ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 150 สงครามมากราโด ② 24 ชั่วโมงแรก - novel-lucky

150 สงครามมากราโด ② 24 ชั่วโมงแรก

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「การเตรียมการออกเดินทาง……ช้า」

ซีเลียพึมพำอย่างไม่มีความสุข เราได้ยึดท่าแรนเดลโดยสิ้นเชิงแล้ว และก็ได้โยนกองทัพศัตรูออกไปด้วย ก้าวต่อไป คือกลับไปเจอกับพวกเดียวกันกับเรา หลังจากที่พวกเขาสมควรจะข้ามแม่น้ำมาแล้ว แล้วตัดสินใจ ว่าจะไปตามแม่น้ำ หรือตรงเข้าไปบนพื้นสู่เมืองหลวงง โดยตั้งพื้นฐานจากกองทัพศัตรู

แต่กองเรือ ที่กลับไปที่ชายฝั่งตะวันออก ค่อนข้างจะออกเดินทางมาไม่ได้ ผมอยากจะให้พวกเขาเดินทางสองรอบไปกลับวันนีถ้าเป็นไปได้ แต่นั่นไม่ได้ดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นได้

「ด้วยฝนนี้ พวกเค้าจะไม่สามารถทำงานเร็วๆได้」

ทันทีที่ปฏิบัติการลงพื้นสำเร็จ ฝนที่หนักเพิ่ม และมันดูเหมือนจะยาวไปเป็นตลอดกาล ฝนไม่ใช่แค่ทำให้สิ่งต่างๆลื่นและเปียก แต่มันก็ฝนตกหนัก จบมันมองเห็นยาก ดังนั้นแน่นอน ว่าการขนส่งผู้คนและเสบียงบนเรือ ไม่ได้เดินหน้าไปอย่างราบลื่นเหมือนเดิม

「ทำไมมันฝนตกในเวลาแบบนี้……?」

จากที่ทั้งหมด มันเป็นทีราบกลาง มันปรากฏว่าชายฝั่งที่แม่น้ำเทียรี่เหนือมีฝนมากที่สุดเมื่อเทียบกันกับที่อื่น แต่ผมไม่ได้คิดว่ามันจะตกหนักขนาดนี้ นี่ก็เกิดในเวลาลาที่เป็นไปได้ว่าจะแย่ที่สุดด้วย

「ถ้ามันฝนตกมากขนาดนี้ มันจะไม่น้ำท่วมเหรอ?」

「มันไม่เหมือนกับห่าฝนเดิมๆ ชั้นไม่คิดว่ามันจะต่างมากมายถ้ามันตกซักสองหรือสามวัน……」

ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องแม่น้ำ ดังนั้นผมพูดอย่างมั่นหน้าไม่ได้

「อ๊ะ-! พวกเค้าออกเดินทางแล้ว」

ผมสามารถเห็นกองเรือออกจากท่ามาอย่างช้าๆ และมุ่งหน้ามาที่ชายฝั่งทิศตะวันออก ผมสามารถได้ยินเสียงเชียร์จากคนอื่น ที่มองฉากนี้อยู่ แต่พวกเขาเบาลงอย่างช้าๆ

「เฮ้ เฮ้ พวกเค้าจะไปทางเหนือ……พวกเค้าถูกลากไปด้วยกระแสน้ำเหรอ?」

「กระแสน้ำน่าจะแรงกว่าที่เห็นมั้ง?」

กองเรือขับเรือเหมือนที่เขาขนส่งเรา แต่พวกเขาเบี่ยงไปทางอื่นจากทางมา และมุ่งหน้าไปที่ปลายกระแสด้วยความเร็วสูง มันดูเหมือนพวกเขาดิ้นรนที่จะควบคุมเรือไปในทางที่ถูกสู่ท่านี้

「เฮ้ เฮ้…… ถ้านายเดินทางไปปลายกระแสมากไป มันจะลงพื้นยากนะ」

ความไม่สบายใจของผม ถูกแทนที่ด้วยเสียงร้อง

「ดูเหนือกระแส! เรือศัตรู……พวกมันมากกว่า 20」

「กุ่……พวกมันเลือกเวลาที่สมบูรณ์แบบเลย……」

พวกเดียวกันของเราดิ้นรนจะไปกลางแม่น้ำ แต่เรือศัตรูเดินเรืออย่างเร็วสู่พวกเขาจากเหนือน้ำ เกือบจะเหมือนม้าที่ควบไป กระแสของแม่น้ำ ชัดเจนว่าเปลี่ยนจากอะไรที่มันเป็น เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

「เริมปะทะ!」

แบทเทิลชิพพวกเดียวกัน เดินหน้าไปข้างหน้า ทำตัวเป็นกำแพงให้เรือขนส่ง แม้ว่าสิ่งต่างๆไม่ได้เป็นไปได้ดีสำหรับพวกเขา ขณะที่กระแสน้ำยังลากพวกเขาต่อไปทั่วอยู่ เมื่อเทียบกับนั่นแล้ว เรื่อศัตรูมีกระแสน้ำอยู่ข้างหลังเขา และพุ่งเข้าตีไปข้างหน้า พร้อมด้วยขบวนแถวที่มีระเบียบ

ลูกธนูไฟเสียผลขอมันไปในฝน และบาลิสเตและเครื่องยิงหินบนแบทเทิลชิพ จะไม่แม่นยำพอ ที่จะโจมตีเรือที่เดินเริอเร็วขนาดนั้น

หลักๆแล้วศัตรูได้เข้าหาเรือขนส่ง และโยนบางอย่างที่ดูเหมือนตาข่าย ตัวเรือของเรือขนส่งไม่ได้ดูเหมือนจะแตกหัก แต่ความเร็วเรือมันตก ระหว่างที่ถูกขนไปปลายกระแส

「นั่นอะไร?」

「มันมีบางอย่างกลมๆที่ปลายตาข่าย มันดูหนักจริงๆ! พวกนั้นทั้งหมดพันกับเรือและมันเอาออกยาก」

เข้าใจแล้ว โดยการถ่วงตัวเรือด้วยตาข่ายที่หนักๆ และไม่ปล่อยให้ไม้พายพายไป ความเร็วเรือตก แลถูกซะไปโดยกระแสน้ำ อย่างที่คาดกับปีปี้ สายตาของเธอเหลือเชื่อ อนุญาตให้เธอเห็นอะไรอย่างชัดเจน แม้ว่าจะในอากาศแย่ๆแบบนี้

อย่างไรก็ตาม……นี่มันแย่แล้ว ถ้าพวกเขาออกนอกทางแค่นิดเดียว พวกเค้าจะยังพอทำได้ แต่พวกเขาจะลงพื้นไม่ได้ถ้าได้ไปปลายประแสไกลเกินไป เพิ่มเติมจากนั้น ระหว่างที่เรามีท่าแรนเดลไว้อยู่ใต้การควบคุม ชายฝั่งตะวันตกขอแม่น้ำ คือดินแดนของศัตรู และพวกเขาแค่ลงพื้นที่ไหนก็ได้ที่ต้องการไม่ได้

「พวกเค้าโดนยิง!」

ซีเลียร้อง

เรือขนส่ง พอจะเข้าทางให้ถูกได้ไม่ทางใดก็ทางนึง แต่ข้างเรือถูกกระแทกโดยเรือศัตรูอีกลำ การกระแทกที่ยืมพลังจากกระแสของแม่น้ำ แยกเรือขนส่งอย่างรวดเร็ว ทำให้ทหารตกน้ำทีละคนตามๆกัน

อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นการกระแทกที่สิ้นหวัง ความเร็วขอเรือศัตรูมันเร็วเกินไปที่พวกเขาจะควบคุม และการกระแทกมันทำลายทั้งส่วนหนึ่งขอเรือ ทำให้ทั้งสองลำจม ระหว่างที่ติดอยู่กับกัน แม้ว่าเป็นศัตรู ความกล้าที่จะผาดโผนแบบนี้มันน่าชื่นชม

「เรือขนส่งอื่นก็ไม่ไหวด้วย……ไม่ดีแล้ว! พวกเค้าถูกดึงไปปลายกระแสเข้าไปอีก แนวหลังควรจะหันไปแล้ววิ่งหนี! พยายามเปลี่ยนเส้นทางมันไม่สร้างความต่าง!」

「จึ……」

โชคร้าย ไม่มีทางเลือกอื่น พวกเขาแต่ต้อถูกขนไปปลายกระแส ไปสู่ฝั่งโกลโดเนียของแม่น้ำ และหาที่สุ่มๆเพื่อลงพื้น เพื่อที่พวกเขาจะกลับไปได้ ถ้าพวกเขาพุ่งเข้ามาข้างหน้าและออกนอกเส้นทาง มันเป็นไปได้สำหรับพวกมันที่จะหยุดเรือขอพวกเขาได้

น่าจะมีประมาณ 500 บนฝั่งเรา ที่ลงพื้นได้อย่างถูกต้อง พวกเขาจะไม่ได้สร้างกำลังเสริมที่ต่างไปมาก

「แต่ทัพเรือศัตรูก็มุ่งหน้าไปที่ปลายกระแสด้วย ด้วยกระแสนี้ พวกเค้าจะไม่สามารถกลับมาด้วยได้เหมือนกัน ดังนัันอะไรๆจะไม่เป็นไร ถ้าเราใช้เวลาเพื่อจัดระเบียบตัวเราเอง!」

「มาหวังว่าอย่างนั้นเถอะ」

ผมลูบหัวซีเลีย ไม่มีอะไรที่ผมทำได้ แค่จากการคิดถึงการสมมุติเรื่องร้าย ผมต้องทำการเตรียมการอื่น

「แจ้งนี่ไปให้เหล่าทหาร: หยุดทำลายกำแพงเรียบง่ายที่สร้างโดยศัตรูที่อยู่กลางถนน แทนที่มัน กองหินและทำให้มันแข็งแกร่งขึ้น ส่งหน่วยสอดแนมออกไปนอกกำแพงเมือ ใช้สัญญานควันได้ และเคลื่อนที่ไปให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้」

「นี่มันไม่มีอะไร ฝนแบบนี้จะหยุดในไม่นาน! ไม่มีทางที่กำลังเสริมของศัตรูจะมา!」

ผมขอซีเลียให้เอาอาหารให้อิริจิน่าเพื่อปิดปากเธอ ผมมีความรู้สึกที่แย่เกี่ยวกับเรื่องนี้

—————————————————————

วันต่อมา

แน่นอนเลย การคาดเดาของอิริจิน่ามันออกจากเป้าหมายไปอย่างสิ้นเชิง และฝนได้ยาวต่อไปตลอดคืน และแม้แต่แรงขึ้นไปกว่าเดิมในตอนเช้าหลังจากนั้น และเป็นเหมือนห่าฝนสุดหนัก

「ให้ทหารเฉยไว้ก่อนจากท่าเรือ……」

กระแสน้ำของแม่น้ำ เร็วขึ้นอย่างมองเห็นได้จริง และมันไม่ปลอดภัย ที่จะส่งเรือออกไป ระดับน้ำก็ได้เพิ่มขึ้นด้วย เกือบจะจมบริเวณรอบท่าเรือ

「ในแค่วันเดียว ฝนตกหนักนี้ทำทั้งหมดนั่น……」

ซีเลีย พึมพำอย่างตะลึง

「มันอาจจะไมใช่แค่คืนเดียว」

ไม่ว่าจะแบบไน ไม่มีทางที่กระแสของแม่น้ำ จะเป็นอย่างนี้เร็วมากจากฝน ที่เริ่มมาไม่นาน ต้นทางของน้ำสำหรับแม่น้ำเทียรี่เหนือคือเทือกเขาใหญ่ มันต้องมีฝนตกหนักหลายวันมาก่อนใกล้กับภูเขา และมากราโดต้องได้รู้เรื่องนั้น ซึ่งนั่นทำไมทัพเรือถึงไม่ปรากฏตัว ไอ้พวกนั้นมันต้องคาดเอาไว้ว่า ไม่สามารถจะทำอะไรได้ในฝนนี้ และจงใจให้แนวหน้าลงพื้น

「อะไรที่เสร็จไปแล้วมันเสร็จไปแล้ว แทนที่จะคิดเรื่องนั้น เราควรเพิ่มจำนวนหน่วยสอดแนม เพราะศัตรูจะมาแน่」

มันไม่ได้ดูเหมือนผมจะมีเวลาที่จะไปหลับนอนกับสาวๆด้วยเหมือนกัน แม้แต่เมื่อวานซีเลียและอีริจิน่าอยู่ในความระแวดระวัง ผมลยต้องให้ปีปี้ดูดผม เธอหวังถึงการแทงด้วย แต่มันไม่เข้าไป ถ้าผมไปบังคับมัน ปีปี้ ปีปี้จะขยับไม่ได้วันต่อมา หลังจากทั้งหมด

ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น ทหารม้าเบาหน่วยสอดแนมวิ่งมาสู่เรา

「มันปรากฏว่าการเสริมกำลังของศัตรู เข้ามาจากทิศจตะวันตก จำนวนพวกเค้ามีประมาณ 10,000 ครับ!」

「งั้นพวกเค้ามา……」

แต่เราจะพอไหวไม่ทางใดก็ทางนึง ถ้าพวกเคามีแค่ 10,000 เรามี 3000 ฝั่งเรา แต่เราทนอยู่ในเมืองได้ และเราไม่ได้จำเป็นจริงๆ ที่จะต้องสู้เพื่อเอาชนะตั้งแต่ทีแรก

ฝนตกหนัก และการเพิ่มระดับน้ำ จะไม่ยาวต่อไปทั้งเดือน น่าจะนานไปแค่ไม่กี่วันมากที่สุด และเรือขนส่งของเราไม่ได้เสียชีวิตจำนวนมาก ถ้าเราทนไว้ถึงตอนนั้นได้ พวกเดียวกันของเราจะมาอย่างช้าๆจากชายฝั่งทิศตะวันออก

อย่างไรก็ตาม รายงานยาวต่อไป

「มีกองกำลังศัตรู มาจากตะวันตกเฉียงเหนือ ประมาณ 5000 ครับ!」

「อีก 5000 มาจากตะวันตกเฉียงเหนือ ศัตรูก็มาทางนั้นด้วย!」

「เอเกอร์ซามะ!」

ซีเลียมองดูผม ดั่งว่าเธอกำลังจะร้องไห้ มันดูเหมือนกองทหารที่หนึ่งของอีริช ไม่สามารถจะข้ามแม่น้ำมาได้ กองกำลังของศัตรู จะเน้นมาที่นี่อย่างแน่นอน

「เรื่องใหญ่อะไรกันล่ะ มันมีทางแก้เดียวสำหรับนี้」

เราไม่มีเรือ และไม่สามารถจะข้ามแม่น้ำได้ เนื่องจากระดับน้ำขึ้นสูง ท่าแรนเดลถูกล้อมจากสามทิศทาง – ตะวันตก เหนือ ใต้

「เราไม่มีทางเลือก นอกจากต้องสู้ มันจะทำให้อะไรเข้าใจง่ายขึ้นตอนนี้ เมื่อทางเลือกเราถูกจำกัด」

ผมยกหอกและคำรามคมๆ ไปที่ทหารที่ตื่นตกใจ

「เราไม่มีทางไหนให้หนี ไม่เราสู้และมีชีวิต เราก็สู้และตาย มันไม่ทางใดก็ทางนึง!」

「โอออออออ้–!」

การตะโกนนี้ ระหว่างที่ใส่หน้าที่กล้าหาญ ไม่ได้มีความหมายมาก แต่มันดีกว่าอยู่เงียบๆ

「กำแพงเมืองจะถูกทำลายอย่างเร็ว ดังนั้นวางสิ่งกีดขวางในบริเวณเมือง เตรียมอะไรที่เล็กและขยับง่ายๆ! เตรียมหลังคาที่กันลูกธนูได้!」

ทหารทั้งหมดเริ่มทำพร้อมๆกัน ทั้งหมดที่เหลือ คือสู้

「เอเกอร์ซามะ ถ้าเวลามาถึง ด้วยกันเราจะต-……」

「อย่าพูดอะไรที่เป็นลางร้าย」

ผมโยกหัวซีเลียเบาๆ ถ้าเวลานั้นได้มาถึง ผมจับเธอไว้และอะไรบางอย่างเพื่อลอยคอไป และหนีในแม่น้ำ ผมมั่นใจว่าเธอจะต่อต้าน แต่อิริจิน่าหยุดเธอไว้ได้

—————————————————————

ในที่สุดเราก็สามารถได้ยินเสียงคำรามแห่งสงครามจากศัตรู มาจากข้างนอกกำแพงเมือง พลธนูพวกเดียวกันที่อยู่ข้างบนหอสังเกตุการณ์ เริ่มที่จะยิงธนูของพวกเขา มันดูเหมือนแนวหน้าของศัตรูเริ่มโจมตีแล้ว

「ตราบใดที่เรามีทหารม้าธนู เราเอาชนะพวกเค้าได้ในการใช้ลูกธนสู้กัน แต…..」

「ปีปี้อยากจะไปที่เธอเห็นศัตรูด้วยอ่ะ!」

「พวกเค้าเน้นการโจมตีไปที่หนู ดังนั้นไม่ได้ นอกจากนี้ เดี๋ยวหนูก็ยิงได้แล้ว」

ชุดการยิงลูกธนู บินออกมาสู่เราจากนอกกำแพง และทหารบนหอสังเกตการณ์เปลี่ยนเป็นเม่น ทันทีหลังจากนั้น ประตูเมืองทที่ถูกทำลายระหว่างการต่อสู้แรก เปิดออก หล่นลงหลังจากเสียงตึงไม่กี่เสียง

「บุกกกกก—-!!」

เสียงตะโกนดำเนินต่อไป หลังจากผู้บัญชาการได้ตะโกน และทหารเขวี้ยงไม้โลหะ ซึ่งบล็อคประตูเมืองอยู่

「ป้องกันจนลมหายใจสุดท้าย! ดันพวกมันกลับไป!」

ผู้บัญชาการเหมือนกัน ตะโกนออกไปข้างหน้า ขณะที่ทั้งสองกองทัพปะทะกันในพลาซ่าเล็กๆหน้าประตูเมือง

「พี่จะไปด้วย ตามพี่มา」

「โออ้!」「ค่ะ!」

ที่ตรงหน้าประตูเมืองแคบ และม้าไม่เหมาะกับการป้องกัน ดังนั้นหน่วยคุ้มกัน ตัวผม และคนอื่นทุกคนลงจากหลังม้า และเดินหน้าไปบนเท้า

「ยึดท่าแรนเดลกลับมา! ไล่พวกมันลงไปในแม่น้ำ!」

「เพื่อมากราโดที่รุ่งโรจน์ กุ่!!」

ผมแทงท้องหารที่ตะโกน และฉีกผ่านร่ายกายเขาไปด้วยกำลังดิบๆ ฉีกอาวุธผมออกมาจากข้างใน

「เหี้ย! ฆ่าไอ้เย็-…….」

ผมตัดหัวเขาก่อนที่เขาจะสามารถพูดเสร็จและแทงหัวหอกผ่านปากทหารที่ตะลึงข้างเขา

「ดอร์ย่า!」

หลังจากที่ดึงหอกของผมออกมา ผมนำมันไปไว้เหนือหัวของผม และเหวี่ยงมันลงด้วยกำลังทั้งหมด โล่ที่ยกอย่างรีบๆ ถูกฝันแยกออกพร้อมกันกับผู้ชาย และหอกผมฝังลงไปลึกถึงอกกล่างของเขา จากนั้นผมถีบชายที่ท่อนบนได้แยกออกเป็นสองชิ้น และตั้งท่ายืนพร้อมหอกผมอยู่ที่ระดับสะโพก

「ไม่ไหว ถอย!」

พวกเดียวกันได้เห็นผมสู้มาก่อนหน้า และรีบออกจากทาง ศัตรูก็ก้าวถอยหลัง แต่มีชายสามคนยืนงงงัน ไม่สามารถจะเข้าใจสถานการณ์ทียู่ในมือได้

「ฟฟฟู่น!!」

การเหวี่ยงแนวขวางที่เต็มพลัง ทำให้มันดูเหมือนฝนหยุดชั่วขณะ

「เอ๋?」「อ๋า?」「หือ .เจ้านี้เบี้ยวเหรอ?」

ร่างกายของสามชาย ผู้ที่หนีช้า ถูกสไลด์แยกกันอย่างช้าๆ เครื่องในเล็ดออกมา ก่อนจะล้มไปที่พื้นเปียกๆ

「สัตว์ประหลาด……」「เค้าอยู่นี่ไง คนนี้!」「มันเป็นอสูรสงคราม!」

ผมเพิ่งจะจัดการทหารไปเจ็ดคน แต่การออกแรงของศัตรูนั้นอ่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัด

「นายทำอะไรอยู่?! เราจะชนะถ้าเราฆ่าเจ้านี้ เร็วๆแล้วจบเค้าได้แล้ว」

「พูดน่ะมันง่าย……」

「เราจะตาย ใช่ม้ยเนี่ย…….」

ศัตรูหยุดการโจมตี และหันหน้ามาหาพวกของเรา ผู้ที่กำลังใจของพวกเขาเพิ่มขึ้น มองไปข้างผม อิริจิน่าและซีเลียสังหารหมู่ทหารของศัตรูทีละคนตามๆกัน

「เอออ้ ไอ้คนขึ้ขลาด! ชั้นจะลุยด้วยตัวเอง เพราะชั้นถูกรู้จักเป็นอัศวินที่เก่งที่สุด ในเมืองโคลฮอร์น……」

「ชั้นไม่ต้องการคำนำของนาย」

ผมขัดการพูดของเขา และแทงหอกขอองผมใส่เขา แต่ผมเดาว่า มันควรจะคาดได้กับอัศวิน ที่สามารถจะเบี่ยงเบนการโจมตีขอผม ที่เล็งไปที่หัวใจของเขาด้วยโล่ของเขา แต่การโจมตีของผม จะไม่จบหลังจากที่โจมตีไปทีเดียวนะ ผมตามไปด้วยการโจมตีที่สองและที่สาม ทำให้โล่ของเขาแตกกระจาย

「นั่นไม่มีอะไร! คิดยังไงเกี่ยวกับนี่!?」

หลังจากที่เสียการป้องกัน อัศวินที่เหวี่ยงหอกของเขา พนันชีวิตขอเขาไว้บนการโจมตีทีเดียว ผมปัดป้องการโจมตีด้วยหอกของผม ที่มีต้นกำเนิดมาจากดวอร์ฟ และตอบกลับไปด้วยการโจมตีของผมสู่หัวของเขา อัศวินหมุนไปรอบๆสามรอบ ก่อนจะตกลงงไปที่พื้น พร้อมหัวที่ถูกกระแทก ไม่มีทางที่เขาจะยังคงมีชีวิต

「ชั้นไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร แต่เค้าตายแล้ว!!」

โดยไม่สนใจความไร้สาระของเสียงร้องอะไรแบบนั้น มันทำงานของมันในการเพิ่มกำลังใจของทหาร ผมมุดไปใส่ฝูงของศัตรูที่ขลาดๆ

พวกเขาอาจจะกลัว แต่ทหารของมากราโดนั้นไม่ได้อ่อนแอ พวกเขารีบแทงหอกสั้นใส่ผม หนึ่งในพวกมันเฉี่ยวแขนของผม แม้ว่าผมแทงสวนกลับไปที่ทหาร และแทงหน้าอกของเขา จากนั้นยกเขาขึ้น และโยนเขาเข้าไปสู่ทหารคนอื่น หลังจากจบชีวิตได้ประมาณอีกสามคน เส้นทางระหว่างศัตรูได้เปิดขึ้น

「ท่านเอเกอร์ซามะ!」

「จึ!」

ทีมปืนธนู ที่ประกอบไปด้วยชาย 10 คนปรากฏอยู่ที่หลังของผม และยกลูกดอกองพวกเขา ผมรีบแทงทหารของศัตรูและยกเขาขึ้นไว้เป็นโล่เนื้อ ลูกดอกแทงเขาและสร้างเสียงตอนกระแทกที่ไม่น่าพอใจ

「เรายิงโดนเค้าป่าว?」

「ระ-เรายิงโดนเค้ามั้ย!?」

「โชคร้าย ไม่」

ผมโยนศพที่ไม่น่าดูไปใส่ทีมปืนธนู และเร่งเข้าไปใส่พวกเขา และเมื่่อทหารพยายามจะปิดทางที่พวกเขาเปิดไว้ อิริจิน่าและหน่วยคุ้มกันกระโดดเข้าไป และตะลุมบอนกับพวกเค้า

「โอ้ไม่! ปืนธนูสำรองของชั้น……ุว้าาาาาาาาาาาา!!」

อย่างเป็นธรรมชาติ ผมจะไม่ให้เวลาใดๆกับเขา ผมกดดันทหารอย่างหนัก ขณะที่เขาพยายามจะเปลี่ยนอาวุธของเขา กวาดเขาหนึ่งทีด้วยหอกของผม จากนั้นทำอย่างเดียวกันกับคนอื่น ฟันทหารที่ไม่มีโล่หรือดาบตาย ที่ไม่อาจจะทำอะไรได้เลยนอกจากกรีดร้อง

พวกเขาประมาณหกคนเปลี่ยนเป็นศพ และหนีไปสาม ศัตรูคนสุดท้าย สามารถจะเปลี่ยนปืนธนูและชี้มาใส่ผม……จากนั้น ลดลงไปอย่างไม่สบายใจ

「อา……อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า」

「ฮ่าฮ่าฮ่า นายเกือบไปแล้ว」

ชายนั้นเกือบไป แต่หัวของเขาถูกส่งบินไปในอากาศอย่างรวดเร็ว และนั้นคือเมือนศัตรูเริ่มมดึงถอย บางทีพวกเขาเปลี่ยนหน่วยโจมตี กับคนอื่น หรือพวกเขากลับไปเพื่อจัดระเบียบตัวเอง สำหรับตอนนี้ เราได้ทำกันคลื่นลูกแรกและไล่กลับไปสำเร็จ

「เจ็บตัวมั้ย?」

「แล้วพี่ล่ะ?」

ผมแค่มีแผลถลอกที่แขนซ้ายของผม ซีเลียและปีปี้ไม่ได้รับบาดเจ็บ และอิริจิน่าโดนแผลฟันไปสามบริเวณ ผมเดาว่านั่นธรรมชาติ เพราะเธอกระโดดเข้าไปกลางดงศัตรู เราแค่เสียทหารไปมากกว่า 100 นิดหน่อย ซึ่งไม่เยอะ

ผมพักเพื่อกินน้ำ และเคี้ยวเนื้อแห้ง แต่คนเฝ้าระวังตะโกนออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้ พวกมันไม่ได้มาแค่จากประตูเมือง พวกมันใช้บันไดและไต่ที่กำแพงมาด้วย

「อย่าแค่เน้นไปทางประตูเมือง ขยี้ศัตรูที่ไต่กำแพง」

แค่จากจุดยืนทางจำนวน ศัตรูมีจำนวนที่ท่วมท้น และยกเว้นว่าเราจะจำกัดพวกเขาไว้ที่ทางแคบ เราสู้พวกเขาไม่ได้ เราต้องใช้สิ่งกีขวางที่ตั้งอยู่รอบๆพื้นที่ระหว่างสู้

「ลูกธนูมาแล้ว!!」

ผมกอดซีเลียหลังจากเธอตะโกน ขณะที่เราเข้าบ้านสุ่มๆหลังหนึ่ง ในทันทีนั้น ลมกรรโชกแรง ที่ดับเสียงของฝนหยุดลง และตามมาด้วยเสียงทื่อๆของลูกธนูแทงหลังคาของบ้าน ช่างเป็นจำนวนลูกธนูที่เหลือเชื่อ — ผมไม่มีความสงสัย ว่าศัตรูมีมากกว่า 10,000 แล้วตอนนี้

ฝนของลูกธนู ไม่ได้ก่อให้เกิดผู้เสียชีวิตมากในหมู่พวกของเรา มันโชคดี ที่พวกเขาเตรียมหลังคาไว้

「เราจะถูกกดดันหนัก ถ้าพวกเค้าใช้ลูกธนูไฟ ในแบบนี้ เราขอบคุณฝนนี้ได้」

「แต่ถ้ามันไม่ได้ฝนตก เราจะไม่อยู่ในตำแหน่งป้องกันแบบนี้นะ」

ลูกธนูหยุดกระทันหัน

「โอเค ศัตรูมาแล้ว เข้าสู่ตำแหน่ง」

ผมจูบซีเลีย ก่อนทึ่จะมุ่งหน้า ไปข้างหน้ากำแพงเมือง ทหารของศัตรูไต่กำแพงเรียบง่ายสูง 4 ม และพวกเขาส่วนใหญ่ถูกฟันตายด้วยหอกและปืนธนู แต่ทหารจำนวนอีกสองเท่าไต่กลับขึ้นมา เพิ่มเติมจากนั้น ผมได้ยินเสียงค้อนใหญ่กระแทกกับกำแพง ซึ่งหมายถึงกำแพง จะถูกทำลายในไม่นาน

「อย่านแค่หมกมุ่นอยู่กับการป้องกันกำแพง! เราควรจะไม่เป็นไร ตราบใดที่เราปกป้องท่าเรือ!」

ในท้ายที่สุด ทหารของศัตรูไต่ข้ามกำแพงมา และเริ่มปะทะกับกองกำลังพวกของเรา ในเวลาเดียวกัน กำแพงเมืองที่ทำจากหิน พังทลายลงไปและทำเสียงที่ดังสนั่น และศัตรูท่วมเข้ามาจากช่องเปิด

พวกเขาต้องการการให้กำลังใจในบางรูปแบบที่นี่ ผมหายใจลึกๆ

「ตอนนี้มีศัตรูมากมายเข้ามาใส่เรา……ฆ่าพวกมันให้หมดดดดดดดดด!」

ผมชี้หอกใช่กลุ่มทหารที่พุ่งเข้าตีเข้ามา และกวาดขาของพวกเขา หลายขาถูกตัด และเสียงตะโกนและกรีดร้องดังก้อง

「ไอ้ระยำนี่!」

ทหารโผล่มาหลังศัตรูที่ล้มไป หลังจากที่พวกเขาเสียขา และแทงหอกของพวกเขาใส่ผม แต่ผมจับมัน และกระแทกเขาเข้ากับบ้านข้างเคียง ด้วยกำลังทั้งหมดของผม ถ้ามันสร้างมาจากไม้ เขาอาจจะแค่ช้ำชอก แต่โชคร้าย มันทำจากหิน และร่างของเขากระแทกเข้ากับผิวของอาคาร

「ขาช้านนนนน」「อ๊าาาาาาาา!!」

ผมขยี้ศัตรูที่ล้ม ผู้ที่ปล่อยเสียงสูงในความเจ็บปวด ด้วยบูทเหล็กของผม

「งั้น ใครต่อ!?」

ทหารที่อ่อนแอจะกลัวขี้หดแล้วที่จุดนี้ แต่ทหารขอมากราโดไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่ติดไฟที่จะแก้แค้นให้สหายของพวกเขา

「ตายซะ อสูรสงคราม!」「ที่นี่จะเป็นหลุมของแก!」

「ช่างกล้า!」

ผมจับหอกสองมือ และฟันสามที่ติดกัน ระหว่าที่ก้าวไปข้างหน้า แทงผ่านเกราะของพลทหาร และตรงเข้าสู่หัวใจของพวกเขา ฆ่าพวกเขาไปสามคน ผมใช้แรงส่ง ของการชาร์จของผม และทำการกวาด 360 องศาด้วยหอกของผม และซัดศัตรูที่ล้อมอยู่กระเด็นไป ศัตรูกองเกลื่อน และเลือดของพวกเเขาพุ่งรอบๆผม แม้ว่า มันจะถูกกล้างไปโดยฝน

「ระยำเอ้ย!」

ในช่องเปิด ที่ถูกสร้างโดยการเคลื่อนไหวใหญ่ ดาบฟันมาที่ข้างผม ผมใส่เกราะโซ่ ดังนั้นมันไม่ใช่แแผลลึก แต่ผมรู้สึกถึงความเสียหาย

「ฟฟฟู่น!」

「กุ่เก่ะ…..」

ผมเหวี่ยงหอกหมุนรอบ ผมเลยมอบหมัดตรงเข้าหน้าเขาด้วยหมัดซ้าย หน้าของชายยุบไป และแขนขาเริ่มกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ หลังจากที่กระทืบหัวของเขา ลูกธนู เฉี่ยวผ่านหน้าของผมไป

「เฮ้! มึงพลาดเพื่อส้นตีนอะไรวะ?!」

「มือกูสั่นโว้ย!」

ไอ้พวกนั้น หือ

ผมจับดาบของทหารที่ด้อง และกำลังจะโยนอาวุธใส่พวกมัน แต่นักธนูและพลหอกที่ปกป้องพวกเขา ไม่นานก็ล้มลงไปอย่าเสียงดัง มันดูเหมือนปีปี้ยิงไปหลายชุด ที่ความเร็วที่เหลือเชื่่อ

「ฮ่าาา!」

มากกว่านั้น ซีเลียกระโดดขึ้นไปบนหลังคาบ้านพลเมือง และงอตัวกลับไป ก่อนที่จะดีดกลับมาข้างหน้า และโยนมีดในสองมืออย่างแม่นยำ แทงลูกตาของสองคนนั้นไป

「ลงไปเร็ว!」

เธอถูกเล็งเป้าในทันทีและลูกธนูนับไม่ถ้วน ยิงไปเป็นจรวดสู่หลังคาบ้าน แต่ซีเลียม้วนหลังอย่างคล่องแคล่ว และลงจากหลังคาบ้าน แต่ตอนนี้ มันหมายถึงผมน่ะหยิบดาบเปล่าๆปี้ๆ

「เรางัดพวกมันด้วยจำนวนได้! ดันพวกมันไปเรื่อยๆ!」

ผมเจอผู้บัญชาการตะโกนอยู่บนหลังม้าอย่างรวดเร็ว มาพยายามบางอย่างกัน ผมง้างดาบกลับไป และเขวี้ยงมันไปข้างหน้า อาวุธที่โยนไป ฝ่าอากาศไปด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อแม้แต่สำหรับผม และแทงเข้าหน้าผู้บัญชาการ

「สวย ในที่สุดก็แม่นซักหนึ่ง」

「……แต่มันเป็นด้ามที่แทงเค้านะ ทำไมมันเป็นด้านด้ามล่ะ?」

ส่วนดาบยื่นออกมาจากหน้าเขา และมันค่อนข้างจะรบกวนสายตา มันเหมือนตอนนี้เขาเป็นอันเดดแบบใหม่เลย

เมื่ออันเดดเก๊ลงจากหลังม้า ทหารที่รายล้อมรู้สึกว้าวุ่นใจอย่างเป็นธรรมชาต

「ตอนนี้ ใครต่อ!?」

ผมยิิ้มกว้าง แม้ว่าจริงๆแล้วผมจะค่อนข้างเจ็บที่ถูกฟันเมื่อกี้นี้

กองกำลังพวกเดียวกัน ผู้ที่โดนกดดัน ตอนนี้ทำการโจมตีสวน และสู้กลับไปที่กำแพง ในหมู่ความวุ่นวายทั้งหมด ผมห่างออกไปจากการต่อสู้นิดหน่อย แต่มันทำให้ผมโดดเด่นไปมากกว่าเดิม พวกเดียวกันของผม ดันไปข้างหน้า ระหว่างที่ศัตรูกระสับกระส่ายมากกว่าเดิม มันเป็นเวลาที่สบบูรณ์แบบ ในตอนนี้

「ช้าร์จจจจจจจจจ—!!」

พวกเดียวกันของผมเริ่มตะโกน หลังจาากผมตะโกน ในที่สุดศัตรูก็เริ่มที่จะถอยทัพ และวิ่งหนีไป แม้ว่าพวกเขายังอุดกันอยู่ที่ช่องเปิดที่กำแพงเมือง ทหารที่โชคร้ายพอ ที่ไม่ได้อยู่ใกล้รูถูกต้อนจนมุมและสังหารหมู่

「เราทนไว้ได้ยังไงก็ไม่รู้」

「พระอาทิตจะตกดินในไม่นาน……เราควรหาอะไรมาผนึกรูที่กำแพง และจุดคบเพลิงในที่หลบฝน」

「เราเสียทหารไปประมาณ 500」

「ค่อนข้างจะน้อยนะ……แต่พ่อเดาว่านั่นค่อนข้างจะดี เมื่อคิดว่าเราทนกับเท่าไหร่」

「พวกเค้าโจมตีเราด้วย 10,000 ในครั้งนี้ ศัตรูยังมีกองกำลังเหลือ ดังนั้น หนูจะมั่นใจ ว่าพวกเขาจะมาใส่เราเป็นคลื่นๆ」

ท่าแรนเดล เป็นเมืองเล็กๆ ดังนั้น มันไม่มีพื้นที่พอสำหรับ 2 หมื่นหรือ 3 หมื่นให้โจมตีมาทีเดียว นั่นทำไม มันดีที่สุดที่จะโจมตีอย่างต่อเนื่องด้วยกลุ่มไม่กี่พันทีละกลุ่มในแต่ละทีเราต้องสู้อย่างต่อเนื่องด้วยกองทัพทั้งหมดของเรา แต่ศัตรูโจมตีเราอย่างต่อเนื่องได้โดยการสลับตัวทหารที่เหนื่อยกับทหารสดใหม่ได้ ศึกที่ทรมานนี้ ดูเหมือมันจะดำเนินไปซักพัก

—————————————————————

เรื่องด้านข้าง: ความประมาทของครอลล์ (ส่วนสุดท้าย)

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

「อัลม่า! อัลม่าาาา!!」

「หยุดนะ ครอลล์! อะไรเข้าสิงนายเนี่ย? นายทำชั้นเจ็บนะ!」

คำขอร้องของอัลม่า ไม่ได้เข้าหูใครทั้งสิ้น หลังจากครอลล์ได้เสียเซ้นส์ของเหตุผลไป เขาดูดคอของสาว และจับนมของเธอบนเสื้อ

「ไม่ ไม่ ม่ายยย-! ชั้นไม่เอานนี่!」

「อยู่นิ่งๆ!」

เพศชาย ใช้กำลังมากขึ้น และรั้งสาวที่ต่อต้านไว้ สุดท้ายแล้ว มีเสียงฉีก และผ้าบางๆของชุดนอนสาวขาดออก

「ม่ายย—-!!」

บริเวณนมเธอฉีกออก และนมของเธอ ที่ยัไม่ได้แม้แต่จะปูดขึ้นมาเลยถูกเปิดเผย อัลม่า พยายามจะปกปิดตัวของเธออย่างรวดเร็วแต่เด็กหนุ่ม ที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความเงี่ยน ไม่ให้เธอ ได้ทำอย่างนั้น

「ฮ่าา! ฮ่าา!」

เขาจับนมเล็กๆ และดูดหัวนมน่ารักสีชมพูของเธอ

「อัลม่า……อัลม่า……」

ครอลล์อุ้มสาวขึ้นมา พาเธอไปสู่เตียง เด็กหนุ่ม ไม่มีปัญหาในการอุ้มร่างกายที่เบาของเด็กสาว หลังจากที่ได้ฝึกฝนร่างกายของเขา จากการทำงานจุกจิกต่างๆในคฤหาสน์ อัลม่า หยุดต่อต้านในทันที แต่เมื่อเธอคิด เกี่ยวกับสิ่งเดียว ที่กำลังจะเกิดขึ้นบนเตียง เธอเริ่มบิดตัวเธออีกครั้ง

「ได้โปรดเถอะ ครอลล์ ใจเย็นได้มั้ยย? นายน่ากลัว อย่ารุนแรงนักเลย……」

เธอเชื่อ ว่าเธอดิ้นรนมากพอ ที่จะเป็นอิสระได้ เพราะครอลล์ดูบอบบางอยู่ตอนนี้ แต่เมื่อเธอรู้ ว่าเธออาจจะไปทำให้คนที่โตขึ้นมากับเธอ ตั้งแต่ยังเด็กๆเสียใจ เธอพาตัวเอง ไปทำเช่นนั้นไม่ได้

อัลม่า รีบเอาชุดนอนที่ขาดออก และแก้ผ้าเปลือย หลังจากที่ได้ถูกโยนขึ้นมาบนเตียง ไม่มีอะไรอื่น ที่เด็กสาวไร้แรงจะทำได้ หลังจากที่โดนจับกดอยู่บนเตียง ครอลล์โยนเสื้อผ้าของเขาออกไปด้วย และนำเอ็นที่โด่ของเขาออกมา

「ฮฮฮฮฮิ้! ม่ายย……ชั้นไม่เอานะ……」

สาว ที่กลัวกับการแสดงตรงๆถึงความเงี่ยนสู่เธอ เป็นการกระตุ้นที่สดใหม่สำหรับครอลล์ ผู้ที่หลับนอนกับโสเภณี

「เอาล่ะนะ อัลม่า!」

เขาจับกดข้อมือบางๆของเด็กสาว และดันเอ็นของเขาไปข้างหน้า

「ม่ายยย!」

อย่างไรก็ตาม เอ็นของเขาพลาดเป้า และออกมาสู่ท้องของเธอ

「เร็วซี่-!」

เขาพยายาม จะใส่เข้าไปอีกคั้ง แต่มันไม่เข้าไปในรู ครอลล์ไม่ได้คุ้นเคยกับผู้หญิงพอ ที่เขาจะแทงเด็กสาวที่ส่ายตูดเธอเพื่อต่อต้านได้อย่างราบรื่น

「อัลม่า อย่าดิ้น!」

「ชั้นไม่ดิ้นได้ไง……ได้โปรดหยุดนี่…….กลับไปเป็นครอลล์คนเดิม ได้มั้ยได้โปรดเถอะ?」

อัลม่า พยายามจะคุยกับครอลล์ และเกลี้ยกล่อมเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่ให้เขาทำต่อ แต่ในทันทีนั้น เธอหยุดเคลื่อนไหว และเอ็นของเด็กชาย เรียงกับรูของเธออย่างสมบูรณ์แบบ

「อ๊ะ-! อย่านะ มันจะเข้าไป!」

「อ๊า อัลม่าาาาา!!」

ครอลล์ดันสะโพกของเขาไปข้างหน้า เมื่อปลายของเอ็นของเขา ทิ่มเข้าไปที่ทางเท้า เอ็นของเขาแทงเข้าไปในจิ๊ของเธออย่างไร้ความปราณี เยื่อที่ปกป้องความบริสุทธิ์ของสาว มา 14 ปี สำเร็จหน้าที่ของมัน และฉีกออก เสียงของเยื่อพรหมจรรย์ฉีก เป็นบางอย่างที่มีแค่สองคนจะได้ยินได้

「ม่ายยยยยยยยยยยยย!!」

「อุโอออ้ มันรู้สึกเสียว!!」

ครอลล์เริ่มเหวี่ยงสะโพกของเขา ปล่อยครวญออกมา ระหว่างที่ดื่มด่ำในความรู้สึกดี แต่อัลม่าส่ายหัว และสะอึกสะอื้น

「อัลม่า มันเสียวดี! มันดีที่สุดเลย!」

「ว้าาาาาาา! ครอลล์ มันเจ็บ มันเจ็บบบบ!」

เสียงของสะโพกกระแทกสะโพก สะท้อนต่อไป แต่ครอลล์ไม่หยุดเคลื่อนไหว

「ของของพี่เป็นยังไง? ใหญ่มั้ย? ยาวมั้ย?」

「มันใหญ่และมันเจ็บบบ……หยุด……ม่ายยย มันใหญ่ขึ้นอีก!」

เมมื่อได้ยินสาว บอกว่าเขาใหญ่ หลังจากที่ได้รู้สึกหดหู่ จากการเทียบของเขาเอง กับเอ็นที่ใหญ่โพดเกินไปของมาสเตอร์ของเขามายนับครั้งไม่ถ้วน ทำให้เขารู้สึกพิเศษ และเอ็นของเขา บวมขึ้นตอบกับนั่น การเคลื่อนไหวของเขา เข้มข้นขึ้นอีก ระหว่างที่อัลม่า ร้องไห้ได้อย่างเดียวแล้ว ที่จุดนี้

ในท้ายที่สุด ครอลล์ไปถึงขีดจำกัด

「จ-จะแตกแล้ว! พี่จะแตกแล้วนะ!」

「……เร็วๆ……ให้นี่ มันจบๆไป……」

แต่ขณะที่เขาปั้มสะโพกของเขา เพื่อที่จะนำตัวเอาเองข้ามขอบนั้นสู้การน้ำแตก ประตูเหวี่ยงเปิด และถูกเตะออกอย่างรุนแรง

「ครอลล์! อะไรบนโลก……. สองคนทำอะไรกันน่ะ!?」

คนที่พูดเสียงดังคือเมลิสซ่า ห้องของครอลล์ ใกล้กับห้องคนรับใช้ เสียงกรีดร้องของสาว ได้ยินได้อย่างชัดเจนจากห้องอื่น และดังนั้น เมลิสซ่าถูกบอก

「พี่เมลิสซ่าซัง! น-นี่มัน-」

ครอลล์ ดึงเอ็นของเขาออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ ที่ตอนนี้ ปกคลุมไปด้วยเลือดแห่งความซิง

「พี่เมลิสซ่าซัง……ช่วยหนูด้วยย……」

มันชัดเจนดั่งกลางวันว่าอัลม่า ผู้ที่นอนหงายหลังอย่างไร้เรี่ยวแรงและสะอื้น ไม่ได้ยินยอมทำอะไรทั้งหมดที่เกิดขึ้น

「คุ-ครอลลลลลลลลลลลลลลล์!」

เมลิสซ่าง้างแขนเธอกลับไป และตบหน้าครอลล์โดยไม่ยั้งมือ นำเด็กชายลงสู่พื้น ด้วยหนึ่งตบนั้น เธอเปิดตาของครอลล์ที่ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกของความเงี่ยน

「เละตุ้มเป้ะจริงๆ-…….! อัลม่า เป็นอะไรมั้ย!?」

「ว้าาาาาาาาาาาาาาา……」

เมลิสซ่าปลอบโยนอัลม่าที่หน้าเปื้อนน้ำตา และจ้องเป็นคมมีดใส่ครอลล์

「พอมาคิดว่าข่มขืนเพื่อนสมัยเด็ก หลังจากที่โดนตำหนิเรื่องไปย่านซ่อง……ชั้นติดสินนายผิด!」

「ผ-ผมขอโทษ ผมแค่……ทนไว้ไม่ได้」

เมลิสซ่าตัดคำพูดของเขาสั้นลง ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาของเธอ

「……รอที่นี่ ชั้นจะสอนว่านายทำอะไรลงไปด้วยตัวชั้นเอง」

เมื่อพูดนั่น เมลิสซ่าออกจากห้องไป มีคนรับใช้อยู่ข้างนอกห้องด้วย และสองคนในห้อง จ้องมองกันอย่างกระอักกระอ่วน

「……ขอโทษที่ทำอย่างนั้น」

「……ได้ มันเจ็บ」

ครอลล์คุกเข่าก้มหัวที่เท้าของอัลม่า ผู้ที่นั่งอยู่บนเตียง และใช้เสื้อผ้าที่ขาดซ่อนกายของเธอ

「มันเป็นความผิดชั้น! ชั้นขอโทษจริงๆ………เกี่ยวกับความบริสุทธิ์ของเธอ!! ชั้นไม่ถือ ถ้าเธอเหยียบชั้้นซะ!」

「……ได้ โอเค」

อัลม่าเหยียบเท้าของเธอ แต่ไม่ใส่แรงลงไปทั้งหมดบนครอลล์ ครอลล์ชำเลืองมองข้างบนเล็กน้อย และสามารถที่จะเห็นจิ๊ของอัลม่าใกล้ๆได้ แต่แทนที่จะรู้สึกเงี่ยน เขารู้สึกถึงความรู้สึกผิด จากการถูกเหยียบ และเห็นเห็นจิ๊เปื้อนเลือดของเธอ

「ชั้นขอโทษ……จริงๆ」

「ได้ เพราะทั้งหมด ชั้นก็ไร้การป้องกันด้วย นอกจากนี้……ชั้นอยากจะมอบครั้งแรกให้กับครอลล์ แต่จริงๆชั้นอยากให้มันอ่อนโยนแล้วหวานกว่านี้」

「เอ๋-!? งั้น……」

「ชั้นจะยกโทษให้นาย ชั้นจะขอโทษพี่เมลิสซ่าซังด้วยกันกับนาย……ดังนั้น ได้โปรด อย่าได้รุนแรงอีกนะ เค๊?」

「น-แน่นอน! ขอบคุณนะ!!」

ดั่งจะเมินการคืนดีกันระหว่างพวกหนุ่มสาวสองคน ประตูเหวี่ยงเปิดอย่างดัง และเมลิสซ่า ยืนอยู่นั่น เผยโฉมหน้าที่โกรธาบนใบหน้าของเธอ

「เออออ๋—-!?」

「ปยยยยี๊!!」

ทั้งสองคนกรีดร้องด้วยกัน เมลิสซ่าเปิดเผยท่อนล่าง นั่นจะเพียงพอ ให้เอ็นของครอลล์แข็งอีกครั้ง แต่เธอก็มีดิลโด้หนาอยู่ที่นั่น……อุปกรณ์ที่เธอใช้ เมื่อเธอเล่นบทผู้ชายสำหรับมาเรียและแคทเธอรีน มันยืนออกไปข้างนอก อย่างเป็นธรรมชาติ อีกฝั่ง ถูกพิมพ์มาเป็นรูปร่างเอ็น ดังนั้นเธอใส่มันเข้าไปในตัวเธอได้ เมื่อเธอใช้มัน

「ตอนนี้ ครอลล์……ชั้นจะสอนเธอว่าเด็กสาวรู้สึกยังไง เมื่อเธอถูกข่มขืน คุกเข่าสี่ขาบนเตียง!!」

เมลิสซ่าถุยน้ำลายใส่มือของเธอ และทำให้ดิลโด้เปียก

「เออออ๋ พ-พี่จะทำอะไรครับ!?」

「พี่เมลิสซ่าซัง! มันเพราะความไม่ระวังของหนู ดังนั้น มันเลยไม่ใช่แค่ความผิดครอลล์คนเดียว……」

「ถ้าพี่ไม่สอนเด็กชาย 15 ขวบที่ข่มขืนเด็กสาวให้ถูกต้อง เค้าจะเดินลงไปในทางที่ผิดในอนาคต! ตอนนี้ เตรียมตัวไว้!」

ครลล์ไม่สามารถที่จะต่อต้านได้มาก ขณะที่เมลิสซ่าดันใส่เขาจากข้างหลัง อย่างที่คุณคาดได้ เขาดิ้นรน เมื่อเขารู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆ จิ้เข้ามาที่ทางเข้าตูดของเขา และเขาไม่สามารถปล่อยกำลังออกไปมากได้ เมื่อเขารู้สึกถึงหน้าอกที่ยั่วยวนของเมลิสซ่า ดันใส่หลังของเขา ไม่มีทางเลย ที่เมลิสซ่าจะพลาดจุดนี้ไป เพราะเธอคุ้นเคยกับนี่เป็นประจำ

「เออ้!」

「อุว้าาาาาาาาาา!!!!!!」

ดิลโด้ดันใส่ตูดเด็กชายอย่างช้าๆ ทำเสียงเนื้อสีกัน ขณะที่มันแหกข้างใน เอ็นเปลี้ยของเขา จู่ๆก็โด่ขึ้นมา และเขาพ่นน้ำเงี่ยน ดั่งว่าดิลโด้นั้น ดันมันออกไป

「มันเป็นยังไง!? มันเจ็บ ใช่มั้ย มันเจ็บปวด ใช่มั้ย!? มันเจ็บปวดยิ่งกว่านี้อีก สำหรับเด็กสาว!!」

「ว้าาาาาาาาาา!! โอออออออออออ้!!」

ครอลล์กรีดร้อง ขณะที่ดิลโด้หนาบึ้กฝังเข้าไปในตูดของเขา และน้ำแตกต่อไป ระหว่างที่ร้องไห้ ในท้ายที่สุด น้ำเงี่ยนในไข่ของเขาหมดลง แต่เขายังปล่อยน้ำใสต่อไป

「สำนึกสิ่งที่ทำรึยัง? จะทำอีกมั้ย? เร็วเข้า ขอโทษซะ!」

「โอ้วววววว……ตูดโผมมมมมม……มันร้อน……ผมขอโทษ! กว้าาาา เสียว……」

เมลิสซ่าเหวี่ยงสะโพกของเธออย่างแน่น ระหว่างที่ครอลล์ ร้องไห้ต่อไป แต่ดูมีความสุขอย่างไรก็ไม่รู้ อัลม่า หยุดคิดเนื่องจากอะไรมันสับสมาก จากนั้น กลางคืนจบลง

—————————————————————

เช้าวันต่อมา

「เอ่ะเฮ่ม ชั้นก็ทำมันเกินไป แต่น้องสำนึกการกระทำของน้องรึยัง ครอลล์?」

「ค-ครับแหม่ม! ผมจะรับผิดชอบ และแก้ไขกับอัลม่าครับ!」

「หนูก็ด้วย……เอิ่ม หนูชอบครอลล์ตั้งแต่ทีแรกไม่ว่ายังไง……แต่หนูไม่ชอบแรงๆ」

「โอเค ถ้าน้องจะทำบางอย่างที่ซุกซน งั้นทำมันในห้องของน้องตอนกลางคืน โดยไม่มีข้อยกเว้น มันต้องทำด้วยการยินยอมทั้งสองฝ่าย และอย่าไปคิดอะไรบ้าๆล่ะ เค๊?」

「「ครับ แหม่มม!!」」

แต่ไม่มีทางที่ชายหนุ่มและหญิงสาว ที่ชอบกันและกันจะรอได้จนกว่ากลางคืน เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน ดังนั้นตั้งแต่วันนั้นมา พวกเขาถูกพบเห็นซ้ำๆ วามีเซ็กส์กันหลังต้นไม้ในสวน ในห้องเก็บของ และแม้แต่ห้องน้ำ ทำอัลเมลิสซ่า คิดจนสุดหัว

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ร่วง เวลาสงคราม

ผู้บัญชาการกองทหารที่สาม

ทีมลูกน้อง: 44,700

ท่าแรนเดล

กองทัพอาณาจักร: 2400

ชายฝั่งตะวันออก

กองทัพส่วนตัว: 8000 (หน่วยที่ถูกพามาเพื่อต่อสู้เท่านั้น)

ทหารราบ: 2500, ทหารม้า: 500. พลธนู: 700, ช่าง: 300, ทหารม้าธนู: 4000 ปืนใหญ่: 10 (ของแท้ 1)

กองทัพของอาณาจักร – 2 เหล่า: 26,300

กองทัพลอร์ดบริวารเพื่อนบ้าน: 8000

ไม่ได้อยู่ภายใต้การบัญชาการของตัวเอกอย่างเคร่งครัด

เพิ่มเติม – ทีมป้องกันราเฟน : 1000

ลูกน้องกองทัพ:

ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการสูงสุด), ซีเลีย (ผู้ช่วย), ไมล่า (ผู้บัญชาการ), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการของทหารม้าธนู), ปีปี้ (มาสคอต), ทริสตัน (เฝ้าบ้าน)

ตำแหน่งปัจจุบัน: ท่าแรนเดล

ความสำเร็จ: ยึดท่าแรนเดล

—————————————————————

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว