ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 172 สงครามฤดูหนาวในเมืองหลวง ② จมไฟนรก
172 สงครามฤดูหนาวในเมืองหลวง ② จมไฟนรก
22 – 28 นาที
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】
ไม่กี่ชั่วโมงก่อน บ้านฮาร์ดเลตต์
「อุ่นุนุ…… พอมาคิดๆว่าฉันจะเมาด้วยเหล้าแค่น้อยนิดถึงเพียงนี้ ฉันยังต้องไปอีกไกลเลย……」
「อย่าไรสาระน่า รีบๆเข้าแล้วดื่มน้ำนี้ได้แล้ว」
หลังจากอิริจิน่ากลับบ้าน โดโรเธียยื่นมอบแก้วใบหนึ่งเติมเต็มไปด้วยน้ำ แต่อิริจิน่าหยิบเหยือกยกกระเดือกตรงๆออกจากนั่นแทน
「มันไม่เหมือนว่าฉันเมามากจนฉันยืนลุกกายไม่ได้เลย! เขาควรจะเอาฉันไปด้วยกันกับเขา!!」
「ให้ตายซี่! มันอาจออกมาต่างออกไปถ้าเธอเมาในงานเลี้ยง แต่เขาแค่เข้าไปกับคนมาด้วยผู้แดงบนใบหน้าแล้วไม่ได้หรอก!」
「ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะเง้มงวดกวดปานนั้นนะ」
เหล้าซึ่งอิริจิน่ากระดกไปเหมือนน้ำในรถม้าทั้งหมดนั้นมันคือผลิตภัณฑ์ชนชั้นสูงแพงๆทั้งหมด พวกมันแต่ละอย่างมันยิ่งมากๆกว่าเงินเดือนคนทั่วไป ไม่ต้องพูดถึงรำพึงไปว่าเหล้าแต่ละประเภทปรกติแล้วคุณจะมีความสุขกับมันทีละน้อยๆในแก้วโดยการสูดกลิ่นอันมันโชยๆแล้วจิบๆมันเบาๆ
「ยังไงซะ ไม่มีอะไรซึ่งเราทำได้แล้วในตอนนี้ ฉันจะแค่รอแล้วไปหาบางอย่างกินๆกลืนลงคอ」
「ปีปี้ก็หิวด้วย~」
「ได้เลย ฉันจะทำบางอย่างให้กิน แค่รอๆอยู่ตรงนี้นะได้โปรด…… อลิสซังก็ด้วยนะ ได้โปรดไปนั่งในโซฟาแทนจะไปที่มุม」
นอนแนบนาบลงไปบนโซฟากางแขนขาเหมือนตัวอักษร ‘大’ คืออิริจิน่ากายาใหญ่ๆกับปีปี้อยู่ข้างบนทำเหมือนกัน
ในทางกลับกันแล้ว อลิสผู้เชื่อฟังมาสู่เมืองหลวงนี้ครั้งแล้วแล้วขลาดๆอายๆกับบรรยากาศที่ไม่มีอะไรและผู้ใดซึ่งเธอคุ้นเคยเลย
นอกจากเมื่อเวลาเธอเล่นกับตูด สาวเขินอายแทนออกสงบเสงี่ยม
「หม่าม๊าาา~ ขนม~」
「หม่าม๊าาา~ ฉี่~」 「หม่าม๊าาา ง่วง~」
ขณะโดโรเธียเคลื่อนตัวไปภายในครัว เด็กๆบางคนผู้ดูแล้วยังคนตัวน้อยๆตามแผ่นหลังเธอไปในแถว
ถ้านนน่าอยู่ตรงนี้ เธอน่าจะร้องออกบอกบางอย่างเหมือน “นี่คือบ้านเด็กกำพร้าหรือยังไงนี่!? ได้โปรดตัดสินใจให้ดีว่านี้” อย่างไรก็ตาม สมาชิกครอบครัวตรงนี้ อิริจิน่ากับปีปี้ มิได้ได้ขัดคับข้องใจกับรายระเอียดเล็กๆเหล่านี้
ระหว่างกำลังรออาหารมาลงท้องให้ออกมา อิริจิน่าฆ่าเวลาไปโดยการกำลังใช้ความเด้งๆข้องโซฟานั้นเพื่อดีดปีปี้ขึ้นลอยๆ ปีปี้หัวเราะร่าทำท่าร่างกายในกลางอากาศทุกคราวไปเมื่อเธอถูกส่งไปข้างบน
สองสาวๆชนกายากับกันและกันแล้วมีความสุขกับพวกเธอเองแม้มองแล้วกางเกงในปีปี้แววออกเปิดเผยให้ทุกคนเห็น
「ออุ่…… กางเกงใน……」
「ปัดโถ่ครอลลูกเอ๋ย นี่ไม่ใช่เวลามามีอารมณ์นะ มาช่วยนี่ซี่อย่านิงๆ! ไปใส่ฟืนเข้ากับไฟแล้วพาตัวไปตักน้ำตักท่ามา」
「โอเคคร้าบบบ」
แม้นครอลนั้นจะตัวหนาๆมีกล้ามขึ้น โดโรเธียยังคิดกับเขาเป็นลูกชายเธออยู่
เมื่อได้แสดงฝั่งนิสัยน่าขายหน้าสู่ตาแม่ ตัวชายห่อไหล่ลงแล้วเดินไปไหล่ห่อๆสู่บ่อน้ำ ณ ลานบ้าน
เมื่อครอลตักเติมเต็มน้ำในถังจากในบ่อ ชายหนึ่งคนเรียกเขา
「ขอโทษที่สร้างปัญหาให้นายนะ! ฉันอยากจะมาหาลอร์ดฮาร์ดเลตต์!」
นายของบ้างพาเมลกับลีอาห์สู่งานเลี้ยงด้วยดังนั้นนี่น่าจะมิใช่แขกผู้นำการนัดเตรียมอย่างเพียรพร้อม
ถ้าเช่นนี้ ครอลมุ่งมันใจว่ามันไร้สำคัญถ้าตัวเขาตอบไปมั่นแทนนายท่าน
「ขอถามได้มั้ยครับว่าผู้ใดอยากรู้?」
「เราคือสมาชิกยามวัง! เราจะเข้าพบเจอร่วมกับลอร์ดฮาร์ดเลตต์เร็วด่วนๆ」
หลังเขารถม้าหลากหลายคันกับเหล่าชายประมาณการแล้วนั้นนับได้ 50 คนยลเห็นเป็นยามวัง – ภาพไม่ธรรมดาซึ่งทำให้เขาสงสัย – เพราะเพราะพวกเขาคือยามวัง เขาไม่ระวังแล้วปฏิบัติกับพวกเขาด้วยความคิดว่าเหล่านี้ไม่ควรค่าจะมิได้
「ตอนนี้ฮาร์ดเลตต์ซามะไปธุระอยู่ครับ」
「อะไรนี่!? ……เขาไปที่ไหน?!」
ชายชัดเจนแสดงออกวาตัวเขาอยู่ในความรีบๆมากเพียงไหน
แล้วเขาก็ลืมจะรักษาคำให้เกียรติด้วย กำลังขึ้นเสียงแล้วตะโกนออกมาแทน
「…… ผมเป็นแค่คนรับใช้เท่านั้นเองผมเลยไม่รู้ครับ ท่านเขาพานายหญิงไปกับเขาด้วย」
ครอลก็คิดว่าพฤติกรรมเขาแปลกๆแล้วมั่นจนใจไม่คิดมอบบอกเป้าหมายนายท่านออกไป
กำลังได้ยินเสียงตะโกนในโกรธา ปีปี้โผล่หัวมาออกจากประตูของคฤหาสน์ ซึ่ครอลนั้นส่งสัญญานไปแล้วเสร็จด้วยสายตาของเขา
สาวเข้ากลับไปในไวฉับพลัน
「เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?」
「ไม่รู้ครับ」
เงียบงันอันเวลาสั้นๆหล่นตกลงมาสู่สองบุคคล จากนั้นยามวังกระซิบบางอย่างเข้ากับกัน
บางคนในระแวกบ้านเริิ่มออกพามากันหาดูอย่างคิดๆว่าอะไรเกิดขึ้นกับการตะโกนเสียงดังทั้งหมดนั้น
เมื่อเห็นว่าพวกเขาสร้างเหตุการชัดเจนแล้ว ยามวังเบี้ยวใบหน้าจากเดิมๆสู่บูดๆ
「…… มันน่าเสียดายเมื่อเราปล่อยเสือหนีไป แต่ช่วยไม่ได้แล้วตอนนี้!」
ชายผู้ทักทายครอลพลันชักดาบแล้วทุคนหลังตัวเขาก็ทำเหมือนกันหมด พวกเขาต้องเตรียมตัวไว้แล้วสำหรับเมื่อการปลอมตัวล่มเป็นล้มเหลว
「ฆ่าทุกคนผู้เกี่ยวข้องกับฮาร์ดเลตต์!」
「-กึ!」
ครอลคาดหวังส่วนหนึ่งว่านี่จจะเกิดขึ้นแล้วม้วนลงตัวตัวกลิ้งไปพากายาหนีดาบยาวอันเหวี่ยงลงสู่เขา จากนั้นเขาพลันปิดประตูซึ่งแยกลานบ้านกับคฤหาสน์หลักออกแล้วใส่กลอน เห่าผู้คนใกล้ๆในระแวกผู้แอบมองทั้งหมดร้องพร้อมๆกันแล้วปิดหน้าต่างกับประตูลี้ๆกัน
พวกเขาเห็นกันได้ชัดสุดขีดแต่มันไร้เหตุผลที่ต้องพาตัวพวกเขาเองไปเกี่ยวข้อง
「ไอ้บัดซบเอ้ย!」
ศัตรูถีบประตูในความรีบ แต่นั่นไม่ได้ใกล้เคียงพอกับการทำประตูเสริมความแข็งแกร่งพังลงไปได้
แม้ว่าพวกเขาอ้อมๆไปรอบๆ กำแพงทำจากหินและถ้าพวกเขานั้นอยากไต่ขึ้นๆไป พวกเขาจะได้ไปพบโดนกับกับดักดีดๆอันติดตั้งอยู่โดยซีเลีย
มันจะไม่ง่ายมากสำหรับพวกเขาจะเข้าไป
「รีบๆแล้วจัดการพวกมัน!」
แต่ประตูนั้นไม่ได้ถูกต้องตรงๆว่าเป็นประตูรั้ววัง
มันจะแคล้วแต่ไม่นานถ้าหลายชายใฝ่กระแทกกายไปเรื่อยๆกับมัน
ด้วยแค่ถังในมือเขา ครอลทำอะไรไม่ได้แม้เขาอยากทำ
อย่างไรก็ตาม ณ ยามนั้น เสียงตะโกนหนึ่งมาพร้อมเสียฝีเท้าดังๆได้ยินมาเข้าหาเขาจากภายในคฤหาสน์
「คนร้าย-!? แกจะถูกแทงแยงหอกให้ม่องสิ้น!!」
อิริจิน่าพุ่งดุจระเบิดออกนอกคฤหาสน์โดยการทำลายประตูแล้วแทงหอกออกไปโดยไม่ถามไม่ไถ่
หนึ่งชายผู้พุ่งบุกสู่ประตูเพื่อทำลายมันรับจิ้มทิ่มหอกชัดๆผ่านทะลุมุเข้าหน้ายาวไปสู่ในหัว
「ลงโทษ! ลงโทษ!」
อิริจิน่าดึงหอกออกโดยพละกับกำลังจากนั้นใส่แรงภายในกายเข้าสู่แทงหลายทีติด
กำลังแทงๆชายผ่านหัวใจเขาแล้วฆ่าเขาสิ้นไปตายอีกคน แล้วจากนั้นฟันคว้านท้องสองคนอื่นเพื่อทำให้บาดเจ็บ
「อะไรของอีคนนี้วะเนี่ยแม่งเอ๊ย!?」
「เชี่ยเอ้ยเธอแทงทะลุเกราะโซ่ง่ายๆเลย!」
อิริจิน่าค่อนข้างมีแรงป่าเถื่อนอยู่มากเมื่อเทียบกับพวกผู้ชาย ดังนั้นเกราะโซ่เหล่านั้นอันพวกยามกำลังใส่ๆไม่เพียงพอป้องการแทงมาของเธอ
「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! เตรียมตัวซะ!」
หอกวิ่งพาพลันผ่านทะลุสู่ต้นขาชายอีกคน แล้วเมื่อเขาล้งลมไปบนพื้น อิริจิน่ามอบส่งลงการแทงสู่หน้าเขาเพื่อจบชีวิตเขาลง
「จึ เปลี่ยนอาวุธ! ดาบหนึ่งมือพาเราเสียเปรียบ! !」
พวกผู้ชายพากันตามทิ้งดาบมือเดียวอันถูกให้ไว้ใช้กับยามวังโดยเฉพาะแล้วจากนั้นหยิบหอกคู่ปืนธนูออกมาจากรถม้า
พวกเขาต้องตัดสินกำหนดแล้วว่าการปลอมตัวไร้จุดหมาย ณ จุดนี้
「ครอล ไปหยิบดาบมา! ระหว่างนายทำให้เด็กๆข้างในวิ่งหนีกันไปด้วย!」
「ครับ!」
อิริจิน่าจับประตูคฤหาสน์อันเธอทำพังด้วยตัวเธอเองแล้วใช้แทนโล่ เจตนาว่าจะหยุดศัตรูด้วยกำลังลงไว้ในตรงนี้
ครอลไร้อาวุธมุวิ่งด้วยความเร็วสายฟ้าฟาด
「ยิงๆเธอให้ตายห่าผ่านรั้วไป! ใช้ปืนธนูของพวกมึงๆเพื่อ-…..ว๊าา!」
แค่เมื่อจะจ้องยิงอยู่สรุปมั่นการเล็งบนอิริจิน่า ลูกธนูหนึ่งโดนเขาเข้าระหว่างคิด
「น-นั่นมาจากไหนวะ!?」
คำตอบคือปีปี้ ผู้ไต่ไปบนหลังคาคฤหาสน์แล้วเสร็จ
ระยะไม่ใช่แค่แม้แต่สิบเมตรและเธอก็ชิงเปรียบความสูงด้วย
มันยากไม่น่าเชื่อว่าเธอจะพลาดเป้า
—————————————————————
「แม่!」
「ครอล!? กำลังเกิดอะไรขึ้น?」
「ฟังผมนะแม่ แค่ไปซ่อนในห้องใต้ดิน! พาทุกๆคนไปกันด้วย!」
「ต-แต่เราต้องปกป้องคฤหาสน์……」
ในการแลกเปลี่ยนสำหรับการดูแลคฤหาสน์ บ้านถูกมอบให้เธอเพื่อดูแล เธอจึงคิดทันทีเกี่ยวกับว่าพวกเขาทั้งหมดจะถูกไล่ออกไปได้อย่างไรถ้าพวกเขาทำบางอย่างที่เป็นภัยสู่บ้าน
「ลืมๆเกี่ยวกับนั่นในตอนนี้ก่อน! ผมจะป้องมันเอง!」
ครอลฉับๆหยิบดาบขึ้นแล้วมุงหน้าสู่ประตูหน้า
โดโรเธียจับชายน้อยๆผู้อยากวิ่งตามไปไว้แล้วพาทุกคนลงสู่ห้องใต้ดิน
—————————————————————
「ซอระย่าา!」
「กุ่ อีนี่-!」 「หนึ่งนี้มีทักษะจังวะแม่งเอ้ย!」
อิริจิน่าปกป้องปัดการโจมตีไปไกลๆด้วยรั้วระหว่างเหวี่ยงหอกเธอแล้วได้จบชายตายลงล้มไปลับอีกสอง
คนเหล่านั้นผู้กำลังอีกนิดๆจะยิงอิริจิน่าถูกจบสิ้นชีวีวายไร้เวลาปลงโดยลูกธนูโดยปีปี้ลงหนึ่งตามๆกันเรื่อยๆ
ถ้าอะไรดำเนินต่อไปแบนี้ สาวๆจะสามารถยั้งไว้ได้ แต่ศัตรูเลือกทำบางอย่างอันหาญกล้า
ตูดพวกม้าถูกเชือดเฉือนด้วยดาบแล้วพวกมันถูกสั่งส่งให้พุ่งไปชนเอาเข้าประตู
「จึ!」
อิริจิน่าม้วนหน้าหลบแล้วหลีกเลี่ยงชิ้นเศษไม้กระจายมา รถม้าเสียหายย่อยยับอย่างหนักหน่วงแล้วม้านั้นล้มตายไปหลังจากโดนแยงแทงด้วยรั้วเหล็ก แต่ทางเข้าแตกแยกทำลายลงไป
「ศัตรู…… มีอยู่เหลือประมาณ 30 เหรอ?」
สีหน้าอิริจิน่าเปลี่ยนกลายเป็นมืดมน
