ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 18 เพื่อนร่วมเดินทางใหม่
18 เพื่อนร่วมเดินทางใหม่
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
ผมได้ขี่บนชวาร์ซ เดินผ่านถนนในป่า
หลังผมคือซีเลีย ตามผมอย่างลนลาน
“หนูโอเค!” เธอตะโกน แต่เธอดูไม่เหมือนว่าจะโอเคซักนิด ตัดสินจากที่ตาเธอได้แดงก่ำ และการที่เธอวิ่งระหว่างที่ฟองอยู่ในปากเธอ
ผมบอกเธอให้ขี่ตั้งแต่แรก แต่เธอพูด
“หนูไม่สามารถเป็นไปได้ว่าจะขี่ม้าด้วยกันกับมาสเตอร์ หนูจะไม่ทำให้ช้าเลยซักนิด ดังนั้นได้โปรดนำหน้าและขี่ไป”
และนี่ก็คือผลของมัน
ชวาร์ซได้ร้อง {เร็วๆเข้าแล้วให้เธอขี่} เขาพูด
ผมได้รู้สึกผิด ซีเรียทุกข์ทรมาน และชวาร์ซได้รู้สึกถึงก้นของผู้ชาย
พวกเราทั้งหมดสามคนไม่มีความสุขกับสิ่งนี่เลยซักนิด ดังนั้นผมหยิบเธอขึ้นและให้เธอขี่ตรงหน้าผม
“ม้าจะเหนื่อและช้าถ้าหนูขี่ด้วย!”
ซีเลียตะโกน แต่เธอผิด
เธอเบาเกินไปสำหรับชวาร์ซที่จะถือซักนิด และในความจริงที่ว่าเขาได้เดินช้าๆเนื่องจากเห็นใจเธอ
เมื่อเธอได้อยู่ข้างบน ชวาร์ซส่ายหัวของเขาในความพอใจ และเธอ ได้สังเกตว่าความเร็วเขาเร็วขึ้น ได้สลดและหายใจหยาบ
ผมได้เอาดาบเห็นที่ผมได้จากแคลร์ให้ซีเลีย และโล่ของผม มันใหญ่สำหรับเธอเล็กน้อย แต่เธอใช้งานมันได้อย่างดีอย่างน่าตกใจ ดังนั้นผมปล่อยให้เธอใช้มัน
เธอไม่ได้มีพรสวรรค์ แต่เธอมีใช้มันเป็นอย่างพิเศษ
พวกเราตอนนี้เดินผ่านป่าที่ยิ่งใหญ่เหนือของกอร์โดเนีย ซึ่งก็คือทางเหนือของจุดจบของที่ราบกลางและชายแดนของสหพันธรัฐ
ทางเดินผ่านนี้เป็นป่าหนามากกว่า 100 กม ได้ถูกดูแลอย่างดีเพราะทางหลวงที่ติดกับที่ราบกลางกับสหพันธรัฐ
อย่างไรก็ตาม เพราะมีแต่ป่าที่มีวิสัยทัศน์ที่แย่ด้านซ้ายและขวา ได้ถูกรายงานบ่อยถึงความเสียหายที่เกิดจากโจร และคนป่าเถื่อนที่รุกราน
“ถ้ามันมาถึงจุดนั้น หนูจะสู้”
ผมได้มีความสุขกับความกระตือรือร้นของก้นของซีเลีย ที่นั่งระหว่างขาของผม
ชวาร์ซได้มีความสุขไปกับความรูสึกของขาสาวน้อย ผ่านผ้าที่ปกคลุมหลังเขา
ผมคิดว่าชวาร์ซและผมอาจจะเหมือนกันทันที แต่ม่ายอ่ะ นั่นเป็นไปไม่ได้
เอาเดินไปที่ถนนที่ไม่จบไม่สิ้น
แน่นอนว่า เพราะมันเป็นถนนเดียวที่เชื่อมต่อสหพันธรัฐและที่ราบกลาง เราผ่านคนหลายคน
มีจุดพักทุกที่อยู่บนทางหลวงที่เราสามารถหาเตียงหยาบๆ และซื้อน้ำและสิ่งจำเป็นต่อการเดินทาง
เพราะนั้น เราสามารถที่จะเดินทางไปต่อกับการเดินทางของเรา ขนแค่ของที่จำเป็นให้น้อยที่สุด
พื้นฐานของมันต่างจากถนนของหมู่บ้านชีร่า
ผมรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นการอวดตัวจากอำนาจของสหพันธรัฐและกอร์โดเนีย
ขณะที่พระอาทิตย์ลับฟ้า เราเจอจุดพัก และจบการเดินทางวันนี้ของเรา
มีหลายคนนอกจากเราในบาร์ และม้าหลายตัวและเกวียนที่ถูกปิดจอดอยู่ในคอกม้า
“มีเตียงว่างมั้ย?”
“โออ้ หลายคนมาวันนี้! พวกนายได้เตียงสุดท้าย นายโชคดีนี่”
เราจ่ายเงินค่าที่พักแล้วกินอาหารเย็นกันในห้องโถง
จุดพักทั่วไปจะไม่ทำอาหารและเตียงจะวางอยู่ในห้องเดียวกันทั้งหมด ซึ่งพูดไม่ได้ว่ามันน่าสบาย ดังนั้นคนหลายคนใช้เวลาในห้องโถง จนถึงเวลานอน
จากนั้น มีข้อมูลที่ใช้งานได้จากบทสนทนาระหว่างแขก
ซีเลียและผมเข้าร่วมวงสนทนา แต่ไม่ได้มีข่าวดีหลายข่าว
“นายเป็นทหารรับจ้างด้วย? นั่นเป็นหอกที่ใหญ่นะที่นายมีนั่น แต่ถ้ามันแค่เอาไว้โชว์นายจะตายนะรู้มั้ย! ทาหารรับจ้างแบบชั้นที่ได้อยู่มานานในสนามรบ~”
ชายที่ได้คุยเกียวกับความรู้ทางทหารรับจ้างกับผมตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วเรียกว่ากอนโด ทหารรับจ้างที่อ้างว่าเขารับใช้มาเป็นเวลานาน
เขาเป็นชายที่แปลก แม้ว่าเขาบอกเรื่องราวที่กล้าหาญซ้ำแล้วซ้ำอีก ในบาร์ที่เขาไม่เคยจำที่ไหนเป็นพิเศษหรือชื่อของประเทศ
เขาได้รอดชีวิตจากแผลมากมายอย่างน่าอัศจรรน์ จากการต่อสู้ที่ยากแต่ไม่มีรอยแผลเป็นบนเขาเลย
“โออออ้! น่าทึ่งมาก! ว้าว! เหมือนเทพเจ้าดุร้ายเลย!”
