ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 201 งานเลี้ยงและราชินีน้อย
201 งานเลี้ยงและราชินีน้อย
–มุมมองเอเกอร์–
รถม้างดงามหยุดหน้าคฤหาสน์และเงาของคนหนึ่งก้าวออกมาเมื่อม้าหยุด
ฉากนี้รำลึกความหลังเมื่อเวลาที่คลอเดียมาเยือนมาก แต่ครั้งนี้ มันเป็นสาวตัวเล็กกว่ามาก
「พี่ชาย~~!」
สาววางเท้าคู่กันแล้วกระโดดลงจากรถม้าที่ไม่ได้สูงเป็นพิเศษ ทำให้มั่นใจว่าเธอไม่หล่น จากนั้นใช้ก้าวเท้าน้อยแต่รวดเร็วเพื่อวิ่งมาทางผมทันทีเมื่อเธอเห็นผมพร้อมทักทายเธอ ณ ทางเข้า
「ยินดีต้อนรับสู่บ้านหลังน้อยๆของผม พระนาง」
ผมทำให้แน่ใจว่าสุภาพกับสาวน้อยเพราะมีคนจากมอลต์อยู่จำนวนหนึ่ง อย่างไรก็ตามคุณหนูตัวน้อยไม่สนใจและทำการกระโดดสู่อ้อมอกผมพร้อมรอยยิ้มร่าบนใบหน้าของเธอ
คุณหนูคนนี้เป็นราชินีน้อยของอาณาจักรมอลต์ เซเลสติน่า……แม้ว่าตอนนี้เธอทำกับผมเหมือนเป็นพี่ชายของเธอ
ถ้ามีใครสักคนเห็นรอยยิ้มนี้ซึ่งดูเหมือนระเบิดไปด้วยความสุขแล้วไม่หลงใหล ถ้าอย่างนั้นต้องมีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับหัวใจพวกเขาแน่
โชคร้าย เธอไม่ได้มาเพื่อเล่นวันนี้ แต่มาเป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจทางการทูตอย่างเป็นทางการ
เวลานี้ของปีคือครั้งแรกที่อาณาจักรมอลต์ที่อยู่ภายใต้การปกครองของเซเลสติน่าได้รับการเก็บเกี่ยวตั้งแต่สร้างความสัมพันธ์เป็นฉันมิตรกับผมและราชินีที่มาดินแดนผมพร้อมรถม้าที่มีของเต็มด้วยของส่งออกส่วนใหญ่ที่เป็นข้าวสาลีนั้นเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นมิตรและความมีน้ำใจ
มอลต์มีสถานการณ์ของพวกเขาเอง อย่างไรก็ตามการเก็บเกี่ยวของพวกเขาปีนี้ก็เหมือนเดิมเหมือนที่เคยเป็น พูดอีกอย่างพวกเขามีอาหารเหลือเก็บแม้ว่าหลังจากพลเมืองทั้งหมดกินจนอิ่มท้องแล้วด้วยซ้ำ
พื้นที่ส่วนใหญ่ในอาณาจักรมอลต์ประกอบไปด้วยทุ่งนาและพวกเขาไม่มีทรัพยากรณ์ใดๆอื่นนอกจากเสบียงอาหาร
ดังนั้น พวกเขาจำเป็นต้องขายข้าวสาลีหลังจากพวกเขาเก็บเกี่ยวมันและแลกเปลี่ยนเป็นของหลากหลายอย่างเช่นเหล็กและไม้
เพิ่มเติ่มจากนั้น เนื่องด้วยการตกลงกันลับๆระหว่างเซเลสติน่าและผม มอลต์ให้ความสำคัญผมมากกว่าเมื่อทำการแลกเปลี่ยนสินค้า
แต่สภาพกิจการเมืองเหล่านั้นไว้ก่อน ผมเพียงแค่อยากเห็นเซเลสติน่า
ใครก็ตามที่ได้เห็นรอยยิ้มเธอ ซึ่งสดใสดั่งเท่าตะวัน และไม่รู้สึกสงบนั้นไม่ใช่มนุษย์
「พี่ชาย หนูอยากเจอพี่จ้ะ! หนูเหงามาก!」
เธอกอดอกผมและพยายามเอาแขนน้อยโอบรอบหลังผมแต่เธอไม่สามารถทำมันได้มิด
ไม่ดีแล้ว เธอน่ารักเกินไป
ผมกอดเธอกลับและอุ้มเซเลสติน่าขึ้น
「ดีที่หนูมา เซเลสติน่า พี่กำลังรอหนูอยู่เลย」
「โอ้พี่ชาย…… หนูคิดถึงพี่มากแค่ไหน~」
มือเล็กๆของเธอยืดมาสู่หน้าผมและจากนั้นริมฝีปากเหมือนดอกไม้กดทาบกับริมฝีปากของผม
ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างเป็นจูบที่น่ารัก
「พระนาง! กำลังทำอะไรต่อหน้าทุกคนคะ!?」
ผู้หญิงผู้รีบออกมาจากรถม้ารีบนำเซเลสติน่าออกไปจากผม
สาวตัวน้อยดิ้นดื้อจะไม่ไปในแขนผู้หญิงคนนั้น ที่บอกเธอว่าให้ปล่อย
「ริมฝีปากของพระนางนั้นสำหรับเสนอให้คนที่วันหนึ่งท่านจะตกหลุมรัก ท่านไม่ควรมอบมันให้บางคนง่ายๆแบบนั้น!」
ชื่อผู้หญิงคือโมนิก้า ผู้ยังคงอยู่เป็นผู้ติดตามของเซเลสติน่าระหว่างเวลายากลำบากและทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยที่ภักดีของเธอต่อไป เธอนั้นห่วงหนักเกินไปนิดหน่อยแต่นั่นอาจเป็นอีกฝั่งของความซื่อสัตย์ของเธอ
「บบบู่ มันนานมากแล้วนะจ๊ะ ฉันทำตัวอ้อนนิดหน่อยไม่ได้หรือไงจ้ะ?」
「ท่านต้องไม่ทำนะคะ ทุกคนกำลังมองอยู่ พระนางเป็นราชาของมอลต์!」
สีหน้าของสาวน้อยกลายเป็นเข้มขรึมอย่างรวดเร็ว
「นั่นถูกแล้ว…… อืมถ้าอย่างนั้น พี่ชาย ฉันขอให้พี่ปฏิบัติกับฉันอย่างดีสำหรับเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่」
เซเลสติน่าจิกปลายกระโปรงและถอนสายบัวอย่างสง่างาม ทำให้ผมยิ้มและตอบด้วยการคำนับอย่างเร็วกับนนน่าและเมลตามหลังมาอย่างรวดเร็ว ลดหัวเราในการคำนับเคารพ
แม้ว่าร่างเล็กของเธอ เธอยังคงเป็นราชาของประเทศ ซึ่งธรรมชาตินั้นหมายถึงนนน่าและคนอื่นๆมีศักดิ์ต่ำกว่า
นนน่าเอาไว้ก่อน เมลและคาร์ล่าก็คำนับในท่าทางยอมรับด้วย
เมื่อวาน นนน่าพูดพล่ามเกี่ยวกับบางอย่างในห้องนั่งเล่นจนถึงดึกดื่น เพื่อเธอพยายามสอนมารยาท…… กับคาร์ล่าเป็นพิเศษ ผมเดาว่า
「อย่างที่ฉันคิด อะไรแบบนี้ไม่เหมาะกับนิสัยฉัน กระโปรงต้องอยู่เหนือเข่าเป็นอย่างน้อย มันเซ็กซี่กว่าแบบนั้น」
「เงียบๆเลย!!」
ประกายไฟบินกระจายระหว่างนนน่าและคาร์ล่า
ผมจะปล่อยพวกเธอไว้ตามลำพัง
「มันเป็นอะไรมั้ยถ้าโมนิก้าไม่ทักทายพี่ชายฉัน?」
「ดิฉันเป็นผู้ติดตามของท่าน ดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องทักทายเขา」
「แต่ไม่ใช่พี่ชายของฉันเป็นคู่รักคนแรกของโมนิก้าเหรอ? เขาเป็นชายผู้ที่เธอเสนอความบริสุทธิ์ให้ นั่นทำไม-……」
「อุ่ว้าาาาาาาาาา!!」
โมนิก้าพยายามจะให้เสียงเซเลสติน่าถูกท่วมโดยการขึ้นเสียงของเธอ
แต่เธอช้าไปวินาทีหนึ่งและยามคฤหาสน์ทั้งหมดด้วยกันกับกลุ่มผู้คิดตามจากมอลต์หัวเราะกันจนหายใจไม่ทัน
「คุ-……」
อย่ามามองพี่ นั่นเมื่อกี้ไม่ใช่ความผิดใดๆของพี่เอง
เซเลสติน่าน่ารัก แต่ยังไม่กลายเป็นผู้หญิง
บนประประเด็นนั้น โมนิก้า ผู้ร่ายกายถูกเปลี่ยนเป็นผู้หญิงเต็มตัว แพร่กลิ่นลามกมากกว่าก่อนหน้า
ถ้าผมเปิดเสื้อผ้าเธอแล้วใส่เจี๊ยวเข้าไปในรูของเธอ…… มันจะเปียกแน่นอนไม่ว่าเธอชอบมันหรือไม่
เมื่อผมปั๊มสะโพกระหว่างดูดหน้าอกที่ค่อนข้างใหญ่ เสียงกรีดร้องเธอจะเปลี่ยนเป็นเสียงคราง และจากนั้นท้ายที่สุดเธอจะรัดขาเธอรอบเอวผมแน่นอน
และเมื่อผมปล่อยอสุจิข้างในเธอ…… ครรภ์โมนิก้าที่จะถูกเติมเต็มด้วยน้ำเชื้อของผมแล้วเธอจะมีลูกของผมแน่นอน
「ยิ้มมุมปากเพราะอะไร?」
ทันใดนั้นผมมารู้ว่านนน่าผู้อยู่ข้างผม นำหน้าเธอไว้ข้างหน้าของผม
ไม่ดีแล้ว ผมเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการของผม
ผมพยายามแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาแต่สังเกตความเจ็บในหว่างขาของผม
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป กางเกงผมจะฉีกและที่สำคัญมากกว่านั้น ผมจะไม่สามารถอ้างหนีการโด่ได้แล้ว
ไม่ว่าแบบไหน ถ้าผมมาแข็งดุหน้าราชินีของมอลต์และผู้ติดตามของเธอ จะไม่มีใครอ้างอะไรให้ผมรอดมาได้
มันจะดูเหมือนผมใคร่กับเซเลสติน่า
ผมไม่มีความอยากทางเพศสำหรับสาวน่ารักแบบเธอ
ผมให้เธอดูดไม้เนื้อของผมและผมสาดน้ำเชื้อบนเธอ แต่แน่นอนผมไม่มีความคิดอะไรไม่เหมาะสม
「อืมถ้าอย่างนั้นเอเกอร์ซามะ มาแสดงห้องโถงเลี้ยงฉลองให้พระนางเซเลสติน่าดูเถอะค่ะ」
เมลตัดมาระหว่างผมและซ่อนของผมด้วยจังหวะเวลาอันสมบูรณ์แบบ
มันไม่ได้ใช้เวลานานให้นนน่ารู้ด้วยเหมือนกัน หัวเราะ ‘โฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ’ ระหว่างนั้นนำมือผมไปเพื่อซ่อนเจี๊ยวโด่ของผม
「พระนาง ท่านควรเปลี่ยนสู่ชุดงานเลี้ยง มากลับไปที่ห้องของเรากันเถอะค่ะ」
แขนเซเลสติน่าก็ถูกเอาไปโดยโมนิก้าด้วยและพวกเธอจากไปสู่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ในท้ายที่สุด ไม่มีใครสักคนจากมอลต์รู้สถานการณ์ของผมและพวกเขาทั้งหมดกลับสู่ห้องของแต่ละคนหลังจากชมนนน่าและผมว่าเราสนิทกันดีแค่ไหนในฐานะคู่รัก
ถ้าอย่างนั้นผมเดาว่าผมสามารถทำให้ตัวเองไม่อายครั้งนี้
「ถ้าอย่างนั้น ทำไมเจี๊ยวพี่อยู่ดีๆก็โด่ขึ้นมา?」
「พี่จินตนาการว่าตัวเองซั่มใคร? วาดรูปตัวเองทำให้สาวน้อยน่ารักคนนั้นทุกข์ด้วยเอ็นใหญ่หรือบางอย่างเหรอ?」
หืม นนน่าและเมลกำลังมองดูผมอย่างเย็นชา
คาร์ล่ากำลังมองดูผมด้วยรอยยิ้มเกร็งๆ
「พี่บอกหนูแล้วว่าพี่ไม่ชอบสาวน้อย คนที่พี่สร้างภาพคือผู้ติดตามหญิงข้างเซเลสติน่า เมื่อพี่คิดว่ามันนานเท่าไหร่แล้วตั้งแต่พี่ดื่มด่ำกับเรือนร่างนั้น พี่โด่ขึ้นมาอัตโนมัติ」
ผมรู้ตัวหลังจากผมพูด
ผมพูดอะไรต่อหน้าภรรยาของผม?
「……ถ้าอย่างนั้นพี่คิดว่ากระทำชำเราผู้ช่วยราชินีของชาติอื่นมันเป็นเรื่องธรรมชาติสุดๆเหรอ?」
「หนูว่าหนูควรจะรู้อยู่แล้วว่าพี่ปจะระกาศบางอย่างแบบนั้นอย่างกล้าหาญต่อหน้าเรา……」
ตาของนนน่าและเมย์หรี่ลงขณะพวกเธอดีดการปูดในกางเกงด้วยนิ้วจากทั้งสองข้าง
หยุดนั่น กระตุ้นใดๆก็ตามที่บริเวณนั้นและมันจะระเบิดอย่างมหาศาล
「แต่ถึงอย่างนั้น เราจะไม่ได้แค่มีมอลต์มาวันนี้ แต่ขุนนางใกล้เคียงเกือบทั้งหมดด้วยเหมือนกัน นี่ไม่ใช่เวลาปล่อยน้ำเชื้อที่ถูก」
เราจะทำการจัดเลี้ยงครั้งนี้ไม่ใช่แค่เพื่อพิสูจน์ความสัมพันธ์ฉันมิตรกับมอลต์ แต่ก็รวบรวมลอร์ดศักดินาทื่รายล้อมและฉลองการเก็บเกี่ยวด้วย
นนน่าเป็นคนที่วางแผนมัน
งานเลี้ยงขนาดใหญ่นี้คล้ายกับงานที่จัดในเมืองหลวง ทำให้ผมคิดนิดหนึ่งว่านิสัยใช้เงินสิ้นเปลืองเธอได้กลับมา
「มันจำเป็นที่ต้องทำให้ชัดเจนกับทุกคนว่าเอเกอร์ซามะมีอำนาจสูงสุดในภูมิภาคทางใต้ เทศกาลเก็บเกี่ยวคืองานที่จัดขึ้นในทุกดินแดน แต่มันจะชัดเจนในการเห็นว่าใครคือผู้ทรงอิทธิพลสูงสุดถ้าเราชวนขุนนางใกล้เคียงมาดินแแดนเราเอง」
ถ้าลอร์ดศักดินาจงใจบากหน้าไปเข้าร่วมเทศกาลเก็บเกี่ยว – ซึ่งปรกติแล้วจัดในดินแดนตัวเอง – ด้วยคำเชิญของอีกคน มันจะเหมือนกันกับประกาศว่าตำแหน่งเขาต่ำแค่ไหน
「นี่อาจดูเป็นการอวดตนเกินตัวไร้จุดหมาย แต่อะไรแบบนี้สำคัญเมื่อเป็นเรื่องความสัมพันธ์กับขุนนาง ถ้าทุกคนรวมกันบนคำสั่งเอเกอร์ซามะ พี่จะมีอิทธิพลใหญ่กว่าในเมืองหลวง」
ช่างยากลำบาก อะไรที่ผมไม่เห็นเหมือนข่าวลือและอิทธิพลไม่ใช่จุดแข็งของผม
ระหว่างนั้น หน้าอกนนน่าเป็นภาพที่น่าทึ่ง พวกมันคืออะไรที่มหัศจรรย์
งานเลี้ยงยิ่งใหญ่จะถูกจัดพร้อมกันกับเทศกาลเก็บเกี่ยว ทั้งหมดมันวางแผนโดยนนน่า แต่คนที่ทำแผนการคืออดอล์ฟและลีโอโพลต์
「ตอนนี้ เส้นทางการค้านั้นถูกจำกัดสู่ดินแดนราดาห์ลและส่วนหนึ่งของถนนเนื่องจากภาษีและอะไรอย่างนั้น การพิพาทนั้นไม่มีขาดเกี่ยวกับการใช้ชลประทานและป่าที่แพร่ทั่วดินแดน บึงและแม้แต่การพัฒนาภายในดินแดน…… ถ้าเอเกอร์ซามะเสริมอิทธิพลกับบริเวณรอบข้าง มันจะเป็นไปได้ที่จะใช้การปกครองของท่านกวาดผ่านสถานการณ์ส่วนใหญ่ เห็นมั้ย」
ผมส่งต่อหน้าที่กิจการภายใน เพื่อที่ไม่ต้องใส่ใจถ้านายทำอะไรก็ตามที่นายอยากทำ
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าไม่ได้ทำการคิดยุ่งยากทั้งหมดนั่น เราแค่ต้องเคลื่อนทัพกองทัพและขู่บุคคลที่สร้างการพิพาทใหญ่
「เมื่อดูใกล้ๆ…… ที่สีหน้าของสมาชิกผู้รวมตัวกันและคนที่พวกเขาพามาด้วย ผมเดาเกี่ยวกับจุดยืนและความสามารถได้คร่าวๆ นี่เป็นโอกาสดีที่จะตัดสินได้ว่าในเวลาฉุกเฉินพวกเขาจะเป็นภัย, พวกพ้องที่มีความสามารถ, หรือแค่ขยะไร้ประโยชน์」
เข้าใจแล้ว แค่ไปจัดการส่วนที่ยาก
ห้องโถงคือที่ซึ่งการสมรู้ร่วมคิดและเจตนาแฝงหมุนเวียน แต่คนรับใช้ของคฤหาสณ์ผู้เป็นคนให้ความบันเทิงแขกจริงๆเป็นคนวุ่นวาย
มันต่างจากงานเลี้ยงน้ำชาค่อนข้างธรรมดาที่ถูกจัดโดยนนน่าและงานเลี้ยงที่ขุนนางใกล้เคียงคุ้นเคย
การตอบเพื่อยืนยันผู้ติดตามแยกจากลอร์ดศักดินาผู้อยู่ไกลห่างเต็มสามวันโดยม้าก็มาทีละคนตามๆกัน
เพิ่มเติมจากนั้น มันไม่หายากที่ลอร์ดศักดินาจะมากับภรรยาและลูกชายคนโต
ถ้าเป็นอย่างนั้น การต้อนรับต้องเป็นบางอย่างที่พิเศษ
หลังเซบาสเตียนตรงอย่างสมบูรณ์แบบและเขาเคลื่อนที่เงียบๆกระทั้นด้วยความเร็วมหาศาล
ริต้า หัวหน้าแม่บ้าน ก็วิ่งไปทั่วทุกที่แต่ยังดูเหมือนมีมือไปทำทุกๆอย่าง เหมือนกันกับแม่บ้านในอาคารเสริม…… คนผู้ผมเติมเต็มท้องด้วยน้ำเชื้อของผม ก็มาช่วยด้วยโดยการทำงานจัดเตรียมง่ายๆ
「ได้โปรดจุดคบไฟรอบบริเวณที่บ้านใหม่กำลังถูกสร้าง」
「ทำให้พื้นที่ก่อสร้างสว่างขึ้นแม้แต่จะทำอะไรได้?」
「ท่านหญิงบอกเราให้แสดงเกียรติยศของนายท่านระหว่างงานเลี้ยง」
เซบาสเตียนตอบด้วยพฤติกรรมไร้ที่ติ
คฤหาสน์ใหม่ หือ…… อืม เพราะทั้งหมดจำนวนเงินที่ไม่จำเป็นถูกใช้เพื่อทำให้มันใหญ่ บวกกับมันอาจดูน่าสงสัยที่กำแพงและพื้นนั้นเกลี้ยงและสะอาด แต่มันดูเหมือนไม่เท่ที่จะทำตัวเหมือนคนเพิ่งรวย
「หนูคิดว่ามันดีกว่านั้นนะ」
ซีเลียแอบโผล่หัวเธอออกมา
โอ้หนูมาอยู่ที่นี่เอง พี่แค่ดูเหมือนใจเย็นไม่ได้เมื่อหัวหนูไม่อยู่ในเอื้อมมือพี่
「มาดูกัน…… อาา แน่นอนเป็นอย่างนั้น」
ขุนนางผู้มาจากไกลๆนั่นอยู่ในราเฟนจนกว่าเซเลสติน่า, แขกผู้ทรงเกียรติ, มา
ข้าวสาลีประมาณจำนวนที่เยอะไร้สาระเรียงรายกันในเมืองดั่งเพื่ออวดพวกเขา
การเก็บเกี่ยวนั้นมาถึงจุดจบแล้วและหมู่บ้านทำนาใกล้ราเฟนสลับกันนำภาษีมา
ปรกติแล้ว พวกมันจะถูกส่งไปเมืองหลวงหรือเก็บไว้ในโรงเก็บของ แต่ครั้งนี้พวกมันถูกปล่อยกองไว้ข้างนอกอย่างจงใจ
「นี่คือจำนวนที่ทำให้ชะงักจากคำพูดอดอล์ฟ ยังมีอีกสามส่วนที่ยังไม่มาถึง」
「ผมก็ไปทั่วหมู่บ้านทำนาและหัวหน้ายิ้มเมื่อเขาเสนอพืชผลให้การเก็บภาษี มันดูเหมือนพวกเขาเหลือเก็บอยู่เหลือเฟือ」
ภาษีเก็บเกี่ยวถูกกำหนดเป็นเปอร์เซ็นต์ของจำนวนรวมยกเว้นมีสถานการณ์พิเศษ
ถ้าหมู่บ้านเก็บเกี่ยวได้อุดมสมบูรณ์ พวกเขาจะมอบภาษีมากขึ้น แต่อย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาจะสามารถเก็บให้พวกเขาเองได้มากกว่าด้วย
มันต้องพอสำหรับพวกเขาเพื่อใช้ชีวิตอย่างสบายปีนี้กระนั้นก็ยังมีสำรองเพียงพอด้วย
「ดินแดนของเราก็เก็บเกี่ยวได้มากมาย แต่บริเวณใกล้กับแม่น้ำนั้น……」
「อย่างที่คาด พวกเขาโดนฝนยาวนาน」
มันตรงๆเหมือนที่อดอล์ฟกังวล ฝนตกหนักในบริเวณใกล้กับแม่น้ำทำให้พืชผลจำนวนมากเน่า
「ถ้าเราดูจำนวนหลังจากฝนหยุด มันดูเหมือนพวกมันจะเก็บเกี่ยวได้น้อย บริเวณที่ราบนอกจากของเราก็ไม่ได้ดีด้วยเหมือนกัน……」
「อืม ฉันสงสัยว่าอะไรๆจะออกมาเป็นยังไง」
ผมกังวลนิดหน่อย แต่ผมจะปล่อยอดอล์ฟให้คิดทางแก้
ตอนนี้ ตะวันเริ่มตกเดินแล้ว
ขุนนางควรมากันในไม่นาน
ผมวิ่งหนีไม่ได้ดังนั้นผมเตรียมพร้อมเสียดีกว่า
「ในที่สุดหนูก็จะได้เห็นชุดทางการของเอเกอร์ซามะหลังจากนานมามากแล้ว ท่านเท่บนสนามรบ แต่ชุดทางการก็ดีในแบบต่างกัน」
ถ้าหนูชมพี่มากขนาดนั้น มันจะทำให้เจี๊ยวพี่โด่
ผมลูบหัวซีเลียและบีบแก้มเธอเพื่อซ่อนความอายของผม
「ฟ่ะก่ะฟ่ะก่ะ……. ได้โปรดหยุด! ฮู้วฮู้ว…… ช่างมันเถอะ แค่อีกนิด อู้ว ไม่เอาตูด!」
เซเลสติน่านั้นดี แต่ซีเลียก็น่ารักด้วย
ผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไป
「……ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ทุกคน ได้โปรดมีความสุขกับงานเลี้ยง」
ผมสามารถมอบการพูดเปิดพิธีได้สำเร็จเพื่อเริ่มงานเลี้ยงระหว่างนนน่าสอนว่าผมต้องพูดอะไรขณะเธอเกาะแขนผมเพื่อแสดงความสัมพันธ์แนบชิดของเรา
「ให้ตายสิ! แม้แต่ยัยคาร์ล่าบื้อนั้นก็สามารถจำวิธีทักทายได้ เอเกอร์ ซามะจำเป็นต้องทำให้จริงจังด้วย!」
「หุ้บป้ากก! อย่าเรียกฉันว่าโง่!」
มันดูเหมือนเธออารมณ์เสียที่ผมจำการทักทายไม่ได้เลยสักนิดและแค่พูดตามคำพูดนนน่าเป็นนกแก้วเหมือนคนโง่
คนนั่นมีสิ่งที่พวกเขาเก่งและสิ่งที่พวกเขาไม่เก่ง
เหมือนที่มาเรียไม่มีวันมีนมใหญ่ ผมไม่ใช่คนประเภทผู้เต้นอย่างสง่างามหรือใส่เสื้อผ้าแฟนซี
ในความเป็นจริง ผมอยากไม่ใส่อะไรและเหวี่ยงสะโพกบนผู้หญิงแทนมากกว่า……
「มันช่างเป็นเกียรติที่ได้เจอลอร์ดฮาร์ดเลตต์วันนี้」
คนผู้มาแทรกแซงการเพ้อของผมคือชายวัยกลางคนมีหนวดตัวกลางๆ
มาดูกัน…… คนแก่นี้เป็นใคร?
ผมถามนนน่า
「มันคือเคานต์โมนาชิ เขามีดินแดนตรงไปทางตะวันตกของราเฟน ดินแดนเขาค่อนข้างใหญ่ แม้ว่ามันคือคุณสมบัติที่ดีของมันอย่างเดียวเท่านั้น……」
อา ผมเขาใจแล้ว มันเหมือนที่ดินแดนผมเคยเป็น
「หนูชวนภรรยาเขาไปงานเลี้ยงน้ำชาหลายครั้ง…… และมันดูเหมือนพวกเขาไม่มีเงินใช้จ่าย」
นนน่ายิ้มกับเคานต์ต่อขณะเธอพูดเบาๆโดยไม่ขยับปากของเธอ
ถ้าอย่างนั้นผมเดาว่าคนหนึ่งเรียนทักษะพิเศษนี้ถ้าคนนั้นเข้าสังคม
「มันเป็นความสุขของเรา ดีที่ท่านมาแม้ว่าการเก็บเกี่ยวในดินแดนท่านไม่ได้ดีที่สุด」
มีความเป็นชนชั้นระหว่างขุนนางจากตำแหน่งอัศวินถึงมาร์เควส แต่พวกมันทั้งหมดถูกแต่งตั้งโดยราชา ดังนั้นพื้นฐานแล้วเราทั้งหมดมีจุดยืนเดียวกันและเราต้องรักษาความเคารพซึ่งกันและกันระดับหนึ่ง
ผมซ่อนความไม่สนใจและจับมือเขา
ผมสงสัยว่าเขานำลูกสาวสวยมากับเขาด้วยไหม…… ไม่หรือ? ช่างน่าเบื่อ
「ว้าว ผมต้องพูดนะ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์มีมือที่ด้านและขรุขระเช่นนี้ เหมาะสมกับข่าวลือทั่วทั้งประเทศที่ชมท่านว่าเป็นชายที่ยิ่งใหญ่」
ถ้าอย่างนั้นนั่นเสียดสี มันดูเหมือนกล้ามเนื้อผมเพิ่มขึ้นเพราะการสู้กับนครรัฐและชุดทางการของผมรู้สึกฟิต
ถ้าผมเกร็ง มันรู้สึกเหมือนผมฉีกเสื้อนี้ได้
「ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าเคานต์โมนาชิคือผู้หญิง ผมอาจไปเยือนท่าน」
「ผู้หญิง? อะไรก็ช่าง การเก็บเกี่ยวอันอุดมสมบูรณ์จากดินแดนของลอร์ดฮาร์ดเลตต์…… และพืชผลเหล่านี้ที่ท่วมทั่วทั้งเมือง ผมอิจฉามาก」
「แล้วเคานต์โมนาชิกับดินแดนกว้างใหญ่ของท่านล่ะ ไม่มีการเก็บเกี่ยวที่ดีเหรอ?」
บรรยากาศรอบเคานต์กลายเป็นมืดมนกระทันหัน
「ผมพูดไม่ได้ว่าการเก็บพืชผลในดินแดนของผมดี ทุกปีนั้นจำนวนน้อยพอสมควร…… อย่างไรก็ตามสภาพที่ดินนั้นต่ำกว่ามาตรฐานสุดขีด ไม่มันจมเนื่องจากน้ำท่วมบ่อยก็แห้งมากจนไม่มีอะไรโตได้ เกือบไม่มีบริเวณไหนมีสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์แบบ ตระกูลผมค่อนข้างเป็นแบบตั้งเดิม แต่ไม่ว่าบรรพบุรุษผมทำอะไร สุดท้ายพวกเขาจน…… เชื่อว่าสุดท้ายผมจะตาย ผมทำให้ตัวเองโดดเด่นในการต่อสู้และได้ชื่อเคานต์มาพร้อมกับดินแดนมหาศาล กระนั้นผมยังได้รับความล้มเหลวอีกครั้ง……」
ขณะที่เคานต์พึมพำ ผมคิดกับตัวเองว่านั่นเป็นคำถามที่ห่วยแตก
อืม มีอาหารและเครื่องดื่มดีๆที่นี่ดังนั้นผมหวังว่าเขาจะมีความสุขและลืมเกี่ยวกับเรื่องสิ้นหวัง
「ได้โปรดรอก่อน ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ผมจะแนะนำเพื่อนที่ดีเหล่านี้ของผมผู้มาสู่ดินแดนของผมวันนี้!」
ผมไม่รู้สึกจำเป็นต้องเจอพวกเขาจริงๆ แต่ผมวิ่งหนีไม่ได้แล้วตอนนี้ที่นนน่าทักทายพวกเขาไปแล้ว
ชายสองคนปรากฏตัว ทั้งสองดูอยู่ในประมาณอายุสามสิบและเด็กกว่าเคานต์โมนาชิ
ผมไม่ได้สนใจพวกเขามากผ่านจุดนี้ไป แม้ว่าผมได้รับความรู้สึกว่าพวกเขาต่ำต้อย
ผมไม่รู้ว่ามันอะไรเกี่ยวกับพวกเขา แต่ทั้งร่างกายพวกเขาดูเหมือแพร่ความโชคร้ายออกมา
「ยินดีที่ได้รู้จักฮาร์ดเลตต์โดโนะ ผมวิสเคานต์บินโบ」
「ผมก็ยินดีที่ได้พบท่าน ผมบารอนโกคิน」
「ฟุมุ……」
พวกเขาดูเหมือนคนผู้ไม่มีโชคกับเงินเลย
นี่คืออะไรที่เขาเรียกกัน ‘คนแบบเดียวกันต้องอยู่ด้วยกัน’ หรือ?
「ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ภรรยาและลูกสาวผมถูกดูแลโดยภรรยาท่านตลอดเวลานี้ และผมขออภัยอย่างแท้จริงที่ไม่สามารถเจอท่านเป็นการส่วนตัวได้จนถึงตอนนี้」
「การให้ภรรยาของผมยัดอาหารเข้าไปคุ้มสามวันในงานเลี้ยงที่ถูกจัดโดยภรรยาท่าน-…… ไม่ ช่างมันเถอะ」
ปรากฏว่านนน่าเต็มพวกด้วยความรู้สึกผสมปนเปกัน
「บารอนเนสโกคิน…… จริงๆแล้วเธอเป็นคนมีชนชั้น แต่ดวงตาเธอเปลี่ยนไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอเห็นอาหาร」
ผมไม่คิดว่ามีความหมายอะไรในการคุยกับพวกเขาไปมากกว่านี้แลละพยายามก้าวออก แต่พวกเขาสามคนนำประเด็นขึ้นมาปรึกษาอย่างสิ้นหวัง
ความเห็นส่วนใหญ่นั้นเป็นคำพูดที่ไร้ความหมายของการชื่นชม พูดว่าการเก็บเกี่ยวอันอุดมสมบูรณ์ของดินแดนผมเหลือเชื่อเพียงไรหรือรักษากองทัพทรงพลังได้เท่านี้นั้นน่าทึ่ง แต่ไม่เหมือนคนทั่วไปผู้สาดเทคำยกยอปอปั้นใส่ผม คนเหล่านี้ปรากฏว่าน่ากลัวและผมไม่ได้ดูเหมือนจะหยุดการสนทนาได้
「ระหว่างนั้น ผู้คนเริ่มพึมพำรอบๆผม」
「พวกเขาจะพูดอีกนานแค่ไหน?」
「เคานต์โมนาชิและผู้ติดตามเขาเป็นที่รู้จักดีสำหรับความยากจนตลอด ฉันแน่ใจว่าพวกเขาแค่ทำให้เขารำคาญเพื่อเงิน」
「ช่างไร้ยางอาย แม้แต่พ่อค้ายังรู้ว่าอย่าไปขอกู้ในที่เปิด」
เสียงเบาๆไม่ได้ดูเหมือนสนับสนุนเคานต์โมนาชิ
ผมจับไม่ได้จริงๆว่าพวกเขาพูดอะไร แต่การได้ยินสุดคมของนนน่าจะให้เธอฟังคำพูดเหล่านั้นออก ดังนั้นผมจะถามเกี่ยวกับมันทีหลัง
「ฮ่าฮ่า……กักตัวคนจัดงานมากกว่านี้จะเป็นการเสียมารยาท……」
「ท่านพูดถูก ถ้าอย่างนั้นเราจะปล่อยไว้ตรงนั้น……」
มันดูเหมือนคำวิพากษ์วิจารณ์โดนพวกเขาและพวกเขาก้าวถอยไปจากผมพร้อมหน้าตาขมขื่น
ผมรู้สึกเสียใจกับพวกเขาแค่เพียงเศษเสี้ยวเล็กน้อยที่เล็กที่สุดเท่านั้นเพราะบรรยากาศของความโชคร้ายรอบตัวเขา
พื้นฐานแล้วผมเป็นผู้ชวนพวกเขา แม้ว่ามันคือนนน่าและลีโอโพลต์ผู้เลือกคนมาเยือน, เซบาสเตียนผู้เขียนคำเชิญ, และซีเลียผู้แสตมป์การยอมรับของผม
「ได้โปรดมีความสุขกับตัวเองวันนี้ ดินแดนของเราใกล้กันดังนั้นผมแน่ใจว่าเราจะมีโอกาสคุยเหลือเฟือหลังจากวันนี้」
ปรากฏว่าพวกเขาทั้งสามมีความสุขขึ้นเล็กน้อย
「โออ้! ถ้าอย่างนั้นเราจะเจอกันอีกครั้ง!?」
เวร ผมพูดบางอย่างไม่จำเป็น
ผมควรบอกพวกเขาจริงๆว่าส่วนใหญ่ผมจะไม่อยู่
「……ไม่ว่าอย่างไร ฉันไม่ใช่ผู้อยู่ที่เดียวนานๆ ดังนั้นฉันจะไม่อยู่ในดินแดนฉันค่อนข้างบ่อย……」
「แน่นอนนั่นไม่เป็นไร! ผมแค่ตั้งเต็นท์นอกราเฟนและรอได้!」
นั่นน่ากลัว ได้โปรดอย่าทำ
แล้วก็ อย่างน้อยอยู่ในโรงแรม จนแค่ไหนกัน?
ถ้าไมล่าและหน่วยรักษาความปลอดภัยเธอคิดว่านายเป็นพวกนักเลงไม่มีบ้าน เธอจะจัดการนาย
พวกเขาสามคนจากไปอย่างดูพอใจ ระหว่างผมถอนหายใจยาวๆ
อย่างไรก็ตามกิจกรรมน่าเหนื่อยนั้นยังไม่จบ
นนน่ากระซิบในหูผมพร้อมหน้าตาทึ่งบนใบหน้าเธอ
「อย่าโทษหนูหลังจากอะไรที่พี่พูด นะ ตลอดเวลานี้พวกเขาคิดว่าเอเกอร์ซามะเป็น “ขุนนางใหม่บ้าการต่อสู้ บางคนผู้ไม่สนใจการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมหรือเข้าสังคม และน่ากลัวเมื่ออารมณ์เสีย” ซึ่งก็เป็นเหตุผลที่ขุนนางน้อยมากชวนพี่ทำอะไรสักอย่างหรือมาเยือน ถ้าพี่พูดว่าพี่จะข้องเกี่ยวกับขุนนางผู้ไม่ได้คุ้นเคยเป็นพิเศษต่อหน้าคนเหล่านี้-……」
บรรยากาศของอากาศดูเหมือนเปลี่ยนไป
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์! ให้ลูกสาวคนโตเข้างานเลี้ยงน้ำชาของภรรยาท่านครั้งหนึ่ง!!」
「นองชายของผมหุ่นดีและเขามีเป้าหมายเป็นอัศวิน ได้โปรดพิจารณาเลือกเขา!」
「ลูกสาวผมกำลังจะเข้าสู่อายุเหมาะสำหรับแต่งงานแล้ว เธอมีมารยาทที่จำเป็นเพื่อรับใช้แม้แต่มาร์เกรฟ……」
ทันทีเมื่อนนน่าออกจากข้างผม แขกรุมกันรอบผมทั้งหมดทีเดียว
มันดั่งพวกเขาเป็นผีดิบ ทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าในสุสาน
บางทีผมจะพูดเอารายละเอียดมากกว่านี้จากคนสุดท้าย
ในท้ายที่สุด ผมหนีไม่ได้ ขุนนางรวมกันรอบผมจำนวนมากขึ้นด้วยพลังมากขึ้นมากกว่าปรกติ และเพราะผมชวนพวกเขาทั้งหมด ผมไม่มีทางเลือกนอกจากให้ความบันเทิงแต่ทุกๆแต่ละคน
คนผู้ช่วยเหลือผมออกจากสถานการณ์นั้นคือเทพธิดาตัวน้อย
「พี่ช่ะ-…… ฉันหมายถึง มาร์เกรฟฮาร์ดเลตต์จ๊ะ ขอบคุณท่านที่ชวนฉันมางานเลี้ยงนี้」
แขกผู้ทรงเกียรติของงานเลี้ยงนี้อย่างไม่ต้องสงสัย ราชินีแห่งอาณาจักรมอลต์ เซเลสติน่า และเป็นราชาของชาตินั้น แม้ว่าจะตัวเล็ก แต่ก็จะทำให้ขุนนางอื่นก้าวถอยไปจากผมและคำนับอย่างเคารพอย่างเป็นธรรมชาติ
อย่างที่คาดกับสาวตำแหน่งสูง เธอกำลังใส่ชุดสง่างามและเป็นประกาย
อย่างไรก็ตาม ชุดซึ่งแสดงถึงผิวหนังเธอมากไม่ได้ทำให้เธอดูมีเสน่ห์ในแบบไหนเลย แค่ดึงความน่ารักของสาวน้อยสุขภาพดีออกมาเท่านั้น
เครื่องแต่งหน้านั้นน่าจะถูกใส่โดยโมนิก้าทำให้เด็ก, ผู้พยายามจะดูสูงขึ้น, ดูน่ารัก ระหว่างรัดเกล้าฝังเพชรและสร้อยคอดูเหมือนใส่มาอย่างไม่พอดีตัวบนตัวน้อยๆของเซเลสติน่า
แม้อย่างนั้น รอยยิ้มธรรมชาติเธอเปลี่ยนทั้งหมดนั่นสู่แต้มบวก
「ไม่ไม่ ผมควรเป็นคนที่ต้องไปเยือนพระนาง ดังนั้นได้โปรดยกโทษให้ความหยาบคายที่ขอให้ออกแรงเดินทางมาที่นี่」
แน่นอน มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผมที่จะเรียกเซเลสติน่าว่าน่ารักและจูบเธอในสภาพแวดล้อมทางการแบบนี้
ถ้าผมไม่มอบความเคารพให้เธออย่างถูกต้อง ขุนนางคนอื่นก็จะดูถูกเธอด้วย
ผมต้องใจเย็นและรอจนกว่างานเลี้ยงจบ และจากนั้นกอดเธอและถูแก้มเธอมากเท่าที่ผมอยากทำทีหลัง
ผมพยายามขอเซเลสติน่าด้วยดวงตาของผม บอกเธอให้ใจเย็นและให้ทำตัวสำคัญในฐานะที่ราชินีควรทำ
เธอยิ้มกลับมาเหมือนนางฟ้า ดังนั้นผมมองดูโมนิก้า
「เอเกอร์โดโนะได้ดูแลฉัน มากเท่านี้นั้นอย่างที่คาดไว้」
ผมเห็นนนน่ากระซิบ “ต้องฮาร์ดเลตต์โดโนะค่ะ!”
แต่การแสดงออกนั้นพอเริ่มบทสนทนาแล้ว
「ท่านเห็นนั่นมั้ย มาร์เกรฟผู้ถูกกล่าวขานว่าเป็นเทพเจ้าดุร้ายแสดงความเคารพ」
「ราชาเด็กคนนี้ผู้ยืนเหนือบัลลังก์หลังสงคราม ฉันคิดว่าเธอแค่หุ่นเชิด……」
ผมไม่ได้ยินการกระซิบอ่อนโยนของขุนนาง แต่นนน่าทำได้และเธอบอกผมว่าพวกเขาพูดอะไร
อุมุ ตอนนี้พวกเขาไม่ควรเล่นตลกกับเซเลสติน่า
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์หนุนหลังเธอ…… เขาใช้เธอเป็นหุ่นเชิดหรือ?」
「ถ้าเป็นอย่างนั้น พวกเขาจะไม่ออก มาที่เปิดอย่างไม่มีไหวพริบ เรากำลังพูดเกี่ยวกับมาเกรฟผู้ชอบความรุนแรง ลดหัวเขาให้เด็ก…… ท่านคิดว่าความภาคภูมิใจนั้นอนุญาตนั่นหรือ?」
โชคร้าย ผมไม่รู้สึกอายอะไรสักนิดในการเคารพผู้หญิงหรือเด็กสาว
มันจะเหมือนกันไม่ว่ามันเป็นโสเภณีหรือสาวเมือง
สิ่งที่สำคัญคือผมแหวกขาผู้หญิงและปั๊มน้ำเชื้อในพวกเธอได้
「ไม่ เดี๋ยวก่อน…… เรารู้ว่ามาเกรฟใคร่มากขนาดไหน ฉันแน่ใจเลยว่าเขาไม่แสดงความปรานีแม้แต่เด็กสาว…… เขาอาจเปลี่ยนเธอสู่ทาสเซ็กส์ของเขาไปแล้ว」
「เข้าใจแล้ว…… ทำให้เป็นสมบัติของเขาแล้ว นั่นทำไมเขาไม่รู้จักอาย」
การกระซิบนนน่าเริ่มฟังดูหนักขึ้น อย่าบอกผมนะว่าเธอเชื่อว่าผมจะทำบางอย่างแบบนั้น
ผมจะไม่ลงมือกับเด็ก มากที่สุดที่ผมจะทำคือถูเจี๊ยวผมกับท้องของเธอ
「ถ้าอย่างนั้นถ้านั่นจริง เราดูถูกราชาคนนั้นไม่ได้」
「อุมุ ถ้าเราไม่ระวัง เราจะทำให้ลอร์ดฮาร์ดเลตต์โมโห」
「กองทัพส่วนตัวของมาร์เกรข้ามกำลัง 10,000 นายไปแล้ว ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาทรงพลังพอที่จะชิงชาติเล็กๆด้วยตัวเอง」
ดี นี่คือทิศทางที่ถูกต้อง
เราจะไม่เป็นแม้แต่คู่แข่งแม้ว่าเรารวมเข้าด้วยกัน เพิ่มเติมเขาเป็นเพื่อนนกับอธิบดีกิจการทหารราดาห์ลและอธิบดีกิจการรัฐบาลบอลด์วินจากเมืองหลวง…… อานาจักรจะไม่ช่วยเรา
「ดินแดนของเราจะถูกเหยียบย่ำทันมีและสมาชิกคนอื่นๆด้วยเหมือนกันและผู้หญิงทั้งหมดจะมีลูกของมาร์เกรฟ」
「ฉันได้ยินว่าเขารักการขโมยภรรยาที่แก่แล้วมากกว่าอะไรทั้งสิ้นด้วยองคชาติใหญ่เบ้งของเขา」
ไม่ นายไปในทิศทางแปลกๆแล้วตอนนี้ หยุด
ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาจะไม่วุ่นวายกับเซเลสติน่าหรืออาณาจักรมอลต์แล้วตอนนี้
ดังนั้นงานเลี้ยงนี้มีความหมายบางอย่างหลังจากทั้งหมด
คนนั้นคือ…… วิสเคานต์อะไรสักอย่างหรือ?
ด้วยพลเมืองจำนวนประมาณ 10,000 คน นั่นหมายถึงผู้หญิง 5000 คน…… ยกเว้นเด็กและคนชรานั่นเหลือคร่าวๆประมาณ 3000 คน ซึ่งหมายถึงถ้าผมมีคู่นอน 20 คนทุกคืน ผมจะใช้ห้าเดือนเพื่อผ่านพวกเธอทุกคน
มันอาจยาก แต่ผมควรสามารถทำได้ถ้าผมพยายาม
「บบบบู่」
เธอต้องรู้สึกว่าผมคิดบางอย่างสมควรถูกต่อว่าอีกแล้วขณะผมรู้สึกถึงหัวโขกของนนน่าเข้าหลังผม
ผมไม่ถือหัวโขก แต่หน้าอกหนูโดนพี่ทุกครั้งเนื่องจากทรวดทรงหนู มันจะสร้างความตื่นตกใจถ้าจู่ๆพี่โด่ ดังนั้นอย่าทำมันอีก
「ในที่สุดมันก็จบ~ หนูอาบน้ำกับพี่ชายได้~!」
เซเลสติน่าผู้เปลือยกระโดดลงอ่าง
งานเลี้ยงเต้นรำมาถึงจุดจบอย่างปลอดภัยแม้ว่าการต้องปราฏตัวในอนาคตเพื่อเข้าสังคมในดินแดนผมเองฟังดูมีปัญหา ผมไม่คิดเกี่ยวกับมัน ณ ตอนนี้
ผมแค่มุ่งสมาธิกับการรักษาตัวผมเองในน้ำนี้หลังจากบรรยากาศทางการที่ยาวนาน
ผมไม่มีปัญหากับการที่เซเลสติน่าน่ารักเข้ามาข้างใน
「หนูประหม่ามาก และไหล่หนูเกร็ง…… แต่หนูทำเต็มที่จ้ะ!」
「ใช่ เซเลสติน่าทำได้ดี หนูเป็นราชาที่ยอดเยี่ยม」
「พี่หมายถึงอย่างนั้นจริงๆเหรอจ๊ะ? จะไม่มีการทะเลาะเกิดขึ้นเพราะหนูนะ?」
ผมเข้าไปในอ่างและกอดร่างเปลือยของเซเลสติน่าผู้วิตกกังวล
「หนูดูเหมือนราชาที่ดีกับพี่แล้ว อย่ากังวล ทุกคนรับรู้หนู」
โชคร้าย จากใจผมไม่เชื่อว่ามีสักคนเห็นราชาคนก่อนในเธอจากท่าทางที่เธอแสดงออกในงานเลี้ยง
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ดูเหมือนเด็กไร้เดียงสาที่เธอเคยเป็นครั้งหนึ่ง
พร้อมผมที่ยืนข้างหลังเธอ มันควรกำจัดแผนการใดๆที่มีกับเธอ
「นอกจากนี้ พี่จะปกป้องหนูถ้ามีอะไรสักอย่างเกิดขึ้น หนูไม่จำเป็นต้องกังวล」
ระหว่างพูดอย่างนั้น ผมสอดมือใต้วงแขนเธอจากข้างหน้าและอุ้มเซเลสติน่าขึ้น
「สูงจังจ้า~! อ่ะฮ่าฮ่า นี่สนุก!」
สาวหัวเราะอย่างร่าเริงนำรอยยิ้มขึ้นบนหน้าผมด้วย
หืมม มันยังเป็นร่องไร้ขน ดูเหมือนมันจะเป็นสักพักก่อนเธอจะเป็นผู้หญิง
ผมนำสาวที่เล่นอย่างร่าเริงลงกลับไปในอ่างและวางเธอไว้บนตักของผม
เพราะเธอกลายเป็นราชินีอีกครั้ง สาวทำเต็มที่ ดังนั้นอย่างน้อยผมให้เธอผ่อนคลายได้ตอนนี้
ขณะผมลูบผมเธออย่างอ่อนโยน โมนิก้าเข้ามาข้างในพร้อมใส่เสื้อผ้าอาบน้ำ
「พระนางคะ ไม่ใช่หนูบอกท่านแล้วเหรอว่าเข้าอ่างกับผู้ชายอื่นนั่นอั้นตราย……」
เมื่อเธอเห็นเราเล่นไปทั่ว การเคลื่อนไหวเธอแข็งนิ่ง
เธอกอดร่างสั่นเทาของเธอและปากที่เปิดกว้างค้างไว้ ไม่สามารถสร้างเสียงใดๆได้
สิ่งแรกที่ออกมาจากปากผู้หญิงคนนั้นคือเสียงร้องดัง
「ฟุนนนโยยยย้—!!」
「ฟุนโย้ะ? โมนิก้า ทำอะไรน่ะ? ทำหน้าแปลกๆ」
「หนูควรเอาอะไรนั่นออกทั้งหมดแล้วเข้ามาในอ่างเปลือยๆ เร็วๆเข้าแล้วให้พี่ดูนม」
แทนที่จะตอบ โมนิก้าล้มไปที่เข่าอย่างผิดหวัง
「น-ในที่สุด พระนางถูกกระทำชำเรา! ร่องน้อยของเธอถูกแทง…… โดยชายจอมใคร่…… เจี๊ยวเหมือนไม้กระบองยักษ์…… ไม่ มันถูกทำลาย!!」
ผมสงสัยว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร
「อ-เอามันออกทันที! เรียกหมอ! เราต้องรักษารูพระนางทันที! อาา โอ้พระเจ้า หนูอธิษฐานให้รูพระนางกลับบมาสู่สภาพดั้งเดิมและให้เจี๊ยวชายเจ้าชู้ที่แก้ตัวไม่ได้หลุดออกไป」
โมนิก้าอธิษฐานต่อเพดานห้องน้ำขณะนำ้ตาไหลอาบหน้าเธอ
เธอต้องตีความผิดว่าตำแหน่งนี้ที่เซเลสติน่านั่งตักของผมว่าผมกำลังแทงเธอ
ฮ่าฮ่าฮ่า แน่นอนผมจะไม่มีวันทำอย่างนั้น
ผมลุกขึ้นจากอ่างอย่างช้าๆและแสดงให้เธอเห็นว่าผมไม่ได้เข้าไปในเซเลสติน่า
ดู ผมไม่ได้แข็งด้วยซ้ำ
โอ้ไม่ เซเลสติน่าแค่ ความสูงพอดีให้เจี๊ยวผมอยู่บนหัวเธออย่างสมบูรณ์แบบเลย
「บางอย่างนุ่มและใหญ่อยู่บนหัวหนู~」
ปรกติแล้ว โมนิก้าจะกรี๊ดทันทีเมื่อเธอเห็นบางอย่างแบบนั้น แต้่เธอไม่มีเวลาสำหรับนั่นตอนนี้
เธอพึมพำบางอย่างดั่งกล่อมตัวเธอเอง
「ไม่มีเลือด…… ซึ่งหมายถึงมันไม่ได้เข้าไปข้างใน……? ขอบคุณความดีงาม เยื่อพระนางยังคง…… ปลอดภัย……」
หลังจากยืนยันว่าผมไม่ได้สอดใส่เจี๊ยวของผมเข้าไปในเซเลสติน่า โมนิก้าถอนหายใจยาวโล่งใจและห่อตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง แม้ว่าตอนนี้มีปัญหาอื่น
เธออาจกำลังใส่เครื่องแต่งกายอาบน้ำ แต่ผู้หญิงอายุน้อยนอนเหนื่อย ณ เท้าของในห้องน้ำ
พื้นฐานแล้วนี่เป็นการประกาศเจตนาทางอ้อมว่าเจตนาโดนซั่ม
「เซเลสติน่า พี่จะสร้างความรักกับโมนิก้าไม่นานนี้แล้ว…… อยากจะดูว่าเราทำเด็กยังไงมั้ย?」
「ได้! โมนิก้าก็รักพี่ชาย แน่นอนหนูเลยอยากเห็นพี่สองคนทำลูก」
「เอ๋? เอ๋? ได้โปรดรอเดี๋ยว! ทำเด็กนั้น-…… หนูยังต้องอยู่ข้างพระนาง!」
「มันจะไม่เป็นไร ทำไมหนูจะให้พี่อยู่ห่างๆหลังจากโมนิก้าท้องลูกพี่ชายล่ะ? เราจะอยู่ด้วยกันหลังจากนี้ด้วย」
「มันเป็นอย่างนั้น เซเลสติน่า แก้เชือกตรงนั้นและแก้นี่ด้วยเหมือนกันแล้วเปิดเผยแค่หว่างขาของเธอ」
「ห-หยุดมันนะ หนูขยับไม่ได้หลังจากสะโพกหมดแรงจากความโล่งใจ! หนูบอกว่าทำไม่ได้! อ๊าาา มันใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้น! ไม่มีทางที่บางอย่งแบบนั้นจะใส่เข้าไปพอดี……」
「แต่ที่นี่ของเธอไม่ได้พูดว่าไม่ ดูสิเซเลสติน่า ไม่ใช่มันหยดไปด้วยน้ำหวานดั่งกำลังพูดว่ามันอยากได้ผู้ชายเหรอ?」
「พี่พูดถูก…… น้ำหวานของโมนิก้าเอ่อล้นแล้ว」
「อย่าดูนะคะ พระนาง! แล้วก็ อย่าใส่อะไรสักอย่างเข้าไป ฮาร์ดเลตต์ซามะ! ห-หนา…… อ๊าาาาาาาาาา!! แน่นเหลือเกินนนนนนนนน!!」
หลังจากนั้นผมมอบสิ่งที่ร่างกายโมนิก้าต้องการให้เธอ, ใส่เอ็นเข้าไปในช่องคลอด, มอบความรักให้เธอเหลือเฟือ และในที่สุดเทอสุจิมากมายตรงเข้าสู่มดลูกของเธอ
เซเลสติน่าดูทั้งหมดด้วยความสนใจยิ่งใหญ่
「อาบน้ำกับพี่ชายและโมนิก้าดีที่สุดเลยจ้ะ~」
「เรายังต้องคุยเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนและหลายประเด็นพรุ่งนี้ เซเลสติน่าจะอยู่ที่นี่สักพัก ถูกมั้ย? ระหว่างเวลานั้น เราจะอาบน้ำด้วยกันทุกวัน」
「อออุ ถ้าหนูถูกเติมเต็มด้วยน้ำเชื้อทุกวันสองสัปดาห์…… หนูจะท้องแน่นอน……」
ผมปฏิบัติกับเซเลสติน่าผู้ยิ้มแย้มด้วยรักเอ็นดูและดูแลระหว่างโมนิก้าร้องไห้
แต่ผมรู้
นาทีสุดท้ายก่อนผมน้ำแตก ต้นขาเธอรัดรอบสะโพกผมดั่งสาวหาอสุจิผมด้วยสัญชาตญาณและรอคอยที่จะมีลูกผม
เพื่อตอบสนองความต้องการของเธอ ผมจำเป็นต้องทำให้มั่นใจว่าเธอท้องระหว่างสองสัปดาห์ที่เซเลสติน่าวางแผนจะอยู่ที่นี่
–มุมมองบุคคลที่สาม–
กลางคืน เมืองหลวงโกลโดเนีย – ห้องทำงานของอธิบดีกิจการทหาร: อีริช
「นี่คือข้อมูลจากสถานบันศึกษาแห่งราชวงศ์」
เลขายื่นเอกสารเกี่ยวกับสถาบันศึกษาแห่งราชวงศ์ให้อีริช
การเป็นอธิบดีของกิจการทหาร เขาเป็นรองแค่เพียงราชาเท่านั้นและยุ่งอยู่ตลอดกับการจัดการทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับกองทัพ
ภาระหน้าที่ของเขาจากชีวิตประจำวันและหน้าที่ทางอาชีพนั้นมหาศาลพอแล้ว กระนั้นเขายังมีพลังงานเหลืออยู่บ้างเพื่อรับมือกับการต่อสู้เพื่อออิทธิพลกับฝ่ายต่อต้าน รัฐมนตรีกิจการภายใน มาร์เควสเคนเน็ธ บัลด์วิน
ใต้สถานการณ์เช่นนั้น เขาไปเยือนโรงเรียนได้ไม่มากพอ แม้ว่ามันเริ่มกลายเป็นตัวตนสำคัญอย่างช้าๆ
นั่นทำไมเขาไม่เพียงแค่มีอาจารย์ใหญ่รายงานให้เขารายวัน เขาก็ให้ลูกน้องเขาทำการสืบสวนอิสระ ทำเอกสารและยืนสถานการณ์โรงเรียนปัจจุบัน
「ฟุมุ คนลาออกของเดือนนี้…… กลายเป็นแย่ลงเยอะเลย」
ระหว่างอีริชขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เอะอะใหญ่
วัตถุประสงค์หลักของโรงเรียนนั้นเพื่อเลี้ยงผู้บัญชาการกองทัพและการเลี้ยงเจ้าหน้าที่กิจการภายนั้นสุดท้ายแล้วเป็นเรื่องรอง
ด้วยชั้นเรียนที่โหดร้ายและการสอบยัดเข้าสู่เทอม คนลาออกจำนวนหนึ่งถูกคาดเดาไว้ล่วงหน้าแล้ว
หลายคนลาออกหลังจากเข้าสู่โรงเรียนด้วยความมุ่งมั่นครึ่งๆกลางๆแล้วตอนหลังวิ่งหนีหรือยอมแพ้หลังจากเกิดอุบัติเหตุระหว่างฝึกอย่างไม่ระวัง
คนบางคนก็ยังตายด้วย แม้ว่ามันหายาก
ดังนั้น มันอยู่ในความคาดหวังว่าจะมีนักเรียนลาออกจำนวนหนึ่งทุกเดือน และมันจะไม่น่าตกใจเมื่อมันมากกว่านั้น
อย่างไรก็ตามความแคลงใจปรากฏบนใบหน้าอีริชขณะเขาตรวจสอบข้อมูลอย่างละเอียด
「คนลาออกจากทีมผู้จะเป็นผู้บัญชาการ…… มีพวกเขาอยู่เยอะ แต่มันเข้าใจได้ แต่ทำไมมีหลายคนมากจากทีมกิจการภายใน?」
บทเรียนที่เรียนโดยผู้จะเป็นเจ้าหน้าที่กิจการภายในหลักๆแล้วเป็นการสอนวิชาการในห้องเรียนและไม่ได้เป็นการฝึกโหดร้ายเลย
ในปีที่แล้วก่อนห้องเรียนจะใหญ่ขึ้น มีแค่หนึ่งคนลาออกและนั่นเนื่องจากอาการป่วย
「บนนั้น พวกเขาหลายคนหวังจะได้เข้าเรียนใหม่ในปีต่อๆไป…… นี่อะไร เข้าเรียนใหม่เพื่อให้ได้รับจดหมายแนะนำจากฮาร์ดเลตต์เหรอ? นี่ดูเหมือนเป็นอย่างนั้นสำหรับบางคนจากทีมผู้บัญชาการด้วย ……ถ้าพวกเขาอยากเข้าเรียนใหม่ ถ้าอย่างนั้นอะไรทำให้ลาออก?」
เสียงของอีริชดังขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ
เลขาได้ยินเขาและมองลงล่างเล็กน้อยก่อนถอนหายใจ
「เวอร์ดิล ฉันเชื่อว่านายเป็นเลขาที่ยอดเยี่ยม อธิบายกับฉันว่าเกิดอะไรขึ้น!」
「รับทราบ……เหตุผลที่พวกเขาลาออก อืมพูดกันอย่างจำกัดความสำคัญไม่มีพวกเขาสักหนึ่งคนเป็นผู้ชาย พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้หญิง」
หลังจากเขาได้ยินอย่างนั้น อีริชค่อนข้างจะเข้าใจทุกอย่างได้ หยาดเหงื่อหยดไหลลงจากหน้าผากของเขาและเส้นเลือดเริ่มปูดขึ้นเนื่องจากความโมโห
「เหตุผลที่สาวๆลาออกนั้นเพราะพวกเธอท้อง ผมเชื่อว่าพวกเธอทั้งหมดท้องประมาณเวลาเดียวกัน และเมื่อท้องของพวกเธอเริ่มใหญ่ขึ้นอย่างสังเกตได้ พวกเธอพบว่ามันยากที่จะเข้าชั้นเรียนและอยู่ในหอพัก」
「……」
อีริชล้มใส่โต๊ะของเขาและไม่พูดสักคำ
「พวกเธอเกือบทั้งหมดรอคอยที่จะได้เข้าเรียนใหม่หลังจากพวกเธอคลอด เหตุผลนั้นไม่เป็นที่รู้สำหรับสาวๆผู้มีจดหมายแนะนำจากลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ฉันเชื่อว่าอธิบดีกิจการทหารควรถามพวกเธอโดยตรง」
อธิบดียกตัวเขาขึ้นอย่างช้าๆจากโต๊ะและพูดในเสียงเบากระนั้นมีน้ำหนัก
「นั่นถูกแล้ว…… นี่คือความผิดของฉันที่โยนสัตว์ป่าบ้าเซ็กส์เข้าสู่ที่ซึ่งมีผู้หญิงสาว」
อีริชนำเครื่องเขียนของเขาออกมาและเริ่มเขียนจดหมายสู่ราเฟนด้วยมือที่สั่น ทำการเขียนตัวอักษรที่เละเทะซ้ำแล้วซ้ำอีก
「ผมมีข้อมูลมากกว่านี้อีกชิ้นหนึ่ง」
「……มันคือออะไร?」
「ผู้สอนสองคนก็แสดงความต้องการถอนตัวจากหน้าที่ชั่วคราว เหตุผลคือ…… ท้อง」
ปากกาแพงหักและหมึกเลอะไปทั่ว
อีริชโยนปากกาหักและกระดาษเละในตะกร้าขยะ จากนั้นยืนขึ้นอย่างรุนแรงพอที่จะทำเก้าอี้ล้ม
「กำหนดการฉันดูเป็นยังไงจากตอนนี้?」
「พรุ่งนี้ ท่านมีทานอาหารเที่ยงกับเคานต์โฮรู และงานเลี้ยงเต้นรำจัดโดยลอร์ดมินโดตอนกลางคืน หลังจากนั้นวันหนึ่งท่านมีตรวจสอบการฝึกของกองทหารที่ 10……」
「ยกเลิกมันทั้งหมด! ส่งตัวแทนไปเพื่อขอโทษโฮรูมและมินโด ถ้าสถานการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เธอรับมือกับมันและเขียนรายงานหลังจากมันเกิดขึ้น」
อีริชโยนเสื้อโค้ทใส่ในบ้านและใส่เครื่องแบบทหารอันเคลื่อนไหวง่าย
「รับทราบ และแค่เพื่อยืนยัน ท่านจะไปที่ไหน?」
「แน่นอนว่าราเฟน! ฉันใจเย็นไม่ได้จนกว่าฉันจะได้ตะโกนใส่คนบ้าเซ็กส์นั่น」
อีริชเตะตูดของผู้ช่วยเขา ผู้หลับอย่างไร้กังวลตอนการคืนขณะค่ำคืนดำเนินต่อไป และสั่งเขาใส่หารถม้าให้พร้อม
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูร้อน
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส
พลเมือง: 161,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4000
กองทัพส่วนตัว: 5300 คน
ทหารราบ: 3000, ทหารม้า: 900, พลธนู: 900, ทหารม้าธนู: 500
ปืนใหญ่: 19
สำรอง: 3000
หน่วยรักษาความปลอดภัย: 100
สินทรัพย์ 10 000 ทอง (รายได้ภาษี +12 000) (งานเลี้ยงยิ่งใหญ่ -1500) (ของขวัญเล็กๆให้คนรับใช้ -300)
รายได้ฤดูใบไม้ร่วงและค่าใช้จ่าย
รายได้
ภาษีเหมือง: 45 000 ทอง
ภาษีแลกเปลี่ยน: 30 000 ทอง
รายได้รวม: 75 000 ทอง (ภาษีข้าวสาลีจ่ายเป็นข้าวสาลี ไม่ได้เปลี่ยนเป็นเงิน)
ค่าใช้จ่าย
บำรุงรักษาคฤหาสน์: 3500 ทอง
บำรุงรักษาความปลอดภัย: 4500 ทอง
เงินเดือนทหาร: 40 000 ทอง
สถานที่ทางกองทัพและค่าใช้จ่ายจิปาถะอื่น: 5000
จ่ายค่าแรงงาน: 10 000 ทอง (รวมถึงแรงงานชั่วคราวสำหรับสะพานน้ำ)
ค่าใช้จ่ายทั้งหมด: 63 000 ทอง
รายได้สุทธิ: +12 000 ทอง
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu
