ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 21 เมืองสีขาว
21 เมืองสีขาว
หลังจากประมาณยี่สิบวันของการเดินเรือ เราไปถึงที่เมืองสีขาว ชื่ออย่างเป็นทางการ “จัดแลนด์กราด”
“นี่มันน่าทึ่ง”
“เหลือเชื่อ”
“หนูเห็นมันเมื่อหนูยังเด็ก แต่มันงดงามจริงๆ”
เมืองสีขาวได้ถูกล้อมรอบด้วยกำแพง
กำแพงที่สูงตระหง่านส่องแสงเป็นสีขาว ล้อมรอบทั้งเมืองโดยไม่มีช่องว่าง
เราได้ลงจากเรือ และยืนในแถวของคนที่มาจากท่าเรือสู่เมือง
ยามเมืองได้ออกใบอนุญาตให้ผู้ที่มาในระบบสายงานที่ยามเมืองอยู่กับที่แล้วคนเดินผ่าน
เมืองสีขาวได้ตั้งอยู่ข้างในกำแพงปราสาทที่ใหญ่ และได้ถูกแบ่งมากขึ้นเป็นบล็อกด้วยกำแพงที่เล็กกว่า มันไม่ถูกอนุญาตให้เข้าไปในบล็อกที่อยู่ภายนอกที่ใบอนุญาตอนุญาต
บล็อกได้ถูกแบ่งเป็นสี่โดยชนชั้นทางสังคม: บริเวณชาวเมืองชั้นสอง บริเวณชาวเมือง บริเวณขุนนาง และปราสาทราชวงศ์
บริเวณชาวเมืองชั้นสอง ส่วนใหญ่ได้ถูกอาศัยอยู่โดยชนชั้นกลางที่อพยพมาจากข้างนอกประเทศ
ไม่มีข้อมูลว่าจำนวนจริงของผู้คนนั้นเท่าไหร่ และไม่มีการเรียกเก็บภาษีรายหัว ความสงบเรียบร้อยของประชาชนส่วนใหญ่นั้นไม่ถูกดูแล
มันได้พูดกันว่า เหตุผลเดียวที่พวกเขาได้ถูกอนุญาตให้อยู่ในเมือง เพราะเพื่อสำหรับการเกณฑ์ตอนช่วงเวลาส่งคราม และเป็นกำลังแรงงานที่แน่นอน
พวกเขาไม่ถูกรับรู้ในฐานะชาวเมืองของเมืองหลวงราชวงศ์โดยบล็อกอื่น และมีการขับไล่แล่ะการเปลี่ยนตำแหน่งหลายครั้ง
บล็อกชาวเมืองได้เป็นบ้านของชาวเมืองทั่วไป พ่อค้าและช่าง และชาวเมืองที่มีอาชีพอื่นๆ
เป็นบล็อกที่มีจำนวนคนเยอะที่สุด มันถูกสร้างให้เหมือนเมืองทั่วไป
การตรวจคนเข้าเมืองและการย้ายถิ่นฐานได้ถูกลงทะเบียนอย่างแม่นยำ โดยใช้ทะเบียนครอบคัว และดังนั้น ภาษีรายหัวได้ถูกเรียกเก็บในการแลกเปลี่ยน ความสงบเรียบร้อยของประชาชนนั้นดีแบบเทียบไม่ได้กับเมืองอื่น
มีแทบจะทุกสถาบันจากร้านค้าและโรงงาน และโรงแรมถึงซ่องโสเภณี
บล็อกขุนนางเป็นที่อยู่ของขุนนางเท่านั้น และดังนั้น มีเพียงไม่กี่คนมากๆที่ได้รับอนุญาตให้เข้า คฤหาสน์หลังใหญ่ได้ถูกสร้างที่นี่
บล็อกปราสาทราชวงศ์เป็นบล็อกพิเศษ ที่มีปราสาทที่ราชาจัตแลนด์อยู่ และมีแค่คนทำงานที่ปราสาทที่ถูกอนุญาตให้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
ประชากรทั้งเมืองคือ หกแสน ถ้าคุณรวมชาวเมืองชั้นสอง มันจะโดยประมาณ แปดแสน
ความแตกต่างที่ชัดเจนและระบบชนชั้นที่เข้มงวด ได้สนับสนุนความปลอดภัยและการเติบโตของสหพันธรัฐโอลก้า
เพื่อที่จะเข้าไปในบล็อกชาวเมืองชั้นสอง ไม่มีค่าใช้จ่ายที่ถูกเรียกเก็บ แต่คุณต้องจ่าย 5 เงินเพื่อที่จะเข้าสู่บล็อกชาวเมือง ระหว่างที่การเข้าบล็อกขุนนางต้องการการเป็นขุนนาง หรือการแนะนำจากขุนนางที่มีระดับเพียงพอ
ไม่มีทางที่เราจะมีคำแนะนำของขุนนาง ดังนั้นเราได้จ่ายภาษีค่าเข้าสำหรับสามและได้รับใบอนุญาต
ไม่เหมือนอันที่ผมเคยได้รับมาก่อน มันได้ถูกสร้างจากแผ่นเหล็กแกะสลัก แสดงให้เห็นถึงความต่างในระดับชาติ
ผมถามนนน่าว่าเธอจะถูกเปิดเผยมั้ย แต่ …
“จะไม่มีใครในเมืองหลวง ที่จะจำลูกสาวคนที่สองของขุนนางชนบทแบบหนูหรอก”
เธอพูดอย่างนั้นและแสดงหน้าที่สวยงามของเธอ
“กำแพงนั้นไปไกลแค่ไหน …”
มันไม่ต้องสงสัยว่าทำไมซีเลียได้ส่งเสียงของเธอ
เราสมควรจะผ่านประตูรั้วหลัก แต่กำแพงยืดไปไม่จบไม่สิ้นเหนือหัว
มีสามกำแพงได้สูง 30 เมตรและหนา 15 เมตร พร้อมช่องว่างระหว่างมัน
มันเป็นการป้องกันที่แน่นอนจนทำให้คุณคิด:ไม่มีอะไรจะเป็นภัยกับเมืองหลวงราชวงศ์
เมื่อในที่สุดเราก็ได้ผ่านกำแพงเข้ามา เราได้อยู่ในเมืองสีขาวที่ถูกต้อง
กำแพง ถนน บ้าน และปราสาทรางวงศ์ตั้งอยู่ตรงกลางของมันทั้งหมด ได้ทั้งหมดขาวด้วยหิมะ และส่องแสงภายใต้แสงอาทิตย์
หลังจากที่น่าเบื่อกับการถูกโยกไปบนเรือ ชวาร์สได้ร้องในความตื่นเต้น ทำให้คนผ่านไปผ่านมากลัว
ภายในบล็อกคนเมือง ความมีชีวิตชีวามันต่างมิติไปเมื่อเทียบกับอีเล็คตร้าอย่างสิ้นเชิง
ถนนที่พอดีกับรถม้าสี่คันข้างกัน ได้เต็มไปด้วยแผงและผู้คน มากกว่านั้น ร้านค้ายังต่างหาลูกค้า
มันมีทุกสิ่งและทุกอย่างได้ถูกขายที่นี่ และลูกค้าต้องการมันด้วย
ยังไงซะ นี่มันจะยากกว่าที่ผมคิด
เป็นศัตรูกับสหพันธรัฐ จะหมายถึงเป็นศัตรูกับอำนาจของชาติแบบนี้
ผมสงสัยว่าผมสามารถได้พลังมากขนาดนั้นมั้ย
“………”
นนน่าเกาะไหล่ผมแน่น
({หนูจะไม่ปล่อยให้ท่านหนีหลังจากนี่ทั้งหมด โอเค๊})
คือที่ตาเธอพูด
ยังไงซะ โอเค เพราะทั้งหมดทำอะไรบางอย่างที่ไม่ไตร่ตรองเพื่อผู้หญิง เป็นงานผู้ชายด้วย
ผมมองหาโรงแรมระหว่างที่จับหน้าอกนนน่า
“อึนนน! ในที่สาธารณะเหรอ?”
ผมนำมือไปอ้อมไหล่แล้วลงมาที่เนินนมของเธอ เขี่ยหัวนมเธอ
ผสมมันกับหน้าสวยที่มีอารมณ์ มันรวมความสนใจของผู้ชายรอบข้างมาที่เราทันที
“เอเกอร์-ซามะ …”
ซีเลียดึงแขนอีกข้างของผมแล้วมองผมด้วยสายตามองบน ระหว่างที่นำมือผมไปบนหน้าอกเธอ
“หืม? นี่ กินแมนดารินนะ”
ผมนำผลไม้เข้าปากเธอแล้วลูบหัวเธอ เธอหน้ามุ่ย
เธอได้มีความสุขกับนั่นจนถึงตอนนี้ด้วย
เมื่อเราตัดสินใจเรื่องโรงแรม ผมมีความสุขกับอาหารเย็นที่ถูกบริการโดยซีเลียและนนน่า เมื่อผู้ชายมาพูดกับผม
“โย่ ผู้หญิงสวยนะที่อยู่กับนายที่นั่นน่ะ! คนพื้นที่เหรอ?”
เขาอยู่ในช่วงต้นยี่สิบ
เขาดูไร้กังวลแต่ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นอันตราย
แต่งตัวแบบเบาๆ ผมมั่นใจว่าเขามาจากรอบๆนี่
นนน่าคำนับในการทักทาย
“ไม่ เราเพิ่งมาถึงเมืองสีขาววันนี้ เรามาจากที่ราบกลาง
{เจ๋ง}! ชายได้ตกใจ
ได้มาไกลขนาดนี้ ผมเดาว่าไม่มีนักเดินทางจากที่ราบกลางเยอะที่นี่
“เพราะนายมาจากที่ราบกลาง นายมาที่นี่ด้วยเรือ ใช่มั้ย? ชั้นไม่เคยขึ้นเรือ แต่เดินทางกับผู้หญิงมันพิเศษ ใช่มั้ย?”
{นายทำเธอเหรอ?} เขาแหย่ {ชั้นทำเธอ} ผมตอบ
มูลค่าของชายคนนี้ในสายตาซีเลียดูเหมือนจะตกไปอย่างมาก
“ต้องยอดเยี่ยมแน่ๆ หือห์ งั้น ทำไมนายมาที่นี่ในนรกของหน้าหนาวนี้ล่ะ?”
ชายนำแก้วที่เต็มไปด้วยเหล้ามา
ดูเหมือนเขาอยากจะดื่มด้วยกัน
“เราอยากจะเห็นสหพันธรัฐในหน้าหนาวน่ะ”
“นายมาแค่เรื่องนั้น? โว้ นั่นน่าทึ่ง!”
ชายเทเครื่องดื่มของเขาทุกครั้งที่แก้วผมว่าง
นนน่าหรือซีเลียจะเติมมัน
ผมรู้สึกเหมือนเป็นอัลฟ่าชายที่นี่
“นายดูเหมือนนายจะมีตัวที่ดี งั้นจะมาเข้าร่วมงานที่เขาจัดหน้าหนาวมั้ย? ดูเหมือนมีบ้างที่เขาให้แม้แต่คนที่ไม่ใช่คนเมือง”
“งานที่เขาจัด? มีงานแบบไหน?”
“อันนี้ให้คนนอกเมืองมีส่วนร่วมคือล่าจิ้งจอกฤดูหนาว หรือการแข่งขันวิชาดาบ”
ผมจินตนาการได้ว่ามันคืออะไรจากชื่อ แต่ผมได้ฟังอย่างเงียบ
“ล่าหมาจิ้งจอกเกี่ยวกับไล่ตามแล้วล่าจิ้งจอกให้ทุ่งหิมะ ไม่เหมือนการล่าธรรมดานายจะมีหิมะอยู่ที่เท้า ดังนั้นนายตามพวกมันไม่ได้ง่ายๆด้วยม้า ยังไงซะ มันเป็นการแข่งขันการขี่และวิชาธนู ชั้นเดานะ”
นนน่ามีสีหน้าที่ซับซ้อน
“วิชาดาบแน่นอนว่าเกี่ยวกับการสู้ พูดนั่นแล้ว นายไม่ได้จะไปฆ่ากัน นายจะไปสู้กันด้วยดาบทื่อ ไม่เหมือนกับการล่า งานนี้จัดในเมืองดังนั้นนายมีคนดูเยอะ และใกล้ๆคู่สุดท้ายมีขุนนางและราชวงศ์มาดูด้วย”
“โอ้ นั่นดูน่าสนใจ”
แต่ผมใช้ชวาร์ซสำหรับจิ้งจอกได้ นั่นอาจจะดี
“ถ้านายใจถึงแข่งขันวิชาดาบนั้นดีที่สุด! ชั้นได้ยินมาว่านักสู้ที่โดดเด่นได้เข้ากองทัพด้วยเกียรติยศ หรือรับใช้ขุนนางเพิ่มเติมจากรางวัล ผู้ชนะคนก่อนเป็นชนชั้นกลาง แต่ได้เป็นอัศวินยังไงก็ไม่รู้นะ รู้มั้ย”
ผมกระซิบ ถามนนน่าว่าผมเอาอีเล็คตร้าโดยไม่ต้องทำงานได้มั้ยถ้าผมได้ตำแหน่งในสหพันธรัฐ
นั่นจะเป็นไปไม่ได้ยกเว้นคุณจะมีตำแหน่งที่สืบทอดได้
ตำแหน่งอัศวินที่พูดถึงถูกปฏิบัติเป็นเกียรติของรุ่นเดียว ดังนั้นตำแหน่งไม่ได้สืบทอด และดังนั้น คุณไม่มีทางจะได้ดินแดนกับมัน
งันก็ไม่มีทางนอกจากโจมตีซึ่งหน้า อย่างนั้นใช่มั้ย
“แล้วที่ดีที่สุดของทั้งหมด … ถ้านายได้อันดับสูงในการแข่งขันวิชาดาบ นายจะเป็นที่นิยมกับสาวๆด้วย”
ตอนนี้นั่นเป็นบางอย่างที่ผมพลาดไม่ได้
“ยังไงซะ สาวได้รวมกันรอบชายที่แข็งแกร่ง แล้วก็ ชนะการแข่งขันที่สนับสนุนโดยรัฐบาล ทำให้นายเป็นฮีโร่นิดหน่อย! ชั้นได้ยินมาว่ามีคนที่ได้สาวขุนนางด้วยแหละ”
“ชั้นจะเข้าการแข่งขันวิชาดาบได้ยังไง?”
“มันง่าย นายไปที่พลาซ่าตรงนั้น จ่ายค่าธรรมเนียม แล้วลงชื่อของนาย ถ้านายไม่มีประวัติอาชญากรรม นายจะไม่ถูกปฏิเสธ มันแค่นั่น นายต้องมีการตัดสินใจแน่วแน่มากพอ แม้ว่านายจะสู้ด้วยดาบทื่อ มันยังเป็นเหล็ก พวกเค้ามีคนตายทุกปีจากกระดูกหักและพวกนั้นน่ะ”
ยังไงซะ สิ่งแบบนั้นเกิดขึ้นแน่นอน
ผมได้ตีคนจนตายด้วยด้ามดาบมาก่อนด้วย
“ไม่ว่ายังไง ชั้นก็เข้าร่วมด้วย! ชั้นรู้สึกมั่นใจดังนั้นพร้อมที่จะโดนตีซะล่ะ!”
จากอารมณ์เบาๆของเขา เขาดูเหมือนจะเป็นนักรบ
“โอ้ ชั้นลืมบอกไป ชื่อของชั้นคือคริสตอฟ”
“ชั้นเอเกอร์ ขอแสดงความนับถือถ้าเราได้เจอกัน”
ผมมอบคำขอบคุณทั้งหมดให้เขาสำหรับข้อมูล
เขาเมานิดหน่อยแล้วจากไป ผมหันสายตามาที่โต๊ะเพื่อดื่มอีกแก้วนึง
“ชายคนนั้นทำเกินไป! …. เอเกอร์-ซามะ! ท่านจะไม่หาผู้หญิงเพิ่มอีกใช่มั้ยท่าน”
“ได้โปรดระวังตัวกับตัวท่าน ได้โปรดอย่างลืมว่าถ้าท่านได้บาดเจ็บและเติมเต็มฝันไม่ได้ หนูจะทิ้งท่านให้เดินทางไปนรก”
สองคนนี้ดูเหมือนจะไม่ชอบความคิดนี้
พูดถึงแล้ว เพื่อเป็นการขอโทษชวาร์ซสำหรับการเดินเรือที่น่าเบื่อ ผมแก้เชือกของเขาอย่างมีทักษะ และพาเขาไปในคอกม้าของอาคารนี้ และให้เขาขี่ม้าตัวเมียใกล้ๆ
ช่างเป็นม้าลามกที่สิ้นหวัง
วันต่อไป ผมไปสมัครที่พลาซ่าใกล้โรงแรมเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
“นายช้า! การต่อสู้จะเริ่มวันนี้เย็นแล้ว ดูเวลาด้วย”
“กฏคือ: ใช้อาวุธและชุดเกราะที่จัดสรรมาให้ คุณเลือกได้ระหว่างดามมือเดียว และดาบสองมือสำหรับอาวุธ
ชุดเกราะเป็นชุดเกราะหนัง การต่อสู้จะจบเมื่อคุณเสียอาวุธไปหรือคู่ต่อสู้จะสู้ต่อไม่ได้แล้ว นั่นทั้งหมด”
ดูเหมือนผมเกือบจะไม่ทัน
สถานที่จัดของการแข่งขันนั้นอยู่ที่พลาซ่านั่นเลย การต่อสู้ไม่กี่ตาแรกได้จัดอยู่ในที่ที่เหมาะสมข้างในเมือง คนที่ขึ้นมาอยู่ระดับหนึ่งของความแข็งแกร่งจะ ไปต่อตาต่อไป และสู้ที่อารีน่าแห่งชาติ
นั่นน่าจะถูกทำให้พวกเขาไม่ต้องมีลูกกระจ๊อกไปสู้กันในอารีน่าแห่งชาติ ที่ราชวงศ์และขุนนางมาดู
แชมเปียนส์จากการแข่งขันครั้งก่อน ขุนนาง และคนที่มีคำแนะนำมาจากกองทัพจะเข้าร่วมที่นี่
ผมเป็นหน้าใหม่ที่ไม่มีใครรู้จัก ผมต้องสู้และขึ้นไปจากไม่มีอะไรเลย
พูดความจริงแล้ว ผมไม่รู้ว่าผมจะสู้และชนะได้อย่างง่ายดายมั้ย
ถ้ามันเป็นการต่อสู้ถึงตาย ผมสามารถไต่ระดับได้
แต่ในการแข่งขันนี้ ผมต้องเลือกระหว่างดาบมือเดียวยาว 70 ซม และโล่ หรือ ดาบสองมือยาว 100 ซม
เพราะนี่เป็นการแข่งขันวิชาดาบ และไม่ใช่การแข่งกำลังและกลยุทธ์ นั่นมันชัดเจน
อย่างไรก็ตาม ผมมักจะสรุปการต่อสู้ในทีเดียวด้วยอาวุธหนัก ดังนั้นผมอาจจะไม่สามารถที่จะเอาชนะในการแข่งขัน ที่คุณไม่สามารถสรุปสิ่งตายๆด้วยการโจมตีทีเดียวได้
และมันชัดเจนว่าผมเป็นชายที่สอนตัวเองมา ผมจะอยู่ในความเสียเปรียบในการต่อสู้ของเทคนิค
แต่ยังไง ผมก็ไม่มีแผนจะแพ้
ผมไม่ต้องการตำแหน่งขุนนางหรือเกียรติ แต่พวกเขามอบรางวัลให้ถ้าผมชนะ แต่ที่ดีที่สุดของทั้งหมดคือความจริงที่ว่าผู้หญิงจะมาห้อมล้อมผม
ผมอยากจะลองเล่นแบบนั้น ที่ผมทำมาก่อนที่กลุ่มของผู้หญิงเรียงกันหันหลังให้ผม และผมทำพวกเธอทีละคน
แล้วก็ ผมซื้อรอบกับโสเภณีด้วยเงินรางวัลได้ นั่นก็ดีด้วย
นนน่าค่อนข้างเป็นคนสวยงาย แต่หลักจากที่กินอาหารอย่างเดียวซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมตื่นเต้นที่จะกินบางอย่างที่ต่างออกไป
มีอาหารอย่างเดียวที่ผมไม่เคยเหนื่อยกับการกินมัน
ผมไม่เคยแม้แต่หนึ่งครั้งที่จะเหนื่องกับความหอมหวาน ที่ผมลิ้มรสมาสองปีครึ่ง
ไม่ ไม่ดี ถ้าผมจำเธอแบบนี้ ท่อนล่างของผมจะอยู่ในสภาพที่อันตราย
เพราะการต่อสู้กำลังจะเริ่มผมอาจถูกเรียกเรื่องละเมิดกฎเพราะผมออกไปโดยถือดาบเล่มที่สอง
มาทำให้ใจเย็นโดยการลูบหัวซีเลียที่มาเชียร์ผมดีกว่า
เมื่อเที่ยงได้ผ่านไป และสัญญาณของการแข่งขันได้เริ่มขึ้น ผู้คนมากมายได้มารวมกันในพลาซ่าที่ว่างเปล่าแล้ว
แม้ว่าจะมีไม่มายไปกว่าสังเวียนจำนวนหนึ่ง มันเป็นที่จัดงานของเมืองสีขาวที่โด่งดัง ดังนั้นผู้คนมากมายได้หยุดงานและมาดู
ซีเลียและนนน่าได้นั่งอยู่บนม้านั่นที่ห่างออกไปเล็กน้อย
ผมเดาว่า ผมจะไม่แสดงอะไรที่ไม่น่าดูของผมต่อหน้าผู้หญิงของผมนะ
การต่อสู้ได้เริ่มทีละตาทีละตา แต่อย่างที่คาดกับยกแรกมีการต่อสู้ระดับต่ำมากมาย
คนดูโห่ใส่การต่อสู้ที่พวกเขาแทงดาบมือเดียวระหว่างที่ซ่อนหลังโล่
“นายโชคร้ายที่เจอชั้นตาแรก! ฟังนะ! นี่นายต้องการกับการเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดคือ …”
คู่ต่อสู้คนแรกของผมทำให้ผมนึกถึงชายที่ผมใช้เป็นโล่
“พูดอีกอย่างคือ! มันเป็นความสามารถที่จะรู้ความต่างในความแข็งแกร่งของเพื่อนและศัตรูนาย คือที่ทำให้นายแข็งแกร่งที่สุด!!”
เท่าที่ผมรู้ นักรบที่แข็งแกร่งไม่พูดมากขนาดนี้กับคู่ต่อสู้ที่เขาจะสู้ด้วย
ผมตรวจดูการใช้งานของดาบสองมือที่อนุมัติโดยการแข่งขัน
มันหยาบแต่อย่างน้อยผมใช้เป็นดาบใหญ่ได้
ถ้าศัตรูคิดอย่างนั้นด้วย งั้นมันก็ไม่มีปัญหา
ที่สัญญานการเริ่ม ผู้ชาย ที่ยังพูดอยู่ ยกดาบมือเดียวขึ้นเหนือหัว ในสไตล์การฆ่าแน่นอนที่เรียกเอง และผมฝังดาบผมลงไปบนข้างตัวที่เปิดของเขา
มีเสียงกระดูกหักทื่อๆของซี่โครง ชายอาเจียนแล้วสลบ
ผมขอโทษแต่ผมไม่ชอบคนจำพวกนี้ดังนั้นผมไม่ได้ออมมือ
คนดูตื่นเต้นที่ได้เห็นการต่อสู้จบในสองวินาที
การต่อสู้ได้จบลง และผมได้รับห้าทองแดง
มาซื้อไก่ย่างให้สาวๆกินเถอะ
มันเป็นการจบที่เสียความตื่นเต้นไป แต่เพราะมีคนมากมายในการต่อสู้เปิดงาน มันดูเหมือนว่าเราจะทำการต่อสู้สองครั้งในหนึ่งวัน
ไม่นาน ชื่อของผมได้ถูกเรียก และผมก้าวเข้าไปในสังเวียน แบกดาบสองมือขึ้นไหล่ เมื่อผมเห็นหน้าที่คุ้นเคย
“เอเกอร์! ชั้นไม่คิดว่าจะได้เจอนายในการต่อสู้ครั้งที่สองนะ!”
“คริสตอฟ เข้าใจแล้ว ดูเหมือนชะตาเราจะผูกกันอยู่นะ
“ชั้นเห็นตาแรกของนายแล้ว แต่ชั้นไม่ใช่ลูกกระจ๊อกแบบนั้นนะ ระวังตัวให้เยอะๆ ชั้นจะรู้สึกแย่ถ้าชั้นทำนายบาดเจ็บโดยการโจมตีไม่ทันตั้งตัว
เข้าใจแล้ว งั้นคริสตอฟก็เป็นนักดาบที่ค่อนข้างมีทักษะ
มองเขาแล้ว ผมเห็นตัวที่สร้างมาดีและประสบการณ์การต่อสู้ได้
ผมเข้าหานี่เหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้ หือห์
ผมพร้อมดาบขึ้นเหนือหัว ระหว่างที่คริสตอฟพร้อมดาบด้านบนขวา
ตาของเราสบกันและเรายิ้ม
({ไม่ว่าใครชนะ ไม่แค้นกันนะ})
เมื่อสัญญานการเริ่มได้ส่งเสียง พวกเราสองคนกระโจนไปข้างหน้าแล้วเริ่มการต่อสู้ถึงตายของเรา
มันจบในสองวินาที
โดยไม่แม้แต่จะหยุดการเหวี่ยงลงของผม เขารับมันบนไหล่ของเขา เขาทิ้งดาบและกลิ้งในความเจ็บปวด
คริสตอฟอ่อนแอ{มากๆ}
“โอ๊ย!! นาย!! เจ็บ!! จะตาย!!! โอ๊วโอ๊วโอ๊ว!!”
ผมมองคริสตอฟด้วยสายตาที่เย็นชา แต่ผมไม่คิดกับเขาแย่มากในฐานะคนคนหนึ่ง ดังนั้นผมให้เขายืมไหล่และพาเขาไปสถานีปฐมพยาบาล
เห็นการพัฒนาที่น่าผิดหวัง คนดูเขวี้ยงการดูถูกใช้ชายผู้ซึ่งน่าผิดหวังคนนี้
“น, นี่ไม่ควรจะ …”
“นายเป็นคนขอมันเอง แค่ทนกับคำด่าเถอะ”
น่าจะเป็นเพราะเขาได้รับพรด้วยกายที่แข็งแรง กระดูกเขาไม่หักซักชิ้น
ผมไม่ออมมือเพราะเขาดูเหมือนจะแข็งแกร่งอย่างแปลกๆ แต่ผมดีใจที่เขาไม่บาดเจ็บ
ยังรู้สึกผิดหวัง ผมจบวันและกลับไปที่โรงแรม
“ทำได้ดีมากข้างนอกนั่น”
กลับไปที่โรงแรม นนน่าแสดงความยินดีกับผมด้วยสามนิ้วอยู่บนพื้น*
ผมไม่ได้เหงื่อออกขนาดนั้น แต่เกราะที่ผมใส่เหม็น ผมอยากจะอาบน้ำ
«TLN: มิตซุยูบิ การคำนับบนพื้นด้วยสามนิ้วแต่ละมืออยู่ที่พื้น ปรกติแล้วทำโดยภรรยาสู่สามี (ซึ่งอาจจะตามมาด้วย{คุณอยากทานอาหารเย็น อาบน้ำ หรือฉัน?}หรือไม่)»
ตั้งแต่ผมสัญญากับนนน่าและผมนำความบริสุทธิ์ของเธอไป เธอได้รับมือกับความต้องการทางเพศของผม
แน่นอนว่า ผมทำงานหนักเพื่อให้เธอมีความสุขกับมันด้วย แต่เพราะผมนำความบริสุทธิ์เธอไป เธอได้ขอมีเซ็กส์บ่อยๆ
คุณพูดได้ว่าเราไม่เคยข้ามคืนโดยไม่มีเซ็กส์ ถึงจุดที่ว่า มดลูกเธอได้เติมเต็มไปด้วยอสุจิผมตลอด
อย่างไรก็ตาม นอกจากหน้าอกเธอ กายเธอสะโอดสะองและเธอไม่มีความอึดมาก
หลายครั้งเมื่อผมได้โจมตีอย่างทรงพลัง เธอจะสลบไปทั้งวันเลย
ไม่ว่าอย่างไร หน้าอกที่ใหญ่มากมายนั้นที่มันจะทำให้ผู้ชายคนไหนก็ตามบ้าไป จะกระตุ้นความใคร่ของผม และโยนเหตุผลทั้งหมดไปให้ความว่างเปล่า
ผมนับไม่ได้แล้วว่ากี่ครั้งที่ผมทำให้หน้าอกเธอเลอะด้วยอสุจิ และมีหลายคืนที่ผมจะปลกคลุมหน้าเธอด้วยมัน แล้วให้เธอนอนไปทั้งแบบนั้น
นนน่าทำความสะอาดทั้งตัวผม และไปเตรียมเตียง เธอเองได้เปลือยแล้ว เขย่าหน้าอกขณะที่เธอดึงผ้าปูและตากผ้าเปียก และส่งสายตาจีบๆมา
“หัวเราะหนูที่เป็นสาวลามกสิ … หนูเหงา … ทางนี้ …”
นนน่ายกหน้าอกขึ้นแล้วนำหัวนมของเธอเองไปไว้ในปาก
การกระทำที่มีแต่ผู้หญิงที่หน้าอกใหญ่ที่สุด ที่จะทำให้ผู้หญิงอื่นร้องไห้เป็นสายเลือด ทำได้
ชายคนไหนก็จะรู้สึกถูกยกขึ้นเมื่อเห็นบางอย่างแบบนั้น ผมกระโดดไปบนเตียง ชิงหน้าออกออกมาจากเธอ และดูดมันด้วยความแรง
ผมเปิดขาเธออย่างบังคับกว้างๆ และใส่มือผมเข้าไประหว่างมัน
ผมมีเอ็นผมอยู่ในมือแล้วกำลังจะใส่มันเข้าไป เมื่อเสียงได้ขัด
“อืม..! ขออภัย เอเกอร์-ซามะ?”
ปรกติแล้วซีเลียจะทำตัวมีไหวพริบแล้วแกล้งทำเป็นหลับ ระหว่างที่นนน่าและผมสำสิ่งนี้ แม้ว่าเธอจะใช้งานนิ้วของเธออย่างหนักภายใต้ผ้าห่ม
“มีอะไร?”
“หนูอยากจะเป็นผู้หญิงของเอเกอร์-ซามะแล้ว! ท่านจะนอนกับหนูมั้ย!?”
เธอได้รู้สึกถึงความไม่พอใจทุกรูปแบบจนถึงตอนนี้ และในที่สุดมันได้ระเบิดออก
แต่เมื่อมองตัวเธออีกครั้ง ผมเห็นได้แค่เด็ก
ผมลูบหน้าอกบางๆของเธอ และกดภาคใต้ของเธอด้วยนิ้ว
“อีกนิดนึง”
“เอ๋?”
“ถ้าชั้นนอนกับเธอตอนนี้ เธอจะพัง ชั้นจะนอนกับเธอเมื่อเธอโตขึ้นอีกหน่อย ตอนนี้ เธอควรจะกินให้อิ่มแล้วนอนหลับ”
“โห อะไรว้า”
ซีเลียกำลังจะระเบิดในน้ำตาแต่ไม่นานเธอก็ฟื้นตัวเอง
“งั้นทำให้หนูดู! ทำมันกับนนน่าข้างหนูแล้วให้หนูดู!”
“อะไร”
“นั่นมันจะ…น่าอาย”
“หนูอยากจะเรียนรู้ไว้สำหรับเวลาที่หนูได้เข้าร่วมกับท่านได้มา! แล้วก็ พวกท่านสองคนแค่สร้างความรักกันแล้วเมินหนู”
ซีเลียดูซีเรียส ดังนั้นผมคิดว่ามันน่าสมเพชที่จะปฏิเสธเธอ
นนน่าบ่นว่ามันน่าอาย แต่การแสดงการนอนกับผู้หญิงของผมให้ผู้หญิงของผมอีกคนดู นั้นไม่ได้น่าอายสำหรับผมเป็นพิเศษ
“ถ้าท่านมีความอยากกระทันหันกับหนู แค่บอกมันนะโอเค๊! ท่านใส่มันเข้ามาได้ทุกเวลา!”
ดูเหมือนเป้าหมายอีกอย่างคือไดนอนด้วย เมื่อผมได้อยู่ในสภาพความใคร่เนื้อหนังเมื่อนอนกับนนน่า
ซีเลียได้นั่งต่อจากเตียงที่พวกเราทำมัน
“ดูนี่ซีเลีย หน้าอกที่เหลือเชื่อ!”
“อออุ หนูอิจฉา มันใหญ่กว่าหัวหนูอีก …”
ผมดันหน้าอกของนนน่าเข้าหากันแล้วดูดหัวนมทั้งสองภายในทีเดียว
ซีเลียได้ดูจากระยะใกล้ นนน่าปิดหน้าของเธอด้วยหมอนในความอาย
“และนี่คือรูผู้หญิงของนนน่า …”
“นั่นใช่แล้ว มันสวย ใช่มั้ยล่ะ? มันเป็นยังไงเมื่อเทียบกับของเธอ”
“ขนมันหนากว่าแต่ปีกมันเหมือนกันเลย”
ผมก็ว่าอย่างนั้น
เลเบียของนนน่านั้นเรียบร้อยและเป็นระเบียบเหมือนสาวน้อย
“อ๊ะ! แต่มันใหญ่กว่าของหนูเยอะเลย!”
“———!!”
หัวเธอยังอยู่ใต้หมอน นนน่ากรี้ดในความอาย
หม้อเนื้อของเธอค่อนข้างใหญ่และความไวสูง
ผมได้ทำการเน้นการโจมตีตั้งแต่ผมนำให้เธอเป็นผู้หญิงของผม
และตอนนี้ผมได้ลอกหนังออก เปิดเผยสีชมพูตรงกลาง
“ลองจิ้มมัน เบาๆ”
“ค่ะ”
แม้ว่าผมบอกให้เธอทำมันเบาๆ ซีเลียมอบการดีดหนึ่งทีให้จุดที่ความไวสูงที่สุดของผู้หญิง
“《กย้าาาาาาห์!!!》”
นนน่ากรีดร้องในปฏิกิริยาตอบสนองและเด้ง
ซีเลียดูเหมือนจะตกใจกับความไวของเธอ
ผมเดาว่าผมควรทำให้เธอดูการทำจริงเร็วๆนี้
ผมดันสมาชิกที่แข็งอย่างเอะอะของผมเข้าไปในนน่า
ซีเลียมองฉากนี้ในความงุงงง และไม่พูดอะไร
ทำเสียงเหนียว ผมทิ้งตัวลงไปข้างหน้าแล้วขี้นนน่า
แบบนี้ หน้าอกยักษ์ของเธอจะดันอยู่ใต้ผมเหมือนเบาะ
มันรู้สึกน่าทึ่งอย่างแน่นอน
“งั้นรูผู้หญิงมันขยายได้ไกลขนาดนี้ … หนูทำมันได้ด้วย”
ซีเลียดูจุดที่เราเชื่อมต่อกัน โหม่มองจากข้างใต้ก้นผม
เพื่อเติมเต็มความคาดหวัง ผมได้เริ่มขยับอย่างคึกคะนอง
“เอ! เกอร์! ซามะ! แรงไป! หนูพังแล้ว!”
“นั่นเป็นเสียงที่น่าทึ่ง มัน ปั่บ ปั่บ!”
ผมให้นนน่าทนมันนิดหน่อยแล้วขยับอย่างรุนแรง และหยุดก่อนผมจะถึงขีดจำกัด
“ซีเลี นี่เป็นที่ผู้ชายกับผู้หญิงทำ มันเป็นยังไงล่ะ?”
“……… เจ๋ง”
ซีเลียกลับมามีสติแล้วยกหัวของเธอขึ้น
กระตือรือร้นนั้นโอเค แต่ได้โปรดเอามือออกจากหว่างขาด้วย
“ชั้นจะถึงขีดจำกัดแล้วจะแตกแล้ว อยากจะลองจับดูมั้ย?”
“ขออนุญาตนะคะถ้างั้น”
ซีเลียได้จับสมาชิกของผมอย่างเขินอาย เธอดูเหมือนจะชอบของของผมที่มันเปียกด้วยน้ำหวานของนนน่าและชักมัน เต็มไปด้วยความสงสัย
ไม้ของผมที่ได้หยุดก่อนจบ เริ่มขยับ ซีเลียได้ตกใจที่มันทำ
“เอ๋? มันขยับ! หยุดมันยังไงล่ะ!? นี่?”
ผมเกือบจะดึงทั้งเอ็นของผมออกเพื่อจะแสดงถึงหัวลึงค์
ซีเลียได้กดมันที่โคน
ความรู้สึกของการกดทำให้มันเลยขีดจำกัด และผมใส่เข้าไปลึกข้างในนน่า พร้อมสำหรับการน้ำแตก
“《กกกกุห์!》จะแตกแล้ว! ซีเลีย ดูใกล้ๆ!”
“เอ๋? เอ๋?”
“ออออุ— ….”
กระดอที่อยู่เหนือการควบคุมได้เต้นเป็นจังหวะและน้ำแตกต่อหน้าต่อตาซีเลีย เมล็ดพันธุ์ของผมที่มันเปียกด้วยน้ำหวานของนนน่าไหลย้อนกลับมา และสาดไปที่หน้าของซีเลียที่ดูมันจากระยะเผาขน
“นี่คือ … น้ำกามของเอเกอร์-ซามะ”
มองดู ซีเลียนำน้ำหวานกลิ่นแปลกๆเข้าไปในปากเธออย่างลังเลและสะดุด ผมปั้มไปอีกหลายครั้งมากกว่าจำนวนปรกติ เข้าไปในนนน่า
นนน่าที่น่าสมเพช ที่ท้องของเธอบวมเหมือนกับเธอท้อง ได้สร้างปัญหาให้มากมายเพราะวันถัดมา น้ำกามได้ออกมาจากมดลูกเธอไม่ว่าเธอจะล้างมันขนาดไหน
วันที่สองของการแข่งขัน คู่ต่อสู้ผมเป็นชายวัยกลางคนที่ตัวเล็กสู้กับเด็กได้
ขณะที่สัญญานเริ่มได้ดัง คนแก่ตัวเล็กได้งอตัวของเขาลงไกลที่สุดเท่าที่ทำได้ และพุ่ง
ถ้าผมจับดาบปรกติ ระยะมันจะสั้นเกินไปเมื่อศัตรูมาจากข้างล่าง
เหตุผลที่เขางอตัวลงและพุ่ง นายจะเพื่อลื่นออกจากดาบผมแล้วโจมตีท่อนล่างของผม
“《เสร็จชั้นนนนน!!》”
“ว่างั้น”
เขา ‘เสร็จผม*’ โดยการตีดาบเขาออกด้วยมือขวาและมอบเตะต่ำไปที่หน้าเขา เขาสลบ
«TLN: ประโยคญี่ปุ่นเขียนโดยไม่มีเนื้อหาหรือสิ่งของได้ ดังนั้น {เขาเสร็จผม}และ {ผมเสร็จเขา}เขียนแบบเดียวกันได้»
เขาแทงดาบของเขาและพุ่งใส่ผม ประกาศในทางปฏิบัติว่า “ชั้นจะแทงนายล่ะนะ!”
ถ้าคุณบอกได้ว่าเขาจะแทง คุณปัดมันได้อย่างง่าย
เพิ่มเติมจากนั้น เขาแม้แต่บอกจังหวะเวลาของการโจมตีของเขาด้วยการตะโกน
ผมไม่เคยคิดว่าจะมีลูกกระจ๊อกมากขนาดนี้
บางทีการต่อสู้จริงจะอยู่ในอารีน่าแห่งชาติ
คู่ต่อสู้คนที่สี่ก็เป็นไองี่เง่าอีกคน
เขาเลือกดาบสองมือเป็นอาวุธของเขา แต่เขาถือมันด้วยแค่มือขวา ปล่อยให้ด้านซ้ายว่าง
แน่นอนว่า เมื่อการต่อสู้ได้เริ่มขึ้น ผมปัดดาบเขาออกไป ทำลายท่ายืนของเขา และให้เขาถอยไป
อย่างไรก็ตาม เขาไม่หยุดจับดาบมือเดียว
ผมจะจบมันได้การเคลื่อนไหวต่อไป
ขณะที่ผมขยับไปข้างหน้า ผมรู้สึกถึงความเจ็บที่คมบนต้นขาซ้าย
เมื่อขาจุดหมุนได้หยุดด้วยปฏิกิริยาตอบสนองเพราะความเจ็บ เขากระโจน
ผมได้ขยับเพื่อปัดมันด้วยดาบแต่ครั้งนี้แขนซ้ายผมเจ็บ
ผมใช้กำลังทั้งหมดเพื่อสะบัดเขาไป และถอยกลับมาซักพัก
เกิดอะไรขึ้น?
เมื่อผมมองต้นขาและแขนผมเห็นบางอย่างเหมือนเข็มเหล็กปักอยู่ที่นั่น
มันบางเกินไปที่จะทำให้บาดเจ็บ และมันไม่ได้เลือดออกมา แต่มันมาจากที่ไหน
“มีอะไร? วิ่งหนีคืออย่างเดียวที่ทำได้เหรอ?”
เขายั่วยุด้วยรอยยิ้ม
ผมเข้าใจแล้วตอนนี้ หน้าของเขาเป็นหน้าของชายที่โกงเมื่อเขาเล่นพนัน
ผมขยับเพื่อพุ่งเข้าไปเหมือนที่ผมทำก่อนหน้า ผมนำด้ามดามมาไว้ตรงหน้าผม
มีเสียง {ชิ๊ง} และเข็มปักไปที่ผ้าที่ห่อด้ามจับอยู่
ชายคนนี้ได้ถือดาบเขาด้วยมือขวาระหว่างที่ใช้มือซ้ายเพื่อปาเข็ม
มันเป็นการผิดกฎ แต่เพราะเขาทำโดยไม่เคลื่อนไหวฟุ่มเฟือย และเพราะเข็มได้เล็กกรรมการและคนดูไม่สังเกตมัน
แม้ว่าผมบอกพวกเขามันจะดูเหมือนว่าผมแทงตัวเองโดยเข็มที่ตกอยู่ มันแค่เป็นการยืนกรานโดยไม่มีหลักฐาน
บางทีถ้าผมได้เอะอะกับมันแล้วพวกเขาจะรับรู้ว่ามันเป็นการทำผิดกฎ แต่ผมไม่อยากทำอย่างนั้น
การต่อสู้ดำเนินไปจนตายเป็นหลัก
กฎที่บอกว่ามันเป็นการต่อสู้หรือการทะเลาะวิวาท นั้นมันไม่มากไปกว่าข้อจำกัดเทียม
ชายคนนั้นฉีกข้อจำกัดทิ้งด้วยตัวเขาเอง
ดังนั้นสรุปได้แค่อย่างเดียว
ผมพุ่งเข้าไปอีกครั้ง
เขาโยนเข็มด้วยมือซ้ายอีกครั้ง แต่เมือผมรู้กลมันไม่มากไปกว่าการโยนเศษหินด้วยปลายนิ้ว
ผมปัดเข็มที่เล็งไปที่ตาผม และมันปักลงไปในถุงมือหนัง
แน่นอนว่า แค่เข็มมันไม่แข็งแรงพอที่จะปักลงไปในชุดเกราะ
เขาตื่นตกใจ จับดาบด้วยสองมือเพื่อให้ทันผม
เขาไม่ได้ทันผม
ผม{ให้}เขาทันผม
ระหว่างที่ดาบเราชนกันผมนำหน้าไปใกล้เขาแล้วพูด
“การแสดงจบแล้ว ตาย”
เขากำลังจะทำหน้าตกใจแต่ผมเตะไปที่ท้องเขา มอบระยะ 1 เมตรให้เรา
ผมจะไม่ปล่อยให้เขาใช้เข็มอีกแล้ว
ผมยกดาบขึ้นทางบนขวาแล้วเหวี่ยงมันลง เล็งไปที่หัวเขา
ชายที่พึ่งพากลจะหลบมันไม่ได้
มันทำเส็ง {บั่ม} เหมือนค้อนทุบกำแพง เขาลอยไปทางซ้ายและทรุดลงไปที่พื้น
หัวของเขาแตก เล็ดเลือดและสมองออกมา คนดูร้องเสียงหลงในความตกใจ
ยกที่สี่ได้จบ
“นั่นมันทำเกินไป”
กลับไปที่บ่อน้ำในโรงแรม คริสตอฟที่ขยับไม่ได้เพราะอาการบาดเจ็บของเมื่อวาน และตะโกนใส่ผม
ผมบอกเขาว่าอะไรเกิดขึ้นจริงๆ แต่เขายังคิดว่ามันน่ากลัว
“บางอย่างแบบนั้นมันพอแค่แขนหักนะรู้มั้ย นายโกรธขนาดไหนที่ทำถึงขนาดแยกหัวเค้าน่ะ?”
“การต่อสู้หลังจากนั้นเครียดมากขึ้น ใช่มั้ย”
“พวกมันทั้งหมดเป็นเป็นการต่อสู้ที่ห่วยแตกต้องขอบคุณนายล่ะ!”
ดูเหมือนการต่อสู้หลังจากผม คือการต่อสู้ที่เจอบ่อยที่ทั้งสองฝ่ายดันดาบออกมาเหมือนยกแรก”
“อะไรที่ทำไปแล้วมันแก้ไม่ได้ ถ้าชั้นเห็นบางคนแบบนั้นพรุ่งนี้ ชั้นจะยกโทษให้ด้วยกระดูกคอ”
“นั่นจะต่างกันยังไงล่ะ!”
โชคร้าย ผมไม่ใจดีพอที่จะออมมือให้ในการต่อสู้แบบนี้
แม้ว่า ถ้าขู่ต่อสู้เป็นผู้หญิงผมจะยกโทษให้เธอ ถ้าเธอให้ผมทำเธอ
“ยังไง นายแข็งแกร่งจริงๆไม่ใช่เหรอ ไม่พูดถึงยกที่สี ยกที่สามนายได้สู้กับทหารรับจ้างชื่อดังนะ ไม่ใช่เหรอ?”
ดูเหมือนตาลุงตุวเล็กเป็นลุงตัวเล็กชื่อดัง
“ถ้าชั้นไม่ไปถึงอารีน่า ชั้นจะไม่เป็นที่นิยมกับผู้หญิง ใช่มั้ย?”
“ยังไงซะ ก็อย่างนั้น แต่ผู้หญิงที่นายพามาค่อนข้างสวยนี่ ใช่มั้ย? ผู้หญิงแบบนั้นจะไม่โผลออกมาทุกที่นะ ใช่มั้ยล่ะ? ไม่ว่านายจะเลือกมากเท่าไหร่”
เขาพูดอะไรน่ะ?
“นนน่าเป็นผู้หญิงของชั้น แน่นอน แต่ชั้นอยากจะจีบและนอนกับผู้หญิงอื่นด้วย
ยังยิ้มอยู่ ตาของนนน่าเปลี่ยนเป็นเย็นชา
การเห็นผมพูดอย่างนั้นอย่างโผงผางต่อหน้าตัวเรื่องเอง คริสตอฟทำสีหน้าทึ่งที่ดีที่สุดของวัน
“ชั้นไม่มีอะไรทำวันนี้ หือห์?”
ผมควรจะมียกที่ห้าและหกวันนี้ ในที่สุด กับคนเก่งๆ อย่างไรก็ตาม คู่ต่อสู้ของผมทั้งสองคนถอนตัว และผมชนะไปโดยปริยาย
ดูเหมือนผลของการต่อสู้เมื่อวานมันยังพลังมากเกินไป
งั้นมันก็เรียกว่าการแข่งขันวิชาดาบ เพราะพวกเขากลัวการเห็นเลือดและศพ หือห์
ผมคิดว่าเมืองสีขาวจะไม่มีภูมิต้านทางกับการต่อสู้ เพราะพวกเขาไม่ได้เห็นโจร หรือสงครามมานาน
ระหว่างที่ผมจินตนาการสิ่งต่างๆด้วยตัวเอง การต่อสู้ได้จบและคูต่อสู้ของผมคนต่อไปได้ถูกตัดสินแล้ว
“《โโโโโโโโโอออออออ้ーーー!!!》”
คู่ต่อสู้ของการต่อสู้ที่เจ็ดดูเหมือนจะเป็น “อากอร์” ทหารราบเบาของราชวงศ์
เป็นของขวัญให้ผมที่เอาชนะการต่อสู้ที่ต่อสู้มา ด้วยการเขี่ยดาบของเขาออก
เหตุผลที่เขาเข้าร่วมการแข่งขัน โดยไม่มีคำแนะนำแม้ว่าจะเป็นสมาชิกทหารของราชวศ์ น่าจะเป็นเพราะเขาไปคนทั่วไป และถูกดูถูกโดยเจ้านาย
เขาได้ออกจากสังเวียนแต่มองมาทางผมแล้วหยุด
เข้าใจแล้ว งั้นนี่คืออากอร์
เขาไม่ใช่ชายตัวใหญ่ แต่เขามีกล้ามที่โตและพลังโจมตีของเขาดูโดดเด่น
ตาที่คมของเขา มองผมอย่างไร้สีหน้า พยายามจะดูเชิงผมดู
ชายคนนี้ดูเก่งจริง ไม่เหมือนคริสตอฟ
การต่อสู้ของวันพรุ่งนี้จะสนุก มาเก็บพลังงานวันนี้เถอะ และตรงไปนอนและจีบนนน่า
ระหว่างที่ผมสนุกอยู่บนเตียง ผมจำได้ว่าผมสัญญากับคริสตอฟไว้ว่าจะดื่มกับเขาวันนี้ด้วย ดังนั้นผมขอนนน่าให้ฝากไปบอกเขา
ด้วยผมที่ยุ่งเหยิง และคอและนมเต็มไปด้วยรอยช้ำรัก
“เอเกอร์ซามะยุ่งวันนี้ ดังนั้นเราขอโทษอย่างมาก”
นั่นคือที่เธอพูดทั้งหมดและเธอกลับไปที่ห้องด้วยความใจร้อนอย่างชัดเจน ทิ้งคริสตอฟให้ส่งเธอด้วยน้ำตาเป็นสายเลือด
ผมต้องทำให้มันชัดเจนกับพวกเหี้ยที่มองเนินนมนนน่าแค่ว่าเธอเป็นผู้หญิงของใคร
วันต่อมา การต่อสู้ที่เจ็ด
“นายมีการต่อสู้ที่ลำบากจริงๆก่อนหน้า ไม่ใช่เหรอ”
ก่อนการต่อสู้จะเริ่มขึ้น อากอร์มาเพื่อคุย
เขาพูดเกี่ยวกับการต่อสู้ที่สี่ ผมมั่นใจ
“ชั้นมีสถานการณ์ของชั้นน่ะ”
“ชั้นไม่ชอบการต่อสู้แบบนั้น ชั้นจะเอาชนะนายดังนั้นนายไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น”
เขาได้มาเพื่อพูดอย่างจงใจว่า {ฉันจะไม่ฆ่านายดังนั้นใจเย็น} เหรอ?
ผมไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร แต่ดูเหมือนเขาจะเป็นคนอ่อนโยน
“ชั้นก็จะระวังที่จะไม่ฆ่าใครเท่าที่ชั้นทำได้ด้วย”
ผมไม่ได้หมายความมันให้เป็นความเกลียด แต่อากอร์จ้องผม นนน่าที่ต่อจากผมมือปิดหน้า
“นายทำกับเค้าเป็นตลกถ้าพูดอย่างนั้น!”
เครื่องหมายคำถามลอยอยู่บนซีเลียและผม
ผมคิดว่าผมไม่เข้าใจการพูดของคนสหพันธรัฐจริงๆ
การเริ่มการต่อสู้ได้ใกล้เข้ามา อากอร์และผมเข้าไปในสังเวียน
สายตาเขาคมและกระหายเลือดมากกว่าก่อนหน้านี้
ดูเหมือนผมจะทำให้เขาโกรธจริงๆ
อาวุธของอากอร์คือดาบมือเดียวและโล่ อาวุธมาตรฐานของทหารราบสหพันธรัฐ
เสียงสัญญานได้ดังและผมเริ่มเดินหน้า
{ก้าวขวาไปข้างหน้า กวาดซ้าย กวาดขวา ถอยและโจมตีเหนือหัว} ผมโจมตีเขาเป็นห่าฝนแต่ดูเหมือนเขารับและปัดมันแต่ละครั้งทุกครั้งด้วยโล่ อย่างที่คาด เขาใช้โล่เก่ง
เมื่อผมได้เสร็จการโจมตีอากอร์ได้เหวี่ยงดาบของเขาลงอย่างรวดเร็ว เมื่อผมปัดดาบของเขาที่มันเร็วแต่พลังน้อย
เขาดันโล่ออกมา ดันผมกลับไป
เมื่อผมเซ เขาทำการแทงที่เร็วกว่าเดิมจากก่อนหน้า
ผมได้ปัดมันอย่างไรก็ไม่รู้ โดยการเหวี่ยงดาบที่พึ่งกำลังแขนของผม แต่มันเทียบไม่ได้กับศัตรูจนถึงตอนนี้
เขารู้ดีว่าจะสู้กับคนที่พึ่งกำลังเหวี่ยงดาบสองมืออย่างไร
การโจมตีของเขาไม่หยุด
เมื่อผมคิดว่าเขาจะถอยชั่วครู่ เขาพุ่งมาด้วยดาบเหนือหัว และผมป้องกันด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง
อย่างไรก็ตาม เขาขยับมาข้างผมและเมื่อเขาผ่านผมไป เขาฟันดาบผมด้วยกำลังทั้งหมดของเขา
เข้าใจแล้ว เขาได้มีเป้าที่จะชนะโดยการให้ผมทิ้งดาบตั้งแต่เริ่ม
ผมจะไม่ทำให้มันง่ายมากนะรู้มั้ย
ใช้แรงส่งจากที่เขาฟันดาบของผม ผมหมุนรอบ มันเป็นการเคลื่อนไหวที่เต็มไปด้วยช่องเปิด แต่หลังจากที่ฟันดาบของผมด้วยกำลังทั้งหมดแล้ว เขาตอบสนองกับมันไม่ได้
— มุมมอง อากอร์ —
({ไม่}!)
สัญชาติญานของอากอร์บอกเขา
มันเป็นไปตามแผนจนถึงส่วนที่ว่าฟันดาบของเขาด้วยกำลังทั้งหมด
แต่เขาจับดาบอย่างแน่นและบนนั้นทั้งหมด เขามารอยยิ้มบนหน้าเขา ขณะที่เขาหมุนรอบหลังจากที่ดาบโดนฟัน
เชื่อสัญชาติญานที่เฉียบคมของเขา เขากระโดดถอย
ในทันทีนั่น….
ดาบสองมือฟันอากาศด้วยความเร็ว ไม่เหมือนดาบที่จุดประสงค์หลักไว้เหวี่ยงฟาด มันไวจนปลายของดาบนั้นหายไป
ถ้าอากอร์ได้ถอยช้ากว่านี้แม้แต่ชั่ววูบหนึ่ง การต่อสู้คงจะจบแล้ว
ความคมและพลังมันทำให้คนดูนึกถึงโศกนาฏกรรมของมะรืนวาน และพวกเขาเงียบ
อากอร์ดูเหมือนจะเขาใจมันด้วยเหมือนกัน แม้ว่าสีหน้าเขาไม่เปลี่ยน เขาหายใจออกอย่างเห็นได้ชัด
“นั่นมันสำหรับไหล่ มันจะไม่แยกหัวแม้ว่ามันโดนนะ รู้มั้ย”
“เงียบน่า!”
— มุมมองเอเกอร์ —
อากอร์ขยับ เขาทำการฟันที่คมแต่เบา
มันดูเหมือนเหป็นการโจมตีต่อต้านอาวุธหนัก ที่เขาทำให้แข็งแกร่งขึ้นอย่างทั่วถึง
หลังจากนี้เขาจะตีด้วยโล่ของเขาแล้วทำลายท่ายืนของผม และตามต่อด้วยการแทงปิดฉาด
({แต่ผมเห็นผ่านมันหมดแล้ว})
มันได้เป็นอย่างเดิมจนเมื่อดาบผมได้ถูกปัด
จากนั้นเขาได้ดันโล่ของเขามาข้างหน้า แต่ผมไม่อยู่ที่นั่นแล้ว
ผมสร้างระยะโดยการก้าวขาและเหวี่ยงลง มันไม่ใช้การโจมตีดูเชิงเหมือนก่อนหน้า แต่มันเป็นการฟันที่ทรงพลัง
ไม่มีทางที่เขาจะรับนั่นด้วยมือเดียว โล่ของเขาตกลงสู่พื้น แค่เขาหล่นไปข้างหน้าระหว่างที่แขนซ้ายยื่นไปข้างหน้า
แม้ว่าเขามีดาบอยู่ที่มือขวา เพราะเขาเสียสมดุลย์ไป มันเหมือนกับด้านซ้ายเขาถูกดึงไปสู่พื้น เขาไม่สามารถฟันมันหรือแทงมันได้
ผมยกดาบผมขึ้นทันทีแล้วแทงไปที่คอเขา
“……….ชั้นยอมแพ้”
เสียเชียร์ได้ดังขึ้น เป็นสัญญานการจบการต่อสู้
หลังจากนั้นพวกเราสามคน ที่มีคริสตอฟเสริมเข้ามา ตอนนี้อยู่ในโรงเตี๊ยมของโรงแรม ดื่มเหล้า
“ชั้นคิดว่านายเป็นพวกอันธพาลที่ทำได้แค่เหวี่ยงดาบโดยพึ่งแต่กำลังกาย ชั้นขอโทษในความไร้มารยาท”
“มันโอเค นายโดนตีแรงที่สุดเท่าที่ชั้นได้ตีใครเลย”
“นั่นมันเคยทำให้ชั้นไม่มีความสุขเลยซักนิด”
{นั่นจริง} คริสตอฟบ่นด้วยรอยยิ้ม
อากอร์นั้น อายุ 30 ปี คนธรรมดาที่ไปเป็นผู้บัญชาการกองร้อยได้
เป็นเพียงแค่กองทหารทหารราบเบา แต่จากคริสตอฟมันเป็นความสำเร็จที่ใหญ่
“มันจะมีการร้องประสานเสียงใหญ่ของ {คนธรรมดาเป็นความอับอายของกองทัพในวันข้างหน้า} ดังนั้นให้ชั้นดื่มวันนี้”
ผมอาจจะทำบางอย่างแย่ๆไป
“แล้วชั้นจะกวนใจถ้านายไม่ชนะในสังเวน ถ้านายทำได้ตอนนั้น ชั้นอ้างได้ว่า {มันช่วยไม่ได้ที่แพ้บางคนแบบนั้น}”
“ชั้นจะทำทุกอย่างที่ชั้นทำได้”
“เติมเครื่องดื่มค่ะ”
ผมชมอากอร์สำหรับการต่อสู้ที่ดี ผมให้นนน่าเสิร์ฟเครื่องดื่มให้เขา
ผมรู้สึกแตกต่างจากคริสตอฟอย่างแน่นอน จากที่เขาห้ามปรามตัวเองที่จะไม่ดูหน้าอกเธอตลอด”
“นายไม่มีการต่อสู้แล้วจนกว่านายจะไปที่อารีน่า แต่อย่าไม่ระวังจนจบวันละกัน”
“ใช่ ชั้นจะทำอย่างนั้นตอนนี้ที่ชั้นมาไกลขนาดนี้แล้ว”
“ถ้านายอยาก ชั้นไปที่นั่นแล้วสนับสนุนนายได้!”
สังเวนก็ยังมีเจตนาเป็นสื่อบันเทิงของชาวเมือง ดังนั้นมีเก้าอี้สำหรับขุนนาง และชนชั้นกลาง
อย่างไรก็ตาม ค่าตั๋วมันไม่ถูก บนวันที่มีคู่ที่เป็นที่นิยม ตั๋วจะขายหมดและถูกขายซ้ำในราคาที่สูงเกินไป
“ยังไงซะ งั้น เอเกอร์จะแข่งพรุ่งนี้ เราไม่อยากจะรั้งนายไว้ นายควรจะพักผ่อนแล้วตอนนี้”
อากอร์นำคริสตอฟไปแล้วออกไปจากโรงแรม
แม้ว่าพวกเขาพูดอย่างนั้น การต่อสู้ตอนกลางคืนผมกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
นนน่าพูดว่า
“อากอร์ ซามะได้แอบมองหน้าอกหนูตลอดด้วย”
ผมไม่รู้ … แม้ว่าผมรู้ว่าคริสตอฟจะมองเป็นบางครั้งบางคราว
“การทักทายและการคุยนั่นสำหรับหน้าอกหนู”
ผู้หญิงดูเหมือนจะความไวสูงเมื่อโดนจ้องหน้าอก
ผมควรจะมอบความรักที่อ่อนโยนให้หน้าอกที่ใหญ่นี้อย่างทั่วถึง
ผมจับสองหน้าอกในแต่ละแขนและจับมันแรงจนมันเจ็บ
หน้าของนนน่าแดง แม้ว่าเธอบ่นเธอได้หยดน้ำใส่พื้นอย่างเสียงดัง
ในที่สุดน้ำหวานก็ได้เล็ดออกจากกระโปรงนนน่า
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
—————————————————————
ชื่อ:│ เอเกอร์
—————————————————————
อาชีพ:│ ทหารรับจ้างอิสระ
—————————————————————
เงิน:│ 124 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ เงินได้ถูกหักสำหรับค่าเดินทางโดยไม่ได้ถูกพูดถึงในเรื่อง การประมาณการแบบหยาบ)
—————————————————————
อาวุธ:│ แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่
—————————————————————
ชุดเกราะ:│ เกราะหนังสูง, ถุงมือหนังสูง, บูทหนังสูง, ผ้าคลุมสีดำ(ต้องสาป), โค้ทขนสัตว์
—————————————————————
พวกพ้อง:│ ชวาร์ซ (ม้า), ซีเลีย, นนน่า อีเล็คตร้า
—————————————————————
จำนวนคู่นอน:│ 15
—————————————————————
TLN: พระเอกไม่มีโล่ตั้งแต่ตอนที่ 17 นะครับผมไม่ได้ลบออก ขออภัยเป็นอย่างสูงครับ
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
