ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 183 การโจมตีไม่หยุดยั้ง - novel-lucky

183 การโจมตีไม่หยุดยั้ง

29 – 36 นาที

—————————————

–มุมมอง เอเกอร์–

ผมตอบการต้อนรับของผู้คนในเมืองขณะผมกลับไปที่คฤหาสน์หลังจากประมาณสามเดือน

「หม่าม๊า~」「ป่าป๊า~」

หน้าลูกสาวผู้ยังเด็กของเมลสามคนอ่อนโยนลง

「หม่าม๊าขอโทษที่ไปไกลนานมาก สนิทกับโอเน่จังดีมั้ย?」

「คุเน่ซามะโกรธเร็ว」「รุเน๋ซามะสะดุดเร็วเกินไป」

เมลลูบหัวเด็กๆเพื่อปลอบโยนเขา และจากนั้นผมรู้สึกบางอย่างโดนหลังผม

「「โตโต้ซามะ~」」

ลูกสาวแคทเธอรีนโรสและลูกชายแอนโตนิโอกระโดดขึ้นมาบนผม

ผมเขา 5 ขวบและ 4 ขวบเรียงตามนั้นและไปนู่นนี่นั่นทั่วได้ค่อนข้างอิสระแล้วตอนนี้

ผมยกอุ้มพวกเขาสองคนขึ้นและพวกเขาหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข

ลูกสาวคาร์ล่าอีคาเธอรีน่าสาและลูกสาวมาเรียคลอดด์อยู่ที่เท้าผมด้วย

「พวกลูกใหญ่ขึ้นมากในระยะเวลาสั้นๆที่พ่อไม่เห็นลูก」

「เด็กๆก็เป็นอย่างนั้นแหละ」

ผมได้ยินเสียงอันผมไม่ได้ยินมาเป็นเวลานาน – ของคาร์ล่า – ผู้กำลังยืนกอดอก

อยู่ถัดจากเธอคือมาเรียแคทเธอรีนและคนอื่นๆด้วย

มันมีเด็กๆมากมาย ณ เท้าผมและผู้หญิงมากมายต่อหน้าผม – ผมค่อนข้างเป็นชายที่น่าประทับใจถ้าให้ผมพูดเอง

จากใจผมรู้สึกถึงการเติบใหญ่ของผู้ชายไม่ใช่ตำแหน่งหรือเงิน แต่เป็นจำนวนผู้หญิงและลูกๆที่คนนั้นมี

「ไมมมมม่ ก่อนพี่มาหาเรา……」

คาร์ล่าดันมาข้างหน้าโยกุริและริต้าผู้อุ้มลูกๆของเธอ

「โออ้ ถ้าอย่างนั้นหนูคลอดลูกอย่างปลอดภัย ขอโทษนะ…… ที่พี่อยู่ข้างหนูไม่ได้」

「ไม่หรอกมากเท่านี้มันงานผู้หญิง」「ใช่ หนูสบายดี」

พวกเธอสองคนทำตัวแข็งแกร่ง ระหว่างคาร์ล่าหัวเราะเย้ยแล้วเอามือปิดปาก

「ปุฟุ่ฟุ่ พยายามทำตัวเป็นเข้มแข็งแม้วว่าเธอหน้าซบเสื้อเอเกอร์และหมอนเขาเมื่อคลอด」

「พวกเธอสองคนเปลี่ยนเป็นแดงช่างน่ารัก」

「พวกเธอเพิ่งเกิดไม่นาน ได้โปรดมอบชื่อให้พวกเขาด้วย」

「่ใช่……」

ผมกอดพวกเธอสองคนเข้าใกล้กันพร้อมลูกของพวกเธออยู่ในอ้อมแขน

ลูกชายโยกุริชื่อว่าไรเนอร์และลูกสามริต้าชื่อมตะ

「ไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกัมมันด้วยนี่」

「ลูกชายของเอเกอร์ซามะทั้งหมดมีนั่น…… ของใหญ่ มันจะใหญ่แค่ไหนเมื่อพวกเขาโตขึ้น?」

พวกเธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน?

หลังจากตั้งชื่อเด็กๆและกอดผู้หญิง มีการเอะอะใกล้ๆ

「มันยังไม่ถึงเวลาเหรอ?」「เฮ้ อย่าดัน!」「ฉันอยากให้ลูกถูกตั้งชื่อด้วย……」

ผู้หญิงผู้ผมเก็บไว้ในบ้านในอาคารเสริมได้รวมกันที่นี่และสร้างการเอะอะ

โอ้ใช่…… สาวๆเหล่านั้นก็รอผมด้วย

ผมหันไปเพื่อเผชิญหน้าสาวๆแล้วกางแขนผมออก จากนั้นพวกเธอทั้งหมดวิ่งมาสู่ผมกรีดร้องและร้องแห่งความสุข เปลี่ยนทุกอย่างเป็นการแข่งขันดวลหอก

มันดูเหมือนผู้หญิงหลายคนได้ให้กำเนิดลูกของผม ดังนั้นผมมอบการกอดอันเร่าร้อนให้เหล่าแม่เป็นพิเศษ

「พูดถึงแล้วพี่ไม่เห็นนนน่าที่ไหนเลย?」

คาร์ล่าและริต้าถอนหายใจ

「นนน่าอยู่ในห้องของเธอแล้วพูดว่าความเย็นมันแย่สำหรับเด็ก เพิ่มเติมจากนั้น เธอพูดว่าเธออาจไม่สบายดังนั้นเธอไม่ไปรวมในที่คนเยอะๆ ได้โปรดไปหาเธออย่างรวดเร็วเท่าที่เป็นไปได้ หนูแน่ใจเลยว่าเธอรู้สึกหงุดหงิด」

ฟุมุ เธอเห็นแก่ตัวเหมือนเคย

—————————————

「บบบบู่! พี่ควรมาหาหนูก่อนเมื่อกลับมาตอนแรก!」

แน่นอน นนน่าอยู่ในห้องเธอเองแล้วรู้สึกโดนทำให้หงุดหงิด

ท้องของเธอดูค่อนข้างใหญ่เกือบจะระเบิดได้ทุกวินาที

「พี่ขอโทษ…… ท้องหนูกลายเป็นใหญ่มากเลยนะ」

ลมเล็ดออกมาจากแก้มที่พองของนนน่าและสีหน้าของเธอผ่อนคลายสู่รอยยิ้ม

「ใช่มันใหญ่! หนูบอกได้ว่าเด็กขยับ มันเตะหนูอย่างกระฉับกระเฉง…… หนูแน่ใจเลยว่าเป็นเด็กซน」

「พีล่ะสงสัย…… แต่ถึงอย่างไร มันจะเป็นลูกของเธอ ดังนั้นพี่มั่นใจว่ามันจะเป็นหนึ่งเด็กที่สวยงาม」

