ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 57 ปัญหาครอบครัว
57 ปัญหาครอบครัว
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
ไม่มีแผนวันนี้ ดังนั้นอย่างเป็นธรรมชาติทุกคนในบ้านได้อยู่ข้างใน
พระอาทิตย์ยามเช้าได้ขึ้นมาอย่างมั่นคงและในชั่วเวลานี้ สมาชิกครอบครัวได้มีความสุขกับชาและคุยกันในห้องนั่งเล่นหรือระเบียง หลังจากที่กินอาหารเช้า คนรับใช้ควรจะทำงานอย่างขยันในการซักผ้า ตากผ้า และทำความสะอาด มันจะไม่หายากสำหรับซีเลียและอิริจิน่าที่จะฝึกตัวของพวกเธอในสวนเพื่อที่สัมผัสของพวกเธอจะไม่ทื่อ
แต่วันนี้นั้นต่างออกไป ทุกคนได้มารวมกันในห้องนั่งเล่น คนรับใช้หยุดงาน แม้แต่ลีโอโพลต์ที่ปรกติแล้วไม่พูดอย่างสนิทสนมมากกับคนในบ้านได้ถูกเรียกมา
「อะแฮ่ม วันนี้ ชั้นมีบางอย่างที่จะบอกทุกคน ชั้นได้รวมพวกเธอมาที่นี่」
นนน่า ที่สั่งให้ทุกคนรวมตัว ยืนอยู่ตรงกลาง
「นี่มันอะไรกันวะ~?」
「ไม่ใช่เสื้อผ้าเหล่านั้นสำหรับงานเลี้ยงเหรอ?」
「สะ-สวย」
นนน่าได้ใส่ชุดของงานเลี้ยงเมื่อวาน ภาพลักษณ์ของเธอสวยดั่งเธอเป็นเทพธิดา แต่เพราะเธอใส่มันข้างในบ้าน มันดูไม่เป็นธรรมชาติสุดขีด แม้อย่างนั้น คู รู และครอลล์ได้หลงใหลจนคางของพวกเธอหล่นและปากเปิด
「เอเกอร์-ซามะได้โปรดอยู่กับหนู」
「หืม? นี่คืออะไร?」
นนน่าเกี่ยวแขนกับผมและกดหน้าอกของเธอกับผม พวกมันรู้สึกสบายดังนั้น ไม่มีเหตุผลให้ต่อต้าน
「ที่งานเลี้ยงเต้นรำเมื่อวาน ขุนนางหลายคนได้แนะนำตัวผู้หญิงที่เป็นญาติกับเอเกอร์-ซามะ」
ผู้หญิงพึมพำ การที่มีผู้หญิงอื่นเข้าหาชายที่พวกเธอรักไม่ใช่ความรู้สึกที่น่าพึงพอใจ
「อย่างไรก็ตาม เอเกอร์-ซามะไม่ได้สนใจผู้หญิงเหล่านั้นเลย」
ผมได้ยินพวกเธอถอนหายใจโล่งใจ แต่คำนำยาวนะ
「ยังไงก็ตาม มันยากสำหรับชั้นที่อยู่ข้างเค้า…ผู้หญิงชั้นสูงได้แนะนำตัวทีละคนทีละคน! เทียบกับชั้น ชั้นเป็นแค่คนรัก ชั้นเกือบจะเห็นหน้าตาที่ดูถูกของพวกเธอได้ขณะที่พวกเธอแนะนำตัวเอง!」
มาเรียและเมลพยักหน้าอย่างเห็นอกเห็นใจตอบ แม้ว่าผมไม่คิดว่าจะมีคนที่ตรงไปตรงมาขนาดนั้น…
「มีแค่พวกนั้นที่มองดูหน้าอกชั้นด้วยตาที่ไม่เหมาะสมของพวกเค้า และพวกอีตัวที่พยายามจะหาการสนับสนุน มองดูถูกเราด้วยสายตาดูถูก」
「ไม่ใช่ว่านั่นเพราะนมมโหฬารของเธอเหรอ?」
「ช่างเป็นคนที่หยาบคาย! ชั้นจะไม่ยกโทษให้พวกเค้า!」
「….」
คาร์ล่าแหย่นนน่า และอิริจิน่าโกรธจริงจัง แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือเมล เหมือนเธอจำอะไรบางอย่างได้ เธอไม่กระพิบตาเลยซักนิด
「หัวใจของชั้นได้เจ็บปวด แม้ชั้นจะยืนทำเป็นแกร่ง แตะเอเกอร์-ซามะกอดชั้นอย่างอ่อนโยน ช่วยชั้นด้วยตาที่อยากเห็นอยากช่วย」
「อย่างที่คาดกับเอเกอร์-ซัง」
「น่าทึ่ง!」
พี่สาวน้องสาวคูและรูปรบมือ แต่เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่ว่าผมเหนื่อยและพักอยู่ในห้องนั่งเล่นเหรอ? เธอเดินปรกติ… และวิธีเล่าเรื่องของเธอเหมือนกวีเลย
「และนี่คือที่เค้าพูดกับชั้น ที่ร้องไห้จากความอายและความวิตกกังวล」
「「「……」」」
ทุกคนกลั้นหายใจและรอการพูดต่อ เมลิสซ่าใกล้ๆกับข้างหน้าสุด อย่างคาดไม่ถึง เธอชอบเรื่องแบบนี้ มีแค่ซีเลียที่มองไปที่ไกลๆด้วยตาที่ปิดครึ่งหนึ่งและหน้าตาที่สงสัย
「แต่งงานกับชั้น…เป็นภรรยาของชั้น!」
「อ้าา ไม่มีทางน่า! น่าทึ่ง!」
「ชายไม่กลับคำ ถ้านั่นเป็นที่เธอต้องการ นั่นเป็นยังไง!」
「มีคนที่รักขอแต่งงาน ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ประฏิเสธได้! จากตอนนี้ไป หนูจะเป็นภรรยาของท่าน!!」
และเธอเล่นบททั้งสองคน มันเป็นฉากสุดท้ายที่ดุเดือดนนน่าจัดการหายใจของเธอ
อย่างไรก็ไม่รู้ ผมรู้สึกว่ามันต่างไปนิดหน่อยนะ ผมจำคำพูดตรงๆไม่ได้ แต่ความหมายของมันค่อนข้างผิด เธอจะเสียจิตวิญญานถ้าผมขัดเธอ เมื่อเธอบอกเล่าเรื่องราวอย่างกระหาย ดังนั้นผมจะไม่พูดอะไร
「คืนนั้น เอเกอร์-ซามะและชั้นสร้างความรักสูกันและกันในฐานะสามีภรรยา ระหว่างที่ถูกกอดโดยแขนที่แข็งแรงของเค้า ชั้นร้องขอเค้าอย่างสิ้นหวัง ว่าชั้นอยากได้ลูก ชั้นอยากได้ลูกของสามีที่รักของชั้น!」
เด็กสาวสามคน อัลม่า คู และ รู กลืนน้ำลาย ผมไม่เห็นรูปลักษณ์ของสาวบริสุทธิ์อีกคน มิทตี้ ผมคิดว่าผมเห็นเธอแบกผ้านวมอย่างกระสับกระส่ายก่อนหน้านี้…
「ด้วยการเคลื่อนไหวที่เข้มข้น ชายและหญิงไต้เต้าไปสูยอดของความสุข! จากนั้นทั้งสองรักได้ไปถึงจุดสุดยอด และจากนั้น! เอเกอร์-ซามะพูดสิ่งนี้ ระหว่างที่นอนหงายหน้าและหายใจแรง…ชั้นจะรักเธอตลอดไป…」
「「「คย้าา!!」」」
สาวบริสุทธิ์สามคนหน้าแดงและซ่อนใบหน้าของพวกเธอ นั่นแปลก จากความทรงจำของผม มันควรจะเป็นนน่าที่อยู่ข้างบนและทำงานหนัก
「เอเกอร์-ซามะและชั้นทรุดลงบนเตียง และดอกไม้ในแจกันหล่นสู่พื้น จบ!」