เธอบอกได้พวกชายเหล่านี้มิใช่มือสมัครมาเล่นๆแค่จากการสู้ๆกับพวกเขา
แต่สามารถดันพวกเขากลับไปกันด้วยประตูรั้วด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งแต่ถ้าพวกเขานั้นท่วมเทกันเข้ามา เธอจะไม่สามารถยืนทนการโจมตีพวกมันทั้งหมดไหวได้
ปีปี้ก็เริ่มถูกเล็งโดยปื้นธนูแล้วแล้วไม่พบแอบมาโผล่หน้าดูออกมาจากหลังคา
เพราะไม่มีระยะมากระหว่างพวกเธอศัตรูก็ควรจะเธอเล็งเธอแม่นด้วย
「อิริจิน่าซัง!」
ครอลรีบออกจากลาคฤหาสน์พร้อมดาบเขาในมือ
ทักษะเขากำลังขาดและเขาน่าจะไม่ได้ช่วย แต่การเพิ่มจำนวนหัวของตัวคนยังเป็นที่ซาบซึ้ง
「เด็กๆอยู่หลังเรา เราจะปกป้องพวกเขาจนตัวตาย!」
「ครับ แน่นอน!」
「ฆ่าแม่งให้หมด!」
ศัตรูดันมาสู่ด้านหน้าทั้งหมดพากันมาคราเดียว
「ครอล ดูหลังฉันไว้!」
อิริจิน่าควงหอกเธอแล้วกระโดดไปเข้าสู่กลางวงดงศัตรู กำลังใช้พลังเธอเพื่อล้มมันไปไกลๆห่างทั้งสองคนผู้อยู่หน้ามากับโล่ หมุนเหวี่ยงหอกสู่หน้าแยงขึ้น เธอแทงเข้าคอของศัตรูอีกคน ฉีดพ่นเลือดลงไปไกลทุกที่ขณะชายล้มลงคู่รูในคอเขา จากนั้นเธอย่อตัวแล้วลดท่ายืน ทำกวาดวาดต่ำด้วยหอก
「อุว้า!」 「กิ่ย้าาา!」
สองศัตรูถูกตัดขาแล้วล้มลง ระหว่างอีกหนึ่งผู้กระโดดหลบ แม้เขากลายเป็นเสียสมดุลเห็นเด่นชัด
「นั่น!」
กำลังง้างหอกกลับ เธอทำการแทงสามทีด้วยความเร็วสูงๆ แทงทะลุสู่หัวใจไปแม่นๆใส่ศัตรูสามผู้เซโย้อยู่แล้วจัดการพวกเขาในเวลาพริบตาปิด
「ฉันยังไม่เสร็จ!」
เฉือนเร็ววิ่งพุ่งมุ่งสู้หน้ากับคอของศัตรู – การโจมตีแรงๆออกแรงหสาหัสด้วยเต็มพลังหลังพวกมันฉีกผ่านโล่ทะลุของพวกผู้ชายมั่นป้องกัน แล้วแทงทะลุผ่านเกราะโซ่ไปเข้า ณ ท้องของพวกเขา
「ผู้หญิงคนนี้มันอะไรเนี่ย!?」
「พละกำลังเธอโคตรเยอะ! อย่างเอาตัวพาไปลองป้องกันโจมตีของเธอ!」
อิริจิน่าวิ่งทั่วลานบ้าดับลิบชีวันศัตรูสี่พร้อมเพรียงกัน แต่เพราะความต่างออกไปในจำนวนมากคนบุกผูกชะตาไว้ให้มุ่งล้อมอ้อมสู่หลังเธอ
「ล้มตายเสีย!」
ชายเข้าหาคืบคลานเข้าใกล้สู่แผ่นหลังอิริจิน่าขณะเธอสู้อยู่ พร้อมจะเหวี่ยงลงดาบของเขาลง
「ฉันไม่ปล่อยหรอก!」
ครอลเข้าปะทะปะชายนั้น
เขาเหวี่ยงโค้งดาบลงตรง ณ ชายแล้วการโจมตีเขาโดนไหล่ชายคนนั้น อย่างไรก็ตามด้วยความขาดกำลังวังชา มันได้เด้งออกเกราะโซ่ แต่ถึงอย่างไร ดาบทำหน้าทีเป็นไม้ไว้ตีได้ ทำให้ชายเจ็บตัวจับหัวไหล่แล้วทิ้งดาบเขา
「กุ่!」
「ทอระย่าาา!」
ครอลใส่พละของทั้งกายหลังเหวี่ยงแนวนอนเขาแล้วตัดหัวของตัวชายจะตายลงไป น้ำพุแห่งสายเลือดเกิดปะทุจากจากช่องเปิดเพิ่งสร้างใหม่แล้วชายทรุดล้มลงหลังจากพยายามหยุดสายเลือดจากคอเขา
「ฮ่าา ฮ่าา…… ฉันจัดการ……พวกเขาหนึ่งคนแล้ว」
「ไอ้เด็กเวรตะไลนี่!」
ครอลยังคงคิดๆอย่างดีๆยังไม่ได้หลังจากการฆ่าครั้งแรกเขา ถีบข้างหน้าดุร้ายพาลมออกปอดเขาแล้วก่อให้เขาเกิดยับย่อในความเจ็บ
「กูจะฆ่าหน้าอย่างมึง!」
ดาบโจมตีพาพลันตามมาถูกกีดกันพอได้อยู่อย่างไรก็ไม่รู้แต่เขาเรียกๆพากำลังใดๆมาไม่ได้เลยแล้วถูกดันล้มลง ขณะดาบศัตรูปะทะค้างพาดันกันกับของเขา ใบมีดนั้นเนือยมาสู่คอเขา
「ฉันพูดไปว่าฉัน…… จะไม่ตาย」
อัลม่าควรกำลังรอเขากลับไป
เช่นนั้นถ้าเขาตายไป แน่แท้ๆสาวจะร้องไห้สุดโศกเศร้าจากนั้น……
「เธอจะโดนเอเกอร์ซามะเอาไป!」
ภาพของสาวในดวงจิตซึ่งคิดรักถูกจับยัดเอาเด้ากระแทกโดยนายท่ายพร้อมหน้าตารอยยิ้มโอ้อวดตัวมั่นใจภาพเด้งโดดนำมาสู่หัวเขา
「พี่จะทำให้หนูลืมครอลจบลบทุกอย่าง……」
「อ๊านน เอเกอร์ซามะขา! พี่ใหญ๊ใหญ่มากกว่าของครอลไปเย๊อะเยอะ~!」
บุคคลอันเป็นที่รักในดวงใจถูกกดทับลับตัวมีดโดยผู้ชายกล้ามกายโตแล้วถูกเด้าเข้ากระแทกด้วยการแทงแรงๆล้ำจากสะโพกของชาย
รูเล็กๆของสาวน้อยๆ ซึ่งเคยแค่รู้จักพบอุปกรณ์ครอล ถูกกำลังถูกแหกๆแหวกยืดๆโดยกระดออันหนาๆเลยใหญ่ไปกว่าแขนเขา แล้วสิ่งนั้นมันดันท้องเธอขึ้นจากข้างในในแต่ละแทงๆ
ในท้ายที่สุดแล้ว อัลม่าสลบไปจากความเสียวคู่น้ำกามหนักใหญ่จากอสุจิถูกอัดฉีดเข้าไปใน……
「เหมือนฉันจะยอมหยุดดิ้นสิ้นตรงนนนี้!!」
เขาตะเบ็งสุดแรงเท่าเขาทำได้แล้วเตะชายผู้กดเขาลงอยู่เข้าในสองใบไข่
「มุ่ก๊าา!」
「อัลม่าคือผู้หญิงของฉันเว้ย!!」
ครอลดันชายไปผู้จับเป้าอย่างอ่อนแอแล้วจากนั้นเข้าดาบเคียงแขนสู่หัวศัตรูก่อนเขาลุกฟื้นขึ้นมาได้
เลือดฉีดๆออกแล้วชายกระตุกก่อนกลายเป็นทรุดสู่พื้นดินแล้วเปลี่ยนสู่กองเนื้อไม่เคลื่อนไหว
「ทำได้ดีมาก!」
อิริจิน่าตะโกนดังชมชายหนุ่มแต่ตัวเธอเองเผชิญหน้ากับสามศัตรูอยู่พร้อมๆกันเธอเลยไม่มีเวลามากเพื่อมองดูไกลไปที่อื่น
แค่เมื่อครอลกำลังเข้าสู่ตำแหน่งเพื่อมอบการสนับสนุนเสริม เขาได้ยินคำพูดออกหัวกลวง
「เฮ๋? อะไรกันมันของคนนี้นี่…… กำลังทำอะไรอยู่?」
เจ้าของเสียงคืออลิส
เธอออกจากห้องน้ำไม่รู้แม้แต่นิดถึงความวุ่นวายแล้วมาตรวจดูว่าสิ่งใดกำลังเกิด
ห้องน้ำกันเสียงเสียงดังๆจะไมส่งออกสู่นอกห้อง แต่อลิสเป็นคนแปลก
เธอพิจารณาพาคิดว่าการขับถ่ายเป็นความเสียวด้วย
เธอพยายามกินอะไรเผ็ดๆแล้วมีความสุขจากความเจ็บๆรูตูดแสบๆไม่ว่าเมื่อไรก็ตามเมื่อเธอเล่นกับตัวเธอเองในตามรายวัน
เพราะสภาพความเงี่ยนอยู่สูงๆ เธอไม่ได้ยินเสียงวุ่นวายอะไรบ้างอันอยู่รอบนอกเธอ
「เอ๋!? เอออ๋!?」
สาวรู้สึกสับสนขณะเธอถูกแทงมาสู่สภาพสิ่งที่เกิดกำเนิดขึ้นกับทางเข้าคฤหาสน์ที่ทลายลงแล้วล้มลงก้นแนบพื้น
「ยัยบ้า! ไวๆไปข้างในเร็วๆ! จึ!」
อิริจิน่าตะโกนร้องสู่สาวแต่ถูกกดดันมาเข้าสู่สถานการณ์สาหัสขึ้นในการขาดสมาธิเพียงเล็กน้อยนั้น
ครอลใฝ่ใจจะไปช่วย แต่เขาจำเป็นต้องปกป้องแผ่นหลังออิริจิน่าหรือเธอจะถูกเอาชนะและดังนั้นเขาใช้ความพยายามช่วยอลิสมิได้
เพราะทั้งหมดถ้าอิริจิน่าลิบล้มลงทุกสิ่งอย่างจากนั้นจะพาจบสิ้น
ณ ทันใด ผู้ใช้ปืนธนูผู้ยิงอยู่กับปีปี้ถูกลูกธนูเข้าทิ่มแทงเข้าหน้าผากแล้วล้มลง ลูดอกกำลังบินออกกสู่ทิศทางต่างออกไป
ลูกดอกนั้นกำลังโค้งไปตรงๆ ณ อลิส…… กำลังบินผ่านต่อจากสาวแล้วเฉี่ยวเธอ
「ไม่……ฉันไม่ชอบนี่เลย……อะไรโหดร้ายเหล่านี้…… หยุดมันน้าาาาา!!」
ผมอลิสถูกย้อมแดงในทันใด
ผมเธอดูแดงเท่าดวงไฟ
「ไปไกลๆน้า!」
อากาศหน้าสาวเริ่มบิดเบี้ยวเฉลียวมองแล้วเหมือนวันหน้าร้อนไฟบินระเบิดออกไปไกลข้างหน้า
「อะไรวะ!?」 「นี่มัน-!」 「อุว้าาา!」
อัคคีเหมือนหวิดต้นไม้ในสวน อิริน่ากับครอลย่างประชิดติดกับฝูงศัตรู
「ร-ร้อน! กิ่ย้าาาา!」
「ใครก็ได้ดับไฟที!」
พวกผู้ชายหลายคนถูกโอบล้อมคลอกไฟแดงแล้วล้มลงบนพื้นระหว่างชายอื่นพยายามสุดสามารถเพื่อกระทืบดับดวงไฟ
「ว-เวทมนตร์?」 「อลิส……เธอ-」
อิริจิน่าเหม่อลอยมองสาวเรื่อยๆ
เส้นผมซึ่งละม้ายไฟแดงๆไม่เสียสีแรงกล้าของมันไปสักนิด
「อย่าเข้ามาทีนี่……」
「ผู้ใช้เวทมนตร์ หือ……ยังไงก็ตามแล้ว-!」
ผู้บุกรุกมุใจไม่ยอมแพ้
เวทมนตร์คือพรสวรรค์อันหายากสุดเส้นขีดและความแข็งแกร่ของพลังนั้นต่างออกไปหลายๆแบบกว้างอยู่ในหมู่บุคคลเหล่านั้นผู้มาพร้อมทักษะนั้น
ผู้ใช้เป็นได้ถึงนักเวทย์แห่งตำนานผู้ร่ายเวทมนณ์บนระดับภัยพิบัติไปถึงเศษขยะไร้ค้าผู้ดิ้นรนบนแค่จะให้น้ำร้อนต้ม
แม้ว่าชายโดนเวทมนตร์อลิส มันไม่ได้เผาพลาญคลอกหนักๆขนาดนั้นแล้วเขายังคงมุ่งสู้ได้
ด้วยระดับไฟเท่านั้นเอง เขาคิดว่าจะมีโอกาสถ้าเขาโยนหม้อน้ำมันใส่เธอหรือเขาเข้าประชิดปิดระยะระหว่างพวกเธอได้
「เน้นอีสาวนั้น! เราจะบุกเข้าไปทั้งหมดพร้อมๆกัน……」
「ถ้าอย่างนั้นแล้วแลแกจะไม่ถอย……」
ผมอลิสสว่างขึ้นหนึ่งระดับ
「ถ้าอย่างนั้น ฉันโทษเกี่ยวกับนี่」
อีกครั้งหนึ่ง อากาศหน้าอลิสบิดเบี้ยวแล้อัคคีพาปรากฏจากที่ไหนก็ไม่รู้
「ฟังนะเว้ย! เราจะบุกเข้าพร้อมๆกันเมื่อเธอยิงแล้วจากนั้นฟันตัวเธอเป็นชิ้นๆ!」
ผู้โจมตีเพียรพร้อมจะพุ่งเข้าตีเข้าไปแต่อิริจิน่ากับครอลยื่นหน้าทางพวกเขาเพื่อเลี่ยงๆไม่ให้พวกเขาทำเช่นนั้น
「จริงๆ……ฉันขอโทษ!」
อลิสยิงไฟใส่ศัตรู
พวกผู้ชายผู้กำลังจะพุ่งไปหยุดขยับ
「ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย……」
อัคคีนั้นไม่เหมือนหนึ่งมีก่อนหน้า
ลูกบอลไฟกว้างพร้อมวง 1 เมตรบินยิ่งเร็วจัดกว่าลูกธนูแล้วชนเข้าสู่ชายผู้อยู่หัวของตัวฝูง
ชายผู้รับเข้าเต็มๆจากการโจมตีเปลี่ยนไปสู่เถ้าถ่านทันทีแล้วเกราะโซ่เหล็กสองแสงแรงสว่างแดงขณะมันละลายออกนอกตัวเขา กำลังทำให้อัคคีอันถูกติดชิดเชื้อเพลิงโดยหม้อน้ำมันดูอ่อนแอ
ไม่กี่ช่วงเวลาต่อมา เศษใฟเป็นก้อนๆกระจายเด้งออกสู่รอบข้างศัตรูแล้วระเบิด
「ร้อนมาก!」 「ครอล หมอบลง!」
แม้ว่าไฟไม่ได้ไปบริเวณที่ครอลกับอิริจิน่ากำลังยืนออยู่ พวกเธอยังคงรู้สึกถึงคลื่นความร้อนเข้มข้นจากระเบิด
ด้วยมันชัดจัดจนเห็นตรงนี้ว่าไม่มีจุดหมายที่พวกเธอจะยืนมั่นคงขวางอยู่ตรงนี้ ทั้งสองกระโดดออกข้างๆแล้วมองดูเหมือนเจอความมหัศจรรย์ขณะศัตรูเผาไหม้โดยไฟคลอกสู่ความตาย
「สัตว์ประหลาด…… อสูรแห่งอัคคี」 「ถอย! หนี!」
ไม่กี่ศพถูกไหม้กรอบระหว่างไม่มีอะไรนอกเสียจากซากที่เหลือๆของเหล็กถูกทิ้งเหลืออยู่บนชายผู้รับโดนเต็มๆ
ผู้รอดชีวิตซ่อนความความรู้สึกเจอปัญหาของพวกเขาไม่ได้
「มัน…… โอเคแล้วมั้ยในตอนนี้?」
อลิสถามอีริจิน่าด้วยสีหน้าออกเศร้าๆ
「ยังก่อน…… ศัตรูมันยังไม่จากไป!」
กำลังใจศัตรูดูเหมือนถูกทำลายลงแล้วด้วยโซ่เส้นอันพาเหตุกาณ์มาแต่รถม้าชุดใหม่วิ่งเข้ามา
เป็นผู้ชายผู้ล่าแล้วฆ่าลงคนไปเป็น 100 คนเข้าด้วยกัน มันธรรมชาติสำหรับพวกเขาว่าจะมีกำลังเสริม
ศัตรูไม่มีคิดในใจว่าจะรักษารูปลักษณ์ไว้แล้วยิ่งเตรียมพวกหม้อน้ำมันซึ่งมีไฟติดอยู่
「มันจะแย่ๆถ้ามันเผาไหม้ทั้งคฤหาสน์…… แล้วก็เหล่าเด็กๆจะอันตราย!」
「แต่……」
ครอลร้องขอสุดเท่าที่ทำได้แต่อลิสดูเหมือนลังเล
เธอต้องเกลียดที่ต้องใช้เวทมนตร์ลงบนคนอื่นแต่มันช่วยไม่ได้จริงๆในสถานการณ์เช่นนี้
เวลาไว้ตัดสินใจกำลังวิ่งหนีไปไกลลิบยิ่งพวกเธอปล่อยให้ศัตรูเตรียมการเสร็จ
มันเป็น ณ ตอนนั้นเองครอลนึกขึ้นแล้วจำได้ถึงความโปรดทางเพศเธอ
「ถ้าพี่ปกป้องคฤหาสน์กับคนอื่นๆทุกคน เอเกอร์ซามะจะให้รางวัลพี่!」
อลิสกระตุก
「ผมจะขอให้เอเกอร์ซามะแทงทะลวงลึกควงๆยิกๆแรงซ้ำๆสู่ตูดพี่ด้วยควยเขาจนกว่าพี่จะสติเสียเลยล่ะ!」
「……จริงๆนะ?」
「แน่นอน! ลอร์ดฮาร์ดเลตต์จะหาทำแบบนั้นแน่เป็นอย่างน้อยถ้าเธอปกป้องผู้หญิงของพี่เขา!」
อิริจิน่าเข้าโดดโผโผล่มาร่วม
「……ได้เลย ถ้าอย่างนั้นฉันจะเผาๆพวกนั้นพลันหมดสิ้นไป」
ผมของอลิสๆยิ่งสว่างยิ่งแดงสดขึ้น ทำให้มันดูเหมือนแล้วผมเธอที่จริงนั้นมันติดไฟ
「ได้เลย เราจะเผาแม่งทั้งคฤหาสน์ลงไปด้วยกันกับอีสัตว์ประ-…… เดี๋ยวเว้ยเฮ้ย นั้นมันอะไรกันวะ!!?」
มันมิใช่แค่อากาศหน้าอลิสซึ่งเริ่มบิดเบี้ยว
เหนือหัวของพวกศัตรูบนถนนหน้าคฤหาสน์ลูกบอลไฟคล้ายก่อนหน้ามาปรากฏประมา 5 เมตรในอากาศ
「โอ้พระเจ้าแห่งการต่อสู้……ช่วยเราแคล้วฝันร้ายนี้」
「นี่มัน…… ไม่ใช่ภาพลวงตา…… เป็นไปไม่ได้」
ศัตรูเริ่มไม่อธิษฐานก็สาปแช่ง
อย่างคาดได้ ขณะมากกว่า 20 ลูกบอลไฟได้ปรากฏกำลังลอยอยู่ส่ายไหวๆจนถึงช่วงเวลา ณ สุดท้ายของความจริง
ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกมันแต่ละลูกกำลังเพิ่มๆใหญ่ๆขึ้นมากกว่าหนึ่งซึ่งถูกสร้างมาในตอนแรก
「ขอโทษเกี่ยวกับนี่」
ทันตาเมื่ออลิสขออภัยอีกครั้ง ลูกบอลกลมอัคคีร้อนๆตงลงดั่งสายฝนสู้พื้นโลกใบนี้
「「「－－－－！！」」」
เสียงร้องซึ่งเอ่ยเป็นวาจาออกมามิได้แห่งทุกข์ยากความทรมานเกินจะเอาหัวจินตนาการดังก้องทั่งถึงทั้งเมืองหลวงในค่ำคืน
คนเหล่านั้นผู้ไหม้เป็นถ่านในทันทีคือโชคดี ระหว่างเหล่านั้นผู้โดนลูกบอสไฟระเบิดออกถูกไฟคลอกแผดเผาทำอะไรไม่ได้
ลูกบอลไฟพร้อมทิศทางกำหนดมาก่อนแล้วไม่แตะโดนทั้งสองข้างของบ้าน มีแค่เปลี่ยนข้างหน้าถนนสู่ทะเลเพลิงเท่านั้น
เหล่านั้นผู้โดนตรงๆรับซัดด้วยลูกบอลไฟแผดเผาเป็นก้อนถ่านแล้วแตกไป เหล่านั้นผู้ติดไปกับรัศมีระเบิดไหม้ดิ้นสู่สิ้นไประหว่าตะเบ็งร้องขอชีวิต และเหล่านั้นผู้ออกแรงลงวิ่งหนีเข้าชนไฟบนถนนแล้วก็ไหม้ถึงตาย
「ดุร้ายมาก……」 「ถ้าอย่างนี้นี่คือเวทมนตร์……」
อิริจิน่ากับครอลถูกปล่อยไว้อ้าปากจนคางจะหลุด
เหงื่อซึ่งกำลังหยดของเธอไม่ใช่แค่จากการต่อสู่ก่อนหน้านี้
อุณหภูมิรอบๆพวกเธอร้อนมากจนมันรู้สึกเหมือนฤดูร้อน
ในที่ท้ายสุดๆดวงไฟสงบลง
อะไรซึ่งเหลือบนคนคือผู้คนกับพวกม้า ที่ถูกลดลบค่าลงเป็นรูปแบบตัวเองอันเปลี่ยนเป็นเถ้านถ่านพร้อมถ่านจะดับส่องแสงไฟออกแดงๆอยู่น้อยๆและจากนั้นแอ่งแยกออกกระจายลงสู่ถนนพื้นปูหินน่าจะจากการกระแทกของลูกบอลไฟทั้งหมด
「มันจบแล้ว」
「「…………」」
ในที่สุดอลิสพูดบางอย่างระหว่างคนอื่นอีกสองคนยังคงเงียบ แม้ว่าสาวดูเหมือนเศร้าแล้วปิดตาของเธอ
「เหลือเชื่อ! อลิส! ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย!! ช่างเต็มไปด้วยความสุข ช่างเต็มไปด้วยความตื่นเต้น!!」
「อุ อุ-」
อิริจิน่าจับอลิสแล้วยกพานำเธอขึ้น กำลังตะโกนโห่ร้องดังในการฉลอง
「ขอบคุณที่ปกป้องคนอื่นนะครับ!」
ครอลกอดสาวแต่ไม่ได้ใช้สติคิดทำ
「เอ๋ เอ๋…….มันมะ- ไม่ใช่บางอย่างเหมือนอย่างนั้น…… สักนิด」
อลิสซ่อนหน้าเธอ กำลังรู้สึกเขิน
ผมแดงๆของตัวเธอเสียความสว่างงามเงาลาไปอย่างช้าๆและแล้วนั้นสีจากพาหายไปจากเส้นผม ปล่อยเธอเหลือไว้ด้วยผมขาวๆ
「อลิส? ผมเธอ-…….」
「……เมื่อหนูใช้พลังเวทมนตร์ไปหมดแล้ว…… มันเสียสีมันไป ถ้าหนูปล่อยันเอาไว้ลำพังสักพัก มันจะกลับไปปรกติ……」
มันเมื่อตอนอลิสลูบๆเส้นผมของเธอเองอย่างเขินๆ
「ป-ปล่อยข้าไป! ไอ้สัตว์ประหลาด!!」
ชายหนึ่งพึงตะโกนมาให้ได้ยินจากลานบ้านคฤหาสน์
「คุ! ผู้บุกรุกคนอื่นเหรอ!?」
อิริจิน่ากำหอกอย่างรีบๆแล้วรีบไปหาเพื่อยืนยันสถานการณ์
เมื่อเธอถึง ณ ที่นั่น เธอเห็นสองบุคคล มีหนึ่งซึ่งดูเหมือนชายคนหนึ่งจากผู้โจมตีกลุ่มก่อนหน้า
อีกคนหนึ่งคือ…… ค่อนข้างตัวเล็กกว่า มีผมสีทองมองแล้วงดงามอธิบายยากมาก กำลังใส่ชุดสีดำ กับลักษณะดูสวยๆเห็นแล้วลืมหายใจ
ความสวยนั้นกำลังยกชายหนาๆนำพาขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อด้วยแค่แหนึ่งของแขนเพรียวเรียวของเธอ
「ฟุมุ ฉันกำลังคิดอยู่ว่าเสบียงอาหารเราจะมีปัญหาถ้าบ้านเขาถูกเผาไหม้…… แต่เขาควรบอกฉันมาก่อนว่ามีนักเวทย์ประจำการอยู่ที่นี่ ทำฉันกังวลใจไม่จำเป็น…… ฉันต้องการกินขนมเพื่อทำความหิวฉันพึงพอใจ」
ผู้หญิงวางมือเธอลงบนอกของชายผู้เธอจับไว้อย่างช้าๆ
「หยุดมันน้าาาาาาาา!! กกกกี๊—อออออ๊าาาากกกก!!」
「ฟุมุ สีสวยดีนี่」
มืองามๆตัดผ่านเกราะโซ่เหมือนมีดร้อนฟันฝ่าลงก้อนเนยแล้วเจาะทะลุกายชายไป
หลังจากที่กำลังใส่มือของเธอเข้าข้างในเลยไปถึงข้อมือมันถูกดึงออกว่องไวแล้วคนสวยบิดเรือนร่างพาหลบเลือดซึ่งฉีดออก
ในมือคือก้อนเนื้อกำลังเต้นๆเป็นจังหวะ – หัวใจชาย
ชาย กลายเป็นไม่ใช่อะไรนอกจากซากร่างเปลือก ถูกโยนลงบนพื้นแล้วคนสวยมอบก้อนเนื้อเลียดีๆไปทีหนึ่ง
「มันไม่ได้แย่…… แต่นี่ไม่พอหลังจากได้ลิ้มชิ้มรสชาตินั้นแห่งอาหารอันโอชะ」
ครอลผู้ลนลานหลบหลีกปลีกก้อนเนื้อซึ่งถูกโยนทิ้งไปในทางเขา
ไม่สำคัญว่าดูอย่างไร เธอมิใช่บางคนผู้คุณอยากทำให้อารมณ์เสีย
「อ-อืม…… แล้วคุณคือ……」
「ฉันสนิทชิดใกล้กับนายท่านนาย ฉัันจะรอจนกว่าเขาจะกลับมา พาพาฉันเข้าไปข้างใน」
แสงจันทร์แยบพาตัวโหม่มาส่องจากช่องเป็ดในหมู่ก้อนเมฆแล้วส่องแสงสว่างลงบนลานของบ้าน
มันดูเหมือนมีผู้โจมตีบางคนพยายามจะซุ่มซ่อนรอโจมตีจากบ้านข้างๆแล้วเปลี่ยนเป็นพยามโจมตีมาตรงๆ
ในลานบ้านคือซากของเหล่าร่างกาย ซึ่มากับแขนขาถูกตัดหลุดกับศพนับไม่ถ้วนกองๆอยู่
「เร็วได้มั้ย? ไปกันเถอะ ซิกฟรีด」
ในกลางโศกนาฏกรรมนั้นคือชายตัวใหญ่ในสีดำผู้พยักหน้าอย่างเงียบๆให้คนสวยผมบลอนด์เห็นแล้วตามหลังเธอไป
—————————————————————
ไม่มีการเปลี่ยนแปลง
—————————————————————
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
