ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 184 ผู้คลั่งมากราโด - novel-lucky

184 ผู้คลั่งมากราโด

19 – 24 นาที

—————————————

–มุมมอง เอเกอร์–

ตะวันขึ้นในตอนเช้าขณะผมยืดตัวบนเตียง

มีแค่แคทเธอรีนลามกกับเมลิสซ่าที่เข้ามารุมหว่างขาผมตอนนี้

สาวๆคนอื่นที่นี่ในห้องนอนอยู่ด้วย แต่ทุกคนค่อนข้างจะหลับเหมือนท่อนซุง

ผมโอบกอดได้แค่พวกเธอสองคนตอนนี้ แต่ผมมีบางอย่างที่ผมต้องทำเช้านี้

「นั่นดี ฉันมีธุระจะต้องไป ดังนั้นสนุกกับกัน」

「ไดดดด้」「เอาล่ะนะแคทเธอรีน」

เมลิสซ่ารีบใส่เอ็นปลอม เชื่อมต่อกับแคทเธอรีนจากนั้นผมได้ยินเสียงคราง

ตอนนี้ ผมสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นทำอะไร?

แน่นอน ที่ซึ่งผมมุ่งหน้าไปเป็นโรงม้า

ผมเรียกผู้เฝ้าที่ผมปล่อยทิ้งไว้หน้าโรงม้าเผื่อไว้

「มีอะไรผิดปรกติมั้ย」

「ม-ไม่มีครับท่าน…… เธอทำเสียงทั้งคืนแต่ไม่หนี」

แต่ผมไม่ได้ยินอะไรสักอย่างจากโรงม้าตอนนี้ สิ่งเดียวที่อยู่ในบริเวณซึ่งผมผูกผู้หญิงคือเชือก

「จึ เธอวิงหนีเหรอ」

ผมคิดว่าเธอหนีใต้เงาของกลางคืน แต่ผมได้ยินเสียงลางๆมาจากข้างหลังโรงม้า

ผมแอบดู ตรวจดูว่าชวาร์ซเป็นคนที่ทำบางอย่างไหม

「*เซ็นเซอร์*」

ผู้หญิงเปลือยคลานไปข้างใต้ตัวชวาร์และตอนนี้*เซ็นเซอร์*

*เซ็นเซอร์* ชมม้าด้วยคำหวานระหว่างนั้น

ชวาร์ซส่ายหัวเล็กน้อยคะยั้นคะยอให้ทำมากกว่านี้อีก

「……อะไรเกิดขึ้นที่นี่ ?」

อวัยวะเพศของผู้หญิง ซึ่งเธอเปิดเผยอย่างน่าอับอาย ส่วนใหญ่แล้วรับ*เซ็นเซอร์* 1 เมตร เมื่อเห็นว่ามันบวมมบานขนาดไหน

「เฮ้ เธอ」

ผมเรียกผู้หญิงและเธอจ้องผมกลับมาเขม็ง

「โอ้เงียบเลย! *เซ็นเซอร์*ชวาร์ซซามะอยู่ตอนนี้ ดังนั้นอย่างเข้ามาขวางทาง!」

มันดูเหมือนเธอบ้าไปแล้ว

ชวาร์ซร้องอย่างภาคภูมิใจ

ผมไม่คิดว่าม้าเหมือนเขาจะทำให้ผู้หญิงตกหลุมรักได้แค่หนึ่งคืน

「ชวาร์ซซาม้า…… หนูจะทำทุกอย่างเพื่อได้มาซึ่งความรักจากท่าน…… หนูเป็นทาสเนื้อของท่าน」

ผู้หญิงลูบขาหลังชวาร์ซอย่างรักใคร่แล้วถูแก้มเธอกับมัน

แต่ผมไม่เคยมีแผนจะทำให้ผู้หญิงเป็นทาสเนื้อม้า.

「……อะไรคือชื่อและจุดตำแหน่งของคนที่ส่งเธอ?」

「ผู้ใดจะบอกเรื่องนั้นกับนาย ฉันยอมตายเสียดีกว่าที่จะบอกบางคนอย่างนาย」

มันดูเหมือนเธอไม่อยากจะพูดกับผม

「เฮ้ชวาร์ซ」

ชวาร์ซร้องดั่งจะบอก ‘ให้ตายสิ’ และกระทืบเท้าด้วยหนึ่งขาของเขา

เขาต้องบอกให้เธอตอบผมแน่

「เอ๋! ข-ขอโทษค่ะ ชวาร์ซซามะ ฉันเข้าใจแล้ว หนูจะบอกผู้ชายคนนั้นทุกอย่าง…… ดังนั้นได้โปรด หนูขอร้องท่านว่าอย่าเกลียดหนู หนูจะไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ต่อไปถ้าท่านเกลียดหนู」

ผู้หญิงจูบ*เซ็นเซอร์* ของชวาร์ซรัวๆก่อนจะหันมาหาผม

เธอเข้าใจว่าเขาพูดอะไรหรือ?

「นี่ ฉันจะบอกทุกอย่าง ดังนั้นเร็วๆแล้วถาม」

ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้?

สอบสวนเธอ แต่ผู้หญิงไม่ลังเลที่จะบอกเราทุกอย่างดั่งการต่อต้านที่เธอมีเมื่อวานมันโกหก

「ชื่อผู้นำคือชายชื่อแมกซิมิเลียนผู้ทำตัวเป็นผู้บัญชาการเหล่ารองระหว่างสงคราม ที่เมื่อเขาเห็นกองทัพของเขาจะพ่ายแพ้อย่างเลี่ยงไม่ได้ เก็บสินทรัพย์ของเขาจากเมืองใกล้ๆแล้วหนีจากสสตูร่าไปถึงนครรัฐ…… เพื่อให้แม่นยำกว่านั้น เขาประจำการอยู่ที่อโตรัวโพลิส」

ลูโอโพลทำสีหน้าบูด

「เขาสนิทกับนายกเทศมนตรีของอโตรัวโปลิส ใช้บ่อสินทรัพย์ของเขา เขามีอิทธิพลกับซากจากหลายบริเวณและวางพวกเขาใต้การสั่งการของเขา เห็นว่าตั้งชื่อพวกเขาว่าผู้คลั่งใคล้มากราโด」

ผู้หญิงหันสายตาไปโดยพูดว่าเธอไม่รู้รายละเอียดอะไรไปมากกว่านั้นอีกแล้ว

「ฟุมุ…… ฉันเข้าใจแล้ว」

ผมแน่ใจว่าผู้หญิงไม่ได้โกหก

「ฉันไปได้แล้วมั้ยตอนนี้? ฉันให้ชวาร์ซซามะรอไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว」

「…… ทำตามใจเลย」

ผู้หญิงรีบโยนเสื้อผ้าออกและวิ่งไปที่คอกม้า

ผมยังไม่รู้สึกอยากโอบกอดเธอ แต่เธอยังมีคู่หน้าอกและนมที่สวย

ทั้งหมดของมันเป็นของชวาร์ซแล้วตอนนี้ หือ

เมื่อผู้หญิงเข้ารั้วไปที่โรงม้า เธอวางมือที่รั้วและส่ายก้น

ชวาร์ซไม่ลังเลที่จะ*เซ็นเซอร์* กับ *เซ็นเซอร์…… ช่างเป็นการครางที่เหลือเชื่อ

ผมบอกได้แม้แต่ไกลๆว่าท้องเธอปูดจาก*เซ็นเซอร์* ผมประทับใจที่มันยังไม่แตก

「อะไรหลายอย่างเกิดขึ้น แต่ฉันเดาว่าเราได้รับข้อมูล」

ผมปล่อยให้ผู้หญิงที่ดูแลการ*เซ็นเซอร์*ของชวาร์ซเพราะมันสะดวก

ผมให้เธอเป็นทาสเนื้อม้าคนเดียวเท่านั้นไม่ได้

「อย่างไรก็ตาม มันค่อนข้างมีปัญหา อโตรัวตั้งอยู่ในกลางเมือง เราแค่โจมตีพวกเขาไม่ได้และกดดันพวกเขาให้ส่งมอบสิ่งที่เราต้องการไม่ได้」

นครรัฐทั้งหมดเป็นอิสระจากกันและกันและบางทีพวกเขาสู้กับพวกเดียวกันเอง อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาไม่มาด้วยกันบ่อยครั้ง พวกเขาทั้งหมดตื่นตัวกับภัยคนนอก

ถ้าเรานำทหารและโจมตีหนึ่งในพวกเรา พวกเขาจะรวมเป็นหนึ่งและต่อต้านผม

「เมืองทั้งหมดของพวกเขาเป็นป้อมปราการที่มั่นคงและพลเมืองจะคงภักดีกับเมืองของพวกเขา ดังนั้นมันจะยากที่จะนำพวกเขามาข้างนอก」

「จริง…… อาณาจักรก็จะแบ่งกองกำลังจากการปกครองของมากราโด พวกเขาน่าจะลังเลที่จะเดินทัพกองกำลังทหารใหญ่」

「เราใช้กำลังดิบเราด้วยตัวเราเองไม่ได้ แต่มันอาจเป็นไปได้ถ้าเราแค่ทำให้อโตรัวเป็นศัตรูเรา」

แต่มันง่ายอย่างคาดไม่ถึงที่จะอนุญาตให้นครรัฐอื่นมา

สำหรับตอนนี้ ผมจะบอกราชา…… ไม่ ผมจะทำให้รีเบคก้าติดค้างผมโดยการบอกเธอ

「ฉันก็ต้องการใช้เวลามากกว่านี้คิด จนกว่าจะถึงตอนนั้นเราควรเพิ่มยามเมืองในราเฟน」

「นายพูดถูก โชคที่ฉันมีเงินเหลือใช้ ฉันจะก่อตั้งเหล่าศาลเตี้ยด้วยคนที่อยู่ที่นี่ก่อนสงคราม ถ้าฉันมีค่าตอบแทนรวมไปด้วย ฉันมั่นใจว่าจะมีผู้สมัครเยอะกว่าที่จะร่วม」

「ความคิดดี มาทำการเตรียมการทันทีเถอะ」

อดอล์ฟไม่ลังเลกับนี่ด้วยเหมือนกัน

ผมสงสัยว่าผมบีบสระน้ำที่นนน่าอยากได้ไปในรายการของเขาได้ไหม

นาจะไม่ มันจะมีอิทธิพลกับงานอื่น

「ไม่ว่าอย่างไร เราต้องตัดพวกเขาที่ราก มันไม่ได้มีแตพันสองพันคนจากมากราโดผู้ที่จะแค้นโกลโดเนีย แม้ว่าเราจะขยี้หนึ่งซึ่งมาหาเรา แต่มันจะไม่หยุดอะไรเลย」

ลีโอโพลต์หยุดเคลื่อนไหวไปเล็กน้อย

「ผมอาจจะพิจารณาด้วย ผมอาจจะไม่สามารถทำได้ในหนี่งวัน แต่ผมจะคิดแผน」

ถ้าเขาพูดอย่างนั้นมันดีกว่าในการปล่อยไว้กับเขา

「ได้เลยถ้าอย่างนั้นฉันจะฝากไว้กับนาย ให้ฉันรู้ถ้านายต้องการเงินหรือกำลังคน…… และอีกหนึ่งเงื่อนไข」

「และนั่นคือ?」

「ทำให้ไอโง่ทริสตันนั้นคิดด้วยกันกับนาย ยกเว้นนายสั่งเขา เขาจะไม่ทำอะไรสักอย่างจริงๆ」

โยกุริใกล้ไปทางนั้นระยะเวลาสั้นๆ แต่เธอยังทำอะไรบางอย่างแม้ว่ามันเป็นการกระทำที่โง่เขลา

ทริสตันแค่สะสมหนังสือและไม่เคยออกมาจากห้องเขาเลย

「เข้าใจแล้ว ผมจะส่งต่อคำสั่งให้กับเขา ถ้าเขาไม่เคารพผมจะโยนเขาออกจากห้อง」

「นั่นไม่เป็นไร ฉันจะให้นายรับมือกับมัน」

ตอนนี้ผมแค่ต้องเชื่อลีโอโพลต์และรีเบคก้า และจากนั้นผมควรเสริมการป้องกันรอบคฤหาสน์ด้วยเหมือนกัน

อุมุ นั่นเป็นการสนทนาที่มีประโยชน์

นั่นจะเหนื่อยในหลายแบบ และผมรู้ว่ามันยังไม่บ่ายมาจบงานวันนี้ที่นี่เถอะ

「อ๊ะ……」

「โอ้เฮ้」

ผมกำลังจะเดินในเมือง แต่ผมมาเจอมาเซลีนที่กำลังแอบไปทั่ว

ผมสงสัยว่ามีอะไร เพราะปรกติเธอไม่ไปไหนเลยนอกจากห้องในทิศตะวันออกที่ไว้สำหรับเธอและลูกสาวเธอและสวนกุหลาบในความกลัวว่าจะเจอคนรับใช้ใดๆ

「มีอะไร?」

「พวกเราชาหมด…… หนูกำลังคิดเกี่ยวกับการเอามาจากห้องทานอาหาร」

「ฟุมุ…… ฉันจะไปหยิบมันให้เธอ」

ณ เวลานี้แม่บ้านควรจะพักในห้องกินข้าวและพวกสาวๆเหล่านั้นส่วนใหญ่ควรมาที่นี่หลังจากการกดขี่ของเทรีย

ถ้ามาเซลีนไปที่ห้องกินอาหาร เธอน่าจะถูกเปิดเผยจากการจ้องไม่เป็นมิตร

「ขอบคุณมากๆค่ะ」

ผมนำผู้หญิงผู้ก้มหัวไปสู่กล่องสำหรับใบชา ซึ่งผมหยิบและเติมมันให้เธอและจากนั้นคืนกลับไป

「รู้สึกอยากให้ฉันโอบกอดเธอเร็วๆนี้ไหม」

「ห- หนูพร้อมอยู่ตลอด」

ดวงตาเธอไปหลายที่อย่างไม่ควบคุม

หัวใจเธอยังไม่เปิด

ผมกอดมาเซลีนและวางริมฝีปากไปบนเธอ

「นื้ออ!」

ผมปล่อยเธอไปหลังจากเก็บปากไว้ที่นั่นสักพัก

「ฉันจะรอเธอ」

「…….」

มาเซลีนเปลี่ยนเป็นแดงและเดินไปห้องของเธอ

แต่ดูเหมือนเธอไม่ได้เกลียดมัน

ผมต้องไม่รีบเกินไป ผมจะละลายหัวใจเธอช้าๆและมีความสุขกับร่างกายเธอในท้ายที่สุด

ลูกสาวคนโตสเตฟานนี่ก็วิตกกังวลแต่ไม่ได้เกลียดมันด้วยเหมือนกัน

ลูกสาวคนเล็กเฟลิซี่ผู้หลงไหลสนใจแต่แมวนั้นขี้กลัวแต่เธอติดผมมากที่สุด และจากใจผมกินเธอได้แล้วตอนนี้

「ปัญหาคือลูกสาวคนกลางบริตเจ็ต…… เธอพิสูจนฺ์ว่าค่อนข้างมีปัญหา」

เธอโกรธจริงๆเมื่อผมลูบก้นเธออย่างล้อเล่น และเธอแทรกเข้ามาเมือเธอเห็นแม่เธอแสดงจุดอ่อน

「บางทีฉันควรจะข่มขืนเธอและให้เธอตกหลุมรักความเสียว…… ไม่ มันจะทำให้คนอื่นเสียความเชื่อใจในฉันถ้าฉันล้มเหลว」

นอกจากนี้มันขัดกับแนวของผม

「ถ้าอย่างนั้นบางทีทำให้เธอกินเหล้าแล้วหลับ ไม่นั่นจะไม่ได้ผล」

「อะไรน่าสงสัยที่ท่านพูดนั่นน่ะ?」

เสียงที่น่ารังเกียจนั้นมาจากซีเลีย ผู้ที่เห็นผมกำลังจะซั่มเธอในทางเดินและทำให้เธอเป็นนักโทษของความเสียว

「ไม่มีอะไร แค่แผนในอนาคตบางอย่าง……」

ผมดูรูปลักษณ์ซีเลีย

เธอกำลังใส่กางเกงขาสั้นแต่ต้นขาเธอดูใหญ่ขึ้น เธอใส่เสื้อแขนสั้นที่เปิดเผยใต้วงแขนเธอ

「ฉันรู้ว่ามันฤดูใบไม้ผลิแล้ว……แต่ไม่ใช่เธอหนาวที่ใส่อะไรบางอย่างแบบนั้นเหรอ?」

แต่ถึงอย่างไร ใต้วงแขนเหล่านั้นคือใต้วงแขนที่สวยผมสงสัยว่าเธอจะให้ผมเลียไหม

「หนูกำลังจะฝึกแล้วตอนนี้ หนูเสียความอึดไปเยอะระหว่างเวลาที่กระดูกหนูรักษาหลังจากทั้งหมด」

「อาา ร่างกายหนูอ้วนขึ้นด้วยจริงๆ」

อากาศรอบเธอแข็งไป

「ต-ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ท่านสังเกต!?」

「ค่อนข้างจะเร็วมันน่าสะดวกที่ได้เห็นหนูอ้วนขึ้นระหว่างเราอยู่กันที่เมืองหลวง และพี่ป้อนของหวานหนูด้วย」

ซีเลียล้มไปบนเข่าบนพื้นจากความตกอกตกใจ

「หนูพยายามจะซ่อนมันด้วย…… หรือ ท่านทำนั่นโดยรู้ว่านี่จะเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ!?」

ซีเลียใกล้เข้ามากับผมพร้อมตามีน้ำตา

อะไรผิดกับนั่น เธอน่ารักกว่าเมื่อเธออ้วนนิดหน่อยอยู่ดี

「แน่นอนมันไมมีอะไรเป็นแบบนั้นเลย! การสามารถหยิกหยิกผิวที่ท้องคือสัญลักษณ์ของผู้หญิงอายุมากกว่า……」

เมลปรากฏอยู่มุมของทางเดินและส่งต่อรอยยิ้มดูน่ากลัว

「……อะแฮ่ม นั่นทำไมหนูอยากจะได้การฝึกที่รุนแรงจนกว่าความอึดและรูปลักษณ์กลับสู่ปรกติ」

ฟุมุ เข้าร่วมกับซีเลียอาจเป็นความคิดที่ดี

「พี่จะไปด้วยกันกับหนู ที่ไหนที่หนูจะทำมัน?」

「เอ๋!? นี่ไม่ได้สำคัญพอสำหรับเอเกอร์ซามะที่จะเสียเวลากับมัน!」

「มันไม่เป็นไร พี่คิดว่ามันมีความสุขสำหรับสองเราที่จะฝึกกายเราด้วยกัน」

ซีเลียรู้สึกซาบซึ้งสุดขีดและยิ้มอย่างตื่นเต้นและมีความสุข

แค่ได้เห็นสีหน้าบนใบหน้าของเธอมันมากกว่ามีค่าพอสำหรับผม

ซีเลียและผมเดินกันไปทิศตะวันออกเฉียงใต้ของราเฟน และไปถึงสนามเปิด…… หนึ่งของที่ซึ่งยังเหลืออยู่ซึ่งว่างแม้ว่าด้วยการพัฒนาเมืองทั้งหมดผ่านไป

「แต่ ที่นี่ไม่ต่างจากสนามข้างนอกกำแพง พ่อคิดว่ามันพัฒนาไปแล้ว」

「เมืองมีบริเวณใหญ่ผิดปรกติหลังจากทั้งหมด ดั้งความคาดหวังของเมืองคือหนึ่งเหตผลหลักที่ทำการพัฒนา」

เข้าใจแล้ว ที่เปิดนี้มีประโยชน์สำหรับขบวนรถเกวียนหรืออนุญาตให้กองทัพเตรียมการสำหรับการฝึกได้ มันจะทำหน้าที่เป็นพื้นที่เก็บของพร้อมใช้หรือทหาร

「หนูคิดว่าเราควรใช้ที่นี่」

ซีเลียอยากจะทำการฝึกในมุมของบริเวณที่พื้นผิวของพื้นปกคลุมในหญ้าแห้ง

มันจะสร้างภาระกับขาถ้าเราใช้บริเวณพร้อมด้วยพื้นไม่เท่ากัน

ส่วนใหญ่แล้วไม่มีใครเห็นเราได้ที่นี

「ก่อนอื่น……หนูอยากจะเสียรอยพับบนท้องของหนู」

ซีเลียหยิกท้องอย่างน่าสงสาร

ดั้งเดิมแล้วร่างกายซีเลี่ยแน่นและมีกล้ามเนื้อยืดใต้ผิว

ผมแอบลูบท้องของเธอเมือผมโอบกอดเธอเมื่อวานและมันรู้สึกนุ่มนิ่ม

「ฉันจะกดมันให้เธอ」

ซีเลียม้วนเอาหลังลงและผมจับขาเธอนิ่งๆ

「มาอุ่นเครื่องโดยการทำนอนลุกนั่ง……」

ซีเลียยกครึ่งร่างท่อนบนของเธอทันที

สามฝึกมาในฐานะทหารดังนั้นลุกนั่ง 100 หรือ 200 นั้นเรียบง่าย

「ฟู่นนน-! หือ? ฟู่นนนนน……」

เธอทำไม่ได้แม้แต่หนึ่งแต่เธอทำมันได้ถึงครึ่งทางแต่หลังจากดิ้นรนสักพัก เธอนอนกลับลงไปอย่างไร้ชีวิตกลับไปข้างล่าง

「หนูไม่คิดว่าหนูจะทื่อลงถึงเพียงนี้……」

「พี่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแต่พี่ขอโทษ」

เธอเสียความอึดไปแค่โดยได้รับบาดเจ็บแต่ลืมตัวและปล่อยให้เธอกินน้ำตาลทั้งหมดนั่นทำให้ไขมันส่วนเกินบนท้องของเธอเข้ามาขวางทาง

ผมต้องรับผิดชอบไม่ว่าวิธีใดวิธีหนึ่ง

「ถ้าหนูมาถึงจุดนี้พี่จะมอบจูบให้หนู」

「เอ๋ ได้เลย งื้ออองื้อออออ…… เอออ้!」

เกร็งท้องของเธอ ซีเลียสามารถจะยกหัวของเธอขึ้น แม้ว่าหน้าเธอเปลี่ยนเป็นแดง ถึงที่ซึ่งผมบ่งบอกว่าจะมากจูบเบาๆให้เธอบนริมฝีปากก่อนเธอนอนกลับไปอีกครั้งพร้อมด้วยหน้าที่ดูโล่งใจ

「ถ้าอย่างนั้นหนูทำมันได้หลังจากทั้งหมด พี่จะมอบจูบทุกครั้งที่เธอทำหนึ่

งครั้งดังนั้นทำเต็มที่」

「ด-ได้! หนูจะทำ!」

เหมือนสัญญาริมฝีปากเราสัมผัสกันทุกครั้งที่เธอทำลุกนั่งได้หนึ่งครั้งและสำหรับสิบครั้ง ผมจับหัวเธอสำหรับจูบลึกพร้อมลิ้น

สิ้นหวังที่จะได้รับริมฝีปากผม ซีเลียทำการลุกนั่งทำแล้วทำอีก

「สอง…… สองร้อยกับสามสิบ! ฮ่าาา ฮ่าาา…… หนูทำได้อีก!」

「ไม่…… พี่คิดว่ามันได้เวลาหยุดแล้ว นี่สมควรจะเป็นแค่การอุ่นเครื่อง」

นอกจากนี้ผมไม่อยากเห็นท้องของซีเลียใหญ่และแข็ง

ผมได้รับชุดใหญ่พอกับเนื้อปูดจากการลูบอิริจิน่าแล้ว

「ต่อไปหนูคิดว่าจะทำการวิ่งเพื่อให้เสียไขมัน」

「พี่ก็ไม่ได้ทำการวิ่งด้วยหลังๆ ดังนั้นพี่จะเข้าร่วมด้วย」

ซีเลียมีความอึดที่น่าตกใจ

ร่างกายเธอมันถึงจุดที่เป็นผู้ใหญ่แล้วและแน่นอนว่าเธอจะไม่ถูกแซงโดยทหารทั่วไป

「ฮฮฮฮฮฮี่……. ฟฟฟฟฟฟู่…… มัน- มันไม่ควรเป็นแบบนี้……」

ซีเลียวิ่งรอบๆเป็นวงกลมในพื้นที่เปิด แต่ลมหายใจเธอแรงหลังจากไม่กี่นาทีและเธอเริ่มช้าลง

เพราะเธอไม่ได้ขยับร่างกายเธอมาก กำลังกายเธอเสื่อมถอยไป แต่ผมว่านั่นชัดเจนจากเมื่อเห็นว่าไขมันเธอมันมากเท่าไร

「นั่นเพิ่งแสดงให้เห็นว่าออกกำลังกายรายวันมันสำคัญขนาดไหน」

「ฮฮฮฮี่ ฟฟฟฟู่ ฮฮฮฮี่ ฟฟฟฟู่ หนูไปต่อไม่ได้แล้ว……」

ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน เธอเหนื่อยตัวเองเร็วเมื่อคืนเมื่อเธอเหวี่ยงสะโพกของเธอบนผม

「ซีเลียมันมีก้อนหินเหลี่ยมอยู่ตรงนั้น」

มันต้องเป็นวัตถุดิบเหลือจากการสร้างบางอย่างที่ถูกทิ้งไว้ที่นี่

อย่างสะดวก บริเวณรอบข้างถูกล้อมไปด้วยหญ้าแห้ง

「ฮ่าาฮฮฮี่…… ฮ่าาาาฮฮฮฮี่…… และมันทำไม?」

「ถ้าหนูไล่พี่ได้ขณะพี่วิ่งพี่จะสร้างความรักกับหนูตรงนั้น มันจะเป็นเวลาหนึ่งต่อหนึ่งโปรดของหนู」

「เอ๋…… ต-แต่ถ้าบางคนเห็น-」

「ไม่มีใครอยู่รอบๆที่นี่และไม่มีอาคารรอบๆด้วยเหมือนกันถ้าเราอยู่ต่ำๆบนพื้นไม่มีใครจะรู้」

หลังจากเวลาไม่นานของซีเลียเงียบ เธอเพิ่มความเร็วกระทันหัน

ผมยิ้ม เพิ่มความเร็วของผมเองและเก็บตัวผมไว้หน้าเธอแค่พอให้เธอไม่ทัน

มันก็ไม่นานที่คนไล่ตามคือลูซี่

ตอนนี่ ผู้หญิงคนหนึ่งไล่ผมเพื่อกายผม

「หนูโตขึ้นเยอะมากด้วย」

「ล-ไล่ตาม!」

ผมยุ่งกับการคุยกับเจี๊ยวตัวเองและปล่อยให้เธอไล่ตามมันช่วยไม่ได้ ผมต้องถือข้อตกลงของผม

ผมหยิบซีเลียที่หายใจหนัก

「พี่จะแทง 20 ที เมื่อพี่เสร็จ เราจะแข่งอีกครั้ง」

เพราะทั้งหมดมันจะไม่ดีที่จะทำมันมากเกินไปจนสะโพกเรายอมแพ้

「ห-หนูจะทำให้ท่านเห็นว่าหนูไล่ทันทุกครั้ง!」

เราวิ่งซ้ำเป็นวงกลม สร้างความรัก และวิ่องตลอดทางจนถึงเย็น

มันแค่วันแรกของการฝึก แต่มันรู้สึกเหมือนซีเลียดูผอมลงเล็กน้อย

「กินอาหารดีๆด้วย มันจะไม่มีความหมายถ้าหนูไม่มีพลังงาน」

「ได้! และอืม…… หนูจะฝึกจากพรุ่งนี้ไปด้วย……」

「แน่นอน พี่จะมากับหนูจนกว่าหนูจะพอใจ」

ซีเลียยิ้มเต็มที่ขณะเธอเขมือบอาหารเย็นเข้าไปในท้องของเธอ

ที่อัตตรานี้ ผมเห็นเธอกลับไปเป็น ซีเลียที่กระฉับกระเฉงและเพรียวแข็งแรง

「ซีเลียซังเงาทั้งตัวเลย…… นั่นใช่ขนมหวานจริงๆเหรอ?」

「มันค่อนข้างกลิ่นเหมือนผู้หญิง」

ฟุ่ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

—————————————

–มุมมอง บุคคลที่สาม–

ไม่นานหลังจากนั้นในนครรัฐ เมืองหนึ่ง

ผู้ชายหลายคนห่ออยู่ในผ้าคลุมดำกระซิบในซอยเปลี่ยว

「หลังจากพวกนายเสร็จส่วนของนายแล้วมาเจอกันในจุดที่เราตกลงกัน…… และในโอกาสน้อยๆที่นั่นเป็นไปไม่ได้ล่ะ?」

「เมื่อมีโอกาสของการถูกจับ และเมื่อโอกาสหนีหายไป……」

ผู้ชายนำมีดสั้นออกมาจากข้างในผ้าคลุม

มีดถูกอาบในน้ำดูเหมือนพิษและมีหยดหนึ่งหยดอย่างเป็นลางร้ายลงปลายของใบมีด

「แม้ว่าพวกนายฆ่าตัวตายครอบครัวจะถูกปกป้องอย่างดีและใช้ชีวิตอย่างหรูหราได้ อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกนายได้ถูกจับและนายเล็ดข้อมูล ทุกอย่างจะถูกปฏิเสธจากครอบครัวของนายและพวกเขาจะถูกโยนไปข้างท้าง เก็บนั่นไว้ในใจ」

「「ครับท่าน」」

พร้อมด้วยการยกเว้นชายคนกลางชายพึมพำกับตัวเอง

「ช่างเป็นวิธีสกปรกเหมาะกับพวกซากสกปรกของมากราโด」

—————————————

「ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันค่อนข้างจะเมาวันนี้ ช่างเป็นความรู้สึกที่ดี!」

「โอ้ฉัน ลุนเทกซามะหน้าแดงเต็มที่เลย」

「ท่านยังหล่อเมื่อท่านเมา」

ชายเดินอย่างไม่มั่นคนถูกยกโดยผู้หญิงจากแต่ละข้าง

「ฉันรู้สึกดีมาก~ สามเราควรไปสนุกด้วยกันเมื่อเรากลับไป~ ฉันจะให้พิเศษด้วย~」

「คิ่ย้า~ ช่างน่ารัก~!」

「อย่างที่คาดกับหนึ่งพ่อค้าใหญ่ในโปลิสลุนเทกซามะ!」

「……」

ชายมีผ้าคลุมดำยืนต่อหน้าสามผู้มีสุข

「นี่อะไร~? นาย~ นายคิดว่าฉันเป็นใคร~」

「นายคือประธานพ่อค้าลุนเทกถูกไหม?」

「……ถ้านายรู้ ถ้าอย่างนั้นออกไปไกลๆ ถ้าฉันใช้อำนาจฉันกับบางคนแบบนาย……」

ชายชักดาบจากข้างในผ้าคลุม

「เราเป็นผู้คลั่งไคล้มากราโด และนายปฏิเสธคำขอของเราที่จะสนับสนุนเราด้วยเงินนาย บาปที่ถ่มน้ำลายบนความยุติธรรมโดยการจมอยู่กับเงินเหมาะสมแก่ความตาย」

「นายพูดอะไร!? นายมันแค่ผู้รอดชีวิต…… เปลี่ยนโกลโดเนียเป็นศัตรูของนายแลกเปลี่ยนมันแค่-」

ชายเมินลุนเทกและเหวี่ยงดาบใส่เขา

「ลงโทษจากสวรรค์!」

「กิ่ย้าาาาาาาา!」

ใบมีดชายวิ่งลงไหล่ลุนเทก และจากนั้นชายแทงคอลุนเทกและจบชีวิตเขาเมื่อเขาล้มลงพื้น

เลือดจำนวนมากเริ่มนองรอบกายของเขา

「ฆาตกร!」「ใครก็ได้ ใครก็ด้ายยยยย! กิ่ย้าาาา!」

ชายเฉือนหลังหนึ่งผู้หญิงผู้เริ่มวิ่งและกรีดร้องขอความช่วยเหลือ จากนั้นทิ้งดาบก่อนออกไปจากจุดเกิดเหต

การโจมตีคล้ายกันเกิดพร้อมๆกันในเมือง และเมืองที่หนึ่งครั้งเคยเป็นสงบสุขกลายเป็นถูกห้อมล้อมด้วยความวุ่นวาย

ในแต่ละเหตุการณ์เหล่านี้ เป้าหมายคือบุคคลและคนรู้จักผู้ปฏิเสธจะร่วมมือกับกลุ่มแมกซิมิเลียนที่เรียกตัวเองว่าผู้คลั่งไคล้มากราโด

ในคืนหนึ่ง ห้าคดีของการฆาตกรรมเกิดขึ้นและจำนวนผู้เสียชีวิตนั้น 12 คน จากผูักระทำ 8 คน 3 คนนั้นฆ่าตัวตายระหว่างอีก 5 คนสามารถหนีไปได้จากการโจมตีอย่างมีทักษะ มันชัดเจนว่าพวกเขาได้ทำการเตรียมการมาอย่างดิบดีและมีคนอื่นช่วยในการหนี

—————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 158,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000

กองทัพส่วนตัว: 7000 คน

ทหารราบ: 4000, ทหารม้า: 1000, พลธนู: 1000, ทหารม้าธนู: 1000

ปืนใหญ่: 15

กองทัพสำรอง: 3000 คน

สินทรัพย์: 62,300 ทอง (คฤหาสน์ใหม่: วางแผน, ดูที่, ค้นคว้า, ทดสอบ -100)

คู่นอน: 198, เด็กผู้เกิดแล้ว: 43

—————————————

แปลโดย: wayuwayu