ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 80 ในฐานะหัวหน้า - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

80 ในฐานะหัวหน้า

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

ราเฟน

ตอนนี้ เสียงของการก่อสร้างก้องอยู่ในเมือง ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนของวัน ในตอนกลางวัน เสียงของการสร้างบ้าน และเสียงของการขุด คูน้ำที่ล้อมเมือง ตอนกลางคืน ภายใต้แสงที่งดงามของคบเพลิง คูณสามารถได้ยินเสียงของการสร้างวัตถุดิบที่จะใช้ในการทำงานระหว่ากลางวัน

หลังจากความขัดแย้ง และรับคนมาเป็นจำนวนมาก การเคลื่อนไหวของพลเมืองที่ช้าและมั่นคนดำเนินต่อไป มันดูเหมือนมีองค์กรช่วยเหลือ ที่ช่วยผู้อพยพที่อยู่ในเขตกันชนที่ไม่มีทหารระหว่างเรากับเทรีย

หลายคนไหลเข้ามา และแม้ว่าผู้บุกเบิกการเกษตรได้ถูกส่งไปที่ดินแดนที่ยังไม่ถูกสำรวจ ยังมีหลายคนที่เลือกที่จะอยู่ในราเฟน เรียกร้องบ้านนั้นยังมีสูง ทุนที่ไว้สร้างพวกมันยังเพียงพอสำหรับเวลาตอนนี้ สิ่งที่ขาดคือกำลังคนและวัตถุดิบ ถ้าให้พูดโดยเฉพาะเจาะจง เรามีวัตถุดิบแต่ขาดความสามารถที่จะสร้างกระบวนการ แค่การมีท่อนไม้จะไม่ทำให้บ้านสร้างตัวมันเอง

「ฤดูถัดไปเป็นฤดูพักสำหรับการทำนา ดังนั้นควรจะมีคนมากขึ้นที่จะมาทำแรงงาน ยังไงก็ตามในเวลาเดียวกัน เราต้องรีบการสร้างบ้านเพื่อปกป้องผู้อพยพจากความหนาว เราน่าจะรับพวกคนเหล่านั้นที่มาจากดินแดนอื่น ที่ทำงานไกลบ้านด้วย」

ฤดูหนาวในที่ราบกลางไม่หนักขนาดนั้น งานยังทำได้กลางฤดูหนาว และการเคลื่อนไหวไม่ถูกกีดกัน แต่ยังไง มันจะลำบากที่จะอยู่ในกระท่อมระหว่างฤดูหนาว

「ถ้ามันดูเหมือนเราทำไม่ทันเวลา งั้นเราสร้างตึกแถวและให้พวกเค้าอยู่ที่นั่นได้ เพราะทั้งหมดเราให้พวกเค้าอยู่ฟรี ดังนั้นพวกเค้าบ่นไม่ได้」

บ้านที่ถูกมอบให้ฟรีๆกับคนที่เพิ่งย้ายเข้ามา แน่นอนสถานที่ทำงานเกี่ยวกับเครื่องเรือนและอย่างอื่นนั้น ไม่ได้อยู่ในความพิจารณาของผม และมันขึ้นอยู่กับพวกเขาที่จะคิดให้ออกเอง มันจะเป็นการดี ถ้าเราให้พวกเขาจ่ายภาษีในรูปแบบของหนี้สินข้างบนนั้นได้ แต่พวกเขาคงจะไม่รู้สึกดี ที่จะต้องจ่ายหนี้มากมาย หลังจากที่เพิ่งย้ายเข้ามา มันจะไร้ความหมายถ้าพวกเขาหิวตายในบ้านที่เราสร้างให้พวกเขา

「ถ้าเป็นอย่างนี้ ทุนเราจะหมด ของที่เราหยิบมา……ความสำคัญในการขายของหนักขึ้นกว่าเดิม」

「แน่นอน ดังนั้นถ้านายไม่ทำงานนายดีๆ พลเมืองจะหิวนะ รู้มั้ย?」

อดอล์ฟหัวเราะ บอกว่าผมเป็นลอร์ดศักดินา และผมไม่ควรจะไม่รับผิดชอบมาก

「ยังไงซะ มือชั้นเต็มในการปกป้องผู้หญิงของชั้น ชั้นจะปล่อยประชากรไว้ให้นาย」

「มันเป็นครั้งแรกที่ลอร์ดศักดินาพูดอะไรบางอย่างที่ย่ำแย่ แม้ว่ามีหลายคนที่ทำโดยไม่พูดอะไร……โอ้ใช่ พูดถึงผู้หญิง มีบางคนที่หวังว่าจะอพยพมาจากประเทศทางเหนือไม่นานมานี้」

「หืม? พวกเธอมาที่นี่ทุกวัน นายไม่ต้องรายงานเกี่ยวกับทุกคน」

「ผมเดาว่า แต่มันดูเหมือนกลุ่มของโสเภณี และเมื่อพิจารณากำลังใจของเมือง ผมคิดจะถามความคิดเห็นของท่าน……」

เขาพูดอะไรน่ะ? สำหรับกายที่เหนื่อยจากงานแรงงาน ผู้หญิงนั้นสำคัญเท่าน้ำ อย่างน้อยผมมอบครั้งหนึ่งแล้วจบให้พวกเธอได้ภายหลัง

—————————————————————

ไม่กี่วันต่อมา

ไม่มีอะไรจะให้ทำนอกจากการจะดูการเสริมความแข็งแกร่งและการฝึกกองทัพส่วนตัวอย่างต่อเนื่อง ด้วยกันกับสถานะของการก่อสร้าง อดอล์ฟและลีโอโพลต์รู้ดีว่าการตรวจของผมเหมือนถังที่มีรูอยู่ข้างใน ดังนั้นพวกเขาทำให้มั่นใจว่าทุกอย่างสมบูรณ์แบบโดยตัวพวกเขาเอง ก่อนที่จะดำเนินการอะไรที่จำเป็นต้องทำ

เพราะเรื่องนั้น ผมนั่งอยู่ที่ออฟิศและดื่มแอลกอฮอล์ในตอนกลางวันได้

「เลียมันจากโคนอย่างช้าๆ」

「ค่ะ แบบนี้ใช่มั้ย?」

ริต้าใส่ชุดผ้ากันเปื้อนสำหรับแม่บ้าน อยู่ระหว่างโต๊ะและเก้าอี้บริการผม หลังจากที่ดึงกางเกงลงเล็กน้อย ที่นั้นแคบดังนั้นเธอเคลื่อนไหวอย่างเข้มข้นไม่ได้ แต่มันค่อนข้างเป็นความรู้สึกดีที่อุ่นๆ เมือนผมเธอใส่เข้าไปเต็มปาก

เมื่อผมยื่นมือออกไปเพื่อเล่นหน้าอกเธอจากบริเวณหัวไหล่ ริต้าเปิดเผยบริเวณหน้าอกและเปิดเผยหน้าอก ดี เธอเข้าใจว่าผมต้องการอะไร – ผมต้องการจับมัน

「เธอเก่งขึ้นอีกแล้ว?」

「ปุ่ฮ่า-! ค่ะ หนูฝึกว่าจะรับเอ็นใหญ่เข้าไปในปากยังไง นบุ-」

ด้วยนั่นที่พูด คำพูดเธอถูกตัดและความรู้สึกดีวิ่งผ่านผม การกระตุ้นไม่ได้แรงขนาดนั้น ดังนั้น มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนจะแตก แต่มันไม่แย่ที่จะมีความสุขกับมันอย่างช้าๆ

เมื่อผมเติมแก้วผมด้วยแอลกอฮอล์เสร็จ ประตูออฟฟิศเปิดออกมา คนที่เข้ามาอย่างหยาบคายโดยไม่เคาะคือ…….น่าจะเป็นคาร์ล่าหรือปีปี้

「หัวหน้า! หนูอยากกลับไปที่ที่เพื่อนหนูอยู่」

「กุห์-……อะไรกระทันหันน่ะ? ถ้าเธอจะติดต่อพวกเขา ชั้นบอกว่าเธอไปที่ไหนก็ได้ที่เธอต้องการไง」

ริต้า ที่ตกใจด้วยเสียงเปิดประตู ฟันไปโดนไม้เนื้อของผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันไม่ใช่อะไรที่จริงจัง มันแค่เจ็บนิดหน่อย

「ไม่ใช่แต่นั้น หนูอยากจะอยู่ที่นั่นซักพักถ้าเป็นไปได้ หนูอยากจะพาพวกนั้นที่ตอนนี้ฝึกอยู่กับหนูด้วย」

นี่มันกระทันหันไปแล้ว เธอไม่ชอบผมแล้วหรือ? ริต้าเลียที่ที่เธอกัดอย่างอ่อนโยนดั่งจะขอโทษมันกับผม มีแค่ขาผมที่ใต้โต๊ะ ดังนั้นปีปี้ที่อยู่อีกฝั่งมองไม่เห็นริต้าเมื่อเธอซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ

「ไม่มีทางน่า! หัวหน้าเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด มันไม่ใช่เรื่องนั้น หนูแค่อยากจะคืนนักรบให้หมู่บ้านเพราะศัตรูมาแล้วตอนนี้」

มันจะใช้เวลาประมาณสองวัน แม้ว่าพวกเขาจะเคลื่อนไหวเป็นกลุ่ม ที่จะไปจากราเฟนไปที่ที่ชาติภูเขาอยู่ ปรกติผมให้พวกเขามาที่ละ 200 คนเพื่อฝึกและที่เหลือกลับไปล่าและเร่ร่อน ดังนั้น การที่จะขอให้ 200 คนกลับไปด้วยกัน มันหมายถึงอะไรบางอย่างแย่ๆได้เกิดขึ้น

「หมายความว่ายังไงศัตรู? แต่ไม่ควรจะมีโจรอยู่ในบริเวณนั้นนะ……」

「ทางที่เราใช้ และเผ่าที่เราไม่ค่อยได้เจอซ้อนทับกัน เราจำนวนน้อยกว่า ดังนั้นเราอยู่ในความเสียเปรียบเล็กน้อย……」

มีคนเร่ร่อนที่ย้ายอย่างต่อเนื่องไปที่ที่มีน้ำ เพราะตั้งแต่เราล่าพวกเขาระหว่างสงคราม เราไปทำวงจรการย้ายถื่นฐานเพี้ยน ดังนั้น มันดูเหมือนพวกเขาเจอกับเผ่าอื่น

「มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นได้ยินเผ่าที่นอกจากพวกเธอ」

「หืม? หนูไม่ได้พูดเกี่ยวกับมัน ปีปี้และคนอื่นคือคนที่ใกล้ชิดกับคนที่ราบมากที่สุด นายเลยไม่น่าจะเจอพวกเค้ามาก่อน จริงๆแล้ว ปีปี้และคนอื่นใหญ่ที่สุดและแข็งแกร่งที่สุด แต่……」

มันปรากฏว่าคนป่าเถื่อนที่ลงมาปลนสะดมเราจากเผ่าของปีปี้เป็นพวกพ้องของเธอ แต่ผลของการเสียนักรบไปเป็นร้อย ในการต่อสูระงับนั้นใหญ่ ผมจะต้องคิดเกี่ยวกับมันนิดหน่อย ผมแทงเอ็นผมลึกเข้าไปในปากริต้า และกดหัวเธอลง

「ชั้นเข้าใจ คนที่ฝึกอยู่ไปได้ แต่ชั้นมีความคิดนิดหน่อย ดังนั้นปีปี้ควรจะรอชั้นในเมือง」

「ค่ะ หนูจะให้ทุกคนรู้! โอ้ ใช่คนที่มืดมนตามหาหัวหน้าอยู่ หนูเห็นเขาในบริเวณซ่อง」

คนที่มืดมน ต้องเป็นลีโอโพลต์แน่ แต่ทำไมเขาไปหาผมใกล้กับซ่องก่อนเมื่อเขาจะหาผมล่ะ? ไม่มีที่ที่เหมาะสมที่ลอร์ดศักดินาจะอยู่ นอกจากข้างในออฟฟิศในคฤหาสน์ของเขาเอง

ปีปี้ออกจากห้อง ผมต้องพูดกับลีโอโพลต์ แต่มันไม่เหมือนว่าผมไปด้วยเอ็นแข็งๆได้ เมื่อมันใหญ่ขนาดนี้ มันจะใส่เข้าไปในกางเกงไม่ได้

ผมให้ริต้ามาจากใต้โต๊ะ และกดหัวเธอด้วยสองมือ เธอพยักหน้าเป็นสัญญานว่าผมแรงกับเธอได้

「อุกกโฮ่ะ! นโบ่ะ-! กะโบ่ะ-!!」

ผมจับหัวเธอและส่ายอย่างรุนแรง แทงไม้เนื้อลึกเข้าไปในคอของเธอ เกือบจะพยายามไปถึงท้องของเธอ ริต้าตามีน้ำตา และทำเสียงที่เครียดแต่เธอไท่ได้ปัดผมออก และมือที่ถูตูดของผมก็ไม่หยุดด้วย เป็นเวลาซักพัก ผมทำคอและปากของเธอด้วยกำลังจนผมไปถึงขีดจำกัดของงผม

「อุโออ้-!」

「น่ะโบ่ะะะ-!!」

มันอาจจะดูเหมือนเป็นการปฏิบัติที่โหดร้ายกับผู้หญิง ถ้าผมน้ำแตกลึกเข้าไปในคอของเธอ แต่นี่คือสิ่งที่ริต้าชอบ เมื่อผมถามเธอ เธอพูดว่าเธอรู้สึกกับเอ็นใหญ่ของผมไม่พอ เด้งไปรอบๆในหลังคอของเธอ

เมื่อผมจบการยิงอสุจิในปากของเธอ และดึงเอ็นออกจากคอริต้า เธอทรุดลงไปที่พื้น เมื่อเธอมอบเซ็กส์ทางปากโดยรับมันเข้าไปถึงโคน เธอหายใจไม่ได้เมื่อผมน้ำแตก ดังนั้นมันออกมาเป็นแบบนี้ตลอด

「เหมือนเคย เธอโอเคมั้ย? พี่น้ำแตกที่ตื้นกว่านี้ได้และมันจะรู้สึกดีเหมือนกัน」

「ฮ่าา ฮ่าา มันโอเคแบบนี้ ความรู้สึกเมื่อเอ็นใหญ่กำลังจะนำชีวิตหนูไปนั้นทนไม่ได้เลย」

เพื่อพิสูจน์มัน ริต้าเอาหว่างขาของเธอให้ดู ริต้าเปียกที่นั่น ดั่งเธอโปรยน้ำลงไป ริต้า ด้วยสายตารักใคร่ของเธอ ถูแก้มของเธออย่างรักใคร่กับไม้เนื้อของผม และเลียมันอย่างอ่อนโยนทั่วทั้งอัน ทำความสะอาดความสิ่งเละเทะ

「มันดี」

ผมลูบหัวเธอและกำลังจะออกไปจากห้อง แต่เมื่อผมเปิดประตู

「คย้าา!」

「ฮฮฮิ้ห์!」

「ว้าห์!」

เมื่อผมเปิดประตู แม่บ้านสามคนกระโดดไปข้างหลัง มันดูเหมือนพวกเธอพยายามจะแนบหูไปที่ประตูและฟังเสียง พวกเธอทั้งหมดเป็นผู้หญิงสาว ไม่แม้แต่จะถึงอายุ 20 เลย

แม้ว่ามีการขาดแรงงานชายในราเฟน ไม่มีงานมากให้ผู้หญิงที่ไม่มีพลัง ผู้ที่ไม่มีทักษะเป็นพิเศษทำได้ ถ้าพวกเธอไม่มีใครที่พึ่งพาได้ ที่ดีที่สุดที่พวกเธอทำได้คือเป็นพนักงานเสิร์ฟสำหรับคนงาน หรืองานเย็บธรรมดา หรือพวกเธอก็โอบกอดชายชายที่ท้าทายได้เหมือนกัน สำหรับผู้หญิงเหล่านี้งานในคฤหาสน์ไม่ยากหรือสกปรก ดังนั้นมันค่อนข้างเป็นที่นิยม

ในท้ายที่สุด พวกเธอยังเป็นคนรักผมได้อีกด้วย แต่ริต้า ในฐานะแม่บ้านที่มีประสบการณ์หลายปี ทำตัวเป็นคนเป็นผู้นำสำหรับพวกเธอ มันอาจจะชัดเจนว่าผู้หญิงอายุน้อยพวกนี้ มีความสงสัยที่ได้เห็นผู้นำกระเซิง

「……พวกเธอคิดว่าทำอะไรกัน?」

「อืม นั่น……」

「หาริต้า-ซังค่ะ……」

「หนูคิดว่าหนูได้ยินเสียงของท่านมาจากที่นี่ ดังนั้น……」

ทุกคนหลบตา ริต้าเช็ดปากของเธอ ที่มีอสุจิหยดลงจากมัน ระหว่างที่สั่งสอนสาวๆด้วยกลิ่นปากที่มีกลิ่นเหมือนเมล็ดพันธุ์ของผม มันทำให้ผมนึกได้กับความจริงว่าลีโอโพลต์ยังตามหาผมด้วย ผมยิ้มให้กับฉากที่ตลก

—————————————————————

「นายอยากจะเอานี่ให้ชั้นดู?」

「ใช่ ผมคิดว่ามันจะเร็วกว่าถ้าเอาให้คุณดูทีนึง」

เราอยู่ในที่ราบไกลจากราเฟน และตรงหน้าเราคือมวลของเหล็กที่คลอเดียมอบให้เราในไม่นานมานี้ มันชี้ขึ้นเล็กน้อย และมันมีไม้แหลมแทงอยู่ที่พื้น แน่นอยู่กับพื้น

「มันคืออาวุธ ใช่มั้ย?」

อย่างน้อยๆ มันไม่ใช่กระบอกที่เหวี่ยงไปรอบๆและตีศัตรูด้วยมัน

「นั่นใช่แล้ว ผมจะแสดงให้คุณดูตอนนี้」

ทหารหลายคนเริ่มเคลื่อนไหวและเททรายดำเข้าไปข้างใน ใส่ลูกเหล็กเข้าไปข้างในด้วย

「เป้าหมายจะเป็นนั่น」

หินที่กองอยู่ประมาณ 100 ม. ตรงหน้าเรา ทำหน้าที่เป็นกำแพงปลอมๆอะไรแบบนั้น ถ้าคุณจินตนาการว่ากองหินยืดออกไปอย่างไม่หยุด ความหนาทำให้มันดูเป็นกำแพงที่ค่อนข้างมั่นคง

「ยิง」

กับคำสั่งเบาๆของลีโอโพลต์ ไฟได้ถูกพาไปในท่อเหล็ก ในทันทีนั้น เสียงที่เหมือนฟ้าผ่าดังก้อง

「นั่นอะไร!?」

คลื่นของควันปรากฏจากท่อเล็กและปิดภาพที่ผมเห็นทันที ลมพัดควันไปและเปิดเผยให้เห็นกำแพงหิน ที่ถูกเป่ากระเด็น และหินที่กระจายเป็นหลายชิ้น

「…………งั้น มันเป็นอาวุธแบบนั้น?」

「ใช่ ถ้าคุณใส่ทรายนี้ข้างในท่อเหล็ก……ดินปืนจะระเบิดและยิงลูกเหล็กออกไป คุณเห็นว่ามันทรงพลังได้แค่ไหน」

กำแพงที่ถูกสร้างสำหรับการแสดงตัวอย่างนี้สั้นและแคบ แต่ถ้าใช้สิ่งนี้กับกำแพงปราสาทที่ความหนาเดียวกัน มันจะเปิดรูใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย ไม่เพียงแค่นั้น มันสามารถที่จะมีพลังทำลายล้างในระยะไกลแบบนี้ ไม่เหมือนเครื่องกระแทก มันดูเหมือนมันใช้ได้หลายวิธีที่น่าสนใจ

「จุดอ่อนมันคือ มันหนัก มันค่อนข้างที่จะเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ทหารถือมันและเดิน ดังนั้น มันจะใช้รถเกวียนใหญ่ และมันใช้เวลาค่อนข้างมากเพื่อติดตั้ง」

「เราทำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับรถม้า แต่ยังไง มันเล็กกว่าเครื่องกระแทกและเคลื่อนไหวง่ายกว่า ช่างน่าสนใจ」

「ใช่ มันไม่เหมือนว่าเราทำลูกบอลเหล็กได้ด้วยตัวเราเอง แต่ผมไม่รู้ว่าจะทำดินปืนหรือจะสะสมมันยังไง มาใช้มันแค่สถานการณ์สำคัญเถอะ」

「มันจริงที่ว่าชั้นไม่เคยเห็นทรายนั้นมาก่อน แต่เราอาจจะหามันได้ในสหพันธรัฐนะ」

「ได้โปรดถามมาดาม ถ้าเรามีของเหล่านี้หลายอัน มันจะขยายระยะของกลยุทธ์ที่ผมใช้ได้」

「……ถ้าชั้นเขียน บางอย่างแปลกๆอาจจะมาอีกครั้ง」

「ไม่ใช่ว่ามันเป็นเรื่องดีเหรอ? มันจะสะดวกสำหรับเราถ้าเธอมาและเอามันมาให้เรา」

ลีโอโพลต์พูดอะไรก็ได้เพราะมันไม่ใช่ความกังวลของเขา

ครั้งหน้าที่คลอเดียมา ให้คนนี้ดูแลนนน่าที่โกรธและเมล และผมลืมบางอย่างที่สำคัญ

「นายรู้เกี่ยวกับปัญหาของทหารม้าธนู ใช่มั้ย?」

「ใช่ ปัญหาที่การอนุญาตให้พวกเค้ากลับไปได้ถูกมอบทันทีและอย่างเห็นแก่ตัว โดยไม่มีการบอกให้ผมรับรู้เลย ใช่มั้ย?」

ผมจงใจเมินเขาและพูดต่อ

「มันปรากฏว่าชาติภูเขามีความขัดแย้งที่ต้องจัดการ นายคิดเกี่ยวกับการแทรกแซงเรื่องนี้ยังไง?」

ลีโอโพลต์ตอบด้วยการลังเลเล็กน้อย

「มันจะไม่มีความหมายสำหรับเรา เมื่อพูดถึงดินแดน ดินแดนของพวกเขา ยกเว้นเหมืองนั้นว่างเปล่า ดังนั้นมันจะมะประสิทธิภาพที่จะสร้างที่มั่นเพื่อปกป้องที่สำคัญเท่านั้น แทนที่จะเป็นอย่างนั้น มันจะเป็นเรื่องที่มีปัญหา ถ้าทหารม้าธนู เสียจำนวนของพวกเขาไปจากความขัดแย้งนี้ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้พวกเค้าทิ้งดินแดนและให้ทุกคนถูกพามาที่นี่」

ปีปี้และคนอื่นจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนั้นแน่นอน แต่ลีโอโพลต์เปลี่ยนน้ำเสียงของเขา

「ยังไงก็ตาม ในจุดนี้ มีบางความหมายกับมัน ไม่ใช่ในแง่ของการปกครองดินแดน แต่เป็นการสร้างทางที่ปลอดภัย」

มันต้องเป็นแผนที่เมื่ออาณาจักรเทรียได้เป็นศัตรูเรา

งั้น มันตัดสินแล้ว ถ้างั้นผมจะหนุนหลังพวกเขา ในฐานะลอร์ดศักดินา และก็เนื่องจากความรู้สึกส่วนตัว

「ไปด้วยกันกับทหารม้าที่เรามีอยู่ที่มือ และทำการเตรียมการ ชั้นจะนำพวกเค้าด้วยตัวเอง」

「ผมเข้าใจ แต่คุณจะใช้แค่ทหารม้าอีกแล้วเหรอ? คุณมอบการปฏิบัติเป็นพิเศษกับพวกเค้า หรือคุณจับได้ไม้สั้น?」

แม้ว่าเขาพูดอย่างนั้น มันจะเป็นการยากที่ทหารราบจะตามเรามาระหว่างที่เราควบไปดินแดนที่กว้างขวางของชาติภูเขา ปีปี้และพวกพ้อง ด้วยกันกับศัตรู น่าจะอยู่บนม้าแน่นอน

「มันไม่ใช่อะไรแบบนั้น แต่เมื่อมันเป็นสงครามเต็มตัว ทหารราบจะมีคิวที่ได้ถือโชคชะตาอยู่ในมือพวกเขา ปล่อยพวกเขาให้ฝึกอยู่ที่นี่อย่างถูกต้อง」

「งั้น โชคดี และได้โปรดอย่าตาย」

คนนี้พูดทิ้งท้ายตลอดเลย

การเตรียมกองกำลังทหาร ประกอบไปด้วย ทหารม้าหอก 700 คน (ทหารม้าที่อุปกรณ์เบาๆ) และทหารม้าหนัก 300 คน แล้วเรายังมีรถเกวียนขนน้ำและอาหารสัตว์ที่ถูกมอบให้โดยอีริช ให้ตามเราไป เพราะทั้งหมด ชาติภูเขาเป็นที่รกร้างที่ดำเนินต่อไปซักพักและเราไม่รู้ว่า เมื่อไหร่ที่เราจะได้เติมเสบียงน้ำหรืออาหาร

ไม่ว่ายังไง มันจะอยู่เหนือคำถามที่จะเดินทางบนดินแดนที่กว้างของดินแดนของผม ถ้าเราไม่มีทหารม้า ดังนั้น ความคล้ายกันในองค์ประกอบเดียวกับกองทัพกลางค่อนข้างสูง ผมพยายามจะจัดรูปแบบกับทหารม้าธนูแต่มันจบที่ผลลัพท์นองเลือด ยิงธนูและควบไปพร้อมกัน เหมือนดาบที่จุดไฟ – ค่อนข้างเป็นไปไม่ได้ – เมื่อเวลาที่สามคนน๊อคและตกม้าตาย ผมยอมแพ้ ในท้ายที่สุดผมมีไม่กี่คนคอยขนปืนธนูเป็นการทดสอบ แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์แค่ไหน

「งั้น เราไปกันมั้ย?」

「ค่ะ! ถ้าหัวหน้ามากับเรา มันเหมือนกับมีกำลังของร้อยคน!」

「ปล่อยมันให้ชั้น!」

คนที่ไปด้วยกันกับผมคืออิริจิน่าและปีปี้ ปีปี้นั้นชัดเจน แต่เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน อิริจิน่าต้องอยู่เพื่อฝึกกองทัพส่วนตัว…

「ผู้หญิงคนนั้น? มันจะไม่มีปัญหาว่าเธอจะอยู่ที่นี่หรือไม่」

นั่นคือที่ลีโอโพลต์พูด ดังนั้น ผมพาเธอไปด้วยกันกับผม เขาต้องเห็นใจคนอื่นอีกนิดนึง และอิริจิน่า เอ่อล้นไปด้วยความสุขที่ผมพาเธอไปกับผม ต้องฉลาดกว่านี้อีกนิดนึง

พูดถึงแล้ว ซีเลีย ที่ปรกติจะติดกับผมอาหารเป็นพิษเมื่อมะรืนวาน มันดูเหมือนเนื้อที่เธอกินกับอิริจิน้าที่แผงขายอาหารเน่า แม้ว่าอิริจิน่าดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมให้หมอตรวจดูซีเลีย และมันไม่ได้ปรากฎว่ามันเป็นอะไรที่เป็นภัยถึงชีวิต แต่เธอจะแค่ท้องเสียอีกไม่กี่วันต่อมา

「หนู……ก็จะ……ไปด้วยกับพ่อ……อะอออุ!!」

หลังจากพูดอย่างนั้นซีเลียวิ่งไปเข้าห้องน้ำ และโดยไม่ฟังเสียงที่ถูกสร้าง เราออกเดินทางทั้งแบบนั้น ผมบอกสาวคนอื่นให้จับซีเลียไว้เพื่อที่เธอจะไม่ไล่ตามเราไป ดังนั้นมันควรจะโอเค เธอควรจะพักตัวเธอซักพัก

「หัวหน้า นายจะไม่ใส่เกราะเป็นประกายนั่นเหรอ? แม้ว่ามันดูเท่…」

ผมเมินเสียงและออกเดินทาง

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ผู้บัญชาการกองทัพอิสระตะวันออก จำนวนทหาร: 2000

ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ กองทัพส่วนตัว: 1400

ชาติภูเขา: ประมาณ 1000

สินทรัพย์: 4800 ทอง (ค่าใช้จ่ายต่อเนื่องในการเตรียมการทหารและกิจการภายใน -500) (-100 เสบียงกองทัพ อาหารสัตว์)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), คู, รู, ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), แคทเธอรีน (ลามก), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โยกุริ (แขกของบ้าน)

ลูก: ซู (ลูกสาว), โรส (อุปถัมภ์), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย)

เมืองหลวง: (เมลิสซ่า X มาเรีย), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูกน้อง: ซีเลีย (พักเนื่องจากท้องเสีย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 49, เด็กที่เกิดแล้ว: 7

—————————————————————

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 500/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu