ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 55 เยี่ยมเยียนผู้หญิงจากอดีต
55 เยี่ยมเยียนผู้หญิงจากอดีต
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
ผมปล่อยซีเลียที่พ้องแก้มและนนน่าที่อิจฉาไว้ที่บ้าน มุ่งหน้าเดินทางไปทางใต้กับคาร์ล่า
จุดประสงค์ภายนอกคือทำการสำรวจดินแดนที่ผมได้รับเบื้องต้น แต่วัตถุประสงค์จริงคือไปเจอกับบางคนเพื่อที่จะรักษาสัญญา
「เฮ้-เฮ้- เพราะมันแต่เราสองคน ทำไมเราไม่ขี่ด้วยกันล่ะ」
เหมือนกับจะเห็นด้วย ชวาร์ซร้อง
แต่บนทางกลับเราอาจจะได้คนมากกว่านี้ ดังนั้นแม้ว่าสำหรับชวาร์ซ การที่ทุกคนขี่เขาจะทำให้เขาเหนื่อย
ทางมันก็ดูน่าเบื่อพร้อมด้วยหมู่บ้านไม่กี่แห่งในบริเวณทิศตะวันออก มุ่งหน้าไปที่ดินแดนอาร์คแลนด์เก่าจะแย่ขึ้นอีก ผมกลับไปที่หมู่บ้านเหล่านั้นที่ไหนก็ได้เพื่อเติมอาหารม้าและน้ำ แต่มันจะเป็นการอยู่อาศัยที่ลำบากไม่ว่ายังไง
ในทางกลับกัน เพราะไม่มีหมู่บ้านที่ได้รับผลกระทบโดยตรงจากสงคราม พวกเขาไม่มีความรู้สึกไม่เป็นมิตรกับพวกเราที่มาจากโกลโดเนีย ปรกติแล้ว มันจะเป็นการดีที่จะกลับไปและตรวจดูว่าอดอล์ฟเป็นยังไง เพราะผมขนสัมภาระมาน้อย ผมจะจงใจเลี่ยงมัน
「โอ้วว ที่จะมาเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดเหรอ? ชั้นอยากได้เตียงอุ่นๆที่จะผ่อนคลาย」
คาร์ล่าบ่น ในแง่ของวันมันยังไม่ถึงไม่กี่วันเลย เพราะอดอล์ฟได้มาถึง มันจะเป็นบางอย่างที่ไม่น่าพึงพอใจสำหรับเขาเมื่อเขากำลังจะเริ่มทำงาน และบางอย่างเหมือนเจ้านายมาตรวจตราเขา ผมจะแค่แอบมองบนทางกลับ
จากโกลโดเนียไปถึงจุดหมายของเรา มีทางหลวงที่ดีบนฝั่งตะวันตก งั้นมันจะใช้เวลาของพวกเราวันนึงเพื่อไปที่นั่นด้วยเท้า แต่ในความเป็นจริง มันจะใช้เวลามากกว่านั้นสองเท่า อย่างไรก็ตาม ชวาร์ซเดินในถนนไหนก็ได้ ทั้งดีหรือไม่ดี
ถ้ามันเป็นแค่ม้าตัวเดียวมันน่าจะใช้แค่วันเดียว แต่เพราะม้าของคาร์ล่าเหนื่อย จากนั้นกำหนดการได้เป็นสามวัน…
—————————————————————
「ชั้นเห็นมันแล้ว! ไม่ใช่ว่านั่นหมู่บ้านของมิเรลเหรอ?」
มันเป็นสองปีตั้งแต่ที่ผมจากไปและไปที่สหพันธรัฐโอลก้า หมู่บ้าชีร่าอยู่ในสภาพที่ไม่ดีเหมือนในอดีต
ผู้หญิงคนนั้นที่มีจิตวิญญานที่มุ่งมั่น ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่มั้ย? หรือบางที่เธอได้กลายเป็นภรรยาของชายอื่น สองปีสำหรับผู้หญิงที่อายุมากกว่า 20 นั่นคือเวลานาน
「ถ้าเธอเป็นภรรยาของชายอื่นไปแล้ว นายแค่ขโมยเธอกลับมาได้」
คาร์ล่าไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่ตอนนั้น ผมอิจฉาความสามารถที่จะซื่อสัตย์กับตัวเอง และใช้ชีวิตอย่างที่เธอต้องการ
ขณะที่เราเข้าหาหมู่บ้าน เราได้ยินเสียงเชียร์จากข้างใน มันเป็นไปได้ว่าพวกเขาเห็นผมจากไกลๆและต้องรับผมเหรอ? ผมเพ่งตาของผมเพื่อดูว่าอะไรเกิดขึ้น และผมเห็นผู้หญิงผมแดงที่มีกล้าม…ผมเจอบางคนที่ผมคุ้นเคยแล้ว
「หมูป่า~!」 「เนื้อเนื้อ~!!」 「อร่อย~」
หมูป่าที่ล่าได้ได้ถูกแบก มิเรลได้หัวเราะอย่างเต็มอกเต็มใจ ระหว่างที่เด็กๆ ออกันรอบขาของเธอเธอดันเด็กไปข้างๆ ขณะที่เธอผ่านเพราะมันอันตราย แต่แม้อย่างนั้น เธอลูบหัวพวกเขาอย่างอ่อนโยนขณะที่สายตาของเธอมาที่ทางเข้าหมู่บ้าน
เธอทำให้มันใจว่าคนนั้นคือนักเดินทาง หรือบางคนที่น่าสงสัย หรี่ตาของเธอ จากนั้นทันใดนั้น เธอเปิดตาของเธอกว้าง และก่อนที่เธอจะรู้มัน น้ำตาเอ่อในตาของเธอ
「กย้า-หมูป่าหล่น!」 「มันหนัก!」 「กกกกกกกกี่!!」
ระหว่างที่เด็กเอะอะ มิเรลวิ่งออกไป คาร์ล่าและผมลงจากม้าของเรา
「เฮ้ มันเป็นซักพักแล้วนะ」
「มันเรื่องจริง…มันเรื่องจริงมั้ย…? นายกลับมา? นี่ไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย!?」
เด็กๆน่าจะจำผมไม่ได้เพราะพวกเขาแค่ผมเห็นครั้งเดียว พวกเขามองหน้าคนแปลกหน้าขณะที่พี่สาวคนโตที่มีชีวิตชีวาและพึ่งพาได้ ไปกอดผู้ชาย ร้องไห้เหมือนเด็กๆ
「มิเรลล ชั้นก็อยู่ที่นี่ด้วยนะ รู้มั้ย?」
「คาร์ล่า!? เธอก็ถูกคิดถึงด้วย!」
「มันโอเค เพราะความสัมพันธ์ของสาวๆพังทลายลงไปสู่ความว่างเปล่า ข้างหน้าผู้ชาย」
มันดูเหมือนเธออารมณ์เสียที่ความจริงที่ว่าเพื่อนสนิทของเธอปฏิบัติกับเธอเหมือนเรื่องที่คิดทีหลัง มาเชียร์เธอให้ดีขึ้นด้วยปาร์ตี้เถอะ เราปล่อยของของเราที่กองอยู่บนชวาร์ซออก
มันเป็นเนื้อใส่เครื่องเทศและแอลกอฮอล์จากเมืองหลวง เนื้อไม่เน่าในสามวันจากกลางฤดูหนาวจนมาถึงตอนนี้
「มันดูเหมือนนายก็ได้บางอย่างที่น่าประทับใจด้วย」
เด็กๆยืนรอบๆและรวมกัน ทึ่งในกลิ่นของเครื่องเทศ
「อย่อย~!」 「อร่อย!」
และการฉลองเริ่มขึ้นที่บ้านมิเรล เด็กๆได้หลงใหลกับรสชาติของเนื้อและเครื่องเทศขณะที่พวกเขาลองเป็นครั้งแรก
「นี่มันอร่อยจริง…แต่มันโอเคเหรอ? มันแพงไม่ใช่เหรอ?」
มันเทียบไม่ได้กับเนื้อธรรมดา แต่มันไม่เหมือนว่าผมพูดสิ่งนั้นได้ตรงนี้
「มันโอเค กับเอเกอร์ตอนนี้ มันเป็นบางอย่างที่ค่อนข้างเรื่องเล็ก!」
คาร์ล่าพองอกของเธอด้วยหน้าตาที่อวดดี
「ตอนนี้? โอ้ใช่ นายทำอะไรจนถึงตอนนี้? แม้ว่าชั้นลืมถาม」
「เราซื้อบ้านในเมืองหลวงของโกลโดเนีย! และเธอเชื่อมั้ยล่ะ อย่างไรก็ไม่รู้เขาได้เป็นขุนนาง」
มิเรลหยุดครู่หนึ่งแต่ไม่นานเธอก็ยิ้มอย่างกว้าง
「ชั้นจะเมื่อเชื่อคำโกหกแบบนั้น! ถ้าเธอจะสร้างเรื่อง ให้มันเรียบร้อยกว่านี้หน่อย แม้ว่ามันเป็นสื่อบันเทิงที่ดีสำหรับงานเลี้ยง」
「ชั้นพูดว่ามันไม่ใช่การโกหก! เฮ้ เอเกอร์!」
「มันเป็นความจริง หลายอย่างได้เกิดขึ้น…」
มิเรลเอามือปิดปากในความตกใจ ผมมีอารมณ์นิดหน่อยที่สาวแมนๆทำท่าผู้หญิงๆ
「ไม่มีทางน่า…งั้นมันเกิดขึ้นจริงๆในโกลโดเนีย?」
「ไม่ใช่ชั้นพูดอย่างนั้นเหรอ และแค่ไม่นานมานี้ เค้าทำได้ดีในการต่อสู้ และราชามอบดินแดนให้เค้า!」
คาร์ล่าดีใจดั่งมันเป็นบางอย่างที่เธอได้ทำด้วยตัวเอง
「สงครามที่พูดว่าได้ทำลายอาร์คแลนด์เหรอ? ชั้นได้ยินข่าวลือจากพ่อค้าเร่แต่…ยังไงซะ ชั้นเดาว่า ถ้ามันเป็นนายมันเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ใช่มั้ย?」
「สงครามอาร์คแลนด์」 「อัศวินเมืองดาโทรน~」 「บ้าดโดเรต*」
«TLN: เด็กพูดไม่ชัด»
เด็กๆสนุกสนานระหว่างที่กินเนื้อ ดังนั้นเธอรู้เกี่ยวกับมันเหรอ?
「โอ้ใช่ มันคือนักปล่อยข่าวที่อยู่ต่อจากพ่อค้าเร่ที่บอกพวกเขาเกี่ยวกับมัน เรื่องปลอมว่าในเมืองของดาโทรห์น มีชายคนเดียวยืนอยู่ตรงหน้าประตู ผู้ที่ฆ่าศัตรู 10,000 คน」
มีศัตรู 1500 และผมแค่ยื้อเวลา แต่มันช่วยไม่ได้ที่นักปล่อยข่าวได้พูดเกินจริง
「ถ้าชั้นจำไม่ผิด ชื่อของอัศวินนั้นคือ…ฮาร์ดเลตต์ ชั้นคิดว่านะ ระหว่างที่เราสู้ด้วยกัน หมาป่าหิวโหยที่ตัวใหญ่พิเศษนั่นก็ถูกเรียกอย่างนั้นด้วย มันเป็นชื่อที่ชั่วร้ายชั้นเลยจำมันได้」
「เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ นั่นชั้น」
「………เอ๋!?」
「เค้าเต็มไปด้วยแผลด้วย~ มันแมนมากและมหัศจรรย์」
「เฮ้คุณเป็นอัศวินเหรอ?」 「บ้าดโดเรต?」
เด็กๆได้มาหาผม แต่ผมจะแค่ฟังเรื่องราวของพวกเขา ยังไงเรื่องก็จริงมันน่าเบื่อกว่าข่าวลือ และเด็กๆก็ค่อนข้างมีชีวิตชีวาด้วย
「เอ๋? เอ๋?」
เมเรลไม่สามารถที่จะเชื่อทุกอย่างได้
「ยังไงซะ นอกจากนั่นยังมีหลายอย่างที่ชั้นอยากจะคุย มาคุยมากมายในเตียงเถอะ」
「จริงเหรอ เตียง? เฮ้ เด็กยังอยู่ไม่ใช่เหรอ?!」
คาร์ล่าไม่อายเลยซักนิด
「แต่เธอจะทำมันใช่มั้ย?」
「เรา ยังไงซะ ชั้นเดาว่านะ?」
มิเรลเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอมอบขนมให้เด็กๆขนมปังแข็งที่มีน้ำพึ่งอยู่ข้างบน จากนั้นเธอบอกให้พวกเขาแบ่งมันกับบ้านข้างๆด้วย
ผมคิดว่ามันจวนจะได้เวลาสำหรับผมที่จะโอบกอดมิเรลเป็นครั้งแรกในสองปี แต่ผมยังไม่ได้ล้างตัวที่มันสกปรกจากการเดินทาง ที่บ้านของผม ผมอาบน้ำทุกวัน ดังนั้นมันเป็นบางอย่างที่ผมเน้นเฉพาะ
มันเป็นเพศสัมพันธ์ครั้งแรกในสองปี เราควรจะทำให้ตัวเราสะอาด ดังนั้นพวกเราสามคนไปอาบน้ำ สั่นระหว่างที่ทำอย่างนั้น
「กย้าา-! มันเย็น มันเย็น! ชั้นจะตาย!!」
「อย่างที่คาดชั้นก็ถึงขีดจำกัดด้วย! ผ้า ผ้า!」
ผู้หญิงสองคนเปลือยระหว่างที่ถูกห่อด้วยผ้ารอบตัวและกอดกัน ผมพยายามจะทำเท่ แต่ในความเป็นจริง ผมรู้สึกหนาวพอที่จะตายได้ พวกเราสามคนเกาะกันและเล่นไปทั่ว
「นายใหญ่และแข็งแรงก่อนหน้า แต่ตอนนี้นายแข็งแรงจริงๆ บวกกับมีแผลอยู่ทั้งตัว และนายก็สูงขึ้นด้วย」
「มันเป็นยังไงเทียบกับก่อนหน้านี้?」
เพราะทั้งหมดสำหรับผู้หญิง พวกเธออาจจะคิดว่าบาดแผลเป็นอะไรที่น่ากลัว
「ชั้นชอบที่มันเป็นตอนนี้ มันเป็นตัวที่ทนไม่ได้สำหรับผู้หญิง….」
ผมกอดมิเรลด้วยกำลังของผมทั้งหมด แม้ว่าสำหรับร่างกายที่แข็งแรงของเธอ มันแรงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกเจ็บ
「สองปีมันค่อนข้างเป็นเวลานาน」
「ใช่ ชั้นคิดจากใจว่านายจะไม่มาอีกแล้ว」
「เธอ เธอทำมันกับผู้ชายคนไหนมั้ย?」
ผมถามมิเรลตรงๆ แต่เธอสะดุ้งเล็กน้อย
「ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ หนึ่งหรอสองไม้ไม่ใช่บางอย่างที่เอเกอร์จะกังวล เพราะนายไม่เล็ก」
อย่าใช้ไม้เพื่อนับพวกเขาสิ
「ออุ พวกเขามีบางอย่างที่จะจีบชั้น เห็นมั้ย และชั้นก็อยากได้เด็กๆด้วย…และมันดูเหมือนชั้นถูกโอบกอดได้ง่าย」
「เธออนุญาตพวกเขามั้ย?」
「ไม่ พวกเค้าแค่ดูดริมฝีปากของชั้น จากนั้นหน้าของนายเข้ามาในใจ และชั้นผลักพวกเค้าไป」
ก่อนที่เธอจะพูดเสร็จ ผมชิงริมฝีปากของเธอ ผมต้องเอามิเรลคืนมา
「พุอ้า อย่าอิจฉามากนักสิ ชั้นก็ถึงอายุที่อยากได้เด็กๆแล้ว ชั้นเลยเสียการควบคุมตัวเองไป」
「งั้นชั้นจะมอบนั่นให้เธอ」
「มิเรลควรจะมองของเอเกอร์ มันน่าทึ่งมากกว่าเมื่อสองปีก่อนอีก」
คาร์ล่ามุดลงไปในผ้าหมดและรับเอ็นผมเข้าไปในปากของเธอ โดยไม่ยังมือ เสียงดูดที่ดังได้ยินได้ และหน้าของมิเรลเปลี่ยนเป็นสีแดง
「ดูดเค้ากระทันหันแบบนั้น…ทำไมเธออ่านบรรยากาศไม่ได้ล่ะ…」
ของของผมได้แข็งในทันที คาร์ล่าโผล่หัวของเธอออกจากใต้ผ้าห่ม
「นั่น เอเกอร์ยืนขึ้น! ตอนนี้ เอามันให้มิเรลดู」
ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะฟังเธอ และของของผมแทงอยู่ตรงหน้าของมิเรลในความรุ่งโรจน์ของมันทั้งหมด
「ออุเอ้!? นี่มันอะไรกัน?! มันไม่ใช่แค่ใหญ่ มันน่าทึ่งกว่าเดิมขึ้นไปอีกจากเวลาก่อนหน้านี้ ไม่ใช่ว่านี่มันเหมือนสัตว์ประหลาดเลยเหรอ?!」
「ตอนนี้ มาสนุกกันเถอะ!」
「ไม่ ไม่ว่ายังไงนี่มันเป็นไปไม่ได้! มันจะฉีกชั้นแน่ๆ」
「มันจะโอเค~ เมื่อเธอชินกับมัน มันจะดีที่สุด-! เธอจะสามารถใส่บ่างอย่างเข้าไปที่หนาเหมือนแขนได้ในไม่นาน」
พวกเราสองคนดันมิเรลลงไป คาร์ล่าเลียช่องคลอดของเธอและดูดเม็ดถั่วของเธอ ผมดูดหัวนมของเธอและถูเอ็นของผมไปทั่วตัวของเธอ
มิเรลได้ใช่ชิวิตอยู่ในเรียบงานที่นี่ในชนบท เทียบกับพวกเราสองคนที่บริโภคด้วยความสำส่อน ความต่างระหว่างความต้องการทางเพศของเราและประสบการณ์นั้นใหญ่มาก เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากจะครางในความเจ็บปวด
「ลองดูดมันสิ」
「มันอร่อยนะรู้มั้ย~」
ผมวางเอ็นของผมไว้ตรงหน้ามิเรล ที่เหนื่อยแล้ว เธอสะดุ้งเมื่อเธอเห็นว่ามันยาวขนาดไหน มันยาวมากกว่าหน้าของเธออีก แต่ไม่นานเธอเริ่มที่จะคืบคลานลิ้นของเธอบนมัน เลียมัน แต่ความรู้สึกนั้นมันอ่อนแอและทื่อเกินไป
「เห้อ! เอเกอร์จะไม่พอใจด้วยอะไรบางอย่างแบบนั้น นี่ ลองทนมัน」
คาร์ล่าจับหัวของมิเรลอยู่กับที่และเรียกผมไป
「ฮ-เฮ้! จะทำอะ-…โก่ะ!」
โดยไม่ลังเล เธอใส่เอ็นของผมคลาดทางไปในคอของเธอ เธอดึงมันออกเป็นครั้งคราวเพื่อที่เธอจะหายใจได้ แต่ระหว่างที่มันถูกใส่เข้าไป คอของเธอบวมออกมา และผมเจอในไม่นาน ว่าเอ็นผมไปไกลได้ถึงไหน
เมื่อความรู้สึกดีเริ่มก่อตัว มันถูกดึงออกและเราปล่อยมิเรลล ถ้าเราขยายคอของเธอไปมากกว่านี้ มันจะเป็นการเสียของ
「ก่ะโฮ่ะ! โก่ะโฮ่ะ-! ชั้นคิดว่านายจะฆ่าชั้น…ฮฮฮฮิ้!」
ดั่งจะพยายามเพื่อส่งเสียงบนและยกหัวของเธอ ตรงหน้าของมิเรลเป็นเอ็นที่หยดไปด้วยน้ำหวาน ข่มขู่มากกว่าก่อนหน้านี้ขึ้นไปอีก มิเรลได้รู้สึกท่วมท้นและล้มลงก้นกระแทก
「ตอนนี้มันเป็นของจริงแล้ว เธอจะรับเอ็นใหญ่นี้เข้าไปในน้องหนูของเธอต่อไป」
「มัน…มันจะพัง」
「อย่ากังวล เค้าจะทำมันดีๆ」
เมื่อผมกอดเธอ เธอรู้สึกโล่งใจอย่างไรก็ไม่รู้ และกอดกลับ ในอดีต ผมคิดว่าเธอค่อนข้างตัวใหญ่ แต่ตอนนี้ เธอดูเหมือนจะค่อนข้างเล็ก เมื่อเทียบกับผม… มันน่าจะเป็นเพราะผมเห็นว่าอิริจิน่าตัวใหญ่แค่ไหน
「เธอมีตำแหน่งที่ชอบที่สุดมั้ย? ชั้นจะทำมันแบบนั้น」
「ออุ…ชั้นอยากจะอยู่บนเข่าของนาย แล้วก็ชั้นอยากได้จูบ…」
มิเรลค่อนข้างเจ้าหญิงโดยไม่สนตัวของเธอ อย่างที่เธอหวัง ผมวางเธอลงบนเข่าของผมและจูบเธอ จากนั้นเอ็นของผมสัมผัสกับริมน้องหนูของเธอ
「มันเป็นครั้งแรกในสองปี… ได้โปรดยกโทษให้ชั้น」
「อาาา ยินดีต้อนรับกลับมา」
ผมจับเอวของมิเรลและสั่งความตั้งใจเข้าไป มันเป็นความรู้สึกหลังจากการงดมานาน ข้างในของเธอเต็มไปด้วยผมอีกครั้ง
「ออุอ๊าาาาาาา-!!」
「ว้าวช่างเป็นเสียงที่หน้าทึ่ง! จังหวะของเอเกอร์นั้นบ้าไปแล้ว มันฉีกมั้ย? …มันดูเหมือนโอเค」
ผมทำการตัดสินพลาดเล็กน้อย กับแรงของผมที่จะใส่เข้าไปข้างใน ผมจูบเธอขณะที่ปากของเธออ้า ทั้งหมดระหว่างที่ส่ายเอวของผมอย่างช้าๆ มิเรลได้ขมิบอย่างแน่นข้างใน และมันรู้สึกดี แต่มันน่าจะไปถึงจุดที่ก่อนมันจะฉีก ดังนั้นมันควรจะขยายในไม่นาน ผมยังทำมันไม่ได้อย่างเข้มข้นขนาดนั้น
เป็นบางเวลาเธอแค่กอดผมด้วยหน้าตาที่ดูงุนงง แต่ในท้ายที่สุดเธอเริ่มตอบผมด้วยจูบ และการส่ายสะโพกด้วยตัวของเธอเอง เราได้ยืนยันความรักของเราสำหรับกันและกันหลังจากเวลาที่นานมาก แต่บางคนแทรกเข้ามา
「โอ้ว้า! คาร์ล่า เธอทำอะไรน่ะ?!」
ผมเห็นคาร์ล่าแทงนนิ้วของเธอเข้าไปในตูดมิเรล
「ยังไงซะพวกเธอสองคนสนุกกันอยู่! ให้ชั้นได้ร่วมด้วย」
「แม้อย่างนั้นอย่าทำมันในตูด-! ฮฮฮฮฮฮิ้!」
ข้างในของมิเรลรัดและแน่นขึ้น นิ้วของคาร์ล่าผ่านกำแพงและกระตุ้นข้างในของเธอ อย่างที่คาดผมเก็บมันไว้ต่อไม่ได้แล้ว
「ชั้นจะแตกแล้ว」
「ชั้นด้วย…จะ…แตก…」
เรากอดและจูบกันและกัน พันตัวของเราเข้าด้วยกันอย่างแข็งแรง คาร์ล่าก็เพิ่มจำนวนของนิ้วเป็นสาม
「โอ้ว!」
「อ๊าาา!!」
เมล็ดพันธุ์พุ่งออกไปที่ข้างในของมิเรล ตามมา คาร์ล่าทำเป็นจังหวะเดียวกันกับการแทงของผมและดันกำแพงข้างในตูดของ กระตุ้นการน้ำแตกของเอ็นผมมากขึ้นไปอีก
มิเรลพักอยู่บนผม วิ่งลิ้นของเธอไปที่ต้นคอของผมอย่างรักใคร่ ระหว่างที่เธอหมดสติ
—————————————————————
「งั้นเธอจะไม่มาที่ของเราเหรอ?」
「อา ยังไงซะเด็กๆก็สนิทกับชั้นแล้ว ถ้าชั้นไม่อยู่ที่นี่ งั้นสถานการณ์ของอาหารจะร้ายแรงขึ้นอีก」
ผมคิดเกี่ยวกับการเรียกพวกเขาทั้งหมดไป แต่มันจะลำบากที่จะรองรับคนจำนวนมากขนาดนี้ในบ้านในเมืองหลวงได้ และผมยังไม่เห็นว่าดินแดนของผมเป็นยังไง ผมแค่พูดอะไรบ่างอย่างที่คลุมเครือไม่ได้
「ชั้นเข้าใจแล้ว แต่เราจะเห็นเธอบ่อยขึ้นจากตอนนี้ไป เมื่อชั้นรู้สึกเหมือนมัน ชั้นจะมาที่นี่และโอบกอดเธอ」
「ชั้นจะรอคอยมัน…เอ่อ จริงๆแล้วดูภาพที่หายนะนี้สิ! ถ้ามันเป็นอะไรแบบนี้ ไม่ใช่ว่ามันจะกลวงสำหรับชายอื่นเหรอ?」
จากเวลาที่เธอนอกใจจนถึงไม่นานมานี้ มันดูเหมือนรูของมิเรลใส่อะไรบางอย่างเหมือนหมัดเข้าไปได้
「ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือเธอมาที่โกลโดเนียได้ทุกเวลา ทันทีที่ดินแดนของชั้นมั่นคนเธอก็ไปที่นั่นได้ด้วย」
จอบที่เร่าร้อน ผมบอกนั่นกับเธอว่าผมแข็งตอนเช้าแต่มิเรลหยุดผม
「อย่างน้อยอยู่จนกว่าจะพุ่งนี้ ชั้นมีอะไรบางอย่างเล็กๆที่ชั้นต้องพูด」
ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันไม่ใช่การเดินทางที่ผมต้องรีบไปเร็วขึ้นวันหนึ่ง ผมรับมันอย่างยินดี
—————————————————————
และวันต่อมา
「ยังไงซะ นี่คือ…」
「ไม่ใช่ว่านี่เป็นเมล็ดพันธุ์ที่นายฉีดไว้จริงๆเหรอ?」
ตรงหน้าของผมคือผู้หญิงห้าคน พวกเธอพาเด็กอ่อนที่จะโตในไม่นาน ทุกคนได้เกาะหน้าอกของแม่ของพวกเธอ และมันดูค่อนข้างสบาย
「คนเหล่านี้คือผู้หญิงที่นายนอนด้วย สองปีก่อนในคืนนั้น ใครจะคิดว่าพวกเธอทั้งหมดจะท้องล่ะ…」
「ยังไงซะถ้านายเทเข้ามามากขนาดนั้น」 「มันยาวมันเลยไปตลอดทางถึงข้างหลังเลย」 「เป็นซักพักที่ชั้นพูดว่ามันเป็นลูกของผัวชั้น」
มันเพื่อที่จะมอบเลือดใหม่ให้หมูบ้าน แต่พวกเธอไม่ได้บอกให้ผมอยู่กับพวกเธอ อย่างไรก็ตาม พอมาคิดว่ากระสุนทั้งหมดที่ผมยิงโดนกลางเป้า
「ถ้าเธอพวกพวกเธอรู้ว่าชั้นเป็นขุนนาง มันจะเป็นบางอย่างที่ค่อนข้างมีปัญหา ดังนั้นมาเก็บมันไว้เป็นความลับเถอะ เค๊?」
ผมกระซิบในหูของมิเรล ผมควรจะบอกอีริชด้วย ถ้าพวกเธอรู้ว่าขุนนางทำพวกเธอท้องงั้นมันจะมีผู้หญิงหลายคน ที่จะมีเป้าหมายจะเป็นคนรักของผม
ผมจำชื่อของเด็กทุกคนและลูบหัวของพวกเขา ผู้หญิงสองคนแต่งงานแล้ว แต่มันดูเหมือนพวกเธอบอกพวกเขาว่าเด็กเป็นของพวกเขา ผมพูดขอโทษและก้มหัวให้กับสามีในใจของผม
「งั้น…มันเป็นปีนึงแล้วตั้งแต่ชั้นคลอดเด็กคนนี้ และท้องของชั้นค่อนข้างที่จะสงบลงแล้ว」
「ครั้งนี้ ชั้นไม่ต้องการเงินดังนั้น…เลือดใหม่มากกว่านี้…」
ทำให้พวกเธอท้องตอนกลางวัน มีผู้หญิงที่มีสามีแล้วด้วย แต่มันดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นปัญหา เพราะพวกเขาออกไปล่าสัตว์ มันพูดว่าในหมู่ผู้หญิง คืนนั้นดูเหมือนจะเป็นบางอย่างเหมือนตำนาน
「ช่วยไม่ได้ ชั้นเดาว่า…ชั้นจะเป็นคู่ของเธอ」
สาวๆทั้งหมดดูมีความสุขและร้องเสียงแหลมด้วยความดีใจ เหล่าแม่ๆทั้งหมดงอมาข้างหน้าและเข้าหาผม ผู้หญิงที่ยืนอยู่รอบๆผมทำหน้างุนงน เมื่อเปิดเผยเอ็นของผม
「มันใหญ่!」 「มันใหญ่ขึ้นอีกแล้ว」 「ไม่มีทาง…มีมนุษย์ที่เป็นแบบนี้ด้วยเหรอ?」
หลังจากนั้น แต่ละคนสลับกันดูดเอ็นผม พวกเธอแต่ละคนหาเมล็ดพันธุ์จากผม และพังทลายลง มันค่อนข้างที่จะผิดศีลทำเพราะผู้หญิงทั้งหมดมีลูกแล้ว พูดอีกอย่าง พวกเธอมีนมแม่ ผมจับหนึ่งในผู้หญิงลงระหว่างที่แทงอยู่ และดูดหัวนมเพื่อที่จะดึ่มนมแม่จากหัวนม ที่ถูกมอบให้ทั้งหมดรอบๆผม ด้วยความตื่นเต้นนั้น เอ็นของผมบวมขึ้นไปอีก ผู้หญิงที่เหนื่อยจากความรู้สึกดีก็พ่นนมออกมาด้วย ผมดื่มจนผมเต็มท้อง ตัวของผมก็ถูกอาบไปด้วยนมด้วย ผมทำให้เหล่าผู้หญิงท้องที่ย้อมไปด้วยสีขาว
เราไปถึงขีดจำกัดของความผิดศีลธรรมของเรา และการหลับนอนหมู่ดำเนินต่อไปจนผู้หญิงทั้งหมดพอใจ
—————————————————————
「ฟฟฟู่~นั่นน่าทึ่ง เอ็นใหญ่มันมหัศจรรย์ขนาดนั้น ใช่มั้ย?」
「ว้าว รูของชั้นแหกไปต้องเท่านี้ สามีของชั้นจะรู้เกี่ยวกับมัน」
「เธอบอกเขาไม่ได้ว่าเธอคิดถึงเขา ระหว่างที่ใส่หัวไชเท้าเข้าไปข้างใน หรืออะไรบางอย่างไม่ได้เหรอ?」
「สำหรับชั้น มันอันตราย ชั้นรู้สึกเสียใจสำหรับสามีชั้น… คนที่สองก็เป็นเมล็ดพันธุ์ของชายคนอื่นด้วย」
「ดูสิ การกระตุกของรูชั้นไม่หยุดเลย น้ำหวานของชั้นก็ออกมาไม่หยุดด้วย」
—————————————————————
วันต่อมา ผมพูดคำลากับมิเรลและผู้หญิงห้าคน ด้วยกันกับเด็กๆของพวกเธอ เมื่อผมให้เด็กจับนิ้วของผม มันเป็นความรู้สึกที่แปลก ต่อไปคือหมู่บ้านเอลโก้ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะสามารถที่จะพาคนนี้กลับ
ทั้งสองหมู่บ้านใกล้กันในแง่ของระยะทาง มันจะใส่บางเวลาเพื่อที่จะไปที่นั่นโดยการเดิน แต่บนหลังม้า มันจะไม่ใช่เวลาเลยซักนิด
「ยังไงซะ เรามาถึงแล้ว เราควรจะพยายามเต็มที่ที่นี่ใช่มั้ย?」
คาร์ล่าลูบเอ็นของผม ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมมาถึงหมู่บ้านในบริเวณนี้ ผมมีแค่ภาพของการโอบกอดผู้หญิง
「แม่ เราหว่านแมล็ดพันธุ์เสร็จแล้ว~」
「โอเค~ ตอนนี้แม่ยุ่งอยู่ ดังนั้นแม่หวังพึ่งเรื่องเธอหว่านเมล็ดได้มั้ย?」
มันค่อนข้างรำลึกความหลัง แต่บ้านที่เก่านี้ไม่เปลี่ยนเลย มันค่อนข้างมีบรรยากาศที่ร่าเริง คนที่อยู่ข้างนอกควรจะเป็นคู เมลควรจะอยู่ข้างใน
「ยังไงซะ มาเริ่มกันเถอะ!」
คูม้วนแขนเสื้อของเธอและยกขวานขึ้น มันดูเหมือนเธอค่อนข้างชินกับมัน แต่แขนที่บางของเด็กสาวทำให้การกระทำนั้นค่อนข้างช้า
「ชั้นจะทำมัน ปล่อยมันให้ชั้นเอง」
ผมนำขวานมาจากคูและผ่าไม้ต่อ หืม มันค่อยข้างเบา ผมน่าจะทำมันได้สองหรือสามที่เดียว
「เอ๋? อะไร-? อืม? ไม่มีทางน่า!?」
คูงุนงนขณะหนึ่งแต่ไม่นานเธอวิ่งไปที่บ้านของเธอด้วยความเร็วสูง
「แม่!!」
「มีอะไร? แล้วไม้ล่ะ?」
「อย่าเพิ่งสนเรื่องนั้น! เค้ากลับมา! คนนั้น!」
ผมได้ยินเสียงกุกกักจากข้างในบ้าน
「เอเกอร์-ซามะ!」
มันเป็นสองปีแล้วตั้งแต่ผมได้เจอเมล ที่ควรจะอยู่ในช่วงหลังของ 30 แล้ว แต่ผมไม่ได้ความประทับใจว่าเธออายุมากขึ้นเลยซักนิด แทนที่จะอย่างนั้น เธอมีบรรยากาศที่มีเสน่ห์เกี่ยวกับเธอ ที่สาวๆอายุน้อยไม่มี
「มันเป็นซักพักแล้วนะ ฟืน มันได้ถูกหั่นและปล่อยไว้ตรงนั้น」
โดยไม่ตอบผม เธอกระโดดเข้ามาในอกผม แม้ว่าผมช่วยเธอดเรื่องฟืนและทุกอย่าง
「หนูไม่ลืมพี่แม้แต่วันเดียว! หนูฝันว่าวันนี้จะมาถึง อาา เทพธิดาแห่งความรัก…ขอบคุณ! หนูคิดว่าชั้นจะไม่มีวันได้เจอกับพี่อีกครั้ง」
มันยังเป็นตอนเย็นอยู่ ทุกคนในหมู่บ้านได้มาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมลไม่ได้ดูเหมือนว่าจะสังเกต เธอขออริมฝีปากของผมอย่างโลภ กระซิบคำรักของเธอกับผม ถ้าผมเมินทุกอย่างผมอาจจะทำไปไกลเกินไปและถอดเสื้อผ้าของเธอออก แม้ว่าหยุดตอนนี้มันน่าเศร้านิดหน่อย
「มากับชั้นได้โปรด」
ผมได้ถูกเชิญเข้ามาที่บ้านและที่นั่นผมเห็นเด็กหลับอยู่ในเตียงเล็กๆ เมลยกเด็กและมอบนมแม่ให้เธอ ตามด้วยบางอย่างที่ดูเหมือนซุป
「มันจะได้เวลาที่นมจะหยุดแล้ว」
เธอยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ดีที่สุดของเธอ
ผมไม่ต้องฟังจริงๆ แต่ทำไมไม่ฟังมันก่อน
「เด็กคนนั้น…เขาเป็นของชั้นเหรอ?」
「ชั้น หนูไม่อนุญาตให้ใครใช้ตัวของหนูนอกจากเอเกอร์-ซัง」
「เป็นไปไม่ได้! ในครั้งนั้นชั้นมั่นใจ…」
「หนูได้ยาสำหรับการคุมกำเนิด แต่หนูไม่ได้ใช้มัน」
คาร์ล่าหลอกผม! ผมพูดขณะที่ผมจับหัวผมด้วยมือ
「มันเป็นเด็กผู้หญิง ชื่อของเธอคือซู เธอได้ผมดำของเธอมาจากท่าน」
ดั่งเด็กได้เมื่อซุบแล้ว อีกครั้งที่เธอดูดหัวนมเพื่อนม แต่ไม่เหมือนผู้หญิงในหมู่บ้านชีร่า ความรู้สึกว่าเด็กคนนี้เป็นของผมเริ่มเอ่อขึ้นมา
「เธอยืนด้วยตัวเองได้แล้ว รู้มั้ย? …แม้ว่าเธอหลับอยู่ตอนนี้」
เด็กได้กินจนอิ่มและหลับไป ซูได้ถูกวางอย่างอ่อนโยนกลับเข้าไปในเตียงของเธอเพื่อนอน
「งั้น พี่จะทำอะไรกับเราจากตอนนี้ไป?」
เมลดูเหมือนจะมีความทรงจำกับบ้านนี้ ผมอาจจะไม่สามารถบอกเธอให้มากับผมได้
「ถ้าเธอมาอยู่ด้วยกันกับชั้น งั้นชั้นจะมอบบ้านให้เธอและที่ดินและทุกอย่าง…」
เมลกระซิบในหูของผมในแบบที่คูไม่ได้ยิน
「ถ้าพี่อ่อนโยนท่านก็รับคูได้เหมือนกัน」
เมลปล่อย ‘อุฟุฟุ’ ออกมาระหว่างที่ยิ้มอย่างสง่างาม ผมไม่ได้พยายามที่จะทำทั้งแม่และลูกในเวลาเดียวกัน ดังนั้นมันค่อนข้างลามกและทำให้ผมมีอารมณ์
「โอ้ รูทำอะไรอยู่ ชั้นหวังว่าเธอจะกลับมาโดยเร็ว」
ผมรู้เนื่องจากคูพึมพำ
โอ้ใช้ เธอไม่อยู่
「เธอออกไปเก็บสมุนไพรภูเขา…แต่ปรกติเธอจะกลับมาบ่ายๆ…」
เธอค่อนข้างฉลาดน้อย ดังนั้นเธออาจจะหลงทางตอนมา
「ชั้นจะไปหาเธอ เราคุยกันหลังจากนั้นได้」
ผมถูตูดของเมลเพื่อที่จะให้เธออยู่ในอารมณ์ แตะเธอส่ายมือที่ยืดออกไปของผมและออกจากบ้านมา มันมีประสิทธิภาพมากกว่าที่จะทำให้ผู้หญิงตกหลุมรักเมื่อคุณหยอกล้อพวกเธอนิดหน่อย
—————————————————————
【–มุมมอง รู–】
ในเวลาเดียวกัน ข้างในป่า
「ฮ่าาา ฮ่าาา!」
หนูวิ่งหนีเพื่อชีวิตของหนู แต่หนูค่อนข้างช้าตั้งแต่ทีแรก ดังนั้นคนพวกนั้นได้เข้ามาใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้น ทำไมมันเป็นแบบนี้?
หนูเก็บสมุนไพลภูเขาค่อนข้างมั่นคง หนูแม้แต่เจอสมุนไพรทำยา และค่อนข้างที่จะมีความสุข แต่หนูจบที่การเจอพวกโจร
「เฮ้! เดี๋ยว! ถ้ามึงวิ่งกูจะฆ่ามึง」
นั่นมันโกหก แม้ว่าหนูจะหยุดแกจะฆ่าหนู
หนูวิ่งอย่างสิ้นหวัง แต่ในท้างที่สุดขาหนูก็พันกันและหนูล้มลง
「มึงทำให้กูเสียเวลา ไม่ใช่เหรอ! เฮ้ รีบๆเข้าและฆ่าเธอ」
「เดี๋ยว เธอยังเด็กแต่เธอดูค่อนข้างดี มาชิมเธอสำหรับเวลาที่เธอทำให้เราวิ่งเถอะ」
พวกผู้ชายจับทั้งสองแขนและสองขาของหนู แยกมันออกจากกัน หนูค่อนข้างอ่อนแอ ดังนั้นไม่มีอะไรที่หนูทำได้
ผู้ชายเปิดกระโปรงของหนูและกำลังจะใส่ของที่สกปรกของเขาในที่ที่พิเศษของหนู
(ช่วยชั้น! ใครก็ได้! …เอเกอร์-ซัง!)
คนที่มาในใจหนูบ่อย หนูได้รู้แล้วว่าเขาไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว หนูรู้ว่าหนูจะโดนข่มขืนและจากนั้นฆ่าที่นี่ แม้อย่างนั้น หนูยังรู้สึกเหมือนเขาจะมาช่วยหนู…
「ถอยไป」
ชายที่พยายามจะทำสิ่งไม่ดีในระหว่างขาของหนูได้ถูกเตะหน้าและม้วนไป
「มึงด้วย」
ชายที่จับแขนของหนูก็โดนเตะหัวและเขานอนอยู่บนพื้น
นี่เป็นภาพลวงตา หนูเห็นสิ่งที่เป็นบางอย่างเหมือนกับแบบนั้น คนที่หนูได้รออยู่มาตลอด ชายที่หนูคิดถึงตลอดเวลา ได้ยืนอยู่ตรงนั้น
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「เธอโอเคมั้ย?」
เท่าที่ผมเห็นได้ มันดูเหมือนผมเกือบจะมาไม่ทัน
「ค่ะ!」
「รูยืนขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง โอเค ไม่มีปัญหา」
「มึงจะมาด้วยเหรอ!」 「มากระทืบมันกัน!」 「พวกกูมีสามคนอยู่ฝั่งเรานะโว้ย!」
ผมโกรธจัด แต่ผมจะให้พวกมันเลือก
「ฆ่าตัวตายที่นี่ซะ นี่เป็นความเมตตาของชั้นต่อพวกแก นั่นคือถ้าพวกแกอยากจะตายอย่างสบาย」
ผมให้คาร์ล่ากลับไปด้วยกันกับรู นี่ไม่ใช่บางอย่างที่ควรจะให้เธอดู
「มึงพูดเหี้ยอะไรวะ!」 「กระทืบแม่งให้ตาย!」
ช่างน่าเสียดาย
—————————————————————
「รู เธอโอเคมั้ย」
ผมตามรูมาอย่างรวดเร็วและลูบหัวของเธอ
「ค่ะ~! เพราะเอเกอร์-ซังช่วยหนู!」
คาร์ล่าพูดเสียใจระหว่างที่เธอเปิดกระโปรงของเธอและแอบดูข้างใน
「ฮฮฮฮฮิ้!! พี่ทำอะไรน่ะ!!?」
「ใช่! เยื่อยังอยู่ที่นั่น มันดูเหมือนทุกอย่างโอเค」
รูตีคาร์ล่าซ้ำๆ ถ้าผมช้ากว่านี้อีกนิดเดียว ผมจะได้รสชาติที่แย่คาอยู่ในปากผม
「พูดถึงแล้ว…คนเหล่านั้น…」
「โออ้ ชั้นจัดการกับพวกเค้าเรียบร้อย ดังนั้นพวกเค้าจะไม่ตามเธออีกแล้ว ชั้นไม่ได้ฆ่าพวกเค้า」
「เข้าใจแล้ว…」
รูถอนหายใจโล่งใจ เธอกังวลแม้แต่กับคนเหล่านั้นที่ผมบอกให้ฆ่าตัวตาย เธอเป็นเด็กดีจริงๆ
ใช่ ผมไม่ได้ฆ่าพวกเขา ผมตัดทั้งสองแขนออกจากทั้งพวกมันสามคนและปล่อยมันไว้ที่นั่น พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้วด้วย แต่ถ้าพวกเขาตายก่อนหน้านั้น มันจะเป็นโชคดีสำหรับพวกมัน ถ้าพวกมันไม่ตาย งั้นก็มีมอนสเตอร์และหมาป่ามากมายที่อยู่ข้างนอก ที่หาอาหารอยู่ เพราะมันค่อนข้างหายากในเวลาฤดูหนาว จะมีงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่เปิดขึ้นสำหรับพวกมันด้วยเหยื่อมีชีวิตสดๆ
รูมาถึงที่บ้าน และเราก็ได้รับบอกงานเลี้ยงที่เรียบร้อยแต่สนุก ผมได้ยินเสียงร้องของหมาป่าที่ดูเหมือนจะมีความสุขในป่า แต่ผมไม่ได้สนใจพวกมัน
พวกเธอไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างอุดมสมบูรณ์ ดังนั้นพวกเธอมีแค่เครื่องใช้ในครัวรับแขกชุดเดียว แต่ผมจะดื่มจากแก้วที่เป็นปากของเมล และผมจะกินโดยการให้รูป้อนผม ดังนั้นไม่มีความไม่สะดวกสำหรับผม
คูก็ใช้เวลาข้างนอกมุ้ง ดังนั้นมันเหมือนเวลาก่อนที่เราจะจากไป ผมมอบจูบที่ลึกซึ้งกับเธอ แต่ครั้งนี้หลังจากที่ลนไปทั่ว มือของเธอเอื้อมไปที่หลังผมและเริ่มถู ผมอาจจะสามารถทำทั้งแม่และลูกพร้อมกันได้ถ้าเป็นแบบนี้
ผมอยากจะไปที่เตียงหลังจากการฉลองเสร็จ แต่อย่างรแก มีบางอย่างที่จำเป็นต้องพูด ผมบอกพวกเธอว่าผมได้เป็นขุนนางและรับใช้ตระกูลราชวงศ์ของโกลโดเนีย ผมนำได้ดีในสงครามและได้รับดินแดน และผมตอนนี้ได้ย้ายถิ่นฐานมาอยู่ใกล้ๆ
「ชั้นจะดูแลเด็กๆด้วย ตามชั้นมาเถอะ」
「หนูเข้าใจแล้ว หนูจะอยู่ในความดูแลของพี่」
「นั่นเร็วนะ! แต่นั่นโอเคเหรอ? ไม่ใช่ว่าบ้านนี้…พ่อคนก่อนของเธอ…」
「อ่ะว้าว้าว้าา!」
ผมได้ตกใจ ผมไม่คิดว่าเธอจะตอบเร็วมาก
「มันจะเป็นการเสียดายของที่จะปล่อยให้บ้านและแปลงเน่าไป ดังนั้นมันจะดีถ้าบางคนซื้อมันไปจากหนูได้ ถ้าไม่งั้นเราคืนมันให้หมูบ้านได้」
แต่เมลไม่ได้ดูเหมือนว่าจะลังเลใดๆเลย
「สามีที่ตายของหนูพูดว่าเมื่อเวลามาถึง ให้คิดถึงตัวหนูและลูก่อน และถ้าจำเป็นขายบ้านและแปลง มันเป็นความหวังของเค้าที่จะให้เรามีความสุข」
เข้าใจแล้ว ช่างเป็นชายที่ดี
「หนูได้ตกหลุมรักพี่ ลูกสาวของหนูก็มีความสุขด้วย เด็กคนนี้เป็นลูกของวิสเคานต์-ซามะ ไม่มีอะไรที่จะทำให้หนูลังเล」
ผมซาบซึ้งแต่มีอยู่งหนึ่งปัญหา นั่นเป็นเพราะผมอิจฉาจากความจริงที่ว่าเธอใช้คำพูดของชายที่ตายไปแล้ว
「อุฟุ่ฟุ่ ท่านอิจฉาเหรอ?」
「แน่นอน ไม่มีชายคนไหนที่จะไม่ เมื่อชายคนเก่าได้ถูกพูดถึง」
เมลยืนขึ้นในท่าทางที่ลามกและมุ่งหน้าไปที่ห้องนอน
「ซู-จัง อยู่ที่นี่ เธอไม่ควรจะดู!」
เดาจากตัวตนของเธอ รูน่าจะมาเพื่อพาเธอไปที่ห้องถัดไป เธอได้รวยนิดหน่อยหือห์ มีประตูอยู่ในห้องนอน คูก็กำลังจะลี้ภัยแต่คาร์ล่าโยนเธอเข้าไปในห้องนอนและปิดประตู
「เฮ้นั่น! คาร์ล่า-ซัง พี่จะทำ-!」
「อ่ะร้า? เธออยากจะดูใช่มั้ย คู? ยังไงซะนั่นโอเค เธอ 18 แล้วมันเป็นธรรมชาติที่เธอจะสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้」
「แม่! -แม่เปลือยแล้ว!? เอเกอร์-ซังด้วย…อุว้าา!」
คูซ่อนอยู่ในมุมของห้องโดยมีผ้าห่มปิดเธอ
「โอ้ชั้น…ไม่ใช่ว่ามันใหญ่ขึ้นเหรอ?」
เธอได้ไต่มือของเธอไปทั่วมัน บอกผมว่ามันท่าทึ่งขนาดไหน มันเหมือนกันกับมิเรลและผู้หญิงคนอื่น แต่พวกเธอบอกได้อย่างไรว่าไม้เนื้อของผมได้ใหญ่ขึ้น มันก็เป็นสองปีก่อนแล้วด้วย
「หนูมีเอ็นที่ใหญ่แทงเข้าไปในหนู ตัวหนูจำได้ว่ามันใหญ่ขนาดไหน」
ผมเดาว่านั่นมันเป็นอย่างนั้น
「ชั้นอาจจะยังไม่เป็นผู้ใหญ่ในเวลานั้น」
「ยังไงซะ…ขอโทษที่ถาม แต่พี่อายุเท่าไหร่?」
「ชั้นจะ 20 แล้ว แต่มันไม่แม่นยำนะ」
เมล 37 ปีนี้ มีความต่างในอายุค่อนข้างมาก แต่เมื่อผมโอบกอดเธอ ผมรู้สึกสงบอย่างเหลือเชื่อ บางที่มันเป็นเพราะอายุ แต่ตัวของเธอได้หลวมแล้วก็นุ่ม มันดี
「ซึ่งหมายถึงพี่ 18 เมื่อท่านฝังเมล็ดพันธุ์ของท่าน… หนูมีชายที่ครึ่งนึงของอายุของหนูฝังเมล็ดพันธุ์ของเค้าเข้าไปและทำให้หนูท้อง」
「เมื่อเธอพูดมันออกมามันค่อนข้างลามก」
「ไม่ต้องสงสงสัยว่าท่านยังโตอยู่ หนูสงสัยว่ามันใหญ่มากขึ้นขนาดไหน?」
เมลพูดระหว่างที่ขึ้นข้างบนผม
「ออุ! มันใหญ่…และไม่เข้าไปข้านใน… เอ้! อ๊าาาาา!!」
ใส่น้ำหนักของเธอลงมา มันเข้าไปด้วยเสียงปัก และเธอร้อง คู ที่แกล้งทำเป็นไม่มองระหว่างที่ปิดตัวของเธอด้วยผ้าห่ม กระตุก
「อย่าทำให้แม่ของหนู…ทำบางอย่างที่เป็นไปไม่ได้…」
คูคัดค้านนั้นขัดจังหวะสำคัญ เทียบกับรูปลักษณ์ของแม่เธอที่ส่ายสะโพกของเธอข้างบนผม ระหว่างที่น้ำลายไหล
「มันดี! มันดี!! อ๊าา อ๊าา! โออออ《ออ》อออออออ่!!」
นั่นทำให้ผมจำได้ แต่เมลได้ทำเสียงที่เหมือนสัตว์ป่าอย่างคาดไม่ถึงบางอย่าง
「นั่นเป็นยังไง! มันเจ็บมั้ย? ชั้นควรจะอ่อนโยนมั้ย!?」
「ท-…ทะ…..ทำให้หนูพังงง!!」
เห็นได้ชัดว่า ผมไม่จำเป็นต้องยั้งมือ เราแสดงการเคลื่อนไหวที่เข้มข้นให้กับคูที่งุนงง และเมลแลบลิ้นของเธอออกมาระหว่างที่ถึงจุดสุดยอด เมื่อในที่สุดเธอม้วนตาของเธอกลลับ เธอซ่อนภายใต้ผ้านวม สำหรับคูมันค่อนข้างเป็นภาพที่น่าตกใจที่จะเห็น
จากนั้นผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่อุ่นกับหน้าอกของผม โอ้ใช่ เมลก็นมแม่ไหลด้วยตอนนี้
「เมล ให้ชั้นดื่มนมของเธอ」
เมลดูเหมือนจะเสียเหตุผลเธอไปแล้ว แต่เธอเสนอหัวนมของเธอ ผมจะดื่มโดยไม่ลังเล ช่างมหัศจรรย์ ผมดื่มนมแม่ของเธอระหว่างที่ยัดอวัยวะเพศของเธอด้วยเมล็ดพันธุ์ของผม มันเป็นหนึ่งในเวลาที่ดีที่สุดที่ชายจะได้รับได้
เธอครางเหมือนสัตว์ป่าและขณะที่ผมเทน้ำเมล็ดพันธุ์เข้าไปในเธอ เธอสลบ เมืองผมลุกขึ้นและดึงเอ็นของผมออก คูอยู่ที่นั่นมองดูเหมือนจะชะงักตรงหน้าผม ตัวของผมที่ปกคลุมไปด้วยแผลถูกยาโดยน้ำลายและนมของผู้หญิง แล้วกเอ็นที่แข็งของผมน้ำเงี่ยนและน้ำเมล็ดพันธุ์หยด ข้างหน้าคู ภาพแบบนี้
「คยยยู….」
เธอสลบ ผมคิดว่ามันค่อนข้างเป็นอายุที่ดีด้วย แต่เธอค่อนข้างไร้เดียงสา
—————————————————————
「บ้านนี้และแปลงนี้ได้ถูกซื้อจากเธอ ชั้นจะพูดมันอย่างชัดเจนแต่ราคามันค่อนข้างถูก… เธอควรจะรับรถม้าที่นายกหมู่บ้านมีด้วย ชั้นจะไม่พูดว่านี้มีเหตุผล แต่อย่างที่คาด มันจะลำบากที่จะขี่ม้าด้วยเด็กตัวเล็กๆ」
มันอยู่เหนือการคำนวนของผมที่เด็กจะมาด้วย ถ้าพวกเธอถูกเปิดเผยในอากาศเย็นบนทางกลับบนหลังม้า พวกเธออาจจะป่วย
「ไม่ นี่ช่วยได้มาก…เอวของหนูก็เจ็บด้วยและหนูยืนไม่ได้…มันอาจจะพัง แม้ว่าหนูอยากจะมีลูกอีกซักสองคน…」
หน้าของเธอยิ้ม มันไม่ตลกกับผมที่ระวังอยู่ตลอด
เมลและลูกสาวของเธอสามคน บอกลาบ้านที่พวกเธอใช้ชีวิตอยู่มาหลายปี จากนั้นพวกเธอขึ้นรถม้าห่ออยู่ในผ้า มันจะไม่เป็นความเร็วที่มาก แต่มันจะใช้เวลาห้าวันที่จะไปที่เมืองหลวง ผมแวะไปดูอดอล์ฟเมื่อผมมีเด็กไปด้วยกันกับผมไม่ได้ ดังนั้น ผมเดาว่าเขาต้องเลื่อนไปซักพักหนึ่งก่อนตอนนี้
「เอเกอร์-ซัง พี่วางคูไว้ข้างหน้าได้มั้ย? มันดูเหมือนเธออยากจะดูทิวทัศน์น่ะ」
เมลกระซิบในหูของผมทันที
「เธอได้ก่ออะไรหลายๆอย่างเมื่อวานนี้ โปรดแกล้งเธอด้วย」
เธอไร้เดียงสาหรือเธอไม่บริสุทธิ์ สาวคนนี้มีเสน่ห์ที่ค่อนข้างลึกลับ
เมลและรูอยู่ในรถม้ากอดซู ผมอยู่ในที่นั่งคนขับ ตรงเท้าของผมคือคู ที่เปลี่ยนเป็นแดง
คาร์ล่าได้ทำหน้าที่เป็นคนเฝ้าระหว่างระหว่างที่รอพร้อมพร้อมๆกัน การใช้ชีวิตอยู่ในเมืองทำให้เธอทื่อลง แต่แม้อย่างนั้นกำลังของตาเธอและทักษะกับธนู ไม่ใช่บางอย่างที่ควรจะประเมินต่ำไป เธอแม้แต่ยิงนกกลับที่บ้านในโกลโดเดีย และอยากจะทำบาร์บีคิวมัน
ชวาร์ซดูเหมือนจะดีใจที่คาร์ล่าขี้ แทนที่จะเป็นผม
「อา อา และอีกคน! หนูจะมีส่วนร่วมในตอนกลางคืนด้วย! พี่จะทำมันเข้มข้นจนหนูพ่นฉี่ไปทุกที่!」
「อ่ะร้า งั้นเราทำเรื่องลามกได้ด้วยเหรอ?」
「อ่ะว้าว้าว้า ซู-จังฟังนี่ไม่ได้นะ!」
รูรีปปิดหูของซู แต่บางที่เธอไม่ชอบมัน เธอเลยเริ่มร้องไห้ เหมือนเดิม เธอมีการเคลื่อนไหวที่ไร้ประโยชน์มากมาย
มันน่าเสียดายที่มิเรลต้องอยู่ข้างหลัง แต่เมื่อดินแดนได้มั่นคง เราอาจจะสามารถรับทั้งครอบครัวของเธอไป สำหรับตอนนี้ มาพอใจด้วยเมลและครอบควรของเธอเถอะ แล้วก็ลูกสาวของผมด้วย…
ผมก็ได้รับการอนุญาตจากแม่ของเธอด้วย ผมเลยจะแกล้งคู ผมสับผัสริมฝีปากของเธอ พยายามจะไม่ให้เธอสั่งเกตุ ผมแทงนิ้วของผมและกระตุ้นไปทั้งช่องคลอดที่ดูยังเด็ก ผมจะทำให้เธอแตกสองครั้งเพื่อปลดปล่อยเธอจากความอัดอั้นจากเมื่อวาน
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูหนาว
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผูบัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก
ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์
สินทรัพย์: 880 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกอัญมณี (ชั่วคราว)
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)
ครอบครัว: นนน่า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า, ริต้า, เมลและลูกสาว 3 คนของเธอ (ซู: ลูกทางสายเลือด)
คนรับใช้: เซบาสเตียน, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า, ลีโอโพลต์, คริสตอฟ, ชวาร์ซ (ม้า), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน)
คู่นอน: 39, คนที่ท้อง: 6
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 50/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
