ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 4 นางนวลแห่งพงไพร

4 นางนวลแห่งพงไพร

ครึ่งปีหลังจากละครสังหารหมู่, ผมได้เข้าร่วมกลุ่มของทหารรับจ้างที่ที่ซ่อนของพวกเขาที่อยู่ชานเมือง

โดยไม่ความรู้ใดๆเลย, สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือสู้

แล้วก็, เพราะตัวตนของผมน่าสงสัยอย่างแน่นอน, ผมไม่สามารถเป็นทหารหรือยามได้

ในท้ายที่สุด, ผมไม่มีทางเลือกนอกจากเข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้าง-ทับ-กองโจร ที่รวมไปด้วยผู้คนที่มีสถานการณ์เดียวกัน

“บอส, เราจะตามกลุ่มพวกหาบเร่นั้นหรือยังไง?”

คนที่ถามชื่อว่าเจมี่, หนึ่งในเพื่อนร่วมงานของผม, นักพลิกแพลงที่เชี่ยวชาญในด้านการแสดงผาดโผน

“แน่นอนดิ, คาราวานใหญ่ขนาดนั้นไม่ได้มาที่นี่บ่อย, พวกมันยังทิ้งยามไว้ในเมืองต่อไปด้วย ถ้าจับพวกมันได้มันจะเป็นการจับครั้งใหญ่, ผู้หญิงและเหล้าทั้งหมดให้เราดื่มด่ำเลย”

คนที่หัวเราะอย่างเต็มที่ คือหัวหน้าของกลุ่มทหารรับจ้างนี้, ชายที่ชื่อว่า โลวาโน่, ผมคิดว่านะ

พวกเราเรียกตัวพวกเราเอง ว่านักล่าโจร แต่กลุ่มนี้เองเป็นกลุ่มโจรที่ทำงานอยู่

ที่ผมพูดคือ, เขาเป็นหัวหน้าของโจรพวกนี้

แม้ว่าเมื่อทะเลากันเอง, ไม่มีใครจะมาลากผมเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

เพราะพวกเขารู้ว่าผมไม่สนใจในความแผนการ รวยอย่างเร็ว หรือพูดเรื่องผู้หญิง

เรื่องจริงคือผมไม่สนใจในเงินหรือผู้หญิง

ในอีกทางหนึ่ง, ไม่ใช่แค่โลวาโน่ แต่สมาชิกทั้งหมดรู้ถึงความสามารถในการต่อสู้ของผม ดังนั้นพวกเขาพึ่งผมในการสู้

ภารกิจปัจจุบันนั้นไม่น้อยไปกว่าการจู่โจม คาราวานพ่อค้าใหญ่, แม้ว่าพวกเขาได้ทิ้งยามไว้บ้าง พวกเขาจะมีคนที่ทักษะจำนวนมากอยู่กับพวกเขา, แม้ว่าคุณแค่นับพ่อค้านั่นก็ยังเป็นจำนวนที่ค่อนข้างเยอะ

มันเห็นได้ชัดว่าเราเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้

“แต่ บอ~ส คาราวานคงจะไปถึงภูเขาแล้วตอนนี้, ไล่ตามพวกเค้าคงจะยากนะ”

พูดถึงคาราวาน, ผมเข้าใจภาพว่าพวกเขาช้า, แต่ไม่เหมือนหาบเร่จนๆ, คาราวานที่เต็มไปด้วยเกวียน เดินทางค่อนข้างเร็ว

นี่เพื่อจะปัดป้องคนคุ้มกันที่ปลอมตัวมา และในเวลาเดียวกัน, เพื่อลดกระยะวงจรธุรกิจนิดหน่อย โดยการไปถึงที่หมายเร็วขึ้น, และนั่น เพิ่มผลกำไรของพวกเขา

“ชั้นเข้าใจแล้ว, เราเลยจะไม่ไล่พวกเค้าไปบนถนน เราจะไปทางลัดผ่านป่าเอิร์ก”

ทันทีที่โลวาโน่พูดเช่นนั้น, ทุกคนได้เงียบในพริบตา

“บอส…ที่นั่นมันข่าวร้ายนะ”

อย่างขลาด, เจมี่ทำลายความเงียบ

“ชั้นได้ยินมาว่ามีรังของปีศาจอยู่ข้างในป่า”

“{ชั้น}ได้ยินว่า วิญญานชั่วร้ายออกมาจากบึง”

“ไม่ไม่ไม่ไม่, เรื่องที่{ชั้น}ได้ยินว่ามีอันเดดอยู่ทั่วไปในป่า”

ในกลุ่มเริ่มบอกข่าวลือที่แต่ละคนได้ยิน

ผมฟังมันระหว่างที่ลับมีด

ในท้ายที่สุด, ทั้งหมดที่ผมทำคือสู้ ไม่ว่าศัตรูไหนจะออกมา

ผมอยากจะมีชีวิต, แต่ถ้าผมตาย, ก็นั่นแหละ

“ไอ้โง่! อย่าไปเชื่อในข่าวลือโง่ๆสิวะ! พวกแกไม่ทำแม้แต่ทำให้ข่าวลือของพวกนายตรงกัน! พวกนายเห่าอย่างเดียวไม่กัดเหมือนหมารึไง!?”

โลวาโน่แน่นอนว่าไม่เชื่อในข่าวลือเลยซักนิด, แต่หนึ่งในกลุ่ม ขัดค้าน

“แต่บอส, ข่าวลือมันเลอะเทอะแน่ๆ, แต่ส่วนที่หลายคนเข้าไปแล้วไม่ออกมานั้นเรื่องจริง ป่ามันพูดจริงจังเลยว่าข่าวร้าย”

แต่โลวาโน่ตะคอกใส่ลูกน้อง

“หุบปาก! ชั้นตั้งใจไว้แล้ว! ถ้าใครพูดอะไรอีกกูจะเปลี่ยนมันเป็นลูกบอลเนื้อที่ไว้ล่อปีศาจเลย!”

ในท้ายที่สุด, หัวหน้านั้นพูดคนสุดท้ายในกลุ่มของทหาร 20 คนและเริ่มจู่โจมเข้าป่าเอิร์ก

“นี่ค่อนข้างเป็นป่าที่สวยนะ ไม่ใช่เหรอ?”

นั่นคือความประทับใจของทุกคนเมื่อเราได้เข้าไปในป่าเอิร์ก

เราได้ 1 วันเข้ามาในป่าแล้วตอนนี้ ไกลจากปีศาจ หรือมอนสเตอร์ลูกกระจ๊อกอย่างก็อบลินที่ปรกตีจะอยู่ทุกที่ แม้แต่หมีหรือหมาป่าก็ไม่ถูกพบเห็น

มากกว่านั้น, เราได้ผ่านผลไม้และสัตว์ที่กินได้เหมือนกระต่ายมากมาย

“ถ้านี่เป็นป่าปีศาจ, งั้นรังของเราต้องเป็นนรกดีๆนี่เอง”

ทุกคนพยักหน้า

“ถ้ามันเป็นอย่างนี้, งั้นมันอาจจะดีถ้าเราเลื่อนรังเรามาที่นี่”

“นั่นแน่นอน เราจะทำอย่างนั้น”

ระหว่างที่พวกเขาหัวเราะอย่างหยาบคาย, นักสอดแนม, เจมี่ได้กลับมาพร้อมหน้าตาที่น่าสงสัย

“บอส, มันมี….บ้านอยู่ต่อไปทางนี้”

ทุกคนได้ระวังตัว

มันไม่ควรมีอะไรที่เหมือนบ้านไกลขนาดนี้, สองวันเต็มๆจากเมืองที่ใกล้ที่สุด

แล้วไม่ใช่หมู่บ้านด้วย, แต่เป็นบ้านหลังเดียวเท่านั้น

มันแปลกแม้ว่าจะเป็นกระท่อมภูเขา, ที่นี่คือป่าปีศาจ, ที่ที่นักล่าไม่มา

มันคือป้อมยาม, หรืออาจจะเป็นรังของกลุ่มโจรอื่น

อย่างไรก็ตาม, บรรยากาศได้เปลี่ยนไป ด้วยประโยคต่อไปของเจมี่

“ชั้นพยายามแอบดูข้างในบ้าน, มันดูเหมือนคนสวยที่เหลือเชื่อใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น

เสียงที่สงสัยตอนนี้เปลี่ยนเป็นเสียงเยาะเย้ย

มันแปลกพอแล้วที่จะมีบ้านอยู่ที่นี้, ถ้าคุณใส่นั่นเข้าไปว่าคนสวยได้อยู่ที่นี่อีก, มันเกินความสงสัยและกลายเป็นเพ้อเจ้อ

ทุกคนได้หัวเราะ, พูดว่าเขาหิวผู้หญิงจนมองต้นไม้เป็นอย่างนั้น

แต่ยังไง, เขาเรียกกำลังเสริมอย่างลนลาน, ดังนั้นระหว่างที่หัวเราะ, โลวาโน่ให้เราไปกับเขาเป็นกำลังเสริม

มันไม่เหมือนว่าเราจะอ้อม, และเราสามารถหัวเราะใส่เขาเมื่อเราไม่เจออะไรที่นั่น

ระหว่างนั้น, เป็นการลงโทษ, เขาได้ถูกทำให้ถือสัมภาระเพิ่มเติม

เดาได้ว่าโลวาโน่คิดอะไรอยู่, โจรคนอื่นยิ้มอย่างเย้ยหยัน, และมาด้วยกันโดยไม่บ่น

ทั้งกลุ่มของเรามุ่งหน้าไปสู่บ้านที่ไม่ควรจะอยู่ที่นั่น…จากนั้น…

เราไปถึงที่นั่น

มีพื้นที่เปิดกว้างในกลางป่า มีหญ้าขึ้นเป็นวงกลมกว้างภายในป่าทึบ, และตรงกลางของสิ่งนั้นมีบ้านอยู่

มันประณีต, แม้ว่ามันไม่ใหญ่มาก, แต่มันก็ไม่เล็กเหมือนที่เก็บของ, คุณคาดหวังได้ว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นั่น

ล้อมรอบบ้านมี่บ่อน้ำและแปลงผักเล็กๆ, มันรู้สึกเหมือนหมู่บ้านสวนที่ไหนซักแห่งอย่างแน่นอน, ปนไปกับภาพที่ได้เห็น

แต่นี่คือป่าปีศาจ, ภาพแบบนี้ไม่ควรจะอยู่ที่นี่

“เฮ้ย เฮ้ย, ล้อเล่นป่าววะ…”

โลวาโน่พูดออกมาอย่างธรรมชาติ, โจรคนอื่นตาเบิกกว้าง

แต่พวกเขาไม่เคลื่อนไหวในทันที, ถ้าพวกเขาแต่ยืนอย่างว่างเปล่าอยู่ตรงนั้น พวกเขาคงจะไม่มาเป็นทหารรับจ้างหรือโจร

ทุกคนชักดาบออกมาทันที, พวกเขาจำนวนหนึ่งเข้าหาบ้าน, เปิดหน้าต่างเล็กน้อยและแอบดูข้างใน

“เอ, นี่มันหายากนะ, ชั้นมีแขกเหรอ?”

เสียงที่งดงาม, ดั่งระฆังดังก้อง

ผิวขาวดุจหิมะ

หน้าตาและตัวที่สวยจนมันจะเป็นการดูหมิ่นศาสนาที่จะเรียกว่า ‘สวย’

ผู้หญิงที่ควรจะเป็นเทพธิดาของความงาม เรียกชายที่แอบดูจากหน้าต่าง

เสียงที่ออกมาจากปากสีแดง ที่มันโดดเด่นจากผิวที่ขาวเกินไปทั้งหมด

ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความตกใจที่สามารถรับรู้ได้จากเธอ แม้ว่าสถานะการณ์ที่แปลกที่ชายติดอาวุธจำนวนหนึ่งได้อยู่ต่อหน้าเธอ, และเธอได้เริ่มสนทนาอย่างสงบ

มันเป็นผู้ชายที่อยู่ในความตกใจ

พวกเขาได้เตรียมตัวที่จะเห็นแม่มดภูเขาออกมา, แต่นี่เป็นคนสวยที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตทั้งหมดของพวกเขา

ต่อหน้าผู้หญิงสวย, ไม่มีอะไรที่พวกผู้ชายจะทำอะไรได้นอกจากเออะอะออกมาในเสียงที่ไร้ความหมาย

“ฟุฟุ, มันเป็นเธอที่มาเยี่ยมเยียนชั้น, แต่ทำไมเธอตกใจนักล่ะ?”

ผู้หญิงปิดปากด้วยมือของเธอและยิ้ม

“ชั้นเห็นได้มามีแขกมาเยอะกว่านี้ ชั้นต้อนรับทั้งหมดเข้ามาในบ้านที่เล็กและโทรมนี้ไม่ได้, ดังนั้นถ้าคิดถึงมารยาท ชั้นควรจะทักทายเธอที่ประตูรัว, แต่เป็นเพราะชั้นมีตัวที่บอบบาง, ชั้นออกไปหาแสงอาทิตย์ไม่ได้, โปรดอภัยให้ชั้นเรื่องนั้นด้วย”

“ชั้น…ที่เราถูกนำไปคิดถึง!”

“น…แน่นอนว่าเราขอตัว…อนุญาต…ขออภัย…หรือซักอย่าง!”

โจรพยายามจะตอบเสียงที่ดั่งระฆังดังก้อง, แต่ไม่มีพวกเขาซักคนที่เคยทำอะไรกับภาษาที่สุภาพในทั้งชีวิตของพวกเขา, พวกเขาเลยแค่ลนลานและตอบอะไรที่ตลกๆไป

ได้ยินสิ่งนั้น, เป็นอีกครั้งที่เธอปิดปากเธอด้วยมือ และหัวเราะคิกคัก, โจรได้ทำหน้า, ว่าพวกเขาไม่สนทนาอีกต่อไป

“พูดเหี้ยอะไรวะ! เร็วเข้าแล้วบอกว่า… …แก…เจออะไร…”

โลวาโน่ได้ชะงักไปชั่วครู่, เหมือนคนของเขา

แต่ไฟได้ติดในหัวใจของเขาทันที

{เธองดงาม…ข้าไม่เคยเห็นผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้! ตัวของเธอก็สุดยอดด้วย}

ผู้หญิงเอียงอยู่ที่ขอบหน้าต่างยิ้มให้โลวาโน่และคนของเขา ใส่เสื้อผ้าสีดำ, ไหล่ของเธอก็เช่นกันใส่ผ้าคลุมไหล่สีดำ, แล้วก็กระโปรงยาวสีดำที่ยาวไปถึงข้อเท้าของเธอ

แม้จะเปิดเผยแค่เพียงเล็กน้อย, ผิวเดียวที่แสดงออกมานอกจากหน้าเธอ คือมือของเธอ, หน้าอกที่ใหญ่ของเธอดันออกมา, ดิ้นเล็กน้อยและนุ่มมวลทุกครั้งที่เธอขยับ, และจากการยืดของกระโปรงที่ยาวของเธอ, ไม่ต้องสงสัยว่ามันมีก้นที่อวบ, เนื้อแน่นอยู่ข้างใต้

{ยังไงซะ, คาราวานมันไม่มีอะไรเมื่อเทียบกับสิ่งนี้! โอกาสที่จะได้ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีสองครั้ง}

โลวาโน่, โดยไม่ขออนุญาต, เปิดประตูและก้าวเข้าไปข้างในบ้าน

สามคนได้นั่งลงรอบโต๊ะระหว่างที่ผมยืนอยู่ตรงหน้าประตู

ในห้องไม่มีอะไรนอกจากความมืดมิด

จากข้างนอก, กำแพงทำจากไม้อ่อนและขอนไม้จะทำให้แสงอาทิตย์ผ่านระหว่างช่องของมัน, แต่ข้างในได้ถูกทาด้วยสารที่เหมือนยางไม้ ที่ทำจากขี้เถ้าและขี้ผึง กำแพงนั้นไม่มีช่องว่าง จนคุณบอกได้ว่ามันมืดสนิท

แม้ว่ามันเป็นกลางวัน, ไม่มีแสงอยู่ในห้องเลย, มันยากที่จะเห็นแม้แต่มือของผมเอง, มันแค่ต้องขอบคุณหน้าต่างที่เปิดเล็กน้อยที่แสงเข้ามาได้, อนุญาตให้ผมมองเห็นเล็กน้อย

ถ้าหน้าต่างนั้นปิด, ผมคิดว่าห้องนี้จะมืดเหมือนคืนที่ไร้จันทร์

ไม่มีตะเกียงน้ำมันหรือเทียนอยู่บนโต๊ะด้วย ผู้หญิงคนนี้ไม่ไดเปิดหน้าต่างของเธอก่อนเรามา เธอทำอะไรในความมืดสนิท…?

ผมรู้สึกถึงความเย็นวาบที่ไร้คำอธิบาย, แต่ผมมองข้ามมันด้วยความคิดที่ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น, ผมแค่คิดเกี่ยวกับมันเมื่อมันเกิด

เธอส่งสายตาที่สงสัยมาให้ผมแค่ชั่ววูบ, แต่ท่าทางของเธอที่มีต่อชายที่เข้ามาด้วยกำลัง ไม่เปลี่ยนแม้แต่เล็กน้อย

“ชั้นไม่สาสามารถสร้างความบันเทิงให้พวกนายได้ดี เพราะนี่เป็นบ้านผู้หญิงคนเดียว”

“ม่ายอ่ะ, ไม่จำเป็น แค่มองผู้หญิงสวยแบบเธอคือความบันเทิงที่ดีที่สุดแล้ว”

โดยไม่มีการควบคุมตัวเองใดๆ, โลวาโน่ตาหวานใส่ทั้งตัวของผู้หญิง

คนของเขาล้อมรอบบ้าน และคู่ต่อสู่เป็นผู้หญิงคนเดียว, เธอไม่มีทางจะหนี

ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีการควบคุม

“โอ้, ชั้นดีใจที่ได้ถูกบอกอย่างนั้น”

โดยไม่สนการมอง, เธอยิ้มเบาๆ, และพูดต่ออย่างออนโยน

“งั้น, นายมาทำอะไรกันในที่ห่างไกลแบบนี้ล่ะ?”

“พวกเรามาที่นี่เพราะพวกเราใช้ทางลัดนี้ด~หน่อยน่ะ จากนั้นเราเจอบ้านหลังนึงตั้งอยู่กลางป่า ชั้นเลยเดาว่า ‘เหตุผล’ ของเราคืออยากจะตรวจมันดู”

โลวาโน่เอนตัวของเขาไปข้างหน้า, ดันไปหาผู้หญิง

แม้ว่าผมก็เข้าใจว่าเขาเต็มไปด้วยความใคร่, ความจริงที่ว่าผู้หญิงไม่มีทางจะหนีได้ก็ชัดเจนด้วย

“ว่าแต่, ชื่ออ่ะไรล่ะ? ชั้นไม่คิดว่าเราเคยได้ยินมัน”

ผู้หญิงดูเหมือนจะค่อนข้างกตกใจ, แต่นั่นน่าจะเป็นการแสดง

“นั่นมันเสียมารยาสำหรับชั้นที่จะลืมมอบชื่อของชั้น, ชั้น ลูซี่ ยุคโตวาเนีย”

ทุกคนได้ตึงเครียดทันที

ความจริงที่ว่าเธอมีชื่อสกุล หมายความว่าผู้หญิงคนนี้เป็นขุนนาง, หรือบางอย่างที่คล้ายแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม, แม้ชื่อขุนนางที่มีอำนาจในเมือง มันไม่มีประโยชน์อะไรที่นี

ตัวโลวาโน่เองได้เคยโจมตีคณะของขุนนางและชิงสมบัติและผู้หญิงของพวกเขาครั้งหนึ่ง

แต่นี่ยิ่งทำให้สับสนมากขึ้น

ทำไมผู้หญิงคนเดียวที่มีชื่อสกุล อยู่คนเดียวในที่แห่งนี้

“หลายอย่างได้เกิดขึ้น, และชั้นบังเอิญได้รับชื่อสกุลนี้, แต่ได้โปรดแค่เรียกชั้นว่าลูซี่”

เธอดูเหมือนเธอไม่อยากจะพูดเกี่ยวกับชื่อมากไป และเปลี่ยนหัวข้อ

“งั้น, ลูซี่-จังนี้มาทำอะไรคนเดียวอยู่ที่นี่ล่ะ? ไม่ต้องพูดถึงร้านค้า, แต่มันไม่มีแม้แต่ผู้คนอยู่รอบๆ ชั้นไม่คิดว่าที่นี่เป็นที่สำหรับสาวจะใช้ชีวิตอยู่นะ”

“เพราะชั้นเป็นผู้หญิงคนเดียว, ชั้นไม่ได้ใช้อาหารมาก ชั้นใช้ชีวิตด้วยการทำงานกับแปลงผักเล็กๆ และออกไปในป่า, หาเลี้ยงชีพแทบไม่ได้เพื่อปกป้องบ้านหลังนี้”

“โฮฮ่, แม้ว่าภาพลักษณ์แบบนั้นเธอเป็นนักล่า! เธอค่อนข้างเป็นสาวน้อยที่แข็งแกร่งนะ, ใช่มั้ย?”

โลวาโน่ยิ้มอย่างเต็มที่และลูบหัวไหล่ลูซี่, จงใจแตะหน้าอกที่อวบของเธอระหว่างที่ทำอย่างนั้น

แต่ยังไง, ลูซี่ไม่แสดงการตอบสนองอะไรเลย และเพียงแค่ยิ้ม

แต่ผมได้รับความรู้สึกที่ไม่สบายใจมากขึ้นไปอีก

มันไม่ใช่เกี่ยวกับที่เธอเป็นผู้หญิงหรือขุนนาง, แต่เป็นนักล่า, ไม่มีธนูหรือลูกธนูที่จะพบได้ที่นี่, ที่ทำให้แย่ขึ้นไปอีก, หยากไย่ที่ครัวของเธอดูเหมือนจะอยู่ที่นั่นเป็นอย่างน้อย 10 วัน

ผมมั่นใจมัน, ผู้หญิงคนนี้ไม่กินอะไรในบ้านหลังนี้

ความเย็นวาบได้หนักขึ้น

ผมจ้องไปที่โลว่าโน่, อยากให้เขาระวังตัว, แต่เขาได้จมอยู่ในเสน่ห์ของผู้หญิง เขาไม่ได้สังเกต

“ชั้นตัดสินใจแล้ว, ลูซี่-จัง เธอจะมาเป็นผู้หญิงของชั้น”

โลวาโน่จับมือของลูซี่และกอดเธอ

เขาถูก้นของเธอผ่านเสื้อผ้าของเธอ, รับความรู้สึกที่พิเศษ ของความอวบของมันในมือของเขา

“โอ้ชั้น, แม้ว่านายจะพูดอย่างนั้น, ชั้นจะต้องปกป้องบ้านนี้”

ลูซี่ยังไม่เสียความสงบของเธอไป, แม้แต่โจรอีกสสองคนก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

เธอควรต้องต้องต่อต้านแม้เธอรู้มันว่ามันไม่มีประโยชน์เมื่อถูกล้อมโดยโจร, หรือแม้แต่ร้องไห้ระหว่างที่ขอร้องให้ถูกปล่อยตัวไป

แต่โลวาโน่, จมอยู่ในความรู้สึกของผู้หญิงที่เนื้อแน่น, อวบอึ๋ม, ไม่สังเกต

“ชั้นไม่ได้ขอ เธอหนีไม่ได้ไม่ว่ายังไง แม้ว่าเธอไม่ชอบมัน ชั้นจะเผาบ้านนี้แล้วแบกเธอไป”

“ชั้นจะมีปัญหาถ้านายทำอย่างนั้น ทั้งหมดเพราะที่นี่เป็นที่ที่สำคัญของชั้น”

เป็นครั้งแรก, ลูซี่คิ้วขมวด, ทำสีหน้าที่แสดงว่าเธอมีปัญหา

โลวาโน่พูดต่อ, ทั้งหมดระหว่างที่ลูบก้นของลูซี่

“ถ้าให้เริ่มพูด, ทิ้งผู้หญิงอย่างเธอไว้ในที่ที่อัดอั้นแบบนี้ เป็นการสูญเสียของโลกนี้ ผู้หญิงดีๆนั้นสมควรถูกถือโดยผู้ชาย”

ในที่สิ้นสุดของความอดทนของเขา, โลวาโน่ยกมือของเขาขึ้นไปที่หน้าอกเธอ

เขากำลังจะฉีกเสื้อผ้าเธอ แต่ลูซี่หยุดเขาด้วยมือของเธอ

“…ถ้านายหยาบแล้วฉีกเสื้อผ้าของชั้น ชั้นจะมีปัญหา ถ้านายอยากจะนอนกับชั้น งั้นชั้นจะไปกับนาย, แต่อย่างน้อยให้ชั้นรับนายทีละคนได้มั้ย”

ลูซี่ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจในที่สุด และพูดสิ่งนั้นระหว่างที่นำแขนของเธอไปไว้รอบคอของโลวาโน่

“ถ้าเธอเชื่อฟังงั้นชั้นจะไม่หยาบกับเธอ ไม่มีใครจะมาสร้างรอยให้อัญมณีสวย… เฮ้ย, พวกแก, ออกไปข้างนอกแป้ปดิ้!”

สิ้นสุดของความอดทนของเขา, โลวาโน่นำเกราะครึ่งแผ่นของเขาออก ระหว่างที่สั่งให้พวกเราสามคนออกไป

สมาชิกที่อยู่มานานสองคนยิ้มและออกไป, มีแค่ผมที่ลังเลนิดหน่อย

ผู้หญิงคนที่ประหลาด ไม่ว่าคุณจะพูดยังไงหรือเห็นยังไง เธอแปลกเกินไป, ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอได้อยู่ตามลำพังกับโลวาโน่

แต่ในที่สุด, บวมไปด้วยความใคร่, โลวาโน่ตะโกนอย่างโกรธเคือง

“นั่นรวมถึงแกด้วยเอเกอร์! ชั้นจะให้นายเอาเธอทีหลังดังนั้นออกไป! ออกไปและบอกไอเวรคนอื่นว่าอย่าแบบมอง!”

มันเป็นทางเลือกของเขาเอง

เขาจะไม่ฟังแม้ว่าผมจะพูดอะไรกับเขา, ไม่ว่ายังไง

ผมตัดสินใจและถอยอย่างรวดเร็ว

ผมไม่สนใจในการดูโลวาโน่นำสิ่งสกปรกของเขาออกมาจากกางเกง

“ตอนนี้ไม่มีเรื่องให้รำคาญใจอีกแล้ว, มาสนุกกันเถอะ”

เปลือยแล้ว, โลวาโน่ได้โอบกอดลูซี่และกำลังจะใส่มือเข้าไปข้างในเพื่อจับหน้าอกเธอ, แต่ผิดคาด, ชุดที่ฟิตแน่นของเธอได้เหนียวและยืดเมื่อเขาพยายามจะฉีกมัน

‘ถ้าเป็นอย่างนั้น’, เขาคิดขณะที่เขาเปิดกระโปรงยาวของเธอ, เปิดเผยชุดชั้นในที่เนียนของเธอ ที่ดูเหมือนงานศิลปะ

ชั้นในของเธอพอดีกับก้นที่อวบของเธอ, ผิวของเธอรู้สึกน่าทึ่งเมื่อเขาสัมผัสมัน

ไม่ด่างพร้อย, ผิวของเธอขาวอย่างผิดธรรมชาติ

ถ้าเขาสร่างเมาเขาคงจะรู้, ตัวของเธอนั้นงดงาม, แต่มันไม่มีความอบอุ่นของร่างกาย

“ให้ตายเถอะร่างกายนี้…ครั้งแรกที่ชั้นเห็นผู้หญิงที่ดีขนาดนี้!”

โลวาโน่มีประสบการกับผู้หญิงจำนวนหนึ่ง, แม้ส่วนใหญ่โดยการข่มขืน, แต่ไม่มีพวกเธอสักคนที่เทียบได้กับลูซี่ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา หรือตัวของพวกเธอ

เขาได้แข็งตัวเหมือนเด็กชายบริสุทธิ์เห็นผู้หญิงเปลือยเป็นครั้งแรก, มากจนมันได้ทำเสียง, เขาเริ่มถูมันโดยไม่คิด

“หันไป!”

โลวาโน่ตรวจดูลูซี่จากข้างหลัง, ถอดกางเกงในของเธอออกและแตะของของเธอ

ที่ของผู้หญิงที่เปลือยของเธอเปิดเล็กน้อย เหมือนกับมันชวนเขาเข้าไป, มันมีสีอ่อน, สะอาดจนคุณจะเชื่อเธอ ถ้าเธอพูดว่าเธอยังบริสุธิ์

รูผู้หญิงนั้นของเธอที่ดูเหมือนงานศิลปะกำลังจะถูกแทงโดยสมาชิกสกปรกที่ดำ, เต็มไปด้วยหูด ของโลวาโน่

“ได้โปรดรอก่อน, มันมีลำดับของสิ่งเหล่านี้นะ, รู้มั้ย”

ลูซี่บิดตัวของเธอและหนีจากการโอบกอดที่เอาแต่ไป

หันหน้าหาโลวาโน่, เธอวางแขนของเธอไว้รอบไหล่ของเขา

กอดกันตัวต่อตัว, ขนาดตัวที่ใหญ่ของโลวาโน่เด่นเมื่อเทียบกัน, แม้ว่าลูซี่แน่นอนว่าไม่ได้ตัวเล็ก

“อย่างแรกมันเริ่มด้วยจูบ ความสนุกจะมาหลังจากนั้น”

ได้ยินเสียงกระซิบหวานของเธอ, โลวาโน่ขยับด้วยกำลังเพื่อขโมยริมฝีปากของลูซี่, แต่เธอจับหัวเขาไว้ด้วยมือเดียวและนำริมฝีปากของเธอเองไปที่คอเขา

จมอยู่ในความใคร่ของเขา, โลวาโน่ได้สับสน

({จูบที่คอก็ไม่ได้แย่…แต่ยังไง…เธอหยุดหัวชั้นจากการขยับได้ยังไงด้วยแค่มือซ้ายของเธอ})

ลูซี่เลียคอของเขาด้วยลิ้นที่ยาวของเธอ และเปิดปากที่มีเสน่ห์ของเธอ

จากนั้น, เธอกัดลงไปในคอของโลวาโน่ ด้วยเขี้ยวที่ยาวของเธอ

มันไม่ใช่ความรู้สึกปรกติของการถูกกัด

เจ็บปวดขั้นสุด และรู้สึกดีขั้นสุด, สมาชิกของโลวาโน่ที่แข็งถึงขีดจำกัดพ่นน้ำกามออกมาเหมือนน้ำพุ

จากนั้น, พลังได้หายไปจากทั้งตัวของเขา

ระหว่างที่รู้สึกถึงความรู้สึกของการโดนกัดไปที่คอ, สติขอโลวาโน่จางหายไปในความมืดมิดชั่วนิรันดร์

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord