ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 177 ความกังวลของครูหญิง - novel-lucky

177 ความกังวลของครูหญิง

23 – 29 นาที

—————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

เหล่านักเรียนฟังผมอย่างตั้งใจ

เพื่อพูดให้ชัดเจน มันไม่ใช่ผมกำลังพูด แต่เป็นไมล่า

「ในสถานการณ์ได้เปรียบ พวกทหารควรจะถูกส่งออกไปเป็นเส้นตรงสู่ศัตรูมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ในสถานการณ์เสียเปรียบ ตั้งแถวเรียงเฉียงๆแล้วป้องกันการกระแทก」

ไมล่าใช้หลากหลายอุปกรณ์ในการพูดบอกอย่างเข้มข้นสู่เหล่านักเรียนผู้ถูกทำให้สนใจ

「การโจมตีโดยทหารม้าอาจดูเหมือนทรงพลังเมื่อมองผ่านๆแต่แม้แต่ทหารราบก็หยุดพวกเขาได้ถ้าพวกไม่สร้างความผิดพลาดกับวิธีรับมือการโจมตี ในทางกลับกัน ถ้าเราคือทหารม้าผู้พุ่งเข้าตีเข้าไปข้างใน เราจะไม่เสียหายในการโจมตีตัดสินใจใดๆตราบใดที่ศัตรูยังไม่ก่อสร้างการความคุมและความเรียบร้อย」

เธอจริงจังแล้วอธิบายบนทฤษฎีดังนั้นเธอสมบูรณ์แบบในฐานะครู

ดูเหมือนผมเลือกคนถูกต้องสำหรับงาน

「ทุกคน ทำให้มั่นใจว่าพวกนายทำขบวนแถวกับความเหมาะสมเหล่านี้ พวกมันทั้งหมดคือขบวนแถวของยุคโบราณและแน่นอนว่าศัตรูจะรู้เกี่ยวกับวิธีการรบมาตรฐานด้วย อย่างไรก็ตามอย่าได้ประเมินพวกมันต่ำไป – 80% ของศึกทั้งหลายเอาชนะได้ด้วยกลยุทธ์ตามหนังสือ เมื่อคุยกันถ้ามันมีแม้แต่ความเบี่ยงเบนไม่เหมือนกันแม้แต่เล็กน้อยในสูตร มีแค่ความพ่ายแพ้คือบทสรุปเดียวเท่านั้น!」

ผมนั่งข้างไมล่าผู้มีไฟหลงใหลแล้วพยักหน้าอย่างใหญ่โต

จริงๆแล้วแผมแอบเอาเหล้าเข้ามากับผมอยู่ในประเป๋าแต่ผมมีเวลายากในการหาโอกาสดื่มมันดีๆ

「ถ้าอย่างนั้น หลังจากนี้เราจะมุ่งหน้าออกไปข้างนนอกสู่พื้นที่สวนสนามเพื่อลองจัดแถวตัวเราเองใหม่ด้วยร่างกายในขบวนแถวเหล่านี้ ถ้าพวกเธอทำมันไม่ได้ด้วยตัวเอง มันจะเป็นไปไม่ได้กับการสอนเหล่าทหาร」

น้ำเสียงของไม่ล่าโหดแรงขึ้นกว่าเดิม

ผมเดาว่าเธอพยายามรักษาศักดิ์ศรีซึ่งเธอมีในฐานะทหาร

ช่างเป็นคนน่ารัก

เหล่านักเรียนได้รับการสั่งสอนอันถูกทำให้อุดมความรู้มากกว่าเคยๆแล้วเกือบตามไม่ทัน

เพราะนั่น พวกเขาไม่รู้ว่าแค่สิ่งเดียวเท่านั้นที่ผมพูดคือ “เชิญ ไมล่า”

ด้วยนั่นคาบเรียนเช้าจบลงและต่อไปคือพักทานอาหารเที่ยงตามด้วยฝึกบนพื้นที่

「ฟฟฟฟู่…… หนูเหนื่อย」

「ทำได้ดีมาก หนูทำได้ดี」

ไมล่าปาดเหงื่อออกจากคิ้วซึ่งถูกเก็บรวบรวมเนื่อจากมันกลางฤดูหนาว น่าจะเพราะเธอคุยอย่างต่อเนื่องเป็นสองชั่วโมง

「หนูต้องเตรียมพื้นที่สำหรับคาบเรียนบ่าย ได้โปรดหนูขอตัวขณะหนูออกไปแค่ไม่นาน」

「โอ้เอาน่า เราควรกินด้วยกันก่อนสิอย่างแรก ไม่เอาเหรอ?」

「ไม่ หนูแสดงออกถึงการไร้ความสามารถออกมาจากตอนแรกเริ่มไม่ได้ หนูจะไปแล้ว」

ไมล่าวิ่งออกไปในความรีบ

อย่างคาด เธอชอบอะไรประเภทนี้มาก

แต่ตอนนี้ผมไม่มีใครกินด้วยกับผมเลย

ผมไม่มีคนรู้จักใดๆที่นี่ ผมเลยไม่มีทางเลือกนอกจากเชิญชวนสาวสุ่มๆมากินกับผม

กำลังเดินเล่นไร้จุดมายรอบอาคารโรงเรียน ผมเจอสาวแต่งตัวเหมือนครูผู้ถอนหายใจขณะเดิน

เธอดูอยู่ในปลาย 20 สูงมาตรฐาน บริเวณหน้าอกขาดหายเล็กน้อย

หน้าตาเธอไม่ได้กรีดร้องคำว่าสวยงามออกมาแต่เธอมีความน่ารักแบบโบราณๆอยู่กับเธอ

ต้นขาเธอดูเหมือนสุขภาพดีและอวบอั๋นผมจึงแน่ใจว่ามันจะรู้สึกดีถ้าผมไต่ขึ้นบนเธอในท่าหงายกายาแหกขาอ้า

「สวัสดี มีอะไรหรือ?」

「ฮ่าา ฉันล่ะสงสัย…… เอ๋? มาร์เกรฟฮาร์ดเลตต์! หนูนี้มันหยาบคาย!!」

ผู้หญิงลนลานคำนับผมลดตัวเธอเองลงเตี้ยมากกว่าที่เธอเตี้ยอยู่

「เธอไม่ได้ทำอะไรไม่เคารพเลยสักนิด ฉันสิควรเป็นหนึ่งผู้ขอโทษสำหรับเรียกระบุเธอกระทันหัน」

ผมพาตัวเองไว้ข้างสาวผู้ยังหดกลับไปในความกลัว

「จริงๆแล้วฉันไม่มีใครสักคนทานอาหารด้วยน่ะ ดังนั้นเธออยากเข้าร่วมกับฉันไหมถ้าเธอก็ไม่มีด้วยเหมือนกัน?」

「เอ๋? นั่นเป็นสิทธิพิเศษยิ่งใหญ่สำหรับหนูมากเกินไป นอกจากนี้ หนูไม่รวยขนาดนั้นดังนั้นหนูจะไม่สามารถไปด้วยกันกับมาร์เกรฟสู่ร้านที่เขาเลือก…… และเสื้อผ้าหนู……」

เสื้อผ้าสาวเรียบร้อยและสะอาดแต่ไม่เพียงพอสำหรับที่ซึ่งปรกติแล้วขุนนางไปเจอกัน

「ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันจะจ่ายสำหรับมื้ออาหารเป็นอย่างน้อยน่า สถานที่ซึ่งต้องใช้งานอย่างเป็นทางการไม่ใช่แนวการทำอะไรๆของฉันด้วย พี่จะพาน้องไปที่ดีๆซึ่งเรากินได้ไวๆ」

ผมจับมือสาวผู้ยังลังเลแล้วนำเธอไปกินด้วยกันกับผมเพื่อกิน

มือของเธอขาวผิวเธอเรียบเนียน

ผมมั่นใจว่ามืเธอจะรู้สึกน่าทึ่งกับเจี๊ยวของผม

ที่ซึ่งผมนำเธอไปคือที่ซึ่งผมไปบ่อยครั้งในเมืองหลวง

ที่ซึ่งเนื้อกับผักทอดอร่อยและร้านเหล่านั้นเปิดสู่คนธรรมดาด้วยเหมืออนกันดังนั้นมันไม่อวดตัวตนเกินความเป็นจริง

「มันอร่อยค่ะ หนูชอบอาหารประเภทนี้」

มันดูเหมือนเธอมีความสุข

「หนูคิดมาตลอดว่ามาร์เกรฟเป็นบางคนผู้ทำตัวสูงเลยเมฆหมอก หนูเลยจินตนาการว่าท่านจะไปที่ซึ่งหรูหรากว่านี้」

「ฉันก็ไม่ได้เติบโตมาแบบยิ่งใหญ่ขึ้นจนกว่ามาถึงชื่อเสียงโด่งดังด้วยเหมือนกัน」

ผมแน่ใจอยู่พอสมควรว่าไม่มีคนมากผู้อยู่ในที่ดีกว่าผมตอนนี้แต่มีวัยเด็กแย่ว่ากว่าผม

「พูดถึงแล้ว พี่จะซาบซึ้งถ้าน้องบอกชื่อฉันมา」

「อ๊ะ! หนูมันหยาบคายมากแค่ไหนกัน…… หนูคือโพลเต้ บรันต์! พ่อหนูคือ………… เจ้าหน้าที่กิจการภายในผู้ทำงานให้บารอน หนูก็อยากจะช่วยพ่ออีกแรง ซึ่งนำหนูเข้าสูการรับตำแหน่งครูที่นี่ หนูมีตำแหน่งแต่หนูไม่ใช่ขุนนาง ดังนั้นได้โปรดเรียกหนูว่าโพลเต้」

「โพลเต้…… ช่างเป็นชื่ออันสวยงาม ได้โปรดเรียกฉันว่าเอเกอร์ด้วย」

「หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ! ถ้าผู้อื่นไปได้ยินว่าหนูทำเช่นนั้น หนูจะถูกฝังลงดิน」

สองเรายิ้ม – บรรยากาศดี

อย่างไรก็ตาม ไม่มีเวลามากจนกว่าเวลาพักกินข้าวจบลง และถ้าผมไม่กลับไปไมล่าจะอยู่ในปัญหา

「หนูไม่เป็นไรถ้าเรียกโพลเต้ ใช่มั้ย? ถ้าหนูมาเข้าร่วมอยู่กับพี่ตอนกลางคืนล่ะดีมั้ย เมื่อคาบเรียนจบ หนูอาจสามารถแก้บัญหาหนูซึ่งหนูถอนหายใจเกี่ยวกับมันก่อนหน้านี้ด้วยไง」

「ก-กลางคืน?」

「ใช่แล้ว มีร้านซึ่งมีเนื้ออร่อยๆแต่ไม่เปิดระหว่างตะวันขึ้น」

สีหน้าของโพลเต้ย้อมไว้ด้วยความระวังตัว

เพราะทั้งหมดข่าวลือไร้พื้นฐานของการกินผู้หญิงไม่เลือกหน้าถูกแพร่กระจายออกไปทั่ว

「ฉันไม่ถือถ้าหนูอยากชวนเหล่าครูคนอื่นด้วยเหมือนกัน เพราะยังไงก็มีข่าวลือเกี่ยวกับวิธีทำตัวแบบเลอะเทอะกับผู้หญิง」

ผมพูดอย่างล้อเลียน

โพลเต้หัวเราะคิกคักอย่างเขินอาย ไม่แน่ใจว่าผมล้อเล่นหรือไม่

「ได้เลย เสื้อผ้าหนูอาจดูเป็นอย่างนี้ แต่หนูจะยินดีเข้าร่วมอาหารค่ำกับท่านด้วย」

「แน่นอน เพราะทั้งหมดเราดื่มเหล้าระหว่างกลางวันไม่ได้」

มื้ออาหารตอนกลางวันตะวันขึ้นสูงจบในท่าทางเป็นจังหวะเดียวกัน

ตอนนี้ผมแค่ต้องกลับไปโรงเรียนโดยที่โพลเต้ไม่รับรู้ถึงเอ็นโด่ของผม

ความกระตือรือร้นพลังงานสูงของไมล่าถูกเก็บมาใช้ต่อใส่คาบวิชาบ่ายด้วยเหมือนกัน

「สิ่งซึ่งสำคัญเกี่ยวกับการสร้างแถวการต่อสู้ไม่ใช่ว่ามันดูสวยมากเท่าไหร่! มันเกี่ยวกับความเร็วและความแม่นยำ ไม่เหมือนการเดินสวนสนามเป็นขบวนพร้อมกัน ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องทำพร้อมกันเสียทุกอย่างตราบใดที่เธอยังอยู่ด้วยกับแบบคร่าวๆ!」

「รับรู้ถึงสิ่งแวดล้อมรอบข้างตลอดเวลา ถ้าคนข้างเธอล้มลงไปคนผู้อยู่ทางขวาตรงๆจะต้องชิดเข้าปิดช่องว่างเพราะศัตรูจะฝ่าผ่านรูเหล่านั้นถ้าเธอปล่อยพวกมันเว้นว่างไว้」

「พวกเขามีเวลายากอยู่」

ถ้าเราแค่กำลังฝึกทหาร มันอาจพอสอนพวกเขาแล้วว่าตั้งแถวอย่างไร แต่เราจำเป็นต้องสอนพวกเขาถึงความสำคัญของขบวนแถวเพื่อทำให้พวกเขามีความรู้ในฐานะผู้บัญชาการมากยิ่งขึ้นไป

ไมล่าตะโกนอย่างสุดใจระหว่างหยดเหงื่อวิ่งลงข้างหัวเธอ

「ได้เลย มาพักกันสั้นๆเถอะจากนั้นเราจะเข้าสู่ขบวนแถวต่อต้านทหารม้าต่อ!」

เหล่านักเรียวทรุดร่วงลงอยู่กับที่

ไม่ล่าเปียกๆเหงื่อกลับมาสู่ด้านข้างของผม

「ทำได้ดีมาก」

「ขอบคุณ แม้ว่าหนูคิดว่าตื่นเต้นกับความดื่มด่ำมากเกินไป」

「ไม่หรอก พี่แค่คิดว่าหนูเหมาะสมกับอะไรแบบนี้มากๆ」

「หนูมีความสุขกับการสอนคนอื่นน่ะ」

เธอรู้ว่าเธอจีบกับผมต่อหน้าเหล่านักเรียนไม่ได้เธอจึงสร้างระยะห่างตัวเธอเองเล็กน้อยจากผมไป

「แต่หนูแค่สามารถสอนพวกมันได้จากมุมมองทหารเท่านั้น หนูเสนอการช่วยเหลือใดๆไม่ได้เมื่อเป็นเรื่องกิจการภายใน」

นั่นเป็นปัญหา

ในแง่ของการสอนกองทัพ ผมพูดได้แบบมีพื้นฐานจากอดีตการต่อสู้แต่กิจการภายในปล่อยทิ้งไว้อย่างสิ้นเชิงในมืออดอล์ฟ

มันแย่พอแแล้วที่ผมไม่รู้อะไรเลย แต่ผมไม่แม้แต่รู้ว่าควรสอนเรื่องอะไร

「ยังไงซะพี่จะคิดเกี่ยวกับมันภายหลัง」

「เพราะพี่ไร้ความรับผิดชอบไงล่ะ」

「ไม่ว่ายังไง…… พี่คิดว่าจะมีฝ่ายคัดค้านมากกว่านี้นะ」

ไม่มีผู้คนโตจากขุนนางชั้นสูงมากเกินไปในหมู่ผู้มีแนวโน้มเยอะว่าเป็นผู้บัญชาการได้ แต่พวกเขาหลายคนคือพวกคนผู้เป็นอัศวินหนุ่มสาวผู้เกี่ยวข้องกับไม่อัศวินผู้รับใช้โกลโดเนียมาเป็นรุ่นๆก็จะเกี่ยวข้องกับเจ้านายศักดินา ผมเตรียมตัวสำหรับที่ไมล่า ผู้ส่วนหนึ่งคือของกองทัพศัตรูผู้ยอมแพ้กับผมไม่นานที่ผ่านมา เพื่อรับการวิพากษ์วิจารณ์อันรุนแรงกว่านี้

「นั่นเพราะลอร์ดฮาร์ดเลตต์แหละ พี่นั่งข้างหนูพร้ออมสีหน้าน่ากลัวบนใบหน้าพี่…… ดังนั้นไม่มีใครกล้าเพียงพอจะใช้ท่าทางไม่สุภาพกับหนูในฐานะผู้ช่วยของพี่」

“แต่มีนักเรียนผู้ไม่เห็นด้วยนะ” – ไมล่าเพิ่มเติม

ดวงตาผมอาจหรี่เพราะผมง่วง

ไม่ว่ากรณีไหน มันจะถูกพบทันทีว่าผมงีบไปเพราะพวกเขาทั้ง 20 คนกำลังมองมาทางนี้

ผมไม่ถือถ้านั่นเกิดขึ้น แต่โดนขอโดยราชาทำให้อะไรต่างๆนาๆน่าหงุดหงิดมากขึ้นหลายเท่าสำหรับผม

「มันยังดีกว่าในกลุ่มเดียวกันของผู้บัญชาการ คนเหล่านั้นหลายคนในกลุ่มเดียวกันของเจ้าหน้าที่กิจการภายในมีพ่อแม่ผู้มาพร้อมกับตำแหน่งพอสมควร…… ดังนั้นมันจะยิ่งน่าหงุดหงิดมากขึ้น」

ช่างปัญหาเยอะ

ไมล่าต้องหายใจทันแล้วขณะเธอยืนขึ้นตรงๆ

「การพักจบ! ทุกคน ตั้งแถว!」

กำลังยืนและทำสีหน้าน่ากลัวคือมากที่สุดเท่าที่ผมทำได้ที่นี่

และจากนั้นค่ำคืนอันรอคอยมาแสนนานมาถึง

「ไมล่า ขอบคุณสำหรับงานหนักทั้งหมดนะ หนูกลับไปบ้านก่อนแล้วพักผ่อนได้」

「ค่ะ มันเหนื่อยหน่ายเสียจริง…… แล้วลอร์ดฮาร์ดเลตต์เล่า?」

「พี่มีธุระบางอย่างต้องเข้าทำ ณ โรงเรียน ขอโทษที」

「ไม่…… ธุระ…… ยังไงซะ นั่นไม่เป็นไร」

ไมล่าหันกลับแล้วมอบชำเลืองมองสู่ผมไม่กี่ครั้งขณะเธอมุ่งหน้ากลับไปคฤหาสน์

บางทีเธอรับรู้ถึงบางอย่าง

「ข-ขอโทษที่ทำให้รอค่ะ!」

พอดีเมื่อไมล่าหายลับวับไปจากสายตา โพลเต้วิ่งมาในเหยาะๆใหญ่ๆ

แน่นอนมันปรากฏว่าเธอไม่ใช่คนที่ร่างกายเข้ากล้ามมากทีุ่ด

「เพราะทั้งหมดการรอผู้หญิงคือส่วนหนึ่งของหน้าที่ผู้ชายด้วย ตอนนี้ ไปกันเถอะ」

ผมนึกไปถึงคาบวิชาเกี่ยวกับมารยาทสู่ผู้หญิงซึ่งถูกสอนให้ผมโดยนนน่าขณะผมไปเป็นผู้ติดตามคุ้มกันกับโพลเต้สู่ร้าน

ผู้หญิงต้องไม่คิดว่าผมจะมารยาทงามขนาดนี้และแดงระหว่างหดตัวกลับเล็กลงกว่าเดิมในความกลัว

เรามุ่งหน้าสู่สถานที่ซึ่งผู้คนของชนชั้นสูงกว่าคนเหล่านั้นของร้านที่เราเยือนก่อนหน้าระหว่างตะวันขึ้น – คนธรรมดาผู้ร่ำรวยไปถึงขุนนางกับอัศวินชั้นต่ำ – รวมตัวกัน

「หนูได้ยินมาว่ามาร์เกรฟเป็นคนมีชีวิตชีวามากกว่านี้」

พูดอีกอย่าง เธอน่าจะหมายถึงข่าวลือว่าผมรุนแรงและไร้อารยธรรม

แต่ส่วนใหญ่มันไม่ผิด

「พี่เคยถูกบอกนั่นมากมาย แม้ว่าพวกมันส่วนใหญญ่บนสนามรบ」

「อุ่ฟุฟุ แต่ท่านค่อนข้างเป็นสุภาพบุรุษ หนูสงสัยว่าข่าวลือเกี่ยวกับท่านและผู้หญิงก็แต่งมาเกินจริงด้วย」

โพลเต้ดูเหมือนจะเจอไวน์แดงของร้าน

กำลังเห็นว่าแก้วที่สอองเธอเกลี้ยงแล้ว ผมรีบเติมมัน

「ถ้าเช่นนั้น…… อะไรทำให้คุณนายสวยๆเช่นนี้เหมือนเธอถอนหายใจก่อนหน้าเล่า ?」

「อา……」

โพลเต้ลังเลนิดๆ

เธอต้องกำลังสงสัยว่ามันดีหรือไม่กับการบอกผม

แต่ผมจินตนาการได้ว่ามันเกี่ยวกับอะไร

「มันเกี่ยวกับลูกๆขุนนางหรือ?」

「เอ๋!?」

ผมเดาสบายๆ แต่มันดูเหมือนผมถูก

พ่อของเธอคือเจ้าหน้าที่กิจการภายในผู้สนับสนุนตระกูลบารอน เท่าเทียมกับชั้นอัศวินดังนั้นแน่นอนเขาไม่มีจุดยืนมากมาย

กำลังพิจารณาว่าเธอคือลูกสาวอายุน้อยของเขา แม้แต่ขุนนางชั้นล่างและอัศวินก็ดูถูกเธอได้ด้วย

「ฉันก็โตมาจากการเป็นคนธรรมดา ดังนั้นฉันมีประสบการณ์คล้ายๆกัน」

เบื้องหลังส่วนตัวของผมเป็นที่รู้จักกันดี ดังนั้นสาวเลยพยักหน้าแล้วเริ่มบอกสถานการณ์กับผม

「หนูแน่ใจว่าทท่านรู้ว่าคุณเกรเทล เบลท์ซคือผู้ใดที่มาจากกลุ่มเดียวกันซึ่งหนูดูแล」

อืม จริงๆแล้วไม่

ครูใหญ่ของโรงเรียนพูดถึงชื่อของเด็กไม่กี่คนผู้มีพ่อแม่ขุนนางชั้นสูงล่วงหน้าแต่ผมลืมเกี่ยวกับพวกเขาหมดสิ้นแล้ว

ถ้าพวกเขาคือคุณนายสวยๆ ผมจะเคยเห็นหน้าพวกเธอตอนผมไปทั่วแต่ละชั้นเรียน

「เธอคือลูกสาวผู้ภาคภูมิใจที่สี่ของเคานต์เบลท์ซ…… หนูแค่ลูกสาวของพนักงานชั้นต่ำ……」

เบลท์ซ เบลท์ซ…… เขาอาจอยู่ในฝ่ายเคนเน็ธหรือบางทีอาจไม่อยู่

「กลุ่มเด็กๆของขุนนางอื่นรวมตัวกันรอบๆเธอด้วยดังนั้นมันยากสำหรับครูคนอื่นที่จะพูดอะไร……」

「เข้าใจแล้ว」

เหล่านักเรียนต้องเรียนรู้ใต้ผู้ฝึกสอนภายในโรงเรียนไม่ว่าจุดยืนพ่อแม่จะเป็นเช่นไร แต่นั่นแค่ความคิดเห็นภายนอก และผู้ฝักสอนรู้สึกลึกๆข้างในอย่างเลี่ยงไม่ได้ว่ารู้สึกเจียมตัวกับการสั่นสอนของพวกเะาเมื่อพวกเธอพิจารณาว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากเรียนจบ สำหรับลูกๆของขุนนางชั้สูงนั้นบ่อยครั้งจะรับตำแหน่งสูงกว่าตำแหน่งของพวกครูหลังจากพวกเขาออกจากโรงเรียน

「โดยเฉพาะกรณีหนู ที่บารอนคือพ่อของหนูผู้รับใช้เป็นบริวารของตระกูลเบลท์ซ」

ถ้ามันเป็นเจ้านายของพ่อเธอและลูกสาวของเจ้านายเธอ ไม่มีอะไรอันพวกเธอพูดโต้ได้

「ยังไงซะนั่นน่าขัดใจ ได้เลย ฉันจะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน」

「เอ๋!? ต-แต่จริงๆหนูไม่-……」

「ฉันเเข้าใจ ฉันจะไม่นำเธอเข้าข้องเกี่ยว ได้โปรดปล่อยฉันได้เลย」

โพลเต้คำนับหัวเธอเงียบๆ

「ยังไงซะ ความกังวลใจเธอแก้ไขแล้วตอนนี้ มามีความสุขกับอาหารกับเครื่องดื่มที่นี่เถอะ」

พยายามจะไม่ให้เธอตกใจกลัว ผมพักมือผมบนไหล่โพลเต้เบาๆเท่าขนนนกแล้วจากนั้นเทเหล้าให้เธอซึ่งแรงกว่าไวน์

เมื่อโพลเต้เริ่มเวียนๆจากการเมา ผมบอกเรื่องราวเกี่ยวกับแม่น้ำเทียรี่และที่ราบในดินแดนชนบท ด้วยกันกับเรื่องราวไม่ปรกติของดินแดนชาตติภูเขา ซึ่งเธอฟังด้วยความสนใจยิ่งใหญ่แล้วดื่มด้วยความสุขใจมากกว่าเดิน

「และจากนั้นเอง ลูกธนูบิน…… ตู้ม ตรงเข้าตัวพี่เลย……」

ผมกระตุ้นให้เห็นภาพโดยแทงมือผมเข้าสู่สีข้างผู้หญิง

「ม่ายย~! นั่นเจ็บนะค้าา…… อุ่ฟุฟุ」

อุมุ เธอไม่ได้อยู่บนความระวังตัวเมื่อผมสัมผัสกายาเธอ

ในท้ายที่สุด หัวของสาวเซไปมาทั่วอย่างไม่มั่นคง

「ดูเหมือนหนูกลายเป็นเมาๆหน่อยๆแล้ว……」

「นั่นไม่ดีแล้ว ควรมีห้องบนชั้นสองของร้านนี้ที่น้องพักข้างในได้ ไปกันถอะ」

ผมโอบแขนรอบเอลโพลเต้แล้วนำเธอไปสู่ชั้นสองช้าๆ

—————————————

「อ๊าาาาาาาาาาา!! ฮาร์ดเลตต์ซาม้า! มันหน๊าหนา! มันยาวมาก! พี่จะฉีกหนูแล้ววววว!!」

เสียงรุนแรงของเนื้อพบตบกระแทกเข้าอีกเนื้อก้องดังสะท้อนออกดังขณะโพลเต้ปิดหน้าปิดตาด้วยสองมือแล้วโยนหัวโยกโขกลมสู่ด้านหลังในความเสียว

「โพลเต้! นี่มันรู้สึกยังไง!? มันรู้สึกดีมั้ย!?」

ผมงัดปลายเจี๊ยวขึ้นให้มันถูกำแพงด้านในช่องคลอดเธอ จากนั้นผมแทงลึกเข้าไปในเธอหลังจากเห็นช่องเปิด

มันรู้สึกค่อนข้างแน่น แต่มันยังเป็นรูที่ดี

「ม-มันรู้สึกดี แต่พี่ทำไม่ได้น้า-!」

ผมกลิ้งโพลเต้บนเตียงแล้วแทงเข้าข้างในจากข้างบน

โพลเต้ไม่ใช่ผู้หญิงเรื่อนร่างใหญ่ที่สุด แต่ข้างในเธอลึกอย่างน่าตกใจ กลืนลิน 80% ของสมาชิกของผม

「รับนั่น」

เราเปลี่ยนท่าแล้วเข้าสู่ตำแหน่งหญิงอยู่บนเพื่อผมได้แทงเธอจากข้างล่างได้

「ม่ายยย! มันแทงแรงจะทะลุหนูลึกๆ…… พ-พี่ทำบางอย่างแบบนี้ไม่ได้」

「หนูมีหน้าอกน่ารักมาก สวยมาก」

ผมเอื้อมมือออกเพิ่อจับช้อนเนินเด้งๆเธอ

「ม่ายย~ นมหนูมันเล็ก!」

「พวกมันดีและน่ารักอยู่นา พี่จะแรงกว่านี้แล้วนะ ทุกอย่างดีมั้ย?」

「ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้! ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วยยยย–!」 องคชาตพี่ใหญ่มากมันจะฉีกหนูแหวกแหกออกครึ่ง!

「ด้วยน้ำหวานหนูเอ่อเยิ้มหลากไหล หนูฟังดูแล้วไม่น่ามั่นใจในคำพูดเลยสักนิด ดูนี่ พี่จะถู ณ ตรงนี้ด้วย」

「อ๊าาาาาาาาาา! ทำไมพี่เก่งมากมาย…… มันรู้สึกดีเกินไปแม้ว่าหนูรู้สึกเหมือนรูของหนูจะฉีกขาด มันดีมาก!!」

หลังจากชิมเรีอนร่างผู้หญิงสักพัก ผมกลับสู่ท่าหงายกายาแหกขาอ้าแล้วพร้อมเสร็จจบทุกสิ่ง

「อาฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮี๊!」

「นั่นครั้งสามแล้วที่หนูแตก ไม่ใช่หรือ พี่ทำต่อแบบนี้แแล้วแตกในได้ไหม?」

「ม-ไม่ได้น้า! ข้างในไม่ดีหรอก!」

มันคือครั้งแรกที่เธอกำลังต่อต้านจริง บวกกันกับอีริชบอกผมว่าอย่าทำใครสักคนท้องด้วย ดังนั้นผมเดาว่าผมไม่มีทางเลือกอื่น

「ได้เลย…… อ่าาก……จะแตกแล้วนะ!!」

「โอ๊วววววววววววววววว—!!」

ช่วงเวลาสุดท้ายผมดึงเอ็นออกจากรูซึ่งกำลังบีบเสียแน่นแรงซึ่งไปถึงการแตกสุดจิ๊ต่อเนื่องครั้งที่สี่ของมัน

น้ำแตกปะทุออกพร้อมกันแล้วเอ็นผมอันพักอยู่บนท้องผู้หญิงฉีดอสุจิมากพอปกคลุ่มหน้ากับนมเธอ

「กุ่! โอ้วว!」

「น-นั่นมีมันเย้อะเยอะ……มันฉีดออกมา」

ผมเช็ดโพลเต้ผู้เปื้อนน้ำเชื้อด้วยผ้าเช็ดตัวเปียกแล้วเธอพลิกตัวหงายหลังแล้วให้เธอพักบนแขนผม ตอนแรก ผู้หญิงฝังหน้าเธอในอ้อมอกของผมโดยไม่พูดเอ่ยอะไรสักอย่าง แต่อกแตกออกใจตกร่วงหล่นสู่การมีน้ำตาออกมาอย่างช้าๆเรื่อยๆ

「มาร์เกรฟคือคนเหมือนข่าวลืออธิบายทั้งหมดจริงๆ…… หนูถูกกินแบบนี้…… อออุ่」

「อย่าร้อนใจเลยหนา ไม่ใช่มันรู้สึกดีหรือ?」

「มันเหลือเชื่อไปเลย…… แต่นี่…… กำลังถูกโอบกอดโดยบางคนผู้แต่งงานแล้ว…… มันไม่ซื่อสัตย์เอาซะเลย」

「โพลเต้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอะไรหรอก ทุกสิ่งอยย่างจะออกมาดี ดังนั้นแค่ผ่อนคลายเถิด」

ผมกอดสาวสะอื้นใกล้แล้วจูบแก้มกับคอเธออย่างต่อเนื่องจนหายใจสะอื้นเข้าไปเปลี่ยนสู้กรนเบาๆ

ผมค่อนข้างแรงกับเธออยู่เธอจึงต้องกำลังรู้สึกเหนื่อย

「ถ้าอย่างนั้นวันนี้นั้นยังไม่จบสิ้น……」

ผมแค่ปล่อยเธอนอนบนแขนผมจนถึงเช้าได้ แต่เมลอาจงอน

ไมล่าสงสัยไม่เชื่อใจตั้งแต่แรก และซีเลียจะเอะอะ

ผมทำอะไรได้ ผมจะแค่ปล่อยเธอไว้ที่นี่เพื่อพักผ่อน

ผมเดาว่าผมจะทิ้งรอยจูบบนไหล่เธอเพื่อพิสูจน์การสร้างรักในค่ำคืนนี้

เมื่อผมกลับสู่คฤหาสน์ อย่างไรก็ไม่รู้ทุกสิ่งอย่างถูกรู้ออกไป

เมลงอนจนที่ผมสร้างเมียเก็บแถวพื้นที่แม้ว่าเธออยู่ตรงนี้ ไมล่าบ่นเกี่ยวกับผมกินผู้หญิงคนหนึ่ง ณ ร้านอาหาร และซีเลียคัดค้านการกระทำผมในน้ำตาพร้อมการปฏิบัติดัดนิสัยด้วยการทำตัวเงียบงันใส่

โดยบัญเอิญผมไม่เห็นครอลที่ไหนเลย เขาไปที่ไหนได้ในเวลาแบบนี้?

「อย่าเปลี่ยนประเด็น!」

ให้ตายเถอะ

วันต่อมาผมปล่อยคาบเรียนให้ไมล่าระหว่างผมไปแอบดูในห้องที่โพลเต้กับกลุ่มเดียวกันของเธอดูแลอยู่

「ถ้าบริเวณที่ชาวนาดูแลได้คือข้าวสาลี-…… โอ๊ะ โอ๊ะ โอ้ย」

ทุกครั้งเมื่อโพลเต้กางขาออก เธอร้องเสียงแหลมสั้นๆในความเจ็บ

ผมอาจจะแรงเกินไปเล็กน้อย

「ฉันสงสัยว่าคนไหนคือเบลท์ซ」

ณ ทันตากระพิบหนึ่งนักเรียนยืนขึ้น

「ผู้ฝึกสอน ถ้าคุณรู้สึกไม่ดีไม่ใช่คุณควรหยุดการเรียนไว้เหรอ? ถ้าคุณไม่สอนด้วยความตั้งใจดีที่สุดคุณมันแค่มารบกวน」

「นั่นถูกต้อง」「อย่างคาดกับเกรเทลซามะ ลูกสาวสวยตระกูเบลท์ซ*」

<วายุ: สาวคนนี้กำลังพูดในแบบคุณหนูโดยการจบประโยคด้วย~เดสุวะ ผมน่าจะแค่ไม่ใส่นั่นเข้าไป แต่ผมแค่อยากชี้ออกมา>

「ฉันไม่เป็นไร…… อุ่…… อู๊ยยย」

ผมเจอเธอแล้ว ถ้าอย่างนั้นสาวนั้นคือเกรเทล เบลท์ซ

เธอสวยดังนั้นผมจะเก็บหน้าสาวนั้นไว้ในความทรงจำของผม

สาวๆอื่นก็ค่อยๆกระเถิบเข้าไปร่วมด้วยกันหลังจากตะโกนดังๆอย่างน่าหนวกหูด้วย

เข้าใจแล้ว มันปรากฏว่าเธอกำลังนำลูกๆคนอื่นจริง

กลุ่มเดียวกันของเจ้าหน้าที่กิจการภายในอนุญาตเสื้อธรรมดา กระนั้นเสื้อผ้าโอ้อวดสูงๆทำให้เธอยิ่งเด่นมากขึ้น พื้นฐานแล้วบ่งบอกทุกคนว่าผู้ปกครองของกลุ่มเดียวกันนี้คือผู้ใด

ตัวสาวเองค่อนข้างจะเด็กแต่เธอแลแล้วดูเป็นผู้หญิงที่ดี

การบิดม้วนในผมสีเกาลัดยาวถึงเอวนั้นสวยงาม และรูปลักษณ์พลังใจกล้าแกร่งของเธอส่งเสริมท่าทางหยิ่งยโสและชั้นสูงแนวการแต่งเสื้อผ้าเธอเน้นขนาดของหน้าอกกับเรือนร่างอวบๆของเธอ แม้ว่าเธอไม่ได้อ้วน ถ้าผมกอดเธอจากข้างหลังแล้วแทงเข้าไปในเธอระหว่างกำลังยืน ผมแน่ใจว่ามันจะดียิ่ง

แน่นอน เธอปรากฏดูเป็นว่าเห็นแก่ตัวและเป็นสาวโตมาแต่ในตระกูลดีๆ แล้วเธอก็น่าจะเป็นสาวบริสุทธิ์ด้วย

โออ้ โพลเต้ดูเหมือนเธออยู่ในตำแหน่งยากลำบากแล้วกำลังจจะร้องไห้

อย่างที่สัญญาไว้ ผมมจะออกไปช่วยเธอ

「เอะอะอะไรกันที่นี่?」

ผมเปิดประตูห้องเรียนแล้วเดินเข้าไปข้างใน

—————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 155,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 22,000 ลินต์บลูม: 3500

สินทรัพย์: 63,000 ทอง (เพิ่มเติมอาคารเสริมของราเฟน -100)

มาด้วยกัน: เมล (ภรรยาน้อย), ซีเลีย (ผู้ช่วย), ไมล่า (ผู้บัญชาการ), ลีอาห์ (คนรัก), อิริจิน่า (ผู้คุ้มกัน), ปีปี้ (ผู้คุ้มกัน?), โดโรเธีย (คนรัก), อลิส (คนรัก), ครอล (นอกใจหลายอย่าง), กิโดหน่วยติดตามคุ้มกัน

คู่นอน: 154, เด็กผู้เกิดแล้ว: 37

—————————————

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl