ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 29 การประชุมตำแหน่งขุนนาง - novel-lucky

29 การประชุมตำแหน่งขุนนาง

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

สองอาทิตย์หลังจากชุดของความรบกวนและการต่อสู้ใหญ่ตรงหน้าวังราชวงศ์ อาณาจักรประกาศการกบฏของดยุค ดิทริท อัลเลน และการตายของ องค์ที่หนึ่ง และเจ้าชายผู้สืบทอดเบลทริอุส

นอกจากนั้น ผู้สืบทอดมรดกบัลลังก์คือเอลดิโอ

ในเวลานั้น ดยุคอัลเลนเริ่มก่อกบฏ ผู้ให้ความร่วมมือได้ถุกจับและถูกประหาร

กบฏบางคนซึ่งเป็นพยานว่า เจ้าชายผู้สืบทอดเบลทริอุสยังมีชีวิตอยู่ดี จริงๆแล้วเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายดยุคอัลเลนที่ได้แสดงเป็นตัวปลอมของกบฏ

ความจริงที่ว่ามีพี่น้องขุนนางมากมายที่รับใช้เป็นองครักษ์อาณาจักรที่สนับสนุกการกบฏ สร้างความตกใจให้ทั้งอานาจักร แต่คนที่ขึ้นครองบัลลังก์คือ อเล็กซานโดร

เขาได้ปกครองเมืองหลวงราชวงศ์ และวังราชวงศ์ ดังนั้นไม่มีใครที่จะส่งเสียงแสดงความไม่พอใจ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะสนับสนุนเขา

มากกว่านั้น การกบฏนั้นถูกวางแผนโดยนายกรัฐมนตรี และเพื่อนที่เขาไว้วางใจ องครักษ์อาณาจักรถูกหลอกลวงโดยเขา ดังนั้น แม้ว่าพวกเขาถูกฆ่าเมื่อพวกเขาพยายามจะขโมยบัลลังก์ ญาติของพวกเขาไม่โดนลงโทษ ยามวังที่ยังรอดชีวิตรู้ว่าคนที่ก่อกบฏคืออเล็กซาโดร แต่พวกเขาไม่ส่งเสียงคำบ่นของพวกเขา ถ้าพวกเขาทำ พวกเขาจะโดนข้อหากบฏ เบลทริอุสไม่มีลูกชายด้วย ไม่ว่าพวกเขาจะบ่นมากแค่ไหน ไม่มีใครที่จะมาแทนราชาองค์ปัจจุบัน คนที่พูดคำบ่นออกมาจะถูกแต่งตั้งเป็นผู้ปกครองในภูมิภาคห่างใกล้ และไม่มีวันใดอีกครั้งที่พวกเขาจะสามารถเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการเมืองของอาณาจักร

และจากนั้น 2 อาทิตย์หลังจากนั้น การทำความสะอาดการสู้รบเกือบจะเสร็จแล้ว ในที่สุด อเล็กซาโดร จะสวมมงกุฎเป็นราชาของโกลเดนเนีย ดั้งเดิมแล้วพิธีแต่งตั้งราชา จำเป็นต้องถูกเข้าร่วมโดยขุนนางและนักบวช แต่ปีกแห่งรุ่งอรุณจะถูกรับรู้เป็นกลุ่มที่ช่วยปราบกบฏ แต่…… ยังไงซะ มันดูเหมือนว่าเรายังค่อนข้างถูกเกลียด ขุนนาง “ดั้งเดิม” ที่ถูกเตะออกจากพื้นที่เก่าของพวกเขาจ้องเราแต่ละคน ปีกแห่งรุ่งอรุณ ในสายตาของพวกเขา เราไม่มากไปกว่าอันธพาล อีไลก็ด้วย ที่พูดว่ามันจะดีกว่า ถ้าเราไม่สร้างปัญหาที่ไม่จำเป็น เมื่อพิธีแต่งตั้งราชาได้เสร็จ เอลดิโอลคือ……อเล็กซานโดร ได้แสดงการพูด หลังจากที่เขายกมือเพื่อให้ความวุ่นวายได้เงียบ

「สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษผู้ที่มารวมกันในที่นี้ ก่อนอื่นฉันขอแสดงความเสียใจเกี่ยวกับพ่อที่เสียไปของเรา และการตายที่ผิดธรรมชาติของพี่เรา」

ผมหยิบเนื้อแห้งมาโดยไม่ให้รอบข้างรู้และกินมันลับๆ หลังจากนั้น ผม ‘แกล้ง’ ที่จะรู้สึกเสียใจเมื่ออเล็กซานโดรที่โมโหพูดเกี่ยวกับนายกรัฐมนตรี ก่อนผมเกือบจะงีบหลับ จู่ๆนั้น น้ำเสียงของเขาได้เปลี่ยน

「แต่ ฉันจะเปลี่ยนนโยบายของพ่อฉัน! อาณาจักรของเราเป็นอาจักรที่ใหญ่ที่สุดในที่ราบกลาง แต่แม้ด้วยสิ่งนั้น เราไม่สามารถทำอันใดได้เลย! เราแม้แต่จำเป็นต้องขอร้องกับประเทศเล็กๆ เช่นอาร์คแลนด์ ซึ่งให้ได้มาเพื่อสันติ!」

คนฟังสร้างความวุ่นวาย อย่างแรกของทั้งหมด ไม่มีทางที่ว่าราชาองค์ใหม่จะวิจารณ์ราชาองค์เก่า

「ฉันไม่อยากจะได้สันติโดยการคุกเข่าของฉัน! สันติสามารถได้มาเพียงแค่โดยการเจรจาและดาบของเรา」

อเล็กซานโดรปฏิเสธนโยบายของราชาองค์ก่อนอย่างชัดเจนเกี่ยวกับสันติ

「แล้วสำหรับดาบ เราต้องเพิ่มทหาร สำหรับประเทศของเรา เพื่อความเจริญรุ่งเรืองของโกลเดนเนีย เราต้องร่วมมือกัน」

ความวุ่นวายได้ใหญ่ขึ้น เขาอยากจะเพิ่มกำลังทหารของชาติ โดยเรียกร้องความช่วยเหลือจากลอร์ดศักดินาทุกคน ตั้งแต่ทีแรก สำหรับขนาดของประเทศโกลเดนเนีย กำลังทหารนั้นน้อยเกินไป เนื่องจากความเฉยเมยของราชาคนก่อนในการสร้างทหาร โกลเดนเนียเพียงแต่เตรียมพร้อมในการป้องกันตัวเองจากขโมยทั่วไป และมอนสเตอร์ที่อ่อนแอ อย่างไรก็ตาม ไม่มีศักยภาพในการสงคราม ที่จะยืนสู้กับชาติอื่น ดังนั้น โกลเดนเนียได้ถูกบังคับให้เลือกทางของการเจรจาตลอด เพื่อที่จะสร้างความสงบในปัญหาที่ข้ามชาติ กับชาติอื่น

「ด้วยกองทหารราชวงศ์ที่แข็งแกร่งพวกเราจะแข็งแกร่ง! ตอนนี้ เราจะไม่ต้องลดตัวลงเพื่อที่จะเจรจากับการทูตที่หยามเกียรติอีกต่อไป ทุกชาติ จะรับรู้ว่าอาณาจักรที่แข็งแกร่งโกลเดนเนียนั้นได้กลับมาแล้ว! และจากนั้น พวกโง่เลือดเย็นนั้นที่ต่อต้านเราจะสั่นในความกลัว! ฉันโดยตัวฉันเอง จะยกกิโยตินเพื่อทำให้พวกเราเป็นที่ยำเกรง!」

ขุนนางขั้นสูงมีหน้าตาที่สงสัยในตาของพวกเขา แต่ขุนนางอายุน้อยฟังอย่างตั้งใจ ถ้าคุณพูดเกี่ยวกับการเป็นขุนนาง พวกเขาเป็นพวกที่จะรู้สึกไม่ดีถ้าพวกเขาก้มหัวให้ขุนนางที่ระดับต่ำกว่าในประเทศเดียวกัน ขุนนางที่มีที่ดินจะคิดเกี่ยวกับความสนใจและความรับผิดชอบของตัวเอง แต่ขุนนางอายุน้อยที่ไม่มีที่ดิน การพูดของอเล็กซานโดรนั้นเต็มไปด้วยความรักชาติ

「แต่ ฉันไม่มีแผนจะเคลื่อนไหวชาวนาเพื่อเป็นโล่เนื้อ สำหรับความเจริญรุ่งเรื่องของอาณาจักรของเรา เขาต้องการคนที่ฝึกมาอย่างสูงและมีความสามารถ ที่จะนำทัพทหาร จากสิ่งนั้น เราจะเลือกจากหนึ่งในพวกเจ้าเพื่อนำกองทัพนี้ ถ้าเจ้ามีความรู้สึกรักชาติภายในใจของเจ้า ฉันอยากให้เจ้าตอบการเรียกของฉัน」

สายตาของขุนนางเปลี่ยนไป ตำแหน่งในทหารเป็นเหมือนกันกับดวงดาว*

«TLN: ตัวตนที่สูงกว่าเหมือนนายพล»

โดยเฉพาะขุนนางที่จนและระดับต่ำ ตำแหน่งนี้เป็นทางเดียวที่จะขึ้นสูงในโลกของขุนนาง

「สุดท้ายนี้ เพราะความรบกวนที่ไม่น่าพึงพอใจเมื่อวันก่อน มันยากสำหรับฉัน แต่ฉันจะปลดระวางองครักษ์อาณาจักร ฉันจะไม่อนุญาตการเคลื่อนไหวของกองทหารใดๆ ที่จะทำให้ความแข็งแกร่งทั้งมวลของอาณาจักรด้อยลงไป ดังนั้น ฉันจะจัดระเบียบและวางตำแหน่งกลุ่มทหารรับจ้าง ที่ระงับการกบฏให้เป็นทหารปรกติของเรา นอกจากนั้น ฉันจะมอบตำแหน่งขุนนางให้คนที่แสดงความสามารถให้ฉันเห็นในการต่อสู้ครั้งนี้ โดยเฉพาะผู้บัญชาการ」

จากทหารรับจ้างสู่ทหารธรรมดา ไพร่ที่ได้รับตำแหน่งขุนนาง อย่างที่คาด ขุนนางได้ประท้วงและปรารถนาให้อเล็กซานโดรคิดมันใหม่

「ฉันต่างไปจากราชาองค์ก่อน ฉันจะไม่วางสันติสุข และความสามัคคี เป็นความสำคัญที่สูงสุดของเรา! เราไม่อยากจะสู้สงครามที่ไม่จำเป็น แต่ฉันจะสังหารทุกคนที่กล้าจะรบกวนความเจริญรุ่งเรืองของอาณาจักรเรา แม้แต่สิ่งนั้นจะสร้างความวุ่นวายระหว่างทาง」

เสียงของขุนนางเงียบลง ทุกคนที่ได้ยินการพูดนี้รู้สึกว่ายุคใหม่กำลังมา และ ยุคใหม่นั้น ไม่ใช่ยุคที่อ่อนโยน

「สำหรับตอนนี้ พวกนายจะอยู่ในโรงแรมนี้ ดังนั้นในเวลาที่องค์ชาย……พระองค์เรียก นายจะมาถึงได้ไวกว่า」

สีหน้าของอีไลได้สดใส ปีกแห่งรุ่งอรุณได้เป็นทหารธรรมดา และผู้บัญชาการสูงสุดจะได้รับตำแหน่งสูง

เขามีทักษะ ไม่มีเหตุผลที่จะไม่มอบตำแหน่งขุนนางให้เขา

「เพราะชั้นมีกลุ่มของชั้น ชั้นจะไปที่ศาลาต้มสุก」

「นายถูกจำได้โดยพระองค์เป็นสิ่งดี ครั้งต่อไปที่เราเจอกัน เราจะสามารถเรียกกันด้วยชื่อตระกูลของเรา」

ด้วยการยกเลิกปีกแห่งรุ่งอรุณ ผมได้ส่วนแบ่งของผมขึ้นอยู่กับตำแหน่งของผม และเป็นอีกครั้งที่ไม่มีงาน

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

「ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายได้ตำแหน่งนั้น」

ขณะที่ผมมาถึงศาลาต้มสุก มาเรียและเมลิสซ่ากระโดดใส่ผม เมื่อผมกลับไปที่ห้องซีเลียเกาะผมเหมือนดังโกะ…… ข้างในผมเห็นคาร์ล่าและนนน่าถอดเสื้อผ้ากัน พวกเธออยู่ระหว่างทำมันเหรอ?

「ชั้นขอโทษที่ทิ้งพวกเธอไว้ แต่ยูริ*มันไม่สร้างสรรค์นะรู้มั้ย」

«TLN: เลสเบี้ยนและเกย์»

「ผิด」「นายผิดแล้ว!!」

เมื่อผมดูอีกครั้ง พวกเธอฉีกเสื้อกัน และก็มีรอยช้ำบนตัวพวกเธอด้วย ทำยูริมันเหมือนต่อสู้เหรอ?

「แล้ว เหตุผลคืออะไรล่ะ?」

「ผู้หญิงคนนี้กินขนมปังของหนู」「เธอฉีกเสื้อชั้น」

เข้าใจแล้ว ยังไงมันก็เป็นเหตุผลโง่ๆ ตั้งแต่ทีแรก พวกเธอแค่ไม่ลงรอยกัน

「พอแล้ว พวกเธอเป็นผู้หญิงของใคร?」

「ของเอเกอร์」

「พวกเราเป็นผู้หญิงของท่าน」

「คนที่สร้างความบาดเจ็บให้ผู้หญิงของชั้นจะถูกลงโทษ」

ผมดึงมือของคาร์ล่าไปอีกห้องหนึ่ง

「อ๊าน♪ อย่าลงโทษชั้นเลย」

「ไม่……ทำไมแค่คาร์ล่า……」

คาร์ล่าจับแขนผมด้วยความยินดี ระหว่างที่นนน่าจ้องในความอิจฉาและหน้าบึ้งใส่เรา การจินตนาการของพวกเธอนั้นไม่ผิด; นี่เป็นการลงโทษจริงๆ หลังจากที่ผมปิดประตู ผมวางคาร์ล่าไปที่เตียง

「เฮะเฮะ เพราะทั้งหมด นายยังชอบชั้นมากกว่าวัวนมนั้นใช่มั้ย? ผู้หญิงคนนั้นมีแค่หน้าอกใหญ่และไม่มีอย่างอื่น……」

「เงียบน่า」

「…เอ๋?」

คาร์ล่าตกใจกับเสียงที่เข้มงวดของผม; เธอคิดว่าผมจะทำเรื่องหวานกับเธอเหรอ?

「ฟังนะ นนน่าเป็นผู้หญิงของชั้น ชั้นจะลงโทษทุกคนที่ทำเธอเจ็บ」

「ไม่ นั่นเพราะผู้หญิงคนนั้น!」

ผมไม่พูดอะไรอีกและฉีกกางเกงในเธอ ผมจับช่องคลอดเธอด้วยมือผมที่ยาไปด้วยน้ำลาย

「อยากเล่นหยาบๆเหรอ? ชั้นไม่ถือนะรู้มั้ย~ ….เฮ้ เดี๋ยว! นั่นผิดที่!?」

ผมใส่นิ้วเข้าไปในรูหลังเธอ ผมใส่เข้าไปสองนิ้ว และหน้าคาร์ล่าเริ่มบิดเบี้ยว หลังจากนั้น ผมนำเอ็นผมออกมาและเล็งไปที่รูหลังเธอ

「เดี๋ยว! อย่างน้อยให้ชั้นเตรียมตัวมากกว่านี้! มันไม่ดีไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนนะ!!」

「ชั้นพูดว่า……นี่เป็นการลงโทษ!」

ผมแหวกตูดเธอด้วยสองมือ จากนั้นแทงเอ็นเข้าไปในรูหลังเธอภายในทีเดียว เพราะผมใส่เอ็นผมเข้าไปโดยไม่มีการเล้าโลม เธอกรีดร้องขณะที่เธองอหลังเธอเหมือนกุ้ง

「มันเจ็—บ!! มันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้! นายจะฉีกมันนนน!!」

「มันเป็นยังไง? เธอจะสำนึกรึยัง?」

「ชั้นจะตาย ยกโทษให้ชั้นด้วยยย ฮฮฮฮฮิ้」

ผมแข็งใจและลงโทษคาร์ล่า เหงื่อเย็นไหลลงมาเพราะในที่สุดผมก็ได้ดึงเอ็นผมออก ซักพักเธอก็ล้มลงไปที่พื้น และคุกเข่าคำนับผมและร้องอยู่บนเตียง จากนั้นเธอยืนขึ้นอย่างไม่มั่นคง เธอเช็ดก้นเธอด้วยผ้าเช็ดตัวจากนั้นมีเลือดอยู่บนมัน มันดูเหมือนรูหลังเธอฉีกจากการสอดใส่

「พอแล้ว พักผ่อนก่อนวันนี้ หลังจากนั้นทาแผลด้วยยาด้วย」

「ค่ะ……」

ผมเห็นคาร์ล่าเดินออกไปด้วยการเดินที่ไม่มั่นคงระหว่างที่ถือผ้าเช็ดตัวที่เปียก เพราะเราไม่ได้เตรียมอะไรเลย ห้องนั้นได้สกปรก หลังจากนี้น ถ้าผมอยากจะทำนี่กับนนน่า มันจะทำให้เธอน่าสมเพช หลังจากนั้น ผมจับนนน่าและโยนเธอขึ้นบนเตียง เพราะเธอได้ยินการกรีดร้องของคาร์ล่าและเห็นหน้าที่มีน้ำตาของเธอ นนน่าได้กลัว

แต่ ผมต้องไม่ผ่อนผันมันแค่คนเดียว ผมไม่สามารถเห็นผู้หญิงของผมได้รับบาดเจ็บ ผมต้องมอบบทเรียนให้พวกเธออย่างมั่นคง หลังจากที่ผมได้ฟังข้ออ้างทั้งหมดของนนน่า ผมฉีกชั้นในของเธอและให้เธอคุกเข่าสี่ขา รูหลังของเธอได้ปิดอย่างแน่น และผมพูดได้ว่าก้นเธออวบ

「นนน่า เธอได้เคยลองทางตูดรึยัง」

「ไม-ไม่เคยลองมันเลย ดังนั้น ได้โปรดยกโทษให้ชั้น……มันจะเป็นไปไม่ได้ถ้ามันอุปกรณ์ที่ใหญ่ของท่าน」

หืมม อย่างที่คาดถ้าคุณบังคับใส่มันเข้าไปเป็นครั้งแรก มันอาจจะไม่มีวันฟื้น แม้ว่าผมไม่อยากให้เธอบาดเจ็บเมื่อผมลงโทษเธอ

「อยู่นิ่งๆ……」

ก่อนอื่นทำให้มันใหญ่ขึ้นด้วยนิ้วของผม ก่อนอื่นจะใส่นิ้วก้อยเข้าไป

「อออออุ……หนูโอเค」

นิ้วโป้ง

「กกุห์!……ค่อนข้างโอเค」

สองนิ้ว

「มันแน่นเกินไป! ได้โปรดอย่าขยับบบ」

3 นิ้ว

「ฮฮฮฮฮิ้!! มันเป็นไปไม่ได้ ท่านจะฉีกมันนนน!!」

เอ็นผม

「ไมมมม่!! มันจะฉีกรูหลังของหนู! มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ ไมมม่……กย้าาา!!」

แม้ว่านนน่าจะกรีดร้อง ดูเหมือนการเตรียมการจะค่อนข้างมีผล

「โอออออออ้…..ก้นของหนู ก้น……ก้นของหนูจะฉีกกกก……」

เมื่อผมได้ยินเสียงเปิดประตู ผมเห็นเมลิสซ่ามาพร้อมถังน้ำร้อนกับผ้าเช็ดตัว มันคือเมลิสซ่าแต่ด้วยเสียงที่กังวล

「คาร์ล่าโอเคมั้ย?」

「ใช่ แต่เธอเลือดไหล ดังนั้นน้องบอกเธอให้ทามันด้วยครีม」

ผมขอบคุณที่เมลิสซ่าช่วยผมตลอดแบบนี้ ขณะที่มาเรีย เธอไม่เก่งกับปัญหาแบบนี้

「ได้โปรดยกโทษให้เธอ เห็นมั้ย ตาของเธอได้ขาวหมดแล้ว และผิวของเธอซีดด้วย ถ้าพี่ทำต่อไปแบบนี้ พี่จะทำเธอบาดเจ็บจริงๆ」

นนน่าล้มลงเพื่อคุกเข่าคำนับระหว่างที่เอ็นผมยังอยู่ในรูหลังของเธอ เธอไม่สามารถทนมันได้อีก 10 นาที เพราะผมน้ำแตกไม่ได้ ผมดึงเอ็นผมออก หลังจากที่ผมดึงเอ็นผมออก ผมเห็นรูที่เปิดค้างในรูหลังเธอ

「อุอาาาา……อ๊า!? ใคร? ได้โปรด…!」

นนน่าอยากได้บางอย่างอย่างสิ้นหวัง ผมไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร แต่มันดูเหมือนเมลิสซ่ารู้

「อ้า นี่มันไม่ดีเลย เอเกอร์-ซัง หูของพี่ได้โปรด」

เมลิสซ่าถือถังและผ้าเช็ดตัวขณะที่นนน่าขยับ แม้เว่าไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ความเสน่หาของชายไม่สามารถถูกเห็น ได้ยิน หรือหลอมระลาย นนน่าที่เหนื่อยอย่างสมบูรณ์ได้ถูกช่วยโดยเมลิสซ่าให้ออกไปจากห้อง และผมเป็นคนเดียวที่ถูกปล่อยให้อยู่ในห้องด้วยการแข็ง แม้ผมเรียกมันว่ากาลงโทษ มันเป็นเพียงแค่การจะมีเซ็กส์กับผู้กระทำความผิดในตูดของเธอและแตกข้างใน แม้ผมได้แตกไปแล้ว ผมหลับไม่ได้เลยซักนิด

「มาเรียและซีเลียมานี้ ชั้นจะมอบความรักให้เธอหน่อย」

「……ด-ได้โปรดเมตตาด้วย……」

「หนูจะทนไม่ว่าเอเกอร์-ซามะจะทำอะไร! แม้ว่าท่านจะอยากทำลายตัวของหนู หนูจะไม่บ่นเลยซักนิด!」

ผมจะรอเมลิสซ่า ที่ทำให้นนน่านอนอยู่ เพื่อที่จะทำให้พวกเธอผ่อนคลายกว่านี้อีกหน่อย หลังจากนั้น การกระทำความรักกับพวกเธอ 3 คนมันเชื่อฟังขึ้นนิดหน่อย ในระหว่างที่ทำมัน เมลิสซ่าได้พูดบางอย่าง

「พี่รู้มั้ย แม้ว่านนน่าได้ฉีกและรักษาด้วยครีมได้ มันงดงาม มันควรจะเจ็บแต่……เธอมีหน้าที่น่ายินดี」

ไม่ใช่แค่คาร์ล่า แต่นนน่าได้หลงไปจากทางที่ถูกต้อง หลังจากนั้น นนน่าและคาร์ล่าได้พาผ้าเช็ดตัวเข้ามาเพื่อกัด เพื่อให้พวกเธอไม่กรีดร้องในความเจ็บปวดซักพัก พวกเธอทั้งสองคนจะไม่ทะเลาะกันอีกต่อไป

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

เช้าวันต่อมา

「งั้นนั่นทำไมทหารรับจากเข้าและออกเมืองได้」

นนน่าพยักหน้าเห็นด้วยระหว่างที่เธอลอยก้นเธอนิดหน่อย

「ในเวลานั้น ชั้นคิดว่าบางอย่างจะเกิดขึ้น แล้วก็เอเกอร์ไม่ได้พูดอะไรเลย」

คาร์ล่าพูดต่อ เธอก็ลอยก้นเธอนิดหน่อยด้วย

「ขอโทษ เราได้เคลื่อนไหวทันทีหลังจากที่ข่าวของราชาตาย」

เมลิสซ่าและมาเรียนำอาหารและสาเกมา

「ชั้นไม่มีกำหนดการซักพัก ชั้นไม่มีพวกพ้องซักพักตอนนี้ มากินและดื่มเยอะๆกันเถอะ」

พูดจากใจแล้ว ขณะที่เราได้ถูกมอบแค่อาหารกระป๋องและอาหารเรียบๆ สำหรับสองอาทิตย์ที่ผ่านมาในวังราชวงศ์ ทั้งซีเลียและผมเป็นคนที่คิดถึงการกินอาหารดีๆมากที่สุด หลังๆ ผมได้เล่นไปทั่วกับซีเลียบ่อยเกินไปนิดหน่อย เละเพื่อที่จะหยุดพวกเธอจากการอิจฉา ทั้งมาเรียและเมลิสซ่าได้ถูกโอบกอดโดยผม นนน่าและคาร์ล่า รู้สึกไม่พอใจกับการปวดก้น อย่างที่คาด มันมากเกินไป แต่เพราะการลงโทษของผม พวกเธอไม่พยายามที่จะสูกันอีกครั้ง ทั้งสองคนป้อนผมด้วยอาหารที่อร่อย และสาเกได้มาอยู่เสมอด้วยการดื่มปากต่อปาก

ขณะที่พวกเธอดื่มสาเก เหล่าเลดี้ดูเหมือนจะตรงไปตรงมามากขึ้น

เพิ่มเติมจากบนสาเก เมลิสซ่าได้เริ่มเต้นตรงกลางของห้องเป็นสิ่งบรรเทิงข้างเคียง มันไม่ใช่การเต้นปรกติ มันเป็นการเต้นที่เน้นตัวที่เซ็กซี่ของเธอมากที่สุด นอกจากการเต้น เธอถอดเสื้อที่บางอยู่แล้วของเธอออกทีละชิ้น การเต้นนี้จะล่อชายทุกคน แม้ว่าเธอเกือบจะเปลือย เธอยังปิดตัวของเธอด้วยมือ โต๊ะและเก้าอี้

แม้ว่าเธอล่อผม ผมจะไม่โจมตีเธอระหว่าที่เธอเต้นอยู่ มันจะเป็นการทำลายความสุข เพิ่มเติมจากนั้น ผมยังมีเลดี้ทั้งหลายอยู่เป็นเพื่อน แม้แต่มาเลียก็ได้เข้าร่วมการเต้นลามก แม้ว่าเธอไม่เก่งเท่าเมลิสซ่า เธอมีเพียงแค่หน้าอกเล็กของเธอที่จะเก็บความเศร้าโศกของเธอออกไป

「อึนน! ซีเลีย??」

ระหว่างที่ผมนั่งลงบนโซฟาด้วยผ้าห่ม ท่อนบนของซีเลียเข้ามาในผ้าห่ม หลังจากนั้นผมรู้สึกว่าของของผมได้ถูกนำออกมาจากกางเกง และจากนั้นวางเข้าไปบนปากเล็กๆของเธอ และผมรู้สึกถึงลิ้นของเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอายเมื่อเธอทำต่อหน้าคนอื่นหรือไม่ เพราะเธอไม่เคยออกมาจากผ้าห่ม มันดูเหมือนว่าซีเลยไม่ได้มีเพียงแค่พรสวรรค์ในการต่อสู้ แต่เธอยังมีพรสวรรค์ในเรื่องอื่นด้วย แม้ว่าเลดี้คนอื่นได้สังเกตุว่าซีเลียดูดผม เพราะผลของสาเก พวกเธอแค่บ่นเท่านั้น

ผมได้ถูกมอบความบันเทิงโดยการเต้นเปลือยกายของคนสวย มากกว่านั้น สาเกได้ถูกเสิร์ฟโดยคนสวยด้วย สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด ความใคร่ของผมได้ถูกดูดอย่างเชื่อฟังโดยสาวคนกล้าตัวน้อย นี่คือสิ่งมึนเมาจริงๆ ผมสงสัยว่ามีขุนนางกี่คนที่สามารถทำบางอย่างแบบนี้ได้ ไม่นาน เมลิสซ่าและมาเรียได้เหนื่อยจากการเต้น นนน่าและคาร์ล่าได้หลับจากความเมา ซีเลียได้นอนอย่างพอใจด้วยความอิ่มเต็มท้อง

ผมหวังว่าราชาจะไม่ติดต่อผมเร็วเกินไป

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

「เอเกอร์-โดโนะ อยู่ที่นี่มั้ย?」

ผู้ส่งสาส์นจากวังราชวงศ์ได้มาข้างหน้าห้องเรา ผมออกมาพร้อมกับกลิ่นของผู้หญิงอยู่ทั้งตัวของผม

「ผมมาเพื่อบอกให้ท่านรู้ว่า พระองค์อเล็กซานโดรที่หนึ่งได้อัญเชิญท่านไปที่วังราชวงศ์! เตรียมตัวท่านด้วย!」

「ชั้นได้รับคำสั่งจากพระองค์」

เมื่อผมกลับไปที่ห้องเรา ยกเว้นซีเลีย ทุกคนได้ตกตะลึง

พอมาคิดดูแล้ว พวกเธอไม่เคยรู้เรื่องภายหลังจากคำวิจารณ์ของราชา

「พอมาคิดว่าท่านได้ถูกอัญเชิญจากพระองค์ด้วยตัวเอง……อะไรกันที่พวกเขาต้องการจากท่าน?!」

คนที่กังวลที่สุดคือนนน่า มีเพียงเธอที่รู้ว่ามันแปลกขนาดได้ที่ได้ถูกอัญเชิญตรงๆจากราชา

「อย่าบอกนะว่าท่านไปทำอะไรกับลูกสาวหรือภรรยาของราชา?!」

เมื่อผมยังพยายามจะใส่เสื้อผ้าผม ผมตีก้นของนนน่า เธอร้อง “อุโออออ้” และจับก้นของเธอในความเจ็บปวด

「เขามาพร้อมกับคนสองคนได้ ถ้างั้น ผมขอตัวครับ」

ในท้ายที่สุด ผู้ส่งสาส์นได้ทิ้งสาส์นระเบิดลูกนี้และจากไป

ซักพักหนึ่ง เหล่าเลดี้ได้มองหน้ากัน ซีเลียได้ขยับมาข้างผมทันที จนถึงตอนนี้เธอได้สู้ข้างผมตลอด อีกครั้ง แต่สำหรับซีเลีย ด้วยตัวที่เด็กของเธอ เธออาจจะไม่ถูกพิจารนาว่าเป็นผู้ติดตามของผม ถ้างั้น อีกคนนอกจากผมควรจะดูเหมือนเลดี้ที่เป็นทางการ และสำหรับเมลิสซ่า เธอได้ถอยไป และมีแต่มาเรีย คาร์ล่า และนนน่าได้จ้องกัน

การลงโทษของเมื่อวานทำให้พวกเธอไม่สู้กันทันที แต่ ผมได้ตัดสินใจคู่หูของผมแล้ว

「นนน่า เป็นเธอได้มั้ย」

ระหว่างที่นนน่ายิ้มทันที คาร์ล่าและมาเรียคิ้วขมวด

「ทั้งหมดเพราะซีเลียและชั้นไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับมารยาท ถ้านนน่าอยู่ที่นั่น มันไม่ควรจะมีปัญหา」

ผมคิดว่าผมได้จ้องพวกเธอเหมือนราชาในพิธีแต่งตั้งราชา

「ได้ค่ะ! โปรดปล่อยมันให้หนู」

สำหรับคาร์ล่าและมาเรียที่หน้ามุ่ย บางทีผมจะพาเธอไปเดททั้งวัน นนน่าเลือกเสื้อที่สวยที่สุดของเธอข้างในห้อง หลังจากที่เธอได้เลือกชุดที่สง่างามแต่ยังกล้าหาญ เธอยืนขึ้นข้างผม แต่ ชุดของซีเลียและผมยังเหมือนชุดของนักเดินทางปรกติ

「แม้ว่ามันไม่สุภาพสำหรับชนชั้นกลางแต่……」

「ยังไงซะ เค้าเป็นคนรู้จักชั้น เค้าจะไม่ถือเรื่องอย่างเสื้อผ้าชั้นหรอก」

นนน่าที่ตกใจได้หันหน้าหาผม

「อย่างที่คาด ท่านทำอะไรบางอย่าง!」

「ผิดแล้ว!」

แม้ผมอยากจะตีก้นเธอ อย่างที่คาดว่าชุดของเธอจะเปื้อนเลือด ดังนั้นผมจะห้ามปรามตัวเองไว้ก่อนตอนนี้ โดยการชำเลืองมอง มันดูเหมือนเธอได้งดงามด้วยเอวที่บางของเธอ แต่ในความเป็นจริง มันเพื่อการปกป้องก้อนเธอจากการโดนตี ขณะที่เราได้เข้ามาข้างในวังราชวงศ์ ผู้ดูและได้นำเราไปที่ข้างราชา พวกเขาได้ซ่อมแซมวังราชวงศ์อย่างหนัก ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้เลยซักนิด ซีเลียได้พูดว่า “ช่างเสียดายของ” ให้กับพรมที่เปลี่ยนไปแล้ว ที่ก่อนหน้าที่ถูกเลอะไปด้วยแอ่งของเลือด มีเพียงกำแพงที่มีรอยดาบที่ซ่อมแซมอย่างเรียบง่าย ดูเหมือนมันถูกฉาบด้วยปูนขาว หลังจากที่ได้รอในห้องรอ ผมได้ถูกอนุญาตให้เข้าไป เมื่อผมอยากจะเห็นนนน่าตกใจ ปรกติแล้วผมต้องรออีก และไม่จำเป็นต้องเทียบมันกับสหพันธรัฐโอลก้า

「เจ้าได้มา เอเกอร์」

สีหน้าของอเล็กซานโดรที่หนึ่งได้ดีขึ้นเมื่อต้อนรับผม มันดูเหมือนผู้คนรอบข้างราชาได้เข้มงวด แต่ตัวราชาเองไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องแบบนั้น

「ไม่พบกันนานนะครับ พระองค์」

นนน่าและซีเลียได้คุกเข่าข้างผม นี่เป็นมารยาทที่ถูกต้องจริงๆเหรอ?

「อุมุ จนถึงเมื่อกี้นี้ ขุนนางอายุน้อยทำแค่เพียงชื่นชมฉันโดยไม่มีเนื้อหาจริง ช่างเป็นการใช้เวลาที่เปล่าประโยชน์เสียจริง」

ขณะที่เขามาใกล้ผม เขามอบสัญญานให้ผม

「ฉันอยากได้ยินการรายงานโดยละเอียดจากนาย แต่ฉันไม่มีเวลาเพราะการสนทนาที่โง่เขลาที่ฉันต้องเข้าร่วมเหล่านั้น แม่ว่าฉันพูดมันอย่างเรียบง่ายกับเจ้า มันไม่ได้หมายความว่าฉันได้ดูถูกเจ้า」

「ผมทราบ」

「ไม่เพียงแต่เจ้าได้เข้ามาในวังราชวศ์ที่ได้ถูกยึดครองโดยทหารกบฏ เจ้าสังหารดยุคอัลเลนด้วยเช่นกัน! ไม่เพียงแต่ฉันจะมอบตำแหน่งขุนนางให้คุณงามความดีนี้ ฉันจะแต่งตั้งเจ้าในเป็นผู้บัญชาการด้วย」

นนน่าตกใจ เข้าอาจจะได้ยินเรื่องนี้มาจากอีไล

「ขอบพระคุณครับ」

「เมื่อเราพูดโดยไม่มีคำเยินยอทุกอย่างมันรวดเร็วขึ้นอย่างแน่นอน เกี่ยวกับค้าจ้างของเจ้า คนอื่นจะให้ข้อมูลเจ้าเกี่ยวกับมัน」

ราชาจะไม่คุยรายระเอียดเล็กๆ นั่นเป็นหน้าที่ของข้าราชการทางการเงิน

「เจ้าไม่มีบ้านในโกลเดนเนีย ใช่ไหม? หลังจากที่เจ้าได้เหรียญ เจ้าสามารถซื้อบ้านในเมืองหลวงราชวงศ์ได้」

หลังจากนั้น ตาของราชาไปที่นนน่า

「ฉันได้ยินมันมาจากอีไล เจ้าเป็นนักรักสตรีรายใหญ่ สตรีนางนั้นเป็นหนึ่งในของเจ้าด้วยใช่ไหม? มันไม่ดีที่จะถูกล้อมโดยเลดี้มากมาย เพียงแต่ซื้อบ้านและลงหลักปักฐานพวกนางซะ」

ราชายืนขึ้นและเข้ามาหาผม

「จำไว้ว่าฉันพึ่งพาเจ้า ดั้งเดิมแล้ว ฉันอยากจะมอบแผ่นดินที่หนึ่งให้เจ้า แต่ในตอนนี้ ฉันไม่มีแผ่นดินจะมอบให้เจ้า อย่างไรก็ตาม ฉันจะได้แผ่นดินมากขึ้นในอนาคต รอจนกว่าเวลานั้นจะมาถึง」

หลังจากที่คำนับเบาๆ ผมรับรางวัลจากผู้รับใช้

「ผู้ที่ได้ตำแหน่งอัศวินจะได้รับดาบและชุดเกราะ ฉันไม่รู้ว่าดาบจะเป็นที่ต้องการไหม แต่ฉันเดาว่าเจ้าจะต้องการเกราะที่ดีกว่า แต่ อย่าคิดเกี่ยวกับรางวัลของฉันมากเกินไป ฉันไม่ต้องการให้เจ้าทั้งหมดให้เกียรติรางวัลของฉัน แต่ฉันอยากให้เจ้าทำงานให้หนักในสนาบรบ ด้วยเหตุผลนั้น ถ้าเจ้าต้องการมัน โปรดใช้มันให้เต็มที่!」

หลังจากนั้น จะมีพิธีอื่นอีก แต่มันไม่สำคัญสำหรับผม

「หลังจากที่เจ้าได้ต่ำแหน่งอัศวิน เจ้าจะต้องการชื่อตระกูล เลือกชื่อหนึ่ง」

หลังจากที่ผมได้ยินอย่างนั้น ผมคิดเกี่ยวกับสองชื่อโดยเฉพาะ มันคือชื่อตระกูลของลูซี่และนนน่า อย่างที่คาดใช้ชื่อตระกูลของคนทรยศสหพันธรัฐนั้นไม่ดี นอกจากนั้น ความเป็นอยู่ของนนน่าจะถูกเปิดเผย

และ มันไม่ดีที่จะใช้ชื่อสกุลของลูซี่ เมื่อเวลาที่ผมสามารถได้เธอมา ผมสามารถเรียกมันเป็นชื่อผมได้อย่างภาคภูมิใจ

ถ้างั้น……

「ผมเลือกฮาร์ดเลตต์」 นานมาแล้ว ผมได้ยินมอนสเตอร์ตัวหนึ่งในเมืองโลเรล ผมชอบความแตกต่างของชื่อนี้

「เฮ๋ห์ ท่านใช้ชื่อหมาป่า*เป็นชื่อของท่าน……มันเป็นชื่อที่ฉูดฉาด แต่มันอาจจะเหมาะกับท่านมาก」

«TLN: หมาป่า ภาษาญี่ปุ่นคือโอกามิ ookami ซึ่งสามารถแปลได้ว่าทั้งหมาป่าและเจ้าชู้»

ราชานำดาบและวางใบมึดลงบนไหล่ผม ผมตอบนนน่าที่พึมพำอยู่ข้างหลังผม แม้ว่าราชาจะได้ยินเสียงของนนน่า มันดูเหมือนว่าเขาจะไม่ถือมัน หลังจากที่ผมเสร็จจากพิธี เราออกมาจากวังราชวงศ์ เพราะราชายังจำซีเลียได้ เธอได้ถูกมอบดาบเหล็ก

「อุฟุ………อุฟุฟุ………ตระกูลฮาร์ดเลตต์……อย่างน้อยท่านก็ได้เป็นขุนนาง! แม้ว่ามันแค่ครึ่งขุนนาง!」

บนทางกลับ นนน่าอยู่ในกำลังใจที่สูง แม้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่คิดเยอะเกี่ยวกับรางวัลและจำนวนเงินเดือน มันแปลกที่จะคิดว่าเธอมีความสุขขนาดนี้ เพราะตระกูลของอัศวินจะถูกปฏิบัติอย่างครึ่งขุนนาง

「นี่เป็นก้าวแรกของเรา ราชาได้ให้สัญญาไว้แล้วว่าเราจะได้ส่วนหนึ่งของแผนดิน และท่านเป็นลอร์ดศักดินาได้」

แต่ จู่ๆเธอก็ได้ขมวดคิ้ว เธอหันไปและแยกนิ้วของเธอออกเพื่อจับก้นของเธอ

「และจากนั้น หนูแต่งงานกับเอเกอร์-ซามะได้และให้กำเนิดทายาทของท่านได้ ♪」

ด้วยเหตุผลบางอย่าง การหลงผิดของเธอได้กว้างขึ้น ยังไงซะ ผมจะไม่ทำลายฝันที่มีความสุขของเธอ นนน่าเดินเหมือนเธอเต้นอยู่ระหว่างที่เธอดึงผมไปที่โรงแรม อย่างไรก็ตาม กล่องรางวัลนี้หนักจริงๆ

ผมได้ถูกบอกว่าพวกมันจะถูกส่งให้ผมในวันหลัง แต่ผมได้กังวลว่ามันจะมีความผิดพลาด

ถ้าชวาร์ซอยู่ที่นี่…

เมื่อผมได้มาถึงที่โรงแรม ทุกคนได้ตกใจ อันเดรด้วย มันหายากที่ชนชั้นกลางจะถูกเปลี่ยนเป็นขุนนาง วิธีที่อันเดรพูดกับผมก็เปลี่ยนไปด้วย

「แม้ว่าผมไม่เคยได้ยินถึงเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน……ไม่ ในความเป็นจริง ผมไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยครับ」

「หยุดเลย มันไม่ได้หมายถึงว่าชั้นเปลี่ยนไปด้วย แค่คุยกับชั้นเหมือนเดิม แต่ เพราะชั้นจะซื้อบ้านด้วยรางวัลของชั้น ชั้นจะออกจากโรงแรมในไม่นาน」

「นั่นจริงชั้นเดาว่า แต่นี่มันโอเคแล้วเหรอ? มันไม่แปลกเมื่อขุนนางมีเมียน้อยหลายคน ใช่มั้ย? แต่แค่จากความสงสัยนะ ใครที่นายจะเลือกเป็นเมียที่ไม่ได้แต่งคนโปรดล่ะ?」

อันเดรทิ้งระเบิดใส่เหล่าสาวๆ ผมมั่นใจว่าพวกเธอจะไม่ทิ้งเรื่องนี้ในตอนนี้…

รางวัล: 1000 เหรียญทอง

งบประมาณตระกูลอัศวิน: 50 เหรียญทองต่อปี

เงินเดือน: 30 เหรียญทองต่อปี

ผมได้แบกกล่องที่เต็มไปด้วย 1000 เหรียญทอง……มันสมควรจะหนัก แต่……เมื่อผมเห็นผูเขาของเหรียญทอง มันสดชื่นจริงๆ แต่ เมื่อผมได้กลับมาที่ห้องของผม ผมได้ทึ่งกับเมลิสซ่า

「นี่มันน่าทึ่ง น้องตกใจเมื่อพี่ซื้อน้องด้วย 100 เหรียญทองเงินสด แต่นี่มันมากกว่านั้นตั้ง 10 เท่า」

「พี่อยากได้บ้านดีๆ ถ้ามันเป็นไปได้หลังที่มันมีห้องน้ำ」

「อ๊ะ! น้องด้วย! ดื่มสาเกในห้องน้ำ～ ไม่ใช่ว่ามันเป็นที่ที่ดีที่สุดที่จะจีบกันทั้งวันในนั้นเหรอ?」

เมลิสซ่าและผมพูดกันเกี่ยวกับบ้านหลังใหม่ มีความตึงเครียดที่แปลกประหลาดนี้ระหว่างผู้หญิงสามคน ซีเลียได้จ้องมองดาบเล่มใหม่ของเธอ สงครามได้จบ และเวลาที่สงบสุขมากขึ้นได้เข้ามาใกล้

—————————————————————

ชื่อ: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์

สถานะ: ขุนนางอัศวินของโกลเดนเนีย; สังกัดกองกำลังของอาณาจักร

80 เหรียญทองต่อปี

เงิน: 1090 เหรียญทอง (ไม่รวมเหรียญเงิน)

(แม้ว่าเงินไม่ถูกใช้สำหรับค่าเดินทาง หรือสำหรับจากค่าสิ่งของต่างๆ มันยังอาจจะลดโดยไม่ได้รับอนุญาติ นี่เป็นแค่การประมาณ)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), บัลดิชใหญ่ (หอก)

อุปกรณ์: เหล็กคุณภาพเหนือกว่า (เกราะเหล็ก), ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)

พวกพ้อง: ชวาร์ซ (ม้า), ซีเลีย (ผู้ติดตาม), นนน่า อีเล็คตร้า (บ้ากาม), เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า (บ้ากาม)

จำนวนคู่นอน: 28

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่