ผมมองหน้านนน่าอีกครั้ง

เหมือนเคย เธอมีหน้าที่สวยจนน่ากลัว

ผมคิดมาตลอดว่าเธอสวยมากตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ แต่ตอนนี้เธอเป็นผู้ใหญ่มันยิ่งสวยขึ้นอีก

「ด้วยความสวยแบบนี้และหน้าอกใหญ่มากเป็นพิเศษ ถ้าพี่ไม่อนุญาติการเอาแต่ใจนิดหน่อยความดีงามจะลงโทษพี่ที่ไม่ยุติธรรมแน่นนอน」

「ข-ขอบคุณ ทั้งหมดของหนูเป็นของเอเกอร์ซามะ ดังนั้นได้โปรดอยู่ข้างหนู」

บางทีเพราะผมชมเธอมากเกินไป นนน่าแก้มแดงและเกาะกอดกับผม

「ที่รักของหนูเอเกอร์ซามะกลับมาแล้ว หนูสบายใจได้แล้ว」

อย่างไรก็ตาม นนน่าผู้ถูกเอาใจแยกตัวเธอเองจากผม

「หนูนึกออกแล้วตอนนี้! เอเกอร์ซามะมีสวนกุหลาบนั่นสร้างให้แม่และลูกของเทรีย!」

「พวกเธอสี่คนต้องรู้สึกไม่มีกำลังใจ ไม่ใช่มากเท่านั้นมันไม่เป็นไรหรือ?」

นนน่าไม่่ได้ดูเหมือนจะเห็นด้วยและให้ผมอุ้มเธอไปข้างหลัง

「มันไม่ยุติธรรม! หนูมีอะไรตั้งหลายอย่างอันหนูอยากซื้อด้วย แต่พี่จะแค่ฟังคำขอไอ้คนนอกง่ายๆปานนั้นเหรอ?」

ให้ตายเถอะช่างเป็นผู้หญิงที่ทำอะไรไม่เป็นจริงๆ

「ได้เลย ได้เลย เมื่อลูกหนูเกิดพี่จะซื้ออะไรบางอย่างฉลอง อะไรซึ่งหนูอยากได้ล่ะ?」

「พี่จะซื้อหรือ?! ไหนดูซิ……」

นนน่าเข้าไปอยู่ในความคิดพร้อมรอยยิ้มบนหน้าของเธอ

ผมสงสัยว่าเธอจะตอบอะไร

「หนูอยากว่ายน้ำ」

「หืม? อยากให้พี่พาไปที่ทะเลสาบอีกครั้งเหรอ?」

ถ้าเธอไม่เป็นอะไรกับแค่นั้นถ้าอย่างนั้นมันคำขออันง่ายดาย

「ไม่ หนูอยากว่ายน้ำ ที่นี่」

เธอหมายถืงอ่างคฤหาสน์เล็กเกินไปหรือ?

「หนูอยากสร้างสระว่ายน้ำที่นี่ หนูอยากอยู่ในที่สูงๆเหมือนคฤหาสน์…… ที่ซึ่งภาพทิวทัศน์ดี จากนั้นหนูดูภาพกว้างของเอเกอร์ซามะได้」

นนน่าเขียนขนาดลงบนชิ้นกระดาษ

20 ม.กับ10ม. …… และนี่ต้องถูกยกพื้นที่สูงที่ไหนสักแห่งในคฤหาสน์

แค่คิดเร็วๆเกี่ยวกันมัน คฤหาสน์นี้ด้วยตัวมันเองค่อนข้างเป็นอาคารที่สูงภายในเมือง ดังนั้นผมใช้ทางน้ำปรกติไม่ได้และผมสร้างจากบ่อไม่ได้เพราะมันจะยากที่จะเติมน้ำขนาดเยอะเหลือเชื่อที่ต้องใช้

แต่แม้ว่ามีบางหนทางแน่นอนมันจะเสียเป็นมหาศาล

「ระหว่างทำมันทำไมไม่สร้างคฤหาสน์ใหม่? แทนที่จะต่อเติมบ้านหนึ่งเก่า หนึ่งบ้านใหม่เอี่ยม……」

ผมประเมินการดื่มด่ำกับตัวเองของนนน่าต่ำไป ผมต้องปรึกษาที่กับอดอล์ฟ เขาน่าจะโกรธ

โอ้ใช่ อดอล์ฟ

—————————————

「ไม่เจอกันนานนะอดอล์ฟ」

ผู้ช่วยสองคนของผมคำนับหัวโดยไม่คิดครั้งที่สอง ผมจะไม่กอดชายหลังจากได้กลับมาเจอกันใหม่

พวกเขาควรจะทำหน้าที่ของพวกเขาโดยไม่มีปัญหาระหว่างที่ผมไม่อยู่อยู่ดี

「อดอล์ฟ คนเหล่านี้คือนักเรียนที่ฉันพูดถึงในจดหมายผู้อยู่ที่นี่สำหรับการฝึกจริงฉันแน่ใจว่าพวกเธอช่วยนายได้ถ้านายสอนประสบการณ์จริง」

「นั่นช่วยได้เยอะมันถึงจุดที่ว่าผมทำทุกอย่างด้วยตัวเองไม่ได้……」

「「「ได้โปรดสอนหนูอย่างดี」」」

「หนูเป็นอาจารย์ของพวกเธอ โพลเต้ยินดีที่ได้รู้จัก」

สีหน้าของอดอล์ฟกลายเป็นเกร็ง? มีอะไร? มีนักเรียนหกคนและหนี่งผู้ผึกสอนดังนั้นนายได้เจ้าหน้าที่ทันทีเจ็ดคน ดีใจสิ

อดอล์ฟดึงมือผมและพาผมไปข้างหลัง

「…… อะไรคือผู้หญิงเหล่านี้?」

「นายหมายความว่าอย่างไร? พวกเธอคือหนึ่งผู้ฉันพูดถึงเกี่ยวกับประสบการณ์จริง……」

「ทำไมท่านพามาแค่ผู้หญิงกับท่าน?!」

อดอล์ฟ หน้านายใกล้เกินไป ใช่พวกเธออาจเป็นเจ้าหน้าที่กิจการภายใน แต่งงานยังเกี่ยวกับที่ดินนาและพื้นที่ห่างไกลห่างไกล! ด้วยแค่สาวๆแบบนั้น-

「ฉันจะอธิบายนั่นดังนั้นมันควรไม่เป็นไร นั่นคือการบริหารดินแดน」

「……ผมแน่ใจว่าท่านลงมือกับสาวเหล่านี้ ถูกไหม? พวกเธอจำเป็นต้องอยู่ค้างคืนหลังจากงานรายวันอันเหนื่อยหน่าย」

「ฉันไม่ถือ แต่มันดีกว่าที่นายไมขี้นไปขี่พวกเธอคนไหนซักคน พวกเธอทั้งหมดเป็นนักเรียนของฉันหลังจากทั้งหมด」

พวกเธอทั้งหมดหกคนเป็นสาวบริสุทธิ์ผู้ผมทำเป็นผู้หญิง

「พวกเธอทั้งหมด……อะไรซึ่งท่านทำจริงๆแล้วในเมืองหลวง?!」

「สอนสิแน่นอน」

ผมยื่นอกออกไปอย่างภาคภูมิใจ

「โพลเต้ดั้งเดิมแล้วเป็นเจ้าหน้าที่กิจการภายในและช่วยงานพ่อเธอดังนั้นเธอเป็นผู้ช่วยได้ทันที แค่สอนพวกเธอที่เหลือ แม้ว่าหลังจากการฝึกฉันอยากจะเก็บพวกเธอให้มากที่สุดที่นี่เพื่อช่วยกับงาน」

การจ้องของอดอล์ฟเจ็บปวด

「ฮ่าาา ได้เลยมันจะยากที่จะทำงานกับภรรยาน้อยให้เป็นหัวหน้าผม……แต่คนเหล่านั้นผู้มีความรู้กิจการภายในนั้นมีค่าดั่งอัญมณีหลังจากทั้งหมด」

อุมุ มันดีที่เขามีความสุข

「อีกอย่างหนึ่งนนน่าพูดว่าเธอยากได้สระน้ำ บางอย่างแบบนี้……」

ผมมอบชิ้นกระดาษพร้อมการวาดอันเรียบง่ายบนมัน

「……」

「คิดเกี่ยวกับมัน ได้โปรดและขอบคุณ」

อดอล์ฟล้มลงไปบนโต๊ะเขาเหนื่อยขนาดนั้นจริงๆหรือ?

ผมชำเลืองมองนอกหน้าต่างและเห็นเมลิสซ่ากับอัลม่ายืนอยู่หน้าทางเข้า

มันฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่มันยังจะรู้สึกหนาวแค่ยืนอยู่ข้างนอก

「ทำไมพวกเธอสองคนไม่เข้าไปในบ้าน?」

「มีบางอย่างที่ต้องทำ」

อาา มันครอลหรือ? ผมเข้าใจอัลม่าแต่แม้แต่เมลิสซ่าก็จะทักทายเขาด้วย ช่างเป็นชายผู้โชคดี

โอ้ใช่เขาหายไปกอนจะมาบนถนนนี้ ผมสงสัยว่าเขาไปไหน

บางทีผมจะตรวจดูสวนกุหลาบสำหรับตอนนี้

มีมุมของคฤหาสน์ที่คุณรู้สึกถึงอาศเย็นๆได้

「ยินดีต้อนรับ ดีใจที่ได้เห็น」

มาเซลีนและลูกสาวของเธอจิกปลายของเสื้อผ้าพวกเธอและทักทายอย่างเรียบรัอย ลูกสาวคนที่สองดูไม่มีความสุขและลูกสาวคนเล็กและลูกสาวคนเล็กสุดดูกลัว

มันดูเหมือนผมยังต้องใช้เวลามากกว่านี้เพื่อให้พวกเธอตกหลุมรักผม ผมต้องแก้กับเวลาที่ผมไม่อยู่ด้วย

「ถ้าอย่างนั้นดอกไม้ที่นี่ยังไม่บานเหรอ?」

「เมล็ดพันธุ์ยังเพิ่งเริ่มปลูกหลังจากทั้งหมด……แต่ถ้าเราโชคดีหนึ่งหรือสองอาจบานในฤดูใบไม้ผลิ」

เมื่อมันยังฤดูหนาว มาเซลีนจะลูบกุหลาบอย่างน่ารักซึงดูเหมือนต้นไม้ตาย

ปัจจุบันนี้สวนกุหลาบยังไม่ใหญ่ แม้ว่ามันจะยังช่วยปลอบโยนสาวๆผู้เสียทุกอย่างนิดหน่อย

ผมมีของขวัญอีกหนึ่งสำหรับสาวๆ

「ฉันไม่รู้ว่าเธอจะชอบนี่มั้ย แต่ฉันคิดว่ามันอาจจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น」

ผมวางลูกแมวลงบนหน้าอกใหญ่ของมาเซลีน

แมวสีขาวตัวน้อยร้องเมี้ยวอย่างวิตกกังวล

「ให้ฉันรู้ถ้าเธอไม่ชอบอะไรแบบนี้」

แค่ก่อนผมจะออกเดินทางแมวหลงมาที่คฤหาสน์ในเมืองหลวง

มันเป็นลูกแมวชัดเจนและมันดูไม่เหมือนว่าพ่อแม่มันอยู่รอบๆ ดังนั้นผมเลยนำมันมากับผม

มันสวยและสีขาวสวย

ผมก็มอบมันให้ครอบครัวเก็บไว้เลี้ยงได้เป็นสัตว์เลี้ยง แตอิริจิน่าอาจจะเหยียบมั้นและปีปี้อาจจะกินมันโดยบังเอิญ

「ว้าา……」

หนึ่งผู้แสดงความสนใจมากกว่าแม่คือลูกสาวคนโตสุดสเตฟานนี่และลูกสาวคนเล็กสุดเฟลิซี่

ลูกสาวคนที่สามโกยแมวจากแม่เธอและวางมันระหว่างหน้าอกใหญ่ของเธอเอง

แมวดูเหมือนจะผ่อนคลายจากการถูกโอบกอดในหน้าอกใหญ่เหล่านั้นและมันอยู่เชื่องๆ

「ขอบคุณที่พิจารณา」

「อย่าพูดถึงมันเลย มีอะไรอีกมั้ยที่เธอสนใจ?」

「ไม่คนรับใช้ได้ถูกเลือกแล้วดังนั้นมันไม่มีอะไรที่ไม่สะดวกสบายสำหรับเรา」

นั่นดี อย่างไรก็ตาม ลูกสาวคนที่สองบริตเจ็ตดูเหมือนไม่พ่อใจ

「มีอะไร? มีปัญหากับอะไรสักอย่างเหรอ?」

「……ฮึ่ม ท่านแค่ทำทั้งหมดนี่เพราะท่านเล็งพี่สาวและร่างกายหนู」

「ฮ-เฮ้ตอนนี้!บริตเจ็ต」

「เป้าหมายของฉันคือพวกเธอ……แล้วก็มาเซลีน แน่นอน」

「ฟะเหวววว๋!」

ผมกอดแม่ผู้สับสน

ร่ายกายเธอเหลวๆหน่อยๆจากการอายุ 40 แต่ความสวยงามของเธอพอแล้วสำหรับผมที่จะกินเธอ

ผมหวังว่าผมจะได้ทำมันเร็วๆนี้

「……แต่หนูผ่านวัยดีที่สุดมาเยอะแล้วนะ」

「ถ้าเธอจับฉันที่นี่ เธอจะรู้ว่าฉันล้อเล่นหรือไม่」

「มันแข็ง……ท่านจะใคร่ผู้หญิงแก่ๆแบบหนูหรือ……?」

「ถ้าเธอจะอนุญาติฉัน ฉันแม้แต่จะพลิกกระโปรงเธอตรงนี้เลย」

มาเซลีนไม่น่าจะมีความแน่วแน่และมองลง

「หนูไม่เป็นไรกับที่มันเป็นอยู่ตอนนี้」

ผมยกคางเธอซด้วยนิ้วของผมและจูบเธอ ดันลิ้นในปากเธออย่างอ่อนโยน

「นื้ออออ!」

「โอ้ฉัน……」「ม-แม่!」「ลูกแมว~ ♪」

ผมใช้เวลาแล้วมีความสุขกับปากเธอก่อนแยกริมฝีปากของผมและขอโทษสำหรับความหยาบคาย

เธอไม่ได้ปฏิเสธผม ดังนั้นเธอเหมือนรีเบคก้าทุกอย่าและผมแค่ต้องสร้างความเข้าใจเธออย่างช้าๆ

「ปุ้ฮ่า…… น-แน่นอนเลยว่าท่านมันเล่นตลก……」

「ฉันพร้อมสำหรับมันไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอพร้อม」

ผมให้ผู้หญิงอายุมากอยูราบบนฟื้นหันหลังและจากไป

อาาา ผมรอไม่ได้สำหรับเวลาที่ผมจะชิมรูสุกแล้ว

—————————————

หลังจากเสร็จการพบกันใหม่แล้วผมฟังรายงานเมื่อผมไป หนึ่งในแม่บ้านเรียกผม

ผมสงสัยว่าเรื่องอะไร ผมกำลังคิดเกี่ยวกับการมุ่งหน้าไปกินอาหารค่ำตอนนี้

「ลอร์ดซักดินาซามะ ตัวแทนจากหมู่บ้านใกล้มาที่นี่เพื่อเจอท่านและฉลองการกลับมาของท่าน」

「หืม? แต่พวกเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนนะ」

ผมถามเธอว่ามีกี่คนและเธอตอบว่าประมาพวกเขา 20 คน

ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขามาวันเดียวกับเมื่อผมกลับมา…… การทำให้พวกเขารอจะเศร้านิดหน่อย ดังนั้นผมควรไปแล้วพูดทักทายเป็นอย่างน้อย

「ถ้าอย่างนั้นห้องไหนที่หนูควรนำพวกเขาไป?」

「ไม่ต้องค่ะ ฉันจะไปหาพวกเขาเอง」

เห็นว่าตัวแทนเป็นชาวนาดังนั้นน่าจะเป็นวิธีเจอพวกเขาที่เหมาะกว่า แต่มันค่อนข้างน่าหงุดหงิดที่จะเป็นทางการมาก

ตัวแทนและผูัคุ้มกันกำลังเถียงกันหน้าทางเข้า

「เหมือนที่ฉันพูด ของทั้งหมดของพวกนายต้องถูกตรวจสอบก่อนที่นายจะถูกอนุญาตให้เข้าไป」

「ของนี้เป็นบางอย่างที่ถูกแสดงให้ได้แค่ฮาร์ดเลตต์ซามะ! นายจะรับผิดชอบที่เปิดมันโดยไม่ได้รับอนุญาตมั้ย!?」

「เสียงเอะอะอะไรกัน」

เมื่อผมออกมาทหารผู้ยามคฤหาสน์ทำความเคารพระหว่างตัวแทนดูเหมือนชะงักกับรูปลักษณ์ของผม

พวกเขาหุ่นค่อนข้างดีแม้ว่าเป็นชาวนา และค่อนข้างเป็นระเบียบ

「ของขวัญเรอะ? แล้วก็มันน่าประทับใจที่นายรู้จักวันกลับมาของฉัน ฉันไม่ได้ประกาศมันหรืออะไรเป็นพิเศษ」

「อืมใช่ เราติดค้างกับมาเกรฟมหาศาล…… ดังนั้นเราพยายามกันมาก」

ฟุมุ ฟังดูน่าสงสัย

หอกอันผมเอามาด้วยกับผมอาจมีประโยชน์สักครั้งหนึ่ง

「เข้าใจแล้วถ้าอย่างนั้นนายได้ยินมันจากหมูบ้านบุกเบิกเบ็นเด็น นายหยุดที่นั่นมาก่อน ไม่ใช่เหรอ?」

「ช-ใช่เราทำ! เราได้ยินเกี่ยวกับมันที่นั่นและเรารีบเตรียมการ……」

เหล่าชายพยักหน้าขณะผมแกว่งหอก

「เข้าใจแล้ว และไอ้หมู่บ้านเบ็นเด็นนี้อยู่ไหนล่ะ?」

「อะไร-……!」

แน่นอนว่าตัวตนของพวกเขาถูกเปิดเผยแล้ว พวกเหล่าคนรีบชักดาบ ณ เอวของเขาทำให้ยามคฤหาสน์ตะโกนดังขอกำลังเสริม

อย่างไรก็ตาม ผมไม่รออะไรสักอย่างและพุ่งเข้าตีไปข้างหน้า แทงหอกผมในหน้าของชายผู้อยู่หน้าสุด

「กิ่ย้าาาา!」

「ฉันยังไม่จบ!」

ผมเหวี่ยงหอกข้างกายของผมเพื่อฉีกผ่านหน้าชายแล้วก็ฟันหมู่ชายข้างหลังเขา

ชายสามคนเสียชีวิตพวกเขาไปและจำนวนศัตรูที่เหลือคือ 10 หรือประมาณนั้น

「ร-รีบกับอาวุธ……」

「ดั่งฉันจะให้ทำ」

พวกคนเหล่านี้น่าจะอยากโจมตีผมไม่ทันตั้งตัว เหมือนอะไรที่เกิดที่เมืองหลวงแต่โดนโจมตีก่อนก่อให้พวกเขาเกิดเตรียมการที่จะหนี ผู้หญิงของผมอยู่หลังผม ผมจะไม่ปรานี

ผมฟันหนึ่งชายตายหลังจากอีกคนขณะพวกเขาพยายามจะชักดาบให้ทันเวลา

ผมไม่ได้แทงตลอดทางผ่านพวกเขาแทนทำอย่างนั้นผมทำการแทงเบาๆติดๆกัน กระนั้นหัวหอกหนาทำหน้าที่เป็นเหมือนขวานและการแทงเล็กๆนั้นมันเพียงพอแล้วที่จะสร้างการบาดเจ็บถึงตายให้กับศัตรู

「แข็งแกร่งอย่างที่คาด! อย่างไรก็ตามหอกแห่งความโมโหของข้าจะ……」

「หุบปาก」

ผมแทงชายผู้ประกาศเจตนาของเขาอย่างน่าประทับใจมาก – การโจมตีแรกล้มเขาเสียสมดุลและการโจมตีที่สองดีดหอกเขาไปไกลๆ และการโจมตีที่สามวิ่งผ่านคอของเขา

เมื่อเห็นพวกเหล่าชายรอบๆเขากลายเป็นลนลาน ผมเดาได้ว่าหนึ่งนี้ค่อนข้างมีทักษะของกลุ่ม

