ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 176 ดงบุริคุณนายอายุมาก - novel-lucky

176 ดงบุริคุณนายอายุมาก

23 – 29 นาที

—————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「คน 80 คนจากหน่วยคุ้มกันมาแล้ว」

ไมล่ายืนตรงแล้วทำความเคารพอย่างไร้ที่ติเพื่อโอ้อวดกองทัพอาณาจักรผู้กำลังปกป้องคฤหาสน์์

ทหารม้าหนักผู้ตั้งแถวทั่วพื้นที่ของคฤหาสน์มี 80 คนเท่านั้น แต่พวกเขาควรพอไว้ข่มขู่ไม่ว่าหน้าไหนผู้ใกล้เข้ามา

ถ้าผมไม่ได้พูดกับอีริชก่อนหน้า จะมีความเอะอะใหญ่เกี่ยวกับว่ากบฏยังคงมีอยู่หรือไม่

「พวกนาย 80 เหรอ?」

หน่วยคุ้มกันมีความแข็งแกร่ง 100 คนถ้าผมจำไม่ผิด

「20 คนเหล่านั้นหล่นจากแถวเนื่องการความเข้มงวดของการเดินทัพ พวกเขาทั้งหมดคือผู้สมัครใหม่ ผมจะฝึกพวกเขาใหม่ภายหลัง」

「เข้าใจแล้ว อย่ากดดันพวกเขามากล่ะ」

ผมกำลังคิดว่าจะกอดไมล่าแล้วจูบเธอ แต่มีบางอย่างซึ่งผมสงสัยมากกว่า

「เฮ้ นาย-……」

「……」

ทีมหน่วยคุ้มกันไปด้วยกองกำลังมือฉมังจากกองทัพส่วนตัวของผม

ธรรมชาติแล้ว พวกเขาส่วนใหญ่ร่างกายกำยำซึ่งทำให้แม้แต่กิโด้ ผู้ค่อนข้างร่างใหญ่ในฐานะสมาชิกเผ่าภูเขา ดูเล็ก

ในหมู่ชายมีกล้ามเหล่านั้น มีบุคคลหนึ่งผู้เล็กมากกว่าคนเหล่านั้นมากๆ กำลังใส่หมวกเกราะพร้อมลดปีกหมวกผมเห็นหน้าคนนั้นไม่ได้ อย่างไรก็ตาม หนึ่งนี้กลิ่นหอมดี

「……」

ผมเขกหมวกเกราะด้วยหมัดของผม

「อออุ่!」

เสียงผู้หญิงแหลมสูง

ขณะผมเขย่าหมวกเกราะ เพื่อสร้างการสั่นสะเทือนและเสียงก้องซึ่งควรน่ารำคาญกับคนผู้ใส่มัน

「อุ่! โฮ้ววว~! ห-หยุดมันเถอะได้โปรด」

「หนูกำลังทำอะไร ซีเลีย?」

หมวกเกราะถูกถอดออก เปิดเผยซีเลียอยู่ข้างในผู้ผมสั่งการไว้ให้อยู่บ้านพักผ่อน

「พี่สั่งหนูให้รออย่างเชื่อฟังที่บ้าน ไม่ใช่หรือ?」

「อออุ่…… เอิ่ม หนู-……」

「เมื่อเธอได้ยินว่าลอร์ดฮาร์ดเลตต์ถูกโจมตี เธออ้อนวอนขอมาด้วยไม่สำคัญว่ายังไง และหนูไม่มีเวลาเกลี้ยกล่อมเธอเป็นอย่างอื่น」

ไมล่าถอนหายใจยอมแพ้

เห็นได้ชัดเจนว่าเธอจะไม่ฟังอะไรสักอย่างถ้ามันไม่ใช่ “เธอมากับเรา” แล้วเกาะม้าโดยไม่ปล่อยมือ

「หนูอยู่บนม้าแต่แขนหนูไม่เป็นอะไร! แล้วก็-……」

「ซีเลีย…… หนูขัดคำสั่งพี่」

ผมมองเธอด้วยสีหน้าเข้มงวด

ซีเลียกลายเป็นเงียบทันทีแล้วหน้ากลายเป็นซีด

จริงๆเลย อะไรซึ่งเธอคิดกับการใส่เกราะหนักๆนี้กัน เธอจะทำอะไรถ้ากระดูกเคลื่อนออกจากที่ของมัน?

「อืม…… เอิ่ม…… หนู…… แค่นั่งนิ่งๆไม่ได้…… หนูเลยขัดคำสั่ง……」

อ้าา ตอนนี้เธอจะเริ่มร้องไห้

「ให้ตายเถอน่า มาเร็ว มาถอดเกราะหนักๆนั่นกัน เราเปลี่ยนความจริงว่าหนูอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว หนูแค่จะต้องฟื้นตัวอย่างเชื่อฟังที่นี่」

ผมโอบกอดซีเลียแล้วถอดเกราะ

「หนูขอโทษอย่างแท้จริง หนูจะรับการลงโทษใดๆก็ได้…… เดี๋ยวสิ นั่นไม่ใช่เกราะ! เหล่านั้นคือเสื้อผ้าหนู! ว้าย ทหารจะเห็น ได้โปรดหยุดเถอะ-!」

ผมลืมตัวแล้วถออดมากเกินไป ปล่อยซีเลียไว้ในแค่กางเกงในเธอ

เธอถูกเห็นได้ชัดเจนโดยหน่วยคุ้มกันกับทหารอาณาจักรดังนั้นผมควรนำเธอไปคฤหาสน์

ผมอุ้มสาวเกือบเปลือยเปล่าบนไหล่ของผมแล้วนำเธอเข้าไปสู่คฤหาสน์

เสียงพึมพำเงียบๆสามารถได้ยินจากข้างหลังผม

「ดูซิดู…… พวกเขาจะทำมันใช่มะ ?」

「แน่นอนเลยล่ะ นายคิดว่าลอร์ดศักดินาซามะจะแค่ปล่อยทุกอย่างไว้ยังไม่เสร็จเหรอไงกัน?」

「’สิ่ง’ ที่เราเห็นๆกันครั้งที่แล้วจะใส่เข้าไปในสาวนั้นได้เหรอวะ?」

「ไม่ใช่มันจะแค่ทำตูดกับช่องคลอดเธอกลายเป็นหนึ่งรูบานๆโบ๋ๆเหรอ?」

「อย่ามาพูดอะไรก็ตามที่อยากพูดเกี่ยวกับฉันสิ…… เอเกอร์ซามะ ปล่อยหนูลงได้โปรด-! ครอล ไอเด็กบัดซบ อย่ามามองทางนี้! เดี๋ยวฉันจะขยี้บดบี้ลูกตาแกให้เละเลยนะ!!」

โอ๋ โอ๋ ช่างเป็นตูดน่ารัก พี่จะจับๆถูๆเยอะๆเลย

หน่วมคุ้มกันประจำตำแหน่งแทนกองทัพอาณาจักร ผู้ออกจากคฤหาสน์ระหว่างที่พวกเขาดูแลอยู่

แม้ว่าผู้บงการถูกจับแล้ว อาจมีคนโง่ผู้ชิงความได้เปรียบความวุ่นวาย

มันดีกว่าที่กองทัพอาณาจักรมีอิสระไปได้ทุกที่

「ในท้ายที่สุดเรากลับมาเป็นชุดคนเดิม」

「ดูเหมือนเป็นเช่นนั้น」「ช่าย! แต่มันสนุกนะ!」「ปีปี้ก็อยู่ที่นี่ด้วย~」「……หนูขอโทษ」

ทุกคนนอกจากซีเลียผู้ขัดคำสั่งอย่างสลดในเพื่อมาที่นี่ ดูเหมือนพวกเธออยู่ในสภาพดี

ไม่ล่าอยากคุยกับอิริจิน่าและปีปี้เพื่อให้ได้ภาพชัดเจนของสถานะกิจกรรมต่างๆในปัจจุบัน แต่พวกเธอสองคนจับหัวในความสับสน ไม่แน่ใจว่าพูดอะไร

ผมไม่มีอะไรทำดังนั้นผมผ่อนคลาย

ซีเลีย ผู้เปลี่ยนสู่เสื้อผ้าประจำวัน กำลังพักผ่อนบนตักผมเหมือนแมว

กำลังถูตูดเธอขณะผมมีความสุขกับกลิ่นหอมโชยกับความอุ่นของเธอทำให้ใจผมสงบลงมากๆ

「อืมม」

「พี่ไม่โกรธอีกแล้ว แต่หนูต้องฟังอะไรอันพี่บอกจากตอนนี้สู่ต่อๆไปนะ เข้าใจมั้ย?」

「หนูเข้าใจแล้ว ที่สำคัญมากกว่านั้น-」

「หืม?」

「มันจะเป็นไรไหมถ้าพี่ไม่ไปหาลอร์ดราดาห์ลหรือพระองค์? เพราะทั้งหมดเกิดขึ้น」

「พี่แค่อยู่บนการรอพร้อมมันควรไม่เป็นไร」

「อย่างนั้นเหรอ? หนูสงสัยว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆมั้ย……」

「มันไมเป็นไร หนููไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับนั่น แค่ผ่อนคลายแล้วกินขนมหวานเถอะ」

อย่างคาด ของหรูหราในเมืองหลวงไม่แม้แต่ใกล้กับราเฟน

เมื่อผมนำครีมซึ่งอยู่บนหน้าขนมเข้าปาก อันหวานไปสำหรับผม ครีมเข้าไปในปากซีเลีย เธอกลายเป็นมีความสุขเต็มที่

มันอาจเป็นจินตนาการของผม แต่เธอรู้สึกหนักมากกว่าเมื่อครั้งสุดท้ายที่เธออยู่บนตักของผม

「อภัยให้ผมด้วย เอิ่ม…… ที่ประตูหน้า……」

หนึ่งผู้ขัดเวลาผ่อนคลายนี้คือครอล

「เอเกอร์! นายอยู่ที่นี่ ไม่ใช่หรือ!?」

ตามเขามาด้วยการก้าวเท้าหนักๆคืออีริช

「แหม แหม ดูสิว่าใครมา……」

ซีเลียดิ้นของเธอไปแล้วลงจากเข่าผมในความตื่นตกใจ

「ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมนี่ ว่าเราสองคนถูกเรียกตัวโดยพระองค์แล้วมีกำหนดการให้ไปอยู่หน้าเขาบ่ายนี้! นายไม่มาแม้ว่าหลังจากเวลาผ่านไปมาก แล้วฉันก็นึกไปว่า-……」

「……」

โอ้ใช่จดหมายซึ่งมากับหน่วยคุ้มกันถูกพูดถึงบางอย่างเกี่ยวกับนั่นรวมอยู่ด้วย

หืมม ผมลืมเพราะผมไม่มีใครจัดการดูแลสิ่งต่างๆให้ผม

「เราไม่มีเวลาอีกแล้ว! เร็วเข้าแล้วมากับฉัน」

ซีเลียมองผมดั่งกำลังพูด “หนูบอกพ่อแล้วนะ”

นั่นต้องโดนจิ้มดากด้วยหนึ่งนิ้ว

「ฮู้วววว!」

—————————————

วังหลวง

ระหว่างกำลังมองในความทึ่ง ผมถูกนำไป ณ วังที่อีริช เคนเน็ธและราชาอยู่ในที่ของพวกเขากันรอบโต๊ะกลม

「ฉันได้ยินมาว่าสามเจ้ามีเวลายากเพราะเหตุการนี้」

「ไม่ครับ การไม่สามารถเลี่ยงกบฏไม่ให้เกิดขึ้นคือความผิดของผมในฐานะคนนำกองทัพ」

อีริชก้มหัวเขาซึ่งราชาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม

「ทหารหลวงคือองค์กรซึ่งรับมือกับศัตรูนอกชาติ การจับแมลงบางตัวผู้ซ่อนเร้นอยู่ภายในเมืองไม่ใช่บางอย่างอันพวกเขาเชี่ยวชาญ ฉันจะไม่โทษโกรธเจ้าสำหรับนั่น」

「ครั้บท่าน ผมได้ยินมากว่าพระองค์ลงมือกระทำเองเพื่อจับกุมตัวฮูเวอร์ ทั้งหมดที่เหลือคือหยุดเจ้าพวกชั่วช้าผู้ชิงเปรียบความไม่สงบนี้แล้วไปวิ่งกันอย่างไร้การยับยั้งชั่งใจในเมือง ดังนั้นเอง ผมจะเติมยามวังเข้าไปสู่กองทัพอาณาจักรแล้วบอกให้พวกเขารักษาความตื่นตัวให้สูงไว้」

「ดี ฉันหวังพึ่งพาเจ้า แต่ถึงอย่างไร สามเจ้านี้ที่ตกเป็นเป้าหมายใต้แผนอันชาญฉลาดเต็มเล่ห์เหลี่ยมเข้า กระนั้นเจ้ายังคนแข็งแกร่ง – ช่างโชคดี」

「ผมจะไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรได้ไหมถ้าลอร์ดฮาร์ดเลตต์ไม่ได้อยู่ในห้องโถงเต้นรำ ผมจะรับโอกาสนี้เพื่อขอบคุณคุณแทนทุกคนที่นี่」

เคนเน็ธลดหัวเขาให้ผม

แน่นอนเขาจะรอดแม้ว่าผมไม่อยู่นี่เพราะเขาวิ่งหนีทันที

「ไม่ต้องพูดถึงว่ามีคนใกล้กับ 100 คนโจมตีคฤหาสน์ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ซึ่งจริงๆแล้วถูกกวาดล้างไปแทน…… เกียรติยศอันหาญกล้าของเขาจะไม่ทำให้ชื่อเขาในฐานะอสูรสงครามต้องอับอาย」

แต่ผมไม่ใช่หนึ่งผู้ทำนั่น

「มีข่าวลือแพร่กันอยู่ในหมู่ทหาร เกี่ยวกับที่ท่านหั่นศัตรูของท่านเป็นชิ้นส่วนอย่างไรแล้วจบชีวิตพวกันไปด้วยลมหายใจพ่นไฟอีก」

ราชากับเคนเน็ธหัวเราะ

พวกเขาสองคนคงคิดว่ามันตลก แต่ดวงตาอีริชไม่ยิ้ม

เพราะทั้งหมดข้อมูลน่าจะไปถึงเขาเพราะบุคคลผู้ทำความสะอาดศพเละเทะเหล่านั้นคือกองทัพอาณาจักร

「พูดเกี่ยวกับเรื่องน่าขำขัน บางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านของราดาห์ลด้วย ใช่หรือไม่?」

「ใช่ครับ พวกคนสร้างปัญหาเหล่านั้นมีเป้าหมายไปที่คฤหาสน์คิดว่ามีพิธีอันถูกจัดเป็นงานเลี้ยง……」

มันดูเหมือนคฤหาสน์อีริชถูกโจมตีตอนเขาจัดพิธีแต่งตั้งผู้บัญชาการเหล่าพอดิบพอดี

ไม่น่าแปลกใจ ที่คนเข้าร่วมงานเป็นของกองทัพแล้วทุกคนมีดาบเหน็บเอวอยู่ไม่เหมือเจ้าหน้าที่ในห้องโถงเต้นรำ

คนผู้โจมตีอีริช ถูกจำนวนอัศวินมากกว่าสองเท่าชักดาบใส่พวกเขาทันทีและถูกระงับตัวไว้ในอึดใจเดียว

「แผนปิดจบมันอ่อนแอ…… ช่างเป็นแผนโง่ๆครึ่งๆกลางๆ」

「แน่นอนมันยืนเด่นในฐานะแผนไม่ระวัง อย่างไรก็ตาม…… มันยังมีความสูญเสียอันเจ็บปวด」

อีริสเสียผู้นำผู้มีทหาร 15,000 คนใต้บัญชากรของเขาไป – หนึ่งในผู้บัญชาการเหล่า

เขาสุขภาพไม่ดีและแค่ปรากฏว่าอยู่ในบ้านของเขาเอง

「มีแต่คนโง่เง่าผู้มีตำแหน่งแต่มิกวัดแกว่งพลังมากมายเท่า」

เคนเน็ธก็เสียลูกน้องระดับสำคัญไม่กี่คน

การมีลูกน้องหลายคนคือความลำบาก

โอ้ เหล้านี้อร่อยดี

「อย่างผมคิดไว้ มันสำคัญที่ต้องรักษากองกำลังของบุคคลให้ใหญ่กว่านี้ เราจะขยายความกว้างขวางของสถานศึกษาแห่งราชวงศ์และ…… เพิ่มคุณภาพของพรสวรรค์ด้วยเช่นกัน」

「ผมไม่มีคำคัดค้านกับนั่นครับ」「อย่างเป็นธรรมชาติว่าไม่มีตรงนี้ด้วย」「ผมเห็นด้วย」

ผมจะแค่ตอบให้เหมือนๆคนอื่น

「พวกเจ้าสองคนน่าจะยุ่งกับกองทัพและเจ้าไม่มีอะไรให้ทำเป็นพิเศษใช่ไหม?」

ไม่ดีแล้ว การสนทนานี้ไปทางทิศทางที่แย่ๆ

「เอิ่มผมต้องทำให้การเพาะปลูกเป็นที่น่ามั่นใจในพื้นที่ทางใต้และทำให้มั่นใจว่าเมล็ดพันธุ์สำหรับข้าวสาลีในเวลาฤดูใบไม้ผลิถูกเก็บเกี่ยว……」

「นั่นจะถูกทิ้งไว้ให้ลูกน้องเจ้า ซึ่งทำไมเจ้าอยู่ ณ ที่นี้จนกว่าจะถึงการเข้าเฝ้าในฤดูใบไม้ผลิที่เจ้าจะไปเยือนสถาบันศึกษาแห่งราชวงศ์แล้วช่วยพัฒนาบุคคลผู้มีพรสวรรค์สูง ฉันมั่นใจว่าเจ้าสอนนักเรียนถึงคุณภาพอันไขว่คว้ามิได้อันสำคัญบางอย่างให้เหล่านักเรียนได้」

「……ผมเข้าใจ」

หลังจากนั้น ราชากับเคนเน็ตตัดสินใจหลากหลายสิ่งในช่วงอารมณ์ดีและตอนนี้การเยือนอันผมทำที่โรงเรียนไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมอยากไปเปลี่ยนต้องเป็นเยือนประจำระยะเวลายาวๆ

เคนเน็ธน่าจะคือหนึ่งผู้อยากให้ราชาสั่งผมให้ไปสู่โรงเรียน

ในทางกลับกัน อีริชทำสีหน้าบูดเล็กน้อย

แม้ว่าผมคิดว่าผมคือหนึ่งผู้ทำหน้าไม่พอใจสุดๆตอนนี้

「ผมขอให้บางคนไปช่วยผมสอนได้ไหม?」

เคนเน็ธพยักหน้าอย่างใหญ่โต

「แน่นอน การปล่อยทั้งหมดให้นายคนเดียวจะไม่เพียงพอสอนเหล่านักเรียนถึงวิชาพื้นฐานกับรายละเอียดยิบย่อย」

ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะปลอดภัย ผมจะปล่อย 90% ของงานให้ไมล่า

ผมเกือบมั่นใจว่าเธอรักการเป็นผู้ฝึกสอน

ภาพเธอตีโต๊ะด้วยกระบองครูในมือหนึ่งระหว่างนักเรียนจดจ้องเธออย่างตั้งใจเข้ามาสู่จิตผม

「……จริงๆเลย ถ้านายแค่ทำตัวสบายๆเสียที่งานเลี้ยงของเคนเน็ธ เราอาจได้วางดอกไม้ข้างงานศพเขาแล้วตอนนี้」

อีริชบ่นกับผมขณะเราเดินทางกลับบ้านบนรถม้าสั่นๆ

「อธิบดีกิจการรัฐบาลคือหนึ่งผู้เข้าสู่การซ่อนเร้นพลัน ฉันแน่ใจว่าเขาจะยังคงรอดชีวิต」

「เขาไร้ทักษะอย่างสิ้นเชิงในการตอสู้ กระนั้นเขาดมกลิ่นอันตรายเก่ง นั่นทำไมเขานั้นน่าหงุดหงิด…… แล้วก็ฉันอยากคุยเกี่ยวกับที่นายเข้าร่วมงานเลี้ยงเต้นรำอันจัดโดยฝ่ายเขาแทนด้วย」

ผมทำให้มั่นใจว่าให้ข้อมูลคลุมเครือ…… แต่เขารู้

「ยังไงซะ นั่นเพราะการส่งภรรยาเขา ผู้อยู่ในรถม้า จะเป็นสิ่งหนึ่งซึ่งสุภาพบุรุษทำ」

「ฉันแน่ใจอย่างที่สุดว่าเขาล่อนายไปด้วยสาวสวยๆ คนนั่นนี่จริงๆเลย……」

ตรงเป้าเผง อย่างคาดกับผู้อยู่กับผมมานมนาน

「มีครูอยู่จำนวนมากมายในสถานศึกษาผู้เป็นผู้หญิงด้วยเหมือนกัน โดยเฉพาะ ครูเหล่านั้นส่วนใหญ่อยู่ในกิจการภายในคือบริวารของอิทธิพลของเคนเน็ต นั่นทำไมเพื่อเลี่ยงหลบไม่ให้พบนั่น เขาจัดให้เหล่าผู้หญิงผู้เป็นอดีตเลขากับผู้ช่วยไปเป็นอาจารย์ เพราะผู้หญิงถูกเตะออกจากฝ่ายบ่อยครั้งน่ะ นายเห็นมั้ย」

「พูดว่าอะไรนะ!?」

ผมยืนขึ้นในรถม้าแล้วหัวกระแทกเพดาน ทำให้อีริชจ้องผมเขม็ง

「ด้วยนั้นพูดมา นายลงมือนายกับพวกเอไม่ได้นะ! ผู้หญิงผู้สอนได้นั้นมีค่า! ฉันจะไม่ทนที่พวกเธอท้องแล้วกลายไปเป็นคนรักของนาย」

「ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำอะไรสิ้นคิดเท่านั้นหรอกน่า」

「จริงจังเลยนะ วันหนึ่งนี้นายจะทำตัวเองสู่ความสิ้นซากเพราะความรักผู้หญิงของนายเนี่ยแหละ」

「ช่างโหดร้าย」

ระหว่างกำลังยิ้ม ผมรู้สึกได้ว่าเจี๊ยวของผมยกหัวขึ้นเล็กน้อย

「ถ้าอย่างนั้น พวกคนเหล่านั้นผู้โจมตีคฤหาสน์นาย…… พวกเขาถูกเผาไหม้ค่อนข้างมาก อย่าบอกฉันนะว่าจริงๆแล้วนายพ่นไฟได้」

「ฮ่าฮ่าฮ่า」

「มันไม่เหมือนว่าอาวุธล้อมเมืองถูกนำออกมา มีพยานใกล้ๆรู้เห็นแล้วยืนกรานว่าพวกเขาเห็นไฟตกลงมาเป็นฝนจากท้องฟ้า บางทีมันผู้ร่ายเวทมนตร์อย่างนั้นเหรอ?」

「มั้ง」

อีริชถอนหายใจแล้วส่ายหัว

「ให้ตายเอาเถอะน่า ที่ไหนกันอันนายไปหาพรสวรรค์หลากหลายเช่นนี้…… บุคคลนั้นมีแผนเข้ากองทัพไหม?」

「นั่นจะเป็นไปไม่ได้ เด็กนั้นใจอ่อนไหวหลังจากทั้งหมด」

「ผู้หญิงอย่างนั้นสินะ หือ……」

「ใช่ ฉันไม่อยากปล่อยเธอให้ออกจากฝ่ามือของฉันไป」

「อย่างไรเสีย ฉันไม่ได้ใส่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับคนใช้เวทมนตร์คนเดียว คอยดูแลเธอเพื่อทำให้มั่นใจว่าเธอไม่ใช้พลังของเธอในเมืองล่ะ」

ผู้ใช้เวทมนตร์คือกองกำลังผู้ทรงพลังในการต่อสู้ขนาดเล็กๆ แต่พวกเขายิงเวทมนตร์อย่างไม่จบไม่สิ้นไม่ได้ดังนั้นพวกเธอจะไม่สามารถสร้างผลมากในการต่อสู้อันเกี่ยวข้องกับคนเป็นหมื่นๆ

บ่อยครั้ง การมีผู้บรรชาการมีพรสวรรค์สำคัญมากกว่า

นั่นทำไมอีริชถอนตัวออกจากประเด็นง่ายๆ

แต่มันอาจจะไม่ใช่ความคิดดีๆที่จะให้หลายๆคนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี

—————————————

คืนนั้น งานเลี้ยงเรียบร้อยถูกจัดให้ไมล่ากับซีเลีย

หน่วยคุ้มกันกำลังปกป้องพื้นที่ของคฤหาสน์ถูกมอบอาหารกับเหล้าอร่อยๆด้วย

「ไม่มีความผิดปรกติในราเฟนเหรอ?」

「ค่ะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมาก…… แต่นนน่าซังถูกแซวโดยคาร์ล่าซังสำหรับความเห็นแก่ตัวรายวันของเธอ」

นั่นฟังเหมือนพวกเธอทุกอย่างเหมือนเคยๆ

「แล้วก็ ลูกจำนวนมากของเอเกอร์ซามะเพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว」

「อะไร?」

「สาวแม่บ้านผู้พี่ทำท้องก่อนหน้าคลอดลูกออกแล้วมาทักทายเราหลังจากเธอฟื้นตัวน่ะ」

「อาา สาวคนนั้น…… พี่จำชื่อเธอไม่ได้」

「สาวๆหลายต่อหลายคนจากเผ่าภูเขาก็นำลูกๆพวกเธอมาด้วยเช่นกัน พวกเธอพูดออกมาว่าพวกเธอจะไม่กลับบ้านจนกว่าชื่อถูกเลือกให้ลูกๆของพวกเธอดังนั้นเองพวกเธอกำลังอยู่ ณ คฤหาสน์ตอนนี้」

「เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว」

มันแย่ที่สาวเหล่านั้นต้องรอคอยเพราะผมไม่อยู่ตรงนั้น

ในฐานะคำขอโทษ ผมจะอัดฉีดน้ำเชื้อเข้าไปในพวกเธออีกคราวก่อนพวกเธอจะกลับไปสู่ดินแดนของพวกเธอ

「พี่นั้นเป็นศัตรูของผู้หญิงทุกคนจริงๆ ในท้ายที่สุดนี้พี่จะโดนแทงดับ」

「พี่จะอิ่มใจถ้าพี่ถูกผู้หญิงทิ่มแทง」

พื้นที่กลายเป็นมีชีวิตชีวาแล้วโดโรเธีย ผู้มาด้วยกันกับเด็กๆ มีความสุขสนุกกับงานกินเลี้ยงด้วยเหมือนกัน

ผมมอบทองให้เธอมาก แต่เธอไม่ชอยซื้อสิ่งหรูหราละเอียดอ่อน

จากข้อมูลอดอล์ฟ ราคาการใช้ชีวิตของโดโรเธียกับเด็กๆแค่เศษเสี้ยวของเงินค่าขนมนนน่า

「นนน่าซังน่ะคนแปลกที่หนูพูด!」

「เงินเดือนเดือนนี้ของฉันไปลงเหล้าหมด! ว๊ะฮ่าฮฮ่าฮ่าฮ่า!」

「อิริจิน่าได้โปรดหยุดซื้อมันเป็นถังๆเถอะ」

อิริจิน่า ผู้เห็นว่างานเลี้ยงจะถูกจัด เข้าแล้วไปกลิ้งถังเหล้าออกมาจากร้านค้า

มีเด็กๆอยู่เยอะที่นี่ผมเลยไม่คิดว่าพวกเธอจะดื่มกินเหล้ามากขนาดนั้น แต่มันหายไปหนึ่งครึ่งแล้ว

พวกมันส่วนใหญ่หายลิบไปในท้องอิริจิน่า

「เอ่ะเฮะ」「ผมพี่ขาวหมดเลยอ่ะ」

อลิสกำลังนั่นอยู่ ณ มุมห้องอย่างกล้าๆกลัวๆจิบเหล้าเธอระหว่างปีปี้เล่นไปทั่วกับเธอ

แต่ถึงอย่างไร สาวมองมาหาผมอย่างมีความสุขและไม่ได้ดูเหมือนมีสัญญานใดๆว่าไม่ชอบมัน

ผมเธอยังขาวอยู่ตอนนี้แม้แถวรากผมกลายเป็นแดงอีกครั้งแล้ว

「บรรยากาศแบบนี้…… มันอุ่นมากและหนูชอบมันจัง……」

「มาสู่กลางงานมากกว่านี้เถอะมันน่าเบื่อหนาถ้าเธอมัวแต่ซุ่มอยู่ในมุม」

「ห-หนูมันมืดมน ดังนั้น…… มันจะทำให้ช่วงอารมณ์ของคนเหล่านั้นรอบหนูหมองหม่นลง……」

ได้เลย ถ้าอย่างนั้นผมจะทำให้อลิสมีความสุขมมากขึ้นยิ่งกว่านี้

ผมอุ้มสาวขึ้นแล้วให้เธอนั่งข้างอิริจิน่า

「โอออ้! อลิสควรดื่มนี่ด้วย」

「หนูไม่……จำเป็นต้องกินมากปานนั้น…… ดังนั้น-」

ดังอลิสไม่พูดอะไรตั้งแต่แรก อิริจิน่าเติมแก้วถึงขอบด้วยเหล้า

「ไม่ต้องรั้งมือ! ผู้คนมีความสุขด้วยแค่เหล้ากับการต่อสู้」

ผู้หญิงควรเข้าไปอยู่ในรายการนั้นด้วย

「ว๊ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! นั่นยอดเยี่ยม!!」「ม-มันเหม็นเหล้า…… หูหนูวิ้งแล้วเนี่ย……」

เธอจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความหม่นหมองของเธอถ้าเธออยู่ข้างๆอิริจิน่า

ในท้ายที่สุดอิริจิน่ากรนดังๆแล้วถูกโยนเข้าไปสู่เตียงพร้อมกันกับเวลาครอลและคนอื่นๆในงานเลี้ยงอีกไม่กี่คนจบวัน

แต่คืนนี้ยังไม่จบ

「โดโรเธีย เมล…… ฉันยืมเธอหน่อยได้ไหม?」

「แน่นอน」「……ค่ะ」

พวกเธอบอกเจตนาผมได้แล้วจากแค่คำพูดของผม

ทั้งสองคนตามผมมาพร้อมหน้าแดงๆ

โดโรเธียขอให้เด็กโตสุดไปช่วยให้เด็กเล็กอื่นไปสู่เตียง

「ออุน หม่าม๊าสนุกกับเอเกอร์ซามะน้า」

「เฮ้นี่ เด็กคนนี้พูดอะไรกัน!」

ช่างเป็นภาพอันน่าพึงพอใจ

「ตอนนี้ มาเริ่มชิมเรือนร่างพวกเธอเถอะ」

ผมให้พวกเธอสองคนยืนข้างเตียงแล้วถอดเสื้อผ้าของพวกเธอ

「เสื้อผ้าผู้หญิงนั้นถอดง่ายดายดีนะ」

「อุอุ…… หนูแก่แล้วแต่มันยังอายอยู่เลย」

「มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่พี่เห็นโดโรเธียครั้งสุดท้าย แต่เรือนร่างหนูไม่แปรเปลึ่ยนมากไปเลยนะ」

ผมดึงมือโดโรเธียขึ้น มือซึ่งมันปิดหน้าอกกับอวัยวะเพศเธอจากนั้นมอบจูบให้กับเธอ

「โอ้ ผมหนูสวยสั้นนี่ หนูเล็มมันออกเหรอ?」

「ให้ตายซี่! ……คนรักหนูกำลังมมาดันนั้นแน่นอนถูกจะตัดให้มันเกลี้ยงๆ」

ช่างน่ารัก

「มันน่าอายถ้ามันแค่เรา ฮาร์ดเลตต์ซามะควรถอดด้วย」

「แน่นอน」

ผมดึงเสื้อผมออกแล้วยืนอย่างองอาจหน้าผู้หญิงสองคน

มันไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเจี๊ยวผมโด่แข็งแล้ว

「อา…… น่าทึ่ง」

「มันใหญ้ใหญ่……」

พวกเธอสองคนตั้งใจมองหน้ากันก่อนโดโรเธียปีนเตียงแล้วนอนหงายหน้า ระหว่างเมลนอนบนท้องผู้หญิงอีกคน

รูอันเรียงกันเรียกสี่รูล่อผมเข้าไป

「มหัสจรรย์ ช่างเป็นดงบุริ*คุณนายอายุมากอันดูน่าอร่อย」

<วายุ: มื้ออาหารถ้วยใหญ่อันมีข้าวเยอะๆพร้อมกับข้าวอื่นอยู่ด้านบนถูกแปลว่าแม่ลูกกลับมาพบหน้า นอกจากเป็นอาหารอร่อยของญี่ปุ่นแล้วมันก็เป็นคำสือของคนญี่ปุ่นว่ามีความสัมพันธ์ทางเพศกับทั้งแม่สองคนกับลูกของพวกเธอสอง>

「เรียกหนูว่าคุณนายอายุมากช่างพี่ช่างโหดร้าย!」「หนูจะร้องไห้!」

ก้นของพวกเธอส่ายไปมาแม้ว่าเธอจะประท้วง

ผมไต่ขึ้นบนเตียงโดยเข่าของผมจับต้นขาพวกเธอขณะผมกระตุ้นคนวนรูด้วยลิ้นกับนิ้วของผม

การกระทำของผมสร้างคู่เสียงแหลมสูงขึ้นมา

「แต่มันไม่เป็นไรที่จะเป็นคุณนายอายุมาก หนูเป็นคุณนายอายุมากผู้น่ารักของพี่…… นะ!」

ก่อนอื่นผมแทงเข้าไปในโดโรเธียข้างล่าง」

「โอ้วว!」

ผมกระแทกกดสะโพกของผมแล้วเอื้อมออกไปบีบนมเมล ณ เวลาเดียวกัน

「กิ่ย้า…… ถ้าพี่บีบมันมากปานนั้น……」

แค่แบบนั้นเลย น้ำนมฉีดออกจากหน้าอกเมล

ของเหลวสีขาวฉีดลงหน้าตาโดโรเธีย

「หนูสองมีรูอันรู้สึกนิ่มมหัศจรรย์เลยล่ะ」

ผมดึงเอ็นออกจากโดโรเธียแล้วใส่มันเข้าไปในเมลแล้วใช้นิ้วของผมทดแทนความว่างเปล่าเมื่อโดโรเธียเล็ดเสียงแหลมเบาๆในความเศร้าใจ

「พี่จะไมม่สามารถลงลิ้นชิมรสความรู้สึกสุกและสบายแบบนี้จากสาวน้อย เธอสองยอดเยี่ยมที่สุดเลย」

「น-นั่นเพราะ…… เอเกอร์ซามะใหญ่เกินไป โอ้วว!」

「ป-ปรกติแล้วความแน่นฟิตของสาวน้อยดีกว่า…… อ๊านนน!」

ผมโยกสะโพกแรงขึ้นแล้วผู้หญิงสองคนบนกันละกันส่ายสั่นทุกครั้นการกระแทกอันผมสร้างสู่เืรือนร่างพวกเธอ

「เธอสองอยากอยู่กับชายนอกจากพี่อย่างนั้นเหรอ?」

「ไม่ใช่อย่างนั้นเลยสักนิด หนูคือเมียเอเกอร์ซัง」

「หนูก็คิดเหมือนกันแล้วว่าพี่คือคนสุดท้ายสำหรับหนูนี้」

「ใช่ไหม? ถ้าเป็นเช่นนั้นใครสนกันว่าปรกติเป็นเยี่ยงไร พี่ก็รักคุณนายอายุมากด้วย ดังนั้นทุกอย่างออกมาได้อย่างดี」

「ข-ขอบคุณมากมะ-…… ถึงขีดจำกดแล้ว!」

「ช่างแรงกล้า! หนูจะแตก!」

「ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ยังไม่ครึ่งทางถึงนั่นเลย พี่จะทำต่อไปเรื่อยๆ…… เตรียมตัวได้เลย」

โดโรเธียกับเมลประสานมือเข้าหากันแล้วมองกันและกัน

「เราน่าจะสลบด้วยกัน」

「น่าจะ หนูแน่ใจว่าเราสองจะมีหน้าลามกอยู่ขณะเรานอนบนเตียงพร้อมน้ำเชื้อหยดไหลจากรูเรา」

บางทีกำลังเงี่ยนมากขึ้นจากภาพนั้น พวกเธอสองคนประสานริมฝีปากเข้าด้วยกัน

การถูกแสดงนั่นให้เห็นเป็นเชื้อไฟความเงี่ยนของผมแล้วผมแทงแรงขึ้น เร็วขึ้น

「โอ๊วววว!! อ๊าาา–!」

「โดโรเธียซัง คิดเกี่ยวกับมันดีๆ」

ขนะผมทำหน้าที่เพื่อนำพาโดโรเธียไปแตกสุดจิ๊ก่อน เมลพากายาเธอใกล้หูแล้วกระซิบบอกโดโรเธียเพื่อสนับสนุนผ

「ม-มมันมีอะไร อ๊าาา–! เหลือเชื่อ!」

「เอเกอร์ซัง 23 ปีนี้เมื่อพิจารณาอายุเรา…… เขาเหมือนลูกของเรานะ รู้มั้ย?」

「ล-ลูกชาย!」

「ใช่แล้วโดโรเธียกำลังถูกแทงโดยเด็กน้อย ถูกพาไปสู่การร้องไห้ และในสุดท้ายก็ถูกทำให้แตก」

「อย่าพูดอย่างนั้น มันน่าอาย!」

「พี่จะแตกด้วยแล้ว」

「อ๊า เดี๋ยว…… ถ้าพี่แตกตอนนี้หนูจะท้อง……」

เมลทำต่อเพื่อเลี่ยงโดโรเธียจากการต่อต้าน

「หนึ่งผู้กำลังเข้าไปในโดโรเธียซังตอนนี้คือลูกชาย」

「เออ๋……?」

โดโรเธียมมองเมลด้วยดวงตามีเมฆหมอกในความเสียวขณะเธอเข้าถึงการถึงจุดสุดยอด

ผมไม่หยุดเคลื่อนไหวสะโพกของผม

「เด็กๆน่ะเป็นสิ่งมีชีวิตเห็นแก่ตัว แม้ว่าเธอจะพูดว่าไม่ พวกเขายังจะแตกข้างใน」

เมลหันมาแล้วขยิบตาให้ผม

「แม่โดโรเธียครับ ผมไม่ไหวอีกแล้ว มันจะเล็ด」

「พี่ทำไม่ได้นะ…… ถ้าพี่ปล่อยออกมากๆในหนู…… ถ้าอย่างนั้นเด็กน้อยคนหนึ่งจะ-……」

「ขอโทษแม่ครับ…… ผมจะแตกข้างใน」

「อ๊าาาไม่เป็นไร ช่างเป็นเด็กทำอะไรไม่เป็นจริงๆ…… แต่ครั้งต่อไป…… พี่ทำไม่ได้แล้วนะ……」

โดโรเธียมีสัญชาตญาณความเป็นแม่อันแข็งแกร่งอย่างโดดเด่น

จิตใช้เหตุผลของเธอถูกบดบังด้วยเมฆหมอกแห่งความใคร่แล้วเธอมอบอนุญาตผมง่ายๆ

「จะแตกแล้ว! แม่คร้าบ!」

ผมดึงกลับมากที่สุดเท่าที่ทำได้โดยไม่ออกจากรูเธออย่างสมบูรณ์จากนั้นมอบหนึ่งสุดท้ายการแทงขอองสะโพกของผม

รูของเธอฉ่ำชุ่มในความเสียวหลวมลงแล้วผมสามารถดันตัวองเข้าไปได้ลึกมากมายในบริเวณยิ่งลึกๆ เอ็นผมกระตุกดิ้นแล้วอสุจิกำนวนใหญ่โตหนาๆพ่นฉีดออกมา

「อ๊าา! มากมากมายจังเลยยยย……นื้อออออ」

โดโรเธียแตก ณ เวลาเดียวกันกับเมื่อขาเธอตึงเกร็งแล้วยืดออกก่อนทั้งกายเสียความแข็งแกร่งไป

「ฟฟฟู่ นั่นรู้สึกยิ่งใหญ่」

「……พี่มันใจร้ายอย่างย่ำแย่ พี่แตกข้างในได้อย่างไรนี่」

「หนูบอกพี่มาก่อนว่าถ้าหนูท้องด้วยลูกตัวเเอง หนูจะปฏิบัติกับเด็กคนอื่นต่างออกไป แต่พี่ไม่คิดเช่นนั้น」

「……」

「พี่คิดว่าหนูจะเป็นแม่ดีเยี่ยมที่สุด มันจะน่าเสียดายถ้าหนูไม่มีลูกของตัวเองสักหนึ่งคน」

「หนู 44 แล้ว ไม่มีทางหรอกว่าหนูจะท้องได้」

「ยังไงซะ ถ้าอย่างนั้นมันดีกว่าในการทดสอบทฤษฎีนั้น」

ผมดึงโดโรเธียเข้าใกล้แล้วจูบแลกกับเธอลึกๆ

อย่างไรก็ตามไข่ผมถูกจับกำแน่นจากข้างหลัง

「…….และพี่จะปล่อยหนูไว้ลำพังหรือไงนี่?」

เมลพองแก้มแล้วมุ่ยหน้า

เธอน่าร็กเช่นนี้เอง นั่นทำไมผู้หญิงอายุมากดีเยี่ยมที่สุด

「แน่นอน-」

ผมดันเมลลงแล้วเอนทับเธอ

「ว่าไม่」

ผมแทงเมลในหนึ่งแทงแล้วเสียงร้องครางหวานไฟเสน่ห์สะท้อนผ่านทั่วถึงทั้งคฤหาสน์

—————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

เรื่องราวข้างเคียง ไม่กี่วันก่อน ราเฟน

「ครอล…… ได้โปรดรักษาตัวด้วยนะ」

เอลม่าเงยขึ้นชระเมียงท้องฟ้าเต็มด้วยดวดาวอธิษฐานให้คนรักเธอปลอดภัย

หลังจากได้รับการแจ้งว่าคฤหาสน์ในเมืองหลวงถูกโจมตี ไม่ล่ากับซีเลียออกเดินทางพร้อมกับทหารของพวกเธอ

จากจุดนั้นมา ค่ำคืนไม่หลับนอนของสาวดำเนินต่อไป

แต่ไม่มีสิ่งใดอันเธอทำได้เลย

เธอทำได้แค่อธิษฐานต่อท้องฟ้ายามค่ำคืนเพื่อให้คนรักเธอห่างไกลจากภัยอันตราย

「พวกเขาจะไม่เป็นไร จดหมายไม่ได้บอกว่ามีผู้ใดได้รับบาดเจ็บ」

หนึงผู้ห่มไหล่อัลม่าด้วยผ้าห่มคือเมลิสซ่า

「หนูควรไปด้วยกันกับพวกเขาด้วย」

「เอาน่า ปิดหน้าต่างแล้วขึ้นเตียง ตากลมหนาวเกินไปไม่ดีหรอก หนูจะไม่อยากป่วยเมมื่อครอลกลับมา ใช่มั้ยล่ะ?」

「ไม่ค่ะ……หนูเข้าใจแล้ว」

อัลม่าลดกายเธอสู่พื้นประสานมือเข้าด้วยกันแล้วอธิษฐาน

「หนูขออธิษฐานให้ครอลปลอดภัย」

สาวมอบอธิษฐานสู่ดวงจันทรา

—————————————

เมืองหลวง

「แน่ใจหรือ?」

「ใช่ค่ะ ครอลซามะ」

ใด้ท้องฟ้าอันเหน็บหนาวในซอยเปลี่ยว สาววางมือเธอไว้กับกำแพงระหว่างครอลในห่อผ้าคลุมดันสะโพกของเขาไปข้างหน้า

「อ๊า! มันอยู่ข้างในแล้ว…… ใหญ่มาก…… ครอลซาม้าาา」

「พ-พี่จะทำให้หนูรู้สึกดี!」

สาวผมเงินมอบเรือนร่างแต่ชายหนุ่มแล้วครางอย่างหวานฉ่ำ

ไม่เหมือนก่อนหน้า ฝุ่นส่วนใหญ่บนตัวเธอถูกขจัดออกไป เสื้อผ้าเธอสะอาดเรียบร้อยแล้วหวีก็ได้วิ่งผ่านผมเธอด้วย

「ให้หนูได้อาบน้ำ…… แล้วแม้แต่ให้เสื้อผ้าหนูอีกด้วย」

「มันไม่เป็นไรหรอก ที่สำคัญมากกว่านั้น มีสมาธิ」

เสียงสะโพกกระแทกชนใส่กันดำเนินต่อไปสักหนึ่งชั่วขณะ แม้ว่าในที่สุดชายครางมาแล้วทุกสิ่งเปลี่ยนสู่ความเงียบกริบ

「ขอบคุณสสำหรับความพยายามเต็มที่นะ」

สาวแยกสะโพกเธอออกแล้วหยาดอสุจิเล็ดไหลหยดลงพื้น

「ยังทำต่อได้ ใช่มั้ย?」

「ใช่คะ ถ้านั่นคืออะไรอันครอลซามะต้องการ」

「ได้เลย ถ้าอย่างนั้นไปโรงแรมด้วยกันเถอะนะ」

「โอ้ไม่หรอก มัน-…… ทำมันในข้างนอกแบบนี้มันเพียงพอแล้วสำหรับหนู ยอมทำมากขนาดใช้เตียงโอบกอดหนูมันเสียของเปล่าๆ」

「มันไม่เป็นไรหรอก!」

ครอลให้สาวหนึ่งเหรียญเงิน

「นั่นมากเกินไป 20 เหรียญทองแดงก็เพียงพอแล้วสำหรับหนู……」

「พี่พูดว่าไม่เป็นไร! ในการตอบแทน…… การทำธุรกิจกับใครอื่นนอกจากพี่นั้น…… หนูรู้แหละ……」

สาวเก็บเหรียญเงินอย่างระวังไว้ในกระเป๋าแล้วยิ้ม

「หนูเข้าใจ จากตอนนี้และต่อๆ หนูจะให้แค่ครอลซามะโอบกอดหนูคนเดียวเพียงเท่านั้น」

หน้าตาครอลผ่อนคลายกลายเป็นอ่อนโยนจากรอยยิ้มสาว

「ให้หนูมากปานนี้…… แม่หนูจะมีความสุขด้วย」

「แม่หนูหรือ?」

「ใช่ค่ะ แม่หนูป่วยบ่อยครั้ง แต่หนูให้เธอกินสิ่งดีๆได้ด้วยนี่」

สาวเอนก้มลงไปเลียเจี๊ยวเปื้อนน้ำหวานให้สะอาดเกลี้ยง

「ถ้าอย่างนั้น เราไปกันมั้ย?」

「หนูจะบริการพี่มากเท่าที่พี่ต้องการเลย」

พร้อมกับสาวผมเงินโอบในอ้อมแขนเขา หนุ่มน้อยมองขึ้นสู่ดวงจันทราในสีหน้าละลายเละๆเทะๆ

—————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 155,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 22,000 ลินต์บลูม: 3500

สินทรัพย์: 63,100 ทอง

มาด้วยกัน: เมล (ภรรยาน้อย), ซีเลีย (ผู้ช่วย), ไมล่า (ผู้บัญชาการ), ลีอาห์ (คนรัก), อิริจิน่า (ผู้คุ้มกัน), ปีปี้ (ผู้คุ้มกัน?), โดโรเธีย (คนรัก), อลิส (คนรัก), ครอล (ผู้ชายนอกใจ)

คู่นอน: 153, เด็กผู้เกิดแล้ว: 37

—————————————

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว