ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 219 ศึกป้องกันมอลต์ ④ กองกำลังใหม่มาถึง

–มุมมองเอเกอร์–

ผมจะทำการเจรจากับผู้บัญชาการศัตรูที่ยอมแพ้ส่วนตัว ผมอยากให้ลีโอโพลต์คุย แต่ผู้บัญชาการศัตรูต้องการผมแทน

「ฉันไม่มีอะไรจะคุยมาก ถ้านายเป็นกองกำลังหลัก ถ้าอย่างนั้นศึกกับมอลต์จบแล้ว ตราบใดที่นายมอบอาวุธทั้งหมดและกลับประเทศไป ฉันไม่มีอะไรอื่นจะพูด」

ศัตรูไม่ได้มีพลังต่อต้านอีกแล้ว หมายถึงผมใช้กำลังเพื่อให้เขายอมได้ อย่างไรก็ตาม มีความเป็นไปได้ว่าทหารที่วิ่งหนีจะพากันกลับมาปล้นแถวนี้

พวกเขาส่วนใหญ่กลับแวนโดเลียไปแล้ว แต่ผมแน่ใจว่าพวกเขาไปหลายทางด้วย

ถ้าเป็นไปได้ผมอยากทำเท่าที่ทำได้เพื่อให้พวกเขาไปจากมอลต์เงียบๆอย่างเชื่อฟัง

「……นั่นคือผลลัพธ์ศึก มันเลี่ยงไม่ได้ แต่พวกนายคิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะรอดเหรอ?」

ผู้บัญชาการชื่อเบเซกมองดุๆ

「มันธรรมชาติที่ทหารอาสาจะปกป้องมอลต์ ดินแดนแม่ของเรา」

「นายหยุดแสดงหนังแบบห่วยๆได้แล้ว ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ แล้วหยุดพูดเสียงสูงน่ารังเกียจแบบนี้ด้วย」

อุมุมุ…… ผมกำลังพูดกับเขาในเสียงสูงระหว่างใส่หมวกเกราะ เดาว่าไม่ได้ผล

「เราไม่ได้คิดทำอะไรกับแวนโดเลีย ถ้านายออกไปจากดินแดนแล้วไปสู้อัลแตร์หรืออะไรก็ได้จะไม่เป็นไรหมด」

เพราะผมเสียงสูงอยู่นาน ผมเสียงสูงต่อ แม้ว่ามันเพื่อศักดิ์ศรีของผม

……เสียงหัวเราะหลังเต็นท์น่าจะคริสตอฟ ผมจะเตะก้นเขาทีหลัง

「……ฮึ่ม ฉันซาบซึ้งที่นายไม่โกรธแค้นหลังเรายอมแพ้ แต่อีกไม่นานหรอก นายจะโดนที่สมควรโดน」

หลังจากพูด เบเซกลุกและเรียกทหารของแวนโดเลียที่ยอมแพ้

「ทุกคน ปลดอาวุธทิ้งและเคลื่อนทัพ บอกคนพวกนั้นที่วิ่งหนีหลังพวกเขากลับมากันด้วย」

เบเซกปลดดาบและมีดจากเอวแล้วโยนใส่หน้าเท้าผม

เหมือนที่สัญญาพวกเขายอมรับการปลดอาวุธ

「ฉันหวังให้เราไม่เจอกันอีก」

จากลากันเพื่อรับรู้ความเป็นชาย

ผมพูดมันโดยใช้เสียงสูง

ทหารแวนโดเลียผู้วิ่งหนีจากการต่อสู้ไม่ทันและบุคคลากรจากกองทัพเดินเหนื่อยไปใต้แบบมีความรู้สึกผสมว่าแพ้แต่ก็ถูกไว้ชีวิต

หลังพวกเขามีผมและกองทัพผมตามไปช้าๆ

「การรายงานจากคนเฝ้าระวังบอกมาว่าเขาไม่ได้ทำอะไรแปลกๆ」

「เขาไม่ใช่คนที่ทำบางอย่างแบบนั้น」

เหตุผลส่วนหนึ่งที่เราตามก็เพื่อให้เรายืนยันให้ได้ว่าพวกเขาไปใต้อย่างเชื่อฟังหรือไม่ แต่เป้าหมายเราก็เพื่อบอกหมู่บ้านที่โดนยึดทั้งหลายว่าเราชนะด้วยพร้อมเตรียมโดนแวนโดเลียบุกอีก

「เราปิดฉากกองทัพ 10,000 คน…… พวกเขาสู้อีกครั้งได้เร็วๆนี้จริงๆเหรอ?」

ซีเลียพูดขณะเธอกันม้าไมล่าวิ่งมาเรียงข้างผม

「มันเป็นไปได้แน่นอน แวนโดเลียมีบุคลากรมากกว่า 120,000 คน จริงที่พวกเขาขัดแย้งกับอัลแตร์อยู่ แต่พวกเขาอาจมีคนว่างอยู่ 20,000 หรือ 30,0000 คน」

มันเป็นลีโอโพลต์ที่ตอบ

เราอาจลำบากด้วยแค่กำลังตัวเองถ้าพวกเขามีคน 30,000 คน

「เราป้องกันด้วยพลังเราตอนนี้ไหว? แน่นอนฉันหมายถึงระหว่างปกป้องเบียโดด้วย」

「เราทำได้」

「เอ๋?」

ไมล่าตอบตกใจทันทีกับการตอบไวของลีโอโพลต์

มหัศจรรย์ ผมส่งชุดวาบหวิวสุดขีดให้นีน่าได้

「เท่าที่พวกคุณเห็นได้ มอลต์คือเขตผลิตข้าวสาลีใหญ่ พูดอีกอย่างคือที่ราบ ด้วยการค่อนข้างเน้นทหารม้าของเรา เราสู้ที่นี่บนความได้เปรียบเยอะกว่าจำนวนที่ต่างกัน ไม่ต้องพูดถึงว่าเรามีทหารม้าธนู บางอย่างที่ศัตรูหวังจะมีไม่ได้ ยกเว้นพวกเขามีเป้าหมายที่การโจมตีตัดสิน ส่วนใหญ่มันจะเป็นเราชนะอยู่ฝ่ายเดียว」

ทหารม้าธนูถูกใช้ได้ด้วยการคิดว่าสนามรบจะเป็นที่ราบล้วน พวกเขาใช้ความสามารถทางเทคนิคและสู้ในสไตล์ไม่เหมือนใครของพวกเขาได้

สั้นๆคือพวกเขาอยู่ระยะไกลและยิงธนูระหว่างวิ่งหนีได้

ในระยะของนักธนูและทหารม้าเคลื่อนที่ มันเกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะไล่ตามพวกเขา

หน่วยที่ไล่ตามพวกเขาจะสู้ศึกล่างเนินสูงกับทหารม้าธนูที่เคลื่อนไหวระหว่างยิงแม่นๆได้

「เพราะบางอย่าง มีป้อมปราการหลายจุดในพรมแดนมอลต์ นับนั่นกับทหารม้าที่โจมตี ถ้าเราใช้ประโยชน์ป้อมปราการพวกนี้และสู้ศึกป้องกันระหว่างถอย ขีดจำกัดจะมาถึงศัตรูที่มาถึงเบียโด」

ใช่ มีป้อมปราการอยู่ตามทาง

พวกมันส่วนใหญ่กลายเป็นที่ให้ยามเมืองพักและผ่อนคลาย

「อะไรที่น่ากังวลมากกว่าคือ…… การที้แวนโดเลียจะเข้าดินแดนเราตรงๆ เท่าที่พวกเขารู้ว่าเราเป็นใคร พวกเขาไม่มีเหตุผลบุกที่ดีพอ ……พูดทางทฤษฎี พวกเขาควรรู้ว่ามันโง่ที่จะมาต่อต้านโกลโดเนีย แต่บางครั้งคนทำเพราะอารมณ์」

ลีโอโพลต์มองผมกับไมล่าเร็วๆ

「ถ้าเป็นอย่างนั้น มันจะประมาณสามอาทิตย์ให้กองทัพหลวงโกลโดเนียมา มันน่าจะบังคับให้ทหารที่ยังอยู่เสียเปรียบ……」

「พี่แน่ใจว่าพวกเขาไม่เป็นอะไรหรอก」

นั่นคือเหตุผลที่ผมไม่เคลื่อนทัพทหารม้าธนูเต็มที่ บวกกับที่ผมมีทริสตัน

ถ้าคนนั้นทำงานเพื่อหนังสือและอาหาร ไม่ควรมีปัญหา

ไม่กี่วันหลังจากนั้นเขตทางใต้ พรมแดนมอลต์กับแวนโดเลีย

「เพราะลีโอโพลต์นั่นแหละผิด」

「ผมไม่รู้ว่าคุณพูดอะไร」

ณ เขตพรมแดน หลังจากนักโทษสงครามถูกปล่อยให้วิ่งลงใต้ พวกเขาดีใจเงียบๆขณะกองทัพเกือบ 30,000 คนปรากฏมา

「เพราะลีโอโพลต์เป็นคนพูดบางอย่างที่ว่ามีทหารว่างพร้อมอยู่ 30,000 คนไว้ใช้และตอนนี้พวกเขาโผล่มาจริงๆแล้วเนี่ย แทนที่จะพูดว่า 300 คนหรือน้อยๆ」

「พอมาคิดว่าพวกเขาเร็วขนาดนี้…… มันยังไม่นานตั้งแต่พวกเขาได้รับรายงานว่าสู้แพ้」

ไมล่าก็ตกใจ

แน่นอน ถ้าคนหนึ่งคิดถึงเวลาเมื่อรู้ว่ากองทัพหลักแพ้และการที่กองทัพต่อไปออกศึก มันเป็นความเร็วไม่น่าเชื่อ

「ไม่ว่ายังไง เราไม่สู้ไม่ได้แล้ว ตอนนี้เราต้องตัดสินใจว่าจะสู้ที่นี่หรือใช้ป้อมปราการเหมือนที่วางแผน」

「ไม่มีทางเลือกนอกจากสู้ที่นี่」

ถ้าเรามีเวลามากกว่านี้ เราให้ชาวหมู่บ้านอพยพได้เพื่อที่เราสู้ศึกปลอดภัยๆได้ระหว่างถอยทัพ แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว

หน้าตามีความสุขของสาวหมู่บ้านที่ผมช่วยเมื่อวานเด้งขึ้นในใจของผม

แน่นอน การขโมงซิงสาวและฉีดน้ำเชื้อใส่เธอจนเต็มรูไม่เกี่ยวอะไรกับที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้

「ไม่ใช่ไปสู้ศัตรูมากกว่าสามเท่าตรงๆมันคิดน้อยเหรอ?」

「เราจะโจมตีตอนดึก」

ลีโอโพลต์เงียบและมองรอบข้าง

ที่อยู่หน้าเขาข้างหนึ่งเป็นทุ่งข้าวสาลีเต็มไปหมดซึ่งถูกเก็บเกี่ยวไปแล้ว

「เราทำได้มั้ย?」

「มันปลอดภัยกว่าที่จะสู้ไปถอยทัพไป」

「อันตรายหรือไม่นั้นไม่สำคัญ เราโจมตีตอนกลางคืนชนะศัตรูได้มั้ย?」

ลีโอโพลต์หายใจลึกๆก่อนพูดชัดเจน

「ได้ ถ้าเราทำสำเร็จ เรากวาดพวกเขาไปได้ในศึกเดียว เราจะลดการที่มอลต์ถูกทำลายเหลือต่ำสุดด้วย」

มอลต์อยู่ใต้การปกครองของผม และพื้นฐานแล้วมันก็ดินแดนผมนั่นแหละ ผมต้องปกป้องมัน

บอกแผนฉัน

「ที่ที่เหมาะสำหรับทหาร 30,000 คนพัก-……」

มันฟังแล้วเหมือนศึกนี้จะน่าสนใจ

เรื่องราวข้างเคียง

「นานแล้วนะ」

「แน่นอนว่านาน เธอไปเดินทางเดี๋ยวไปเดี๋ยวไปไม่คิดเลย ลืมหน้าที่ที่ต้องให้เลือดแล้วเหรอไง?」

เส้นเลือดปูดบนหน้าผากบรินฮิลด์เพื่อให้เห็นว่าเธออารมณ์ไม่ดีขณะเธอทำให้เห็นว่าอารมณ์เสียข้างในห้อง

ผมสัญญาว่าจะให้เธอดูดเลือดทุกอาทิตย์ แต่ถึงอย่างไร ผมเลื่อนมันไปสักพักแล้วเพราะผมไปพักร้อนกับครอบครัวผม มันดูเหมือนเธออารมณ์เสียเพราะพักร้อนนั่น

แต่ผมบอกเธอล่วงหน้าแล้ว

ขณะผมเข้าหาเพื่อให้เธออารมณ์ดีขึ้น เธอยื่นทั้งสองมือหาผมและบอกนัยๆว่า “ก้มลงแล้วจูบ”

「อึน……」

「หนึมุ่……」

หลังจากจูบไป 30 วินาทีกัน สีหน้าเธออ่อนลงนิดหน่อย

「อุมุ วันนี้ฉันจะดูดให้เยอะๆเลย เตรียมตัวด้วย」

「ฮ่าฮ่าฮ่า เธอดูดมากเท่าที่ต้องการได้เลยโดยไม่ทำให้ฉันสลบ」

เราคุยเหมือนหยอกกันและยิ้มระหว่างถอดเสื้อผ้า

เหตุผลหลักที่ถอดเสื้อผ้าก็เพื่อเลือดจะได้ไม่เลอะ แต่ใจจริงที่ถอดก็เพื่อเราย้ายเนียนๆไปจับอวัยวะเพศกันและทำกิจกรรมทางเพศกันต่อได้เลย

ความต้องการทางเพศนั้นเชื่อมกับการดูดเลือด ดังนั้นส่วนใหญ่กางเกงผมจะฉีกถ้าผมไม่ถอด

สำหรับบรินฮิลด์ แม้มันไม่ได้เห็นบนหน้าชัดๆ เธอเงี่ยนหลังจากดูดเลือดนิดหนึ่งและปล่อยให้ผมทำอะไรที่ผมอยากทำ

เราขึ้นเตียงหลังเราเปลือยและผมพิงอกบรินฮิลด์ขณะเธอนอนหนุนหมอน

หน้าอกเล็กแต่นุ่มโดนคอผม

ขณะบรินฮิลด์แอบดูหน้าผม เส้นผมสีทองเธอพาดหน้าผม ดวงตาแดงเป็นไฟสะท้อนความหิวเลือดของเธอ…… เธอเงี่ยนจนไม่ไหว

เจี๊ยวผมจะเริ่มโด่โดยไม่ต้องจับ

「ถึงยังไง เอ็นเธอจะโตอีกแค่ไหน…… อย่าบอกนะว่าเธอจะกลายเป็นมนุษย์เจี๊ยว」

「เอาน่า เธอทำฉันเขิน」

เจี๊ยวผมดก็ดีใจและใหญ่ขึ้น

「ฉันไม่ได้ชม! ยังไงก็ตาม ฉันจะดื่มแล้ว…… อาหารโอชะที่รอคอย」

เขี้ยวเธอลงมาคอผมและ เจาะทะลุผิวผมต่อ จิ้มลงเนื้อผม

ที่คอผมเล่นกล้ามมาเยอะ แม้สำหรับแวมไพร์ มันเหมือนกล้ามไม่มีค่าอะไร

「กุ……」

ผมร้องเบาๆเสียงต่ำๆขณะรู้สึกเจ็บจากที่เนื้อฉีก

บรินฮิลด์ไม่ได้พูดอะไรสักอย่างแต่ไม่หยุดฟันเธอไปไกลขึ้น

「อย่ากังวล ดูสิดูเจี๊ยวฉันโด่มากแล้ว มันเสียว」

「ฮึ่ม」

แวมไพร์เอาแขนโอบไหล่ผมจากข้างหลังและกัดลึกเต็มที่ทันที

ผมรู้สึกเจ็บครู่หนึ่งและจากนั้นความเสียวตามมาไม่นานทีหลัง

「โอออ้!」

ไม้เนื้อโด่ๆเริ่มน้ำพุ่งออกมาเอง แม้ว่ามันเกิดขึ้นบ่อยครั้งจนบรินฮิลด์ไม่ได้สนใจ

แม้ว่ารู้ว่าน้ำพุ่งแล้ว ผมคิดว่าผมดูไม่เท่ที่น้ำแตกระหว่างผู้หญิงดูดคอผม

「อึน……」

เหมือนอ่านใจ

บรินฮิลด์ขยับตัวมาเพื่อเธอจะได้ชักเอ็นให้ผมได้ตอนเธอดูดเลือด

「อึก…… อึก…… กึก……」

ความรู้สึกแปลกวิ่งใส่ผมจากที่ลมหายใจบรินฮิลด์โดนคอและมีความรู้สึกว่าเลือดผมไหลออกจากร่างกาย

เหมือนที่เธอประกาศไว้ก่อนแล้ว วันนี้เธอดื่มเลือดผมเยอะ

เธอดูดเหมือนอยากฆ่าผม แต่ผมเชื่อใจเธอ นอกจากนี้ ถึงเธอจะฆ่าผม ผมว่ามันตายเหมาะดี

แต่กระนั้น ผมยังไม่อยากตายก่อนได้เจอลูซี่อีกครั้ง

การดูดเลือดเกิดขึ้นต่อระหว่างผมเริ่มขาดเลือด เมื่อในที่สุดเธอถอนเขี้ยว เลือดไหลออกจากคอแต่มีผ้าเช็ดตัวกดแผลก่อนน้ำสีแดงหยดเลอะเตียง

เพราะบางเหตุผล แผลเลือดออกไม่เยอะหลังแวมไพร์ดูดเลือดและเลือดแข็งตัวเร็ว

「อาา….. อร่อยอะไรจะปานจริงๆ…… เลือดดีที่สุดเลย…… ขอโทษที่ฉันดื่มเยอะไป」

「ไม่เป็นไร เท่านี้สบายๆ」

บรินฮิลด์พูดอย่างสง่าระหว่างเช็ดปากเปื้อนเลือด

「บางทีเพราะเธอตัวใหญ่ด้วย ถ้าเป็นชายปรกติเขาสลบไปแล้ว」

ผมไม่รู้

ไม่ว่ายังไง ผมสนเหตุหลังจากนี้มากกว่า

「ถ้าอย่างนั้น…… จะให้รางวัลฉันหลังจากให้ดูดเลือดมั้ย? แบบเดิมไง」

ผมวางมือที่ไหล่บรินฮิลด์ ผลักเธอลงหงายบนเตียง

ถ้าเธอยังไม่อยาก เธอจะไม่ขยับไม่ว่าผมจะดันไหล่เธอแรงแค่ไหน

「……เธอทำได้ดีที่ทนนานขาดนี้แบบคนบ้ากาม ฉันรู้ว่าถามตอนนี้สายไปแล้ว แต่แวมไพร์กินมนุษย์นะรู้มั้ย? ไม่กลัวสักนิดเลยเหรอ?」

「เห็นฉันแล้วว่าฉันกลัวเธอเหรอ?」

ผมวางเอ็นโด่เต็มที่ไว้หน้าหน้าเธอ มันนานแล้วตั้งแต่ได้ทำแบบนี้ แล้วคอผมโดนกัดด้วย

「……หนากว่าต้นขาฉันอีก…… จริงๆแล้วเธอเป็นออร์คเหรอ?」

บรินฮิลด์บ่นขณะโดนผลักนอนจนนอนหงาย

เธอปฏิเสธไม่บ่อย

「ทำให้มันเปียกให้พอด้วย ของเธอมันใหญ่เกินตัวฉัน ……มันจะเจ็บนิดหน่อย」

「ได้สิ อ้าขาให้หน่อย」

ผมอ้าขาบางๆของบรินฮิลด์เพื่อลงปากลงสวนดอกไม้ที่อยู่ตรงกลาง

รูสวยๆของเธอดูแล้วไม่เหมือนมีใครเคยจับ และไม่มีร่องรอยหรืออะไรบ่งบอกว่าเคยถูกใช้

ผมเลียรูนี้ได้ทั้งวัน

「อาาา…… ตรงนั้น…… อึนน ดูดคลิตอริสฉันด้วย……」

ขณะเธอพูด ช่องคลอดบรินฮิลด์น้ำหวานแห่งรักเยิ้มจากการลงลิ้น

「ฮ-เฮ้อย่าดูดดิ!」

เมื่อผมดูดน้ำหวานอย่างดัง บรินฮิลด์ด่าและเอามือดันหัวผม

น้ำหวานเธอกลิ่นหอม ผมชอบ

「มัน……ได้เวลาแล้วมั้ย?」

「อุมุ ใส่ช้าๆ อย่าลืมว่าของเธอใหญ่กับฉัน」

ผมอ้าขาเธอสุดเท่าที่ผมทำได้ให้ท่าเหมือนทำคลอด จากนั้นวางเจี๊ยวใหญ่ๆหนักๆกับช่องคลอดเธอ

ช้าๆ…… ช้าๆ…… แบบนั้น

「โอ้วใหญ่มาก มันทำฉันบาน เหมือนที่คิดเธอใหญ่……」

เสียงเงี่ยนๆของเธอทำผมเงี่ยนๆตาม…… ช้าๆ

「อึนน…… เมื่อคิดภาพเธอนอนทับฉัน ไม่ว่าดูยังไง…… กุ่…… มันเหมือนออร์คข่มขืนสาวไร้เดียงสา」

ช้าๆ……

「ฉันไม่เอาแล้ว! ฉันไม่อยากโดนออรค์ข่มขืน! ใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันจะท้อง!」

…… ไม่ไหวแล้วล่ะ

「อุโออออออออ้!!」

「อุ่เกี๊ยะะะะะะะะะะะะ เจ็บนะ! หว่างขาฉันฉีกแล้ว! หยุดเลยเจ้าบ้า!!

ผมยั้งตัวเองจากที่บรินฮิลด์ยั่วไม่ได้ และแทงเจี๊ยวใส่เธอเต็มที่ทีเดียว

ไม้เนื้อผมชุ่มน้ำแต่ช่องคลอดที่ยังแคบของเธอยังบานเพราะมัน

ผมตั้งใจจะเบาๆ แม้อย่างนั้น สะโพกผมโยกเหมือนมีสมองตัวเอง

บรินฮิลด์ถูกทับหลังติดเตียงหน้าติดผมขณะผมโยกกระแทกสะโพกใส่เธอจากข้างบน

「บรินฮิลด์! อ๊าา บรินฮิลด์ของฉัน」

「โด่ะว้าาาา! ทำอะไรเนี่ย คิดเกี่ยวกับขนาดที่ต่างกันมั่ง นายทำฉันพังอยู่!!」

เสียงเปียกเป็นจังหวะโยกกระแทกดังขณะสะโพกผมกระแทกก้นน้อยๆของบรินฮิลด์

เธอโยกร่างให้พอดีผมกระแทกและผมเห็นท้องขาวๆปูดจากข้างใน

เจี๊ยวของผมอาละวาดใส่เธอ แหกรูเล็กๆเธอเท่าที่มันแหกได้และทำท้องเธอปูดโปด ลำแท่งผมดันใส่เธอ

「บรินฮิลด์ ฉันรักเธอ!」

「ทำตามใจเลยนะเนี่ย! ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะตีให้หลับ!」

เพื่อไม่ให้เธอทำแบบนั้น ผมหมุนเธอคว่ำหน้า จับเอวและแทงจากข้างหลังต่อ

เพราะผมฝืนเปลี่ยนท่า เจี๊ยวผมหลุดรู

「คุ…… อย่ากังวล เดี๋ยวใส่เข้าไปแป้ป」

「เดี๋ยวดิ! เธอใส่ผิดรู เฮ้ยอย่าล้อเล่น…… นิ่กเกี๊ยะะะะะะ!!」

ผมรู้สึกแน่นเกือบเจ็บรัดลำแท่งผม

ผมพลาดและใส่รูผิด แต่สองเราสร้างรักจนชินกันอยู่แล้วอยู่ดี…… ไม่ใช่เรื่องใหญ่

ผมไม่สนใจและกระแทกสะโพกต่อ

「ก-กล้าดียังไงทำตูดฉันบาน ฉันไม่ยอมง่ายๆแน่…… เฮ้ยยังใหญ่ขึ้นอีกเหรอ?! ฉันบอกว่าเจ็บ ไอ้โง่, โอ้ควาย, ไอ้แสบ, ไอ้สมองเจี๊ยว!」

「นี่เยี่ยมมาก…… ตูดเธอเยี่ยมที่สุดบรินฮิลด์!」

ผมเอียงไปหน้าและจูบคอกับหลังของเธอระหว่างขมิบก้นให้เจี๊ยวแข็งขึ้น แล้วก็เล่นนมน้อยๆด้วยการจับขยำๆ

นี่เป็นเซ็กส์ที่แรงและมันน่าจะเจ็บถ้าเป็นหญิงอื่น…… แต่ถึงอย่างไร ผมเชื่อใจว่าบรินฮิลด์ไหว

ผมรู้สึกว่าเธอคล้าย แม้มันรู้สึกน้อยๆที่สุด แต่บรรยากาศกายเธอเหมือนลูซี่

มันน่าจะเพราะเธอเป็นแวมไพร์กันทั้งคู่

「เจี๊ยวเกร็งเรอะ? มันได้เวลาดึงออกถ้าอย่างนั้น ถ้าปล่อยในตูดฉันไม่ยอมจริงๆนะ」

「แต่ฉันอยากแตกในน่ะสิ……」

「ไม่ ไม่เด็ดขาด! อยากให้น้ำเชื้อเธอทะลักรูตูดฉันเหรอไง?」

ในฐานะแวมไพร์ บรินฮิลด์จะไม่ท้องและที่เธอได้รับบาดเจ็บใดๆจะรักษาทันที

นี่ไม่ได้หมายถึงว่าน้ำเชื้อที่เทเข้าไปจะหายไป ดังนั้นมันจำเป็นต้องออกมาด้วยอย่างเป็นธรรมชาติ

ดูเหมือนศักดิ์ศรีเธอไม่ยอมเด็ดขาด

「ได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันดึงออกก่อนแตกและแตกใส่ตัวเธอได้มั้ย」

「นั่นทำได้ มีความสุขกับรสกายฉันจนกว่าเธอถึงจุดสุดยอดแล้วกัน」

ผมรับข้อเสนอและบ้าคลั่งเหวี่ยงๆสะโพก

ผมสร้างความเงี่ยนด้วยรูตูดสุดแสนแน่น

「อาา มันรัดอย่างดี รูตูดมหัศจรรย์」

「ฮึ่ม มันแน่นแน่นอน มันต่างจากมนุษย์และไม่หลวมง่ายๆ」

ลำแท่งผมเริ่มกระตุก

「เธอสวยบรินฮิลด์…… การได้นอนกับผู้หญิงอย่างเธอเป็นสุขจริงๆ」

「นั่นมันแน่นอน」

เกิดการเคลื่อนไหวในไข่

「ฉันจะแตกแล้ว」

「เพื่อบริการพิเศษ ฉันจะให้แตกใส่หน้า」

กับอารมณ์เธอที่ดีขึ้นที่ฟังแล้วรู้เพราะคำพูดเธอระหว่างเราทำกัน บรินฮิลด์อนุญาตแบบหายากเป็นการแตกใส่หน้าเธอ

ถึงอย่างนั้น ผมล่ะอยากแตกในรูตูดเธอ

จังหวะสุดท้ายผมไม่ได้ดึงออก ดึงเอวเธอใส่สะโพกบดตูดเธอแน่นและคำรามก่อนน้ำแตก

พอรู้เจตนาผมจากการเคลื่อนไหว บรินฮิลด์ตะโกนใส่แม้เวลานั้นมาถึงก็สายไปเสียแล้ว และน้ำเชื้อของผมฉีดออกไป

「อุโอออออออ้!」

「อ๊ะ! ไอ้บ่ะ- เธอแตกข้างในอ้ายง่าวววววว~~!!」

เสียงฟังแแล้วว่าเละทำให้ท้องบรินฮิลด์ขยาย

เธอด่าแลกอย่างใจร้ายใส่ผมแต่ถ้าเธอไม่ชอบมัน เธอจะอัดผมกระเด็นใส่ประตูด้วยหมัดเดียว

พูดอีกอย่างเธอให้…… ถ้าอย่างนั้นผมจะทำให้มั่นใจว่าทุกหยดอยู่ในรูตูดเธออ

「โอออ้…… โอออออ้…… มันยังออกมาไม่หยุด…… ฉันแตกเยอะ」

「……เธอทำตามใจทั้งรูหน้ารูหลังแถมจบด้วยแตกในตูด…… เธอกล้ามากนะ」

หลังจากน้ำแตกนาน ผมล้มใส่บรินฮิลด์ หายใจไม่ทัน หายใจหาอากาศ

ระหว่างนั้น เธอจ้องผมเงียบๆ

ไม่ดีแล้ว เธอโกรธมาก

「……ฉันจะหยิกเจี๊ยวให้ขาดเลย เอามันออกมาเลยนะ」

ถ้าผมไม่ทำให้เธออารมรณ์ดีขึ้นเจี๊ยวผมอาจขาดได้

「ฉันรู้สึกปลอดภัยเมื่อฉันโอบกอดเธอบรินฮิลด์ เธอผิวเนียนและเหมือนผ้าไหม…… กลิ่นเธอทำฉันสงบใจ」

ผมพยายามทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจ มุดหน้าใส่หน้าอกเล็กๆและถูแก้มใส่มัน

รูปลักษณ์เธอเหมือนเด็ก แต่เห็นว่าใจเธออ่อนเมื่อเจอเด็กเอาแต่ใจ

「……」

ไม่ได้ผล? บางทีอีกทีได้

ผมรู้จักคำหวานๆซึ่งทำให้หญิงหวานขึ้นทันที

「พี่สาวจ๋า…… ผมรักพี่」

「พ-พี่สาวเรอะ-!? …… อะแฮ่ม」

ผมรู้สึกลมหายใจเป่าหัวผมเบาๆ

ณ เวลาเดียวกัน ความกระหายเลือดก่อนหน้าหายไป

「ให้ตาย มีแค่ตัวกับเจี๊ยวที่ใหญ่เธอนี่…… เธอเหมือนเด็กเลย ช่างเป็นน้องชายที่ทำอะไรไม่เป็นจริงๆ」

แขนบรินฮิลด์โอบหัวผมขณะเธอกอดผมอย่างอ่อนโยน

เธอทำให้แน่ใจว่าเธอไม่ทำผมเจ็บ

「เด็กน้อยคนนี้ทำอะไรไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน」

ด้วยเซ็กส์ดูดเลือดที่จบลง สองเรานอนซบกันอย่างสงบสุข

บรินฮิลด์พิงอกผมขณะผมนอนหงายและดูเหมือนจะกอดผมเมื่อผมขอ

「ฉันจะไม่ให้อภัยถ้าเธอฟัง」

ผมอุดหูตอนนี้

ไม่นานก่อนหน้า มีเสียงร้ายๆว่าอสุจิผมยิงเข้ารูตูดเธอ

「เจ้าเด็กแสบ เธอจะโดนลงโทษครั้งต่อไปที่เธอทำแบบนี้」

สีหน้าและน้ำเสียงเธอไม่ได้ฟังแล้วเห็นว่าเธอมีเจตนาลงโทษผมขณะเธอหยิกหัวนมผม

「หยุดก่อน…… เธอทำฉันเสียว」

「ฮึ่ม เธอจะโดนแบบนี้ถ้าเล่นไปทั่วกับตัวฉัน รับนั่นไป」

ไม่มีอะไรที่ผมทำได้เมื่อร่างผมตอบโต้การแหย่หัวนมและการขบมันด้วยฟันแหลมๆ

ลำแท่งผมลุกอีกครั้งและทำผ้าห่มที่ปิดครึ่งล่างลอย

เธอยิ้มมุมปากและถอนหายใจ คลานเข้าไปใต้ผ้าห่ม

「เธอจะใช้ปากด้วยเหรอ?」

「……หลังจากเธอแรงมาก ฉันหิวเลือดอีกยก」

ผมพยามยามลุกมานั่งไปคิดไปว่าเธอหมายถึงอะไร อย่างไรก็ตามเธอผลักผมกลับไปนอนด้วยพลังมหาศาลและกดผมอยู่นิ่งๆ

「ฟุฟุฟุ ได้เวลากิน」

ผมไม่เห็นว่าอะไรเกิดขึ้นใต้ผ้าห่มแต่ผมรู้สึกถึงเขี้ยวคมๆโดนลำแท่งผม

ผมกำหมอนเตรียมรับความเจ็บ

「งั่ม!」

「กุ่โออออออออ้! อุ่โออออ้!!」

เหมือนที่คิด บรินฮิลด์ลงเขี้ยวลึกใส่ลำแท่งผม

เพราะความเจ็บ ผมไม่รู้ว่าอสุจิหรือน้ำอื่นแตกออกไป แต่มันแรงพอทำผ้าห่มบิน

「ฟฟฟู่ เลือดจากเอ็นเธอสุดยอด ไม่ว่ายังไง เอ็นเธอแข็งกว่าคอ…… ช่างเป็นเจี๊ยวแข็งเป็นหิน ฉันอยู่มาเป็นร้อยๆปีและไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย」

「น-นั่น-…… กุ่โอออ้…… เสียว…… โออออ้!」

「ฉันจะเลียให้หลังจากดูด มีบางอย่างให้รอแล้วนะน้องชาย」

หน้าบรินฮิลด์นุ่มลงครู่หนึ่งแต่จากนั้นกลับไปสีหน้าเข้มๆ

「ถึงยังไง ฉันไม่ชอบเมื่อคนแอบมองที่ประตูและชั้นบน」

มีเสียงตุ้บเหมือนบางอย่างโดนประตูจากนั้นเสียงฝีเท้า…… เสียงเหมือนสามคน?

มันต้องเป็นนนน่าที่นำโดยคนรับใช้เธอ…… เพราะผมเห็นที่เธอพองแก้มเมื่อผมให้บรินฮิลด์เข้ามา

และคนที่ดูจากข้างบนเป็นใครไม่ได้นอกจากเคซี่

(อ่ะว้าว้าว้า อ่ะว้าว้าว้าว้าว้า)

เคซี่รีบบินไปข้างนอกแต่โดนลมพัดมาผ่านหน้าต่าง เธอกลับมาก่อนอาหารเย็นจะดี

「เธอเริ่มไปไกลจากมนุษย์แล้ว ไม่ใช่แค่เคยนอนกับผี เธอทำกับทั้งปลาทั้งงูและแม้แต่ดอกไม้ที่ร้ายกาจ เธอพยายามทำอะไร?」

แต่พวกเธอทั้งหมดเป็นผู้หญิงที่น่ารักของผม

แต่ดอกไม้? ผมจำบางอย่างแบบนั้นไม่ได้

「เฮอะ มันไม่เกี่ยวกับฉันอยู่ดี」

หลังจากนั้นบรินฮิลด์เลียเอ็นให้ด้วยปากเล็กๆและน้ำหมดไข่

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส

พลเมือง: 163,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4500

กองทัพ: 11,6500 คน (รอพร้อมภายในดินแดน: 2000 คน)

ทหารราบ:5800 คน, ทหารม้า 900 คน, พลธนู: 1000 คน, ทหารม้าธนู: 1950 คน

ปืนใหญ่: 30 กระบอก, ปืนใหญ่มาก: 10 กระบอก

ทรัพย์สิน: 1070 ทอง

คู่นอน: 228, ลูกเกิดแล้ว: 48 + ปลา 555 ตัว