ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 167 เวลาหวาน - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

167 เวลาหวาน

24 – 31 นาที

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「การรักษาเสร็จแล้ว ถ้ามันอยู่นิ่งๆและอยู่ในตำแหน่งซึ่งดามอยู่ มันจะรักษาในหนึ่งเดือน」

「มันจะกลับไปเป็นปรกติมั้ย? มันจะทิ้งความเสียหายถาวรมั้ย……?」

「ซีเลียซามะยังเด็กอยู่แล้วมันเป็นการหักอันไม่ซับซ้อนดังน้นตราบใดเธอไม่เคลื่อนไหวเยอะๆ มันจะไม่เป็นไร」

เข้าใจแล้ว ผมดีใจ

「แต่ระหว่างสองเดือนหลังจากมันรักษาแล้ว เธอทำการออกกำลังกายอะไรแรงๆไม่ได้…… ได้โปรดดูแลเธอให้ห่างจากกิจกรรมต่างๆเช่นการฝึก」

「แน่นอน」

ผมคุยกับหมอเสร็จแล้วกลับไปสู่ห้องของผม

เพราะเตียงในห้องผมนุ่มที่สุดและใหญ่ที่สุด ผมให้ซีเลียนอนที่นั่น

ซีเลียมองผมอย่างเศร้าโศกพร้อมสองมือของเธอถูกดามไว้ด้วยไม้ดาบแล้วพันแน่นด้วยผ้าพันแผล

「หนูขอโทษ หนูแค่ทำอะไรไม่จำเป็นซึ่งก่อปัญหาให้ท่านมากขึ้น…… และหนูไม่มีประโยชน์กับท่านเลยสักนิด」

「นั่นผิดแล้ว มีดหนูช่วยพี่ไว้」

「ถ้าหนูไม่ได้พุ่งเข้าตีเข้าไป หนูทำได้มากกว่านี้อีก!」

ซีเลีย ผู้ไม่สามารถใช้มือของเธอได้ พยายามดิ้นตัวเธอเองขึ้นจากเตียง แต่ผมนอนเธอกลับลงไป

「เฮ้ อย่าขยับสิ มันจะไม่ดีขึ้นนะ」

「อออุ ช่างน่าสมเพช」

「นอกจากนี้-」

ผมลูบผมสีเงินสวยงามของซีเลียอย่างอ่อนโยน

「พี่นี่เองแหละคือหนึ่งผู้น่าสมเพช พี่ให้ปล่อยให้เธอบาดเจ็บอยู่เรื่อยๆ」

「มันไม่ใช่ความผิดของท่าน! หนู-!」

「ถ้าพี่ปกป้องบุคคลมีค่าเหมือนหนูไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นมันน่าหัวเราะว่าพี่จะปกป้องดินแดนหรือกองทัพของพี่ได้อย่างไร」

「มีค่า…… ท่านพูดหรือ?」

「ใช่ แล้วถ้ามันไม่ใช่เพราะกิโด้ปกป้องหนูไว้ครั้งก่อนหน้า หนูอาจจะตายไปแล้ว เวลานี้คือเกือบไป」

「หนูยินดีตายเพื่อเอเกอร์ซามะ」

ผมดีดจมูกเธอด้วยนิ้วของผม

เพราะซีเลียปกป้องตัวเองไม่ได้ เธอปล่อยร้องเสียงแหลมออกมา

「หนูจะไม่ทำอย่างนั้นอีกต่อไปแล้วนะ ครั้งหล้งหนูจะมาอยู่ข้างหลังพี่แทนอยู่หน้า ด้วยนั่นพูด หนูจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้จนกว่าจะฤดูใบไม้ผลิ」

「มมมุ การบาดเจ็บแบบนี้จะแป้ปเดียวก็รักษาแล้ว」

ผมดีดจมูกเธออีกคราว

「ฟุ่นยยยยี้!」

「นี่คือคำสั่ง – หนูจะอยู่ในคฤหาสน์นี้จนกว่าจะฤดูใบไม้ผลิระหว่างการบาดเจ็บรักษา หนูอาจจะเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากซึ่งอาจก่อนให้แขนหนูเกิดหลุดออกถ้าหนูไม่ระวัง」

ผมเปิดตะกร้าอันผมนำมากับผมและสำสสิ่งซึ่งทำให้ซีเลียเชื่อฟังมากขึ้นได้

「นั่น-! เค้กครีมพิเศษของแมวขาวเบเกอรี่」

「ไม่ใช่แค่นั้นอย่างเดียวเท่านั้น มันเป็นประเภทพิเศษซึ่งมีน้ำตาลเยอะๆ」

ซีเลียค่อนข้างเป็นคนรักหวานแม้ว่าใหมู่สาวๆคนอื่นทั้งหมด

เค้กนี้อร่อยมากจนก่อให้ตาคุณหมุนแม้ว่าแค่ชิมมันชิ้นน้อยๆ

「แต่ให้นี่มากับหนูเมื่อหนูไม่มีประโยชน์ใดๆเลย…… แล้วหนูใช้มือไม่ได้ด้วย」

ผมตักเค้กชิ้นเล็กๆแล้ววางมันบนมือผม

「อ่ะนี่ เปิดปาก」

「แงงงง หนูให้เอเกอร์ซามะทำนี่ได้ไงเนี่ย-……โฮ้วว」

ผมยัดชิ้นหวานๆอันโอชะเช้าสู่ปากพึมพำ

「มันหวาน…… ดีมากเลย……」

「อ่ะอีกคำ」

ซีเลียไม่ต่อต้านอีกต่อไปแล้วกินเค้กออกจากมือของผม

ผมหยิบชิ้นสุดท้ายในนิ้วแล้วซีเลียก็กินมันเข้าไปขณะมอบจูบให้พวกเมัน

「หนูถูกอนุญาตให้มีประสบการณ์ความสุขเช่นนี้แม้ว่าหนูสร้างความผิดพลาดหรือ?」

「หนูได้รับสิ พี่จะดูแลหนีจนกว่าหนูจะเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง」

「เอออ๋!? ไม่ใช่ท่านต้องลาดตระเวนรอบๆดินแดนเหรอ?」

「มันไม่ได้สำคัญพอจะให้พี่ทิ้งหนูไว้คนเดียวเพื่อมัน」

「ไม่ การบริหารจัดการดินแดนท่านมันสำคัญมากกว่าหนูมากนะในความคิดเห็นของหนู……」

ไม่ มันไม่ใช่

อย่างน้อยๆ พี่จะไม่ออกไปจากคฤหาสน์จนกว่าหนูสามารถดำเนินกิจกรรมรายวันได้ด้วยตัวเอง

หลังจากซีเลียกินเสร็จ ผมให้เธอดื่มน้ำกับยา

เธอเหงื่อออกมากกับตัวเธอเริ่มมีกลิ่นนิดหน่อย

「มาเปลี่ยนเสื้อผ้าหนูเถอะ อยู่นิ่งๆนะ」

ชุดของเสื้อผ้าซึ่งเปลี่ยนได้โดยไม่ต้องขยับแขนถูกเตรียมเอาไว้เมื่อวาน

ปลดเส้นเชือกบนหลังของเธอแล้วตัวเสื้อผ้าก็ถูกนำออก ปล่อยซีเลียเปลือยเหมือนไขถูกแกะเปลือก

「นี่ทำให้อายอ่ะ……」

「แต่มันเป็นอะไรซึ่งพี่เห็นตลอดเวลานะ」

แม้ว่าเธอจะบ่น เธอรู้อยู่ว่าเธอเปลี่ยนไม่ได้ด้วยตัวเธอเองเธอเลยไม่ต่อต้านใดๆ หลักจากนำเสื้อผ้าของเธอออก ผมใช้น้ำซึ่งถูกทำให้ร้อนโดยเตาผิงเพื่อเช็ดตัวเธอ

「มีรอยช้ำบนหลังหนูด้วย บางทีจากเวลานั้นเมื่อหนูกลิ้งบนพื้น」

「หนูก็ว่าอย่างนั้น……อ้าา!」

ขณะผมเช็ดหน้าอกเธอช้าๆ ผมเช็ดผ่านหัวนมเธอเบาๆ

มันไม่ใช่การกระตุ้นแรงไม่ว่าจะความหมายใดๆ แต่แค่การมีผ้าถูกับมันทำให้หน่อนั้นแทงแข็งออกมา

「ฮ่าฮ่าฮ่า มันใหญ่ขึ้นแค่จากสัมผัสน้อยๆ」

「ออุ่-! เอเกอร์ซามะก็โด่เต็มที่ด้วย!」

「ธรรมชาติน่ะ เพราะทั้งหมดพี่จับเรือนร่างเปลือยๆของหนูอยู่」

ซีเลียใช้ครึ่งล่างของร่างกายเธอได้อย่างอิสระแล้วถูมันกับร่างผมระหว่างแก้มแดงขวยเขิน

「หนูอาจจะไม่สมารถใช้มือหนูได้ แต่หนูยังรับพ่อได้ หนูดูดมันได้ถ้าพ่อนำมันมาสู่ปากหนูด้วย……」

ผมดีดหัวนมซีเลียเบาๆ

「ฮิ่ย้าาว้าา! อย่างน้อยใช้จมูกหนูสิ! หนูจะผ่อนคลายพ่อ!」

「หนูเหนื่อย ไม่ใช่หรือ? อย่าคิดอะไรไม่จำเป็นแล้วนอนเถอะน่า」

ผมนอนซีเลียลงให้หลับแล้วลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน

ท้องเธออิ่มแล้วยาเริ่มออกฤทธิ์

ขณะเปลือกตาซีเลียเริ่มหนัก

เมื่อวาน เธอร้องให้ในความเจ็บปวดตลอดเวลาเมื่อกระดูกอันไม่บรรจบกันถูกดัดดาม

หมอพูดดว่าถ้ากระดูกไม่เรียงดีๆมันจะไม่รักษาอย่างถูกต้อง แล้วจัดแขนหักเธอระหว่างซีเลียมีความเจ็บปวดแรงกล้า แต่มันทำให้เธอฉี่ราดกับเธอร้องกรี๊ดเหมือนเธอถูกไฟคลอก

ถ้ามันดำเนินต่อไปอีกไม่กี่นาที ผมอาจจะไม่สามารถเก็บมันไว้ข้างในและแค่ฟันหมอให้ตาย

เธอควรจะเหนื่อยมากกว่าอันสีหน้าเธอแสดงออกมา

「เอเกอร์ซามะ……หนูรักพ่อ…… อยู่กับพ่อตลอดไป……」

เสียงเธอเริ่มเบาลลงแล้วในที่สุดเริ่มกรน

หลังจากมองเธอลอยสู่หลับไหล ผมจูบหน้าผากแล้วขึ้นอีกเตียง

「พ่อจะอยู่ตรงนี้ เรียกพ่อตามสบายเมื่อไหร่ก็ตามที่อยากทำ」

มีเตียงอื่นในห้องผมซึ่งปรกติแล้วไว้ให้สาวๆคนอื่นผู้สลบจากการมีเซ็กส์พักตัวพวกเธอ

ผมม้วนบนเตียงแล้วดับไฟ

ตะวันยังคงอยู่สูงในท้องฟ้าห้องจึงไม่ได้มืดสนิทแม้ว่าหน้าต่างปิดเต็มๆแล้วผมยังเห็นซีเลียได้สลัวๆ

「ลูกจะ……ปกป้องพ่อ…… เอเกอร์ซามะ……กุ่」

อย่ากระดูกหักทั้งในฝันด้วย

「อุฟุ่……นั่นเป็นไง…… หนูเอาชนะ……เลดี้นมใหญ่ไร้ยางอายนั่น……」

เธอสู้อะไรอยู่?

ระหว่างฟังซีเลียละเมอ ผมปิดตาอย่างช้าๆด้วยเช่นกัน

ผมกังวลเกี่ยวกับเธอจนผมนอนไม่ได้เมื่อวาน

「อออุน เออ๋! ออออุ่……」

ผมตื่นขึ้นจากการหลับไหลซึ่งเรียกได้ว่าไม่ได้ลึกมากกับเสียงซีเลีย

เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามลุกขึ้น

「เฮ้นี่ อย่าดิ้น ลูกแค่ต้องปลุกพ่อขึ้นมา」

「อู้วว หนูไม่อยากให้พ่อเห็น……」

「พยายามจะทำอะไรเหรอ?」

「อืม…… เอิ่ม……」

ตัดสินจากตาปรือๆ ซีเลียเพิ่งตื่นขึ้นด้วย

ปะติดปะต่อความจริงซึ่งเธออยากจะทำทันทีเมื่อเธอตตื่นกับความจริงซึ่งเธออยากไม่ให้ผมเห็น ผมมาสู่ข้อสรุปได้

「ห้องน้ำ?」

「ฮู้ววว」

เธอแม้แต่ยกตัวยังไม่ได้ดังนั้นเธอคาดหวังจะไปด้วยตัวเธอเองได้อย่างไร

เมื่อผมเตรียมถังพร้อมสำหรับเธอ ซีเลียเปลี่ยนสู่แดงแล้วซ่อนหน้าเธอ

มันไม่ได้หยุดผมจากการขยับมือของผมขณะผมเปิดชุดวันพีชยาวถึงข้อเท้าของเธอและลดกางเกงในเธอลง

「ฮือออออ……」

「มันอายเมื่อทำมันในถังหรือ?」

「……มันอายเมื่อทำมันต่อหน้าเอเกอร์ซามะ! หนูอยากให้คนรับใช้ ไม่ นั่นจะขายหน้าหรือ หนูอยากให้บางคนพาหนูไปห้องน้ำเพื่อที่หนูจะได้ทำมันได้ด้วยตัวเอง」

เธอใช้ทั้งสองมือไม่ได้ดังนั้นเธอจะทำอย่างไรเมื่อเธอล้ม

ถ้าเธอรู้สึกอายจากบางคนดูเธอฉี่ ถ้าอย่างนั้นผมจะแค่มองไปทางอื่น

「ได้เลย นี่ไม่ควรทำให้อาย」

ผมแง้มขาซีเลียออกห่างแล้ววางปากผมบนช่องคลอดเธอ

「ฟุว้าาา! พ-พ่อทำอะไร!?」

ผมจับสะโพกซีเลียขณะเธอดิ้นไปทั่วแล้วในที่สุดเธอก็ใจเย็นลง

「หนูไม่เป็นไร…… หนูใช้แขนไม่ได้แต่รูหนูยังทำงานได้ปรกติ…… แต่หนูต้องไปห้องน้ำตอนนี้」

「ลูกพูดอะไร? ไม่มีทางว่าพ่อจะให้ลูกใส่ภาระไม่ว่าประเภทใดๆกับร่างกายหนูไปหรอกนะ」

「เอ๋? ถ้าอย่างนั้น…… ทำไมพ่อใช้ปากพ่อสร้างความเสียวให้หนูล่ะ……?」

「ตอนนี้ อย่างยั้งมือ พี่จะดื่มมันทั้งหมด」

「ดื่ม? อะไรคือ-……อยากบอกหนูนะว่า…… เอออออออออ๋!!?」

เธอมาเขินเต็มที่อะไรกัน?

เธอนำแตกออกน้ำมาเหลือเฟือเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมใช้ปากผม ดังนั้นมันไม่ได้สร้างความต่างมากถ้าน้ำคือปัสสาวะ

「ม่ายยย ม่ายยย! ถัง หนูโอเคกับถัง! หนูปล่อยให้เอเกอร์ซามะดื่มบางอย่างเหมือนฉี่ไม่ได้!」

ผมแอบนำลิ้นเข้ารูซีเลียผู้ร้องดังแล้วกระตุ้นรูฉี่เธอต่อเนื่อง

「ทำไม่ได้นะ! จริงๆนะมันจะ…… เล็ดออก…… อาาาา……อ๊าาาาาาาาา! ม่ายยยยย–!!」

จู่ๆซีเลียหยุดเคลื่อนไหวแล้วน้ำรีบมาสู่ปากผม

ผมดื่มน้ำอันมีเยอะกว่าอะไรซึ่งปรกติเธอน้ำแตกและกลิ่นแแรงกว่าลง

เพราะทั้งหมดผมจะทำเตียงเลอะถ้าผมทำมันหก

「น-หนูปล่อยให้เขาดื่มมัน! หนูปล่อยให้เอเกอร์ซามะดื่มฉี่หนู! หนูมันอีบ้าาาาา……」

ซีเลียโยนหัวไปข้างหลังแล้วตะโกนระหว่างปัสสาวะ

เธอพยายามปิดช่องคลอดแต่ไม่มีอะไรที่เธอทำได้เมื่อมันเริ่มออกมาแล้ว

ในท้ายที่สุด แรงส่งถูกลดเหลือเบาเกือบหยดแล้วซีเลียผู้เหนื่อยก็จ้องเพดานอย่างว่างเปล่า พอดีเมื่อผมกำลังจะยกขาของเธอแล้วดูดอะไรก็ตามอันยังหลงเหลืออยู่ในรูปัสสาวะ

「ซีเลียซามะ~ ถ้าท่านตื่นแล้วได้โปรดทานอาหาร……」

หนึ่งผู้เข้ามาในห้อคือเมด หญิงผู้ร่าเริงกระนั้นไม่สละสลวยถ้าผมจำไม่ผิด สาวผู้มาข้างในขณะเธอเคาะปประตูแล้วเห็นซีเลียในสภาพเหม่อลอยผู้มองขึ้นไปสู่เพดานระหว่างผมดูดหว่างขาเธออย่างดัง

่「ท-ท่านทำอะไรกับคนได้รับบาดเจ็บน่ะ?」

「อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่ดื่มปัสสาวะซีเลีย」

「อุว้าาา~! อย่าพูดมันสิ!!」

「ม่ายย– ท่านมันบ้ากาม!」

มันสร้างความวุ่นวายนิดหน่อย

—————————————————————

「……หนูขอซุปค่ะได้โปรด」

ผมป้อนอาหารอันเมดเกือบจะทำหกให้ซีเลย

ซีเลียดูเหมือนจะหยุดถูกต้อนจนมุมเกี่ยวกับอะไรๆหลายๆอย่าง บางทีเธอยอมแพ้เพราะเธอคิดว่ามันสายเกินไปเมื่อเมดผู้ชื่อเสียงโด่งดังว่าปากสว่างเจอเข้าแล้ว

