ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 179 สวนดอกไม้ของโรงเรียน - novel-lucky

179 สวนดอกไม้ของโรงเรียน

「」

21 – 26 นาที

—————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「พ่อค้าเร่นั้นขาดไม่ได้สำหรับหมู่บ้านเล็กและเมืองที่ไม่มีร้านเต็มรูปแบบ ถ้าสภาพแวดล้อมสำหรับพวกเขาเพื่อเดินทางอย่างปลอดภัยจากจุดหมายไปปลายทางถูกเตรียมไว้ ธุรกิจในทั้งภูมิภาคจะถูกกระตุ้น」

ขณะผมทำงานของผมระหว่างคาบเช้า ผมก็ตรวจดูด้วยว่าโพลเต้ทำอะไร

ทุกคนดูเหมือนพวกเขากระตือรือร้นและให้ความสนใจ หมายถึงกลยุทธ์ขอองแผนผมที่จะเสนอจดหมายแนะนำมีผลกับพวกเขาให้พวกเขามีแรงจูงใจ

เพิ่มเติมจากนั้น ผมเสนอทองให้บุคคลอันดับสูงสุด

ไม่มีใครบ่นเพราะมันออกมาจากกระเป๋าของผมเอง

มันโดยไม่ต้องพูดว่าบุคคลที่นี่มาจากครอบครัวยากจนหรือตระกูลชนชั้นกลาง ผู้ไม่ใช่ผู้สืบทอด และไม่ใช่ทั้งลูกขุนนางชั้นสูงเหมือนเกรเทล หนึ่งผู้มาที่นี่คือคนเหล่านั้นผู้ถูกยกเว้นจากสิทธิ์จากสืบทอดมรดกตระกูลและสินทรัพย์ – เด็กๆผู้หาทางใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองเพราะครอบครัวพวกเขาไม่ได้สนับสนุนการเงืนมาและไม่มีเงินเหลือพอซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับอันจำเป็นมาเทียบกับจุดยืนทางสังคมของพวกเขา

กระนั้น ไม่ได้หมายถึงทุกคนจะมีไฟหลงใหลเกี่ยวกับคาบวิชา ยกตัวอย่างเช่น คนเหล่านั้นผู้ไม่เคยได้มีเป้าหมายไปที่อันดับหนึ่งตั้งแต่แรก

「ถ้าเธอเก็บภาษีที่หนักกับพ่อค้าเร่ง่าายๆ ในหลายกรณีพวกเขาจะย้ายไปภูมิภาคอื่นและรายใด้เธอจะลดลง……」

「นั่นการดูหมิ่นตรงๆกับครอบครัวหนูหรือ!?」

นักเรียนหญิงยืนขึ้นทันทีทันใด

เธอคือ…… ลูกสาวคนที่สองของบารอนบางคน หน้าเธอไม่ได้สวยเป็นพิเศษแต่หน้าอกเธอใหญ่ดังนั้นผมจะจำหน้าเธอ

ถ้าผมจำไม่ผิด ครอบครัวเธอล้มเหลวนการจัดการดินแดนตัวเองและตอนนี้กำลังขาดเงิน ดังนั้นพวกเขาร้องขอตระกูลอื่นขอเพื่อยืมเงินทุกครั้งที่พวกเขาเข้าร่วมงานเลี้ยง เปลี่ยนพวกเขาเป็นเรื่องตลกที่แพร่หลาย

「น-นั่นไม่ใช่ที่ฉันเจตนา ฉันแค่พูดว่ามันเป็นธรรมดา……」

「โอ้-! ถ้าอย่งนั้นเธอจะสื่อเพื่อดูถูกตระกูลหนูเหรอ กล้าดียังไงที่ลูกสาวของเจ้าหน้าที่กิจการภายในพูดบางอย่างแบบนั้น」

เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นตระกูลเธอเก็บภาษีหนักกับพ่อค้าซึ่งนำพวกเขาไปสู่การหนีไป ผมเข้าใจแล้วตอนนี้

「เกรเทลซามะ คนหยาบคายเช่นนี้ไม่มีคุณสมบัติมาสอน! มาให้ผู้ฝึกสอนโพลเต้จากไปเสีย」

สาวๆพยายามจะให้เกรเทลคิดเหมือนกัน นี่ไม่ได้ดูดี ผมจะต้องก้าวเข้าไปถ้าพวกเขาเอะอ่ะใหญ่

「แค่นั่งลงเฉยๆ ทำไมไม่ทำอย่างนั้นล่ะ」

「เอ๋? เกรเทลซามะ?」

「ฉันบอกว่าได้โปรดทั่งลง ฉันไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์ของครอบครัวของเธอแต่เธอสร้างปัญหาให้ผู้ฝึกสอนและคนอื่นทุกคน ถ้าเธออยากให้บางคนออกจากห้องนี้ไป ถ้าอย่างนั้นได้โปรดออกไปเงียบๆด้วยตัวเอง」

「ไม่มีทางน่า……」

เมื่อเกรเทลตำหนิเธอ นักเรียนอื่นๆก็เข้าร่วมด้วย ทั้งโรงเรียนกำลังแข่งขันกันเพื่อจดหมายแนะนำและเงินพิเศษ ดังนั้นถ้าคาบเรียนของทีมถูกทำให้ล่าช้าออกไป นั่นจะทำให้พวกเธออยู่ในความเสียเปรียบ

สาวผู้ออกมาถูกโทษโดยทั้งชั้นเรียนและเริ่มร้องไห้

「ให้ตายเถอะ ถ้ามีเอะอะเกี่ยวกับบางอย่างไร้สาระเท่านี้ ฮาร์ดเลตต์ซามะจะคิดไม่ดีกับฉันโฮ่ง」

「โฮ่ง?」

「อย่าสนใจนั่น」

มันไม่ได้ดูเหมือนผมมีอะไรต้องกังวลกับชั้นเรียน

อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างยังไม่สงบสุข

「ออออออุ่」

สาวไม่สามารถทนได้อีกแล้วและวิ่งออกจากห้องพร้อมร้องไห้

ถ้าเป็นแบบนี้ สาวจะไม่มีวันกลับมาที่โรงเรียน ดังนั้นผมจับตัวสาวขณะเธอรีบออกจากห้องโถงแล้วกอดเธอ

「ล-ลอร์ดฮาร์ตเลตต์! อย่าบอกหนูนะว่า ท่านเห็นอะไรซึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้!?」

หน้าสาวเปลี่ยนเป็นขาวเหมือนกระดาษ

「ไม้ต้องกลัวมากขนาดนั้นหรอก อะไรซึ่งเกิดขึ้นก่อนหน้าแน่นอนว่าไม่ดี แต่ทุกคนสร้างความผิดพลาด」

ผมห่อแขนรอบสาวลนลานและเกลี้ยกล่อมเธอ

「แต่…… หนู…… ถูกดุโดยเกรเทลซามะ…… และแม้แต่โดยฮาร์ดเลตต์ซามะ……」

อย่างผมคาด เธอไม่มีอะไรกับโพลเต้

แต่ถึงอย่าไร มันเพราะการเรียนรู้ของเธอขึ้นมาถึงตอนนี้สาวนั้นไม่ได้ผิดเป็นพิเศษ

「มันน่าจะยากที่เธอจะอยู่วันนี้ดังนั้นกลับไปหอ พรุ่งนี้ แค่ขอโทษ…… กับผู้ฝึกสอนโพลเต้ คุณเกรเทลไม่ใช่บางคนผู้จะคับแค้นสำหรับสิ่งเล็กๆทุกอย่าง อย่างเป็นธรรมชาต มันไม่กวนใจฉันด้วย」

「กระซิก…… กระซิก……」

สาวน้อยผู้เริ่มร้องไห้ในแขนผมจริงจังควรจะยังแค่ 15 ปี

ความผิดพลาดจับมือกันมากับเด็ก แต่หน้าอกเธอไม่มีอะไรเหมือนเด็ก

「ไปที่ซึ่งไม่มีคนเพื่อหนูจะใจเย็นได้เล็กน้อย」

พร้อมสาวร้องไห้ยังอยู่ในแขนผม ผมเข้าห้องเปล่าซึ่งถูกแต่งตั้งให้ทีมใหม่

—————————————

「ฮาร์ดเลตต์ซามะ มันเจ็บบบบ! ที่นั่นมันจะฉีก~」

「ทนมัน นี่คือเส้นทางที่ผู้หญิงทั้งหมดต้องเดิน」

ขณะผมนั่งบนเก้าอี้ ผมแทงขึ้นเข้าไปในสาวผู้นั่งบนผมหันหน้าหาผม แล้วก็ถูหน้าอกเธออย่างทั่วถึงซึ่งไม่เข้ากันกับขนาดของกายอันยังไม่โตของเธอ

เพื่อทนความเจ็บปวดกับความตกอกตกใจที่เสียความบริสุทธิ์ไป สาวรัดแขนขารอบผมแล้วรัดกับร่างกายข้างผม

「ฮาร์ดเลตต์ซาม้าาาา~…….」

「โอ๋ โอ๋สาวน้อยที่น่ารักเอ๋ย เกาะพี่ต่อไป」

ผมยืนครึ่งหนึ่งจากเก้าอี้แล้วเหวี่ยงสะโพกของผมอย่างมั่นอก

รางกายสาวสั่นไหวดั่งมันเหมือนตุ๊กตาก่อนผมจะแทงครั้งสุดท้าย

「จะแตกแล้ว!」

「อ้า! ท่านจะแตกข้างใน……」

ผมไม่ลังเลจะน้ำแตกและฉีดน้ำเชื้อเข้าไปสู่มดลูกสาว

เธอดูเหมือนเธออยากพูบางอย่าง แต่แค่กอดรัดผมต่อหลังจากมองท้องปูดๆของเธอเอง

หลังจากเราเสร็จกิจ สาวเหนื่อยสุดเริ่มพูดเกี่ยวกับเรื่องชีวิตของเธอ

「ตระกูลหนูไม่มีเหลือมากในแง่ของงบ และพวกเขาบอกหนูให้คิดบางอย่างงเอาเองเมื่อเป็นเรื่องค่าอาหาร」

ถ้าอย่างนั้นนั่นทำไมเธอเลือกสถานศึกษาแห่งราชวงศ์ ค่าอาหารและค่าอาศัยนั้นไม่มีค่าใช้จ่าย บวกกับมันไม่น่าเกลียดที่จะปฏิเสธการเชิญไปงานเลี้ยงเต้นรำเพราะชีวิตเธออยู่นหอ

เสื้อผ้าของสาวดูค่อนข้างเรียบร้อยเมื่อมองผ่านๆแต่ผมบอกได้ว่ามีสัญญานของการซ่อมแซม

「อย่ากังวล ถ้าหนูขอโทษอย่างถูกต้องกับโพลเต้ พี่จะช่วยหนูด้วย」

สาวกอดผมแน่น

ช่างน่ารัก

「แต่บอกใครไม่ได้เกี่ยวกับอะไรซึ่งเกิดขึ้นวันนนี้นะ เข้าใจมั้ย? ถ้าหนูทำ ทั้งสองเราจะถูกไล่ออกไป」

มันเพราะผมจะโดนไล่โดยอีริช

「มันคือ…… ความลับเหรอ?」

「ใช่ ความลับระหว่างสองเรา」

ผมเอียงคางเธอขึ้นแล้วจูบเบาๆก่อนสาวพยักหน้าพร้อมแดง

「หนูเข้าใจ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์…… ที่รักของหนู」

สาวดึงเอ็นผมออกมาแล้วนั่งอยู่บนพื้น สะบัดลิ้นใส่เจี๊ยวของผมอันปกคลุมในอสุจิกับเลือดเปิดซิงเต็มที่

หน้าน้อยๆของเธอคู่กับเจี๊ยวใหญ่ของผมสร้ามภาพอันไม่ถูกศีลธรรม

「ฮั่มมมม……ฮ่าโม๊ะ…… ฮาร์ดเลตต์ซาม้าาาา~ หนูรักท่าน」

หืมม ลูกสาวขุนนางปวกเปียกอย่างน่าตกใจ

ถ้าเธอเป็นแบบนั้น ชายไม่ดีบางคนอาจมาเอาเปรียบพวกเธอ

ผมดีใจที่ผมทำอะไรก่อนนั่นเกิดขึ้นได้

พูดถึงแล้ว ผมจำชื่อสาวไม่ได้

มันถามยากกับช่วงอารมณ์นนี้ดังนั้นบางทีผมจะไปถามกับโพลเต้ทีหลัง

—————————————

หลังจากส่งสาวกลับไปที่หอ ผมผ่านผู้หญิงผู้ดูบริสุทธิ์ในห้องโถง

「ลอร์ดฮาร์ตเลตต์ เป็นยังไงบ้างคะ?」

「โอ้คุณหญิงลานรอกหรือ ทำอะไรกับคาบตัวเองล่ะ」

「ค่ะ หนูแค่มอบการสอนในตอนเช้าอย่างเดียวเท่านั้น」

คุณหญิงลานคือผู้ฝึกสอนกิจการภายใจและเลขาเก่า และสามีเธอคือเจ้าหน้าที่กิจการภายในในเมืองหลวง แต่เธอรับตำแหน่งเพราะขาดเงินที่่จะไปดูแลลูกหกคนของเธอ

คุณนายอายุมากกว่า 30 แล้วเป็นภาพงดงาม ใส่ชุดที่ไม่ได้เปิดเผยเนื้อหนังมาก ดังนั้นเธอพูดได้ว่าเป็นตัวอย่างดีที่สุดว่าผู้หญิงควรดูเป็นอย่างไร

แต่ผมบอกได้ว่าหน้าอกและตูดเธอใหญ่ขนาดไหนแม้ว่าพวกมันถูกซ่อน

「ฉันก็ว่างเพราะทีมผู้บัญชาการกำลังทำการออกกำลังกายสำหรับใช้จริงบ่ายนี้ เรามาดื่มชาด้วยกันดีไหม?」

「อะร้า ถ้าอย่างั้นเราควรใช้ห้องเตรียมมั้ยล่ะ? ฉันแอบพกหม้อมากับฉัน」

「ฉันจะยินดีที่จะได้ไปกับเธอ」

「อุฟุฟุ ฉันรอคอยนี่เลยล่ะ」

—————————————

「อ๊าาาาาา–! มันดูเหมือนสัตว์ประหลาดเหมือนข่าวลืออธิบายเลย……มันใหญ่มาก แต่มันรู้สึกดีจางงงงงง—!」

「มันเป็นเกียรติที่ได้มีความสุขกับของหวานแบบนี้ มันทำให้ไฟพี่ติดเลยละ」

คุณหญิงลานเหวี่ยงเอวเธอบนผมขณะผมนอนอยู่บนพื้น

ตูดเธอมังแค่ล่อลวงมากเกินไปเมื่อเธอเตรียมชา ดังนั้นเมื่อผมกดเอ็นโด่ใส่เธอแล้วแกล้งทำเป็นช่วย นี่เกิดขึ้น

「ถ้าอย่างนั้นเธออัดอั้นเยอะเหรออ?」

「หนูยังแค่ 33 ……ผู้หญิงในตัวถูกลุกไหม้ไปด้วยไฟหลงใหล!」

「ผัวไม่ทำมันกับหนูเหรอ?」

「ผัวหนูไปชอบสาวเด็กๆ! หนูมั่นใจเลยว่าตอนนี้เขากำลังทำผู้ช่วยคนอื่นเป็นคนรัก」

ผู้หญิงอัดอั้นทางเพศโยกสะโพกเธออย่างเมามันขณะเธอเสียวจนปวด

เห็นว่าผัวเธอแก่กว่าเธอ 20 ปี

เมื่อเธอ 24 เธอถูกข่มขืนและทำให้ท้องที่ทำงานและจากนั้นทำให้เป็นเมียตรงหลังจากนั้น

ตั้งแต่นั้นมา เธอมีลูกหนึ่งคนทุกปี จนกว่าเธอมาถึง 30

「และเมื่อหนูผ่าน 30 จู่ๆเขาก็…… หลังจากทำใหร่างกายบางคนซุกซนมากแล้วแค่ทิ้งพวกเธอไป ช่างเป็นชายใจร้ายที่น่ากลัว」

「น่าเสียดายจริง แม้ว่าผู้หญิงสามสิบอร่อยปานนี้」

เราเปลี่ยนตำแหน่งสู่นอนหงายกายาอ้าขากว้างและผมเหวี่ยวสะโพกอย่างเข้มข้น

การแทงของผมแรงพอจนแม้แต่ทำให้ผู้หญิงของผมเองรู้สึกเจ็บ แต่คุณหญิงลานตอบในเสียงหวานเจี๊ยบสูงๆ

ช่องคลอดของเธอรัดห่อเอ็นและเนื้อดำทมิฬของมันอย่างอ่อนโยนแล้วเธอเลียริฝีปากล่างตรงข้ามกับภาพลักษณ์บริษุทธิ์ของเธอ

「กายหนูผ่านชายมาพอตัวนี่ หนูเล่นไปทั่วไม่ใช่เหรอ?」

「ถ้าอย่างนั้นพี่บอกได้ด้วย…… ใช่แล้วค่ะ หนูล่อชายหนุ่มๆในบริเวณยุ่งๆ หลังจากถูกดึงเข้าไปในซอยเปลี่ยน หนูแก้อะไรที่หนูทำไปแล้วไม่ได้ แม้ว่าหนูพูดไปว่าหนูไม่ชอบมัน แต่ตอนนี้ หนูไม่เคยรู้สึกพอกับการรุมซั่มเลยค่ะ!」

ถ้าอย่างนั้นจริงๆแล้วเธอเป็นเมียผู้ลามกสุดใต้ภาพลักษณ์บริษุทธิ์ของเธอ

「แต่…… อ๊านนน หนูไม่เคยเห็นเจี๊ยวใหญ่เท่าหนึ่งนี้เลยพี่เอ๋ย! แล้วกายพี่นะก็กล้ามแน่นปึ๋งเลยล่ะ…… โอ้ ซั่มหนูแล็วจัดจิ๊ให้พังไปเลยค่ะ」

ผมไม่จำเป็นต้องรั้งมืออีกแล้ว

ผมขโมยริมฝีปากคุณหญิง หยิกหัวนมและขึ้นเสียง

「เตรียมตัวไว้เลย อีร่าน!」

「ม่ายยย~~ เจ๊ยวใหญ่มากๆมาอาละวาดในหนูและจะฉีกรูลามกหนูแหกแย้ว~~」

ผมกดทับเธอในตำแหน่งหงายกายาอ้าขากว้าง จากนั่นกระแทกสะโพกสู่เธอในท่าสุนัขอีกครั้ง จนกว่าความรู้สึกถึงจุดสุดยอดวิ่งจากเจี๊ยวผมสู่สมองผม

「อยากทำยังไงตอนเสร็จ!?」

「ให้หนูขึ้นบน! หนูอยากให้พี่แทงให้ลึกๆไปเลย!」

เธอนั่งตำแหน่งหญิงอยู่บนหันหน้าเข้า วางมือเธอบนโต๊ะข้างเธอแล้วจากนั้นยกสะโพกเธอ

「จับหนูกดเมื่อหนูแตกสุดจิ๊ กระแทกให้ถึงโคนตลอดทางไปเลย……」

「หนูจะพังเอานา รู้ไหม?」

ถ้าเธอทิ้งสะโพกแบบนั้น มดลูกเธออาจถูกทำลาย

「หนูเตรียมตัวสำหรับนั่นแล้ว ได้โปรดสนองปรารถนาเมียลามกนี้หนาพี่จ๋า」

ถ้าเธอเตรียมปานนั้น ผมจะปฏิเสธเธอไม่ได้

ผมขยับสะโพกระหว่างปลายยังคากับทางเข้าเพื่อสร้างความเสียว

และจากนั้นช่วงเวลานั้นมาถึง

「พี่จะแตกแล้ว」

「หนูก็ด้วย…… ปล่อยหนูลง!」

ผู้หญิงปล่อยมืออันยกตัวเธอแแล้วน้ำหนักทับลงสู่เจี๊ยวผม

「กุ่โอออ้!」

「เอออออออ๊—!!」

พร้อมเสียงตุ๊บ เจี๊ยวของผมลื่นสีจิ๊เข้าไปตลอดรูเธอ

ผมรู้สึกได้ว่าปลายชนหลังมดลูก

เธอควรรู้สึกเจ็บอย่างยิ่งยวดแต่เธอดูดีใจขณะฟองออกปาก

ผมรู้สึกเสียใจสำหรับผู้หญิงมีผัวแล้วแต่ผมจะไม่ดึงออกตอนนี้

ถ้าเธอต่อต้าน ผมจะกดเธอด้วยกำลังแล้วฝังน้ำเชื้อเข้าไปในเธอ

「พี่จะแตกข้างใน เตรียมตัว」

「อ๋ายย……ม่ายเป็งไย…… วันอันตายายแต่ไม่เป็งไย……」

「หนูจะอุ้มลูกพี่」

สองเราสั่นชัดจากการเต้นเป็นจังหวะของเจี๊ยวของผมและน้ำพุน้ำแตกพุ่งออกมาเมือนม้าวิ่งจากเจี๊ยวสู่มดลูก

น้ำแตกลึกมากในเธอหมายถึงไม่มีที่ไหนที่ไข่จะหนีไปได้

「อ๊าาาาาาา……… มากจังเยย…… พี่เทของกี่คนใส่เข้ามานี่……」

「ช่างเป็นคุณนายลามก มันรู้สึกยอดเยี่ยม」

ท้องเธอขยายช้าๆเรื่อยๆ และเพราะตัวหยุดถูกยัด ณ มดลูกเธอ ไม่มีน้ำเชื้อจะเล็กรอดออกมาได้

「อ๊าาาาา…… ลูกคนที่เจ็ด ลูกคนที่เจ็ด ~」

「่ทำงานให้หนักเพื่อเลี้ยงหนึ่งนี่ดีๆล่ะ」

การน้ำแตกของผมจบสิ้นลงเมื่อท้องเธอปูดโปนถึงจุดที่แยกไม่ออกจากคนท้องเดือนสุดท้าย

แรงอัดและจำนวนน้ำเชื้อจากข้งในเธอดันเจี๊ยวอ่อนของผมออกมา

「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ๊」

เสียงน้ำพุ่งร้ายกาจขณะอสุจิผมพากันพุ่งออกาจากช่องคลอดในแนวโค้ง

ผมกระตือรือร้นในครั้งนี้ ผมไม่คิดว่าเมียลามกจะทำให้ผมถึงจุดนี้

ผมจะเก็บนั่นไมไว้ในใจเมื่อผมหารอบๆครั้งหน้า

คิดว่ามันจวนได้เวลาออกจากห้องแล้ว แค่คุณหญิงรัดขาผม

「มีอะไรหรือ?」

「ห-หนูจะรอคอยท่านตลอดกาล! ได้โปรดใช้หนูเมื่อไหร่ก็ตามที่ลอร์ดฮาร์ดเลตต์มีเวลาว่าหรืออัดอั้น หนูไม่ถือถ้าพี่เรียกพวกมารุ่มซั่มม พี่ก็ใช้ตูดหนูได้ตามสบายด้วย!」

เมื่อผมลูบใต้คางผู้หญิงขณะเธอขออ่ยางสิ้นหัว ผมตอบโต้โดยการถูแก้มเธอกับแก้มผม

「หลังจากได้รับประสบการณ์เอ็นเยี่ยมนี้ คนธรรมดาจะไม่ทำให้หนูพออกพอใจอีกต่อไปแล้ว ได้โปรดเล่นกับหนูต่อไปจากตอนน้ไปนะพี่ขา」

「หนูนั่นเป็นคนใจร้ายเลยนะนั่น แม้ว่าหนูมีผัวแล้ว」

「บนวันที่พี่เล่นกับหนู หนูจะให้ผัวหนูพ่นน้ำเชื้อออกมา แม้ว่าหนูต้องใช้กำลัง แม้แต่การท้องก็ไม่ใช่เรื่องไม่สะดวกกับหนูเลย」

ผมก็คิดว่าร่างกายผู้หญิงอร่อยด้วย ดังนั้นผมยินดีต้อนรับการเข้าหาของเธอ

「มันจะเป็นรักผิดศีลธรรมระหว่างคนมีผัวมีเมียแล้วสองคน อาา ช่างร้อนเผาใจ」

「ช่างเป็นผู้หญิงลามก」

「อุฟุฟุ ขอบคุณมากๆค่ะพี่ขา」

ถ้าผมปล่อยเมียร่านไว้ตามลำพัง ผมมั่นใจว่าเธอจะทำตระกูลพังจากผลลัพธ์จากการนอกใจ

ผมยินดีเลี่ยงนั่นเพื่อลูกทั้งหกของเธอด้วย

ผมปล่อยการทำความสะอาดห้องให้คุณหญิงลานและจากนั้นรับรู้บางอย่างเมื่อผมจัดรูปลักษณ์เสื้อผ้าของผม

ผมไม่ได้ทำอะไรเลยตั้งแต่มาที่โรงเรียนนอกจากกินผู้หญิง

ผมรู้สึกผิดนิดหน่อยกับไมล่า ผมจึงจะไปตรวจดูเธอว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง

—————————————

「ช้าเกินไป! มีขั้นตอนต่อไปตามการจัดขบวนแถว และพวกเธอจะทำนี่ซ้ำๆจนกว่าร่างกายพวกเธอจะจำได้ว่าทำยังไง!」

ผมตรวจดูลานสวนสนามของโรงเรียนและเห็นเด็กนักเรียนเรียงแถวกกันระหว่างไมล่าตะโกนอย่างโกรธเคืองใส่พวกเขา

ฟุมุ ดูเหมือนหลายทีมทำงานเพื่อทำการฝึกร่วมกันที่พวกเขาเปลี่ยนจากการเดินขบวนแถวธรรมดาสู่ขบวนแถวต่อต้านทหารม้า ทหารท้าไม่ให้เวลาพวกเเขาตอบโต้เยอะ มันเลยดีกว่าถ้าพวกเขาเร็วได้มากกว่านี้

「ผู้ฝึกสอน ผมมีบางอย่างพูด……」

หนึ่งนักเรียนพูดขึ้นเพื่อแสดงการคัดค้าน

「มีอะไร? บอกฉัน」

「เรารับมือกับศัตรูได้แม้ว่าด้วยความเร็ววปัจจุบันขอเราถ้าเราแค่ทำการค้นหาพวกเขาปรกติ การร่นเวลาไปมากกว่านี้จะมีความยากลำบาก ดังนั้นไม่ใช่มันดีกว่าที่จะฝึกขบวนแถวอื่นเหรอครับ?」

「นั่นใช้ได้แค่เมื่อนายซ้อม มันจะใช้เวลาเป็นสองเท่าในการต่อสู้จริง」

นักเรียนคร่ำครวญกับความคิดเห็นของไมล่า

「อาจเป็นอย่านั้นสำหรับคนขี้ขลาด…….」

「เราคือลูกหลานของอัศวิน เราจะไม่แสดงพฤติกรรมน่าอับอายแบบนั้น」

「…….มีใครที่นี่จริงๆแล้วเข้าร่วมการต่อสู้จริงๆบ้าง?」

คนจำนวนนิดเดียวในฝูงคนยกมือพวกเขา

「ผมยังไม่ได้เข้าร่วมชุดออกงานแรกแต่ผมเคยได้ยินมาเยอะเกี่ยวกับสนามรบจากพ่อของผมผู้เป็นทหาร」

「ผมก็ได้เห็นสนามรบจากรถม้าพ่อผม」

ฟุมุ ผมอาจมีโอกาสสอนสักครั้ง

「ไม่ล่า ให้พี่ได้มั้ย?」

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์? พี่ไปไหนมา ออุ่ พี่เหม็นน้ำหอม」

「ใครสนเกี่ยวกับนั่นเล่า ที่สำคัญกว่านั้น………」

ผมกระซิบนหูไมล่าแล้วก็เลียหูเธอด้วยเมื่อผมทำ

「แน่นอนว่าหนูเชื่อว่านั่นดีที่สุด แต่หนูจะให้ลอร์ดฮาร์ดเลตต์แสดงตัวอย่างถ้าเขาอยากทำ」

ผมตัดสินใจอะไรที่ผมอยากจะทำ และเพื่อทดสอบความกล้านักเรียน

「เริ่มเดินทัพ」

บนคำสั่งของผม นักเรียนเริ่มเดินทัพในขบวนแถวสองแถว มันดูเรียบร้อยแต่นั่นไม่ได้หมายถึงอะไรเลย การฝึกนี้้ต้องการให้เขาเปลี่ยนสู่ขบวนแถวต่อต้านทหารม้าบนคำสั่ง

「ไม่สำคัญว่าเราทำมันกี่ครั้ง มันสมบูรณ์แบบ เพราะทั้งหมดเราฝึกมาเยอะแล้ว」

「เราจะมาดูกัน」

ผมชำเลืองข้างลานส่วนสนามที่ไมล่ายกมือบนม้า

มันดูเหมือนการเตรียมการเสร็จแล้ว

「ทุกหน่วย ขบวนแถวต่อต้านทหารม้า–!」

นักเรียนหยุด ดั่งพวกเขารอช่วงเวลลานี้ไม่ได้

พวกเขาดูระแวงสู่ขอบลานสวนสนามพร้อมสีหน้าสงสัย

「นั่นอะไร? กลุ่มควันถูกเตะขึ้นมมา」

「ฮ-เฮ้ นั่นคือ……ทหารม้าหนักเหรอ!?」

มันคือทีมของทหารม้าหนัก 40 คนผู้ถูกเลือกมาเป็นหน่วยติดตามคุ้มกันของผมผู้พุ่งเข้าตีสู่ลานสวนสนนามบนขอบ มีสามทีมรวมแล้ว 60 คนที่นี่ – จำนวนพอสมควร

「บุกกกกกกกกกกกกกกกกก—!!」

กลุ่มชักดาบพร้อมๆกันแล้วควบมาข้างหน้านแถวแนวนอนเดียว

「ทำอะไร? เข้าสู่ขบวนแถวต่อต้านทหารม้า」

นักเรียนรีบเตรียมการ แต่ถูกเบี่ยงความสนใจากเสียงเกือกม้าที่เข้าหาและให้ความร่วมมือกันดีไม่ได้

「ขยับ!」「อุว้า อย่าทำข้าสะดุด!!」

「พวกเขามาที่นี่มากกว่าครึ่งทางแล้ว!」

ม้นควรเป็นเวลาพอสำหรับนักเรียนทำขบวนแถวสำเร็จจากการฝึกก่อนหนานี้เล็กน้อย แตพวกเขายังตื่นตกใจและกระจุกกันเป็นความเละเทะ

คนที่กระจายไปไม่กี่คนพยามเข้าร่วมกลุ่มแล้วชี้หอกใส่ม้าที่พุ่งเข้าตี

ผมยกมือขวา

「ออออุ่โอออออออออ้–!!」

ทหารม้าตะโกนในเสียงประสานแล้วเข้าสู่ความเร็วมากขึ้น

นี่คือที่การพุ่งเข้าตีจริงๆดูเป็นอย่างไร

「อุว้าาา!」

「ช่วยเราด้วย!」

ทั้งสองทีมใช้การไม่ได้อย่างสมบูรณ์ระหว่างอีกทีมอยู่ในขบวนแถวไม่สม่ำเสมออันบิดเบี้ยว

คิดว่ามากเท่านี้ที่พวกเขารับได้ ผมยกมือซ้ายแล้วโบกมัน

ณ ช่วงเวลาสุดท้าย หน่วยติดตามคุ้มกันแยกออกซ้ายและขวาเพื่อผ้่านนักเรียน

หลังกจากเสียงฝีเท้าของทหารม้าหายไป ยักเรียนยกหัวขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

「ถ้านี่คือการต่อสู้จริง พวกนายจะแตกพ่ายและถูกฉีกเป็นชิ้นๆไปแล้ว」

ผมพูดกับนักรียนที่สับสนมากด้วยยิ้มมุมปาก

「นายมีเวเลาบ้างเมื่อพวเขาเริ่มพุ่งเข้าตีและมาถึงนาย ถ้านายเข้าขบวนแถวในการฝึก นายควรสามารถรับมือเขาได้」

มีนักเรียนบางคนที่ก้นติดพื้น

พลังของทหารม้าไม่ใช่แค่ความเร็วพวกเขา ทหารหลายคนก็แพ่พ่ายกับแรงกดดันจากม้าเร่งและวิ่งหนีหรือกลัวที่จะขยับ ฉันคิดว่านายเรียนรู้นี่ในแบบยากๆแล้ว」

ผมจับหนึ่งนักเรียนที่ติดดินก่อนมอบการตีก้นเขา

「ถ้านายไม่ฝึกซ้ำๆแล้วให้ร่างกายนายจำการเคลื่อนไหว นายขยับไม่ได้ ถูกมั้ย? ทหารที่พวกนายจะฝึกในอนาคตจะเป็นเหมมือนกัน」

ไมล่ายิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเธอกลับมาพอดีบนหลังม้าของเธอ

「อย่างที่เธอเห็น มันเป็นผลลัพธ์อันน่าเสียใจมาก แต่มันดีกว่ามากที่มันเกิดที่นี่ในการฝึก มากกว่าในการต่อสู้จริง」

นักเรียนสั่นกลัวสุดขั้วหัวใจ และนน่าจะฝึกต่อไม่ได้ในวันนี้

「แต่พี่คิดว่าได้มากกว่าจากเวลานี้」

「พี่พูดถูก ทุกคน เราจะจบคาบเรียนที่นี่วันนี้ แยกแถว!」

ในหมู่นักเรียนหลายคนผู้ยืนขึ้นอย่างไม่มั่นคงและแยกเถว หนึ่งในพวกเขาลดหัวง และแค่จ้องพื้น

「มีอะไร นายขยับไม่ได้เหรอ?」

นักเรียนคือชายหุ่นดีพร้อมผมบลอนด์สั้น

「ไม่ครับ ผมอารมณ์เสีย กับความจริงว่าผมคุมทีมไม่ได้」

โอ้ใช่ คนนี้ตะโกนแล้วพยายามให้ทีมเข้าด้วยกันจนถึงสุดท้าย

มันอาจเบี้ยวแต่มันน่าประทับใทจที่สามารถทำนั่นได้

「ยังไงซะ ซาลาเปายังดีกว่าไม่มีขบวนแถวในสนามรบจริง」

「กุฮ่า!」

ผมยื้มขณะผมวางมือบนไหล่นักเรียนผู้คอตก

「นายจะดีกว่านี้นิดหน่อยในครั้งหน้า นายจะดีกว่านิดหนึ่งหลังจากนั้น สิ่งทีมหัศจรรย์ก็คือนี่ไม่ใช่สนาบรบ นายอนุญาตให้ทำผิดพลาดได้ที่นี่」

นักเรียนชายพยักหนน้าแรงแล้ววิ่งออกไป

「ชื่อคนนั่นคืออะไร?」

「…..อย่างเคย พีจำชื่อเด็กชายไม่ได้ ชื่อเขาคือคอนแรด บัลตัก ผู้เห็นว่าคือหนึ่งในลูกชายคนที่สองของตระกูลอัศวิน」

「คออนแรด เข้าใจแล้ว」

ผมจะจำแค่ชื่อเจ้านี่

「ออออุ่……」

หลังจากทุกคนจากไป นักเรียนหญิงหนึ่งคนยังอยู่ระหว่างยองลง

「มีอะไร…… อาา ฉันเข้าใจแล้ว」

ข้างล่างตูดเธอเปียก ถ้าอย่างนั้นเธอต้องฉี่ราด

「มาร์เกรฟ…… ได้โปรดอย่ามอง!」

「อย่ากังวล มีแม้แต่บางคนที่ทำอย่างนั้น มากับฉันนี่」

เพราะนักเรียนคือสาว ไมล่ากำลังจะเปลี่ยนที่กับผม แต่ผมส่ายหัว

「พี่ก็มีเครื่องแบบเปลี่ยน มานี่」

「อออุ่ แม้ว่าหนูคิดทิ้งการเป็นผู้หญิงแล้วเป็นนนักรบ」

อย่าพูบางอย่างน่าเสียดายอย่างนั้น หนูมีขาค่อนข้างสวย

—————————————

「อ๊าาาาา! มันเข้าไปข้างในนนนน!」

「มันเป็นยังไง ฉีราดมันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว」

มีแค่กางเกงเปียกกับกางเกงในถูกนำออกไปเมื่อผมแทงร่างกายครึ่งเปลือยจากด้านหลัง

สาวคือสาวบริสุทธิ์ด้วยดังนั้นมีเลือดและน้ำหวานแห่งรักเล็ดจากรู้ของเธอ

「มันน่าเสียดายที่ทิ้งความเป็นผู้หญิงหนูไปเพราะหนูมมีรูรัดแน่นเยี่ยงนี้ พี่จะสอนกายหนูเพื่อหนูจะไม่พูดบางอย่างแบบนั้นอีกครั้ง」

「หนูเป็นผู้หญิง! หนูเป็นผู้หญิงของมาร์เกรฟ!」

「พูดได้ดี เด็กดี!」

นี่คือสสาวคนที่สามที่ผมโอบกอดวันนี้

ผมจะทำให้มั่นใจว่าอีริชไม่รู้เกี่ยวกับนี่

โชคร้าย ไมล่าน่าจะรู้สึกผมบางอย่าาง

ผมจะซื้ออาหารอร่อยให้เธอวันนี้แล้วจัดงานเลี้ยง ซึ่งผมหวังว่ามันจะหลอกเธอให้คิดผิดได้

คิดเกี่ยวกับอะไรแบบนั้นขณะผมโยกสะโพกใส่สาวร้องเสียงแหลม

「คิ่ย้าาาาาา! มันบวมขึ้นภายในหนนนู」

จริงๆแล้วโรงเรียนอะไรนี้สนุก

—————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ ที่ปรึกษาพิเศษสำหรับสถานศึกษาแห่งราชวงศ์

พลเมือง: 155,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 22,000 ลินต์บลูม: 3500

สินทรัพย์: 62,950 ทอง (งานเลี้ยง -20)

มาด้วยกัน: เมล (ภรรยาน้อยผู้โกรธ), ซีเลีย (ผู้ช่วยผู้โกรธ), ไมล่า (ผู้บัญชาการผู้โกรธ), ลีอาห์ (คนรัก), อิริจิน่า (ผู้ติดตามคุ้มกัน), ปีปี้ (ผู้ติดตามคุ้มกัน?), โดโรเธีย (คนรักผู้โกรธ), อลิส (คนรัก), ครอล (เงินหมด), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน)

โพลเต้ (ภรรยาเก็บ), เกรเทล (สุนัขตัวเมีย)

คู่นอน: 158, เด็กผู้เกิดแล้ว: 37

—————————————

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl