ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 66 สงครามระงับคนป่าเถื่อน ① กับดักที่วางไว้ - novel-lucky

66 สงครามระงับคนป่าเถื่อน ① กับดักที่วางไว้

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

หนึ่งอาทิตหลังจากที่ได้มาถึงราเฟน เมืองได้เห็นความแออัดที่มันไม่เคยเห็นมาก่อน แต่นั่นควรจะเป็นอย่างนั้น เพราะกองทัพทิศตะวันออกได้ออกไปเพื่อมอบความปลอดภัยให้ภูมิภาคได้พาพลเมืองกลับมาด้วยกันกับพวกเขา เมืองเต็มไปด้วยผู้คน และความมีชีวิตชีวาที่แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น

「ผมมีที่เหลือในแง่ของเงินทุน ผมเลยดูแลการอยู่ของพวกเขาที่นี่ได้ตอนนี้……」

อดอล์ฟซ่อนสีหน้าที่ไม่พอใจของเขาไม่ได้ สถานการณ์เรื่องความปลอดภัยของเมืองได้สร้างความวิตกกังวล และเรียกพลเมืองจากหมู่บ้านที่ทำให้หมู่บ้านลำบากด้วย ดังนั้น การเก็บเกี่ยวนั้นคาดถึงไม่ได้ ในฐานะเจ้าหน้าที่กิจการภายใน คุณแค่อยู่เงียบๆไม่ได้

「นี่ไม่ใช่ปัญหา ผมจะทำให้มันสงบในเดือนเดียว」

ลีโอโพลต์ที่ต่างจากอดอล์ฟและสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนอย่างแน่นอน

「โจมตีเสบียงที่เตรียมไว้ของกองทัพ ไม่ใช่เหรอ?」

「ใช่ แม้ว่าพวกเค้าถูกเรียกว่าเผ่าภูเขา พวกเค้าจริงแล้วเป็นคนเร่ร่อนที่ใช้มชีวิตอยู่ในที่ราบสูง พวกเค้าจะไม่คิดที่จะยึดดินแทนของเราและไถดินของเรา ในการโจมตีของพวกเค้า พวกเค้าเพื่อที่จะขโมยผู้หญิง และอะไรที่เข้าถึงง่ายๆไปกิน」

แต่ทั้งสองทางเลือกจะดึงกองทัพ หมู่บ้านตอนนี้เป็นเปลือกที่ว่างเปล่า

「แทนที่จะหาอาหาร คนพวกนั้นแค่อยากทีจะเข้าไปในดินแดนของชั้น」

「นายจะโจมตีพวกเค้าตรงนั้นเหรอ?」

นั่นใช่แล้ว แต่อย่างที่ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ได้มีประสบการณ์ พวกเขามีทักษะมนการสู้บนพื้นที่เปิด ถ้าพวกเขาสู้อย่างดีงั้นมันจะเป็นเวลาที่เจ็บปวดสำหรับเรา

ลีโอโพลต์ได้กางแผนที่และทำเครื่องหมายหลายที่

「ให้ผมยืมทหาร 500 คน และจากจำนวนของคนใช้แรงงาน ผมจะวางกับดักเพื่อจับพวกเค้า」

「ชั้นจะปล่อยมันให้นาย」

「ได้โปรดรอ! คุณเรียกพวกเค้าว่าคนใช้แรงงาน แต่พวกเค้าเหมือนชาวนาเลย ถ้าคุณพาพวกเค้าไปที่สงครามจะมีคนเสียชีวิต! และหลังจากสงคราม มันจะขัดขวางการเก็บเกี่ยวและการดูแลหมู่บ้าน!」

ลีโอโพลต์และอดอล์ฟมองหน้ากัน ไฟฟ้าดูเหมือนจะเป็นประกายระหว่างพวกเขา

「สิ่งแรกที่เราควรจะทำคือเอาชนะ ไม่อย่างนั้น กิจการภายในจะไม่มีความหมาย」

「นั่นผิดแล้ว มันขึ้นอยู่กับคุณชนะมันยังไง ถ้าพื้นดินถูกทำให้ร้ายแรง มันจะไม่มีประโยชน์」

「ถ้าเราถูกขยี้โดยพวกเค้าในการต่อสู้ งั้นการเก็บเกี่ยวที่อุดมสมบูรณ์จะตกไปอยู่ในมือของศัตรู」

「ถ้าพลเมืองและดินแดนยังดีอยู่ เรานำมันกลับมาได้หลังจาก 10 ปีถึง 20 ปี」

โออ้ ที่เป็นการต่อสู้ที่น่าสนใจ การต่อสู้ที่เกิดขึ้นฝั่งเรามีแค่ระหว่างนนน่าและคาร์ล่า ดังนั้นการเห็นการต่อสู้อื่นเป็นครั้งคราวนั้นก็ดีด้วย ซีเลียดูเหมือนจะสนใจมันอย่างสูงด้วย ผมอยากจะดูมันให้นานกว่านี่ แต่ผมไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนี้

「ลีโอโพลต์ จากทุกอย่างที่เรามี นายจะวางคนใช้แรงงานไปบนสนามรบเหรอ?」

「ใช่ มันสำคัญที่ผมจะสร้างกับดับ ผู้เสียชีวิตก็จะไม่มีด้วย」

คนคนนี้ได้สร้างผลงานหลายอย่างจนถึงจุดนี้ ผมควรจะเชื่อใจเขา

「มันอย่างที่นายได้ยิน อดอล์ฟ เค้าจะไม่ฆ่าคนใช้แรงงาน แล้วก็ มีคนป่าเถือนพวกนั้นอยู่ในดินแดนของเราจะไม่อนุญาติให้เราขยายดินแดนของเรา เราไม่รู้ว่าเมื่อไหน่ที่พวกเค้าจะโจมตีเราอีกครั้ง เหมือนที่พวกเค้าเพิ่งทำ」

「………………」

อดอล์ฟเงียบ

「สำหรับตอนนี้ การพัฒนาบริเวณจะวันออกจะถูกเลื่อนออกไป และส่วนหนึ่งของกำลังแรงงาน จะได้ถูกใช้ในการพัฒนาราเฟนและชานเมืองของมัน อย่างที่ผมพูดมันก่อนหน้า ผมจะทำให้มันจบในเดือนเดียว」

ผมรู้สึกเสียใจกับเขา แต่มันเป็นเวลาสงครามตอนนี้ มันพูดกันบ่อยครั้ง ว่าเจ้าหน้าที่พลเมืองจะเข้ามาขวางทางบ่อยครั้งเมื่อมีสงคราม แค่ปล่อยสงครามให้ผมและลีโอโพลต์

「ลีโอโพลต์ นำทหารและแรงงานไปเหมือนที่นายพูดก่อนหน้า ชั้นจะพาทั้งทีมไปทันทีที่เราเตรียมการ」

「ผมซาบซึ้ง มาเจอกันที่นั่นกันเถอะ」

เขาชี้ไปที่จุดหนึ่งในแผนที่ และผมเห็นด้วย ทันทีที่เขาเสร็จธุระของเขา ลีโอโพลต์จากไปอย่างรวดเร็ว

—————————————————————

「โอ้ความดีของผม มันเป็นเพราะฮาร์ดเลตต์-ซามะก็เป็นทหารด้วย ผมอยู่ในความเสียเปรียบ」

ผมหัวเราะใส่อดอล์ฟที่บูดบึ้งโดยไม่รู้ตัว

「ยังไงซะ ชั้นเดาว่าอย่างนั้น ชั้นได้โตมาในฐานะทหารรับจ้างและเป็นขุนนางจากทหาร รู้มั้ย? นายไม่ควรถามชั้นเรื่องกิจการภายใน」

แต่ผมพูดต่อ

「แต่หลังจากที่การต่อสู้จบลง พื้นดินในภูมิภาคชนบทไม่ควรจะได้รับความเสียหายจากสงคราม งั้น หน้าที่ของนายจะสำคัญกระทันหัน」

อดอล์ฟถอนหายใจครั้งใหญ่

「ได้โปรด ให้มันจบเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ หวังว่ามีแค่ผู้เสียชีวิตไม่กี่คนนะ?」

「นั่นคือที่ทหารทั้งหมดหวังไว้ด้วย」

ผมหัวเราะคิกคักและออกจากที่นั่นมา กองกำลังได้กลับมารวมกัน และเตรียมบุกเข้าไปในเขตศัตรู ซีเลียทิ้งขนมน้ำตาลไว้ให้อดอล์ฟ เธอคาดว่าจะปลอบโยนเขาได้ แต่จะทำอย่างไรถ้าความน่ารักของเธอทำให้เขาตกหลุมรักล่ะ

—————————————————————

「–มุมมอง ลีโอโพลต์–」

ห้าวันหลังจากนั้น บริเวณทิศตะวันออกของดินแดน กองทัพที่แบ่งออกมาของลีโอโพลต์

「ปล่อยมัน!」

ลูกธนูหล่นลงเป็นฝนจากพลธนู 100 คน เป้าหมายคือการโจมตีไม่ทันตั้งตัวกับพลธนูคนป่าเถื่อน 50 คนที่ซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้าน พวกเขาขี่ม้าบนดินแดนรกร้าง และสามารถที่จะใช้ดาบและโล่อย่างมีทักษะบนหลังม้าได้ด้วย

งั้น เราจะแค่ทำลูกธนูให้ตกลงไปเป็นห่าฝนจากข้างบนหัวของพวกเขา ในการยิงชุดใหญ่ของธนู ความเชี่ยวชาญบนหลังม้าไม่เกี่ยวข้อง ถ้าพวกเขาโชคร้าย พวกเขาจะโดนลูกธนูและตาย

เพิ่มเติมจากนั้น คนพวกนั้นไม่ได้ใส่เกราะที่ดีเลยซักดนิด

「ศัตรูพุ่งเข้ามาหาเราแล้วตอนนี้!」

「นี่มันอย่างที่วางแผนไว้ โยนหอกปาก่อน และเมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ โยนมีด อย่าเล็งไปที่คนขี่ ทำให้ม้าได้รับบาดเจ็บ」

ตราบใดที่เราให้เค้าลงมาจากหลังม้า พวกเขาจะไม่ต่างจากอาสาสมัครธรรมดา เพราะพวกเขามีเด็กและผู้หญิงผสมอยู่ในกองกำลังของพวกเขาด้วย พวกเขาปฏิบัติกับแค่ทักษะและความสามาถที่จะปล่อยลูกธนูบนหลังม้า

ส่วนหนึ่งของศัตรูก็ใช้ธนูของพวกเขาอย่างมีทักษะแล้วกำจัดพลธนูของเราไปบ้าง พลธนูของเราที่ยิงพวกเขาจากข้างบนหลังคา เพราะศัตรู้วิ่งหนีไปไม่ได้ ได้ลูกล่อมาในหมู่บ้าน ที่พวกเขาถูกแทงซ้ำๆ โดยทหารราบที่พุ่งเข้าตีจากด้านข้าง

ศัตรูมีประมาณ 50 หน่วย ระหว่างที่พวกเขาเรามีจะนวน 500 เพาราะมันเป็นที่โล่งที่พวกเขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและใช้กลยุทธ์ตีแล้วหนีอย่างซ้ำๆ มันจะเป็นการสังหารฝั่งเดียวต้องแต่เริ่มแรก ทันทีที่ศัตรูได้ก้าวเขาไปที่หมูบ้าน การต่อสู้ได้ถูกสรุปแล้ว

กลุ่มของคนป่าเถือนถูกกำจัดอย่างรวดเร็ว ในทันทีโดยไม่ล่าช้าเลยซักนิด จำนวนน้อยที่เหลือก็กระจายออกไป ด้วยสิ่งนี้ สามทีมของศัตรูถูกสิ้นฤทธิ์ ศัตรูควรจะรู้ในไม่นานว่านั่นไม่มีค่า หมู่บ้านไม่มีอะไรมีค่าหลงเหลืออยู่แล้ว และพวกเขาควรจะมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านที่ใหญ่กว่า จากนั้นเราจะเคลื่อนไหวทีมใหญ่ของเรา เพราะเพื่อจะกำจัดพวกเขาเราต้องรวมกำลังของเราเอง

กำลังแรงงานก็เดินหน้างานของพวกเขา มันจะสำเร็จในไม่นาน

ผมอยากให้การต่อสู้ที่เรื่องเล็กแบบนี้จบลงไป และทำให้การเตรียมการนั้นสมบูรณ์แบบสำหรับสงครามที่สำคัญ

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

กองกำลังหลักกองทัพทิศตะวันออก

ผมได้รับรายงานว่า ทหาร 500 คนที่มอบให้ลีโอโพลต์นั้นอาละวาด มันดูเหมือน พวกเขากำจัดหลายทีมของศัตรูไปแล้ว ให้ทหารซ่อนในหมู่บ้านและทำการซุุ่มโจมตี ใส่ของเข้าไปในรถเกวียนที่ถูกปิดที่ใช้ส่งของ ที่เต็มไปด้วยทหาร และกลยุทธ์ล่อ และมันดูเหมือนพวกเขาแค่ทำตามทีพวกเขาพอใจ

เผ่าภูเขานั้นทรงพลัง แต่พวกเขาไม่ได้ใช้แผนการขนาดใหญ่หรือกลยุทธ์ใดๆ ในทางตรงกันข้าม มันดูเหมือนพวกเขาไม่ได้มองข้ามมันด้วยเหมือนกัน ลีโอโพลต์เป็นศัตรูที่แย่ที่สุดสำหรับพวกเขา

เราเกือบจะถึงจุดรวมพลแล้ว

「กลุ่มของพวกที่ดูเหมือนคนป่าเถื่อนอยู่ข้างหน้าได้ถูกพบแล้ว! ประมาณ 50 คนครับ」

ถ้าผมไม่ขยี้อย่างน้องกลุ่มหนึ่ง งั้นผมจะไม่ดูเท่

「ทีมทหารม้า เดินหน้าต่อไป! เราจะเหยียบย่ำพวกเค้า」

ไม่เหมือนก่อนหน้า ผมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับผู้หญิง ดังนั้นผมรู้สึกสบายมากกว่า อิริจิน่าและซีเลียได้แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวพวกเธอเองแล้วด้วย

ด้วยผมเป็นคนนำ ทหารม้าหลายร้อยพุ่งเข้าตีกลุ่มของคนป่าเถื่อน ผมใช้โล่และหอกของผมเพื่อกันลูกธนู ขณะที่ผมฟันสองคนที่ผมพุ่งเข้าตีขาดครึ่ง ให้ลูกธนูโดนเกราะม้าของชวาร์ซ พวกเขาชำเลืองมองผม รู้ว่านี่เป็นสถานการณ์ที่อันตราย

คนป่าเถื่อนมีทักษะการใช้ธนูที่ยอดเยี่ยม แต่คุณภาพของลูกธนูนั้นแย่ มันจะยากที่จะเจาะทะลุเกราะที่ทำจากเหล็กหรือเหล็กกล้า แต่พวกเขามีทักษะที่จะเล็งไปที่ช่องว่าง ดังนั้นผมลงการป้องกันลงไม่ได้

เมื่อถึงเวลาที่ผมฟันคนที่สามตาย ทหารม้าได้พุ่งเข้าไปทั้งหมดทีเดียว ก่อนที่พวกเขาจะพุ่งเข้าตี ศัตรูหลายคนได้ถูกกำจัดโดยลูกธนูแล้ว แต่พวกเขาใช้ธนูไม่ได้เมื่อผมกระโดดเข้าไปในนั้น ในท้ายที่สุด เราพึ่งความได้เปรียบทางจำนวนเพื่อระงับพวกเขา

นั่นโอเค พวกนั้นมีจำนวนน้อย ถ้าพวกเขาสู้กับเราในการต่อสู้หนึ่งต่อหนึ่ง งั้นพวกเขาจะเป็นคนที่ตายก่อน

「ขยี้พวกมัน! ทำลายพวกมัน!」

ผมหักคอของคนที่สี่โดยการตีเขาด้วยด้ามจับ จากนั้นผมชกคนที่ห้าและเขาตกจากหลังม้าของเขา คนที่ห้านั้นโชคไม่ดี และโดยกระทืบโดยชวาร์ซหลังจากนั้น การกรีดร้องของเขาหายไปแบบนั้นเลย

「ฮ่ะ-!」

มีดของซีเลียฝังไปที่คอของหนึ่งในพวกมันด้วยความแม่นยำสุดขีด ทำให้เขาตกจากหลังม้าโดยไม่มีเสียง เพื่อจะเทียบกับเธอ ผมโยนดาบที่ผมขโมยมา แต่ครั้งนี้ ไม่ใช่ทั้งด้ามจับหรือใบมีดที่ตีเขา มันเป็นด้านข้าง แม้อย่างนั้น มันขยี้จมูกเขาและจบเขา ดังนั้น ผมนับเรื่องนั้นเป็นความสำเร็จได้

หลังจากที่ได้จัดการประมานแปดคนของพวกเขา พวกของเราเป็นแค่คนเดียวที่เคลื่อนไหวบนสนามรบ และเสียงเชียร์ปะทุ ดังพอที่ศัตรูที่พ่ายแพ้และถอยทัพจะได้ยินในระยะไกล

—————————————————————

ตอนบ่ายในวันนั้น ลีโอโพลต์และผมได้สามารถที่จะเจอกันที่จุดรวมพลตามแผน

「มันดูเหมือนนายได้ฆ่าศัตรูซ้ายและขวาเลย」

「และคุณก็ได้กำจัดศัตรูในวิธีที่อุกอาจ」

ผมควรจะบีบคอเขาไหม?

「นี่เป็นหมู่บ้านที่นายจัดเพื่อตั้งแคมป์เหรอ?」

ลีโอโพลต์ได้ตั้งตำแหน่งต่อสู้ในหมู่บ้านที่เทียบได้ว่าใหญ่ แม้ว่าผมไม่รู้ชื่อของมัน มันดูเหมือนมันเคยมีประมาณ 100 คนอาศัยอยู่ในมัน

「ครับ คิดเกี่ยวกับภูมิประเทศและสถานการณ์ของเรา ที่นี้เป็นที่ที่สะดวกที่สุดสำหรับเรา」

「แผน ‘นั้น’ เหรอ? มันสำเร็จรึยัง?」

「ส่วนของเราสำเร็จแล้ว แต่ยังมีสองสิ่งที่ต้องการ: การให้ศัตรูมารวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ และสภาพอากาศ」

「งั้นนายโจมตีทีมที่เล็กของศัตรูจนถึงตอนนี้เพื่อเหตุผลนั้นเหรอ?」

ศัตรูปรกทีแล้วมีทีมประมาณ 50 คน…………ซึ่งน่าจะเป็นครอบครัวเดียวหรื่อเป็นฝ่ายเดียวหรืออะไรบ่างอย่าง สำหรับกับดักที่จะเด้งใส่ฝ่ายนั้นๆ ผลของมันจะจำกัด ดังนั้นเราอยากให้พวกเขารวมตัวกันเป็นจำนวนใหญ่ เพื่อที่เราจะกำจัดเขาได้ทั้งหมดทีเดียว สำหรับกลุ่ม 50 คน ผมน่าจะเอากองกำลังที่ค่อนข้างมีขนาดที่พวกเขาไม่มีวันจะเทียบได้ให้เขาเจอ หรือแค่เหยียบย่ำพวกเขา

「มันมีผล ผมได้รับรายงานจากหน่วยสอดแนมว่าศัตรูตอนนี้ได้รวมตัวกันเองอย่างช้าๆ」

「งั้นเราควรจะบุกฝ่าไปด้วยกำลังอีกครั้งมั้ย?」

ทีมของผมตอนนี้ได้นำเสบียงไปเยอะ ภูเขาของข้างสาลีและถังของแอลกอฮอล์ได้กองกันอยู่ซึ่งอยู่ในเมือง มันเพื่อให้ศัตรูเจอมันได้ทุกเวลาที่เขามา

「แน่นอน เพราะทั้งหมดพวกนั้นเป็นพวกคิดอะไรง่ายๆ มันเป็นเพราะลอร์ดฮาร์ดเลตต์ คุณสามาระคิดอะไรแบบนั้นได้」

ผมคิดสิ่งนี้มาตลอดแต่คนๆนี้ล้อผมเล่นอยู่ ไม่ใช่เหรอ?

「ทั้งทีมของชั้นได้รวมกันแล้ว…… เราแค่ต้องรอซุ่มโจมตีศัตรูตอนนี้」

「เราควรจะแยกย้ายทหารม้าสุ่มๆไปมั้ย? แม้ถ้าผมมีปัญหา ผมกลับมาได้โดยเร็ว และถ้าในโอกาสน้อยที่พวกเขาเสียสติไปและมุ่งหน้าไปที่ราเฟน งั้นผมจะต้องจำเป็นที่จะคอยดูพวกเค้า」

เดี๋ยวก่อนนะ มีแค่ทหารไม่กี่คนเหลืออยู่ตอนนี้ ถ้าพวกเขาถูกโจมตี จะไม่มีคนเหลือ

「ความเป็นไปได้นั้นเล็กอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ไม่มีอะไรที่แน่นอนในโลกนี้ แต่ถ้าคุณไม่กลัวเรื่องนั้น งั้น คุณทำอะไรได้ล่ะ?」

「นายพูดถูกแล้ว……มาพูดว่าการเตรียมการนั้นโอเคแล้ว แล้วเรื่องสภาพอากาศล่ะ?」

「แม้ว่าจะฝนตกแค่เล็กน้อยก็โอเค งั้นมันจะสมบูรณ์แบบ」

ฝน? โอ้ ใช่ มันฝนไม่ตกเลยซักนิดหลังๆ

「เราคาดหวังกับฝนได้อย่างมีเหตุผลตามฤดูกาล ถ้าไม่ งั้นเราแค่โชคไม่ดี และผมจะคิดเกี่ยวกับสิ่งนั้นตอนนั้น」

「โชค? ชั้นไม่คิดว่านายเป็นพวกที่เชื่อในเรื่องแบบนั้น」

「แม้ว่าผมจะดูเป็นอย่างนั้น ผมยังเชื่อในศาสนาอย่างลึกซึ้ง ถ้ามันนำผลดีมาให้ ผมจะก้มหัวให้เทพเจ้าองค์ไหนก็ได้」

นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าผู้ไม่ศรัทธา

「มามอบเหล้าให้กองทัพกัน อย่างที่คาด ศัตรูจะไม่มาโจมตีเราวันนี้หรือพรุ่งนี้」

「ยังไงซะ หน่วยสอดแนมของศัตรูใช้ความได้เปรียบในตอนกลางคืนและมา ถ้าพวกเขาเห็นความละเลยของผมและความอุดมสมบูรณ์ของเสบียงของเรา จากนั้น ความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะมานั้นเพื่อมขึ้น」

ซีเลียได้ยินคำว่าเหล้าและตาของเธอเป็นประกายขึ้น แต่สิ่งเดียวที่เธอได้คือเหล้าน้ำผึ้งซึ่งเหมือนน้ำผึ้งมากกว่าเหล้า

「เหล้า!」

อิริจิน่าตะโกนอย่างตื่นเต้น แต่นี้มันมีปัญหา เพราะถ้าเธอดื่ม จำนวนของทหาร 10 คนจะหายไป

เพิ่มเติมจากนั้น เธอดื่มเหมือนน้ำ ดังนั้นมันเป็นการเสียเสบียงโดยเปล่าประโยชน์

ทหารหลายคนได้ตื่นเต้นกับงานเลี้ยงในสนามรบที่พวกเขาเสี่ยงชีวิด ไม่เหมือนอาหารระหว่างเวลาที่สงบสุข มันเป็นอาหารกินและดื่มเท่าที่กินได้ ทำให้กำลังใจเพิ่มขึ้นอย่างมาก

「เอเกอร์-ซามะ นี่ค่ะ……」

ซีเลียพยายามจะเป็นคนที่เทเครื่องดื่มให้ผม แต่เธอไม่ได้ถืออะไรในมือ ถ้าผมดูดี ปากเธอเต็ม มันดูเหมือนเธออยากจะส่งมอบเหล้าผ่านปากของเธอ เพราะหน้าของเธอแดงและโฟกัสของเธอหวั่นไหว

「เฮ้ ใครเป็นไอโง่ที่ให้ซีเลียดื่ม!?」

「หืม? ยังไงซะมันดูเหมือนเธอหมดกำลังใจระหว่างที่ดื่มน้ำผึ้ง ชั้นเลยให้เธอไปเยอะเลย นั่นไม่ดีเหรอ?」

เหมือนที่ผมพูด มันเป็นอีโง่ ผมจะลงโทษพวกเธอทั้งสองด้วยกัน ผมจะทำแรงๆ ดังนั้นเตรียมตัวไว้เลย

—————————————————————

หลังจาก ‘การต่อสู้’ ได้จบลง เรามาหาอากาศตอนเย็นและอะไรบางอย่างที่น่าสนใจเข้ามาในสายตาของผม

สำหรับการเดินทางนี้ เราจ้างเด็กเสิร์ฟและแม่บ้าน-แม่ครัวผู้หญิงเพื่อตามเรามา ลีโอโพลต์มั่นใจในแผนนี้ แม้แต่รับรู้ความจริงที่ว่าผู้หญิงที่มาด้วยจะเชิญชวญศัตรู ผมเห็นทหารจับมือหนึ่งใน แม่บ้าน-แม่ครัว และพาเธอไปที่ที่มีไม่กี่คนไป ผมก้าวเข้าไปใกล้เพื่อกระทืบเขา แต่เมื่อทหารเห็นผม เขาพูดว่า ‘เหี้ย’ และพยายามจะวิ่งหนี แต่ผู้หญิงจับมือทหารไว้ ก้มหัวของเธอระหว่างที่หันหน้าหาผมและเรียกเขาให้เอาเงินออกมา

เข้าใจแล้ว เธอพยายามจะหารายได้เสริมเพิ่มเติมจากงานแม่ครัว-แม้บ้าน ผมไม่อยากจะขัดขวางธุรกิจโสเภณี ผมเลยเบือนหน้าหนีและโบกมือเพื่อบอกให้พวกเขาออกไปจากที่นี่ ดังนั้น นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อผมเห็นผู้หญิงที่หน้าดูเหนื่อยมากระหว่างการเดินทัพ ผมมั่นใจนั่นมันเป็นเพราะพวกเธอตามความเร็วของการเดินทัพไม่ได้ ครั้งต่อไป ผมจะเพิ่มความเร็วโดยไม่ปราณี

ผมได้ยินเสียงน้ำ และมองไปรอบๆ เจอผู้หญิงยืนข้างบ่อน้ำล้างตัวเธอเบาๆ การแลกเปลี่ยนของเธอจบแล้ว แต่บางทีลูกค้าอาจจะเร็วเกินไป และมันดูเหมือนเธอยังทำได้อีก

「อาระ กัปตัน โอ้ชั้น ช่างน่าอาย」

ผมกอดผู้หญิงที่พยายามจะซ่อนกายของเธอทันที

「เธอยัง……เปิดสำหรับธุรกิจมั้ย?」

รอยยิ้มขึ้นบนหน้าของเธอและเธอเปิดเผยตัวของเธอ

「ถ้ามันเป็นกัปตัน ชั้นจะเปิดการบริการพิเศษตอนกลางคืน」

ด้วยนั่นที่พูด มันจะลำบากสำหรับผมที่จะโจมตีเธอจนถึงเช้า และมันจะขัดขวางงานตอนกลางวันของเธอ ดังนั้นมาทำสิ่งต่างๆเร็วๆเถอะ

「มาไปที่เงาเต็นท์นั่นกัน ถ้าท่านต้องการ หนูทำทุกอย่างด้วยปากของหนูได้」

「ไม่แค่ส่วนที่พิเศษของเธอก็โอเคแล้ว」

ผมนำเธอไปที่เงาและนำเอ็นผมออกมา มันต้องเป็นเพราะเธอเพิ่งมีชายก่อนหน้านี้ เพราะที่ที่พิเศษของเธอนั้นเปียกแล้ว

「โว้ มันใหญ่มาก! เครื่องสังหารผู้หญิงเหมือนข่าวลือเลย……」

「เธอกลัวมั้ย?」

「ไม่มีทาง เกือบจะไม่มีโอกาสที่จะได้ลิ้มรสอะไรบางอย่างแบบนี้ หนูดีใจที่หนูมาด้วยกับกองทัพ」

หลังจากที่สัมผัสกับริมของเธอเบาๆ ผมเข้าไปในเธอ เมื่อมันฝังลงไปในเธอครึ่งทาง ผมหยุดเคลื่อนไหวเล็กน้อย

「กกกุ……มันใหญ่เกินไป แต่หนูคิดว่ามันจะเข้าไปได้ลึกกว่านี้นะ」

「ชั้นจะรับข้อเสนอนั้น」

ผมจับไหล่ของเธอและดันไหล่ของผมแรงขั้น ฝั่งเข้าไปไม่กี่เซ็นติเมตรลึกมากขึ้นเข้าไปข้างใน

「อ๊าาาาา!! นั่น-! นั่นเป็นส่วนที่ลึกที่สุด! มันหนาและขยายหนู」

ในพริบตา เสียงของสะโพกของผมกระแทกกับก้นของเธอได้ยินได้ เสียงมันดังก้องในความมืดตอนกลางคืน และถ้าคุณฟังมันดีๆ คุณได้ยินสีเนื้อตีเนื้อ แต่มีแค่คนเดียวในหมู่พวกเขาที่ทำได้นะ

「หนูรู้สึกไม่พอกับมันเลย! ถ้าท่านทำให้หนูจำสิ่งนี้ หนูจะไม่มีวันกลับไปได้อีกแล้ว!」

ผมใช้ไม้เนื้อเพื่อขูดอสุจิที่เหลืออยู่ในรูของเธอที่มีชายอื่น และใส่รอยจูบที่แรงขึ้นมากกว่ารอยที่อยู่บนคอของเธอ ตอนนี้ แค่ในเวลานี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นของผม

「กัปตัน! หนูจะแตกแล้ว! ทำมันแรงกว่านี้!」

เพื่อที่จะเติมเต็มข้อเรียกร้องของเธอ ผมขยับสะโพกอย่างรุนแรง หยิกหัวนมของเธอ และดึงมันเบาๆ รู้สึกถึงการกระตุกในช่องคลอดของเธอ ผมเหวี่ยงสะโพกอย่างแรงอีกสองหรือสามครั้ง และผู้หญิงนั้นถึงจุดสุดยอด ครางระหว่างที่งอตัวของเธอมาข้างหลัง

「อ่ะโออออ้–!!」

ผู้หญิงรัดเอ็นผมอย่างแรง ขณะที่เธอทรุดไป

「อาาา……นั่นดี มันเป็นซักพักแล้วที่หนูแตกจริงๆ……」

「ขอโทษแต่ชั้นยังไม่จบเลย」

「อา นั่นใช่แล้ว อย่างเร็วหนูจะ……อะไร-?　หนูยืนไม่ได้ หนูพักได้มั้ย?」

ผมยิ้มกว้าง

「ไม่ได้」

ผมให้ผู้หญิงที่ทรุดไปนอนลงและเริ่มการแทงที่เข้มข้นเข้าและออกเธอ ผมกันเสียงเธอกรีดร้องโดยมอบการจูบให้เธอและยกแขนของเธอขึ้นเหนือหัว กระแทกใส่เธอโดยไม่ยังมือ

การเคลื่อนไหวของเอวผมก็ทำให้รู้ด้วย ว่าผมใกล้การถึงจุดสุดยอด และเอ็นของผมแข็งขึ้น ขูดข้างในรูของเธอ และมอบความรู้สึกดีมากขึ้นให้เธอหลายเท่า

「เธอมีรูที่ดี มันรู้สึกดี」

「มันเข้มข้นเกินไป! ตาย หนูจะตายยยยย!! อ๊าาาาาา!!」

ถ้าเธอเปิดปากของเธอมากไปเสียงของเธอจะเล็ดออกไป ผมเลยจูบเธออีกครั้ง มันได้เวลาที่จะจบสิ่งต่างๆแล้ว

ผมวางมือของผมไว้ใต้แขนเธอเป็นหนุดเธอแน่นๆ ขณะที่ผมแทงเข้าไปส่วนที่ลึกที่สุดของเธอ หยุดการเคลื่อนไหวของผม ในที่สุดผู้หญิงก็เหลือกตาของเธอ ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่อบอุ่นที่หว่างขาของเธอ ดังนั้นเธอน่าจะฉี่ราด ระหว่างที่ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่อุ่นและเปียก ด้วยเสียงครวญ ผมน้ำแตก แทงเข้าไปในเธอหลายครั้งต่อไป เพราะ ผมคิดว่าโสเภณีจะคุ้นชินกับอะไรแบบนี้ ผมทำเกินไป ระหว่างหนึ่งนาทีที่ผมน้ำแตก ผมได้คิดถึงสิ่งนี้ ขณะที่ผมโอบโกดผู้หญิง ที่ตาเหลือกไปแล้วและตอนนี้น้ำลายฟูมปาก

หลังจากที่ได้ทำเสร็จ ผมแค่ปล่อยผู้หญิงที่ไม่มีสติออกอยู่ข้างนอกนี้ได้ ดังนั้นหลังจากที่ล้างตัวของเธอที่บ่อน้ำ ผมนำเธอไปที่เต็นท์์และให้เธอนอนที่ผ้านวม ทันทีที่อิริจิน่าหลับไป เธอจะไม่ตื่นขึ้น และซีเลียก็ได้กินเหล้าด้วย ดังนั้นความรู้สึกที่คมของเธอไม่ควรจะอยู่ที่นั่

ผมกอดตัวที่เปลือยของซีเลีย ที่พึมพำในการหลับของเธอและหลับไประหว่างที่พันตัวของผมกับเธอ เธอค่อนข้างอุ่น

—————————————————————

「อุนนย้า……เอเกอร์-ซามะ-!　เธอเป็นใครกันวะ?!!」

「อึนน……โอ้ ชั้นไม่เห็น ผู้หญิงคนใหม่เหรอ?」

「อุนนน กระดอที่หนามัน…….หืม กัปตัน? สวัสดียามเช้า」

「ออกไป!」

「ไปเอาอาหารเรามาด้วย!」

ขณะที่ผมตื่นขึ้น เสียงดังของผู้หญิงดังผ่านหัวผม

เสียงของซีเลียดังเป็นพิเศษดังนั้นมันเจ็บเมื่อเธอตะโกน อย่างที่คาด ผมไม่ควรจะให้เธออยู่พื้นที่เดียวกัน

「นี่ ชั้นกดดันเธอมากเกินไปเมื่อวาน」

「ทอง!? ฮย้า ช่างเมตตา เรียกหนูอีกครั้งตอนไหนก็ได้! หนูจะทำอะไรก็ได้เพื่อท่าน~」

「รีบและออกไปได้แล้ว!!」

ซีเลยไล่ผู้หญิงที่เสื้อผ้ายังเละอยู่

จากนั้นเธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

「เกิดอะไรขึ้น?」

「มันเป็นเมฆดำ ดังนั้นมันอาจจะฝนตก」

สำหรับมันที่จะฝนตกเร็วขนาดนี้ ผมควรจะพาลีโอโพลต์ไปที่วัดเมื่อเรากลับไปที่เมืองและคุกเข่าเค้าหรืออะไรบางอย่างมั้ย?

ซีเลียมองผมอย่างสงสัยระหว่างที่ผมยิ้มให้ตัวเองไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น หยดของเริ่มตกมาจากท้องฟ้า

วันนั้น ฝนเทต่อไปครึ่งวัน จากนั้นฟ้าโปร่งกลับมา ผิวเผินแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยน; รอบๆหมู่บ้านและแปลง และทุ่งหญ้าที่ยังไม่พัฒนาและป่า ใกล้ๆก็มีลำธารเล็กๆด้วย แต่มันไม่ได้ฝนนั้นหนักพอที่จะทำให้น้ำท่วม

สองวันผ่านไปและไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น นอกจากพื้นเปียกนิดหน่อยและมันง่ายต่อการหว่านเมล็มากขึ้น ผมไม่รู้สึกต่างไปมาก

ฐานนั้นมีเสียงเอะอะ มันดูเหมือนทหารม้าลาดตระเวนที่กระจ่ายออกไปได้พบกับศัตรู

「กลุ่มของคนป่าเถื่อนได้มุ่งหน้ามาจากทิศตะวันออก ดูเหมือนจำนวนมากกว่าพัน! พวกเขาตรงมาหาเรา」

มันดูเหมือนพวกเขาเจอภูเขาของอาหารที่กองกันอย่างถูกต้องจากงานเลี้ยงเมื่อวันก่อน หลังจากที่กำจัดพวกเขาหลายคนมาก นี่ต้องเป็นทั้งกองทัพ ถ้าเราชนะ งั้นชะตาของพวกเขาถูกผนึกแล้ว

「ลีโอโพลต์ มีฝนนะ แผนสำเร็จมั้ย?」

「ไม่มีความล่าช้า ผมพร้อมที่จะไปทุกเวลา」

ความเร็วในการเดินทัพของพวกนั้นทั้งหมดบนหลังม้านั้นผิดปรกติ

พวกเขาน่าจะมาถึงตำแหน่งของเราบ่ายนี้ อย่างไรก็ตาม มาตรการได้ถูกวางไว้แล้ว มาสบายใจและกำจัดพวกเขาเถอะ

ก่อนนั้น มีปัญหาที่สำคัญหนึ่งอย่าง

「ชั้นไม่ได้ยินมามากเกี่ยวกับแผนหรืออะไรก็ตาม แต่นี่มันอะไรกันบนโลกนี้?」

ทหารที่อยู่ใกล้ได้มีสีหน้าที่ไม่สบายใจและซีดไป อย่ากังวล นายจะโอเคหลังจากที่นายได้ฟังนี่

ดังนั้น สงครามได้เริ่มขึ้น

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 180/300