ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 42 หุบเขาแห่งพายุ - novel-lucky

42 หุบเขาแห่งพายุ

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

เมืองหลวงโกลโดเนีย วังราชวงศ์

「นั่นคือทั้งหมดจากที่ชั้นเห็นในการต่อสู้ครั้งนี้ ถ้าคุณอยากได้รายระเอียด ชั้นเชื่อว่าลอร์ดเรนสเตอร์มีรายงานเกี่ยวกับมัน」

「โอเค ทำได้ดีมาก มันเป็นทางเลือกที่ถูกแล้วที่ส่งนายออกไป มันเป็นการคำนวณผิดของชั้นถึงระดับที่มีชั้นยอดมา」

ในเวลาที่ผมจากมา ผมกลับในสองวันด้วยการรีบมาที่เมืองหลวงและคุกเข่าต่อหน้าราชา และได้มอบการเข้าผม พูดในแง่ของระเบียบทางทหาร มันถูกที่จะมาที่ผมและอีริช จากนั้นรายงานมันให้ฮูเวอร์ที่จะสื่อสารมันกับราชา แต่มันหายากที่จะถูกบังคับใช้ ราชาเกลียดการทำงานที่ไม่จำเป็น และเขาสงสัยว่าฮูเวอร์จะทำงานที่ไม่จำเป็นสำหรับการรายงาน

「แต่การเสียคนมากกว่า 200 นั้นใหญ่ พวกเค้าก็จะอารมณ์เสียกับเรื่องนี้ด้วย เราต้องพิจารณาการนำทีมใหม่ไปทางทิศใต้」

อีริชนั้นถูกอนุญาตให้พูดในเวลาที่จำเป็นเมื่อมันเป็นเรื่องของชีวิตของราชา สิทธิพิเศษนี้ปรกติแล้วจำกัดอยู่ไม่มากไปกว่ารัฐมนตรีแต่ละคน และคนที่มีจุดยืนเป็นมาร์เควสเป็นอย่างน้อย

「อย่างนั้นหรือ มาเควสฮูเวอร์ นำ 4000 คนจากกองทัพราชวงศ์และวางพวกเขาไว้ที่ทิศใต้」

กองทัพราชวงศ์ที่มี 10,000 คนนั้นกระจายอยู่ไปทั่วทั้งชาติ การแบ่ง 4000 ไปทางใต้นั้นยาก มากกว่านั้น มีคนที่มีอำนาจและอิธิพลในทางภูมิภาคอยู่ในกองทัพ และการทำกองกำลังไปจากมือของพวกเขาไม่ใช่งานง่าย แต่เรื่องแบบนี้จะไม่กระทบราชา สำหรับราชา ฮูเวอร์เป็นคนที่รับผิดชอบกองทัพราชวงศ์ แม้ว่าเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับส่วนล่างของกองทัพ

「ผมเข้าใจแล้วครับ…ได้โปรดขอเวลาให้ผมสองเดือน…」

ราชาทุบที่เท้าแขนของบัลลังก์

「สองเดือน?! พวกนั้นจากอาร์คแลนด์จะบ้าไปด้วยความโกรธและรวมทหารของพวกเขาแล้ว! จัดมันในหนึ่งอาทิตย์แล้วมุงหน้าไปที่นั่น อย่างแรกให้ทหารทุกคนในเมืองหลวงเดินทาง」

「แต่ ถ้างั้นความปลอดภัยของเมืองหลวง-!」

「ตอนนี้มีกำลังพล 15,000 คนจากกองทัพกลาง ไม่ใช่หรือ? เจ้าจะบอกว่ามีบางคนที่เอาชนะพวกเขาได้หรือ?」

「นั่นมัน…」

จะทำอย่างไรถ้ากองทัพกลางเองได้ทรยศท่านล่ะ? ผมพูดบางอย่างแบบนั้นไม่ได้ นั่นจะเป็นการดูถูกตัวราชาเองที่เป็นผู้ค้นพบ แต่ถ้ากองทัพกลางได้ทรยศเรางั้นทหาร 3000 ของกองทัพราชวงศ์ที่อยู่ในเมืองหลวงจะทำอะไรล่ะ

「และเจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการรักษาความปลอดภัยของเมืองครั้งนี้ ฉันมีแผนที่จะให้ทีมหอกสั้นและทีมทหารม้าเบาเป็นศูนย์กลางของการเป็นตำรวจทหาร และวางพวกเขาไว้ในเมือง ถ้าฉันทำแบบนั้น กองทัพชาติจะถูกปล่อยจากการลาดตระเวนของเขา และเดินหน้าไปที่สนามรบอย่างเปิดเผย」

มันดูเหมือนพวกเขาได้ฟังนี่ล่วงหน้า แต่เจ้าหน้าที่พลเรือนไม่ได้รับผลระหว่างที่ทหารได้ตื่นเต้น

「พระองค์ครับ! ผมไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน!?」

「มาร์เควส ตำรวจทหารนั้นไม่ใช่กองทัพราชวงศ์ พวกเขารักษาสันติของเมืองและกำจัดโจรและมอนสเตอร์ พวกเขาไม่ใช่ลูกน้องใต้ความควบคุมของเจ้า」

「แต่…งั้นรูปแบบการสั่งการ…」

เขายังไม่รู้ ราชานั้นถือรูบแบบการสั่งการ มันแค่ว่ามาร์เควสไม่ได้มีตัวตนอยู่ในมัน ในท้ายที่สุด ทหาร 3000 คนของกองทัพชาติของเมืองหลวงมุ่งหน้าไปที่ชายแดนทันที และตามนั้นไป มันได้ถูกตัดสินว่าทหาร 1000 คนจากแต่ละเมืองจะถูกแต่งตั้งและจะเสริมกำลังของพวกเขาในแบบเดียวกัน

มาร์เควสฮูเวอร์และผู้ติดตามของเขาไม่เสียสีหน้าที่หมดกำลังใจของเขาจนถึงจุดจบ

—————————————————————

【—มุมมอง ราชา อเล็กซานโดร โกลโดเนีย—】

หลังจากที่การประชุมได้จบ หนึ่งในรัฐมนตรีได้ถูกเรียกไปที่หูของราชา

「ด้วยนั้น มาร์เควสฮูเวอร์จะไม่มีจุดยืนอีกต่อไป ถ้าท่านต้อนเขาจนมุม ไม่ใช่ว่ามันเป็นไปได้ที่เขาจะเสียการควบคุมแล้วบ้าไปเหรอครับ?」

ราชาหัวเราะระหว่างที่พูดว่ามันโอเค ดังนั้น รัฐมนตรีได้ก้าวลงไป แต่จากนั้น ราชาได้คิดอย่างลับๆในใจของเขา ถ้าเขากล้าที่จะทำบางอย่างแบบนั้น มันจะเป็นผลออกมาที่ดีที่สุด

ประเทศนี้คือราชาธิปไตย ราชามีอำนาจสูงสุดในประเทศ แต่ความแข็งแกร่งของขุนนางนั้นสำคัญกับเมือง

ฮูเวอร์ ผู้ที่เป็นมาร์เควสอยู่กลางกองทัพ ไม่สามารถถูกนำออกอย่างไร้ความหมาย ในทางกลับกัน ถ้ามีความล้มเหลวบางอย่าง เขาถูกขับออกจากแกนกลางได้ ขุนนางน่าจะไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน ดังนั้น พวกเขาจะโทษผู้อื่นอย่างมีความสุขสำหรับความล้มเหลวของพวกเขา

สำหรับเวทีประเภทนี่ที่เราได้เตียมการรักษาความปลอดภัยของชายแดน

ไม่เหมือนกองทัพกลาง คนของกองทัพ รูปแบบ และสิ่งต่างๆอย่างการฝึก ไม่ได้อยู่ภาคใต้การแทรกแทรงอย่างแน่นอน ความซุ่มซ่ามของกองทัพประเทศ พูดอีกอย่าง จะเป็นความรับผิดชอบของมาร์เควสฮูเวอร์

ฉันเชื่อว่ามันโง่เขลาที่จะพิพาทภายในตรงหน้าผู้รุกราน แต่ฉันไม่ถือ เมื่อผู้รักษาความปลอดภัยของกองทัพชาติในเมืองหลวงได้ถูกติดสินบนและรวมตัวกันที่นี่ จะไม่มีข้อดีสำหรับฮูเวอร์ถ้าเขาพยายามจะกบฏต่อฉัน แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดถูกฆ่า จะไม่มีความเสียหายกับประเทศ

ตอนนี้ ฉันต้องคิดเกี่ยวกับการเสริมกองกำลังกองทัพกลาง และองค์กรทหารรักษาความปลอดภัยที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ มันดูเหมือนฉันจะสนุกในการคิดถึงการก่อสร้างของมัน

—————————————————————

【—มุมมอง เอเกอร์—】

「ยังไงซะ ชั้นเดาว่าชั้นจะกลับบ้าน…แต่ก่อนหน้านั้น มาซื้อขนมสำหรับทุกคนเถอะ」

「ใช่ ร้านลูกอมที่มุมได้ขายเค้กที่ใช้น้ำตาลเยอะเลย」

ซีเลียก็เป็นสาวด้วย เธอต้องได้ตรวจมันดูเมื่อเราได้มุ่งหน้าไปที่วัง อีกคนที่ไร้สีหน้าดูเหมือนว่าเขาจะคุงกับอากอร์เกี่ยวกับทีม ดังนั้นเขาไม่ได้ไปกับเราด้วย

「มันง่ายสำหรับเราจะจะหาที่ให้ผู้หญิงทำงาน」

「ใช่ หนูได้กังวลว่าเราจะต้องพาพวกเธอเขามาในบ้านมั้ย」

ผมให้ผู้หญิงทำงานที่ที่ตั้งกองทหาร มันไม่ใช่บางอย่างที่สกปรก; พวกเธอได้ดูแลเรื่องการเตรียมอาหารและซักผ้า

นโยบายของอีริชคือให้พวกทหารต้องทำมันเองเมื่อพวกเขาอยู่ในสนามรบ แตะระหว่างเวลาที่พวกเขาอยู่ในเมืองหลวง พวกเขาควรจะมีสมาธิอยู่กับการฝึก ไม่ว่าอย่างไร มี คน 15,000 คนที่นี่ ดังนั้นแม้ว่าพวกเธอเป็นผู้หญิง พวกเธอจะช่วยได้เยอะ และเพราะความวิตกกังวลว่าพวกเธอจะถูกใช้เพื่อจัดการกับความต้องการทางเพศมั้ย แม้ว่าเราจะประกาศการรับสมัครสำหรับชนชั้นกลาง ไม่มีใครมา ในความเป็นจริงพวกเธอน่าจะได้ถูกจ่ายค่าจ้าง และมันเป็นงานที่มีกำหนดการงานดีที่อนุญาตให้พวกเธอกลับบ้านตอนกลางคืน

พูดถึงแล้ว ผู้หญิงที่ผมโอบกอดถูกปฏิบัติต่างออกไป

ผลจากการเข้าหาที่หลงใหลของหนึ่งในทหารหนุ่มในทีม ได้ตกหลุมรักตั้งแต่เจอครั้งแรก เธอได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขาและดูแลรอบตัวเขา เธอน่าจะทำอย่างนั้นต่อไปในฐานะภรรยาของเขา ผมบอกเขาว่าเธอมีเมล็ดพันธุ์ของผมอยู่ในเธอ แต่ แม้อย่างนั้น เขายังพูดว่าเขารักเธอ และตกหลุมรัก เขาค่อนข้างเป็นทหารที่หล่อ ถ้าเขาได้มาอยู่ในสายตาผม ผมจะพยายามระวัง และพยายามจะไม่ให้เขาตาย

————————————————————

「กลับมาแล้ว」「ชั้นกลับมาแล้ว」

มิทตี้ที่วิ่งมาเพื่อทักทายผม วิ่งไปเพื่อให้ทุกคนรู้ และในไม่นาน ทุกคนได้มารวมกัน

「ชั้นได้ซื้อขนมที่ดูอร่อยมา ดังนั้นกินมันมากเท่าที่เธอต้องการ」

เด็กๆนั้นมีสุข มาเรียก็ชอบสิ่งหวานๆ และหน้าของเธอได้ผ่อนคลาย แต่มีอีกคนที่รักของหวาน แต่ผมไม่เจอกับผู้หญิงที่ชอบมอบการทักทายที่ยาวนานกับผมทุกครั้ง

「เอเกอร์-ซามะ ขอโทษที่ทำให้ท่านรอ」

นนน่าที่ในที่สุดก็ปรากฏตัวได้ใส่ชุดที่ต่างออกไปจากผู้หญิงคนอื่น บนนั้น หน้าอกของเธอนั้นถูกเปิดเผยในแบบที่ว่าหน้าอกยักษ์ของเธอ ถูกเห็นได้ครึ่งหนึ่งด้วยร่องที่ลึก ไม่ใช่แค่คุณเห็นต้นขาของเธอ แต่กางเกงในของเธอด้วย การใส่ชุดแบบนี้เป็นบางอย่างที่โสเภณีจะทำ; นี่ไม่ใช่บางอย่างที่นนน่าซื้อ ดังนั้นเธอน่าจะขอให้อัลม่าแก้ไขมัน

「ทำได้ดีมากกับงานของท่าน ชั้นซาบซึ้งกับความพยายามของท่าน…」

ผมมอบการจูบทักทายให้กับทุกคน แต่การใส่ลิ้นของผมและบีบหน้าอกของเธอไม่ใช่การทักทาย มันไม่มีอะไรมากไปกว่าผลของการที่ชายกลับมาจากสนามรบ มากกว่าการยั่วยวนของคนสวย

มันชัดเจนว่าเธอพยายามจะนำหน้าทุกคนและเป็นคนแรกที่ถูกเอาใจ มันจริงที่ว่าหลังการจากไปหลายวัน ผมจะหิวผู้หญิงและอาจจะดันพวกเธอลงและเย็ดพวกเธอตรงนั้นเลย

「ขอบคุณนนน่า เธอดูเซ็กซี่นะ ชั้นหวังพึ่งเธอตอนกลางคืนนะ」

「เอ๋….? ค-ค่ะ ปล่อยมันให้หนูได้เลย…หือห์?」

มันดูเหมือนเป้าหมายของนนน่านั้นผิดไป

「เอเกอร์-ซามะเจอผู้หญิงบนสนามรบและโอบกอดเธออย่างทั่วถึง ดังนั้นเขาไม่มีความตื่นเต้นเหมือนที่เขาจะมีปรกติหลังจากการต่อสู้」

ซีเลียได้พูดอย่างใจเย็น ผมทำเธอเพียงครั้งเดียวและคืนต่อมา ผมทำมันกับเธอ…ผมอยากจะพูดนั่นแต่ผมเงียบต่อไป

「อะไร-! แม้ว่าหนูคิดว่ามันจะโอเคเพราะท่านไม่ได้พาผู้หญิงมาครั้งนี้!」

「อย่าคิดว่าจะได้นำหน้าหรือทำอะไรสกปรก! คนใจร้าย」

「ชั้นไม่อยากถูกเรียกว่าสกปรกโดยบางคนแบบเธอ! ผู้หญิงขี้ม้า」

「พูดบางอย่างที่มันนานมาแล้ว เธอเป็นพวกดื้อดึง! อุบาทว์และนิสัยไม่ดีแค่ไหนกัน!」

「โอ้ ไม่ กลิ่นเหม็นๆของเธอมันจะออกมา ดังนั้นเธอไม่เปิดปากเธอจะได้มั้ย ได้โปรด?」

มาปล่อยให้สองคนนี้ด่ากันไปเถอะ และมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ แน่นอนว่า ผมจะพามาเรียและเมลิสซ่า มันดีที่ผมรู้สึกสดชื่นในอ่างได้ด้วย

—————————————————————

วันต่อมา ผมได้สนุกนิดหน่อยหลังจากตรวจการฝึกของกองพัน มันเป็นซักพักแล้ว ดังนั้นผมคิดว่าจะไปดื่มกับอังเดร และพาซีเลียไปด้วยและไปที่ศาลาต้มสุก แต่มันได้เข้าไปยากอย่างคาดไม่ถึง

「ใจเย็น ฟังที่ชั้นจะพูด」

「หุบปาก! คนทรยศ!」

ผมได้ยินเสียงดังตรงหน้าผม อะไรเกิดขึ้นกันนี่?

「แม้ว่าเธอขึ้นเสียงเธอจะไม่แก้ปัญหาอะไร ก่อนอื่น ใจเย็นลงก่อน」

「ชั้นจะไม่ยกโทษ….อะไรแบบนี้…ชั้นจะฆ่าเค้า」

「เอเกอร์-ซามะ!」

การสนทนาได้อันตรายแล้วตอนนี้ อังเดรได้ดูแลผมและผมไม่เข้าใจสถานการจริงๆ แต่ผมควรจะก้าวเข้าไป ซีเลียดูเหมือนจะมีความคิดเดียวกัน ผมจงใจเตะประตูเบาๆ และดึงความสนใจมาที่นี่

「เอะอะอะไร?」

เมื่อผมเห็นภรรยาของอังเดร นาตาลีถือมีดทำครัวอยู่ในมือเล็กๆของเธอ คนที่ได้ถูกโทษคืออังเดรเอง และมันดูเหมือนเขาพยายามจะกล่อมเธอด้วยหน้าที่มีปัญหา เขาปกป้องคนที่ดูเหมือนลูกค้าผู้หญิงจากความโกรธของนาตาลี และสั่นอยู่

「มันเป็นนายเอเกอร์ ได้โปรดหยุดนาตาลี」

「อย่างมาหยุดชั้น! ชั้นจะฆ่าคนนี้และจากนั้นฆ่าตัวตายตามไป! หรือไม่อย่างนั้น ชั้นจะสร้างปัญหาให้กับสังคม」

เมื่อผมมองดูมันใกล้ๆแล้ว ท้องของนาตาลีได้บวมขึ้นมา เธอท้องโดยที่ผมไม่สังเกต ไม่ว่าผมจะดูเธอยังไงเธอยังเป็นสาวๆ แต่เพราะทั้งหมดเธออายุ 18 แล้ว ดังนั้นสำหรับตอนนี้มันไม่มีปัญหา

มันดูเหมือนได้ถูกตัดสินใจส่วนใหญ่แล้วว่าภรรยาที่ท้องจะโทษสามีของเธอและฆ่าเขา

「นายนอกใจเธอเหรอ…?」

「ชั้นยอมแพ้ให้กับสิ่งล่อใจ…ชั้นขอโทษอย่างลึกซึ้ง」

อังเดรคำนับหัวของเขาให้นาตาลีอย่างลึกซึ้ง จากมุมมองของเธอ เธอน่าจะยังไม่มั่นใจ แต่หลังจากภรรยาของเขาท้องและเขาไม่สามารถทำมันกับเธอได้อีก เขามีสายตาไปที่ผู้หญิงคนอื่น ถูกล้อมโดยผู้หญิงมากมาย ผมพูดอะไรไม่ได้ แต่ผมอยากให้เธอเข้าใจว่ามันเป็นบางอย่างที่เลี่ยงไม่ได้

「ชั้นเข้าใจว่าเธอโกรธ แต่ชายนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่บาปหนา มันไม่ใช่บางอย่างที่เธอควรจะแทงเค้า」

ในถ้านะผู้ชาย ผมควรจะยืนเพื่อเค้าที่นี่

「ถ้ามันแค่การนอกใจ ชั้นจะมองข้ามมันว่าเป็นสิ่งที่ผู้ชายทำ! แต่การทำให้เธอท้องด้วย!」

อา…ผู้หญิงที่เขานอกใจได้ท้อง หือห์…นี่แค่เริ่มจะมีปัญหา สีหน้าที่สับสนของซีเรียได้ถูกเปลี่ยนเป็นความสับสนหนักกว่าเดิม

「มาสเตอร์ …ถ้ามันแบบนั้นนายต้องคิดถึงมันมากกว่านี้」

「ขอโทษ…อีกฝ่ายก็ต้องการมันด้วย ชั้นพ่ายแพ้ให้กับความใคร่」

มาสเตอร์ปิดหน้าของเขา แต่ที่เขาทำมันค่อนข้างไม่มีรสนิยมเอาซะเลย

「มันจริงที่ว่ามันไม่มีที่ให้มาสเตอร์อ้างบนความจริงที่ว่าเค้านอกใจ แต่แม้อย่างนั้น คนนี้ได้เป็นพ่อของเด็กๆสองคน มันไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะฆ่าเขา ที่หนักกว่านั้นคือเธอท้องกับลูกเค้าด้วย ใช่มั้ย? เธอจะฆ่าลูกของเธอเองด้วยเหรอ?」

นาตาลีทิ้งมีดทำครัวและทรุดลงไประหว่างที่ร้องไห้ อังเดรขยับไปไปกอดเธอทันทีแต่เขาได้ถูกปัดออก

「นายจะมีความขัดแย้ง นั่นชั้นมั่นใจ แต่จ่ายเงินให้เธอเพื่อให้เธอใจเย็นลง เก็บเธอไว้เป็นคนรัก มีหลายทางที่จะจัดการกับมัน」

ร้านของอังเดรค่อนข้างเป็นที่ที่รุ่งเรื่อง มีหลายชนชั้นของชนชั้นกลางจากเมืองหลวงที่มาเยี่ยมเยือน ต้องมีอย่างน้อยหนึ่งคนที่เก็บเป็นภรรยาน้อย

「มันประมาณนั้นแหละ ชั้นทำมันไม่ดี」

อังเดรคลุมผ้าห่มให้นาตาลี แต่มันได้ถูกโยนกลับไปที่เขา มันดูเหมือนเธอค่อนข้างเกลียดเขา

「งั้น ใครเป็นผู้หญิงที่ท้องล่ะ? อย่าบอกชั้นนะว่ามันเป็นสาวอายุ 15 หรือ 16 ใช่มั้ย?」

นั่นคือที่ผมสงสัยเกี่ยวกับมันมากที่สุด เพราะทั้งหมดคนนี้ชอบสาวเด็กๆ

「อืม」

สาวที่อยู่ในมุมร้านพูดขึ้นมา ถ้าผมดูมันอย่างระวัง ไม่ใช่ว่าเธอเป็นพนักงานสาวที่โหยหามาสเตอร์ในอดีตเหรอ? เธอได้ใส่ชุดธรรมดา ดังนั้นผมบอกไม่ได้ หน้าอกและต้นขาเธอค่อนข้างอวบ ดังนั้นมันน่าจะช่วยไม่ได้ที่อังเดรจะถูกล่อลวงและทำให้เธอเป็นแฟนของเขา สำหรับผู้หญิง เธอน่าจะสมหวัง

「ไม่…มันไม่ใช่ชั้นแต่เป็นน้องสาวของชั้น」

「มันเป็นชั้น ชั้นได้ทำเด็กกับอังเดร-โอจี้จัง…」

「……」

ทั้งซีเลียและผมอยู่ในความเงียบ นาตาลีได้เริ่มร้องไห้ รูปลักษณ์ของเธอนั้นเหมือนเด็ก…มากกว่านั้นเธอเป็นเด็กอย่างสมบูรณ์ ผมเห็นเธอได้เพียงบางคนที่อายุเท่ากันกับครอลล์หรืออัลม่า แต่อายุของนาตาลีของจริง ผมเห็นว่าเธอเป็นคนที่เพิ่งจะมากกว่า 10 แต่เธอ 18 แล้ว

「เธออายุเท่าไหร?」

「สิบเอ็ด」

ความหวังที่เบาบางพังทลายลง

「โห่เอ้ย มาสเตอร์」

「แย่…ที่สุด」

ตาของซีเลียนั้นหรี่ลงเหมือนที่เธออยู่บนสนามรบ ไม่มีข้ออ้างอีกต่อไป เขาทำมันกับอายุ 11 ขวบ และทำเธอท้อง ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าทำไมนาตาลีอยากจะฆ่านาย

「ชั้นรับรู้ว่าเธอยังเด็กไปนิดหน่อย แต่สาวข้างในเป็นผู้ใหญ่ที่งดงาม แบบที่ดึงดูดชั้น…ความรักต่อภรรยาชั้นนั้นไม่หวั่นไหว แต่มีความเผ็ดร้อนของความรักที่เรียกว่ารักต้องห้าม กุห์!」

ทันใด้นั้น ซีเลียได้กระโดดไปที่ข้างอังเดร – ที่ได้เริ่มพูดระหว่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ – และมอบเตะสูงให้เขา แต่ไม่มีการกรีดร้อง แม่แค่ตาสี่คู่ที่จ้องเขาอย่างเย็นชา

「ชั้นก็คิดว่าพวกนายมีปัญหาจริงจังด้วย แต่มันช่วยไม่ได้ที่เธอท้อง นายต้องดูแลเธอให้ถูกต้องนะ」

「ใช่ ชั้นไม่อยากให้เค้านอนกับเธออีกครั้ง แต่สำหรับเด็กแล้ว พ่อนั้นเป็นสิ่งจำเป็น」

นาตาลียอมแพ้และส่ายหัวของเธอ

「ชั้นก็อยากจะให้กำเนิดลูกด้วย!」

「อา…ลิลลี่ แม่ว่าเธอยังเล็กมาก มาสเตอร์…ไม่ ชั้นจะไม่ยกโทษให้ชายคนนั้น!」

พนักงาน…ผมเดาว่าเธอเป็นพนักงานเก่าแล้วตอนนี้ ยังไงซะ ความชื่นชมสำหรับมาสเตอร์ได้หายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว มันดูเหมือนว่าน้องสาวได้ถูกแนะนำให้กับอังเดรที่มาเพื่อรับพี่สาวเธอจากทำงาน สำหรับสาวอายุ 11 ปี ที่จะพูดจริงจังเกี่ยวกับความรัก มันดูเหมือนว่ามันเป็นความเห็นด้วยร่วมกันสำหรับตอนนี้

ในเวลาที่เธอสังเกตความสัมพันธ์ระหว่างน้องสาวของเธอ ที่ออกไปเข้าโรงแรมทุกวัน และมาสเตอร์ เธอก็ได้ท้องแล้ว เธอไม่ได้จินตนาการว่าเขาจะทำมันกับเด็กแบบนี้ และดังนั้นเธอเลยไม่ระวัง

นาตาลีคิดอยากจะเตะอังเดรที่หมดสติเข้าไปที่หว่างขา แต่ผมคิดว่า ผมควรจะหยุดเธอ ในฐานะผู้ชายด้วยกัน

「นี่ต้องเป็นโชคชะตาบางอย่าง ถ้าเธอมีปัญหาอะไรมาที่ที่ของชั้น เลดี้ที่ที่ของชั้นจะมีความสุขที่จะต้อนรับเธอ」

ผมเตือนเธอเกี่ยวกับเวลาและสถานที่ระหว่างที่พยายามจะล่อลวงพนักงานเง่า แต่ซีเลียเอาหัวโขกหลังผมจากข้างหลังเบาๆ ผมภาวนาว่าเธอไม่ได้รับการหัวโขกอ่านใจของนนน่า

ระฆังทางเข้าดังแคล๊ง-แคล๊ง

「ขอโทษนะ ผมมาขัดบางอย่างที่สำคัญรึเปล่า」

「ยินดีต้อนรับ~ แค่ทำโทษคนที่ทำการประพฤติมิชอบ จะสั่งอะไรดีคะ?」

นาตาลีรับลูกค้าด้วยรอยยิ้ม เธอเป็นสาวสำหรับการบริกาลูกค้าจริงๆ

「ไม่ ผมคือเซบาสเตียน มิเซล ผมหางานอยู่ ผมได้มาเพื่อถามว่าได้โปรดจ้างผมเป็นเด็กเสิร์ฟได้มั้ย」

ชายได้ผ่านวัยกลางคนไปแล้วและเริ่มเข้าหาความอาวุโสแต่ท่าทางเขาดูดี และแม้แต่ความสง่างามของเขารู้สึกได้จากไกลๆ หนวดของเขาตัดมาอย่างเรียบร้อยด้วย ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่บาร์จะทำให้เขาไม่พอใจแน่

「ยังไงซะ…ชั้นเดาว่าที่ของเรามีคนพอแล้ว อาแต่อาจจะมีชายที่ผิดศีลธรรมที่อาจจะหายตัวไป สำหรับตอนนี้ นายบอกชั้นว่านายอยู่ที่ไหนได้มั้ย?」

「จริงๆแล้ว ผมได้ทำงานเป็นพ่อบ้านที่คฤหาสน์ขุนนาง แต่เนื่องจากความสะดวกของมาสเตอร์ผมเสียงานไป ตอนนี้ ผมได้นอนอยู่ที่โรงแรม」

「อ่ะร้า ชั้นเสียใจด้วยกับนายนะ มีค่อนข้างเยอะจากวังหรือขุนนางหลังๆ」

ผมไม่ได้ให้ความสนใจมาก ขณะที่ผมดึงเครื่องดื่มมาจากชั้นวางด้วยตัวเองและเริ่มดื่ม ซีเลียก็ไม่ได้ดูเหมือนจะสนใจมากและมีความสุขกับเหล้าน้ำผึ้ง

「สำหรับตอนนี้ ผมมีบางที่ที่เรียกว่าบ้านเกิด แต่ไม่สามารถจะพูดอะไรเกี่ยวกับที่ที่ผมทำงานมา 20 ปี แล้วโดนไล่ออก ผมได้หมดหนทางจริงๆ」

「ยังไงซะ ชั้นคิดว่านายเป็นคนที่ชั้นไว้ใจได้ แต่ทำงานในโรงแรมและบาร์เหมือนเรานั้น」

เมื่อเธอได้พูดถึงจุดนั้น เธอได้จำบางอย่างได้ และนาตาลีมองผม ซีเลียมองผม ผมลูบต้นขาของซีเลีย

「ผมจะแนะนำตัวเองอีกครั้ง ผมเซบาสเตรียมิเซล ผมได้บริการครอบครัวของบารอน อามิลีด มาหลายปี แต่ในโอกาสนี้ ตระกูลได้ถูกปลดจุดยืน ซึ่งพนักงานก็ถูกปลดตามมา ผมไม่มีอะไรนอกจากเวลาว่างตอนนี้」

มันจริงที่ว่าตระกูลเราต้องการคนที่มาดูแลบ้านเอง มาเรียได้ดูแลเครื่องครัวและอะไรแบบนั้น แต่ผมไม่มีความรู้มากในสิ่งหรูหราที่นนน่าซื้อมาอย่างโง่เขลา ตัวนนน่าเองซื้อของหรูหรามากมายแต่เธอไม่มีตาที่ดิกับอะไรแบบนั้น ดังนั้นพ่อค้ามักจะเห็นเธอเป็นเป้าหมายง่ายๆบ่อยๆ เมลิสซ่าดูแลเสื้อผ้าได้ แต่มันพูดได้เพียงว่าเป็นการเตรียมการที่ชั่วร้ายของโสเภณี ซีเลียนั้นเชี่ยวชาญในการทำลาย ถ้ามีคนที่ดูแลทุกอย่างได้อย่างดี มันจะช่วยได้จริงๆ

「ชั้นบารอเนต เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ นายอาจจะไม่รู้จักชั้น แต่ชั้นเป็นขุนนางใหม่ ชั้นไม่มีหัวหน้าพ่อบ้านหรือคนรับใช้แบบนาย」

ผมหัวเราะระหว่างที่พูดมันเพราะผมมีเด็กจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทำงานเป็นคนรับใช้

「ผมยั้งไม่เติบใหญ่ แต่ผมจะทำงานอย่างสุดใจเพื่อที่ผมจะเป็นประโยชน์กับท่าน ดังนั้นได้โปรดมีเมตตาและจ้างผมได้มั้ย?」

ผมรู้สึกว่าชายคนนี้ไว้ใจได้ เขาหางานอย่างสุภาพและมีมารยาท และไม่มีความรู้สึกถึงควมยึดติดที่หยาบคายเลยซักนิด ผมไม่ได้เรียนมามาก ดังนั้นผมใช้ตรรกะเพื่อวิเคราะห์คนแค่โดยการมองไม่ได้ นั่นทำไมผมถึงทำอะไรด้วยสัญชาติญาน คนนี้ไว้ใจได้

「ชั้นจะตัดสินใจเมื่อนายอยู่ตรงหน้าสมาชิกตระกูลคนอื่น ที่ถนนก็โอเค แต่ทำไมนายคิดอยากจะเป็นบาร์เทนเดอร์ในบาร์ เมื่อนายทำงานเป็นพ่อบ้านล่ะ?」

ผมจ่ายค่าแอลกอฮอล์ให้กับนาตาลีและออกจากซาลาต้มสุก

อังเดรไม่ได้ดูเหมือนเขาจะตื่นเร็วๆนี้ ผมภาวนาว่าหว่างขาของเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บจนกว่าเขาจะตื่น

「ในตอนแรกผมก็อยากหาตำแหน่งหัวหน้าพ่อบ้านหรือคนรับใช้ แต่ในเวลาทนี้ การเงินของขุนนางนั่นตึงเครียด และมีแค่จำนวนน้อยที่มีแผนจะจ้างคนรับใช้ใหม่ ยังไงก็ตาม พวกเค้าทั้งหมดหาคนที่ยังอายุน้อย」

เข้าใจแล้ว ราชาได้ขอให้ขุนนางช่วยสนับสนุนการก่อตั้งกองทัพกลาง และมันกลับมามีผลกับผมในสถานการณ์แบบนี้อย่างคาดไม่ถึง

「โดยเฉพาะในกรณีของผม ผู้ว่าจ้างขุนนางคนเก่าได้ทิ้งจุดยืนของเค้าและคิดว่ามันจะเป็นโชคร้าย ดังนั้นเค้าได้เว้นระยะ」

เพราะทั้งหมดขุนนางเป็นคนที่เชื่อโชคลาง

「ชั้นไม่สนเกี่ยวกับเรื่องแบบนั้น แต่ที่ที่นายมีแผนจะทำงานจะมีเด็กไม่กี่คน มันเป็นที่ที่เห็นแก่ตัวและต่างจากครอบครัวขุนนางคนเก่า นายโอเคกับนั่นมั้ย?」

「ครับ ผมเชื่อว่ามันเป็นหน้าที่ของคนรับใช้ที่จะทำให้ดีที่สุดในสภาพแวดล้อมที่เค้าได้ถูกมอบ」

「เมื่อนายไปเจอกับพวกเธอ ได้โปรดระวังผู้หญิงที่มีหน้าอกใหญ่ เธอรักที่จะติเรื่องเล็กที่สุด」

ต่างจากเวลาของลีโอโพลต์ ซีเลียไม่ได้ปฏิเสธเซบาสเตียน ผมคิกคัก รู้ว่าถ้านนน่าได้ยินเรื่องนี้เธอจะโกรธ

ผมได้ตัดสินใจที่จะจ้างเขาแล้วแต่ จำได้ว่าทุกคนได้ปฏิเสธลีโอโพลต์ มันอาจจะไม่ได้เป็นไปอย่างราบรื่น แต่ถ้าอย่างน้อยซีเลีย ที่ต่อต้านตัวตนของลีโอโพลต์ พอใจ มันจะทำให้สิ่งต่างๆค่อนข้างง่ายขึ้น

—————————————————————

ความกังวลของผมนั้นอยู่ผิดที่เมื่อเซบาสเตียนได้ถูกยอมรับโดยสมาชิตระกูลคนอื่นอย่างง่ายดาย ไม่เหมือนหน้าที่ไร้สีหน้ากับลีโอโพลต์ เขามีรอยยิ้มที่เข้ากับคนง่าย และท่าทางที่สุดภาพ เพิ่มเติมจากนั้น เพราะเขาได้เข้าหาปีท้ายๆของชีวิต มันดูเหมือนผมมีความสบายใจได้

「ชั้นก็ไม่มีข้อคัดค้าน มันดีมากที่ได้พบนายและชั้นหวังว่านายจะปฏิบัติกับเราอย่างดี」

นนน่าอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอน่าจะอยากได้หัวหน้าพ่อบ้าน และเพราะมันเป็นบ้านขุนนางมากขึ้น เธอมีสุข

เมลิสซาและมาเรียก็หัวเราะอย่างอ่อนโยนด้วย โดยเฉพาะมาเรีย ที่ไม่ใช่พวกผู้นำ ดังนั้นมีบางคนที่สามารถจัดการทุกสิ่งได้ มอบคนให้เธอพึ่งพาได้ เธอไม่ได้เป็นหัวหน้าของเด็กๆด้วย และเป็นเหมือนกับพี่สาวมากกว่า

คาร์ล่าที่มีปัญหามองเซบาสเตียนและรับเขาด้วยคำพูด ‘เค้าดูเหมือนว่าเค้ากำลังจะตายชั้นเลยเดาว่ามันโอเค’ เธอเป็นคนที่หยาบคายจริงๆ แต่เซบาสเตียนไม่อารมณ์เสีย อย่างที่คาดกับหัวหน้าพ่อบ้านที่มีประสบการณ์ เขาควบคุมอารมณ์ของเขาได้

ดังนั้นทุกคนยอมรับเขาโดยไม่เอะอะมาก แต่หน้าของเซบาสเตียนได้สับสน

「มีอะไรเหรอ?」

「ผมได้จำชื่อทุกคนแล้วครับ…แต่คนไหนที่เป็นภรรยา?」

อารมณ์ที่กลมกืนได้แข็งไปทันที; ผู้หญิงได้เริ่มเวนระยะระหว่างกันอย่างช้าๆ การต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้น

—————————————————————

ชื่อ: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 19ปี ฤดูร้อน

สถานะ: บารอเนตอาณาจักรโกลโดเนีย กองทัพกลางกองพลที่ 3 กองพันผสม (800 คน)

เงินเดือนรายปี 140 ทอง

เงิน: 1168 เหรียญทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)

อุปกรณ์: เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)

พวกพ้อง: นนน่า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า