ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 215 ศัตรูใหม่

215 ศัตรูใหม่

–มุมมองเอเกอร์–

「นี่เป็นครั้งแรกที่แลกเปลี่ยนคำพูดกับบางคนจากสหพันธรัฐผู้คนของแวนโดเลีย」

ตอนนี้ ผมเผชิญหน้ากับชายวัยกลางคนบางคนผู้แนะนำตัวเองให้ผมก่อนหน้าแต่ผมลืมชื่อไปแล้ว

ผมแค่นำตัวเองไปชอบคนนี้ไม่ได้และดังนั้นเองชื่อของเขาไม่ได้อยู่ในใจผมสักนิด

「แน่นอน ผมจะชอบถ้าเราสร้างความสัมพันธ์ฉันมิตรต่อกันและกัน」

นั่นขึ้นอยู่กับทิศทางการสนทนา แม้ว่าผมมีความรู้สึกว่ามันจะไม่เกิดขึ้น

「ยังไงก็ตามฉันเป็นแค่ลอร์ดศักดินาจากภูมิภาคหนึ่ง ฉันจะคิดว่ามันดีกว่าที่ปรึกษาเรื่องระดับชาติกับคนเหล่านั้นในเมืองหลวง」

คนเหล่านั้นมันแค่การพูดก่อน แบบนั้นผมจะมีเวลาหนีง่ายกว่า

「ไม่ สำหรับเรื่องนี้ มันจะเร็วกว่าที่คุยกับท่านผู้ที่อยู่อีกฝั่งของพรมแดนชาติของเรา」

จึ หนีไม่ได้

「การคุยของเราวันนี้เกี่ยวกับการตัดสินใจพรมแดน」

「พรมแดน? ฉันคิดว่านั่นได้ถูกตัดสินใจแล้ว หรือไม่ใช่?」

ดินแดนของเรายืดไปจนถึงปลายของโกลโดเนีย พูดอีกอย่างเส้นพรมแดนจากอดีตอานาจักรเทรียจะเป็นพรมแดนซึ่งแยกสองชาติ

「เส้นพรมแดนระหว่างอาณาจักรเทรียและชาติของเรานั้นคลุมเคลือสุดขีด เพราะทั้งหมด ไม่มีเมืองสำคัญหรือแหล่งน้ำที่ถูกต้องใกล้พรมแดนดังนั้นไม่มีความหมายที่จะก่อตั้งอย่างละเอียด」

ถ้าอย่างนั้นอะไรคือปัญหา?

อาณาจักรน่าจะไม่มีภาพที่ชัดเจนของรายละเอียดเล็กน้อยเกี่ยวกับพรมแดนของภูมิภาคห่างไกลด้วยเหมือนกัน

「แต่ การพัฒนาพรมแดนดีขึ้นหลังๆ หลายหมู่บ้านและฟาร์มถูกสร้าง」

「นั่น-……」

อดอล์ฟเริ่มพูด

มันไม่ได้มาจากไหนก็ไม่รู้ เราลงทุนด้วยเงินใส่บริเวณเพื่อที่ให้มันพัฒนาได้

「ได้เลย ถ้าอย่างนั้นมีเจตนาจะแบ่งพรมแดนยังไง?」

ถ้าผมไม่ได้ยินนั่นก่อน การสนทนานี้จะไม่ไปที่ไหนเลย

「เราอยากให้มันเป็นแบบนี้……」

ผู้ชายขีดเส้นบนแผนที่หน้าเขา

「นั่น-!?」

อดอล์ฟตะโกนในความตกใจ แม้ว่าผมไม่โทษเขาเส้นที่ชายวาดเป็นเส้นพรมแดน แสดงถึงดินแดนที่เขาอยากได้สำหรับสหพันธรัฐผู้คนแวนโดเลีย รวมเกือบ 20 หมู่บ้านทำฟาร์มน้อยใหญ่และจำนวนพื้นที่เหมาะสำหรับปลูกพืชมาก

เขาพูดว่าเขาอยากรับภูมิภาคที่เราเทเงินและกำลังคนสู่ของเขาเอง

ตั้งแต่แรก บริเวณที่ทริสตันสร้างแคมป์ป้องกันก็ต่อจากเขา

เพื่อสละพื้นที่สู่บางคนผู้ดูแลตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำมันเหมือนไก่ได้พลอย

「ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันไม่คิดว่าลอร์ดศักดินาคนไหนๆจะพยักหน้ากับนั่น」

ผมนำปากกาจากชายเพื่อที่ผมขีดเส้นใหม่ได้

อย่างไรก็ตามผมไม่แน่ใจจริงๆว่าจะขีดที่ไหนดังนั้นผมขีดเส้นไปไกลถึงทางใต้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ซึ่งทำให้หน้าผู้ชายบิดเบี้ยวด้วยความขยะแขยง

เวร ผมไปไกลไป…… นั่นข้ามกลางเมืองมอลต์ ชัดเจนว่าดูบิดเบี้ยวไปทางผมได้เปรียบ

「ท่านล้อเล่นตอนนี้?」

ผมได้ยินความกระหายเลือดในเสียงของผู้ชาย

「นั่นก็พูดเพราะนายได้เหมือนกัน」

บรรยากาศการปรึกษากลายเป็นเหมือนศึกแห่งความตาย

เขาเป็นบางคนที่พูดจาไร้สาระก่อน ผมไม่ผิดที่นี่

ขณะสองเราจ้องกันอย่างเงียบๆ อดอล์ฟพูดขึ้นมาเพื่อแทรกแซง

「ถ้าเราเจรจาต่อ เราควรหาจุดกึ่งกลางที่เห็นพ้องต้องกัน ถ้าคุณพิจารณาการพัฒนาการจ่ายภาษีของเราหรือองค์ประกอบของการเก็บเกี่ยว-……」

แน่นอนอดอล์ฟเสนอบางอย่างบนความจริง

ถ้าการเจรจาดำเนินต่อไป มันดีที่สุดที่จะปล่อยมันให้เขา

โชคร้าย มันไม่ได้ดูเหมือนคนนี้มาเพื่อปรึกษารายละเอียดและเงิ่อนไขใดๆ

「ชาติของเราไม่รู้เกี่ยวกับทั้งหมดนั่น ถ้าพรมแดนถูกตัดสินใจ ไม่ใช่มันชัดเจนว่าผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นจะเคลื่อนย้ายด้วยเหรอ? ผมไม่ได้มีเจตนาจะออกจากแผนอันประเทศของผมวางไว้ตั้งแต่แรก!」

เห็นอะไรที่ผมหมายถึงไหม คนนี้อยากทำแผนเขาตั้งแต่แรกเริ่ม

ตั้งแต่แรกบรรยากาศและวิธีที่เขาทำอะไรไม่เป็นมิตรเหมือนจูโน่

เขาไม่ใช่ชายที่เราเจรจาด้วยได้อีกแล้ว ซึ่งหมายถึงมันนอกเหนือเจ้าหน้าที่กิจการภายใน

ลีโอโพลต์มาเปลี่ยนกับอดอล์ฟและยืนหลังผม

「ฉันไม่มีแผนที่จะยอมสละดินแดนด้วยเหมือนกัน ซึ่งหมายถึงเราทั้งสองคนไม่เห็นด้วย ถูกมั้ย?」

หลังจากได้ยินอีกฝ่ายพูดในน้ำเสียงหยาบๆ ผมไม่ได้จำเป็นต้องสุภาพด้วยเหมือนกัน

นั่นยอดเยี่ยมส่วนตัวแล้วผมพบว่าแบบนี้พูดง่ายกว่าอยู่ดี

การกระแทกโต๊ะที่บ้าคลั่งและนำหน้าเขาใกล้กับผม

อย่าบอกผมนะว่าเขาจะจูบผม ผมจะประหารเขาสำหรับนั่น

「ฮาร์ดเลตต์โดโนะ…… ประเทศของผมเป็นประเทศรักสันติภาพซึ่งนำพลเมืองไว้ก่อน ยังไงก็ตามเราไม่ใช่ชาติที่ไม่คุ้นเคยกับสงคราม เราไม่ได้กลัวบางอย่างแบบนั้น เข้าใจมั้ย?」

นั่นเป็นการข่มขู่ที่เข้าใจได้ ตอนนี้ผมไม่ต้องกังวลผิดใดๆขอบคุณความพยายาม

อดอล์ฟมองลงด้วยสีหน้าเข้มระหว่างลีโอโพลต์พยักหน้าให้ผม

พวกเขาต้องบอกผมให้พูดมัน ได้เลยถ้าอย่างนั้น

การข่มขู่ของชายคนนี้ค่อนข้างโดนใจ

เหมือนที่ผมคิด คนนี้ไม่ใช่ทูต เขาเป็นทหารผ่านศึกบางอย่าง เขาปล่อยความกระหายเลือด

อดอล์ฟและริต้า ผู้รับใช้เป็นแม่บ้านสำหรับการปรึกษา กำลังหดตัวกลัว

แต่มันไม่ได้ผลกับผม

เท่าที่ผมจำได้นานมาแล้ว เพราะทั้งหมดผมอยู่ในศึกแห่งความตายอย่างต่อเนื่อง

เวลาที่สงบสุขเวลาเดียวเท่านั้นคือเมื่อผมอยู่กับลูซี่

ผมนำหัวเข้าไปใกล้ดังผมจะกระแทกหัวใส่เขา

แน่นอนผมไม่ได้จูบเขา

「ฟังให้ดี ฉันไม่เหมือนนายผู้รู้แต่สงครามหรือไม่กลัวมัน」

ชายพยายามวัดอะไรที่ผมพูดและเอียงหัวของเขาชั่วครู่

จงดูความสามารถแสดงละครที่ผมขัดเกลาผ่านการเล่นเป็นพี่น้องกับดาราหญิงลิเลียน

「ฉันเพียงแค่รักสงคราม เสียงดาบปะทะและการกรีดร้องดังก้อง ไฟเริงระบำลุกไหม้…… ฉันทำนั่นเท่าไหร่ก็ไม่พอ ฉันรักมันทั้งหมด」

แต่อะไรที่ผมรักจริงๆคือผู้หญิง

หน้าผู้ชายถอยกลับไปน้อยมากๆ และผมไปข้างหน้าดั่งไล่ตาม

「ถ้ามันเป็นสงครามที่นายต้องการฉันพร้อมสำหรับมันทั้งหมด โกลโดเนียไม่ได้มีศัตรูใหม่ใดๆหลังๆดังนั้นฉันไม่ได้เข้าร่วมสักที่ มาให้พวกเรามีศึกแห่งความตายที่สนุกเถอะ」

โอ้ใช่ มันสงบสุขแต่มันรู้สึกเหมือนผมสู้ตลอดเวลานี้

สู้และนอนกับผู้หญิงในวงเวียนไม่มีสิ้นสุด

ชีวิตผมจะเหลือเท่าไหร่ถ้าผมนำกิจกรรมทั้งสองนั้นออกไป?

ร่างเปลือยของสาวๆที่ผมนอนด้วยในอดีดเด้งขึ้นมาในใจของผมตอนนี้…… ไม่ดี ผมอยู่ระหว่างข่มขู่บางคนกระนั้นผมเริ่มยิ้ม

ผมระงับรอยยิ้มด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งและเข้าหาผู้ชายด้วยหน้าเฉยๆ

「ช-ช่างเป็นคนป่าเถื่อน…… นายมันบ้าไปแล้ว นายรู้ว่าจำนวนกองกำลังเรามีแค่ไหนมั้ย」

「ฉันเป็นคนป่าเถื่อนได้ไม่เป็นไร ฉันไม่รู้ว่านายมี 100 000 หรือ 200 000 แต่มันจะไม่มีผลกับความสนุกที่ฉันจะมีบนสนามรบ ในความจริงนั้นจำนวนกองกำลังที่ศัตรูมีเยอะแค่ไหน ฉันยิ่งตื่นเต้นมากแค่นั้น」

ไม่ดีแล้ว ผมนึกภาพนมนนน่าตอนนี้ ผมยั้งไม่ได้อีกแล้ว เจี๊ยวผมเริ่มแข็ง…… ผมหวังว่าเขาไม่สังเกต

ผมไปข้างหน้าสู่ชายตามไปขณะรอยยิ้มปรากฏบนหน้าของผม ชายก้าวถอยและสะดุดเท้าของเขา ล้มบนโซฟาหลังเขา

สีหน้าผมกลับสู่ปรกติและจิบชาของผมหลังจากกลับไปนั่งที่โซฟาด้วยเหมือนกัน

「นายควรดื่มด้วย」

「ม-ไม่ขอบคุณ」

ผมบอกนนน่าว่าผมคุยกับคนของสหพันธรัฐคนของแวนโดเลียเป็นครั้งแรกดังนั้นเธอเตรียมใบชาที่คุณภาพสูงสุด และตอนนี้มันเย็นแล้ว

ถ้านายจะไม่กินถ้าอย่างนั้นให้ฉันรู้ก่อน

「ในที่สุดเราจะทำสงครามอีกครั้ง ผมเริ่มเบื่อตลอดเวลานี้ดังนั้นผมรอคอยมัน」

แม้แต่ลีโอโพลต์ผู้ยืนข้างหลังก็เข้าร่วมในการแสดงห่วยๆนี้

「นั่นใช่แล้ว เราเตรียมพร้อมไหม?」

「ไม่มีเหตุผลทำเราจะไม่เตรียมพร้อมสำหรับสงคราม ถ้าเราเอาลิบาติสมาเกี่ยวข้องด้วยเหมือนกัน…… ผมแน่ใจว่ามันจะเป็นสงครามใหญ่」

มันอาจเป็นการแสดง แต่เขาค่อนข้างพูดเยอะ

เอาเลยแล้วบอกการแสดงบนเตียงกับนิน่าด้วยสิ

ผมพยายามสืบสวนแต่ผมทำให้เขาพูดมันไม่ได้

「สงครามที่ยิ่งใหญ่? ……หัวใจฉันเต้นแรง ฉันแน่ใจว่าหลายคนจะฆ่าและหลายคนจะถูกฆ่า…… ช่างมหัศจรรย์」

「แม่น้ำสายใหม่อาจถูกสร้างจากเลือดและไส้」

「ฟุฟุฟุฟุฟุ ฉันหิวเลือดแล้วตอนนี้!」

ลีโอโพลต์เข้าร่วมการแสดงโหดร้ายด้วย

ซีเลีย…… เธอน่าจะอ่านประโยคนั้นในหนังสือที่ไหนสักแห่งและมันแค่ฟังดูตลกกับผม ดังนั้นอย่าพูดนั่นอีกแล้ว

ผมยืนขึ้นและวางมือบนไหล่ผู้ชาย

「ดังนั้นมันเป็นอย่างนั้น บอกผู้คนของนายว่าถ้าชาตินายอยากได้สงคราม ฉันจะให้ความบันเทิงไม่ว่าเมื่อไหร่ที่นายต้องการ นายประกาศว่าทำสงคราม…… หรือรุกรานดินแดนของฉันหรืออะไรก็ตามแต่ได้ ฉันไม่สนใจ」

ชัดเจนว่าชายกลายเป็นกลัวและจากไปโดยไม่กินอาหารค่ำที่เตรียมให้เขาสักคำ

「นั่นไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ?」

เมื่อการเจรจาเสร็จสิ้น ผมจมร่างเข้าโซฟาขณะผมเอ่ยคำถามกับลีโอโพลต์

แต่ผมไม่ได้ทำตามพิธี

「มีส่วนที่คุณทำมากเกินไปแต่ส่วนใหญ่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่」

「ต-แต่ไม่ใช่นั่นหมายถึงเราจะทำสงครามเร็วๆนี้มากๆเหรอ?」

อดอล์ฟดูลนลานแม้ว่าลีโอโพลต์พูดว่ามันไม่เป็นอะไร

「ฉันไม่คิดอย่างนั้น ถ้าเราทำตัวดูอ่อนแอ มันเป็นไปได้ว่าพวกเขาจะรุกรานหลังจากเจรจาเป็นส่วนหนึ่งของแผนใหญ่กว่า…… แต่เพราะเราแสดงออกวว่าเราบ้าการต่อสู้มากแค่ไหน นั่นจะไร้ความหมาย มันคือการแสดงมหัศจรรย์บนฝั่งเรา」

「แต่ไม่ใช่กองกำลังกองทัพเราต่างกันเกินไปเหรอ? พวกเขามีทหารมากกว่า 100 000 คน……」

อดอล์ฟกลัวสงครามเริ่มในภูมิภาคทางใต้

ผมไม่โทษเขา เราถ้าบริเวณนั้นถูกหุ้มด้วยไฟของสงคราม งานของเขาทั้งหมดที่ทำสู่การพัฒนาภูมิภาคจะเปลี่ยนเป็นเถ้าถ่านในพริบตา

「แน่นอนว่านนั่นความแข็งแกร่งกองทัพโดยรวมของแวนโดเลีย อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่จำนวนที่พวกเขาจะใช้เพื่อรุกรานเรา เพราะทั้งหมด ภัยที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขาไม่ใช่เรา มันคือชาติศักดิ์สิทธิ์อัลแตร์ผู้ที่มีพรมแดนติดกัน

」

สหพันธรัฐผู้คนของแวนโดเลียและชาติศักดิ์สิทธิ์อัลแตร์พื้นฐานแล้วไม่มีอะไรที่พวกเขาเห็นพ้องต้องกันได้ดังนั้นการสรุปที่ตกลงกันได้นั้นไม่ต้องถามเลย

ถ้าแวนโดเลียส่งทั้งกองทัพเพื่อรับมือกับเรา อัลแตร์จะรับรู้ถึงโอกาสนั้นทันทีและทำการเคลื่อนไหว

「นอกจากนี้…… พวกเขาก็ได้รับรู้ตัวตนของลิบาติส ฉันไม่รู้ว่าพวกเขารู้ถึงข้อตกลงที่เราสร้างกับรองรัฐมนตรีจูโน่ไหม…… แต่พวกเขาก็ทำให้ทุกคนรอบเขาเป็นศัตรูถ้าพวกเขาไม่ระวัง พวกเขาน่าจะตัดสินใจไม่เสี่ยงมากเพื่อแค่หมู่บ้าน 10 หรือ 20 หมู่บ้าน」

「ถ้าให้เริ่ม พวกเขาก็มีปัญหาที่สู้กับแค่โกลโดเนียอย่างเดียว」

แวนโดเลียพยายามจะป้องกันศัตรูเก่าในอัลแตร์ขณะพวกเขาสู้ระหว่างที่โกลโดนเนียไม่มีศัตรูแบบนั้น

ทั้งกองทัพสามารถถูกใช้เพื่อป้องกันการรุกรานใดๆได้

「หนูกังวลนิดหน่อยเกี่ยวกับส่วนนั้นด้วย ทำไมคนที่ทำตัวใหญ่โตถูกส่งออกมา?」

ซีเลียเอียงหัวของเธอ

เธอดูเหมือนคิดอะไรออกหลายอย่างด้วยตัวเธอเอง น่าประทับใจ แม้ว่าการแสดงละครของเธอห่วย

「ลีโอโพลต์, อดอล์ฟ, ซีเลีย, พูดอะไรก็ได้ที่มาในใจ」

สำหรับตอนนี้เราจะคิดด้วยกันและปล่อยอะไรที่เราไม่เข้าใจไว้ภายหลัง

「พวกเขาเพียงแค่อยากตัดสินพรมแดน บางทีพวกเขาอยากทำให้มันได้เปรียบสำหรับตัวเองระหว่างที่เขาทำ?」

「นั่นเป็นความคิดอ่อนๆ…… ถ้าเป็นอย่างนั้น พวกเขาจะยอมรับการประณีประนอมของอดอล์ฟแล้ว」

ซีเลียห่อไหล่อย่างเสียกำลังใจ ผมรีบลูบหัวเธอทันที บอกเธอว่าผมไม่ได้โจมตีเธอเป็นพิเศษ

「ไม่มีความสำคัญทางกองทัพในการดันพรมแดนไปเหนือนิดหน่อย」

ลีโอโพลต์พูดอย่างเงียบๆ

นีน่านำชามาให้เขา

ผมจะเปิดเผยกิจกรรมยามค่ำลับของพวกเขาสักวันหนึ่ง

「ซึ่งหมายถึง…… มันคือเหตุผลอื่น」

อดอล์ฟ ผู้ดูเหมือนไม่มีอะไรไปถูกทางสำหรับเขาวันนี้ นำเอกสารออกมาระหว่างเก็บแผ่นที่ลอกแล้วไว้กับเขา

「นี่เป็นแค่การคาดเดา…… แต่ไม่ใช่มันมีบางอย่างเกี่ยวกับอาหารเหรอ?」

「อาหาร มันเป็นเรื่องอาหารเยอะหลังๆ」

「การเก็บเกี่ยวแวนโดเลียสำหรับปีนี้ไม่เป็นที่รู้สำหรับเราแต่เราคาดสำหรับการโต้แย้งว่าพวกเขามีการเก็บเกี่ยวที่แย่…… มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะไปทิศตะวันตกที่อัลแตร์อยู่, หรือทิศตะวันออกที่เทือกเขาที่ยิ่งใหญ่และดินแดนชาติภูเขาอยู่ ทางเลือกเดียวของพวกเขาคือไปเหนือสู่มอลต์หรือดินแดนของเรา ไม่ใช่ว่าจะอวด แต่การเก็บเกี่ยวสำหรับบริเวณพรมแดนได้เพิ่มขึ้นอย่างมากเพราะการพัฒนาฝั่งใต้」

「หืมมม」

ผมเข้าใจอะไรที่เขาพูด…… ผมจะเข้าใจถ้ามันคือลอร์ดศักดินาของพลเมือง 10 000 หรือ 20 000 คนแต่ชาติที่มีพลเมืองมากกว่า 1 ล้านคนทำบางอย่างใจแคบเท่านั้นหรือ?

นอกจากนี้ การเก็บเกี่ยวข้าวสาลีจบไปแล้ว

สิ่งเดียวเท่านั้นที่ปลูกได้บนพื้นที่เหมาะสมกับการปลูกพืชผล ณ เวลานี้คือพืชที่ได้ราคาน้อยเหมือนถั่วหรือผัก

「ถ้าคนหนึ่งคิดเกี่ยวกับมันจากมุมมองอื่น มีความเป็นไปได้ว่าพวกเขาจนแค่ไหนจากการเข้าสู่สงครามอย่างไม่จบสิ้น แม้ว่าทำขนาดลดชาวนาแม้ว่ารู้ว่าอะไรคือผลลัพธ์ที่มันจะมีกับการเก็บเกี่ยว」

เข้าใจแล้ว…… แต่ไม่ว่ากรณีไหน ควรมีที่อื่นมากกว่าพรมแดนทางใต้ที่พวกเขาอยากได้อย่างสิ้นหวัง

「ใช่ ถ้าพวกเขามาหาเราและพยายามจะเจรจาอย่างบังคับ นั่นหมายถึง……」

「จดหมายด่วนจากพระนางเซเลสติน่าแห่งอาณาจักรมอลต์มมาถึงแล้ว!!」

มันดูเหมือนเราไม่ต้องคิดอีกแล้ว

「ลีโอโพลต์ นายพูดถึงว่าเราเตรียมการกับสงครามสำเร็จแแล้วก่อนหน้า นั่นจริงมั้ย?」

「ใช่ มันเพราะกองทัพตอบสนองอย่างรวดเร็ว」

นั่นดี

มันดูเหมือนเราจะเคลื่อนที่ไม่นานนี้อีกครั้งหนึ่ง

เรื่องราวข้างเคียง: ผู้มาเยือนที่ไม่คาดคิด

「เอาเลย ลอร์ดศักดินาซามะ ได้โปรดไม่ว่ายังไงทำมันด้วยมือท่านเอง」

ในที่สุดวันนี้สะพานน้ำก็เสร็จแล้ว

ทางน้ำดึงน้ำจำนวนมากจากบึงใกล้เคียงและมอบน้ำไหลสู่ทั้งหมดของราเฟน

สถานะของน้ำในราเฟน ซึ่งพึ่งพาแม่น้ำเพราะบ่อน้ำไม่ได้สะอาดที่สุด ถูกพัฒนาในพริบตา

มากกว่านั้น มีหลุมขุดรอบคฤหาสน์ที่ใกล้เสร็จแล้วสำหรับเหตุผลทางความปลอดภัย น้ำเหลือเฟือจะถูกเทไปที่นั่นด้วยเหมือนกัน

อย่างเป็นธรรมชาติ น้ำไหลสู่คุณสมบัติหลัก, สระน้ำที่นนน่าขอ, เพื่อที่เธอจะว่ายในน้ำใหม่ได้ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอต้องการ

เพราะสภาพอากาศหนาวเกินไปที่จะว่ายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง หม้อใหญ่ก็เสร็จ ณ เวลาเดียวกันเพื่อให้น้ำร้อนเติมได้

และสำหรับตอนนี้ ผมกำลังจะใช้ค้อนพังฝาไม้ที่ผนึกทางเข้าของทางน้ำไหลและฉลองความสุขของสายน้ำแรก

「ฮาร์ตเลตต์ซามะ ได้โปรดอย่าตีส่วนหินแตก」

「ฉันแน่ใจว่าจริงๆแล้วมันจะพังถ้าเอเกอร์ซามะใช้ค้อนทุบมัน」

เงียบเลย พี่จะไม่ทำเละขนาดนั้น

ผมกระแทกค้อนลงเพื่อทำลายฝาไม้ แผ่นไม้แตกและน้ำพุ่งออกมาจากช่องเปิดด้วยกำลังที่ยิ่งใหญ่ดั่งมันรออย่างใจร้อนมานานเกินไปแล้ว

「「「โออออออ้!!」」」

เสียงเชียร์ปะทุไม่ใช่แค่จากครอบครัวและคนรับใช้ของผมแต่ก็คนงานที่เกี่ยวข้องกับการก่อสร้างด้วย…… หรือนั่นอะไรที่ควรเกิดขึ้น

「ท-ทั้งหมดนั่นอะไรกัน?!!」

「อุว้าาาาาา!」 「มันจับได้เยอะเลย!」

ทุกคนที่รวมตัวกันส่งบางอย่างที่ใกล้กับเสียงร้องออกมา

นั่นเป็นที่คาดใว้ขณะปลาจำนานมากเทออกมาด้วยกันพร้อมกับน้ำ

จำนวนน้ำแล้วก็ปลาไหลสู่คูที่ขุดรอบคฤหาสน์หลังใหม่

「เฮ้…… มีปลาเยอะขนาดนั้นในทะเลสาบนั้นเหรอ?」

「ผมไม่ได้พยามยามมากเพื่อหลบสิ่งกีดขวางภายนอก ดังนั้นอาจมีบ้างที่ปนมา…… แม้อย่างนั้น นี่มากเกินไป」

อดอล์ฟดูในความตกใจ ณ การได้ปลาเรื่อยๆไหลมาในน้ำ

แต่มีปลาสีผิวแปลกๆ

「โอ้อืม…… เดาว่าเราทั้งหมดจะกินปลาปิ้งวันนี้」

「ทำไม่ได้นะ!!」

หลังจากผมพูดประโยคเสร็จ ผู้หญิงกรีดร้องและกระโดดออกมาใส่ผมจากช่องเปิด ผู้หญิงบิดตัวกลางอากาศและดึงผมเข้าสู่คูน้ำ

「เอเกอร์ซามะ! ปืนธนูมาข้างหน้า!!」

ซีเลียรีบสั่งหน่วยติดตามคุ้มกันมาข้างหน้า

「เดี๋ยว! ไม่มีอันตราย」

ผมยกหน้าของผู้หญิงที่กระโดดใส่ผม

「ไม่เจอกันนาน มิรูมิ」

เธอมีคู่หน้าอกอุดมสมบูรณ์ ผิวนุ่มลื่นและร่างกายด้านล่างเหมือนปลา

ช่างลำรึกความหลัง มันเป็นนางเงือกจากไม่นานนัก

「เอ๋? เอ๋? เอเกอร์!?」

โอ้ เธอไม่รู้ว่ามันคือผมหรือ?

「ไม่! มีเส้นทางหินแปลกๆซึ่งเสร็จในบึงไม่นานนี้ พี่เห็นมั้ย หนูเอาลูกๆมาและสำรวจและจากนั้นเราถูกดูดขึ้นไปกระทันหัน ถ้าอย่างนั้นมันคือนั่นเอง…… มันเชื่อมกับที่ของเอเกอร์」

「ลูก เธอหมายถึงจากเวลานั้น?」

ผมช่วยเธอครั้งหนึ่งในอดีตโดยการฉีดน้ำเชื้อของผมบนไข่เธอเพื่อทำการผสมพันธุ์

มิรูมิยิ้มอย่างสดใสและหยิบปลาซึ่งว่ายใกล้ๆ

ขนาดมันไม่ใหญ่กว่าฝ่ามือของผมและมันดูเหมือนปลาตัวเล็กๆ แต่เมื่อผมดูใกล้ขึ้น มันคือมนุษย์ผู้ที่ท่อนล่างเป็นปลาเหมือนที่มิรูมิเป็นทุกอย่าง

มันเล็กมากจนผมบอกไม่ได้

「หม่าม๊า? ป่าป๊า?」

มันจำผมได้ด้วยกลิ่นหรือบางอย่าง? เงือกตัวน้อยว่ายสู่ผมและรวมกัน

ซีเลียตะโกนบางอย่างจากข้างบน แต่ไม่จำเป็นต้องกังวล ปลาเหล่านี้จะไม่กินผม

แม้อย่างนั้น มีพวกเขามากเท่าไร

「มีพวกเขามากเหลือเกิน…… เพวกเขาทั้งหมดเป็น-?」

「รวมกัน 555 คน พวกเขาทั้งหมดเป็นลูกของพี่!」

มิรูมิกอดผมอย่างมีความสุข อยู่ดีๆผมก็ได้ครอบครัวใหญ่มาก

「เอเกอร์ซามะ! มอนสเตอร์เหล่านั้นคืออะไรกัน!? กำลังเสริมกำลังมาตอนนี้ดังนั้นได้โปรดทนจนกว่าจะถึงตอนนั้น……」

ผมยกมือเพื่อส่งสัญญาณสู่ซีเลียผู้ตะโกน

「อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน คนเหล่านี้คือ……」

ผมจะอธิบายนี่อย่างไรดี?

「ห-หนูเข้าใจแล้ว ่เธอเป็นผู้หญิงของท่าน! ตอนแรกก็งูและตอนนี้ก็มาปลาเหรอเนี่ย!?」

ผมดีใจที่เธอเข้าใจอย่างเร็ว

ดังนั้นเองมิรูมิและลูกๆของเธอตอนนี้เดินทางไปกลับจากทะเลสาบสู่คูน้ำคฤหาสน์ได้ผ่านทางน้ำ

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส

พลเมือง: 163,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4500

ครอบครัว: นนน่า (นนน่าผู้สวยงาม), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), มิตี้ (ภรรยาน้อย), มาเรีย (ภรรยาน้อย), แคทเธอรีน (ภรรยาน้อย), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), เคซี่ (ผีหิว), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), โยกุริ (นักแต่งบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (สาวเวทมนตร์)

มาร์เซลีน (คนรัก), ลูกสาว – สเตฟานี (คนรัก), บริตเจ็ต (เก็บกดทางเพศ +), เฟลิซี (คนรัก)

เซบาสเตียน (พ่อบ้าน) โดโรเทีย (คนรัก ในเมืองหลวง), เมลิสซ่า (คนรัก ไปเมืองหลวง), อัลม่า (ไปเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิล, เอคาเธอรีน่า, อมาต้า, อนาตาเซีย (ลูกสาว); แอนโตนิโอ้, คลอดด์, กิลบาร์ด, เรนเนอร์, บาร์โตโลม (ลูกชาย); โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ไม่ใช่มนุษย์: แลมมี่ (งูคนรัก), มิรูมิ (เงือก)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (พระขอทาน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), โพลเต้ (ผู้ดูแลการฝึก), เกรเทล (ผู้ฝึกหัดกิจการภายใน), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่ระดับสูง), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ทริสตัน (เดินทางทำธุระยาว)

แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้าลามก), ลิเลียน (ดาราหญิง)

กองทัพ: 10 500 คน

ทหารราบ: 8000, ทหารม้า: 1000, พลธนู: 1000, ทหารม้าธนู: 500

ปืนใหญ่: 30, ปืนใหญ่มาก 10

กองกำลังสำรอง: เดินทัพแล้ว

หน่วยรักษาความปลอดภัย: 150

สินทรัพย์ 4070 ทอง (สมัครกองทัพฉุกเฉิน x1000 -4000)

คู่นอน: 226, ลูกเกิดแล้ว: 48 + ปลา 555 ตัว