ชายที่ตอบสนองเกินจริงกับเรื่องราวของกอนโดคือพ่อค้าที่ชื่อว่าลูห์
จากนั้นในมุมของห้องมีผู้หญิงสามคนและคนตัวใหญ่ยักษ์หนึ่งคน
พวกเขาทั้งหมดใส่ปลอกคอ ชายได้มีตราประทับไว้บนแขนของเขา
ลูห์เป็นพ่อค้าทาส และนี่คือของของเขา
ทาสนั้นถูกกฎหมายในทั้งสหพันธรัฐและกอร์โดเนีย ดังนั้นที่ลูห์ทำมันก็ไม่ผิดกฎหมายเลย
ลูห์ได้อยู่บนทางมาจากสหพันธรัฐ เพื่อไปค้าขายในกอร์โดเนีย
“นายบอกว่าชื่อของนายคือลูห์เหรอ? นายแน่นอนว่ารู้ว่าชั้นแข็งแกร่งแค่ไหน! ….นั่นมันเป็นผู้หญิงทาสที่ค่อนข้างดี ไม่ใช่เหรอ ชั้นจะเป็นเจ้าใหญ่นายโตเร็วๆนี้นะ! ชั้นคิดว่ามันดีกว่าสำหรับนายที่จะชวนชั้นระหว่างที่นายยังทำได้ ดังนั้น…”
กอนโดขอโดยปริยายว่าให้เขานอนกับผู้หญิง ซึ่งลูห์ได้ตอบสนองเกินจริงมากขึ้นไปอีก
“ไม่เลยซักนิด! เรื่องราวสงความมั้นงดงามจริงๆ! แต่อย่างที่นายเห็นน่ะนะ ผูหญิงดูดีมากและพวกเธอทั้งหมดยังบริสุทธิ์ พวกเธอเป็นอัญมณีงามที่จะมีมูลค่าถึง 100 มองในตลาดของเมืองหลวง”
“100ทอง! พวกเขาแม้แต่มีทาสที่แพงอย่างไร้สาระ!”
“ไม่ ไม่ ไม่ อัญมณีงามนี้น่าจะเป็นที่สนใจของขุนนาง”
ลูห์ทำให้หนึ่งในผู้หญิงยืนอย่างภาคภูมิใจ
อายุของเธอ 17 แม้ว่าเธอคือทาศความสนใจได้ถูกมอบให้รูปร่างหน้าตาของเธอ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวของเธอไม่ขาดความงามไปเลย
เธอมีส่วนสูงทั่วไปและตัวของเธอบางโดยรวม
เธอได้ดูแย่ๆจากความอายของการหยามเกียรติสาธารณะ แต่เธอเป็นคนสวยแน่นอน ผมพูดได้ว่าเธอสวยมาก
ที่เตะตาผมมากที่สุดคือหน้าอกที่ขนาดมหึมาของเธอ หน้าอกดันออกดูเหมือนจะกำลังจะฉีกเสื้อของเธอ คือหน้าอกที่ใหญ่ที่สุดจากที่ผมเคยเห็นมาก่อน
มันเป็นหน้าอกที่ขนาดเหลือเชื่อที่มันกระตุก เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอขยับเล็กน้อย
สาวสองคนข้างเธอก็ไม่ได้แย่ด้วย
ถึงจุดที่ว่าเข้าไปถึง หมวดหมู่ที่ว่า ‘สวย’ เองได้คลุมเครือ
“สาวคนอื่นค่อนข้างเป็นอัญมณีด้วยเหมือนกัน ถ้ามีใครซักคนลองเธอมูลค่าของเธอจะตก ดังนั้น … แต่แน่นอนว่าถ้านายมอบ 100ทองสำหรับสาวคนนี้ หรือ 50 ทองกับหนึ่งที่เหลือ ชั้นจะมอบพวกเธอให้ทันที และนายจะสามารถมีความสุขกับพวกเขาตามที่นายชอบ?”
ทหารรับจ้างทั่วไปจะไม่มีเงินแบบนั้น
กอนโดได้เงียบระหว่างที่บ่น
ทาสเป็นทรัพย์สินของมาสเตอร์ ดังนั้นการขโมยและแน่นอนว่าสร้างความเสียหายหมายถึงตองชดใช้ และถูกจับโดยยามเมืองราชวงศ์
ลูห์ทำลายความหวังเค้ามากขึ้นไปอีก
“แต่อัญมณีแบบนี้ดึงดูดพวกน่ารังเกียจมากมาย ดังนั้นชั้นให้ชายคนนี้ดูแลพวกเธอ”
ยักษ์ดูเหมือนจะบริการเป็นคนคุ้มกันของผู้หญิง
เขามอบการจ้องให้กอนโดผูที่เหมือนจะยังไม่ยอมแพ้
ทหารรับจ้างที่รับใช้มานาน ได้กลัวชายไม่มีอาวุธและไปที่เตียงอย่างสลดใจ
“พูดถึงแล้วนายได้เดินทางกับสาวน้อยที่งดงามด้วยเหมือนกันหนิ ถามได้มั้ยว่ามีความสัมพันธ์กันยังไง?”
หลังจากที่ไล่กอนโดไป ลูห์หันตาของเขามาที่เรา
ซีเลียไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“เธอเป็นผู้ติดตามของชั้น”
“โฮ่โฮ่ ค่อนข้างเป็นผู้ติดตามที่มีเสน่ห์นะที่นายมีน่ะ! มันต้องยอดเยี่ยมที่ได้เดินทางกับเธอแน่
เขานำรอยยิ้มที่กักขฬะออกมา {เธอต้องสนุกตอนกลายคืนแน่ ใช่มั้ยล่ะ? งั้นนายก็ชอบสาวน้อยเหรอ?}
ผมเมินเขาได้โอเค แต่ซีเลียดูเหมือนว่าเธอกำลังจะระเบิด
“ทาสของนายทั้งหมดเป็นคนสวยที่โอเค แค่มองพวกเธอก็ไม่ได้แย่ด้วย แต่มันเป็นเวลานอนของสาวคนนี้เร็วๆนี้แล้ว ขอตัว”
“นั่นช่างโชคร้าย! ถ้านายมี 100 ทอง…”
ผมได้โบกมือและเดินไปสู่เตียงด้วยกันกับซีเลี
ผมมี 100 ทอง
มันจะไม่เสียของที่จะใช้มันกับทาสหน้าอกยักษ์แต่ถ้าผมทำ ซีเลียจะมองผมแปลก
ผมยังลังเลนิดหน่อยที่จะทำกันเหมือนสัตว์ต่อหน้าสาวที่บูชาผม และทำตามใจกับผู้หญิงที่ผมซื้อมาด้วยเงินมันก็น่าเบื่อด้วย
เตียงทั้งหมดอัดกันอยู่ในห้องใหญ่ ดังนั้นยกเว้นทาส ทุกคนจะนอนในห้องเดียวกัน
ผมเอาโอกาสนี่ออกไปไม่ได้ ที่มันอาจจะมีไอโง่บางคนที่ไม่มีโชคกับผู้หญิง บนการเดินทางนี้และแหย่จมูกที่ซีเลีย
“ซีเลีย เธอมาอยู่ในเตียงชั้นได้มัย?”
“เอ๋? ค, ค่ะ! หนูจะอยู่ในความดูและของท่าน หนูจะทำให้ดีที่สุด!”
ไม่มีอะไรให้ทำให้ดีที่สุด
มันหนาวเล็กน้อยผมเลยกอดซีเลียจากด้านหน้า
มันน่าจะเป็นเพราะเธอยังเด็กแต่อุณหภูมิตัวของเธอได้สูง เธออุ่น
จากนั้นเมื่อผมกอดเธอ มันได้อุ่นขึ้นไปอีก ซึ่งมันดีด้วย
ขณะที่ผมได้มีความสุขกับความอบอุ่นในอ้อมแขน ซีเลียห่อแขนเธอรอบผมอย่างเขินอาย
“เอเกอร์-ซามะ…”
ซีเลียมองผมจากการกอดของผมด้วยตาที่มองขึ้นมา สำหรับผม การที่ฝังหน้าของตัวเองเข้าไปในอกของผู้ชายนั้นมันฝันร้าย แต่ซีเลียดูเหมือนมีมีความสุข ถูหน้าอกของผม
ผมรู้สึกถึงบางอย่างที่อ่อนนุ่มบนหน้าอกผม ซีเรียมอบจูบให้หน้าอกของผม
หลังจากที่เดินทางมานานโดยไม่ได้อยู่ข้างสาวมานาน ตัวของผมตอบสนองต่อตัวที่ทรุดโทรมของเด็กน้อยนี้ และมันส่งเลือดไปที่ภาคใต้ของผม
“ถ้าเธอใกล้เกินไปชั้นจะทำเธอนะ รู้มั้ย?”
“……”
ซีเลียไม่พูดอะไรต่อเธอนำผ้าปูเตียงเข้าปาก และกัด
เธอทำอย่างนั้น เพื่อที่เธอจะไม่เล็ดเสียงออกไป หือห์…แต่ผมได้ล้อเล่นนะ
ในวินาทีนั้นเอง ผมได้ยินเสียงร้องของชวาร์ซ ผมยกตัวของผมขึ้น สงสัยว่าเขามีอะไร แต่ตอนนั้น ม้าตัวอื่นได้ตาม และเสียงร้อยหลายเสียงได้ถูกได้ยินทีละตัว
ซีเลียและผมมองหน้ากัน และหยิบอาวุธของเราทันที
ไม่มีเวลาที่จะใส่เกราะ
พวกผู้ชายรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ชอมมาพากล เตรียมพร้อมอาวุธของพวกเขาอย่างเสียงดัง
ทางหลวงนี้ได้ถูกลาดตระเวนโดยยามเมืองในเวลาที่กำหนดไว้ และมันค่อนข้างปลอดภัย แต่มันเป็นเรื่องอื่นไปเลย เมื่อมันเป็นตอนกลางคืน
การโจมตีได้มาตอนกลางคืนและหนีเข้าไปในป่าก่อนพระอาทิตย์จะขึ้น
แบบนั้นพวกเขาจะไม่เป็นที่สนใจจากยามเมือง
ไม่ว่า ‘พวกเขา’ คือโจร หรือกลุ่มคนป่าเถื่อน
เพราะพวกเขามาผ่านป่า ทหารไม่สามารถเจอพวกเขา
ทุกคนที่ถืออาวุธได้มุ่งหน้าไปที่ห้องโถง ระหว่างนั้นทหารรับจ้างที่เล่าเรื่องได้หลับอย่างดี ดังนั้นผมเตะไปที่หัวเขา
คนนี้อย่างน้อยก็ใช้เป็นโล่ได้
ผมมองออกไปจากหน้าต่าง มีความเป็นไปได้ว่ามันไม่ใช่การโจมตี แต่เป็นนักขโมยม้า
แต่ข้างนอกของหน้าต่างผมเห็นรูปทรงของคนมากกว่าสิบ คนรอบข้างจุดพัก ทำการวางการล้อมมัน
นักขโมยม้าไม่วางการล้อม
พวกเขามีเป้าหมายที่เราอย่างชัดเจน
ผมได้ให้ข้อมูลทุกคนเกี่ยวกับสถานการณ์ภายนอก และคะยั้นคะยอให้พวกเขาเตรียมพร้อมต่อสู้
“ชั้นเอเกอร์ ทหารรับจ้าง”
“ชั้นบรูโน่ เช่นกันทหารรับจ้าง”
“ชั้น ~~ เจ้าของร้านที่นี่ ชั้นใช้หอกได้”
“ชั้น –– พ่อค้า งั้นการต่อสู้มัน…”
“ชั้นสู้ไม่ได้! ดังนั้นทาสคนนี้จะทำมันแทนชั้น!!”
“ชั้นแม็ก”
“ขอโทษที่ชั้นช้า! ชื่อของชั้นคือกอนโด! ชั้นได้วิ่งผ่านหลายสมรภูมิ และนับไม่ถ้วนที่ชั้นมี《อุฟฟ!》”
ผมเตะกอนโดอย่างแรงเพื่อทำให้คำแนะนำตัวของเขาสั้น
ผมคิดว่าจะซัดเขาครั้งต่อไปที่เขาทำให้เสียเวลา
ชื่อของทาสดูเหมือนจะเป็นแม็ก เขามีตัวที่ดีและดูเหมือนจะมีประโยชน์ แต่เขาไม่มีอาวุธโดยสิ้นเชิง
มีแค่สามคนที่สู้ได้ในทางปฏิบัติ ตอนนี้จะมี่กี่คนที่จะออกจากที่นี่ระหว่างที่ยังมีชีวิต
และสำหรับผม ผมจะโอเคด้วยแค่ปกป้องซีเลียกับตัวผมเอง แต่ผมอยากจะเก็บหน้าอกใหญ่ให้ยังรอดชีวิตไม่วีธีใดก็วิธีหนึ่ง
หน้าอกขนาดนั้น คือสมบัติของมนุษยชาติ
“มีศัตรูอย่างน้อยสิบคน เราเสียเปรียบเรื่องจำนวน เราควรจะยึดป้อมไว้จนกว่าจะเช้า!”
คุณพ่อค้าเร่งั้นงั้น ได้พูดอย่างนั้น แต่เราทำอย่างนั้นไม่ได้
ถ้าผมเป็นพวกนั้นที่อยู่ข้างนอกผมจะจุดไฟและรมควันพวกเราซะ
แล้วก็ ศัตรูได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วได้อย่างไรก็ไม่รู้
ควันได้เริ่มเข้ามาจากหลายจุด
ข้างในเสียงร้อง แม็กกำลังจะเปิดประตูเหมือนที่มาสเตอร์ของเขาสั่ง แต่ผมวางมือลงบนใหล่ของเขาเพื่อหยุดเขา
ต่อต้านกับการซุ่มโจมตีกับศัตรูที่จุดไฟแล้ว ออกผ่านจุดเดียวที่มีอยู่นั่นโง่เง่าที่สุด
ผมได้ให้สัญญาน บรูโน่ที่ถือดาบ และเจ้าของร้านที่ถือหอก เราดันกอนโดออกนอกประตู
ลูกธนูได้ฝังเข้าไปในกอนโดทีละลูก ทีละลูก ตามด้วยหอกหลายด้ามได้แทงผ่านเขา
ทหารรับจ้างผู้ให้บริการมานานได้ วางภาระแห่งชีวิตของเขาลงด้วยเสียงกรีดร้อง
“《ตอนนี้! ไป!》”
เจ้าของร้าน ทหารรับจ้างบรูโน่ และผมวิ่งผ่านสองฝั่งของกอนโดที่เป็นเหมือนเม่น
มีผู้ชายสี่คนที่แทงกอนโดด้วยหอก บรูโน่และเจ้าของร้านฆ่าไปคนละหนึ่ง ระหว่างที่ผมฟันอีกสองคนตาย
“《ฆ่านักธนู!》”
บรูโน่ตะโกน
ถูกต้องเราขยับไม่ได้ระหว่างที่ถูกเล็งโดยนักธนู
นักธนูของศัตรูทั้งหมดได้เตรียมธนูของพวกเขาอยู่ เพราะพวกเขาเพิ่งยิงกอนโดและไม่มีพวกเขาซักคนที่พร้อมจะยิง
ผมประชิดเข้าไปหาพวกเขาในการหายใจเพียงครั้งเดียว พวกเขาเลยโยนธนูของพวกเขาทิ้งไปและเปลี่ยนมันเป็นดาบ แต่มันสายเกินไป
ผมฟันเขาสองคนขาดครึ่งและตีหัวสองคนที่เหลือเละตอนนี้ที่ไม่มีธนูอีกต่อไป
แต่มีศัตรูมากกว่าที่ผมคิด
ผมได้ยินเสียงร้องจากข้างหลัง ดังนั้น ผมหันกลับไป บรูโน่และตาลุงจุดพักแต่ละคน ได้ไขว้ดาบกับศัตรูสองคน แต่ยังมีพวกเขามากกว่านี้อีก
พ่อค้าเร่ส่งเสียงกรีดร้องเหมือนสัตวตัวเล็กๆ ขณะที่เขาถูกดึงลงไปที่พื้นและได้ถูกแทงซ้ำๆ
ชายที่เหลือ 5 คนได้ฝ่าผ่านบรูโน่และลุงไป และมุ่งหน้าไปสู่ผู้หญิง
({ชั้นจะทำได้ทันเวลามั้ย})
ผมได้วิ่งด้วยทั้งหมดแต่พวกเขาเร็วกว่า แต่กำลังสนับสนุนที่คาดไม่ถึงได้มา
กำแพงได้ปรากฏตรงหน้าศัตรูที่เข้าหาผู้หญิง
มันเป็นกำแพงไม้ที่เคลื่อนที่ได้เร็ว แม็กได้ยกโต๊ะและเหวี่ยงมันอย่างดุร้าย
มันเรียกไม่ได้ว่าเป็นอาวุธ แต่มันหนักพอที่คุณจะตายทันที่ถ้าคุณไปโดนมัน
มากกว่านั้น แม็กได้จับมันที่ขาของมันและใช้ตัวโต๊ะตี ดังนั้นการโจมตีไปไม่ถึงเขา
“สวย”
แต่วิกฤติยังไม่จบ
ลุง ผู้ที่สู้ 2 ต่อ 1 ในที่สุดก็หมดแรงของเขา หอกได้แทงผ่านอกเขา
บรูโน่ได้ฟันตายไปหนึ่งคนแต่สองคนได้เข้ามาหาเขาทันที ทำให้มันยากสำหรับเขาที่จะคุ้มกันคนอื่น
แม็กได้สู้ 5 ระหว่างที่บรูโน่ 3
ในทันที่นั่น ผมตัดสินใจไม่ได้ว่าจะช่วยใคร แต่แค่ตอนนั้นเอง สถานการณ์ได้เปลี่ยน
เงาได้ม้วนตัวออกมาจากใต้โต๊ะที่แม็กได้เหวี่ยงไปรอบๆ
ซีเลียน้อยได้ตัดข้อเท้าของพวกผู้ชาย ซึ่งได้เจอกับที่กั้นถนนและฟัน
ศัตรูสองคนได้ทรุดลงไป เขาคนนึงได้เสียสมาธิแล้วถูกตีกระเด็นด้วยโต๊ะ
ที่เหลือสองคนเจ้าเป้าใหญ่และพยายามจะฆ่าเงาเล็กๆ แต่
“ทำได้ดีมาก”
ผมได้อยู่ตรงหน้าพวกเขา
ผมเหวียงบัลดิชเต็มกำลัง ผ่าเขาหนึ่งคนขาดครึ่ง ไม่ใช่แนวนอน
ผมผ่าเขาแนวตั้ง จากกระหม่อมของหัวเขาลงไปถึงหว่างขาของเขา
เลือดจำนวนที่ไม่น่าเชื่อได้กระเซ็นไปทั่วทุกที่ และทุกอย่างข้างในตัวเขาได้กระจัดกระจาย เหมือนฟืนชื้นที่มันแตก
ชายที่เหลือได้ประสาทเสียและได้กรีดร้องในความกลัว แต่ดาบแทงขึ้นมาจากใต้เท้าถึงคอของเขา และมันจบเขา
ในอีกทางหนึ่ง บรูโน่ในที่สุดก็เสร็จกับการฟันศัตรูของเขาลง และสองคนที่ข้อเท้าได้ถูกฟันโดยซีเลียได้ถูกตีด้วยโต๊ะโดยแม็กแล้วน่วมไป
บรูโน่ค่อนข้างเก่ง เขาสังหารหมู่ศัตรูแม้ว่าจำนวนน้อยกว่า 1 ต่อสาม
เมื่อตรวจสอบศพ ดูเหมือนนี่จะไม่ใช่โจรทั่วไป แต่เป็นคนป่าเถื่อนจากทิศตะวันออก
ความจริงที่ว่าพวกเขามีหอกและดาบ หมายความว่าพวกเขาโจมตีโจรและหมู่บ้านชายแดน บนทางมาที่นี่
ปรกติแล้วพวกเขาจะไม่มีอาวุธเหล็ก
ในท้ายที่สุดทาสสามคนไม่ได้รับบาดเจ็บ และซีเลียได้เข่าถลอกจากการกลิ้งไปมา
บรูโน่และแม็กเกือบจะไม่ได้รับบาดเจ็บ และลุงและพ่อค้าเร่ตาย แต่เมื่อเอาตัวเลขของฝั่งเรามาพิจารณา มันเป็นการต่อสู้ที่ดี
ซึ่งทำให้ผมจำได้ว่า ลูห์อยู่ไหน?
“เค้าอยู่ข้างล่างนี่”
บรูโน่จิ้มไปที่ลูห์ที่สลบไปข้างหลังแม็ก ดูเหมือนเขาจะไปโดนโต๊ะระหว่างที่แม็กได้เหวี่ยงโต๊ะ
“………”
หน้าของแม็กซีด
ทาสที่ลงมือกับมาสเตอร์ของเขา จะอย่างน้อยถูกประหาญ
มีแค่มาสเตอร์จำนวนน้อยที่จะยอมรับเหตุสุดวิสัยเป็นเหตุผล
“นายมีการติดค้างที่ยังไม่ได้จ่ายจากเขามั้ย”
มีบางเวลาที่มาสเตอร์และทาสมีความสัมพันธ์ที่ดีกัน
“………ไม่มี”
นั่นเร่งความเร็วทุกอย่างขึ้น
แม็กได้สู้อย่างกล้าหาญ ปกป้องสมบัติของมนุษยชาติ
มันดูหมิ่นศาสนาที่จะให้เขาตายโดยชายที่สกปรก
เมื่อบรูโน่และผมได้จับลูห์ได้ ไฟได้ติดรอบจุดพักแล้ว เราโยนเขาเข้าไปในกองไฟที่สว่างไสวที่โรงแรม
มันดูเหมือนเราได้ทำการย่างหมูทั้งตัว ที่ไม่มีใครสั่ง
“เขาได้ตกใจในการโจมตีของคนป่าเถื่อนหัวไปกระแทก และสลบ”
“จากนั้นหลังจากนั้นเขาตายในกองไฟ จุดจบที่น่าเศร้า”
บรูโน่และผมจับมือกัน
ผมสนิทกับคนนี้ได้
ซีเลียได้ยืนเงียบๆต่อจากผม มามอบคำชมให้เธอกันเธอ
เธอมีสัมผัสการต่อสู้ที่ดีอย่างคาดไม่ถึง
ความจริงที่ว่าเธอไม่ลังเลที่จะชี้อาวุธของเธอไปยังสิ่งมีชีวิตอย่างมนุษย์ น่าจะหมายถึงเธอได้ถูกทำให้ทำอย่างนี้มาก่อน
“ตอนนี้ปัญหาคือการทำความสะอาด”
บรูโน่เปิดประเด็น
ตอนนี้ลูห์ได้ตายแล้ว กฎหมายได้ระบุไว้ว่าทรัพย์สินของเขาควรจะไปสู่ครอบครัวที่ยังมีชีวิต แต่ช่างโชคร้าย ทรัพสินเขาทั้งหมดถูกนำไปโดยคนป่าเถื่อน
นั่นหมายถึงปัญหาตอนนี้คือจะจัดการกับแม็กและทาสสามคนยังไง
นั่นและความจริงที่ว่าโรงแรมได้ถูกโจมตีโดยกลุ่มคนป่าเถื่อนจำเป็นต้องถูกรายงาน
“ชั้นจะรายงานการโจมตีโรงแรม”
บรูโน่ได้มุ่งหน้าไปสู่อาณาจักกอร์โดเนีย ในแง่ของระยะมันไม่ได้ไกลมาก จากโรงแรมต่อไปดังนั้น นั่นดี
“ชั้นจะไปกอร์โดเนียและเอเกอร์จะไปที่สหพันธรัฐ พวกนายจะไปทางไหน?”
เขาถามคนสี่คน
“ชั้นจะ…ไปที่สหพันธรัฐ…”
“ชั้นด้วย!”
“ชั้นอยากจะไปกับเอเกอร์-ซามะ”
คิดแล้ว ลูห์มาจากสหพันธรัฐ
สาวพวกนี้ “ได้รับ” มาจากสหพันธรัฐ
ไม่ว่าชะตาไหนที่รอพวกเขา พวกเขาโดยธรรมชาติอย่างจะอย่างน้อยใช้มันใกล้กับบ้านนิดหน่อย
แล้วก็ ผมไปด้วยกันกับซีเลีย และไม่เหมือนว่าผมทำกับเธอหยาบ
พวกเขาน่าจะคิดว่าพวกเขาเลี่ยงการปฏิบัติอย่างรุนแรงได้
“ชั้น….อยากจะไปที่อาณาจักรกอร์โดเนีย”
ดูเหมือนแม็กอยากจะไปที่กอร์โดเนีย
บรูโน่ได้อึดอัดในใจเล็กน้อย
ยังไงซะ แน่นอนว่า ผมได้สาวสวยสามคน ระหว่าที่เค้าได้ชายกล้ามโตเนื้อแน่นตัวใหญ่
“ถ้าเป็นอย่างนั้น นายควรจะใช้เกวียนของลูห์ ให้สาวสามคนเดินที่นั่นไม่ได้ ใช่มั้ยล่ะ?”
โชคดีที่ห้องเก็บเกวียนไม่ได้ติดไฟ ดังนั้นเกวียนมีหลังคาสองม้าลากขนาดกลางของลูห์ และลาของพ่อค้าเร่ ยังอยู่ที่นั่น
จากนั้น เป็นเพราะสมดุลย์ได้เอียงมีดีต่อผมเป็นอย่างหนัก ผมให้บรูโน่ได้ 40 ทองในกระเป๋าของลูห์ไป แต่เขาโยนครึ่งหนึ่งมาให้ผม
“มันไม่ดีที่จะเอาทุกอย่าง นี่คือที่เขาเรียกว่าสมรู้ร่วมคิดในการตอบแทน ชั้นจะเอาอาวุธของพวกนั้นไป”
เขาช่างเป็นคนดี เขาจะเป็นที่นิยมกับสาวๆ
แม็กได้มองเขาด้วยสายตาเคารพซักพักหนึ่ง
“แล้วก็ ได้สาวไปหมายถึงงานเยอะด้วย และชั้นไม่ต้องการเกวียน”
ผมเห็นด้วยกับสิ่งนั้นไม่ได้เพราะมันดีกว่าที่จะมีผู้หญิงมากขึ้นกว่าน้อยลง แต่ผมต้องการเกวียนและผมใช้ 20ทองสำหรับสาวได้
แม้ว่ามันช้าลง ผมคาดว่ามันจะหนาวดังนั้นหลังคาของเกวียนมันส่งมาจากพระเจ้า
“บรูโน่ นายจะทำอะไรในกอร์โดเนีย?”
“ชั้นเป็นทหารรับจ้างรูมั้ย? มันชัดเจนว่าชั้นจะทำเรื่องของทหารรับจ้าง”
อา นั่นค่อนข้างจะมีเหตุผล
“ชั้นได้งานใหญ่ที่เงินดี แต่บอกรายละเอียดไม่ได้นะ…”
อย่างแปลกๆ ผมดูเหมือนจะมีคำใบ้ว่าเขาพูดถึงอะไร
ดูเหมือนปีกแห่งรุ่งสางมีระยะการรับสมัครที่กว้างขวาง
“ถ้าชะตามีเมตตา งั้นเราจะพบกันอีกครั้ง”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เสียงของบรูโน่ได้ดังซ้ำๆหลายครั้ง
เราได้เตรียมตัวเสร็จอย่างสมบูรณ์แล้ว
ผมให้ซีเลียขี่ชวาร์ซระหว่างที่สามสาวและผมขี่เกวียน
มันเป็นเพราะผมเพียงคนเดียวที่ขับได้
แค่เพียงพอที่จะไปกับกลุ่มของทหารรับจ้าง แต่ผมชินกับมันอย่างช้าๆ
ชวาร์ซได้ ส่งสายตาจีบกับม้าตัวเมียที่ลากเกวียนอย่างซ่อนๆ
ไม่ใช่ว่าเขาอย่างน้อยมีมาตรฐานเหรอ? แม้แต่กระสันกับม้า….แต่บางอย่างได้แปลกๆไปนะ?”
ของที่ถูกแบกโดยชวาร์ซได้บรรทุกอยู่บนเกวียน
อีกประการหนึ่ง ขายเราได้ถูกนำออกมาโดยซีเลียก่อนที่พวกมันจะไหม้
ผมลูบหัวของเธอ เธอเตรียมพร้อมการออกเดินทางอย่างรีบด้วยรอยยิ้ม
ขณะที่ที่พระอาทิตย์ขึ้น บรูโน่และแม็กได้ลงใต้ ระหว่างที่เราขึ้นเหนือ
ยังไงเราก็จะได้เจอกันอีก
งั้นตอนนี้ เพราะผมจะอยู่กับสาวๆในข้างหลังเราควรทำความสัมพันธ์ให้ลึกขึ้น
มันน่าอึดอัดที่พวกเธอได้แข็งอยู่ในมุมเหมือนตอนนี้
“งั้น เธอบอกชื่อของเธอได้มั้ย?”
“ชั้นอริซ่า มาสเตอร์”
“ชั้นโคเลตต์…”
“ชื่อของชั้นคือนนน่า”
อริซ่าตอบในเสียงที่แน่วแนะ โคเลตต์ได้สั่นอย่างชัดเจน ระหว่างที่นนน่า….หน้าอกยักษ์จับกระโปรงของเธอและถอนสายบัวอย่างงดงาม
เธอเป็นแค่คนเดียวที่มีบรรยากาศเกี่ยวกับเธอ ที่แตกต่างออกไป
“ตอนนี้พวกเธอสาวๆอยากจะทำอะไร?”
{หือห์}? พวกเขายกหน้าของพวกเขาขึ้น
“ถ้าเธอเป็นทาสด้วยความตั้งใจของเธอเอง ชั้นขายเธอที่บางเมืองหรือเก็บเธอไว้เป็นของชั้น แต่นั่นมันเป็นอย่างนั้นเหรอ?”
“น, นั่นไม่ใช่! ชั้นไม่!” “ชั้นก็ด้วย!”
อริซ่ามาจากเมืองเล็กๆ และโคเลตต์มาจากหมู่บ้านเกษตรกรรม
พวกเธอได้ออกไปไกลจากบ้านนิดหน่อย เมื่อพวกเธอได้ถูกลักพาตัวโดยโจร และถูกขายให้พ่อค้าทาส
ไม่ว่าจะเป็นความสงบเรียบร้อยของประชาชนในสหพันธรัฐไม่ดี หรือจะเป็นสาวสวยสองคนนี้ได้ถูกตกเป็นเป้าตั้งแต่แรกแล้ว
“บ้านเกิดของเราอยู่ที่ฝั่งตะวันออกดังนั้นความปลอดภัยของประชาชนไม่ดีขนาดนั้น”
ก็คือนั่น
“งั้นชั้นก็ปล่อยพวกเธอไปที่บ้านเกิดได้ระหว่างทาง แต่เธอรู้มั้ยว่ามันที่ไหน?”
ตาของพวกเธอเป็นประกาย มันดูเหมือนบ้านของพวกเธอได้ตรงไปทางเหนือ เมื่อคุณออกจากป่าหรือประมาณนั้น
พวกเขาอยู่ใกล้กับถนนหลักดังนั้นเราจะรู้อย่างเร็วถ้าเราถามเมือง หรือหมู่บ้านระหว่างทาง
มันแค่นั่น ขนาดของสหพันธรัฐได้ใหญ่กว่าที่ราบกลางขึ้นไปหลายขนาด
แค่เพียงแต่ขึ้นเหนือไป จะทำให้ผมต้องตัดสินใจแน่วแน่กับตัวผมเอง สำหรับการเดินทาง ที่จะนับเป็นเดือนในการเดินทาง
หิมะนั้นแย่ด้วย ดังนั้นผมคาดกับการที่มันจะเป็นความเร็วที่ผมวางแผนไว้ไม่ได้
ถ้าเป็นอย่างนั้นปัญหามากขึ้นอีกจะผู้ขึ้นมา
ผมได้ ได้ความรู้สึกที่ไม่เหมาะสมกับซีเลียที่ยังเด็กหลังๆ ดังนั้นด้วย อริซ่าที่อายุ 19 และโคเลตต์ที่อายุ 16 และนนน่าที่ความสวยสองระดับสูงขึ้นจากพวกเธอ การออมมือจะปวดร้าว
“ชั้นจะทำให้ชัดเจน ชั้นจะส่งเธอกลับบ้านเกิดเธออย่างแน่นอน ดังนั้นทำไมเธอไม่ให้ชั้นนอนกับเธอระหว่างทางล่ะ?”
ที่การพัฒนาที่ไม่น่าเชื่อ หน้าของโคเลตต์ ที่มีรอยยิ้มที่กว้าง แข็งไป
“ไม่มีทางน่า….ไม่…《ไมมมมมมมม่!!》”
โคเลตต์ได้ดิ้นรนกระทันหัน และอริซ่าได้กดเธอลง
“ขอโทษ! โคเลตต์ได้ถูกปฏิบัติอย่างน่ากลัวทุกรูปแบบ จากผู้ชายจนถึงตอนนี้ ชั้นคิดว่าเธอมีการเห็นภาพเก่าๆ ชั้นจะทำกับคุณดังนั้นได้โปรดเว้นเธอ…”
“ไม่ ชั้นจะทำมัน”
นนน่าที่เกือบจะเงียบโดยสิ้นเชิ่งส่งเสียงที่ชัดเจน
“นั่น…” อริซ่าพึมพำ แต่หน้าของเธอยังดูโล่งใจ
พวกเธอต้องได้กลัวที่ ความบริสุทธิ์ของพวกเธอถูกนำไปโดยชายแปลกหน้าอย่างสมบูรณ์
ในทางกลับกัน นนน่าได้ ทำท่านั่งของเธอให้ตรงอย่างรวดเร็วมันมีเสียงดังกร็อบ และหันหน้าหาผม
อย่างไรก็ตาม มีความหวั่นไหวเล็กน้อยในตาของเธอ และแขนของเธอที่มันเชื่อมต่อกันข้างบนเข่า สั่นเล็กน้อย
“ชั้นขอผ่าน เธอเป็นคนสวยที่เหลือเชื่อแต่ชั้นไม่นอนกับสาวที่มีตาที่มืดมนแบบนั้น”
สิ่งที่กวนใจผมที่สุดคือตาของนนน่า ตาของบางคนที่ยอมแพ้แล้วกับทุกอย่าง
ไม่เหมือนอีกสองคน ตาของเธอไม่ใช่ตาของบางคนที่กลัวการถูกกระทำชำเราโดยชาย แม้ว่าพวกเธอสามารถจะกลับบ้านได้
มันดั่งว่าตานั้นได้พูดว่าเธอไม่มีที่ไหนแล้วให้กลับบ้านไปหา
ผมสามารถมีความสุขกับความรู้สึกของการนอนด้วย และขโมยความบริสุทธิ์ของสาวสวยที่นมยักษ์ แต่มันเกือบจะเหมือนว่าหน้าของเธอจะมืดมนอย่างนั้นตลอดไปถ้าผมทำนั่น
ผมไม่อยากจะไปเกี่ยวข้องกับบางสิ่งที่มืดมนมาก
“ชั้นเดาว่าเธอมีสถานการณ์ของเธอ”
พวกเธอสามคนห้อยหัวของพวกเธอลง
พวกเธอได้ถูกลักพาตัวโดยโจรแล้วถูกส่งต่อให้พ่อค้าทาส
ไม่มีทางที่พวกเธอจะโอเค
“ชั้นจะบอกเรื่องนี้กับเธอ ชั้นจะไม่ลงมือกับเธอวันนี้ ดังนั้นบอกชั้นทุกอย่าง จนกว่าจะพอใจ”
ไม่ว่ายังไง ไม่มีอะไรให้เราทำวันนี้นอกจากการมุ่งตรงไปข้างหน้า
มาสบายๆ แล้วฟันเรื่องรายของสาว และรอให้พวกเธอเปิดขาด้วยใจของพวกเธอเองกันเถอะ
โคเลตต์และอริซ่า ได้โดนทำมาแล้วทุกอย่างนอกจากการเปิดซิงหลังจากถูกลักพาตัว
จากนั้นหลังจากได้ถูกขายไปที่พ่อค้าทาส พวกเธอได้ถูกทำให้เรียนรู้เพื่อจะให้บริการผู้ชาย เพื่อเรียกราคาขึ้น
พวกเธอได้ให้บริการพ่อค้าทาสและคนรู้จักของเขา ด้วยปากของพวกเธอเกือบทุกวัน และถูกทำให้กลืนน้ำกามของพวกเขาสำหรับความบันเททิง พวกเธอสองคนจะถูกทำให้แสดงต่อหน้าทาสผู้ชายที่ช่วยตัวเอง และแตกใส่ทั้งตัวของเธอ
โคเลตต์ได้ร้องไห้ ระหว่างที่อริซ่าได้บอกผมด้วยหน้าที่หดหู่
{แม้ว่าเรากลับไปบ้านได้ เราได้ถูกทำให้สกปรกแล้ว} เธอพูด
“นี่มันอาจจะยากที่จะกลืนสำหรับเธอ แต่ชั้นไม่คิดว่าพวกเธอถูกทำให้สกปรก”
ผมหยุดรถเกวียนและเข้าไปข้างในจากที่ยืนคนขับ ผมห่อพวกเธอด้วยสองแขนของผม และกอดพวกเธอแน่นนิดหน่อย
“ล้างตัวของเธอแล้วเธอจะสะอาดได้อีกครั้ง แต่ที่พวกเขาได้สอนเธอ ถ้าเธอชายที่พวกเธอรัก เธอทำสิ่งนั้นกับเขาได้”
ผมถูหัวของพวกเธอแล้วพูดต่อ
“ไม่มีชายที่ไหนจะโมโห ถ้าผู้หญิงได้บริการเขาดี เมื่อเธอได้เจอบางคน ที่ไม่ถืออดีตของเธอ เธอหยุดความกังวลกับเรื่องเล็กๆได้ตอนนั้น”
สาวสองคนแข็งไปซักพักเมื่อผมกอดพวกเธอ แต่พวกเธอผ่อนคลายลงในไม่ช้า พวกเธออ้อมแขนไปรอบผมและเริ่มร้องไห้อย่างดัง
นนน่าได้มองเราอย่างเหงาๆ ระหว่างที่ซีเลียบ่นและดึงขนของชวาร์ซ
หยุดนั่นนะ ชวาร์ซดำทั้งตัวดังนั้นเขาจะเด่นถ้าเขาหัวล้าน
พวกเราเริมเดินทางอีกครั้ง แต่ตอนนี้ซีเลียได้นั่งอยู่ที่นั่งคนขับ ผมได้อยู่ข้างในรถม้า ยังกอดสาวสองคนอยู่
ซีเลียสามารถจะรับมือกับทุกอย่าง ได้อย่างน่าตกใจ แต่ผมก็ยังตกใจกับชวาร์ซที่ตามเราด้วยตัวของเขาเอง โดยไม่มีใครขึ่หรือดึ่งบังเหียนของเขา
{เขาเป็นม้าจริงๆเหรอ? จริงๆแล้วเขาเป็นชายลามกที่ได้เปลี่ยนเป็นม้าด้วยเวทมนตร์มั้ย? ผมคิด}
จากนั้นทั้งสองข้างของผมมีอริซ่าและโคเลตต์ที่ได้เหนื่อยจากการร้องไห้ดังๆและได้หลับไป
ผมจะปลุกพวกเธอถ้าผมขยับ แต่ที่สุดของทั้งหมด พวกเธอรู้สึกดีดังนั้นผมอยู่กับที่ที่ผมอยู่
“อายุ 19 ปีร้องไห้จนหลับไป ช่างน่ารัก”
ผมลูบหัวอริซ่า
“ชั้นคิดว่าพวกเธอจะได้สงบใจ”
นนน่ามอบรอยยิ้มให้ผม
เธอดูเหมือนจะ 17 แตเธอมีหน้าตาที่ดูมองไปไกลๆ เกือบจะเหมือนกับแม่
“พวกเธอได้โดนแต่ความลำบากมาจนถึงตอนนี้ พวกเธอได้โล่งใจว่าไม่มีอะไรร้ายๆจะเกิดขึ้นกับพวกเธอ ถ้าได้อยู่ในมือของคุณ ชั้นคิดว่านะ”
“นนน่า…ใช่มั้ย? แล้วเธอล่ะ เธอโอเคมั้ย?”
“ฟุฟุ ชั้นไม่ได้ถูกลักพาตัวโดยโจร ดังนั้นชั้นสามารถจะตัดสินใจแน่วแน่กับตัวเอง”
งั้นนนน่าก็น่าจะถูกขายแลกเปลี่ยนกับหนี้หรือบางอย่าง?
ถ้าเป็นอย่างนั้นจะไม่มีที่ไหนให้เธอกลับไป
ในท้ายที่สุด มันไม่มากไปกว่าการได้มาซึ่งมาสเตอร์แลกเปลี่ยนกับอีกคน
“ถ้ามันเจ็บปวดชั้นจะกอดเธอทุกเวลา”
“ค่ะ ชั้นอาจจะหวังพึ่งคุณเร็วๆนี้”
“ดูเหมือนชั้นจะได้สัมผัสกับบางอย่างที่น่าทึ่ง”
“แหม คุณเป็นคนที่ลามกนะ” เธอพูดขณะที่เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอโกรธ
อย่างไรก็ตาม ความมืดในตาของเธอไม่จางหายไปซักนิดในท้ายที่สุด
เพราะเราได้ทำเสียง ซีเลียได้โหม่มาดูอย่างส่งสัง แค่ตอนนั้นเอง ป่าทั้งสองข้างของเราได้จบ และที่ราบกว้างได้ยืดต่อหน้าเรา
ในที่สุดพวกเราก็ได้เข้าสู่สหพันธรัฐโอลก้า
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
—————————————————————
ชื่อ:│ เอเกอร์
—————————————————————
อาชีพ:│ ทหารรับจ้างอิสระ
—————————————————————
เงิน:│ 150 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ เงินได้ถูกหักสำหรับค่าเดินทางโดยไม่ได้ถูกพูดถึงในเรื่อง การประมาณการแบบหยาบ)
—————————————————————
อาวุธ:│ บัลดิชใหญ่, มีดเหล็ก × 1
—————————————————————
ชุดเกราะ:│ เกราะหนังสูง, ถุงมือหนังสูง, บูทหนังสูง, โล่หนังสูงและโซ่, ผ้าคลุมสีดำ(ต้องสาป), โค้ทขนสัตว์
—————————————————————
พวกพ้อง:│ ชวาร์ซ (ม้า), ซีเลีย, อริซ่า, โคเลตต์, นนน่า
—————————————————————
จำนวนคู่นอน:│ 12
—————————————————————
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