「หืมม ช้อนตักมันทีละน้อยเกินไป มันจะเย็นเสียก่อน」

「ท่านอยากจะเทน้ำทั้งถ้วยเหรอ? ยังไงซะ นั่น……」

ผมไม่โหดร้ายพอที่จะเทถ้วยซุปร้อนๆลงคอคนได้รับบาดเจ็บหรอก

「พี่จะทำอย่างนี้」

ผมอมซุปในปากของผมแล้ววางริมฝีปากของผมเข้ากับของซีเลีย

「นึ่!」

สาวตกใจอยู่ไม่กี่วินาทีเพียงชั่วครู้แต่มันไม่ได้ดูเหมือนเธอเกลียยดมัน กลืนน้ำซึ่งถูกส่งสู่ปากของเธอจากปากของผม

「ปุ่ฮ่า ตอนนีี้เธอดื่มมันได้ระหว่างมันร้อนๆ ถูกมั้ย?」

「ค-ค่ะ……」

「หรือไม่ชอบแบบนี้? ถ้าหนูชอบช้อนแทน-」

「ไม่! ได้โปรดป้อนมันทางปากของท่าน!」

ซีเลียพยายายามจะยกร่างเธอขึ้นอย่างสิ้นหวัง – โอเค พี่เข้าใจช่างน่ารักจริง

ไม่เพียงแค่ซุป แต่สลัดกับเนื้อของเธอก็ถูกเคี้ยวแล้วส่งโดยใช้ปากต่อปาก ผมถามเธอไปว่ามันขยะแขยงหรือไม่ แต่ซีเลีบบอกว่าอย่าหยุดพร้อมแก้มแดงเขินอาย

ตอนแรกมันแค่ป้อนอาหารจริงๆ แต่แต่ละคำถูกลากไปนานขึ้นถึงสิบวินาทีแล้วจากนั้นยี่สิบวินาทีแล้วจากนั้นเองในที่สุดแตละคำประกอบไปด้วยการพันลิ้นกันหลายนานทีซึ่งเวลาแห่งมื้ออาหารแยกไม่ออกจากการเล้าโลมกันแล้ว

อย่างไรก็ไม่รู้อาหารทั้งหมดสามารถจะหมดแล้วซีเลียก็อ้าขาของเธอ

「เอเกอร์ซามะ…… ใส่มันไปข้างในลูก ลูกรอไม่ไหวอีกแล้ว」

ผมก็โด่มาสักพักแล้วตอนนี้กับมันเริ่มจะเจ็บแล้วด้วยแต่ผมทำไม่ได้

「พ่อทำไม่ได้ มันจะไม่ดีถ้าพ่อโยกตัวหนูระหว่างแขนหนูหัก ถูกต้องไหม?」

「ไม่มีทางน่า」

「พ่อก็ทนไว้ก่อนระหว่างเวลาเมื่อพ่อบาดเจ็บด้วยไง แค่ลืมเกี่ยวกับมันซะนะแล้วให้ร่างกายหนูได้พักเถอะ」

「ฮู้วววว……」

ซีเลียรู้สึกสลดใจ หลังจากเธอซ่อนความเหนียมอายแล้ว แล้วแสดงออกถึงความต้องการ กระนั้นถูกปฏิเสธ

ตอนนี้ผมรู้สึกสงสารเธอ

「ได้เลย ไม่เป็นไร แค่ผ่อนคลายครึ่งบนของร่างกายหนูนะ」

ผมเปิดชายชุดแล้ววางหนึ่งมือสู่ช่องคลอดของเธอ ผมใส่นิ้วชิ้ไปตื้นๆ พร้อมถูตำแหน่งซึ่งผมรู้ว่าจะทำให้เธอรู้สึกดีระหว่างถูคลิตอริสเธอด้วยนิ้วโป้ง

「อ๊าา! อ๊าาาาา-!!」

ผมใช้อีกมือของผมเพื่อกดตัวเธอให้นิ่งขณะมันพยายามเด้งขึ้นระหว่างถูหน้าอกเธอไปด้วยในเวลาเดียวกัน แบบนี้ ตัวเธอจะไม่สั่นมากเกินไปแล้วมันจะไม่ทำให้อาการบาดเจ็บเธอแย่ลง

「อ๊า อ๊า! เหลือเชื่อ…… มันรู้สึกเสียวมากเลย……. อ๊าาาา—!!」

「เอาเลยแล้วแตกไม่ว่าเมื่อไหร่รู้สึกเหมือนอยากทำ แม้ว่าจะครางดัง พ่อเป็นคนเดียวผู้อยู่ที่นี่」

อืมมีเคซี่แอบมองด้วยหน้าแดงแต่ผมจะไม่บอกเธอ

「มันรู้สึกดีเท่าปรกติเลย! โอ้ว! น๊าาา!」

เท่าปรกติหมายถึงการเล้าโลม พี่แค่ใช้นิ้วของผมเพื่อทำให้หนูเสร็จวันนี้ มันเลยจะแรงกล้าขึ้นอีกนิดหน่อย

ผมบีบขาผอมแต่ฟิตและสวยของซีเลียใต้แขนของผม ผมบอกได้จากการรัดตัวของรูเธอว่าเธอใกล้กับการถึงจุดสุดยอดแล้วผเลยกดแรงสู่จุดเสียวมากสุด

「โออออ่! ฟฟฟฟูนนนนยยยยยยยยี้!」

พร้อมผมจับยั้งกายเธอนิ่งๆ เธอจะไม่เด้งขึ้นลง แต่ลิ้นเธอแทงออกมาแล้วทั้งสองขาดิ้นกระพือไปของมันระหว่างแผดร้องในความเสียว ชัดเจนว่าแสดงถึงเธอแตกสุดจิ๊อย่างแรง

「หนูพอใจมั้ย?」

「ฮ่าา……ฮ่าา……ค่ะ……แต่เอเกอร์ซามะน่ะ」

สายตาเหนื่อยหนายของซีเลียตกมาสู่ง่ามขาผม

ตอนนี้เมื่อผมดูมัน เอ็นของผมมันเงี่ยนเต็มที่จากการเล่นไปทั่วกับซีเลียแล้วมันโด่พอจะฉีกการเกงผมจากข้างใน

「ตอนนี้เมื่อมันเป็นเช่นนั้น…… ได้โปรดอย่ากังวลเกี่ยวกับหนูแล้วไปโอบกอดผู้หญิงอื่นเถอะ มันนจะแย่ถ้ามันระเบิดจากการแข็งมากเกินไป」

「พี่แค่ละเลยหนูแล้วไปเหวี่ยงสะโพกแห่งอื่นไม่ได้หรอก」

「หนูไหว แค่แขนหนูอันหักเท่านั้น มันไม่เหมือนว่าหนูมีโรคภัย นอกจากนั้น ความอาฆาตซึ่งจะตรงมาที่หนูโดยสาวๆคนอื่นสำหรับการครองเอเกอร์ซามะไว้กับตัวหนูเองจะก่อให้หนูเกิดป่วยเข้าจริงๆ」

「พี่จะชำระล้างนั่นเพื่อหนูถ้าอย่างนั้น」

ผมจูบซีเลียพร้อมเจี๊ยวผมอันพื้นฐานแล้วกระโดดอออกมาจากกางเกง สีหน้าซีเลียคือผสมปนเปกันระหว่างความรู้สึกโหยหาอยากมีความเสียวไว้นานๆจากการแตกสุดจิ๊คู่หน้าตาว่างเปล่า แต่เธอยังคงกังวลเกี่ยวกับการแข็งตัวของผมอย่างคาด

มันอาจเป็นความคิดดี ในการจะช่วยตัวเองระหว่างซีเลียดู แต่ซีเลียขึ้นเสียงมาทันทีทันใด

「จริงๆแล้วพ่อควรไปปลดปล่อยตัวเองกับผู้หญิงคนอื่น」

「มันกระทันหันจริง พ่อบอกหนูไปแล้วว่าพ่อจะอยู่กับหนู ไม่ใช่หรือ?」

「หนูไม่เป็นไร รีบไปเถอะ」

กับการถูกผลักไสไล่ส่งออกไปไกลๆกระทันหันนั้นน่าเศร้าเล็กน้อย

「อย่าเย็นชามากเลย」

「แค่ไป!」

น้ำเสียงเธอเข้มงวดขึ้นอย่างช้าๆ ก่อให้ผมเกิดสงสัยเล็กน้อยแล้วจากนั้นพบว่าเธอเหงื่อออกเล็กน้อย

มันเพราะความเจ็บปวดจากบาดแผลหรือ?

「มันไม่ใช่อะไรซึ่งพ่อคิดอยู่! หนูไม่เป็นไร ดังนั้น-」

「……ฟุมุ」

รีบย้อนนึงสถานการณ์คล้ายกันในความทรงจำผม ผมเอื้อมมือสู่ท้องซีเลียทันที แต่ผมได้ยินเสียงครืนประหลาดและน่าสนใจ

「……ยังไงซะ พ่อควรเตรียมถัง」

「ม่ายยยยย—! หนูยอมตายดีกว่ามากกว่าทำ ‘นั่น’ ต่อหน้าเอเกอร์ซามะ! แค่ฆ่าหนนนู!」

「เอาน่า อย่าพูดอย่างนั้นเลย」

ในท้ายสุด ลีอาห์มาแล้วนำซีเลียไปห้องน้ำหลังจากได้ยินการเอะอะซึ่งเธอทำ ผมคิดว่าเธออาจจะไม่ทันเวลาสู่ห้องน้ำแต่เธอจะยอมฆ่าตัวตายแทนจะปล่อยมันเล็ดออกต่อหน้าผมแล้วเมินการเตือนของผม

จริงๆแล้วซีเลียและลีอาห์คือเพื่อนดีต่อกัน

พวกเธออายุค่อนข้างใกล้เคียงกัน พวกเธอทั้งสองชอบความหวาน และพวกเธอคล้ายกันในความจริงว่าพวกเธอพึ่งพาผมกันสูง

ซีเลียน่าจะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้อิริจิน่ากับไมล่า ผู้เธอใช้เวลาด้วยเยอะระหว่างการรับใช้ของทหารและรู้ว่าพวกเธอเป็นคู่แข่งมากกว่าอะไรทั้งสิ้น ระหว่างเธอไม่ได้เป็นเช่นนั้นกับลีอาห์

ซีเลียผู้เก๊กเยอะปะทะลีอาห์ผู้อ่อนโยน

ซีเลียผู้ขึ้โกรธปะทะลีอาห์ผู้เป็นเด็กขี้แย

มันอาจจะดีในการจะปล่อยพวกเธอไว้กับกันและกันเล็กน้อย

ซีเลียจำเป็นต้องหาเพื่อนนอกจากผมด้วย

ซีเลียกลับมาที่ห้องกับลีอาห์ระหว่างซ่อนความอับอายโดยการแกล้งหลับไป ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วปล่อยสองสาวไว้ลำพัง

「ฮาร์ดเลตต์ซามะ ผมมีบางอย่างอยากจะขอ」

「มันเกี่ยวกับการปลี่ยนการปฏิบัติกับนักโทษ」

โอ้ นั่น

「คนเหล่านั้นผู้ฆ่าซ้อนทับขโมยกับข่มขืน และคนเหล่านั้นผู้ฆ่าเด็กๆ…… พวกเขาส่วนใหญ่เป็นโจรบางประเภท แต่ทำไมททท่านระงับกการประหารของพวกเขา? บวกกับ ท่านมอบอาหารให้พวกเขามากมาย……」

คนเหล่านั้้นผู้แก้ไขไม่ได้แล้วซึ่งเขากล่าวมาจะถูกลงโทษสู่ความตายแทนจะเป็นถูกส่งไปทำงานในเหมือง การเก็บพวกมันไว้ในคุกต่อ พวกมันจะแค่ก่อให้เกิดเป็นเสียอาหารเยอะดังนั้นปรกติแแล้วพวกเขาจะถูกปลิดทันที

「พวกเขาจะไปโดนลงโทษที่อื่น พวกเขาจะถูกส่งตัวในไม่นาน」

หน้าตาของอดอล์ฟบิดเบี้ยวในความไม่พึงพอใจ

เขาน่าจะคิดว่าพวกเขาจะถูกปลดปล่อยเนื่อจากการรู้จักหรือความสัมพันธ์

「เรารักษาความยุติธรรมไม่ได้ถ้าเราอนุญาตให้อาชญากรผผู้ชั่วร้ายถูกเนรเทศ」

「ไม่จำเป็นต้องกังวล ฉันมั่นใจว่าการลงโทษพวกเขาจะเหมาะสมสำหรับอาชญากรรมของพวกเขา」

「แม้แต่ตัวผมก็ไมู่รู้สภาพของความปลอดภัยที่ตำแหน่งซึ่งถูกส่งไปเลย มีความเสี่ยงว่าพวกเขาอาจหลบหนี」

เป็นไปไม่ได้

รอยยิ้มขึ้นมาบนหน้าผมโดยไม่ได้เจตนา

「วิ่งหนี ‘คนเหล่านั้น’……. น่าจะยากมากกว่าแหกคุกใต้ดินในเมืองหลวงออกมา」

การประหารพวกนักโทษจะถูกทำโดยไม่ล่าช้า

ความต่างเดียวคือการเปลี่ยนฉากและรักษาร่างกายให้สุขภาพดีโดยการให้พวกมันมากพอกิน

「……มันอาจจะดีกว่าถ้าผมไม่รู้รายละเอียด」

「ฉันไม่ได้มีเจตนาจะให้รู้ในสาธารณะ ไม่ว่ากรณีไหน ฉันแค่อยากจะสรุปอะไรๆโดยไม่ใช้บางอย่างซึ่งไม่โสภาเช่นพื้นที่ประหาร」

การมีบางอย่างแบบนั้นแค่ทำให้อยากอันจะสร้างนากับกับสร้างบ้านในบริเวณนั้นๆของเมือง

ดินแดนของผมค่อนข้างมีพวกโจรกับอาชญากรนัอยมากกว่าที่อื่นๆดังนั้นไม่มีผู้คนมากผู้ผมลงโทษสู่ความตายได้ ไม่ว่าอย่างไร ผมอาจต้องคิดเกี่ยวกับนี่มากกว่านี้

แต่ผมมีความคิดหนึ่ง……. ผมเดาว่าผมจะไปในตอนเย็น

「……ท่านไม่ได้ทำอะไรอุกอาจ ใช่ไหม ท่านมีหน้าอันช่วยร้ายบนหน้าของท่านน่ะ」

มันอาจจะต่างกับมาตรฐานศีลธรรมของมนุษย์ธรรมดา แต่ไม่มีการเทียบกันระหว่างฆาตกรและแวมไพร์ผู้สวยงาย นอกจากนี้ บรินฮิลด์ออาจยอมกายเธอให้กับผมถ้าผมทำบางอย่างให้สำหรับเธอ

เธอคือบลอนด์ผู้สวยงามพร้อมหน้าเด็กเล็กน้อยคู่หน้าอกอันขาดจนน่าเป็นกังวล แต่ เธอยังเป็นความสวยงามอันดับสุดยอดที่สุด

สีหน้าซาดิสม์กับน้ำเสียงของเธอก็สวยจนทนไม่ไหว

ผมสงสัยว่าเธอจะเหยียบเจี๊ยวผมไหมระหว่างรังแกผม ถ้าเธอไม่ให้ผมนอนด้วยกับเธอ

「ฮาร์ดเลตต์ซามะ ได้โปรดหยุดได้มั้ยเนี่ย?」

เสียงของอดอล์ฟนำพาผมกลับมาสู่ความจริง

สายตาของชายผู้ไม่น่าพึงพอใจอยู่บนรอยโด่ใหญ่ในกางเกงผม

—————————————————————

เย็น สวนเบญจมาศเปิด

เจี๊ยวผมซึ่งสงบไม่ได้เจิ๊่ยวทันใดเมื่อผมมาที่นี่ ปรกติแล้วผมไม่ชอบมาที่นี่แต่มีสองอย่างต้องทำให้เสร็จ อย่างแรกคือไปตรวจดูพ่อค้าทาสผู้ผมปล่อยไว้ที่นี่ก่อนหน้า

ร้านนี้ตอนกลางคืนคือ…… ไม่ค่อยจะยุ่งวุ่นวายหนักหนา แม้ว่าพวกเขามีชายใส่เสื้อผ้าผิดเพศนั่งอยู่ที่บริเวณต้อนรับแขกเผื่อไว้

「อ้าาร้า~ ลอร์ดศักดินาซามะ! ท่านอยู่ที่นี่อีกแแล้วหรือ~? ท่านจะซื้อหนึ่งคนของเราวันนี้ ไม่ใช่เหรอ? มองหาตูดประเภทไหนเหรอ~~?」

「ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันแค่อยากจะดูว่าไอ้คนนั้นมันเป็นยังไง ไปพามาดามมาทีสิ」

「อ๋าว~ ท่านไม่สนุกเลย ตูดหนูไม่ได้พัฒนาเต็มที่ด้วย」

「……ที่นี่คืออะไร?」

ผมมีแขกพิเศษกับผมวันนี้

ไมล่าอยากจะหาว่าอะไรเกิดขึ้นกับพ่อค้าทาส ผมจึงพาเธอมาด้วยกันกับผม เธอดูเหมือนโกรธเกี่ยวกับคนนั้นที่เป็นแค่คนเดียวเท่านั้นผู้หนีบทลงโทษประหาร

「เสียงนั้นเมื่อกี้! อย่าบอกหนูนะว่า!」

ชายพนักงานต้อนรับในที่สุดก็รู้ถึงการมาถึงของไมล่าและตะโกนในความตกใจ

ไมล่าคนนั้นคนรู้จักกันดีในฐานะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและคือศัตรูทางธรรมชิตของซ่องและโสเภณีถนน ดังนั้นผมโทษเขาผู้ทำตัวอย่างนี้ไม่ได้

……นั่นคืออะไรที่ผมคิดแต่มันดูเหมือนมีเหตุผลต่างไปสำหรับการตอบสนองของเขา

「ม่ายยยยยยยยยย มันคือผู้หญิง~! ช่วยฉันด้วยย~~!」

ผู้ชายพยายามวิ่งหนีแต่ขาเขายอมแพ้กับเขาแล้วเขาทรุดล้มลงบนพื้น

เขาพยายามจะถอยหนีระหว่างนั้นทั้งหมด

ผมเหลียวเห็นบางอย่างไม่น่าพึงพอใจภายในกระโปรงสั้นนั่นได้ ผมเลยมองทางอื่น

「นี่อะไรน่ะ หยาบคายมากกระทันหัน!」

「อย่ามาใกล้ฉัน แกมันสัตว์ประหลาด! ผู้หญิงทั้งหมดคือสัตว์ประหลาดดด~~!」

「ฉันไมม่อยากถูกเรียกว่าสัตว์ประหลาดโดยคนอย่างเธอ!」

ผู้ชายพยายามจะปิดหน้าด้วยสองมือเพื่อแกล้งทำเป็นไม่เห็นไมล่า แต่เขาดูเหมือนจะถึงขีดจำกัดเมื่อไมล่าเข้าหาระหว่างดุ

「ไม่ไหว……กลิ่นผู้หญิ่ง โอ่ะโบ่ะ…… โอ่ะโบ่ะโบ่ะ…… โบ่ะอบบบโบ่ะ!!」

ผู้ชายอาเจียนสิ่งที่อธิบายไม่ได้เหลือเฟือแล้วดิ้นไปของเขาบนพื้น

「มาดาม~~…… ช่วยหนูด้วย—หนูจะโดนกระทำชำเรา…… มาดามมมม~~!!」

「ใครจะกระทำชำเราคนอย่างเธอ ไอ้ชิ้นขยะ!」

ไมล่าตะโกนความโมโหระหว่างชักดาบ ระหว่างชายเลอะเทะสกปรกร้องไห้พร้อมร้องลั่น

ได้บินเสียงเอะอะ ผู้ชายแต่งตัวข้ามเพศหลายคนปรากฏตัว

「ไฮเนสเบิร์นจัง มีอะไร? ฮฮฮฮฮิ้!」

「กลิ่น! กลิ่นของอ้วก…… ไม่ใช่นั่น! มันเหม็นผู้หญิง!」

「เปิดหน้าต่าง! เราจะหายใจไม่ออกตาย!」

เสียงฝีเท้ากระทืบได้ยินมาได้จากอีกจุดจบของโถงทางเดินด้วย

「อนนนนดออออรย่าาา พยายามจะทำอะไรโดยการกระทำชำเราลูกน้องฉ้านนน!」

คนผู้วิ่งมาคือมาดามกอนซาเลส ผู้วิ่งออกมาพร้อมแค่ผ้าห่อรอบเองเพื่อปกปิดร่างเปลือยของเขาน่าจะจากการอยู่กับลูกค้ามาไม่นาน เขาถือไม้หนาพร้อมโซ่และลูกบอลหนามที่จุดจบ……เหวี่ยงอาวุธซึ่งเรียกว่าดาวประกายพรึกระหว่างวิ่งมา

เขาดูเหมือนอสูรพร้อมใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวในความโมโหระหว่างน้ำลายพ่นไปทุกที่ขณะเขาตะโกน ลูกบอลเหล็กอันเขาเหวี่ยวเร็วมากจนผมไม่เห็นมันมาถ้าผมไม่ระวัง ผมวางมือของผมลงบนแอ่งคู่โดยสัญชาตญาณ

「มันจะมีเลือดทุกที่!! ฉันจะฉีกแกทีละชิ้น!! โอ้ มันแค่ลอร์ดศักดินาซามะ หนึ่งนั้นข้างเขาคือ……ผู้หญิง!」

มาดามรักษาทท่ายืนต่อสู้ซึ่งถูกแก้ชั่วครู่ ในทันทีนั้นผ้ารอบเอวเขาหลุดแล้วเขาก็เปลือยอย่างสมบูรณ์

ลูกบอลเหล็กอันกำลังเหวี่ยง และลูกบอลเนื้อน่าจะเป็นหนึ่งภาพอันอุบาทว์ที่สุดที่ผมเคยเห็นมา

「โดว้าาาาา! ได้โปรดปิดตัวเอง!」

ไมล่าก็แขยงใจด้วย

แต่เขาค่อนข้างใหญ่ ผมไม่รู้ว่าของผมหรือของเขาใหญ่กว่า

—————————————————————

「อ่าร้า…… เกี่ยวกับคนนั้นเหรอ? ช่างน่าเบื่อ~」

เพราะการสนทนาจะไม่ดำเนินไปข้างหน้าพร้อมเธออยู่รอบๆ ไมล่าตัดสินใจรอข้างนอก

「ฉันไม่อยากอยู่ในที่แบบนี้นานด้วยเหมือนกัน!」

「อ้านน หนูม๋ายช้อบความรุนแรง~」

ไมล่าเตะชายแต่งตัวข้ามเพศไปไกลๆใกล้ทางเข้าแล้วผึ่งไหล่ก่อนออกไป คุณจะไม่มีวันคิดว่าเธอจะเตะพลเมืองได้ มาจนถึงจุดนี้ ผมเดาว่าความภาคภูมิใจในฐานะผู้หญิงเธอบาดเจ็บค่อนข้างนิดหน่อย แล้วมันตกตะกอนลงความกล้าของเธอ

「ใช่ ฉันฆ่าเขาไม่ได้และมันจะมีปัญหาถ้าฉันปล่อยเขาไปง่ายๆ」

「ฮืม ยังไงซะ หนูอาจจะแสดงให้เขาเห็นถึงเวลาดีๆ เรียกเขามาที่นี่ซิ」

พ่อค้าทาสผู้กล่าวมาข้างต้นปรากฏตัว

แต่ผมจำเขาไม่ได้ทันที มันเกิดขึ้นแค่สามวันก่อน แมม้ว่าหน้าเขายังคนอยู่เหมือนเดิมหลังจากยืนยันอย่างระวัง กระนั้นผมนึกภาพของพอค้าเสื่อมทรามไม่ออกว่าจะอ้วนขนาดนี้

ชายวัยกลางคนผู้ยิ้มใส่กระโปรงแดงสั้นนิดเดียวซึ่งไปถึงแค่ต้นขาของเขาและริบบิ้นแดงคล้ายกันบนหัวของเขา

「น่ารัก ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ? เขาบอกหนูว่าอยากจะทำงานร่วมกันกับเรา หนูทำอะไรไม่ดีไปมั้ย?」

「……ไม่ มันไม่มีปัญหาสักอย่าง ปฏิบัติกับเขาให้ดีจากตอนนี้ไป……」

ผมไม่เห็นว่ารูปลักษณ์ปัจจุบันของเขาบ่งบอกถึงการปฏิบัติอย่างดีได้อย่างไรได้เลย

ก่อนผมจะรู้ตัว มาดามเลื่อนมาอยู่ต่อจากผม

มีกลิ่นหนักขอเหงื่อกับความร้อนเข้มข้นแค่จากการอยู่ข้างเขา

ผมอยากจะทำให้เขากระเด็นแล้วเดินหนีแต่ผมมีธุระกับเขาซึ่งผมจำเป็นต้องชี้แจง

「ฉันมีอย่างอื่นจะขอให้ทำให้น่ะ……」

「…..โอ้ บางอย่างแบบนั้นเหรอ…… เหลือเชื่อ…… ฟุมุ ฟุมุ……」

มีหลายอย่างซึ่งผมอยากจะพูดแต่มันไปได้ดีสำหรับส่วนใหญ่

ด้วยนั่น อะไรๆควรจะไม่เป็นไรแม้ว่าในสถานะฉุกเฉิน

「ถ้าอย่างนั้น…… ลอร์ดซักดินาซามะก็จะเล่นกับเจ้าหนูน้อยคนนี้ด้วยมั้ย? มันแค่สามวันเท่านั้น แต่ทุกคนช่วยฝึกตูดเขาเพื่อนสร้างตูดอันดีที่สุดและเหนียวที่สุดเลยนะ」

「อุฟุนนน ดูที่นี่~~」

พ่อค้าทาสเกาส่งเสียงกลางแหลมน่าขยะแขยงออกมาและยกชุดเขาขึ้นเล็กน้อย แต่ผมหลบตา

「แต่เขาอวดดีเกินไปนิดๆแล้วจบในการบานกว้างค้างจริงๆจากการมีสี่คนในเวลาเดียวกันนะ…… รูพื้นฐานแล้วมันใหญ่เท่าตูดเขาเลย」

ผมไม่อยากจะได้ยินอีกแล้ว

ผมจะกลับบ้าน

พ่อค้าทาสผู้เสื่อมทรามและไม่ยุติธรรมตายสิิ้นไปแล้ว

คนตรงนี้คือโอกามะแถวชานเมืองพร้อมตูดพังๆ

ผมจำเป็นต้องกลับไปคฤหาสน์แล้วอาบน้ำ

จากนั้นผมจำเป็นต้องรักษาตัวเองโดยการดูแลซีเลีย

ผมมอบฝากทักทายให้แบบครึ่งๆกลางๆแล้วจากนั้นออกจากสวนเบญจมาศเปิด เสียงยังคงได้ยินมาจากอีกฝั่งของประตูอันปิดแล้ว

「มาดามมม~~~!! มันเป็นไปไม่ได้อันจะใส่ดาวประกายพรึก! มันจะพัง…..โอ่กเก่ะะะะะะ~~!」

「หยุดงอแง! เราทั้งหมดลงมาทางเดียวกันก่อนหน้าแล้ว มันจะไม่เป็นไรดังนั้นปล่อยฉันได้เลย」

「ไม่มีทางน่าาา-! มันเข้าไปข้างในแล้ววว—!!」

ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

ผมรับไมล่าผู้รอผมที่ทางเข้าแล้วเดินกลับบ้านระหว่างพึมพำคำบ่นไปตามทาง

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว ปีใหม่

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 152,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 21,000 ลินต์บลูม: 3200

ทหารใต้บัญชาการ:

กองทัพส่วนตัว: 5000

ทหรราบ: 2500 ทหารม้า: 500 พลธนู: 700 ช่าง: 300 ทหารม้าธนู: 1000 ปืนใหญ่: 8

สินทรัพย์: 41,700 ทอง (ห้องน้ำส่วนตัวของนนน่า -50) (ค่าใช้จ่ายแห่งความลับพิเศษที่สุด -200)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวระดับสูง

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยาผู้ตั้งท้อง), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (ดูแลรักษา), เคซี่ (ผี), มิตี้ (คู่หมั้น), อัลม่า (♀), ครอล (♂), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คู่หมั้น), ริต้า (หัวหน้าเมดผู้ตั้งท้อง), แคทเธอรีน (คู่หมั้น), โยกุริ (นักเขียนบทละครผู้ตั้งท้อง), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (บัตเลอร์), โดโรเธีย (คนรัก ในเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (บาดเจ็บกระดูกหัก), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามลูน่า/คนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่สันติภาพ), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (มีความสุข), ทริสตัน (เติมพลังงานใหม่), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)

แม่: มาร์เซลีน ลูกสาว: สเตฟานี, บริดเจ็ท, เฟลิซี่ (รับมาอยู่ในความคุ้มครอง)

ประเทศอื่น;

เซเลสติน่า (ราชินีแห่งมอลต์), โมนิก้า (นางกำนัล), คลอเดีย (ท้อง/อยู่ในความขัดแย้ง), คลาร่า

คู่นอน: 144, เด็กที่เกิดแล้ว: 32 —————————————————————

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl