ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 43 รอยเท้าของสงคราม - novel-lucky

43 รอยเท้าของสงคราม

ทางเหนือของอาร์คแลนด์ หมู่บ้านข้างถนน

「ช่างโหดร้าย…เกิดอะไรขึ้นที่นี่กัน?」

มองดูภาพหลังจากที่ควบม้าไปที่นั่น ตอบสนองจากข่าวของหมู่บ้าน หัวที่ถูกตัดจำนวนมากที่ถูกขนบนเกวียนปีศาจได้มาถึง มีเกวียนที่ใส่ของมาจนเต็มรวมกันได้หลายร้อยหัว ทำให้สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวในความเจ็บปวด ขณะที่เขาทนที่จะมองมันตรงๆไม่ได้ ในแง่ของจำนวน มันคงจะเป็นทีมที่บุกเข้าไปในเขตโกลโดเนีย แต่ดเกี่ยวกับประเทศนั้นจนถึงตอนนี้ เหตุการณ์ที่กระทันหันนี้ยากที่จะเชื่อ

「กัปตัน! ได้โปรดมาทางนี้ครับ」

เขามุ่งหน้าไปเพื่อตรวจดีว่าลูกน้องเรียกเขาไปทำไม

「มันเกี่ยวกับหัวนี้」

「ผู้บัญชาการบัทเทรสและผู้ช่วยโบโจกิฟ ดูเหมือนว่าจะแน่ใจว่าพวกเขาเป็นเพียงเงาของกองทัพโกลโดเนียที่บุกเข้ามา」

หลังจากที่ลูกน้องได้พูดเสร็จ เขาไปที่พุ่มไม้และอาเจียน หลังจากนายเสร็จแล้วสลับมันกับฉัน ฉันก็ถึงขีดจำกัดแล้ว

โดยเฉพาะหัวของบัทเทรสได้ถูกผ่าเป็นแนวตั้ง; หัวที่พังทลายของเขามีหมวกที่ถูกใส่อย่างบังคับเพื่อคงรูปร่างมันไว้ คนที่ทำนี่ไม่ใช่มนุษย์; มันคือปีศาจหรือะไรบางอย่างแบบนั้น

「ไม่ว่ายังไง อย่าคิดว่าคนใหญ่คนโตในเมืองหลวงจะเงียบเกี่ยวกับเรื่องนี้ สงครามจะปะทุ」

ฉันพูดนี่ออกไปดังๆไม่ได้ แต่ตอนนี้อาร์คแลนด์ได้สับสนและเหนื่อย ตอนนี้ อำนาจมหาศาลที่ตระกูลราชวงศ์มีเพราะกองทัพใหญ่ได้อยู่หลังพวกเขา ถ้าพวกเขาเมินสถานการณ์ครั้งนี้ ศักดิ์ศรีของกองทัพจะมัวหมอง และถ้ากองทัพเคลื่อนไหว มันจะมีผลกับทั้งประเทศ

ถ้ามันจะเป็นสงคราม งั้นการเกณฑ์ชาวเมืองจะเริ่มขึ้น พวกเขาอาจจะเหนื่อยและไม่สามารถที่จะทนมันได้ครั้งหน้า

ข้าไม่ได้รู้สึกเห็นอกเห็นใจหรือโกรธการฆ่าทหาร แต่หัวของเขาเต็มไปด้วยความไม่สบายใจกับอนาคต แต่นั่นเป็นบางอย่างที่ปรกติ

—————————————————————

【—มุมมอง อิริจิน่า—】

ทางเหนือของอาร์คแลนด์ ฐานทัพ

「อิริจิน่า พฤติกรรมของเธอถือว่ามีปัญหา」

「…」

รองผู้นำทีม กองทัพทิศเหนือ เคานต์ วารัส ลิโทบารอล นั่นเงียบ แต่เขาได้โทษฉันโดยไม่อ้อมค้อม

「กองร้อยของเธอมีเพียงแค่ 10 คนที่วิ่งหนีและกลับมา ไม่ว่ายังไง เธอได้วิ่งหนีโดยไม่ได้ออกคำสั่งให้ถอย」

ฉันไม่ได้มอบคำสั่งให้ถอย ฐานได้ถูกทำลาย; ผู้บัญชาการเพียงคนเดียวที่มีชีวิตรอด ดังนั้นแน่นอนว่าฉันจะวิ่งหนี

「ในรายงานของเธอ ทุกคนในฐานภายใต้การบัญชาการของบัทเทรสตายในสงคราม แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ขึ้นอยู่กับระดับ เธอต้องบัญชาการแทนที่เค้า ดังนันไม่ใช่ว่าเธอควรจะสั่งการทั้งทีมเหรอ?」

อย่าพูดอะไรที่ไร้เหตุผลมาก! ในสถานการณ์แบบนั้น แม้แต่แมวจะบัญชาการก็จะมีผลที่ออกมาแบบเดียวกัน แล้วก็ ถ้าฉันไม่วิ่งจากที่นั่น ฉันก็จะเป็นเหยื่ออัศวินปีศาจคนนั้นด้วย แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้ฉันสั่น

「หนูอับอาย…」

「ชั้นได้หวังกับเธอไว้ นั่นทำไมชั้นวางตำแหน่งผู้บัญชาการกองร้อยให้ผู้หญิง และในท้ายที่สุด เธอพูดว่าเธอเหมือนกันกับผู้หญิงที่เต้นและคุยเกี่ยวกับงานจัดเลี้ยงเหรอ?」

「ในเรื่องนี้! หนูจะแก้ไขความหยามเกียรตินี้ในอนาคต!」

「ไม่ว่าโอกาสนั้นจะถูกมอบให้เธอหรือไม่ ชั้นจะตัดสินเธอในฐานะผู้บัญชาการตั้งแต่ตอนนี้ไป ในบางกรณี เธอจะถูกเนรเทศจากกองทัพ แต่เธออาจจะติดคุกด้วย เตรียมตัวไว้ซะ」

ฉันได้เงียบและมองลงข้างหน้า มันได้ถูกตัดสินแล้วว่าคุณจะโดนประหารถ้าคุณวิ่งหนีระหว่างการต่อสู้ ถ้าฉันยอมรับว่าฉันวิ่งหนีหลังการทีมโดนทำลาย งั้นมันจะไม่ใช่โทษที่หนัก และฉันเข้าใจความหมายของการใส่ผู้หญิงเข้าไปในคุก วิ่งหนีจากศัตรูกระทันหันและเป็นคนทรยศ ผู้คุมและนักโทษจะไม่แสดงความปราณีใดๆ คุณต้องมุ่งมั่นที่จะให้ทุกรูในตัวพัง

ไม่ว่าอย่างไร หลังจากเป็นบางคนที่น่าขายหน้าขนาดนี้ ฉันต้องขอโทษกับพ่อที่เสียไปแล้ว อิริจิน่านั่งขัดสมาธิตรงกลางของห้อง ที่เธอได้ถูกสั่งให้ถูกแก้ระเบียบวินัย ฉันภาวนาว่าจะมีโอกาสที่จะแก้เกียรติของฉัน และบนโอกาสนั้น และในโอกาสนั้น ให้มันมีหนึ่งครั้งที่ฉันไม่เจออัศวินคนนั้น

—————————————————————

【—มุมมอง เอเกอร์—】

วังราชวงศ์โกลโดเนีย

「ในฐานะราชาคนใหม่ของโกลโดเนีย มากกว่าการกังวลเกี่ยวกับบัลลังก์ ท่านควรจะทักทาย」

「มันโอเค ตั้งแต่ทีแรก ประเทศไม่ได้เป็นประเทศที่ให้ค่ากับการถามอารมณ์บางคน」

ข้างหน้าบัลลังก์ ผู้มีอำนาจของโกลโดเนียได้รวมกับรอบๆราชา ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมก็ได้ถูกเชิญโดยราชาเพื่อที่จะมีส่วนร่วม แม้ว่าผมไม่ใช่ผู้มีอำนาจ

คนที่คุกเข่าอยู่ตรงกลางห้องเป็นผู้ส่งสาส์นจากอาร์คแลนด์ มันดูเหมือนสิ่งที่คาดได้มาถึงในที่สุด

「ท่านควรจะมีความสัมพันธ์ที่เป็นมิตรกว่ารุ่นที่แล้ว」

มันดูเหมือนการโดนกรรโชคต่อไปเป็นความสัมพันธ์ที่ดี

「ฉันไม่สนเกี่ยวกับเรื่องแบบนั้น บอกที่ต้องการมา; ฉันไม่มีเวลาจะสำรองใช้」

ผู้ส่งสาส์นยกหัวของเขาและเพิ่มเสียงอีกระดับหนึ่ง

「วันก่อน มีหัวจำนวนมากได้ถูกพบในดินแดนของเรา เมื่อดูสถานการณ์ มันดูเหมือนมันเป็นงานของท่าน ผมอยากจะได้คำตอบว่าการกระทำที่ป่าเถื่อนนี้คืออะไร!」

「ได้ ฉันจะตอบเจ้า รุกรานดินแดนของฉัน ฉันได้พบกับกลุ่มของคนป่าเถื่อนที่ฆ่าทหารและชนชั้นกลาง ฉันปราบพวกเขาแต่ฉันไม่สามารถจะทราบได้ว่าพวกเขาเป็นใคร ฉันรู้ว่าพวกเขามาจากทางใต้ ดังนั้นคิดว่ามันจะน่าสมเพชที่จะทิ้งศพไว้ มันอยู่ในความเห็นอกเห็นใจของฉันที่อย่างน้อยได้ส่งหัวพวกเขากลับไปบ้านเกิด」

ไม่ใช่ว่านี่เป็นการกระทำที่มีเมตตาหรือ? ราชาได้คิดขณะที่เขาหัวเราะและหน้าของผู้ส่งสาส์นเปลี่ยนเป็นสีแดง

「ผมได้ยินมาว่าทหารของผมได้รับการโจมตีจากทหารของประเทศของท่าน และพวกเขาได้โจมตีตอบโต้…」

「เพื่อเป็นการตอบโต้ เจ้าฆ่าชาวบ้านและจุดไฟใส่หมู่บ้าน กองทัพของเจ้ามีแต่คนกล้าหาญ ฉันอิจฉา」

ราชาไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว ผู้ส่งสาส์นรู้ว่าเขาต่างจากราชาคนก่อนอย่างสิ้นเชิง

「ชายที่อยู่ตรงนั้น ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ได้ถูกพูดว่าไปหั่นหัวหน้าของกลุ่มคนป่าเถื่อนขาดครึ่ง มันเป็นเรื่องที่งดงาม ไม่ใช่หรือ?」

เห็นว่าดูเหมือนว่าผมได้เข้ารวมสำหรับเหตุผลที่จะบอกสิ่งนี้กับผู้ส่งสาส์น ผมต้องขอโทษเมลิสซ่าที่ทิ้งสิ่งต่างๆไว้ครึ่งทาง เพราะผู้ส่งสาส์นของราชาได้เรียกผมระหว่างที่ผมอยู่ระหว่างเวลาของผมกับเธอ ในครั้งนี้ เธอน่าจะปลอบโยนตัวเธอเองคนเดียว

「เงื่อนไขสำหรับสันติครั้งนี้จะหนักกว่าก่อนหน้า…」

「เจ้าพูดอะไรที่นั่นน่ะ? ยังไม่มีสงคราม มันแปลกที่จะคิดเกี่ยวกับสันติเมื่อสงครามแม้แต่ยังไม่เกิดขึ้นเลย」

「คำพูดของท่าน…ผมได้รับมันอย่างแน่นอน ผมจะบอกราชาของผม ถึงสิ่งที่ท่านพูด」

「ดีมาก ฉันหวังพึ่งเจ้านะ และก็ ทุกครั้งในไม่กี่ปี เกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนที่สร้างกับประเทศของเจ้า ถ้าเจ้าต้องการมันปีนี้ ทำไมเจ้าไม่มาที่โกลโดเนีย และเราจะพูดเกี่ยวกับมันล่ะ?」

แม้ว่าถ้ามีสงคราม ไม่มีความจำเป็นสำหรับสันติที่ไม่ดี ถ้าพวกเขาทำให้เราจำนนกับพวกเขา พวกเขาจะมาเพื่อโจมตีโกลโดเนียอีกครั้ง นั่นคือที่ราชาพูด

「…ได้โปรด ขอตัวครับ」

หลังจากที่ผู้ส่งสาส์นจากไป ความเงียบที่แปลกประหลาดได้ห่อหุ้มบริเวณรอบบัลลังก์ มันจะมีสงครามอย่างแน่นอน ทุกคนในห้องนี้ได้มั่นใจกับมัน

「กำลังทางทหารของอาร์คแลนด์นั้นมี 40,000 คนและทหารของเรารวมกำลังกันได้ 25,000 พิจารณาจากทักษะของกองกำลัง ความต่างในพลังนั้นมากกว่าสองเท่า」

มาเควสฮูเวอร์เปิดปากของเขาด้วยหน้าตาที่ไม่สบายใจบนหน้าของเขา

ถ้าเราสู้เขาตรงๆ พวกเขาอาจจะมาตลอดทางถึงโกลโดเนียจริงๆ

「หน้าที่ของมาร์เควสคือนำกองทัพชาติ และทำเต็มที้ ให้กองกำลังที่ฉันมอบให้มีประโยชน์สูงสุด บารอนราดาห์ลก็จะทำสิ่งเดียวกัน」

เกี่ยวกับกองทัพ มันได้ถูกตัดสินแล้วว่างบประมาณที่ยังไม่เพียงพอสำหรับการเสริมกำลังจะถูกใช้ ระหว่างการเตรียมการสำหรับการทำสงครามและการบริหารจัดการจะดำเนินต่อไปหลังจากนั้นได้ถูกสรุป เราได้ถูกปล่อยตัว

—————————————————————

ผู้มีอำนาจลุกไปจากเก้าอี้ของเขา และในบริเวณที่เงียบรอบๆบัลลังค์ คนเดียวที่เหลือนอยู่คือตำแหน่งใหม่ที่เพิ่งถูกแต่งตั้ง และคนโปรดของราชา รัฐมนตรีว่าการต่างประเทศ เคานต์ เคนเนธ บอลด์วิน ในหมู่ผู้มีอำนาจที่ส่วนใหญ่เป็นแค่คนแก่ เคนเนธนั้น เพิ่งจะเลย 40 ไปไม่นาน และเขามีความสนใจในการปกป้องตัวเอง ความทะเยอะทะยานที่ลุกไหม้ และเป็นคนที่ฉวยโอกาศ รัฐมนตรีว่าการต่างประเทศเป็นงานที่ ผูกติดและทำการแลกเปลี่ยนกับต่างประเทศ ที่ขุนนางชั้นสูงหรือราชวงศ์ทำบ่อย และระหว่างที่มันไม่เป็นทางการ เขาได้ดูแลเรื่องการทูต

「เจ้าคิดยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น」

「มันไม่ได้ดูแย่ครับ ตอนนี้ ท่าทางยังไม่ชัดเจน แต่ถ้าท่านอยากให้ผลถูกเกิดขึ้นทันทีที่มี…」

「เข้าใจแล้ว ทำได้ดีมาก โปรดทำงานต่ออย่างที่เจ้าทำ เงื่อนไขนั้นเหมือนเดิม มันโอเคไม่ว่าพวกเขาจะประท้วงมากแค่ไหน」

「ครับท่าน งั้นทันที…」

ทุกอย่างได้ดำเนินไปได้ด้วยดี เมื่ออาร์คแลนด์ถูกขยี้ เราจะมีความเหนือกว่าที่ท่วมท้นในรอบข้างโกลโดเนีย ที่เราต้องการตอนนี้คือชนะสงคราม มันจะเป็นการดีถ้าชัยชนะครั้งเดียวจะตัดสินสิ่งต่างๆในสงครามจะห่วงสองกองทัพใหญ่

จ้องท้องฟ้า เขาโอบกอดแม่บ้านที่เติมเครื่องดื่มให้เขา เขาอย่างจะระบายออกมานิดหน่อย แม่บ้านเกร็งตัวของเธอวินาทีหนึ่ง แต่ เมื่อคิดว่ามันมีข้อได้เปรียบในการให้ราชาโอบกอดเธอมั้ย เธอได้ผ่อนคลายตัวของเธออย่างเชื่อฟัง

ระหว่างที่กระซิบ ‘ท่านต้องไม่ ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วย’ เธอไม่ต่อต้านการสัมผัสของเขาอีกต่อไป

—————————————————————

【—มุมมอง เอเกอร์—】

「จะมีสงครามในอนาคตอันใกล้ กองพันดูเป็นยังไง?」

ผมมาถึงที่สถานีทหาร และเรียกอากอร์ที่ยังอยู่ระหว่างฝึก และลีโอโพลต์

「กองร้อยทหารราบนั้น สามารถที่จะทำกลยุทธ์และรูปแบบพื้นฐานได้อย่างไรก็ไม่รู้ ตอนนี้ ชั้นไม่อยากจะคิดเกี่ยวกับการชนหัวกับทีมทหารม้าหอกเหล็กของอาร์คแลนด์」

แน่นอนว่าอากอร์อยากจะเพิ่มระดับของทีมทหารราบ แต่ไม่มีเวลาแล้ว และมันใช้ความพยายามมากเกินไปที่จะให้พวกเขาจำพื้นฐานได้

「ลอร์ดฮาร์ตเลตต์ ถ้ามันมีเวลาไม่มาก ทำไมเราไม่ฝึกการทำงานร่วมกันของแต่ละกองร้อยล่ะ? ทางที่เราจะจัดการกับทหารม้าของพวกเขาจะขึ้นอยู่กับเราเอง」

ลีโอโพลต์พูดว่ามันโอเคถ้าทหารจะไม่มีประสบการณ์ใดๆ และหา 200 คน

「แม้ว่านายรวมคนมา 200 คน ถ้าพวกเขาเป็นมือสมัครเล่นที่ไม่มีการฝึกอะไร พวกเขาจะไม่เป็นอะไรเลย นายจะเป็นโล่เหรอ?」

อากอร์มองด้วย ตาที่รุนแรงและตัดสิน เขาไม่ชอบอะไรแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม ผมรู้สึกเหมือนกับวาลีโอโพลต์สามารถทำอะไรก็ได้

「พูดถึงโล่แล้วมันจะเป็นแบบนั้นเลย เราจะสร้างโล่แต่ไม่ใช่จากเนื้อของเราเอง」

อากอร์และผมไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรจริงๆ

「พวกเขาจะไม่ต้องการหอกหรือดาบ พวกเขาจะเชี่ยวชาญในการตั้งแคมป์อย่างรวดเร็ว โดยการนำพลั่วและค้อนไปที่สนามรบ」

「นายจะบอกว่านายจะทำทีมที่เชี่ยวชาญในการก่อสร้างเหรอ? ชั้นไม่เคยได้ยินอะไรบางอย่างแบบนั้นมาก่อน」

อากอร์พูดออกมาดังๆ

「มันไม่เคยมีตัวตนมาก่อน ดังนั้นคุณจะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับมัน เพื่อที่จะป้องกันทหารม้าติดอาวุธหนัก คุณต้องการทีมของพลหอกที่ฝึกมาอย่างสูง อย่างไรก็ตาม ถ้าคุณใช้เสาไม้ปัก คุณจะป้องกันมันได้อย่างง่ายๆ แล้วก็แม้แต่เด็กก็ทุบเสาไม้ปักได้」

「แต่ถ้าศัตรูเปลี่ยนทิศทางแค่เล็กน้อยไม่ใช่ว่าพวกเค้าจะหมดความหมายเหรอ ไม่มีพลหอก พวกเค้าไม่สามารถจะขยับได้นะ」

「นั่นจริง มันสำคัญที่จะคิดว่าจะล่อพวกเขายังไง ผมจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น」

ผมจะให้เขาลองมัน ถ้ามันแค่ 200 คน ไม่พูดถึงประสบการณ์ อีริชจะสามารถรวมรวมพวกเขาได้ทันที ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมันแล้ว พวกเขาก็ใช้ได้หลายอย่าง ดังนั้นนั่นอาจจะดีด้วย

「ได้เลย งั้น ลีโอโพลต์จะคิดเกี่ยวกับรูปแบบและกลยุทธ์ของ 200 คนนั้น อากร์จะฝึกทหารราบต่อ และเราจะเดินหน้าด้วยการฝึกความเป็นทีมของเรา แตะอย่าลืมที่จะเพิ่มความสามารถของตัวเองล่ะ」

「ครับท่าน!」

「ผมเข้าใจ」

ทีมให้ที่ได้รับการสนับสนุนโดยลีโอโพลต์ได้ถูกตั้งชื่อเหล่าทหารช่าง และแบ่งของเป็นสองกลุ่ม กลุ่มละ 100 กลุ่มที่ไปทำงานอย่างรวดเร็วด้วย 200 คน อีริชได้ทำหน้าสงสัย แต่แบ่ง 200 คนที่ไม่ได้รับการฝึกนั้นไม่ใช่การเสียเยอะ ดังนั้นเขาอนุญาตให้พวกเขาถูกแต่งตั้งง่ายๆ

พวกเขามีของที่พวกเขาใส่ไปคือเกราะหนังเบาและอุปกร์ และไม่ถืออาวุธใดๆเลย แต่เผื่อไว้ผู้คุ้มกันติดอาวุธไม่กี่คนได้ถูกวาง แต่พวกเขาเป็นสุดยอดทีมที่สู้แบบเต็มตัวไม่ได้

กัปตันที่ถูกเลือกนั่น ขึ้นอยู่กับผม และสมองกล้ามเนื้อที่ลำเอียงและภาคภูมิใจของทีมของเรา แม็ก เขาจะสามารถทำงานของประมาณห้าคนได้ และในหมู่ผู้บัญชาการ ไม่มีใครที่รู้เกี่ยวกับการก่อสร้างหรือการช่าง ดังนั้น ผมคิดว่าจะให้สมาชิกที่สาบานความภักดีกับกล้ามเนื้อของเขา ลีโอโพลต์ ไม่ได้สนใจเป็นพิเศษและไม่คัดค้าน

ทีมของผมได้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างและมันค่อนข้างเป็นทีมที่ใหญ่และมีคนเพียง 1000 คนเท่านั้น ทหารม้าและทหารราบได้ถูกจัดกลุ่มอยู่ในแคมป์ และมุ่งหน้าไปยังที่เกิดเหตุ นึกถึงเวลาหนึ่งที่ผมเป็นทหารรับจ้างและไกลเท่าไหร่ที่ผมได้มา มันเป็นความรู้สึกที่แปลก

โอ้ ใช่ ไม่ใช่ว่าผมปล่อยซีเลียไว้เมื่อผมได้ถูกเรียกให้ไปที่วังราชวงศ์เหรอ? เธอตรงไปตรงมาและซื่อสัตย์ ดังนั้นถ้าเธอได้ถูกบอว่าให้รอจนกว่าจะเรียก เธอจะจบที่การรอไปตลอด ผมต้องไปรับเธอก่อนที่เธอจะโกรธไม่พูดไม่จา

—————————————————————

เรื่องพิเศษ: ชีวิตประจำวันของมาเรีย ②

「มันอยู่ที่นี่มั้ย?」

เวลาคือดึกดื่นแล้ว; ข้างฉันคือซีเลียที่ชักดาบ

หลังจากที่ฉันอาบน้ำ มันเป็นเมื่อฉันไปที่ครัวที่จะไปหยิบเครื่องประดับผมที่ฉันลืมไว้ ฉันได้ยินเสียงเกาและเสียงที่เหมือนคน มาจากประตูทางเข้าด้านหลัง

คิดว่ามันเป็นโจร ฉันได้ตื่นตกใจคิดว่าประตูจะเปิดและขโมยเป็นไปได้ว่าจะทำการปล้น ฉันจะไม่มีประสิทธิภาพซักนิดเพราะฉันไร้พลัง

ฉันได้รีบไปที่ห้องเอเกอร์-ซัง แต่บนทางไปฉันได้ยินเสียงกะลิ้มกะเหลี่ยจากห้องของคาร์ล่า

「แทงมัน! ตรงนั้น! หยิกเม็ดถั่วของชั้น! กัดหัวนมชั้น….ฮฮฮฮฮฮฮิ้ห์!!」

เสียงที่เข้มข้นดังก้องในโถงทางเดินและทำให้ฉันสลดใจเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกใจเย็นนิดหน่อย เพราะทั้งหมดมันเป็นของที่ทำเสียงและฉันได้เข้าใจผิดว่าเป็นเสียงของคนได้

มันเป็นการละเมิดข้อตกลงระหว่างเลดี้ที่จะบุกรุกระหว่างที่ถูกโอบกอดโดยเอเกอร์ ซังในห้องของพวกเขาเอง อาจจะมีผู้บุกรุกในห้องของเอเกอร์-ซังด้วย

ในคฤหาสน์นอกจากเอเกอร์-ซังและคาร์ล่า-ซัง คนที่รู้เกี่ยวกับการสู้มีเพียงสองคน แต่ลีโอโพลต์นั้นยกเว้น ฉันไม่อย่ากให้มีความเข้าใจผิดในครั้งนี้

และอย่างนั้น ฉันได้เปิดประตูหลังด้วยกันกับซีเลีย-จัง ภาพที่เห็นจากไฟ ของไฟน้ำมันขนาดเล็ก คือตูดที่ส่ายที่อยู่ในไม้พุ่ม

「ไม่ใช่ที่นี่…ไม่ใช่ที่นี่…แม้ว่าที่เป็นทีเดียวที่มันอยู่ได้…ทำไม?」

ก้นพูดได้อย่างไรก็ไม่รู้

「…」

ซีเลียจับได้เก็บดาบเข้าไปในฝักและเตะตูด

「กย้าน!」

ตูดโผล่ออกมาจากไม่พุ่มและกรีดร้อง

「เธอทำอะไรเวลานี่น่ะ!? มันทำให้เข้าใจผิดนะ!」

「จู่ๆก็เตะชั้นแบบนั้น!」

คนที่แสดงหน้าของเธอคือแคทเธอรีน-ซัง

「หุบปาก! รู้สึกขอบคุณซะที่ชั้นไม่ฟันตูดที่สกปรกนั้น!」

「เธอมาทำอะไรในเวลาแบบนี้กัน」

「อืม…ชั้นทำบางอย่างตก」

ฉันได้จำได้กระทันหัน มันเป็นผ้าเช็ดหน้านั้น

「ถ้าเป็นอย่างนั้น ชั้นได้เก็บมันไว้อย่างปลอดภัย ชั้นจะเอามันมาให้เธอ~」

「อ๊ะะ! ชั้นจะอย่างลับๆ….อออุ」

เมื่อฉันมอบผ้าเช็ดหน้าให้เธอ แคทเธอรีน-ซังถือมันอย่างรักที่สุด และด้วยการคำนับหนึ่งครั้ง เธอจากไป ยังไงซะ มันได้ดึกแล้วดังนั้นถ้าเธอได้อยู่ต่อเราจะให้เธออยู่ต่อในฐานะแขก แต่ซีเลีย-จังได้มีผ้าเช็ดหน้าสีแดงเหรอ? ฉันไปเห็นมันที่ไหนมาก่อนฉันสงสัย…ฉันพึมพำกับตัวฉันเอง

แคทเธอรีน-ซังได้กลัว ดังนั้นเมื่อฉันมอบคำขอบคุณให้ซีเลีย-จังฉันจะกลับไปที่ห้องของฉัน

「อย่างที่คาดกับซีเลีย-จัง เธอพึ่งพาได้มาก」

「ไม่หรอก เพราะทั้งหมดความปลอดภัยของคฤหาสน์เป็นหน้าที่ของชั้น」

เธอพองอกที่เล็กของเธอด้วยกำลังทั้งหมด และกลับไปที่ห้อง เธอค่อนข้างน่ารัก…เธอโตขึ้นหือห์

ยังไงซะ นั่นเป็นความไม่สงบ แต่ฉันก็ควรจะพักด้วย

เมื่อฉันไปที่โถงทางเดิน มีเสียงครางจำนวนมาก ดังกว่าก่อนหน้านี้ พรุ่งนี้มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับคาร์ล่า-ซังที่จะกินข้าวเช้า; ฉันจะต้องจดนั่นไว้ในหัว การมีเอเกอร์-ซังเป็นคู่ของเธอด้วยตัวเธอเอง เธอจะไม่สามารถตื่นจนกว่าจะเที่ยง พูดจากประสบการณ์ แล้วก็ฉันควรจะเตรียมครีมบางอย่างที่ได้ผลดีสำหรับกล้ามเนื้อ

แต่แม้อย่างนั้น ช่างเป็นเสียงที่น่าทึ่ง ฉันสงสัยว่ามากขนาดนี้ก็ได้ออกมามั้ยเมื่อเขาทำมันกับฉัน; มันทำให้ฉันค่อนข้างอาย ห้องของฉันลึกลงไปด้านหลังมากกว่าห้องของคาร์ล่า-ซัง ดังนั้นฉันต้องผ่านข้างหน้า…

มิทตี้ได้นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าของห้อง ถ้าฉันดูมันอย่างระวัง ประตูเปิดอยู่เล็กน้อย นั่นทำไมเสียงได้เล็ดออกมาดังมากกว่าก่อนหน้านี้เหรอ? ฉันไม่ได้กังวลจริงๆเกี่ยวกับการแอบมอง ดังนั้นฉันคิดว่าจะบอกเธอให้หยุด แต่เมื่อฉันเห็นมือของมิทตี้ข้างในกระโปรงเธอและขยับอย่างเข้มข้น ฉันลังเล ถ้ารูปลักษณ์นั้นได้ถูกเห็น งันเธอจะไม่สามารถหันหน้าหาฉันดีๆได้พรุ่งนี้

「ในสภาวะแบบนั้น มิทตี้ก็จะถูกกินด้วยในอีกไม่นาน」

คนที่ฉันรักชอบผู้หญิงจริงๆ และด้วยโอกาสที่มากมาย เธอจะไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปนานกว่านี้ มองดูมิทตี้เก็บเสียงของเธอและตัวของเธอเริ่มสั่น ฉันเตรียมสำหรับเวลาที่เหมาะสม

「มีใครตื่นมั้ย?」

ฉันได้จุดไฟไปผิดทาง

มิทตี้ได้วิ่งหนีระหว่างที่ล้ม และนั่นควรจะโอเคแล้ว ต่อไปจะเป็นปิดประตู…แต่ก่อนนั่นนะ ฉันได้สงสัยเล็กน้อย ดังนั้นฉันได้มองเข้าไปข้างใน และสายตาของฉันสบกันตรงๆกับของเอเกอร์-ซัง

มิทตี้…รูปลักษณ์ที่น่าอายของเธอได้ถูกเห็นอย่างสมบูรณ์

อย่างเห็นได้ชัด คาร์ล่าสลบหลังจากที่เธอปล่อยเสียงกรีดร้องที่ดัง ฉันได้กำลังจะปิดประตูอย่างเร็วและจากไป แต่ประตูได้เปิดขึ้น แขนของฉันได้ถูกดึง ยังเงียบอยู่ เอเกอร์-ซังลากชั้นเข้าไปในห้องของเขา และโยนฉันลงไปบนเตียงที่ออกแบบมาให้ใหญ่เป็นพิเศษของเขา ที่สามารถนอนได้พร้อมกันห้าคน

อาา…ฉันก็จะถอนตัวจากอาหารเช้าพรุ่งนี้ และจะให้มิทตี้ทำงานหนักเพื่อเตรียมอาหาร เมื่อเขาเริ่มไม่มีที่ให้หายใจ ระหว่างที่ฉันได้โหยหาอากาศ และตาของฉันเสียจุดเน้นไป และระหว่างที่ฉันมองไปที่ประตู มิทตี้ได้แอบมองด้วยตาที่แดงก่ำ อีกครั้งที่มือของเธออยู่ข้างในกระโปรงของเธอ เด็กคนนี้ไม่เรียนรู้เลยหือห์ เธออาจจะเป็นบางคนที่รักสิ่งลามกเหล่านี้

เอเกอร์-ซังยังแลกเปลียนการมองกับฉันระหว่างที่หัวเราะ มาเล่นมากกว่านี้เพื่อเธอด้วยเถอะ เธอได้นั่งอยู่ในตำแหน่งนั่งหันหลัง และระหว่างที่หันหน้าให้ประตูฉันอ้าข้าของฉันอย่างกว้าง และเขาแทงเข้ามาอย่างเข้มข้น ฉันเลื่อนแขนของฉันไปที่คอเขาและเล้าโลมเขาสำหรับการจูบ และหว่างที่ปล่อยเสียงที่ดังมากกว่าปรกติ มิทตี้ได้อยู่ที่นั่นจนกว่าสติของฉันจะหายไป ระหว่างทำมัน ฉันไม่เข้าอะไรอีกต่อไปแล้ว

—————————————————————

วันต่อมา ฉันได้ตื่นแค่ก่อนเที่ยง และฉันเห็นมิทตี้ที่ยิ้มอย่างบังคับ ฉันได้ถามเธอ ‘มีอะไรเหรอ?’ มิทตี้ได้แข็งไป และทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นฉันยิ้มและมอบคำแนะนำสำหรับการทำอาหารเช้า

ฟุฟุฟุฟุฟุ

—————————————————————

ชื่อ: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 19ปี ฤดูร้อน

สถานะ: บารอเนตอาณาจักรโกลโดเนีย กองทัพกลางกองพลที่ 3 กองพันผสม (800 คน)

เงินเดือนรายปี 140 ทอง

เงิน: 1168 เหรียญทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)

อุปกรณ์: เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)

พวกพ้อง: นนน่า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า

คนรับใช้: เซบาสเตียน, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (ผู้ติดตาม), อากอร์ (ผู้ช่วย), คาร์ล (ผู้บัญชาการกองร้อย), คริสตอฟ (ลูกกระจ๊อก), ชวาร์ซ (ม้า)

จำนวนคู่นอน: 30