ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 180 วิธีการใช้คุณหญิง - novel-lucky

180 วิธีการใช้คุณหญิง

25 – 31 นาที

—————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

หลังจากคาบเช้าเสร็จ ผมไปเยือนศาลาต้มสุก โรงแรมที่อังเดรดูแล

ผมเข้าร้าน เข้าไปสู่บริเวณกินอาหารและบาร์ซึ่งยังไม่เปลี่ยนแปลงไปจากอดีต ที่ซึ่งผมเห็นเจ้าของร้านต้มสุก อังเดร กำลังยืนอยู่ที่โต๊ะกั้นด้วยกันกับผู้หญิงเหมือนเด็กดูยุ่งๆที่ในบริเวณกินอาหาร – เมียอังเด นาตาลี – ผู้ควรอายุมากกว่า 20 ปีแล้วตอนนี้

「มันเป็นสักพักแล้วนะ อังเดร」

「ยังไงซะ ดูที่นี่สิ…… มาร์เกรฟฮาร์ดเลตต์ ยินดีตอนรับ มันดีที่นายมา」

「ไม่ต้องขรึมนักหรอก」

「นั่นจะเป็นไปไม่ได้จริงๆ นายเลื่อนต่ำแหน่งไปมากมาย」

อังเดรลดหัวในท่าทางต้มสุก

「นั่นไม่ใช่อะไรที่ฉันหมายถึง มันจะแค่มีปััญหาถ้านายเล็ดข้อมูลแล้วจากนั้นผู้คนเอะอะหลังจากพวกเขารู้」

「หมายความว่ายังไง?」

「จริงๆแล้ว……」

「โอ้ช่างเป็นที่นิยม…… ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นได้โปรดอย่าถือความหยาบคายของฉันขณะฉันคุยกับนายเหมือนที่ฉันทำในอดีต」

「ได้โปรดทำเลย ฉันจะให้นี่ไว้กับนายล่วงหน้า」

ผมมอบเหรียญทองไม่กี่เหรืยญให้อังเดรและเขารับมันในน่าทางต้มสุก

ผมมีเวลานิด ทำไม่เราไม่คุยกับแบบเรื่องเล็กๆ

「ถ้าอย่างนั้นมันดูเหมือนนายถูกล่ามไว้โดยโดโรเธีย」

เมื่อโดโรเธียรู้เกี่ยวกับเก็บกดทางเพศ เธอคอยให้เด็กๆห่างจากเขา

เธอจะปฏิเสธเขาระหว่างแสดงความซาบซึ้งกับความช่วยเหลือที่เขามอบให้เธอ

「นายจะไม่ไปต่อไปข้างหน้าถ้านายกลัวการถูกตัดสินใจก่อน ฉันจะยังคงซื่อสัตย์กับผู้ใดที่เท่าเทียมถ้าไม่มีใครเข้าใจฉัน」

「เงียบไปเลย ไอบ้ากาม」

เขาพูดบางอย่างน่าประทับใจ แต่ความเป็นจริงง่ายๆคือเขาหลงทางเพศกับเด็กๆ

「นาตาลีซัง นี่สำหรับโต๊ะไหน?」

สาวน่ารักตัวน้อยๆเดินอย่างเร็วระหว่างขนจานอาหารา

เธอดูมากกว่า 10 ขวบนิดหน่อยแต่เธอได้ถูกกระทำชำเราโดยไอ้เสื่อมทรามนี่และให้กำเนิดลูกแล้ว

「โอ้นั่นถูกแล้ว ให้ฉันได้แนะนำนาย」

อังเดรนำสาวอายุน้อยๆมา

บางทีเธอคือลูกนาตาลี แต่เธอค่อนข้างตัวใหญ่……

「ชื่อหนูคือ รูรูมุ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ」

「ฉันดูแลเธอมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว」

ดูแล คำเหล่านั้นไม่ได้ฟังดูเหมือนคำพูดสำหรับลูกตัวเอง

ความเย็นยะเยือกวิ่งลงสันหลังผม

「ฉันไม่อยากจะคิด แต่เด็กคนนี้……」

อังเดรเลี่ยงสายตาเขาในท่าทางต้มสุกและกระเดือกเหล้าลงไป แต่ไม่ตอบผม

ผมจะมอบของหวานให้สาวและฟังมันมาจากเธอ

「หนูเรียกตัวเองว่ารูรูมุ ถูกมั้ย? อายุเท่าไหร่ล่ะ? ไอ้คนนี้ทำอะไรแปลกๆกับเธอตอนกลางคืนนะ?」

「หนู 7 ขวบ อะไรแปลกเหรอ? เหมือนเมื่อเราเล่นร๊ากรักกันหรือ?」

อาา ผมว่าแล้ว

「คุณท่านเปลือย และจากนั้นหนูก็ขึ้นบนคุณท่าน…….」

พอแล้ว ผมเข้าใจแล้ว

ดูเหมือนผมต้องเรียกผู้คุ้มกัน

「เดี๋ยว มันยินยอมทั้งสองฝ่ายนะ」

「เงียบไปเลย ไอ้บ้ากาม มันสนุกที่ได้หลับนอนกับสาวเจ็ดขวบเหรอไง?」

「ฉันทำมันเพราะมันสนุก!!」

「ข-เข้าใจแล้ว」

พลังงานของเขามันทำให้ผมรู้สึกถูกพลังงานท่วมทน

「ในอดีต ฉันมีความรักกับผู้หญิงในตอนที่ฉันเป็นวัยหนุ่มต้นๆ แต่ในท้ายที่สุดฉันก็คิดว่าคนเหล่านั้นที่ใต้เลขสิบก็ดีด้วยเหมือนกัน…… แต่ตอนนี้ฉันตื่นเต้นโดยเด็กเล็กๆ」

อังเดรดื่มเหล้าในท่าทางต้มสุกระหว่าคุยกับตัวเขาเอง

ไอ้เสื่อมนี้จะลงไปเสื่อมหนักถึงขนาดไหน

「นาตาลีรู้เกี่ยวกับนี่ขณะเธอโตขึ้น เธอเปิดใจกว้างมากขึ้น」

ไม่ใช่เธอยัง 21 หรือ?

แต่เธอดูเหมือนเธออยูในวัยสาวตอนต้น อะไรที่นายพูดกัน “ไต่ปีไปเรื่อยๆ”

「พอแล้วเกี่ยวกับนี่ ฉันหวังพึ่งนายเรื่องห้อง แค่มอบกุญแจให้กับผู้มาเยือนที่เป็นผู้หญิง」

「เข้าใจแล้ว นายมันก็พวกปลิงพวกทากดูดเลือดด้วยเหมือนกัน เอ๋?」

นายเป็นคนเดียวเลยที่ฉันไม่อยากให้ถูกเรียกอย่างนั้น ไอ้บ้ากามบัดซบ

ผมมีเหตุผลที่ยืมห้องในศาลาต้มสุก

ผู้หญิงที่ผมมีสัมพันธ์ด้วยจากโรงเรียนประกอบไปด้วยผู้ฝึกสอนและนักเรียนสามคน และไม่ต้องสงสัยว่าจะเพิ่มจำนวนไปเรื่อยๆ

สาวมีประวัติเป็นขุนนางหรือแต่งงานแล้ว ดังนั้นมันจะน่ารำคาญถ้าผมพาพวกเขาไปโรงแรมแห่งรักและพวกเธอถูกเจอโดยคนรู้จักของพวกเธอ

เราทำมันที่โรงเรียนได้ แต่ความเสี่ยงที่พวกเธอจะถูกเจอสูง และถ้าเราเก็บพวกเธอไว้ในคฤหาสน์ เมลจะโกรธ

ถ้าจุดนั้น ศาลาต้มสุกมีห้องค่อนข้างชั้นสูง บวกกับห้องโถงและบาร์รวม ดังนั้นมันจะไม่น่าสงสัยสักนิดถ้าลูกขุนนางหรือผู้หญิงแต่งงานแล้วอยู่ที่นั่น

หลังจากคาบจบ ผมมุ่งหน้าไปที่โรงแรมหลังจากผมให้สาวมุ่งหน้าไปที่ห้องก่อน และเราเล่นสนุกได้โดยไม่มีใครค้นหา

โรงแรมอื่นจะพบว่ามันน่าสงสัยถ้าผมนำสาวอื่นๆมาด้วยกันกับผมทุกวันกับห้องที่ผมเช่าไว้ แต่มันไม่เป็นไรกับร้านของอังเดร และผมแค่พาไอ้ลามกชอบเด็กผู้หญิงไปหาผู้คุ้มกันได้ถ้าโอกาสน้อยว่าเขาหลุดปาก

「ฉันมันคนค่อนข้างวางแผนจัดถ้าให้ฉันพูดเอง」

ผมมีความสุขกับการนอกใจกับสาวที่โรงเรียนได้ และมันจะไม่มีผลกับอารมณ์ของเมล

และจากนั้ผมไม่ลังเลที่จะดื่มดำในร่างกายผู้หญิงหลายๆคนได้ – แผนมหัศจรรย์ที่ไมม่ทำร้ายใครเลย

「ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!」

「หัวเราอะไร?」

ไหล่ผมสะดุ้งโดยเสียงกระทันหันอันผมคิดว่าสิ่งต่างๆเล็ดรอดไปแล้ว

「อึนน ลอร์ดราห์ดาล อย่าทำให้ตกใจสิ」

「นายเอาคำพูดฉันออกไปจากปากฉันเลย มันแปลกที่ได้เห็นชายเดินหัวเราะดังๆระหว่างเดินกลางถนน」

เขากำลังนั่งรถม้าและแค่ปรากฏว่าผ่านผมโดยบังเอิญ

ผมอาจหัวเราะค่อนข้างดังมากขณะผมรู้สึกถึงสายตาของทุกๆคนในถนนหลักตอนนี้เมื่อผมดู ผมขึ้นรถม้าตามอีริช

「ฉันเจอชายบางคนเดินระหว่างหัวเราะเหมือนคนบ้าและฉันคิดกับตัวเองว่า ‘มีคนสติไม่ดีระแวกนี้ที่นี่ไม่นานเหรอ’ แต่มันแค่เป็นนาย ทุกคนรู้หน้านายดังนั้นอย่าทำอะไรแปลกๆ」

「ช่างไม่ส่างงาม มันคือบางอย่างเล็กๆ」

「…..ฉันจะไม่ลงลึกแต่นายช่วยฉันจากปัญหา ฉันแค่จะมารับนายไป」

ตอนนี้ ถ้ามีธุระให้ไปตอนนี้ผมจะไม่สามารถทันเวลามันสำหรับวิชาคาบบ่าย

「มันไม่สำคัญ เพราะทั้งหมดมันคือการเชิญตัวจาพระองค์ เกี่ยวกับอะไรที่หลงเหลืออยู่ในมากราโด」

「เข้าใจแล้ว」

ถ้าอย่างนั้นฮูเวอร์คือหนึ่งผู้อยู่เบื้องหลังการโจมตีล่าสุด

แต่บุคคลผู้ลงมือทำไม่ได้อยู่ใต้บ้ญชาการของเขา แต่ที่เหลือขอมากราโดเก่าแทน ปัญหาคือมีบรรยากาศที่เขารวมพลมาได้เป็นร้อยพร้อมการฝึกฝนที่เพียงพอ

「มันต้องเป็นที่ซึ่งลำบากแน่」

「ใช่ ถูกดึงดูดโดยความกว้างของดินแดน ขุนนางทั้งหมดกระโดดกับโอกาสที่จะได้มีชื่อเสียมากขึ้น จากศาสนาหนึ่งสู่อีกศาสนาหนึ่ง ฉันได้ยินว่าพวกเขามีเวลาที่ยากในการใช้ชีวิตเป็นลอร์ดศักดินา ไม่ต้องพูดถึงการพยายามเก็บภาษี」

「แล้วก็ ทหารสองเหล่าที่กองทัพอานาจักรอันประกอบไปด้วย 30,000 คน ยังไม่กลับมา」

ใช่ พวกเขาถูกส่งไปเมืองกลางโอโดรอสและพยายามจะนำพาควาเรียบร้อยสู่บริเวนล้อมรอย

ในสถานการณ์ปจจุบันขอเรา ดินแดนชอมากราดูคือภาระถ้าเราคิดแต่ในแง่ของผลประโยชน์

ชาตินั้นมีเหมืองทองและเงินที่ค่อนข้างใหญ่แต่การรักษาควาสงบเรียบร้อยรวบรวมภาระมากเกินไป

มากกว่านั้น ถ้าความวุ่นสายดำเนินต่อไปมันมีโอกาสที่ในที่สุดจะเปลี่ยนเป็นกบฏใหญ่อันควบคุมไม่ได้

「และฉันจะปรึกษาหามาตรการตอบโต้เรื่องนั้นกับราชา……」

「โอ้ ใช่เจ้าเคนเน็ธที่น่ารำคาญจะอยู่ที่นั่นด้วยนายควรจะเตรียมใจไว้ดีกว่า」

แต่ผมไม่ได้พบว่าเขารับมือด้วยยาก

หลายอย่างเกิดขึ้นและผมควรจ่ายหนี้ของผมไปแล้วในคววามวุ่นวายกับการโจมตี ณ งานเลี้ยงเต้นรำ

「ถ้าอย่างนั้นมันเป็นยังไงที่โรงเรียน? ฉันได้ยินมาว่านายสอนค่อนข้างน่าสนใจ ผู้ฝึกสอนก็สนใจด้วย」

「ในท้ายที่สุด มันแค่การฝึก แต่เพราะพวกเขาจะไม่ตาย มันดีกว่าที่จะกล้าๆกว่านี้」

อีริชยิ้มอย่างมีความสุขแต่เปลี่ยนน้ำเสียงเขากระทันหัน

「ฉันได้ยินมาว่านายไปตรวจดูทีมกิจการภายในบ่อยครั้งนายไม่ได้ติดต่อกับผู้ฝึกสอนในฝ่ายของเคนเน็ธ ใช่มั้ย?」

คุณหญิงลานคือเมียของเจ้าหน้าที่กิจการภายในนเมืองหลวงดังนั้นผมเดาว่าเธออยู่ในหมวดหมู่นั้น

ผมติดต่อกับเธอทางกายแต่ไม่ใช่ในแง่ของฝักฝ่าย ดังนั้นมันไม่ควรเป็นปัญหา

เธอควรจะสอนโดยไม่มีกางเกงในเหมือนที่ผมสั่งเธอ

「นั่นดีถ้าอย่างนั้น ความคิดของการสอบกลางภาคและให้รางวัลบุคคลที่อันดับสูงสุดและการให้จดหมายแนะนำกับบุคคลนั้นและเงินรางวัลมันทำอะไรบนความเป็นจริง แต่เป็นความคิดที่ดี ฉันได้ยินมาว่าความเปิดอกของนักเรียนสู่ผูึกสอนเพิ่มขึ้นทันที ฉันก็มีเจตนาให้จดหมายแนะนำตัวคนเหล่านั้นในกองทัพกับผู้มีจุดยืนค่อนข้างสูงกว่านิดหน่อย」

「ฉันคิดว่านายจะบอกฉันว่าการใช้เงินเป็นสิ่งให้กำลังใจมันหยาบคาย」

「ฟุฟุฟุ มันสายเกินไปที่นำนั่นขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเราเริ่มอย่างไรกันในวันทหารรับจ้าง」

ระหว่างเราจมกันลึกอยู่ในการพูดคุย วังหลวงมาให้เห็น

อย่างไรก็ไม่รู้ผมรู้สึกว่าผมมาที่นี่ตลอดเวลาหลังๆมานี้

—————————————

วังหลวง

「ให้เราไม่ต้องพูดถึงการเกริ่นนำและเข้าตรงสู่หัวเรื่องของมากราโด」

ราชาหยุดเราและเคนเน็ธจากการคำนับและเริ่มพูด

ผมดีใจที่มันจะเร็ว

「ไม่มีสักหนึ่งของขุนนางที่ได้รับฝากฝังดินแดนดูแลกฎของพวกเขาได้อย่างถูกต้องเลย ถ้านี่ดำเนินต่อไป มันจะไม่แค่เป็นความไร้ความสามารถของแต่ละคน มันจะไม่กลายเป็นบางสิ่งที่เราระงับได้กับวิธีธรรมดา」

อีริชแสดงความคิดเห็น

「เห็นด้วย แต่เราแค่ระงับทั้งชาติเฉยๆไม่ได้ผ่านวิธีการทางทหาร แม้ว่าด้วย 30,000 กำลังพล พวกเขาทำเต็มที่แล้วที่จะเก็บสันติสุขรอบๆเมืองหลวงเก่าไว้ ถ้าเราจะขยายายนั่นต่อไปถึงทั้งดินแดน มันจะใช้ทหารมากกว่า 100,000 คน」

「น่าจะ ฉันไม่คิดของการใช้แค่ความแข็งแกร่งกองทัพด้วยเหมือนกัน นั่นจะแค่มีผลในความผิดพลาดเดียวกันกับอาร์คแลนด์ทำเมื่อพวกเขาไม่ได้ปกครองเทรียอย่างถูกต้อง」

ราชาปรบมือ และหนึ่งคนปรากฎ ลงคุกเข่ากราบกรานต่อหน้าราชา

「แอนเซล์ม ดูนอย…… ทำไมชายคนนี้อยู่ที่นี่?」

ไม่มีทั้งอีริชหรือผมที่ซ่อนความตกใจเอาไว้ได้

เขาน่าจะได้ถูกตรีตราว่าเป็นคนทรยศและครอบครัวถูกประหาร และเขาก็ได้ถูกต้อนจนมุมกับราชาเทรียที่จะได้รับโทษหลวงหลังจากสงคราม

ผมคิดว่าหายนะนั้นจะจบทุกอย่างที่จะยุ่งเกี่ยวกับเขา

ราชาเรียกดูนอยมาต่อหน้าเขาและให้เขาคุกเข่า

「แอนเซล์ม ดูนอย เจ้าสาบานที่จะภักดีกับฉันและโกลโดเนียหรือไม่?」

「ผมสาบานมันครับ พระองค์」

「ถ้าอย่างนั้นเจ้าจักได้รับตำแน่งของเคานต์แห่งคนโกลโดเนีย และก็ได้รบการแต่งตั้งเป็นรัฐมนตรีว่าการของมากราโด」

「อะไรกัน?」

อีริชตะโกน และผมก็ตกใจนิดหน่อย

「ถ้าเช่นนั้น มุ่งหน้าสู่โอโดรอสทันทีแล้วใช้วิธีใดก็ได้ทำให้ที่นั่นสงบลง」

「ตามพระบัญชาของพระองค์ครับ」

ดูนอยหนึ่งคำนับแล้วจากไปโดยไม่หันมามองเรา

สมองผมรับรู้อะไรที่เกิดขึ้นกระทันหันไม่ได้และผมน่าจะไม่เข้าใจแม้ว่าจะค่อยๆบอกผม ดังนั้นผมแค่คิดว่าจะกระแทกเมลอย่างไรดี

「อะไรคือความหมายของนี่หรือครับ พระองค์!?」

「ฮ่าฮ่าฮ่า นี่ไม่ได้ถูกทำขึ้นมาโดยไม่คิด อธิบดีกิจการภายในได้โปรดอธิบาย และอธิบดีกิจการทหารบอกความคิดเห็นอะไรก็ได้มาโดยไม่ต้องสงวนตัว」

เคนเน็ธก้าวมาข้างหน้าและทำหน้าไม่มีความสุข แต่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฟัง ณ จุดนี้

อืม มาแค่ฟังอะไรที่สองคนเหล่านี้มีต้องพูด

「พระองค์ก็ได้เอ่ยออกก่อนหน้านี้แล้ว แต่ความไม่เป็นมิตรสู่โกลโดเนียในอดีตดินแดนมากราโดนั้นไม่ปรกติ ไม่มีวิธีใดทั่วไปจะอนุญาตให้นายปกครองพวกเขา」

ซีเลียไม่ได้ออกกำลังกายหลักๆ และมันรู้สึกเหมือนเธออ้วนขึ้น

ผมไปเดินเป็นเพื่อนเธอได้เป็นอย่างน้อย

「นั่นทำไมเราจะเปลี่ยนวิธีปกครอง เราจะยึดดินแดนทั้งหมดที่ถูกมอบออกมาให้กับขุนนาง ก่อตั้งรัฐมนตรีว่าการและทำให้ดินแดนทั้งหมดเป็นของชาติ」

「ขุนนางก็อยู่ในความพ่ายแพ้กับการกบฎ ฉันไม่ต่อต้านการมอบเงินแลกเปลี่ยนจำนวนเล็กน้อยด้วย」

ดินแดนซึ่งภาษีเก็บดีๆไม่ได้อย่างไรก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี และเราจะถูกกล่าวโทษถ้ากบฏขนาดใหญ่ถูกทำออกมา

โอ้ ใช่ อิริจิน่าทำลายกำแพงในโรงเรียน ไม่ใช่หรือ…… เธอพุ่งเข้าชนมัน แต่ทำมันแต่ทำไมเป็นกำแพงที่พังทลายเสียเล่า?

「สภาพการณ์ปัจจุบันไม่เปลี่ยนไปถ้านั่นถูกทำ ไม่ใช่อาณาจักรจะได้รับด้านไม่ดีของการแลกเปลี่ยนหรือ?」

「แน่นอน ในบริบทของอำนาจกองกำลังทหารปัจจุบันจำเป็น แต่เราจะใช้ประโยชน์กองกำลังที่เคยทรงพลังในการต่อต้านของอดีตขุนนางมากราโดและพลเมมืองของพวกเขา」

「ต่อต้าน?」

「ใช่ บุคคลจากต่ำแหน่งสบายๆเหล่านั้นผู้กำลังถูกมองโดยราชวงศ์และขุนนางผู้มีอิทธิพลกับเหล่านั้นผู้ถูกตรีตราเป็นความน่าอับอาย มันโชคที่พวกเขาถูกดูอย่างไม่จริงจังและไม่ได้ถูกตัดสินเพราะพวกเขาไม่มีตำแหน่งสำคัญ」

พูดถึงการตัดสินคดี ราชวงศ์ทั้งสี่จากเทรียเขียนจดหมายมาถึงผมพูดว่าพวกเธออยากสร้างสวนกุหลาบในชื่อของพวกเธอ

พวกเธอต้องรู้สึกกอับอายดังนั้นผมเดาว่าผมอนุญาตนั้นได้

「บุคคลผู้ครั้งหนึ่งเคยต่อต้านถูกแต่งตั้งหน้าที่สำคัญครอบครัวและพลเมืองพวกเขาจะถูกดูแลอย่างดี และพวกเขาจะให้ความร่วมมือกับรัฐมนตรีว่าการ ในทางกลับกัน เราจะระงับพลเมืองของขุนนางผู้มีอิทธิผลอย่างทั่วถึงและปฏิบัติกับพวกเขาอย่างไม่เป็นมิตร」

「ถ้าอย่างนั้นนายจะทำให้คนของมากราโดแตกแยก?」

พูดอีกอย่าง คนของมากาโดรถูกแยกออกเป็นสองกลุ่ม – หนึ่งกลุ่มซึ่งจะถูกแต่งตั้งตำแหน่งสำคัญระหว่างอีกกลุ่มจะถูกกดขี่

「ผู้คนผู้ถูกปฏิบัติอย่างดีจะเสียการมองเป็นศัตรูไประหว่างเรา

และคนผู้กำลังถูกกดขี่จะไม่ชี้ความโกรธมาสู่เราแต่สู่ผู้คนผู้ถูกปฏิบัติอย่างดี」

นั่นค่อนข้างเป็นแผนการณ์แสบสันแต่มันอาจมีประสิทธิภาพอย่างดี

ถ้ากลุ่มเดียวกันของคนเกลียดกันเอง นั่นจะลดภาระการปกครองพวกเขา กลุ่มผู้ได้รับการปฏิบัติอย่างดีน่าจะให้ความร่วมมือกับเราเพื่อที่จะรักษาสถานการณ์ปัจจุบัน

ผมคิดว่าผมค่อนข้างเป็นนักวางแผน แต่แผนนี้ชั่วร้ายอย่างไม่น่าเชื่อ

ผมจะไม่สามารถคิดแผนแบบนี้้ ดังนั้นผมน่าจะคิดแต่เรื่องผู้หญิงจะดีกว่า

「เข้าใจแล้ว ถ้าอย่านั้นนายได้คิดนั่นแล้ว แต่ฉันมีหนึ่งคำถาม」

「พูด」

「มันเกี่ยวกับการทำให้ดูนอยเป็นรัฐมนตรีว่าการ ถ้าอย่างน้น เขาจะมีอำอาจในฐานะหนึ่งผู้ปกครองทั้งชาติ เราต้องไม่ลืมว่าหนึ่ครั้งเขาเป็นศัตรูของเรา」

ไม่ล่าผู้หนึ่งครั้งเคยเป็นศัตรูขอผมตอนนี้เป็นนักโทษของผม

รัดขาเธอรัดผมแม้ว่าจะพูดว่าไม่อยากนั้นน่ารักสุดขีด

「ฉันพิจารนานั่นแล้วอย่างเป็นธรรมชาติ เขาไม่ใช่บางคนผู้ฉันเชื่อใจ อำนาจยิ่งใหญ่เช่นนั้นจะล่อลวงคนภักดีสู่การกบฏ…… อย่างไรก็ตาม คิดถึงคนนั้นอย่างไร ลอร์ดราหดาห์ล」

「ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่เมื่อฉันเห็นเขาระหว่างการตัดสินความผิด เขาดูเหมือนคนบ้า」

ผมก็คิดอย่าเดียวกันด้วย เขาเก็บภาพลักษณ์ของเขาแต่เขาบ้าไปแล้วลึกลงไปข้างในใจของเขา

แต่แหย่อลิสนิดหนึ่งในตูดก็ทำให้เธอบ้าและอยากได้บางอย่างเข้าไปที่นั่น

「ใช่ นั่นทำไม่มันไม่เป็นไร เขาฉลาดในแบบของเขาแต่เขาเสียสติ คิดว่าเขาจะปรานีกับผู้คนในมากราโดเมื่อพวกเขาเก็บราชวงศ์ของเทรียผู้เป็นศัตรูของครอบครัวของเขาหรือ? แต่ฉันบิดความเป็นจริงนิดหน่อย」

「……ปีศาจบัดซบ」

อีริชพึมพำเบาพอดังนั้นมีแค่ผมที่ได้ยิน

「มันพอแล้วถ้าเขาแค่ปลุกเร้ามากราโดได้อย่างดีและสร้างนรก ถ้าอย่างั้น เมื่อครั้งที่ผู้คนของมากราโดถูกแก้ได้อย่างดี เขาจะถูกกำจัด」

「…………」

「แล้วเราจะบอกว่าความไม่ยุติธรรมของรัฐมนตรีว่าการยุติธรรมได้อย่างไร มันอาจเป็นความวุ่นวายบางอย่าง แต่ถ้าเราแค่ตั้งผู้ปกครรองปรกติหลังจากคนบ้านั้น เขาดูเหมือนฉลาดและมีเมตตา」

「และจะเป็นอย่างไรถ้าเขาต่อต้าน?」

「ต่อไป เราจะปฏิบัติอย่างเย็นชากับพลเมืองของมากราโดเองเพื่อรับมือกับปัญหา」

มากราโดจะถูกแบ่งไปเข้าสู่รูปแบบที่ชัดเจนในฐานะคนร้ายผู้รับมือได้ง่าย และจะถูกโยนไปข้างๆเมื่อหนึ่งครั้งที่ตำแหน่งเขาสำเร็จ คนที่ถูกแบ่งออกจะถูกปฏิบัติอย่างดีและให้พวกเขาเกลียดกันเอง

「ไม่ใช่แค่สองกลุ่ม ถ้าเป็นไปได้ เราควรแบ่งพลเมืองขอมากราโดรสู่สามหรือสี่กลุ่ม นั่นควรจะทำให้การปกครอพวกเขาง่ายขึ้น」

มากราโดรจะเปลี่ยนสู่นรก

ภายใต้การปกครองของคนบ้า ผู้คนจะเกลียดและทำกันเองบาดเจ็บ

「มันจะเป็นอย่านั้น จนกว่ากฎจะมั่นคง ทหาร 30,000 จะยังอยู่ที่นั่น จากนั้น เราก็จะต้องการบุคคลสำหรับรัฐมนตรีว่าการ แต่เมื่อมันพูดไว้ก่อนหน้า พวกเขาจะถูกโยนไปข้างๆในท้ายที่สุด หาคนเสนอชื่อผู้เชื่อฟังมากกว่ามีทักษะและผู้คนจะไมถูกคิดถึงถ้าพวกเขาหายไป

ราชาปิดฉากและการสนทนาจบลง

「ถ้าอย่างนั้น ปิดการประชุม ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ความเป็นนที่นิยมของเจ้ามาถึงหูฉันด้วยพยายามต่อไป」

「ขอบคุณสำหรับคำพูดที่มีน้ำใจครับ」

เมื่อราชาจากไปอย่างมีความสุขมาก เคนเน็ธกระเถิบมาข้างผม

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ขอเวลานิดหน่อยถ้าไม่ถือ」

「ยังไงซะ มีอะไร?」

「ฉันได้ยินมาว่านายเข้าใกล้ชิดกับลูกสาวของเคานต์เบลซ์ ดังนั้นถ้านายอยากทำให้เธอเป็นหนึ่งในภรรยา ฉันพูดกับเคานต์ได้เพื่อนาย」

ผมจะถามรีเบคก้าว่าเขาได้ข้อมูลนั้นมาจากไหน

「ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันแค่ปฏิบัติกับนักเรียนอย่างดี พวกเธอน่ารักเหมือนกบฏน้อยๆ」

「นั่นมหัศจรรย์ และนี่อาจหยาบคายอย่างอธิบายไม่ได้…… แต่ไม่มีคำโกหกในคำพูดเหล่านั้น」

เคนเน็ธขยิบตาให้ผมและจู่ๆก็เตะผม

ผมไม่เคยอยากจะได้มีวันเห็นชายวัยกลางคนขยิบตาให้ผมอีกครั้ง

「ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ลอร์ดอฮาร์ดเลตต์ มันได้เวลาไปแลว มันเกือบเวลาทานอาหารแล้ว」

อีริชวางมือบนไหล่ของผม

ผมไม่ได้คิดว่ามีแผนกับเขา แต่ผมจะยอมรับเพราะเขาน่าจะไม่อยากให้ผมคุยกับเคนเน็ธ

「โออ้ นั้นถูกแล้ว ถ้าอย่างนั้นราดาห์ล ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ มาเจอกันอีกครั้งที่งานเลี้ยงเต้นรำ」

เคนเน็ธจากไปด้วยรอยยิ้มเทียมๆบนหน้าของเขา

หลังจากนั้น ผมฟังอีริชพูดความไม่พอใจและวิพากษ์วิจารณ์เคนเน็ธขณะเรากิน

「จากอะไรที่นายพูดก่อนหน้า อย่าบอกฉันนะว่านายกินนักเรียน」

「ฉันไม่ใช่อสูรกินคน」

「นายไม่ได้โอบกอดพวกเธอ ใช่ไหม?」

「ฉัันกอดพวกเธอในแขนระห่างฝึก」

「……นายไม่ได้ข่มขืนพวกเธอ ใช่มั้ย?」

「แน่นอนว่าไม่! ทุกอย่างนั้นตกหละ-…… เอ่อ ฉันไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง」

ผมไม่ได้โกหก

—————————————

สองสัปดาห์ต่อมา

หลังจากทุกคาบในโรงเรียนจบ ผมไปเยือนศาลาต้มสุก

ผมทักทายอังเดรผู้กำลังยืนอยู่ที่โต๊ะกั้นในท่าทางต้มสุก และมุ่งหน้าไปที่ห้องบนชั้นสอ

เธอควรจะอยู่ที่นี่แล้ว

「นายท่าน! หนูรอคอยพี่อย่างกังวลใจเลย โฮ่」

หนึ่งผู้กระโดดใส่ผมคือเกรเทล ผู้วิ่งมาหาผมสี่ขาและทำตัวเล่นๆระหว่างมองขึ้นมาหาผมด้วยความคาดหวัง

「เธอดูเป็นอย่างนั้นเหรอ? ไม่หนาวเหรอ?」

「หมาไม่ห่วงหนาว โฮ่ง!」

เกรเทลผู้ใส่การเกงขาสั้นที่ถูกสั่งทำโดยช่างทำขนสัตว์ พร้อมบางอย่างคลายกับหางสุนัขใกล้ส่วนตูด

เพิ่มเติมจากนั้น มีช่องที่อวัยวะเพศเธอเพื่อที่ผมสืบพันธุ์กับเธอได้ระหว่างจับหางของเธอ

หูสุนัขสั่งทำก็อยู่บนหัวเธอด้วย

เกรเทลต้องการสิ่งเหล่านี้บนเธอไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมทำมันกับเธอ

ช่างน่าจะไม่รับคำสั่งเมื่อของนี้ถูกสั่งทำและน่าจะเก็บเงินแพงเกินไปล่วงหน้า

แต่เมื่อจำนวนถูกตกลงทันที หน้าสับสนของเขาหลังจากนั้นถือได้ว่าน่าสมเพช

「ฉันมีขอบขวัญมาให้ธอวันนี้」

「โฮ่ง หนูมีความสุขกับอะไรก็ได้ที่นายท่านมอบให้หนู โฮ่ง!」

ของซึ่งผมเอาออกมาคือปลอกคอกับเชื่อกจูง บางอยางที่สาวคนนี้อยากได้มาสักพักแล้วตอนี้

「หนูดีใจ! ตอนนี้เราไปเดินเล่นได้แล้ว โฮ่ง!」

บางทีผมควรททำมันที่ไหนสักแห่งที่คนไม่เยอะ……ไม่ นั่นเสี่ยง

ระหว่างพิจารณาความเป็นไปได้ ผมปลดกางเกงและนำเจี๊ยวของผมออกมาเกรเทลก้มตัวบนพื้น หันตูดมาทางผมแล้วกระดิกหาง

มีเซ็กส์กับสาวในตำแหน่งนี้มันสำหรับสัตว์

「คิ่ยู๋นนนนนนนน~!」

เมื่อผมแทงเข้าไปในเธอ การครางก็เหมือนสุนัข

「นายท่าน! เอาแรงกว่านี้ โฮ่ง!」

「ได้ พร้อมสำหรับมันล่ะ」

การกระแทกอันดุเดือดของผมทำให้สาวลืมทำตัวเหมือนสุนัขและร้องเสียงแหลมอย่างต่อเนือง

「ฟฟฟู่ ฉันเดาว่ามันได้เวลาแล้ว เกรเทล ตืน」

「อึนนนน มันได้เวลาแล้วหรือ? เศร้าจัง」

เกรเทลผู้ตื่นใช้ความระมัดระวังอยางดีในการเก็บกางเกงสุนัข หูแหละปลอกคอในกระเป๋า

「ถ้าอย่างนั้นเจอกันนะ ได้โปรดเรียกหนูอีกครั้ง」

「ฉันจะพักชั่วครู่ก่อนกลับไป เธอไปก่อนเลย」

ทันทีที่เกรเทลออกจาห้องไปผมลุกขึ้นแล้วเปิดประตู

ต่อไปผมเช็ดน้ำที่เลอะอยู่บนพื้นแล้วเปลี่ยนผ้าปู

ปรกติแแล้วนี่เป็นงานของพนักงานแต่ผมรีบวันนี้และรอไม่ได้

ขณะผมอยู่กลางงาน มีการเคาะประตู

ไม่ดี คนนั้นมาก่อนหน้าที่คาดไว้้

「มาร์เกรฟ ฮาร์ดเลตต์ อืม….. หนูมาก่อนหน้านิดหน่อย」

ผมจัดเสื้อผ้าและเปิดประตู

ที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้นคือสาวจากทีมผู้บัญชาการผู้ความบริสุทธิ์ถูกชิงไปเล็กน้อยก่อนหน้านี้ และสาวอีกคนผู้เธอพามาด้วย

「การสายมันไม่ต้องพูดถึง แต่เร็วไปมากเกินไปก็ไม่ดีด้วย ถ้าเธอกระตือรือร้นเกินไปบนสนามรบ เธออาจพุ่งเข้าตีไปข้างหน้าด้วยตัวเธอเอง」

「ค-ค่ะท่าน หนูขอโทษอย่างสุดซึ้ง!」

「อุมุ ระวังมากกว่านี้ครั้งหน้า」

ผมชวนสองสาวเข้าสู่ห้อง

「ถ้าอย่างนั้น สาวคนนี้คือหนึ่งผู้ที่ฉันเคยได้ยิน」

「ค่ะ นี่คือเพื่อนของหนู ดังนั้น อืม……」

「หนูไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากหนูเข้ากองทัพ! หนูอาจตาย…… หรือถูกจับโดยศัตรูและข่มขืน….. ดังนั้นอย่างน้อยหนูอยากเสนอความบริสุทธิ์ให้คนที่หนูชื่นชม……」

「เธอตกลงปลงใจกับพี่หรือ?」

「หนูชื่นชมมาเกรฟมาตลอดมา หนูอยากเสนอถ้าพี่จะรับหนู ถ้านี่ไม่ทำท่านอารมณ์ไม่ดี」

「พี่จะปฏิเสธิบางคนน่ารักเท่าหนูได้อย่างไรเล่า」

ผมดันสาวสู่เตียง

「ล้อเล่นน่า มันใหญ่ขนาดนั้นเลย!?」

「มาร์เกรฟใหญ่มากๆเป็นพิเศษ แต่เขามีทักษะสุดขีด ดังนั้นฉันมั่นใจว่าเขาจะทำให้เธอรู้สึกดี」

ในท้ายที่สุดเธอกรีดร้องออกมาในความเจ็บมื่อเธอถูกเปิดบริสุทธิ์ แต่การกรีดร้องอย่างนั้นเปลี่ยนสู่การครางอย่างช้าๆเรือยๆ

เพือนของเธอก็เข้าร่วมด้วยภายหลังและเปลี่ยนมันสู้การซั่มสาม

「ฟฟฟฟู่ นั่นดี」

「หนูคิดว่ารูของหนูจะฉีกขาดแล้ว แต่……มันรู้สึกดี ช่างเป็นคนน่ารักจริงนะ…….」

「มันจะยิ่งดีกว่านี้ครั้งหน้า พี่จะทำให้หนูสลบจากการสุดเสียวต่อไปครั้งหน้า」

「หนูดีใจจังค่ะ! หนูจะไม่มีวันได้ลืมว่าอะไรเกิดขึ้นวันนี้เลย」

「ได้โปรดอย่าลืมหนูด้วยนะ」

สองนักเรียนกอดผมจากทั้งสองข้างซึ่งมันมหัศจรรย์ แต่ผมไม่มีเวลามาก

「มันจวนได้เวลาใส่กลอนหอแล้ว ถ้าเธอทำผิดกฎ มันจะสะท้อนกับการประเมินไม่ดี ตอนนี้ กลับไปก่อนนะ」

「「ค่ะ ได้โปรดพึ่งเราอีกครั้ง」」

สองสาวจับมือกันแล้วจากไประหว่างร้องเสียงแหลมในคววามสุข

ผมแน่ใจว่าพวกเธอจะนึกย้อนคิดกับอะไรซึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้นี้

ผมเปิดหน้าต่างห้องอีกครั้งจากนั้นเปลี่ยนผ้าปูที่เปียกไปด้วยเลือดสาวบริสุทธิ์

ณ เวลาเดียวกันกับเมื่อผมเสร็จมีการเคาะประตู

「อืม มันคือโพลเต้ ตื่นอยู่ไหม」

「แน่นอน ฉันกำลังรอเธออยู่เลย」

การเป็นผู้ฝึกสอนมันเป็นงานที่ค่อนข้างเหนื่อยอย่างทั่วถึงสุดขีด

—————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

เรื่องราวจากด้านข้าง

「ครอลซามะ! หนูดีใจที่ท่านมา!」

ณ บางแห่งในเมืองหลวงที่คนยากจนใช้ชีวิตประตูซึ่งเกือบพังเปิดขึ้นและครอลเข้ามาหนึ่งในบ้านที่ทรุดโทรม

「โลล่า ฉันเอายามากับฉันวันนี้ด้วย」

「ขอบคุณค่ะ หนูไม่รู้เลยว่าหนูจะเสนอคำขอบคุณอย่างไรดี……」

ชื่อของสาวผมเงินคือโลล่า ผู้จับขวดยาเหมือนเป็นสมบัติบางอย่าง และนำมันไปให้แม่ของเธอ

「เค่ะโฮ๊ะ เค่ะโฮ๊ะ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับความเมตตาสงสารคนทุกข์ยากให้เราเหล่าโสเภณี……」

「มันไม่เป็นไร แม่ไม่ต้องพูดเยอะเกินไปหรอกเดี๋ยวร่างกายจะหนักหนากว่านี้เอา」

โลล่ารีบให้แม่เธอดื่มยา

การเจ็บป่วยขอแม่เธอมีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับปอด และมันเริ่มจะถึงขั้นอันตราย แต่เธอกำลังรักษาช้าๆเพราะยา

「และก็เงิน เธอจะไม่ดีขึ้นถ้าเธอกินไม่ดี」

ครอลเอาเหรียญเงินไว้ในมือโลล่า

สาวคำนับต่ำมากจนมันติดพื้น

「มาเร็วโลล่า อย่าให้ครอลรอ ไปที่ห้องอื่นแล้วดูแลร่างกายเขา」

ครอลหน้าแดงเล็กน้อยจากคำสั่งของแม่และมองไปไกลๆเลี่ยงสายตา

เมื่อพูดกัน โลร่ายิ้มเต็มที่ขณะเธอรับมือของชายแล้วพาเขาไปที่ห้องติดกัน

「ใช่ ที่นี่สกปรกแต่ได้โปรดทำกายให้สบาย ใช้เตียงตรงนี้เพื่อสร้างความรักกับหนู」

「ข-ขอโทษเกี่ยวกับนี่นะ」

「อย่าเป็นอย่านั้นเลย หนูรักที่จะได้บริการครอลซามะ ไม่สำคัญว่าพี่จะทำอะไร-……」

โลล่าถอดเสื้อผ้าครอลอย่างอ่อนโยนจากนั้นถอดของเธอออกอย่างรวดเร็วด้วย

「-หนูรักพี่อย่างที่สุด」

โลล่ารัดร่างกายเธอรอบครอลแล้วดันเขาลง

—————————————

「ฟฟฟู่ นั่นรู้สึกยอดเยี่ยม」

ครอลเดินทางกลับไปที่คฤหาสน์พร้อมสีหน้าสดชื่นบนใบหน้า

จากนั้น เสียงที่ไม่น่าพึงพอใจเรียกออกมาหาเขาจากข้างหลัง

「โอ้ นั่นมันครอลซามะนี่」

「นาย…… ต้องการอะไรล่ะครั้งนี้?」

「เก่ะเฮ๊ะเฮ๊ะ การเก็บหนี้การกู้ยืมไม่รู้เวลาหรอก ถ้าลูกค้าทุกคนดีเท่าครอลซามะ มันจะทำให้งานเราง่ายขึ้นมาก ฉันควรจะถาครอลซามะ…… อุ้ย นั่นไม่อ่อนไหวหรือ」

ชายคือผู้ปล่อยกู้เอกชนผู้ครอลยืมเงิน

ยาที่รักษาโรคปอดค่อนข้างแพงและเขาซื้อมันไม่ได้ด้วยเงินค่าขนมของเขาแต่เอาขอเบิกค่าจ้างล่วงหน้าไม่ได้แล้วเขาไม่แน่จะว่าแม่โลล่าจะรอดชีวิตถึงตอนนั้นมั้ย

「ขอพูดไม่อ่อนไหวอีกหนึ่งความคิดเห็น เวลาการจ่ายคือคือหนึ่งอาทิตย์…… จะมีจ่ายทันเวลาไหม?」

「แ่นอน! ที่ซึ่งฉันทำงานไม่เคยจ่ายช้า」

ครอลคิดกับตัวเองระหว่างตะโกนอย่างโกรธเคือง – วันจ่ายของเขาคือสัปดาห์หน้า ดังนั้นเขาจ่ายมันกลับคืนไปได้ทันเลา

อาหาร เสื้อผ้า และที่อาศัยของเขาถูกเสนอให้กับเขาดังนั้นเขาคิดว่าแม้ว่าเขาไม่มีเงินอยู่กับมือในกรณีที่แย่ที่สุด เขาจะไม่หิวตาย

「ยังไงซะ ก็อย่างเป็นธรรมชาติสินะ เพราะนายทำงานอยู่เป็นคนรับใช้สำหรับมาเกรฟฮาร์ดเลตต์และชื่อเสียงของเขาโดดเด่นที่สุด! ไม่อย่างนั้น ใครจะให้เงินเด็กที่ไหน……… อุ้ย หยาบคายเสียจริง ฉันจะขอตัวแล้วตอนนี้」

ผู้ปล่อยกู้จากนั้นปล่อยครอลให้นับเงินที่เหลืออยู่ในกระเป๋า

「ฉันไหว…… ฉันยังไปได้อย่างไรก็ไม่รู้

」

ค่ำคืนดำเนินต่อไป

—————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ ที่ปรึกษาพิเศษสำหรับสถานศึกษาแห่งราชวงศ์

พลเมือง: 155,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 22,000 ลินต์บลูม: 3500

สินทรัพย์: 62,600 ทอง (สร้างสวน -300) (ผลิตภัณฑ์สุนัข -20) (ชดใช้กำแพงโรงเรียน -30)

มาด้วยกัน: เมล (ภรรยาน้อยผู้โกรธ), ซีเลีย (ผู้ช่วยตัวอวบ), ไมล่า (ผู้บัญชาการผู้โกรธ), ลีอาห์ (คนรัก), อิริจิน่า (ผู้ติดตามคุ้มกัน), ปีปี้ (ผู้ติดตามคุ้มกัน?), โดโรเธีย (คนรักผู้โกรธ), อลิส (คนรัก), ครอล (เป็นหนี้), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน)

โพลเต้ (ภรรยาเก็บ), เกรเทล (สุนัขตัวเมีย)

คู่นอน: 159, เด็กผู้เกิดแล้ว: 37

—————————————

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl