ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 38 คนที่จากไปและคนที่มา - novel-lucky

38 คนที่จากไปและคนที่มา

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

แสงอาทิตย์ฤดูร้อนได้ส่องสว่างอย่างเข้มข้น เดินแค่ระยะนิดเดียวได้มีเงื่อวิ่งผ่านทั้งตัวผม เด็กรอบๆผมนั้นเล่นไปทั่วอยู่ในความร้อน โดยไม่เช็ดเหงื่อที่หยดเหมือนน้ำตก สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของโดโรเธียมีสภาพความเป็นอยู่ที่แย่เหมือนเคย แต่มันเต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง

「งั้น ชั้นจะหวังพึ่งเธอในการดูแลเด็กคนนี้นะ」

「จ้ะ แน่นอนว่าชั้นจะดูแลเธอด้วยความรัก」

「ดั้งเดิมแล้ว ชั้นจะให้เธอโตที่ที่ของชั้น แต่ชั้นมีสถานการณ์น่ะ ชั้นปล่อยเธอไว้กับชั้นไม่ได้」

บ้านผมเป็นบ้านของคนรับใช้ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของโดโรเธีย ผมมอบโรสให้โดโรเธียโดยตรง

「มันเป็นเด็กจากการประกาศเมื่อไม่นานของราชาใช่มั้ย? ปล่อยให้ชั้นเลย ชั้นจะทำให้เธอโตเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพ」

ผมจะระวังไม่ให้เธอโตขึ้นในที่ของอีริชด้วย

ถ้าผมพาเธอไปงั้นมันจะชวนความเข้าใจผิดที่ไม่ต้องการจากราชา มันจะไม่เป็นผลที่ดีกับผมหรือโรสถ้าให้พูดอย่างน้อย ดังนั้นผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะให้เธอไป นอกจากนั้น ถ้าเราอยู่ด้วยกัน ผมน่าจะบอกเธอให้อุ้มลูกของผมเมื่อในเวลาที่เธอเป็นผู้ใหญ่ด้วย ช่างน่าเสียดาย

ถ้าผมปล่อยมันให้ชนชั้นกลางคนอื่น พวกเขาอาจจะเข้าใจเธอผิดเป็นทาสและขายเธอ และมีความเป็นไปได้ว่าเธอจะตกเป็นเหยื่อของความต้องการทางเพศ สำหรับผมที่ไม่มีเพื่อนเป็นวงกว้าง ในท้ายที่สุดที่นี่เป็นที่ที่ผมไว้ใจมากที่สุด

「ไม่ต้องออมมือกับอาหารและเสื้อผ้านะ」

ผมมอบ 10 เหรียญทองให้โดโรเธีย

「ชั้นจะไม่ปฏิบัติกับเธอต่างไปจากเด็กคนอื่น มันโอเคมั้ยที่ชั้นจะใช้เงินนี้เพื่อทุกคน?」

「แน่นอน」

สำหรับส่วนของคนอื่น ผมหยิบมาอีก 10 ทองแต่โดโรเธอปฏิเสธมัน

「ที่นี่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มันเพียงพอแล้วสำหรับการใช้ชีวิต การเก็บความมั่งคั่งจะเป็นการเชิญชวนโชคร้าย」

ถ้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีเงิน มันไม่มีอะไรประกันว่าคนที่เข้าใจผิดจะไม่าวางแผนเพื่อขโมยมัน สภาพการมีชีวิตอยู่ที่แย่นั้นอาจจะไม่สะดวก แต่มันก็เป็นวิธีที่ดีในการรับมือกับอาชญากรรม

「ถ้านายจะใช้เงิน ชั้นขอให้ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ช่วยในการซ่อมกำแพงตรงนั้นได้มั้ย? มันจะเป็นอันตรายถ้ามันถล่มน่ะ」

ถ้ามันมากแค่นั้นมันจะไม่มีปัญหา มาจัดมันทันทีเลยเถอะ

「แล้วชั้นก็ซาบซึ้งที่จะรับการกุศลของนายด้วย…นายอยากจะอยู่ต่อแล้วกินข้าวกับเด็กๆมั้ย?」

「ไม่ ถ้าชั้นอยู่ที่นี่เด็กๆจะประหม่าน่ะ นอกจากนั้น มีอีกอย่างที่ชั้นอยากจะบอกเธอ」

ผมดึงผู้หญิงที่ซ่อนอยู่ข้างหลังผม

「ชั้นขอให้เธอดูแลผู้หญิงคนนี้ด้วย โทรี่ ได้มั้ย 」

ยืนอยู่ข้างหลังผมคือแคทเธอรีนที่ผมสั้น

「อ่ะร้า…แต่พวกเราเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า」

「โทรี่ไม่มีที่ที่จะกลับไปแล้ว และเธอเป็นคนที่น่าสมเพช แล้วเธอก็คิดเหมือนเด็กคนนี้เป็นลูกเธอเองด้วย เธอยังมีนมแม่ด้วย ดังนั้นมันโอเคถ้าเธอให้โทรี่ดูเด็ก」

จะไม่มีเรื่องที่สะดวกแบบนั้น ผมไม่คิดว่ามันจะถูกเชื่อ แต่แคทเธอรีนแค่ยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไร หน้าของโดโรเธียผ่อนคลายลงอย่างอ่อนโยน

「อ่ะร้า อ่ะร้า ดังนั้นชั้นควรจะให้เธอดูแลเด็กๆเหรอ? จากที่ชั้นเห็น เธอค่อนข้างเป็นเลดี้ขุนนาง แต่การดูแลเด็กๆเป็นงานที่ยากนะ ชั้นต้องสอนเธอค่อนข้างเข้มงวดถ้าอย่างนั้น!」

โดโรเธียเข้าใจทุกอย่าง อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยขออะไรผมเลย

「ขอบคุณ…ชั้นหวังพึ่งเธอนะ」

แคทเธอรีนให้นมลูกระหว่างที่เด็กร้องไห้ โรสดูมีความสุขระหว่างที่กินนมจากหน้าอกเธอและถูกเอาใจโดยแม่ของเธอ

—————————————————————

เมื่อคืน

เมื่อแคทเธอรีนกำลังจะแทงคอของตัวเอง ผมจับมีด มันเป็นเหมือนกันกับนนน่าตอนนั้นด้วย ลูกสาวขุนนางมีนิสัยที่อยากจะตายหรือบางอย่างเหรอไงกัน? เลือดได้พุ่งออกมา แต่มีดปอกผลไม้เล่มเล็กๆมันต่างจากมีดในเวลานั้น ดังนั้นผมเข้าใจความเจ็บนั้น

หยิบมีด และเช็ดเลือดของผมจากหน้าของเธอ แคทเธอรีนถึงขีดจำกัดและเหมือนกับบางคนได้ตัดเชือกของหุ่นกระบอก หมดสติไป พวกเราทุกคนถอนหายใจในความโล่งใจ

「มาฆ่าเธอกันเถอะ」

ระหว่างที่รักษาแผลของผม ซีเลียพูดมันอย่างเย็นชา

「มันจะเป็นอันตรายที่จะปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่ มันไม่มีข้อดีที่จะช่วยบางคนที่ชี้มีดไปทีเอเกอร์-ซามะ」

ใช้เวลานี้ ผมเข้าใจคำอธิบายส่วนใหญ่จากทุกคน ผมอยากจะคิดว่าผมลบความเข้าใจผิดว่าผมเป็นนักข่มขืนที่โหดร้ายแล้ว

「เธอมีแม้แต่เด็ก นั่นไม่ดีนะ」

เมลิสซ่าคัดค้านอย่างไม่ปรกติ

「เด็กจะโตด้วยตัวเธอเองมันเหมือนกันกับหนู…และถ้าท่านฆ่าผู้หญิงคนนี้ เมลิสซ่าจะสามารถเป็นแม่ได้ด้วย?」

「นิ-!! นี่!!」

เมลิสซ่ายกมือของเธอเพื่อตบแก้มของเธอโดยไม่เจตนา แต่ซีเลียหลมมันอย่างง่ายดาย ซีเลียที่ถูกฝึกมาในสนามรบ จะไม่ถูกตบโดยฝ่ามือของผู้หญิง ดังนั้นเพื่อเป็นการตอบโต้ ผมทิ้งหมัดของผมแทนเธอ

「อะกุ่-!」

「เธอพูดมากไป อยู่ในความเจ็บปวดซักพักนึงนะ ชั้นตัดสินใจจะให้แคทเธอรีนมีชีวิตอยู่ ชั้นคิดว่าจะไว้วางใจสองคนนี้ให้ที่ของโดโรเธีย」

「สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหรอ…?」

ผมบอกพวกเธอไปแล้วว่าพวกเธอโตในที่ของผมไม่ได้ เมลิสซ่ามองผมด้วยสายตาที่เศร้า แต่มันคงจะโอเคถ้ามันเป็นที่ของโดโรเทีย

「และบนนั้น ชั้นได้รับรางวัลจากพระองค์ ดังนั้นชั้นมีพอให้ใช้และแบ่งส่วนหนึ่งไปสนับสนุนชีวิตของเธอ ชั้นจะทำให้มั่นใจว่าเธอมีพอกิน」

「ถ้าเธอไม่ซื้อเสื้อผ้าแพงๆพวกนั้น พวกเราจะมีให้แบ่งไปใช้ได้มากกว่านี้อีก」

คาร์ล่าใช้โอกาสนี้เพื่อโจมตีนนน่า เมื่อผมจ้องเธอ เธอป้องกันตัวเอง

「นอกจากนี้ แม่ของเธอจะอยู่ใกล้ๆด้วย ด้วยนั่น เธอจะมีความสุขพอ」

ทุกคน ยกเว้นมาเรีย จะไม่สามารถเห็นแม่ของพวกเธออีกครั้ง แค่การมีแม่…บรรยากาศได้สงบลง ซีเลียฟื้นจากความเจ็บปวดหลังจากที่ได้ถูกทำให้มั่นใจ ตาที่มีน้ำตาของเธอน่ารัก

「หนูเข้าใจเรื่องราวของเธอ แต่ผู้หญิงคนนี้ – ปล่อยเธอไว้แบบนี้นั้นไม่ดี หนูจะไม่ฆ่าเธอ แต่เธอต้องถูกลงโทษที่ทำให้เอเกอร์-ซามะบาดเจ็บ」

มันเป็นบางอย่างที่ต้องคิด แต่ผมไม่ถือที่จะปล่อยเธอไปเฉยๆ แต่ผู้หญิงสองคนตอบสนอด้วยคำพูด ‘ลงโทษ’

「มีการลงโทษดีๆสำหรับเธอ ใช่ป่ะนนน่า?」

「นั่นใช่แล้ว นั่นอาจจะดี」

นนน่าและคาร์ล่าแบกแคทเธอรีนที่หมดสติไปอย่างตื่นเต้น พวกเธอสนิทกันดีนะครั้งนี้ มาเรียถอนหายใจและดูเหมือนเธอได้เตรียบผ้าและน้ำร้อน เมลิสซ่าดูเหมือนจะดูแลโรส

「…หืม ชั้น…อะไร…โรส! เด็กคนนั้นอยู่ไหน!?」

แคทเธอรีนเด้งขึ้นจากเตียงเมื่อเธอตื่อนเพื่อมองหาลูกของเธอ

「เมลิสซ่าดูเธออยู่ มันโอเค เธอรักเด็กๆ เธอเลยทำมันอย่างถูกต้อง」

แคทเธอรีนจ้องผมต่อ

「ทำไมนายไม่ปล่อยให้ชั้นตาย!?」

「มันเป็นการเสียของที่จะปล่อยให้ผู้หญิงสวยตาย」

「ไร้สาระ! ถ้านายจะทำให้ชั้นอับอายต่อล่ะก็ ความตาย-」「แม้ว่าเธอใช้ชีวิตอยู่กับลูกเธอได้น่ะเหรอ?」

สีหน้าของเธอแข็ง

「เด็กคนนั้นจะถูกตัดออกจากครอบครัวขุนนาง ชั้นมีคนรู้จักใกล้ๆที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชั้นจะไว้วางใจให้เธออยู่ที่นั่น」

「บางอย่าง อย่างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า! ช่างโหดร้าย คำสัญญาของนายต่างออกไปนี่!!」

ขึ้นอยู่กับคนที่เป็นเจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มันจะมีหลายรูปแบบ อย่างเป็นผู้จัดหาทาสเด็ก ถึงซ่องโสเภณีที่เหมือนนรกที่พวกบ้ากามเข้ามาหา ถ้าเป็นอย่างนั้น มันจะดีกว่าที่เด็กจะมีชะตาที่จะตาย มากกว่าที่จะมีชีวิตอยู่

「ที่ที่ชั้นรู้จักไม่มีอะไรเหมือนที่ที่เธอพูด มันเป็นที่ที่คิดถึงเด็กจริงๆ」

「…นายคาดหวังให้ชั้นเชื่อนายเหรอ?」

「ชั้นจะพาเธอไปพรุ่งนี้ เธอจะยืนยันมันด้วยตาของเธอเอง」

เธอจะไม่รู้จนกว่าเธอจะเห็นมัน

「แล้วก็ เธอเคยคิดเกี่ยวกับเรื่องร้ายๆที่จะเกิดขึ้นกับลูกเธอเมื่อเธอฆ่าชั้นมั้ย?」

「นั่นมัน! เพราะชั้นคิดว่าการที่ประกาศได้ออกมาแล้ว มันจะไม่มีอุปสรรคอะไรอีก…!」

「เธอคิดว่าราชาจะคอยดูอนาคตของเด็กๆที่เค้าช่วยเหรอ? ไมมีใครจะสนถ้าพวกเธอถูกขาย」

「อออุ….」

อย่างที่ผมคิด หลังจากการต่อสู้มันอาจจะมีความสับสนอยู่บ้าง

「มันได้ถูกทำไปแล้ว ชั้นไม่มีเจตนาจะถือความแค้น ยังไงมันก็สมควรจะเป็นงานของชั้นอยู่แล้ว」

「ชั้นจะยอมให้สามีชั้นเป็นผู้เสียชีวิตในสงคราม ….ความเกลียดของชั้นจะไม่หายไป แต่ชั้นซาบซึ้งที่นายช่วยโรส」

「ชั้นก็จะขอให้เธอช่วยสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นด้วย พวกเธอจะยอมรับเธออย่างแน่นอน ในฐานะ โทรี่ ชนชั้นกลาง」

แคทเธอรีนมองขึ้นมาด้วยตาที่มีน้ำตา เธอเหมือนที่ผมคิดว่าค่อนข้างสวย และสวยมากกว่าเมื่อเธอร้องไห้มากกว่าตอนเธอยิ้ม

「งั้นจากตอนนี้ไป ชั้นใช้ชีวิตอยู่กับเด็กคนนั้นได้…?」

ผมพยักหน้าเงียบๆ และลูบหัวแคทเธอรีน เพื่อตรวจดีว่าเธอใจเย็นหรือยัง ผมยกหัวเธอขึ้น

「งั้นทำไมชั้นถึงเปลือย? แล้วทำไมนายก็เปลือยด้วย」

แคทเธอรีนม้วนอยู่บนเตียง เปลือย ผมได้นั่งอยู่บนเตียง เปลือย เอ็นของผมได้แข็งแล้ว และมันแทงกับท้องของผม เตรียมตัวที่จะต่อสู้ แคทเธอรีนซ่อนหน้าอกและหว่างขาของเธอ แม้ว่ามันจะสายเกินไป

มันเป็นตอนนั้นที่เสียงฝีเท้าสามารถได้ยิน และพวกผู้หญิงได้มารวมกัน

「มันเป็นการลงโทษ ชั้นจะให้เธอยอมรับผลของการทำให้เอเกอร์ซามะบาดเจ็บ ชั้นหวังว่าเธอจะเดินได้พรุ่งนี้นะ」

ซีเลียพลิกแคทเธอรีนที่นอนคว่ำหน้า และจำมือขวาของเธอ

「ชั้นขอโทษ~ แต่มันเป็นความจริงที่เธอทำให้เอเกอร์-ซังบาดเจ็บ」

มาเรียดูขอโทษขอโพยแต่จับมือซ้ายของเธอ

「ชั้นคิดว่ามันจะบาดเจ็บสุดขีดแต่ยังไงซะ มันเป็นการลงโทษที่ทำร้ายผู้ชายของชั้น」

คาร์ล่าจับเท้าขวาของเธอ

「ความเจ็บปวดที่เข้มข้นจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีหลังจากนั้น」

นนน่าจับเท้าซ้ายของเธอ มีแต่เธอที่คิดอย่างนั้น

「อะ-อะไร!? ชั้นจะไม่ต่อต้านแม้ว่านายทำบางอย่างแบบนี้ ทำไมทุกคนทำแบบนี้」

ผมเข้าหาแคทเธอรีนจากข้างหลัง ที่ได้ถูกจับไว้อยู่และถูกแยกออกโดยสาวๆ และพร้อมที่จะโจมตีเธอด้วยนิ้วของผม ไม่ว่าเธอรู้มันหรือไม่ เธอได้ดิ้น แต่ด้วยแขนขาทั้งสี่ของเธอถูกจับอยู่โดยสาวๆ เลดี้ที่อ่อนแอไม่สามารถจะทำอะไรได้

「ทิ-ที่นั่นมัน!? เจ้าปีศาจ! สัตว์ประหลาด! มาร! สัตว์บ้ากาม! ม้า! เดรัจฉาน! บ้ากาม!」

ระหว่างที่ถูกโจมตีโดยคำด่าของเธอ รอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏตรงหน้าผม…ผมจับเอ็นของผมไปที่รูตูดเธอ คาร์ล่าและนนน่าที่จับขาเธออยู่ทำให้มันใจว่าจะไม่พลาดมัน และเปิดตาของพวกเธอกว้างในความคาดหวัง พวกเธอเข้ากันได้ดีวันนี้

「เอาล่ะนะ…」

「ถ้ามันเจ็บ ทำให้มั่นใจว่าเธอกรีดร้องนะ มันจะช่วยได้นิดหน่อย」

「มันโอเคที่จะกัดผ้าปูเตียงด้วย」

สองคนที่มีประสบการณ์กับการลงโทษมอบคำแนะนำระหว่างที่ยิ้มอย่างชั่วร้าย มันเป็นสถานการณ์ที่ตัวร้ายและภรรยาน้อยของเธอรุมข่มขืนอย่างสิ้นเชิง

「กุห์-…มันค่อนข้างแน่น…ระวังนะ มันจะเด้ง」

ผมทลายผ่านรูตูดระหว่างที่มันต่อต้าน ผมจับเอวของเธอและดันตัวผมเข้าไปด้วยกำลัง ทางเข้าสามารถจะยื้อได้เล็กน้อย แต่ในที่สุดมันก็ยอม และยอมให้การรุกรานของปลายที่หนาเข้าไป

「อุว้าาาาา!!」

แคทเธอรีนกรีดร้องและดิ้นแขนขาของเธอ มาเรียดูเหมือนเธอกำลังจะกระเด็น ผมเลยดึงเอวของผมกลับและแทงเข้าไปอีกครั้ง

「กย้าาา!!」

ครั้งนี้ ผมแทงเข้าไปอย่างไร้ความปราณีไปบนเพดานของช่องคลอดของเธอ แคทเธอรีนกรีดร้องซักพักหนึ่งหลังจากนั้น ระหว่าที่ยกก้นของเธอแต่ตัวเธอตกลงไป

รูตูดของเธอได้กลืนกินของของผมและขมิบแน่นเกือบจะฉีกผม และปิดทางเข้า แต่มันไม่ใช่บางอย่างที่ทำเพื่อมอบความรู้สึกดีให้ผม มันเป็นการเคลื่อนไหวที่พยายามจะดันผมออกด้วยสัญชาติญาน

「มันลั่นดังเอี๊ยด」

「เมื่อนายเข้าไปมันพูดว่า ‘เมริ’」

「การมีรูตูดที่ไม่คุ้นชินกับเอ็นที่ใหญ่ของเอเกอร์แล้วรับมันเข้าไปถึงโคน สาวคนนี้น่าทึ่ง」

「คาร์ล่า-ซัง…ได้โปรดเลือกคำพูดของเธอให้ระวังกว่านี้」

「เธอพูดอะไรนะ?」

「นั่นมัน เอิ่ม…」

คาร์ล่าและนนน่าได้พูดสิ่งที่ไร้สาระระหว่างมองที่ที่เราเชื่อมต่อกัน แคทเธอรีนได้เหนื่อยแล้ว

ดังนั้นระหว่างที่เธอยังกรีดร้องอยู่ มันไม่มีความจำเป็นต้องกดเธออีกต่อไป

「เอเกอร์ก็ไม่ควรจะขยับแรงเกินไป นายจะไม่ทำลายผู้หญิงคนนั้น? ถ้ามันเล็ดในอนาคต เธอจะไม่สามารถใช้ชีวิตได้」

「ชั้นคิดอย่างนั้นเหมือนกันแต่…」

ระหว่างที่ผมขยับเอวของผม ความรู้สึกดีได้เน้นมาที่เอ็นผม รูตูดที่บีบผมอย่างแน่นและปฏิเสธผมตอนนี้ได้รัดผม แม้ว่ามันเป็นรูตูด น้ำที่ออกมาจากลำไส้นั้นลื่นและรู้สึกดี

「นี่มันทนไมได้เลย นั่นดี」

โดยไม่ได้ตั้งใจ สะโพกของผมขยับเร็วขึ้น

「เธอทุกข์ทรมานมั้ย?」

อย่างน้อยผมก็จะถามซีเลียและมาเรียที่เห็นหน้าของเธอ

「ไม่เธอแลบลิ้นออกมาแล้วมีความสุขกับตัวเอง」

「มันดูเหมือนเธอรู้สึกดีจริงๆ…มันเข้าไปในตูดเธอจริงใช่มั้ย?」

ซีเลียและมาเรียได้ตะลึงในความต่างจากโศกนาฏกรรมที่เหมือนการทรมานของคาร์ล่าและนนน่า

「ทำบางอย่างเห็นแก่ตัวอย่างนี้! -โออออ่…นน๊าาาห์! ชั้นจะไม่มีความสุขกับ-! อ๊านน♪」

「นั่นพอแล้ว ปล่อยมือของเธอออก」

การจับแคทเธอรีนได้ถูกปล่อยระหว่างที่เรายังเชื่อมต่อกัน ผมยืนขึ้น ผมอาละวาดในรูตูดเธอ ผมก็ได้ถึงขีดจำกัดแล้วด้วย

「แทงตูดชั้นทำเหมือนสัตว์ป่าาาา!! เร็วๆเข้าแล้วหยุด~! หยุดนะ…อย่าหยุด!!」

「ว้าว เธอหลุดแล้ว」

กระทำชำเราตูดเธอระหว่างที่ยืน แคทเธอรีนพ่นน้ำของเธอไปทุกที่ เธอค่อนข้างเป็นผู้หญิงที่หลวม และแค่การสร้างความรักธรรมดาจะทำให้เธอน้ำแตก เธอเป็นผู้หญิงที่ทำเตียงเลอะ แต่เธอมีอารมณ์ของแท้กับสิ่งนี้…

「โออออออ่! อย่ามองนะ ทุกคนอย่ามองช้านนน!!」

น้ำแตกต่อไป มากกว่านั้น ครั้งนี้มันไม่หยุด น้ำมันพุ่งออกมาเหมือนเธอฉี่ มันไม่หยุด หลังจากที่โจมตีเธออย่างเข้มข้น เธอพ่นน้ำออกมาเหมือนเธอจะขาดน้ำ ความคาดไม่ถึงได้เข้ามา ซีเลียและมาเรียหนีไม่ทันเวลาและเปียกด้วยน้ำและอารมณ์เสีย

「ชั้นจะแตกด้วย! ชั้นจะทำแรงๆแล้วนะ」

「ทำอย่าง…ที่นาย ต้องการ..ถ้างั้น!!」

แคทเธอรีนวางมือของเธอไปบนต้นขาของผมระหว่างที่ยืน และยื่นสะโพกของเธอออกมา ผมดึงแขนของเธอมาข้างหลังและยกเอวของเธอ ระหว่างที่กระซวกรูตูดของเธอ อย่างลึก และอย่างเข้มข้น

「เฮ้…」「ชั้นหวังว่าลำไส้เธอจะปลอดภัยนะ…」

ผมดึงออกมาจนกว่าปลายจะถูกเห็นและแทงมันเข้าไปจนกว่ามันจะถึงโคน และสร้างการเคลื่อนไหวที่เข้มข้น ระหว่างที่สาวๆหมดคำพูด เสียงเดียวที่ได้ยินได้คือการครวญต่ำของผม และเสียงของแคทเธอรีนที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดี

「มันรู้สึกดี! ตูดของชั้น! รู้สึกดีขนาดนี้!」

「แคทเธอรีน เธอทำได้ดี! โอ้ววว!」

สุดท้าย ด้วยเสียงที่คมผมหยุดการเคลื่อนไหว และยิงอสุจิของผมไปในรูที่ไม่สิ้นสุดของเธอ รู้สึกถึงการน้ำแตกของผม แคทเธอรีนรักษาตำแหน่งที่เป็นไปไม่ได้ของเธอ แล้วหันหน้าเธอระหว่างที่แลบลิ้นออกมา เมื่อผมจูบเธอ เธอพันลิ้นของเธอไว้รอบของผมอย่างมีความสุข หลังจากที่คะยั้นคะยะให้ผมน้ำแตกไปเป็นจำนวนมาก ทางเข้ารูตูดเธอขมิบและปิด เมื่อผมหยุด ผมบิดหัวนมของเธอเบาและนมแม่ได้ออกมา ซีเลียเปียกมากกว่าเดิม

「ม่ายยยยย….ม่ายยยยยย….」

เมื่อการน้ำแตกจบระหว่างที่แคทเธอรีนส่งเสียงที่น่าสมเพช ผมดึงเอ็นของผมที่แทงเข้าไปอย่างลึกในรูตูดเธอออกมา เสียงผลัวะได้ถูกสร้าง และเมล็ดพันธุ์ของผมได้ไหลออกมาจากตูดเธอ ดูเหมือนชุดใหญ่ได้ออกมา มันเหมือนกับเธอถ่ายอสุจิออกมา ปรกติแล้วเมื่อเราเสร็จกิจสาวๆจะมาล้อมรอบเอ็นผม แต่อย่างที่คาด ไม่มีใครจะกล้าพอที่จะใช้ปากของพวกเธอคืบคลานไปบนเอ็นผม ที่เพิ่งเข้าไปในตูดของสาวที่พวกเธอไม่สนิท

「…เฮ้ ยังไงนายก็จะแทงชั้นต่อใช่มั้ย? ทำไมนายไม…ทำอย่างที่ต้องการล่ะ」

ระหว่างที่เธอถ่ายเมล็ดพันธุ์ของผม แคทเธอรีนมองผมและยื่นตูดของเธอมาใส่ผม และใช้มือของเธอเพื่อแหวกรูตูดและน้องหนูของเธอ งั้นเธอพูดว่ารูไหนก็โอเค

เป็นอีกครั้งที่ผมได้พลังผมกลับคืนมา และแทงเอ็นของผมเข้าไปในตูดของเธอ

—————————————————————

ในเวลาเดียวกัน – สาวๆตกใจ

「เฮ้….เฮ้นนน่า? เธอเลือดไม่ออกใช่มั้ย」

「นั่นจริง มันน่าทึ่งยิ่งกว่าเวลาที่ทำกับเราอีก」

「ไม่ใช่ว่าเธอรับเค้าทั้งหมดไปถึงโคนเหรอ? เราไปไกลขนาดนั้นไม่ได้นะ」

「ใช่…มันได้ถูกฝังถึงโคนเลย」

「มันไม่เจ็บเหรอ? มันดูเหมือนเธอโอเค」

「แม้ว่าเราปล่อยมือของเธอ เธอไม่ดิ้นรน…หน้าของเธอละลายอ่ะ」

「เฮ้นนน่า…มันรู้สึกดีระหว่างที่ทำโทษเหรอ?」

「ไม่มีทาง! มันเจ็บมากจนชั้นคิดว่าชั้นจะตาย ยังไงซะ แต่ชั้นชอบความเจ็บปวดนะ…ช่างมันเถอะ」

「ชั้นได้รู้สึกพอใจที่ถูกควบคุมโดยเอเกอร์แต่ตัวของชั้นรู้สึกได้แต่ความเจ็บปวด」

「สาวนั่น มันชัดเจดว่ามันรู้สึกดีสำหรับเธอ」

「เสียงนั้น มันเป็นเสียงเดียวกับเมื่อเราสร้างความรักปรกติ ไม่ใช่เหรอ? เธอน้ำแตกด้วย」

「ยังไซะ มันเพียงแค่เหมือนการร้องของสัตว์ป่ากับชั้น อ้า มันดูเหมือนเอเกอร์ซามะได้เทเข้าไปข้างในแล้ว」

「ผู้หญิงแตกได้จากตูดหือห์…เธอแม้แต่แลบลิ้นของเธออกมา」

เสียงของพวกเธอออกมาในเวลาเดียวกัน

「「ผู้หญิงคนนี้ ลามกอย่างน่าขัน?」」

—————————————————————

พระอาทิตย์ได้ขึ้น ผมไปที่ที่ของโดโรเทียกับแคทเธอรีนที่กอดโรส

「มันเป็นเวลาไม่นานแต่ขอบคุณที่ดูแลชั้นนะ」

แคทเธอรีนก้มหัวของเธออย่างระวังให้มาเรียและเมลิสซ่า ผมว่าเธอรู้ว่าเธอได้รบกวนตัวเธอเองกับเรา พูดถึงแล้ว ซีเลียไม่มองเธอเลยซักนิด เธอหันหน้าไปทางอื่นสาวอาบตัวเธอเองในน้ำของเธอ นมแม่และตามมันมาคืออสุจิผมที่ไหลออกจากตูดของเธอ มากกว่าที่เธอตั้งใจ มันแค่ออกมาตามนั้น

「เฮ้ นนน่า….เธอได้ถูกทรมานจนพระอาทิตย์ขึ้นแต่เธอเดินปรกติตอนนี้」

「มันเป็นไปไม่ได้…แม้ว่าสำหรับชั้น ชั้นเดินไม่ได้ดีๆเป็นอาทิตย์」

มันดูเหมือนว่าสองคนตัดสินใจว่าโทรี่ แคทเธอรีนเก่า จะถูกตั้งชื่อเล่นว่าเลดี้ซัคคิวบัส

—————————————————————

「ชั้นได้เป็นบารอเนต」

ผมพูดเหมือนมันไม่นานแต่มันเป็นความจริง ผมได้ถูกเรียกไปที่นั่นวันนี้ และได้ถูกบอกโดยคณะรัฐมนตรีต่อหน้าราชาอย่างไรก็ไม่รู้

「เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์จะได้ถูกเลื่อนขั้นเป็บบารอเนต」

หลังจากเขาพูดนั่นผมได้ถูกมอบรายการ อย่างประหลาด ในแคตตาล็อกมีมากมายที่ไม่ได้ถูกมอบดินแดน แต่ในการแลกเปลี่ยน ได้ถูกมอบสถานะและรางวัลและอะไรแบบนั้น สำหรับผมก็ด้วย ผมจะอยากได้รับมอบเงินมากกว่าดินแดน เพราะมันเข้าใจง่าย

แม้ว่าผมจะได้บางอย่างเหมือนดินแดน ผมน่าจะโยนมันทิ้งอย่างสุ่มๆให้ใครบางคน

แทนที่จะอย่างนั้น มันเป็นการคุยหลังจากนั้นจากอีริช เกี่ยวกับการเสริมความแข็งแกร่งของกองทัพที่จะใช้เวลานานขึ้น ตอนแรก กองทัพศูนย์กลางมีคนประมาณ 10,000 คน และมันได้ถูกเสริมขึ้นไปอีก ปรกติแล้ว มันจะเป็นปรกติสำหรับผมที่จะสั่งการกองพันหารม้าแล้วตอนนี้ แต่มันมีทหารม้าหนักน้อยเป็นพิเศษ ดังนั้นมันสำคัญที่จะลงทุนกับมันบ้าง และแบ่งพวกเขาไปที่แต่ละทีม ในฐานะคนที่ก้าวหน้า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมทั้งหมด 600 หน่วย

「มันเป็นเจตนาของชั้นที่จะทำให้ กองร้อยทหารม้าที่หนึ่งที่นายควบคุมเป็นกองกำลังหลัก และผสมกองร้อยทหารราบสามกองที่สร้างขึ้นมาใหม่เพื่อก่อเป็นกองพัน」

ความแข็งแกร่งทางทหารได้ข้าม 800 รวมถึงทีมขนส่งและทีมสอดแนมมันจะใกล้กับ 1000

「เพราะมันเป็นกองพันที่ทรงพลัง ชั้นได้หวังพึ่งนายอย่างจริงจัง」

ความรับผิดชอบนั้นสูง แต่อากอร์จะอยู่ที่นั่นด้วย มันจะทำได้ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง

「และเพราะนายเป็นบารอเนต มันถึงเวลาแล้วที่จะสร้างทีมคนคุ้มกันส่วนตัว นายคิดว่ายังไง?」

「ทหารจำเป็นต้องมีทีมคนคุ้มกันส่วนตัวด้วยเหรอ?」

「ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น นายเคลื่อนไหวกองทัพสำหรับเหตุผลส่วนตัวไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ? ถ้านายมีทีมคุ้มกัน ตราบใดที่นายไม่ทำผิดกฎหมาย นายใช้พวกเค้าได้ตามต้องการ」

「ชั้นไม่เคยได้คิดเกี่ยวกับนั่นเลย」

「นายปล่อยให้ผู้หญิงในบ้านนายไร้การป้องกันเหรอ? นายคาดหวังให้พวกเค้าทำน่าที่ไม่ว่าจะเป็นยามที่บ้าน คนคุ้มกันเมื่อนายออกนอกบ้าน และพาพวกเขาไปในการต่อสู้เพื่อเป็นคนคุ้มกันส่วนตัว」

ผมไม่จำเป็นต้องมีคนคุ้มกันสำหรับตัวผมเอง แต่มันแน่นอนว่าผมอยากจะคุ้มกันสาวๆ แต่ มันจะไม่ดียกเว้นมันจะเป็นคนที่ผมเชื่อใจ ให้พวกเธอถูกกินโดยคนคุ้มกันมันเหมือนเอารถม้าไปไว้หน้าม้า

「ด้วยความแข็งแกร่งแบบนนาย ชั้นไม่คิดว่านายต้องรีบ แต่ไม่ใช่รางวัลครั้งนี้มันมีจำนวนมากเหรอ? มันแค่ว่า นายคิดเกี่ยวกับการจ้างได้ถ้านายมีเงินเหลือใช้」

ภารกิจในกองทัพของผมเหมือนเดิม และหลังจากพูดถึงหลายสิ่งอย่างการฝึกและการเดินขบวน ผมก็ออกมาได้

ผมคิดเกี่ยวกับมันและดูรายการที่ราชามอบให้ผม

รางวัล 1000 ทอง

เงินบำนาญบารอเนต 80 ทอง/ปี

เงินเดือนกองทัพ 60ทอง/ปี

ในเรื่องของทีมคุ้มกันมันจะโอเคตราบใดที่พวกเขาเป็นคนที่ผมไว้ใจได้ ไม่ว่าอย่างไร โดยการไม่มีดินแดน ผมสร้างรายได้ไม่ได้ และผมจ้างเป็นจำนวนมากไม่ได้ ผมต้องเลี่ยงการเร่งรีบและชวนหมาป่าเข้ามาในบ้าน

「ว้าว~ เงินเยอะมากเลย~」

「มันน่าทึ่งไปเลย」

「นายได้น่าทึ่งมากกว่าเดิม ไม่ใช่เหรอ?~」

คาร์ล่า เมลิสซ่า มาเลีย ได้พอใจง่ายๆเมื่อรู้ว่าผมได้รับเงินและประทับใจมากกว่าเดิม

「มหัศจรรย์! บารอเนตจะอนุญาติให้สืบทอดได้! ด้วยนี่ อนาคตเราจะ-!」

「ยินดีด้วยกับการถูกเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการกองทหารใหญ่ หนูพอใจที่ความแข็งแกร่งของเอเกอร์-ซามะได้ถูกชื่นชมอย่างยอดเยี่ยม」

พวกเธอสองคนดีมีความสุขจริงจัง ยิ่งกว่านั้นคือซีเลีย ด้วยความจริงที่ว่าจุดยืนทางทหารของผมได้เพิ่มขึ้น นนน่า ได้มีความสุขกับการพัฒนาสถานะขุนนางของผม

「ครอบครัวบารอเนตต้องมีเสื้อผ้าที่เหมาะสม…」

เมื่อนนน่าอยากจะไปช้อปปิ้ง ทุกคนได้ดึงแขนเธอไว้

「เธอจะซื้อบางอย่างแพงอย่างน่าเสียดายอีกแล้ว! อย่าทำอะไรที่ไม่จำเป็นสิ!」

「มันไม่ดีที่จะใช้เงินมากเกินไปนะ~」

「มันเจ็บ มันเจ็บ ชั้นเข้าใจแล้วดังนั้นได้โปรดหยุด ใครกันที่ใส่นิ้วไปในที่แปลกๆ! มันต้องเป็นคาร์ล่าแน่เจ้าบ้ากาม!」

ในท้ายที่สุด เราไม่ได้ซื้ออะไรใหม่ครั้งนี้ มันช่วยไม่ได้ว่าเงินจะถูกเก็บ แต่มันไม่มีอะไรที่จะใช้เงิน ผมจะใช้มันอย่างหรูหราไปกับอาหาร และให้มิทตี้และคนรับใช้คนอื่นมีความสุขไปกับการอิ่มท้องไปด้วยอาหารอร่อย และคนที่ใส่นิ้วเข้าไปในที่แปลกๆก็คือผม เมื่อพวกเธอแออัดกันและผมเห็นกองผู้หญิงผมรั้งไว้ไม่ได้ ดังนั้นได้โปรดยกโทษให้ผม

「ยินดีด้วย」

「…ดีด้วย」

มิทตี้และอัลม่าที่มาเรียได้พามาก็มาเพื่อยินดีด้วยเหมือนกัน สองคนนี้ในท้ายที่สุดก็ชินกับการอาศัยอยู่ในบ้าน มิทตี้ได้คุยกับผมและสาวคนอื่นบ่อยครั้ง ในตอนเริ่ม อัลม่า ที่ไม่มีความสนใจในการพูดกับใครอื่นนอกจากมิทตี้และครอลล์ ได้ถูกเห็นว่าคุยกับมาเรียและเมลิสซ่า

อย่างที่คาด เธอยังประหม่าเมื่อเธอคุยกับผม แต่มันไม่เหมือนแต่ก่อนที่เธอแข็งไป ผมลูบหัวพวกเธอทั้งสองคน อัลม่าน้อยวุ่นวายกับเท้าของผมและหวั่นไหว แต่มันไม่ได้ดูเหมือนเธอไม่ชอบมัน เมื่อผมบอกว่าอาหารเย็นคือสตูว์เนื้อที่หรูหราและบาร์บีคิวไก่ พวกเธอสองคนกอดผมและตื่นเต้น

「เอเกอร์-ซามะ มีคนมาหา พวกเขาดูไม่คุ้นหน้า หนูควรจะทำยังไงดี」

อัลม่าได้ซ่อนข้างหลังมิทตี้ทันที ซีเลียได้ชำเลืองมองสองคน และรอการตอบสนองของผม

「หืม ชั้นไม่มีแผนอะไร แต่พวกเขาดูเป็นยังไง」

「ชายหนุ่ม ชื่อของเขาคือ ลีโอโพลต์ ฟูเกนเบิร์ก เขาพูดว่าเขาจะอยากคุยโดยตรงกับเอเกอร์-ซามะ… คนรับใช้ไม่ได้ไปหนูเลยจัดการกับมัน แต่หนูควรจะส่งเขาไปมั้ย?」

「มิทตี้มองลงไปข้างล่าง อัลม่าได้กลัว ในอดีต เมื่ออัลม่าได้ถูกส่งไปหาซีเลียเพื่อบอกข้อความของผม ‘พูดให้รู้เรื่อง! ชั้นไม่เข้าใจเธอ!’ ได้ถูกตะโกนและตั้งแต่นั้นมาเธอไม่เข้าหาซีเลียอีกเลย」

พูดถึงแล้ว หลังจากซีเลียได้ถูกดุโดยนนน่า ผมเห็นว่าเธอปรบมือและดิ้นอยู่บนเบาะในห้องเปล่า ตั้งแต่นั้นมา มิทตี้จะยิ้มภายนอกให้กับนนน่า แต่เมื่อเธอผ่านไป เธอจะแลบลิ้นของเธอออกมา แต่ละคนมีความเข้ากันของพวกเธอผมเดาว่านะ

「ไม่ ได้โปรดให้ชั้นผ่านไป ชั้นสร้างอุปสรรค์ให้กับคนที่มีชื่อสำคัญไม่ได้」

แล้วก็ไม่มีอะไรให้ทำวันนี้ ผมคืนมิทตี้และพวกเธอที่เหลือไปที่มาเรีย ผมถอดกางเกงในของเมลิสซ่าและให้ธอใส่ชุดที่ลามก คาร์ล่าได้ซ่อนในห้องของเธอ นนน่าได้บอกว่าคาร์ล่าเป็นส่วนที่น่าอับอายของตระกูลฮาร์ดเลตต์

「ยังไงซะ มันจะดีถ้าเค้าได้พูดอะไรที่น่าสนใจ」

「ชื่อของผมคือลีโอโพลต์ ฟูเกนเบิร์ก」

「ชั้นเอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์」

「มันเป็นเกียรติที่ได้เจอคุณ บารอเนต เอเกอร์」

มันเป็นเช้านี้ที่ผมได้ถูกแต่งตั้ง แต่เขารู้เกี่ยวกับผมแล้ว

「ข้อมูลเดินทางเร็ว…ฟูเกนเบิร์ก-โดโนะ」

「ไม่ ผมเพิ่งทราบ ยินดีด้วยกับการเลื่อนตำแหน่ง」

เขาเล่นอะไร เขาพยายามจะพูดอะไร

「นายมาที่นี่เพื่อล้อเล่นกับชั้นเรอะ」

「นั่นมันหยาบคาย ผมไม่มีเจตนาแอบแฝง」

ผมควรจะตั้งใจดูเขาให้ดี

อายุของเขามากกว่า 20 นิดหน่อย ไม่ต่างมากจากผม ตัวเขาไม่ใหญ่ แต่ร่างกายของเขาได้ฝึกมา และที่สุดของทั้งหมด ตาเขาคม เขาดูฉลาด แต่ผมได้รู้สึกว่านี่ไม่ใช่แผนธรรมดา

「งั้น นายมาที่นี่เพื่ออะไร ฟูเกนเบิร์ก-โดโนะ?」

「ผมอยากให้คุณจ้างผม」

เขาพูดอย่างกล้า ระหว่างที่ยืดอกของเขาออกมา

มีคนรับใช้และพนักงานมากมายที่ขอให้ถูกจ้าง พวกเขาเป็นคนที่เชื่อใจไม่ได้ ดังนั้นผมได้ปฏิเสธพวกเขา แต่ยังมีชายที่มีเป้าหมายไปที่ผู้หญิงข้างใน และผู้หญิงที่พยายามจะล่อลวงผม ซีเลียไล่และโยนพวกเขาออกไป

แต่ไม่มีใครที่เต็มไปด้วยความมั่นใจเหมือนคนนี้

「แต่ชั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนายเลยนะ」

ผมไม่จำเป็นต้องยั้งมือ

「ครับ งั้นผมจะแนะนำตัว ผมเป็นอัศวินที่ทำงานให้ขุนนางฝ่ายใต้คนหนึ่ง ลอร์ดของผมได้มีส่วนรวมในการกบฏทางใต้」

ชายพูดโดยไม่รู้สึกอาย

「โอ้ งั้นบ้านของมาสเตอร์ของนายได้ถูกขยี้แล้วสิ?」

「ครับ มาสเตอร์ของผมได้ถูกนำตัวไป และผมได้ถูกส่งมอบให้กองทัพราชวงศ์」

ชายคนนี้ถ้าเขาไม่เป็นคนใหญ่คนโตที่ไม่น่าเชื่อ เขาก็เป็นไองี่เง่าสุดขั้ว ไม่มีหลายคนที่จะพูดเกี่ยวกับการทรยศมาสเตอร์คนเก่า ข้างหน้าที่ที่พวกเขาจะถูกจ้าง มากกว่านั้น เขาไม่อายแม้แต่น้อย

「มันเป็นเพราะนายภักดีกับราชาเหรอ?」

「ไม่ มันเพื่อความอยู่รอดของผม」

「นั่นทำไมนายปล่อยให้มาสเตอร์นายตาย?」

「การต่อสู้นั้น มันชัดเจนว่าฝั่งของขุนนางกบฏมีโอกาสน้อยที่จะชนะ ผมไม่ใช้คนโง่ ที่อ่านสถานการณ์ไม่ออก และจะออกไปด้วยกันกับพวกเขาด้วย」

ปรกติแล้ว นี่คือตอนที่ผมจะซัดเขาและโยนเขาออกไป แล้วไม่มีใครจะเอะอะเกี่ยวกับมัน แต่ผมอยากจะฟังเรื่องราวของชายคนนี้ ผมอยากจะถามว่าทำไมชายที่หยิ่งผยองแบบนี้จะมาหาผม

「ชั้นเข้าใจสถานการณ์ ดังนั้นทำไมนายอยากให้ชั้นจ้างนาย?」

「คุณ ตัวคุณเองเป็นนักรบที่ไม่มีใครเทียบ แต่ไม่ใช่ผู้บัญชาการ คุณยังมีลูกน้องและทหารภายใต้การบังคับบัญชามากมาย แต่มันดูเหมือนว่า คุณไม่มีคนที่เหนือกว่าในด้านกลยุทธ์และแผนการ ดังนั้นผมคิดว่าผมจะใช้คุณเพื่อให้ได้สถานะที่สำคัญมา เพราะทั้งหมดผมอยากจะไต่ไปที่ที่สูงกว่านี้」

เขาเรียกผมว่าไอโง่อ้อมๆ แต่มาเมินมันว่าเป็นบางอย่างหยิ่งๆที่เขาพูด แต่พฤติกรรมเขาค่อนข้างแปลก พูดอะไรบางอย่างแบบนั้น ผมจะชี้มันออกมาโดยไม่ลังเล

「ไม่ใช่ว่านายพูดบางอย่างที่ขัดแย้งกับตัวนายเองเหรอ? อย่างที่นายพูดในตอนเริ่ม ชั้นเป็นบารอเนตและแม้อย่างนั้นเป็นเพียงผู้บัญชาการกองพัน มีหลายคนที่อยู่เหนือกว่าชั้น ดังนั้นมันไม่ดีกว่าที่จะใช้พวกเขาไปถึงยอดเขาเหรอ?」

「ถ้าผมอยากจะได้สถานะทันที ผมจะมุ่งหน้าไปที่วังถ้าผมนำกองทัพได้ แต่พวกเขาน่าจะไม่ให้ผมทำแบบนั้น」

แน่นอนสิว่าพวกเขาจะไม่ให้ทำ การที่จะให้บางคนที่ทรยศพวกเขาขอให้ถูกมอบสถานะ มันจะไม่แปลกที่พวกเขาจะฆ่านายและโยนนายออกไป

「ไม่มีใครอื่นที่นายไปหาได้นายเลยมาที่ชั้นงั้นเหรอ?」

「ไม่ ผมยังไม่ได้ไปเจอใครยกเว้นคุณ」

「ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ?」

มันได้น่าสนใจแล้ว ได้โปรดอย่าบอกนะว่านายตกหลุมรักผมหรืออะไรแบบนั้น

「มีสี่เหตุผล」

「อย่างแรก เหมือนที่ผมบอกไปตอนแรก คุณไม่เชี่ยวชาญในการบัญชาการทหารจำนวนมากและวางกลยุทธ์ และไม่มีใครในหมู่ทหารของคุณที่ทำมันได้ ดังนั้นมันมีที่ให้ผมเข้าไป สอง คุณคือขุนนางใหม่ที่ไม่มีทายาทที่จะสืบทอดคุณ และคุณก็ไม่มีญาติที่ไหน มีความเป็นไปได้ที่หน้าใหม่แบบผมจะได้สถานะที่สำคัญ สาม คุณมีกิจทางทหารที่ยอดเยี่ยมดังนั้นราชาจำคุณได้ดี มันยังดีด้วยที่คุณสามารถอ่านสิ่งต่างๆได้ และไปหลายๆที่ ถ้ามาสเตอร์ผมประสบควมสำเร็จเร็วขึ้น ผมจะขึ้นไปได้ด้วย สุดท้าย มันไปบางอย่างที่ผมรู้ระหว่างที่เราคุยกัน คุณไม่พอใจตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าคุณมีเป้าหมายที่อะไร แต่ผมคิดว่าคุณมีเป้าหมายที่สูงกว่าผมแน่」

ผมเก็บความไร้สีหน้าไว้ ผมรู้สึกว่าผมเข้าใจเหตุผลได้ ผมรู้สึกไม่สบายใจกับชายคนนี้ ผมไม่รู้ว่าชายคนนี้รู้จักผมมากแค่ไหนและมันน่ากลัว แต่ผมช่วยไม่แต่ แต่ผมคิดว่ามันจะน่าสนใจ

「พูดจากใจ ถ้าให้ผมเลือกระหว่างผู้บัญชาการราดาห์ลและคุณ ผมรู้สึกว่าผมเลือกถูกแล้ว ไม่มีคนมากนักที่มีจิตวิญญานที่ลุกไหม้แบบคุณ คุณจะไม่สามารถจะเลื่อนขึ้นไปบนโลกได้ ถ้าคุณไม่ใช้คนที่มีเป้าหมายไปที่จุดสุดยอด」

สิ่งที่ชายคนนี้พูดมาค่อนค้างถูก เกือบจะน่ากลัว อากอร์และผมได้สู้ระหว่างนำทหารจำนวนน้อย แต่เมื่อเราได้ถูกบอกว่าตั้งแต่ตอนนี้ไปเราจะนำทหารจำนวนมาก พวกเราได้มีความสงสัย ผมไม่ได้คิดเกี่ยวกับกลยุทธ์ทางทหารด้วย คนรับใช้คือเด็กกำพร้า ยามคฤหาสน์เป็นสาวที่ผมหยิบขึ้นมา และผู้สืบทอดของผมคือเรื่องตลก บนนั้นทั้งหมด แม้แต่ความทะเยอทะยานที่ผมอยากเป็นราชาก็ได้ถูกรับรู้… แต่ผมไม่คิดว่าเหตุผลคือสาวๆนะ

「ชั้นเข้าใจเหตุผลของนาย ชั้นก็รู้ระดับของความสามารถของนายด้วย แต่ยังมีส่วนสำคัญที่เหลืออยู่」

「สิ่งนั้นคืออะไร?」

ชายถามผมกลับ แต่ผมรู้ว่าผมจะถูกถาม; ผมจะยังใจเย็นอยู่

「มันคือการที่นายสมควรจะได้รับความเชื่อใจของชั้นมั้ย หลังจากที่นายได้ทรยศกับมาสเตอร์ของนายเอง」

อย่างไรก็ตามทักษะจะไร้ความหมายถ้าผมเชื่อใจเขาไม่ได้ แทนที่จะอย่างนั้น มันจะเป็นภัย

「ตราบใดที่ความทะเยอทะยานของคุณดำเนินต่อไป และตราบใด้ที่คุณสามารถใช้งานได้และสมควรจะเป็นมาสเตอร์ของผม ผมจะสาบานความจงรักภักดีของผม」

พูดอีกอย่าง ถ้าผมไร้ความสามารถหรือผมมีแผนที่จะทิ้งเขา เขาจะทรยศผม ความสัมพันธ์แบบนี้มันก็ไม่แย่ด้วย ไม่ได้ถูกตั้งอยู่บนความเชื่อใจส่วนตัว แต่ความสัมพันธ์ร่วมกันที่จะมีเป้าหมายไปที่จุดสุดยอด มันสำคัญที่ผมจะเรียนจนเชี่ยวชาญว่าจะใช้คนแบบนี้ได้อย่างไร ถ้าผมใช้คนนี้ไม่ได้ งั้นมันก็เป็นการบอกผมว่าผมเป็นคนแบบไหน

「โอเคกับชั้น ชั้นจะจ้างนาย ถ้าชั้นตัดสินว่านายขาดความสามารถ ชั้นจะเตะนายออกทันที นั่นจะโอเคมั้ย?」

「แน่นอนว่ามันเป็นอย่างนั้น ผมจะไปพบกับความคาดหวังของคุณ」

「งั้นจากตอนนี้ไป…ชั้นควรเรียกนายว่าฟูเกนเบิร์ก」

「ลีโอโพลต์โอเคแล้วครับ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์」

อย่ามาที่ฝั่งนี้

「มี่ที่ให้อยู่มั้ย?」

「ไม่ ถ้าเป็นไปได้ผมอยางจะอยู่ที่บ้านของคุณ」

ผมไม่เชื่อใจนาย แต่ผมไม่คิดว่าชายคนนี้จะลงมือกับสาวๆ หรือขโมยเงินแล้วหนีไป

「งั้นชั้นจะให้ที่กับนาย อาหารจะได้ถูกทำให้ด้วย ดังนั้นกินเท่าที่นายต้องการเลย」

ต่างจากคนรับใช้เด็ก ไม่มีความจำเป็นต้องวางเขาไว้ใกล้ๆ ผมไม่ถือที่จะเอาโต๊ะมาติดกันดว้ย

「จนถึงตอนที้ชั้นรู้ว่านายทำได้มากแค่ไหน ชั้นจะปล่อยนายให้จัดการกับผู้ติดตามของชั้น รายได้จะเป็นเดือนละ 1 ทอง ถ้านายทำได้ดีจะมีรางวัลแยก นั่นโอเคกับนายมั้ย」

「ครับ มันเพียงพอ」

มันฟังดูเหมือนเขาประเมินผม มันดูเหมือนไม่มีปัญหากับเงื่อนไขแรก เขาต้องมั่นใจว่าเขาสามารถจะแสดงความสามารถของเขาในไม่นาน

มันเป็นสิ่งทีหรูหราที่จะทำระหว่างที่เขาอยู่ระหว่างการหางาน แต่เขาพาซีเลียและผมขณะที่เขาเดิน หลังจากที่ได้รับอนุญาต คนที่รอข้างนอก เป็นบางคนที่ดูจะเป็นสาวอายุ 12 หรือ 13 ที่เธอใส่นั้นหยาบๆ แต่มันไม่สกปรกสาวปิดหัวของเธอด้วยด้านข้างของลีโอโพลต์ และมันดูเหมือนเธอได้หน้าแดงระหว่างที่เกาะเขา

「….」

「ชื่อของเธอคือนีน่า …ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ คุณคิดยังไง?」

ผมถือสัมภาระและมอบการอนุญาต ลาที่เธอพามาก็ได้ถูกเก็บไว้ในโรงม้า

การประเมินของผมกับลีโอโพลต์นั้นตามนี้: ใจเย็น กล้าหาญ นักกลยุทธ์ มั่นใจ สุดท้าย ผมเพิ่มความสงสับว่าเขามีความชอบผู้หญิงเด็กๆด้วย

—————————————————————

ชื่อ : เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต 19 ปี ฤดูร้อน

สถานะ : บารอเนตอาณาจักรโกลโดเนียกองทัพศูนย์กลางกองพลที่ 3 กองพันผสม

เงินเดือนประจำปี 140 ทอง

เงิน : 1240 เหรียญทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)

อาวุธ : แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)

อุปกรณ์ : เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)

พวกพ้อง : นนน่า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า