ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 63 กองทัพอิสระตะวันออกเคลื่อนพล
63 กองทัพอิสระตะวันออกเคลื่อนพล
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「กองทัพทั้งหมด เคลื่อนพล!」
บนคำสั่งสองผม กองทัพอิสระตะวันออกจัดเป็นแถวและมุ่งหน้าลงทิศใต้บนทางหลวง วัตถุประสงค์ของเราคือรักษาความสงบสุขของดินแดนเคานต์ราดาห์ล ด้วยกันกับดินแดนผม เมื่อเราเข้าไปที่ดินแดนของอีริช กองทัพกระจายออกเป็นแนวนอนเรียงแถวและเดิน
「เมื่อคิดเกี่ยวกับมันทางกลยุทธ์ มันเป็นรูปแบบที่งี่เง่า」
ยืดกองทัพไปข้างๆแล้วเดินหน้า มันสูงสุดของความงี่เง่า เหนือกว่าการที่สามารถจะถูกพบจากศัตรูได้จากไกลๆ มันเปราะบางกับการโจมตีทุกรูปแบบ
「เป้าหมายของเราคือการหลอก ไม่ควรจะมีปัญหาใดๆ」
ลีโอโพลต์ยืนอยู่ข้างผม วัตถุประสงค์ของการเดินทัพที่โง่นี้คือเพื่อที่มันจะถูกเห็นโดยทุกคน
ทั้งขโมยและชาวบ้านจะสามารถเห็นทหาร 2000 คนถ้าพวกเขาอยู่ใกล้
พวกร้ายๆจะสั่นคลอนและพวกนั้นจะไม่รู้สึกปลอดภัย แค่นั้นมันก็เป็นผลเพียงพอแล้ว
ทหารกังวลว่าชาวบ้านจะออกมาประท้วง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และแม้ว่าจะไม่ตรงกับเจตนาของผม ข่าวลือที่บิดเบี้ยวของผมได้ทำหน้าที่ของมัน
“ความแข็งแกร่งของเค้ามันเหมือนกับเทพเจ้าดุร้าย”
ด้วยเมืองที่อยู่ข้างหลังเขา เขาไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียวต่อศัตรูที่เข้าหามาเป็นหมึ่น ระหว่างที่ฟันตายไป 200 คน เขาใจดีกับผู้หญิง และพวกนั้นที่กระตุ้นความไม่สงบจะถูกขยี้อย่างไร้ปราณี…………
ระหว่างพิธีแต่งตั้ง มันดูเหมือนสายตาที่ทหารมองดูผมมันดูกลัวด้วยเหตุผลบางอย่าง ถ้าคนที่ตรงกับรายละเอียดในข่าวลือปรากฏตัวขึ้น ผมก็จะกลัวด้วย มันเป็นความผิดของอีริช เพราะข่าวลือนั้นมาจากเขา
จากตอนนี้ไป ทหารจะทำงานภายใต้คำบัญชาการของผม
ในท้ายที่สุด พวกเขาจะเห็นความจริงและชินกับมัน
「ลีโอโพลต์ แบ่งกองกำลังและกำจัดโจร ชั้นจะปล่อยดินแดนของอีริชให้นาย ระหว่างที่ชั้นจะมุ่งหน้าไปที่ราเฟนและทำความสะอาดดินแดนชั้น มันควรจะจบในอาทิตย์นึง」
「ครับ รับทราบ」
ลีโอโพลต์จะบัญชาการกองกำลังของกองทัพอิสระตะวันออกในฐานะรองผู้บัญชาการ
「แล้วหนูล่ะ!? หนูสมควรจะทำอะไร!?」
ซีเลียร้องขอผม มีความต่างระหว่างขนาดของม้าด้วย แต่หัวของเธออยู่ในตำแหน่งที่สมบูรณ์แบบที่สุด แม้ว่าเธอจะโกธถ้าผมบอกเธอว่าเธอจะอยู่ในตำแหน่งที่สมบูรณ์แบบที่จะเป็นที่พักแขนของผม
「เธอจะนำทหารม้าหอกและคอยระมัดระวังอยูรอบวงของทีมหลักจนกว่าเราจะไปถึงราเฟน ตรวจสอบป่าและพุ่มไม้ให้มากที่สุด และที่น่าสงสัยที่อื่นถ้าเป็นไปได้ พวกเค้าน่าจะทำให้โจรวิ่งหนี」
สำหรับขโมยจำนวนน้อยๆ เจอกลุ่มของทหารม้านั้นเป็นฝันร้าย แค่เห็นรูปลักษณ์ของพวกเขา พวกมันจะวิ่งหนีด้วยความรีบ
「ไม่จำเป็นต้องระงับตัวเองจากโจรที่หนี ถ้าเป็นไปได้ กำจัดพวกมันทั้งหมด」
「รับทราบ! ทหาม้า ตามชั้นมา!」
ตามคำสั่งของซีเลีย ทหารม้าควบออกไป ทีแรก ทหารดูถูกเธอ แต่หลังจากที่เธอน็อคชายตัวใหญ่สองคนที่ถูก้นของเธอ พวกเขารับรู้เธอ การปิดฉากคือลูกเตะไปที่หว่างขา และเตะสูงไปที่คาง
ไปด้วยกันกับการเติบโตในตัวของซีเลีย เธอก็ได้แข็งแกร่งขึ้นอย่างมั่นคง เธอเป็นอัจฉริยะในการต่อสู้มาตลอด แต่มีขีดจำกัดในสิ่งที่เธอทำได้เพราะตัวของเธอเล็ก ตราบใดที่ตัวของเธอโตขึ้น มันดูเหมือนว่าสิ่งต่างๆจะออกมาอย่างงดงาม
ส่วนที่เป็นผู้หญิงของเธอก็โตด้วย เธอได้ก้าวข้ามมาเรียในการแข่งหน้าอกแล้ว แล้วไปอยู่ในระยะของคูและแคทเธอรีน ซีเลียที่กระตือรือร้นกระตือรือล้นที่จะเอาชนะนนน่าแล้ว แต่มันเป็นการท้าทายที่ไม่ไตร่ตรอง ชายเป็นราชาได้ แต่ราชาเป็นพระเจ้าไม่ได้ มันคล้ายกับอย่างนั้น
เมื่อผมคิดเกี่ยวกับซีเลียและการแข่งขันของหน้าอก ผู้ส่งสาส์นมา ซีเลีย ที่พึ่งจะแยกจากเราก่อนหน้า ได้เจอโจรทันที และดูเหมือนจะโจมตีพวกเขา
พวกเธอส่งผู้ส่งสาส์นมาเพื่อรายงานและให้เราระวังก่อน แต่พวกเธอได้เปรียบอย่างท่วมท้นแล้ว และกำลังเสริมดูเหมือนจะไม่จำเป็น
แม้ว่าถ้าผมส่งกำลังเสริม มันจะเป็นการยากสำหรับพวกเขาที่จะตามทหารม้าที่ควบไป
「อย่างที่คาด ทหารม้าหอกมันสะดวกที่จะใช้」
ทหารม้าหอกที่ซีเลียนำไปกับเธอก่อนหน้า มันเหมือนที่ชื่อของมันบอก – ทหารม้าที่ใช้หอก อาวุธของพวกเขาคือหอกใหญ่และทรงพลัง แต่เมื่อเทียบกัน เกราะค่อนข้างอ่อนแอ โดยมีแต่เกราะนั้น ม้าก็ไม่ได้ถูกปกป้องด้วย แต่ค่อนข้างที่จะเปลือย
มันเหมือนติดอาวุธทหารม้าเบา ที่ใช้ในการสอดแนมและส่งสาส์น ด้วยหอก ถ้าพลหอกยาวท้าทายพวกเขาจากข้างหน้า หรือพวกเขาเป็นเป้าหมายของนักธนู พวกเขาจะรับความเสียหายอย่างหนัก ในการต่อสู้กับทหารม้าก็เหมือนกัน พวกเขาจะอยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรีบ
อย่างไรก็ตาม พวกเขาน้ำหนักเบาและเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าทหารม้าหนัก ที่ห่อหุ้มไปด้วยเกราะเหล็ก ม้าก็เหนื่อยน้อยกว่าด้วย ดังนั้นความทนทานของพวกเขาจะสูงกว่า ยังไง พวกเขาก็เพียงพอที่จะทำอะไรอย่างขี่ม้าแทงหอก สำหรับดินแดนที่มีบริเวณที่ใหญ่ พวกเขาเป็นหน่วยในอุดมคติที่จะดูแลพื้นที่ได้อย่างรวดเร็ว
—————————————————————
การได้ทหารเต็มกำลังมา ความสงบเรียบร้อยของดินแดนของอีริชและของผมจะเพิ่มอย่างรวดเร็ว การดำเนินการทำความสะอาด น่าจะทำลายโจรทั้งหมดในดินแดนของผมในหนึ่งอาทิตย์ตั้งแต่ที่ผมมาถึง
ระหว่างนั้น คนที่รับผิดชอบโดยตรงกับการประพฤติมิชอบที่ทำโดยเจ้าหน้าที่รัฐบาล ที่แพร่ไปเหมือนโรคร้ายในดินแดนของอีริช ได้ถูกนำออกไปแล้ว ด้วยทหารที่อยู่ในดินแดน พวกเขาทำสิ่งต่างๆอย่างตั้งจุดตรวจที่ผิดกฎหมาย หรือร่วมมือกับคนผิดกฎหมายในการปล้นไม่ได้
「แต่พ่อไม่มีอะไรที่ทำได้เกี่ยวกับภาษีส่วนตัวที่ถูกเรียกเก็บโดยเจ้าหน้าที่ตัวแทนนะ」
「แค่ลดจำนวนการเอาเปรียบ พลเมืองจะเห็นมันเป็นข่าวดี ตั้งแต่ทีแรก มันไม่ใช่ธุระของเราว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพลเมืองของลอร์ดศักดินาคนอื่น แต่งานเดียวของเรานั่นคือรักษาความสงบสุข」
นั่นจริง แต่ผมอยากให้ซีเลียใจดีกว่านี้ อย่างไรก็ตอบที่เธอพูดตรรกะถูกต้อง การคอรัปชั่นและอย่างอื่นตกอยู่ภายใต้กิจการภายใน ดังนั้นอีริชควรจะจัดการกับมันด้วยตัวเขาเอง
「พ่อบอกเค้าว่าเจ้าหน้าที่ตัวแทนทำอะไรตามใจ เค้าจัดการที่เหลือได้」
ซีเลียถอนหายใจ จากนั้นตอบสนองด้วยการกระตุกขณะที่เธอชี้ไปที่บางอย่าง
「ทางขวา! กลุมของบางอย่างที่ดูเหมือนโจรหนีจากป่า!」
งั้นยังมีเหลืออยู่บ้าง คนพวกนี้มันดื้อพร้อมกับโง่ กองทัพได้อาละวาดไปเยอะแล้ว มันจะเป็นการฉลาดถ้าพวกเค้าหนีในทันที มันจบทันทีที่พวกเขาถูกเจอ และพวกเขาถูกจับทันทีโดยไม่ต่อต้านและไม่มีใครหนี
「แต่พวกเค้าบอกว่าเค้าเป็นนักล่านะ เราควรทำยังไงดี?」
ไม่มีหมู่บ้านใดๆบริเวณนี้เลย เมื่อพวกเขาตัดสินแล้วว่าพวกเขาหนีไม่ได้ พวกเขาตัดสินใจที่จะแกล้งทำเป็นพลเมืองที่ถูกเหยียบย่ำ และไม่ใช่แค่การกระทำของพวกเขาช้า พวกเขาก็ไม่รู้จักยอมแพ้ด้วย มันกู่ไม่กลับแล้ว
ผมเหวี่ยงมือของผมลงเพื่อส่งสัญญาน ทันที โจรได้ถูกแทงทีละคนโดยหอก
「พ่อไม่คิดว่าจะมีโจรมากขนาดนี้ในบริเวณที่ยากจน แต่มีค่อนข้างไม่กี่คนอยู่」
คิดเกี่ยวกับตำแหน่งปัจจุบัน พวกเขาไม่ได้มีเป้าหมายที่ชาวบ้านหรือพ่อค้าเร่ พวกเขาน่าจะพยายามจับพลเมือง ที่อพยพมาจากเทรีย และขายพวกเขาเป็นทาสหรืออะไรบางอย่าง
「แต่เราได้แค่พวกนี้จากวันแรกที่ไปรอบ มันต้องหมายถึงว่าไม่มีแล้วใช่มั้ย?」
「พ่อเดาว่างั้น มาจบการกวาดของวันนี้ทั้งหมดทีเดียวเถอะ ทั้งหมดที่เหลื่อคือการดูแลความปลอดภัย แล้วมันจะไม่มีปัญหา」
เสียงเชียร์ขึ้นมาจากเหล่าทหาร พวกเขาน่าจะเบื่อในการหาโจรในดินแดนอ้างว้างนี้
「กองทัพทั้งหมดเปลี่ยนเส้นทาง! มุ่งหน้าไปสู่ราเฟน!」
ทีมที่แบ่งไปของลีโอโพลต์ก็น่าจะกลับมาในไม่นาน
—————————————————————
「ท่านทำได้ดีที่กลับมา」
「ภารกิจได้สำเร็จแล้ว ยามพื้นที่ได้ถูกปลดจากหน้าที่แล้ว」
「พวกเราสามคนมารวมกันวันนี้!」
คนที่มาทักทายผมเมื่อผมกลับมาที่ราเฟนคืออดอล์ฟ ลีโอโพลต์ แล้วก็อิริจิน่า หน้าที่ของอิริจิน่า คือเพื่อก่อตั้งกองกำลังส่วนตัว เธอเลยไม่ได้เข้าร่วมการดำเนินการระงับ และอยู่ในเมือง รับสมัครทหารตลอดเวลา
「ทำได้ดีมาก」
「น่าา มันไม่เหมือนกับว่าพวกเค้าเป็นศัตรูที่ทรงพลังหรืออะไร มันแค่งานธรรมดา」
「เรามีปัญหาที่นี่」
อดอล์ฟแทรกเข้ามา ความตรงไปตรงมาของเขามันน่าทึ่ง
「มีอะไร? ผู้อพยพไม่มารวมกันมากเท่าที่ต้องการเหรอ?」
「ไม่ มันตรงกันข้าม ผู้อพยพมากกว่าที่คาดไว้มากได้เข้ามา」
「จริงเหรอ งั้นนั่นไม่ใช่ปัญหานี่?」
อดอล์ฟถอนหายใจ ตาของซีเลียยิงขึ้นไป ไม่ว่าประเทศไหนที่เขาอยู่ เขาจะถูกโยนลงไปในคุกใต้ดินในท้ายที่สุด
「มันไม่สะดวกที่จะมีเยอะเกินไปด้วย พวกเราต้องทำให้มั่นใจว่าพวกเค้ามีอาหารและบ้าน และไม่ใช่ว่าพวกเราพูดว่าเราจะตอบแทนพวกเค้ากับแรงงาน และสนับสนุนพวกเค้าเหรอ」
ยังไงซะมันเป็นอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่ได้ฟัง ซีเลียพยักหน้าผมเลยเดาว่านั่นถูกแล้ว
「ถ้ามีคนมากเกินไป งั้นทำไมเราไม่ให้พวกเค้ามาใช้ชีวิตอยู่ในราเฟนแล้วขยายเมืองล่ะ? มันไม่เหมือนกับว่าวิธีเดียวที่จะใช้ชีวิตนั้นต้องเป็นครอบครัวชาวนาเท่านั้น」
「อะไรอย่างงานในเมืองชนบทแบบนี้……มันมีอยู่ หือห์」
ใช่ มันมี มันมีอยู่ในการประจำการของ ทหาร 2000 คน ซึ่งอยู่ชานเมือง เมืองมี 400 คน บนวันพักของพวกเขา แม้แต่พวกนั้นก็จะกินแอลกอฮอล์ กินอาหาร และแม้แต่เปลี่ยนเสื้อผ้า
ตอนนี้ เมืองไม่มีจำนวนเต็มของชาวบ้าน ดังนั้นเราให้พวกเขาทั้งหมดอยู่ในที่ประจำการได้ แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมคิดว่าทุุกคนอยากกินและดื่มในเมือง คิดเกี่ยวกับกำลังใจของทหาร การขยายของเมืองนั้นดีด้วย
「นั่นดี ไม่เหมือนภาษีรายหัวและภาษีเก็บเกี่ยว ภาษีธุรกิจเข้ามาในมือเรารายวัน เงินเดินของทหารที่ถูกจ่ายโดยตระกูลราชวงศ์จะถูกลดมาอยู่ฝั่งเรา」
แต่ผมไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันมากขนาดนั้นนะ
「นั่นควรจะโอเค มาทำมันกัน อย่างไรก็ตาม ในระยะเวลาสั้นๆจนกว่าเราจะเข้าที่เข้าทาง ผมจะจ่ายจากกระเป๋าของผมเอง 200 ทองที่ถูกมอบให้ผมจะลำบากนิดหน่อย」
「เงินไม่ใช่ปัญหา เราแค่ต้องแก้ไขปัญหานี้ก่อน」
「หือห์……? บอกเหตุผลผมได้มั้ย?」
ผมพูดไม่ได้ว่ามันเป็นเพราะภรรยาของขุนนางที่ผมโอบกอดในอดีตจะมากับของขวัญ แม้อย่างนั้น มันดีทีจะคาดหวังเงินจากผู้หญิงสำหรับการจัดการดินแดนของเรา
ถ้าความหวังของผมผิดไป มันจะโอเคถ้าผมยืมมันจากอีริช มันจะไม่เป็นปัญหามาก; ถ้าเขาโยนงานเลี้ยงเต้นรำที่ยิ่งใหญ่ได้ เขาควรจะมีเงินเหลือ
「ไม่ว่ายังไง แค่ทำอย่างที่นายพูด นายจะสามารถทำได้ด้วย 200 ทองที่ชั้นให้นายไปก่อนตอนนี้ ใช่มั้ย?」
「ผมเข้าใจ มันเป็นเพราะลอร์ดศักดินาคือฮาร์ดเลตต-ซามะ ผมจะทำอย่างที่ท่านพูด แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่มีปัญหา」
ยังมีอีกอย่างเหรอ?
「มันเกี่ยวกับต้นกำเนิดของผู้อพยพ คนจำนวนมากได้มาจากดินแดนที่ถูกปกครองของเทรียในทิศตะวันตก ซึ่งมันอย่างที่คาด แต่มีจำนวนที่เพิ่มขึ้นที่มาจากดินแดนที่ถูกปกครองของโกลโดเนียในตะวันตกเฉียงเหนือ ข่าวลือของดินแดนของเรา ดูเหมือนจะแพร่ไปผ่านดินแดนเก่าของอาร์คแลนด์」
นี่มันแย่แน่นอน ดึงพลเมืองจากโกลโดเนียมันหมายถึง…..
「เข้าใจแล้ว งั้นนี่เป็นความลับ เราจะจัดการกับมันเมื่อพวกเค้ามาเป็นพายุ」
ไม่มีเหตุผลที่จะจงใจบอกทุกคนถึงสิ่งที่เรารู้ บางทีเราจะสามารถผ่านมันไปได้
ดังนั้น นโยบายของเราได้ถูกตัดสิน ผมจะต้องกลับไปที่เมืองหลวงอีกครั้งหลังจากที่พักไม่กี่วัน มันค่อนข้างวุ่นวาย แต่การรับคลอเดียวเป็นคำสั่งจากราชา
แม้ว่าผมได้ได้โอ้อวด ผมบอกได้โดยการดูจดหมายว่าเธอค่อนข้างอินกับผม มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่อาทิตย์หนึ่งและกลับไป มันอาจจะกลายเป็นการต่อสู้ยืดยาว
「หน้าที่ต้องรับภรรยาของเคานต์มาลอร์ดอล ไม่ใช่หรอ? ถ้าท่านอยู่ด้วยกันกับภรรยาและขุนนางชั้นสูง มารยาทนั้นน่าเหนื่อยและท่านอาจจะยอมตามการกระทำที่เห็นแก่ตัวหลายอย่าง ผมขอมอบความเห็นอกเห็นใจให้ท่าน」
คำพูดของอดอล์ฟนั้นไม่แม่นยำ คลอเดียวจะไม่โกรธแน่นอนถ้าผมดื่มแอลกอฮอล์ต่อหน้าเธอ พักเท้าไว้บนโต๊ะ หรือแม้แต่ถูตูดของเธอ ผมจินตนาการว่าเธอจะมาหาผมด้วยตาที่แฉะอย่างง่ายๆ
อีกฝ่ายหนึ่งมาด้วยความแน่วแน่จำนวนมาก ผมจำเป็นต้องมีความแน่วแน่ที่เหมาะสมด้วยเช่นกัน ผมจะพักและฟื้นฟูพลังงานของผมวันนี้
「งั้น ชั้นจะไปพักแล้ว ซีเลีย อิริจิน่า ชั้นจะให้ความรักกับพวกหนูมากมายเลย」
「อย่าพูดมันด้วยเสียงดังสิ!…….หนูจะไปกับพ่อ」
「อาา! มันเป็นเวลานานแล้ว ชั้นหวังพึ่งพวกเธอนะ!」
ผมกอดไหล่เธอและมุ่งหน้าไปที่ห้องนอน ลีโอโพลต์ไร้สีหน้า ระหว่างที่อดลอล์ฟแยกมือออกแล้วยักไหล่
「อ๊ะ!」
ผมหันหัวและมองดูคนที่ส่งเสียง มันเป็นผู้หญิงที่ผมช่วยบางเวลาในอดีต และเธอมาเพื่อเยี่ยมเยียนตอนกลางคืนหรือหือห์? เมื่อผมเห็นเธอถูไม้ถูกพื้น มันดูเหมือนเธอได้ทำความสะอาดคฤหาสน์
「งั้นเธอทำความสะอาดเหรอ?」
「อา ใช่! หนูแค่สงสัยว่าหนูอยู่ใกล้ท่านได้มั้ย แม้จะแค่นิดเดียว」
ช่างน่ารัก แม้ว่าผมจำชื่อเธอไม่ได้
「เธอจะมาด้วยมั้ย?」
「อะไร-!」
「นุ-! หน้าใหม่เหรอ?」
「……หนูจะอยู่ในความดูแลของพวกท่าน」
ซีเลียดูไม่พอใจ แต่เมื่อผมลูบเธอ เธอดีใจขึ้น อิริจิน่าได้คุยบางอย่างกับสาว
「ฟังนะ ฮาร์เลตต์-โดโนะนั้นน่าทึ่ง!」
「ค่ะ หนูรู้ มันเป็นอะไรบางอย่างแบบนี้ ใช่มั้ย」
ผู้หญิงแยกมือออก
「ไม่ ไม่! เมื่อเค้าติดไฟ มันจะเป็นบางอย่างแบบนี้!」
ด้วยสามคนที่มากกับผม ผมเข้าห้องนอน ทำไมผมไม่มีฝึกการต่อสู้ตัดสินที่จะมาล่ะ?
—————————————————————
「อา! อ๊าน! ที่นั่นไม่ดีเลย!」
「แล้วที่นี่ล่ะ? ช่างเป็นเม็ดถั่วที่น่ารัก」
อิริจิน่าและซีเลียได้โอบกอดกันบนเตียง ซีเลียต่อต้านมันก่อนหน้า แต่ผมสัญญาว่าจะดูจนมันเสร็จ และห้ามที่จะจูบ เธอรับการถูกโอบกอดโดยผู้หญิงคนอื่นอย่างไม่เต็มใจ เพราะมีความต่างในขนาดระหว่างพวกเธอ อิริจิน่ายกตัวของเธอครึ่งหนึ่ง จับซีเลีย และพวกเธอสองคนลูบไล้อวัยวะเพศของพวกเธอเอง
「อิริจิน่า-ซัง! อย่าแรงได้โปรด…..นั่นเป็นที่ที่มีค่าที่หนูมอบให้เอเกอร์-ซามะ!」
「ช-ชั้นผิดเอง ได้เลย! อ่อนโยน……แล้วนี่ล่ะ?!」
「อย่าใส่นิ้วเข้าไปสามนิ้วกระทันหันด้วย!! พี่-!」
「อะ-! มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใส่มันเข้าไปถึงข้อมือ! เฮ้! ไม่ใช่ว่าเธอจะทำมันพังเหรอ?!」
ผมนั่งบนโซฟาแล้วดูภาพข้างหน้า มันสนุกที่จะดูสาวๆพัวพันกันเองแบบนี้ด้วย
「อย่าแรงนักซี่ เธอสองคน ถ้าใช้ปากของเธอล่ะ?」
「……อออออุ ชั้นไม่เชื่อเลยว่าชั้นจะเลียรูของผู้หญิง」
「รูของซีเลียเล็ก! โออ้ ข้างในเป็นสีชมพูสวย!」
ถ้ามันเป็นด้วยปาก งั้นมันไม่ควรจะแรงมาก
「นั่นดี ทำต่อไปแบบนั้น นั่นใช่แล้ว เลียไม้อย่างช้าๆ」
ผู้หญิงที่ผมพามาด้วยได้นอนตะแคงข้างอยู่บนโซฟา คืบคลานลิ้นของเธอลงบนเอ็นผม ผมได้นำความบริสุทธิ์ของเธอไป แต่เธอไม่มีประสบการณ์การบริการด้วยปากของเธอเลย เธอจะตกหลุมรักและแต่งงานในอนาคต ถ้าเธอได้เรียนรู้เทคนิคการโม๊กเอ็น แน่นอนว่ามันจะทำให้ชายมีความสุข นั่นทำไมผมสอนเธอ
「ออุ-!! หนูอยากจะเลียของของเอเกอร์-ซามะด้วย」
「แต่ชั้นไม่ถือที่จะเลียที่ของซีเลียนะ!」
เสียงดูดก้องมาจากพวกเธอทั้งสองคนและการพัวพันจากสาวๆได้ตื่นเต้นขึ้น ทันทีที่อิริจิน่าแทงลิ้นของเธอลึกเข้าไปในซีเลีย เท้าของเธอยืดออก
「อ๊าา-!」
「ฮึ๋น? น้ำออกมา? เธอถึงจุดสุดยอดเหรอ?」
「ชั้นไม่ได้ถึง! ชั้นไม่ได้ถึงอย่างแน่นอน! มันเป็นไปไม่ได้สำหรับการที่ใครจะมาทำชั้นถึงนอกจากเอเกอร์-ซามะ!」
จากการเคลื่อนไหวของเท้าของเธอ เธอน่าจะแตกนิดหน่อย ทำไมผมไม่ช่วยเธอล่ะ?
「ซีเลีย หันมาทางนี้ ถึงจุดสุดยอดตอนที้พ่อดูอยู่」
「คะ……ค่ะ เข้าใจแล้ว」
ซีเลียเล่นกับหน้าอกของเธอและเรียกชื่อผมซ้ำๆ ระหว่างที่อิริจิน่าเลียอวัยวะเพศของเธอ
「เอเกอร์-ซามะ หนูชอบพ่อ หนูรักพ่อ! แล้ว……ไม่ไหวแล้ววววววว!!」
มันมีระยะทางระหว่างเราแต่ซีเลียกรีดร้องอย่างดัน และยื่นมือมาหาผมขณะที่เธอถึงจุดสุดยอด ด้วยนี้ เธอจะคิดว่าเธอถึงจุดสุดยอดจากคำสั่งของผม
「อึน อึนน นโก่ะ!」
ผู้หญิงที่ทำงานหนักบริการผมระหว่างขาของผม มันจะได้เวลาที่จะมอบรางวัลให้เธอด้วย
ผมอุ้มเธอขึ้นและวางเธอลงบนตัก เธอเตรียมตัวเองเพื่อจะโดนแทงเข้าไปในที่สุด แต่ขอโทษ ก่อนอื่น ผมจำเป็นต้องให้ซีเลียเป็นคู่ของผม ผมวางมือลงบนหว่างขาของเธอ หนึ่งมือถูเม็ดถั่วที่มันใหญ่ และหนึ่งมือเข้าไปในรูของเธอ เพื่อที่จะทำให้เธอถึงจุดสุดยอด ผมมีสมาธิกับการโจมตีจุดที่ความไวสูงของเธอ
ไม่มีทางที่ผู้หญิงที่ถูกนำความบริสุทธ์ไปไม่นานจะต่อต้านได้
「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้–!!」
ขาของเธอเด้งขึ้นอย่างน่าสนุก และคอของเธอส่าย ผมหยุดเพื่อที่จะถอกหนังที่ปกปิดเม็ดถั่วด้วยกำลัง หลางจากที่ทั้งตัวของเธอกระตุกซักพัก เธอกัดแขนของเธอเอง
「โว้!!」
เธอกัดแรงพอที่เลือดจะซึมออกมา ผมเลยจะเปิดปากเธอ แต่เธอเสียสติไปแล้ว การสาด เธออยู่ที่นั่นที่นี่ เธอพ่นน้ำและแลบลิ้นออกมา ผมโอบกอดเธอจนกว่าการกระตุกจะสงบลง และหลังจากที่ยืนยันว่าเธอหมดสติ ผมให้เธอนอนบนโซฟา
「ในที่สุดพี่ก็จะรู้สึกดีด้วย! พี่หวังพึ่งหนูนะ!」
ผมเหวี่ยงเอ็นที่แข็งของผมและวางมันลงไปบนอิริจิน่า ซีเลียก็ฟื้นแล้ว และโดยไม่ช้าไปเลย ร้องขอการจูบที่อิริจิน่าไม่ให้เธอทำ
「รับมันเข้าไปในปาก คนที่ทำดีกว่าจะได้มดลูกพอง」
ผู้หญิงสองคนลืมเกี่ยวกับการพัวพันก่อนหน้ากับกันและกัน ออกันรอบเอ็นผมดั่งจะสู้เพื่อมัน
หลังจากนั้น การออกกำลังกายไปถึงยอดแห่งความสุดขีด และเพียงคนเดียวที่ยืนได้ในวันต่อไปคืออิริจิน่า ผู้หญิงโดยเฉพาะ ที่ชื่อไม่รู้ ถูกโจมตีโดยเราสามคนระหว่างที่เธอหมดสติ และเธอได้มีหน้ารูปลักษณ์ที่น่าเวทนาทีขาอ้าออก ลิ้นแลบออกมา และตาม้วนกลับ
—————————————————————
【–มุมมองบุคคลที่สาม/คลอเดีย–】
ในเวลาเดียวกัน ชายฝั่งของแม่น้ำเทเลียสเหนือ เมืองท่า
สินค้าถูกยกลงจากเรือลำเดียวทีละชิ้น
「พวกนี้เป็นของขวัญให้ตระกูลราชวงศ์! ถ้าพวกนายทำมันตก พวกนายจะถูกตรึงกางเขน!」
กะลาสีได้บ่นขณะที่พวกเขาใช้ความระวังมากกว่าปรกติที่พวกเขาใช้ยกสินค้า ระหว่างนั้น ผู้หญิงที่เด่นชัดที่แต่งตัวในชุดที่ฟุ่มเฟือยปรากฏตัว
「มาดามได้โปรดระวังที่ที่ท่านเดิน」
คนรับใช้เสนอมือของเธอแต่ผู้หญิงที่ฟุ่มเฟือยปัดมือของเธอทิ้งไป
「ชั้นไม่ต้องการมัน ชั้นเดินได้ด้วยตัวชั้นเอง แทนที่จะอย่างนั้น ได้โปรดยกสินค้าให้เร็วกว่านี้ พระเจ้า มันแค่ไปทักทายราชาคนใหม่ของโกลโดเนีย……ของขวัญจำนวนมากขนาดนี้นั้นไม่จำเป็น」
ตั้งแต่ทีแรก ฉันไม่มีความสนใจในราชาคนใหม่อย่างแน่นอน นั่นไม่มีอะไรมากไปกว่าข้ออ้าง
「มาดาม การเยี่ยมเยียนโกลโดเนียโอกาสนี้จะเป็นครั้งแแรกตั้งแต่การเปลี่ยนราชา สอดคล้องกับทูตอย่างเป็นทางการ ของขวัญจะเหมาะสมมั้ย-!?」
ผู้หญิงที่หรูหราใช้มือที่เปิดของเธอตีแก้มของคนรับใช้ ขัดเธอกลางประโยค
「เงียบ! รีบเข้าแล้วขนสินค้า เธอก็ไปช่วยด้วย」
ระหว่างที่ยังสับสนอยู่ คนรับใช้เข้าร่วมกับกะลาสี และขยับไปด้วยกันกับพวกเขา ผู้หญิงเป็นภรรยาของมาร์เควส บางคนที่เธอพูดสวนไม่ได้
「อาา ให้ตายสิ! ชั้นทำให้คนคนนั้นรอ ชั้นจะทำยังไงถ้าชั้นถูกเกลียด?」
กลุ่มนี้ได้ก้าวข้ามความเป็นไปไม่ได้จำนวนค่อนข้างมากเพื่อมาที่นี่ เพิ่มเติมจากนั้น ออกเดินทางระหว่างฤดูหนาว พวกเขาบังคับตัวเองให้เดินต่อไปแม้ว่าพระอาทิตย์ตกดิน และคนแบกล้มไประหว่างทาง แต่แม้อย่างนั้น ภรรยาไม่สนใจพวกเขา เธอแค่พูดซ้ำๆว่าเธอต้องรีบ
คนรับใช้ไม่ได้รับคำสังจากหัวหน้าของตระกูล มาร์เควสมาลอร์ดอล เพื่อที่จะให้รีบเป็นพิเศษ แต่เห็นว่าภรรยานั้นพูดมันอย่างไร พวกเขาคิดว่ามันมีสัญญาบางอย่างที่เธอต้องเก็บกับตระกูลราชวศ์และทนกับความเป็นไปไม่ได้ มีแค่ไม่กี่คนที่รู้เหตุผลจริงๆ
「ได้โปรดปฏิบัติกับกล่องนั้นด้วยความระวังมากที่สุด ถ้านายทำมันเป็นรอย หัวของนายจะบิน!」
กะลาสีสองคนรีบและหยิบกล่องขึ้นมา
「ชั้นสงสัยว่าเค้าจะชอบเครื่องสังเวยที่ชั้นนำมานี้มั้ย เพราะทั้งหมดมันจะทื่อด้วยแค่ทอง อาา ชั้นอยากจะรีบและเจอเค้าในไม่ช้า」
เธอกอดตัวของเธอเอง แต่เมื่อทำอย่างนั้น มันดูเหมือนเธอจำความรู้สึกที่ถูกกอดโดยชายได้
「ได้โปรดรอชั้น ที่รักของชั้น ผู้หญิงของนาย คลอเดียจะมาแล้ว」
เวลาที่เหลื่อที่ประมาณไว้คือ 10 วัน แต่คลอเดียไม่มีเจตนาที่จะเดินทางบนสามัญสำนึก
「ตอนนี้รีบแล้วเตรียมพร้อม เราจะไปแล้ว」
ภรรยาของมาร์เควส ที่ถูกท่วมไปด้วยความรักที่แผดเผา และกลุ่มของเธอ ได้เดินทางทางบกอีกครั้ง
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูใบไม้ผลิ
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผูบัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก จำนวน: 2000
ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์ กองทัพส่วนตัว: 30
สินทรัพย์: 70 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกใหญ่สั่งทำ
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว),
เมลิสซ่า, มาเรีย, ริต้า, คู, รู, แคทเธอรีน (เดินทาง)
คนรับใช้: เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว),
ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), ชวาร์ซ (ม้า), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน)
คู่นอน: 40, จำนวนเด็กที่เกิด: 6
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