มีเสียงปรบมือสำหรับนนน่า ที่นั่งลงเพื่อที่จะหายใจให้ทัน; มันเป็นการแสดงที่ดี ที่เธอเป็นผู้บรรยายด้วยกันกับบทอื่นไม่ว่ามันจริงหรือไม่ มันเป็นละครโรแมนติกที่ดี การมองความรักของคนที่โตกว่าเป็นไอดอล เด็กสาวอายุ 16 และ 17 น่าจะเชื่อมัน แต่กับพวกนั้นที่มีผลจริงๆ…
「อย่ามาล้อเล่นนะเว้ย!!」
「ชั้นไม่เข้าใจทำไมเธอไม่ถามเอเกอร์-ซามะ!」
「ถ-ถ้านายแต่งงานกับนน่าแล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับชั้นล่ะ!?」
ตาของทุกคนหันมาที่ผม นนน่าจับอย่างนั้น มันดูเหมือนเธอสั่นนิดหน่อยด้วย
「มันมีหลายส่วนที่มันถูกแต่งขึ้นมาแต่…ความคิดทั่วไปไม่ผิด ชั้นมีเจตนาจะทำให้นนน่าเป็นภรรยาของชั้น」
「หือออออออห์!!?」
「จะเกิดอะไรขึ้นกับหนูล่ะ!? พี่จะทิ้งหนูหลังจากที่รับความบริสุทธิ์ของหนูไปเหรอ!?」
「ทำให้แม่ท้อง! ทำไมพี่ต้องอยู่กับผู้หญิงคนอื่น!」
「คู มันโอเค ตราบใดที่แม่มีเด็ก…」
「เข้าใจแล้ว…นนน่า-ซังใช่มั้ย…?」
「 」
คาร์ล่า อิริจิน่า คู มาเรียตะโกน เมลิสซ่าและริต้าไม่ได้คิดจะเป็นภรรยาตั้งแต่ทีแรก ดังนั้นพวกเธอยินดีด้วยกับนนน่า
คนที่เสียใจที่สุดอาจจะเป็นซีเลีย เมื่อผมยอมรับมัน เธอล้มล้ง สติของเธอเกือบจะหมด แต่เธออยู่ในสภาพของความตกใจ
ผมเรียกทีมผ่อนคลาย รูและอัลม่าวิ่งมา และสำหรับตอนนี้ พวกเธอนำซีเลียไปที่ห้องและให้เธอนอนบนเตียง
ยังไงซะมันจะเป็นคิวของผมจากตอนนี้ไป; หัวใจของผู้หญิงอยู่ในสภาพที่อันตราย ก่อนอื่นคือมาเรีย ที่หน้ามืดมน
「มาเรีย…」
「เอ่ะเฮ่ะ ชั้นโอเค ชั้นแค่ตกใจนิดหน่อย คิดเกี่ยวกับมัน ชั้นแค่ตามเอเกอร์-ซังเพราะชั้นชื่นชมนาย…และชั้นไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ที่ถูกช่วยโดยนาย หรือรักนายถึงตาย มันเป็นธรรมชาติที่ชั้นจะแพ้」
เมื่อเธอเริมคุยเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการกอดเธอ
「อะอุ เอ่ะเฮ่ะห์ ทำนั่นยังทำให้ชั้นมีความสุข…แต่ชั้นอยู่ที่นี่อีกไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ย? ชั้นจะคืนเงินทั้งหมดที่นายมอบให้ชั้น และกลับไปที่โรเรล…」
「ชั้นจะไม่เปลี่ยนไป ชั้นจะรักเธอต่อไป และชั้นมีเจตนาที่จะรักผู้หญิงคนอื่นด้วย」
「เออ๋! ชั้นจะรู้สึกไม่ดีกับนนน่า-ซัง แม้ว่าเธอแต่งงานแล้ว นายทำมันกับสาวๆคนอื่น…」
เมื่อผมอยากจะจูบมาเรีย เธอปฏิเสธ นำมือของเธอออกผมขโมยริมฝีปากเธอด้วยกำลัง
「มันไม่เหมือนว่าถ้าเธอไม่ใช่ภรรยาของชั้น ชั้นรักเธอไม่ได้ แล้วก็ ถ้าชั้นโอบกอดใครไม่ได้นอกจากนนน่าคนเดียว…งั้นเธอจะพัง」
「ยะ-ยังไงซะ นั่นก็จริง」
มันเป็นสามัญสำนึกของสาวๆที่ว่าถ้าผมรับแค่คู่คนเดียว งั้นเธอจะตื่นไม่ได้จนถึงบ่ายของวันทันไป และถ้านี่เกิดขึ้นทุกวัน งั้นหลังจากเดือนนึง มันอาจจะเป็นงานศพ
「เธอไม่อยากจะอยู่กับชั้นแล้วเหรอ?」
「ชั้นไม่รู้…ชั้นแค่ไม่รู้…ชั้นไม่รู้ความรู้สึกของชั้น」
มาเรียสับสน ถ้าผมให้กำลังเธอไม่ดี งันมันอาจจะไม่ได้ผลดี
「งั้นมาทำนี่กับ เมื่อเราย้าย หนูจะอยู่ที่นี่ในคฤหาสน์หลังนี้กับเมลิสซ่า จากนั้น ถ้าความรู้สึกของเธอสำหรับพี่ไม่หายไป ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่หนูต้องการ ไปที่ดินแดนของพี่ ถ้ามันไม่ใช่อย่างนั้น เธอกลับไปที่โรเรลได้เมื่อไหร่ก็ตามที่หนูต้องการ ถ้ามีอะไรที่หนูต้องการ แค่บอกชั้น」
มาเรียฟังผมในความเงียบ
「ถ้าความรู้สึกของหนูไม่หายไปแม้ว่าเราแยกกัน นั่นหมายถึงหัวใจของหนูได้เป็นของพี่แล้ว ไม่ว่าเธอจะพูดว่าอะไร พี่จะไม่ไปจากหนู และพี่ไม่มีเจตนาที่จะไปจากหนู」
「….ชั้นไม่ได้ขวางทางนะ」
「อย่าเข้าใจผิด ถ้ามาเรียอยากจะมางั้นพี่จะมอบการต้อนรับที่อบอุ่นให้หนู พี่จะไม่ปฏิบัติกับหนูย่างโหดร้าย แต่ชั้นก็คิดด้วยว่าที่หนูลังเลนั้นดีที่มันจะให้เวลาหนูเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกของหนู แน่นอนว่าถ้ากายของหนูคันหาพี่ พี่จะต้อนรับหนูที่จะกลับมาวันนึงเพื่อมีเซ็กส์」
มาเรียมองลงไปข้างล่างและพึมพำว่า ‘ไอโง่’
「ชั้นเข้าใจแล้ว มาทำอย่างนั้นกัน…เมลิสซ่าและเด็กๆจะอยู่ที่นั่นด้วย ดังนั้นชั้นจะไม่เหงา เพราะไม่มีชายอยู่รอบๆงั้นรูปลักษณ์ของชั้นจะเละเทะ…ยังไงซะ ครอลล์อยู่ที่นี่ แต่ไม่นานมานี้เค้าได้มองตูดของชั้นนะ」
เรายิ้มให้กันและจจูบ เราเสร็จการสนทนาของเรา แต่มาเรียก็ค่อนข้างเป็นคนสวยด้วย พวกเธอคงจะไม่เรียกผู้ชายมาที่คฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยผู้หญิง จากตอนนี้จนผมย้าย อย่างน้อยผมต้องให้กายของพวกเธอยอมจำนน
—————————————————————
ต่อไปคืออิริจิน่า คนนี้ดูเหมือนจะง่ายกว่ามาเรีย
「ฮาร์ดเลตต์-โดโนะ! ไม่ใช่ว่าพี่ใจร้ายเหรอ?! พี่จะไล่หนูไปด้วยมั้ย!?」
「ทำไมหนูคิดอย่างนั้นล่ะ?」
「ทำไม? ถ้าพี่มีภรรยา งั้นพี่จะไม่ต้องการสาวๆคนอื่น ใช่มั้ย? งั้นไม่ใช่ว่านั่นหมายถึงหนูไม่มีประโยชน์กับพี่แล้วเหรอ?!」
หืม นั่นคือที่หนูคิดอยู่เหรอ?
「อิริจิน่า มีเค้กและไก่ย่างอยู่ตรงหน้าของหนู」
「ชั้นรู้! ทั้งสองอย่างเป็นของที่หนูโปรดปรานที่สุด」
「หนูกินเค้กไปแล้ว ยังไงซะหนูจะทำอะไรกับไก่ย่าง?」
「อย่างเป็นธรรมชาติ หนูจะกินมัน!」
「ใช่มั้ย? แม้ว่าหลังจากแต่งงานแล้ว พี่ยังต้องการผู้หญิงคนอื่นด้วย」
「เข้าใจแล้ว! มันเป็นอย่างนั้นเหรอ……เดี๋ยว? นั่นแปลกนะ แต่วิธีที่ถูกคือชายหนึ่งคนและหญิงหนึ่งคน นี่ไม่ใช่ไก่ย่าง」
จึ- เธอใช้สมองของเธออย่างไม่จำเป็น
「ยังไงซะ หนูจะถูกโอบกอดโดยพี่ตอนนี้ หนูไม่ชอบมันมั้ย?」
「นี่ไม่ใช่อารมณ์ที่ดี! แต่มันไม่ใช่ว่าหนูไม่ชอบมัน ความสัมพันธ์ของเราถึงชุดที่ว่าซ้อนทับตัวเราอย่างทั่วถึง」
「งั้นไปตอนนี้หาชายวัยกลางคนที่ไม่มีคนรักและทำมันกับเค้า ให้เค้าสร้างความรักกับหนูด้วยของที่หยาบของเขา ถ้าแบบนั้นล่ะ?」
「พี่พูดอะไรน่ะ?! หนูมอบกายของหนูให้ชายแบบนั้นไม่ได้!」
「นั่นใช่แล้ว มันดีกว่าที่หนูจะถูกโอบกอดโดยพี่ในฐานะคนรัก งั้นทำมันกับชายแบบนั้น สิ่งที่สำคัญนั่นก็คือมันมีความรัก ไม่ว่าผู้หญิงกี่คนที่เค้าล้อมตัวเค้าเอง」
อิริจิน่าจับหัวของเธอและครวญ มันดูเหมือนว่าเธอถึงขีดจำกัดของเธอแล้ว
「ทำไมหนูไม่คิดเกี่ยวกับมันล่ะ มีกี่คนที่หนูคิดว่าตายไปในระหว่างสงคราม? ชายจำนวนมากตาย ไม่ใช่เหรอ?」
「ใช่ หนูไม่ถือความแค้นในเวลานี้ แต่มันย่ำแย่」
「ด้วยชายที่มากขนาดนั้นหายไป พยายามจับคู่ชายคนนึงกับผู้หญิงคนนึง จะมีผู้หญิงเหลือไม่ใช่เหรอ?」
เหมือนเธอเข้าใจ อิริจิน่ายกหน้าของเธอขึ้น
「ถ้าชาย 20,000 คนตาย งั้นจะมีผู้หญิง 20,000 คนเหลืออยู่มันก็มีปัญถ้าที่จะกินผู้หญิงที่อ่อนแอกว่า ถ้าผู้หญิงถูกกิน และถ้ามันหมายถึงเป็นชายที่พวกเธอรัก งั้นจะมีผู้หญิงหลายคนที่ถูกปกป้องและมีลูก มันเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ ไม่ใช่เหรอ?」
อิริจิน่าพึมพำ ‘เข้าใจแล้ว’ กับตัวเธอเอง…
「ผู้ชายมีความสุขเมื่อได้ถูกโอบกอดโดยผู้หญิง และผู้หญิงได้ผู้ชายที่ทำให้เธอมีความสุข ไม่ใช่ว่านี่เป็นเรื่องที่ดีที่สุดเหรอ?」
「…หนูเดาว่าอย่างนั้น! มหัศจรรย์! แม้ว่านนน่าเป็นภรรยา หนูก็จะถูกรักด้วย ใช่ ไม่มีปัญหา!」
มันใช้เวลานานกว่าที่ผมคิดที่จะกล่อมเด็กโง่คนนี้ ระหว่างที่มาเรียจ้องผม ผมเคลื่อนไหวไปที่คนต่อไป
—————————————————————
เมลก็มีประสบการณ์ที่ถูกทิ้งโดยคนรักด้วย ดังนั้นมันอาจจะลำบากสำหรับเธอ
「หนูโยนทุกอย่างทิ้งไปเมื่อหนูเชื่อใจพี่ เพื่อจะมาที่นี่ หนูก็ได้มีลูกของพี่แล้วด้วย พี่จะโยนหนูทิ้งไปเหรอ? พี่จะขายสาวๆเหล่านี้ที่ไหน?」
เธอโกรธกว่าที่ผมคิด ผมไม่รู้เกี่ยวกับมันเพาะเธอเงียบและไม่บ่นจริงๆ
「พี่จะไมทำบางอย่างแบบนั้น พี่จะรักษาคุณค่าของเธอ มันไม่ใช่คำโกหก」
「หนูไม่เชื่อใจพี่ พี่ควรจะรู้ถึงอดีตของหนูด้วย…และถูกทำแบบนี้บนเรื่องนั้น; ถ้าหนูต้องทุกข์กับความอัปยศอีกครั้ง งั้นหนูเตรียมตัวที่จะบ่นถึงความโหดร้ายของพี่กับชาวเมืองและแม้แต่ทำร้ายตัวหนูเอง」
ความสง่างามของเมลค่อนข้างยังไม่ถึงระดับนนน่า แต่มันเป็นความสวยงามที่ผมไม่เห็นง่ายๆ แล้วก็เมื่อเธอไร้สีหน้า ผมรู้สึกถึงความข่มขู่ของเธอได้
「ความรู้สึกของพี่ที่ทำให้เธอเป็นผู้หญิงนั้นของจริง พี่จะให้เธอเชื่อได้ยังไงนอกจากคำพูดของพี่?」
「ได้โปรดมอบห้องให้หนู แม้ว่าไม่ใช่ในฐานะภรรยาที่ถูกกฎหมาย ถ้าพี่รับหนูเป็นภรรยาน้อย งั้นหนูจะเชื่อความรักที่พี่มีกับหนูและลูกสาวของชั้น」
โดยธรรมชาติแล้ว เมลได้ 37 แล้ว ไม่ว่าเธอจะสวยขนาดนั้น มันยากที่จะจินตนาการว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอที่อายุของเธอที่แบกลูกสามคน ถ้าผมโยนเธอทิ้งไป งั้นเธอจะไม่สามาระที่จะใช้ชีวิตอยู่ได้ นอกจากจะขายลูกของเธอหรือขายตัวของเธอ
「พี่เข้าใจแล้ว พี่จะทำให้เธอเป็นภรรยาน้อย แน่นอนว่าพี่จะดูแลลูกสาวของเธอด้วย…เธอเชื่อพี่ได้รึยังตอนนี้?」
「พี่จะคืนคำที่พี่พูดมั้ย?」
「พี่รักษาสัญญาที่จะมารับพวกหนูไปมั้ยล่ะ?」
หลังจากที่เราจ้องกันไม่กี่วินาที สีหน้าของเมลได้ผ่อนคลาย พังทลายเพื่อที่จะกลายเป็นยิ้ม ผมเข้าใจมันในทันทีนั้น ว่ามันเป็นการหลอก
「อุฟุฟุ แม่ได้ทำงานหนัก งั้นตอนนี้พวกเธอพูดมันได้อย่างภาคภูมิใจว่าลูกเป็นลูกสาวของวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์」
เธอกอดพี่สาวน้องสาวสามคนอย่างมีเมตตา คูและรูไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้า ในฉากสังหารนี้
「เธอหลอกพี่ไม่ใช่เหรอ…เธอค่อนข้างมีความมุ่งมั่นที่แน่วแน่นะ」
ถ้าเธอโกรธ งั้นมีความเป็นไปได้ว่าเธอจะเสียทุกอย่างไป เธอได้ปล่อยที่ดินและบ้านของเธอไปแล้วหลังหลังติดกำแพง เธอพนันได้ดี
「อุฟุฟุ พี่ไม่ควรประเมินประสบการณ์และความกล้าของผู้หญิงอายุมากต่ำไป」
「พี่จะสลักไว้ในหัวใจ」
ผมจะไม่บ่นอีกแล้วในจุดจุดนี้ ผมสัญญากับผู้หญิงที่ผมรักในฐานะผู้ชาย ผมจะไม่เปลี่ยนมัน
「นอกจากนี้ ชั้นได้มั่นใจว่าเอเกอร์-ซังจะไม่โหดเหี้ยมและโยนเราทิ้ง และถ้าโดยโอกาสน้อยที่พี่โมโหงั้นพวกเราสามคนจะเปลือยและร้องขอการให้อภัย」
แน่นอนว่า ถ้าพวกเธอทำอย่างนั้น งั้นผมจะยกโทษให้เธอในเรื่องส่วนใหญ่
—————————————————————
ต่อไปคือริต้าและเมลิสซ่า…
「ไม่มีปัญหากับหนู」
「น้องก็โอเคด้วย น้องเดาว่า?」
ริต้าก้าวออกมาข้างหน้า
「หนูได้มาที่นี่หลังจากที่รอดชีวิตและตกหลุมรักฮาร์ดเลตต์-ซามะ ตั้งแต่ทีแรก หนูไม่มีความคิดที่ไม่เกรงใจแบบนั้น ที่จะเป็นภรรยาของท่าน ถ้าหนูได้ความกรุณาจากท่านงั้นหนูไม่ถือที่ท่านจะรับหนูเป็นคนรับใช้ หรือทาสเซ็กส์」
นิสัยของริต้าคืออยากให้คนปกครองเธอ ผมจะไม่ปฏิบัติกับเธออย่างโหดร้าย แต่ผมจะปกครองเธออย่างถูกต้องตั้งแต่ตอนนี้ไป
「แต่ถ้าท่านอยากจะพูดอะไรบางอย่างนะ มันดูเหมือนว่าทุกคนได้แยกกัน…ทำไมท่านไม่แทงก้นหนูและ..」
ไปคนต่อไปเถอะ
「น้องก็ไม่คิดจะเป็นเมียพี่ด้วย ยังไงซะนั่นก็เพราะ…พี่เห็นมั้ย…น้องให้กำเนิดไม่ได้…」
เธอไม่พูดมันหลายคำ มันไม่ใช่เวลาที่จะมารู้สึกเห็นอกเห็นใจหรืออะไรก็ตาม ผมแค่ต้องรักเมลิสซ่า
「น้องชอบบ้านหลังนี้ และน้องก็ชอบเอเกอร์-ซัง และน้องก็รักเด็กๆ นองจะไม่อารมณ์เสียที่พี่รับภรรยา และนอกจากนี้」
เมลิสซ่านำหูของผมเข้าไปใกล้เพื่อให้เด็กไม่ได้ยิน
「มันไม่เหมือนกับว่าน้องทิ้งเอเกอร์-ซังไปได้ เพราะทั้งหมดน้องได้ถูกปกครองโดยนี่」
เธอลูบหว่างขาของผมอย่างอ่อนโยน
การสนทนาจบอย่างเรียบง่าย
—————————————————————
ยังไงซะ ในประตูต่อไปหลังจากมาเรีย จากการชำเลืองมอง คาร์ล่านั้นอารมณเสีย
「อะไรล่ะ?! ชั้นไม่มีอะไรจะพูด นายโง่รึเปล่า แต่งงานกับผู้หญิงแบบนั้น」
「คาร์ล่า พี่ – 」
「อ้าาา- อ้าา-!! ชั้นไม่อยากจะได้ยินมัน ยังไงชั้นก็โง่อยู่ดีและชั้นห่วยใจการคุยกับคนอื่น ไม่ว่ายังไง ชั้นไม่อยากได้มัน」
ผมทำอะไรไม่ได้ถ้าผมแม้แต่พูดกับเธอก็ไม่ได้
「มันโอเคนนน่าสำคัญกว่าสำหรับนายใช่มั้ยล่ะ? ชั้นจะแค่จากไป ชั้นไม่อยากได้บางอย่างเหมือนเมล็ดพันธุ์ของเอเกอร์อีกแล้ว」
แทนที่จะโกรธผม
「นนน่า – บอกยินดีด้วยกับเธอให้ชั้นรู้เมื่อเธอท้อง ชั้นจะโยนหินใส่เธอ」
คำนั้นไม่เพียงแต่ทำให้นนน่า แต่ทุกคน ซีด
บางที่เธออาจจะเกลียดนนน่าจริงๆ เพราะเธออารมณ์เสียที่เธอแพ้ เธอได้ทำตัวอย่างสิ้นหวัง เพราะทั้งหมดดั้งเดิมแล้วเธอใช้ชีวิตของเธอโดยสัญชาติญานเหมือนเด็ก
ถ้าผมดูมันอย่างระวัง เธอสาปแช่งระหว่างที่น้ำตาก่อขึ้นมาในตาของเธอ เธอเหมือนเด็กที่พยายามจะไม่ร้องไห้ หลังจากที่ไปต่อสู้
「คาร์ล่า…ฟัง」
「ชั้นไม่ฟัง…ชั้นไม่สน…ไปไกลๆ!」
นนน่ามองคาร์ล่า กังวลมากกว่าใครๆ พวกเธอไม่สนิทกัน แต่พวกเธอทั้งสองคนอยู่ในความสัมพันธ์ที่พวกเธอทั้งสองปากเสียใส่กันโดยที่ไม่ต้องออมมือได้
ผมช่วยไม่ได้ถ้าเธอไม่โปรดปรานผมอีกแล้ว แต่ตอนนี้ ผมไม่มีเหตุผลที่จะโยนเธอออกไปข้างนอก
ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรเกี่ยวกับความอาฆาตแค้นที่เธอมีกับนนน่าและตัวผม แน่นอนว่ามันเป็นเวลาที่โชคไม่ดีของคาร์ล่า
「คาร์ล่า ใจเย็น」
ผมจับคาร์ล่าแต่เธอดิ้น
「หยุด! ปล่อย! ไปไกลๆ!!」
「ดูเด็กๆ」
เมลิสซ่ารีบและนำเด็กๆไปทันที ที่นี่อันตรายและมันไม่เป็นผลดีกับเด็กๆ ผมจะกล่อมเธอในห้องของคาร์ล่า นนน่าที่กังวลก็มาด้วย
เมื่อเราเข้าไปในห้องเราล็อคหน้าต่างและประตูและโยนเธอขึ้นบนเตียง
「อะไร?! นายจะทำมันในสถานการณ์แบบนี้เหรอ? นายเอาจริงเหรอ? นายใช้แค่ของของนายในกางเกงเพื่อคิดเหรอ?」
ลิ้นที่คมของคาร์ล่าทำให้ใจผมเจ็บจี้ดอย่างคาดไม่ถึง และมากขึ้นกว่าเดิม เพราะปรกติเธอโปรดปรานผมมากขนาดไหน
ผมจะใช้กำลังนิดหน่อยครั้งนี้ แต่ผมต้องกล่อมเธอบนเตียงไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง ถ้าผมล้มเหลว งั้นผมจะแบกบาปของการข่มขืน
ผมฉีกเสื้อผ้าของเธอออกและเลียหว่างขาของเธอ แม้ว่าในสถานการณ์แบบนี้ ผมสามารถที่จะแข็งได้ ช่างเป็นเอ็นที่บาปหนา
「ฟฟฟุน-! ของของนายมันแค่หนา แม้แต่ของของม้าก็ยังดีกว่า…งึกกก! อย่าใส่มันเข้าไป!」
ผมใช้น้ำลายเพื่อที่จะให้มันเปียกพอ แต่ข้างในของคาร์ล่าแห้ง แล้วก็มันดั่งมันเป็นคนอื่น และมันยากที่จะใส่มันเข้าไป แต่ผมก็ยังใส่กำลังเข้าไปในสะโพกและดันมันเข้าไป
「อออุ่ก…นั่นเจ็บ! นายนอนกับชั้นตั้งหลายทีแล้วแต่นายยังไม่เข้าใจตัวชั้นเลย? นายห่วยว่ะ!」
พยายามจะคลายความเจ็บ แม้ว่ามันจะแค่นิดเดียว นนน่าเลียหน้าอกและเม็ดถั่วของคาร์ล่า มันเป็นครั้งแรกที่นนน่าเต็มใจจะลูบไล้ผู้หญิงคนอื่น แต่มันลำบากสำหรับคนที่รับ
「นนน่า! ชั้นไม่อยากให้เธอมาเลียชั้น! มันสกปรก! เธอจะทำชั้นป่วย! น๊าาาาา!!!」
อย่างไรก็ตาม บางที่เพราะมันเป็นผู้หญิง แต่ข้างในของเธอเปียก และขยับได้ง่ายขึ้น โดยไม่ช้าไปเลย ผมขยับกว้างๆด้วยสะโพกของผม
「อออุ่กกก! อย่าคิดว่ามันจะดีแค่นายแทงเข้าไปลึกนะ อ๊าาน! อย่ามาดูดหน้าอกชั้น! นายชอบหน้าอกสัตว์ประหลาดของนนน่ามากกว่าใช่มั้ย?!」
สำหรับตอนนี้ก่อน ผมจะเทมันครั้งหนึ่ง ดังนั้นผมดูดหน้าอกของเธอและสร้างความรู้สึกดี จากนั้นผมให้มันปล่อยออกมา นนน่าก็ช่วยผมโดยการเลียตูดของผม
「ฮย้าาาา-! ออออุ….สิ่งสกปรกของนายไหลเข้ามาในชั้นอีกแล้ว แม้ว่าหลังจากที่นายทำมากขนาดนี้ ชั้นน่าจะไม่ท้อง นายมันใจว่าเสปิร์มของนายโอเคไม่? ไอ้ของไรค่านี้มันแค่มีขนาดของมัน!」
ผมชื่นชมความจริงที่ว่าเธอได้เยาะเย้ยผมอย่างต่อเนื่อง แต่หลังจากนั้นเราทำกันอย่างไม่จบไม่สิ้น และมันประมาณต้นบ่ายๆ คาร์ล่าเริมที่จะถูสะโพกของผมด้วยมือของเธอ
「…..แทงมันเข้าไปลึกกว่านี้ อึ๊นน-! หน้าอกชั้น จับมัน…..」
สำหรับตอนนี้มันดูเหมือนผมทำให้หัวใจที่ดื้อด้านของเธอผ่อนคลายได้แล้ว ผมอาจจะสามารถคุยกับเธอได้ในไม่นาน
「เธอไม่ชอบมันเมื่อนนน่าได้เป็นภรรยาของพี่เหรอ?」
「นั่นชัดเจน นายรู้ว่าเราไม่สนิทกันแล้วนี้….จากตอนนี้ไป หน้าแบบไหนที่ชั้นควรจะทำกับนนน่าและเอเกออออ…..อี๊นนนนนนนน!!」
เธอเริ่มคร่ำครวญ เมื่อเราเริ่มพูดอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่ได้อยากจะรู้สึกถึงความรู้สึกที่เจ็บปวดที่ไม่จำเป็นมาขึ้น ผมหยุดขยับสะโพกและเราคุยกันต่อ
「เธอไม่ชอบอะไรที่สุด?」
「นายจะเรียกนนน่าว่าเป็นภรรยาของนายใช่มั้ย? งั้นนายสองคนจะสนิทกัน นายจะสร้างครอบครัว จากนั้น ตรงไหนล่ะที่เป็นทีของชั้นในครอบครับนั้น นายอยากให้ชั้นใช้ชีวิตแต่ละวันเพื่อมองพวกนายสองคนจีบกันเรอะ? มันน่าโมโห! ชั้นจะไม่ยอมรับเรื่องนั้น แต่นนน่าอ่านและเขียนได้ เธอสวย และเอเกอร์ใช้ประโยชน์เธอได้หลายอย่าง ชั้นทำอะไรไม่ได้เลย-!」
ในท้ายที่สุด เธออารมณ์เสียที่เธอเสียที่ของเธอไปและเธอรู้สึกเหงา แต่ยังไง เธอค่อนข้างเป็นขี้แพ้ที่เจ็บปวด และก็ไม่สามารถที่จะทำตัวเธอเองสงบลงด้วย
「อย่ากังวล พี่จะไม่ให้เธอเหงา พี่จะไม่ให้เธอรู้สึกอยู่นอกกลุ่ม มันจะเป็นเหมือนที่มันเป็นมาเสมอ เราะจะเล่นด้วยกัน สู้ด้วยกัน และบางทีคำพูดที่ประชดประชันของนนน่าจะหนักขึ้นกว่านี้หน่อย」
นนน่าอารมณ์เสีย ถามผมว่าทำไม
「จริงเหรอ? นายยังอยากได้ชั้นอยู่เหรอ? เอเกอร์จะยังมองชั้นจากตอนนี้ไปนะ?