「อย่าตื่นตกใจ! เรารูัว่าฮาร์ดเลตต์จะแกร่งตั้งแต่เริ่มแรก!」

เมื่อเห็นพวกผู้ชายบางคนพยายามจะไปล้อมผม ผมดีดเหวี่ยงหอกรอบเป็นวงกลม

「หือ?」「เอ๋」

หัวของชายข้างผมค่อยๆไหลออกจากร่างกายช้าๆและหล่นสู่พื้น

ผมเตะหนึ่งผู้พยายามจะย่องมาฟันผมและให้เขาหันหลัง

「ด-ได้โปรดรอ!」

「ไม่รอ」

ผมยกหอกแล้วกระแทกลงหัว

「ยังมี 8 คนเหลืออยู่ มันลดลงไปค่อนข้างมาก」

「ให้ตายสิวะ ทุกคนไปรวมกันรอบๆ! ใช้ธนู……」

ก่อนเขาจะพูดเสร็จผมพุ่งเข้าตีไปข้างหน้าสู่ศัตรูที่เหลือ

ศัตรู รีบล้มรถเกวียนที่พวกเขาพามากับเขาและใช้มันเป็นที่กัน

หม้อน้ำมันและหอกยื่นออกมาจากรถเกวียนล้ม…… ผมดีใจจริงๆที่ไม่ให้พวกเขาเข้าไปในบ้าน

「ขอบคุณที่มารวมกันเป็นฝูงเพื่อฉันนะ」

ด้วยการเหวี่ยงเต็มกำลังของหอกของผม ผมฟันรถเกวียนไปด้วยกันกับชายสามคนผู้ซ่อนอยู่ข้างหลังมัน

「กุ่อ้าาาาาาาา!」

「ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย…… สัตว์ประหลาดส้นตีน!」

「นายเรียกใครว่าสัตว์ประหลาด!?」

ผมจับหน้าชายตะโกนด้วยมือซ้ายแล้วขยี้เขาถึงตาย

ผมโยนศพกระดิกไปไกลๆและเหยีบบศัตรูอีกคนผู้ล้มลงพื้นและจากนั้นเข้าสู่ท่ายืนด้วยหอกผมอีกครั้ง

ด้วยการเอะอะทั้งหมดยามคฤหาสน์รวมกันที่นี่แล้ว

พวกเขาน่าจะหนีไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

「ตอนนี้เมื่อมันถึงนี่แล้ว อย่างน้อยฉันจะฆ่าครอบครัวไอ้อสูรนี่!」

ที่เหลือสามคนพุ่งเข้าตีเข้าไปในบ้านผมและพุ่งไปข้างหน้าตะโกน

มาตรง ณ ผมที่ยืนขวางทาง ฉันไม่ใจดีพอให้พวกนายผ่านฉันไป

「อออุโออออออออออ้! ดันผ่าน!」

พวกชายเหวี่ยงดาบใส่ผม

「โอ้จริงเหรอ」

หลังจากเสียบไม้เขาด้วยหอกของผม ผมเหวี่ยงชายไปข้างๆ

「ดอออรรยย่าา! นายหนีไม่ได้!」

ชายยกค้อนศึกเหนือหัวและวิ่งมาใส่ผม

「เจอกัน」

ผมหลบเขาไปข้างๆอย่างสบายๆแล้วต่อยเขาด้วยหมัดของผม

หมัดผมฝังตัวมันเองเข้าไปในหน้าเขาและผมรู้สึกถึงกระดูกแตก

「ม่ายยยยยย!」

ผมมีเจตนาจะเตะอีกคนไป แต่ผมถูกเบี่ยงความสนใจพริบตาโดยเสียงร้องแหลมของผู้หญิง

ในช่องเปิดนั้น ผู้หญิงคลานลอดขาผมและรุกรานคฤหาสน์

「โอ้เวร!」

แคทเธอรีนผู้ตะลึงนิ่งและเด็กสองคนจับมือกันกำลังวิ่งหนี

ผู้หญิงเข้าชิดพวกเธอพร้อมดาบของเธอ

ผมทำการไล่ตามเธอ แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะทำมันทันเวลาหรือไม่

(ว้าาาาาาาาาาาน!! นี่ไม่เกิดขึ้นนนนนนนน!

เคซี่สีเขียวไหลผ่านกำแพงกระทันหันแล้วไขว้ทางกับผู้หญิงระหว่างร้องไห้

「อะไร-! คิย้า」

ผมสามารถจะไล่ทันผู้หญิงผู้เสียสมดุลจากความตกใจและโยนเธอลง

「กิย้านนนน! คิ่ยู้วว……」

ผู้หญิงผู้ถูกกระแทกกับพื้นหมดสติจากแรงกระแทก

ขอบคุณความดีงาม……มันเป็นสิ่งดีที่เคซี่อยู่ที่นี่

—————————————

กลางคืน ใต้ดิน

「อืม ตัวตนของเธอ ฐานของเธอ และผู้นำเธอ…… มาฟังมันทั้งหมดกัน」

ผมสอบสวนผู้หญิงเปลือยและถูกมัด

แม้แต่ผมก็ไม่คิดว่าผมพูดเย็นชาขนาดนี้กับผู้หญิงได้

ลีโอโพลต์นั่งกับผมและกดดันผู้หญิงเอาคำตอบแต่เธอไม่ตอบ

「ปรกติฉันปฏิบัติกับผู้หญิงอ่อนโยน แต่ไม่ใช่ครั้งนี้」

หนึ่งนี้คือผู้ชี้ดาบใส่แคทเธอรีนและลูกๆผมและพยายามจะฆ่าพวกเธอหลังจากทั้งหมด

ผมไม่แม้แต่จะมีอารมณ์กับเธอ ดังนั้นไม่มีเมตตาจากผม

「……」

「ถ้าเธอจะไม่พูดอะไรฉันจะซั่มเธอจนกว่าเธอจะเหนื่อยโทรมถ้าอย่างนั้น」

แม้การแทงด้วยกำลังเพื่อทำลายผู้หญิงอาจไม่ไปถึงหัวใจเธอ

「ฉันจะโยนเธอไปกับพวกทหาร」

ลีโอโพลต์พูดต่อไป

「ฉันสงสัย กี่วันที่เธอจะอยู่ได้ถ้าเธอถูกกระทำชำเราโดยชายตัวหนาๆมากกว่า 50 คนทุกคืน ถ้าเธอตอบตอนนี้เธอจะแค่ถูกโยนเข้าคุก」

「……ข่มขืนฉัน ฆ่าฉัน ทำตามที่ใจต้องการฉันจะไม่ยอมพวกเวรไม่มีพ่อผู้ทำบรรพบุรุษฉันสู่สิ้นซาก」

ถ้าอย่างนั้นเธอเป็นอดีตขุนนาง ถุ้าอย่างนั้นผมไม่ต้องฟังอีกแล้ว

แม้ว่าเธอสามารรถจะฆ่าผมไม่มีทางที่เธอจะหนีจากดินแดนผมได้ด้วยชีวิต

แค่คนเดียวเท่านั้นผู้ทำตามแผนฆ่าตัวตายเช่นนี้ได้มีแค่บุคคลผู้ไม่มีอะไรอีกจะเสีย

ถ้าเป็นในกรณีนั้น การให้เธอพูดอาจพิสูจน์ได้ว่ายากเย็น

「ทำไม่ไม่ลองซั่มเธอสักครั้ง? ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ มันอาจทำให้ปากเธอหลวมขึ้นมาได้」

ผมไม่เคยคิดว่าผมจะได้ยินคำพูดเหล่านั้นมาจากปากลีโอโพลต์

「หรือถ้านายอยากจะให้เธอสารภาพ ฉันจะทำมัน」

「คุณจะซั่มเธอหรือ?」

เขาชอบข่มขืนบางคนระหว่างสอบสวนพวกเขาหรือบางอย่างหรือ?

「ไม่ การทรมานนั้นนอกเหนือความเชี่ยวชาญผม แต่ฉันค่อนข้างมีความรู้เกี่ยวกับมัน」

ลีโอโพลต์เรียงชุดเข็มและมีดเล็กๆ

สีหน้าผู้หญิงเปลี่ยนสู่ซีดกระนั้นเธอยังคงเงียบ

「ฉันไม่อยากจะโอบกอดหนึ่งนี้จากใจ…… นอกจากนี้ฉันมีความคิดดีๆแล้ว」

ผมกระซิบมันให้ลีโอโพลต์

「มันค่อนข้างพิเศษไม่เหมือนใครแม้ว่ามันอาจจะไม่เป็นไรถ้าเธอไม่ตายจากมัน」

มาทำมันถ้าอย่างนั้น ผมทำให้ผู้หญิงยืนขึ้นแล้วนำเธอไปกับผม

「ฮึ่ม! แกจะให้ผู้คนรุมข่มขึ้นฉันเพื่อให้ฉันพูดเรอะ? ไอ้กลยุทธ์ต่ำช้าแบบนี้เหมาะกับคนผู้น่าด่าอย่างสมบูรณ์แบบ! ไม่สำคัญว่าเจี๊ยวบิดๆงอๆจะแทงฉันมากขนาดไหน ฉันจะไม่พูด……」

ผู้หญิงตะโกนและสาปแช่งไปตามทางแม้ว่าผมไม่ได้พาเธอสู่ค่ายทหาร

ผมมัดแขนทั้งสองเของเธอในที่แห่งหนึ่ง

「นำพาฉันมาที่แบบนี้ อะไรที่แก-…… อย่าบอกฉันนะว่า!」

นี่เป็นโรงม้าของชวาร์ซ

ผมมัดผู้หญิงในแบบที่ให้ตูดเธอยื่นออกไป

ผมเห็นชวาร์ซข้างหลังเธอพร้อมสีหน้าบอกว่าเกิดอะไรขึ้น

ตัดสินจากหน้าตาไม่พอใจของม้าตัวเมียผู้อยู่ในโรงม้าเดียวกันกับเขา พวกเขาน่าจะกำลังผสมพันธุ์กันอยู่

ชวาร์ซมีความอยากจะแพร่พันธ์ปีละครั้งแต่พื้นฐานแล้วเขาทำมันตลอดเวลา

「ฉันให้นายยืมหนึ่งนี้」

「อะ-อะไรที่นายพูดวะ!? หยุดมันนะ ไอ้บ้ากาม! ไอ้ขยะ! ไอ้คนป่าเถื่อน!」

「ฉันไม่อยากได้ยินจากบางคนผู้อยากจะฆ่าเด็ก ชวาร์ซ นายทำได้ตามใจตราบใดที่นายไม่ฆ่าเธอ」

เขาร้องอย่างมีความสุข

มันฟังดูเหมือนเขาบอกว่าเขาจะไม่ทำร้ายผู้หญิง

เพราะเขาอยู่ในระหว่างผสมพันธุ์องคชาติของชวาร์ซกลายเป็นใหญ่กว่าองคชาติของมนุษย์

「ห-หยุดมันนะ! ฉันไม่อยากถูกข่มขืนโดยม้า! ได้โปรดหยุด อย่าขี่ฉัน……อ้าาาาาาาา—!!」

ผมปล่อยที่เหลือไว้กับเขาแล้วหันออกจากโรงม้า

ตะวันตกดน ดับเสียงโรงม้าขณะที่เสียงของชวาร์ซร้องและเสียงผู้หญิงกรีดร้องผสมกันในความไม่เข้ากันของการผสม

—————————————

–มุมมอง บุคคลที่สาม–

ฝั่งครอล

「ฉันสงสัยว่ามันจะได้แล้วมั้ยตอนนี้」

เมื่อครอลเห็นว่ากลางคืนเริ่มตกลง เขาเริ่มมุ่งหน้ากลับสู่คฤหาสน์

แน่นอนเขาจะไม่เข้าทางเข้าหลัก เขาจะแอบเข้าข้างหลัง

เขาเห็นภาพอัลม่ารออยู่ข้างหน้าได้

นั่นทำไมเขาจงใจรอสักพักและไปทางไกลไปข้างหลัง

「ครอลซามะ…… ถ้าเราขวางทาง ท่านแค่ทิ้งเราสักที่ก็ได้」

「แต่ท่านให้เราอยู่ด้วยกันจะได้มั้ย?」

「พี่จะทำแบบนั้นได้ยังไง!? พวกหนูทั้งสองเป็นผู้หญิงของพี่」

「ครอลซามะ…… น่ารักมาก」

「หนูรักท่าน ครอลซามะ」

รู้สึกประทับใจ โลล่าและแม่ของเธอกอดเขาขณะที่ครอลเปิดประตูหลังอย่างมีความสุข

「ยินดีต้อนรับกลับครอล สวยไม่ใช่เหรอ พร้อมด้วยสาวในแต่ละแขน」

หน้าอันผ่อนคลายของครอลแข็งนิ่งไปทันที

จากนั้นเป็นเสียงแห้งๆของการทุบ

มันเป็นเสียงอัลม่าฟาดไม้นวดแป้งใส่ครอลและจากนั้นเขาก็หมดสติ

—————————————

「นึ นืนน นี่-」

「มันเป็นห้องของฉัน」

ครอลกลับมามีสติและตรวจรอบข้าง ที่เขาเห็นอัลม่ากำลังยิ้มและตัวของเขาเองถูกมัดอยู่กับเตียง

「นี่มีความหมายอะไร!?」

「ครอล นายนอกใจฉัน ไม่ใช่เหรอ?」

「เอ๋? ย-ยังไงซะ เห็นไหม……」

ถ้าเขาพูดว่าเขาไม่ได้นอกใจมันจะทำให้พวกเธอเป็นผู้หญิงของเขาเองและตัดสินใจจะดูแลพวกเธอ จะเป็นการปฏิเสธมัน

คิดอย่างสิ้นหวังหาทางออกจากสถานการณ์นี้ เขาเลือกที่จะพูดถึงผู้หญิงของเขาว่าอาจารย์แห่งรัก

「มันไม่เป็นอะไร! พวกเธอเป็นผู้หญิงของพี่ แต่อัลม่าก็เป็นผู้หญิงมีค่าของพี่ด้วย! พี่จะไม่ให้หนูรู้สึกเหงา!」

อัลม่ายิ้มอย่างใจดี

「ใช่นั่นถูกแล้ว นายนอกใจ」

「……เอ๋? เหมือนที่ฉันพูด หนูมีค่ากับพี่」

「ฉันรู้ ครอลไม่ใช่บางคนผู้ทำอะไรร้ายกาจกับผู้หญิง ฉันรู้จักนายดี เพราะเราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เล็กๆ…… ฉันมั่นใจว่าทั้งหมดมันความผิดของเจ้านี่」

เอลม่าเปิดเผยท่อนล่างของครอลผู้ขยับไม่ได้

「มันน่ารักกว่ามากเมื่อนายยังเด็กๆ แต่มันใหญ่ขึ้นไม่นานมานี้ ไม่ใช่เหรอ ทั้งหมดมันความผิดของเจ้าสิ่งนี้」

「เอ๋? อะไรที่เธอ-」

「นั่นทำไม-」

สาวเปิดลิ้นชักและดึงบางอย่างออกมา จากนั้นยิ้ม

「ตัดมันเสีย ไอ้สิ่งนั้น」

วัตถุที่เธอเอาออกมาเป็นกรรไกรตัดขนแกะ ซึ่งวางลงผมรากของปัญหา

「อัลม่า เธอทำอะไรน่ะ!? ได้โปรดหยุดนี่!」

「ไม่ ไม่หยุด เมื่อเจ้าสิ่งนี้หายไป เราจะอยู่กันอย่างมีความสุขด้วยกันอีกครั้ง เราจะไม่สามารถทำอะไรซุกซนด้วยกันอีกแล้ว…… แต่มันช่วยไม่ได้ ฉันจะทนกับมัน」

สาวยิ้มขณะดวงตาอันว่างเปล่าของเธอจ้องแค่เด็กหนุ่ม

ชายหนุ่มกรีดร้องกับสถานการณ์ไม่ปรกตินี้

「มันแค่จะฉับๆนิดหน่อย ฉันมียาทำสำหรับแผล ดังนั้นไม่ต้องกังวล มันจะแค่เจ็บนิดเดียว」

「อุว้าาาาาาาาาา! มันทั้งหมดเป็นความผิดของพี่ แค่กลับมามีสติได้แล้วววววว!」

「ถ้าอย่างนั้น นายจะโยนคนเหล่านั้นไปแล้วมองแค่ฉันมั้ย?」

มันมีความลังเลเล็กๆก่อนเขาส่ายหัว

「พ-พี่ทำแบบนั้นไม่ได้! ในฐานะผู้ชาย」

ครอลเผชิญหน้าอัลม่าด้วยเต็มที่ของเขาเพื่อที่จะดูมุ่งมั่น

การตอบของเธอชัดเจนว่าเป็นรอยยิ้มใจดี

「……ฉับ」

สาวกดด้ามของกรรไกรและใบมีดขุดเข้าแท่งจิกน้อยของเขา แค่ก่อนสัญลักษณ์ของความเป็นชายเขาถูกตัด ประตูเปิดขึ้น

「ว้าา! อัลม่า ทำอะไรน่ะ!?」

หนึ่งผู้รีบเข้ามาผ่านประตูคือเมลิสซ่า

「มันไมเป็นไรที่จะลงโทษเขาเล็กน้อย แต่นั่นไม่อนุญาต! เธอจะเสียใจมันในอนาคตแน่นอน」

「เมลิสซ่าซัง…… แต่ตราบใดที่ไอ้สิ่งนี้มันติดอยู่ ครอลจะทำอะไรไม่ดี」

「ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว! ฉันจะไม่เพิ่มผู้หญิงอีกต่อไปแล้ว!」

เมลิสซ่าถอนหายใจเบาๆ

「ไม่สำคัญว่าอะไรเกิดขึ้น เธอต้องไม่ทำอย่างนั้น ทำนี่แทน」

เธอนำเอ็นปลอมหนาออกมา

「เธอลงโทษเขาด้วยนี่ได้ ดังนั้นได้โปรดเว้นให้เขาจากการถูกตัดออก」

「น-นั่นมัยแย่เท่ากันนะ…….」

การบ่นของครอลเธอเจอกับ ‘หุบปาก ไอ้ชายนอกใจ’ จากเมลิสซ่า

「ได้เลย…… หนูเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันจะลงโทษตูดนาย」

ดวงตาว่างเปล่าของอัลม่ารับเอ็นปลอมเข้าไปในมือและดันมันเข้ารู้ก้นของครอล

「ทำให้มันเปียกด้วยน้ำลายก่อน…… กระทันหันเลยเหรอ?」

「ลงโทษ!」

โดยไม่มีการเตรียมการหรืออะไรสักอยากเธอฝึนเอ็นปลอมเข้าสู้รูทวารของครอล

ชายหนุ่มส่งเสียงร้องเหมือนสาวผู้กำลังถูกข่มขืน

「กิ่ย้าาาาาาา!」

「อ-อุว้าาา…… ฉันสงสัยว่านั่นทำให้เขาบาดเจ็บมัย?……」

เมินเมลิสซ่าผู้กังวล อัลม่าขยับเอ็นปลอมไปหน้าหลัง

ด้วยทุกการเคลื่อนไหว ครอลส่งเสียงกรีดร้องออกไปและดีดดิ้นกายของเขา

「เมลิสซ่าซัง ดูสิ มันแข็ง แน่นอนว่าคนเหล่านั้นก็ทำนี่กับเขาด้วย」

「ยังไงซะ…… มันธรรมชาติสำหรับผู้ชายที่จะแข็งดังนั้นอาจไม่เป็นอย่างนั้น」

คำพูดของอัลม่าตกสู่หูว่างเปล่า

「นี่จะไม่ดีพอ การลงโทษมากกว่านี้จำเป็น」

อัลม่าเอาไม้นวนแป้งซึ่งเธอใช้เพื่อตีครอลก่อนหน้า

「สองจะฉีกตูดเขา ดังนั้นเธอทำไม่ได้นะ!」

อัลม่าไม่ฟังเมลิสซ่าและดันไม้นวดแป้งเข้าสู่ตูดฉีกแล้วของครอล

「ลงโทษ ครอล…… เป็นคนซื่อสัตย์!」

「โอ่บโบบบบบบบบบบ้!!」

ไม้ดันเข้าไปอย่างไร้ปรานีพร้อมด้วยเสียงจิ้มรู และเสียงเนื้อฉีกที่สามารถได้ยิน

ครอลปล่อยเสียงร้องดังกว่าก่อนหน้าหลายเท่าแล้วสลบไปในความทุกข์ทรมาน

อย่างที่คาด เมลิสซ่ายั้งอัลม่า

「ได้โปรดปล่อยหนูไป เมลิสซ่าซังถ้าหนูไม่ลงโทษเขา-」

「ฉันพูดว่าเธอทำไม่ได้ เขาจะตายจริงๆ!」

「มีอะไรเกิดขึ้น!!?」

ณ ทันใดนั้น ซีเลียเตะประตูเปิดและบินเข้าไปข้างใน

มันมีศัตรูโจมตี้ก่อนหน้านี้ไม่นานในตอนเย็นดังนั้นมันธรรมชาติที่เธอจะสงสัยคนนอกจากการตะโกน

「……」

「อ่ะฮฮฮฮิ้……แต่…… มันไม่ดี……」

อย่างไรก็ตาม อะไรซึ่งเธอเห็นตรงหน้าคือตูดครอลถูกยัดไปด้วยไม้สองอันระหว่างเจี๊ยวเขายืนแข็งและหน้าของเขาเพ้อเสียว

ซีเลียเริ่มร้อนขึ้น

「นายมันทำให้สับสน…… ไอ้…… บ้ากามน้อย!」

พลังในการเตะซีเลียเพิ่มขึ้นเพราะน้ำหนักเธอ และเมื่อเท้าเธอโดนตูดครอล เขาน้ำแตก

แต่เมื่อซีเลียกำลังจะชักดาบ ไมล่ามมายั้งหลังเธอคล้ายกัน

เพิ่มเติมจากการเอะอะก่อนหน้า มันมีความรู้สึกตื่นตัวทั่วทั้งคฤหาสน์ขณะยามคฤหาสน์กับคนรับใช้รวมตัวกันรอบๆเพื่อดูว่าอะไรเกิดขึ้น

อะไรเมื่อพวกเขามาเห็นคือภาพครอลน้ำแตกอย่างต่อเนื่องพร้อมสองไม้ในตูดเขา

ในท้ายที่สุดครอลสามารถหนีได้พร้อมเจี๊ยวเขายังอยู่เป็นอัน แต่สองวัตถุอันถูกยัดเข้าไปในรูทวารเขาก่อให้เขาเกิดนอนติดเตียงไปสองสัปดาห์

มากกว่านั้น มีข่าวลือว่าเขาเป็นบ้ากามกระจายออกไปกว้างเป็นความรู้ของทุกคนผู้ทำงานในคฤหาสน์

อัลม่ายังอยู่เหนือทุกอย่างพูดไปแล้วเสร็จไปแล้ว แต่เธอไม่เคยไปเพื่อเจอโลล่าและมิร่าเลย

—————————————

–มุมมอง เอเกอร์–

เรื่องราวข้างเคียง: เคซี่ดอง

「พูดถึงแล้ว เธอ…… ทำไมเธอเขียวจังล่ะ? บวกกัน กลิ่นเธอเปรี้ยวด้วย」

(ว้าาาาาา ฮิค ฟืด)

ผมสามารถทำให้ความจริงออกมาจากเคซี่ผู้ร้องไห้

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน

เคซี่รู้สึกหิวและแอบเข้าไปในครัวและพยายามจะขโมยบางอย่างจากถึงแตงกวาดอง

อย่างไรก็ตาม เท้าเธอลื่นและเธอตกลงไปในถัง ฝังอยู่ใต้แตงกวาดอง

หนึ่งในพ่อครัวมาและตรวจข้างในถัง แต่โชคร้ายสำหรับเธอ เขาเป็นบางคนผู้ “ไม่เห็น” เคซี่ ดังนั้นเขาแค่ปิดฝาถังและวางหินหนักไว้ข้างบน

เคซี่ร้องไห้อย่างอ่อนแอร้องไห้แล้วร้องไห้อีก จนกระทั่งในที่สุดซีเลียรู้และแค่เปิดถัง อย่างไรก็ตาม ณ จุดนั้น เคซี่ถูกดองอย่างดีไว้ประมาณหนึ่งสัปดาห์และดองอย่างดิบดี เปลี่ยนเธอเป็นสีเขียวชัดเจน

เห็นว่า เหตุผลสำหรับว่าทำไมที่เธอวิ่งผ่านกำแพงระหว่างร้องไหนในตอนั้นเพราะความตกอกตกใจอันเธอรู้สึกหลังจากเห็นสีของเธอเปลี่ยนอย่างย่ำแย่ในกระจก

「เปลี่ยนสี…… ตรงๆแล้วเธอทำมาจากอะไรกัน?」

ผมกดกายเธอลงหนัก เธอบิดเบี้ยวอย่างถาวร ดังนั้นผมสงสัยมาก

(หนูจะรู้นั่นได้อย่างไรเล่า ที่สำคัญกว่านั้น หนูจะทำยังไงถ้าหนูแค่กลับไปที่หนูเป็นปรกติไม่ได้?

「เธอเป็นผู้ช่วยชีวิตแคทเธอรีนและเด็กเหล่านั้น อย่าถือความจริงว่าเธอเขียวเลย」

ผมกอดเธอใกล้แล้วจูบเธอ

「……เธอรสชาติเหมือนแตงกวาดอง」

(ว้านนนนนนนนนน)

โดยบังเอิญ ในที่สุดเคซี่ก็เปลี่ยนจากเขียวสู่เขียวอ่อน จากนั้นสู่เหลือง และจากนั้นอ่อนขี้นและอ่อนขึ้นจนในที่สุดกลับสู้ปรกติหลังจากสองสัปดาห์

—————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 158,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000

สินทรัพย์: 62,400 ทอง

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยาผู้ท้อง), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), เคซี่ (ผี), มิตตี้ (คู่หมั้น), เมลิสซ่า (คู่หมั้น), มาเรีย (คูหมั้น), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คู่หมั้น), โยกุริ (นักเขียนบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (นักเวทย์), อัลม่า (ไม่มั่นคง), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก, ในเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, อีคาเทอรีน่า, อมตะ (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คอลลด์, กิลบาร์ด, ไรเนอร์ (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวอุปถัมภ์)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย, กลม), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (ตูดบาดเจ็บอย่างหนัก), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน เหนื่อย), ทริสตัน (อยู่กับบ้านไม่ไปไหน), แคลร์ และ ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้าฝึก), ลิเลียน (ดาราหญิง)

แม่: มาเซลีน (หลงเสน่ห์เล็กน้อย)

ลูกสาว – สเตฟานี่, บริตเจ็ต, เฟลิซี่

โพลเต้ (ผู้กำกับนักเรียน), เกรเทล (สุนัข)

ประเทศอื่น:

เซเลสติน่า (ราชินีแห่งมอลต์), โมนิก้า (นางกำนัล), คลอเดีย (อยู่ในความขัดแย้ง), คลาร่า (คอยไปด้วยกันกับคุณหญิง)

คู่นอน: 198, เด็กผู้เกิดแล้ว: 43

—————————————

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย