ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 59 เจ้าหน้าที่กิจการภายใน และพลเมืองที่ย้ายถิ่นฐาน
59 เจ้าหน้าที่กิจการภายใน และพลเมืองที่ย้ายถิ่นฐาน
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เมื่อซีเลียและผมมาทีราเฟน อิริจิน่ามุ่งหน้าตรงไปที่อาคารที่ดูเหมือนคฤหาสน์ลอร์ดศักดินา
「ยินดีต้อนรับ ขอบคุณที่มา ผมได้รับแจ้งจากท่านแล้วและทำการเตรียมการการมาถึงของท่าน」
อดอล์ฟได้ตั้งแคมป์ที่คฤหาสน์ลอร์ดศักดินาเก่า เขาตั้งขึ้นมาโดยเฉพาะและผนวกให้คนที่อยู่ใกล้อยู่ข้างใน ในการเตรียมการการมาถึงของผมทุกเวลา
「ยังไงซะ~ ผมไม่ได้ยินจากท่านดังนั้นผมเลยคิดว่าท่านลืมผมไปแล้ว」
ขอโทษ ผมลืมจริงๆ
「จริงๆแล้วผมจะส่งผู้ส่งสาส์นไปหาท่านหรืออะไรบางอย่าง แต่อย่างที่ผมคิด วิสเคานต์มีอะไรบางอย่างสำหรับผมใช่มั้ย?」
อย่างเดิม เขาเยินขอผมหรืออาจจะล้อผมอยู่ ไม่ว่าจะแบบไหน ผมไม่เข้าใจคนคนนี้
「นอกจากเรื่องนั้น ชั้นได้ยินจากหมู่บ้านว่านายตัดสินใจที่จะยกเว้นพวกเขาจากภาษีรายหัว และภาษีสำหรับการเก็บเกี่ยวเหลือ 20% นั่นเป็นความจริงมั้ย?」
ซีเลียไม่กินแม้แต่ชาที่เธอนำออกมาและพร้อมที่จะใส่ไฟ ก่อนหน้านี้ ซีเลียได้อ่านทุกวันและเก็บสะสมหนังสือหลายเล่มจากที่ไหนบางแห่งและมีความรู้ค่อนข้างมาก
「ใช่ นั่นจริง」
อดอล์ฟตอบด้วยรอยยิ้มเหมือนปรกติ
「เจตนาของนายคืออะไร? ภาษีจากพลเมืองเป็นรายได้ที่มีค่าของเอเกอร์-ซามะ และนายตัดสินใจที่จะเปลี่ยนนั่นด้วยตัวนายเอง; นายเอาใจพลเมืองเพื่อที่นายจะได้เป็นที่นิยมเหรอ!?」
หืม มันจริงที่ค่าใช้จ่ายในบริเวณนี้ดำเนินต่อไป จนถึงตอนนี้ ผมได้รางวัลจากราชาดังนั้นผมไม่ได้กังวลเรื่องเงิน แต่หลังจากได้ดินแดน มันปรกติที่ผมจะจัดการด้วยตัวเอง
「ก่อนอื่น มันธรรมชาติสำหรับชั้นที่จะตัดสินสิ่งต่างๆด้วยตัวชั้นเอง เอเกอร์-ซามะได้มอบอำนาจให้ชั้นทำสิ่งต่างๆแบบนี้」
อดอล์ฟเลียนแบบวิธีที่ผมพูดปรกติ แน่นอนว่าเขาเป็นพวกที่จะถูกเกลียดโดยหัวหน้า
「เค้าบอกชั้นให้ทำให้พลเมืองรวยมากที่สุดเท่าที่ทำได้ และตัดสินใจอะไรก็ได้จนกว่าเค้าจะมาที่นี่ จากนั้นเค้ามอบ 100 ทองให้ชั้น และบอกชั้นให้สรางผลลัพท์ให้ดีที่สุด ชั้นเลยทำแบบนั้นเลย ชั้นไม่ได้สร้างหนี้เลยซักนิดด้วย」
เขายิ้ม เพิ่มเติมที่เขาพูด พลเมืองอยู่กันดีกว่าพวกนั้นในทิศเหนือของดินแดนลอร์ดราดาห์ล มันจริงที่ว่าเขาไม่ผิด ผมจำได้ว่าพูดอะไรแบบนั้น
แต่ซีเลียไม่เชื่อ เขาไม่ได้ใช้เงินโดยไม่เหมาสม แต่การละเว้นและลดภาษีมันใกล้กับการทำผิดกฏ ซีเลียที่ขยันไม่มีเหตุผลที่จะยอมรับเขา
「แม้แต่พวกงี่เง่าก็พูดได้ว่าพลเมืองจะมีความสุขขึ้นถ้าเพียงแค่ลดภาษี!」
「ดินแดนนี้จน ถ้าเรากลับไปเก็บภาษีแบบที่เราทำ มันจะไม่พัฒนาอย่างที่เราหวัง」
「นั่นไม่สำคัญ แม้ว่านายจะไม่คืนมันให้กับผู้คน มันยังเป็นรายได้ของเอเกอร์-ซามะ!」
อดอล์ฟมองดูซีเลียจากนั้นผม สีหน้าของเขาดูเหมือนจะพูดว่า ‘ให้ตายซี่’
「นั่นทำไมชั้นจะเพิ่มจำนวนของแม่ อย่างแรกชั้นจะลดภาษี เพื่อที่ชั้นจะทำให้วิถีชีวิตของคนที่ระส่ำระส่ายมั่นคง เนื่องจากสงคราม ต่อไป ชั้นคิดเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายของเรา; ถ้าเราเพิ่มขนาดของนาและจำนวนที่เก็บเกี่ยวได้ อะไรจะเกิดขึ้น?」
「เราจะเสียเงินถ้างั้น!」
ซีเลียยังใส่ไฟเขาอยู่
「ผิด เพื่อที่ดินแดนอื่นจะได้กำไรจากการปกครองพวกเขา พวกเขาบังคับใช้ภาษี และมีแค่ดินแดนของเราเพียงอย่างเดียวที่เก็บภาษีน้อยและมีดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ ถ้าเธอเป็นชาวนาเธอจะไปใช้ชีวิตที่ไหน?」
เพื่อที่จะเพิ่มจำนวนประชากร คุณสนับสนุนคู่ตอนกลางคืน อย่างไรก็ตาม มันจะใช้เวลาอย่างน้อย 15 ปีที่จะเห็นผลจากนั่น อดอล์ฟมีแผนจะรวบรวมชาวนาจากดินแดนรอบข้างเหรอ? มันดูเหมือนมันเพราะเหตุผลนั้น เขาปักป้ายประกาศเพื่อที่จะบอกพวกเขาว่าภาษีถูกละเว้นและถูกลด
「แต่ลอร์ดศักดินาส่วนใหญ่ห้ามการอพยพ มันจะไม่มีประโยชน์ถ้าชาวนามาไม่ได้」
ไม่ว่าสำหรับลอร์ดศักดินาคนไหน มันไม่ใช่สิ่งดีที่ชาวนาออกจากดินแดน มันปรกติสำหรับเรื่องนี้ที่จะบังคับใช้อย่างเข้มงาด ถ้าพวกเขาข้ามไปที่เป้าหมายของพวกเขา มันอาจจะเปลี่ยนเป็นสงคราม
「นั่นทำไมชั้นทำมันตอนนี้ ระหว่างเวลาที่สิ่งต่างๆสงบลง และก่อนสิ่งต่างๆเริ่มที่จะเป็นรูปเป็นร่าง ตอนนี้มันยากที่จะบอกว่าพวกนั้นที่ตายในสงครามและพวกนั้นที่วิ่งหนีเอาชีวิตรอดเป็นผู้ลี้ภัยหรือไม่ เพราะสิ่งต่างๆยังไม่เข้าร่องเข้ารอย」
อดอล์ฟทิ้งหนังสือเล่มหนาไว้ตรงหน้าผม
「นี่เป็นบางอย่างที่ผมทำ เริ่มจากราเฟน มันเป็นบัญชีของพลเมืองที่ใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านรอบๆ ผมได้เก็บข้อมูลว่าทุกคนอยู่ที่ไหนและรวมมันเข้าด้วยกัน แต่มันยังไม่เสร็จสมบูรณ์และต้องแก้ไขในท้ายที่สุด เหตุผลก็คือ ชนชั้นปกครองของอาร์คแลนด์หายไปกระทันหัน ดังนั้นขอมูลที่เรามีไม่ตรง และวิธีเดียวที่จะยืนยันคนที่ไม่อยู่ที่นั่นคือถามพวกนั้นที่อยู่ในบริเวณ」
「น่าทึ่ง……」
ซีเลียเปิดหนังสือ ที่เรียกกันอยู่ที่นั่นเป็นชื่อของผู้อยู่อาศัยและบ้าน แม้แต่อายุและองค์ประกอบครอบครัวถูกเขียนอยู่ ในบางที่มีแค่ชื่อที่เขียนอยู่ และเครื่องหมายคำถามได้ถูกเขียนสำหรับพวกนั้นที่รายละเอียดยืนยันไม่ได้ แล้วก็มีหลายชื่อที่ชื่อถูกขีดออกด้วยเส้นตรง; พวกเขาถูกพูดถึงว่าจริงๆแล้วพวกเขาตายเนื่องจากสงครามหรือความอดอยาก
「ได้โปรดดูบันถึงผู้อยู่อาศัยที่ไม่แม่นยำสุดขีดนี้ นี่เป็นบางอย่างที่ผมทำและไม่มีใครทำได้อีก」
เขาพูดในวิธีที่ผมได้ยินความเย่อหยิ่ง การที่สามารถจะเสนอออะไแบบนี้ในเวลาสั้นๆนี้ เขามีพรสวรรค์จริงๆ ถ้ามันเป็นผม ผมจะฉีกหน้าหนึ่งและเขียนชื่อซีเลียบนทุกอย่าง เหมือน ซีเลีย 1 ซีเลีย 2 ซีเลียแก้ไข หรืออะไรบางอย่าง
「ดังนั้นนั่นนำเรามาถึงตอนนี้ แม้แต่ตอนนี้ ลอร์ดศักดินาของดินแดนเพื่อนบ้านยังไม่เข้าใจผู้อยู่อาศักทั้งหมดที่อยู่ในดินแดนที่พวกเขาปกครอง ถ้าบางครอบครัวหายไป พวกเขาจะไม่รู้ ถ้ามันถูกพบโดยคนอื่นและพวกเขาเริ่มประท้วงเรา ถ้าเราก็สับสนด้วย มันจะเป็นบางอย่างที่ไม่มีวันรู้」
「มุมุมุ……」
ซีเลียครวญ เมื่อเธอเห็นหนังสือ เธอรู้ว่าความรู้ของเธอยังไม่อยู่ในระดับที่ชนกับอดอล์ฟได้ อดอล์ฟที่ได้ทำสิ่งนี้มาหลายปี อิริจิน่า ระหว่างนั้น ดูเหมือนจะหยุดคิดที่ไหนซักที่ระหว่างกลาง บิสกิตที่ได้ถูกนำออกมา ทั้งหมดได้ถูกกินโดยเธอ และตอนนี้เธอจ้องชาของซีเลีย
「พูดถึงเรื่องเกี่ยวกับรายได้ มันเหมือนกันที่จะรับ 40% จาก 100 คน และ รับ 20% จาก 200 คน」
ยังไงซะ ผมเดาว่านั่นจริง
「แต่ถ้าเรารีบและต้องการเงินมันง่ายกว่าที่จะเพิ่มภาษีจาก 20% ไปเป็น 30% แทนที่จะเป็น 40% ถึง 50% มันยังมีการเติบโตในรายได้มันจะเป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆที่เราต้องเสีย แต่วันนั้นจะมาถึงที่ในท้ายที่สุดเราจะเป็นคนที่ยิ้ม!」
อดอล์ฟใส่พลังงานเข้าไปในสิ่งต่างๆอย่างผิดปรกติและเน้นจุดที่เขาพูด
งันผมคิดว่าผมควรปล่อยให้เขาดูมัน แทนที่จะให้ผมจัดการดินแดนตัวความเข้าใจครึ่งตูด มันดีกว่าสำหรับเขาที่จะทำมันไปสู่ทิศทางที่ดีกว่า
「ชั้นเข้าใจแล้ว มาทำกันตามแผนของนายเถอะ ให้ชั้นรู้ถ้าบางอย่างเกิดขึ้น」
มันดูเหมือนอดอล์ฟตกใจที่ผมไม่อ้างถึงอัตราภาษีเฉพาะอันไหนหรือนโยบายไหน
「ไม่ใช่ว่าชั้นพูดว่าชั้นจะปล่อยมันให้นายเหรอ? ถ้ามีบางอย่างที่ต้องให้ลำดับความสำคัญมากกว่าความคิดของนาย งั้นชั้นจะนำการควบคุมกลับมาและมอบคำสั่ง ดังนั้นจนถึงตอนนั้น ทำตามที่นายต้องการ」
「ขอบคุณมากครับ งั้นผมมีบางอย่างที่จะปรึกษาทันที」
「หืม มีอะไร?」
「ตอนนี้เราใช้ทองเพื่อจ้างชาวบ้านและพวกเขามีส่วนร่วมในการควบคุมน้ำท่วม และดูแลรักษาถนนเล็ก นี่ทำให้พวกเขามีส่วนร่วมในแรงงานด้วยกันกับมอบรายได้ให้ชาวบ้าน………」
「เข้าใจแล้ว แค่บอกชั้นว่านายจะให้ชั้นทำอะไร」
「เงินผมเหลือน้อยแล้ว ดังนั้นได้โปรดเอาให้ผมอีก」
ผมขอบคุณการสรุปที่ไม่มีเหตุการณ์เท่าที่ดำเนินมา
「นายต้องการเท่าไหร่?」
「มากที่สุดเท่าที่ท่านตั้งใจ ถ้ามัน 100 ทอง มันจะเพียงพอ และถ้ามัน 1000 ทอง มันจะน่าพอใจ」
ผมอยากจะมอบให้เขาอย่างมีน้ำใจ แต่จริงๆแล้วผมไม่มีเหลือมากขนาดนั้น ผมก็ต้องการค่าใช้จ่ายสำหรับเวลาที่ผู้หญิงย้ายมาที่นี่ด้วย มันเป็นดินแดนของผม ดังนั้นผมทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับบ้านได้ แต่มันไม่เหมือนว่าเราใช้ชีวิตจนๆได้
พิธีแต่งงานที่จะมาถึงจะแพงที่สุดด้วย ด้วยนนน่าเป็นภรรยา และคาร์ล่าและเมลเป็นภรรยาน้อยผมต้องจัดพิธีของพวกเธอสามคนพร้อมกัน
ผมจะไม่จัดงานเลี้ยงและชวนขุนนางทุกคน แต่ผมมีเจตนาจะจัดพิธีที่ยิ่งใหญ่เพื่อพวกเราเอง เมลและคาร์ล่าพอใจที่จะแค่พูดคำสาบาน แต่ภรรยาที่รักนนน่าจะมองผมด้วยตาที่มีน้ำตา ไม่นานมานี้ เธอได้ร้องไห้ตรงหน้าผมมาก
「เธอยิ้ม! ผู้หญิงคนนี้ เธอดูถูกและยิ้ม!!」
นั่นคือที่คาร์ล่าพูด แต่เมื่อผมมองเธอผมเห็นได้แค่เธอปิดหน้าและพยายามจะไม่ร้องไห้ สาวๆเหล่านี้จริงๆแล้วสนิทกันดี ดังนั้นมันจะดีถ้าพวกเธอสนิทกันมากกว่านี้ทุกวัน
เธอจะได้พิธีแต่งงานหลังจากที่บ้านได้ถูกทำลาย และเธอได้ตกเป็นนทาสและยอมแพ้ มันดูเหมือนมันเป็นความสุขของผู้หญิง ดังนั้นมันโอเคที่จะให้เธอมีความหรูหรานิดหน่อย ดังนั้น ผมได้คิดว่าผมต้องการจำนวนเงินที่พอสมควรที่จะจัดพิธีแต่งงาน แทนที่จะมอบมันให้พลเมืองที่ผมไม่รู้จัก มันแน่นอนว่าผมจะทำให้ผู้หญิงของผมมีความสุขด้วยเงินดีกว่า
「ขอโทษ เพราะหลายๆอย่าง ชั้นให้นายมากขนาดนั้นไม่ได้ ชั้นจะมอบให้นายสองเท่าจากจำนวนเดิม 200 ทอง」
มันไม่เหมือนว่าผมขนทองหลายร้อยไว้กับผมทุกที่ที่ผมไป ดังนั้นผมสัญญากับเขาว่าผมจะมอบให้เขาวันหลัง
「ขอบคุณครับ」
อดอล์ฟไม่บ่นซักคำ ผมเดาว่าเขาทำสิ่งต่างๆถ้ามันอยู่ที่นั่น และเขาไม่ทำถ้ามันไม่อยู่
「มันโอเคกับท่านเหรอ? มอบให้จำนวนมากขนาดนี้………」
「ชั้นไม่ถือ ตอนนี้ ชั้นแค่ต้องการเงินสำหรับพิธีแต่งงาน ชั้นคิดว่าชั้นจะสามารถจัดพิธีที่ยิ่งใหญ่ด้วย 500 ทอง」
「นั่นมันไม่มีประโยชน์จริงๆ………นนน่าเป็นพวกมือเติบจริงๆ」
ถ้าผมไม่ใช่ชายที่พร้อมจะเสียเท่านั้น งั้นผมจะไม่สามารถได้ความสวยของเธอและนมขนาดยักษ์ของเธอในมือผม
โอ้ใช่ ผมไม่ได้แค่จะมานี่เพื่อที่จะฟังอดอล์ฟ ผมลืมหนึ่งในเป้าหมายของการเดินทางครั้งนี้
「ไม่ว่ายังไง ชั้นจะเป็นผู้บัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก แต่ชั้นมีแผนที่จะก่อตั้งกองทัพส่วนตัว…….ชั้นรับคนได้มั้ย?」
แม้ว่ามันจะเป็นอย่างนั้น มันไม่มีคนหรือเงินพอ ดังนั้นมันอาจจะเป็นเวลาที่ไม่ดี
อดอล์ฟคิดเกี่ยวกับมันซักครู่และตีมือของเขา
「ไม่ใช่ว่านั้นโอเคเหรอ? มีรายงานว่ามีกลุ่มของขโมยที่ปลอมตัวมาด้วย และการดูแลรักษาสันติก็มีผลต่อความน่าดึงดูดของดินแดน แล้วก็………」
「อะไร? พูดมันให้ชัดเจน」
「กองทัพไม่มีอะไรจะทำถ้ามันไม่มีศัตรูอยู่รอบๆ ดังนั้นผมให้พวกเขาทำวิศวกรรมโยธาเพราะมันจะไม่ต่างจากการจ้างแรงงาน ไม่เหมือนชาวน่าที่จ้างชั่วคราว ความสามารถพวกเขาจะเพิ่มขึ้นด้วย ดังนั้นท่างคาดหวังได้สูงกับชั้นสูง」
พวกเขาจะทำอะไรได้ในฐานะวิศวกรรมโยธาชั้นสูง? ก่อนอื่นถ้าไม่มีศัตรูพวกเขาควรจะฝึก ถ้ากองทัพไม่ทำอะไรนอกจากงานวิศวกรรมโยธา งั้นไม่ใช่พวกเขาจะเป็นแค่กลุ่มแรงงานเหรอ?
ผมจะปรึกษาส่วนนั้นกับอิริจิน่า เธอเป็นเด็กโง่ แต่มีประสบการณ์ที่อุดมสมบูรณ์ในกองทัพ การฝึกและความเกี่ยวข้องของแรงงานของพวกเขา ควรจะถูกทำอย่างดีภายใต้การนำของเธอ
「อิริจิน่า มันโอเคถ้าเธอทำบางอย่างเล็กๆก่อน แต่มันจะเป็นต้นแบบให้กองทัพส่วนตัวสำหรับชั้น ชั้นจะทำให้มันเป็นค่าใช้จ่ายของอดอล์ฟตอนนี้ เธอทำมันได้มั้ย?」
「ปล่อยมันให้ชั้นเอง! แม้ว่าจะพูดว่างานก่อสร้าง ความต้องการมันอย่างเดียวกันกับการตั้งแคมป์ มันเป็นทักษะที่สำคัญในกองทัพ」
ด้วยสิ่งนั้นผมทำทุกอย่างที่ผมทำได้สำหรับตอนนี้
「ต่อไปคืออย่างน้อยไปดูรอบๆดินแดน อิริจิน่า มากับชั้นด้วย ถ้ามันเป็นไปได้ ชั้นก็อยากจะระดมคนสำหรับกองทัพส่วนตัวของชั้นด้วย」
「ได้เลย!」
「ได้」
—————————————————————
ด้วยเราสองคนเราแวะหลายหมู่บ้านในหลายที่ แต่พวกเขาทั้งหมดมีสถานการณ์เดียวกัน ไม่มีจำนวนประชากรมาก และพวกเขาใช้ชีวิตที่ไม่ค่อยอุดมสมบูรณ์ แต่ไม่มีความสิ้นหวังบนหน้าพวกเขา และพวกเขาไม่ได้ดิ้นรนเรื่องกิน
เมื่อเราพูดว่าเรารับสมัครกองทัพในราเฟน เราได้คำตอบที่ดีอย่างคาดไม่ถึง ต่างจากวันของอาร์คแลนด์เงินเดือนรางวัลนั้นใหญ่
「ด้วยนี่ งั้นพลเมืองอาจจะไหลเข้ามาจริงๆ」
「ใช่ แต่มันโอเคเหรอ? ด้วย 200 ทองและค่าใช้จ่ายสำหรับงานแต่งงาน คิดถึงการเคลื่อนไหวของเรา เราจะไม่มีอะไรเหลือบนมือเลยใช่มั้ย?」
「พี่ไม่ถือ พี่ไม่มีงานอดิเรกที่จะล้อมตัวพี่เองด้วยเงิน」
ถ้ามันหมด ผมจะคิดเกี่ยวกับมันในเวลานั้น
「แล้วก็ มันอาจจะช่วยพี่ได้นิดหน่อย………」
「พี่พูดเรื่องอะไร」
ไม่ มันไม่มีอะไร อย่ามาคาดหวังอย่างไม่สมจริงเถอะ
—————————————————————
ผมมองไปรอบๆบอกผู้คนถึงแผนที่จะรวมพลกองทัพ และแสดงหน้าตาในฐานะลอร์ดศักดินา ผมทำการกระทำนั้นซ้ำๆ และประมาณเวลาที่ผมจะกลับไปที่ราเฟน ผมได้ยินเสียงที่ไม่ปรกติ
「เอเกอร์-ซามะ!」
「การต่อสู้-!」
ซีเลียและอิริจิน่าฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีผิดพลาด นี่คือเสียงของใบมีดกระทบกันและเสียงของคนกรีดร้อง
「มีเสียงของการต่อสู้」
ทุกคนจับอาวุธและเสร็จการเตรียมการ อย่างรวดเร็ว เราไม่เห็นมันตรงๆ แต่มันไม่ได้อยู่ไกล มันอยู่ในป่าที่กระจายอยู่ประปราย
「เธอสู้ได้กี่คน?」
「หนูได้ 2 ……5 คน!」
อย่ากดดันตัวเอง 2 คนสินะ
「หนูรับได้ 5 คน!」
อิริจิน่าเป็นทหาร เธอจะไม่พูดอะไรสุ่ม เธอควรจะโอเคกับ 5 คนจริงๆ
「นี่เป็นส่วนหนึ่งในการรักษาสันติ อย่าให้โจรหนีไป ขยี้พวกมัน」
「ค่ะท่าน!」
「ได้!」
ด้วยผมอยู่ข้างหน้า ซีเลียอยู่ข้างผม และอิริจิน่าข้างหลังผมไปนิดหน่อย เราเรียงม้าของเราและพุ่งเข้าตี มาทดสอบว่ามันสบายแค่ไหนที่จะสู้ด้วยหอกใหม่นี้
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม/ผู้ย้ายถิ่นฐาน–】
「ชั้นขอร้องนายล่ะ ได้โปรดหยุด! เราไม่มีอะไรที่นายอยากจะขโมย-!」
「ไม่มีทาง มีมากมายที่นี่ รถและก็อาหารเย็นวันนี้………และบางทีก้นสวยๆของเธอด้วย」
「เวรเอ้ย ทุกคนวิ่งหนีไป ฝ่าพวกมันไป」
ไม่มีพราะเจ้าในโลกนี้ ฉันไม่ไม่เคยรู้สึกถึงเรื่องนั้นมากเท่าวันนี้มาก่อน
มันเป็นไม่กี่วันก่อนที่เราทิ้งหมู่บ้านและตัดสินใจที่จะอพยพ คนที่ทำลายความหวังที่จะสร้างแปลงใหม่ของเรา ถูกทำลายโดยสงครามคือคนที่ปกครองเรา……..เจ้าหน้าที่ตัวแทนที่มาจากอาณาจักรเทรีย
—————————————————————
「ภาษีของการเก็บเกี่ยวครั้งนี้คือ 40% เหมือนกันกับประเทศเรา แต่พวกนายได้รับค่าใช่จากของการต่อสู้ระหว่างสงคราม ดังนั้นในฐานะค่าตอบแทนเรามอบภาษีพิเศษให้ 3 ปี」
ทุกคนกรีดร้อง คิดมันเกี่ยวกับภาษีใหม่นี้ มันจะไม่ต่างจากภาระที่มีก่อนหน้านี สำหรับจำนวนความเสียหายที่แปลงได้รับในระหว่างเวลาสงคราม วิถีชีวิตทุกข์ทรมานมากกว่าเดิมอีก……… ไม่ คุณไม่รอดแล้ว
「ถ้าเราสร้างแปลงของเราใหม่ไม่ได้ เรามอบภาษีให้ไม่ได้ ได้โปรดผัดผ่อนให้เรา!」
หัวหน้าหมู่บ้านร้องขออย่างสิ้นหวังกับเจ้าหน้าที่ตัวแทน แต่การตอบสนองของเขาเย็นชา
「หุบปาก! พวกเราคือคนที่มอบอิสระให้นายจากการกดดันทางการเมื่อง มันธรรมชาติที่นายจะจ่ายค่าตอบแทน! คนของอาร์คแลนค่อนข้างอวดดีเหมือนกันกับราชาคนเก่า!」
ผู้คุ้มกันของเจ้าหน้าที่ตัวแทนเตะหัวหน้าหมู่บ้านไปไกลๆ
「ฟังนะ! ถ้านายผิดนัดชำระหนี้งั้นเราขายพวกนายเพื่อรับค่าใช้จ่ายสงครามได้ ดังนั้นอย่ามาคลานรอบๆและไปทำงานทันที!」
เราทำงานอย่างหวาดกลัว แต่ระหว่างฤดูที่แย่ที่สุดฤดูหนาวเพื่อนของฉันล้มลงทีละคนทีละคน แม้อย่างนั้น เป็นไปไม่ได้ที่เราจะจายภาษีรายหัวได้ในฤดูใบไม้ผล ภายในความสิ้นหวัง ฉันได้ยินข่าวลือหนึ่ง
「ในดินแดนโกลโดเนียตะวันออก มันดูเหมือนว่าวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์รับผู้อพยพเข้าไปในดินแดนของเขา ไม่มีภาษีรายหัวในฤดูใบไม้ผลินี้ และชั้นได้ยิงมาว่าภาษีเก็บเกี่ยว นั้นถูกกว่าหลายระดับ」
ในท้ายที่สุด มันแค่ข่าวลือ ปรกติแล้ว มันคิดไม่ได้สำหรับคุณที่จะทิ้งหมู่บ้านที่คุณใช้ชีวิตอยู่มาหลายปี แต่เราไม่มีทางเลือกอีกแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ เราจะหิวต่างจนถึงฤดูใบไม้ผลิและตาย แม่ว่าถ้าเรารอดชีวิต เจ้าหน้าที่ตัวแทนจะปฏิบัติกับหมู่บ้านที่จ่ายภาษีได้อย่างไร………
ฉันรู้ว่าโกลโดเนียเป็นประเทศที่อุดมสมบูรณ์ ดังนั้นเราตัดสินใจที่จะพนันกับโอกาสนั้น
ด้วยอาสาสมัครโหลหนึ่ง เราใส่เสบียงที่เราจำเป็นต่อการรอดชีวิตอย่างน้อยที่สุดไปในรถเข็นเดียว และมุ่งหน้าไปที่ทิศตะวันออกและเราอยู่บนทางไปราเฟน ที่ลอร์ดศักดินาควรจะอยู่ที่นั่น แต่เราถูกโจมตีโดยโจรในป่า
「สู้! ปกป้องผู้หญิงและเด็ก!」
「ไม่มีใครจะโทษนายแม้ว่านายจะฆ่าผู้อพยพ! อาละวาดได้เลยตามต้องการ」
มีทหารที่กลับมาหลายคนในหมู่พวกเรา และเราก็มีอุปกรทำนาเช่นจอบ ดังนั้นเราสามารถที่จะต่อต้านได้ แต่จำนวนโจรประมาณ 20 เราไม่สามารถที่จะป้องกันได้ดีมาก ฉันหยุดภาวนากับพระเจ้าและปิดตาของฉันสิ่งต่อไปที่ควรจะมาคือความเจ็บปวดที่ถูกแทง หรือความรู้สึกที่โจรฉีกเสื้อผ้าฉันออก
「กย้าาา!!」
ฉันได้ยินเสียงที่เหลือเชื่อ ฉันอยากจะปิดหูของฉัน แต่ฉันไม่มีพวกพ้องคนไหนที่เสียงหยาบขนาดนี้
เมื่อฉันเปิดตาของฉันเล็กน้อย โจรที่มองดูฉันอย่างลามกก่อนหน้าได้นั่งอยู่ใกล้ๆ ฉันอยากจะร้อง แต่เมื่อฉันมองมันดีๆ เขาไม่ได้นั่งอยู่ท่อนล่างของเขาหายไป
「แกเป็นใครกันวะ?!!」
【–มุมมอง เอเกอร์–】
โดยไม่ตอบ ผมทุบหัวของเขา และหัวเปิด เพิ่มเติมจากนั้น ผมตัดมือเขาที่ถือดาบ หลังจากที่หมุนหอก และหลายคนได้บินกลับไป คนที่โชคดีสามารถที่จะยืนขึ้นหลังจากที่ม้วนมันทั่ว แต่คนโชคไม่ดีชนกับต้นไม้แล้วตาย
「นี่มันรู้สึกสบายที่ได้ใช้」
หอกใหม่สร้างผลลัพท์ที่ดีที่สุด มันทนดังนั้นมันใช้แรงๆได้อย่างเป็นธรรมชาติ และมันก็หนักกว่าหอกเล่มเก่า ดังนั้นแม้ว่าไปมีดไม่ได้ใช้ตัด ศัตรูยังสามารถกำจัดได้ มันดีด้วยที่ทั้งเล่มยาว แม้ว่าถ้ามีกลิ่นของลูซี่ได้อยู่บนมันมันจะดีที่สุด……..
「มันอาจจะเพิ่มกำลังให้ชั้นด้วย」
การแทงที่เข้มข้นเข้าไปในหนึ่งในพวกเขาผ่านอก แทงทะลุเกราะหนัง และใบมีดยื่นออกมาจากอีกฝั่ง ผมใช้กล้ามเหนือกว่าชายอีกคน ที่ถูกแทง และกำหอกอย่างสิ้นหวัง และดึงออกมาจากเขา ชายนั้นปลดปล่อยเสียงที่ทุกข์ทรมานแห่งความตายออกมาก่อนที่จะเต้นในอากาศ ทำให้เลือดฝนตกลงบนตัวผมเอง และพวกพ้องรอบผม
「คนอะไร………」
「เค้าเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ-?!」
มีห้าศพรอบเท้าของผม กำลังใจในการต่อสู้หายไป
「คนที่หก」
ชายอ้อมมาข้างหลังผมอย่างลับๆล่อๆโดนหอกใหญ่แทงใส่หน้าของเขา และหน้าของเขาหายไป ผมกำลังจะโยนเขากลับไปและคืนเขาให้เพื่อนของเขาข้างล่าง ระหว่างที่เขายังถูกแทงอยู่ แต่เมื่อผมยกเขาขึ้น หัวเขาหลุดออกมา และมันได้กลายเป็นเละเทะ พวกเขายังจะเข้ามาอยู่มั้ย?
「ยังไงซะ แต่ยังมี 10 คนเหลืออยู่นะ?」
ผมยิ้มและพยายามจะเชิญชวนพวกเขา แต่ไม่มีใครมา คนเหล่านี้เป็นพวกคนขี้ขลาด
「เหี้ย! เราทำอะไรเกี่ยวกับนั่นไม่ได้เลย!」
โจรกำลังจะถอย แต่พวกเขาเจอซีเลียที่ใกล้กับผม
「เอาอีตัวเล็กนั่น ใช้มันเป็นโล่!」
ชายได้เข้าหาซีเลีย ที่ลงจากม้า และพร้อมที่จะเข้าสู้ระยะประชิด ดาบยาวถูกเหวี่ยง และค้อนศึกกระแทกลงไป แต่ซีเลียหลบมันอย่างคล่องตัว กวาดขาของเขาด้วยดาบของเธอ
「กย้าา!!」
「ขากู!!」
ด้วยกำลังแขนของซีเลีย มันยากที่จะแทงทะลุเกราะ และส่งหัวบินไป แต่ขาของพวกเขาไม่ถูกปกป้อง ดังนั้นถ้าคุณฟันเนื้อที่ต้นขาของพวกเขา งั้นพวกเขาจะไม่สามารถที่จะยืนได้อีกต่อไป พวกเขาทำได้แค่ล้มและรอคนมาปลิดชีวิตของพวกเขา – ตัวตนที่น่าสมเพช
แค่เมื่อซีเลียกำลังจะแทงคอของชายสองคนที่กลิ้งอยู่ที่พื้น ดาบถูกเหวี่ยงมาจากข้างหลัง เธอกันมันทันที่ แต่บางทีเนื่องจากความต่างระหว่างขนาดตัว เธอถูกดันถอยหลัง เห็นโอกาสของเขา ชายเหวี่ยงดาบของเขา แต่ซีเลียทิ้งดาบ กลิ้งข้างล่างหว่างขาของชาย
「จึ-! อีเหี้ย…………อ้าาา……อ้าาาา………อ้าาาาาาาาา!!!」
จนถึงตอนนี้ มันเป็นเสียงที่ดังที่สุด ดาบสั้นของซีเลีย แทงหว่างขาของชายคนนั้น
มันน่าจะถูกดันขึ้นเมื่อมันกลิ้งไปทั่ว เพราะทั้งหมดซีเลียมีมีดซ่อนอยู่ในหลายที่ทั่วตัวของเธอ ชายได้ถูกแทงที่ที่มีค่าและมันแทงลึกเข้าไปตลอดทางจนถึงท้อง โดยไม่ต้องสงสัยมันเป็นแผลฉกรรจ์ เลือดเป็นฟองขึ้นมาที่ปากของเขาและชายนั้นล้มลงไป
มันดูเหมือนซีเลียจะโอเค เมื่อผมเปลี่ยนความสนใจไปที่อิริจิน่า อย่างที่คาดเธอได้อาละวาด
「ฟุนนน-! เซ้-!」
ปลายของหอกเธอไวเสียจนคุนแทบจะมองไม่เห็น ทันทีที่พวกเขาก้าวมาข้างหน้า หอกของเธอแทงเข้าไปในอกและขอของพวกเขา และพวกเขาล้มลงไปทีละคน ทีละคน
「แล้วนี่ล่ะเป็นไง! อีเหี้ย!」
คนหนึ่งคนจับหอกและจับพวกพ้องของเขาที่ถูกแทงโดยอิริจิน่า ถ้าปลายของหอกถูกจับ งั้นคุณจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่เขาดูถูกอิริจิน่า
「อออุว้าา!!」
อิริจิน่ายกหอกไปด้วยกันกับชายที่จับมัน เมื่อตกใจ เขาปล่อยมือของเขากลางอากาศและการโจมตีที่ดุร้ายร่วงลงมาใส่เครื่องสังเวย แทงอกไปด้วยกันกับเกราะ ชายได้ถูกโยนทิ้งไป ถูกแทงคาอยู่ในกิ่งไม้ของต้นไม้ที่ตาย
อย่างที่ผมคิด เธอแข็งแกร่ง เธอก็มีเทคนิคด้วย แต่เทียบกับชายที่ไม่เหมาะสม เธอมีกำลังแขนมากกว่า เหมาะกับตัวที่ใหญ่ของเธอ แม้ว่าบนเตียง เมื่อผมทำเธอไปด้วยกันกับผู้หญิงอื่น ผมต้องระวัง จากการโจมตีที่เข้มข้นของผม อิริจิน่าลืม และเกือบบีบมาเรียจนตายด้วยการกอดของเธอ ซีเลียมีทักษะ ดังนั้นเธอควรจะสามารถหลบมันได้
ใช้กำลังที่จินตนาการไม่ได้เลยจากพฤติกรรมที่โง่เง่าปรกติของเธอ อิริจิน่าได้สังหารหมู่ 5 คนที่พูดว่าทำได้ไปแล้ว ระหว่างที่เธอหมุนวนหอกด้วยความเร็วปานนั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะเขาหาเธอ แต่เนื่องจากระยะยาวของการแทงหอกของเธอ โจรบางคนที่เว้นระยะก็ถูกฆ่าด้วย
「มัน-มันไม่ดีแล้ว!」
「วิ่งหนี!」
พวกเราสามคนได้ฆ่าพวกพ้องของพวกเขาไปมากกว่าครึ่งแล้ว และโจรเริ่มที่จะวิ่งหนี แต่เราไม่มีเจตนาที่จะปล่อยเขาไป ถ้าเราปล่อยให้เขาหนีไป งั้นเป็นอีกครั้งที่พวกเขาจะกระทำการมิชอบในดินแดนของผม เราจะไม่ปล่อยให้โอกาสแบบนี้หลุดมือไป
ผมขึ้นไปบนชวาร์ซและไล่ตามพวกเขาไป ความต่างในความเร็วเห็นได้ชัด และผมตามทันทันที ผมเดาว่าชวาร์ซไม่ชอบมัน เมื่อผมเหวี่ยงหอกข้างบนเขา เพราะก่อนที่ผมจะสามารถทำได้ เขาเหยียบย่ำศัตรูทีละคนทีละคน กายของมนุษย์ไม่สามารถที่จะทนน้ำหนักของม้าใหญ่หนักหนึ่งตันที่ทับพวกเขาได้ พวกเขาถูกขยี้เหมือนผลไม้เน่า
มีดของซีเลียแทงเข้าไปที่หลังหัวของชายคนสุดท้าย และโจรถูกกวาดล้าง
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「เราจัดการคนพวกนั้นหมดแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลอีกแล้ว」
คนที่ถูกโจมตีเป็นผู้อพยพ หือห์………มันดูเหมือนพวกเขาได้ตามป้ายประกาศที่อดอล์ฟตั้งขึ้นทันที
「ขะ-ขอบคุณมากๆ! พวกเรา อืม อยู่บนการเดินทาง ดังนั้น!」
พวกเขาคิดว่าผมเป็นอัศวินหรือบางอย่าง และพยายามจะหลอกผมอย่างสิ้นหวัง เพราะการทิ้งหมู่บ้านที่อยู่มาเป็นบางอย่างที่ให้อภัยไม่ได้
「ชั้นไม่มีความสนใจว่าพวกเจ้ามาจากที่ไหน มีคนบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ? รีบเข้าแล้วไปซะเถอะ」
ผมไม่รู้ว่าหมู่บ้านไหนที่ผมควรจะทำพวกเขาไป แค่พาพวกเขากลับไปที่ราเฟนและให้อดอล์ฟดูพวกเขาเถอะ เพราะยังไงเขาก็อยากจะเข้าใจพลเมืองด้วย
「ขออภัยที่ถาม แต่ท่านเป็นใคร?」
ผู้หญิงที่อยู่ที่รถเข็นเรียกผม เธอยังอ่อนเยาว์และมีตัวที่สวยดี แต่เธอผอมเกินไป
「ชั้นฮาร์ดเลตต์ ชั้นเป็นลอร์ดศักดินาที่นี่ ดังนั้นชั้นจะไม่นำเธอไปที่กับดัก ผ่อนคลายแล้วตามชั้นมา」
ชาวบ้านตกใจ พวกเขาทุกคนกำลังจะคุกเข่า แต่ผมหยุดพวกเขา ผมแค่อยากจะรีบๆกลับ
「มันโอเคดังนั้นรีบเข้า พร้อมและรีบไป เพื่อไปที่ราเฟน………เดาว่าเราต้องรอกลางคืน」
พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ถ้าเรากดดันม้าของเรา เราไปที่นั่นได้ แต่มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะพาพวกเขาไปด้วยบนเท้า
「เราทำอะไรเพื่อขอบคุณท่านได้………แต่เราไม่มีอะไรที่จะตอบแทนท่านได้นะ………」
ผู้หญิงลดหัวของเธออย่างลึกมาก เธอมีบางอย่างที่จะมอบให้ผมได้ ทำไมผมไม่รับมันระหว่างนั้นล่ะ
「อึน มหึ!」
ผมจูบสาวทันที ใส่ลิ้นเข้าไปด้วย ผู้หญิงต่อต้านตอนแรก แตะคิดว่ามันจะแย่ที่ตะต่อต้านผมและการถูกดูดปากนั้นค่อนข้างถูก ที่ชะตอบแทนกับชีวิตของเธอ เธอยอมแพ้กายของเธออย่างเชื่อฟัง
การจูบดำเนินต่อไปมากกว่า 10 นาที สะโพกของผู้หญิงยอมแพ้ แต่เมื่อผมแทรกขาเข้าไปที่หว่างขาของเธอ และหนุนเธอด้วยกำลัง เพิ่มเติมจากนั้น ผมกดตัวของเธอไปกับต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ บิดลิ้นของผมให้ลึกที่สุดเท่าที่ผมทำได้ ระหว่างที่ผมทำมันอยู่ ผมน่าจะดูดปากเธอจนกว่าเราจะพร้อมที่จะออกเดินทาง
การจูบดำเนินต่อไปอีก 10 นาที การรักษาคนบาดเจ็บดูเหมือนจะเสร็จแล้ว ดังนั้นผมจบสิ่งต่างๆ เมื่อผมแยกจากริมฝีปากของผู้หญิง เธอมีหน้าที่เศร้า ทิ้งปากของเธอให้เปิดและลิ้นแลบออกมา แต่เราต้องรีบไปที่ที่ราบ และเตรียมพร้อมที่จะตั้งแคมป์สำหรับกลางคืน มีความเป็นไปได้ว่าหมาป่าและหมี หรือแม้แต่มอนสเตอร์จะออกมาตอนกลางคืนในป่า
「ไม่มีทาง ทิ้งหนูแบบนี้หลังจากทั้งหมดนั่น」
ผู้หญิงดูเหมือนจะไม่เต็มใจ แต่ซีเลียดึงเธอไปด้วยสีหน้าที่ไร้สีหน้าและโยนเธอไปที่รถเข็น ผมถอนหายใจและมองดูเที่เข่าผมที่ผมหนุนหว่างขาของเธอ เห็นรอยเปื้อนที่เปียกอยู่ที่นั่น ผมมั่นใจว่าหว่างขาของผู้หญิงน้ำท่วม ช่างเสียของ ผมเดาว่า
—————————————————————
ตอนกลางคืน เราตั้งแคมป์ในที่ราบที่ค่อนข้างปลอดภัย แต่เรามีแผนที่จะกลับไปภายในวันหนึ่ง ดังนั้นเราไม่ได้นำอะไรมา ผู้อพยพไม่ควรจะมีอุปกรณ์มากกับพวกเขาเอง ดังนั้นเธออุ่นเนื้อและอาหารที่กองไฟ รวมตัวกันแล้วนอน
ระหว่างที่นอน ผมได้ยินเสียงของบางคนย่ำหญ้าใกล้กับเท้าของผม เมื่อผมตื่นขึ้น ผมเห็นผู้หญิงก่อนหน้านี้ ผมไม่ใช้ไอ้โง่ที่จะถามอะไที่ชัดเจนมาก เหมือนพูดว่าเธอมาทำอะไรที่ตรงนี้
「……เอาเลยค่ะ」
ผู้หญิงแหวกขาของเธอระยะไหล่ ระหว่างที่ยังยืนอยู่ จากที่ผมนอนอยู่ ผมชำเลืองมองส่วนที่สำคัญโดยใช้ไฟจากกองไฟ ถ้าผมมองอย่างตั้งใจ น้ำหวานได้ไปติดกับต้นขาของเธอ
「เธอทนมันไม่ได้เหรอ?」
「ท่านแกล้งจัง……อย่าพูดมันได้โปรด……」
ผมนั่งขัดสมาธิ และเปิดข้างหน้าของกางเกงของผมนำเอ็นของผมออกมาระหว่างที่มันยังอ่อนอยู่
「ให้มันแข็งเพื่อชั้น」
ผู้หญิงนั่งที่ระหว่างขาของผมและจับเอ็นของผมด้วยมือของเธอ ถูมันขึ้นและลง มันดูเหมือนเธอไม่มีประสบการเลยซักนิด และบริการผมด้วยปากของเธอมันนึกไม่ถึงสำหรับเธอ มันเร็วเกินไป แต่เทคนิคของเธอเต็มไปด้วยความต้องการทางเพศ ทำให้ผมตื่นเต้นและเอ็นของผมแข็งอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงตกใจ และยืนขึ้นเพื่อมองเอ็นของผม
「มันโอเคแล้วตอนนี้ มา」
เธอกลับมานั่งและจับไม้
「ได้โปรดอ่อนโยน」
ผู้หญิงขึ้นอยู่ข้างบนระหว่างที่ผมนั่งขัดสมาธิ และลดสะโพกของเธอนั่งลงมา มันดูเหมือนเธอดิ้นรนกับขนาด เธอพยายามอย่างดีที่สุดที่จะดันมันกับช่องคลอดของเธอ แต่ปลายของเอ็นผม ใหญ่เท่ากับหมัดของเธอ ดังนั้น มันไม่ได้เข้าไปอย่างดี ผมจะช่วยเธอนิดหน่อยละกัน หยิบเธอขึ้น และทิ้งสะโพกของเธอ
「อ๊าาา-!!」
เสียงร้องที่คมดังขึ้นมา และกายของผู้หญิงกระตุก เอ็นของผมแทงเธออย่างสมบูรณ์ไปที่ส่วนที่ลึกที่สุด เลือดหยดจากที่ที่เราเชื่อมต่อกัน เห็นจำนวนของเลือดที่ไหล ข้างในเธอไม่ได้บาดเจ็บ มันน่าจะเป็นเลือดจากการที่ช่องคลอดฉีก
กังวลเกี่ยวกับเสียง ผมมองไปที่ซีเลียและอิริจิน่าอยู่ แต่มันดูเหมือนพวกเธอเหนื่อยกับการต่อสู้ และหลับอย่างดี เผื่อไว้ก่อน ผมให้เธอกัดไหล่ของผมเพื่อปิดปากของเธอ และจากนั้นขยับสะโพกของผม
ผมขยับสะโพกของผมอย่างที่ผมต้องการขณะที่ผมยังนั่งอยู่ ระหว่างที่ผู้หญิงคราง ทิ้งรอยกัดไว้บนไหล่ผมบนความเจ็บปวด
「ออออุ……ออออุ」
น้ำตาเริ่มขึ้นมาที่ตาของเธอ มันไม่เหมือนว่าเธอไม่ชอบที่จะถูกเรียกตอนกลางคืนและโอบกอด ดังนั้นบางที่เธอทนความเจ็บจากการถูกเปิดบริสุทธิ์
「รับรู้ความรู้สึกของมือชั้น」
ผมวางมือของผมไปบนก้นของเธอ และถูก้นเธออย่างช้าๆผ่านเสื้อผ้าของเธอ เอวของเธอ ท้องของเธอ หน้าอกของเธอ คอของเธอ จากนั้นหน้าของเธอ เมื่อผมไปถึงหน้าของเธอ ผมจูบเธอและลดมือของผมลงอีกครั้ง มืออีกมือของผมได้ทำหน้าอกของเธอไปแล้ว ถูมันอย่างแรงไปด้วยกันกับเสื้อผ้าของเธอ
「……อออุ……อึนน……」
สีหน้าของเธอผ่อนคลาย และแม้ว่ามันแค่นิดเดียว เธอเริ่มจะเล็ดเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดีออกมา มันดูเหมือนมันโอเคถ้าผมขยับสะโพกของผมด้วย
「ความเจ็บปวดได้หายไป……ท่านมีทักษะจริงๆ ไม่ใช่เหรอ」
「ชั้นไม่ชอบทำผู้หญิงเจ็บ」
เมือเราจูบกัน อีกครั้งที่เธอกัดไหล่ของผม ครั้งนี้ ไม่ใช่ที่จะเก็บการกรีดร้องของเธอ มันเพื่อเลี่ยงการครางของเธอที่จะไปปลุกพวกนั้นรอบๆเรา เมื่อเธอกระซิบ ‘ท่านเป็นคนที่มหัศจรรย์’ ให้หูของผม สะโพกของผมขยับอย่างเข้มข้น
ในท้ายที่สุด ผมถึงขีดจำกัด เพื่อตัดสินว่าผมควรจะทำอะไร ผมมองดูหน้าของผู้หญิง แต่ผมไม่อยากจะทำให้อารมณ์ของเธอแย่ลง เพราะเธอมีความสุขกับเอ็นแรกไปถึงห้องหัวใจของเธอ และแม้แต่ใช้สะโพกของเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ซ่อนตัวเธอเองและแตก ดังนั้น เธอควรจะค่อนข้างเตรียมตัวแล้ว ดังนั้น ผมตัดสินใจที่จะน้ำแตกข้างในเธอแบบนี้เลย
「เอาหน้าอกให้ชั้นดู」
ผมพูดมันแค่นั้นและดูดริมฝีปากของเธอ ผู้หญิงที่ถูกโอบกอดระหว่างที่เธอยังมีเสื้อผ้าของเธออยู่ เปิดเสื้อของเธอและเปิดเผยหน้าอกของเธอ และโดยไม่ช้าไปเลยผมจับพวกมัน มันรู้สึกดีที่จะลูบไล้หน้าอกของผู้หญิงระหว่างที่น้ำแตก
ผมขยำหน้าอกของเธอ และในทันทีเธอรู้สึกเจ็บนิดหน่อย และตัวของเธอสั่น เมล็ดพันธุ์ของผมยิงออกไปในมดลูกของเธออย่างแรง
「ออุ-! โออออ้……」
「อ๊าา-! อ๊าาาาา……」
เสียงทีดังของเราหายไปอย่างอ่อนโยน และมดลูกของเธอเด็มไปด้วยน้ำเมล็ดพันธุ์ของผม เมื่อผมเสร็จการน้ำแตก ผู้หญิงยืนขึ้นอย่างช้าๆ คำนับผม และเซกลับไปที่ที่นอนของเธอ ตามก้าวนั้นของผู้หญิงไป เส้นทางของหยดน้ำหวานสีชมพูได้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
ครั้งนี้ ผมสามารถที่จะรับความบริสุทธิ์ของเธอ และโอบกอดเธอโดยไม่สร้างความเจ็บปวดให้เธอมาก คิดเกี่ยวกับมัน จริงๆแล้วผมมีคนบริสุทธิ์หลายคนเป็นคู่นอน ผมยืดตัวนิดหน่อย และหลังจากงานผมเสร็จ ผมเก็บเอ็นไปและหลับอีกครั้ง
ในเวลานั้น ซีเลียที่แกล้งทำเป็นหลับ แก้แค้นอิริจิน่าที่กรน โดยการยัดจมูกเธอด้วยใบไม้แห้ง กิจนั้นทำให้เธอโกรธและตามมาด้วยการจามตรั้งใหญ่ และเธอได้ค่าตอบแทนโดยมีน้ำลายยาอยู่ที่หน้าของเธอ
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูหนาว
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผูบัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก
ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์
สินทรัพย์: 95 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกใหญ่สั่งทำ
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป), เกราะหนังธรรดา
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว),
เมลิสซ่า, มาเรีย, ริต้า, คู, รู, แคทเธอรีน (เดินทาง)
คนรับใช้: เซบาสเตียน, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว),
ลีโอโพลต์ (ผู้บัญชาการกองทัพ), ชวาร์ซ (ม้า), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน)
คู่นอน: 39, จำนวนเด็กที่เกิด: 6
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
