ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 210 ความผิดปรกติแห่งป่าตอนที่ 1

210 ความผิดปรกติแห่งป่าตอนที่ 1

 

 

–มุมมองเอเกอร์–

เมื่อในท้ายที่สุดตะวันขึ้นตอนเช้า เราแต่ละคนหยิบอาวุธและรวมกันนอกเมือง

ซีเลียและมิเรลเลือกตัวเลือกที่ปลอดภัยและนำดาบมือเดียวมา ระหว่างกิโด้และคริสตอฟนำดาบมาตรฐานที่ถูกมอบให้พวกเขาสำหรับการเป็นหนึ่งในหน่วยติดตามคุ้มกัน

กิโด้ก็นำธนูมาบนหลังของเขา

「เราอาจต้องสู้…… ดังนั้นมิเรล เธออยู่ในโรงแรมได้ถ้าเธออยากทำ」

มันจะรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะให้เธอสู้หลังจากที่ผมนำเธอมาที่นี่ในฐานะคนรักของผม

「อืม เราอุส่าห์ทำขนาดนี้แล้ว มันไม่ได้อยู่ในนิสัยของหนูที่จะนอนอยู่ในโรงแรมและปล่อยทุกอย่างไว้ให้พี่ด้วย หนูจะไม่สามารถสงบได้แบบนั้น」

มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่ผมสู้ด้วยกันกับมิเรล ดังนั้นจริงๆแล้วอาจสนุก

ในกรณีที่แย่ที่สุด คริสตอฟที่นี่กันได้อย่างน้อยหนึ่งการโจมตี

ผมเมินชายผู้ไม่พอใจและมองไปรอบๆผม

แม็กและครอลมีอาวุธอาวุธที่แปลก

ยักษ์กล้ามแม็กกำลังถือคทาสองมือซึ่งยาวประมาณหนึ่งเมตรและมีหัวเหล็ก

มันดูเหมือนอาวุธหยาบๆแต่ส่วนเหล็กเต็มไปด้วยเม็ดใหญ่และทั้งอันดูเหมือนหนักอย่างเหลือเชื่อ คนหนึ่งจะไม่เดินกลับสบายๆหลังจากโดนตีด้วยเจ้านี่

เมื่อถือโดยคนนี้คทาใหญ่ที่ก็ปรากฏว่าเป็นอาวุธมือเดียวด้วย

「ให้ฉันได้ลองถือมัน」

ผมลองถือออาวุธดูจากความสงสัยและมันหนักเหมือนที่เห็นมันจริง

ถ้าผมเหวี่ยงไปทั่วด้วยมือเดียว ผมน่าจะเสียสมดุล

「หนูจะลอง…… กิ่ย้าาา! ช-ช่วยด้วย!」

ซีเลียอยากลองมันด้วยเหมือนกัน แม้ว่าเธอถูกทับด้วยไม้เมื่อผมมอบมันให้เธอ

มิเรลและกิโด้พยายามยกคทาด้วยกัน

มันเป็นอาวุธที่เหมาะกับแม็กที่กล้ามโต

「ยังไงก็ตาม ครอล……」

「ผมขอโทษจริงๆ」

สำหรับการออกมาครั้งนี้ ครอลถูกปฏิบัติเป็นคนรับใช้ที่มาด้วยและไม่ได้นำอาวุธใดๆมา

อะไรที่เขาพามาคือไม้ที่ยืมมาจากโรงแรมและฝาหม้อ

อย่างน้อยเก็บดาบไว้กับเอว

「ผมไม่คิดว่าแม้แต่ผมก็จะต้องสู้- โอ้ยย」

「นายพึ่งพาผู้หญิง มันไม่ได้มีเหตุผลที่มิเรลสู้ระหว่างนายไม่ทำ」

ซีเลีย ดูถูกเขา

「……」

เมื่อการจ้องมองที่เย็นชาของซีเลยโดนครอล เขายอมแพ้และพร้อมไม้และฝาหม้อในมือเขา

นั่นดี

「ตอนนี้เมื่ออผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว เราเหมือนผู้กล้าในปาร์ตี้ผู้ปรากฏในเรื่องราวที่เราได้ยินตลอดเวลา」

ทุกคนหัวเราะกับคำพูดเบาใจของคริสตอฟ

เราคล้ายกลุ่มนั้นนิดหน่อย

「แม็กเป็นนักรบกล้ามโตผู้ภาคภูมิใจพละกำลังของเขา」

「……」

แม็กเบ่งกล้ามออกมาและโพสท่า

เขาอาจไม่พูดมาก แต่เขาเป็นชายพึ่งพาได้

ในฐานะกัปตันของเหล่าช่าง เขาเกี่ยวข้องกับการก่อสร้างแคมป์มากกว่าสู้ อย่างไรก็ตาม พละกำลังไม่ปรกติของเขาทำให้เขาขนสัมภาระของห้าคนได้ง่ายๆด้วยตัวเอง

เมื่อผมถามโสเภณีในราเฟน พวกเธอบอกผมว่าเอ็นของเขาระดับสัตว์ประหลาดด้วย

อย่างที่ผมคิด คนเหล่านั้นที่มีเจี๊ยวใหญ่แข็งแกร่ง

「กิโดดคือนักธนูผู้ไม่มีวันแพ้」

「ฮ่าฮ่า…… นายทำให้ฉันเขิน」

กิโด้ฝืนยิ้มบนหน้าของเขา

ทักษะธนูของเขาอยู่ในหมู่ระดับสูงของในหมู่ชาติภูเขาและพื้นฐานแล้วเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญเมื่อเทียบกับพวกเราที่เหลือ

ปีปี้น่าตจะยิงโดนเป้าดีกว่าแม้ว่าพละกำลังเมื่อเขาดึงสายธนูนั่นพอที่จะทำให้เขาเจาะเกราะส่วนใหญ่เมื่อราต้องสู้ระยะใกล้ วิชาดาบของเขาก็ชั้นสูงด้วย

เขาแค่ 16 เท่านั้น กระนั้นเขามีทักษะและพึ่งพาได้แล้ว บวกกับเขามีหัวดีบนไหล่ ซึ่งทำไมเขาถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้นำทีมสำหรับหน่วยติดตามคุ้มกัน

เขาก็ค่อนข้างเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆในเมืองเพราะนิสัยจริงจังของเขา

เห็นได้ชัดว่า พวกเธอได้หน้าหล่อๆซึ่งยังดูเด็กอยู่ไปเท่าไหรก็ไม่พอ

สาวๆหลายคนเสียใจหลังจากที่ได้ยินว่าเขาแต่งงานแล้ว แต่รู้ว่าเขาใช้ชีวิตพูดคุยเพื่อเพิ่มความเป็นที่นิยมขึ้นได่้

โดยบังเอิญ สาวๆที่ดูแลเรื่องการเตรียมอาหารสำหรับหน่วยติดตามคุ้มกันได้เข้าหากิโด้ บอกเขาว่าเธอไม่เป็นอะไรกับการมีเซ็กส์นอกใจ

「ซีเลียเป็นนักสู้กายกรรมผู้โดดเด่นในการโจมตีคล่องตัว」

「อย่ามองฉัน」

สีหน้าซีเลียไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด

ทักษะการเล็งใส่ข้อต่อและช่องเปิดในเกราะคือบางอย่างที่ทั้งแม็กและผมไม่มี มากกว่านั้นทักษะของเธอกับมีดบินก็ยอดเยี่ยมด้วยเหมือนกัน

การเคลื่อนไหวเธอคล่องงตัวสุดขีดและตีลังกาหน้าหรือหลังได้ในพริบตา

อิริจิน่าพยายามเลียนแบบเธอและสุดท้ายทำนนน่าโกรธเมื่อเครื่องเรือนถูกทำลาย แต่นั่นเป็นเรื่องราวสำหรับวันอื่น

เพิ่มเติม ความไวต่อสิ่งต่างๆเธคมมากและปรกติแล้วเธอเป็นคนแรกที่พบภัยใดๆ

ความไวต่อสิ่งต่างๆอาจเป็นเหตุผลว่าเธอมีอารมณ์ง่ายมากจากหัวนมและคลิตอริส

「มิเรลคือนักรบหญิง เรียกเธอว่าพี่สาว1」

「นั่นอะไรเถอะ?」

มิเรลถออนหายใจในความขยะแขยง

เธอดูเหมือนคุณนายนักรบทั่วไป

ในฐานะผู้หญิง เธอสูงกว่าและกล้ามเนื้อเยอะกว่าคนอื่นๆและเป็นทหารรับจ้างเก่า เธอแข็งแกร่งกว่าผู้ชายทั่วไป

ปรกติเธอไม่โดดเด่นเพราะอิริจิน่า แต่เธอนั้นสังเกตุเก่งและอย่างน้อยไม่ตื่นตกใจหรือทำอะไรอะไรสักอย่างโง่ๆ

น้ำเสียงห้วนๆของเธอตรงข้ามกับความสามารถดูแลคนอื่นและอุดมด้วยความรักของแม่ด้วย และนั่นทำให้เธอมีเสน่ห์ในแบบของตัวเง

เห็นว่า นนน่าและแคทเธอรีนพยายามอย่างสิ้นหวังที่จะรักษาน้ำเสียงห้วนของเธอ

「ครอลเป็น…… ผู้ฝึก ฉันว่า」

「พี่น่าจะพูดถูก…… สำหรับบางคนแบบผมผู้แข็งไม่ได้…… ผมแค่อะไรไม่ดีสักอย่าง」

ครอลคอตกอย่างสลดใจ

เขาได้ใช้แรงงานกายในฐานะคนรับใช้ดังนั้นเขามีกล้ามเนื้ออยู่บนร่างกายของเขา และเขาฝึกกับอิริจิน่าเป็นครั้งคราว แต่กระนั้น เขาถูกพิจารณาว่ามีทักษะไม่ได้เมื่อเทียบเขากับกิโด้และซีเลียผู้ฝึกทุกวัน

ผมถามโลล่าและมิร่า ผู้หญิงสองคนที่เขาทำเป็นคนรักของเขา และพวกเธอบอกผมว่าแม้ว่าเจี๊ยวเขาเล็ก การแท่งของเขาค่อนข้างแแรงไม่ตกสำหรับอายุของเขา

อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างที่พวกเธอลังเลที่จะบอกผม ……บางอย่างที่เกิดขึ้นไม่นาน

ผมสงสัยว่านั่นเกี่ยวกับที่หลังๆเขานิสัยมืดมนและชอบทรมานตัวของเขา

「และมีฉัน! ฉัน, คริสตอฟ, เป็นผู้กล้าและคนที่จะช่วยโลก……」

「เดี๋ยวก่อนเลย」 「เดี๋ยวก่อนดิ! หลงตัวเองแม้ว่านายเป็นแค่คริสตตอฟ」

ผมและซีเลียกระโดดใส่ในเวลาเดียวกัน

「ไม่สำคัญว่านายดูมันยังไง เอเกอร์ซามะควรเป็นผู้กล้า! นายไม่สนนั่นแล้วแต่งตั้งตัวเองเป็นผู้กล้าได้ยังไง!?」

「ไม่ ไม่สำคัญว่าเธอดูมันยังไง แบกหอกใหญ่แบบนั้นทำให้เธอเป็นนักรบกล้ามหมายเลยสอง! ฉันจะบอกเธอ ในแง่ของหน้าตา ฉันควรเป็นผู้กล้า!」

คริสตอฟพองอก

นั้นอาจจริงถ้าพูดถึงเรื่องราวของผู้กล้า

เขาสูงเท่าๆผมและร่างกายเขาดูแข็งแรงและฝึกมาดี

แต่ในความเป็นจริง ทุกอย่างมันแค่หลอกกันและเขาเป็นชายที่อ่อนแอที่สุดในหน่วยติดตามคุ้มกันทั้งหมด

ในงัดช้อ เขาแพ้มิเรลและแขนหักกับอิริจิน่า

เขาเป็นสมาชิกที่รับใช้มานานที่สุดในกองทัพของผมและเป็นทหารผ่านศึกผู้รอดชีวิตศึกมากมาย กระนั้นเขายังไม่มีความสำเร็จถึงทุกวันนี้

แม็กเป็นกัปตันของเหล่าทหารช่าง 200 คน, กิโด้เป็นผู้นำหน่วยของผู้คุ้มกันประมาณสิบคนและคริสตอฟยังเป็นพลทหาร

ผมอยากเลื่อนตำแหน่งเขา แต่ไม่มีเหตุผลที่จะทำอย่างนั้นแม้ว่าผมมองเขาดีกว่าทั่วไป

อย่างไรก็ตาม เขามีนิสัยร่าเริงมาแต่กำเนิด เขาค่อนข้างถูกชอบโดยหน่วยของเขา และที่สำคัญมากกว่านั้นเขาถูกให้ค่าสูงโดยคนที่ชอบเรื่องโชคลาภสำหรับ ‘พรแห่งโชคลาภ’ เขาอวยพรพวกเขาทุกครั้งที่เขาจับหัวพวกเขาก่อนไปต่อสู้

「บางคนแบบนายมันแค่โล่เนืื้ัอ นายมันเป็นแค่อุปกรณ์」

「ช่างโหดร้าย!!」

คริสตอฟและซีเลียเอะอะใหญ่ระหว่าเราที่เหลือหัวเราะคำโตและเดินทางต่อไป

มันไม่ได้ใช้เวลานานที่จะไปถึงป่าที่สาวเมืองไปเพื่อเก็บผักป่า

เราไม่ได้พูดมากกับทหารของลิบาติสก่อนออกมาที่นี่ดังนั้นผมอยากกลับไปภายในวันหนึ่งถ้าเป็นไปได้

มาเริ่มดูรอบๆทันทีเถอะ

 

 

ซีเลียและกิโด้จริงจังทันทีที่เราเข้าป่า

「เธอพูดว่าป่ารอบนอกไม่ได้เป็นบริเวณอันตราย ถูกไหม? ลูกสาวควรเข้าไปลึกขึ้นในป่าก่อนหายตัวไป」

พวกเขาสองคนส่ายหัวระหว่างยังคงเงียบ

「ไม่…… ที่นี่ไม่ได้ปลอดภัย มันน่าจะอยู่ที่นี่」

「วิสัยทัศน์นั้นแย่ แต่มีการเคลื่อนไหวไม่ธรรมชาติในหญ้าที่นั่นตั้งแต่เรามาที่นี่ มันน่าจะซ่อนที่ไหนสักแห่งที่นี่」

ซีเลียรู้สึกถึงบางอย่างไม่สบายใจระหว่างกิโด้หรี่ตาและมองดูสภาพแวดล้อมของเขา

นี่ต่างจากที่ผู้หญิงคนนั้นบอกเรา ระวังไว้จะดีกว่า

ขณะเราเดินหน้าลึกขึ้นเข้าไปในป่า แม้แต่ผมก็ได้ยินเสียงหญ้าขยับ

「มันมาแล้ว……」 「ใช่ ฉันคิดว่ามันกำลังรอโอกาสที่ถูกต้อง」

มันเกิดขึ้นทันทีเมื่อบรรยากาศกลายเป็นตึงเครียดมากที่สุด

「อุว้าาาาาาา!!」

คริสตอฟสะดุดหินและล้มลง

เมื่อความสนใจทุกคนถูกส่งไปที่คริสตอฟร่างกายเงาดำบินออกมาพร้อมกันจากหญ้ารอบเรา

「มันอยู่ที่นี่!」

อะไรที่ปรากฏหน้าเราคือหมาป่าหลายตัว พวกมันพุ่งเข้ามาเป็นเส้นตรง

「กิโด้!」

「อื้ม!」

กิโด้รีบพร้อมธนู

โดยไม่ตื่นตกใจ เขาปล่อยสองลูกด้วยความเร็วที่ผมหวังว่านักธนูในกองทัพเรียนรู้ได้

ลูกธนูสองดอกไม่ออกจะเป้าหมายและฝังเข้าไประหว่างดวงตาของหมาป่า

หลังจากปล่อยเสียงแหลมดัง สัตว์สองตัวล้มไปที่พื้น

อีกตัวรีบมาข้างหน้าไหลผ่านมิตรที่ล้มสิ้น แแต่กิโด้ไม่ได้สะดุ้งสะเทือน

เขาเล็งออย่างมั่นคงและรอหมาป่ากระโดดก่อนปล่อยลูกธนูอีกดอกเข้าหลอดลมของมัน

กิโด้ใช้ธนูประกอบทรงพลังไว้สำหรับกองทัพและเป็นลูกธนูหัวเหล็กกล้าซึ่งแม้แต้เจาะทะลุผ่านเกราะได้

การยิงระยะใกล้เช่นนี้ทำให้แม้แต่ขนนกของลูกธนูฝังอยู่ในสัตว์ ฆ่าเจ้าตัวน่าสงสารในทันทีและไร้เสียง

「พวกมันจะมาจากทั้งหมดรอบๆเรา」

หมาป่าสามตัวแรกสิ้นไป แต่การรุกโจมตียังไม่จบสิ้นไป

「หมาป่าพวกนี้!」

ซีเลียพุ่งออกไปและวิ่งผ่านหมาป่าระหว่างฟันคอมันอย่างเชี่ยวชาญ

เธองอตัวไปข้างหลังและหลบเขี้ยวของหมาป่าที่รีบเข้ามาอีกตัวและฟันบริเวณท้องนุ่มๆก่อนเตะมันไปข้างๆ

「โดว่า!」

หมาป่าพุ่งเข้าจู่โจมใส่ผมจากด้านข้างระหว่างผมกำลังดูซีเลียสู้

ผมกำลังจะโจมตีสวนแต่มันถูกขยี้ไปแล้ว

「……ขอโทษ」

แม็กลดหัวเล็กน้อยก่อนเหวี่ยงคทาและส่งหมาป่าอีกตัวบินไป

เข้าใจแล้ว เขาเป็นคนผู้ตีพวกมันทั้งหมดกระเด็นกระดอน

ครอลกำลังจะเจอกับการปะทะในศึกแห่งความตายกับหนึ่งในหมาป่า

「รับนั่น! และนั่น!」

เขาพยายามสุดตัวเพื่ออส่งการโจมตีด้วยฝาหม้อระหว่างเหวี่ยงไม้ แต่เพราะอาวุธมันแค่ไม้ มันไม่พอที่จะกำจัดหมาป่า

การต่อสู้คือการต่อสู้ที่ไม่ได้แค่แสดงให้เห็นชัดเจนว่าทักษะสำคัญมากเพียงไร แต่ก็ให้เห็นว่าวุธคุณภาพดีๆมีค่ามากเพียงไรด้วยเหมือนกัน

「พวกเขาแข็งแกร่ง…… หมาป่าเหล่านี้ไม่ได้อะไรพิเศษ」

มิเรลและผมไม่ได้ต้องสู้ด้วยซ้ำ

เรารีบไปช่วยคนเหล่านั้นที่อยู่ในอันตรายเผื่อไว้แต่มันดูเหมือนการต่อสู้จะจบโดยเราไม่ต้องแสดงตัว

「เพราะทั้งหมดพวกเขาชินกับการต่อสู้」

เทียบกับกองทัพทหารราบหนักบุก หมาป่าเหล่านี้ดูน่ารัก

「จริง ทุกอย่างค่อนข้างเปลี่ยนไปหลังจากหนูเจอพวกเขาครั้งแรก……」

มิเรลสังเกตบางอย่างกลางประโยคและตะโกนดัง

「ทุกคน ระวัง! หมาป่าพวกนี้ปลอกคอรอบคอ พวกมันมีเจ้าของ!」

「อะไร!?」

ตอนนี้ที่ผมดูพวกมันอีกครั้งผมเห็นปลอกคอและเชือกโทรมๆติดกับคอของพวกมัน

มันไม่น่าคิดได้สำหรับมนุษย์ปรกติที่จะเลี้ยงหมาป่าเป็นสัตว์เลี้ยง ซึ่งหมายถึง……

「บนต้นไม้ ก็อบลิน!」

เมื่อรับรู้ว่าเราเห็นตัวตนของพวกมันแล้ว เหล่าก็อบลินทำเสียงแหลมน่าเกลียด

ณ เวลาเดียวกัน หินและหอกหยาบๆโยนมาใส่เรา

เข้าใจแล้ว พวกมันวางแผนโจมตีเป็นหนึ่งเดียวกันหลังจากหมาป่าก่อความสับสนและวุ่นวายในหมู่พวกเรา

อย่างไรก็ตาม พวกมันสายเกินไป หมาป่าถูกกวาดล้างไปแล้ว

พวกมันเสียโอกาสโจมตีในเวลาเดียวกัน

「แม็กและมิเรลจะรับมือกับศัตรูบนพื้น ซีเลียและกิโด้ ถอยมาและเน้นการรับมือกับก็อบลินบนต้นไม้ ครอลและคริสตอฟจะปกป้องซีเลียและกิโด้」

「「ครับ!」」

ทุกคนเคลื่อนไหวตามคำสั่งของผม

ซีเลียเก็บดาบและโยนมีดบินระหว่างกิโด้ยิงก็อบลินร่วงทีละตัวด้วยธนู

หอกไม้บินมาใส่เราเป็นรูปแบบของการโจมตีสวน แต่พวกมันส่วนใหญ่หลบเลี่ยงได้ง่ายดาย

แม็กและมิเรลกำจัดหมาป่าบนพื้นและแม้แต่ก็อบลินที่ปล่อยพวกมันมาใส่เรา

「อุ่กโกกกกกกกก้!!」

แม็กมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ ใช้คทาของเขาเพื่อขยี้ก็อบลิ้นแบบจริงๆ

เพราะทั้งหมด อาวุธของเขาเป็นขนาดเดียวกันกับพวกแมลงเม่าเหล่านั้นดังนั้นการป้องกันของพวกมันไร้ค่ากับเขา

「ฉันก็แพ้ไม่ได้」

ผมก้าวไปข้างหน้าพร้อมหอกของผม

อย่างแรก ผมเตะหมาป่ากระเด็นและฆ่าหมาป่าที่สู้กับครอลในศึกแห่งความตาย จากนั้นพุ่งเข้าตีสู่ข้างหน้า

「โซร่า!」

ผมสับขาหน้าของหมาป่า ณ ข้อต่อ

ต่อไป ผมตัดหัวก็อบลินผู้หันมาเผชิญหน้าผม และจากนั้นแทงท้องตัวที่เหลือก่อนโยนร่างไปใส่ต้นไม้

「โว่ว นั่นเกือบไป」

ผมจับหินขนาดเท่าหมัดซึ่งโยนมาใส่ผมโดยก็อบลินตัวอื่นและโยนมันกลับไปในต้นไม้ด้วยกำลังทั้งหมด โดนก็อบลินอีกตัวอย่างแม่นยำและทำครึ่งหัวของมันหายไป

「กกกกกกกกี้!」

ก็อบลินสองตัวที่ถือไม้กระโดดใส่ผมจากทางซ้ายและขวา

เข้ามาใส่ผมจากสองข้างคือความคิดที่ดี แต่ระยะของอาวุธของเราต่างกัน ดังนั้นมันจะไม่ได้ผลยกเว้นว่าตัวหนึ่งเข้าหาตรงๆจากด้านข้าง

ผมง้างแขนกลับไปและหมุนตัวครบรอบด้วยหอกของผมเพื่อส่งสองหัวบิน

เลือดฉีดมาใส่ผม

เลือดพวกมันเหม็น

「อย่าพูดบางอย่างไร้สาระเมื่อนายตัดหัวไปทั่ว……」

คริสตอฟออกความคิดเห็นขณะเขาเผชิญหน้าก็อบลินพร้อมดาบในมืออย่างมั่นใจ

สิ่งมีชีวิตสูงหนึ่งเมตรคร่าวๆนั้นสั่นในความกลัวแล้วก่อนสู้กับคริสตอฟหุ่นดี

「ฟุฟุฟุ สาปแช่งโชคห่วยๆของแกที่นำแกมาอยู่ต่อหน้าฉัน!」

ขณะคริสตอฟฟันสัตว์ประหลาด ก็อบลินกันการโจมตีของเขาได้ด้วยไม้ได้อย่างไรก็ไม่รู้และโดนบังคับให้ก้าวถอยหลัง

「ฮ่าฮ่าฮ่า แกชนะไม่ได้ถ้าแกป้องกันตลอดเวลา! แม้ว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับแกที่จะชนะฉันตั้งแต่แรก!」

คริสตอฟกดดันสัตว์ประหลาดด้วยยิ้มที่ภาคภูมใจบนหน้าของเขา

กระนั้น ทำไมนายมาสู้กับก็อบลินยากขนาดนั้น?

คู่ต่อสู่เหล่านี้ควรเป็นคู่ต่อสู้ที่คนหนึ่งปิดฉากได้ง่ายๆด้วยการโจมตีทีเดียวถ้านายติดอาวุธอย่างสมบูรณ์

「ฉันน่าจะควรจบนี่เร็วๆนี้! ไอ้เวรตะไลตัวน้อยนี่!」

คริสตอฟเตะก็อบลินไปบนพื้นและเข้าไปเพื่อโจมตีปิดฉาก

อย่างไรก็ตาม เขาใช้เวลานานเกินไปและสิ่งมีชีวิตสามารถร้องขอความช่วยเหลือ

ก็อบลินเหมือนกันสามตัวรวมตัวกันข้างหน้าเขา

「อะ-อะไร-!?」

ตอนนี้ที่ศัตรูเพิ่มจำนวนสู่ก็อบลินสี่ตัว กระดานพลิก คริสตอฟหนีไม่ได้

เขาพยายามป้องกันแต่ถูกทำให้ดาบหลุดออกจากมืออย่างรวดเร็วโดยไม้ของก็อบลิน

「ช่วยฉันด้วยได้โปรดดดดดดดด!!」

「ทำอะไรวะ ไอเจ้าบ้า!」

กิโด้เปลี่ยนการเล็งหลังจากได้ยินการร้องที่น่าสมเพชและยิงก็อบลินสองตัวหน้าคริสตอฟ อย่างไรก็ตามก็อบลินที่เหลือสองตัวประชิดระยะและจะปิดฉากชายที่อ่อนแอที่สุดด้วยไม้ยกขึ้นเหนือหัว

「ให้ตายเถอะน่า」

ผมก้าวไปข้างหน้าและปัดไม้ด้วยหอกของผมระหว่างกันอีกตัวด้วยเกราะหมัด

อะไรน่ากลัวหนักหนาเกี่ยวกับก็อบลินอ่อนแอถือไม้เหล่านี้?

「ฮึ่มมม!」

ผมต่อยหน้าของก็อบลินด้วยหมัดซ้ายและขยี้หัวของมัน ทำให้มั่นใจว่าผมไม่เปื้อนเลือดครั้งนี้ ผมเตะอีกตัวลงและกระทืบหัวมัน

「ฟฟฟู่…… นั่นเป็นการต่อสู้อันตราย」

「นายทำอะไรกับแค่ก็อบลิน แค่ไปนอนข้างหลังหรือบางอย่างเหอะ……」

ขณะผมส่ายหัวในความผิดหวังผมรู้สึกถึงบางอย่างโดนหลังหัวของผม

「กุ่!」

ผมเห็นไปและเห็นก็อบลินซ่อนอยู่ในยอดต้นไม้ใกล้ๆ

ผมเดาว่ามันโยนหินใส่ผม

หินไม่ได้ใหญ่และมันไม่เจ็บมาก แต่การโดนโจมตีหลังจากบอกคริสตอฟในท่าทางที่ผมทำไม่ได้ทำให้ผมดูดี

มันทำให้ผมยิ้มนิดหน่อย

เหตุผลของผมบินหายลับวับหายไปจากความโมโหและรู้สึกว่าไม่เท่

แน่นอนที่สุดว่าผมไม่ได้ระบายความโมโหกับพวกมันสักนิด

「…….แกกล้าดียังไงที่ทำบางอย่างแบบนั้น」

มันทั้งหมดเป็นความผิดแก

ผมจ้องก็อบลินที่อยู่ขึ้นไปบนต้นไม้

สัตว์ประหลาดผู้โห่ร้องยินดีหลังจากโจมตีโดนเต็มๆเริ่มกลัว แต่ผมไม่แสดงความปรานี

「ฉันจะฆ่าพวกแกทุกตัว…… ลงมานี่เลย」

ผมพุ่งใส่พวกมันพร้อมหอกของผม ซึ่งก็อบลินรีบกระโดดจากกิ่งไม้สู่กิ่งไม้เพื่อหนี

「อย่าวิ่ง สู้ฉัน!」

ผมไล่ตามและวิ่งเร็วขึ้น ในที่สุดก็เข้าระยะพวกมันตัวหนึ่งบนทางสู่อีกกิ่ง

「แกอยู่ที่นี่เอง」

ผมสับก็อบลินขาดครึ่งระหว่างยังอยู่กลางอากาศ

ผมถูกปกคลุมด้วยเลือดเหม็นๆอีกครั้งแต่ผมไม่สนใจ

「ฉั้นจะทำอย่างเดียวกันกับพวกแกที่เหลือ พวกแกทั้งหมดตาย」

ผมแยกก็อบลินออกจากกันแต่ละตัวไม่เป็น

ดังนั้นผมจะฆ่าพวกมันทั้งหมด

มันลำบากมากเกินไปที่จะล่าพวกมันทั้งหมด

ผมจะตัดต้นไม้ทั้งหมดที่นี่

โชคดี ต้นไม้ในบริเวณรอบๆของป่าไม่ได้ใหญ่เกินไป

ถ้าผมตัดพวกมันทั้งหมดลง พวกมันจะไม่มีทางเลือกนอกจากอยู่บนพื้น

ก็อบลินสามตัวสามารถหนีสู่ยอดต้นไม้ค่อนข้างใหญ่…… อย่าดูถูกฉัน

「ฟุ่ฮึ่ม!」

ผมเหวี่ยงหอกใส่มันด้วยกำลังทั้งหมดและต้นไม้ล้มลงตามด้วยเสียงแตก ก็อบลินร้องขณะพวกมันถูกนำลงมากับต้นไม้

ตัวหนึ่งหล่นไปที่พื้นและตายหลังจากคอหัก ระหว่างอีกตัวขาหักและไม่สามารถขยับได่

ขณะผมต่อยหน้าของสิ่งมีชีวิตผู้ดิ้นในความเจ็บปวด ตัวสุดท้ายผู้ยังเคลื่อนไหวได้วิ่งหนี

「ฉันจะไม่ให้แกวิ่ง」

ผมวิ่งตามมัน

ก็อบลินไม่ได้เร็วเป็นพิเศษและผมไม่ได้ช้าเป็นพิเศษ

เมื่อผมอยู่ในระยะ ผมแทงสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างหลัง จากนั้นคำรามดัง

「ใครต่อ!?」

ทันใดนั้น ก็อบลินผู้เผชิญหน้ากับแม็กและมิเรลกระจายในทุกทิศทาง

「เดี๋ยว อย่าวิ่ง!」

ผมตะโกนระหว่างไล่ตามและขยี้สัตว์ประหลาดที่หนี

รอเดี๋ยว ทำไมผมโมโหขนาดนี้กับบางอย่างไร้ค่ามากเหมือนก็อบลิน?

ผมมารับรู้ว่าผมทำนี่โดยไม่มีเหตุผล แต่มันจะดูไม่เท่ถ้าผมวางหอกหลังจากตะโกนแบบนั้น

เข้าใจแล้ว ผมจะฆ่ามากเท่าที่ผมเอื้อมถึงสำหรับตอนนี้

ต้นไม้ล้มและก็อบลินถูกขยี้

「อุ่กก๊าาาาาาาาา!!」

「……ใครเป็นสัตว์ประหลาดตัวจริงล่ะนี่?」

「หินถูกโยนจากข้างบน อย่างนั้นเหรอ……」

ผมได้ยินคริสตอฟพูด

หุบปากเลย มันทั้งหมดคือความผิดนาย

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu