ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 225 ศึกแวนโดเลีย ③ การเดินทัพที่มั่นคงเกินไป

–มุมมองเอเกอร์–

「เราจะตีพวกเขาแตกพ่ายในการปะทะเดียว」

「「โออออ้!!」」

ผมเลิกนับไปแล้วว่าเราสู้มากี่ครั้ง แต่ผมนำทหารม้าสู่การพุ่งเข้าตีศัตรูอีกครั้ง

ศัตรูพยายามเข้าขบวนแถวป้องกัน แต่พวกเขาแถวแตกก่อนเราปะทะจากการยิงธนูโดยทหารม้าธนู

「อีกครั้งที่ที่นี่จะเปลี่ยนเป็นการสังหารหมู่ ช่างเป็นความรู้สึกซับซ้อน」

ผมพูดระหว่างฟันทหารหน้าผม จากนั้นวิ่งผ่านผู้บัญชาการขี่ม้าและทำตัวเขาครึ่งบนกระเด็น

ตราบใดที่พวกเขาไม่ยอมแพ้ พวกเขายังเป็นศัตรูแม้จะวิ่งหนี

ผมไม่ต้องยั้งมือ

「บัดซบ! ทำไมเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเรา……」

「นายแค่โชคร้าย」

ผมกวัดแกว่งหอกวิ่งผ่านทหารเมื่อเขาชูดาบพร้อมแล้วบ่น

「ถ้าเราแถวแตกอีกครั้งเราจะถูกขับไล่อีก!」

「ฉลาดดีนี่」

ผมทุบหัวทหารที่ให้กำลังใจคนรอบๆเขา

มันทำให้คนพวกนั้นที่อยู่ใกล้ๆหนีแตกกระจาย

ไม่มีศัตรูมากมายที่ต่อต้านอีกแล้ว พวกเขาแค่วิ่งหนีระหว่างเราไล่เก็บพวกเขา

「หนึ่งหน่วยน่าจะไล่เขาพอแล้ว คนอื่นทุกคนกลับไปที่กองทัพหลักแล้วเตรียมพร้อมเดินทัพ เราจะออกเดินทางหลังจากพักสั้นๆ!」

ผมไม่คิดว่ามีจุดหมายฆ่าคนไม่กี่คนที่ยังยืน

ผมจะบ่นกับลีโอโพลต์เมื่อกลับฐาน

「ศัตรูคิดอะไรอยู่? มาเจอกับเราด้วยกองทัพเล็กๆไม่มีกำลังใจ…… พวกเขาไม่ควรหวังชนะ」

หลังจากกำจัดศัตรูบนพรมแดน เราเจอกันกับทหารป้อมปราการและกำลังเสริมชาติภูเขาก่อนมุ่งหน้าลงใต้เพื่อรุกรานถิ่นแวนโดเลีย

ผมเขียนจดหมายพูดว่า “เราได้รับการโจมตีที่ไม่สมควรได้รับ และตอนนี้จะตอบโต้” และให้ทหารศัตรูที่ถูกจับเอาไปส่งให้เรา

「แต่ฉันไม่รู้ว่าจะไปถึงพวกเขาไหม」

「ทั้งหมดที่ศัตรูทำคือซื้อเวลา พวกเขาส่งกองกำลังแยกส่วนออกมาเพื่อเลี่ยงไม่ให้กองทัพหลักถูกไล่เมื่อพวกเขาหนี」

「ศัตรูควรลำบากอยู่ด้วยน่า พวกเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากทำให้ความเร็วการเดินหน้าของเราช้าลง」

「ไมล่ามายืนพร้อมข้างผม」

เมื่อผมถูตูดเธอ เธอคิ้วขมวดแต่มีความสุข

โดยบังเอิญ มือซ้ายผมลูบคางปีปี้ ไม่มีมือที่ไม่สนุกอยู่

ซีเลียที่ถูกมองข้ามเดินไปมารอบผมระหว่างจ้องไมล่า

「ชาติศักดิ์สิทธิ์อัลแตร์ทำอะไรเร็ว」

ผมไม่รู้ว่าวิธีอะไรที่ลิบาติสใช้ให้อัลแตร์เชื่อ แต่พวกเขาตอบสนองทันทีและดูเหมือนเริ่มบุกแวนโดเลียเต็มรูปแบบ

พูดอีกอย่าง แวนโดเลียไม่มีกองกำลังเหลือมารบทางเหนือนอกจากกองทัพที่เรากำลังไล่เขาอยู่

ผู้บัญชาการของฝั่งนั้นต้องจนปัญญาแล้วแน่

「ฉันว่าปัญหาคือเราจะไปไกลแค่ไหน…​…」

「ที่ต้องการคือเส้นทางใต้ของมอลต์ แต่ไปกว่าจุดที่เราวางแผนไว้เถอะ ดินแดนแวนโดเลียจะเป็นของเราถ้าพวกเขาถูกทำลาย และเราอาจเสนอเงื่อนไขแลกเปลี่ยนสวนไปได้ถ้าศึกแนวหน้ากินกันไม่ลง」

「ถ้าไม่มีการต่อต้าน เราทำอะไรก็ได้ มาทำเท่าที่เราทำได้เถอะ」

ทั้งลีโอโพลต์และมอลต์ค่อนข้างไร้ปรานี

มันไม่เหมือนผมติดค้างอะไรกับแวนโดเลีย มาลุยเต็มที่เถอะ

「อย่าบอกดาช่าว่าเราเพิ่งพูดอะไรกัน มันจะทำให้เธอเป็นกังวลไม่จำเป็น ว่าแต่ เธออยู่ไหนล่ะ」

「……เมื่อวานเอเกอร์ซามะทำให้เธอน้ำแตกต่อหน้าทหารเธอเลยพูดว่าเธออยู่ไม่ได้แล้วเธอเลยไปนอน」

ขี้อายจริงๆ

「ที่สำคัญกว่าคือฉันกังวลที่โกลโดเนียเงียบ」

「……นั่นจริง」

ไม่เหมือนคราวที่เกิดขึ้นกับมอลต์ เราถูกทหาร 15,000 รุกรานครั้งนี้

มันเป็นการบุกโจมตีส่วนตัวใส่ผม แต่มันก็คิดได้เหมือนกันว่ามันเป็นการโจมตีโกลโดเนีย

ผมแจ้งพวกเขา แต่การตอบของพวกเขาค่อนข้างน่าผิดหวัง

ซีเลียนำจัดหมายออกจากกระเป๋าและอ่านอีกครั้ง

「สาส์นด่วนมาถึงเราเพื่อให้รู้ว่าทหารหนีทัพของแวนโดเลียคุมไม่อยู่ มันปรากฏว่าลอร์ดฮ​าร์ดเลตต์ใช้การตัดสินใจที่เหมาะสมเพื่อรับมือกับพวกเขา กองทัพหลวงอยู่ใต้การเตรียมทำสงคราม แต่ไม่มีการรุกรานข้ามฝั่งมา…… คือที่พวกเขาตอบ」

「เฉยๆมากจัง」

「ผมดูต้นทางว่ามันเป็นกับดักตั้งแต่แรกมั้ย」

ถ้าอย่างนั้นลีโอโพลต์คิดว่ามันเป็นกับดักเพื่อป่วนผม

「ไม่ได้ดูเหมือนเป็นอย่างนั้น คำตอบนี้และคำพูดกับมาตรการป้องกันไร้พิษภัยและไม่ล่วงเกิน….. ผมเดาว่าคนตำแหน่งสูงไม่มีเจตนาแจ้งเจตจำนง」

「หืมมม…… ฉันคิดว่าราชาโลภกว่านี้ซะอีก」

นี่เป็นราชาที่ขยายดินแดนเขาโดยหาเหตุผลอะไรก็ได้มารุกรานอาร์คแลนด์, มากราโด, และเทรีย

หรือผมคิดว่านั่นแหละเป็นปัญหาที่ยั้งทัพหลวงไม่ให้เดินทัพครั้งนี้

「บางทีสถานการณ์กลายเป็นว่าคนตำแหน่งสูงเคลื่อนไหวทางการเมืองไม่ได้เหรอ?」

ถ้าอย่างนั้นเจ้านี่กำลังบอกว่าเขากังวลเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของเขา

「ถ้าราชาล้ม อย่างนั้นเราจะถูกติดต่อแน่นอน」

ถ้าราชาป่วย ประเทศจะไม่มีระเบียบไม่มากก็น้อย

อาจมีบางคนที่วางแผนกบฏในหมู่คนที่ถูกทำไม่ดีใส่ด้วย

อย่างน้อยผมเชื่อว่าพวกเขาทำกับผมดี และผมควรคิดว่าเป็นแบบเพื่อน

ผมควรพูดกับอีริชสักหน่อยเพื่อเตรียมสำหรับเรื่องแย่ที่สุดกันไว้ก่อน

「ไม่ว่ายังไง ทุกอย่างเป็นการคาดเดา มันไร้ควาทหมายจนกว่าเรารู้รายละเอียด」

「นายพูดถูก ทั้งหมดที่เรารู้คืออาณาจักรไม่ส่งกองัทัพ」

ผมมองข้างฐานหลังพูด

นั่น ผมเห็นธงน่าหงุดหงิดที่ต่างจากธงดำของผม ธงที่มีการตกแต่งมากเกินไปและออกแบบมาได้เด่นตาเกินไป โบกสะบัดอยู่เหนือหัว

「ถ้าอย่างนั้น นั่นเหรอพวกเขาที่มาแทน」

「พวกเขาไม่ควรลากเราให้ช้าลงแม้เขาดูเป็นอย่างนั้น」

เรียงอยู่ข้างผมเป็นกองทัพบริวารจากเคานต์โมนาชี่, วิสเคานต์บินโบ, และบารอนเวจินี่

「บารอนโกคินครับ」

「แค่นั้นเหรอ?」

จำนวนรวมคือ 1500 ซึ่งน่าประทับใจเมื่อดูสถานการณ์การเงินพวกเขาสามคน

มันทำให้ผมกังวลว่าพวกเขาไหวไหม

ทันทีที่มันการเป็นทางการว่าดินแดนผมถูกบุกโดยแวนโดเลีย เคานต์โมนาชี่อาสาสนับสนุนผม

「ปัญหาลอร์ดฮาร์ดเลตต์คือปัญหาของทั้งเขตใต้ ได้โปรดให้เราส่งทหารด้วย」

เขายืนกรานแม้ว่าผมปฏิเสธด้วยเหตุผลว่าเพิ่มจำนวนทหารมันเป็นภาระการขนส่ง

「อย่าได้กังวล มีพ่อค้าเร่ใหม่จะให้เรายืมเงิน เมื่อพวกเขารู้ว่าผมรู้จักกับลอร์ดฮาร์ดเลตต์ อย่างน้อยเราก็ถูกดูแลเรื่องอาหารการกิน มันไม่มีปัญหา!」

ปัญหาใหญ่เลยล่ะ แต่ผมจะปล่อยเขาทำตามใจเพราะมันปัญหาเขา

ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในศึกนอกดินแดนเรา

มันอาจดีกว่าที่จะมีจำนวนเยอะๆเพื่อขับไล่การโจมตีจากด้านข้างและการซุ่มโจมตีจากข้างหลัง

「ถ้าเกิดซวยขึ้นมาแล้วศัตรูปรากฏ เรารับมือกับพวกเขาไม่ได้ ไปอยู่หลังๆ……」

อย่าพูดอย่างนั้นน่าลีโอโพลต์ ทั้งสามตระกูลไม่ส่งหัวหน้าบ้านก็เป็นลูกชายคนโต

มันจะเป็นเรื่องใหญ่ถ้าพวกเขาถูกกวาดล้าง

「เหมือนฉันเพิ่งพูด พวกเขาไม่ได้ดูไร้ความสามารถเหมือนที่เห็นเขา」

เหมือนที่ไมล่าพูด เหล่าลอร์ดบริวารเห็นแล้วคิดได้ว่าไร้ความสามารถอย่างเดียวเพราะพวกเขาใส่เกราะห่วยๆที่ชาวนาชอบใส่

แต่พวกเขาดูฝึกมาดีและมีวินัย

อุปกรณ์ดูไม่ไหวมันเพราะ…… เพราะเหตุผลทางการเงิน แม้มันควรพอใช้สำหรับภารกิจเสริมแบบนี้

「เมื่อพูดถึงก็มา….. นั่นเรอะเคานต์ที่อยู่นั่น?」

ขุนนางดูหรูหรา….. หรือดูเหมือนขุนนางรู้หราที่จริงๆแล้วเปื้อนดินมาหาเราบนม้าตามมาด้วยผู้ติดตาม

กับร่างกายที่มีเกราะห่วยและบรรยากาศชวนโชคร้าย มันเป็นเขาแน่นอน

「พวกเขาอุส่าห์มาไกลถึงที่นี่แม้จะจน มันจะไม่เจ็บตัวที่ทำกับเขาดีๆหน่อย」

เรา พร้อมกับกองทัพลอร์ดบริวาร เคลื่อนทัพช้าๆแต่แน่นอน

ในหมู่บ้านหนึ่งกลางเส้นทางเดินทัพ

「เราจะไม่ไปหาเรื่องหรือเกณฑ์ทหาร เราจะแค่ผ่านเท่าที่นายไม่ทำอะไรรุนแรง」

เราไปหมู่บ้านใกล้ๆที่เราเจอระหว่างทางเพื่อคุยกับพวกเขาตรงๆ

มันจะเป็นปัญหาถ้าพลเมืองเป็นเหมือนคนบ้าจากพวกประเทศอัลแตร์เพราะผมต้องกวาดล้างพวกเขา

「เรา…… ไม่มีเจตนาต่อต้านกองทัพด้วย ฉันจะบอกพวกคนในในหมู่บ้านให้เตรียมย้ายในประมาณสองหรือสามวัน ดังนั้นถ้าท่านจะได้โปรดผ่านเราอย่างสันติ」

คนที่ปรากฏว่าเป็นหัวหน้าหมู่บ้านไม่ได้ดูว่าทั้งขอบคุณสุดขีดหรือแสดงความเกลียดชังมาทางผม

พวกเขาต้องหวังรอให้พายุผ่านไป

ถ้าอย่างนั้น เราคุยกันเสร็จแล้ว

「มีแค่นั้นแหละถ้าอย่างนั้น เราจะปิดฉากสงครามนี้ในไม่นาน」

ผมกลับไปที่แคมป์หลังจากนั้น

ไม่ว่าอย่างไร มันดูเหมือนเหล่าผู้คนที่ยื่นหัวออกมาจากบ้านในหมู่บ้านนี้ค่อนข้างผอมแห้ง

แวนโดเลียเป็นประเทศที่จนขนาดนั้นหรือ?

จากนั้นตอนกลางคืน

「เดี๋ยว! หยุด!」 「เป็นสายลับเรอะ!?」

「ได้โปรดปรานี…… โปรดปรานี!!」

ปัญหาเกิดขึ้นทันที

「มีอะไร?」

ผมปล่อยไมล่านอนกระตุกบนเตียงและออกเต็นท์ระหว่างท่อนบนผมเปลือยเพื่อมาเห็นทหารสองคนหยุดผู้หญิงลงพื้นด้วยหอก

「เจ้าศักดินาซามะครับ! ผู้หญิงคนนี้ไปยุ่งวุ่นวายกับรถเกวียนที่ขนอาหาร!」

「ฟุมุ เธอวางยาใส่เหรอ? หรือบางทีเธอพยายามจุดไฟ?」

นี่เป็นถิ่นศัตรู

มันไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าสายลับจะปลอมตัวเป็นพลเมืองมา

「ม-ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ! มันแค่ที่บ้านไม่มีอาหารเหลือแล้ว…… แล้วทุกคนกินกันอย่างมีความสุข……」

โอ้ มันแค่มาขโมยอาหาร

「มันเหมือนกันกับปล้นบางคนนั่นแหละ เราควรแขนคอเธอ……」

ผมมองหน้าผู้หญิงให้ชัดๆตอนคบเพลิงทำให้สว่างขึ้น

เธออยู่อายุที่ดูยากว่าเธอ 20 หรือไม่

ผมคิดว่าเธอสวยและหุ่นดีพร้อมนมกับตูดใหญ่ๆ แม้เ​ธอจะผอม มันเป็นเรื่องดีที่เธอไม่ผอมแห้งมีแค่หนังติดกระดูก

「……ฉันจะฟังว่าอะไรเกิดขึ้นจากเธอ มาที่เต็นท์」

「ข-ขอบคุณมากๆค่ะ!」

ผู้หญิงมีความสุขระหว่างทหารถอนหายใจ แยกย้ายและกลับตำแหน่ง

มันเหงานิดหน่อยเมื่อพวกเขาไม่ขานอะไรตอบ

ผมปิดไมล่าที่หลับด้วยผ้าห่มและให้ผู้หญิงนั่งเก้าอี้

「อย่างแรกที่ฉ​ันอยากรู้ คือเธอเป็นคนของแวนโดเลียมั้ย?」

「แน่นอนว่าไม่ได้เป็นค่ะ! หนูเป็นพลเมืองธรรมดาๆ…… ไม่มีอะไรเกินไป……」

มันไม่ได้ดูเหมือนเธอโกหก

「ถ้าอย่างนั้น ทำไมมาพยายามขโมยอาหาร? ไม่มีอะไรกินเหรอ?」

ผมเข้าใจได้แค่จากการมองร่างกายที่อ่อนแอของเธอ แต่ผมถามไปอยู่ดี

「ฉันไม่ได้กินอะไรสักอย่างตั้งแต่มะรืนวานแล้ว เราได้การเก็บเกี่ยวไม่ดีปีนี้ แต่หนูพออยู่ได้เพื่อหาอาหารมาให้ฤดูหนาว แต่ทว่ากองทัพมาจากทางใต้และก่อเรื่องเอาอาหารไปหมด」

โอ้ พวกนั้นที่เราไล่ไปน่ะหรือ?

จากทริสตัน พวกเขาดูเหมือนเป็นกองทัพผสม แต่การหาอาหารจากคนพื้นที่ดินแดนตัวเองมันไร้สาระมาก

แค่ครู่เดียว ผมคิดจริงๆว่าพวกเขาเป็นพวกหนีทัพ

「เราไม่มีอะไรลงท้อง และน้องชายหนูร้องไห้ แค่นิดเดียวก็ได้ แบ่งอาหารให้เราได้มั้ย?」

「หืมม」

ผมเห็นใจเธอแต่ถ้าผมต้องแบ่งอาหารให้พลเมืองทุกคนในเมืองที่เรายึด การขนส่งเราจะตามไม่ทันภาระ

อย่างไรก็ตามการทิ้งผู้หญิงคนนี้ขัดใจผมด้วยเหมือนกัน

「มีชาวบ้าน 200 คนใช่มั้ย…… ฉันจะแบ่งไว้ให้สำหรับไม่กี่วัน」

「ข-ขอบคุณมากๆค่ะ!」

มากเท่านี้น่าจะทดแทนส่วนที่นับเกินไป

มันจะไม่แก้ปัญหาที่ต้นตอแต่มันอาจเปลี่ยนความเห็นสาธารณะให้มองผมดีขึ้น

และเรายังคุยกันไม่เสร็จ

「ฉันอยาก…… ให้มากกว่านี้แต่แค่ที่บ้านเธอ」

ผมจับมือผู้หญิงระหว่างเธอพูด

เธอดูตะลึงกับคำพูดผมแต่ไม่นานก็รู้เจตนาผม

「……เชิญค่ะ ขอบคุณค่ะ」

เมื่อพูดกันเสร็จแล้ว ผมให้เธอนอนหงายหน้าบนเตียง

โอ๊ะ ผมเกือบไปโดนไมล่าแล้ว นั่นเกือบไป

「เธอแน่ใจแล้วถูกมั้ย?」

「ใช่ค่ะ เชิญตามสบาย」

ผมขึ้นคร่อมผู้หญิงด้วยท่อนบนที่เปลือยแล้ว และแก้ผ้าเธอให้เปลือยด้วย

หน้าอกอุดมของเธอที่ไหลออกด้านข้างเสื้อผ้านั้นสวยและขนาดกำลังดี

「โอ้ได้โปรดเบาๆหน่อยนะพี่คะ เพื่อที่หนูจะได้ไม่ยับเยิน」

ผมวางมือบนหน้าผู้หญิงตอนเธอปิดตาเพราะวิตกกังวลและจากนั้นจูบเธอเบาๆ

เธอเปิดตากว้างตกใจและผมเล้าโลมเธอเหมือนของแตกได้ จูบริมฝีปากแล้วย้ายมาจูบคอ จากนั้นเลียไหปราร้าเธอ

「อา อ๊านน ฮึ้นน!」

ผมย้ายลงจากไหปราร้าสู่นม และดูดหัวนมน่ารักของเธอไม่กี่ครั้งก่อนจับนมเธอเบาๆ

「นื้อ…… นื้อออออ! อะฮ่าฮ่านั่นจั๊กจี๋!」

เมื่อผมนำปากไปยิ่งต่ำกว่านั้นและเลียสะดือ เธอหัวเราะดิ้นแขนขา

「ฮ่าฮ่า ขอโทษที」

ผมหยุดเลียสะดือและนำปากผมขึ้นไปอีกครั้ง

ครั้งนี้ผมดูดหัวนมอีกหัวและวาดลิ้นจากไหปราร้าสู่คอเธอ

มันเค็มๆเพราะเหงื่อและเธอวิตกกังวล

ผมจะเลียมันให้หมด

「อ๊า อู้ววววว น๊าาา!」

สุดท้ายผมกลับไปที่ปากเธอและจูบเธอ

ผมพันลิ้นกับเธอครั้งนี้และเธอไม่ต่อต้านเลยสักนิด

「นึน……」

「ปุ๊ฮ่า……」

เมื่อปากเราแยกกัน ความเครียดบนหน้าแดงๆเธอตอนนี้ไม่มีแแล้ว เธอมองผมเขินๆ

「ทหารน่ากลัว…… ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล…… หนูคิดว่าหนูจะโดนข่มขืนแรงๆ แต่พี่ดีจัง」

「ฉันดีกับผู้หญิง โดยเฉพาะสวยๆอย่างเธอ」

ผมสบตาเธอเมื่อผมพูดคำนั้น

「ให้ตายเถอน่า…… หนูก็คิดว่าพี่น่ากลัวแต่พี่เจ้าชู้จัง」

ผู้หญิงยิ้มและเลิกเกร็งต้นขา

เมื่อผมจับขาเธอแหวกเธอขยับเปิดตามโดยไม่ต่อต้านและยินดี

「ฉันจะกินท่อนล่างด้วย」

「……」

เธอไม่พูดอะไรแต่เธอต้องยินยอมผมแล้วเพราะไม่ต่อต้าน

เมื่อผมเห็นรูเธอ ผมเห็นว่ามันใช้งานเยอะแม้ว่าสีสวย

「ฟุ่ฟุ่ฟุ่ ผิวมันอวบนนูนเลยล่ะ เล่นมันบ่อยเหรอ?」

「ม-ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะ! หนูแค่เคยอยู่กับไม่กี่คนเองเพราะไม่มีคนเยอะในบ้านนอก!」

ผมวางปากที่รูเธอและแทงลิ้นเข้าข้างใน

อย่างที่คาดช่องคลอดที่ช่ำชอง มันเปียกทันที

「มันเปียกพอแล้วพี่ เอาเลยแล้วแทงหนู」

บางทีเธอรรู้สึกอายกลัวว่าจะเปียกกว่านี้ ผู้หญิงขอให้ผมแทงเธอ

「ฉันจะสร้างรักกับเธอถ้าอย่างนั้น」

「ฮู้ววว」

ผู้หญิงกำผ้าห่มข้างเธอและเอามาปิดหน้า แต่ผมอยากให้เธอหยุดเพราะเธอจะเห็นไมล่าถ้าเธอดึงเยอะไป

ผมคิดว่ามันเป็นอารมณ์สงบๆสำหรับให้เรามีเซ็กส์กัน แต่ทันทีทีผมชักลำเอ็นของผมออกมา สถานการณ์พลิกผัน

「ม-ม่ายยยยยย!!」

「มีอะไร? ทำไมเธอวิ่งหนี?」

ผู้หญิงร้องและขดตัวบนเตียง

ผมคิดว่าเธออยากมีเซ็กส์เสียอีก

「ยังมาถามทำไมอีกพี่!? อ-อันนั้นอ่ะดิ!」

ผู้หญิงชี้เจี๊ยวผมผม

「……มันแค่เจี๊ยวพี่เอง」

ถ้าดอกทานตะวันงอกอยู่ปลายเจี๊ยว เป็นผมผมก็ตกใจ

「มันใหญ่ไปแล้ว…… สัตว์ประหลาดอ้ะ!」

โอ้ เธอกังวลเรื่องขนาดมันหรือ?

「น่าน่า อย่าพูดอย่างนั้น」

ผมกอดผู้หญิงและดันปลายเอ็นใส่ทางเข้าช่องคลอดเธอ

「เดี๋ยว! พี่จะทำจิ๊หนูฉีกจริงๆนะ! ไอนั้นใหญ่เท่าแขนมันไม่เข้าหรอก…… กย๊าาาาา!!」

ผมจับเอวเธอแล้วแทงเข้าไปช้าๆ

มันใช้ 30 วินาทีเพื่อให้เอ็นผมมิดด้ามและผู้หญิงที่ตอนแรกต่อต้านเริ่มคลายเกร็ง

เธอผอมช่องคลอดเธอเลยรู้สึกแน่นและผมได้ยินเสียงมันลั่นเพราะเนื้อแยกแต่มันไม่ได้ดูเหมือนผมจะฉีกเธอ

「อาา…… ข้างในหนูขดตัวรับพี่ มันเลยรู้สึกเสียว」

「กกกึ มันเจ็บอ่ะ…… มันหนาไป…… แล้วมันแข็งโป๊กเลย…… โปรดอย่าเพิ่งขยับก่อนนะพี่……」

ผมโอบเธอแล้วปลอบเธอตอนผมเห็นเธอทำสีหน้าเจ็บตัว จากนั้นกระซิบเข้าหูเธอ

「พี่จะไม่แรง พี่จะรอจนกว่าหนูจะชินก่อนขยับ ดังนั้นผ่อนคลายและปล่อยทุกอย่างให้พี่เอง」

「อู้วววว…… พี่ดีจริงๆ แม้เอ็นพี่จะฆาตกรรมผู้หญิง」

ถ้าเธอชมพี่มากพี่จะยิ่งใหญ่ขึ้น

รูผู้หญิงสุดท้ายก็ชินขนาดผมและผมเริ่มขยับสะโพกช้าๆหลังเธอยอม

「อู้ว! อ๊าาาาาาา!! น่าทึ่งอ่ะ แค่ขยับนิดเดียวทำหนูสั่นสะท้านไปทั้งตัวเลย!」

「ข้างในหนูก็รู้สึกดีด้วย แล้วตรงนี้เป็นยังไงบ้าง?」

ผมหยิกคลิตอริสเธอระหว่างแทงเธอแล้วตัวเธอเด้งขึ้น

จิ๊ขมิบรับแน่นเีด้วย

「ถ้าหนูเสียวได้ขนาดนี้ ผู้ชายในหมู่บ้านมันจะไม่พอแล้ว!」

「ที่พี่มียังทำได้มากกว่านี้อีก!」

ผมยกตัวผู้หญิงแล้วเอาเธอมาวางทับผมก่อนแทงลึกๆ

ท้องเธอปูดทุกครั้งที่แทง แม้ว่าเธอไม่เจ็บเมื่อดูจากหน้าสบายตัวน้ำลายยืดที่ผู้หญิงทำ

「มันใหญ่เบ้ง…… ใหญ่เกินไป…… แต่ไม่ใช่ไม่ดีเลย…… มันรู้สึกเหมือนโดนผู้ชายเอาร่างข่มเลย」

「นั่นถูกแล้ว หนูเป็นของพี่ตอนนี้ พี่จะข่มหนูและเทน้ำใส่มดลูก」

ผมเร่งความเร็วการแทงยิ่งมากขึ้น

และเตียงที่ดูทำมารีบๆเหมือนจะหัก แต่ผู้หญิงร้องดังขึ้นเรื่อยๆ

และจากนั้นเธอถึงขีดจำกัด

「ปิดฉากด้วยการคร่อมหนูที!」

「ได้สิ โอบแขนไว้รอบคอพี่」

เมื่อรู้สึกว่าเธอใกล้ถึงจุดสุดยอด ผู้หญิงขอการแทงสุดท้ายจากด้านบน

ผมกลับไปท่ามิชชันนารี ทับเธอด้วยร่างกายผม จากนั้นกระแทกสะโพกใส่เธอ

เมื่อผมกระทุ้งมดลูกเธอด้วยแทงลึกซ้ำๆ เธอรัดแขนรอบคอผมและจิกเล็บเข้าหลังผม

「ข-ขอโทษค่ะ! มือหนูไปเอง-!」

「ไม่เป็นไรเลยหนู รอยจากเล็บผู้หญิงเป็นความภาคภูมิใจของชาย พี่จะทำนี่ตอบแทน」

ผมกระแทกรัวๆเร็วขึ้น ทำเสียงเนื้อตีกันดังลั่น

ผู้หญิงร้องดังและกอดผมสุดแรง น้ำตาไหลอาบหน้า

「น่ารักจริงๆ…… รับนี่ไป!」

ครั้งสุดท้าย ผมกอดสาวและดันสะโพกไปข้างหน้าให้ไกลสุดเท่าที่สุดได้ก่อนผมน้ำแตก

เสียงไม้เนื้อที่ 70% อยู่ในช่องคลอดเธอเต้นมันจังหวะดังออกมา

「อั่กกกกกกกกกกกก!!」

เธอต้องรู้สึกน้ำร้อนฉีดเข้าไปในมดลูกเธอ

「โออออออ้! อ๊าาาาาาา! โออออออ้…….」

เมื่อได้ยินเสียงร้องเหมือนสัตว์ป่ามันยิ่งเพิ่มความใคร่ผู้ชาย

ผมนำมือไปตรงนมผู้หญิงและฝังหน้าเข้านมเธอ ระหว่างยิงน้ำที่เหลือให้หมด

「เขิบ คุณ เมียก เค่อะ……」

หลังจากสร้างรักกันเสร็จ ผู้หญิงกลับไปบ้านอย่างขาเปลี้ยๆ

เธอนอนนี่ก็ได้ผมยินดี

แม้ว่านั่นหมายถือเธอจะนอนด้วยกันกับไมล่า

ขณะผมห่มผ้าห่ม ทหารที่ปกป้องทางเข้าเรียกผม

「เจ้าศักดินาซามะ คนของหมู่บ้านมา」

「อืม! เราได้ยินเรื่องของแพมมี่ หนูก็มีน้องชายสามคนที่บ้านที่หิว」

「……」

「หนู 16 ซิงๆ แต่หนูอยากโดยนายพลเอาของใหญ่แทง!」

「ฉันว่าฉันจะฟังว่าพวกเธอจะพูดอะไร」

สุดท้ายผมชวนผู้หญิงสามคนเข้าเต็นท์เพื่อฟังว่าเธอมีอะไรจะพูด

เมื่อผมเสร็จกิจ ไมล่าจ้องผมตลอดเวลาระหว่างนอนทับแขนผม

เห็นได้ชัดว่าเธอตื่นกลางทาง

วันต่อมา

「สำหรับการแบ่งอาหารให้หมู่บ้าน…… ผมจะขอบคุณท่านยังไงดี」

ผมให้หัวหน้าหมู่บ้านไปอย่างสบายๆ

มันไม่เหมือนว่าผมทำเพื่อเขา นอกจากนี้ ลีโอโพลต์ไม่ได้พูดด้วยว่าอาหารมากเท่านั้นจะทำให้การขนส่งลำบากเมื่อผมถามเขา

「ดูสิ ผู้หญิงสามคนตรงนั้นมองพี่ไปยั่วพี่ไป ไม่โบกมือทักพวกเธอหน่อยเรอะไง?」

มันดูเหมือนไมล่ายังโกรธผมกับที่เกิดขึ้นอยู่

บางทีมันเพราะเธอทำน้ำผลไม้หกใส่ตัวเอง

「อุโออ้!」 「คย๊าา!」

มันเป็นความรู้สึกลึกลับเมื่อผมรู้สึกใกล้พรมแดน แต่มันแรงกว่าครั้งนี้

ผมบอกได้ว่าครั้งนี้แผ่นดินไหว

「น-นี่อะไร!?」 「โอออ้ มันสั่นอ่ะมันสั่น!!」

ซีเลียและอิริจิน่าก็ตกใจด้วย

มันไม่ได้แรงพอจนเรายืนกันไม่ไหว แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่พื้นจะสั่น

การสั่นนานไป 10 วินาทีและเงียบไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

「เมื่อกี้นี้อะไรน่ะ……」

「โออ้ นั่นเกิดขึ้นบ่อยแถวนี้ไม่นานนี้」

หัวหน้าหมู่บ้านไม่ได้ดูตื่นตกใจ

ถ้าอย่างนั้นมันเกิดขึ้นรายวัน

「มันเกิดขึ้นบ่อยและมันเกิดขึ้นหลายครั้งระหว่างวัน มันไม่ได้แรงพอทำลายบ้านเรา เราไม่ได้กังวลเกี่ยวกับมันมาก」

หัวหน้าหมู่บ้านชี้ไปทางใต้

ตรงนั้นเป็นภูเขาสูงที่ยอดทิ่มเมฆ

เมื่อคิดตำแหน่งดู มันไม่ใช่เทือกเขาที่ยิ่งใหญ่

มันเป็นภูเขาดาร์ดถ้าผมจำไม่ผิด

「คนจากอัลแตร์ปฏิเสธ…… แต่ฉันถูกบอกในอดีตว่าที่สั่นมันเพราะพระเจ้าของภูเขาดาร์ดและพระเจ้าของโลกกำลังเต้นและดื่มกันอยู่」

เข้าใจแล้ว สั่นนิดหน่อยไม่ใช่ปัญหาถ้าอย่างนั้น…… แต่บางอย่างทำให้ผมไม่สบายใจ

「พ่อค้าเร่บอกเราว่าเห็นควันขาวจากภูเขาดาร์ด แต่มันควรเป็นเรื่องเล่าของวงเหล้า มันน่าจะเลิกพูดเมื่อวงเหล้าเลิกรา」

ฟุมุ ไม่มีอะไรทำได้ถ้าเป็นงานของพระเจ้า เราจะใช้สมาธิสู้กับมนุษย์

「ทุกคนออกเดินทาง! เราจะมุ่งหน้าลงใต้!」

「「「โอออ้!」」」

กำลังใจเราสูง

เราไม่มีอะไรต้องกังวล

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส

พลเมือง: 163,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4500

กองทัพ: 14,650 คน

ทหารราบ:7400 คน, ทหารม้า 850 คน, พลธนู: 1000 คน, ทหารม้าธนู: 3900 คน (กองทัพลอร์ดบริวาร: 1500)

ปืนใหญ่: 30 กระบอก, ปืนใหญ่มาก: 10 กระบอก

ทรัพย์สิน: 470 ทอง (อาหารเพิ่มเติม -100)

คู่นอน: 233, ลูกเกิดแล้ว: 48 + ปลา 555 ตัว