ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 181 ปัญหาครอล

181 ปัญหาครอล

25 – 31 นาที

—————————————

–มุมมอง เอเกอร์–

หลายคนและแผยเรียงแถวกันแล้วคุกเข่าต่อหน้าราชา

「บุคคลเหล่านี้คือผู้คนที่ผมเชื่อว่าควรถูกแนะนำเป็นบุคคลสำหรับเขตผู้ว่าการทั่วไป」

วิธีพูดแบบนี้ไม่เหมาะสมกับนิสัยของผมถ้าให้พูดตรงๆ

「อุมุ มันเป็นหนึ่สัปดาห์ตั้งแต่นั้นมาและนายทำได้ดีที่รวบรวมพวกเขาฉันดีใจที่นายทำงานได้เร็ว มันไม่ได้ทำให้ฉันไม่พอใจ」

「ผมซาบซึ้งสำหรับคำชม ก้าวมาข้างหน้าพวกนาย」

「ครับ ท่านครับ มันเป็นความยินดีที่ได้มาเข้าเฝ้าวันนี้และผมมีความสุข ดังนั้นผมจะอุทิศกายและใจให้กัปราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์และกับดินแดนพ่อ……」

ราชาโบกมือของเขาว่าเขาพูดมากเท่าที่จำเป็นแล้ว

「พอแล้ว พวกเจ้าทั้นหมดจะถูกแต่งตั้งเป็นสมาชิกของเขตผู้ว่าการทั่วไปและจะได้รับตำแหน่งจากอัศวินถึงบารอนกิตติมศักดิ์ สำเร็จงานด้วยความภักดีตั้งแต่ตอนนี้ไป」

ทุกคนยกเว้นผมตอบด้วยเสียงมีความสุขและลงคุกเข่ากราบโดยมีหัวติดกับพื้น คนเหล่านี้หนึ่งครั้งเคยเป้นผู้ปกครอง ขุนนาง และลอร์ดศักดินาของเทรียเก่าผู้ทำหน้าที่เป็นผู้ว่าหลังจากประเทศของพวกเขาถูกทำลาย แต่ตอนหลังถูกปลดระหว่างการลาดตระเวนครั้งสุดท้ายของผม

เมื่อผมเขียนจดหมายไปถึงราเฟนเพื่อนถามว่าผู้ใดที่ผมควรแนะนำเป็นบุคคลสำหรับเขตผู้ว่าการทั่วไปมากราโดพร้อมตามเงื่อนไขนี้ – มีความสามารถปกครองเป็นอย่างตำ จะไม่ทำตัวไม่เคารพผู้ปกครองและที่สำคัญมากกว่านั้นคือจะไม่ถูกคิดถึงถ้าพวกเขาถูกกำจัดไป – อดอล์ฟตอบและสงคนเหล่านี้

มันจริงที่พวกเขามีความสามารถเพื่อลงหลักปักฐานในบางวิธี

พวกเขามีนิสัยส่วนตัวอันย่ำแย่จนน่ากลัวดังนั้นผมสงสัยว่าจะมีใครตามพวกเขาไหมถ้าพววกเขาอย่างจะสร้างการกบฏ นอกจากนี้พวกเขาไม่มีความกล้าทำบางอย่างแบบนั้นในบริเวณใหม่

และที่สำคัญมากกว่านั้นถ้าพวกเขาหายไป ไม่มีใครแม้แต่จะสังเกต

「พวกเขาเองนั้นกระตือรือร้นเกี่ยวกับมันดังนั้นฉันคิดว่ามันไม่เป็นไร」

มาจากสถานการณ์ที่พวกเขาจะถูกขังไว้กับสถานการณ์ปัจจุบันอันพวกเขาถูกมอบตำแหน่งและการอนุญาตที่จะกวัดแกว่งอำนาจในชีวิตใหม่ ไม่มีทางที่พวกเขาจะปฏิเสธ แม้ว่าผมสามารถเนรเทศพวกเขาดังนั้นทำให้หนึ่งหรือสองคำขอของพวกเขาสำเร็จจะไม่ทำให้ใครสักคนเดือดร้อน

「โอ้ มันเป็นการเลื่อนตำแหน่ง」

「ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจ」 「มันทำให้ฉันสลบ อึนนน」

สามคนเหล่านี้ทำให้ผมนึกถึงสามเกลอไอ้โง่ ไอ้งี่เง่า และไอ้ขยะจากบางเวลาก่อนหน้าช่างลำรึกความหลัง

พวกเขาจะทำงานภายใต้ดูนอยเป็นลูกมือของเขา

หลังจากพวกเขาไปอย่างมีความสุขที่มองเห็นได้ ราชายิ้มกับแค่ผมอยู่ต่อหน้าเขา

「พวกเขาชัดเจนว่าดูเหมือนพวกงี่เง่า แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกบฏ ดังนั้นพวกเขาเป็นลอร์ดศักดินาเก่า」

「ครับพระองค์ พวกเขาเป็นบุคคลไร้ความอดทนผู้หาผลระโยชน์และสร้างความผิดกับพลเมืองในฐานะผู้ว่า」

ปรกติแล้ว การแนะนำบุคคลเเหล่านี้ควรเป็นตัวอย่างอันยิ่งใหญ่ที่สุดของความไม่ภักดี

「ฟุฟุฟุ อย่างนั้นเหรอ แต่มันไม่เป็นอะไรที่พวกเขาอย่างน้อยพวกเขาพิสูจน์ว่ามีประโยชน์ได้ พวกเขาทำอะไรก็ได้ที่พวกเขาหวังจะทำกำดินแดนใหม่」

และจากนั้นพวกเขาจะถูกตัดทิ้งไปในท้ายที่สุด

ผมเดาว่านั่นหมายถึงในที่สุดผมก็เป็นส่วนหนึ่งของการสมรู้ร่วมคิด

เพื่อปกปิดช่วงอารมณ์น่าหดหู่นี้ ผมมุ่งหน้าไปสู้ศาลาต้มสุก

สงสัยว่าผู้ใดอยู่ที่นั่นในวันนี้

—————————————

กลางคืน

「ฟฟฟฟู่…… สะโพกฉันรู้สึกเบา ฉันสงสัยว่าฉันไม่มีอะไรเหลือให้เมลแล้ว」

วันนี้ ผมโอบกอดโพลเต้และสาวอีกคนจากกตระกูลบารอนจนๆ ณ เวลาเดียวกัน

ตั้งแต่เมื่อผมโอบกอดพวกเธอด้วยกันเพื่อแก้ความขัดแย้งเล็กน้อยระหว่างสองคน สาวเริ่มเรียกโพลเต้ว่า ‘โอเน่ซามะ’ ในความรัก เธอเริ่มรับคาบเรียนอย่างตั้งใจและคะแนนเรียนก็เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆเรื่อยๆด้วย

จากจุดนี้ไป เธอจะขอผมตลอดให้โอบกอดด้วยกันกับโพลเต้และพวกเธอสองคนก็ไปด้วยกันสู่ห้องน้ำบ่อยๆแต่ผมไม่ได้ใส่ใจ

ผมดื่มเหล้าไปนิดหน่อยด้วย

แล้วเดินกลับสู่คฤหาสน์เพื่อให้สร่างขึ้น แต่ผมได้ยินเสียงพึมพำใครทางเข้าด้านหลัง

ผมไม่คิดว่าพวกเขาเป็นโจรบวกกับอิริจิน่าอยู่ที่นั่นดังนั้นระดานถูกพลิกกับพวกเขา

「เหมือนที่ฉันพูด จำนวนที่ฉันยืมควรเป็น 5 ทอง! ทำไมมันเปลี่ยนเป็น 10 ทอง?」

「มันทำให้ฉันรำคาญเมื่อเด็กเหลือขอเหมือนแกไม่รู้ว่าโลกได้ทำงานเยี่ยงไร พระเจ้าได้สร้างบางอย่างซึ่งเรียกว่าดอกเบี้ยในโลกนี้ คือจจำนวนเท่ากันกับเมื่อตอนยืมมันดีไปแล้วสำหรับใครทุกคน!」

「แม้อย่างนั้น มันอุกอาจเกินไปที่จำนวนเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อไม่แม้แต่เดือนหนึ่งผ่านไปเลย!」

「ฉันอธิบายมันอย่างดีให้นายไปแล้วอย่ามาโทษฉันเมื่อนายลืมเกี่ยวกับมัน」

「ต-แต่ 10 ทองมัน……เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะจ่ายคืนทันที」

「ฮี่ฮี่ฮี่ นายมีของแพงเป็นกองๆนอนกองกันอยู่ทั่วบ้านมาร์เกรฟ ไม่ใช่เรหอ? ถ้านายเอาพวกนั้นไปขายล่ะก็ ฉันมั่นใจว่านายจะได้มากกว่าพอ」

「ฉันทำบางอย่างแบบนั้นไม่ได้!」

「ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องทำต็มที่ในการจะหาเงินมาวิิธีอื่น ยังไงซะ ฉันไม่เป็นอะไรกับการยืดระยะเวลาจนกว่าอาทิตย์หน้า แต่มันจะเป็น 20 ทองตอนนั้น ถ้านายจายคืนไม่ได้ ฉันจะมาหน้าคฤหสน์แล้วบอกมาร์เกรฟเกี่ยวกับนี่」

「ออุ……」

การสนทนาจบลงและชายทิ้งครอลยืนอยู่พร้อมหน้าตาว่างเปล่าหน้าทางเข้า

「หืมม ทำอะไรดี」

20 ทองไม่ใครเรื่องใหญ่ มันมีค่าน้อยไปกว่ากำแพงซึ่งอิริจิน่าทำพังด้วยการพุ่งไหล่กระแทก

แต่มันผิดสำหรับผมที่จะแหย่หน้าเข้าไปแล้วเสนอไปจ่ายหนี้ซึ่งครอลสร้าง

และเขาก็ถูกยั่วยุให้ทำสิ่งไม่ดี แต่ครอลได้ทำงานกกับผมมานานโข ดังนั้นผมจะเชื่อใจเขา

「ยังไงซะมาดูกัน เขาจะแก้นี่โดยไม่พึ่งฉันได้ไหม?」

เขาก็เป็นผู้ชาย ผมจะลปล่อยเขาไว้ตามลำพังจนกว่าเขาจะมาแล้วพูดกับผมเอง

ถ้าเขาเป็นผู้หญิง ผมจะรับภาระหนี้ให้เธอและมีความสุขกับทุกซอกทุกนิ้วของเธอ

ผมแกล้งมาเมื่อกี้แล้วเรียกออกไปหาเขา

「ครอล ทำอะไรอยู่?」

「ม-ไม่ครับ มันไม่มีอะไร! ผมจะอุ่นน้ำร้อนสำหรับอ่าง!」

「อย่างนั้นเหรอ ฉันหวังเพิ่งนายนะ」

ผมสงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้น

—————————————

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

「ถ้าอย่างนั้นในท้ายที่สุด เขาไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง」

สัปดาห์ผ่านเลยและเมื่อผมกลับมาที่คฤหาสน์กลางคืนหลังคาบเรียนจบ โดโดเธียและครอลกำลังคุกเข่าอยู่ ณ ทางเข้า

เหตผลสำหรับที่หน้าเขาบวมเนื่องจากซีเลียที่โมโหหลังเขาผู้ต่อย…… ไม่ เธอใช้แขนเธอไม่ได้ ดังนั้นเธอน่าจะเตะเขา

「อะไรเกิดขึ้น?」

「จริงๆแล้ว……」

โดโรเธียเริ่มพูดอย่างขอโทษขอโพยแล้วบอกผมว่าผู้ปล่อยกู้เพิ่งมาคฤหาสน์สำหรับการจ่ายหนี้ของครอลและกดดันคนผู้ดูแลคฤหาสน์ – โดโรเธีย – สู่การแบกภาระหนี้ จำนวนของมันขึ้นไปถึง 30 ทอง ไม่ใช่ 20 ทองที่เขาพูดมาก่อน เมื่อผมฟังพวกเธอ ซึ่งแค่แสดงออกว่ามันเสื่อมทรามแค่ไหน

จำนวนเท่าเทียมกันรายได้รายเดือนของชนชั้นกลางและไม่ใช่บางอย่างที่โดโรเธียเตรียมได้อย่างรวดเร็วดังนั้นเขากลับไปสำหรับตอนนี้ แต่เขาตะโกนออกมาว่าเขาจะนำเรื่องนี้ไปสู้ศาลเมืองหลวง

การนำกรณีแบบนี้ไปสู้ศาลจริงๆแล้วอาจจะมีผลต่อต้านพ่อค้าผู้เสื่อมทรามเท่านี้ แต่ความเจ็บปวดของคนรับใช้ก็มีผลกับชื่อของขุนนางที่พวกเขาทำให้ด้วย ดังนั้นในกรณีส่วนใหญ่ ดังนั้นขนนายจะแบกภาระหนี้ก่อนมันไปถึงจุดนั้น

แต่ทั้งสองอย่างมันไม่สำคัญสำหรับผม

「หนูขอโทษจริๆที่นำปัญหาแบบนี้มาให้พี่ หนูจะยอมรับการลงโทษใดๆด้วยเหมือนกัน ดังนั้นถ้าพี่ได้โปรดช่วยเจ้านี่หนึ่งเวลานี่……」

โดโรเธียกดหัวครอลสู่พื้นระหว่างนำหัวเธอลงไปด้วยเหมือนกัน

「ยกหัวหนูขึ้นโดโรเธียนี่ไม่ใช่ความผิดของหนูเลย」

ผมช่วยโดโรเธียผู้ดูกังวลให้ยืนขึ้นจากนั้นเตะครอล

「อั่ก!」

「ครอล! โอ้ได้โปรดเถิด มีเมตตา!」

ผมมอบโดโรเธียผู้จับเกาะกอดสู่เมล

ซีเลียก็ดูตกใจด้วย เธอคิดว่าผมจะไม่โกรธหรือ?

30 ทองไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยสักนิดและจำนวนขนาดนั้นน่าจะถูกใช้หมดบนการเดินทางเที่ยวอยู่ดี

อะไรซึ่งผมไม่สามารถทนได้คืออย่างอื่นออกไป

「ครอล โดโรเธียคืออะไรสำหรับนาย」

「ม-แม่ของผม-……」

「ทำไมแกให้แม่ของนายลงไปคำนับสำหรับบางอย่างที่แกทำ? แกควรขอโทษแล้วอธิบายตัวเองเจ้าบ้าเอ๊ย!」

ผมเตะเขาอีกครั้ง

เขาไม่ได้อยู่ในช่วงอายุที่เขายังซ่อนหลังแม่อีกแล้ว

นอกจากนี้ ผมเกลียดเมื่อผู้คนคุกเข่าคำนับผมแบบนี้

「ออุ……」

ครอลผู้ยืนคำคำนับหัวย่างลึกซึ้ง

「ผมไม่สามารถจ่ายหนี้ 30 ทองคืนได้! ผมขอร้องท่าน…… ได้โปรดช่วยผม」

นั่นเพียงพอ

「มืมม อธิบาย」

—————————————

แม่และลูกผู้น่าสงสาร ชื่อมิร่าและโลล่าตามนั้น ถูกนำมาสู่คฤหาสน์

แม่ป่วยดังนั้นผมให้หมอดูเธอแต่เห็นว่ายาได้รักษาโรคปอดส่วนใหญ่ไปแล้วและเธอแค่ต้องกินอาหารที่มีสารอาหารและเธอจะฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์

ถ้าอย่างนี้หนี้อันครอลก่อไม่ได้ทิ้งไปกับความว่างเปล่า

「ครอลซามะ……」

「น-นี่มันไม่เท่าไหร่หรอก」

หน้าครอลดูย่ำแย่จากเตะซึ่งซีเลียและผมมอบให้เขา

แต่ผู้ชายอยากดูเข้มแข็งต่อหน้าผู้หญิง ดังนั้นเขาต้องจงใจเงียบเกี่ยวกับหนี้

「ฉันจะต้องดูเธอทั้งสองจนกว่าอาการป่วยจะหายดี…… แต่ฉันมีอะไรบางอย่างที่จะพูด」

แม่ที่ป่วยถูกอนุญาตให้อยู่ในห้องแขกระหว่างผมรับครอลกับโลล่าไปสู่ห้องนอนของผม

ให้ผมได้ทดลองอะไรสักอย่างน้อยๆ

「ถ้าอย่างนั้น  ฉันจะคอยดูตามพวกเธอทั้งสองจากตอนนี้ไป」

「หนูซาบซึ้งจากใจเลยค่ะ」

ผมกอดโลล่าหลังจากเธอลดหัว

「โลล่า ฉันเริ่มมาชอบเธอ เป็นผู้หญิงของฉัน」

「เอ๋?」

「เออออ๋––!?」

โลล่าตัวเล็กปล่อยเสียงหายใจเฮือกในความตกใจระหว่างครอลตะโกนดังๆในความตกอกตกใจ

ผมดันโลล่าผู้สับสนลงแล้วแก้ผ้าเธอ

ครอลอยู่ใสสภาพตื่นตกใจแต่เขารู้ว่าเขาปัดผมออกไม่ได้เมื่อผมไปไกลขนาดนี้ถึงขนาดที่แบกภาระหนี้ให้เขา

โลล่ากลายเป็นเปลือยเปล่าซ่อนที่ซึ่งมีค่าของเธอระหว่างร้องขอผมอย่างกลัวๆ

「อืม ท่านเห็นไหม หนู……  เป็นผู้หญิงของครอลซามะ การให้สุภาพบุรุษคนอื่นขี่หนูนั้น……」

 「ฉันกำลังบอกเธอให้เปลี่ยนใจ ฉันทำให้เธอมีความสุขได้…… บวกกับเจ้าคนนี้ค่อนข้างใหญ่ด้วย」   

ผมลดการเกงของผมแล้วเอาเจี๊ยวผออกมา ผมอยู่บนท้องของโลล่า

สาวนั้นตัวเล็กและผอม น่าจะเนื่องจากไม่มีสารอาหารพอ และแม้ว่าเจี๊ยวผมมันประมาณครึ่งแข็งเท่านั้นเอง มันน่าจะใหญ่กว่าสมาชิกของครอลสองเท่า

 「ฮฮฮฮฮฮิ้…… ใหญ่เหลือหลาย…….」   

 「คิดยังไง มันจะรู้สึกยอดเยี่ยมเมื่อหนึ่งนี่เข้าใส่ข้างในเธอ」   

โลล่ายังคงเงียบสักพักแล้วมองไปทางครอล

 「บะ-…..บัดซบเอ๊ย……」   

น้ำตาแห่งความเสียอารมณ์ไหลเป็นสายลงหน้าด้านล่างครอลต่อต้านผมไม่ได้

 「……ถ้าครอลซามะไม่เป็นอะไรกับมัน ถ้าอย่างนั้นได้โปรดเอาเลยแล้วใช้หนูอย่างที่ท่านต้องการ」   

โลล่าแยกขาเธออย่างช้าๆขนะผมกดเอ็นเข้าสู้ทางเข้าขอเธอ

 「ฟุฟุฟุ ฉันจะฉีกรูนี้ออกด้วยขนาดของฉัน」   

น้ำตายังคงขึ้นมาหลั่งอยู่ในดวงตาครอลระหว่างโลล่าปิดตาอย่างแน่น…… จนกว่าช่วงเวลาสุดท้ายเมื่อเอ็นผมกำลังจะเข้าไป

 「อย่า! หนูไม่อยากได้นี่!!」   

โลล่าตีอกผมและต่อต้าน

อย่างเป็นธรรมชาต มันไม่ทำสิ่งใดเลยแต่เมื่อผมเคลื่่อนที่ออกจากร่างกายเธออย่างช้าๆ เธอกระโดดเข้าสู่อ้อมอกครอล

 「ครอลซามะ! หนูขอโทษ…… แต่หนู ….. หนู-!」   

 「โลล่า……」   

จากนั่นครอลยืนระหว่างสาวและผม ปกป้องสาว

 「เอเกอร์ซามะ เธอเป็นผู้หญิงของผม! ผมจะทำงานหนักขึ้นและคืนเงิน ดังนั้นนั่นทำไมได้โปรดปล่อยสาวคนนี้ไปเถอะครับ」   

 「หนูก็จะทำเต็มที่เพื่อช่วยด้วยค่ะ!」   

ฟุมุ ถ้าเขาแค่ขอความช่วยเหลือตั้งแต่แรกมันจะได้คะแนนเต็ม แต่ผมเดาว่านี้คือมากพอเท่าที่ผมคาดได้

 「ช่างมีปัญหา นายไม่ต้องคืนเงิน ที่สำคัญกว่านั้นนายประกาศแล้วว่าเธอเป็นของนาย ดังนั้นนายควรรับผิดชอบและปกป้องเธอ ถ้านายไร้ความสามาร ถ้าอย่างนั้นฉันจะส่งนายไปอยู่ที่สวนดอกเบญจมาศเปิดเป็นผู้ฝึกหัด」   

 「เบญจมาศ-……? ผะ-ผมเข้าใจครับ」   

ยังไงซะ นั่นได้แล้วล่ะผมว่า ผมจะปล่อยสองคนนี้ไว้ตามลำพังแล้วให้พวกเขากอดกันขณะผมมุ่งหน้าสู่แม่ มิร่า

 「ลูกสาวเธอกลายเป็นผู้หญิงของครอลเธอไม่เป็นไรกับนั่นไหม?」   

 「ค่ะ เพราะทั้งหมดครอลซามะช่วยทั้งแม่และลูก หนูคิดดว่ามันค่อนข้างมีเมตตา」   

แม่ว่าผมเห็นน้ำตาในดวงตามิร่า เธอดูมีความสุข

 「หนูไม่ได้คิดว่าเขาจะมาจากบ้านฮาร์ดเลตต์ซามะ……」   

เมื่อตรวจสอบมิร่าใกล้ขึ้น ผู้หญิงตัวเล็กๆนี้ขาดสารอาหารเหมือนลูกสาวเธอแต่เธอดูค่อนข้างเด็ก

 「ขอโทษนะ แต่…… เธอดูค่อนข้างเด็ก เธอนั้นไม่ใช่ลูกเธอนี้จริงๆเหรอ?」   

 「ไม่ค่ะ ลูกสาวหนู 15 และหนู 29 หนูมีเธอเมื่อหนู 14」   

ผมเคยได้ยินมาว่าเธอเป็นโสเภณีตอนนี้ผมค่อนข้างยืนยันได้แล้ว

 「ถ้าอย่างนั้น จะไม่เป็นผู้หญิของฉันหรือ? เธอจะเป็นคนรักของฉันและฉันจะดูแลเธอ」   

 「โอ้ ช่างเป็นข้อเสนออันเมตตา…… แต่ถ้าเป็นไปได้ อืม …… หนูก็อยาก-」   

มืม เธอจะไม่ยอมรับหรือ

 「หนูอยากเป็นผู้หญิงของครอลซามะ」   

เขาสามารถทำให้แม่และลูกตกหลุมรักด้วยแค่ 30 ทอง ครอลนั้นค่อนข้างมีทักษะ

มันทำให้ผมยิ้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ

 「นั่นไม่เป็นไร ถ้าเธอรู้สึกอยากมีลูกของเขาด้วย」   

 「ค่ะ เมื่อหนูฟื้นจากอาการปวย  หนูจะทำเช่นนั้นด้วยกับกับลูกสาวหนู…… อ๊ะ แล้วก็เกี่ยวกับหมอ」   

หืม ผมสงสัยว่านี่เกี่ยวกับอะไร

 「ระหว่างอายนิดหน่อยที่จะพูดพวกเราของคนเป็นโสเภณีชั้นนต่ำ เราได้ถูกใช้โดยสุภาพบุรุษสกปรกมากมายจนถึงตอนนี้…….ดังนั้น เราเลยขอให้หมอตรวจครอลซามะเกี่ยวกับการวินิจฉันโรค………」   

โอ้ใช่ ครอลคันหว่างขาของเขาบ่อยไม่นานนี้

ผมจะทำให้มั่นใจว่าเขาไม่ใช่ห้องน้ำรวมกับสมาชิกคนอื่นของบ้าง

ผมเรียกหมอให้ดูซีเลียและเมลจะบ้าเลือดขึ้นมาและอาละวาดเมื่อพวกเธอเจ

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ผมต้องไปเยือนผู้ปล่อยกู้ และให้แน่ใจว่าเขาไม่ทำอะไรบางอย่างแบบนี้อีกครั้ง

—————————————

วันต่อมา เช้าตรู่

ผมไปหาที่ของผู้ปล่อยกู้

เหตุผมที่ผมดึงดูดความสนใจคนหล่านั้นรอบๆผมน่จะเพราะผมนำทหาร 100 คนของหน่วยคุ้มกันมากับผมด้วย

ยาวก็แสดงตัวขึ้นมาเพื่อดูว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ทำได้แค่มองเราจากไกลๆ

ผมได้รับการอนุญาตจากอีริชเพื่อประจำการกองกำลังของผมในเมืองนี้

 「อะไรเกิดขึ้น…… มาร์เกรฟ ฮาร์ดเลตต์!?」   

ผู้ปล่อยกู้รีบออกมาเพื่อดูแหล่งที่มาของความวุ่นมาย และเขาต้องเพิ่งตื่นเพราะผมอันล้านของเขาเละเทะและน่าเกลียด

 「นายคือผู้ปล่อยกู้ผู้ให้ครอลยืมมั้ย?」   

 「ช-ใช่แต่ทั้งหมดนี่อะไร……」   

ผมโยน 30ทอง

แม้ว่าเขาเสื่อมทรามความจริงที่ว่าครอลยืมเงินจากเขานั้นเป็นเรื่องจริง

 「ยังไงซะ ตอนแรกที่ฉันได้ยินว่านายเข้าตามคนรับใช้กับคนรักแล้วพยายามรีดไถเงินจากนั้น ฉันคิดว่าฉันจะเผาบ้านลงแล้วสังหารหมู่ครอบครัวของผู้ที่ทำอย่างนี้ ซึ่งทำไมฉันพาคนเหล่านี้มา」   

เขาชำเลือกหน่วยคุ้มกันข้างหลังผม

สมาชิกครอบครัวของผู้ปล่อยู้ผู้โหม่หัวออกมาดูเปลี่ยนเป็นซีดเมื่อเห็น

ผมสนใจในภรรยาและลูกสาวของเขาช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมเปลี่ยนใจเมื่อพวกเขาเป็นภาพเหมือนของผู้ชาย

 「ฉันเจอก่อนไปที่นายกดดันพวกเขาให้จ่ายเงินคืน ฟิ้ว สิ่งดีที่ฉันทำทันเวลา」   

 「ย-ยี้บ」   

ผมลูบไหล่ผู้ปล่อยกู้ไม่กี่ครั้ง

 「ครั้งต่อไปที่นายให้ครอบครัวฉันยืมเงินอย่าเก็บดอกเบี้ย ฉันโง่และคำนวนซับซ้อนไม่ได้ ถ้าจำนวนที่ต้องจ่ายคืนเพิ่มขึ้น ฉันจะคิดว่ามันเป็นกลยุทธ์รีดไถอะไรสักอย่าง」   

 「ค-ครับแน่นอน ท่านมาเกรฟ」   

 「มันดูเหมือนฉันจะทำก่อนฉันจะคิดเกี่ยวกับศักดิ์ศรีของขุนนาง แต่นี่สำหรับธุรกิจในอนาคตกับนาย」   

ผมจบที่ลูบหัวล้านๆของเขาด้วยแขนท่อนล่าง ทำลายรากผมเขาไปบ้างก่อนทิ้งที่นี่

ผมแน่ใจว่าเขาจะไม่ยุ่งกับผมอีกแล้ว

ด้วยนี่ ปัญหาของครอลแก้แล้ว

โอ้ใช่ ผมต้องเขียนจดหมายถึงเมลิสซ่าเพราะเธอเหมือนเป็นคนเหมือนแม่อีกคนของคอลและจากอยากรู้อะไรก็ได้ซึ่งเกิดขึ้นเกี่ยวับเขา บวกกับอัลม่าควรกังวล

ผมควรเขียนอะไร?

ก่อนอื่นผมต้องเขี่ยน “ครอลยืมเงินจากผู้ปล่อยกู้เพื่อซื้อโสเภณีและก่อการเอะอะใหญ่” ……บางอย่างแบบนั้น

ต่อไปคือ “สุดท้ายที่สุดแล้ว เขาทำให้แม่โสเภณีและลูกเป็นผู้หญิงของเขา

ผมจะจบด้วยการบอกอะไรดีๆ…… ไม่ “เขามีโรคติดต่อทางเพศแต่เขาจะฟื้นไม่นาน ดังนั้นไม่มีความจำเป็นต้องกังวล” นั่นฟังดูดี

มันอุ่นแล้วตอนนี้มันต้องเป็นเวลาฤดูใบไม้ผลิ

—————————————

–มุมมองบุคคลที่สาม/ครอล–

เรื่องราวข้างเคียง

 「ออุ่……คันมากเลย」   

ครอลปิดตัวเองในห้องน้ำคฤหาสนและจุ้มแปรงเข้าไปในขวดของยาและทามันลงไปบาองคชาติของเขา

โลล่า ผู้รู้สึกซาบซึ้งกับชายหนุ่มคนนี้เพราะการกระทำเขา ช่วยกับการรักษา

 「ขอโทษที่เป็นสาวสกปรก! หนูจะช่วยด้วย!」   

โลล่าลดหัวซ้ำๆในความขอโทษขอโพย นำแปรงและยาามันไปทั้นเจี๊ยวครอล

ตอนแรก เธอทำแค่ใส่ยา แต่การทาแปรงเปลี่ยนสู่ธรรมชาติทางเพศ

 「โอ้ว……มันรู้สึกดีตรงนั้น」   

 「แล้วตรงนี้? ว้าย มันกระตุก ให้ตายซี่ครอลซามะ หนูใส่ยามันอยู่ จะแข็งไม่ได้นะ」   

 「อย่าพูดบางอย่างเป็นไปไม่ได้สิ กุ่-! มากกว่านี้ช่วงปลาย……」   

 「อะไรที่นายทำอยู่ในห้อองน้ำ!? รีบเข้าแล้วออกมาได้แล้วโว้ย!!」   

ประตูถูกเปิดออก

ยืนอยู่ข้างนอกคือโกรธกับความไม่ยุติธรรมซีเลีย ผู้เห็นว่ารอมานานน

 「ใช้เวลาในห้องน้ำเหมือนพวกเด็กเหลือขอ……แปรง!? อะไรลามกที่นายกำลังทำอยู่ตรงนี้!? แค่ออกไป!」   

ซีเลียเอะอะใหญ่แต่ครอลและโลล่าสรุปไม่ได้ด้วยแค่การลดหัว

 「ผมขอโทษ อืม ซีเลียซัง……อ้วนขึ้นรึเปล่าหลังๆ?」   

 「คุ่ ก้าาาา—-!!」   

การเตะข้างของซีเลียระเบิดใส่หน้าครอลและครอลสลบบ

แต่มันดูเหมือนซีเลียลืมว่าทำไมเธอยืนอยู่หน้าห้องน้ำตั้งแต่แรก

เธอเปิดขาเธอมากเกินไปสำหรับการเตะ

 「อ้าาาา! เวรแล้ว!」      

 「ครอลซามะ! เตะเขาได้ยังไง…… ท่านมันแย่มากเลยซีเลียซามะ……หือ?」   

 「อ-อย่ามองนะ อย่ามองงงง!」   

ในเส้นแสงยามบ่าย การเกงฉีกขาดขอซีเลียกระพือในลม

จากวันต่อมาเป็นต้นไป ซีเลียพบว่าโลล่ายากที่จะรับมือด้วย

—————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ 

พลเมือง: 158,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000

คู่นอน: 166, เด็กผู้เกิดแล้ว: 37

—————————————

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl