ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 60 แต่งงาน
60 แต่งงาน
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
ผมลงโทษโจร ช่วยผู้อพยพ นำความบริสุทธ์ของผู้หญิงไป และส่งพวกเธอไปที่ราเฟน ผมทำงานที่น่าชื่นชนในฐานะลอร์ดศักดินา ผมจะให้อดอล์ฟทำบางอย่างเกี่ยวกับที่เหลือ
「มันอันตรายเกินไปที่จะไปด้วยตัวพ่อเองเพื่อกำจัดโจรด้วยหอก!」
ซีเลียขี้ระแวงจัง
「ไม่ มันมหัศจรรย์! นั่นเป็นตัวอย่างของลอร์ดศักดินาที่ดี – ใช้หอกของพี่เองเพื่อทำงานและปกป้องพลเมือง นี่เป็นฝันของขุนนางเลยล่ะ」
เสียงของอิริจิน่าดังเกินไปแล้ว ผู้คนตกใจและสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
สาวจากเมื่อวานต้องเหนื่อยเพราะเธอไม่ได้มาด้วย และแค่ขึ้นไปบนรถเข็น เมื่อตาเราสบกัน หน้าของเธอแดงและคอตก
เพราะมันน่าสนใจ ผมยิ้มให้เธอและโบกมือระหว่างที่มองไปข้างล่าง
「อะแฮ่ม」
ซีเลียมาเพื่อกันตาผม เพื่อลงโทษ ผมถูก้นเธอต่อหน้าผู้คน
—————————————————————
คฤหาสน์ลอร์ดศักดินาราเฟน (ชั่วคราว)
「โฮ่ ตอนนี้เลยเหรอ?」
「ชั้นช่วยผู้อพยพเหล่านี้จากโจร ทำบางอย่างเกี่ยวกับที่เหลือ」
ผมมอบผู้อพยพให้กับอดอล์ฟ; เขาจดชื่อของพวกเขา องค์ประกอบครอบครัว และอายุ และมันดูเหมือนเขาจะตั้งหมู่บ้านใหม่สำหรับพวกเขา
「ในหมู่บ้านชนบท ครอบครัวมีความผูกพันที่เข้มแข็งกับญาติ ดังนั้นมันจะไม่ได้ผลที่ดีถ้าท่านโยนพวกเขาเข้าไปในหมู่บ้านที่ตั้งอยู่แล้ว ถ้าผมตั้งหมู่บ้านใหม่ งั้นจะไม่มีคนแปลกหน้า」
หลายคน – ทหารที่กลับมาและผู้อพยพ – ได้เข้ามาและพร้อมที่จะตั้งหมู่บ้าน
「เกี่ยวข้องกับหมู่บ้านใหม่ พวกเขาจะถูกละเว้นภาษี ด้วยกันกับภาษีเก็บเกี่ยว จนกว่าพวกเขาจะได้การเก็บเกี่ยวจริงๆ」
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกพวกเขาให้จ่ายภาษีเก็บเกี่ยว ถ้าคุณทิ้งพวกเขาไว้ในที่กว้างที่ไม่มีอะไรเลย นี่มีเหตุผล แต่แม้ว่าไม่ได้จ่ายภาษี พวกเขาไม่มีเงิน และไม่สามารถที่จะซื้ออาหารกินได้
「หมู่บ้านได้ถูกก่อตั้งใกล้กับราเฟน ระหว่างช่วงเวลาระหว่างช่วงการทำนา ผมให้พวกเขาทำงานแรงงาน และจ่ายพวกเขาเป็นค่าจ้าง และมอบเสบียงอาหารให้เขา เราจะตั้งหมู่บ้านนี้โดยมีราเฟนเป็นจุดกลาง และเลี้ยดูเมืองนี้ให้เป็นฐานโลจิสติกส์」
เข้าใจแล้ว พวกเขาต้องทำงานหนัก แต่พวกเขาจะไม่หิวโหย ดังนั้นเพื่อที่จะให้พวกเขาสบาย พวกเขาต้องรีบและสร้างแปลงและปลูกพืช เขาได้คิดกับสิ่งนี้ไว้แล้ว
—————————————————————
「……ชั้นจะให้นายทำอย่างที่ว่ามานี้ ขณะที่แรงงาน ชายจะทำการวิศวกรรมโยธาเหมือนการควบคุมน้ำท่วม และผู้หญิงจะตัดเสื้อผ้า～」
อดอล์ฟอธิบายมันกับผู้คน ที่ฟังอย่างเงียบๆ สิ่งที่พวกเขาจะทำต่อแต่นี้ไปแต่ เมื่อเขากำลังจะพูดเสร็จ ผู้หญิงที่ผมโอบกอดเมื่อวานกระซิบบางอย่างในหูอดอล์ฟ
「โชคไม่ดี ในฐานะเจ้าหน้าที่ตัวแทน ชั้นไม่สามารถที่จะเข้าใจเกี่ยวกับงานนั้นได้ บางที่เธอควรจะถามผู้ช่วย หรือคนในคำถามนั่น?」
ซีเลียได้ยินคำว่าผู้ช่วยและจ้องผู้หญิง ทำให้เธอถอย นั่นมันอะไรกัน?
เมื่อซีเลียออกไปเพื่อตรวจดีสภาพของเมือง ผมใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกอดอล์ฟมาและถามเขาอย่างลับๆ
「ยังไงซะ เธอถามว่ามีงานที่นอนกับลอร์ดศักดินามั้ย?」
โดยไม่ต้องพูดว่าเธอพูดถูก จริงๆแล้วมีงานแบบนั้นจริงๆ และผมยินดีให้เธอทำอย่างนั้น แต่ซีเลียสัมผัสเหตุการณ์เมื่อวานได้อย่างไรก็ไม่รู้ และซีเลยบอกเธอตรงนั้นและไล่เธอไป
ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาได้เจอวิธีที่จะใช้ชีวิตต่อไป มันจะเป็นเรื่องที่โชคดีที่นี่จะไม่ทิ้งรสชาติแย่ๆไว้ในปาก ผู้หญิงคนนั้น – มันเสียของนิดหน่อยแต่ผมไม่ได้แม้แต่ชื่อของเธอ
「มีความหวังกับกองทัพส่วนตัวอยู่บ้าง! แม้ว่ามีแค่ 10 คนหรือน้อยกว่า」
ในวันของอาร์คแลนด์ อิริจิน่าบัญชาการมากกว่า 100 คน ดังนั้นอย่างที่คาด นี่จะทำให้เธอเหงา
「อดอล์ฟ จนกว่าเราจะรวมคนของกองทัพส่วนตัวถึงจำนวนหนึ่ง ชั้นไม่ถือที่จะใช้พวกเค้าเฉพาะกับวิศวกรรมโยธา…มาดูกับซิ ถ้ามันมากกว่า 50 คนส่งผู้ส่งสาส์นมา」
นี่มันคาดได้หลังจากสงคราม เพราะมีงานอย่างแรงงาน ไม่มีหลายคนที่จะตั้งใจเลือกงานที่อันตรายอย่างการเป็นทหารนี่จะใช้เวลาแน่นอน คริสตอฟและแม็กดูเหมือนอยากจะตามผมมา ดังนั้น มันจะโอเคที่จะส่งพวกเขามาที่นี้เร็วหน่อย ความแข็งแกร่งของแม็กจะแสดงค่าที่แท้จริงในงานวิศวกรรมโยธา
「งั้น ฮาร์ดเลตต์-ซามะกลับไปที่เมืองหลวงเหรอ?」
「ใช่ ชั้นก็ต้องเตรียมแต่งงาน แต่ดั้งเดิมแล้วชั้นสมควรที่จะแนะนำนายในฐานะลูกน้องด้วยนะ」
「ผมไม่ถือ ผมจะยินดีด้วยกับท่านจากตรงนี้」
ระหว่างเวลาทีสำคัญ แม้ว่าแค่ไม่นาน มันจะไม่ดีสำหรับอดอล์ฟที่จะออกจากเมือง
「สำหรับผม ฮาร์ดเลตต์-ซามะเป็นคนที่จะมอบทองและนอนอยู่ในเมืองหลวง และนั่น…ไม่ผมหยาบคายนั่น」
「ถ้านายจะพูดเรื่องนั้น งั้นนายก็เกือบจะเป็นอาหารให้ซอมบี้ในคุกใต้ดิน」
อดอล์ฟมีทักษะ เขาจะจัดการมันได้เรื่องการบริหารจัดการดินแดนไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง ต่อไป ผมจะต้องทำให้ผู้หญิงที่รักของผมมีความสุข
—————————————————————
สองอาทิตย์ต่อมา เมืองหลวงโกลโดเนีย
ฤดูหนาวดำเนินต่อไป แต่มันรู้สึกอุ่นขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ จากตอนนี้ไป ทุกวันจะง่ายขึ้นสำหรับเราที่จะมีชีวิตอยู่
ข้างผม นนน่ากอดผมดั่งเธอติดกับผม และคาร์ล่าและเมลหนึ่งก้าวอยู่ข้างหลังเรา พวกเธอทุกคนใส่ชุดที่สวยงาม ที่จะทำให้ทุกคนหันหัว และจ้อง
มีแค่เราสีคนในวิหารโบราณที่ตั้งอยู่ในเมืองหลวง…… นนน่าพูดว่าที่นี่คือวิหารที่คุณอธิษฐานกับเทพเจ้าแห่งความรัก เรากล่าวคำสาบานตรงหน้ารูปปั้น
「ผมสาบานว่าผมจะรักผู้หญิงคนนี้ตลอดไป」
「หนูสาบานว่าหนูจะรักชายคนนี้ตลอดไป」
เราจุมพิต และนนน่าก้าวลงชั่วครู่ และคาร์ล่าก้าวมาข้างหน้า
「ผมสาบานว่าผมจะรักผู้หญิงคนนี้ตลอดไป」
「หนูสาบานว่าหนูจะตั้งท้องกับลูกของชายคนนี้เป็นฝูง」
นนน่าห่อเหี่ยวและทรุด แต่ในระหว่างพิธีที่ศักดิ์สิทธิ์แบบนี้เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากทนมัน
เมลต่อไป
「ผมสาบานว่าผมจะรักผู้หญิงคนนี้ตลอดไป」
「หนูสาบานว่าหนูจะรักผู้ชายคนนี้ตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น และหนูสาบานว่าหนูจะมอบทุกส่วนของกายหนู」
นนน่าส่งเสียงทางจมูก พิธีแต่งงานนั้นอิสระ ผมเดาว่า
และการสาบานจบลงไป ต่อหน้าเทพเจ้าแห่งความรัก คนที่แต่งงานสาบานความรักของพวกเขา นี่เป็นทั้งหมดของงานแต่งงาน
มันดูเหมือนเทพเจ้าจะปรากฏขึ้นแค่ในงานแต่งงานที่มีพิธีมากกว่านี้
ดังนั้นทำไมเราต้องทำการเตรียมการมากขนาดนี้ และจ่ายเงินมากเพื่อพิธิแต่งงานนี้ล่ะ?
「ยังไงซะ มากลับบ้านกัน ทุกคนรอเราอยู่แล้ว」
มันเป็นเพราะเราชวนคนรู้จักมาที่บ้านเรา และระหว่างประกาศว่าพวกเธอเป็นเจ้าสาวที่สวย เราจะฉลองโดยการมีกับแก้มและแอลกอฮอล์ที่เป็นระดับสูงที่สุด
—————————————————————
「เชียส ให้กับเจ้าสาวที่สวยงาม!」
「เชียสให้กับเลดี้ที่สวยงาม!」
「แด่นมที่มันใหญ่เกินไป!」
อีริชนำ บรูโน่ตามมา และคริสตอบคนสุดท้าย โดนเตะต่ำจากซีเลีย สำหรับคืนนี้ เราเอาระดับของเราไว้ก่อนและทุกคนจะกินอาหารที่พวกเขาชอบ ดื่มแอลกอฮอล์ที่พวกเขาชอบและเฮฮากัน
พวกขุนนางที่มีส่วนร่วมวันนี้มีแค่อีริชและบรูโน่ เพิ่มเติมจากนั้น ลูกน้องเก่าอากอร์ คริสตอฟ และแม็กอยู่ที่นี่ และมาสเตอร์อังเดรที่คุ้นเคย และภรรยาของเขา นาตาลี คนร่วมงานที่เหลือคือสมาชิกตระกูลและคนรับใช้
จากอีริช มีจำนวนคนร่วมงานที่น้อยอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะมันดูเหมือนว่าสายของเราเป็นตะกูลที่ล่มสลาย และได้ถูกตรีตราด้วยสัญลักษณ์แห่งความอัปยศ สำหรับงานแต่งงานขุนนาง มันบ่งบอกศักดิ์ศรีของทั้งสองตระกูล และเพื่อการนั้น แม้ว่าคุณต้องสร้างหนี้ คุณต้องแสดงออกอย่างยิ่งใหญ่ แล้วก็รวมขุนนางชั้นสูงมากที่สุดเท่าที่ทำได้ เพื่อแสดงออกถึงอำนาจ
แม้ว่าเราเป็นสองตระกูล ตระกูลของนนน่าทั้งหมดตายแล้ว และคาร์ล่า เมล และผม ไม่มีญาติที่ไหนอีก ผมจะไม่มีความสุขด้วย ถ้าผมชวนขุนนางแก่ๆที่ผมไม่รู้จักเลยมา
「เพราะชั้นมีเข้าร่วมงานด้วย ขุนนางใหม่ไม่รู้สึกสบายใจ…แต่ชั้นจะแนะนำนายที่งานเลี้ยงเต้นรำและงานเลี้ยง」
สำหรับการแต่งงานที่มีแค่ญาต มันดูเหมือนคอนเนคชั่นของผมกับขุนนางนั้นอ่อนแอ ผมไม่รู้ว่าอะไรไม่ดี แต่อีริชเข้าร่วมงานดังนั้นมันควรจะโอเค
「ยังไงซะ การคุยเกี่ยวกับขุนนางและฝ่ายการเมืองจบแล้วเรากินและดื่มกันมั้ย?」
ผมตะโกนและอีริชยิ้ม และไม่เหมือนเวลาก่อนหน้านี้ที่งานเลี้ยงเต้นรำอีริชเริ่มที่จะตื่นเต้นจริงๆ ไม่เหมือนงานเลี้ยงเต้นรำที่คุณต้องระวังว่าคุณจะไม่หยาบคาย คนที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดเป็นเพื่อน; แม้ว่าจะทำอะไรไม่ดีระหว่างเมาที่นี่ ไม่มีใครจะโทษคุณ คุณภาพของแอลกอฮอล์ที่นี่ก็ไม่แพ้กัน เมื่อเทียบกันกับที่อยู่ในงานเลี้ยงเต้นรำ ผมเลยจะกินมากเท่าที่ผมต้องการ
—————————————————————
งานเลี้ยงดำเนินต่อไป ในที่สุดอีริชก็เริ่มแดงและเมาจากแอลกอฮอล์
「นายช่างเป็นชายที่แหกคอก ชั้นคิดว่างานแต่งของนายพิเศษด้วย แต่แม้ว่าพิธีจะดี นายมีเจ้าสาวสามคน ชั้นไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลยว่ะ」
อีริชมองไปรอบๆ
「คฤหาสน์นายเต็มไปด้วยผู้หญิง ชั้นมั่นใจว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่นายยังไงลงมือ ใช่ป่ะ」
เคาพยายามจะหาเรื่องสู้อย่างผิดปรกติระหว่างที่เมา ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ริต้าขยิบตาและมุ่งหน้าไปที่ที่อีริชอยู่
「เคานต์-ซามะขา หนูได้ยินขาวลือเกี่ยวกับเรื่องราวของท่าน ท่านจะถือมั้ยถ้าหนูฟังจากท่านตรงๆ?」
เธอนั่งต่อจากอีริชบนโซฟา และจ้องเขาไปในตาเขา เสื้อผ้าของริต้าเป็นเสื้อผ้าของคนรับใช้ ปรกติแล้วมันจะให้อภัยไม่ได้สำหรับคนรับใช้ที่จะนั่งข้างเขา แต่หน้าอกของเธอหลวม แต่เพื่อที่จะดึงดูดผม ความยาวของกระโปรงของเธอปรับมาให้สั้น และผมเห็นต้นขาของเธอได้ ไม่มีชายคนไหน จะโกรธผู้หญิงแบบนั้นที่นั่งข้างเขา และมากกว่านั้น ถ้าเขาดื่ม
「อย่าง….อย่างนั้นเหรอ? งั้นชั้นจะเริ่มจากการก่อตั้งปีกแห่งรุ่งอรุณ……」
อีริชเริ่มคุยกับริต้า และเธอขยิบตาให้ผมอีกครั้ง ผมขอบคุณความรู้สึกของเธอ แต่ความอิจฉามันเอ่อขึ้นมาภายในตัวผม ผมจะให้รางวัลเธออย่างแน่นอนในอนาคต และจะทรมานเธอจนกว่าเธอจะฉี่ราด
บรูโน่ดื่มถึงจุดที่ว่าหน้าของเขาแดง เขาได้พูดเยอะและเสียงหยาบ
「แต่ชั้นไม่คิดว่าผู้หญิงจะแต่งกับคนโคตรเลอะเทอะอย่างนายเร็วๆเน้นะ? นายยังไม่ทำพวกเธอท้องเลยใช่ป่าว ใช่ป่าว?」
แทนที่จะทำให้เธอทอง เมลได้คลอดออกมาแล้วคนนึง
「ยังไงซะ หลายอย่างเกิดขึ้น พูดถึงแล้ว มันเป็นวันของงานเลี้ยงเต้นรำที่ชั้นขอนนน่า」
「งั้นระหว่างที่ช้านลำบาก นายขอแต่งงาน?!」
「มันค่อนข้างเป็นงานเลี้ยงเต้นรำที่มีประโยชน์」
「แม้ว่าช้านได้อยู่ติดอย่างไม่จบไม่สิ้นกับผู้หญิงกลิ่นเครื่องสำอายฉุย และคุยกะพวกเธออย่างไม่มีความหมาย……」
「พวกเธอสวยป่ะล่ะ?」
「ถ้านายคิดว่านางเงือกสวย ง้านก็ใช่」
บรูโน่และผมระเบิดหัวเราะและดื่มแอลกอฮอล์ด้วยกัน เขามีคนรักแล้วให้กำเนิดลูกแล้ว แต่มันดูเหมือนว่าเธอปรากฏตัวในที่สาธารนะไม่ได้เพราะสถานะเกิดมาเป็นชนชั้นกลางของเธอ เขาเลยมีปัญหาเรื่องงานแต่งงานเพราะเป็นขุนนางโสด นี่เป็นเรื่องปรกติของขุนนาง
ผมหิวอีกแล้ว ผมเลยหยิบเนื้อแล้วกัดคำโต เครื่องเทศมีผลเยอะและเนื้อนุ่มอย่างปราณีต จากพ่อค้า แค่นี่ชินนึงมีค่าเท่ากับเงินเดือนครึ่งเดือนของชนชั้นกลาง
แค่การจำกัดจำนวนของคนที่อยู่ที่นี่ อาหารทั้งหมดอยู่ระดับสูงทั้งหมด และมันจะไม่แปลก ที่จะเจออาหารแบบเดียวกันบนโต๊ะกินข้างของราชา 500 ทองหายเข้าไปในราคาของเสื้อผ้า อาหาร เหล้าและอะไรบางอย่าง
แทนที่มันจะไม่มีพอ มันดีกว่า ที่จะมีของเหลือ ดังนั้นเราสั่งอาหารที่พวกเราทั้งหมดไม่สามารถกินหมด และเมื่อพรุ่งนี้มาถึง อาหารจะถูกมอบให้เด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากัน ถ้าพวกเด็กๆไม่ได้กินเนื้อพอ พวกเขาจะไม่สามารถที่จะโต โดยเฉพาะการโตของเด็กสาวนั้นสำคัญ
—————————————————————
「นั่นสวยมากเลยอ่ะ สวยมาก……ชั้นก็อยากจะใส่ชุดด้วย……」
เห็นนนน่าอยู่ในชุด มาเรียร้องไห้และสร้างปัญหาให้พวกนั้นรอบๆเธอ อย่างที่ผมคิด ลึกข้างในหัวใจเธอ เธอไม่ได้มั่นใจว่าผมจะแต่งงาน……
「อร่อย อร่อย……พายแอปเปิ้ลนี่……ชั้นสงสัยว่าพวกเค้าทำมันยังไง」
เธอร้องไห้ระหว่างที่กินพาย เธอเป็นนักดื่มเมาด์ลิน*
«TLN: คนที่ร้องไห้เวลาเมา»
「แม่! ทำกับเอเกอร์-ซังมันเป็นยังไงอ่ะ!!? เมื่อแม่ลูบกระดอใหญ่ของเค้ามันพ่นน้ำออกมา ‘พิ้ว’ ป่ะ?」
「เฮ้ คู? มีขุนนางอยู่ที่นี่ แม้ว่ามันไม่สำคัญถ้าเธอจะหยาบคาย แต่อย่าหยาบคายมาก!!」
「ห*!! ค-ค**!! ** และ *** นั้น ****กัน!!」
หลังจากดื่มเหล้าเป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ คูพ่นการคุยหยาบคายที่ทนไม่ได้ที่จะฟังออกมา…แทนที่จะเป็นเรื่องเป็นราว เธอแค่พ่นคำหยาบๆออกมาอย่างต่อเนื่อง คนที่ให้เธอกินคือ…คาร์ล่าป่าว? มันดูเหมือนเธอใช้เหยือกเบียร์เพื่อกรึ้บไวน์จำนวนมาก งั้นนี่คือที่คูเป็นหลังจากที่ดื่ม ปรกติแล้ว เธอแกล้งทำเป็นว่าเธอไม่สนใจ แต่จริงๆแล้วเธอคิดเกี่ยวกับมันอย่างเต็มตาในหัวของเธอ
ในท้ายที่สุด คูได้หมดสติและออกไป รูมอบการเลียให้เหล้านิดหน่อย ก่อนจะสั่นอย่างมีความสุข
—————————————————————
「เอเกอร์-ซามะถ้าพี่ไม่มาที่นี่ หนูจะเหงานะ」
「เราจะป้อนอาหารให้ด้วย」
「…………กินเหล้าของนนน่าหน่อยมะ」
เมลและคาร์ล่ามาที่ข้างผม และนนน่าชิดหน้าอกเธอใกล้เข้ามาหาผมอย่างน่าตกใจ และให้ผมดื่มจากหุบเขาของหน้าอกของเธอ พวกเธอสามคนหน้าแดงละ ดังนั้นพวกเธอน่าจะค่อนข้างเมา
การเปลี่ยนที่กระทันหันของนนน่า ต่อหน้าแขก ทำให้พวกเขาชะงักไปเลย
「นั่น~ ช้านบอกเธอว่าเขาชอบหีมากกว่านม!」
「เธอทำตัวเปนบ้ากามขนาดน้านได้ยังไง! มันต้องเปนนมใหญ่ๆ! ผู้หญิงนมใหญ่จะชนะ!」
「ถ้ามันเป็นพี่นนน่า-ซัง งั้นเธอก็ใส่ขวดไวน์ได้ทั้งขวดในนมที่โอ้โหโคตรใหญ่นั่น」
ผลที่ตามมาของการคุยที่ไม่รู้เรื่อง พวกเธอสามคนได้เล่นไปทั่วกับนมนนน่าได้อย่างไรก็ไม่รู้ เพื่อจะดูว่าจะใส่อะไรเข้าไปในระหว่างมัน ผมเลยแค่ปล่อยพวกเธอไว้ตามลำพัง
ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าเมียที่สนิทกัน
—————————————————————
「ได้โปรดเถอะ ผมขอร้องล่ะ!!」
「นั่นจะสร้างปัญหาให้หนูนะ! หนูไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เลย!」
ที่ฝั่งนี้ คริสตอฟ คุกเข่าตรงหน้ามิทตี้ ผมนึกว่าเขาทำอะไรบางอย่างกับเธอ แต่มันดูเหมือนว่าไอโง่นี่ขอมิทตี้แต่งงานว่ะ มันดูเหมือนว่าเขาได้พยายามจะให้เธอฟังระหว่างที่คุกเขา ขอร้องเธอให้เป็นเมียของเขา
「มันจะไม่มีปัญหามั้ย? เราไล่เค้าออกไประหว่างงานเลี้ยงไม่ได้นะ…」
เมลิสซ่าบอกผม ด้วยหน้าที่มีปัญหา มิทตี้จะขอความช่วยเหลือ แต่ มาเรีย ที่ปรกติแล้ว ใกล้ชิดกับเธอ กรึ้บไวน์ลงไป ระหว่างที่ร้องไห้
「ได้เลย คริสตอฟ ช้านจะให้โอกาสแก ถ้าแกดื่มแข่งกับอิริจิน่า แล้ว ชนะ งั้น ชั้น จะเสนอมิทตี้ให้นาย」
「ไม่มีทางน่า! มาสเตอร์ ท่านใจร้ายมาก!」
มิทตี้คัดค้าน แต่เมลิสซ่า ยิ้ม และปลอบเธอ
「เห้ยจริง!? ชั้นได้บางอย่างแบบนั้นแค่ดื่มแข่งกับผู้หญิง!? ถ้าชั้นชนะ ชั้นจะยืมเตียงนาย!」
「ดื่มแข่งกันเหรอ? มาเลย!」
อิริจิน่า ทิ้งเนื้อสองชิ้นในมือของเธอ แล้วยืนขึ้น ล่าก่อนว่ะคริสตอฟ นายได้เชิญสิ่งเหล่านี่มาเองเพราะความโง่ของแก
「เฮ้ ทำไมเธอเทเหล้าในถังและไม่ใช่เหยือกเบียร์ล่ะ?」
「พูดเกี่ยวกับอะไรน่ะ? ถ้าเราใช้เหยือกเบียร์ งั้นมันไปใช้เวลาถึงเช้ากว่าจะสรุปกัน」
อิริจิน่า เป็นพวกดื่มหนักแบบที่ โอ้โห ไม่มีวันหมด + ขี้เหล้า เธอน่าจะอยู่เป็นเพื่อนของแก จนกว่าแกจะสลบ
—————————————————————
「ซีเลีย? โอเคป่าวลูก?」
「แหน้น่อน」
「น่านดี รีบแล้วไปนอนเลย」
「ฮ่าาฮู่ หนูอยากกินเหล้า」
ซีเลียชอบดื่มนะ แม้ว่าเธอจะคออ่อนกับเหล้า ผมอุ้มเธอขึ้น และเธอหลับทันทีเลย ช่วยไม่ได้ ผมจะอุ้มเธอไปที่ห้องเธอละกัน
เธอเปราะบางสุ่มเสียงเกินไป และมีคนอื่นอยู่ด้วย ยังไงซะ มาแกล้งเธอนิดหน่อยเถอะ ผมนอนเธอลงบนเตียง แก้ผ้าทั้งหมดของเธอ และวางแก้วสองใบไว้ใกล้เตียงของเธอ แล้วก็ เพื่อที่จะให้จำลายมือผมไม่ได้ ผม ใช้มือซ้ายเขียน ‘เมื่อคืนดีที่สุดเลย ฉันอยากจะเห็นคุณ ที่รักของฉัน อีกครั้ง’ และทิ้งกระดาษไว้ สมบูรณ์แบบ
—————————————————————
เมื่อ ผมกลับจากห้องของซีเลีย ผม วิ่งไปเจออัลม่า ในทางเดิน มันดูเหมือนว่า เธอได้ดูแลซู อย่างที่คาด แม่ของเธอ เมล ได้มอบความไว้วางใจซู ให้เธอวันนี้
อัลม่าคำนับ โอ้ใช่ เธอได้มองการทำอาหารอย่างอิจฉาเลย
คนใช้เอาอาหารใส่ปากของพวกเธอได้เมื่อมันเย็นแล้วเท่านั้น งานเลี้ยงจบลง และมันถูกมอบให้พวกเธอ ปรกติแล้ว เรากินด้วยกัน แต่มีแขกวันนี้ เธอเลยทำอย่างนั้นไม่ได้ ผมหยิบจาน ที่มีเนื้อกองกันอยู่ในงานเลี้ยง และมอบมันให้อัลม่า
「นี่มันเย็นแล้ว ชั้นเลยจะเปลี่ยนมัน ด้วยจานใหม่นี้」
อัลม่า ดูเหมือนจะเข้าใจ ว่าผมพูดอะไร เธอก้มหัวของเธอ และ หยิบจาก วิ่งไปอย่างแฮปปี้
「ท่านค่อนข้างมีเมตตานะครับ」
หันไป ผมตกใจเลย เซบาสเตียนยืนอยู่ตรงนั้น เขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ แต่เขาไม่มีตัวตนมาก มันดูเหมือน อุดมคติของพ่อบ้านคืออยู่ที่ไหนก็ตาม ที่มาสเตอร์ต้องการเขา แต่อย่าให้เขาได้รู้มัน
「หยั่งง้านเรอะ?」
ผม ไม่เคยคิด หรือพูดอะไร เกี่ยวกับสิ่งต่างๆอย่างเมตตาด้วยตัวเอง
「ผมเข้าใจเหตุุผลที่ทำไมมาสเตอร์ดึงดูดผู้หญิงมาหาตัวเค้าเอง」
「ชั้นใจดีกับผู้หญิง เพราะชั้นมีความหมายแฝง」
「แต่นั่นอย่างเดียวจะไม่เปลี่ยนมันเป็นบางอย่างแบบนี้」
ในตาของเขา นนน่าและคาร์ล่าเล่นไปทั่ว และเมลยิ้ม
「ภรรยาและภรรยาน้อยไม่ได้ใส่หน้ากากและเปิดหัวใจของพวกเธออย่างแท้จริง นั่นจะเป็นผลของนิสัยของมาสเตอร์ครับ」
ถูกชมแบบนี้ ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆว่ะ ผมเทเหล้าในเหยือกเบียร์ และดันมันไปให้เซบาสเตียน
「นี่มันน่าเบื่อน่า ลดความเข้มลงแล้วปลดปล่อยบ้าง」
「แน่นอนครับ งั้นผมจะร่วมด้วย」
—————————————————————
เพราะเซบาสเตียนคนเดียวเลย ผมไม่รู้สึกเหมือนอยากจะพูดอะไร ผมเลยถูก้นของอิริจิน่า แต่เธอดื่มด่ำไปกับการดื่มเหล้า จนเธอไม่สังเกต ผู้หญิงอะไรกัน พูดถึงแล้ว คริสตอฟได้งอตัวและอ้วกแตก อากอร์เลยแบกเค้าแล้วไปที่สวน
「เค้าเป็นไอโง่ตลอดเลย」
「มันโอเค ถ้า เขามีความสุขกับชีวิต ใช่ป่ะ?」
ผมดื่มเหล้ากับอากอร์
「เจ้าสาวสามคนหือ……และมีสาวสวยสะสมอยู่ ความสวยของเมียนายแสบตาโดยเฉพาะเลย」
ผม ไม่คิดว่าอากอร์จะชมผมแบบนี้ แต่เขาพูดเกี่ยวกับคนอื่นไม่ได้
「ม่ายใช่ว่านายก็สนุกกับผู้หญิงสองคนเรอะ?」
อากอร์เหล้าพุ่ง
「……งั้นนายก็รู้เรื่องนั้น」
「นายพาแม่บ้านไปด้วยกันกับนาย ใช่ป่ะ?」
「จริงๆแล้ว มีปัญหานิดหน่อยตั้งแต่ตอนนั้นมา」
อากอร์ยกเสื้อของเขาขึ้นเพื่อเอาสีข้างของเค้าให้ดู มีแผลเป็นใหม่ๆสดๆ จากมีดเล็ก
「นายโดนแทงว่ะ?」
「ใช่ ค่อนข้างลึกเลย โดยแม่ม่าย」
ผมหัวเราะ แต่ไม่ได้ตั้งใจนะ นั่นทำให้ผมนึกได้ด้วย ผมก็ได้รับบาดเจ็บ โดยผู้หญิงถือมีด
「แล้วตอนนี้นายทำอะระ?」
「พวกเธอสองคนอยู่ที่บ้าน แต่ไม่สนิทกันเลย มันเป็นเรื่องที่ลำบาก ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม ที่พูดบางอย่าง อย่างเรื่องแต่งงาน」
「มันจะเป็นหยั่งงั้น สำหรับคนทั่วไป」
เมื่อนนน่าและผมจะแต่งงานกัน เราก็ทะเลากันด้วย
「ชั้นขอถามว่าฮาร์ดเลตต์-ซามะสามารถที่จะกล่อมผู้หญิงได้ยังไงได้มะ?」
มันไม่มีอะไรที่ผมอธิบายได้ ผมแค่ไหลไปตามน้ำ หรืออ…… หืมม มันยากอ่ะ
「ตราบใดที่นายลากพวกเธอขึ้นเตียง นายทำบางอย่างเกี่ยวกับมันได้ ทำไมนายไม่ทำพวกเธอพร้อมกันล่ะ?」
จริงๆแล้ว อากอร์ให้เธอทั้งสองคนอยู่ที่บ้าน เค้าเลยน่าจะทำอย่างนั้นไปแล้ว
「นั่นมันน่าอาย แต่ชั้นไม่ใช่ชายที่ทำให้พวกเธอทั้งสองคนพอใจได้ โดยเฉพาะแม่บ้าน ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ชั้นถอดเสื้อผ้าของเธอ หน้าของเธอดูค่อนข้างผิดหวัง บางทีเธอเทียบชั้นกับผู้ชายในอดีตของเธอ……」
น่าจะเป็นเพราะเหล้า อากอร์พูดเกี่ยวกับหลายหัวเรื่อง ที่ ปรกติเขาจะไม่คุย ขอโทษว่ะ ชายในอดีตของแม่บ้าน น่าจะเป็นผม เธอควรจะเป็นสาวที่รักการมีเซ็กส์แรง ผู้ที่ผมทำให้สลบง่ายๆ ระหว่างที่ลูบเอ็นของผม และร้องอย่างดัง ‘มันใหญ่ มันใหญ่’ มันดูเหมือนเอ็นอากอร์ ไม่ได้แต้มเต็ม
ใช้กำลังทั้งหมดของนายและกระแทกเธอซ้ำๆ! มันเป็นความรัก แม้ว่ามันแรง! ผมบอกนั่นกับอากอร์ ก่อนที่จะจากมา มันมีหลายครั้งที่มันดีกว่าที่ความจริงจะถูกรับรู้
—————————————————————
นอกจากการชนแก้วแรกในตอนเริม ลีโอโพลต์ ดื่มเหล้าอย่างเงียบๆ โดยมีนีน่าอยู่เป็นเพื่อน พวกเขาดูเหมือนจะพูดว่า พวกเขาโอเค กับนั่น และสาวเทเหล้าอย่างมีความสุข จากนั้น นีน่าแกล้งทำเป็นเมา และพิงลีโอโพลต์ แต่เค้าปัดเธอออกไปไม่ได้ ผม พาตัวเองไปรบกวนช่วงเวลาที่สำคัญของพวกเขาไม่ได้
—————————————————————
อื้ม และนี่คือปัญหา คู่ผัวเมีย อังเดรกะนาตาลี มันดูเหมือนนาตาลี มอบความไว้วางใจลูกของเธอไว้ให้กับพี่เลี้ยงเด็ก เพื่อที่จะมาที่นี่ นั้นคือที่พวกเขาเห็นค่าของความสัมพันธ์กับผมมากเท่าไหร่
แต่ พวกเขาทั้งสองคน นั่งข้างกัน ตัวติดกัน และไม่พูดกับกันและกัน เว้นระยะคนนึงระหว่างพวกเขา
จริงๆแล้ว ผมก็เรียกสาวที่อังเดรทำให้ท้องมาด้วยวันนี้ แต่มันดูเหมือนว่า เธออาจจะใกล้คลอดไม่นานนี้ และระงับการออกมาข้างนอก เธอเลยปฏิเสธ
「ชั้นขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่านายอุส่าห์ชวนเรา อย่างที่คาด ชั้นคิดว่า ‘ตัวเล็ก’* สร้างปัญหาให้เราเพราะเธอใกล้คลอด ดังนั้นได้โปรดให้เราพัก」
«TLN: ตัวเล็กหมายถึงผู้หญิงอีกคนที่อังเดรทำให้ท้อง»
นาตาลี จงใจอธิบายมันให้กับผม ในแบบที่ว่า อังเดรได้ยินได้
「ชั้นไม่เชื่อเลยว่ามีชายแบบนั้น ที่จะใคร่ใส่ตัวเล็กแบบนั้น และยิงเมล็ดพันธุ์เข้าไปในเธอด้วย! ใช่มั้ย ที่รัก?」
สาวคนนี้ ตอนนี้ เหมือนแม่มดที่โหดเหี้ยมเลยว่ะ
「ทุกอย่างได้เสร็จไปแล้ว อย่าใช้ชีวิตโดยการมองอดีตเถอะ แต่เป็นอนาคต ไม่ใช่นั่นคือที่ชีวิตหมายถึงเหรอ?」
มันไม่ใช่ ‘ต้มสุก’ อีกต่อไปแล้วเว้ย นายจะถูกรู้แค่ว่าเป็นนักรักสาวตัวเล็กๆ และจะไม่มีวันฟื้นแล้ว
แม้ว่า จะพูดอย่างนั้น เค้า ช่วยผมในอดีต ที่ผมยังต้องจ่ายเค้า มาช่วยเค้านิดหน่อยเถอะ
「มีแต่งานอดิเรกของเค้าเพียงเท่านั้น ที่พิเศษ ตัวเค้าเอง ไม่ใช่ชายที่ไม่ดี อย่าโหดร้ายกับเค้ามากนะ」
「……ถ้าชายที่ข่มขืนสาวน้อยอายุ 11 และทำให้เธอท้องไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่ดี แล้วเค้าจะเป็นอะไรล่ะ?」
เธอพูดนั่นได้ แต่สิ่งต่างๆมันซับซ้อนน่ะ เพราะ ผมเห็นเธอเป็นอะไรไปไม่ได้เลย นอกจากเด็กด้วยเหมือนกัน ผมก็ยังคิดอย่างนั้นอยู่ แม้ว่าหลังจากที่รู้ว่า เธอได้ท้องกับชายที่อายุสามสิบปลาย
「แทนที่จะขุดเรื่องในอดีตมา โฟกัสบนอนาคต ถ้าเธอ และลูกของเธอ ทั้งสองคนมีความสุข งั้นก็จะไม่มีใครบ่นอะไร」
「ยังไงซะนั่นก็จริง……」
「นายจะปฏิบัติกับลูกและเมียอย่างมีค่า ใช่มั้ยมาสเตอร์?」
ผมสามารถที่จะสรุปมันได้อย่างดีอย่างไรก็ไม่รู้
「ขอโทษ ชั้นทำอย่างนั้นไม่ได้」
ทำไมนายจงใจทำลายสันติวะ?! มันจะโอเคอยู่แล้วที่จะนอนอยู่ตรงนั้น แล้วบอกเธอว่านายจะเห็นค่าของเธอ
「จริงๆแล้ว ชั้นได้สร้างความสัมพันธ์กับออเรเลียในอารามของโดโรเธีย ดังนั้นชั้นจะเห็นค่าสามคนนี้」
ด้วยเสียงกิ้ง เหยือกเบียร์ของนาตาลีตกไปสู่พื้น ผมจำเวลาที่เธอยังเป็นแค่สาวที่เหมือนเด็ก และเกาะอังเดรที่แก่กว่าเธอมากอยู่เลย
「เธอรักชั้นเหมือนพพ่อ แต่ชั้นรักเธอในฐานะผู้หญิง เมื่อชั้นบอกความรู้สึกของชั้นกับเธอ เธอเปิดกายของเธอให้ชั้น ระหว่างที่ยังงงอยู่……」
ทุกอย่างได้สายเกินไปแล้ว เขาทรยศสัญญา; เขาได้ทำลายสันติ ความวุ่นวายเริ่มที่จะแพร่ออกไป และยุคมืดได้ใกล้เข้ามาหาเรา
ผมลุกจากเก้าอี้ผมอย่างช้าๆ นาตาลีบอกผมว่าเธอรู้สึกไม่ดี และนำอังเดรกลับบ้านไปกับเธอ
「ระหว่างที่เธอยังว่างอยู่ ชั้นยืมที่แกะวอลนัทได้มั้ย?」
นาตาลีถามมิตตี้ แต่ผมดันเธอกลับไปและส่งพวกเธอสองคน ไปที่ประตูหน้า ถ้าเธอทำลายวอลนัทของชาย ไม่เร็วก็ช้า เค้าจะถูกฆ่า
—————————————————————
ผมส่งพวกเขาสองคนไป แล้ว กำลังจะกลับไป แต่ ผมได้เห็นผ้าเช็ดหน้าสีแดงที่ค่อนข้างคุ้นเคยอยู่ข้างๆประตูหน้า
「งั้นเธอมา? ทำไมเธอปฏิเสธการชวนของพี่ล่ะ?」
คนที่โผล่หน้าของเธอมาคือแคทเธอรีน แม้ว่า ผมจะชวนเธอ เธอเมินผม
「หนูแค่……รู้สึกเหมือนมัน」
เธอไม่ได้มาที่นี่ และทิ้งลูกของเธอ เพราะ ‘เธอแแค่รู้สึกเหมือนมัน’
「น้องจะยินดีด้วยกับพี่เหรอ?」
「อืม ยินดีด้วย มันแค่เหมือนกับคนรักหน้าอกอย่างที่รักเลย ที่จะทำให้นนน่าเป็นภรรยา ชั้นภาวนะให้ที่รักไม่ถูกฆ่าในการต่อสู้ และถูกนำลูกและภรรยาของที่รักไป」
ผมเมินความเห็นถากถางดูถูกของแคทเธอรีน หัวใจเธอ น่าจะไม่รู้สึกสงบ ยกเว้นว่าเธอจะไม่พอใจผม นอกจากนี้ กายของเธอ ได้ไม่สามารถที่จะอยู่โดยไม่มีผมได้แล้ว ในเวลาหนึ่ง หัวใจเธอก็จะตกหลุมรักผมด้วย
「ยังไงซะ เข้ามาข้างใน เรายังมีอาหารและเหล้าอยู่」
「หนูไม่ต้องการมัน บอกนนน่าว่าหนูพูดว่ายินดีด้วย」
「ได้ ช้านจะบอกพวกเธอทั้งสามคน」
「สามคน……ถูกใคร่หาโดยสัตว์ติดเซ็กส์แบบนี้ ชั้นรู้สึกเสียใจกับพวกเธอ」
แคทเธอรีน ยืนบนปลายเท้า และยื่นริมฝีปากของเธอออกมา หลังจากจูบประมาณ 30 วินาที เธอแยกจากผม และจากไป
「ถ้าเธอพูดมัน พี่จะดูแลน้องนะ」
ผมไม่สังเกต ว่าแคทเธอรีนร้องไห้ และท้องของเธอปูดนิดหน่อย ผมไม่รู้จนกว่าเธอจะมาแล้วบอกผมเกี่ยวกับมัน ผม จะแกล้งว่าผมไม่สังเกต ว่าเธอพยายามจะซ่อนมันจากผม
—————————————————————
ตอนนี้งานเลี้ยงใกล้จะจบแล้ว ทุกคนได้เริ่มที่จะเอื้อมมอไปหยิบผลไม้และโยเกิร์ต และอื่นๆ คนเดียว ที่ยังกินเนื้อ และดืมเหล้า มีแค่อิริจิน่า และแม็ก
อีริชก็พูดว่า ‘มันได้เวลาแล้ว’ และส่งแขกกลับบ้าน หลังจากนี้ มันดูเหมือนอากอร์ คริสตอฟ และแม็กจะถูกส่งไปยังซ่องที่เมืองในค่าใช้จ่ายของบรูโน่ อย่างที่คาด มันเป็นไปไม่ได้สำหรับอีริชที่จะทำ เพราะเขาเป็นที่รู้กันอย่างกว้างขวาง; และมีผู้หญิงหลายคนที่หลงเสน่ห์เรื่องราวที่กล้าหาญของเขา ถ้าเขาเรียกผู้หญิงซักคน พวกเธอจะตามเขาทันที
「แม็ก นายดูใหญ่ ดังนั้นควบคุมตัวเอง และอย่าทำพวกเธอพังเค๊?」
「……」
แม็กยกนิ้วโป้งของเขาอย่างเงียบๆ
คนใช้เคลื่อนไหวเพื่อทำความสะอาดห้องนั่งเล่นที่เละเทะ สมาชิกของบ้านทุกคนไปนอนแล้ว
คนที่ยังอยู่คือนนน่า คาร์ล่า เมล และผม พวกเธอจัดเสื้อผ้าของพวกเธอและมาที่ข้างผม
「เราไปกันมั้ย?」
「ได้」
「ได้」
「ยินดี」
เป้าหมายของเราเป็นห้องนอนของผมอย่างเป็นธรรมชาต คืนนี้เป็นคืนที่จะทำให้งานแต่งงานสมบูรณ์ ดังนั้นนี่เป็นจุดเริ่มต้นของคืนที่สนุก
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูหนาว
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผูบัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก
ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์
สินทรัพย์: 90 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกใหญ่สั่งทำ
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว),
เมลิสซ่า, มาเรีย, ริต้า, คู, รู, แคทเธอรีน (เดินทาง)
คนรับใช้: เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว),
ลีโอโพลต์ (ผู้บัญชาการกองทัพ), ชวาร์ซ (ม้า), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน)
คู่นอน: 40, จำนวนเด็กที่เกิด: 6
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