แน่นอนมันเป็ยอย่างนั้น ผมกอดเธอ เมื่อมองย้อนกลับไป ผู้หญิงที่ผมโอบกอดหลังจากลูซี่ก็คือคาร์ล่า แบบนั้น ผมสอดใส่เข้าไปในเธอและกอดเธอ ข้างในของเธอที่ชินกับผมแล้วตอนนี้ ดูเหมือนจะแน่นขึ้น」
「พี่ใหญ่กว่าก่อนหน้านี้อีก ใช่มั้ย」
คาร์ล่าถูกหลังผมด้วยมือของเธอ ผมมีความสุขที่มันดูเหมือนว่าความคิดของผมไหลผ่านเข้าไปในเธอ ผ่านที่ที่พิเศษของเธอ
「พี่แค่จะบอกเธอนะ มันไม่ใช่แค่ที่นั่น แต่หัวใจและกายของหนูด้วย รู้มั้ย?」
จากนั้นสีหน้าของเธอขุ่นมัว
「หนูไม่ดีเลย ตั้งแต่เวลานั้นแล้ว หนูไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิด」
「งั้นไม่ควรจะโตขึ้นทีละนิดทีละนิดเหรอ? ถ้าหนูเป็นแบบที่เธอเป็น นั่นโอเค ถ้าหนูเปลี่ยนไป นั่นก็ดีด้วย เหมือนกันกับพี่」
「ใช่…หนูก็จะเปลี่ยนไป…สำหรับตอนนี้ อย่างน้อยหนูจะสามารถอ่านตัวหนังสือออกให้ได้…」
「แน่นอน ทำเต็มที่ ถ้ามันยากสำหรับเธอ งั้นมาบอกพี่」
「อะแฮ่ม คาร์ล่าจะเชื่อมต่อกับสามีชั้นอีกนานแค่ไหน?」
「อึน~ตลอดไป…ชั้นจะมีความสุขถ้าเวลาหยุดลงที่นี่…」
「อย่าล้อเล่นแล้วไปห่างๆได้แล้ว!」
คาร์ล่าลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาได้กลับมา มันดูเหมืนอว่าผมไม่ต้องกังวล
「หนูจะเป็นภรรยาน้อย! จากนั้น หนูจะสามารถขโมยเอเกอร์ไปจากนนน่าไม่ว่าหนูต้องการเค้าตอนไหนก็ได้!」
นนน่าอย่างที่คาด เธอเงียบต่อไม่ได้และใส่ไฟใส่เธอ กลายเป็นศึกจับปล้ำ พวกเธอทั้งสองคนอยู่บนเตียงที่เราใช้ก่อนหน้า ที่มันเปียกไปด้วยน้ำที่สกปรก และมันแยกไม่ออกอีกแล้วว่าน้ำอะไร อย่างไรก็ตามพวกเธอทั้งสองคนมีสีหน้าที่ร่าเริง เหมือนพวกเธอไม่ถูกผูกด้วยอะไรทั้งสิ้น
—————————————————————
「ชั้นขอโทษ」
คาร์ล่ารวมทุกคนอีกครั้งและตอนนี้เธอก้มหัวที่พื้นเพื่อขอโทษ
「และชั้นก็เป็นภรรยาน้อยของเอเกอร์ด้วย! ชั้นจะทำงานหนักและเตะนนน่าลงไป!」
「ชั้นจะไม่แพ้บางคนอย่างเธอ」
พวกเธอทั้งสองคนกลับเป็นปรกติ ดังนั้นทุกคนถอนหายใจโล่งใจออกมา คาร์ล่าเป็นสมาชิกสาวๆที่อยู่มานานที่สุด ผมมันคิดว่าเธอดีเพราะเธอเป็นผู้มีประสบการณ์มากที่สุด แต่มันดูเหมือนทุกคนได้คิดแล้วว่าคาร์ล่าได้เป็นภรรยาน้อย
แล้วอิริจิน่าล่ะ? เธอเป็นภรรยาน้อยด้วยมั้ย? ขณะที่ผมคิดอย่านั้นครอลล์พูดว่าเขาจะฝึกและไปที่สวน เมื่อเวลาที่เขากลับมาหลังจากที่เขาได้เหวี่ยงหอก ผมจะลืมทุกอย่างแล้ว
ยังไงซะ นอกจากความเป็นจริงที่วันมันซับซ้อนนิดหน่อยกับมาเรีย ทุกอย่างนั่นอยู่ในระเบียบ แต่มีคนสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่ที่มันจัดการด้วยยาก
—————————————————————
「เอเกอร์-ซามะ…นี่คือห้องหนูเหรอ…? นี่ดี จริงๆแล้วหนูมีฝันร้าย」
「ฝันที่ว่านนน่าได้กลายเป็นภรรยาของชั้นเหรอ?」
「ไม่ ท่านเข้าใจมันผิดแล้ว นนน่า-ซังเพราะม้าของเอเกอร์ซามะหน้าอกของเธอลากไปกับพื้น」
มันเจ็บปวดที่จะเห็นเธอหนีจากความเป็นจริง
「เธอเป็นผู้ช่วยของชั้น เธอเป็นซีเลียที่ล้ำค่าของชั้น」
「….」
ซีเลียจ้องตาของผม แต่จากนั้นเธอถอนหายใจ และปิดหน้าของเธอ
「ตั้งแต่ทีแรก หนูคิดว่ามันแปลกที่ท่านเรียงผู้หญิงเก้าคนไว้ร้อบๆท่าน…แต่หนูคิดว่าวันนี้จะมาถึงด้วย」
เมล ริต้า เมลิสซ่า คาร์ล่า มาเรีย อิริจิน่า นนน่าและท้ายที่สุดซีเลีย ไม่ใช่ว่ามันหายไปคนนึงเหรอ?
「แคทเธอรีนก็ได้มาหาท่านด้วย ไม่ใช่เหรอ?! ท่านคงจะไม่คิดนะว่าหนูไม่สังเกตที่ท่านแอบออกไป?」
โอ้ เธอเจอกับมัน งันผมควรจะเรียกเธอไปที่ห้องผมตั้งแต่ตอนนี้ไป แต่เรื่องราวมันออกทะเลไปนะ
「งั้นทำไมเธอล้ม?」
「….」
「มานี่」
ผมกอดซีเลียและยกเธอขึ้น นั่งเธอลงบนเตียงและนำเธอไว้ที่หว่างขาของผม มันดูเหมือนว่าเธอชอบท่านี้มากที่สุด จากนั้น ผมลูบหัวเธอแบบนี้ มันจะทำให้เธอสงบลง ทำให้เธอพิงกับผม
「ชั้นไม่มีเหตุผลที่จะไม่รับเธอ เพราะเธอน่ารัก บอกชั้น อะไรที่ทำให้เธอตกใจมากขนาดนั้น?」
ซีเลียยังเงียบอยู่ แต่ผมลูบหัวของเธอต่อไป เธอเริ่มพึมพำบางอย่าง
「เมื่อท่านอยู่ด้วยกันกับคนอื่น… แม้ว่าพวกเธอจะเป็นขุนนางจากตระกูลอื่น… หนูไม่เคยคิดว่าเอเกอร์-ซามะจะโยนหนูทิ้งไป」
「ขอบคุณที่เชื่อใจชั้น นั่นถูกต้องที่สุด งั้นมันเกี่ยวกับเรื่องอะไร?」
「หนูขอโทษ หนูยังเรียนรู้ไม่พอ ดังนั้นหนูไม่รู้ว่าจะพูดมันออกมาเป็นคำยังไง」
「เธอไม่ต้องคิดวิธีที่จะพูดมันออกมา แค่ปล่อยมันออกมาอย่างนั้น ชั้นจะไม่โกรธ」
ผมจะไม่เข้าใจถ้าเธอใช่วิธีพูดที่อ้อมค้อมที่เธอไม่รู้จะใช้มันอย่างไร
「หนูคิดว่า หนูเกะกะ หนูเป็นผู้หญิงของเอเกอร์-ซามะ แต่หนูไม่เหมือนสาวๆคนอื่น และมีความสัมพันธ์ที่ต่างออกไป หนูคิดว่าไม่ใช่แค่ผู้หญิง…แต่…」
「เหมือนพ่อแม่กับลูก…?」
ซีเลียกระตุก ผมต้องเดามันถูก แน่นอนว่าเธอไม่ได้มองดูผมเป็นแค่มาสเตอร์หรือคนรัก ผมไม่มีพ่อแม่ด้วย ดังนั้นผมเข้าใจไม่ได้จริงๆแต่…
「ใช่…นั่นทำไมเมื่อคนอื่นมีความสัมพันธ์ในแบบคนรักหรือผู้หญิง หนูคิดว่าหนูเป็นคนเดียวที่ต่างออกไป」
มือของผมหยุดลูบหัวของซีเลียแตะเธอยื่นมือออกมาและอยากให้ผมทำต่อ
「เมื่อเมล-ซังพาลูกของเอเกอร์-ซามะมากับเธอหนูตกใจจริงๆ… แต่หนูกล่อมตัวเองว่าเมล็ดพันธุ์ที่ปลูกไปยังเป็นต้นอ่อนอยู่」
มีเหตุผล
「แต่ แต่งงานกับนนน่า-ซังและมีลูกจะทำให้มันเป็นครอบครัวสามคน ภรรยาและลูก…หนูเป็นคนนอกเพราะหนูโตมาครึ่งนึงแล้ว」
ซีเลียเป็นเหมือนกันกับคาร์ล่า ถ้าผมสร้างครอบครัว งั้นเธอจะเสียที่ของเธอไปและจะรู้สึกเหงา แต่มันดูเหมือนความรู้สึกของเธอกับเราในฐานะพ่อแม่และลูกมันเข็มแข็งกว่านะ
「อย่างน้อย…ท่านจะไม่พิจารณาเมล-ซังซักหน่อยเหรอ? เมลซังถึงอายุนั้นแล้ว และอีกไม่กี่ปีเธอจะกลายเป็นผู้หญิง ดังนั้น หนูมีที่ในฐานะผู้หญิง」
มาเก็บคำพวกนั้นล็อคไว้เธอ เธอยังไม่เขาใจว่าเมลน่ากลัวได้ขนาดไหน
「ชั้นเดาว่า…เธออยากจะเป็นหมายเลขหนึ่งที่แน่นอนของชั้นเหรอ?」
「หนูอยาก แต่หนูจะไม่มีวันได้เป็น…คนอย่างเกอร์-ซังจะดึงดูดผู้หญิงไม่ว่ายังไง」
ถ้ามันไม่ใช่คำเยินยอ เธอมองผมค่อนข้างสูง แต่ผมแค่รักผู้หญิงนะ
「งั้นเธอคิดว่าความรักของชั้นจะลดลง ถ้าเธอเป็นหนึ่งในห้าเหรอ?」
「เวลาของหนูกับท่านจะลดลง..แต่หนูไม่คิดว่าความรู้สึกจะน้อยลงไป」
「งั้นมันโอเคแล้ว ในอนาคต แม้แต่เด็กได้เกิดมา 10 คนหรือเกิดมา 100 คนซี่เลียก็จะเป็นหนึ่งในนั้นด้วย ความรักของชั้นกับเธอจะไม่ลดลงไป」
「100 คน…ไม่ ท่านจะนอนกับผู้หญิง 20 คน ห้าปีเหรอ…?」
100 คนเป็นแค่การพูดน่ะ อย่าคำนวนมันสิ
「หนูเข้าใจแล้ว หนูไม่มีเจตนาจะคัดค้านสิ่งที่เอเกอร์-ซามะตัดสินใจ หนูมีความสุขที่ท่านใช้เวลาเพื่อคุยกับหนูแบบนี้」
ซีเลียยืนขึ้น การเดินของเธอถูกต้องแล้ว เธอโอเคแล้วตอนนี้
「คนอื่นเป็นยังไง?」
ผมบอกเธอว่ามาเรียได้มีความสงสัยอยู่
「หนูเข้าใจแล้ว…หนูจะชอบมันจริงๆถ้ามาเรีย-ซังอยู่ มีไม่กี่คนที่นี่ที่มีสามัญสำนึก ยังไงซะจริงๆแล้ว ถ้ามันเป็นคนที่มีสามัญสำนึก งั้นเราอาจจะต้องทิ้งชายที่ล้อมตัวเขาเองด้วยผู้หญิงเก้าคน」
「เธอพูดมัน ไม่ใช่เหรอ」
「ฮย้าา! อย่าจั๊กจี๋หนู!」
ผมยกซีเลียขึ้นและจั๊กจี้เธอ เมื่อข้อพิพาทจบลง ความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงลึกขึ้นขึ้น ผมได้เล่นไปทั่วกับซีเลีย แต่ความต้องการทางเพศของผมเอ่อขึ้นมา
「กอดหนู ได้โปรด」
「แน่นอน」
เมื่อเราทั้งสองคนเปลือย ซีเลียได้เสนอและบางอย่างที่ค่อนข้างน่ากลัว
「อืม…มันโอเคที่หนูจะเรียกท่านว่าพ่อมั้ย?」
อย่างที่คาด เธอพูดมันออกมา แต่หน้าของซีเลียยังจริงจังอยู่ มันไม่เหมือนว่าผมจะเสียอะไรไป ดังนั้นผมไม่ถือ แต่มันทำให้ผมดูเหมือนผมเป็นพวกบ้ากาม
「พ่อ ซีเลียได้โตขึ้นแล้วนะ กอดหนูได้มั้ย?」
ซีเลียได้พูดมันไปแล้วด้วย ถ้าผมหยุดเธอตอนนี้ งั้นผมจะทำให้เธออาย
「ใช่ เธอใหญ่ขึ้น ตัวของเธอก็เซ็กซี่ขึ้นด้วย ดูซีเลียได้ทำไอนี่」
ผมให้เธอจับเอ็นที่แข็งของผม ผมชวนซีเลียขึ้นบนเตียงและเรานอนลง
「ซีเลีย มาทำมันเถอะ!」
ผมยกขาที่บางของเธอขึ้นและวางเอ็นของผมไว้ตรงกลาง ข้างในของเธอแคบมาก แต่ด้วยมือและขาของเธอถูกหลังและเอวของผม เธอคะยั้นคะยอให้ผมเข้าไปลึกมากกว่านั้น
「อ๊าาา พ่อ! มันหนา! มันใหญ่! เอ็นของพ่อรู้สึกดี」
เธอใช้คำที่เธอปรกติไม่ได้ใช้มาก่อนต่อไป เรามีเซ็กส์เหมือนคู่รัก ระหว่างที่ในเวลาเดียวกันมันเหมือนพ่อเอาใจลูก ความรู้สึกที่ผิดศีลธรรมนี้ ทำให้ผมมีอารมณ์
「ซีเลีย! มันรู้สึกดีมั้ย!?」
「มันรู้สึกดี! หนูรักพ่อนะคะ พ่อ ได้โปรดกระแทกมันเข้ามาในหนูมากกว่านี้ เมื่อหนูจินตนาการของพ่อจะแทงเข้ามาในหนู หนูรู้สึกว่าหัวใจหนูจะบินไปเลย」
อย่างที่เธอหวัง ผมเปลี่ยนวิธีที่ผมแทง และจงใจทำเสียงให้ดังขึ้น มันดูเหมือนว่าเสียงเหล่านั้น ทำให้ซีเลียมีอารมณ์มากขึ้นไปอีก
「พ่อไม่ต้องยั้งมือแล้ว รู้มั้ย? หนูเป็นคนโตแล้ว พ่อช่วยให้หนูโตและกลายเป็นผู้หญิงโตแล้ว」
ผมก็รู้สึกว่าผมได้เป็นพ่อของซีเลีย ผมมีอารมณ์และเอ็นของผมขยายใหญ่ขึ้น ทำให้รูที่เล็กของซีเลียแหวกออกจากนั้น เกือบจะเหมือนกับมันจะฉีก
「น่าทึ่ง! เอ็นของพ่อใหญ่มาก!」
「ใช่ ข้างในของซีเลียรู้สึกดีด้วย! ผ่อนคลายมันมากกว่านี้อีก ไม่งั้นมันจะฉีก」
「หนูทำไม่ได้พ่อ มันรู้สึกดีมากจนรูหนูบีบด้วยตัวของมันเอง」
ขณะที่คำพูดของเธอแนะนำ ช่องคลอดของซีเลียได้ยืดไปมากกว่าขีดจำกัดของมัน แต่กระนั้น มันยังเกาะผมแน่น รูนั้นบีบผมอย่างกระหาย แต่ผมดันกลับไปด้วยเอ็นที่แข็งดุจหิน และการถูกช่วยให้ความรู้สึกดีในตัวผมกลับคืนมา
「อออ่ะอุ!! อึนกย้าาา!」
「หืม!?」
ในท้ายที่สุด รูของซีเลียยอมแพ้และเริ่มกระตุกแม้ว่าตัวเธอเองไม่สามารถควบคุมการกระตุกของช่องคลอดของเธอได้ เพราะเธอมีกล้าม มันค่อนข้างแน่น ถ้ามันเป็นชายทั่วไป งันการรัดที่มันจะสร้างความเจ็บปวดที่เข้มข้น แค่เอ็นของผมไม่แพ้ ในแง่ของกำลัง
「ฮ่าฮ่า มันรัดพ่อค่อนข้างดีเลย」
「พ่อหนูขอโทษ! รูหนูแค่ทำมันด้วยตัวมันเอง!!」
「มันโอเค ลูกค่อนข้างน่ารัก」
ผมใส่พลังต่อและเคลื่อนไหวต่อไป มันขมิบถึงขีดจำกัด และที่ที่พิเศษของซีเลีย ได้ถูกับเอ็นผมด้วยกำลังที่มากมัน มันค่อนข้างเป็นการกระตุ้นเมื่อผมแทง
「พ่อ!! นนน๊าาาาาาาา!!」
ซีเลียที่น่ารักยืดขาของเธอและเกร็ง จับผ้าปูเตียงและงอหลังของเธอกลับไปเหมือนกุ้ง วิสัยทัศน์ของเธอขุ่นมัว และเธอถึงจุดสุดยอดอย่างชัดเจน แต่แม้อย่างนั้น ผมไม่หยุดเคลื่อนไหว ผมถูช่องคลอดของเธอมากขึ้นกว่าเดิม แตะดูดหัวนมที่แข็งอย่างไม่เป็นธรรมชาติของเธอ
「อ๊าา อ๊าา อ๊าา! อ๊าาาาาาา–!!」
ขาของเธอยืดไปอีกครั้ง และอีกครั้ง หลังจากที่รูของเธอแน่นขึ้น ทั้งตัวของเธอหมดกำลังลง แต่รูของเธอได้ผ่อนคลาย หัวนมของเธอที่แข็งเหมือนจุกไวน์ก็ได้เล็กลง
「ลูกพอใจแล้วนะ?」
「…ฮ่าา…ใช่ หนูมีความสุข…」
ซีเลียได้ลิ้มรสการถึงจุดสุดยอดที่ใหญ่อย่างหน้าทึ่ง และยังอยู่ในสภาพเหมือนความมึนงงของความปิติยินดี อย่างไรก็ตาม ข้างในที่แคบของเธอ ถูเอ็นของผมต่อ และเมล็ดพันธุ์ก็ดูเหมือนอยากจะพ่นออกมาด้วย มันได้กระตุกและเต้นเป็นจังหวะ ผมบอกได้ว่าเมล็ดพันธุ์ขึ้นมาจากกำแพงของผม
「อ๊าา…อสุจิของพ่อได้ขึ้นมาที่เอ็นของเค้า…」
ซีเลียที่ยังเชื่อมต่อกับผมอยู่ รู้สึกถึงจังหวะของการเต้นเป็นจังหวะได้ และบอกได้ว่าผมใกล้จะน้ำแตก แต่ผมทำให้ลูกสาวของผมท้องไม่ได้
「ซีเลีย…พ่อจะแตกแล้ว」
「ได้โปรดปล่อยมันออกมาตอนไหนก็ได้! ปล่อยเสปิร์มของป่าป๊ามาที่ซีเลียเลย」
วิธีที่เธอพูดเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์แต่นอกจากสิ่งนั้นแล้ว มันสำคัญมากกว่าที่ผมจะปล่อยเมล็ดพันธุ์ออกมา
「ซีเลีย พ่อจะปล่อยมันบนหน้าของลูก!」
「เอ๋!? ห-หน้าหนู? ได้เลย…เอาเลย หนูพร้อมแล้ว!」
ซีเลียวางทั้งสองมือไว้ที่หน้าของเธอและปิดตาของเธอ จากนั้นแลบลิ้นของเธอออกมา
「ออุโออ้!!」
แค่ก่อนที่ผมจะน้ำแตก ผมดึงเอ็นของผมออกจากรูที่แน่นของสาว และถูกมันอย่างรุนแรงตรงหน้าของเธอ ผมถูเอ็นไปบนลิ้นของเธอที่เธอแลบออกมาเพื่อเพิ่มการกระตุ้นของผม จากนั้นเริ่มแตก
「กุห์!!」
「ว้าา! มันร้อน!!」
ด้วยแรงส่งของการเท เมล็ดพันธุ์ของผมพุ่งออกไป ติดกับหน้าที่น่ารักของซีเลีย วันเหล่านี้ ผมแค่น้ำแตกข้างในช่องคลอดหรือในปาก ดันงันมันเป็นซักพักแล้วที่ผมเห็นสิ่งที่ออกมา มีจำนวนที่มากอย่างหน้าตกใจ ยาทั้งหน้าของซีเลียให้ขาว
「ออบบบุ มย้าา!」
จำนวนมากเกินไปได้ออกมา ดังนั้นแน่นอนว่ามีบ้างที่เข้าไปในจมูกของเธอ มีจำนวนมากได้หมด จนผมจำหน้าเดิมของเธอไม่ได้อีกแล้ว
「ฟฟฟู่…นั่นมันดี」
ผมพักหายใจระหว่างที่การน้ำแตกบนหน้าเธอได้จบ
「กลิ่นของพ่อ…มันอยู่บนหน้าหนูทั้งหมดและมันเหนียว」
เธอเปิดขาของเธอไม่ได้จริงๆ ดังนั้นเธอโกยอสุจิด้วยมือของเธอและใส่มันเข้าไปในปากของเธอ เป้าหมายของผมได้สำเร็จแล้ว ซีเลียจะเป็นซีเลียที่น่ารักของผมต่อไปตั้งแต่ตอนนี้ไป
—————————————————————
ซีเลียเช็ดตัวของเธออย่างระวังด้วยผ้าเช็ดตัว แต่มันอย่างที่คาดยังมีกลิ่นอยู่ การแก้ปัญหาอย่างเดียวคืออาบน้ำ
เธอจัดเสื้อผ้าของเธอและเปิดประตู ที่นั่นเธอเห็นครอลล์ที่เปลี่ยนเป็นสีแดง และอัลม่า ที่ถืออ่างที่เต็มไปด้วยน้ำ พวกเธอตั้งใจจะมาดูแลซีเลียเหรอ? แต่พวกเธอมาในเวลาที่แย่ พวกเธอน่าจะได้ยินทุกสิ่ง และเหนือจากนั้น มันแย่ที่มันเป็นครอลล์
「…เธอได้ยินมั้ย?」
เสียงของซีเลียต่างจากเสียงหวานก่อนหน้านี้ของเธออย่างสิ้นเชิง เธอทำเสียงที่ข่มขู่
「อืม อืม…ฮาออุ」
「ฟุ-ฟุน ‘พ่อมันรู้สึกดี’ แบบนั้น!」
อัลม่าขดตัวและครอลล์ล้อเธอ เด็กชอบทำแบบนั้น ที่จงใจทำนิสัยแบบนั้นกับสาวที่เขาชอบ ปรกติแล้ว เธอจะแก้แค้นเขากับสิ่งร้ายๆที่เขาทำ
แต่นั่นเป็นทางเลือกที่ผิด ซีเลียจะไม่เป็นสาวที่เชื่อฟังถ้าคุณจับจุดอ่อนของเธอได้ เธอเป็นพวกที่เธอจะหุบปากคน
ครอลล์ควรจะรู้ด้วยว่าบรรยากาศของซีเลียได้เปลี่ยนไป เมื่อเธอเปลี่ยนสีหน้าของเธอไม่ได้ งั้นมันจะเป็นสถานการณ์ที่อันตรายจริงๆ เขาหันกลับไปและวิ่งหนีด้วยความเร็วสูง
「รอเดี๋ยวไอ้เด็กเวร! ชั้นจะฉีกลิ้นนั้นออกมา!」
ซีเลียย่อตัวของเธอและงอตัวไปข้างหน้า จากนั้นระเบิดออกไปด้วยแรงส่งที่ยิ่งใหญ่ มันเป็นแค่ตอนนี้ที่ครอลล์ได้วิ่งหนี ถ้าเขาอยู่ที่นั่น นั่นหมายถึงอิริจิน่าก็กลับมาแล้วด้วย และเธอหยุดเขา
「อาาาาาาา….」
อย่างแรกเลย อัลม่าฉี่ราดเพราะเจตนาฆ่าก่อนหน้านี้ แม้ว่าเธอมาเพื่อดูซีเลีย ด้วยสิ่งนี้ มันจะทำให้เธอจัดการกับซีเลียยากขึ้นไปอีก
ในบทสรุป นนน่าได้เป็นภรรยาที่ถูกกฎหมาย ระหว่างที่เมลและคาร์ล่าได้เป็นภรรยาน้อย ซีเลียและอิริจิน่า จะทำงานหนักในหน้าที่ของพวกเธอ และเมลิสซ่าและริต้า จะอยู่เหมือนเดิมและโอเคกับการเป็นแค่คนรัก มีแค่มาเรียที่ยังเหลืออยู่ และมีความเป็นไปได้ว่าเธอจะจากไป
ดังนั้นเพื่อที่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นระหว่างที่ทุกคนอยู่ที่เมืองหลวง ผมจะมอบความเสน่หาให้พวกเธออย่างทั่วถึง ความรู้สึกของทุกคนได้อัดอั้น และด้วยเหตุผลนั้น มันค่อนข้างที่จะเข้มข้น
—————————————————————
ขณะที่พระอาทิตย์ขึ้น และสาวๆอยู่บนเตียง กรนอยู่ ผมยอมแพ้เรื่องนอน และออกไปที่สวนระหว่างที่อาบแสงแดดยามเข้า และเหวี่ยงดาบของผม แองคู่สะท้อนกับพระอาทิตย์ยามเช้า ทำให้ผมรู้สึกบางอย่างเหมือนฮีโร่ที่ถือดาบแห่งแสง
「คุณค่อนข้างตื่นเช้านะ」
ลีโอโพลต์เหรอ? …มันดูเหมือนเขานอนเร็วเมื่อวานนี้
「นายมีความเห็นอะไรเกี่ยวกับการแต่งงานของชั้นมั้ย」
「พูดมันในแง่ของความก้าวหน้าในสายอาชีพ ผมคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าคุณรับผู้หญิงที่มีสถานะสูงกว่านี้มา」
ผมคิดว่าเขาจะพูดอย่างนั้น เขาไม่ทรยศความคาดหวังของผม
「แต่แม้ว่าท่านได้ภรรยาจากตระกูลมาเกรฟ ท่านจะไม่สามารถขึ้นไปเหนือกว่ามาเกรฟได้ ผม ที่ติดตามคุณจะต่ำลงกว่านั้นอีก」
ตาของลีโอโพลต์มองออกไปไกลๆ
「ระหว่างเวลาที่คุณบาดเจ็บ ผมได้อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของลอร์ดราดาห์ล และเค้าค่อนข้างมีทักษะ」
「นั่นอะไร? นายอยากจะเปลี่ยนงานเหรอ?」
「ไม่เค้ามีทักษะและไม่มีการทำพลาด เค้าเล่นไพ่ในมือเค้าเมื่อหลายสิ่งนั้นแน่นอน…แต่นั้นคือทั้งหมด เค้าเป็นผู้บัญชาการที่ยอดเยี่ยมที่คุมกองทัพได้ และเค้าเป็นคนโปรดของราชา ซึ่งเค้าจะใช้เพื่อทำให้อาชีพของเค้าก้าวหน้า แต่นั่นคือทั้งหมด」
แต่มันฟังดูเหมือนเป็นชีวิตในอุดมคตินะ
「เพราะตั้งแต่เวลานานมาแล้ว ผมมีนิสัยที่จะคาดเดาสิ่งต่างๆล่วงหน้าไปหลายขั้น ผมก็ค่อนข้างจะคาดการณ์อนาคตของลอร์ดราดาห์ลไว้แล้วด้วย…อย่างไรก็ตาม ผมคาดการณ์อนาคตของคุณไม่ได้ มันดูเหมือนจะโง่เขลาอย่างแน่นอน แต่ผลที่คุณสร้าง สร้างความก้าวหน้าที่ยิ่งใหญ่」
ลีโอโพลต์หันกลับไป ไร้สีหน้าเหมือนเคย แต่ไม่ต้องสงสัย เขายิ้มอยู่ มันเป็นหน้าที่มีความมั่นใจ
「มันเป็นครั้งแรกในชีวิตของผมที่ผมคิดสิ่งนี้ ว่าคนคนนี้น่าสนใจ เมื่อผมดูคุณ คนอื่น…รวมทั้งผมด้วย วิธีใช้ชีวิตของคนอื่นๆดูทื่อไป」
「การชมแบบนี้ไม่เหมาะกับนายเลย นายกินอะไรไม่ดีเข้าไปรึเปล่า?」
「กลิ่นของเซ็กส์ลอยมาถึงตรงนี้ มันอาจจะเป็นเพราะพิษนั้น」
เขาแสยะยิ้ม
「ผมอยากจะเป็นจุดหมายของคุณ คุณจะจบลงที่การเป็นคนโง่และโยนชีวิตของคุณทิ้ง หรือคุณจะเป็น ‘บางอย่าง’ ที่จะถูกพูดต่อไป 1000 ปีต่อจากนี้?」
「ชั้นอาจจะตั้งรกรากในฐานะขุนนางศักดินาปรกติและเมื่อชั้นมีลูก ชั้นจะไม่ต้องการอะไรแล้ว นายรู้มั้ย?」
「คุณล้อเล่น ผมไม่เห็นอนาคตของคุณมากแต่มีอย่างหนึ่งที่ผมรู้」
แสงแดดยามเช้าขึ้นมาเต็มที่ และตาของผมหรี่กับความสว่าง
「อะไรที่รอคุณอยู่ไม่ใช่ชีวิตธรรมดา ความตายที่โหดร้ายหรือความรุ่งโรจน์ที่มหาศาล」
「นายจะตามชั้นมั้ย?」
「ผมจะไปด้วยกันกับคุณ ผมจะตามไปและจับความรุ่งโรจน์นั้น และถ้าความฝันของผมแตกสลาย ผมจะตกลงนรก」
「ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้นชั้นก็เหมือนปีศาจเลย ดึงดูดผู้คน」
ลีโอโพลต์ตีมือของเขาด้วยหมัดเหมือนเขาจำบางอย่างได้ เขารู้อะไร?
「คุณรับชีวิตมากมายของสนามรบและดื่มด่ำไปกับความรู้สึกดีที่ผิดบาปกับผู้หญิงตอนกลางคืน มันเหมือนวิญญานชั่วร้ายบางอย่าง」
บอกผมเกี่ยวกับมันสิ ความสัมพันธ์นี้ อาจจะดำเนินต่อไปจนกว่าเราซักคนหนึ่งจะตาย ลีโอโพลต์มาและเราชนไหล่กัน
ยังไงซะ มันได้เวลาจะกลับไปแล้ว เขามีนีน่าและผมมีซีเลียที่มองผมด้วยหน้าที่ซีด
「อ-เอเกอร์-ซามะ! อย่าบอกนะว่าพ่อจะนอนกับผู้ชายด้วย!? ชอบเพศเดียวกันมันไม่ดีนะ! มันเป็นหนทางสู่การทำลายล้าง!」
วันได้เริ่มขึ้นด้วยผมดีดหน้าผากของซีเลีย เพิ่มเติมจากนั้น นนน่าดูเหมือนจะได้เรียกมิทตี้และสร้างเรื่องราวที่เธอไม่ได้ฟัง
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูหนาว
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผูบัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก
ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์
สินทรัพย์: 860 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกอัญมณี (ชั่วคราว)
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว),
เมลิสซ่า, มาเรีย, ริต้า, คู, รู, แคทเธอรีน (เดินทาง)
คนรับใช้: เซบาสเตียน, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วยและเหมือนลูกสาว), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว),
ลีโอโพลต์ (ผู้บัญชาการกองทัพ), ชวาร์ซ (ม้า), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน)
คู่นอน: 39, คนที่ท้อง: 6
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 50/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
