ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 56 คืนของงานเต้นรำ
56 คืนของงานเต้นรำ
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
บนการเดินทางของเราเพื่อที่จะนำเมลและลูกสาวของเธอกลับ เราไม่ได้หยุดที่หมู่บ้านหรือเมืองไหน และเลือกระยะทางที่สั้นที่สุด ซึ่งทำนั่นทำไมไม่มีโจรหรือขโมยอะไรแบบนั้น พวกนั้นเปิดร้านในที่ชนบทที่ไม่มีคนมาก
เราเดินทางเสร็จโดยไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่บางอย่างอาจจะเกิดขึ้นจากตอนนี้ไป
—————————————————————
「ยินดีต้อนรับกลับมา! …ท่านนำกลับมาเพิ่มอีกแล้ว?」
มันไม่ได้ดูเหมือนว่านนน่าหรือซีเลีย จะสืบพวกเธอมันรู้สึกเหมือนทุกครั้งที่ผมออกเดินทาง ผมเพิ่มจำนวนของผู้หญิง ผมต้องรอบคอบมากกว่านี้ ไม่งั้นคฤหาสน์จะเต็มไปด้วยผู้หญิง
「ห้องของเรากำลังจะหมดแล้ว แม้ว่ามันเป็นความสามารถของผู้ชายที่จะล้อมตัวเค้าด้วยผู้หญิง มันมีขีดจำกันนะ」
ระหว่างที่นนน่าพึมพำ ผมแนะนำตัวพวกเธอ เมลไม่ได้คาดว่าผมจะถูกล้อมไปด้วยผู้หญิง แต่ยังยิ้มเต็มที่อยู่ และทักทายทุกคนอย่างสุภาพ
มันดูเหมือนคูตกใจในความรู้สึกที่ได้รับจากผู้หญิงที่ปรากฏซ้ายและขวา รูไม่รู้จริงๆว่าอะไรเกิดขึ้น เธอน่าจะคิดว่ามีสมาชิกครอบครัวอยู่รอบๆเยอะ
ผมได้กังวลเล็กน้อย แต่เมลและนนน่าเปิดอกกันอย่างรวดเร็ว
「เมื่อชั้นได้ยินว่าพี่เป็นคนรู้จักของบ้ากามของเรา ชั้นสงสัยว่าคนน่าสงสัยแบบไหนที่พี่เป็น แต่หนูโล่งใจ ที่พี่เป็นคนที่สงวนท่าทีและสงบ」
「ไม่ ไม่ ชั้นควรจะพูดเรื่องนั้นกับเธอ นนน่า-ซัง เธอทำได้ดีที่แม้แต่อายุยังน้อย」
ว้าว เธอได้ทะลุผ่านนนน่าไปแล้ว หนึ่งในสองบาเรียที่ยิ่งใหญ่ในบ้านของเรา มันอาจเป็นเพราะพวกเธอสองคนนิสัยคล้ายๆกัน พวกเธอมีความสง่างามที่ฝังรากลึก แต่พวกเธอก็มีฝั่งที่ซุกซนเล็กน้อยด้วย
「พี่ก็มีลูกสามคน ไม่ใช่เหรอ?」
นนน่าจับซูอย่างอ่อนโยน ที่ถูกอุ้มโดยรู ดั่งเธอเป็นบางอย่างที่บอบบาง ซูยิ้มระหว่างที่บีบมือของเธอ
「ใช่ คูและรูเป็นลูกจากการแต่งงานครั้งก่อน เอเกอร์-ซังบอกชั้นว่าเค้าจะดูแลเราทั้งหมด」
「ชั้นเข้าใจแล้ว เค้าเป็นชายที่ระดับสูงจริงๆ หือห์?」
นนน่าดูเหมือนจะรู้สึกบางอย่างผิดแปลกไปจากคำพูด ‘คูและรูเป็นลูกจากการแต่งงานครั้งก่อน’ แต่เธอรู้ความจริงมากกว่าที่เธอจะถามคำถามได้
「มานี่ ซู เด็กคนนี้ก่อนหน้าเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ถูกมอบในชั้นโดยเอเกอร์-ซัง ดูสิ มันครอบครัวของพ่อเธอ」
ซูได้ ‘ด้า ด้า’ และจับมือของเธอ แต่นนน่าดูเหมือนจะแข็งอยู่กับที่ ผมควรจะออกไปจากที่นี่ก่อนที่เธอจะระเบิดมั้ย?
มีเสียงแตก เสียงของกระเบื้องแตก เลี่ยงที่จะแสดงมันบนหน้าของเธอ ซีเลียที่ดื่มชาอยู่ในทางเดินดูเหมือนจะทำแก้วของเธอตก เธอเปิดประตูด้วยเสียงปังทันที ทางหนีของผมก็ได้ถูกกันแล้วด้วย
「พ-พ่อ!? เอเกอร์-ซามะทำพี่ท้องหรอ!? ทำไมมันก่อนหน้าเราทั้งหมดล่ะ-!?」
「ชั้นนอนกับเมลก่อนพวกเธอ」
มาเรียและเมลิสซ่าก็ตกใจด้วย แต่พวกเธอไม่ได้ทำนหน้าที่น่าสมเพช โดยเฉพาะเมลิสซ่าที่ชอบเด็กๆ เธอโดนจับนิ้วและหน้าของเธอผ่อนคลาย อิริจิน่าเพิ่งจะมอบคำทักทายเพราะเธอฝึกตัวของเธอ ริต้าก็ออกไปซื้ออาหารสำหรับอาหารต้อนรับด้วย
「ทำไมท่านไม่ใช้ยาคุมกำเนิดล่ะ!? แม้ว่าอย่างนั้นท่านจะพ่นไปทุกที่ที่นั่นเลย!!」
「เธอสร้างหมู่บ้านจากลูกของเอเกอร์-ซามะได้เลยล่ะ!」
ผมเข้าใจตาของนนน่าและซีเลียที่ถามผมค่อนข้างดี
「เฮ้เดี๋ยว! ทำไมเธอบังคับกับอะไรที่เอเกอร์-ซังและแม่หนูทำล่ะ? พวกเรารู้จักเค้าก่อนพวกเธอตั้งนาน!」
ซีเลียและคูจ้องกัน คูได้ทำบนอารมณ์ของเธอและอาละวาด แต่การถูกจ้องกับทำให้เข่าของเธอสั่น เพราะทั้งหมด ซีเลียได้ฟันคนตายไปหลายคนในสนามรบ เธอมีความกระหายเลือดที่ต่างออกไป แต่อย่าวางมือไว้บนเอวนะ แล้วก็วันนี้มันโอเคเพราะเธอไม่มีอาวุธ…
「อย่าถกประเด็นและปล่อยความกระหายเลือดออกมา」
「โอ้ย!」
ผมเคาะหัวของซีเลีย เจตนาฆ่าของเธอหายไป คูได้ ‘ฮึ่ม’ และแกล้งทำเป็นเข้มแข็ง และนั่งบนโซฟา แต่เธอถอนหายใจโล่งใจอย่างยาว
「คาร์ล่า! เธออยู่กับพวกเธอในเวลานั้นไม่ใช่เหรอ!? ยังไงซะ…ไม่ใช่ว่าเธอมีวิธีที่จะทำอะไรต่างๆเหรอ? เธอน่าจะมีแค่พรสวรรค์ในการทำให้ตัวเองเปียกนอกบ้าน!」
「ยังไงซะนั่นมัน…ชั้นเดาว่า…เดี๋ยวหมายความว่ายังไงนอกบ้าน เราทำมันในบ้านด้วย!」
คาร์ล่ามองผมเพื่อยืนยัน แต่ผมส่งสัญญานให้เธอเงียบ มันจะดูไม่เท่ถ้าผมอ้างว่าทำไมผมไม่ใช่ยาคุมกำเนิด
「นนน่า ชั้นคิดว่ามันโอเคถ้าบางอย่างแบบนี้เกิดขึ้น นั่นทำไมชั้นโอบกอดเมล ชั้นก็ดีใจที่ซูเกิดมาด้วย ดังนั้นนั่นคือทำไม อย่าพูดถึงมันมาก เค๊?」
「อออุ! หนูขอโทษ…มันไม่ใช่ว่าหนูเกลียดเด็กหรือเมล-ซังหนูแค่โมโหที่เธอมีลูกก่อน ถ้ามันทำให้เธอรู้สึกไม่พึงพอใจ หนูขอโทษ」
นนน่าและซีเลียสลดใจ สำหรับเจ้าตัวเล็กซีเลีย ผมลูบหัวของเธอและสำหรับคนที่หน้าอกใหญ่ ผมจะปล่อยมันให้คาร์ล่า คาร์ล่าพยามจะปลอบโยนเธอโดยการลูบเธอ แต่นนน่าปัดมือของเธอออกและประกาศ
「อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรจะดีกว่าการมีลูกชายเป็นผู้สืบทอด! หนูจะทำให้ท่านดูว่าผู้สืบทอดของครอบครัวฮาร์ดเลตต์จะเกิดจากมดลูกนี้!」
「อุฟุ พยายามเต็มที่นะ」
ซูได้ถูกทำไปโดยเมลิสซ่า รูเลยมาข้างผม
ซีเลียขู่เธออีกครั้งแตะผมยืดแก้มของเธอ
「โอ้ววี่! มุนเจะะะะ*!」
«TLN: พูดระหว่างโดนดึงแก้ม»
「ปุ-!」
เมื่อรูหัวเราะ ซีเลียมองเธออย่างคม และรูกลัว
「ทำไมเธอรุนแรงจัง?」
「มันเจ็บบบ! ท่านดึงมันไกลแล้วว!」
มันเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ผมหว่านจริงๆ แต่ผมสามารถที่จะทำให้พวกเธอยอมรับเมล และคนอื่นๆอย่างสงบสุขได้อย่างไรก็ไม่รู้
ผมมีความสัมพันธ์กับแปดคนในหมูผู้หญิงในบ้านนี้ ในอนาคตอันใกล้ ผมมีแผนจะรับคู ดังนั้นมันจะเป็นเก้าคน… มันไปถึงจุดที่ว่าผมสนุกกับทุกคนไม่ได้
อีริชก็บอกผมด้วยว่าถ้าผมไม่ตัดสินใจเรื่องภรรยาเร็วๆนี้ พวกเธอจะพิพาทกัน เมื่อเด็กเกิดและเป็นผู้สึบทอด มันจะเป็นการเอะอะครั้งใหญ่เรื่องสถานะ อีริชอาจจะมีบางอย่างแบบนี้เกิดขึ้นกับเขา ขณะที่เขามืดมนเมื่อพูดมันกับผม ผมเชื่อว่าเขาพูดถึงว่าเดิมทีแล้วเขาเกิดมาจากตระกูลขุนนาง
ผมจะตัดสินใจหลังจากที่ไปที่ดินแดน ผมจะเอาปัญหาไว้ก่อนตอนนี้
—————————————————————
…และน้ำมันที่สร้างปัญหาที่ผมเลื่อนไปแก้ทีหลังได้ถูกเทเข้ามา
「อีริชนั่น เขาทำอะไรบางอย่างไม่จำเป็น…」
เขาไม่ได้ใช่คนส่งจดหมาย แต่เขาส่งผู้ส่งสาส์นที่นำจดหมายมาให้ทุกคนในบ้าน ผมรีบตัดจดหมายดูว่าอะไร มันดูเหมือนมันจะเป็นการประกาศงานเต้นรำ
แยกจากงานเลี้ยงที่สนับสนุนโดยตระกูลราชวงศ์ อนุสรณ์ของชัยชนะในสงคราม มันดูเหมือนมันเป็นงานเลี้ยง ที่ตระกูลราดาห์ลของอีริชสนับสนุน ขุนนางใหม่นั้นแน่นอน แต่มันดูเหมือนขุนนางดั้งเดิมไปถึงเพื่อนของพวกเขาก็ถูกเชิญด้วย
เมื่อคุณเป็นบางอย่างอย่างเคานต์ งั้นคุณต้องทำบางอย่างแบบนี้ด้วย ดูเหมือนจะน่ากลัว ผมได้สบายๆ แต่เมื่อผมดูวัน ผมชะงัก
「ไม่ใช่ว่ามันคืนนี้เหรอ?!」
ผู้ส่งสาส์นดูขอโทษขอโพยและส่งจดหมายอีกฉบับให้ผม
จดหมายก่อนหน้าคือการเชิญอย่างเป็นทางการ นี่น่าจะเป็นบางอย่างที่ต่างออกไปจากการส่งให้ทุกคน และสิ่งที่เขียนอยู่ในจดหมายที่ไม่เป็นทางการ…
‘ฉันคิดว่าฉันควรจะบอกนายตรงๆแต่ฉันลืม แม้ว่านายน่าจะไม่มีแผนที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงอื่น บนใบชวน มันเขียนว่านายอนุญาติให้มีแขกผู้หญิงอีกหนึ่งคนมากับนาย ดังนั้นอย่านำไปห้าหรือหกกับนาย’
และนั่นคือสิ่งที่มันถูกเขียน นายรู้จักผมค่อนข้างดีไม่ใช่เหรอ
มันหายากที่เจ้าของตระกูลคุยกับผู้ส่งสาส์นตรงหน้าทางเข้า ทุกคนในบ้านมองเพื่อจะดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมแสดงการชวนให้พวกเธอดู
「งานเลี้ยงเต้นรำ? ที่เต้นกันน่ะนะ?」 「มันเป็นบางอย่างเหมือนเทศกาลเหรอ?」 「งานเต้นรำของขุนนางเป็นบางอย่างที่เข้มงวดแน่ ชั้นมั่นใจ」
คาร์ล่า มาเรีย เมลิสซ่าทั้งหมดพูดอย่างอึกทึก แต่พวกเธอไม่รู้มาก จริงๆแล้วผมก็ไม่รู้มากเกี่ยวกับมัน ก่อนหน้านี้ ผมโดนบังคับให้ไปงานเลี้ยงที่ถูกจัดโดยราชา และได้นั่งตำแหน่งที่ต่ำที่สุด สิ่งเดียวที่ผมจำได้ คือผมดื่มแอลกอฮอล์มากไป และดื่มน้ำจากบ่อน้ำในปราสาท
「อย่างน้อยอีริชได้เขียนว่าเค้าจะอนุญาตให้ชั้นพาผู้หญิงไปกับชั้น…」
ทุกคนมองผมอยากจะถูกเลือก แต่อย่างแรก คาร์ล่านั้นไม่ต้องถามเลย เธอเป็นผู้หญิงที่ดี แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงพวกที่คุณอยากจะแนะนำให้ผู้คน มันจะไปได้ดีถ้ามันเป็นซีเลีย แต่ผมจะโดนกับความอัปยศว่าเป็นคนที่ชอบเด็กสาว
ผมคิดเกี่ยวกับมันจนถึงตอนนี้ แต่ผมได้คำตอบของผม สายตาของนนน่าต่างออกไปจากผู้หญิงคนอื่น และมันดูเหมือนเธอจะไปที่สนามรบ เต็มไปด้วยความกระหายเลือด มาเรียและอิริจิน่าที่ยืนอยู่ข้างเธอ เว้นระยะของพวกเธอออกมานิดหน่อย
「…นนน่า ชั้นหวังพึ่งเธอได้มัย?」
「แน่นอน ได้โปรดปล่อยมันให้หนู」
มันเป็นครั้งแรกตั้งแต่ผมเกิด ที่ผมคิดว่าสายตาของผู้หญิงน่ากลัว
—————————————————————
ชุดที่หรูหราที่ถูกซื้อให้นนน่าก่อนหน้านี้ ที่มันวิจารณ์เธอว่า ‘เก๊ะเสื้อผ้าที่ไม่ได้ใช้’ และ ‘สัญลักษณ์แห่งความเสียของ’ ในที่สุดตอนนี้มันก็ได้โอกาศที่จะรับแสงของพระอาทิตย์
ตัวของนนน่าห่อไปด้วยชุด ผสมกับความงามธรรมชาติของเธอ เหมือนดอกไม้ที่บานเต็มทีจริงๆ แม้ว่าเทียบแค่หน้าของเธอ นนน่าสวยที่สุดในหมู่ผู้หญิงในบ้าน และบนนั้นทั้งหมด หน้าอกที่ยั่วยวน ที่มันดูเหมือนจะเด้งออกมาและทำลายชุดของเธอ ถ้าผู้ชายไม่หันกลับมามองเธอ งั้นมันจะเป็นการฉลาดที่ผมจะป้องกันก้นของผม
「มันดูเป็นยังไง?」
「สวย…」
เสียงของผมออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ นนน่าหัวเราะคิกคัก และเธอรวมทุกคนเพื่อจะอวด
แฟชั่นของผู้หญิงดึงดูดความสนใจของผู้ชาย ระหว่างที่ในเวลาเดียวกัน ข่มขู่ผู้หญิงคนอื่น ผมรู้สึกว่าผมได้ยินคำนั้นมาจากที่ไหนบางแห่ง
—————————————————————
ก่อนผมจะรู้ตัว นนน่าได้ขึ้นไปบนรถม้าที่ผมสั่งมา และเราไปถึงบ้านของอีริช..มันดูเหมือนหลังจากที่ได้รับชื่อเคานต์ เขาซื้อคฤหาสน์ที่ค่อนข้างงดงาม
เมื่อผมพานนน่าเข้าไปในคฤหาสน์คนที่เข้าร่วมงาน ได้รวมมาที่เราทันที ครึ่งหนึ่งของพวกเขาหลงรักความสวยของนนน่า และอีกครึ่งมาอยู่บนผม ขุนนางไหมที่ตามอีริช และเบอร์สองของบุคคลสำคัญ คนมีชื่อเสียงที่มีความสำเร็จมากมายบนสนามรบ ที่ราชาชมด้วยตัวเอง และตัวละครลึกลับ ที่จะโผล่มาในงานเลี้ยงหรืองานฉลองไหน ที่พวกเขาได้ยินมาจากอีริช
「วิสเคาน์ ฮาร์ดเลตต์ มันหายากที่จะเห็นนายมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงเต้นรำ」
คนที่พูดขึ้นมาคือบรูโน่ พวกเราจับมือและชนไหล่กัน มันเป็นการทักทายที่หยาบคายสำหรับขุนนาง แต่เขาเป็นคนรู้จักตั้งแต่เมื่อสมัยเป็นทหารรับจ้าง ผมไม่สนใจ
「ฝั่งนายมีเปลี่ยนแปลงอะไรมั้ย?」
「ชั้นเป็นผู้คุ้มกันด้านหลังในสงคราม ชั้นไม่ได้ความสำเร็จมาก แต่ชั้นได้ระดับบารอนเพราะความเห็นอกเห็นใจของพระองค์ แน่นอนว่าชั้นไม่ได้ดินแดน」
แขนเสื้อผมถูกดึงเล็กน้อย เธออยากให้ผมแนะนำเธอ แม้ว่าผมเชื่อว่าเธอและบรูโน่ได้เจอกันมาก่อน
「งั้นนี่คือนนน่า เธออยู่ด้วยกันกับชั้น…」
ผมควรจะพูดว่าเธอเป็นคนรักผมมั้ย? ถ้าผมพูดอะไรแบบนี้ในที่นี้ ผมรู้สึกว่านนน่าจะเสียจุดยืนของเธอ
「มันเป็นความยินดีที่จะได้พบท่านเป็นครั้งแรก หนูซาบซึ้งในความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ที่ถูกมอบให้หนูโดยฮาร์ดเลตต์-ซามะ การนำหนูมาด้วยกันกับเขาในที่แบบนี้ หนูมีความสุขที่ได้รู้จักกับท่าน…」
ด้วยความงดงาม เธอจีบปกระโปรงของเธอและคำนับหนึ่งที่ งั้นนั่นเป็นที่คุณพูดมัน
「เธอคือ…ชั้นเข้าใจแล้ว เธอค่อนข้างมีชื่อเสียงในหลายอย่าง」
ผมอย่ากจะฟังรายละเอียดนั้น แต่มันคงจะเป็นข่าวลือที่ไร้สาระ ถ้าผมพูดว่าเธอคือทาสเก่า นนน่าจะอับอายโดยธรรมชาติ แต่ผมก็จะอับอายด้วย ผมจะแกล้งทำเป็นไม่รู้
เมื่อบรูโน่และผมทักทายกันเสร็จ ขุนนางคนอื่นเริ่มมาทีละคนทีละคนผมได้ระวังตัวว่าพวกเขาอาจมีเป้าหมายที่นนน่า แต่ตกใจที่พวกเขาทั้งหมดมาเพื่อคุยกับผม
「ผมได้ถูกมอบชื่อบารอน~ เหมือนที่ผมพูด」
「ดีใจที่ได้รู้จักกับท่านตั้งแต่ตอนนี้ไป」 「ผมได้ยินมาว่าท่านค่อนข้างมีชื่อเสียง」
ผมพึ่งนนน่าให้ช่วยไม่ให้ผมหยาบคาย ระหว่างที่จัดการกับมันขณะที่ไม่ให้ดูเหมือนคนรับใช้ หลังจากซักพักของการทักทายและแน่นำตัวที่เหนื่อย ในท้ายที่สุด คนจัดงานของแสดงหน้าของเขา
「วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ นายทำได้ดีที่มาในการชวนกระทันหันแบบนี้ ได้โปรดมีความสุขกับเย็นนี้」
เหมือนผมจะมีความสุขกับตัวเองได้! เขารู้ว่าผมคิดว่ามันรำคาญ แต่เขายังพูดด้วยรอยยิ้ม
อีริชแกล้งที่จะเป็นการทูตขณะที่เขาเข้ามาใกล้หูผม
「คิดอะไรน่ะถือดาบระหว่างที่ดึงผู้หญิงมาด้วย?」
「ชั้นเป็นคนป่าเถื่อนเหรอ?!」
จริงๆแล้วผมนำดาบธรรมดามา แต่มันได้ถูกนำไปจากผมตรงทางเข้า
「ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรักของนายเหรอ? หรือบางทีเป็นภรรยาของนาย?」
「หนูไม่มีสถานะทางสังคม แต่หนูได้ถูกเอื้อเฟื้อกับหนู」
นนน่าตอบปรกติกับการกระซิบ อย่าดูแคลนหูที่คมของเธอนะ ผมอยากจะยืนยันว่าเธอเป็นคนรัก แต่เธอเป็นคนแรกในหมู่พวกเธอทั้งหมด
「อย่าง-อย่างนั้นเหรอ…มันจะดีกว่าถ้านายรับผู้หญิงที่สวยแบบนี้เป็นภรรยาของนายนะ อย่าดูถูกความทะเยอทะยานของขุนนาง เพราะนายคือคนที่ถือสถานะวิสเคานต์ แล้วก็ได้การปฏิบัติเป็นพิเศษจากราชา ถ้านายไม่พาภรรยาที่ถูกกฎหมายมากับนายที่งานเลี้ยงเต้นรำ งั้นพวกเธอจะมาหานายเป็นฝูงเลย」
ขุนนางใหม่คือที่พวกเขาเรียกว่ากลุ่มเริ่มมีอำนาจ ดีกว่าหรือแย่กว่า ไม่มีความสัมพันธ์กับญาติ
อย่างน้อยมีฝ่ายการเมืองที่มีอีริชเป็นแกนกลาง อย่างไรก็ตาม เขาไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ดังนั้นองค์กรณ์ของเขาอ่อนแอ ดังนั้น มันปรกติที่จะหาคนที่มีแววเข้ามาในฝ่ายของตัวเอง หรือเพื่อแต่งงานไปในตระกูลที่จะได้รับความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ซึ่งขุนนางดั้งเดิมส่วนใหญ่จะมีเป้าหมาย
「ท่านคือวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ ใช่มั้ยครับ? ผมชือ โวโกร…」
ชายวัยกลางคนดูเหมือนจะเป็นบารอน แต่ผมไม่เคยเห็นหรือได้ยินเรื่องเขามาก่อน
「การได้พบกับท่านวันนี้ดูเหมือนจะเป็นโชคชะตาบางอย่าง นี่ทางนี้คือลูกสาวของผม…」
ลูกสาวของเขาแต่งตัวอย่างแฟนซี ยิ้มเต็มความสามารถของเธอ ตัวของเธอมีความอวบ มันเป็นแบบที่ผมชอบ แต่หน้าตาดีๆของเธอมันหลายระดับต่ำลงมาจากนนน่า ถ้าคุณนำเครื่องแต่งหน้าออก มันจะกว้างขึ้นมากว่านั้นอีก แม้อย่างนั้น ผมจะยินดีต้อนรับเธอถ้าเธออยากจะขึ้นมาบนเตียง
หลังจากนั้น ขุนนางได้มาทีละคนทีละคน แนะนำลูกสาวหรือน้องสาวของพวกเขา ในหมู่พวกเธอ ที่ย่ำแย่คือ
「สาวคนนี้ได้เกิดมาในความสัมพันธ์ที่เป็นชู้ เธอไม่มีที่ในบ้านของเรา ถ้าท่านชอบพอ ผมปล่อยเธอไว้ให้ข้างลอร์ดฮาร์ดเลตต์ได้ ที่ท่านจะสอนมารยาทให้เธอผ่านการฝึก โดยธรรมชาติ ผมจะเห็นด้วยที่จะให้ท่านสอนเธอถึงความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิง…」
ที่อยู่ตรงนั้นคือเด็กที่ดูยังไม่โตพอถึง 10 ขวบอย่าคิดว่าผมจะกินทุกอย่างและอะไรก็ได้ที่ดูเหมือนผู้หญิงสิ
มันอย่างที่อีริชพูด เมื่อขุนนางได้มาล้อมแต่ผมปัดป้องพวกเขาออกไป ปฏิเสธพวกเขาอย่างสุภาพ และอย่างไรก็ไม่รู้ ผ่านมันมาได้
—————————————————————
「ชั้นเหนื่อย…นี่มันเหนื่อยจริงๆ」
มันจบสั้นๆตอนนี้ และผมได้ดื่มชากับนนน่าที่ห้องนั่งเล่นที่มีไม่กี่คน
「อุฟุฟุ ขอบคุณสำหรับการทำงานหนัก งั้นท่านคิดยังไง? การเข้าสังคมมันก็เหมือนสนามรบใช่มั้ย?」
มันเป็นสนามรบของขุนนาง หือห์
「อาา…มันจะง่ายกว่าสำหรับชั้นที่จะจับหอกและวิ่งไปที่สนามรบ」
「ได้โปรดรับสิ่งนี้ไป」
นนน่ามอบกระดาษให้ผมที่มีบางอย่างเขียนอยู่บนมัน
「พวกนั้นคือชื่อ สถานะ ตำแหน่ง หน้าตา และคนที่พวกเค้าพามาที่ท่านเจอวันนี้ ถ้าท่านจำมันได้ งันมันจะมีประโยชน์ในอนาคตอย่างแน่นอน」
「ชั้นขอบคุณมัน จากใจ ชั้นจำพวกเค้าหลายคนไม่ได้」
นนน่าหัวเราะคิกคัก
「ชั้นคิดว่าอย่างนั้น แล้วก็ เครื่องหมายนี้เป็นตัวแทนคนที่แอบมองหน้าอกหนู และคนที่พูดไม่ดีข้างหลังเรา ถ้าพวกเค้าไม่ใช่คนที่สำคัญ ได้โปรดต้อนรับพวกเค้าอย่างเย็นชา」
ผมอยากจะหัวเราะกับนนน่า แต่ผมถอนหายใจขณะที่สีหน้ามืดมนลง
「ชั้นดีใจที่ชั้นช่วยเอเกอร์-ซามะได้ …แต่ชั้นยังรู้สึกอับอายเมื่อลูกสาวและน้องสาวถูกแนะนำตัว หัวใจหนูเต้นแรง ถ้าคนนี้ได้เป็นภรรยาที่ถูกกฎหมาย งั้นอะไรจะเกิดขึ้นกับหนู?」
ผมกอดนนน่า นำเธอมาที่หน้าอกผม คนจำนวนน้อยได้ส่งสายตามาทางนี้ แต่ผมไม่สนใจมัน ผมประกาศว่าเธอเป็นผู้หญิงของผม
「หนูแกล้งทำเป็นงดงาม สุภาพ แต่ในท้ายที่สุดหนูยังเป็นผู้หญิงจากทาส จากทุกคนที่นี่ หนูเป็นผู้หญิงที่หยาบคายที่สุด」
นนน่าที่สั่นดูเล็กกว่าปรกติ
「มันไม่ใช่ว่าชั้นดูถูกเธอนะ ชั้นสัญญาว่าจะบอกทุกคน โอเคมั้ย? และเธอก็เป็นคนที่สวยที่สุดจากทุกคนที่นี่」
「หนูเชื่อท่าน แต่หนูกลัว หนูเป็นแค่คนรัก ความกังวลที่ว่าซักวันหนึ่งหนูจะถูกโยนทิ้งนั้นไม่หายไปเลย」
ผมจูบเธออย่างอ่อนโยน แต่นนน่าไม่หยุดสั่น
「ชั้นควรจะทำยังไงเพื่อจะลดความวิตกกังวลของเธอ?」
「หนูอยากได้ลูก…จริงๆแล้วเมื่อหนูเห็นลูกของเมล-ซัง มันรู้สึกเหมือนหัวใจหนูบ้าไป คนนั้นผูกพันธ์กับท่านจริงๆ แต่หนูก็ด้วย!」
นี่เป็นแค่ของขวัญจากสวรรค์ ผมใส่ความตั้งใจเข้าไป แต่ผมไม่แน่ใจกับผลของมัน
「ความพยายาม หือห์…ยังไงซะ เรามาทำมันได้คืนนี้ แต่มีบางอย่างที่จะทำให้ใจของเธอสงบมั้ย?」
นนน่ายกหน้าของงเธอหาผมและดูผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา จากมุมของตาเธอ มีน้ำต่าได้ก่อตัว
「หนูอยากจะเป็นภรรยาของท่านอย่างเป็นทางการ… ได้โปรด มันจะเป็นทางการแค่เฉพาะกับเอเกอร์-ซามะ และท่านจะถูกล้อ แต่หนูจะใช้ชีวิตท่ามกลางสิ่งนั้น หนูเชื่อใจในความรักของท่าน แต่โดยไร้ชื่อเป็นภรรยา โดยไม่มีความเป็นทางการ หนูช่วยไม่ได้นอกจากจะรู้สึกไม่สบายใจ」
เธอฝังหน้าเข้ามาในอกผมมากกว่าเดิม กระดาษก็ได้ถูกมอบมาให้ผมก่อนหน้า เธอสามารถจะจำว่าคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไรได้หลังจากเห็นพวกเขา เธอเขียนมันเพื่อผมด้วยความเอาจริงเอาจัง ทุกครั้งที่พวกเขาถามผม ผมต้องทนความอับอายของการตอบว่า ‘เธอเป็นคนรัก’
คนที่บอกนนน่าที่ทิ้งทุกอย่างในฐานะทาส ที่ถูกช่วยโดยผม กายของเธอ ใจของเธอ วิญญานของเธอ ทุกอย่างของเธอ ถ้าผมช่วยผู้หญิงคนนี้ได้ ที่ตัวสั่นด้วยความไม่มั่นใจ โดยการทำให้เธอเป็นภรรยาของผม งั้นผมจะทำอย่างนั้น
วินาทีหนึ่ง ภาพของลูซี่ขึ้นมาในใจของผม แต่เธอจะไม่สนบางอย่างแบบนี้ ไม่ว่าผมจะมาพร้อมกับภรรยา หรือล้อมตัวผมด้วยผู้หญิงมากมาย ผมเชื่อว่าเธอจะหัวเราะและล้อผมเกี่ยวกับมัน
「หนูพูดบางอย่างที่ไม่เข้าเรื่อง… ได้โปรดลืมเกี่ยวกับมัน」
ผมเดาว่าเธอรับความเงียบเป็นการปฏิเสธ แต่ขณะที่นนน่ากำลังจะแยกตัวเธอจากผม ผมดึงเธอกลับมาและกอดเธอ
「ถ้าความวิตกกังวลของเธอจะหายไป งั้นมันจะเป็นงานง่ายๆ เราจัดการกับรายละเอียดที่หลัง วันนี้ เริ่มจากตอนนี้ไป เธอจะเป็นภรรยาของชั้น」
นนน่ายกหน้าของเธอขึ้นทันที แต่ไม่มีน้ำตาในตาเธอแล้ว
「มันโอเคกับท่านเหรอ!?」
「ใช่ ชั้นจะไม่คืนคำ」
「จริงๆ…หนูมีความสุขมาก…มันไม่น่าเชื่อ…」
นนน่ายกหน้าของเธอขึ้นพร้อมมือเธอปิดจมูกและปาก ถ้าผมทำให้เธอมีความสุข งั้นผมอาจจะใช้โชคดีที่ผมเกิดมาเป็นเพศชาย
—————————————————————
เลดี้ผู้ดูแลการบริการเป็นเด็กเสิร์ฟสำหรับตระกูลราดาห์ลได้ประหลาดใจในการขอแต่งงานที่เริ่มขึ้น ดั้งเดิมแล้วไม่มีอะไรเหลือให้ทำในห้องนั่งเลน แต่เพราะมันเป็นบางอย่างที่พลาดไม่ได้ และเธอไม่ได้เป็นที่ต้องการตัวตอนนี้ เธอเทชาสำหรับตัวเองและตั้งแคมป์อยู่ที่มุมของห้องนั่งเล่น
และในฉากจบ ชายและผู้หญิงกอดกัน ผู้หญิงร้องไห้ด้วยน้ำตาแห่งความสุขและทรุดลงไปที่พื้น เหมือนการอวสานแห่งความสุข ในละครโรแมนติก หน้าของเลดี้ผู้ดูแลเปลี่ยนเป็นสีแดง อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงจับไหล่ของผู้ชายและไปแต่งหน้าใหม่ และหลังจากซักพักที่ปิดปากเธอและทำมันเธอได้ถูกรับไปและจากนั้นหนูรู้
มันเป็นไปได้มั้ยว่าเธอตั้งใจปิดปากของเธอด้วยเหตุผลนี้?! เลดี้ผู้ช่วยจากบ้านชนชั้นกลางรู้ว่าผู้หญิงขุนนางน่ากลัวขนาดไหน และมันส่งความเย็นวาบไปที่สันหลังของเธอ
—————————————————————
นนน่าที่ไปห้องน้ำเพื่อแต่งหน้าไป ไม่ได้ร้องไห้จนตาแดง และเธอกลับเข้ามาใหม่ด้วยรูปลักษณ์สี่สวยงาม และยืนข้างผม เพื่อที่เธอจะมีความสุขกับงานเลี้ยงเต้นรำด้วยความแข็งแรง
ต่างจากเวลาจนถึงตอนนี้ มีออร่าที่สดใสอยู่ร้อบตัวของเธอ และผมเห็นเสน่ห์ของเธอมากขึ้นหลายเท่า แม้ว่าชายเป็นคู่ของเธอ ตาผมได้หลงรักอย่างไม่รู้ตัว
「นนน่าค่อนข้างมีทักษะ」
「สำหรับขุนนาง มารยาทและการเต้นเป็นสิ่งที่จำเป็น」
เธอพาผมไปอย่างถูกต้อง เพราะการเต้นของผมไม่ค่อยเข้าร่องเข้ารอย ถ้ามันเป็นผู้หญิงคนอื่น ผมอาจจะเหยียบเท้าของเธอและทำเธอล้ม
「เพราะทั้งหมด หนูเป็นภรรยาของพี่ หนูจะทำเต็มที่ให้สามีของหนูดูดี」
ถ้าผมเต้นกับนนน่าหน้าอกที่มโหฬารนั้นจะโดนกับผมไม่ว่าอย่างไร
「ได้โปรดอย่าใหญ่ขึ้น พี่จะต้องรอคำสาบานคืนนี้♪」
เรารวบรวมการจ้องในบริเวณนี้ และเต้นพร้อมมือที่เชื่อมต่อกัน ผมคิดว่าเธอเหมือนนางฟ้าเลย
งานเลี้ยงจบแล้ว มีคนที่ยังคุยเป็นมิตรกับ มีคนที่แยกย้ายและกลับบ้านด้วย และอีริชมาที่จะคุยกับผมอีกครั้ง
「การเต้นวันนี้ยอดเยี่ยม…ผู้หญิงคนนั้น เธอมีประสบการงานเลี้ยงเต้นรำเหรอ?」
「ยังไงซะ? เธอเป็นทาสเก่าที่ชั้นช่วยจากการโจมตีของโจร」
ต้นกำเนิดของนนน่ารู้อย่างลับๆแค่ในครอบครัว แม้ว่ามันเป็นอีริช ผมพูดอะไรไม่ได้
「ยังไงซะ นั่นโอเค งั้นนายก็ได้ฟังการขายของของขุนนางด้วยใช่มั้ย? มีเลดี้คนไหนที่นายสนใจมั้ยล่ะ?」
ถ้าผมแต่งงานแล้ว ผมจะมีความสำพันธุ์กับฝ่ายการเมือง ดังนั้นเขาต้องการคำตอบเดียว
「โอ้ นั่น ถ้ามันเป็นผู้หญิงที่จะเป็นภรรยาของชั้น ชั้นตัดสินใจแล้ว」
ผมดึงนนน่ามา
อีริชตกใจเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ยอมรับ
「นั่นใช่แล้ว พูดจากมุมมองของขุนนาง รับคนรักที่เป็นชนชั้นกลางมาเป็นภรรยามันนอกเหนือสามัญสำนึก แต่อย่าให้อะไรบางอย่างแบบนั้นมีผลกับนาย…」
อีริชคำนับนนน่าหนึ่งครั้ง มันคิดไม่ได้ที่ขุนนางละดับเคานต์จะคำนับชนชั้นกลาง ผมเดาว่าเขาเห็นเธอเป็นภรรยาของวิสเคานต์
เหมือนนน่าจะเข้าใจสิ่งนั้น เธอคำนับกลับ จากนั้นเธอปิดหน้าของเธอและปิดปาก เธอมีความสุขอีกแล้ว? นี่เกิดขึ้นบ่อย ไม่ใช่เหรอ
หลังจากที่อีริชและผมคุยกันอีกนิดหน่อย เราสองคนดื่มหมดแก้ว และจากกัน
「เมื่อเราออกจากงานสังคม มันจะเป็นพายุของการเชิญ เตรียมตัวซะ」
「หนูจะพยายามเต็มที่เพื่อสามีของหนู」
ช่างน่าหดหู่ ก่อนที่ผมจะพูดที่ผมอยากพูดออกไปได้ นนน่าเอาชนะผม เธอขึ้นไปบนรถม้าและทำตัวถูกเอาใจ มากพอที่แม้แต่คนขับรถม้าถอนหายใจ
มันดึกตอนกลางคืนแล้ว มันจะได้เวลาที่วันจะเปลี่ยนเป็นวันอื่นแล้ว ทุกคนนอกจากซีเลียและเซบาสเตียนได้นอนกันหมดแล้ว
「ยินดีต้อนรับกลับมา มาสเตอร์」
「มันดึก」
「ยินดีต้อนรับกลับมา」
ซีเลียยังตื่นอยู่ เธอจะโอเคที่จะตื่นเช้าและฝึกดาบของเธอ
「งานเลี้ยงเต้นรำเป็นยังไง? …นนน่า-ซังเธอยิ้มเรื่องอะไร?」
「ชั้นจะบอกเธอเมื่อทุกคนอยู่ที่นี่」
นนน่ายิ้มจริงๆเหรอ? ซีเลียค่อนข้างความรู้สึกไวกับเรื่องแบบนี้ แต่เธอดูมันผิดบ้างบางครั้งมั้ย?
「ยังไงซะ มันเป็นอย่างนั้น ชั้นขอโทษที่ให้รอแต่คืนนี้พิเศษชั้นจะขอให้นนน่าดูชั้นตอนกลางคืน ดังนั้นเธอไปพักผ่อนได้」
ผมมอบจูบให้ซีเลีย
「ไม่ ยังไงซะ หนูไม่ได้จะทำอย่างนั้น มันธรรมชาติสำหรับหนูที่จะรอมาสเตอร์กลับมา-!」
ผมรู้ว่าเธอคาดหวังบางอย่างแต่อย่างที่คาดคืนนี้ มันจะเป็นคืนของเราสองคน นนน่าและผม มีแผนที่จะรักกัน
「มันเป็นวันพิเศษสำหรับผู้หญิง…เราได้เตรียมการแล้วดังนั้นได้ปล่อยให้เราอยู่ดึก」
นนน่ามุ่งหน้าไปที่ห้องอาบน้ำด้วยรอยยิ้มปรกติ
「นนน่า-ซัง? ทำไมเธอยิ้มมากจัง?」
อีกแล้วเหรอ? ไม่ใช่ซีเลียทำตัวแปลกๆวันนี้เหรอ?
「อุฟุฟุ ซีเลีย-จัง ฝันดีนะ」
ซีเลียจองเธอด้วยตาที่ดูหมิ่น ขณะที่นนน่าวิ่งไปอย่างเร่งรีบ หน้าของซีเลียไม่ได้ดูเหมือนเธอเห็นด้วยกับอะไรที่เกิดขึ้น แต่ผมลูบหัวของเธอเพื่อเบี่ยงความสนใจของเธอ
—————————————————————
ขณะที่มันเย็นมากๆ เพราะชาที่เธอกินก่อนเธอเข้านอน มิทตี้ได้ลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำ
「หืมม ชั้นสงสัยว่ามาสเตอร์และนนน่าได้กลับมาแล้วรึยัง ถ้าอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ชั้นรู้สึกว่าชั้นจะโดนดุอีกแล้ว…」
เซไปเซมาไปที่ห้องน้ำระหว่างที่กึ่งหลับกึ่งตื่น แต่หนูรู้ว่าห้องของนนน่ามีไฟติดอยู่
「ทำมัน…ในเวลาแบบนี้? แต่ชั้นไม่ควรจะแอบมอง เพราะชั้นจะโดนจับได้」
แต่จากข้างในห้อง คุณจะได้ยินเสียงที่ค่อนข้างต่างจะเสียงจีบๆ ความคิดที่ว่า ‘ชั้นไม่ควรจะทำมัน’ วิ่งผ่านใจของหนู แต่ก่อนที่หนูจะรู้ตัว หนูได้ติดกับประตูแล้ว
「เย้–! ชั้นทำได้! ชั้นทำได้!! ในท้ายที่สุดชั้นทำได้!!! มันเหมือนฝัน! ชั้นเชื่อมันไม่ได้เลย! อ๊าา ชั้นพูดไม่ออกเลย!」
ด้วยการจุ๊ๆขณะที่เสียงเธอจะถูกได้ยินได้ เธอปิดปากของเธอ เพราะทั้งหมดเธอไม่ได้พูดไม่ออก
「ชั้นชนะ! ชั้นชนะแล้ว! ชั้นขอบคุณเทพธิดาแห่งความรัก! ด้วยสิ่งนี้ เอเกอร์-ซามะคือชายของชั้น! ชั้นได้เค้าเป็นของตัวชั้นเอง!!」
มันไม่ใช่เสียงที่แปลกของเธอปรกติ เสียงเอี๊ยดๆได้มาจากเตียง มันดูเหมือนเธอได้กระโดดขึ้นลงบนเตียง บางที่เธอบ้าไปแล้ว
「ทุกอย่างที่เหลือคือลูก! เมื่อชั้นได้ลูก ชั้นจะเป็นหมายเลขหนึ่ง!! อาา ชั้นอยากท้อง! มีไข่อย่างถูกต้องในมดลูกของชั้นรึเปล่า? ชั้นจะรับเมล็ดพันธุ์ของเค้าไหลเข้ามาในชั้นตอนนี้ ชั้นจะทำให้มั่นใจว่ามันรับพวกเค้า」
หนูถอยออกมาอย่างกลัวและนำหูออกจากห้อง หนูเสียความอยากจะฉี่ ในท้ายที่สุด มาสเตอร์มาและเข้าไปที่ห้องนนน่า หนูวางหูไว้บนประตูอีกครั้ง แต่มันเหมือนเดิม การครางจากการมีเพศสัมพันธ์ และเสียงของเนื้อตีกันกับเนื้อ
พวกเขาทำมันอย่างเข้มข้นแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างหนูโล่งใจว่ามันกลับไปที่เสียงปรกติ แม้ว่านั่นก่อนหน้า…บางทีหนูอาจจะได้ยินเสียงหลอนจากการที่กึ่งหลับกึ่งตื่น มานอนเถอะวันนี้
วันต่อมา ความจริงที่ว่ามิทตี้ทำเตียงเปีกที่อายุ 15 หายไปกับงานประกาศที่สำคัญที่ทำให้ทั้งบ้านตกใจ
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูหนาว
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผูบัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก
ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์
สินทรัพย์: 860 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกอัญมณี (ชั่วคราว)
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า, ริต้า, เมลและลูกสาว 3 คนของเธอ (ซู: ลูกทางสายเลือด)
คนรับใช้: เซบาสเตียน, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า, ลีโอโพลต์ (ผู้บัญชาการกองทัพ), คริสตอฟ, ชวาร์ซ (ม้า), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน)
คู่นอน: 39, คนที่ท้อง: 6
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 50/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
