ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 203 ปัญหาคู่แต่งงานอีกครั้ง - novel-lucky

203 ปัญหาคู่แต่งงานอีกครั้ง

–มุมมองเอเกอร์–

「พี่ย่ำแย่แค่ไหนเนี่ย! ทำหม่าม๊าท้องและทิ้งแม่ไว้ตามลำพังแบบนี้! หม่าม๊ารู้สึกมีปัญตอนนี้แน่นอน」

มิตี้ยืนอย่างยิ่งใหญ่ข้างหน้าผมและต่อว่าผม

เมลิสซ่าและอัลม่า ผู้ค่อนข้างใกล้ชิดกับโดโรเธียชัวยยกมิตี้แล้วก็ส่งสายตาตั้งใจมองอย่างเย็นชามาที่ผม

คนเดียวเท่านั้นที่ยินดีจะปกป้องผมคือซีเลียที่น่ารัก

สาวๆคนอื่นล้อมเราและเฝ้าสังเกต

「อุมุมุ…… จริงๆแล้วพี่ไม่รู้จนกระทั่งจดหมายนี้มาถึง」

「แต่พี่นอนกับหม่าม๊า ไม่ใช่เหรอ? นายท่านควรรู้แล้วว่าไปทั่วและเทน้ำเชื้อข้นเข้าในใครก็ตามที่พี่หวัง จะสร้างเด็ก!」

เจี๊ยวผมกระตุกตอบเมื่อมิตี้ชื่นชมน้ำเชื้อของผมว่าข้น แต่ตอนนี้ผมต้องระงับตัวเองก่อน

ไม่ว่าอย่างไร เธอพูดว่ามันไม่เป็นไรถ้าเธอท้อง ดังนั้นมันไม่ได้สำคัญจริงๆว่าน้ำเชื้อของผมข้นหรือไม่ โดโรเธียจะไม่ส่ายหัวของเธอแน่นอน

มันจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงถ้าผมพูดความคิดใดๆออกไปดังนั้นผมจะอยู่เงียบๆ

「หม่าม๊าจะต้องดูแลเด็กพร้อมท้องใหญ่…… หม่าม๊าเลย 40 ไปแล้ว!! แน่นอนเธอทนความยากลำบากทั้งหมดและพยายามเต็มที่ในการจะไม่สร้างความไม่สะดวกให้นายท่าน」

มิตี้ผู้ปรกติเชื่อฟังง่ายดุด่าผมอย่างไม่สนตัวเอง

อืม ผมก็กังวลเกี่ยวกับโดโรเธียหลังจากได้ยินว่าอะไรเกิดขึ้น

「แต่ถ้าโดโรเธียซังพูดเร็วกว่านี้ เอเกอร์ซามะจะช่วยอย่างแน่นอน ไม่ใช่มันเป็นความผิดพลาดที่เธอจะรับเด็กมากระนั้นอยู่เงียบๆเกี่ยวกับมัน」

ซีเลียทำการยิงคุ้มกัน แต่มิตี้ แม้ว่ากลัวซีเลย ตอบโต้ด้วยน้ำตาในดวงตาเธอ

「นายท่านควรรู้ว่านิสัยของหม่าม๊าเป็นยังไง! เธอไม่อยากก่อปัญหาใดๆให้นายท่านดังนั้นเธอทนจนกว่าไม่มีอะไรที่เธอทำได้ด้วยตัวเองแล้ว! หนูแน่ใจว่าเธอกังวลมากกว่าที่เคยเป็นหลังจากท้องที่อายุไม่เหมาะสมเช่นนี้」

「อ่ะแฮ่ม!」

เมลกระแอมแทรกแซงมิตี้ผู้สร้างปัญหา สีหน้าเธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากแต่ค่อนข้างมีรอยย่นบนหน้าผากของเธอ

บางทีคุยเกี่ยวกับอายุหรืออายุไม่เหมาะสมนั้นมากเกินไป

ถ้ามิตี้พูดประเด็นนั้นต่อไป บางอย่างน่ากลัวอาจเกิดขึ้นกับเธอ

「ไม่ว่ากรณีไหน เราต้องส่งคนไปช่วยโดโรเธียในเมืองหลวง พี่จะจ่ายคนรับใช้พิเศษและให้บางคนไป」

「อ๊ะ เดี๋ยว หนูจะไป」

ผู้ยกมือคนนั้นคือเมลิสซ่า

โว่ว แม้ว่าพี่พาหนูมาที่นี่กับพี่จากเมืองหลวง หนูจะทิ้งพี่อีกแล้วหรือ?

「หนูติดค้างโดโรเธียซังที่ดูแลหนูตั้งหลายอย่าง หนูก็คิดว่าโดโรเธียซังและเด็กๆจะรู้สึกไม่สบายใจถ้ามันคือบางคน่ที่พวกเขาไม่คุ้นเคย」

「พี่ว่านั่นจริง……」

เมลิสซ่าคือผู้หญิงมีค่าผู้ทำให้ทุกอย่างอยู่ในสันติเมื่อเธออยู่กับเรา บวกกับเธอเป็นที่นิยมและถูกเคารพมากในหมู่ผู้หญิงคนอื่นๆ

แคทเธอรีนและมาเรียพึ่งพาเธอเพื่อดูแลครึ่งล่างของพวกเธอเป็นพิเศษ

「ถ้าเอเกอร์ซามะไม่อยากให้หนูไป ถ้าอย่างนั้นหนูจะไม่ไป…… แต่จริงๆแล้วหนูก็อยากสร้างสถานที่เพื่อช่วยเด็กมีปัญหาที่นี่ที่ราเฟนด้วย หนูได้คุยกับโดโรเธียเกี่ยวกับอะไรหลายๆอย่าง ดังนั้นพี่ให้ที่หนูขอครั้งนี้ได้มั้ย?」

「หืมมม」

มันช่วยไม่ได้ถ้าหนูพูดเยอะขนาดนั้น

ราเฟนกลายเป็นเมืองใหญ่ขึ้นที่มีคน 25 000 คน

อะไรเหมือนพ่อแม่เสียชีวิต, เด็กๆถูกทิ้งและหายตัวไป ,และเด็กกำพร้าทั้งหมดเกิดขึ้นที่อัตราคงตัว

อดอล์ฟแนะนำให้สร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อช่วยเหลือขั้นต่ำและเก็บพวกเขาจากการอดตาย แต่สถานที่ถูกล้อมโดยบรรยกาศค่อนข้างหดหู่เมื่อเทียบกับที่โดโรเธียจัดการอยู่

ดังนั้น ผมว่าคนหนึ่งจำเป็นต้องทำมากกว่าให้อาหารเด็กไร้พ่อแม่เหล่านี้กินและเตียงไว้นอน

「หนูจะเป็นผู้หญิงของพี่ต่อมั้ย?」

「แน่นอน หนูเป็นผู้หญิงของเอเกอร์ซามะ」

ถ้าอย่างนั้นมันไม่เป็นไรถ้าเมลิสซ่าจะเป็นผู้หญิงยิ่งดีขึ้นไปอีก เหมือนโดโรเธียผู้เต็มไปด้วยรักและห่วงใย ถ้าอย่างนั้นมันคุ้มค่ากับการปล่อยให้เธอไปเมืองหลวงสักพัก

「ไม่มีทาง เมลิสซ่าาา……」

「แหม่ม」

มาเรีย และด้วยเหตุผลบางอย่าง แม่บ้านก็มองดูในความกังวล

ดูเหมือนเมลิสซ่าก็ยื่นมือให้พวกเธอด้วย

「แต่มันอาจลำบากถ้าไปตามลำพัง เธอต้องการอย่างน้อยอีกหนึ่งคน บางทีครอลเป็นกล้ามเนื้อให้ได้ หรือมันจะดีกว่าถ้ามิตี้หรืออัลม่าไปเพื่อทำหน้าที่เป็นพี่สาว」

อัลม่าร้องอย่างไม่กระฉับกระเฉงใส่ครอล

「ครอลอยากไปมั้ย?」

「ผมกังวลเกี่ยวกับแม่โดโรเธีย…… แต่ผมก็มีคนที่นี่ที่ผมต้องปกป้อง」

「เอ่อ นั่นสมบูรณ์แบบ ถ้าอย่างนั้นหนูจะไปกับเมลิสซ่า」

「เอ๋? อัลม่า……?」

ดูเหมือนเขาค่อนข้างมีช่องว่างใหญ่เกิดขึ้นในความสัมพันธ์ของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม การช่วยโดโรเธียมาก่อนเป็นอันดับแรกตอนนี้

มันอาจดีกว่าที่จะให้มิตี้ไปด้วยกันด้วยเหมือนกันถ้าอัลม่าไป

「ถ้าอย่างนั้น มิตี้ล่ะ? มันอาจเป็นแค่ครึ่งปี แต่หนูจะกลับไปบ้านหลังจากไม่อยู่นาน」

แน่นอนว่าเธอจะอยากอยู่ข้างโดโรเธียเมื่อเธออ่อนแอและโดโรเธียก็จะดีใจถ้าเธอเห็นมิตี้อีกครั้ง

แต่คนผู้ตอบมาคือเมลิสซ่า

「เธอทำไม่ได้ มิตี้หมั้นกับเอเกอร์ซังดังนั้นมันไม่ดีสำหรับเธอที่จะแยกกัน ถ้าข่าวลือแปลกๆเกิดขึ้น ถ้าอย่างนั้นมันจะมีผลกับจุดยืนของมิตี้ รู้มั้ย」

หืม?

「หมั้น?」

ผมพ่นความคิดออกไปโดยอัตโนมัติ

「เอ๋……? อย่าบอกหนูนะว่า…… พี่…… ลืม……」

มิตี้เซและจากนั้นนั่งลงกับที่

ไม่ดี ผมทำเละ

「อ-เอเกอร์ซัง!!」

หลังจากได้ยินเสียงแหลมเบาๆของมิตี้เมลิสซ่าขึ้นเสียงเธออย่างโกรธเคืองอีกครั้ง

เวลาผ่านเลยมามากเกินไปตั้งแต่ผมตอบตกลงให้เธอมาเป็นภรรยาผมดังนั้นผมลืมด้วยความผิดพลาด

ตั้งแต่ทำให้เธอเป็นผู้หญิงของผม ผมมีเจตนารักเธอไม่ว่าอย่างไรและไม่ว่าเธอจะเป็นคนรักผมหรือภรรยาน้อยหรือไม่ เธอคือภรรยาน้อย ดังนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรนั่นมากจริงๆ

แต่ผมเดาว่ามันสำคัญมากสำหรับมิตี้

น้ำตาเริ่มเอ่ออย่างเร็วในดวงตากระพริบเร็วๆของเธอ

「อ…… อุแง…… อุว้าาาาาาาาาาาาา—น!!」

「เอเกอร์ซัง พี่บ้า!!」

มิตี้ร้องไห้ออกมาและเมลิสซ่าด่าผมด้วย

「พี่มันแย่!」「มิตี้รอคอยมัน」

「เธอเร็ยนรู้เกี่ยวกับคืน ‘นั้น’ อย่างสิ้นหวังด้วย……」

「คอหนู…… มันเจ็บ」

ผมรับพายุของเสียงโห่ใส่จากสาวๆ และแม้แต่ซีเลียกับลีอาห์ก็มองผมในความตกใจมาก

……เคซีกลายเป็นเห็นชัดเจนขึ้นอย่างช้าๆ

ผมรีบกอดสาวผู้อาละวาดในแขนของผมมากกว่าปรกติอย่างไม่น่าเชื่อ

「พี่ขอโทษพี่ลืมโดยบังเอิญ」

「ว้าาาาาาาาาาา! ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่สนใจหนูเลย! ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นหนูจะกลับบ้าน! หนูจะกลับไปที่หม่าม๊าอยู่!」

ผมทำมันแล้วทีนี้ มันไม่ได้ดูเหมือนว่าผมปลอบโยนเธอได้อย่างง่าย

ผมอยากจะย้ายไปที่อื่น แต่ถ้าผมพาเธอไปห้องผมตอนนี้ มันอาจทำให้ใจเธอแข็งอย่างไม่จำเป็น

ดีที่สุดที่จะแก้ปัญหามันที่นี่

「ปล่อยหนู ปล่อยหนนู-!」

「มาคุยเกี่ยวกับมันก่อน」

ผมอุ้มมิตี้และจับเธอนั่งบนโซฟา จากนั้นนำหน้าเข้าไปใกล้เธอเพื่อเราจะได้คุยกันได้

「พี่เห็นค่าหนูมากๆ มิตี้」

「โกหก! ถ้าเห็นค่าหนูจริงๆ พี่จะไม่ลืมสัญญาที่จะทำให้หนูเป็นภรรยา! พี่แค่อยากได้ร่างกายหนูดังนั้นพี่แค่พูดอะไรก็ได้ที่พี่พูดได้เพื่อเอาใจหนู ใช่มั้ย」

「แน่นอนพี่อยากได้ร่างกายหนูด้วย แต่พี่ไม่ได้อยากได้แค่นั้น…… พี่อยากได้ทั้งหมดของหนู มิตี้」

มิตี้เปลี่ยนเป็นแดงชั่วขณะหนึ่ง แต่รีบขึ้นเสียงของเธออีกครั้ง

「ถ้าอย่างนั้นทำไมพี่ลืมบางอย่างสำคัญเหมือนสัญญาจะแต่งงานกับหนู……」

ผมกอดเธอใกล้กับอกของผมและถูบนหัวเธอเพื่อทำให้เธอไม่อยากทำต่อไป

เพราะทั้งหมดเธอยิ่งสร้างปัญหามากขึ้นมากขึ้นจากการตะโกนด้วยความโมโห

「แต่งงานไม่ได้สำคัญที่สุด ถูกมั้ย? สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรัก!」

เธอกีดกันผมขณะผมพูดนั่น…… แต่ผมหยุดไม่ได้ตอนนี้

「กับพี่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรักจากพี่แด่หนู มันไม่สำคัญว่าหนูเป็นภรรยาหรือคนรัก มิตี้เป็นผู้หญิงที่มีค่ามากๆของพี่」

การกำแขนผมหลวมลงนิดหน่อย

「พี่ลงมือกับผู้หญิงตลอดเวลา ถูกมั้ย?」

เพราะผมกำลังกอดเธอ ผมไม่เห็นหน้าของมิตี้ แต่ผมบอกได้ว่าเธอพยักหน้า

「พี่เลี้ยงผู้หญิงเป็นโหลๆตอนนี้」

เธอกัดผมอีกครั้ง นั่นหัวนมผมดังนั้นได้โปรดอย่า

「นั่นทำไมพี่พูดไม่ได้ว่าพี่จะแค่มองหนูคนเดียวเท่านั้น อย่างไรก็ตาม…… พี่จะดูและหนูตลอดไปและตลอดกาล พี่จะไม่ทรยศหนู」

「พี่แค่พูดอะไรก็ได้ที่มันสะดวกสำหรับพี่……」

นั่นถูกต้อง แต่นี่คืออะไรที่เกิดขึ้นเมื่อผมพูดโดยไม่ได้ซ่อนอะไรสักอย่าง

「พี่น่าจะหัวทึบและไม่สนใจ นั่นทำไมถ้าหนูไม่มีความสุข พูดและพี่จะทำให้มันดีขึ้น」

「พี่จะไม่…… โยนหนูทิ้ง? พี่จะไม่ลืมเกี่ยวกับหนู?」

คำพูดสุดท้ายของมิตี้เติมเต็มไปด้วยอารมณ์

เพราะเธอเป็นเด็กกำพร้า ความกลัวการถูกทิ้งของเธอมากกว่าคนปรกติ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับใดๆนั่นตอนนี้ที่เธออยู่กับผม

「หนูพูดอะไรน่ะ พี่จะไม่ทิ้งผู้หญิงคนใดๆของพี่ พี่จะไม่ให้หนูไปจนกว่าหนูอยากไป」

「……หนูจะไม่พูดบางอย่างแบบนั้น」

ในที่สุดมิตี้ก็ยกหัวเธอขึ้น

หน้าเธอดูเละเทะหลังจากร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตามากกว่านี้หยาดหยด

เธอใจเย็นลงนิตหน่อยแล้วตอนนี้ ในที่สุดผมก็กระซิบรักกับเธอได้

「คืนนั้นที่ทะเลสาบที่พี่บอกว่าจะแต่งงานกับหนู หนูดีใจสุดๆและหนูรักนายท่านมากขึ้นมากขึ้นตั้งแต่วันนั้น…… และในหัวใจของหนู มันรู้สึกเหมือนหนูกลายเป็นภรรยามากขึ้นมากขึ้น…… นั่นคือที่หนูรู้สึก」

ในสายตาของผมสาวๆทั้งหมดนั่นเป็นผู้หญิงที่รักของผม ไม่ว่าเธอจะเป็นภรรยาน้อยหรือคนรัก

แต่การแต่งงานและการหมั้นต้องมีความหมายจำนวนมหาศาลกับมิตี้

ผมควรรู้ว่าเธอเป็นอย่างไรตั้งแต่นานมาแล้ว แต่ผมเดาว่าผมประเมินรักของผู้หญิงต่ำไปนิดหน่อย

「พี่ขอโทษ มันทั้งหมดเป็นความผิดพี่ พี่ลืมแม้ว่ามิตี้คิดเกี่ยวกับพี่ในแบบนั้น ได้โปรดยกโทษให้พี่」

ผมยกคางเธอเล็กน้อยและเอาปากจูบปากเธอเร็วๆ

เธอไม่ได้ต่อต้าน

「พี่มันคนย่ำแย่ที่เก็บสาวๆเหล่านั้นมาดูแล…… พี่มันย่ำแย่มาก…… แต่หนูหยุดรักพี่ไม่ได้」

อีกครั้งที่มิตี้ฝังหน้าของเธอไปในอ้อมอกของผม และครั้งนี้เธอไม่ได้กัดผม

ตอนนี้เมื่อผมจับหัวใจเธออย่างสมบบูรณ์แล้ว

「มิตี้ พี่รู้ว่ามันอาจไม่พอที่จะขอโทษ ดังนั้นบอกพี่ถ้ามีอะไรสักอย่างที่อยากให้พี่ทำ อะไรก็ได้ทั้งหมด ไม่ว่าหนูอยากจะกัดพี่หรือให้พี่สร้างความรักกับหนูอย่างหลงใหล หนูขออัญมณีหรืองานทองก็ได้ด้วย」

ผมกอดเธอแน่นกว่าก่อนหน้า มากเสียจนตัวบอบบางของมิตี้จะรู้สึกเจ็บนิดหน่อย

「พี่แนะนำช่วงเวลาสร้างความรักเข้มข้น หนูจะรู้สึกดีมากจนหนูจะไม่สามารถบอกได้ว่ามันกลางวันหรือกลางคืน」

มิตี้พยายามกลั้นหัวเราะ

นั่นคือรอยยิ้มเธอ…… ทุกอย่างไม่เป็นอะไรแล้วตอนนี้

「ถ้าอย่างนั้นในท้ายที่สุด มันทั้งหมดนำไปสู่เซ็กส์ พี่มันช่างลามกเหลือเกินนายท่าน」

มิตี้เล่นมุขและตีอกผมเบาๆ

「พี่จะไม่ลืมอีกต่อไป ใช่มั้ย? นี่สำคัญกับหนูมากเท่าความผูกพันกับแม่และพี่น้องของหนู」

「พี่เข้าใจ แต่แทนที่จะไม่ลืม พี่มีวิธีจำที่ดีกว่า」

ผมจับมิตี้นอนไปข้างๆและยกเธอถึงประตูต่อหน้าทุกคน

「พรุ่งนี้เช้า พี่จะประกาศการแต่งงานต่อหน้าพลเมือง」

เดชะบุญ เทศกาลเก็บเกี่ยวยังดำเนินต่อไป

ถ้าผมประกาศข่าวในลานกลาง ค่อนข้างทุกคนจะได้ยินมัน

「「「「เอออออออออออออออ๋!!」」」」

มิตี้ไม่ได้เป็นคนเดียวที่ตะลึง ซีเลียและนนน่าก็ตะลึงด้วยเหมือนกัน

หน้าเคซี่กลายเป็นน่ากลัว แต่สีหน้าเธอพลิกกลับหลังจากได้ยินการประกาศกระทันหันของผมและเธออยู่ในความตื่นตกใจไม่รู้ว่าทำอะไรดีตอนนี้

ในท้ายที่สุด มีเส้นในจินตนาการที่แยกหน้าเธอครึ่งหนึ่ง และฝั่งหนึ่งมีรอยยิ้มและอีกฝั่งอยู่ระหว่างเปลี่ยนเป็นวิญญาณอาฆาต

มันค่อนข้างน่ากลัว ดังนั้นเลือกสักหนึ่ง

「ม-ไม่มีทางน่า พรุ่งนี้มันกระทันหันเกินไป! ก่อนหน้านั้น พี่พูดว่าหนูจะเป็นภรรยาพี่เมื่อหนูท้อง……」

「ยิ่งเร็วยิ่งดี หรือไม่อยาก หรือพี่ควรพูดมันวันหลัง?」

「อา…… นั่น…… ฮู้ววววว……」

「เป็นภรรยาของพี่ มิตี้」

ผมนำหน้าเข้าใกล้เธอระหว่างอุ้มเธอ

อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้จูบเธอ ผมรอเธอตอบ

「อาาาาา…… หนู- หนู……」

หวั่นไหวหลังจากคำพูดกระทันหันของผม ดวงตามิติ้ละลายอย่างช้าๆ และน้ำตาเอ่อขึ้นมาต่างจากก่อนหน้า

หัวใจเธอตกหลุมรักอย่างสมบูรณ์แล้ว

「หนูจะเป็น…… เมียของนายท่าน หนูจะมอบทุกอย่าง」

เธอกดริมฝีปากกับริมฝีปากของผมทันทีเมื่อพูดเสร็จ

สาวๆทั้งหมดส่งเสียงโห่ร้องยินดีและตะโกน

「พี่ทะเลาะตอนเริ่มด้วย กลายเป็นอย่างนี้ได้ยังไง? อย่างที่คาดกับเอเกอร์ฉันว่า」

เปลี่ยนสถานการณ์ฉุกเฉินสู่โอกาสนั้นเป็นอาวุธผู้ชาย คาร์ล่า

「ถ้าท้องคือเงื่อนไขที่จะแต่งงาน ถ้าอย่างนั้นมัแค่เรื่องของเวลา เธอนำหน้าคุกับรุไปแล้วตอนนี้ ถ้าแค่พวกเธอรู้ว่าไม่ต้องวิ่งหนีและขมิบใส่มันเข้าไประหว่างขาพวกเธอเท่านั้น…… และจากนั้นมันจะดีถ้าพวกเธอท้องไวๆ」

มันดูเหมือนเมลอยากให้คุกับรุมีลูกของผมด้วย

เมื่อนั่นเกิดขึ้น เธอจะถูกเรียกว่ายาย ดังนั้นไม่ใช่นั่นจะทำให้เธอโกรธหรือ?

「ถ้ามันเป็นมิตี้ ฉันไม่ถือ แต่หลังจากเป็นภรรยาน้อยแล้วฉันจะทุบเธอด้วยเรื่องการวางตัวและมารยาทที่จำเป็นต้องมี」

นนน่าตัดเข้ามา

แต่อย่าโหดกับเธอนักเลย

「พี่สาว…… ช่างดีจัง ถ้าแค่หนูตกหลุมรักกับคนน่ารักและพึ่งพาได้อย่าง……」

「อ-อัลม่า?」

ไม่มีสาวๆสักคนแสดงความไม่เห็นด้วย

มิตี้ที่ใจดีและขยันถูกรักโดยทุกคน

ไม่ควรมีคนไหนผู้จะบ่น

「「ได้โปรดรอเดี๋ยว!!」」

ประตูกระแทกเปิด

「มาเรีย? แคทเธอรีน?」

ผมคิดว่าพวกเธออยู่ในห้องตลอดเวลานี้ แต่พวกเธอหายไปก่อนผมรู้ตัว มาเรียกลับมาพร้อมลูกชายเธอคลอดด์ในอ้อมแขนระหว่างแคทเธอรีนดึงโรสและแอนโตนิโอมาในแต่ละมือ

「「พี่ไม่ลืม ใช่มั้ย?」」

แน่นอนว่าไม่ ดังนั้นรอเดี๋ยวก่อน มันรู้สึกเหมือนผมจะจำได้ไม่นานนี้

「「พี่สัญญาจะแต่งงานกับเราด้วย!!」」

ผู้หญิงที่ค่อยๆเข้าหาผลักผมลงสู่พื้น

จากนั้น พวกเธอสองคนพูดในเสียงเบา

「คลอดด์…… เห็นไหม ป่าป๊าที่นี่ เขาพูดว่าเขาจะไม่เป็นป่าป๊าหนู ขอโทษ แค่หม่าม๊าเท่านั้นจะอยู่กับหนูตอนนี้」

「โรส แอนโตนิโอ ฟังดีๆนะ แม่จะผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากตอนนี้…… แม่อาจถูกดูถูกโดยภรรยาน้อยผู้เด็กกว่าแม่ แม้อย่างนั้น แม่จะไม่โกรธพ่อ เขามีบางอย่างในใจ…… เขาไม่ได้อมนุษย์พอที่จะทิ้งแม่หนูและลูกที่รักไว้ตามลำพังแค่เพราะเขาลืม」

พวกเธอมองข้างใส่ผมขณะพวกเธอพูดอย่างเป็นตุเป็นตะ

เด็กก็ต้องรู้เจตนาแม่ของพวกเขาและน่าจะแกล้งร้องไห้

「ได้เลย พี่จะทำให้หนูสองคนเป็นภรรยาพี่!」

มันอาจเป็นน้ำตาปลอม แต่มันยังน่าอายสำหรับผู้ชายที่ทำให้ผู้หญิงของเขาเองร้องไห้หน้าเขา

พี่ไม่สนว่าหนูจะมีกันกี่คน เข้ามาเลย

ผมจับทั้งแแคทเธอรีนและมาเรียและจากนั้นกอดเธอแน่นๆ

มิตี้จ้องอย่างว่างเปล่าแต่ในท้ายที่สุดก็ถูกดึงเข้าไปข้างในด้วย

นี่ดี พรุ่งนี้ผมจะทำให้พวกเธอทั้งสามเป็นภรรยาของพี่

ตอนนี้ รับมือพี่ไป

「อย่างที่คาด นายท่านนั้นมากใคร่—!!」

ขอโทษมิตี้ การเป็นคนเจ้าชู้มันสลักอยู่ในวิญญาณพี่

ไม่มีอะไรที่พี่ทำเกี่ยวกับมันได้

「ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง…… และหนูขอโทษที่ทรยศพี่」

「……มันไม่เป็นไรจริงๆ…… 」

「หนูจะไม่มีวันลืมวันที่พี่โอบกอดหนู อย่างไรก็ตาม…… หนูจะกลายเป็นภรรยาของคนนั้น ขอบคุณที่ดูแลหนู」

「……อืม เหมือนฉันว่ามันไม่เป็นไร ลืมเกี่ยวกับมันเถอะ」

เมื่อทุกอย่างสงบลง แคทเธอรีนและมาเรียเริ่มคุกเข่าคำนับและขอโทษในน้ำตา

มันทั้งหมดถูกส่งไป ณ……

「เร็วเข้าแล้วยกหัวขึ้นได้แล้ว จริงๆแล้วทำไมเธอมาขอโทษฉันอยู่ดีเล่า ฉันไม่เข้าใจ…… ช่วยหนูด้วยเอเกอร์ซัง」

「ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นเมลิสซ่าทำได้ดีด้วยเอ็นปลอม」

มีลิสซ่าจับหัวเธอ โอ้ใช่ ตอนแรกเราคุยเกี่ยวกับการส่งเมลิสซ่าไปเมืองหลวงเพื่อช่วยโดโรเธีย

มันออกมาเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?

และดังนั้น มันถูกตัดสินใจว่าเมลิสซ่าจะไปที่เมืองหลวงเพื่อข่วยจนกว่าโดโรเธียจะฟื้นจากการคลอด ไปด้วยกันกับอัลม่าด้วยเหมือนกัน

ผมสั่งครอลแม้ว่าเขาพล่ามบางอย่างเกี่ยวกับการปกป้อง ‘พวกเธอ’…… แต่หลังจากนั้นอัลม่าตอบอย่างเย็นชาว่า “เขาไม่จำเป็น”

อะไรเกิดขึ้นจริงๆระหว่างเธอสองคน?

คู่รักเปลือยเปล่าเข้าห้องนอน หนึ่งในคนนั้นคือผม นายท่านของบ้าน และอีกคนคือมิตี้ผู้จะเป็นเมีย

ผมห่อแขนรอบเอวของสาวผู้เกร็งนิดหน่อยและนำเธอสู่เตียงดั่งพาเธอไปส่งงานเลี้ยงเต้นรำ

「ไม่ต้องประหม่านักหรอก นี่คิออะไรที่เราทำตลอดไม่ใช่เหรอ?」

ผมไม่ได้นอนกับมิตี้แค่สิบหรือยี่สิบครั้ง

ผมรู้ทุกมุมของร่างกายเธอเหมือนหลังมือของผมและไม่มีพื้นที่บนร่างกายเธอที่ผมยังไม่ได้ลงปาก

「อออุ เผชิญหน้าหากันแบบนี้อีกครั้งอย่างเป็นทางการ หนูแค่-…… นายท่านคือ- มู้!」

ผมดันนิ้วสู่ริมฝีปากมิตี้

「มิตี้จะกลายเป็นเมียพี่พรุ่งนี้ พี่ไม่มีความชอบแปลกๆที่ชอบถูกเรียกว่านายท่านหรืออะไรสักอย่าง」

「……ถ้าอย่างนั้นให้หนูเรียกพพี่ยังไง?」

「หนูใช้ชื่อพี่ได้ ไม่ใช่เหรอ?」

มิตี้ลังเลและจากนั้นพูดเบาๆอย่างกล้าๆกลลัวๆ

「อ- เอ-เอเกอร์……ซัง…………」

「มีอะไร มิตี้?」

「อุว้าาาาาาา!! นี่เป็นไปไม่ได้! หนูอธิบายมันไม่ได้ แต่มันแค่เป็นไปไม่ได้!!」

มิตี้ฝังหน้าเธอลงสู่ผ้าปูเตียง เปิดเผยตูดน้อยๆน่ารักและอวัยวะเพศ

「ถ้ามันพูดยาก ถ้าอย่างนั้นพี่เดาว่ามันไม่เป็นไรที่จะทำเหมือนที่เคยทำ อย่างแรกพี่จะทำให้ร่างกายหนูเป็นเมียพี่」

「ฟุ่เออ๋!?」

ผมกระโจนไปบนผ้าห่มตรงหน้าผม…… พูดอีกอย่างผมไปทับกับมิตี้ผู้ตูดชี้มาทางผม

ระวังไม่ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปบนเธอ ผมขึ้นไปข้างบนและวางเจี๊ยวผมบนตูดเธอ

「หนูพูดมาตลอด แต่หนูจะพูดมันอีกครั้ง มันใหญ่เกินไป มันเหมือนซุงหนาเมื่อมันยังนุ่มอยู่」

「ฟุฟุฟุ มันจะใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้น」

ผมโยกกายไปหน้ามาหลังถูกับตูดมิตี้ และเจี๊ยวของผมขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ด้วยตัวเราติดเข้าด้วยกันและเอ็นกำลังขยายของผม ร่างกายมิตี้เริ่มเร่าร้อนขึ้น

「มันใหญ่…… มันใหญ่จริงๆ…… จำได้แล้วตอนนี้ เอ็นบะเลิ่มเหิ้มนี่กระทำชำเราหนูด้วยกำลังและขโมยควมบริสุทธิ์ของหนู」

「พี่เมากลับไปตอนนั้น ขอโทษ…… พี่ขอโทษหนูมาตลอด มิตี้」

「มันเป็นอย่างนั้น เมื่อหนูเป็นภรรยาของพี่ หนูจะทำตัวเห็นแก่ตัวและทำเอาตืน」

มิตี้ยิ้ม ผมรู้ว่าเธอใจดีโดยธรรมชาติดังนั้นเธอล้อเล่นจริงๆเมื่อเธอพูดว่าเธอจะทำตัวเห็นแก่ตัว

มันได้เวลาที่เราจะสร้างความรักกันแล้วตอนนี้

「อ๊ะ ให้หนูทำมันก่อน」

มิตี้หยุดผมจากการจะทับเธอและพาหัวไประหว่างขาผม

ผมจะเป็นคนที่เอาใจเธอคืนนี้ แต่ถ้าเธออยากทำมัน ผมจะยอมรับข้อเสนอของเธอ

「เอาล่ะนะ หนึโมะ……」

เธอลงไปสี่ขาและจับเจี๊ยวผมด้วยสองมือ ดูดปลายเกือบดั่งทำความสะอาดมัน ผมจะปล่อยเธอให้ทำมัน สร้างความรักกับมัน

「อึนน」

เมื่อเธอทำให้ทั้งปลายเปียกคร่าวๆแล้ว มิตี้เลื่อนลงไปที่ไข่ของผมและเลียขึ้นไปอย่างช้าๆ

มันดูเหมือนเธอแค่เลียมันตอนแรก แต่เธอดีดลิ้นของเธออย่างระวังทุกซอกทุกมุม มอบการกระตุ้นที่อ่อนโยนและสบายนี้ให้ผม

ขณะที่ปลายขยาย เธอมอบการกระตุ้นมากขึ้นบนเนื้อยึดเอ็น เน้นบนปลายจากนั้นลากลิ้นเธอไปตามหัว

「หนึก!」

「โอออ้……」

เธอดูดอย่างเข้มข้นชั่วขณะหนึ่งทันทีเมื่อปากไปถึงปลาย ทำให้ผมปล่อยเสียงครวญ

เอ็นผมตอบสนองและกระตุกเป็นจังหวะหนึ่งครั้ง

「มิตี้ หนูเก่งขึ้น พี่คิดว่าหนูจะดูดน้ำหวานออกจากเจี๊ยวพี่เลย」

ผมลูบเส้นผมเธออย่างอ่อนโยนระหว่างชื่นชมเธอและเธอยิ้มอย่างมีความสุข

วิธีที่เธอใช้ลิ้นของเธอคล้ายกับเมลิสซ่า อย่างไรก็ตามวิธีที่เธอดูดและกัดเบาๆนั้นคล้ายกับริต้า

เธออาจเรียนรู้จากพวกเธอทั้งสอง

มิตี้ทำซ้ำอยู่หลายครั้ง ในท้ายที่สุดกลืนผมเข้าไปลึกขึ้นเมื่อเธอสังเกตุว่าผมเริ่มเกร็ง

เธอต้องพยายามให้ผมน้ำแตกในปากเธอ

「เฮ้นี่ พี่อยากให้อสุจิิข้นน้ำแรกไปที่นี่」

ผมผลักมิตี้และจับเธอนอนหงายหน้า

「พี่พูดถูก หลังจากเป็นเมียของพี่……」

「ใช้มาทำลูกกันเยอะๆเลย」

ผมสาดจูบลงรัวๆบนริมฝีปากเธอแล้วไปสู่คอเธอ จากนั้นจูบไปจนถึงไหล่เธอถึงหน้าอก ทั้งหมดระหว่างมิตี้ดิ้นเสียวพร้อมหน้าตาเขินกระนั้นค่อนข้างมีความสุขบนหน้าของเธอ

เธอ 18 แล้ว อายุที่ร่างกายเธอพัฒนาเต็มที่ในฐานะผู้หญิง แต่แทนที่จะบอบบางและสวย มันเหมาะสมมากกว่าที่จะเรียกร่างกายเธอและน่ารักหรือน่าเอ็นดู

ทำการเล้าโลมหว่างขาเธอด้วยเหมือนกัน ผมจับต้นขาเธอและแหกมันออกจากกัน

「อ๊าาา! น-นี่น่าอาย!」

เมื่อขาเธอถูกแยก มิตี้ปิดหน้าของเธอด้วยมือจากนั้นส่ายหัวซ้ำๆ

ถ้าหนูทำนั่นมัน จะทำให้พี่ไม่อยากทำมันอีกแล้ว

「นี่เป็นการชดใช้สำหรับเมื่อกี้นี้ พี่จะเลียหนูทั่วทั้งตัวจากช่องคลอดสู่ตูดหนู ดังนั้นเตรียมตัว」

「ฮฮฮฮฮิ๊…… มันสกปรก…… อ๊าาา! นิกกิ่ย้าาา!」

ผมมีความสุขกับเสียงร้องของมิตี้ขณะผมดูดจิ๊และตูดเธอ

แน่นอนผมไม่ลืมจะถูต้นขาและนวดคลิตอริสของเธอด้วย

การโม๊กเอ็นที่เธอทำกับผมก่อนหน้านั้นมหัศจรรย์ ดังนั้นผมต้องตอบแทนและให้เธอเงี่ยนเท่ากัน

「ฮ่าา…… ฮ่าา……」

ผมทำให้มิตี้แตกประมาณสามครั้งด้วยลิ้นของผมและตอนนี้เธอนอนลง รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

มันไม่ต้องพูดว่าหว่างขาเธอเปียกแฉะ

ตอนนี้ผมควรสามารถใส่เจี๊ยวใหญ่เกินไปของผมเข้าไปข้างในได้อย่างง่าย

「มีท่าที่ชอบมั้ย?」

「ถ้าหนูเห็นหน้าพี่ได้…… ถ้าอย่างนั้นอะไรก็ได้หมด……」

「แน่นอน แล้วถ้านี่ล่ะ?」

ผมนำกายของผมขึ้นไปครึ่งหนึ่งและยืนบนเข่าของผม จากนั้นจับเอวมิตี้ขึ้น

เรือนร่างน้ำหนักเบาของเธอถูกอุ้มขึ้นอย่างง่ายและหลังจากปรับตำแหน่งของรูเธอเพื่อให้ตรงกับเจี๊ยวของผม ผมปล่อยตัวเธอดังนั้นลำแท่งของผมไหลเข้าไปข้างในเธออย่างช้าๆ

「อั่กกกก! กกกกกกกุ่!!」

ความเสียวทั่วถึงทั่วทั้งช่องคลอดควรจะทำให้เธอหลวมลง แต่จริงๆแล้วมันต้องทำให้ผมเงี่ยนและแข็งและใหญ่เท่าปรกติ

รูของเธอแหวกยืดและเธอปล่อยเสียงร้องปวด

「ทนกับมันนิดนะ ส่วนที่หนาที่สุดกำลังเข้าไปข้างใน」

「กกกกุ่…… จ-จูบ…… จูบหนู!」

สนองความหวังของเธอ ผมจูบเธออย่างหลงใหลระหว่างร่างกายเธอไหลลง จนกระทั่งในที่สุดทั้งรูของเธอก็ห่อหุ้มปลายและให้ผมได้รู้สึกการถึงการถูจากร่องของกำแพงข้างในด้วยเหมือนกันกับความรู้สึกที่ไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดของเธอ

「หนึ…… มันอยู่ข้างในหนู」

「โอ้ววอออออุ่……」

มิตี้รัดแขนรอบผม

ทุกส่วนของสาวน้อยน่ารักคนนี้เป็นของผมแล้วตอนนี้

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันอย่างนั้น เจี๊ยวของผมบวมขึ้นยิ้งมากขึ้นไปอีก

「น-แน่นมาก…… และหนาาาาา……」

「มันจะไม่เป็นไร พี่อาจแตกในไม่นานเพราะการโม๊กเอ็นของหนู พี่รู้สึก…… อสุจิเอ่อขึ้นมาในไข่ได้แล้ว มันจะไม่นานจนกว่ามันจะระเบิดออกไป」

ผมกระแทกสะโพกผมในท่านั่งระหว่างจับหน้าอกมิตี้และดูดคอเธอ

ผมเกลียดที่ต้องยอมรับมัน แต่น้ำหล่อลื่นเอ่อล้นสู่ข้างในเธออย่างช้าๆ

ผมแน่ใจว่าน้ำเชื้อข้นจะถูกปล่อยอีกไม่นานจากตอนนี้ไป

「อ๊า อ๊า อ๊าาาาาา—!!」

ไม่สามารถยั้งมันได้นานกว่านี้ ผมแทงเธอด้วยความแรงากขึ้นกว่าก่อนหน้า

อย่างไรก็ตาม ผมแตกก่อนเมียใหม่ของผมไม่ได้

มันอาจเป็นเรื่องความภาคภูมิใจ แต่ผมควรให้มิตี้ถึงจุดสุดยอดก่อน

「มิตี้ เลียนิ้วของพี่」

ผมยื่นนิ้วชี้หน้าใบหน้ามิตี้

「แบบนี้เหรอ?」

เธอจินตนาการนิ้วเป็นเอ็นของผมและวนลิ้นรอบมันอย่างทั่วถึง ทำให้นิ้วเปียกด้วยน้ำลาย

นั่นดี

ผมเปลี่ยนตำแหน่งนิ้วไปหลังเธอ…… และใส่มันเข้ารูตูดเธอ

「อย่าบอกหนูนะว่า!!」

เธอรู้สายสายเกินไปนิดหนึ่ง นิ้วหล่อลื่นแทงเข้าไปในรูตูดเธอซึ่งหลวมจากความเสียวที่ตอนนี้เธอกำลังได้รับ

「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ๊–!! ตูดหนู」

การกรีดร้องตอบสนองของเธอไม่ได้เป็นการบ่งบอกถึงความเสียว แต่เพราะผมแทงเข้าไปในตูดเธอระหว่างเจี๊ยวของผมยังอยู่ข้างในช่องคลอดของเธอ มันให้ผมถูจุดอ่อนเธอได้ดีขึ้น

ก่อนการร้องจะจบลงได้ เรือนร่างเธอเริ่มเกร็งรัดจากการไปถึงจุดสุดยอดที่แท้จริง

「จ-จะแตกแล้ว! หนูจะแตก! นายท่านด้วยเหมือนกัน…… แตกกับหนูด้วย!」

「ได้ พี่จะแตกด้วยกันกับหนู แต่ก่อนหน้านั้น」

ผมนำหัวของมิตี้เข้ามาใกล้และกระซิบอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

「มิตี้จะเป็นของพี่พรุ่งนี้ และตอนนี้ มดลูกและไข่ของหนูในนั้นเป็นของพี่แล้ว ปิดตาและจินตนาการมัน สร้างภาพน้ำเชื้อของพี่ไหลเข้าสู่มดลูกของหนู」

「น้ำเชื้อของพี่…… ไข่ของหนู…… ท้อง…… ลูกน้อย……」

คำพูดผมทำให้มิตี้นึกถึงอะไรต่างๆนาๆหลายอย่างขณะเธออยู่เกือบการแตกสุดจิ๊แและจากนั้นเธอสั่นชัดเจนก่อนกอดผมอย่างแน่น

ตามนั่น เธอปล่อยเสียงร้องแแหลมกระนั้นสั้นๆ

「—!!」

「หนูแตก ใช่มั้ย」

เธอตอบไม่ได้อีกแล้ว

มิตี้มองอย่างว่างเปล่าไปในที่ว่างเปล่า หอบหายใจยาวและหนัก น้ำลายหยดลงจากปาก

แต่การขมิบเอาตายจากจิ๊และตูดของเธอบอกความจริงกับผมถึงการถึงจุดสุดยอดของเธอ

「พี่จะแตกด้วย…… ฮึ่มมม!」

ผมดึงกลับเกือบทั้งหมดออกมาจากรูเธอก่อนกระแทกตลอดทางกลับเข้าไปข้างใน

ณ เวลาเดียวกัน เอ็นของผมกระตุกและอสุจิร้อนและข้นเทสู่อุโมงค์แน่นของมิตี้

「อาาาาา……」

การน้ำแตกของผมทำหน้าที่เป็นไกสุดท้ายของมิตี้ที่ทำให้มิตี้หมดพละกำลังและทิ้งตัวไป

แต่ผมไม่หยุดแตก

ผมยังไม่น้ำแตกเลยวันนี้ก่อนช่วงเวลานี้และมิตี้ก็ทำการเล้าโลมอย่างทุ่มเทเช่นนั้น

ในประสบการณ์ของผม ปัจจัยเหล่านั้นจะเพิ่มการน้ำแตกยาวไปถึงห้านาที

รูมิตี้แคบและแน่น พร้อมกับไม่มีช่องว่างระหว่างกำแพงและแท่งของผม

น้ำเชื้อของผมจะเข้าห้องทารกของเธออย่างแน่นอนและทำให้ท้องเธอบวมเพื่อให้เธอดูว่าตั้งท้อง

「เราจะนอนแบบนี้วันนี้เพื่อให้น้ำเชื้อของพี่เข้ามดลูกหนูพรุ่งนี้ และจากนั้นหนูจะท้อง」

「ค่ะ…… นายท่าน…… หนูจะมีลูกของพี่ ลูกของนายท่าน……」

เราเปลี่ยนท่าเป็นหญิงอยู่บน แต่เพราะมิตี้ไม่มีแรงเพื่อนั่งตรงๆ เธอนอนบนผม

มิตี้ต้องหลับหรือกลายเป็นหมดสติระหว่างได้ยินเสียงของอสุจิของผมยิงออกไปจากเจี๊ยวของผมและเข้าสู่ช่องคลอดของเธอ

หลังจากการน้ำแตกจบลง ผมก็หลับด้วยความรู้สึกของท้องเหมือนตั้งท้องอยู่บนผม

เช้าวันต่อมา เช้าตรู่

「จดหมายจากคลาร่ามาถึง」

ลีโอโพลต์และคนอื่นๆมารวมกันกับผมในห้องทำงานเพื่ออ่านจดหมายของเธอ และระหว่างที่ปรกติแล้วผมจะอ่านมันคนเดียวในห้องของผมระหว่างเอนไปทั่ว ผมทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะสถานการณ์ไม่นานนี้

สำหรับเรา จดหมายนี้เป็นแหล่งข้อมูลเดียวเท่านั้นจากสหพันธรัฐ

ตอนนี้ ณ เวลานี้ เซบาสเตียนคือคนที่ทำการเตรียมการ แม้ว่าผมควรเตรียมการเพื่อประกาศให้พลเมืองทั้งหมดรับรู้ถึงเจตนาที่จะทำให้มิตี้, มาเรีย, และแคทเธอรีนเป็นภรรยาน้อยของผม

แต่จากนั้นจดหมายด่วนนี้มาจากตระกูลมาลอดอลในตอนเช้า

ซีเลียมองอย่างวิตกกังวล, ลีโดโพลต์มีหน้าดูคมต่างจากสีหน้าไม่สนใจปรกติขงองเขา, อดอล์ฟนำเอกสารเป็นกองมาดังนั้นเขาพร้อมวิเคราะห์ข่าวอะไรก็ตามที่เขาได้ยิน, และทริสตันสัปหงก

พี่ไม่ถือ ดังนั้นเอาเลยแล้วเตะเขาเลยซีเลีย

คำพูดเด้งขึ้นทันทีเมื่อจดหมายถูกเปิด และแม้ว่ามันเป็นปัญหาคนอื่น เสียงเติมเต็มไปด้วยความรู้สึกผสมปนเปเล็ดออกมา

「……มันพูดว่าอะไร?」

ผมมอบจดหมายให้ซีเลีย

เธอมองผ่านๆและสุดท้ายมีสีหน้าคล้ายกันบนใบหน้าเธอ ตอบแรงกดดันเงียบๆจากลีโอโพลต์และอดอล์ฟ

「สหพันธรัฐโอลก้าเข้าเป็นหนึ่งเดียวกันกับกองทัพบริวาร ก่อตั้งกองทัพทหารเกือบ 1 ล้านคนและออกศึกสู่ที่ราบตะวันตก ที่นั่น พวกเขาปะทะกับกองทัพของจักรวรรดิการ์แลนด์」

ซีเลียสูดหายใจเข้าลึกๆ

「สหพันธรัฐพ่ายแพ้ในการปะทะ ณ ที่ราบตะวันตก พวกเขาถอยทัพอย่างสมบูรณ์จากที่ราบตะวันตกและพยายามจัดระเบียบกองทัพใหม่ในดินแดนตัวเอง ……สหพันธรัฐโอลก้าพ่ายแพ้」

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส

พลเมือง: 162,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4000

ครอบครัว: นนน่า (นนน่าผู้งดงาม), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), มิตี้ (ภรรยาน้อย), มาเรีย (ภรรยาน้อย), มาเรีย (ภรรยาน้อย), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), เคซี่ (ผี), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), โยกุริ (นักแต่งบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (สาวน้อยเวทมนตร์), อัลม่า (คนรับใช้)

เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก ในเมืองหลวง), เมลิสซ่า (คนรัก กำลังออกไปเมืองหลวง), อัลม่า (ออกไปเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทรีน่า, อมาต้า, อนาสตาเซีย (ลูกสาว); แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด, ไรเนอร์, บาร์โตโลม (ลูกชาย); โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วยขี้อิจฉา), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (เสื่อมสมรรถภาพ), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), โพลเต้ (ผู้กำกับนักเรียน), เกรเทล (สุนัข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่ระดับสูง), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ทริสตัน (นักกลยุทธ์?), แคลร์ & ลอรี่ (รวบรวมแผนการ), ชวอร์ซ (ม้าลามก), ลิเลียน (ดาราหญิง)

แม่ – มาเซลีน;

ลูกสาว – สเตฟานี, บริดเจ็ต, เฟลิซี่ (รับมาดูแล)

กองทัพส่วนตัว: 5300 คน

ทหารราบ: 3000, ทหารม้า: 900, พลธนู: 900, ทหารม้าธนู: 500

ปืนใหญ่: 19

สำรอง: 3000

หน่วยรักษาความปลอดภัย: 100

สินทรัพย์ 10 000 ทอง

คู่นอน: 209, เด็กผู้เกิดแล้ว: 46

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu