ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 41 การลงโทษที่หนัก - novel-lucky

41 การลงโทษที่หนัก

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

【—มุมมองบรูโน่ เรนสเตอร์—】

ผมยืนขึ้นจากหลังมาและยืดตัวของผม แต่จากที่นี่ผมไม่เห็นอะไรเลย

「ผู้ช่วย ชั้นมอบการสั่งการให้นายนิดนึงนะ!」

ม้าได้ควบผ่านพื้นที่ยกสูงข้างหลัง มันไร้สาระที่ผู้บัญชาการจะทิ้งศูนย์กลางระหว่างที่สู้กับศัตรู แต่ตอนนี้ ผมคิดว่ามันสำคัญที่จะต้องเข้าใจสถานการณ์ด้วยตัวเอง

ที่ปรากฏตรงภาพที่ผมเห็นคือทีมทหารม้าหนักที่ยังโจมตีด้านข้างของศัตรูอยู่ ศัตรูได้รีบปกป้องด้านข้างของมันและเปลี่ยนรูปแบบปล่อยลูกธนูค่อนข้างมากใส่ทหารม้า

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่หยุด ด้วยตัวที่ห่อหุ้มอยู่ในชุดเกราะ และเพิ่มเติมจากนั้น ยกโล่ ทหารม้าที่พุ่งเข้าตี ไม่โดนลูกธนูที่ลงไปเป็นฝน มีเพียงจำนวนน้อยที่หล่นจากหลังม้า

ทหารม้าในที่สุดก็ปะทะกับด้านหน้าของรูปแบบของศัตรู เสียงเหล็กที่ฉูดฉาดและการตะโกนดังก้องผ่านสนามรบ ทั้งดาบและโล่เหมือนก้อนเหล็กสำหรับทหารม้าหนัก และในทางปฏิบัตินั้นไม่มีประโยชน์ แทนที่จะอย่างนั้น ถ้าคุณใช้มันเพื่อเร่งความเร็วไปกระแทกกับเกราะ คุณอาจจะรับความอนาถาและจบที่การแสดงภาพที่น่าหัวเราะ

คนที่ถูกแทงโดยหอกและคนนั้นที่ใส่เหล็กและตกจากหลังม้านั้นยังโอเคอยู่ คนที่รับความเสียหายร้ายแรงที่สุด คือคนเหล่านั้นที่ถูกกระแทกไปที่พื้นและถูกเหยียบย่ำด้วยเกือกม้า

พวกเขาถูกเหยียบอย่างต่อเนื่องโดยทหารม้าและคุณบอกไม่ได้อีกต่อไปว่าพวกเขาคือมนุษย์หรือสัตว์ป่า

แม้ว่าคนหนึ่งมีประสบการณ์ในการต่อสู้ พวกเขาจะไม่สามารถทำอะไรได้ในสถานการณ์ที่ นอกจากถูกขยี้เป็นชิ้นจากข้างหน้า แนวหน้าของศัตรูได้พลังทลาย และสถานการณ์คือ กองกำลังของศัตรูเริ่มล่าถอย

「นั่นลอร์ดฮาร์ดเลตต์ กองร้อยทหารม้าที่ 1 ไม่ใช่เหรอ? พวกเขาแน่นอนว่ามาทันเวลาไม่ใช่เหรอ…」

หนึ่งในกัปตันกองร้อยใกล้ๆได้ถอนหายใจในความโล่งใจ บรูโน่ก็ถอนหายใจข้างในใจ

เพื่อที่จะสร้างทีมที่ถูกเหยียบย่ำใหม่ จากข้างหลังของกำลังหลักอย่างชักช้า ทีมหอกยาวได้ปรากฏและพยายามจะตั้งหอก

「หยุดพวกมัน! เมื่อนายหยุดพวกมันแล้วเราทำอะไรบางอย่างได้!」

ผู้บัญชาการของศัตรูตะโกนใส่ทหารของเขา เหมือนดุพวกเขา การจัดการกับทหารม้า มันต้องขโมยการเคลื่อนไหวไปจากพวกเขา

ในอุดมคติ คูเมืองและรั้วนั้นดีที่สุด แต่ในที่ราบที่มันไม่มีอะไรแบบนั้นเลย สิ่งที่ดีที่สุดต่อมาคือสร้างกำแพงเทียมโดยใช้หอก แต่ระหว่างที่หอกอยู่ระหว่างการจะตั้งอย่างสมบูรณ์แล้ว อัศวินสีดำกระโดดออกมา

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์? ถ้านาย ผู้บัญชาการของเรากระโดดออกไปข้างหน้า เราควรจะทำอะไรล่ะ?」

โดยไม่ได้ตั้งใจ ผมปล่อยเสียงของผมออกไป ผมรู้ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายทหาร แต่มันแน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะสู้คนเดียว เขาควรจะใช้ม้าที่ผมเห็นมาก่อน; เขาพุ่งแนวตรงไปที่กำแพงของหอก และบุกเข้าตีด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ

ทหารในบริเวณนั้นก็ได้ตะโกน ‘อันตราย!’ ‘คุณจะถูกฆ่า!’ แต่เขากระโดดข้ามหอกอย่างง่ายๆ และผ่าหัวของพลหอกสองคน อีกสองคนได้ถูกเหยียบย่ำโดยกีบม้า และคนที่ดูเหมือนเป็นกัปตันของทีมพลหอกได้หมดคำพูด แต่ตัวท่อนบนของเขาได้ถูกหั่นออกทันที ขณะที่ผมออกจากพื้นที่และหันไป ผมเห็นอกและท่อนบนได้หมุนไปรอบๆในอากาศ และเลือดได้กระเด็นออกมา ทันทีที่เขาได้ยืนยันว่าเขาได้ฆ่าผู้บัญชาการแล้ว เขาเปลี่ยนทิศและไล่ตามกลุ่มของพลหอกยาว พลหอกยาวนั้นเปราะบางจากด้านหลังและด้านข้าง ทหารที่น่าส่มเพชถูกสับ ตัดหัว และกระทืบ

ผู้บัญชาการของศัตรูได้ตาย เพิ่มเติมจากนั้น มีสัตว์ประหลาดโจมตีพวกเขาจากด้านหลัง ดังนั้นพวกเขาไม่ควรจะสามารถรักษาแถว มวลของทหารม้าได้เข้าหาจากข้างหน้า สัตว์ประหลาดเปื้อนเลือดได้เข้าหาจากข้างหลัง; ในท้ายที่สุด ทหารได้พังทลาย และพวกเขาวิ่งเร็วที่สุดที่วิ่งได้ แต่พวกเขาไม่สามารถจะวิ่งหนีทหารม้า หลังจากที่โดนแทงข้างหลังด้วยหอก เกือบทั้งหมดของพวกเขาได้ถูกกวาดล้าง ที่เหลือของทีมที่มาเพื่อเป็นกำลังเสริมหยุดเดินเมื่อพวกเขาเห็นโศกนาฏกรรมที่หล่นใส่พลหอกยาว สำหรับคนเหล่านั้นที่อยู่บนสนามรบ ภาพที่ทหารถูกแทงโดยหอก หรือถูกฟันหัวขาดไม่ใช่อะไรที่ปรกติพวกเขาจะกลัว

สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่คุณจะพบเจอเป็นปรกติในการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม หลักการเดียวกันไม่มีผลเมื่อมันเป็นชายผู้นี้; คนได้ถูกฉีกเป็นชิ้น ผ่าครึ่ง และกระเด็นเป็นชิ้นๆไปทุกที่ มันดูเหมือนมันเป็นปรากฏการณ์ที่เป็นไปไม่ได้

「ใจเย็น! หยุดมันด้วยลูกธนูของนาย!!」

พวกเขาปล่อยลูกธนูตามๆกันไป แต่เขาปัดมันแจะยิงพวกเขาตายด้วยหอกของเขา ปฏิบัติกับพวกเขาเหมือนของเล่นที่เด็กได้โยนใส่เขา ทีมที่เขาจะไล่ต่อหลังจากพลหอก คงจะเป็นนักธนูที่ยิงลูกธนูใส่เขา

ในเวลานั้น แนวหน้าได้ถูกขยี้อย่างสมบูรณ์และทหารม้าที่ตามมาได้ตามมาถึง กลับมาพุ่งเข้าตีอีกครั้ง

「ถ้าเราปล่อยให้นี่เป็นต่อไปแบบนี้ เราจะถูกเห็นเป็นตัวตลก! ทุกหน่วยพร้อมมั้ย? บุก!」

กองพันของผมในที่สุดก็เอาชนะความสับสนและเริ่มโจมตีกันใหม่ฝั่งตรงข้ามของทหารม้า สภาพของการต่อสู้เปลี่ยนอย่างสมบูรณ์ ศัตรูพยายามที่จะไม่ถูกกวาดล้างและทำการดิ้นรนที่สิ้นหวังต่อไป

มันอยู่อีกไม่นาน ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ได้นำส่วนหนึ่งของทหารม้าของเขา และทลายฝ่าตรงกลางของศัตรู เมื่อเขาฆ่าผู้บัญชาการและผู้ติดตามของเขา หน่วยของศัตรูพังทลายลงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นมันแค่ความพ่ายแพ้อย่างราบคาบ; ไล่ตามและฆ่าศัตรูที่วิ่งหนี

—————————————————————

【—มุมมอง เอเกอร์—】

「บรูโน่ ไม่ ลอร์ดเรนสเตอร์ มันเป็นซักพักแล้วนะ」

「ไม่เจอกันนานลอร์ดฮาร์ดเลตต์…นายช่วยชีวิตชั้น」

บรูโน่และผมจับมือกัน; ศัตรูได้ถูกกาดล้าง ดังนั้นเราทั้งสองคนได้ปล่อยให้การสั่งการเป็นของลูกน้อง อากอร์ได้ฝึกกองร้อยทหารราบในเมืองหลวงดังนั้นครั้งนี้ ผมได้ให้ลีโอโพลต์ติดตามผม

พูดถึงแล้ว ระหว่างที่เวลาที่เราพุ่งเข้าตีบนหลังม้า เขาได้อยู่ตำแหน่งหลังสุด ผมถามให้เขาขยับไปข้างหน้า และเขาตอบโดยการพูดว่ามันเป็นไปได้ว่าเขาจะถูกยิงโดยลูกธนู และมันเป็นความโง่เขลาขั้นสูง สำหรับการที่ผู้บัญชาการไปอยู่ตรงหน้ากองทัพ พูดสิ่งนั้น ลีโอโพลต์ได้ควบไป หลังจากนั้นซีเลียได้โกรธจากความบุ่มบ่ามของผม

「ไม่ใช่ว่านายสมควรจะรอจนกว่าชั้นจะมาก่อนที่จะเริ่มเหรอ?」

ผมหัวเราะระหว่างที่พูดมัน

「ชั้นรู้สึกอับอาย…ชั้นไม่อยากเสียโอกาสที่จะโจมตีชั้นเลยไปก่อน แต่นี่คือผลของมัน…」

กองพันของบรูโน่เสียทหารไป 200 คน มันเป็นจำนวนความเสียหายที่มาก ทีมของผมเสียไปประมาณ 10 คน ด้วยกันกับม้าของเขา แต่มีหลายคนที่สามารถจะฟื้นได้ทันทีและกลับไปอยู่ในความพร้อมต่อ มีประมาณ 4 ถึง 5 คนที่โชคร้ายและลูกธนูแทงพวกเขาในช่องว่างของเกราะ จะมีคนที่โชคร้ายอยู่ทุกที่ตลอดเวลา; ผมทำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้

ผมหันสายตาของผมไปที่สนามรบและลีโอโพลต์ได้ล่ากองกำลังของศัตรูที่ถูกทำลาย ที่กระจายตัวกันและพยายามจะหนี ด้วยประสิทธิภาพที่ดี มันดูเหมือนว่าเขารู้ว่าศัตรูพยายามจะหนี

「เมือชั้นได้คิดเกี่ยวกับการที่ต้องมอบขออ้างให้พระองค์ หัวของชั้นปวด」

「ในท้ายที่สุดเราชนะ ชั้นจะถามอีริชให้ทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน และชั้นจะพูดอะไรบางอย่างด้วย」

บรูโน่เป็นหนึ่งในคนที่ผมไว้ใจ มันจะเป็นความน่าอับอายที่ได้เห็นเขาเสียจุดยืนของเขาไป

「แต่…แม้ว่านายเอาพฤติกรรมที่สะเพร่าของชั้นออกไป พวกเค้าแข็งแกร่งอย่างแน่นอน มันจะไม่ง่ายเหมือนที่มันเคยเป็น」

มันเป็นที่รู้โดยประเทศใกล้เคียงว่าอาร์คแลนด์มีทหาร 40,000 คน และมันเป็นจำนวนที่ได้มาอย่างเดียวโดยการสมัครชายผู้ใหญ่อายุน้อย

「มีทหารคุณภาพนั้น 40,000 คน ถ้าเราไม่สู้ดีๆตอนนี้มันจะแย่ทีหลัง

แม้ว่ากองทัพกลางจะทำการเสริมทัพขนาดใหญ่มันจะเพิ่มขึ้นไปแค่กำลังทหาร 15,000 และรวมมันเข้ากับกองทับชาติ มันจะจำนวน 20,000 ระหว่างเวลาของสงคราม การเกณฑ์ทหารจะถูกใช้และจำนวนจะเพิ่มขึ้นอีก และจะพาเราไปที่จำนวนเท่ากัน แต่ความด้อยกว่าในคุณภาพจะเป็นอะไรที่ไม่มากไปกว่าเทียนในลมแรง กองพันทหารราบของบรูโน่ เทียบกับทหารพวกนั้นที่ฝึกในเมืองหลวง นั้นก็ค่อยข้างชั้นสูงด้วย」

「ไม่ว่ายังไง ชั้นจะส่งผู้ส่งสาสน์ไปให้พระองค์รู้ว่า ‘การทำลายศัตรูนั้นสำเร็จ’ เมื่อนายกลับไปที่เมืองหลวง มันจะโอเคที่จะบอกพระองค์ถึงความเข็งแกร่งในจิตวิญญานของนาย」

「เพราะทั้งหมดนายเป็นคนโปรดที่ถูกเรียกเป็นการส่วนตัวโดยพระองค์」

บรูโน่หัวเราะอย่างเพ้อกับตัวเขาเอง บางที่เขาได้มีปัญหาเกี่ยวกับการถึงขีดจำกัดของเขาเอง แต่ถ้านายอยากจะมีปัญหา ทำมันภายหลัง ผมยังไม่ได้บอกนายเกี่ยวกับคำสั่งของพระองค์เลย

「ชั้นมีสาส์นจากพระองค์ถึงกองพันของนาย」

「อึน!」

บรูโน่นั่งให้ดีๆเมื่อเขาได้ยินผม มันจะเป็นที่จะต้องแสดงความเคารพเมื่อได้รับสาส์นจากราชา

「…ซีเลีย」

「ครับท่าน!」

ทุกคนได้ทำสีหน้าสงสัยกับซีเลย ปกติแล้ว มันจะไม่ใช่ผู้ติดตามที่บอกเขาแต่มันช่วยไม่ได้ ผมลืมมันแล้ว

「พวกนั้นที่ได้เบียดเบียนดินแดนชั้น พวกโง่ของอาร์คแลนด์ฆ่าพวกเค้าอย่างเต็มที่และทั่วถึง ไม่จำเป็นต้องจับเชลย ไม่จำเป็นต้องแยกชั้นสูงจากชั้นต่ำ ตัดหัวพวกเค้าทุกคนและส่งหัวพวกเค้ากลับไป นั่นคือทั้งหมด」

ทุกคนได้หมดคำพูด มันเป็นคำสั่งที่หนักเกินไป แต่คุณไม่สามารถคัดค้านคำสั่งของราชา

「ยังไงซะ มันไม่ได้ทำให้ชั้นรู้สึกดีที่จะฆ่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าชั้นตัดหัวจากศพ งั้นไม่ควรจะมีปัญหา」

เมื่อการกวาดล้างได้สำเร็จ มันโอเคที่จะตัดหัวศพ และขนมันด้วยเกวียนและส่งพวกมัน

「มันดูเหมือนคนของชั้นได้เจอของบางอย่างผ่านการปล้นสะดมของพวกเค้า ชั้นเลยจะไปยืนยันมัน」

เมื่อผมยืนขึ้นในความรีบ บรูโน่บ่น

「เฮ้! นายไม่ได้ให้ชั้นทำคำสั่งนี้ด้วยตัวชั้นเองใช่มั้ย?」

แน่นอนว่ามันเป็นอย่างนั้น

「คำสั่งได้ถูกมอบให้ทีม ชั้นเป็นกำลังเสริม นายเป็นผู้บัญชาการ ชั้นหวังพึ่งนาย ดังนั้นทำมันอย่างถูกต้อง」

เมื่อลีโอโพลต์กลับมา มันจะโอเคที่จะให้เขาทำมัน เขาดูเหมือนจะคิดวิธีที่มีประสิทธิภาพจริงๆได้

—————————————————————

【—มุมมอง เอเกอร์—】

「พวกเขาข่มขู่พวกเขาและปล้นสะดม และทำอะไรตามใจ หึ้ห์」

ตรงหน้าผมคือธัญพืชและผัก ปศุสัตว์ได้ถูกใส่เข้าไปบนเกวียน ผมสงสัยว่าพวกมันอยากให้ผมประนีประนอมและเอามันกลับระหว่างที่พวกมันได้ส่งเสียง

「ใช่ พวกมันวันนึงจะถูกฆ่า」

ทหารหนุ่มไม่ซ่อนความขุ่นเคืองของเขา

เกวียนข้างหลังมีผู้หญิงใส่อยู่ในมัน มันเป็นเจตนาของพวกเขาที่จะนำพวกเธอกลับไปเป็นทาส ผู้หญิงที่เห็นพวกเรากอดกันและสั่น

ชาวนาที่อยู่ในหมู่บ้านบุกเบิกในภูมิภาคชนบทถูกเมินโดยชาวเมืองในเมืองหลวงจนคุณแทบจะไม่เชื่อมัน พวกเขาไม่รู้จักธงและสัญลักษณ์ของกองทัพกลาง และพวกเขาจะไม่สามารถแยกแยะเราออกจากทหารของอาร์คแลนด์

「เธอบาดเจ็บมั้ย?」

「ฮฮฮิ้ห์! คะ…ค่ะ…」

「พวกเราคือกองทัพที่เป็นของโกลโดเนีย เราจะคืนพวกเธอให้หมู่บ้านเดิม บอกที่ปลอดภัยที่จะให้เราพาไป」

พวกผู้หญิงมองหน้ากันในความสับสน มีบางคนที่ร้องไห้

「ไม่มีหมู่บ้านอีกแล้ว…พวกเค้าเผาและฆ่าทุกคน…ที่ที่จะให้เรากลับไป」

ตอนนี้เมื่อผมได้นึกถึงมันได้ มีหลายหมู่บ้านผู้บุกเบิกที่พวกเขาพูดว่าถูกตี หมู่บ้านบุกเบิกนั้นค่อนข้างเล็ก มีคนประมาณ 10 ถึง 20 คน พวกเขาตั้งอยู่ในภูมิภาคชนบทและไม่มีหมู่บ้านในบริเวณนี้ที่มีภูมิอากาศที่รุนแรง ชาวเมืองนั้นไม่ถูกเนรเทศจากที่ดั้งเดิมก็เป็น ผู้กระทำความผิดเก่า หรือคนที่ไม่มีที่ไป หมู่บ้านผู้บุกเบิกส่วนใหญ่จะถูกขยี้ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า แต่พวกหมู่บ้านที่โชคดีที่เหลือนั้นจะได้รวบรวมผู้คน และเป็นหมู่บ้านเต็มตัว ในเหตุการแบบครั้งนี้เกี่ยวกับกับหมู่บ้านผู้บุกเบิก มันไม่ใช่บางอย่างที่พบได้ยากกับพวกเขา ทีจะมีประสบการณ์ที่โชคร้ายแบบนี้เลยซักนิด

「เมื่อชั้นกลับไปที่เมืองหลวงชั้นจะพาเธอไปกับชั้น ดังนั้นคิดเกี่ยวกับอนาคตของเธอ สินค้าอื่นนั้นยากที่จะพากลับ ดังนั้นชั้นจะปล่อยมันทั้งหมดให้บรูโน่」

ตาพวกเธอมีไฟขึ้นมา พวกเธอไม่รู้ถึงระดับชั้นของกองทัพแต่จากน้ำเสียงและวิธีที่ผมแต่งตัว พวกเธอเข้าใจว่าผมเป็นคนที่มีสถานะชั้นสูง พวกเธออาจจะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงจริง; ผู้หญิงที่ได้กลัวจนถึงตอนนี้ได้เลื่อนตัวของพวกเธอเข้ามาใกล้ผม

「งั้นชั้นจะให้กัปตันเรนสเตอร์รับทราบ」

「โอเค นั่น และให้เค้ารู้ว่าชั้นจะออกไปลาดตระเวนเผื่อไว้ และจะไม่กลับมาซักพัก」

「ครับท่าน!」

ทหารหนุ่มวิ่งไปบนหลังม้าของเขา บรูโน่จะรู้ว่าผมได้หนีไปบนข้ออ้างว่าลาดตระเวน และเขาจะสอบสวน ยกโทษให้ผมด้วย

ขณะที่การกวาดล้างได้เข้ามาใกล้ ทหารได้แทงศพเพื่อยืนยันความมีชีวิตอยู่ของเขา งานผมเสร็จแล้วตอนนี้ด้วย เวลานี้เป็นแค่การมอบกำลังเสริม ผมจะส่งความรุ่งโรจน์ของส่งครามให้บรูโน่ และเตรียมพร้อมที่จะจากไป

「ขอโทษนะ…แล้วเราล่ะ…」

อย่างที่คาดผมให้พวกเธอนอนข้างนอกไม่ได้ ผมจะนำเต็นท์สำรองให้พวกเธอและให้พวกเธอนอนใกล้ชิดกัน

—————————————————————

【—มุมมอง อิริจิน่า—】

แคมป์ของอาร์คแลนด์

ฉันได้ขี่ม้าของฉันอย่างสิ้นหวัง

「กัปตันอิริจิน่า ! ได้โปรดช่วยผม!! กุก้าา」

「หยุดนะ! ช่วยชั้นด้วย ชั้นยังไม่อยากตาย!」

ลูกน้องของฉันได้ถูกกำจัดทีละคนทีละคน แต่ฉันไม่หันกลับไป นายขอให้ฉันช่วยนาย แต่ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากจะตายไปกับนาย การต่อสู้ได้จบไปแล้ว ที่เหลืออยู่ตอนนี้เป็นเพียงการสังหารหมู่ฝ่ายเดียว ไม่มีอะไรมากไปกว่าการกำจัด

「อะไรกัน! ทำไม!?」

มันเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เป็นผู้บัญชาการที่ฉันถูกท้าทายโดยโกลโดเนีย แม้ว่าฉันได้ยินจากประเทศอื่นว่าพวกเขาเป็นคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอ พวกเขารักสันติมากกว่าสิ่งใด และเมื่อคุณข้ามชายแดน พวกเขาจะส่งผู้ส่งสาส์นของสันติ

ทุกอย่างได้โอเคจนถึงการซุ่มโจมตี สายลับที่ถูกส่งโดยศัตรูได้พบแคมป์ของเราอย่างรวดเร็ว และแผนของเราคือล่อศัตรูโดยการแกล้งว่าเตรียมพร้อมที่จะเดินทาง และจากนั้นขยี้พวกเขา และดำเนินการไปอย่างราบรื่นในตอนเริ่ม ฉันก็ได้นำทีม 200 คนเพื่อตีด้านข้างของพวกเขา และอีกการผลักดันแค่ครั้งเดียวเราควรจะสามารถกำจัดพวกเขา

「แต่คนพวกนั้น!」

จังหวะเวลาของทหารม้านั้นเหมือนพวกเขามีเป้าหมายที่จะจบเรา และบนนั้น พวกเขาได้พุ่งเข้าตีเราด้วยกำลังที่เท่ากับพวกทหารม้าหอกเล็กติดอาวุธหนักของระเทศของเรา ดั้งเดิมแล้วเราคาดไม่ถึงการรบเต็มรูปแบบ ดังนั้นทหารและอุปกรณ์ของเราได้เน้นไปที่การเคลื่อนไหว และส่วนใหญ่ได้ใส่หอกสั้นและดาบ

ทีมหอกยาวลูกเสือก็ถูกทำลายล้ายโดยคนที่เหมือนสัตว์ประหลาด ไม่มีกลยุทธ์มากหลังจากนั้น มือของเราเต็มแล้วในแค่ความพยายามจะจัดการกับอะไรที่เกิดขึ้นและการคิดการเคลื่อนไหวต่อไป

ในที่สุดเขาก็ได้ฝ่ารูปแบบของเราและมุ่งตรงไปข้างหน้าถึงฐานเรา อัศวินสัตว์ประหลาดคนนั้น…เขาฆ่าผู้บัญชาการและรองผู้นำตรหน้าของฉันเลย และยังฆ่าพวกเขาที่เหลือด้วย ด้วยฐานของเราถูกทำลาย เราไม่สามารถจะรักษาทีมของเรา เราแม้แต่สั่งการให้ถอยทัพยังไม่ได้เลย เราทำได้เพียงหนีโดยการแยกย้าย

ฉันจะไม่มีวันลืมตาของอัศวินคนนั้น เขาผ่าผู้บัญชาการในแนวตั้ง เกราะและหอกของเขาปกคลุมไปด้วยเลือด เขาส่งหอกฉันบินไป และฉันกรีดร้องระหว่างที่วิ่งหนีโดยไม่มีความอับอายหรือความน่าเคารพ แต่ฉันสงสัยว่าทำไมเขาไม่ตามฉัน…

เดชะบุญ ฉันได้เสียหอกของฉันไป และฉัน ที่เป็นผูหญิงตัวใหญ่นั้นค่อนข้างน้ำหนักเบา กำลังหลักของศัตรูส่วนใหญ่เป็นทหารม้าหนัก ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถตามฉันทัน

ฉันได้ขี่ม้าของฉันด้วยความมุ่งมั้น แต่ไม่นานม้ามันก็ถึงขีดจำกัดและล้มลง หลังจากที่กลิ้งไปบนทุ่งหญ้า ฉันได้ตรวจดูข้างหลังด้วยจิตใต้สำนึก เพื่อดูว่าใครได้ตามฉันมามั้ย แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น ฉันได้มองไปรอบๆ และสิ่งแวดล้อมนั้นคุ้นเคย

มันดูเหมือนฉันได้ข้ามชายแดนมาแล้ว

「ชั้น…ชั้นปลอดภัยแล้ว」

เหมือนสาวน้อย ฉันได้นั่งลงบนต้นขาด้านในด้วยขาของฉันแยกนิดหน่อย ฉี่เล็กน้อยได้เล็ดออกมาแต่ฉันไม่ถือมัน มันได้เล็ดออกมาตั้งแต่ฉันเห็นอัศวินคนนั้นและวิ่งหนี ดังนั้นมันไม่สำคัญมากใจจุดนี้

อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีมีลูกน้องฉันรอที่นี่ได้เพื่อให้หนึ่งหรือสองคนกลับมาที่นี่ แต่ฉันเลือกที่จะไม่ทำ และตัดสินในที่จะกลับไปที่ฐานของกองทัพ

ในเหตุการณ์ที่ไม่น่าเกิดขึ้นที่ศัตรูจะข้ามชายแดนมาแบบนี้ ฉันต้องให้พวกของฉันรู้ทันที…ไม่ นั่นเป็นคำโกหก จริงๆแล้วฉันอยากจะกลับไปที่ที่ปลอดภัยทันที ฉันไม่สามารถลบภาพในหัวของฉันที่อัศวินคนนั้นไล่ตามฉันได้ ฉันกอดตัวที่สั่นของฉัน

「โอ้ นางเอกที่ไม่มีใครเทียบ」

「ความภาคภูมใจของตระกูลโวลส์」

「นายพลหญิงแห่งอนาคต」

กี่ครั้งกันที่พ่อฉันบอกฉันว่าเขาหวังให้ฉันเกิดเป็นชาย ฉันได้ฉี่เล็ดและร้องไห้และฉันสงสัย ว่าถ้าคนเห็นฉันสั่นในความกลัวตอนนี้ มีพวกเขาซักกี่คนที่จะตกใจ ฉัน [อิริจิน่า โวลส์] หดตัวที่สูงของฉันและเดินคนเดียว

—————————————————————

【—มุมมอง เอเกอร์—】

มันดูเหมือน ‘สิ่งที่ไม่น่าพึงพอใจ’ ได้จบแล้วส่วนใหญ่ ที่เหลือตอนนี้คือรอให้เช้าและเดินขบวนเกวียนไปที่อาร์คแลนด์ ด้วยภูเขาของหัวที่ถูกตัดใหม่ๆในเกวียน ผมรู้สึกเสียใจกับผู้คุ้มกันที่ได้เดินข้างมันไม่ได้

กลางคืนได้มา มันเกือบจะเป็นเวลาที่เราต้องไป ผมได้ยืนเงียบๆ และกำลังจะออกจากเต็นท์ แต่ซีเลียจับเสื้อของผม

「ท่านจะไปไหนดึกๆดื่นๆ?」

「อย่ากังวล ชั้นแค่จะออกไปแปปนึง」

มันเป็นอย่างเดิมทุกครั้ง ดังนั้นซีเลียเข้าใจ

「….หนูจะรอจนกว่าท่านจะกลับมา ดังนั้นได้โปรดรีบกลับมา」

ถ้าผมไม่รีบทำมัน เธอจะออกมาตามผม ผมเดาว่า

ผมจูบซีเลียและเล่นกับลิ้นเธอเล็กนอ้อน ผมได้วางซีเลีย ที่ได้กอดผม ไว้ที่เตียงและออกจากเต็นท์ ด้วยนี่ผมซื้อเวลานิดหน่อย

ที่ผมได้มุ่งหน้าไปแน่นอนว่าเป็นเต็นท์ของผู้หญิงที่ถูกจับที่หลับอยู่

「หนูได้รอท่านอยู่」

ผู้หญิงคนนึงได้ลุกขึ้นเมื่อทักทายผมจากในหมู่คนอื่น ที่หลับเหมือนท่อนไม้เนื่องจากความเหนื่อยและความเครียดที่ก่อนขึ้น หน้าของเธอไม่ได้สวยเป็นพิเศษ และเธอไม่น่าจะได้กินดีๆ ดังนั้นผิวเธอไม่มีความเด้งอยู่กับมัน แต่เธอมีนมและตูดที่แน่น และผู้ชายที่เพิ่งสู้เสร็จ มันได้ทนไม่ได้

ซีเลียนั้นสวยกว่าหลายเท่าแต่ตัวของเธอยังเล็ก ผมยังรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับการใส่เอ็นผมเข้าไปในเธอ มันสนุกที่จะให้เธอบริการผมด้วยปากที่ละเอียดอ่อนของเธอ หรือบีบตัวผมเองไปที่หว่างขาและสร้างการสอดใส่เทียม แต่อย่างที่คาด การแทงเข้าไปในรูผู้หญิงเป็นสัญชาติญานธรรมชาติของผม

ผมใช้จุดยืนของผมเพื่อโอบกอดผู้หญิงคนนี้ แต่อีกฝ่ายพยายามที่จะถูกแนะนำตัวให้บางอย่างที่พวกเขาใช้ชีวิตด้วยได้ที่เมืองหลวง ดังนั้นผมไม่คิดว่าผมโหดร้ายที่นี่

「ได้โปรด มีความสุขกับตัวท่านเอง」

ผู้หญิงตอนรับผมโดยการเปิดทั้งสองมือของเธอ หว่างขาของเธอเปิดด้วยและรอผม ผมเปิดกางเกงด้านหน้าและเอาเอ็นของผมออกมาโดยไม่ลังเล และขึ้นไปอยู่ข้างบนของสาว

「….มันอยู่ที่นี่ เออ๋? นี่มัน」

ข้างในเต็นท์ ผู้หญิงคนอื่นได้หลับ ดังนั้นมันได้มืดสนิท เราไม่สามารถเห็นได้แม้แต่หน้าของกันและกัน ดังนั้น เราต้องจัดตำแหน่งของเรา หรือเราจะทำมันได้ไม่ดี เธอได้ยืดมือของเธอมาเพื่อนำเอ็นของผมไปที่รูของเธอ และเธอปล่อยเสียงที่ตกใจ

「ม-มันใหญ่…!」

「เธอกลัวมั้ย?」

「ไม่…ชั้นชอบมัน ใหญ่ๆ…」

「งั้นได้โปรดมีความสุขกับมัน」

「น๊าาาาา!」

เมื่อผมฝังเอ็นผมเข้าไปในเธอ เธอปล่อยเสียงที่ดัง เพื่อที่ไม่ให้ปลุกผู้หญิงคนอื่น มือข้างหนึ่งของเธอปิดปากเธอ และเธอขยับตัวของเธอในการโยก เธอวางอีกมือของเธอไว้บนเอวผม และเทียบการเคลื่อนไหวของผม จากมุมของตาเธอ น้ำตาได้ไหล

「มันเจ็บเหรอ? ชั้นควรจะหยุดมั้ย?」

เธอพยักหน้าเมื่อผมถามว่ามันเจ็บมั้ย แต่เมื่อผมถามว่าผมควรจะหยุดมั้ยเธอส่ายหัวของเธอ ถ้าเธอเตรียมพร้อมแล้ว งั้นผมก็ไม่ควรจะรั้งมือ ผมโยกสะโพกของผมในการเคลื่อนไหวที่ใหญ่ และแทงเข้าไปอย่างเข้มข้น เธอครางทุกครั้งที่ผมแทง แต่ปากของเธอปิด ดังนั้นเสียงของเธออู้อี้

ถ้าผมเหวี่ยงสะโพกแบบนี้ระหว่างที่เธออั้นการครางในตอนกลางคืน มันดูเหมือนผมข่มขืนเธออยู่ ถ้าผมมองไปรอบๆ ผู้หญิงทุกคนได้เปิดตาและมองมาทางนี้ ด้วยเสียงที่ดังจากการตีกันของเนื้อเรา แน่นอนว่าพวกเธอจะตื่น

「น๊าาาาาาาา!!」

ไม่มีความจำเป็นต้องซ่อนเสียงของเธออีกต่อไป เธอเลยขยับมือของเธอและหยิกเม็ดถั่วเธอระหว่างที่ถูนมของเธอ ผมยกเธอขึ้นและไปตำแหน่งนั่ง ผมเอาหัวนมเธอเข้าไปในปาก และเธองอคอของเธอกลับในความรู้สึกดี

「…เธอถูกกระทำชำเราเหรอ?」

「เราไม่ควรจะดู เค้าจะมาหาเราต่อ」

「เราต้องทนมันแม้ว่าเค้าทำ อย่าพยายามจะต่อต้านเค้าหรือเธอจะถูกฆ่า」

ผู้หญิงที่ล้อมอยู่คุยกันเอง พวกเธอดูเหมือนจะคิดว่าผมเป็นโจรที่แอบเข้ามาและข่มขืนพวกเธอ ผมมีแผนที่จะคุยกับผู้หญิงดีๆ เพื่อที่จะล้างความเข้าใจผิด ผมจุดโคมไฟและทำให้เต็นท์สว่างขึ้น

ด้วยแสง หลายสิ่งถูกเห็นได้ ผู้หญิงได้ส่ายสะโพกของเธอด้วยตัวเธอเอง เธอจูบกลับมาที่หน้าของผม และหน้าของเธอบิดเบี้ยวในความรู้สึกดี

「มันรู้สึกดี กัปตัน! มากกว่านี้ แทงชั้นมากกว่านี้」

ด้วยคำเหล่านั้น พวกเธอควรจะเข้าใจว่าสาวอยากให้ผมโอบกอดเธอ ผมกอดเธออย่างแน่นและน้ำแตก

「อาา!? เมล็ดพันธุ์ของกัปตันได้ออกมาแล้ว…มันข้น…และร้อน…」

ประมานเวลาที่ผมได้เหวี่ยงเอวหลายครั้งเพื่อสำเร็จการน้ำแตก ผู้หญิงได้เหนื่อย ผมเลยดึงออกและเธอได้ม้วนอยู่บนผ้านวม

「คนนั้นคือกัปตันเหรอ!?」

「สาวคนนั้น เธอน่าจะพยายามใช้ตัวของเธอ เพื่อให้เค้าแนะนำที่ทำงานดีๆให้เธอ」

「ไม่แฟร์เลย! ชั้นก็อยากให้ท่านช่วยหนูด้วย!」

「หน้าของหนูดีกว่า!」

บรรยากาศของผู้หญิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เมื่อผมแค่อยากที่จะรู้สึกดีและปล่อยมันออกมาหนึ่งครั้งและกลับ พวกเธอได้ล้อมเท้าของผม ในตานั้นมันมีมากกว่าความใคร่และความโลภเอ่ออยู่ในมัน ผมได้เริ่มถอดชุดของพวกเธอออก และผมถอนตัวผมเองให้กับการเซ็กส์หมู่ว่าเป็นบางอย่างที่ผมทำอะไรไม่ได้ แต่ตอนนั้นผมได้ยินเสียง

「เอเกอร์-ซามะ มันเป็นธุระด่วน หนูเข้าไปได้มั้ย」

ได้ยินเสียงของซีเลีย ผู้หญิงทั้งหมดได้แกล้งทำเป็นหลับ ผู้หญิงที่โอบกอดได้หมดแรงและเปิดหว่างขาของเธอ ดังนั้นเพื่อเป็นความเมตตา อย่างน้อยผมปิดขาของเธอได้ เมล็ดพันธุ์ได้เอ่อล้นและดูข้นจนมันเกือบจะแข็ง เราไม่ได้ใช้ยาคุมกำเนิด ดังนั้นเธออาจจะท้อง

「ไม่จำเป็น ชั้นมาแล้ว」

ผมดึงมือของซีเลียที่เงียบ และกลับไปที่เต็นท์ของผมเอง ผมได้ขึ้นไปบนเตียงและซีเลียมาอยู่ข้างผม

「ธุระด่วนอะไร?」

「หัวของหนูต้องการถูกลูบอย่างเร่งด่วน ความภักดีจำเป็นตั้งถูกชดเชย」

ผมหัวเราะโดยไม่คิด ปรกติแล้วเธอจะหน้ามุ่ยเมื่อผมปฏิบัติกับเธอเหมือนเด็ก มันดูเหมือนเธอไม่ชอบมันเมื่อผมอยู่กับสาวคนอื่นๆ มันไม่แย่ที่จะสัมผัสผู้หญิงโดยไม่มีความใคร่ด้วย

「เธอทำได้ดี」

เมื่อผมลูบหัวของเธอซีเลียฝังหัวของเธอไปที่อกของผม และเธอเริ่มหลับ ผมเข้าใจว่าซีเลียชอบผมอย่างผู้ชาย แต่มันก็เป็นไปได้ด้วยว่าเธออยากให้ผมกอดเธอเหมือนที่พ่อหรือพี่ชายจะทำ

ความรู้สึกที่ผมมีเมื่อผมโอบกอดลูซี่เหมือนคนรัก แต่ในเวลาเดียวกัน ก็เหมือนแม่และพี่สาวด้วย ผมค่อนข้างเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง

มีความรู้สึกว่ามีผู้หญิงคนอื่นได้ลอยอยู่ในใจผม ซีเลียได้เกาะผมและพันตัวของเธอไว้กับผม ก็ก็หลับไปด้วยในความอบอุ่นนั้น

—————————————————————

【เรื่องพิเศษ: ชีวิตประจำวันของมาเรีย】

มันได้กระทันหัน แต่ฉันได้ถูกให้เป็นคนดูแลการเงินของตระกูลฮาร์ดเลตต์ คนเก่าที่เป็นคนดูและคือนนน่าแต่เธอได้ถูกปลดเนื่องจากเหตุการแก้วชาของปลอม

นนน่ายังพยายามจะวางแผนกับลีโอโพลต์ แต่เธอเป็นคนที่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ดังนั้นมันเป็นบางอย่างที่ช่วยไม่ได้

ไม่ว่าอย่างไร มันจะเป็นความบ้าคลั่งที่จะปล่อยมันให้คาร์ล่า และเมลิสซ่า-ซังได้ใช้เงินเธอหละหลวมเมื่อมันเป็นเรื่องคนรับใช้เด็ก ดังนั้นเธอถูกตัดสิทธิ์ มันดูเหมือนฉันโอเคเพราะฉันเป็นสาวหมู่บ้านเล็กๆ มันดูเหมือนว่าพวกเธอได้เห็นฉันเป็นตลก

ตอนนี้ เอเกอร์-ซังได้ออกไปกับซีเลีย-ซัง ดังนั้นฉันได้มีอำนาจเหนือกระเป๋าเงิน เมื่อวาน เราได้ทำ 4 ครั้งและฉันสลบ…วันนี้ ฉันจะออกไปช้อปปิ้งและใช้อำนาจฉันในทางที่ผิดทันที ฉันจะซื้อเนื้อที่สดและแพง และผักเพื่อทำสตูว์เนื้อ ทุกคนได้มีความสุขกับมันและกินมันทั้งหมดอย่างมีความสุข

โดยเฉพาะเด็กๆคนรับใช้ พวกเธอได้ยัดใส่คอของพวกเธอจนพวกเธอได้เต็มท้อง อัลม่า-จังดูเหมือนจะอยู่ในอารมณ์ดีเพราะซีเลีย-จังไม่ได้อยู่ที่นี่ มิทตี้-จังได้อารมณ์เสียเพราะนนน่า-ซังได้บอกให้เธอทำความสะอาดหน้าต่างในห้องเธอใหม่สองครั้ง เธอลูบขอบหน้าต่างด้วยนิ้วหลายครั้ง

「ฮ่าา ด้วยความรู้สึกของเธอนี่จะเป็นความสวย ตัวของเธอก็จะค่อนข้างสะอาดด้วย」

นั่นคือที่ฉันได้ถูกบอก

「นั่นมันประชด! อุบาทว์! กกกกี้–!」

มันต้องห้ามสำหรับคนรับใช้ที่จะวิจารณ์สมาชิกตระกูล แต่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกเธอเห็นได้ ดังนั้นฉันต้องทำให้มันใจว่าพวกเธอไม่ได้ยินด้วย

「มาเรีย-ซัง! มันจริงมั้ยที่นนน่า-ซังและคาร์ล่าซังได้ทำเด็กกับมาสเตอร์ ?」

ฉันได้ยินมาจากที่ไหน มันค่อนข้างเร็ว…น่าจะเพราะเมลิสซ่า-ซังได้หลุดปากของเธอ

「มาเรีย-ซังควรจะมีส่วนร่วมด้วย! หนูชอบที่จะเรียกมาเรีย-ซังเป็น “ภรรยา” มากกว่านนน่า-ซัง」

ยังไงซะ ฉันยังไม่ได้คิดเกี่ยวกับเด็กเลย~ ทั้งหมดเพราะฉันไม่ค่อยจะสนใจในสายเลือดและแบบนั้น

「แต่คาร์ล่า-ซังอาจจะโชคดีคนแรก?」

หน้าของมิทตี้บิดเบี้ยว

「คนลามกนั้นเหรอ..? หนูไม่ชอบนั่น…」

ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น ความประทับใจของมิทตี้กับอัลม่าที่มีกับคาร์ล่า-ซังได้ลดลงไปอย่างต่อเรื่อง ลดระดับลงจาก “คนที่พวกเธอไม่ได้รู้จักดี” เป็น “บ้ากามที่ไม่รู้เจตนา” ด้วยเหตุผลบางอย่างครอลล์เรียกเธอว่าคาร์ล่า-เน่ซัง และใช้เคโกะเพื่อคุยกับเธอ [เคโกะ = คำพูดสุภาพของญี่ปุ่น เหมือนเมื่อคนเด็กกว่าคุยกับคนแก่ พวกเขาต้องพูดด้วยเคโกะ]

「นั่นไม่ถูกนะ คุยไม่ดีกับสมาชิกตระกูล」

ปากเสียตรงๆนั้นไม่ดี มันจะเป็นอะไรที่เลวร้ายถ้าเอเกอร์-ซังได้ยินเรื่องนี้ ฉันไม่สามารถพาตัวฉันไปไล่เด็กๆออกได้

「หนูขอโทษ…แต่นั่นทำไม-! ฉันอยากให้มาเรีย-ซังแข่งขัน!」

ใช่ ใช่ ในท้ายที่สุด ฉันจะทำ~ ฉันได้หลอกเธอแบบนั้น และโยนขี้เถ้าเบาๆไปที่เตาในครัว และต้มมันเบาๆข้ามคืนด้วยไฟอ่อนๆ สตูว์จะอร่อยขึ้น ฉันทำให้มันใจว่าเตรียมอย่างไม่มีที่ติ และไม่ทำให้ไฟไหม้ และเพราะนั่นเสร็จแล้ว ฉันควรจะเข้าไปอาบน้ำและนอน

「ชั้นขออภัย…」

ฉันได้ยินเสียงจากประตูหลังในครัว เมื่อฉันได้เปิดประตูเพื่อตรวจดู มันคือแคทเธอรีน-ซัง…ฉันเดาว่ามันคือโทรี่-ซังแล้วตอนนี้? อะไรก็โอเคทั้งนั้น ขณะที่ฉันยืนขึ้น

「อ่ะร้า มันเป็นเวลานานแล้ว~ มีอะไรเหรอ?」

ฉันถามว่าเธออยากจะกินสตูว์มันแต่มันดูเหมือนเธอตจะไม่ต้องการ แม้ว่ามันจะอร่อย

「อืมม ฮาร์ดเลตต์…บารอเนต เขาอยู่ที่นี่มั้ย?」

ยังไงซะ ถ้าเธออยากจะเจอเขา เธอควรจะมาจากข้างหน้า…

「ตอนนี้เขาได้ทำงานในกองทัพ เขาอาจจะไม่กลับมาซักพัก~」

การมีทุกคนโหยหาอย่างเข้มข้นเป็นข้อพิสูจน์ว่าเขาได้ออกไปสู้ พวกเรากังวลแต่เราแค่เชื่อและรอเขา

「-!! ไม่มีทางน่า…ไม่ ช่างมันเถอะ ขอบคุณมาก…」

แคทเธอรีน-ซังรีบกลับ พูดถึงแล้ว เธอไม่ได้อุ้มเด็กที่เธอหวงแหนมาก ฉันเดาว่ามันเป็นเพราะมีหลายคนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เธอจะฝากปัญหาให้ดูเด็กให้เธอได้…

ขณะที่ฉันถอนหายใจและมองเท้าของฉัน มีผ้าเช็ดหน้าสีแดงหล่นอยู่ ฉันได้ทำความสะอาดก่อนหน้า ดังนั้นมันต้องเป็นของแคทเธอรีน-ซังอย่างแน่นอน มันดูเหมือนว่าเธอได้รีบกลับ ดังนั้นมันไม่มีเหตุผลที่จะวิ่งตามเธอไปตอนนี้ ฉันจะคืนมันให้เธอเมื่อครั้งหน้าที่เธอมา

ไม่ว่ายังไง มันน่าตกใจที่เธอจะใช้ผ้าเช็ดหน้าที่เด่นขนาดนี้…

—————————————————————

ชื่อ: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 19ปี ฤดูร้อน

สถานะ: บารอเนตอาณาจักรโกลโดเนีย กองทัพกลางกองพลที่ 3 กองพันผสม (800 คน)

เงินเดือนรายปี 140 ทอง

เงิน: 1228 เหรียญทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)

อุปกรณ์: เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)

พวกพ้อง: นนน่า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า

คนรับใช้: มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (ผู้ติดตาม), อากอร์ (ผู้ช่วย), คาร์ล (ผู้บัญชาการกองร้อย), คริสตอฟ (ลูกกระจ๊อก), ชวาร์ซ (ม้า)

จำนวนคู่นอน: 30