ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 185 วังวนของการสมรู้ร่วมคิด

185 วังวนของการสมรู้ร่วมคิด

18 – 23 นาที

 

 

–มุมมองบุคคลที่สาม–

นครรัฐ: อโตรัว

ในมุมของนครรัฐอโตรัว มีบ้านคล้ายวังหรูหราในหมู่อาคารอื่นๆซึ่งเรียงรายกันอยู่ข้างกันในย่านมั่งมี……ซึ่งแมกซิมิเลียนใช้ทรัพย์สินไปเยอะบนมันและเป็นที่จำเป็นที่ใช้เป็นฐานของผู้คลั่งไคล้มากราโด

การเป็นคนนอกแล้วยังสามารถตั้งฐานในที่นี่ได้ซึ่งอำนาจของนายกเทศมนตรีแข็งแกร่งหมายถึงว่าเขาเป็นองค์กรผู้ได้รับการสนับสนุนเพียงพอ

「อะไร? การลอบสังหารอันเกี่ยวข้องกับผู้คลั่งไคล้มากราโดและเคว็นตันหรือ?」

แมกซิมิเลียนผู้นั่งข้างบนเก้าอี้เหมือนบัลลังก์อันประดับประดา ฟังลูกน้องของเขารายงานและอุทานออกมาในน้ำเสียงสงสัย

「ครับท่าน! มันก็มีการลอบสังหารอื่นบนลาซูสและบัลโดเอ กับบุคคลผู้มีอิทธิพลผู้ปฏิเสธคำขอเราที่จะขอความร่วมมือในอดีตครับ」

「เป็นไปไม่ได้」

แม็กซิมิเลียนยิ้มเล็กน้อยขณะเขากลืนเหล้าในแก้วของเขา

「ฉันไม่ได้มอบคำสั่งแบบนั้น มันต้องเป็นเนื่องมาจากการแย่งชิงอำนาจภายในหรือผลของผู้ขโมย」

「อย่างไรก็ตามคนผู้ถูกสังหารมะระยะจากทหารชั้นสูงไปถึงผู้ให้ยืมเงินที่ขึ้นมามีชื่อเสียงโดยไม่คำนึงถึงเรื่องตำแหน่ง ทั้งหมดผู้ปฏิเสธที่จะรวมมือกับเรา ผู้คนมาสู่ทิศทางเราจากทุกๆเมืองเพื่อประท้วงและยืนยันความจริง……」

อย่างที่คาด หน้าตาของแม็กซิมิเลียนบิดเบี้ยวไป

「แค่หลอกพวกเขาด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งโดนบอกพวกเขาว่ามันผิดที่คิดว่าเป็นเรา! เราจะยืนยันความจริงด้วยตัวเราเองในระหว่างเวลานั้น」

เมื่อตัวเขารู้เองว่าไม่ได้เป็นผู้มอบคำสั่งสิ่งเดียวที่เขาคิดออกได้คือการตัดสินใจเฉียบผลันของผู้รอดชีวิตที่เหลือรอบๆเมือง

เขาอาจเป็นผู้นำของกลุมที่ผู้คนพากันพาทุกๆคนมา แต่มันไม่ได้เหมือนว่าเขาดูและทุกกลุ่มเล็กกลุ่มน้อยไปในที่ไกลๆ

「เวรเอ้ย…… พวกงี่เง่ารีบร้อนเหล่านั้นทำบางอย่างไม่จำเป็น」

เขามีความสัมพันธ์อันเป็นมิตรกับนายกเทศมนตริของอโตรัวแต่นั่นไม่ได้หมายถึงว่าจะไม่มีแรงกดดันมาจากเมืองทั้งหลายเลย

ก่อนนั่นเกิดขึ้น เขาควรจับตัวผู้กระทำผิดและมอบพวกเขาให้แก่ผู้มีอำนาจที่ถูกต้องให้เป็นพวกนักเลงหัวไม้ผู้ไม่มีอะไรจะเกี่ยวข้องกับผู้คลั่งไคล้มากราโด

「ด้วยการลอบสังหารเยอะขนาดนี้เกิดขึ้น พวกเขาต้องมีพวกเดียวกันอยู่พอสมควร แต่เราจะรู้ทันทีถ้าพวกเขาคือกลุ่มคนพื้นที่ผู้ดูเหมือนพวกเขาจะกระทำโดยไม่ได้รับคำสั่งของฉัน」

ซากที่เหลือหลักๆแล้วกระจายกันอยู่ในมากราโดเก่าและโกลโดเนีย

พวกเขาไม่ควรจะมีบุคคลมากในนครรัฐซึ่งเป็นที่ซึ่งไร้ความหมายที่จะโจมตี

「เราจะสืบสวนทันที」

ลูกน้องรีบออกไปจากประตูและจากไปด้วยความรวดเร็ว

「ให้ตายซี่ การเป็นผู้นำไม่ง่ายเลย」

ไม่ว่าภายใต้สถานการณ์ไหน แมกซิมิเลียนพูดนี่ต่อหน้าลูกน้องไม่ได้ แต่เขาไม่คิดว่ามันเป็นไปได้ที่จะฟื้นมากราโดสู่ความรุ่งโรจน์เก่าคืน

ประเทศอยู่ในซากและราชวงศ์ถูกกวาดล้าง

มีจุดประสงค์อะไรที่มาหยิบชิ้นส่วนขึ้นตอนนี้

「โกลโดเนียและชาติทางใต้อื่นๆจะปะทะแน่นอน เมื่อเวลานั้น มือยาวที่ฉันยืดไปทั่วทั้งโกลโดเนียจะมีค่าเท่าไรกัน?」

การลอบสังหารและการทำลาย ทั้งสองทำหน้าที่แค่เป็นเครื่องมือพิสูจน์ความสำเร็จของเขาเท่านั้น

「ซากของมากราโดเผาไหม้ด้วยไฟใจแห่งความหลงใหลเพื่อแก้แค้น…… ฉันจะใช้นั้นและเดินหน้าไปข้างหน้า เจ้าฮูเวอร์นั้นกำลังจะใช้ฉันแทน」

มุมของปากแม็กซิมิเลียนยกขึ้นในรอยยิ้มไม่เชื่อคน

「ตั้งแต่ทีแรกแผนด้อยค่าแบบนั้นจะไม่มีวันโค่นราชวงศ์ได้ ในท้ายที่สุด เขาไม่มีอะไรเลยนอกจากนายพลผู้ดิ้นรนอยู่ในมากราโดคนเดียว」

แค่เมื่อเขากำลังจะเติมแก้วด้วยเหล้า ลูกน้องผู้เขาคิดว่าจากไปแล้ววิ่งกลับเข้ามาในห้อง

「ท่านผู้นำ! ข่าวตึงเครียด」

「มีอะไรการสืบสวนเป็นอย่างไรบ้าง」

「ไม่มีเวลาสำหรับนั่น! ผมเพิ่งได้รับคำมาไม่นาน กลุ่มผู้แสร้งทำเป็นผู้คลั่งไคล้มากราโดโจมตีสภาเมืองกัลเดีย  ฆ่าสมาชิกสภาและเผาห้องโถงรวมพล!」

「ไม่มีทาง!! นั่นเป็นไปไม่ได้!!」

แม้ว่ามันเป็นการกระทำรีบโดยไม่คิด เขาเชื่อไม่ได้เลยว่ามันมีคนโง่อยู่ในกลุ่มแบบนี้

แต่ลูกน้องไม่สนใจคำคัดค้านแม็กซิมิเลียนและพูดต่อทันที

「มันดูเหมือนผู้ก่อเหตุฆ่าไปมากกว่า 10 คนที่จุดนั้นเลย」

「อุนุนุ……」

กัลเดียคือเมืองสาธารณรัฐสภาของพวกเขาคล้ายกับผู้มีอำนาจอย่างราชา

ตอนนี้กลุ่มนั้นลงมือบนพวกเขาแล้ว ไม่มีทางแล้วที่แม็กซิมิเลียนจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เกี่ยวกับมัน

สถานการณ์ปัจจุบันไม่ใช่บางอย่างที่ถกเถียงได้

「รายงานรายละเอียดทั้งหมดกับฉันตามลำดับ ฉันจะไปปรึกษานี่กับนายกเทศมนตรี」

แค่เมื่อเขาเริ่มจัดเตรียมมีเสียงดังจากหน้าบ้าน

「แม็กซิมิเลียนโดโนะ! คุณมีการเชิญตัวฉุกเฉินจากนายกเทศมนตรี! มันด่วน!」

เสียงของโต๊ะถูกทำลายสามารถได้ยินมาไม่นานหลังจากนั้น

 

 

–มุมมองเอเกอร์–

ราเฟน

「รายงานกำลังพูดว่านั่นมันสำเร็จ」

「เข้าใจแล้ว」

ทริสตันกลับไปอ่านหนังสือหลังจากเสียงตอบห้วนๆ

ถ้าไม่มีอุปสรรคในการทำงานแล้ว มันไม่มีอะไรที่ลีโอโพลต์จะโทษเขาได้

「ไม่ว่ากรณีไหน ไอ้แผนอันโหดร้ายอะไรแบบนี้ นายจะไปนรกสำหรับมันแน่ๆ」

เสียงไม่ได้กังวลใจตอบโต้มาจากข้างหลังหนังสือ

「หนึ่งคนที่เรียบเรียงบุคลากรคือเจ้าหน้าที่ข้อมูลจากเมืองหลวงและคนผู้เขียนแผนคือตัวนายเองไม่ใช่เหรอไง?」

「ฉันแค่เสนอว่าเราใช้การขโมยและการโจมตีรุนแรงได้ นายแหละคือคนผู้นำนั่นไปและเปลี่ยนมันเป็นสังหาร นั่นทำไมฉันจะขึ้นรถม้าไปสวรรค์」

เขาส่งเสียงทางจมูกด้วย ‘ฺฮึ่ม’ ในการตอบลีโอโพลต์

「ดูจากวิธีที่คนเหล่านั้นใช้จนถึงตอนนนี้ บางอย่างเหมือนมันครึ่งๆกลางๆจะก่อให้เกิดความสงสัย ถ้ามันเพิ่มโอกาสแม้แต่เล็กน้อย การฆ่าพลเมือง 10 หรือ 20 คนไม่ใช่เรื่องใหญ่」

ทริสตันพึมพำส่งความคิดเห็น ‘น่ากลัวจริง’ แต่ไม่ได้ดูเหมือนเขาหมายถึงมันจริงๆ

「ยังไงซะมันเสร็จไปแล้วตอนนี้ การโจมตีบนห้องโถงรวมพลกัลเดียนั้นอย่างสุดท้าย?」

「มันสุดท้าย มันจะดูไม่ธรรมชาติถุ้าการโจมตีเล็กๆดำเนินต่อไปหลังจากเหตุการณ์ใหญ่ เราเรียกได้ว่าแผนนี้สำเร็จ」

「มันจะแพร่ไปทั่วอย่างดีมั้ย?」

「มันจะแพร่ กัลเดียนั้นใหญ่และพิจารณาได้ว่าเป็นเมืองกลางโดยเมืองอื่นใกล้ๆ การทำจังหวะซ้ำของการโจมตีแบบนั้นควรมีผลกับเมืองรอบข้าง」

「เพราะทั้งหมดกัลเดียนั้นสำคัญกับผู้คลั่งไคล้มากราโดมันจะไม่แปลกถ้าพวกเขาโจมตี…… ฉันเดาว่า」

ลีโอโพลต์กลับไปทำงานรายวันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

「ผู้คลั่งไคล้มากราโดผู้ใช้อโตรัวเป็นฐานจะคิดว่าได้โจมตีกัลเดียและเมืองเพื่อนบ้าน ผลที่ดีที่สุดจะเป็นถ้าผู้คลั่งไคล้มากราโดรับมือแรงกดดันไม่ได้และทิ้งแม็กซิมิเลียน」

「ไม่มีใครจะช่วยไส้เดือนผู้เสียที่กำบัง แต่ฉันสงสัยว่าทำไมอโตรัวรับบางคนเหมือนซากของมากราโดตั้งแต่แรก แม้ว่าพวกเขาจะมีเงินนิดหน่อย การต้องเจอกันโกลโดเนียไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะสนใจเป็นที่สุด」

นอกจากนี้การค้าขายทางอ้อมกับโกลโดเนียมีอยู่ในนครรัฐด้วย ฝ่ายทั้งสองพื้นฐานแล้วไม่มีความสัมพันธ์

พูดมันอีกทางหนึ่งก็คือ ไม่มีฝ่ายไหนควรจะเกลียดอีกฝ่าย แต่มันคิดไม่ได้เลยว่าพวกเขาจะจงใจช่วยกองกำลังตรงกันข้ามเหมือนมากราโด

「บางทีทีองค์ประกอบบางอย่างที่เราไม่รู้ บางที…… มันดีกว่าที่จะเตรียมแผนสองมั้ย?」

มันปรากฏว่าลีโอโพลต์พยักหน้าและส่งแสดงความเป็นด้วยอย่างชัดเจนกับความคิดเห็นปัจจุบัน แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย

ทริสตันทำการถอนหายใจใหญ่อันเขาไม่ได้ทำมาสักพักแล้ว

「ฮ่าาาา…… ถ้าอย่างนั้นฉันต้องทำมัน เมื่อฉันแค่เน้นไปบนอ่านหนังสือได้ที่เหลือของชีวิตของฉันอย่างนั้นเหรอ?」

ทริสตันพึมพำกัยตัวเขาเองขณะเขาเริ่มเขียนให้รีเบคก้าในเมืองหลวง

 

 

「หนูจะงีบนิดหน่อยจนกว่าจะอาหารค่ำ」

หลังจากเสร็จ ‘การฝึกรัก’ ของเราซีเลียเซกลับไปที่ห้องของเธอ

สาวได้ตัวมีทรงกล้ามแล้วแต่เธอก็ได้ทำการฝึกไปเยอะวันนี้ด้วย น่าจะเพราะการฝึกซุกซนเริ่มจะเสพติดและเธอหยุดไม่ได้

ผมแค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้ผมตื่นเต้น ขณะผมลูบตูดของแม่บ้านสาวผู้กำลังรอบริการอยู่ข้างผม

「อ้าน ลอร์ดศักดินาซามะ…… ช่างเป็นเกียรติ」

「มันเป็นเวลาดีมั้ย ฮาร์ดเลตต์ซามะ?」

อดอลฟ์มาขัดจังหวะระหว่างช่วงเวลาอันมีความสุข

แม่บ้านจึ้ปากเบาๆและจากไป

「……ทำไมท่านมาจ้องผม?」

「ฮ่าฮ่าฮ่า ที่สำคัญกว่านั้น มีอะไร?」

「มันเกี่ยวกับการสร้างคฤหาสน์ใหม่ที่ท่านพูดถึงมาก่อน…… และการส่งงานไปสำหรับสระน้ำก็สำเร็จแล้วด้วย」

อดอลฟ์วางกองเอกสารไว้ข้างหน้าผม ซึ่งผมไม่มีความสนใจที่จะอ่านรายละเอียดดังนั้นผมแค่แอบดูจำนวนรวม

เมื่อผมเห็นมันผมขยี้ตาและตรวจดูอีกครั้ง

「มันเป็นจำนวนเยอะมาก ไม่ใช่เหรอ?」

「นั่นถูกต้องทั้งหมดครับพูดถึงแล้วการพัฒนาทางใต้ราคานั้น 30,000 ทอง ได้นั้นได้โปรดใช้นั่นเป็นแหล่งอ้างอิง」

จำนวนอันถูกเขียนบนกระดาษคือ 60,000 ทอง

「นั่นมากไปไม่ว่านายจะดูมันยังไง」

「ถ้าเราสร้างมันเหมือนที่ท่านหญิงอยากได้ ……ยังไงซะ นี้คือผลสุดท้ายและเราจะต้องรับมือกับปัญหาคนงานผู้ในท้ายที่สุดสร้างมัน ดังนั้นมันจะถูกสร้างทีละนิดทีละนิด」

โอ้ใช้ นนน่าเรียกอดอล์ฟมาคุยบ่อยครั้งกับเขาเกี่ยวกับบางอย่าง

「แต่เราจำเป็นต้องมีคฤหาสน์ใหม่ๆเหรอ? 」

「ใช่ เพราะทั้งหมดคฤหาสน์นี้ในราเฟนดั้งเดิมแล้วสร้างให้ลอร์ดศักดินามาร์เกรฟในอาร์คแลนด์」

มีมากกว่าพื้นที่และคนงานเพียงพอดังนั้นมันค่อนข้างใหญ่กว่า แต่เมื่อผมถามแคลร์เกี่ยวกับความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ เธอพูดว่าคฤหาสน์ไม่พอเพียงสำหรับคนที่มีตำแหน่งมาร์เกรฟ

「แต่ฉันจะดีใจตราบใดที่มันมีเตียงใหญ่และอ่างอาบน้ำใหญ่」

ห้องส่วนใหญ่ในคฤหาสน์์เติมเต็มไปด้วยผู้หญิงแล้ว และไม่มีห้องแขกจำนวนที่เพียงพอ

การปรับแต่งภายในต่อเนื่องของอาคารเสริมซึ่งเป็นบ้านของสาวๆจะนวนมากก็เริ่มดูไม่ดีด้วย

「ผมก็คิดว่ามันจำเป็นด้วย ซึ่งนั่นทำไมปมสร้างการพูดถึงราคาอย่างตั้งใจ ดังนั้น…… จริงๆแล้วเราจะผ่านกับการก่อสร้างมั้ย?」

「เราเพิ่งได้ถูกโจมตีด้วยเหมือนกัน มาทำให้อย่างน้อยอาคารหลักสร้างก่อน คฤหหาสน์ปัจจุบันควรทำหน้าที่เป็นอาคารเสริมของสาวๆที่ใหญ่เพียงพอ ปัญหาคือสระน้ำ」

「ผมก็คิดมากถึงนั่นดังนั้นผมเลื่อนแผนสร้างอาคารหลักไปข้างหน้า ……และเรายังต้องการสระน้ำ?」 

นนน่าที่รักของผมมน่าจะลืมอย่างอื่นทุกอย่างและกังวลเกี่ยวกับตัวเองกับสระน้ำ

ทุกวันเธอจะพูดอะไรดีๆเหมือน “เมื่อเด็กคนนี้เกิด หนูจะสอนพวกเขาว่าว่ายน้ำอย่างไร”

「ฉันรู้ว่ามันจะใช้หลายทองเมื่อเทียบกับคฤหาสน์ ไม่ใช่นี่มันการคำนวณผิดพลาดบางอย่างเหรอ……」 

「มัน 20,000 ทอง」

「ฮ๋าาา?」 

ทำไมคฤหาสน์หรูหราที่นนน่าฝันไว้ในความหลงผิดเกินตัวไม่สนใจอย่างอื่นนั้น 60,000 ทองและสระน้ำ 20,000?   

「สำหรับสระน้ำ นายก็แค่หาที่สุ่มๆและขุดแล้วล้อมมันด้วยหินก็เสร็จแล้ว……」

「บางทีถ้านั่นมันสระน้ำที่พื้น สระน้ำที่อธิบายโดยท่านหญิงคือหนึ่งอันอยู่ที่สูงและเห็นภาพทิวทัศน์ได้ดี」

นนน่าอยากได้นั่น

อดอล์ฟกระแทกแผนที่ไว้บนโต๊ะ 

เขาดูเหมือนจะอารมณ์เสียขอโทษที่เมียฉันเป็นแบบนั้น

「ปัญหาใหญ่ที่สุดคือจะหาน้ำจากไหน น้ำจากบ่อจะใช้ไม่ได้」

ผมเดาว่าไม่

「นี่คือทางน้ำที่เมืองใช้อยู่เพื่อดึงน้ำ อย่างไรก็ตาม น้ำนี้ก็น้ำซึ่งใช้นอกเมืองด้วย ท่านหญิงน่าจะโกรธ」 

「ยังไงซะ นั่นธรรมชาติ ฉันจะไม่อยากว่ายในน้ำสกปรกที่ถูกใช้โดยพลเมืองด้วยเหมือนกัน」

「เราก็ได้พิจารณาปัญหาเรื่องความสูงแล้ว…… เราจะดึงน้ำจากทะเลสาบที่นี่」

อดอล์ฟชี้จุดของทะเลสาบแห่งหนึ่งบนแผนที่

ผมรู้เกี่ยวกับที่นั่นดี

「นั่นจะเป็นไปไม่ได้ มันไกลจากราเฟนแล้วก็มีเนินเขาสูง เราจะไม่สามารถทำทางน้ำได้」

แม้ว่าด้วยแค่ความสูงเล็กน้อยจะหยุดน้ำจากการไหลขึ้นมา บวกกับพื้นที่รอบข้างก็ความสูงต่ำไม่เท่ากันด้วยดังนั้นมันไม่ได้ดูเหมือนเราจะสามารถอ้อม   เนินเขา

「นั่นคือเมื่อนี่เข้ามา」

อดอล์ฟน้ำพิมพ์เขียวของสิ่งก่อสร้างหินใหญ่ออกมา

「นี่คือ…… สะพานหรือ?」 

「ใช่ ยกเว้นมันจะขนน้ำแทนคน และที่จะนำน้ำสะอาดตรงมาถึงราเฟน」

นี่ค่อนข้างยิ่งใหญ่…… บางทีนางลืมเกี่ยวกับสระน้ำนนน่าหรือ?

เราไม่ได้จำเป็นต้องการน้ำมากจำนวนโง่เง่า

「……แน่นอนว่าผมรู้นั่นแต่เพราะไหนๆเราก็ตั้งใจไปทางนั้นอยู่แล้ว เราอาจจะทำอีกวัตถุประสงค์สำเร็จสำเร็จด้วย ราเฟนก่อนตั้งดั้งเดิมด้วยความคิดที่ว่าคนจำนวนน้องจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ และพื้นฐานในความคิดนั้นค่อนข้างอ่อนแอ ด้วยเมืองที่ผู้คนมากกว่า 20,000 การพึ่งพาแค่ทางน้ำทางเดียวจากบ่อนั้นอันตราย」

「อุมุ…… น้ำได้แย่ลงหลังๆ」   

ราเฟนพึ่งพาทางน้ำให้ดึงน้ำทางเดียวจากแม่น้ำน้อยๆ 

เราแบ่งทางน้ำนั่นไปสู่เส้นน้ำหลากหลายและส่งมันไปถึงส่วนอื่นๆในเมืองเพื่อที่ผู้คนจะใช้มันได้

พูดอีกอย่าง น้ำใช้จากกระแสน้ำต้นทางไหลลงปลายทางแบบนั้นสู่บริเวณอื่น

「แน่นอนไม่มีใครก็ตามผู้จะไม่ทิ้งของเสียมนุษย์ลงบนเส้นน้ำ แต่ผู้คนดื่มจากมันหลังจากล้างจานและซักผ้าต้นเส้นน้ำ นี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่สุด」

「ถ้าอย่างนั่นนั่นเป็นที่ทางน้ำเสริมเข้ามา」

「ใช่ มันจะต้องการกำลังคนและเงินแต่ด้วยอนาคตอยู่ในใจ มันดีกว่าที่จะทำมันตอนนี้……」

ถ้าอย่างนั้นนั่นจะไม่เป็นเรา

สระน้ำนนน่าจะถูกก่อสร้างด้วยเหมือนกัน ดังนั้นไม่ควรมีปัญหาใดๆ

「ได้เลย อาคารหลักของคฤหาสน์ใหม่และไอ้สะพานนั้น……ทางเดินน้ำที่เลือกเส้นทางได้ ที่นายเรียกมันหรือ? ทำอย่างที่เห็นสมควร」

เมื่อผมทำการอนุญาติ อดอลฟ์เด้งขึ้นจากเก้าอี้ของเขา  

「ขอบคุณมากๆ ผมจะสร้างบางอย่างอันจะอยู่ไปถึงรุ่นในอนาคต」

มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่ผมเห็นอดอล์ฟดูโล่งใจ

「ผมมีรายงานดีๆให้คุณ มันเกี่ยวกับนักเรียนผู้ผมส่งไปตรวจสอบพื่นที่ฟาร์ม」

เขารีบเรียงรายงานของพวกเขาขึ้นมา

「พื้นที่ฟาร์มในทางใต้ที่ได้เก็บเกี่ยวใหม่แทบเกือบทำเกือบไม่ทันเวลาสำหรับข้าวสาลีฤดูใบไม้ผลิ มันก็ขึ้นอยู่กับภูมิอากาศในหน้าร้อน แต่เราคาดถึงการเพิ่มการเก็บเกี่ยวจำนวนใหญ่มากๆได้」   

「นั่นดี อย่างที่ฉันคิด เงินมาเมื่อเราใช้มัน」

「นั่นไม่ใช่ที่รัฐบุรุษจะพูด…… ในความเป็นจริงการเพิ่มจะนวนข้าวสาลีมากเกินไปไม่ใช่เรื่องดี เพราะนั่นอาจจะเป็นแรงผลักดันให้เริ่มสงคราม การเก็บอาหารและของพร้อมใช้ขึ้นมาอาจสื่อถึงความแข็งแกร่ง」 

“แล้วก็” – อดอล์ฟลากเสียงหายไปและจ้องผม

「เกี่ยวกับรายงานคุณเกรเทล……เธอไม่เคยล้มเหลวที่จะจบประโยคด้วย ‘โฮ่ง’ ท่านมีความคิดอะไรว่านั่นเกี่ยวกับอะไรมั้ย?」 

ผมล่ะไม่มีเงื่อนงำเลย

 

 

–มุมมองบุคคลที่สาม–

เรื่องราวข้างเคียง: ในบ้านของความดิ้นรนย้อนกลับไปเวลาเมื่อฤดูหนาว เมืองเขตสหพันธรัฐ: อัลเบน

  「……」

  「……」

ในห้องนั่งเล่น มาร์เควสมาลอดอลและสมาชิกตระกูลอื่นบางคนนั่งลง ไม่สามารถจะใจเย็นได้ขณะพวกเขารอสถานการณ์พัฒนาไป

ดั่งตัดบรรยากาศตรึงเครียดอันล้อมรอบสมาชิกที่อยู่ที่นี่ประตูของห้องเปิดขึ้นอย่างเงียบๆและพ่อบ้านแก่เดินขึ้นไปหามาร์เควส

「เธอจะคลอดแล้ว」

「ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นแล้ว」

มาร์เควสปิดตาและมองลงข้างล่างเกือบจะเหมือนเขาอธิษฐาน

ปรกติแล้วเขาจะอธิษฐานให้ภรรยาของเขาคลอเดียผู้กลับมาจากเมืองสีขาวคลอดได้อย่างปลอดภัย

  「ได้โปรดอย่าเกิด……」

สมาชิกตระกูลอื่นแสดงความรู้สึกแท้จริงออกมา แต่มาเควสไม่ได้ตอบโต้เขา

เขาไม่พูดอะไรเลย แต่จริงๆแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนกัน

ตั้งแต่เมื่อคลอเดียกลับมาสู่อัลเบนพร้อมท้องใหญ่มาก ตระกูลอยู่ในความวุ่นวาย

มาร์เควสผู้สนใจอนาคตมาลอดอลก็ตัดสินใจแล้วว่าผู้สืบทอดทั้งสามของตระกูลในกรณีที่เขาเสียชีวิตกระทันหันในความพยายามที่จะหยุดครอบครัวจากการต่อสู้เพื่อสืบทอด

นั่นเมื่อคลอเดียบินมาพร้อมด้วยการท้องของเธอ

ผู้หญิงไม่ได้ท้องระหว่าง 20 ปีหลังจากแต่งงานอยู่ดีๆก็ท้องขึ้นมานั้นเป็นธรรมชาติที่จะมีความสงสัยเกิดขึ้นจากผู้ที่สนใจ แม้ว่ามันไม่ได้อยู่นอกเหนือเหตุผลที่วา่ามันเกิดขึ้นเมื่อพิจารณาว่าพวกเขามีเซ็กส์กัน

ไม่สำคัญว่าเขาจะพยายามรักษาความปลอดภัยตระกูลเขาแค่ไหน ทุกอย่างจะผลิกกลับหัวกลับหางถ้าภรรยาของเขา คลอเดียให้กำเนิดลูกชาย

อย่างที่หนึ่งคนคาดไว้ แม้ว่าตระกูลเธอที่ดั้งเดิมแล้วทิ้งความหวังก็จะมาเพราะการประสบกระทันหันนี้

สมาชิกตระกูลบางคนสนับสนุนไปถึงการกำหนดตำแหน่งเด็ดขาด อย่างจะฆ่าเธอไม่ก็ทำให้การตายของเธอดูเหมือนอุบัติเหตุหรือก่อเกิดเพราะเธอแท้ง ซึ่งตระกูลคลอเดียน่าจะรับรู้ เกิดให้พวกเขาส่งแม่บ้านและคนรับใช้มาหาเธอในชื่อของการดูแลร่างกายเธอ

ตระกูลคลอเดียก็เป็นคนผู้มีอิทธิพลดังนั้นถ้าพวกเขาค้นพบแผนและดึงเมืองสีขาวเข้ามาเกี่ยวข้อง นรกทั้งหมดจะแตก

ในกรณีันั้น ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหวังว่าการเกิดแรก ณ อายุ 37 จะสายเกินไป

「ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล เด็กจะไม่เป็นลูกชาย และแม้ว่ามันคือลูกชาย เราหาข้ออ้างเพื่อ-……」

มันเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งคนของตระกูลพยายามกระซิบกับมาร์เควส

「อื้ออออออออนก้าาาาาา!」

มีเสียงงคำรามอันน่ากลัว

เสียงของคลอเดียสามารถได้ยินได้แม่ว่าผ่านประตูหนา

「คลอเดีย……ทำไมเธอกลายเป็นแบบนั้น?」

มาร์เควสสะอื้น รำลึกถึงเสียงของเธออันสวยงามเมื่อเธอยังอายุน้อย

และจากนั้นเอง เสียงของฝีเท้าลงมาจากทางเดินสามารถได้ยิน

「เด็กเกิดแล้วค่ะ!」

「มันเด็กผู้ชายมั้ย!?」 「มันสุขภาพดีมั้ย!?」

สมาชิกตระกูลชัดเจนว่ามีความคาดหวังต่อต้านขณะพวกเขาแสดงออกถึงความเป็นห่วง

「มันสุขภาพดี…… ลูกชาย!」

เทียบกับจังหวะของคำพูดคนรับใช้ เสียงได้ยินได้จากประตูเปิด

「โฮ๊ะะะะะะะะะะะะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะ! หนูทำได้! หนูทำมัน ที่รักหนึ่งเดียวของหนู!」

「ท่านหญิง ท่านต้องยังไม่ขยับมาก!」

「ฉันให้กำเนิด! ฉันให้กำเนิดลูกของบุคคลนั้น! โอ๊ะะะะะะะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮฮ่–!」

「ท่านหญิง ท่านต้องไม่ลุกจากเตียง!」

「โอ๊ะเค่ะเค่ะเค่กก!」

ทุกคนที่นั่นห่อไหล่ในความผิดหวัง

มาร์เควสไปสู่คลอเดีย มีความรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่อันต้องเติมเต็มหน้าที่ของพ่อ

「ที่รัก ฉันคลอด」

「อ- อุมุ……」

หน้าลูกคล้ายคลอเดีย

อย่างไรก็ตาม ไม่มีความคล้ายใดๆคล้ายกับมาร์เควสเลย

「เจี๊ยวเขา…… ค่อนข้างใหญ่」

「เหมือนพ่อของเขา」

「มุ ฉันมีความมั่นใจในตัวเอง แต่ลูกคนนี้คือหนึ่งระดับใหญ่กว่า」

เขาจับเด็กน้อยผู้ถูกยกขึ้นมาต่อหน้าคลอเดียผู้น่าจะรู้สึกเหนื่อยจากการคลอด

ลูกส่งเสียงเด็กอย่างร่าเริงและจับนิ้วพ่อ

「มุ- มุมมุ……」

แน่นอน เขาไม่ใชคนโหดร้าย

เขารักเด็กและเขาใจดีกับผู้หญิง

ครั้งหนึ่งเขาจริงจังและรักคลอเดียด้วยเหมือนกัน

การกระทำโหดร้ายทั้งหมดของเขาเพราะเขากำลังคิดถึงครอบครัว

เขารักหนึ่งผู้กลายเป็นอ้วน แต่ไม่มีทางที่เด็กพร้อมด้วยร่องรอยหน้าตาเก่าๆของเธอจะไม่น่ารัก

「น่ารักมาก」

「เขาคือผู้สืบทอดตระกูลมาลอดอล」

นั่นน่าจะก่อให้เกิดความขัดแย้งภายในตระกูล

แม้อย่างนั้น……

เด็กชายร้องในอ้อมแขนเธอระหว่างมาร์เควสหวั่นไหว

 

 

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ 

พลเมือง: 158,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000

กองทัพส่วนตัว:  7000 คน

ทหารราบ: 4000, ทหารม้า: 1000, พลธนู: 1000, ทหารม้าธนู: 1000

ปืนใหญ่: 15

กองทัพสำรอง: 3000 คน

สินทรัพย์: 12,300 ทอง (คฤหาสน์ใหม่แค่ห้องหลัก -30,000) (สะพานน้ำกำหนดเส้นทางได้ -20,000)

คู่นอน: 198, เด็กผู้เกิดแล้ว: 44

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl