ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 76 การเจรจาหยุดโจมตี - novel-lucky

76 การเจรจาหยุดโจมตี

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「มันเจ็บ~ ท้องของหนูรูสึกเหมือนมันจะแตก」

「มันโอเค ผู้หญิงทำมาเพื่ออะไรแบบนี้ อย่ากังวลและอ้าขา」

ในที่สุดผมก็ได้เข้าไปในผู้หญิง ที่อีกก้าวเดียวก็จะได้ทำ และผู้ที่ร้องไห้ก่อนหน้า สัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ของเธอได้ถูกฉีกและเลือดเลอะผ้าปู มันดูเหมือนเธอเป็นลูกสาวคนที่สองของตระกูลพ่อค้าในทริสเนีย และได้ไปทำงานให้กับขุนนางที่มีดินแดนในวาเลร่า

บางที่เธอได้ถูกส่งมาทำให้ความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างสองตระกูล

「จูบ……」

「นึน」

เธอเป็นผู้หญิงที่วิ่งหนีมาก่อน แต่เป็นอีกครั้งที่ผมได้กล่อมเธออย่างระวัง แม้ว่าเธอดูเหมือนจะรู้สึกเจ็บจากการเสียความบริสุทธิ์ของเธอไป ข้างในเธอมีจีบอยู่เยอะและมันหยักด้วยเหมือนกัน – เธอมีรูที่ดี เธอดูขี้กลัวแต่ถูกฝึกมาดี เธอเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก

「จูบที่น่าทึ่ง……」

เธอดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องเซ็กส์ ดังนั้นแค่จากการใส่ลิ้นเข้าไปในปากเธอระหว่างที่ผมจูบเธอ ทำให้เลือดเข้ามาที่หน้าอย่างเร็ว ผมขยับสะโพกของผมขณะที่ผมจั๊กจี้สีข้างเธอและจิ้มท้องแหย่เธอ

「คย้า-! ไมมม่ มันจั๊กจจจี้」

ผู้หญิงบิดตัวของเธอไปทั่วและหัวเราะระหว่างที่เอ็นผมยังอยู่ข้างในเธอ มันดูเหมือนเธอเบนความสนใจมาจากความเจ็บของการเปิดซิงและก็จากความประหม่าด้วย ถ้าคุณรับความบริสุทธิ์ของเธอไม่ดี เธอจะคิดว่าผู้ชายน่ากลัว มันเป็นหน้าที่ของผู้ชายที่จะสอนเธอถึงความสุขจากการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างทีแรกของเธอ เพื่อที่ว่าเธอจะไม่กลัวภายหลัง

แต่ถ้าผมใช้เวลานานนะ เธออาจจะรู้สึกเจ็บอีกครั้ง ผมคิดว่าผมควรจะน้ำแตกในไม่นาน ผมติดตัวผมกับเธอและเพิ่มความแรงของการส่ายสะโพก

「อ๊า!」

ผู้หญิงดูเหมือนจะเข้าใจว่าผมพยายามจะทำอะไรดังนั้นเธอปิดตาของเธอ และทำใจให้แข็ง เธอทนความเจ็บได้ซักพัก และขณะที่ผมเข้าหาจุดสุดยอด ผมเอาหน้าผมไปที่หน้าอกของเธอ และแทงเอ็นผมข้างในเธอ

「กกกุ」

「ฮย้าาาาา!! มันไหลเข้ามาในหนนู!」

ส่ายเอวของผม ผมทำการยิงยกที่สองและยกที่สามหลังจากที่ผมหยุดเคลื่อนไหว เอ็นของผมได้ถูกดึงออกมา

「นั่นมันดี」

「ใช่……」

เมลิสซ่าเคยบอกผมครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ว่าพูดคำพูดที่เรียบง่าย หลังจากการเสร็จกิจ มีความหมายมากกับสาว ผู้หญิงปิดตาของเธอด้วยรอยยิ้มบนหน้า จากนั้นเธอจ้องอย่างสงสัยไปที่อสุจิที่ไหลออกมาจากขาที่เปิดของเธอ

「เธอต้องเหนือย ใช่มั้ย? ชั้นไม่ถือถ้าเธอจะแค่พักบนเตียงไปแบบนี้」

ห้องนี้อยู่ในคฤหาสน์ที่ผมยึดมาจากขุนนางเก่า เตรียมให้ผมล่วงหน้า ดังนั้นไม่มีใครเข้ามาแทรกแซง มันอาจจะดีสำหรับเธอ ที่จะคิดเกี่ยวกับความทรงจำที่ตกค้าง ของการสูญเสียของเธอซักพัก

คิดว่าผมจะไปหยิบน้ำมาเพื่อดื่ม ผมออกจากห้องและซีเลียยืนอยู่หน้าประตู

「มีอะไร? ลูกอยากแอบดูเหรอ?」

「ไม่ใช่อย่างนั้น! รายงานมา มันเพราะมันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น หนูรอให้พ่อเสร็จ」

เธอดูเหมือนจะสงบ ในอดีต เธอจะสร้างเหตุผลบางอย่างที่จะระเบิดเข้าไปและข่มขู่สาว

「นี่เป็นรายงานเกี่ยวกับของที่ยึดมา ของที่ถูกยึดได้ถูกขนและสิ่งต่างๆดำเนินไปด้วยดี」

「นั่นจากลีโอโพลต์ตรงๆเหรอ?」

「นั่นใช่แล้ว มีบางอย่างผิดเหรอ?」

「ไม่ มันโอเค」

หลังจากที่กำจัดศัตรู ที่มาที่วาเลร่า ไม่มีศัตรูอยู่ในบริเวณนี้อีกแล้ว แม้ว่าจะพูดอย่างนั้น มันไม่เหมือนเราไปทั่วและปล้นสะดมหมูบ้านใกล้ๆได้ ถ้าเราพิจารณาการเจรจาหยุดโจมตี จนกว่าราชาจะไปถึงข้อสรุป ไม่มีอะไรให้เราทำ

「เราควรทำยังไงเกี่ยวกับกำแพง? หนูคิดว่ามันอาจปล่อยให้เราไร้การป้องกันเกินไป ดังนั้น ให้เรานำคนไปซ่อมมันนิดหน่อยมั้ย?」

กำแพงบนฝั่งตะวันตกรอบๆประตูเมืองได้พังทลายอย่างสมบูรณ์ และทั้งโจรและทหารรับจ้างเข้ามาและออกไปได้ตามใจ

「ไม่ โจรจะไม่มาโจมตีเรา และเราไม่ได้ปกครองเมืองนี้ ดังนั้นแค่ปล่อยมัน」

「หนูเข้าใจ แม้อย่างนั้น นี่เป็นรถม้าจำนวนมาก」

บนถนนหลักของเมือง มีรถม้าจำนวนมากเรียงกันในหลายขนาดตั้งแต่ขนาด รถม้าม้าสี่ตัว ไปจนถึงที่ลาลาก

「เจ้าของได้ชดใช้แล้ว เพราะทั้งหมด ของของกองทัพเทรียได้ถูกปล้นสะดมแล้ว」

「พ่อมีแผนที่จะนำอุปกรณ์ของหลายพันคนกลับไปเหรอ?」

「ถ้ามันเป็นไปได้」

ปรกติแล้ว มันเป็นธรรมชาติที่จะโยนอุปกรณ์ของทหารลอร์ดศักดินาทิ้ง เพราะมันหนัก แต่เกราะและหมวกเกราะของขุนนางและอัศวินแพงกว่าอัญมณีที่ไม่เรียบร้อย

เธอดูเหมือนจะคิดอย่างลึก และดูน่ารัก ดังนั้นผมลูบแก้มเธอ

「ว้าาา! หยุด หยุด!」

「พ่อจะปล่อยเรื่องนี้ให้ลีโอโพลต์ ลูกไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน」

「หนูเข้าใจ ดังนั้นโปรดหยุดดึงแก้มหนู!!」

คนที่เริ่มความขัดแย้งนี้คือผม ดังนั้นค่าใช้จ่ายทั้งหมดควรจะมาจากผมโดยส่วนตัว แม้ว่าเราจะสามารถได้รับชัยชนะที่สำเร็จ ผู้เสียชีวิตมีอยู่ มันใช้เงินเยอะเพื่อเดินกองทัพด้วยเหมือนกัน

ผมสามารถจะช่วยให้พวกเขาได้ประสบการณ์จริงบางอย่างในการต่อสู้ แต่เพราะมันจบโดยเร็ว มันไม่คุ้มค่า ถ้าอุปกรณ์ได้ถูกทิ้งหรือถูกปลดจากกองทัพศัตรูได้ถูกนำกลับไป มันนำไปใช้หรือขายเพื่อเงินได้ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะได้ค่าไถ่จากเหล่าชายที่ดูสำคัญ แต่มันอาจจะถูกเลี่ยงเพราะการเจรจาหยุดโจมตี

มากกว่านั้น เมืองนี้มีลอร์ดศักดิน่าและดูเหมือนบ้านเป็นบ้านที่ขุนนางอยู่ และยังเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยด้วย มีหลายอย่างได้ถูกทิ้งไว้ที่นี่ ดังนั้นผมคิดว่ามันจะโอเคที่จะเอาพวกนั้น ทิ้งพลเมืองไว้ข้างหลัง พวกเขาอาจจะหนีทันทีเพื่อชีวิตของพวกเขา ดังนั้น ผมคิดว่ามันโอเคที่พวกเขาจะเสียมากเท่านี้เป็นการชดเชย นี่ได้เป็นการเดินทางที่ดีสำหรับกำไรของผม

—————————————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

เมืองหลวง โกลโดเนีย

「ด้วยเหตุผลข้างบน แม้ว่าเราไม่ต้องพูดถึงการโจมตีที่เริ่มสงคราม มันชัดเจนว่าฝั่งโกโดเนียได้โจมตีมากเกินไป ดังนั้น การหยุดโจมตีจะต้องมีการชดเชยสำหรับการสูญเสียและการซ่อมเส้นชายแดนและ…..」

เคานต์เวอร์ดอทมีหน้าที่เข้มงวดระหว่างที่ร้องขอราชาอเล็กซานโดร

เพิ่มเติมจากการพ่ายแพ้ของวาเลร่า กองทัพของเขาก็ถูกทำลายในการพยายามจะยึดเมืองกลับ ดังนั้นรัฐบาลของเทรีย ตัดสินใจว่ามันไม่เป็นไปไม่ได้อีกแล้วที่จะแก้สิ่งต่างๆ ยกเว้นจะเจรจาผ่านทูต หลังจากสงครามในอาร์คแลนด์ พวกเขาก็สามารถที่จะเหนือกว่าโกลโดเนียในการเจรจาปกครองดินแดน และเคานต์เวอร์ดอทที่พูดด้วยเสียงดัง เกี่ยกับความสัมพันธ์ที่อบอุ่นของเขากับราชา ทำให้เขาเป็นตัวเลือกแรกที่จะทำหน้าที่เป็นทูต

ตอนแรก เขาปฏิเสธหน้าที่นี้ แต่เพราะเขาถูกกดดันโดยขุนนางชั้นสูง เนื่องจากปากที่ใหญ่ของเขาซึ่งแพร่เรื่องราวที่กล้าหาญเกี่ยวกับตัวเขาเอง เขาได้ถูกบังคับเข้ามาในตำแหน่งทูตพิเศษและถูกส่งมาที่โกลโดเนีย

「ยังไงซะ ไม่ใช่ว่านั่นเป็นข้อโต้แย้งที่แปลกหรือ ถ้าประเทศของเราไม่มีความรับผิดชอบที่สร้างสงคราม สำไม่มันมีความจำเป็นที่เราต้องชดเชยด้วยล่ะ?」

「อย่างไรก็ตาม ความเสียหายยิ่งใหญ่ปัจจุบันได้ถูกสร้าง ถ้าท่านไม่ชดเชยความเสียหายที่ประเทศท่านก่อ……」

「ประเทศของฉันและประเทศของเจ้ามีความสัมพันธ์อันดี ดังนั้นเหตุการณ์ที่เกิดครั้งนี้ ปรากฏกับฉันในฐานะอุบัติเหตุที่โชคร้ายระหว่างผู้ติดตามของฉันและประเทศของเจ้า หรือมันเป็นผู้ติดตามของฉัน…… วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ได้ก่อการกระทำที่ไม่ยุติธรรม ที่ขัดต่อศีลธรรมของเจ้าล่ะ?」

「ผมค่อนข้างไม่ทราบเรื่องนั้น……」

「แทนที่จะเป็นอย่างนั้น จากข้อมูลที่ฉันได้ มันดูกับฉันแล้วเหมือนกองทัพของเจ้าได้สังหารหมู่พลเมืองที่จะหนี และบนนั้น เล็กลูกธนูไปที่กองทัพยของฉันและยิงออกมา」

เวอร์ดอทมองไปทางอื่น มันเป็นอย่างนั้น แต่เขาจะไม่ยอมรับมันแม้ว่าปากของเขาถูกฉีก แม้ว่ามันค่อนข้างเป็นผลที่ไม่น่ามอง

「นั่นไม่ใช่อะไรนอกจากคำพูดที่ไร้ความคิดของผู้ก่อความไม่สงบ นั่นไม่ใช่อะไรที่เกิดขึ้นจริง……」

ราชากระทุบโต๊ะ……หรือคุณจะคิดว่าเขาทำ แทนที่จะอย่างนั้นเขาวางแก้วชาไปบนโต๊ะด้วยกำลัง

「เรารับการโจมตีก่อนและมากกว่านั้น เจ้าได้ก้าวลึกเข้ามาในดินแดนของเรา…… ถ้านี่เป็นความจริงที่ว่าเป็นสงครามระหว่างประเทศที่เป็นศัตรูกัน งั้นคนที่จำเป็นต้องจ่ายชดใช้คือประเทศของเจ้า ไม่ใช่หรือ? แต่ฉันได้พูดว่าฉันจะถอนกองกำลังอย่างไม่มีเงื่อนไข ฉันจะให้กองกำลังของฉันกลับไปที่เส้นชายแดน และเราทั้งสองจะลืมว่าสิ่งนี้เกิดขึ้น ไม่ใช่นั้นเป็นผลที่ดีที่สุดหรือ?」

แต่เวอร์ดอทไม่ได้เห็นด้วยกันเงื่อนไขเหล่านั้น สิ่งที่เสียไปในสงครามระหว่างอาณาจักรเทรียและกองทัพของฮาร์ดเลตต์นั้นใหญ่เกินไป กองทัพที่ถูกกำจัดที่ชายแดนได้รับผู้เสียชีวิตจำนวนมาก และกองทัพที่พยายามจะยึดวาเลร่าคืนได้ถูกทำลาย และหลายคนได้ยอมแพ้ แม้แต่ตอนนี้ จำนวนผู้เสียชีวิตที่แน่ชัดยังไม่ทราบเลย

เมื่อรวมจำนวนของกองกำลังที่ถูกกำจัด มันเลย 10,000 จำนวนของอุปกรณ์ที่พวกเขาเสียไปนั้นใหญ่ด้วย และเสบียงที่ถูกขโมยจากทีมเสบียงที่ถูกขยี้ก็เป็นจำนวนที่น่าขัน เสบียงได้มีน้อยอยู่แล้วเนื่องจากการเพิ่มขึ้นของราคาธัญพืช และการเกิดขึ้นบ่อยครังของการกบฏข้างในดินแดนที่ถูกปรกคอง ณ จุดนี้ถ้าพวกเขาไม่สามารถที่จะได้ค่าชดเชย รัฐบาลจะเสียหายจากการโจมตีที่ใหญ่

มากกว่าอะไรทั้งสิ้น แทนที่จะแพ้กับกองทัพหลวงของโกลโดเนีย กองทัพของเทรียแพ้สองครั้งให้กับขุนนางศักดินาบางคนในภูมิภาคชนบท การไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลยในการสร้างสันติก็จะทำให้ราชวงศ์เสียหน้าอย่างสมบูรณ์ด้วย สถานการณ์นั้นไม่ดีอย่างจริงจัง เพราะตอนนี้ ในดินแดนอาร์คแลนด์เก่า พวกเขางานเต็มมือ เพื่อพยายามที่จะระงับการกบฏของชาวนาที่เกิดขึ้นหลายครั้ง

เวอร์ดอทมีความหวังว่าราชาของโกลโดเนียจะไม่เป็นศัตรูในการเจรการที่ไม่ลำบาก อย่างที่เขาอยู่ในข่าวลือ มันเป็นแบบนี้เหมือนในการเจรจาก่อนหน้านี้ด้วย ถ้าเขาไม่ได้ทำพลาดอะไรเลย ไม่มีทางเลือกนอกจากจะกดดันเขาอย่างต่อเนื่อง

「ถ้าท่านไม่ยอมรับการจ่ายค่าชดใช้ งั้นโชคร้ายที่ผทเห็นด้วยกับการหยุดโจมตีที่เร็วมากไม่ได้ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ค่อนข้างลึกเข้าในในดินแดนของผมแล้ว ดังนั้นมันอาจจบที่เขาและกองทัพของเขาพบกับชะตาที่โชคร้าย รู้มั้ยครับ?」

นั่นเป็นการหลอก ทันทีที่พวกเขาล้มเหลวในการยึดวาเลร่าคืน ไม่มีกองทัพที่พึ่งพาได้ในบริเวณนั้นแล้ว กองกำลังหลักของกองทัพหลวงอยู่ในบริเวณของเมืองหลวงทริสเนีย และแม้ว่ากองทัพของลอร์ดมารวมกัน ลอร์ดศักดินารอบข้างจะไม่ท้าทายศักตรูที่ทรงพลัง อย่างฮาร์ดเลตต์ ที่เอาชนะด้วยกองกำลังจำนวนเล็กๆสองครั้ง

「ฉันไม่ต้องการสงครามกับประเทศของเจ้า」

ความโล่งใจปรากฏบนหน้าของเวอร์ดอท

「แต่มีหลายสงครามที่เกิดขึ้น แม้ว่าไม่ต้องการโดยทั้งสองฝ่าย」

หน้าของเขาแข็ง

「ฉันไม่รู้ว่าเจ้าจะสังหารหมู่คนบางคนหรือไม่ แต่การกระทำเหล่านั้นจะทำให้ฉันไม่พอใจ」

ราชาเปิดหน้าต่างระหว่างที่พูดและมองดูทั้งเมืองหลวง

「โกลโดเนียเป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่ และกองทัพที่เหมาะสมได้รวมกันอยู่ด้วย」

「……นั่นท่านหมายความว่ายังไง?」

ราชามองกลับมาที่เขา เขายิ้ม แต่สายตาของเขาไม่ออกไปจากตาของเวอร์ดอท

「มันไม่เกี่ยวอะไรกับเหตุการณ์นี้ แต่ฉันได้ให้กองทัพของฉันแข็งแกร่งขึ้นโดยให้พวกเขาฝึก」

ตอนนี้เมื่อมันถูกพูดถึง เวอร์ดอทนึกออกว่าจำนวนของทหารที่อยู่ในกองประจำการน้อยลง

「มีที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการฝึกในดินแดนฝั่งใต้ มันเป็นการฝึกใหญ่ด้วย กองกำลัง 30,000 ซึ่งฉันจะหวังให้พวกเขาประสบความสำเร็จไม่ว่าอย่างไร」

หน้าของเวอร์ดอทเสียสีไปและเลือดออกจากหน้าของเขา กองทัพใหญ่จำนวน 30,000 ได้มุ่งหน้าไปทางใต้ เขาไม่ได้โง่พอจากเวลาที่สงบสุขที่จะคิดว่านี่เป็นแค่การฝึกธรรมดา ที่เวลาจุดนี้

แม้ว่าแค่ชาวนาที่กบฏและการรุกรานของฮาร์ดเลตต์ได้สร้างความวุ่นวายเพียงพอแล้ว พอมาคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้า 30,000 คนของกองทัพที่ถูกต้องของโกลโดเนีย ก็ได้ปะทะเข้ามาหาพวกเขา เป็นสิ่งที่น่ากลัว

「แน่นอนว่าท่านล้อเล่น……ด้วยการปฏิบัติแบบนั้น ท่านจะเชิญชวนการแยกตัวของประเทศของท่าน ไม่ว่าโกลโดเนียจะเป็นประเทศที่ใหญ่ขนาดไหน มันเผชิญกับสีประเทศที่ต่อต้านในเวลาเดียวกันไม่ได้」

「มันแค่เป็นการฝึก แต่เราพูดเกี่ยวกับสมมิตฐานที่นี่……」

ราชายิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ก้าวร้าว โดยไม่มีความใจเย็นหรือความเป็นมิตรเลยแม้แต่นิดเดียว

「ในเวลานั้น มันจะเป็นแค่สามประเทศ ถ้าพวกเขาได้ถูกฆ่าไปแล้ว การลงโทษที่ฉันได้รับจากผู้เริ่มก่อนจะสำคัญหรือ?」

พวกเขาทั้งสองคนไม่พูดแม้แต่คำเดียว ราชาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว และเวอร์ดอทตอบอะไรซักอย่างไม่ได้ด้วย มันค่อนข้างชัดเจนว่าเทรียจะทนการโจมตีเต็มรูปแบบใดๆของโกลโดเนียไม่ได้ แม้ว่าโกลโดเนียจะได้รับการลงโทษติดอาวุธจากประเทศที่รายร้อม แน่นอนว่าเทรียจะไม่อยู่ในภาพนั้นแล้วในตอนนั้น

ความเงียบดำเนินต่อไป แม้ว่าราชาเสร็จการมีความสุขกับชาแก้วที่สอง ขณะที่เสียงของเขาวางแก้วลงอย่างอ่อนโยนสะท้อน

「เคานต์เวอร์ดอท มันเป็นการหยุดโจมตี ให้เราทั้งสองระงับดาบของเราและกลับบ้านเถิด เจ้าจะว่ายังไง?」

เวอร์ดอทเป็นทูตพิเศษที่ถูกมอบความไว้วางใจด้วยอำนาจเต็มที่ และทันทีที่เขาพยักหน้าอย่างผิดหวัง ทั้งสองประเทศเห็นพ้องกันที่จะเข้าสู้การหยุดโจมตี เงื่อนไขคือถอยมาที่เส้นชายแดนทันที ปล่อยนักโทษของสงครามทั้งหมด และทั้งสองประเทศจะไม่ตั้งคำถามว่าคนที่รับผิดชอบกับสงครามนี้เป็นใคร เพิ่มเติมจากนั้น เพื่อเลี่ยงการปะทะในเขตชายแดน มันได้ถูกตัดสินว่าบริเวณที่จะเป็นเขตกันชนจะได้ถูกสร้าง

เวอร์ดอทสามารถที่จะลิ้มรสความหวาดกลัวที่เรียกว่าราชาอเล็กซานโดร ใครพูดกันว่าราชาหวานกว่าชื่อเสียงของเขา? ถ้ามีประโยชน์ที่จะได้ ราชานั้นยินดีที่จะเข้าไปเกี่ยวข้องกับสงคราม กับดินแดนในที่ราบนี้ อย่างไรก็ตาม ความกังวลที่ใหญ่ที่สุดของเวอร์ดอทตอนนี้คือ เค้าจะถูกปฏิบัติอย่างไร หลังจากที่เขานำข้อมูลนี้กลับไปที่ประเทศบ้านเกิดของเขา

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา วาเลร่า

「มันดูเหมือนการหยุดโจมตี」

「เข้าใจแล้ว」

「อย่างนั้นเหรอ?」

「สงครามจบแล้ว?!」

「หยุดโจมตี???」

คนที่รวมกันที่นี่คือผม ลีโอโพลต์ ซีเลีย อิริจิน่า และปีปี้ ไม่มีใครดูตกใจ มันเป็นผลที่ถูกคาดไว้ก่อนแล้ว และเราสร้างแผนของเราภายใต้ข้อสันนิษฐานนั้น

「ถอนกองกำลังอย่างไร้เงื่อนไขและโดยเร็ว และการปล่อยนักโทษของสงครามทั้งหมด แค่นั้น」

「โฮ่ห์ มันดูเหมือนราชาได้เหนือกว่าในการเจรจน」

「ชั้นเดาว่า แต่ลีโอโพลต์ นายไม่ควรจะพูดถึงราชาอย่างสบายๆมาก」

「ผมจะไม่พูดมันต่อหน้าของเค้า」

「ในกรณีนั้น การหยุดโจมตีได้ชัดเจนแล้ว เราไม่ต้องอยู่นานเกินไป ดังนั้นมาเอาสิ่งที่จำเป็นกับเราและกลับบ้านโดยเร็วเถอะ」

「เราแค่เหมือนกับกลุ่มโจรเลย」

ซีเลียล้อเล่นไปทั่ว

「ถ้าเราเป็นโจรจริง งั้นเราจะเอาผู้หญิงไปด้วย」

「……งั้นไม่ใช่ว่าพ่อเป็นโจรเหรอ? พ่อไม่ได้กินแค่สาวคนนั้น พ่อกินแม่บ้านสองคนด้วย ไม่ใช่เหรอ?」

เธอสนใจ แน่นอนว่าผมมีความสุขกับแม่บ้านที่มีหน้าอกใหญ่และแม่บ้านวันกลางคน แน่นอนว่า ผมไม่ได้ทำอะไรด้วยกำลัง

「ลีโอโพลต์ ของที่ปล้นสะดม……และของที่หยิบมา มันได้ขนรึยัง?」

หนึ่งในเงื่อนไขของการหยุดโจมตีคือความรับผิดชอบของสงครามจะไม่ถูกถามโดยทั้งสองฝ่าย ถ้าเป็นอย่างนั้น เราไม่ต้องคืนของที่เราปล้นสะดมมาระหว่างความขัดแย้ง

「ไช่ ไม่มีความร่าช้า คร่าวๆ ทุกอย่างที่มีค่าบางอย่าง โดยเฉพาะชุดเกราะและอาวุธ กองกันอยู่ในภูเขา อย่างที่คาด เราใส่ไปไม่ได้ทั้งหมดดังนั้นส่วนหนึ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลัง」

「ชั้นไม่ถือ เมื่อเราไป โจรอาจจะมา ดังนั้นมันโอเคที่จะทิ้งไว้นิดนึง」

มันเพราะเราทำลายกำแพงที่ปกป้องเมือง มันจะทำให้ผมรู้สึกแย่ ถ้าผมปล่อยโจรให้ข่มขืนผู้หญิงดีๆในเมืองนี้ทำตามใจ

「ถ้าทหารอยากจะนำมันกลับไป ให้พวกเขาเอาสิ่งที่พวกเขาต้องการ」

แน่นอน ผมให้พวกเขาทำตามใจกับอุปกรณ์ไม่ได้ แต่ถ้าพวกเขาอยากจะขายมัน มันจะเป็นรายได้พิเศษสำหรับพวกเขา เพราะการปล้นสะดมรายคนถูกห้าม ถ้าผมไม่ให้รางวัลพวกเขาบางอย่าง งั้นกำลังใจของพวกเขาจะไม่ดีขึ้น

「ด้วยอาวุธเอาไว้ก่อน เราจะเอาสิ่งต่างๆอย่างทองและอัญมณีใช่มั้ย?」

การสนทนามันคล้ายกับโจรมากขึ้นและมากขึ้น

「เราได้ให้ความสำคัญเมื่อเราแพ็คมัน เพื่อเลี่ยงจากการถูกขโมย มีรายการของของบันทึกไว้」

ผมบอกเขา ผมไม่จำเป็นต้องเห็นมัน แต่ซีเลียเอามาไม่ว่าอย่างไร และอ่านมัน เธอเป็นสาวที่จริงจังนะ

「ถ้าเตรียมการเสร็จแล้ว งั้นทำไมเราไม่ถอยทัพพรุ่งนี้ล่ะ ไม่มีเหตุผลให้อยู่ต่อ」

「「「ครับ/ค่ะท่าน」」」

「ค่ะ」

มันยังไม่แม้แต่สองปีตั้งแต่ผมมีชีวิตอยู่ในโกลโดเนีย แต่มันมีสงครามกี่ครั้งกัน? ไม่ต้องพูดถึง มันดูเหมือนสงครามมากกว่านี้จะมา มันดูเหมือนว่าชีวิตของผมพันกันอย่างซับซ้อนกับทั้งการต่อสู้และสงคราม

ผมมองดูขณะที่ลูกน้องรีบออกจากห้องเพื่อทำการตรวจการเตรียบการครั้งสุดท้าย และออกคำสั่งกับทหาร จากนั้นผมมุ่งหน้าไปที่ห้องนอน เมื่อผมออกคำสั่ง ไม่มีอะไรให้ผมทำอีก พวกเขามีทักษะ ดังนั้นพวกเขาได้ทำทุกอย่างค่อนข้างดี

「ท่านจะไปที่เตียงเหรอ? งั้นหนูจะนำผ้าปู……คย้าาา!!」

ในทางเดิน ผมกอดและอุ้มแม่บ้านวัยกลางคนด้านข้างและแทงมือผมเข้าไปที่หว่างขาของเธอและลดกางเกินใน ผมเปิดเผยตูดของเธอและนำผู้หญิงที่ลนไปจนถึงที่ห้องนอน

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูร้อน

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ผู้บัญชาการกองทัพอิสระตะวันออก จำนวนทหาร: 2000

ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ กองทัพส่วนตัว: 300

ชาติภูเขา: ประมาณ 1000

สินทรัพย์: 2000 ทอง (หนี้ 5000 ทอง)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว), คู, รู,

ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โยกุริ (แขกของบ้าน)

เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, แคทเธอรีน, แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 49, เด็กที่เกิดแล้ว: 7

—————————————————————

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 100/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj