ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 53 พิธีกลับแห่งชัยชนะ
53 พิธีกลับแห่งชัยชนะ
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
กองพันของผมได้รับคำสั่งให้ถอยและเดินทางจากอาร์คแลนด์ หลังจากที่เดินมาหลายวัน เราได้มาถึงภูมิภาคเหนือแล้ว
「เราแค่ทิ้งทหารราบแล้วรีบกลับเร็วๆไม่ได้ ก่อนอื่นเราต้องเข้าไปที่เมืองดาโทรห์นและเจอกับพวกเขา」
ซีเลียสร้างแผนระหว่างที่ดูแผนที่ อย่างน่าตกใจซีเลียสามารถที่จะอ่านประโยคส่วนใหญ่ได้หมด ยกเว้นถ้ามันซับซ้อน มากกว่านั้น เธอยังทำการคำนวนพื้นฐานได้ เหมือนการบวก ลบ คูน หารด้วย
เมื่อผมคิดย้อนกลับไปเมื่อผมตื่นตอนกลางคืนเพื่อใช้ห้องน้ำ ผมเห็นแสงในห้องซีเลียบ่อย เมื่อเราไม่มีงานจากกองทัพเธอได้ไปที่ห้องของเมลิสซ่าบ่ายๆ เพราะเธอรู้ว่าจะทำเลขพื้นฐานยังไงด้วย
เธอได้จำตัวอักษรและเรียนเลขอย่างตั้งใจมันห่างจากผมเป็นโลกที่เรียนมาเพื่อให้ได้ตัวของลูซี่เป็นรางวัล
มาใกล้ชิดกับซีเลยไม่กี่ครั้งเพราะเธอเป็นคนทำงานหนักเถอะ
「ว้าา! นี่มันอะไรกระทันหัน?!」
ทำงานหนัก ซื่อสัตว์ และจริงจัง และยังขึ้นมาเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์จากเด็กสาว ผมก็บอกได้ด้วยว่าเธอได้ถูกทำเป็นเหมือนมิ่งขวัญของทีม การพูดที่รุนแรงกับคนอื่นที่นอกกจากผมก็เป็นเครื่องเทศชั้นดีด้วย
「มันจะดีถ้าเธอดีกับคนเหล่านั้นที่ไม่ใช่ชั้นได้」
「ไม่มีตัวตนไหนนอกจากเอเกอร์-ซามะที่จำเป็นต้องเยินยอ」
ช่างน่ารัก มาลูบหัวเธอเถอะ
「ว้าา! มันน่าอาย」
「เธอไม่จำเป็นต้องเยินยอพพวกเค้า…ดูสิ เธอดีกว่ากับบางคนอย่างครอลล์ได้ เค้าชื่นชมเธอนะ รู้มั้ย」
หน้าของซีเลียเต็มไปด้วยความโกรธ
「ไม่ ทำไมหนูต้องทำกับไอเด็กเวรแบบนั้นด้วย เค้าน่ารำคาญที่วิ่งไปทั่วแบบนั้น」
มันดูไม่เหมือนว่าครอลล์จะมีโอกาสเลย เขาเป็นคนที่เทน้ำในอ่างให้หลังจากที่เธอได้ทำงานหนักข้างนอก ดังนั้นอย่างน้อยยิ้มให้เขาหน่อยก็ได้
「แม้อย่างนั้น เค้ากังวลเกี่ยวกับเธอ เมื่อเธอกลับไป อย่างน้อยเจอกับเค้าด้วยรอยยิ้ม มันไม่เหมือนว่าเธอจะเสียอะไรนี่」
「ถ้ามันเป็นแค่นั้น… ยังไงซะหนูก็เป็นผู้หญิงโตแล้วตอนนี้ มาหลอกลวงเถอะ」
สาวที่เพิ่งเสียความบริสุทธิ์ของเธอไปเป็นผู้หญิงโต มันน่าหัวเราะ แต่เธอน่ารักดังนั้นลูบเธอดีกว่า
「ว้าา! ทำไมท่านลูบหนู?!」
—————————————————————
「ยังไงซะ~ มันค่อนข้างมีปัญหาที่จะสนิทกับเธอ」
「จึ-」
คนที่แทรกเข้ามาคืออดอล์ฟ เขาไม่มีที่จะไป และเขาอยากมาด้วยมาก ดังนั้นผมดูแลเขาให้เป็นทหารชั่วคราวก่อน แล้วพาเขามาด้วย ด้วยม้าคู่บารมีของกองพลทหารม้าเรียงไป การมีม้าคนนั้น มันไม่ได้ดีกว่าลาเลย มันดูตลก และซีเลีย คิดว่าเขาขวางทางและจึ้ปาก เขาจะได้แต้มโทษเหรอ
「นายค่อนข้างขี้สงสัยนะไม่ใช่เหรอ แม้ว่านายจะตามชั้นไปที่นั่น มันไม่มีอะไรรอบๆเธอนะ รู้มั้ย」
「นั่นไม่จริง การหยั่งรู้ของผมได้กระซิบบอกให้ตามฮาร์ดเลตต์-ซามะ」
นั่นมันอะไรกันวะ? ถ้านายอยากจะตามมีด้วย ทำตามที่ต้องการ แต่การตามผมไปถึงเมืองหลวงจะสร้างปัญหากับผม
「ฟฟฟู่ ผมขี่ม้าสบายๆไม่ได้ คนอ่อนแอที่เหวี่ยงดาบยังไม่ได้จะทำอะไรล่ะ?」
อดอล์ฟเกือบจะไม่มีประสบการณ์ในการขี่ม้า ผมเดาว่าการดึงม้าตัวเล็กๆไปด้วยคือทั้งหมดที่เขาสามารถจะทำ
แล้วก็ มันเหมือนเวลาเดียวกันกับลีโอโพลต์ ซีเลียท้าทายเขาต่อสู้ด้วยดาบระหว่างฝึก และหลังจากไม่กี่วินาที่ เขาได้ถูกน็อค มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคนที่ปิดตาระหว่างที่เหวี่ยงดาบ ผมผเดาว่าเขาสามารถจะเป็นบางอย่างเหมือนขุนนางสาวอายุน้อยได้
「ยังไงซะ ผมสนับสนุนสันติที่หัวใจ…แน่นอนว่าผมไม่สู้ซักนิด」
「เอเกอร์-ซามะเป็นคนที่มีความสามารถในการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ บางคนแบบนายจะมีประโยชกับเค้าได้ยังไง」
「ไม่มีใครจะเทียบได้กับฮาร์ดเลตต์-ซามะเมื่อเค้าสู้ แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการชายแข็งแรง ชั้นเชื่อในจุดที่ชั้นไม่มีความสามารถในการสู้ และเชี่ยวชาญในกิจการภายใน ดังนั้นชั้นเชื่อว่านั่นเข้าใจได้่งาย」
「ไม่ว่าที่นายพูดตอนนี้จะไม่พานายไปไหนเลย ชั้นจะพานายไปจนถึงเมืองหลวง ชั้นไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจากตรงนี้ไป」
ซีเลียตัดสินใจว่าเธอจะเมินเขาและนำแผนที่ออกมาเพื่อดูอีกครั้ง
「ระยะทางของดาโทรห์นจะเป็นหนึ่งวันครึ่งสำหรับทหารม้า สามวันสำหรับทหารราบ ถ้าเราเร่งการเดินมันจะสามารถไปถึงเมืองได้ในหนึ่งวัน มารีบเถอะ」
ซีเลียพูดระหว่างที่ยิ้มแต่เสียงอืดๆเข้ามาขวาง
「หืมม ชั้นคิดว่าเราควรทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเตรียมตั้งแคมป์」
「ทำไมละ!? ด้วยระยะนี้เราไปถึงได้หนึ่งวันนะ!」
「หมู่บ้านบริเวณนี้ถูกสร้างโดยไม่ได้คิดมาก ทางหลวงนั้นเลี่ยวไปเลี้ยวมา ชั้นคิดว่า มันจะใช้เวลามากกว่าที่ดูแผนที่…แม้ว่าเธอจะเสนอให้เธอตรงๆผ่านหมู่บ้านด้วย」
「ไม่เราไม่ควรดูแค่ระยะ เราควรจะตรงไปที่เมือง」
อดอล์ฟพึมพำและวิจารณ์เจ้านายเก่า ซีเลียดูเหมือนจะดื้อ
ผมควรจะเชื่อใจซีเลียที่นี่ ที่อยู่กับผมมาตลอด
「ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากจะไปถึงที่นั่นวันนี้ พวกให้พวกเค้ารีบ」
「ค่ะท่าน! เดี๋ยวนี้!」
ซีเลียดูเหมือนจะดีใจที่ผมเชื่อใจเธอ และวิ่งออกไปด้วยสปริงอยู่ในเท้า
ด้วยสิ่งที่ตามอารมณ์ดีของเธอมา ไม่ใช่ที่ในที่สุดเมืองได้อยู่ในระยะสายตา แต่เป็นเมื่อพระอาทิตย์เริ่มจะลับขอบฟ้า
「นะ…นี่ไม่ควรจะเป็นแบบนี้…」
เธองอข้อมือของเธอและจ้องพระอาทิตย์จมลง จากทั้งสองตาของเธอที่มันดูเหมือนจะร้องไห้ได้ทุกเวลา ในท้ายที่สุด ทางเดินที่คนเคี้ยวนั้นต่างจากแผนที่ ดังนั้นมันใช้เวลานานกว่า และเราไม่สามารถที่จะไปถึงเมืองได้ก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ผมรู้สึกเสียใจกับเธอ ผมเลยลูบหัวเธอ
「หนูขอโทษที่สร้างปัญหา….ออุ…..อออุ….」
เธอร้องไห้
เพราะเราให้ความสำคัญกับการเดินทัพ ทหารส่วนใหญ่ไม่ได้เตรียมการตั้งแคมป์ เราเลยนอนรอบกองไฟ เต็นท์ที่แทบจะไม่ได้ตั้งคือของผมและของคนที่บาดเจ็บ
อิริจิน่าก็พิงกับต้นไม้และหลับไป มันดูเหมือนเธอไม่บ่นกับการนอนข้างนอก โอ้ ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าถ้าผมพูดกับเธอเหรอเพราะเธออยู่รอบๆบริเวณนี้
รับความโกรธที่เงียบของผม ซีเลียที่ดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ ยืนขึ้น
「หนู้จะรับผิดชอบวันนี้แล้วนอนข้างนอก…」
ด้วยตาที่มีน้ำตา ซีเลียกับลังจะเดินออกไป แต่ผมดึงเธอกลับเข้าเตียง
「ด้วยนี่ หนูจะไปขอโทษทหาร…」
「มันโอเค ไม่มีใครแค้นเธอหรอก」
ระหว่างที่ซีเลียห้อยหัวของเธอสลดใจ ทหารได้คิดกับเธอดีๆระหว่างที่มุ่งหน้าไปหาพระอาทิตย์ตก ถ้าพวกเขาโกรธเพราะอะไรเล็กๆแบบนี้ พวกเขาจะไม่สามารถรอดชีวิตจากทีมนี้ แล้วก็ต้องแต่ทีแรก มันเป็นการตัดสินใจที่ผมทำ ดังนั้นมันเป็นความรับผิดชอบของผม
แทนที่เหตุผลพึ้นนฐานที่ซีเลียร้องไห้น่าจะมาจากอดอล์ฟ นี่มันปนเปกันเยอะ แต่แทนที่จะทำให้สาวน่ารักเป็นตัวร้าย เขาเป็นชายที่มาใหม่ที่เข้าใจอะไรง่ายๆกว่า
ผมลูบหัวซีเลียบนเตียง และระหว่างนั้นผมก็ลูบก้นเธอด้วย แต่มันดูเหมือนเธอไม่รู้มัน แต่เห็นสาวที่ฝังหน้าของเธอไปที่หน้าอกผมระหว่างที่สะอื้น ทำให้ผมเสียความต้องการทางเพศ นี่จะเป็นครั้งแรกในซักพักแล้วที่ผมไม่ทำอะไร ระหว่างที่ให้เธอแค่เกาะผมระหว่างที่หลับ
—————————————————————
10 วันหลังจากนั้น เมืองหลวงโกลโดเนีย
「เอเกอร์-ซามะ เราเห็นเมืองหลวงแล้ว」
มันคือโกลโดเนียที่ผมไม่เห็นมาครึ่งปี ได้เห็นมันแบบนี้ ผมบอกได้ว่าสิ่งต่างๆมันพัฒนาแค่ไหน เทียบกับอาร์คแลนด์ มันใหญ่และรุ่งโรจน์
「งั้นนั่นก็คือโกลโดเดีย…ช่างอุดมสมบูรณ์」
มันเป็นครั้งแรกของอิริจิน่าที่เห็นโกลโดเนีย และเธอได้หลงรักกับภาพนี้
「เมืองเป็นทรงสี่เหลี่ยม มีทางหลวงรอบเมือง… มีที่ให้พัฒนาเพิ่มแต่เจ้าหน้าที่รัฐสภาที่สร้างเมืองนี้นั้น ทักษะสูงมากกว่าอาร์คแลนด์」
อดอล์ฟดูไม่เหมือนว่าจะประทับใจ แทนสิ่งนั้นเขาดูเหมือนจะดูหลายๆสิ่ง ถ้านายทำตัวน่าสงสัยนายจะถูกนำตัวไปโดยยามเมืองนะรู้มั้ย
「อาา การที่จะได้อยู่ด้วยกันกับฮาร์ดเลตต์-ซามะในที่แบบนี้เหมือนฝันเลย」
คนที่พูดขึ้นมาคือริต้า เพราะเธอไม่มีม้า ผมให้เธอนั่งหน้าผม เธอได้ถูกรับมาจากดาโทรห์น
—————————————————————
10 วันก่อน เราได้ทักทางยามเมืองและมาถึงเมืองดาโทรห์ ริต้าวิ่งออกม่า โดยไม่สนว่าใครจะมอง และจูบผมเป็นสายฝน ในคืนนั้นเราซ่อนกันอยู่ในห้องของเรา
ผมได้อยู่ข้างบนอิริจิน่าแต่ริต้าไม่สนใจ
「มันธรรมชาติสำหรับผู้ชายที่ดีที่จะมีผู้หญิงหลายคนเรียงกันเพื่อเค้า」
「อย่างนั้นเหรอ!?」
ริต้าคุยกับอิริจิน่าระหว่างที่ไม้เนื้อของผมใส่เข้าไปในเธอ เธอไม่ได้รู้มากระเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชายกับหญิง และบนนั้น เธอมีนิสัยที่ค่อนข้างตรงไปตรงมาเธอจะเชื่อในอะไรแปลกๆที่ริต้าบอกเธอมั้ย?
「ตอนนี้ แม่บ้านและผู้หญิงที่แต่งตัวในคฤหาสน์นี้ทั้งหมดถูกโอบกอดโดยฮาร์ดเลตต์-ซามะ」
「แม่บ้าน!? แต่ชั้นได้ยินมาว่านั่นไม่ใช่สิ่งดีนะ?」
อิริจิน่ามาจากครอบครัวอัศวินที่ตรงไปตรงมา มันดูเหมือนการลงมือกับคนรับใช้เป็นบางอย่างที่เหมือนกันการรังแกคนอ่อนแอ พวกเขาเลยเลี่ยงที่จะทำแบบนั้น
「แน่นอนว่าเค้าไม่ได้บังคับพวกเธอ ทุกคนได้ยอมรับที่จะเปิดตัวพวกเธอ」
「พวกเธอยอมรับ? ชั้นไม่คิดว่าพวกเธออยากจะเป็นภรรยาของเค้า!」
「ก่อนที่จะคิดอะไรแบบนั้น ทุกคนได้ดื่มด่ำกับ ‘นี่’」
ริต้าได้คืบคลานนิ้วของเธออย่างช้าๆไปบนไม้เนื้อที่ยังแทงอิริจิน่าอยู่
「เข้าใจแล้ว…พวกเธอพ่ายแพ้ให้กับสิ่งนี้…」
อิริจิหน้าลูบท้องของเธอเอง
「หนูจะให้อิริจิน่ารู้สึกดีขึ้นไปอีก ดังนั้นได้โปรดเมตตาและให้หนูได้มั่ง」
ริต้าไปหลังก้นผมและรับไข่ผมเข้าไปในปากเธอ มันไม่ใช่การกระตุ้นที่เข้มข้นไม่ว่าจะหมายความว่ายังไง แต่ลิ้นของเธอวนไปรอบมัน และความรู้สึกดีขยายการเคลื่อนไหวของสะโพกของผม
「อะ-! มันแรงขึ้นกระทันหัน และมันก็ยังใหญ่ขึ้นข้างในหนูด้วย! เหลือเชื่อ!!」
ด้วยขนาดที่เพิ่มขึ้น ผมสามารถถูกับจุดอ่อนข้างในอิริจิน่าได้แรงกว่าเดิม และเธอดันหัวผมด้วยสองมือ ขณะที่เธอคราง ไม่สามารถที่จะทนกับความรู้สึกดีได้ ขาของเธอดิ้นไป แต่ผมใช้น้ำหนักของผมเพื่อกดเธอไว้ เธออาละวาดซักพัก แต่ความรู้สึกดีเพิ่มขึ้น เพราะเธอใช้กำลังของเธอ จากนั้นเธอกลับมาจับผ้าปูเตียงในความเจ็บปวด น้ำลายไหลออกจากปากเธอ งั้นมันอาจจะได้เวลาที่ผมปลดปล่อยแล้ว
ขยับสะโพกของผมเพื่อไปถึงขีดสุด ริต้ารู้มันอย่างเฉียบคม และดูดไข่ผมแรงขึ้น แรงพอที่จะทำเสียงดูดซวยซาบ
「โออออ้!」
「อ๊าาน!」
ผมครวญขณะที่ผมไปถึงจุดสุดยอด และริต้ากลับไปนวดไข่ของผมอย่างอย่างโยน และขบส่วนหนึ่งของไม้เนื้อที่ไม่ได้เข้าไปในริต้า ทำเป็นจังหวะเดียวกับการแทง นี่มันน่าทึ่ง น่าทึงพอที่ผมบอกได้ว่าน้ำว่าวของผมจะยิงไปทั่ว
「ริต้า อย่าหยุด ทำต่อ」
ผมออกคำสั่งด้วยสัญชาติญาน การลูบไล้ระหว่างที่คุณอยู่ในระหว่างการน้ำแตกมันดีอย่างหาอะไรเทียบไม่ได้ นี่มันความรู้สึกดีที่คุณจะไม่ได้ลิ้มรสยกเว้นว่าคุณอยู่กับผู้หญิงหลายคน
「น้ำเมล็ดพันธุ์ของเค้าพุ่งออกมา…นี่มันค่อนข้างน่าทึ่ง…」
อิริจิหน้าลอยและกดท้องของเธอ แต่ท้องนั้นบวมไปด้วยเมล็ดพันธุ์ของผมได้อย่างไรก็ไม่รู้
「โอ้ โออออ้…..」
หลังจากที่น้ำแตกอย่างงดงาม ผมได้หล่นไปข้างอิริจิน่าและอยากจะพัก แต่แม่บ้านที่ซื้อสัตย์ได้มองหารางวัล
「ชั้นรู้สึกได้จากปากของชั้นด้วยมันเป็นการน้ำแตกที่งดงาม ต่อไปคือรูที่ลามกของหนู…หนูได้เตรียมให้ท่านแล้ว」
ริต้าวางมือของเธอไว้บนตู้และหันก้นมาหาผม ช่องคลอดเธอเปิดอย่างซุกซนและหยดน้ำหวาน ถ้าผมบอกเธอให้ ‘รอแป้ป’ งั้นมันจะทำให้ผมดูไม่เท่
ผมลูบเอ็นของผมและบังคับให้มันแข็ง จากนั้นผมจับกันของริต้าด้วยมือที่เหมือนกงเล็บ
「ฮาร์ดเลตต์-ซามะ…ไม่ มาสเตอร์ ได้โปรดใช้เอ็นที่แข็งแรงของท่านและสั่งสอนแม่บ้านที่ซนนี้…」
ริต้าส่ายก้นที่ใหญ่ของเธอระหว่างที่ผมใส่ไม้เนื้อของผมเข้าไป และด้วยการแทงแต่ละครั้ง เธอปล่อยเสียงครางออกมา เธอได้สร้างความรู้สึกดีให้ผมอย่างมีทักษะ และเธอรีดน้ำเมล็ดพันธุ์ชุดที่สองของผมออกไป
พูดถึงแล้ว วันนี้ซีเลียได้เจอคลังเก็บหนังสือสำคัญใต้ดิน และระหว่างที่มองหาหนังสือมีค่า มันเป็นเช้าก่อนที่เธอจะรู้ตัว ในวันต่อมา เมืองเธอเห็นผู้หญิงสองคนใช้แขนของผมทั้งสองข้างเป็นหมอน เธอกระทืบเท้าในความโกรธ
—————————————————————
และเมื่อวันที่เราจะเดินทางจากดาโทรห์น ริต้ายืนกรานว่าจะไปด้วยกันกับผม
「หนูทำงานเป็นแม่บ้านมาหลายปีแล้ว หนูดูแลงานประจำวันในคฤหาสน์ได้และดูและตัวของท่านได้ ถ้าหนูไม่จำเป็น หนูไม่ถือถ้าท่านจะขายหนูให้ซ่องโสเภณี!」
ในท้ายที่สุดเธอพูดว่าถ้าเธอตามมาด้วยไม่ได้เธอจะกัดลิ้นของเธอตรงนั้นเลย ดังนั้นผมนำเธอมาและให้เธอขี่หน้าผมบนบ้าน แลกเปลี่ยนกันคือ ผมทิ้งอากอร์ไว้ข้างหลัง แผลของเขาไม่ดีเลย แล้วเขาดูไม่โอเค
ตัวเขาเองพูดว่าเขารู้สึกโอเคแล้ว แต่สงครามได้จบไปแล้วดังนั้นไม่มีความจำเป็นต้องรีบสิ่งต่างๆ ถ้าเขาตายโดยไม่จำเป็น มันจะดูโง่
ผมบอกหนึ่งในแม่บ้านว่าผมหวังพึ่งเธอให้ดูแลสิ่งต่างๆแต่… ผมเดาว่าเธอเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง แต่หลังจากที่เข้าห้องมาซักพัก เธอมีผ้าเช็ดมือในปากเธอ และด้วยเหตุผลบางอย่างแก้มเธอได้ย้อมเป็นสีแดง มันคงจะเป็นวิถีชีวิตการฟื้นตัวที่สนุกของอากอร์
—————————————————————
และจากนั้นเรามาถึงเวลาปัจจุบัน ตรงหน้าประตูของเมืองหลวง กองกำลังที่ถอยรวมตัวกัน
จำนวนจะถึง 10,000 มั้ย? กองพันของเราจำเป็นต้องจัดใหญ่ ด้งนั้นมันจะใช้เวลาบ้าง ดังนั้นอาจจะมีบางอย่างที่สายไป
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ นายทำให้เรารอ!」
อีริชควบมาทางผม
「ตอนนี้ในที่สุดเราก็เข้าไปได้ โดยไม่มีนักแสดงนำ เราเริ่มไม่ได้」
นี่มันอะไรกัน
「งั้นให้ทังทีมเดินเถอะ!」
โดยไม่มีเวลาที่จะถามคำสั่งได้ถูกมอบ เราเข้าที่เมืองหลวงในสองแถว
ทันทีที่เราเข้าประตูปราสาท เสียงเชียร์ได้คำรามในเวลาเดียวกัน เสียงทรัมเป็ตหลายร้อยดัง กลีบดอกไม้โรยอยู่บนหัวเรา
「ฮูเร่ให้กับชัยชนะ!」 「ความรุ่งโรจน์สู่โกลโดเนีย」 「ให้กองทัพที่ทรงพลังของเราอยู่ไปตลอดกาล!!」
การฉลองใหญ่มันแบบนี้เลย ถนนหลักที่นำไปสู่วังเต็มไปด้วยผู้คน คุณมองไม่เห็นอะไรนอกจากหัวของพวกเขา
「สำหรับชัยชนะสงครามเราต้องฉลอง!! มันเป็นสามัญสำนึก!!!」
อีริชคำรามอย่างดังขณะที่เขามาข้างผม ยกเว้นว่าเขาจะทำอย่างนั้นผมจะไม่ได้ยินเขา
พลเมืองมอบช่อดอบไม้ให้เหล่าทหาร พอแม่เอาเด็กให้พวกทหารและให้พวกเด็กขี่คอเหล่าทหาร และเด็กๆยกมือ
ถ้าคุณคุยเกี่ยวกับศัตรูหลายปีของโกลโดเนีย ยกเว้นคนป่าเถื่อน ไม่มีใครนอกจากอาร์คแลนด์ การกำจัดศัตรูนั้นหมายถึงความขัดแย้งหายไป ราชาอายุน้อยสามารถจะที่สิ่งที่ราชาคนเก่าทำไม่ได้ใน 30 ปี ทำสำเร็จได้ในครึ่งปี
ผู้คนเชื่อในความยิ่งใหญ่ของราชา และไปด้วยกัน พวกเขาเชื่อในความแข็งแกร่งของกองทัพ แล้วก็อนาคตขอบงโกลโดเนีย นี่คือการระเบิดความสุขที่มีผลมาจากสิ่งนั้น
「ดูนั่น! มันคือลอร์ดฮาร์ดเลตต์!」 「ชั้นได้ยินมาว่าเค้าปกป้องปราสาทด้วยตัวเค้าเองและฆ่าศัตรูทุกคน」
「ชั้นได้ยินมาว่าเค้าเปิดประตูเมืองของเมืองหลวงอาร์คแลนด์และสร้างชัยชนะ!」
ผมจ้องอีริชแต่เขาถอนหายใจแล้วหันหน้าหนี มันดูเหมือนต้นเหตุจากข่าวลือเกินจริงนี้คือเขา
「แต่เค้ามีผู้หญิงหลายคนนะ」 「เธอไม่รู้เหรอ? เขาเป็นสัตว์ตัวผู้เลยล่ะ」
「ชั้นได้ยินมาว่าผู้หญิงที่เค้านอนด้วยกลายเป็นคนบ้าเซ็กส์」
「ชั้นได้ยินมาว่าเค้าจะนอนกับใครก็ได้ ตั้งแต่ผู้หญิงแก่ยันเด็กสาว…」
เมื่อผมจ้องอีริช เขาจ้องกลับมา ดังนั้นผมเดาว่าข่าวลือนี้เป็นผลจากการกระทำของผมเอง
「ผู้คนนั้นน่าทึ่ง…คนเยอะแยะเลยที่นี่…」
คนเสพติดเซ็กส์ในข่าวลือ ซีเลีย ดูเหมือนจะตื่นเต้น
เมืองหลวงของโกลโดเนียมีประชากรจำนวน 60,000 แต่นี่คือการรวมของถนนหลายเส้นที่เชื่อมต่อกับประเทศต่างๆ และสหพันธรัฐของที่ราบกลาง มีรถเกวียนถูกลากมาจากหลายที่ที่เข้าและออกที่นี่ คาราวานของพ่อค้า ฐานของหาบเร่ ผู้คนที่หยุดเนื่องจากความสงสัย และผู้คนที่เล็งไปที่ฝูงชนเพื่อขายของ ในความเป็นจริง ควรจะมีคนมากกว่านี้
เด็กกระโดดออกมา มอบช่อดอกไม้ให้ซีเลีย แทนที่จะมอบให้ชายที่แข็งแกร่ง มันง่ายกว่าที่จะมอบให้ซีเลีย หลังจากที่รับมันด้วยหน้าที่ซับซ้อน เธอได้ถูกจูบแก้ม
ดีใจที่คนที่ทำมันเป็นเด็กหญิง ถ้ามันเป็นเด็กผู้ชายมันจะมีฝนเลือด
「อ่ะนี่~」
เด็กและผู้หญิงมารวมกันรอบๆผมถือดอกไม้ด้วย แต่ชวาร์ซดูเหมือนจะสูงเกินไปและมือของพวกเธอเอื้อมไม่ถึง
「มานี่มา」
「กย้า~♪」
ผมจับเด็กที่เอวและยกขึ้น พักเธอไว้บนไหล่ เพิ่มเติมจากความสูงชวาร์ซ คุณเห็นฉากที่สนุกสนานบนทางได้ ซีเลียมองด้วยความอิจฉา ผมจะทำกับเธอด้วย แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะคิดว่ามันน่าอาจจากคนที่มากมายขนาดนี้เหรอ?
สาวอายุน้อยอาจจะได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับผมและรวมตัวกัน เมื่อผมยื่นมือออกไปรับช่อดอกไม้ ผมถูกจูบกระทันหัน
「ชั้นทำมัน~!」 「คย้า!!」 「ถ้าข่าวลือเป็นจริง งั้นชั้นจะท้อง~♪」
สาวๆเอะอะและส่งเสียง การจ้องของซีเลียแย่ลงแต่มันไม่เหมือนว่าเธอจะตะโกนใส่พวกเธอต่อหน้าฝูงชนได้ เธอแค่กังวลต่อไป
—————————————————————
ทีมเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ดั่งพวกเขาหยุด ไปตลอดทางจนถึงวัง การฉลองและต้อนรับของพลเมืองดำเนินไปเป็นเวลานาน พลาซ่าที่ข้างหน้าวังมีทีมตั้งอยู่แล้ว ราชาได้ยืนอยู่บนแท่นแล้ว
「เจ้าเหล่าทหารกล้า และพลเมืองที่สนับสนุนพวกเขา ฉันจะประกาศตรงนี้ เราคือผู้ชนะ!」
ทั้งเมืองเชียร์เหมือนมีระเบิด
「มอบการเฉลิมฉลองและการชื่นชม พลเมืองที่ภาคภูมิใจของโกลโดเนีย!」
เสียงเฉลิมฉลองชื่นชมราชาได้ดังก้อง ตอนนี้ เขาไม่จ้างคนปรบมือแล้ว การสนับสนุนราชาได้แพร่ไปจากพลเมืองของประเทศทุกคน
「เราชนะ แต่เราควรจะยังไม่พอใจ! ศัตรูนั้นอยู่ทุกที่ รอให้เจ้าไร้การป้องกันขณะที่เจ้าหลับ!」
ความฮือฮาแพร่ออกไป พวกเขาไม่สามารถจินตนาการศัตรูต่อไปในที่นี้ที่ฉลองชัยชนะอยู่ได้
「แต่มันไม่มีสิ่งใดต้องกังวล ฉันจะไม่ลดการป้องกันลง โกลโดเนียจะไม่ลดการป้องกันลง ถ้าเรามีความจงรักภักดีของพวกเจ้าทุกคน และพลังกองทัพที่แข็งแกร่ง เมื่อศัตรูปรากฏตัว จะเป็นอีกครั้งทีี่เราได้รับชัยชนะ」
การพูดของราชาได้ถูกรับไปโดยพลเมือง ผมได้คิดว่าเขาหนน้าจะคิดมาก่อนหน้านี้แล้ว ระหว่างที่ลูบก้นของอิริจิน่า ผู้ที่ดูไม่ค่อยสบายตัว เพราะทหารทั้งหมดแออัดกันเราจะไม่ถูกพบ เธอจ้องผม แต่ไม่เหมือนว่าเธอจะส่งเสียงได้ตอนนี้ บางทีผมควรจะใส่นิ้วเข้าไปแบบนี้
「ชัยชนะนี้จะถูกแกะสลักอยู่ในประวัติศาสตร์ และฮีโร่ของชัยชนะนี้ด้วย…บารอนอีริช ราดาห์ล บารอเนต เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ จงก้าวออกมา!」
ขณะที่มันกำลังดี ผมถูกเรียก ผมขึ้นไปที่แท่นพร้อมกับอิริจิน่าจ้องหลังผม
「บารอนราดาห์ล การบัญชาการกองทัพกลาง การกำจัดศัตรู เป็นความสำเร็จที่ไร้คนเทียบ! เพื่อที่จะให้รางวัลเจ้า ฉันจะแต่งตั้งเจ้าด้วยชื่อเคานต์ และชั้นสาบาน ว่าจะมอบดินแดนที่เท่าเทียมให้เจ้า」
เขาข้างชื่อบารอนไปและตรงไปเป็นเคานต์จากบารอน เหมือนการปฏิบัติที่ฮีโร่ควรได้รับ ผมก็ถูกเลื่อนตำแหน่งเหมือนอีริช ดังนั้นมันไม่รู้สึกแย่ ผมควรจะยอมรับมันและปรบมือให้เขา
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ เจ้าได้ทำดีมากในสนามรบ ดั่งเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม แม้ว่าหอกจะหัก เกราะจะพัง ภาพลักษณ์ที่เจ้าสู้ต่อไปเพื่อพลเมืองเป็นแบบอย่างที่ดีของขุนนาง! ด้วยเหตุนั้น ฉันจะแต่งตั้งเจ้าเป็นชื่อวิสเคานต์ และฉันสาบานว่าจะมอบดินแดนให้เจ้า」
ราชาระงับพลเมืองด้วยมือเขาเมื่อพลเมืองอู้ และ อ้า
「แทนที่หอกที่หักไปเพื่อประเทศชาติ ฉันจะมอบใบมีดใหม่ให้เจ้า」
หอกที่เจ้าหน้าที่พลเมืองทั้งสองคนแบกออกมาระยิบระยับไปด้วยทองและเงิน และมีอัญมณีฝังอยู่
「ด้วยใบมีดนั้น แก้แค้นให้ประเทศ และกำจัดศัตรูซะ」
เมื่อผมจับอยู่ในมือ มันไม่ได้หนักขนาดนั้น ด้วยอัญมณีเหล่านั้นทั้งหมด แม้มันจะจับยาก… มาลองใส่กำลังไปในมันดูเถอะ
โว้ว เวร! นี่มันไม่ดีเลย มันงอและบิด! ถ้าผมใช้สองมือและใส่กำลังเข้าไป มันน่าจะหัก มันมากไปสำหรับใบมีดใหม่นี้
ถ้าในบางโอกาศที่มันหัก ผมน่าจะโดนประหาร ดังนั้นผมจะจัดการกับมันอย่างดี ผมหันหน้าไปหาพลเมืองและยกหอกใหญ่ขึ้น พระอาทิตย์ที่สะท้องทองและอัญมณี ดังนั้นมันดูประเสริฐ
มีเสียงเชียร์ขึ้นมามากว่าเมื่อเป็นเวลาของอีริช มันดูเหมือนผมมีพรสวรรค์ในการสร้างความตื่นเต้นกับพลเมืองของราชา
และดังนั้น พิธีได้จบลง และในที่สุดผมกลับไปบ้าน
「ฟังให้ดีนะดูแลหอกอย่างดีและแขวนมัน อย่างไปเผลอเหวี่ยงมันเมื่อโจรมาล่ะ ได้ยินมั้ย!?」
อีริชดันความกลังของเขามาใส่ผม ผมเข้าใจได้ว่านี่เป็นแค่เครื่องประดับ ถ้าผมโยนมันมส่เกราะและและหมวกเล็กงั้นสิ่งนี้จะหัก
「แล้วก็ชื่อวิสเคานต์มันต่างจากที่นายมีจนถึงตอนนี้ และในหมู่ขุนนาง มันค่อนข้างเป็นสถานะที่สูง ดังนั้น อย่าเพียงแต่กินสาวๆในเมืองล่ะ นายยังไม่แต่งงาน ดังนั้นอีกฝ่ายจะสนใจนาย」
ผมประกันสิ่งนั้นไม่ได้ ผมอยากจะถามท่อนล่างของผม
「ชั้นได้ยินมาว่ารายระเอียดสำหรับดินแดนจะถูกมอบให้พรุ่งนี้ที่วัง ชั้นรู้ความคิดทั่วไป…แต่อย่าเล่นมากเกินไปกับสาวๆคืนนี้แล้วไปสายล่ะ ได้ยินมั้ย?」
อีริชได้ดุเยอะหลังๆ ผมเดาว่าผู้คนที่อยู่ตำแหน่งสูงๆ มีหลายสิ่งให้กังวล
ไม่เหมือนครั้งที่แล้ว การฉลองการกลับมาแห่งชัยชนะของเรานั้นยิ่งใหญ่ คนในบ้านก็น่าจะเตรียมอะไรไว้ด้วย ดังนั้นผมต้องเตรียมตัวให้พร้อม
ซีเลียที่สงบและก้าวเท้ายาวๆนั้นสวย มันเป็นข้ออ้างให้ริต้าเกี่ยวแขนกับผม และอิริจิน่ามองไปทั่วด้วยความสงสัย
สำหรับตอนนี้ ทำไมเราไม่มาซื้อเค้กและทำให้สาวๆพอใจล่ะ
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูหนาว
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย
เงือนเดือนรายปี 140 ทอง
สินทรัพย์: 1000 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกอัญมณี (ชั่วคราว)
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)
พวกพ้อง: นนน่า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า, แคทเธอรีน, อิริจิน่า, ริต้า
คนรับใช้: เซบาสเตียน, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ติดตามและคนรัก), ลีโอโพลต์, อากอร์, คาร์ล, คริสตอฟ, ชวาร์ซ (ม้า)
คู่นอน: 39
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 50/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
