ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 182 ซั่มหมู่ในเมืองหลวง - novel-lucky

182 ซั่มหมู่ในเมืองหลวง

20 – 26 นาที

—————————————

–มุมมอง เอเกอร์–

สถานศึกษาแห่งราชวงศ์

「วันนี้จะเป็นเส้นขีดจุดจบของเวลาของฉันที่จะอยู่ที่นี่ ระหว่างที่มันเป็นระยะเวลาสั้นๆ ฉันจะดีใจที่ได้รู้ว่าฉันเป็นประโยชน์กับทุกคนไหม」

ผมสร้างการพูดอย่างเรียบง่ายต่อหมู่เด็กผู้รวมตัวกันอยู่ ณ ห้องโถงเลี้ยงฉลอง

ซีเลีย ผู้ได้รับบาดเจ็บท้องดีขึ้นละดูค่อนข้างอ้วนแล้วตอนนี้ ไมล่า อิริจิน่าก็ประจำการอยู่ที่นี่ด้วย

ผมสั่งลีโอโพลต์และอดอล์ฟให้เตรียมสำหรับวันนี้เป็นพิเศษแล้วคิดเกี่ยวกับว่าผมควรพูดอะไรดีในการพูดนี้

การพูดของผมจบที่การใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมงหลังจากทั้งหมด

ทนไว้ก่อนฉัน ฉันทนมากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว

「พวกเธอบางคนก็จะออกจากโรงเรียนนี้ไปในฤดูใบไม้ผลิอย่างมีโชค เธอจะนำหน้าคนอื่นๆมากมายผู้ยังอยู่ ณ เส้นเริ่ม อย่างไรก็ตามเธอจะถูกเทียบแล้วถูกทิ้งไว้ข้างหลังถ้าเธอไม่เดินไปข้างหน้าต่อไป พวกเธอส่วนใหญ่นั้นไม่ไร้ความสามารถพอที่จำเป็นต้องกังวล กระนั้นไม่มีความสามารถพอรับประกันความคาดหวัง」

ผมยิ้มให้ไมล่าดั่งถามเธอว่าผมพูดดีไหม แต่เธอมอบการมองให้ผมดั่งพูดว่า รีบเข้าแล้วพูดต่อ” ในการตอบโต้ ผมแอบเอามือของผมไปไว้บนตูดเธอ ทำให้เธอกระทืบเท้าผมอย่างรวดเร็ว

「นี่จะส่งไปให้คนเหล่านั้นผู้จะเป็นผู้บัญชาการ เธอจะเข้าร่วมในการต่อสู้จากตอนนี้ไป แต่อย่าไปเตรียมการตายสำหรับทุกการต่อสู้เล็กน้อย แทนจะกังวลเกี่ยวกับอะไรไร้ความหมายว่าผู้ใดเป็นผู้ชนะของทุกการต่อสู้ อย่างลืมเสียว่าพวกเธอทั้งหมดล้วนมีค่ามากกว่า」

ผมมองทีมผู้บัญชาการและทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

นักเรียนบางคนแม้แต่น้ำตาแตกและร้องไห้…… แม้ว่าตอนนี้ผมดูชัดๆ พวกเธอทั้งหมดเป็นนักเรียนหญิงที่ผมนอนด้วย

ทีมผู้บัญชาการหลักๆแล้วเป็นเด็กชายทั้งหมดและไม่มีแม้แต่ 10% ของกลุ่มเป็นผู้หญิง

จริงๆแล้วมันอาจมีนักเรียนหญิงน้อยกว่าผู้ผมยังไม่ได้โอบกอด

「สู่คนเหล่านั้นผู้โหยหาจะเป็นเจ้าหน้าที่กิจการภายใน ฉันมีหนึ่งสิ่งที่ต้องพูดกับพวกเธอแม้ว่ามันนอกเหนือบริเวณความเชี่ยวชาญของฉัน อย่าให้พลเมืองต้องทุกข์ ถ้าเธอคอยให้พลเมืองของเธอพอใจอยู่ต่อไปได้ อะไรๆจะดำเนินไปอย่างราบรื่นแม้ว่านโยบายเธอย่ำแย่」

ผมไม่ได้เข้าชั้นเรียนกิจการภายในมากมายและควรมีความสัมพันธ์ที่ระยะห่างจากทีม แต่ยิ่งมีนักเรียนมากกว่าร้องไห้ อย่างเป็นธรรมชาติ พวกเธอทั้งหมดเป็นนักเรียนหญิงผู้ผมโอบกอด

มากไปกว่านั้น มีแม้แต่ผู้ฝึกสอนหญิงที่เช็ดขอบตาด้้วยผ้าเช็ดหน้า

นอกจากโพลเต้และคุณหญิงลามก มันมีเท่าไร…… หนึ่งมือนั้นไม่พอสำหรับพวกเธอทั้งหมดผมจึงเลยหยุดนับ

นอกเหนือจากนั้น ห้องซึ่งผมเช่า ณ ศาลาต้มสุขจะเต็มเกินไปตลอดดังนั้นผมจบในการยืมสามห้อง

ไม่ต้องพูดถึงนักเรียนผู้ผมโอบกอดที่พาเพื่อนพวกเธอมากับพวกเธอแล้วยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้นไปอีก

แค่สัปดาห์สุดท้าย ผมจำไม่ได้ว่าผมฉีกเยื่อพรหมจรรย์ไปมากเท่าไร…… เวรแล้ว ผมกำลังจะแข็ง

「อ่ะเฮ่ม ทุกคนมอบเต็มที่สู่อาณาจักร……」

เมื่อรู้ว่ามีการปูดในการเกงไมล่าก้าวไปหน้าผมละนำการพูดต่อโดยเธอเองสวยๆ

สำหรับตอนนี้ นี่จะเพียงพอในการเติมเต็มหน้าที่ของผมซึ่งอาณาจักรสั่งให้ผมทำ

ระหว่างการอยู่นานๆของผมในเมืองหลวง ผมถูกเชิญโดยงานเลี้ยงอาหารค่ำและงานเลี้ยงเต้นรำอย่างเลี่ยงไม่ได้ ที่ผมก็สามารถสร้างความสัมพันธ์รู้จักบางอย่างด้วย

และสำหรับเป้าหมายสำคัญที่สุดในการรักษาเจ้าหน้าที่กิจการภายในผมมีความคิดคร่าวๆว่าทำอะไร

「ฉันจะออกจากโรงเรียนเหล่านี้ แต่มันอาจเจอคนเเหล่านั้นผู้เข้าร่วมการฝึกซ้อมจริงในอนาคต มันมีความยากลำบากมากมายอยู่ข้างหน้า แต่รับมันทั้งหมดเป็นประสบการณ์มีค่า

ผมสร้างระบบที่ผู้เข้าร่วมหลายคนจะถูกนำกลับไปที่ดินแดนของผมจากนักเรียนทีมกิจการภายในเพื่อฝึกจริง ผมเลือกทรัพยากรมนุษย์ผู้ทำหน้าที่ช่วยเหลืออดอล์ฟได้ บวกประสบการทำงานจริงจะมีระโยชน์กับพวกเขาด้วย

มีความลับบางอย่างอันเอ่ยถึงไม่ได้ในดินแดนผมด้วย แม้ว่าผมคิดว่าอดอล์ฟรับมือกับปัญหานั้นได้อย่างถูกต้อง

「…….มากเท่านั้นไม่เป็นไร」

ไมร่าพึมพำเงียบๆ

「เป้าหมายที่ถูกกำหนดคือหกคนใช่ไหม? ……ทำไมพวกเขาทั้งหมดเป็นนักเรียนหญิง? ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นการแข่งดุดัน」

เห็นว่านักเรียนหญิงสู้กันเองแล้วเปลี่ยนเป็นการต่อสู้ใหญ่เพื่อเลือก

ผมเน้นให้ความสัมคัญไปบนคะแนนสอบในการตัดสินของผมแต่แม้ว่านั่นไม่ช่วยพวกเธอยอมรับทางเลือกซึ่งผมเลือก

แล้วก็ นักเรียนชายบางคนหวังจะเข้าร่วมเพื่อหาอาชีพ แต่ผมได้ยินมาว่าพวกเขาถอยไปหลังจากพวกเขาเห็นการแสดงออกเข้มข้นของนักเรียนหญิง

ผมมองเกรเทลกับโพลเต้

ไม่เหมือนนักเรียนคนอื่น ไม่มีแม้แต่น้ำตาหยดเดียวหลั่งออกมาพวกเธอมีรอยยิ้มบนหน้าของพวกเธอ

เกรเทลคือหนึ่งในคนสาวผู้ผมเลือกสำหรับฝึกจริง ละโพลเต้ถูกเชิญเป็นผู้กำกับนักเรียน

「ถ้าอย่างนั้นนี่จะสรุปการพูดฉัน มีเหล่าและอาหารเตรียมอยู่คืนนี้ ดังนั้นใช้เวลาของพวกเธอแล้วมีความสุข」

นักเรียนผู้ผมไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ด้วยมากมายก็ตื่นเต้นกับคำสุดท้ายของผมด้วย

ผมเดาว่านั่นแหละ

เมื่อผมเลิกแถวทุกคนและก้าวลงจากเวทีนักเรียนชายหนึ่งคนยืนอยู่หน้าผม

「คอนแรด บัลตัก…… ใช่ไหม?」

ในหมู่นักเรียนทีมผู้บัญชาการคนที่ดูเหมือนมีทักษะเหนือคนอื่น

แน่นอนของจะเป็นผู้บัญชาการที่ดีได้หรือบางทีประสบความสำเร็จในอาชีพอื่น

「ครับ ผมอยากเรียนรู้มากกว่านี้จากมาร์เกรฟ ……ผมจะเก็บทุกอย่างที่ท่านได้สอนผมทุกอย่างเท่าที่ผ่านมาในใจผม」

ช่างเป็นคนนที่เคร่ง

ผมเพิ่งบอกสื่อๆ ไม่ใช่มันน่าอายหรือ?

「คะแนนรักษาของนายยอดเยี่ยมด้วย อยากให้ฉันพานายไปซ่องหรือบางอย่างเหรอ?」

「ไม่ ผมชอบเพศเดียวกัน ดังนั้นผมไม่ไปที่แบบนั้น แทนเป็นนั่นผมจะชอบถ้าผมได้รับบางอย่างตอบแทน」

「เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ……มันไม่ใช่อะไรพิเศษ แต่นี่」

ผมมอบดาบ ณ เอวผมให้เขา

มันเป็นดาบใหม่แกะกล่องซึ่งผมใช้เมื่อไรก็ตามที่ผมเดินรอบเมืองและระหว่างที่มันไม่ถูกมันไม่ใช่อะไรพิเศษด้วย

「ขอบคุณมาก ถ้าอย่างนั้น…… ดูแลตัวเองด้วย」

ตอนแรดดำเนินการทำความเคารพอันน่าประทับใจและส่งผมไป

หืมมันรู้สึกเหมือนผมได้ยินบางอย่างไม่น่าเชื่อแต่ผมไม่สนใจมาก

「มาร์เกรฟ ฮาร์ดเลตต์」

หนึ่งต่อไปคือเกรเทล เธอเป็นนักเรียนผู้ยอดเยี่ยมมาตลอดและไต่เหนือสุดของชั้นเรียนไม่ทันไรหลังจากเรียนอย่างจริงจัง

แน่นอนเธอเน้นความสำคัญอย่างสูงเพื่อให้ได้ถูกเข้าร่วมในการฝึกจริง

「เกี่ยวกับสาวเหล่านี้……」

กลุ่มของนักเรียนหญิงตามเป็นสาวใกล้ชิดกับหลังเกรเทลเธอทำตัวเองเข้าใกล้กับหูผมแล้วกระซิบบางอย่างซึ่งเธอน่าจะพบว่ามันยากที่จะพูดมันออกมาดังๆ

「พวกเธอดูเหมือนจะตกหลุมรักนายท่านด้วยและอยากจะอย่างน้อยให้ท่านรับความบริสุทธิ์ของพวกเธอก่อนจากพวกเธอ」

มันดูเหหมือนข่าวลือของผมที่กินนักเรียนหญิงแพร่ไปในหมู่นักเรียนอย่างลับๆ

ตราบใดที่ผมยอมรับหน้าที่เป็นผู้ฝึกสอน ผมโอบกอดนักเรียนตามใจต้องการโดยไร้ยางอายไม่ได้ผมจำเป็นต้องมอบการเตือนให้สาวๆตอนนี้

「พี่เข้าใจ ให้พวกเธอทั้งหมดมาที่ศาลาต้มสุกที่หลัง」

ผมสมควรจะเตือนอยู่ดี แต่ปากผมมันขยับของตัวมันเอง บวกกันหว่างขาผมอยู่ในช่วงอารมณ์ด้วย

นี่มันขัดกับเจตนาผมแต่เหตุผลกำลังสู้ศึกสินหวังและไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้อย่างไม่มีเงื่อนไข ณ จุดนี้

โอ้ ช่างน่าเสียดาย

ผมจับภาพคุณหญิงลานขยิบตาให้กับผมจากมุมของสายตาของงผม

ฟุมุ มีประมาณ 10 สาวอยูหน้าผม…… มันน่าจะยาวไปจนกว่าเที่ยงคืน

ผมส่งสัญญาณให้กับคุณหญิง บอกเธอว่าผมจะไม่ว่างจนกว่าภายหลังกลางคืนวันนั้น

—————————————

กลางคืน ศาลาต้มสุก

「น่าอายจังเลยอ่ะ……」

「ในที่สุดนี่ก็เกิดขึ้น」

「หัวใจฉันเต้นแรงจังเลย」

มีสาวเปลือยประมาณ 10 คนนอนอยู่บนเตียง

「ไม่ต้องประหม่า นี่เป็นบางอย่างสาวทุกคุณผ่านเพื่อนเป็นผู้หญิง」

ผมถอดการเกงแล้วเปิดเผยเอ็นของผม

「อุว้า ใหญ่มาก」

「มันอย่างที่เซ็นไปบอกเลย…… ฉันล่ะคิดอย่างแน่นอนว่าเธอพูดเกินจริง」

「ยกขาขึ้นแล้วเปิดรูของเธอ」

สาวอายยกต้นขาแแล้วเปิดเผยร่องสะอาดของพวกเธอ

ผมสงสัยว่าหนึ่งไหนผมควรไปก่อน

ผมนำหน้าไปใกล้แถวอวัยวะเพศยังไม่โต และเมื่อตรวจสอบใกล้ ค้นพบว่ามันค่อนข้างเปียก

มาเริ่มกับหนึ่งนี่ก่อนเถอะ

「อ้า หนู……」

ผมทับกายกับสาว กระซิบชื่อเธอในหูและจูบเธอ

ณ เวลาเดียวกัน ผมดันสะโพกไปด้านหน้าและรับความบริสุทธิ์ของเธอ

「โอ้ยยยยยย!」

ผมดึงออกหลังสองแทงแค่เพราะมันมีสาวเยอะที่นี่

ถ้าผมเหวี่ยงสะโพกของผมจนน้ำแตกผมจะไมสามารถเข้าหาสาวทุกคนได้

หลังจากแทงสาว เจี๊ยวผมเปียกด้วยเลือดสาวบริสุทธิ์

「พี่รับความบริสุทธิ์ของเธอแน่นอนแค่รออีกนิด พี่จะแสดงความรักมากขึ้นหลังจากวนรอบคนอื่นทั้งหมด」

เมื่อผมจูบคอสาวผู้เริ่มร้องไห้จากความเจ็บปวด เธอพยักหน้าเล็กน้อยด้วยสายตาเต็มไปด้วยน้ำตา

「ต่อไป…… เธอ!」

ผมนำเจี๊ยวเปื้อนเลือดแล้วดันมันเข้าสาวอื่น

「โอ้ววว! มันเจ็บ! มันเจ็บ!」

「ฉันได้ถูกรับไปแล้ว…… ฉันเป็นผู้หญิงแล้วตอนนี้」

「คิ่ย้าาาาาา!」

พวกเธอแต่ละคนรับรอบของพวกเธอแล้วร้องเสียงแหลมขณะผมมีความสุขขยับจากหนึ่งสาวถึงต่อไปและขโมยความบริสุทธิ์ขอองพวกเธอ

สาวน้อยรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าสาวอายุมากดังนั้นผมไม่ได้ดีอยู่ตลอดกับการรับมือกับพวกเธอ แต่ผมชินกับมันอย่างช้าๆระหว่างการซั่มหมู่ที่ผมมีขึ้นในโรงเรียน

มันดูเมหมือนแม้แต่ผมก็สามารถทำบางอย่างมีประโยชน์ในโรงเรียน

สาวส่วนใหญ่ผู้อยู่ในสถานศึกษาแห่งราชวงศ์คือลูกสาวของตระกูลที่น่าเคารพและสาวผู้บริสุทธิ์และไร้เดียงสาเกือบไม่มีประสบการณ์กับอะไรทางเพศ ดังนั้นสาวๆหลายคนจบที่การคิดว่าคนที่หลับนอนกับพวกเธอคนแรกคือคู่ชีวิตในโชคชะตา

แม้ว่าน้ำตาพวกเธอจากความเจ็บปวด พวกเธอยื่นมือและกระซิบคำหวานแห่งรัก

เมื่อมันดูเหมือนผมเสร็จแล้ว ผมเห็นได้ว่าเลือดสาวบริสุทธิ์ของทั้งหมด 10 คนมันแพร่ไปทั่วเตียงในหลายบริเวณและนอนอยู่ข้างบนด้วยดวงตาว่างเปล่า

มันดูเหมือนที่เกิดเหตุการฆาตกรรมอย่างไรก็ไม่รู้

「ฉันเช่าห้องสำหรับกลางคืนดังนัันพักที่นี่ถ้าอธอปรารถนาเธอไม่มีการถูกห้ามออกข้างนอกวันนี้ด้วยเหมือนกัน……ได้เลย ถ้าอย่างนั้นรักษาร่างกายตัวเองด้วย」

ผมให้ทุกคน รวมไปถึงคนเหล่านั้นผู้สลบกับการจูบก่อนออกจากห้องผมจะไปดูคุณหญิงลานต่อ—————————————

ดึกดื่นยามค่ำคืน บ้านคุณหญิงลาน

「นื้ออออ–! น้าาาาาาาา!」

ผมกดคุณหญิงลานลงแล้วเหวี่ยงสะโพกขอผมแรง เวลาคือเที่ยงคืนและแม่ของลูกหกไปข้างนอกไม่ได้อย่างที่คาด แต่ผมแอบเข้ามาสู่ห้องนอนคู่ผ่านหน้าต่างบ้านเธอเพื่อที่เราจะมีเซ็กส์กันได้

ลูกๆของเธอหลับแล้ว และสามีเธอดูเหมือนจะอยู่ในวังหลวงข้ามคืน นั่นหมายถึงผมมีความสุขกับตัวผมเองได้โดยไมต้องรั้งมือ

「กุ่-!」

ผมฉีดน้ำแรกข้างในผู้หญิง

「โอ้ว…… ร้อนมาก…… ทำมันจากข้างหลังต่อ……」

คุณหญิงผู้ลามกนี้จะไม่ร่วงหลังจากทำหนึ่งหรือสองครั้ง

ผมเพิ่งอยู่กับสิบสาวก่อนหน้านี้ดังนั้นผมเชื่อว่าเรากำลังสู้อยู่บนเงื่อนไขเท่ากันตอนนี้

「โอ้ ใช่ หนูมีบางอย่างที่หนูต้องบอกพี่」

「มันคืออะไร?」

ผมถามระหว่างไม่หยุดขยับสะโพก

「จริงๆแล้วประจำเดือนไม่มาเดือนสุดท้าย อุฟุฟุ ดังนั้นมันเป็นไปได้ที่นั่น……」

ผมหยุดเคลื่อนไหวอย่างไม่ได้ตั้งใจ

「เฮ้ เฮ้ ……มันขดตัวอุ่นอยู่ข้างในเธอแล้ว」

「มันไม่เป็นไร ฉันแน่ใจว่าลูกไม่ได้เป็นของพี่พื้นฐานจากกระแสเหตุการณ์」

ผมไม่รู้ว่าเหตุผลแบบไหนที่เธอใช้ แต่มีโอกาสที่ลูกของผมอยู่ข้างในท้องและเจี๊ยวผมจิ้มมันอยู่

「ได้โปรดให้เด็กในท้องได้ดื่มน้ำเชื้อของพี่ด้วย…… อะร้า? โอ้ ไม่!」

ณ เวลาเดียวกันเมื่อคุณหญิงขึ้นเสียง ระฆังห้องอยู่บนทางเข้าของบ้านดังตามด้วยเสียงของคน

「ฉันกลับมาแล้ว เธอนอนแล้วเหรอ?」

ผมกระโดดลงจากเตียงและคุณหญิงรวบรวมเสื้อผ้าผมซึ่งกระจายกันอยู่บนพื้น

สามีเธอกลับมาบ้านด้วยเหตุผลที่ไม่รู้

「เสื้อผ้าพี่อยู่ที่นี่ ได้โปรดลี้ออกจากหน้าต่าง!」

โชคร้าย ผมไม่มีเวลาใส่แต่ละชิ้น

「ให้เราได้สร้างความรักอีกครั้งเมื่อเรามีโอกาส」

「ใช่ ได้โปรดแทงเข้ามาในหนูจนกว่าจะหมดสติครั้งต่อไป」

มันเป็นการจากลาออย่างเร่งรีบ แต่มันช่วยไม่ได้

ผมบีบกองเสื้อผ้าใต้แขนของผมและกระโดดออกจากหน้าต่างระหว่างเปลือย

แม้ว่ามันฤดูใบไม้ผลิแล้วกลางคืนยังรู้สึกหนาวกับร่างกายเปลือยของผม

ผมจะรีบกลับคฤหาสน์……

「ยินดีต้อนรับกลับบ้าน」

「ขอบคุณ ฉันเสร็จงานก่อนคาด……ทำไมเธอดูเป็นแบบนั้น?」

「โอ้ที่รัก ฉันหาความสุขให้ตัวเองเพราะพี่ปล่อยหนูไว้ตามลำพัง」

「เธอมันผู้หญิงซุกซน…….ฉันอัดอั้นวันนี้ มาทำมันกัน」

「อ๊าน กระทันหันจัง……」

「รูเธอเปียกโชกเกือบเหมือนมีผู้ชาย 10 คนมาข้างในเธอ」

ผมได้ยินการพูดโต้ไปมาของพวกเธอสองคนระหว่างหน้าต่างเปิดที่ผมลืมปิด

ทำไม่ผมทำตัวเหมือนคนคบชู้?

「คิ่ย้าาา! คนบ้ากาม!」

ผมพุ่งเข้าซอยเปลี่ยวแล้วกลับบ้านได้อย่างไรก็ไม่รู้แม้ว่ามียามเมืองไล่ล่าผม

อย่างไรก็ตาม เมลสังเกตรอยลิปสติกทั่วหน้าอกและหลังผมและถามอย่างดุเดือดระหว่างกึ่งหลับกึ่งตื่นจนกว่าจะเช้า

「……อุปกรณ์ของพี่ที่นี่เหม็นเลือดด้วย พี่กินสาวบริสุทธิ์ไม่ใช่เหรอ?」

「ใช่ พวกเธอเยอะเลยสาวเหล่านั้นน่ารัก」

「…….อั้ม!」

ปลายของเจี๊ยวผมจบกับรอยกัดของฟันเมล

—————————————

「ได้เลย เราจะมุ่งหน้ากลับดินแดนแล้วตอนนี้ โดโรเธีย ถ้าผู้ปล่อยกู้เหมือนหนึ่งผู้มาก่อนหน้ามากวนใจหนูอีกครั้ง ส่งจดหมายไปให้พี่ พี่จะแขวนมันหน้าร้านเขาเองหรือบาอย่าง」

ผมมอบเงินให้โดโรเธียไปบ้างสำหรับค่าบำรุ่งรักษาคฤหาสน์ ค่าใช้จ่ายเด็กๆและส่วนเกินพิเศษนิดหน่อย

「เธอใช้กับตัวเองมากกว่านี้หน่อยได้ ซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วยนานๆครั้ง」

โดโรเธียรับเงินพร้อมแดงและผมกอดเธอแน่นๆขณะการเตรียมการสำหรับออกเสร็จ

「ทุกคน ขึ้นม้า! คุ้มกันลอร์ดศักดินาซามะ!」

หน่วยติดตามคุ้มกันเข้าตำแหน่งรอบรถม้าในอะไรซึ่งดูเหมือนมาตรการรักษาความปลอดภัยมากเกินไป แต่เพราะพวกเขาถูกพาด้วยอยู่ดี พวกเขาทำอะไรที่พวกเขาสมควรจะทำ

โดยบังเอิญ เอาไปบาร์เมื่อวานเพื่อพูดจากลาสุดท้ายให้เมืองหลวงแต่ไม่ได้ตรวจกระเป๋าก่อนไม่คิดและไม่มีเงินพอ ดังนั้นเขาถูกซ้อมโดยคนคุม

มันแค่ไร้สาระมาก ผมไม่ได้พูดอะไร

รถม้าข้างหลังประกอบไปด้วยเกรเทล โพลเต้ และนักเรียนหญิงคนอื่นอีกห้าคน ผมมั่นใจว่าสาวๆจะช่วยอดอล์ฟได้เยอะ

โลล่าและแม่ของเธอก็มากับเราด้วย

มันดูเหมือนครอลพาพวกเธอกลับไปหลังจากทำให้พวกเธอเป็นเมียน้อย

มองดูคอลรับการโจมตีเน้นลงมาจากโดโรเธีย ไมล่าและซีเลียนั้นสนุก

แต่ผมสงสัยว่าครอลจะพาพวกเขาไปที่ไหนโดยไม่มีบ้านที่ราเฟนและยังอยู่ในหนี

「เดี๋ยว แค่แวะข้างทางตรงนี้」

ศาลาต้มสุกมาให้เห็น

ผมใช้ห้องอย่างทั่วถึงดังนั้นผมอยากไปทักทายเป็นอย่างน้อย แต่ผมได้ยินเสียงอังเดรมาจากซอยเปลี่ยว

ถ้าอย่างนั้นเขาอยู่ตรงนั้น

「เฮ้สาวน้อย พี่จะมอบลูกอมนี้ให้ถ้าเล่นกับพี่นิดนึง」

「เยยย้ พี่จะให้ลูกอมหนูเหรอ~?」

「นี่ แค่จับตรงนี้…… นั่นแหละ แรงกว่านี่อีกนิด…… นั่นดี」

「ฟ่ะเหววว๋…… คุณพี่ พี่น่ากลัวอ่ะ」

「ไมจำเป็นต้องกังวล นั่นแลหะ พี่จะจับหนูด้วย」

ณ ทันใดนั้นเองผู้หญิงเดินสู่ซอยเปลี่ยว……

「คิ่ย้าาาาาาาาา!! บ้ากาม มันบ้ากามมมมมมมม!! เรียกยามเมือง!!」

「ผิดแล้ว นี่คือความรักของเรา……」

มันมีเสียงผิวปากแล้วจากนั้นยามเมืองวิ่งมาเพื่อจับกดอังเดรสู่พื้น

อังเดรดิ้นใต้ยามเมืองระหว่างสาวน้อยร้องไห้ ดึงดูฝูงคนรอบพวกเขา

นาตาลีออกมาจากโรงแรมหลังจากได้ยินเสียงเอะอะใหญ่แต่ไม่ทำอะไรนอกจากมอบจ้องอย่างเย็นชาให้อังเดร

ลาก่อนอังเดร

ผมเรียกยามเมือง

「กี่ปี?」

「โอ้ มาเกรฟฮาร์ดเลต์ เราจะโยนเจ้าบ้ากามนี้ไปในคุกประมาณหนึ่งเดือน」

「มันเป็นอย่างนั้น」

ผมมองดูนาตาลี ผู้ที่จากนั้นพยักหน้า

มันอาจเป็นเวลาที่ดีพอสำหรับเขาให้เย็นหัว

「ขอบคุณสำหรับอะไรที่เธอทำ นี่คำขอบคุณ」

「อะร้า ขอบคุณมากๆ ได้โปรดมาใหม่อีกครั้ง」

ผมแลกเปลี่ยนการจับมือกับนาตาลีดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างยามเมืองยกทั้งสองแขนของอังเดรแล้วพาเขาไป

เจ้าชายลามกนี้มองขึ้นบนท้องฟ้าและประกาศอย่าวเศร้าโศกเสียใจ

「เริ่มจากวันนี้ไป…… บททดสอบของข้าเริ่มต้นขึ้น」

「รีบๆแล้วเดินไปไอ้บ้ากามบัดซบ」

หลังจากเหตุการมากกว่าไร้ความหมายถูกแก้ ผมคำลังจะจากไป แต่หนึ่งผู้หญิงกำลังรอใกล้ประตูรั้ว

「รีเบคก้า มันมีอะไร?」

「ฉันมีข้อมูลผู้บงการของซากที่เหลือของมากราโดดูเหมือนจะหนีไปสู่นครรัฐจากสตูร่า หลังจากเสียการสนับสนุนหลังจากฮูเวอร์」

「โฮ่…… แล้วนั่นมีบางอย่างเกี่ยวกับฉันเหรอ?」

พวกเขาอยู่ไกลออกไปในแง่ของแผนที่

「มีโอกาสที่ส่วนหนึ่งของบุคคลเหล่านั้นจะมีเป้าหมายไปที่นาย ฉันยังไม่มั่นใจรายละเอียด……แต่อย่างน้อยคอยระวังไว้」

「ได้เลย ขอบคุณสำหรับการเตือน」

ผมดึงรีเบคก้าสู่รถม้าและปิดมันสำหรับการจูบ

「……ยังไงซะ เราทำไปมากเท่านั้นแล้ว จูบนั้นไม่มีอะไร」

การจูบอันเร่าร้อนของเราดำเนินต่อไปและผมใช้ความได้เปรียบของสถานการณ์โดยการถูตูดและนมของเธอผ่านเสื้อผ้าของเธอ

「นื้ออ!? ……นึนน」

มันไม่ได้ดูเหมือนเธอจะต่อต้าน

ต่อไป ผมลองแทรกมือของผมใต้เสื้อผ้าเพื่อจับนมของเธอ

「นื้ออออ! นึน นึนน」

เธอต่อต้านนิดหน่อย แต่เปลี่ยนเป็นเชื่อฟังอย่างรวดเร็ว

ถ้าอย่างนนั้นถ้าไปไปที่ชั้นล่างเล่า?

「นื้ออ! ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้พี่ไปที่นั่น!」

ไม่ดี ผมเดาว่า

อย่างไรก็ตาม ผมามารถจะลูบไล้นมเธอใต้เสื้อผ้าของเธอได้แล้วตอนนี้ ดังนั้นนั่นเป็นความก้าวหน้านิดหน่อย

มันดีกว่าที่เธอเริ่มมปล่อยตัวเมื่อในท้ายที่สุดผมกระแทกไม้เนื้อเข้าไปในเธอแล้วให้เธอมีลูกของผม

「ถ้าอย่างนั้น…… ได้โปรดดูแลตัวเองด้วย」

「ได้ ฉันจะเก็บอะไรที่เธอบอกไว้ในใจ」

จากนั้นรถม้าเร่งไปสู่ราเฟน

—————————————

เรื่องราวข้างเคียง? ข้างในรถม้า

「ครอล นายพาผู้หญิงสองคนมาด้วยกันกับนาย แต่นายไม่แม้แต่จะมีบ้าน นายจะทำอะไร?」

ครอลและผมกำลังนั่งด้วยกันในรถม้าและคุยกันเบาๆนั่นนี่

「……ผ-ผมจะทำได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง」

แต่ผมแน่ใจเขาจะทำไม่ได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง

「นายซื้อบ้านดีๆด้วยแค่ 30 ทองไม่ได้」

「ออุ่……นั่น……โอ้ว!」

ครอลครวญ

โลล่าและมิิร่ากำลังยอง ณ เท้าของเขาเลียเจี๊ยวของเขา

「ฉันจะไม่กังวลอะไรถ้ามันเริ่มต้นครอบครัวได้ง่ายขนาดนั้น…… นึนน」

ณ เท้าของผม ลีอาห์ อิริจิน่า และอลิสอยู่บนเข่าและบริการผมด้วยลิ้นของพวกธอ

สาวๆของผมและของครอลเข้มข้นขึ้นในการบริการดั่งจะต่อสู้กับกันและกัน

อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือนสาวของผมดีกว่าระดับหนึ่ง

ฝีมือของลีอาห์ เป็นพิเศษดุดันมากจนแม้แต่อดีตโสเภณีโลล่าและมิร่าถูกทิ้งให้ตะลึงง

พื้นฐานแล้วเธอแสดงออกถึงรอยปูดโปนในคอของเธอเมื่อเจี๊ยวไปถึงท้องเธอ

「มันอาจยากสำหรับนายที่จะทำงานเป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์แล้วตอนนี้」

บางคนผู้จับหัวสองหญิงขณะพวกเธอดูดเจี๊ยวไม่เป็นเด็กอีกต่อไป

ถ้าเขาดูแลความต้องการผู้หญิงของผม มันอาจก่อให้เกิดความเข้าใจผิด

「ม-ไม่มีทางน่า ท่านจะไล่ผมออกแล้วเหรอ!?」

「ไม่ ฉันแค่คิดเกี่ยวกับการให้นายเป็นผู้ช่วยฉันหรือบางอย่าง จำนวนของงานจะเพิ่มขึ้น แต่มันก็หมายถึงเงินนายด้วย มันควรพอเพื่อช่วยนายสนับสนุนผู้หญิงอย่างน้อยสองคน」

「ผู้ช่วย…… ผู้ติดตาม……」

ครอลดู ณ ผมเงินโลล่าและมิร่าจากนั้นพยักหน้าหลังจากพิจารณาไปสักหน่อย

เขาน่าจะคิดเกี่ยวกับซีเลีย

「เพราะทั้งหมด ซีเลียทำอะไรไม่ได้ด้วยตัวเธอเอง」

ผมั่นใจว่าสาวจะยืนกรานว่าเธอไม่เป็นไรด้วยตัวเธอเอง

「แม้อย่างนั้น…… ซีเลียเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันไม่ลังเลที่จะตัดนายทิ้งถ้านายเจ้าะแจ้ะกับเธอ」

「ผ-ผมจะไม่ทำอะไรแบบนั้น!」

「โอ้ว…… ครอลซามะเล็กลงนิดหน่อย」

เขายังมีเส้นทางไปอีกไกลถ้าบางอย่างแบบนั้นทำห้เจี๊ยวของเขาหดลง

ลีอาห์นำเจี๊ยวของผมออกจากปากของเธอ และแสดงอวดอย่างภาคภูมิใจถึงสมาชิกแข็งอย่างไม่น่าเชื่อให้โลล่า

「ออุ…… มันใหญ่มากไม่ว่ากี่ครั้งที่ได้ยล……」

「อย่าเสียกำลังใจ แค่มีขนาดไม่ได้ทำให้ท่านเป็นชาย ใช่มั้ย หม่าม๊า?」

「ใช่ ครอลซามะน่ะมีทักษะมากและขนาดในเขาจะเพิ่มขึ้นในที่สุดด้วย」

「เพิ่มขึ้น……หือ?」

ฟุฟุฟุ ผมแหย่ครอลโดยารเขย่าเอ็นเขา

โอ้ใช่ ผมเกือบลืม

「อ้าาครอล ฉันบอกเมลิสซ่าเกี่ยวกับเหตุการกับโลล่าดังนั้นนายอาจต้องเตรียมตัวกับอะไรที่จะเกิดขึ้นเมื่อเรากลับไป ฉันมั่นใจว่าอัลม่าก็จะโล่งใจกับความปลอดภัยของนายด้วย」

คางครอลตก

มีอะไร? ผมบอกตัวเขาเพื่อตัวเขาเอง

「ท-ท่านบอกเธอเหรอ!?」

「ฉันคิดว่าอย่างน้อยเธอควรรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ขึ้นไปถึงรายวัน」

「อ- อะว้าว้าว้าว้าว้าว้าว้า」

「อุ……มันเล็กลงแล้วตอนนี้」

「มันขนาดเหมือนถั่วลิสงเลย」

ช่างเป็นชายที่แปลก

ผมลูบไล้หัวของผู้หญิงสามคนที่บริการผมและน้ำแแตกอย่างทรงพลัง

—————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 158,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000

สินทรัพย์: 62,400 ทอง (เตรียมงานเลี้ยงกลับบ้าน -160)

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยาผู้ท้อง), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), เคซี่ (ผี), มิตตี้ (คู่หมั้น), เมลิสซ่า (โกรธจริง), มาเรีย (คูหมั้น), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คู่หมั้น), โยกุร (นักเขียนบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (นักเวทย์), อัลม่า (ฆ่า), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก, ในเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, อีคาเทอรีน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คอลลด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวอุปถัมภ์) ? ? ?

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย, กลม), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (คุกเข่าสี่ขาสิ้นหวัง), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ ไมร่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), โพลเต้ (ผู้กำกับนักเรียน), เกรเทล (สุนัข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ทริสตัน (อยู่กับบ้านไม่ไปไหน), แคลร์ และ ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ลิเลียน (ดาราหญิง)

แม่: มาเซลีน

ลูกสาว: สเตฟานนี่, บริตเจ็ต, เฟลิซี่ (รับมาดูแล)

ประเทศอื่น: เซเลสติน่า (ราชินีแห่งมอลต์), โมนิก้า (นางกำนัล), คลอเดีย (อยู่ในความขัดแย้ง), คลาร่า

คู่นอน: 198, เด็กผู้เกิดแล้ว: 37

—————————————

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl