่มตั้งแต่คืนนี้

—————————————————————

หลายวันต่อมา กองประจำการ

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ นายจะถูกแต่งตั้ง ให้ดูสองเหล่า รวม 30,000 ทหารเหล่านี้ ด้วยกันกับกองทัพส่วนตัวของนาย จะถูกตั้งชื่อว่ากองทหารที่สาม」

มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ที่ผมได้เห็นอีริช เขาดูยิ่งเหมือนเคย เขาทำให้ผมสงสัยจริงๆ ว่าเขากับอดอล์ฟใครยุ่งมากกว่ากัน

「ชั้นนำกองทหารที่หนึ่ง พร้อมด้วยสามเหล่า กองทหารที่สอง จะนำด้องสองเหล่า และเราจะพยายามข้ามแม่น้ำ กองทหารที่หนึ่ง จะใช้ระยะที่สั้นที่สุด และมุ่งหน้าไปหาศัตรูตรงๆ กองทหารที่สอง จะไปอ้อมทางเหนือ และนาย กองทหารที่สาม จะอยู่ระหว่างเรา」

เพราะการเสียเรือศึกไป แผนที่เรียบง่าย ที่จะตะลุยฝ่าด้วยกำลังถูกทิ้งไป ไปเน้นแผนที่กองทัพจะข้ามแม่น้ำด้วยกัน ในสามบริเวณพร้อมกัน และกองทัพ ที่ไปถึงพื้นดินสำเร็จ จะรุกรานข้างแม่น้ำ เพื่อที่จะช่วยให้กองทัพอื่นลงพื้น ขณะที่กำจัดทัพเรือของศัตรู

เมื่อทั้งกองทัพทั้งหมดข้ามไป ความต่างในกำลังทหาร จะเห็นได้ชัด และมันเป็นไปได้ ที่จะเอาชนะได้ด้วยกำลังล้วนๆ

「แต่ความเสียเปรียบบนทะเลเราชัดเจน

」

「อุมุ เราได้สร้างกองกำลังใหม่ถึงจุดนึง……แต่มันไม่พอ ที่จะเจอศัตรูตรงๆ นั่นทำไม เราจะแบ่งกองกำลังเป็นสาม เพื่อที่จะเลี่ยงศัตรู ไม่ให้รวมกองกำลังกัน」

「มันจะลำบากนะ」

「แต่ มันเป็นวิธีที่มีความเป็นจริงเดียว ไม่มีทาง ที่พวกเค้าจะสร้างทัพเรือ ที่เหนือกว่าตอนเมื่อฤดูใบไม้ผลิปีที่แล้วได้」

มันไร้จุดหมาย ที่จะรวบรวมทัพเรือ โดยใช้เงินอย่างเดียว เพราะกองเรือง 10 ลำที่ผ่านศึกแล้วถูกกวาดล้างได้ด้วย เรือ 100 ลำ ที่เต็มไปด้วยมือสมัครเล่น โดยพื้นฐานแล้ว นี่ต่างจากสงครามบนพื้นดิน ที่แม้แต่มือสมัครเล่น ก็สู้้ได้ถึงระดับนึงโดยการเหวี่ยงไม้หรือดาบ

「เพราะทั้งหมดมันไม่เหมือนว่า ชั้นมีประบการณ์กับสงครามบนน้ำและแบบนั้น」

「ถ้าทัพเรือศัตรูโผล่ขึ้นมาเต็มกำลัง จะไม่มีความจำเป็น ทีต้องพุ่งเข้าตีไปด้วยตัวเอง มันแค่จะหมายถึง บริเวณอื่น จะไม่ถูกเน้นในแง่ของความแข็งแกร่ง」

ยังไงซะ ถ้าเป็นอย่างนั้น เราควรจะแค่สบายๆ แต่ผมอยากจะสรุปอะไรให้เร็วๆจริงๆนะ

「งั้นมุ่งหน้าไปทันที ที่ได้จัดทีม มีแค่สองอาทิตย์ ก่อนการยุติการโจมตีจะจบลง เราอยากจะทำการโจมตี ทันทีที่เวลาหมดลง ถ้าเป็นไปได้」

「ชั้นเข้าใจ งั้น ไปเถอะ ลีโอโพลต์」

「ครับท่าน」

「แล้วก็」

อีริช ขึ้นเสียงอย่างไม่ปรกติ

「ไอลูกไม่มีพ่อเคนเนธนั่นน่ะ ดูเหมือนจะเอาพระองค์ เข้าไปอยู่ในแผนอะไรบางอย่าง ชั้นจะปล่อยให้เค้าทำตามใจก่อนตอนนี้ แต่ให้ชั้นรู้ เมื่อเค้ามาขวางทางนาย และชั้นจะพูดให้เค้าหูชาเลย」

มีเลือดไม่ดี ระหว่างพวกเขาสองคนเหมือนอย่างเคย

—————————————————————

เรื่องราวข้างเคียง: กิจกรรมที่เป็นฝันร้ายของครอลล์

【–มุมมอง บุคคลที่สาม/ครอลล์–】

「ผมทนไม่ไว้แล้ว……ผมจะแตกแล้วนะพี่!! ออออุ่!!」

「อึน……อ๊าน นืนนน น้องแตกไปเยอะ ไม่ใช่เหรอ ทำได้ดีมาก」

ครอลล์คราง ขณะที่เขานอนลงบนผู้หญิงที่ยั่วยวนซักพัก ก่อนที่จะแยกจากร่างกายของเธอ น้ำเงี่ยน เล็ดออกมาจากหว่างขาของผู้หญืงอวบข้างล่าง ผู้หญิงใช้นิ้วเพืื่อที่จะตักน้ำ และยิ้มหลังจากที่เลียมัน

「ได้เลยยยย งั้นโปรดขยับมือ」

หน้าอกที่ใหญ่่ของผู้หญิง เด้ง ขณะที่ธอใช้ผ้าเปียก เพื่อเช็ดเอ็นครอลล์อย่างอ่อโยน ก่อนที่จะนอนลงข้างเขา

「มันเสียวดีมั้ยวันนี้้?」

「ใช่ มันดีสุดเลย อย่างไม่น่าเชื่อด้วย」

ตรอลล์ฝังหน้าของเขาลงบนหน้าอกของผู้หญิง ที่อยู่ต่อจากเขาปล่ออยเสียอู้อี้ ขณะที่เขาเอาหัวนมของเธอยัดปาก

「อ่ะฮ่าฮ่า นั่นจั๊กจี้……แต่นี่มันไม่เป็นไรเหรอ? มันอาจจะเป็นแค่พี่โอ้อวดนะ แต่ที่นี่ ไม่ได้เป็นหนึ่งในซ่องที่น่าสงสัย และพี่ก็ได้เงินจำนวนคค่อนข้าจะมากด้วย」

โสเภณี ถูกกอดโดยชาย ที่ยังคงมีบรรยากาศความเป็นเด็กเกี่ยวกับเขา ไม่ใช่หนึ่งในขี้เมาที่ไหนก็ไม่รู้ ที่พวกพวกเขาจะมาลงมือกันง่ายๆ

「ได้ มันอาจจะเป็นไปไม่ได้ทุกวัน แต่ผมพอทำได้วิธีใดก็วิธีหนึ่ง โดยการเก็บเงิน」

「โอ้ใช่ น้องทำงาน ที่ของท่านลอร์ดศักดิน่านี่ แต่ถึงยังไง นี่เป็นครั้งที่สี่แล้ว ที่น้องมาที่นี่ น้องโอเคจริงๆเหรอ?」

นี่น่าจะเป็นแหล่งรายได้ที่ดีสำหรับโสเภณี แต่สาวถูกขายเข้ามาในวงการค้าเพศเพราะการกู้ยืม และในท้ายทีสุดแล้ว มาจบลงที่ราเฟน ความทรงจำของงรอยยิ้มน้องชายของเธอในอดีต นั้นซ้อนทับเข้ากับครอลล์ ทำให้เธอ กังวลเกี่ยวกับครอลล์โดยไม่ได้ตั้งใจ กัลวล กับเด็กชายตรงหน้าของเธอ

「ผมไม่เป็นไร ผมพอไปได้ไม่ทางใดก็ทางนึง」

「อย่าไปก่อเหตุร้ายล่ะ เค๊? ท่านลอร์ดศักดินาซามะ ดูจะน่ากลัว และถ้าน้องไปขโมยจากเขา น้องจะถูกหั่นเป็นชิ้นๆแน่」

ผู้หญิง ไม่อยากจะเห็นหัวเด็กคนนี้ ถูกแขวนอยู่ในพลาซ่า

「ผมจะไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก! มันจวนจะได้เวลาแล้ว……ดังนั้น ผมจะไปแล้วน่ะพี่」

ระฆัง ที่ถูกเคาะ เมื่อหมดเวลา ดังเบาๆ

「โอ้เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ สำหรับวันนี้ก็ด้วย พี่อยากจะให้น้องมาอีก……แต่ระวังตัว อย่าไปทำมันมากเกินไปนะ」

「ได้พี่ ผมจะกลับมาอีกไม่นาน」

ย่านซ่อง ยังยุ่งๆเหมือนมันเป็นเวลากลางวัน แต่มันได้เวลานอน สำหรับคนเหล่านั้น ที่ไม่เกี่ยวข้องกับคนในย่านของโคมแดงแล้ว ธรรมชาติแล้ว ไม่มีใครยังตื่นอยู่ ในคฤหาสน์ที่เด็กนั้นใช้ชีวิตอยู่ ……หรือ มันควรจะเป็นอย่างนั้น

เมื่อเด็กชาย เปิดประตูไปห้องคนรับใช้เบาๆ และกลับเข้าไปข้างใน เทียน ได้สว่างขึ้น และเงาของคนหนึ่งสาดทับไปบนเขา

「ครอลล์ มานี่ซักหน่อยซิ」

มันคือเมลิสซ่า ยืนอย่างโอฬาร ในชุดนอนของเธอ

「น้องไปไหนมา?」

「อืมม……นั่น……」

「มันเป็นร้านผู้ใหญ่ ใช่มั้ย!?」

「ออออุ……」

ครอลล์ถูกลากเข้าไปในห้องของเมลิสซ่า และถูกทำให้นั่งที่พื้น ที่อัลม่าและมิทตี้มารวมตัวกันรอบๆ หน้าตาดูกังวล

「พี่ได้ยินมันมาจากพี่เซบาสเตียนซัง น้องได้เบิกเงินค่าขนมล่วงหน้า และเงินเดือนไม่นานมานี้!」

เมื่อเทียบกับคนรับใช้คนอื่น ครอลล์มีความผูกพันที่ลึกซึ้ง กับสมาชิกในบ้าน ดังนั้นพวกเธอค่อนข้างที่จะผ่อนปรน กับเรื่องบางอย่างเหมือนการเบิกเงินล่วงหน้า เขามีอาหาร และที่ที่จะอยู่ ดังนั้นแม้ว่าทั้งก้อนได้ถูกจ่ายไปล่วงหน้าแล้ว เขาจะไม่ได้ดิ้นรน ที่จะรอดชีวิต

「ถ้าน้องไปติดบางอย่าง เหมือนโสเภณีที่อายุของน้อง น้องจะไม่เป็นผู้ใหญ่ที่ดี เมื่อน้องโตขึ้นนะ!」

เมลิสซ่ากระแทกโต๊ะ ทำให้ครอลล์หดหัวระหว่างไหล่ของเขา มันไม่ใช่การกระแทก ที่ยิ่ใหญ่ที่สุด แต่มันดูเหมือนจะมีผลกับครอลล์ เพราะเมลิสซ่าที่ปรกติแล้วใจดี ได้โกรธเสียแล้ว

「รู้เกี่ยวกับอดีตของพี่ใช่มั้ย? พี่น่ะ พูด จากประสบการณ์ชีวิตของพี่ที่นี่นะ พี่บอกได้ จากหลายเรื่องราว ที่ผู้ชาย เสียผู้เสียคน เพราะเค้าน่ะ ได้เสพติดกับโสเภณี!」

เมลิสซ่า เป็นโสเภณี และได้เห็นผู้ชายแบบนั้นมาพอสมควร เธอไม่อยากให้ครอลล์ ผู้ที่ถูกคิดว่าเเป็นลูกของเธอเอง ได้กลายไปเป็นเช่นนั้นไป

「……จากตอนนี้ไป น้องจะถูกห้ามจากการเบิกเงินล่วงหน้า พี่ได้บอกกับพี่เซบาสเตียนซังไปแล้ว ดังนั้นมันไม่มีประโยชน์ แม้ว่าจะไปแอบขอ」

「ไม่จริงน่า คนนั้น รอผมอยู่……」

ครอลล์มองขึ้นไปหาเมลิสซ่า อ้อนวอนขอความปราณี แต่มันไม่ได้ดูเหมือนจะมมีผลใดๆ เมลิสซ่า รู้ดีที่สุด ว่า ‘หนูรอพีอยู่นะ’ เป็นประโยคที่พูดโดยโสเภณี นั้นไม่ได้น่าเชื่อมากมาย

「เราคุยกันเสร็จแล้ว! พี่จะไม่บอกให้น้องหยุดไปนะ แต่น้องจะต้องไปเล่น โดยใช้เงินที่น้องได้ทีละเดือน!」

แม้ว่าเขาจะได้ค่าขนม มันไม่ได้เป็นจำนวนใหญ่ที่สุด มันน่าตั้งคำถาม ว่าเขาไปได้เดือนละครั้งไหม ด้วยจำนวนเท่านั้น

「ผ-ผมจะเป็นชายที่ดี เหมือนท่านฮาร์ดเลตต์ซามะด้วย」

「อย่ามาไม่สุภาพมาก ด้วยเอ็นที่เล็กแบบนั้นเลย! พูดคำนั้น หลังจากที่ทำมาหากินได้แล้วเถอะ!」

「ครับ……」

แล้วเช่นนั้นเอง การไปซ่องของครอลล์ได้หยุดลง

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ร่วง เวลาสงคราม

ผู้บัญชาการกองทหารที่สาม

ทีมลูกน้อง: 46,000

กองทัพส่วนตัว: 8000 (หน่วยที่ถูกพามาเพื่อต่อสู้เท่านั้น)

ทหารราบ: 2500, ทหารม้า: 500. พลธนู: 700, ช่าง: 300, ทหารม้าธนู: 4000 ปืนใหญ่: 10 (ของแท้ 1)

กองทัพของอาณาจักร – 2 เหล่า: 30,000

กองทัพลอร์ดบริวารเพื่อนบ้าน: 8000

ไม่ได้อยู่ภายใต้การบัญชาการของตัวเอกอย่างเคร่งครัด

เพิ่มเติ่ม – ทีมป้องกันราเฟน : 1000

ลูกน้องกองทัพ:

ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการ), ซีเลีย (ผู้ช่วย), ไมล่า (ผู้บัญชาการ), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการของทหารม้าธนู), ปีปี้ (มาสคอต), ทริสตัน (เฝ้าบ้าน)

ตำแหน่งปัจจุบัน: เดินทางจากเมืองหลวโกลโดเนีย

ความสำเร็จ: —

—————————————————————

แปล/เขียนโดยดย: wayuwayu

เป้ผาหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 200/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย