ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 62 จดหมายที่ส่งกลับคืน
62 จดหมายที่ส่งกลับคืน
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
—————————————————————
「ออออออื้นน……」
หลังจากการออกกำลังกายที่เข้มข้นเมื่อคืน ผมรู้สึกหนืดๆเมื่อตื่นขึ้นมา ผมดึงตัวออกมาจากสาวทั้งสามคนที่รัดอยู่รอบผมอย่างอ่อนโยน พยายามจะไม่ปลุกพวกเธอให้ตื่น
ผมเปิดหน้าต่างระหว่างที่เหยียบหินที่มันเสียแสงไป พระอาทิตย์ได้ขึ้นสูงแล้ว
「……ออออื้น」
「……กุเอะ」
นนน่าพลิกตัวในการหลับของเธอ และหน้าอกที่มโหฬารของเธอปิดหน้าคาร์ล่า โออ้ มันปิดจมูกและปากเธออย่างสมบูรณ์เลย
แขนขาของคาร์ล่าเตะและดิ้น ในท้ายที่สุดเธอสามารถที่จะคว้าหน้าอกของเธอและดันเธอออกไป
「ปุ่ฮ่า-นี่มันอะไร?! เธอพยายามจะฆ่าคู่แต่งงานใหม่ไวขนาดนี้เลยเหรอ!? เอามันออกไป……เหม็นกลิ่นนนน่า」
มีบางอย่างเหนียวๆบนหน้าของนนน่า มันน่าจะเปียกจากนมแม่ของเมล
「นั่นทำให้พี่นึกได้ ในท้ายที่สุดของเมื่อวาน มันไม่หยุดเลย」
「แต่มันจะไม่ออกมาครั้งหน้าแล้วนะ รู้มั้ย?」
「หยุดมัน มันไม่เหมือนว่ามันควรจะหยดตลอดเวลานี้ ถ้าพี่ดูดมัน มันน่าจะออกมา」
「อย่างนั้นเหรอ? ลองชิมมันหน่อย」
ผมก็ไม่เต็มใจด้วย มันจะโอเคที่จะเลือกฝั่งนึงใช่มั้ย?
—————————————————————
「อออื้น หน้าของชั้นเหนียว…………เกิดอะไรขึ้น?」
นนน่าตื่นขึ้นโดยมีเมลที่บิดตัวอยู่ตรงหน้าของเธอ คาร์ล่าและผมได้ดูดคนละหน้าอก พวกเขาสองคนได้นมยามเช้าและเราเริ่มวันของเรา
—————————————————————
การทำงานจนถึงรุ่งอรุณ เราสมควรจะนอนจนถึงเที่ยง แต่ยังมีผู้หญิงมากที่ไม่มาห้องนั่งเล่น ตรวจสภาพของเมื่อวาน มาเรียและคูนั้นไม่ต้องถามเลย และพวกเธอน่าจะไม่สามารถตื่นได้ทั้งวัน เมลิสซ่าจับหัวของเธอนิดหน่อย อิริจิน่าตื่นขึ้นมากับผมตอนรุ่งสางและค่อนข้างตื่นเต้น และดูเหมือนจะวิ่งไปทั่วสวนด้วยพลังงานเต็มที่
「หนูคิดว่านั้นโอเคสำหรับวันนี้ ทำไมเราไม่ชงชาสำหรับวันแรกของคู่แต่งงานใหม่ของเราล่ะ?」
ผมนั่งลงบนโซฟาและคนสวยสามคนได้ป้อนชาและขนม วิถีชีวิตที่หรูหราแบบนี้ก็ดีด้วย แต่สันตินี้จะไม่อยู่นาน
—————————————————————
「อุว้าาาาาา!!」
เสียงร้องดังก้อง – มันเป็นเสียงของซีเลีย มันยากที่จะเห็นเธอลนมาก ด้วยการสับขาเสียงดัง เธอปรากฏตัว เธอเพิ่งตื่น ดังนั้นผมตอนนอนของเธอค่อนข้างแย่
「อ-เอเกอร์-ซามะ! เมื่อวาน ใครอยู่ในห้องหนู?!!」
「หืม? ยังไงซะนั่นคือ……」
ซีเลียซ่อนกระดาษที่เธอถืออยู่ในมือของเธอทันที โอ้ ใช่ ผมทำบางอย่างที่ซุกซนเมื่อวาน มาตีเนียนมากกว่านี้เถอะ
「โอ้ใช่ ชั้นให้คริสตอฟอุ้มเธอระหว่างที่เธอเมา เธอคุยซักพักหนึ่ง หือห์?」
ซีเลียล้มไปที่เข่าใจสลาย เธอห้อยหัวของเธอพึมพำคำสาป
「นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง……ถ้าชั้นไม่ลบมัน……ถ้าชั้นไม่ทำให้เค้าเงียบ」
ซีเลียเกร็งหน้าของเธอดั่งเธอเตรียมตัวของเธอเอง
「เอเกอร์-ซามะ คริสตอฟ-ซังอยู่ที่ไหน?」
「เมื่อวาน เค้าไปที่ซ่อง เค้ากลับไปตอนเช้า และในตอนนี้ไม่ใช่ว่าเค้าจะหลับอยู่ในหอพักกองทัพเหรอ?」
「ซ่อง……หนูจะออกไปข้างนอกแป้ปนึงและกลับมา」
ซีเลียมีหน้าตาที่เหลือเชื่อขณะที่เธอเตรียมตัวจะออกไป มันไม่เหมือนว่าการโกหกครั้งนี้จะทำให้คริสตอฟเอาสาวน่ารักไปจากผม ใช่มั้ย?
ถ้าสาวน่ารักถูกเอาไปจากผม ผมจะได้รับความเสียหายเท่ากับถูกเอานนน่าไปจากผม
แจ่มันดูเหมือนผมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น
「……ซีเลีย? ลูกคิดว่าลูกจะไปไหน?」
เธอซ่อนมีดที่ต้นขาของเธอและถือดาบของเธอ เธอมีมีดปาและอุปกรณ์น่ากลัวบนตัวเธอที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
「หนูจะยืมชวาร์ซ มันเป็นบางอย่างที่หนูต้องจัดการโดยไม่พลาด」
「เดี๋ยว ลูกจะไปทำอะไร」
「หนูจะอธิบายสถานการณ์ภายหลัง! ได้โปรดให้หนูไป! ถ้าหนูไม่ทำให้ชายคนนั้นเงียบ หนูจะไม่สามารถอยู่ข้างเอเกอร์-ซามะได้!」
ผมจะตัดหัวคนนั้นออก! ซีเลียได้เอะอะ ร้องไห้และกรีดร้อง และทุกคนมารวมกันเพื่อที่จะดูว่าเกิดอะไรขึ้น ในท้ายที่สุด ผมยอมรับว่ามันเป็นความผิดผม และภรรยาสามคนมอบความเย็นชาให้ผม
—————————————————————
「อาาาา หนูดีใจ หนูดีใจจริงๆ หนูคิดว่าหนูถูกทำให้ชายคนนั้นแปดเปื้อนแล้ว และนำสกปรกของเค้าเทเข้ามาในหนู อออออุ」
มันดูเหมือนวิญญานของซีเลียออกมาจากปากของเธอจากวิธีที่เธอส่งเสียง และเธอจมลงไปที่พื้นตรงนั้นเลย ต่อมน้ำตาของเธอแตก และเธอปิดหน้าของเธอและเริ่มร้องไห้ มันไม่เหมือนว่าเขาทำบางอย่างไม่ดีที่เธอเกลียด คริสตอฟอาจจะโง่และไร้ความสามารถ แต่เขาไม่ใช่ตัวร้าย
「……ทำไม่พ่อโกหกอย่างไร้จุดหมายกับหนูแบบนี้?」
「นั่นมันทำเกินไป เอเกอร์~ เธอน้ำตาแตก」
「เลือกคนล้อเล่นให้ถูกหน่อย นี่ ซีเลีย-จัง ไปกินข้าวกับรูแล้วใจเย็นลงปะ」
ไม่ มันแค่ซีเลียไร้การป้องกันมาก…ผมพยายามจะพูดอย่างนั้นแต่ทุกคนจากไป แม้ว่าก่อนหน้านี้ผมถูกกล้อมไปด้วยผู้หญิง และเราสนุกกับการดื่มชา ตอนนี้มันมีแค่ผมและเซบาสเตียน
—————————————————————
「ราคาของการแหย่ผู้หญิงนั้นใหญ่ หือห์」
「ถ้าผู้หญิงร้องไห้ ข้ออ้างจะไม่มีผล」
「นายมีประสบการณ์เหรอ」
「เนื่องด้วยการสะสมของปีที่ไม่มีประโยชน์」
「แต่ขนมน้ำตาลนี้อร่อยนะ」
「ผมทำมัน นี่คือถุงที่เต็มไปด้วยมัน เมื่อท่านต้องการที่จะทำให้ใครซักคนพอใจ ใช้มันเต็มที่」
「ขอโทษที่สร้างปัญหา」
พูดกับเซบาสเตียนที่ไม่สนใจรู้สึกเหมือนโอเอซิสที่รักษาความเหงา
—————————————————————
ซีเลียกินข้าวในห้องนั่งเล่นระหว่างที่ยังร้องไห้อยู่ ความโหดร้ายของผมได้แพร่ไปบอกทุกคนแล้วนอกจากมาเรียที่หลับและคู ในวันที่สอง อย่างไรก็ตาม มีเพียงครอลล์ที่เห็นซีเลียดูอ่อนแอและตกหลุมรักอีกครั้ง และความรักที่ไม่ก่อผลและไม่สมหวังดำเนินต่อไป
「ซีเลีย ขอโทษสำหรับเรื่องนั้น ……ชั้นมีเจตนาให้มันเป็นการแกล้งนิดเดียว」
「ไม่มันเป็นหนูที่เสียความสงบไป หนูคิดว่ากายนี้ที่ส่วนตัวกับเอเกอร์-ซามะเท่านั้นได้ถูกโอบกอดโดยชายที่หยาบคาย」
ซีเลียเกลียดคริสตอฟจริงๆ หือห์
「มันไม่ใช่การขอโทษ แต่พ่อจะมอบนี่ให้ลูก」
มันเป็นขนมน้ำตาลพิเศษของเซบาสเตียน มีเยอะอยู่ในถุง
「ไม่ใช่ว่านี่……ขนมจากร้านค้าเหรือ? อร่อย!」
ซีเลียชอบของหวานอย่างลับๆ เธอเข้าใจเมนูของร้านลูกกวาดรอบๆทั้งหมด และรู้เกี่ยวกับของใหม่อย่างรวดเร็ว ผมเห็นมันเมื่อผมแอบเข้าไปในห้องเธอคืนที่แล้ว แต่เธอได้เขียนเวลาคร่าวๆที่แต่ละร้านจะอบเสร็จ สำหรับอะไรบางอย่างแบบนี้ เธอค่อนข้างขยัน
「ถ้าลูกชอบมัน พ่อดีใจ ดังนั้นปล่อยให้เหตุการณ์ครั้งนี้ผ่านไปไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่งนะ」
「ไม่อย่าถือตั้งแต่ที่แรก หนูแค่ตกใจและร้องไห้ นั่นคือทั้งหมด」
「แต่ ลูกควรจะระวังเรื่องแอลกอฮอล์ตั้งแต่ตอนนี้ไป ลูกอาจจะถูกนำไปโดยชายคนอื่นจริงๆ」
「หนูจะระวัง………」
ซีเลียทำหน้าที่อ่อนโยน และเป็นอีกครั้ง หัวใจที่ซุกซนเอ่อขึ้นมาในผม
「เมื่อพ่อตื่นขึ้น ครอลล์ได้นอนเปลือยอยู่ข้างพ่อ」
ครอลล์รักซีเลีย แต่ความจริงที่ว่าเขาไม่มีโอกาสถูกรู้โดยทุกคนยกเว้นคนเกี่ยวข้องในเรื่อง
ผมจะจบมันด้วยการล้อเล่น แต่ซีเลียเริ่มปล่อยความกระหายเลือด
「ถ้า……เข้าทำความผิดพลาดนั้น งั้นหนูจะตัดเอ็นและไข่ของเขา และให้เขาขอโทษเอเกอร์-ซามะ」
ผมหวังว่าครอลล์คงจะไม่หลงผิดนะ
—————————————————————
หลายวันผ่านไป โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นอกจากเหตุการณ์เล็กๆ ที่นนน่าสร้างระบบอนุญาตกับการกระทำแห่งความรักของผม พูดอีกอย่าง นอกจากภรรยาน้อย นนน่าแนะนำว่าเราต้องให้การอนุญาตก่อนถูกโอบกอดโดยผม แต่แน่นอนว่ามันถูกปฏิเสธจากสาวๆอย่างแน่นอน และการกบฏของคาร์ล่า คนที่ขึ้นปกครองถูกยุบไป
มีหลายเสียงที่เรียกร้องการลงโทษภรรยาหลวง ดังนั้นในตอนกลางคืน นนน่าถูกประหารต่อหน้าคนรักอื่น….ในการลงโทษ เธอได้ถูกตีตูดโดยผมจนมันเปลี่ยนเป็นสีแดง มากกว่านั้น ระหว่างที่เธอมีน้ำตาอยู่บนหน้าของเธอ คาร์ล่าผู้ทรยศชี้ออกมาว่าเธอเปียกโชก ข่าวลือที่ว่าเธอเป็นมาโซคิสม์บ้ากามได้ถูกแพร่ และเธอทิ้งศักดิ์ศรีของเธอ เมื่อมันมีแค่เราสองคน นนน่าจะขอให้เธอถูกตีก้นเป็นครั้งคราว
—————————————————————
อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์เล็กๆนี้จะถูกเป่ากระเด็นไป
「มาสเตอร์ ท่านมีจดหมาย」
ผมได้ตกใจเล็กน้อย คนที่ปรกติจะนำจดหมายมาให้ผมคือมิทตี้หรืออัลม่า บางเวลาคาร์ล่าจะวิ่งออกจากข้างผมและไป แต่มันหายากสำหรับเซบาสเตียน ที่ยุ่งอยู่กับหลายสิ่ง ที่จะนำมาให้ผมตรงๆ
「สามฉบับ……ไม่ สองฉบับและของชิ้นนึ่ง เพราะมีอของชิ้นนึงที่มีผนึกตระกูลราชวงศ์อยู่กับมัน」
「เอามันให้ชั้นดู」
เนื้อความเกี่ยวกับนั่นที่เราคุยกันต่อหน้ามาก่อน การเข้ารับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ของกำลังทางทหารของกองทัพอิสระตะวันออก ซึ่งมี 2000 คน
「ในที่สุดมันก็มาแล้ว ด้วยนี้ โจรในดินแดนของชั้นจะถูกกวาดเกลี้ยง」
ไม่ว่ายังไง ทหารติดอาวุธจำนวนเท่ากันจะเข้าดินแดนของผมที่มี 2000 คน จากมุมมองของโจร พวกเขาคิดว่าไม่มีที่ไหนที่จะไม่เหมาะไปมากกว่านี้
「แม้ว่าเสบียงของ 2000 คนจะถูกมอบโดยอาณาจักร ทำไมพวกเค้าวางกองกำลังทางทหารในที่ชนบทแบบนั้น?」
「จากภายนอก มันควรจะเพื่อกำจัดโจรภูเขา」
ลีโอโพลต์ตอบคำถามซีเลีย
โจรภูเขาตอนนี้เงียบอยู่ แต่คุณไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่พวกเขาจะปรากฏตัว เราไม่รู้จำนวนที่แน่นอนด้วย แต่พวกเขาควรจะมีหลายร้อย และไม่เหมือนชาวนา แม้แต่เด็กและผู้หญิงก็อยู่ในกำลังต่อสู้ของพวกเขา ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมันแบบนี้ ทหาร 2000 คนไม่ใช่จำนวนที่ไม่ปรกติ
「งั้นมันเพื่อรูปลักษณ์เหรอ?」
ไม่นานมานี้ ซีเลียได้ฟังลีโอโพลต์อย่างตั้งใจ เธอรับรู้ว่าเขามีความรู้เรื่องกลยุทธ์ทางทหารและการวางแผนมากกว่าตัวผมเอง เธอพยายามจะซึมซับความรู้ ผมบอกคนนั้นว่าถ้าเกิดเขาลงมือกับซีเลีย ผมจะเอานีน่าไป
「ยังไงซะ คำตอบอยู่ในกองทัพกลาง」
กองทัพกลางของอีริชถูกแบ่งโดยกองทัพกองพลที่หนึ่งไปถึงกองทัพกองพลที่สาม กำลังของมันมันได้ไต่ไปมากกว่า 30,000 หลังจากถูกเสริมความแข็งแกร่ง แม่แต่ตอนนี้ มันก็ยังถูกทำให้แข็งแกร่งขั้น มันพูดไม่ได้ว่านี่คือสำหรับการฟื้นความเสียหายที่ได้รับจากสงครามอาร์คแลนด์
「คำตอบมันชัดเจนถ้าเธอคิดเกี่ยวกับการเสริมอำนาจของกองทัพกลาง พระองค์มีแผนที่จะท้าทายประเทศทั้งหมดทางเหนือ」
「ไม่มีทางน่า! ไม่ใช่ว่าพวกเค้าเป็นพวกเดียวกันเหรอ!?」
「มันไม่มีมิตรหรือศัตรูในการทูต ถ้ามันมีกำไร งั้นเราจะร่วมมือกัน แค่นั้น ตอนนี้ ไม่มีความหมายที่โกลโดเนียจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเค้าลึกซึ้ง」
「งั้นที่ไหนที่นายคิดว่าเค้าจะท้าทายก่อน?」
「มันคือเทรีย สหพันธ์ยูเรส นั่นติดกับทั้งชายแดนของเรา แต่ โกลโดเนียแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกับพวกเค้าอย่างลึกซั้ง ทั้งสองประเทศมีขุนนางมากมายที่เป็นสายเลือดเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาจะดูดซึมพวกเขาโดยไม่ต่อสู้ถ้าเป็นไปได้」
ซีเลียได้จดบันทึก เธออย่าได้เสียกระดาษโน๊ตที่ไปเลยนะ มันอาจจะมีปัญหาสำหรับการทูต
「กองทัพอิสระตะวันออกมันก้าวก่ายเหรอ?」
「นั่นใช่แล้ว กองทัพกลางจะเคลื่อนตัวมาที่ทิศใต้ และบนทาง เราก็อยู่ในทิศใต้ด้วย นอกเหนือจากที่อำนาจของเทรียลดน้อยลง พวกเค้ายังถูกบังคับให้แบ่งกำลังมาหาเราในภูมิภาคชนบท」
อย่างไรก็ตาม ลีโอโพลต์พูดต่อ
「ในสภาวะนี้ มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าพวกเขาโจมตีโดยไม่มีเหตุผล ประเทศอื่นจะแทรกแซงโดยใช้การรุกรานเป็นเหตุผล เพราะโกลโดเนียเป็นดินแดนที่รวยและค่อนข้างดึงดูด แผนคือล้อมตัวเองด้วยประเทศทั้งหมดในทิศเหนือให้เป็นศัตรู ดังนั้นโอกาสที่โกลโดเนียจะชนะนั้นน้อย」
「ทำไมต้องหาข้ออ้างเพื่อเริ่มสงครามอย่างถูกต้อง เพราะเหตุผลที่ยุติธรรมนั้นเป็นที่ต้องการเหรอ?」
「นั่นใช่แล้ว แต่ผมไม่รู้ว่านั่นมันจะเป็นอะไร ผมไม่คุ้นเคยกับการเมือง」
ถ้าพูดได้มากขนาดนี้ มันก็พอแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ไม่ใช่ว่ามันโอเคที่จะทำแค่สิ่งที่พูดและกำจัดโจรภูเขาเหรอ?
「ผมขอโทษที่ขัดจังหวะ เราควรจะดูจนหมายอื่นมั้ย?」
ผมหลงอยู่ในความคิด ผมมองดูจดหมายที่เซบาสเตียนส่งมันมาให้ผม
「นี่มันจากอดอล์ฟ งั้นเหรอ? ซีเลีย……」
ผมมองดูคร่างและส่งมันให้ซีเลีย จดหมายของเขายาว และผมอ่านอย่างสิ้นหวังคราวที่แล้ว แต่การสรุปของเขาคือ ‘ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างดำเนินไปได้อย่างราบรื่น’ ดังนั้น ผมทิ้งมันไว้ให้ซีเลีย
「นี่มัน………..ชายคนนั้น!!」
ไม่มีปัญหาในเนื้อหา อย่างไรก็ตาม จดหมายที่ซีเลียตอบแทนที่ผมครั้งที่แล้วได้กลับมาด้วยการเขียนถึงการเขียนที่แปลกประหลาดของเธอ และแก้ให้ถูกต้อง
ผมเมินซีเลียที่อาละวาด และเซบาสเตียนพูดว่าส่วนสุดท้าย แต่ พ่อบ้านที่ซื่อสัตย์ลังเล หลังจากที่ผมยื่นมืออกไป
「มีอะไร?」
「ไม่……นี่ต้องการมากกว่ามือ」
เซบาเตียนถือกล่อง ที่ดูหนัก ที่มีจดหมายอยู่ข้างใน
「นี่อะไร………」
นี่ไม่ใช่ฉบับเดียว
ยังไงซะนั่นคือหนึ่งจดหมาย มันมาจากผู้ส่งพิเศษจากสหพันธรัฐโอลก้า
คนส่งพิเศษมันเร็วมากกว่ากล่องส่งของที่พิเศษอีก กดดันม้าจนถึงขีดจำกัดแค่เพื่อที่จะส่งจดหมาย แน่นอนว่าราคาไม่ถูก มีคนจำนวนจจำกัดที่ทำอย่างนี้ได้
ผมไม่จำเป็นต้องยืนยันมัน แต่แค่ตรวจดูผู้ส่งเถอะ
「คลอเดีย อัลเบท มาลอร์ดอล」 ถึงเอเกอร์ที่รักของฉัน
ผมคิดแล้วว่าอย่างนั้น ผมรู้มัน
—————————————————————
「อะแฮ่ม ชั้นอยากได้ยินความเห็นของทุกคน」
นนน่าวางจดหมายไว้ข้างหน้าเธอแล้วขึ้นนำ ซีเลียรายงานมัน
「อย่างที่คาดที่ควรจะบอกเมียตามกฎหมาย นนน่า-ซัง」
มันเป็นอย่างนั้น ใครที่นที่รู้เกี่ยวกับคลอเดียที่นี่มีแค่สามคน: นนน่า ซีเลียและเมลิสซ่า
「งั้นทำไมพี่เขียนจดหมายถึงคนนั้นล่ะ? พี่รู้ว่าเธออยู่ในปัญหาใช่มั้ย」
คนที่นอกจากสามคนที่ยังดูเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่าง แต่นนน่าเริ่มการถาม
「ก่อนหน้านี้ พี่พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้บนเตียง」
—————————————————————
ในอดีต เมืองสีขาว
「ฮ่าา ฮ่าา…………นั่นดี สิ่งที่ที่นายเห็นค่าคือดาบที่สังหารผู้หญิง」
「เธอก็ค่อนข้างลามกด้วยเหมือนกัน ชั้นมีไฟ」
「ออา ที่รักของชั้น! อย่างทำให้ชั้นมีความสุขมาก! ชั้นจะไม่สามารถต่อต้านได้」
ผมม้วนบนเตียงแล้วยื่นมือออกไป
「มาที่นี่ คลอเดีย」
คลอเดียวพักบนหมอนแขนของผม และยังไม่หยุดจูบผม
「ที่รักของชั้น นายกับลังจะจากไปในอีกไม่นาน ไม่ใช่เหรอ…? ถ้าชั้นไม่ใช่ภรรยาของผู้ชายคนนั้น ชั้นจะไปกับนาย」
ผมไม่ใช่พวกที่จะพาผู้หญิงไปเดินกับผม แต่ไม่พูดอะไรตอนนี้เป็นความเมตตา
「มีอะไรที่ชั้นทำได้มั้ย บอกชั้น ถ้านายอยากได้เงิน งั้นชั้นจะรวมมัน ถ้านายอยากได้ผู้หญิง ชั้นจะหาบางคนที่สวยจากคนรับใช้ของชั้น ถ้านายชอบขุนนางมากกว่า งั้นชั้นจะเสนอลูกสาวของชั้นให้ ดังนั้น เอาเลยแล้วกระทำชำเราชั้น」
เมื่อวาน ลูกสาวของคลอเดีย คริสติน่า พูดอย่างเดียวกันกับผม และทิ้งให้ไม่ใช่แค่ผม แต่แม่เธอกลัวด้วย และปิดตัวของเธออยู่ข้างใน
「ชั้นโอเค ชั้นมีเงินมากพอจะเดินทาง ที่สำคัญกว่านั้น เธอมั่นใจเกี่ยวกับยาเหรอ?」
มันไม่ต้องพูดถึงเลย ว่ามันเป็นยาคุมกำเนิด
「อาา! มันน่ารำคาญจริง!! เป็นภรรยาของชายทื่อแบบนั้น ชั้นจะไม่สามารถรับเมล็ดพันธุ์ของนายได้ มันเป็นความผิดชายคนนั้นที่ชั้นท้องไม่ได้ด้วยเหมือนกัน มันจะต่างออกไปถ้ามันเป็นน้ำเมล็ดพันธุ์ที่ข้นของเอเกอร์-โดโนะ」
คลอเดียมีการเหวี่ยงของอารมณ์ เมื่อผมคิดว่าเธอเกาะผมเหมือนหมาที่อยากถูกเอาใจ อย่างต่อไปที่ผมรู้ เธอไฟลุกด้วยความโกรธที่เข้มข้นและไม่มีเหตุผลกับสามีของเธอ ถ้าคุณให้กำเนิดลูกระหว่างแต่งงานกับขุนนางที่ทรงเกียรติ
「ถ้าชั้นได้มีวันนี้แยกจากนาย ที่รักของชั้น งั้นชั้นจะใจสลาย อย่างน้อยบอกชั้นได้มั้ยว่าชั้นส่งจดหมายไปได้ที่ไหน?」
「แม้ว่าเธอถามชั้น ชั้นเป็นแค่คนเร่ร่อน ชั้นพูดไม่ได้ว่าชั้นจะอยู่ที่ไหน」
「……งั้นอย่างที่ชั้นคิด มันจะดีกว่าที่นายจะเป็นอัศวินในคฤหาสน์ของชั้น แทนที่จะใช้วิถีชีวิตที่ไม่สบายมั้ย? ชั้นจะให้ความสำคัญนายเหนือทุกสิ่งและทุกอย่าง」
「ชั้นอาจจะได้ที่ในเมืองที่ไหนซักที่ และลงหลักปักฐาน เมื่อนั่นเกิดขึ้น ชั้นจะส่งจดหมาย」
「จริงเหรอ? ชั้นจะรอคอยมัน ได้โปรดจำไว้ว่า นายเป็นหมายเลขหนึ่งของชั้น ทุกอย่างของชั้น บอกทุกสิ่งที่นายต้องการ เพราะชั้นจะทำอะไรก็ได้ให้นายหันมาแล้วมองหาชั้น……」
คลอเดียใช้ตัวของเธอถูกับผม และกลืนเอ็นที่กลับมามีพลังของผมอีกครั้ง
「หนา มันใหญ่! แทงผ่านท้องของชั้น! โออออ้!! ใช้กระดอของนายและทำตัวชั้นที่ลามกนี้จนกว่าชั้นจะตาย!!」
—————————————————————
วันนี้
「มันแน่นอนว่าเค้าเจอที่และลงหลักปักฐาน นายได้เงินจากเธอและได้กายของเธอ ชั้นคิดว่ามันแย่อยู่แล้ว แต่นายส่งจดหมาย ถ้านายแลกเปลี่ยนจดหมายกับเธอ มันมีความเป็นไปได้ที่นายจะทิ้งเรา」
「และนี่คือผลของมัน…..」
มันมีจดหมายจากคลอเดียวมากกว่า 50 ฉบับได้ง่ายๆ ตัดสินจากลายมือ คุณบอกได้ว่าพวกมันทั้งหมดเป็นตัวอักษรของผู้หญิง มันน่าจะถูกเขียนโดยคลอเดียเอง และไม่ใช่คนอื่นในที่นั้น
「หนูขอโทษที่หนูหยาบคายกับคนชั้นสูง แต่หนูเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่ผู้หญิงจำพวกที่มีความสุขกับการเล่นไปทั่ว นี่มาจากหนู แต่หนูก็รู้ด้วยว่า หนูเป็นผู้หญิงที่คิดอย่างหนักถึงความรักของผู้ชายกับหนู มันแค่หนูเห็นได้ว่าผู้หญิงคนนี้ เหนือจากระดับนั้นไป」
ริต้าเริ่มที่จะพูดอย่างวิตกกังวล แต่ผมไม่คิดว่าผมเล่นไปทั่วเมื่อผมส่งจดหมายนะ แม่ว่าผ่านการคุยบนหมอน ผมก็ได้สัญญาแล้ว และเธอให้ผมยืมเงินด้วยเจตนาแฝงเพื่อช่วยกับการจัดการกับดินแดน อีริชก็พูดด้วยน่าคุณควรจะเห็นค่าของคอนเนคชั่นกับขุนนางด้วยกัน
「ที่สำคัญคือความสัมพันธ์กับหัวหน้าตระกูล พี่คิดอะไรอยู่ที่ไปขโมยภรรยาเค้า」
ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงที่เย็นชาของเธอ
「งั้นในท้ายที่สุด พี่พูดกับเธอเรื่องอะไร」
อย่างที่คาดมันจะใช้เวลานานเกินไป ผมเลยพึ่งซีเลียให้สรุปสิ่งที่เขียน
「……กุห์ มันเป็นครั้งแรกที่หนูอ่านบางอย่างที่ไม่น่าพึงพอใจ」
ซีเลียจึ้ปากเป็นครั้งคราวเมื่อเธออ่านจดหมายที่ไม่จบไม่สิ้น ผมเห็นว่าการสรุปยังไม่ใกล้เดินหน้าไปเลย มันดูจะเป็นสิ่งที่ไม่มีความหมายที่เด่นต่าง เหมือนคำชมให้ผมและคำของความรัก
หลังจากซักพัก ซีเลียครวญ หงุดหงิด ถอนหายใจและจบการสรุป
「มัน- มันจบแล้ว……หนูจะพักซักนิดนึง」
ซีเลียเดินหน้าไปที่ห้องทานอาหารอย่างไม่มั่นคง เธอน่าจะฟื้นตัวของเธอเองด้วยขนมหลังจากที่ถูกสร้างความเสียหายทางใจ ยังไงซะ ตอนนี้ มีดูผลไม้ของแรงงานของเธอเถอะ
ถึงเอเกอร์ที่รักของฉัน ~ย่อ
ฉันขอบคุณที่คุณรักษาสัญญา ~ย่อ
ฉันตกใจและเชื่อไม่ได้ที่คุณเป็นขุนนางของโกลโดเนีย ~ย่อ
คุณก็ได้ครอบครองดินแดนด้วย ~ย่อ
การจัดการกับดินแดนน่าจะยาก ดังนั้นคุณบอกฉันได้ทุกอย่าง ฉันจะช่วยคุณมากเท่าที่คุณต้องการ ~ย่อ
ฉันได้ยินมาว่าโกลโดเนียได้เปลี่ยนราชา แล้วก็พบกับสงครามด้วย ตระกูลของชั้นมีคอนเนคชั่นกับราชาของโกลโดเนีย ฉันเลยจะมาแล้วทักทายราชาคนใหม่หนึ่งครั้ง แน่นอนว่า นั่นจะเป็นเจตนาภายนอก ในความเป็นจริง ฉันจะมาเพื่อพบคุณ ~ย่อ
ฉันจะนำเครื่องบูชามามากมาย ดังนั้นได้โปรดรออย่างใจเย็น ~ย่อ
「……ห่าอะไรวะนั่น」
จดหมายฉบับเดียวจะเพียงพอกับเนื้อหานั้นแล้ว งั้น อีก 49 ฉบับเป็นการชื่นชมผมทั้งนั้นเหรอ? คิดกลับไปแล้ว มันมีเวลาที่ซีเลียหน้าเป็นสีแดง ดังนั้นต้องมีอะไรที่ลามกอยู่ในนั้นด้วยเหมือนกัน
「มันเป็นบางอย่างที่ไม่คาด เธอเธอจะมาที่นี่ หือห์」
ด้วยนั่นที่พูด มันเป็นการเดินทางที่ยาวนานจากเมืองสีขาวมาสู่โกลโดเนีย ไม่ต้องพูดถึงว่า ถ้าภรรยาขุนนางจะเดินทาง มันจะใช้เวลาช้ากว่าหลายเท่า ที่เราไปกัน มากกว่านั้น อากาศหนาวในสหพันธรัฐนั้นโหดร้าย ดังนั้น ก่อนอื่นเธอควรจะเลี่ยงเดินทางในฤดูหนาว
「มันหน้าหนาวตอนนี้ ดังนั้นเธอยังออกเดินทางไม่ได้ เธอต้องรอฤดูใบแม้ผลิของสหพันธรัฐมาก่อนก่อนจะออกเดินทาง….. คร่าวๆมันจะประมาณสองเดิน ดังนั้นการมาถึงจะเป็นประมาณช่วงกลางฤดูร้อน」
ผมทำการคำนวนอย่างรวดเร็ว
「พี่ไร้เดียงสา」
「นั่นน่าจะเป็นไปไม่ได้」
นนน่าและเมลิสซ่าปฏิเสธมัน
「ได้โปรดดูจดหมายนี้ หนูไม่เคยเห็นอะไรบางอย่างแบบนี้ นี่มันมากกว่าพูดมันให้ชัดเจน! ถ้าพี่ส่งอะไรแบบนี้ พี่คิดว่าคนคนนั้นจะรอจนถึงฤดูใบไม้ผลิหรอ? เธอได้ ไม่ เมื่อเธอเขียนจดหมายนี้ เธอน่าจะออกเดินทางแล้ว」
นนน่าพูดอย่างนั้น แต่มันลำบากจริงๆที่จะเดินทางในฤดูหนาว ถ้าเธอมาเพื่อทักทายตระกูลราชวงศ์ในชาติอื่น เธอจะต้องการพนักงานและคนรับใช้ และกลุ่มใหญ่ เธอเลยมาที่นี่อย่างรวดเร็วไม่ได้ เธอจะทนมันได้เหรอ
「จากที่น้องเห็นในเมืองสีขาว การผูกพันของเธอกับเอเกอร์-ซังนั้นเหลือเชื่อ เราคุยเกี่ยวกับมัน แต่ไม่ใช่เธอบอกว่าเธอจะมอบลูกสาวของเธอให้ถ้าพี่ต้องการเหรอ? น้องคิดว่าเธอจะไม่สนใจที่คนรับใช้ตายระหว่างมาที่นี่ด้วยความเร็วเต็มที่」
เมลิสซ่าและนนน่าก็มีความเห็นเดียวกัน ผมสงสัยว่าวิธีคิดของผมมันไร้เดียงสาจริงๆมั้ย
—————————————————————
วันหลังจากนั้น คำตอบได้ถูกเปิดเผยในที่ที่เป็นพิธีแต่งตั้งกองทัพอิสระตะวันออก
「งั้น ฉันจะหวังเพิ่งเจ้านะ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์」
「ครับท่าน นี่เป็นกองทัพของพระองค์อย่างแน่นอน ผมจะยืมมัน」
พิธีแต่งตั้งจบ และทหาร 2000 คนมาอยู่ภายใต้การบัญชาการของผม หลังจากที่เตรียมการสองวัน เราจะเดินหน้าไปที่ราเฟน
「ดีมาก ฉันก็ได้ประกาศอีกอย่างสำหรับเจ้า มีคนส่งสาส์นมาจากขุนนางในสหพันธรัฐโอลก้า ตระกูลมาร์เควสมาลอร์ดอล มันดูเหมือนพวกเขาจะมาที่นี่เพื่อทักทายฉันไม่ว่าอย่างไร พวกเขาพูดว่า ตั้งแต่การขึ้นครองบัลลังก์ พวกเขามาช้าเพราะความขัดแย้งที่ดำเนินต่อไป」
ผมรู้เรื่องนั้น แต่ผมพูดไม่ได้
「เพราะตัวมาร์เควสเองไม่สามารถจากมาจากดินแดนของเขาได้หลายวัน มันดูเหมือนภรรยาเขามา ฉันไม่ต้องพูดสิ่งนี้ แต่ประเทศของฉัน ไม่มีความสัมพันธ์ใดที่สำคัญไปกว่าของสหพันธรัฐ แล้วก็ ตระกูลของมาร์เควสมาลอร์ดอลมีสายเลือดที่ค่อนข้างเป็นดั้งเดิมของสหพันธรัฐด้วยเช่นกัน」
ผมก็รู้เรื่องนั้น แต่แน่นอนว่าผมจะไม่พูดมัน
「ในอดีด ตระกูลของพวกเขาได้สร้างส่วนหนึ่งของตระกูลราชวงศ์ของเรา แม้ว่าพวกเขาไม่ใช่แค่หนึ่งตระกูล เราปฏิบัติกับพวกเขาด้วยการดูถูกมิได้ แล้วก็ เมื่อภรรยานั้น ได้ยินเรื่องราวที่กล้าหาญของเจ้า ในสงครามก่อนหน้านี้ เธอได้สงสัย」
ผมไม่เชื่อว่าขุนนางชั้นสูงของสหพันธรัฐจะสนใจในการต่อสู้กันในที่ราบกลาง ผมเชื่อว่ามันเป็นเพราะในระยะเวลาสั้นๆนี้ ผมได้เขียนจดหมายให้เธอเพื่อให้เธอรู้ เธอค่อนข้างมีความดื้อรั้น และความสามารถ ที่จะทำสิ่งต่างๆ
「ดังนั้น ฉันอยากให้เจ้าสรา้งความบันเทิงให้เธอและดูแลเธอ เธอเป็นภรรยาของขุนนางที่ทรงเกียรติ เธออาจจะหิวโหยกับการสนทนาที่กระตุ้นใจ ถ้าเจ้าพูดกับเธอเรื่องสงคราม งั้นเธอน่าจะพอใจ」
เธอจะไม่พอใจแน่นอน เธอต้องการการกระตุ้นน่ะใช่ แต่มันเป็นเรื่องเซ็กส์
「ฉันได้ยินข่าวลือว่าเจ้าไม่มีผู้หญิงอย่างชุ่ยๆ ได้ยินว่าเจ้าแต่งงานกับภรรยา มาดามมาลอร์ดอลควรจะสามารถมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องกังวล」
ทันที่ทีมันเป็นแค่เราสองคน เธอจะถอดเสื้อผ้าของเธอทั้งหมดแล้วมากอดผม ผมกล้าพนันมันเลย
「ผมจะรับเธออย่างนอบน้อม」
「ดี แต่เกี่ยวกับเวลาแห่งการมา……เธอมาจากที่อื่นที่มิใช่เมืองสีขาว มันดูเหมือนมันจะใช้เวลาสามอาทิตย์ และเธอจะมาถึงเมื่อฤดูใบไม้ผลิ」
เป็นอีกครั้งที่ผมเห็นความดื้อดึงของผู้หญิง เพิ่มเติมจากนั้น ผู้ส่งสาส์นจากตระกูลราชวงศมาวันหลังจากที่ผมได้รับจดหมายของผม
ผมรู้สึกถึงความกลัวที่คลุมเครือ แต่ผมได้โตในหลายแบบตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ผมโอบกอดคลอเดียว แม้ว่าคุณจะบอกผมว่ามันความผูกพันหรือความดื้อดึง จุดหลลักๆก็คือผู้หญิงนั้นมาเพื่อถูกโอบกอดโดยผมเพราะพวกเธอตกหลุมรักผม ‘ทำไมผมไม่พลิกกระดานกลับเธอล่ะ’ ผมคิดขณะที่รอยยิ้มหายไป
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูหนาว
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผูบัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก จำนวน 2000
ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์
สินทรัพย์: 80 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกใหญ่สั่งทำ
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว),
เมลิสซ่า, มาเรีย, ริต้า, คู, รู, แคทเธอรีน (เดินทาง)
คนรับใช้: เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว),
ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), ชวาร์ซ (ม้า), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน)
คู่นอน: 40, จำนวนเด็กที่เกิด: 6
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
