ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 81 การต่อสู้ของทหารม้า - novel-lucky

81 การต่อสู้ของทหารม้า

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「ยินดีต้อนรับและขอบคุณที่มา หัวหน้า!」

「โออ้ งั้นนี่คือหัวหน้านักรบ?!」

ปีปี้นำเผ่าและผู้นำของแต่ละครอบครัวให้มาเพื่อทักทายเรา นั่นทำให้ผมนึกได้ มันเป็นครั้งแรกที่เจอผู้นำตั้งแต่การต่อสู้ระงับ พวกเขาทั้งหมดเป็นตาแก่หนังเหี่ยวและชายวัยกลางคนที่ตัวดำและถูกแดดเผา ดังนั้น มันไม่เหมือนว่าผมอยากจะเจอพวกเขายังไงก็ตาม

「หัวหน้ามาแล้ว ตอนนี้เรารู้สึกโล่งใจได้ เราจะไม่กลัวเผ่าเวเลนนั่น!」

ปีปี้ตะโกนในเสียงดังและพวกคนเหล่านั้นรอบเธอทั้งหมดส่งเสียงเชียร์

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อของคู่ต่อสู้ด้วย เผ่าของพวกเขาเหมือนกับปีปี้เลย ดังนั้นชื่อของพวกเขาไม่มีความหมายมาก ไม่ว่าอย่างไร เราจะขยี้พวกเขา

「ถ้าเราดำเนินต่อไปแบบนี้ เราจะเผชิญหน้ากับเผ่าเวเลนในไม่นาน พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ดังนั้นทำไมเราไม่หยุดที่นี่ก่อนตอนนี้ มาใช้เวลาของเรากันเถอะ」

ทหารที่ถูกพามาด้วยพัวพันกับเผ่าภูเขา และตั้งแคมป์รอบแคมป์ไฟในเต็นท์ เผ่าของปีปี้ มากกว่า 2000 อย่างง่ายๆในจำนวนรวม แต่มีเด็กที่ยังเล็กอยู่ ดังนั้นมีแค่ เกือบจะ 1000 ที่จะมีประโยชน์ในการต่อสู้ มันดูเหมือนพวกเขาทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อส่งนักรบไปในความขัดแย้งก่อนหน้า เพื่อตอบความภักดีของพวกเขา ผมจะมั่นใจว่าช่วยได้ครั้งนี้

เมื่อผมเข้าเต็นท์ที่เตรียมไว้ มีหนังสัตว์วางอยู่ข้างๆและพรม กางออกไปให้ดูเหมือนห้องมากขึ้น ไม่มีเตียง ดังนั้นเราควรจะแค่นอนลงบนพื้นตรงๆ

「หนูได้เตรียมขนหมาป่าและกระต่ายปีศาจ มันนุ่มและอุ่น」

ปีปี้ก็จะอยู่ในที่เดียวกันดังนั้นเธอกระโดดและพุ่งเข้าไปในขนสัตว์; หนังสัตว์นั้นนุ่มดังนั้นมันรับแรงกระแทก เป็นเบาะให้เธอจากแทนที่จะเป็นการกระทำที่เจ็บปวด

「นี่มันน่าทึ่ง……ชั้นไม่เคยเห็นหนังสัตว์คุณภาพดีขนาดนี้มาก่อน」

อิริจิน่าก็เป็นผู้หญิงของผมด้วย ดังนั้นแน่นอนว่าเธอจะนอนที่พื้นเดียวกันด้วย

「ธรรมชาติแล้ว ทั้งหมาป่าและกระต่ายปีศาจค่อนข้างเก่ง ดังนั้นพวกมันไม่ออกมาบ่อย หนังสัตว์เหล่านั้นใช้การล่าหลายครั้งที่จะได้มา」

มันก็ค่อนข้างเป็นของมีค่าสิถ้างั้น ขณะที่เราทั้งสามคนนอนลง ความเหนื่อยจากการเดินทางทำให้เราง่วง ผมอยากจะโอบกอบอิริจิน่า แต่มันจะเป็นการเสียของที่จะให้หนังสัตว์คุณภาพสูงเหล่านี้ปกคลุมไปด้วยน้ำหวาน วันนี้ เราจะนอนไปแบบนี้

「ได้โปรดรอ หัวหน้า! สำหรับหัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่ที่จะมีผู้หญิงแค่สองคนข้างเค้านั้นมันไม่ถูก นายจะเสียศักดิ์ศรี」

「อะไร?」

「ทุกคนจากเผ่าก็กังวลถึงจำนวนที่ผู้หญิงของหัวหน้าที่พามานั้นน้อยเกินไป หนูจะอธิบายมันกับพวกเค้าว่านายทิ้งพวกเธอไว้ในเมืองในที่ราบ แต่ชายผู้ยิ่งใหญ่อย่างนายต้องมีผู้หญิงมากมายบริการนาย หนูให้ผู้นำไปเรียกพวกเธอมาแล้ว」

ปีปี้ปรบมือและผู้หญิงเริ่มท่วมเข้ามาในเต็นท์

ผู้หญิงทุกอายุ; บางคนอยู่ในช่วงสามสิบและบางคนยังเป็นเด็ก

「เพราะทั้งหมด หัวหน้าดูเหมือนจะชอบผู้หญิงมีอายุ」

ปีปี้ อย่าได้พูดแบบนั้นกับเมลเชียวนะ ถ้าเธอบอกเมล เมลจะฆ่าเธอ

「「「ขออภัยที่รบกวน」」」

แล้วก็ ผมไม่พักเพราะผู้หญิงจำนวนมาก มันเพราะพวกเธอทั้งหมดเปลือยเปล่า พวกเธอไม่ได้เอาเสื้อออกในเวลาที่พวกเธออยู่ที่นี่ แทนที่จะเป็นอย่างนั้น พวกเธอทั้งหมดเปลือยตั้งแต่ทีแรก

「เธอเดินข้างนอกแบบนั้นเหรอ?」

「ใช่? แน่นอน เพราะหนูจะรับใช้หัวหน้า」

「หนูรับความเย็นระดับนี้ได้」

「ไม่ใช่นั่นชัดเจนเหรอ?」

「มันเป็นเกียรติที่ผู้หญิงได้เข้าร่วมกับหัวหน้า แม้ว่าพวกเธอจะเปลือยหรืออะไรก็ตาม พวกเธอจะไม่รู้สึกอาย ปีปี้ก็จะเปลือยด้วย」

มันดูเหมือนว่าผมนึกถึงความต่างในความอับอายของชาติภูเขาทุกครั้ง ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ปีปี้และอิริจิน่าที่เปลือยนอนข้างผม ขณะที่ผมกอดพวกเธอคนละข้าง แม้ว่าความสำส่อนของพวกเธอจะแต่ขึ้น ตัวและวิญญานผมเหนื่อยแล้ว วัตถุประสงค์เดียวของผู้หญิงคือเพื่อรับใช้ผม ดังนั้นพวกเธอไม่ได้ขออะไรเป็นพิเศษ

「……ไม่มีหมอนหรือผ้าห่มเหรอ?」

หนังสัตว์ที่ถูกปูนั้นอุ่น แต่ถ้าผมไม่มีผ้าห่ม ตัวผมจะหนาว

「มีหมอนและผ้านวมด้วย」

「อ่ะนี่」

「หนูจะทำให้นายอุ่น」

ผู้หญิงอวบจับหัวผมและนอนลง ส่ายตูดของเธอ เธอขอให้ผมขึ้นไปอยู่ข้างหรือ? ผมวางตัวของผมและนอนตะแคงข้าง และในทันที ผู้หญิงคนอื่นดึงเสื้อผ้าของผมทั้งหมดและปิดตัวผม เข้าใจแล้ว……หมอนก้นผู้หญิงและผ้าปูตัวผู้หญิง……? ช่างฟุ่มเฟือย เพราะเราทั้งหมดเปลือย มันแน่นอนว่าอุ่นเมือเราติดกันแบบนี้ แต่ความรู้สึกที่จับหนัวนมผมมันไม่ดีเลย; มันจะทำให้เอ็นผมแข็ง

ผมปิดตาและมีความสุขกับความรู้สึกที่มหัศจรรย์ของเตียงระดับสูง เหนือกว่าหมอนหรือผ้านวมราคาสูงใดๆ ผมรู้สึกว่าผมได้ยินเสียงผู้หญิงในฝันของผม

「ดู…..มันนุ่มและไม่แข็งเลย แม้อย่างนั้นมันใหญ่」

「ชั้นได้ถูกโอบกอดโดยหัวหน้าคนเก่า แต่……แม้ว่าเค้าจะแข็ง เค้าเล็กกว่านี้มาก」

「มันเหมือนเค้าเป็นชายที่เหนือชายทั้งหมดหรืออะไรบางอย่าง ใช่มั้ยล่ะ」

ผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกหายใจกับหว่างขาของผม

「เฮ้ ไม่อยากลองให้สิ่งนี้แข็งอย่างสมบูรณ์เหรอ?」

「ไม่ เราทำไม่ได้ ถ้าเราปลุกเขาตื่น เขาจะโกรธ」

「เขาไม่ใช่คนที่ใจแคบแบบนั้น ลองเลียมัน」

ผมรู้สึกถึงความรู้สึกอุ่นของลิ้นคลานที่หว่างขาของผม

แม้ว่ามันไม่มีทักษะหรือเทคนิค ความรู้สึกอุ่นของลิ้นคืบคลานไปกับไม้ของผมบริเวณปลายทำให้ไม้เนื้อของผมใหญ่ขึ้น หลังจากประมาณ 8 นาที เอ็นผมแข็งและผู้หญิงแยกลิ้นออกจากเอ็นผม

「น-นายล้อเล่นน่า……」

「ชั้นไม่เชื่อมันเลย」

「ว้าาาว……」

สาวๆทั้งหมดตกใจกับขนาดของของผม ผมรู้สึกถึงหลายมือจับไม้ของผมอย่างระวัง ดั่งมันเป็นบางอย่างที่อันตราย

นอกจากผู้หญิงที่สัมผัสมันคนแรก มีคนมีส่วนร่วมมากขึ้น ที่มาทีละคนทีละคน ร้องเสียงแหลมในความประหลาดใจขณะที่พวกเธอทำอย่างนั้น

「ปีปี้-ซามะและอิริจิน่า-ซังรับนี่เข้าไปในพวกเธอเหรอ?」

「ชั้นเข้าใจได้ถ้ามันเป็นอิริจิน่าแต่……ชั้นไม่รู้เกี่ยวกับปีปี้-ซามะ」

ชายและหญิงเผ่าภูเขาทั้งหมดมีขนาดที่เล็ก คนที่ถูกเลือกให้เป็นนักรบในหมู่พวกเขามีตัวที่แข็งแกร่งและไม่มีคนมากที่สูงกว่านนน่า เมื่ออิริจิน่าถูกรวมในหมู่พวกเขา เธอเป็นผู้หญิงที่ใหญ่และใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ

「อึนน มันอุ่น」

「อุ หนูจะถูกขยี้……」

เมื่อผมเปิดตาที่เปิดครึ่งหนึ่ง ผมเห็นอิริจิน่ากอดปีปี้และนอนอย่างสบาย แต่มันดูเหมือนปีปี้จะลำบากนะ

「ไม่อยากลองใส่มันเข้าไปเหรอ?」

「อย่ากดดันตัวเอง มันจะฉีก」

「แต่ปล่อยมันให้แข็งแบบนั้นมันหยาบคาย」

การกระซิบดำเนินต่อไป และผลของมัน ผู้หญิงที่ใช้ลิ้นคนแรกเพื่อลูบไล้ผมรับความรับผิดชอบที่จะให้ผมแตก

ไม่เหมือนการจั๊กจี้ก่อนหน้าจากลิ้นของเธอ เธอรับปลายเข้าไปในปากเธอและเริ่มลูบไล้ สาวๆคนอื่นช่วยโดยการขับตรงโคนและมอบการกระตุ้นให้กับไข่ของผม

「มันยังใหญ่ขึ้นอีก……」

「โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นของของม้าแบบนั้นเลย ไม่ เค้าน่าจะใหญ่กว่าแม้แต่ม้าที่เรามี」

ไม่มีใครที่จะอารมณ์เสียเมื่อเอ็นของพวกเขาถูกชม รวมกันกับการลูบไล้ของหลายคน ความรู้สึกดีสร้างขึ้นและเอ็นของผมเริ่มเต้นเป็นจังหวะ

「อ้า- มันกระตุก เมล็ดพันธุ์ของเค้าออกมา」

「ดูสิ เธอจะทำให้พื้นเลอะนะ รับมัน รับมัน」

「มันจะไม่เข้าไปในปากของชั้นทั้งหมด……อึนโบ่ะ-!」

ผู้หญิงที่บริการผมรั้งสาวๆคนอื่นๆ และเติมเต็มปากของเธอด้วยเอ็นผม ความรู้สึกของฟันสัมผัสทำให้ในที่สุดเขื่อนก็แตก และเมล็ดพันธุ์ของผมปะทุ ทำให้ไข่ผมแห้ง

「อออุ-!」

「อึนนน—!!!??」

ผมพยายามจะแกล้งทำเป็นหลับ แต่อย่างที่คาด การครวญของผมเล็ดออกไป ปากของผู้หญิงถูกเติมเต็มและเธอขอให้สาวๆคนอื่นช่วยเพื่อที่เธอจะไม่ทำหก

「เอออ๋!? ออกมามากขนาดนั้น?」

「ยังไงก็ตาม เธอจะสลับกับชั้น!」

หนึ่งในผู้หญิงปากเต็มถึงขีดจำกัด พวกเธอเปลี่ยนกันเอง และเมื่อคนที่แปดปากเต็มถึงขีดจำกัด การน้ำแตกของผมในที่สุดก็หยุด ผู้หญิงหลายคนพูดไม่ได้ดังนั้นมีช่วงเวลาของความเงียบ ผมได้ยินเสียงกลืน

「เก่ะโฮ่ะ- เก่ะโฮ่ะ* ช่างเป็นเมล็ดพันธุ์ที่เข้มข้น มันไม่ลงคอชั้น」

「มันดูเหมือนชั้นท้องผ่านปากของชั้นได้」

「มันใหญ่เกินไปและกรามของชั้น……」

「เฮ้ มาทำความสะอาดนี่กัน」

ใกล้กับ 10 ลิ้นคลานไปรอบไม้ของผม และพวกเธอเลียเมล็ดพันธุ์ที่เหลืออยู่ มันจะได้เวลาในไม่นานแล้ว?

「อึนน……เกิดอะไรขึ้น?」

ผมแกล้งทำเป็นตื่นเหมือนว่าผมหลับอยู่ตลอดเวลานี้

「ม-ไม่ มันไม่มีอะไร เอ็นของนายมันมหัศจรรย์เกินไปและเราแค่ชื่นชมมัน」

「ได้โปรดอย่าสนใจเราและผ่อนคลายตัวของนาย」

「อย่างนั้นเหรอ? งั้นชั้นจะนอนนะ」

ผมนำหญิงสาวที่เป็นคนแรกที่วางปากของเธอไว้กับผม และยังไอจากเมล็ดพันธุ์จำนวนมาก และม้วนไปกับเธอ

「เอออ๋!」

「ชั้นชอบทรงของตัวเธอ ชั้นจะทำให้เธอเป็นหมอนข้าง」

「แน่นอน! มันเป็นเกียรติของหนู」

ผู้หญิงคนอื่นมองด้วยความอิจฉาขณะที่ผู้หญิงพิงกับอกผมและยิ้ม และเอ็นของผมได้ความแข็งของมันกลับคืนมา อิริจิน่า ที่นอนข้างผม เริ่มที่จะบีบปีปี้ และสาวๆคนอื่นสี่คนพยายามอย่างสิ้นหวังที่จะง้างแขนของเธอออก

—————————————————————

สองวันถัดมา

「ชั้นเห็นพวกมัน! มันเป็นเผ่าเวเลน!」

พวกเราเดินทัพด้วยกันกับเผ่าภูเขาและมันใช้เวลาประมาณสองวัน จนกว่าในที่สุดเราก็ได้โอกาสที่จะมีคิวของเรา คนที่สู้ไม่ได้ เด็กๆและปศุสัตว์ ได้อยู่ข้างหลัง ระหว่างที่นักรบรับธนูและดาบของพวกเขาและขึ้นขี่ม้า หน่วยทหารม้าที่ผมนำมากับผมก็เตรียมตัวของพวกเขาตามกันด้วย

เผ่าวาเลนถูกเห็นได้จากระยะไกลก็ทำเหมือนกันและโห่ร้องเพื่อทำการเตรียมการและพร้อมสู้ พวกเขากองกันเหมือนซาลาเปาและมันยากที่จะนับจำนวน แต่พวกเขาไม่ได้ดูว่ามีจำนวนที่มากกว่าเราอย่างมาก

「เราจะสู้ทันทีหลังจากเจอกันเหรอ? เราจะไม่คุย?」

「เราสู้มาก่อนกับเผ่าวาเลนที่รูน้ำ เราไม่มีทางเลือกนอกจากสู้」

ผมไม่รู้มากเกี่ยวกันมัน แต่มันดูเหมือนพวกเขาจะมีจรรยาบรรณของพวกเขาเอง แม้ว่ามันทำให้สิ่งต่างๆง่านสำหรับผมที่จะเข้าใจถ้าเราสู้กัน

「จัดเป็นแถว! ทำมันในสามส่วน!」

ความต่างแรกระหว่างกองกำลังของเราและพวกเขาปรากฏขึ้นตรงนี้ เผ่าภูเขาของศัตรูมีรูปแบบที่แปลกที่ใช้ทั้งครอบครัว และเคลื่อนไหวในกลุ่มของ 50 คน เราได้สร้างแถวที่สะอาด ผลิตภัณฑ์ของการฝึกทหาร ทหารม้าธนูเป็นแนวหน้า ทหารม้าหนักเรียงกันหลังพวกเขา และทหารม้าหอกกระจายไปรอบๆด้านข้าง

「พวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว!」

หนุ่งในผู้นำชีและตะโกนใส่ศัตรูที่พุ่งเขาดีเรา ไม่มีความสับสนหรือความกลัวในเสียงของเขา พวกเขาเชื่อใจผมอย่างสมบูรณ์ และพูดบางอย่างเช่น ‘ถ้าหัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่นี่ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแพ้ ผมต้องตอบความคาดหวังของพวกเขา

「บุก!」

เราก็พุ่งหัวของเราไปหาศัตรูด้วย ระยะระหว่างเราประมาณ 1 ชั่วโมงถ้าเราเดิน แต่เพราะทั้งสองขี่ม้า ระยะปิดทันที

「ยิง!」

มันคือตรงนี้ที่อีกจุดของความต่างแสงตัวมันเองออกมา มันคือความสามารถในการใช้ธนูและลูกธนู เผ่าวาเลนใช้ธนูหยาบแบบดั้งเดิมและลูกธนูที่เผ่าภูเขาปรกติจะใช้ ระหว่างที่ในทางตรงกันข้าม พวกของเราใช้ธนูคอมโพสิทประสิทธิภาพสูง ลูกธนูก็ขัดเกลามาเพราะระยะและพลังสูง แต่ยัง ในการต่อสู้ก่อนหน้า เผ่าภูเขาสามารถที่จะครอบงำการต่อสู้เพราะทักษะที่ท่วมท้นได้ถูกสอนตั้งแต่พวกเขายังเด็กมาก แต่ทักษะเหมือนกันในการต่อสู้ นั่นหมายถึงความต่างในประสิทธิภาพของอาวุธเป็นกองกำลังในแบบของมันเอง

「น่าทึ่ง……!」

ศัตรูที่พยายามจะยิงธนูมาใส่เรา เริ่มล้มจากหลังม้าทีละคนทีละคน เรานำหน้าพวกเขาในแค่ไม่กี่วินาธี แต่ผลของมันมหาศาล ทหารม้าธนูเก็บธนู ชักดาบของพวกเขา และใส่โล่เพื่อป้องกันลูกธนู เมื่อพิจารณาความเร็วการเผชิญหน้าที่เร็วจนไร้สาระ พวกเขาไม่มีที่ให้ปล่อยการยิงที่สอง

ศัตรูได้ปล่อยลูกธนูของพวกเขามาด้วยเหมือนกัน และแม้ว่าทหารม้าธนูถูกกำจัด นั่นมันน้อยไปเมื่อเทียบกับจำนวนที่ศัตรูเสียไป โล่ทำให้ลูกธนูสะท้อนกลับไปและประสิทธิภาพของเกราะก็ต่างกันด้วย

แค่แบบนั้น ทั้งสองกองทัพไม่ได้เปลี่ยนทิศทางการพุ่งเข้าตี และศัตรูและพวกเหมือนกันอยู่ในทางปะทะที่เร็วสุดขีดต่อกัน

「ไม่มีโอกาสมากที่จะเห็นทหารม้าจำนวนเท่านี้ชนกันระหว่างพุ่งเข้าตี」

อิริจิน่า ที่ควบอยู่เจอกับผมจากด้านหน้าของทหารม้าหนัก ยิ้ม อิริจิน่าก็คุ้นเคยกับการต่อสู้ด้วย ดังนั้นเธอไม่มีความกลัว และแทนที่จะอย่างนั้น พบว่ามันสนุก

「อย่าหยุดเคลื่อนไหว! พุ่งเข้าตีผ่านไป!!」

เสียงตะโกนและเสียงคำรามสะท้อนขณะที่ทหารม้าเริ่มไขว้ดาบขณะที่พวกเขาผ่านกัน ดาบเหวี่ยงไปรอบๆและหัวบินผ่านอากาศ โดยไม่สนเพศ คนที่ควบคุมม้าไม่ได้ชนตรงๆกับศัตรูและทั้งสองคนกระเด็นไป แต่การต่อสู้ที่สยดสยองจะไม่ดำเนินต่อไปนาน เพราะทั้งสองกองทัพไม่ลดความเร็ว มันแค่ทันที ก่อนที่กองกำลังทหารม้าจะวิ่งผ่านกัน

ในกรณีส่วนใหญ่ที่เผ่าภูเขาสู้กัน พวกเขาจะพุ่งเข้าตีกันระหว่างที่ยิงใส่กันด้วยธนู และจากนั้นหยุดเพื่อไขว้ดาบกับกันและกัน หลังจากที่พวกเขาผ่านกันและยิงธนูอีกครั้ง ศัตรูก็ผ่านไปและง้างลูกธนูอีกครั้ง หันหลังเพื่อไปข้างหลัง แต่มันยังไม่จบ

หลังจากที่ถึงคิวของทหารม้าธนู ของเราจะต่อไป; เรายังมีทหารม้าหนักเรียงข้างกัน

「กึ!! ยังมีบ้างที่อยู่ข้างหน้า!!」

ผู้บัญชาการตะโกน แต่มันสายเกินไปแล้ว เพื่อที่จะจัดการกับทหารม้าหนัก ทหารม้าธนูแค่ต้องออกจากระยะและจัดการพวกเขาอย่างง่ายๆ แต่ระยะระหว่างพวกเขาและเราใกล้เข้ามาแล้ว ดังนั้นไม่มีเวลาให้พร้อมธนู มากกว่านั้น พวกเขาได้เพิ่มความเร็วบนม้าแล้ว และเปลี่ยนทิศทางได้ไม่เร็วพอ

เมื่อเราปะทะกับพวกเขาตรงๆ กองทัพเบาไม่เทียบกับชิ้นเหล็กซึ่งก็คือทหารม้าหนัก

「ส่งเค้าบินไป!!」

ทันทีที่พวกของเราปะทะกับศัตรู เสียงเหมือนระเบิดคำราม หอกของพวกเราแทงศัตรูหลายคน และฝ่ายตรงข้ามของเราหลายคนถูกส่งบินไปบนการปะทะ

ศัตรูที่ลนเริ่มชักดาบและปะทะกับเรา แต่ยกเว้นว้าพวกเขาจะเจอช่องว่าง พวกเขาไม่สามารถแทงชุดเกราะเหล็กได้

「เซอรรย่า!」

อิริจิน่าก็ใช้หอกเพื่อจัดการศัตรูที่ผ่านไป แทงพวกเขาหลายคน ยกพวกเขาขึ้นและโยนพวกเขาไปข้างๆ มีแค่ม้าของพวกเขาที่หนีจากอันตรายได้ ขณะที่พวกเขาวิ่งไปที่ข้างหลังและหนี เธอแพ้พวกเขาไม่ได้

ผมดันทหารผ้าคุ้มกันที่พยายามจะปกป้องผมและในการแทงหอกหนึ่งครั้ง ศัตรูที่ผ่านไปเสียตัวท่อนบนและหล่นลงที่พื้น ผมเปลี่ยนไปเป็นศัตรูคนต่อไป ที่เห็นผมจัดการนักรบคนเก่า และจากนั้นแทงใบมีดของหอกของผมและแยกคอเขาออกจากไหล่

「อีกคน!」

ผมกำลังจะทุบศัตรูที่เพิ่มเข้ามา แต่เห็นว่าเป็นผู้หญิงที่ตามีน้ำตา ผมเฉี่ยวหัวและทุบชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหลังเธอ

「รับนั่น-!」

แค่เมื่อพวเขากำลังจะผ่านไปอย่างสมบูรณ์ ผมลดการป้องกันลงและรู้สึกถึงบางอย่างร้อนวิ่งผ่านแขนผมหนึ่งในทหารฟันผม เลือดเริ่มไหลแต่แผลไม่ลึก

อิริจิน่ากำลังจะหันกลับมาแต่ผมหยุดเธอคนที่ฟันผมเป็นผู้หญิง ที่ยังเป็นแค่หญิงสาว แม้ว่าเธอจะหันกลับไปตอนนี้ เธอจะตามพวกเขาไม่ทัน ในทางตรงกันข้าม มันจะทำกลยุทธ์ของเราพัง

ผมควรจะชมพวกเขาที่มีทักษะเล็งไปที่ช่องว่างในเกราะของผมมั้ย หรือผมควรจะโทษตัวเองที่ลดการป้องกันลง? ผมเลียเลือดที่ไหล แน่นอนว่ามันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ผมได้ลิ้มรสเลือดของตัวเอง

「ฮาร์ดเลตต-โดโนะ! พี่โอเคมั้ย!?」

「หัวหน้าได้รับบาดเจ็บที่แขน!」

「มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ มันถูกทำด้วยผู้หญิง และมันจะรักษาอย่างเร็ว」

คนที่อยู่รอบๆผมเริ่มตื่นตกใจวินาทีหนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าแผลตื้น พวกเขาโล่งใจ ยังไงซะ มาแค่จบพวกเขากันเถอะตอนนี้

ปีปี้ปล่อยลูกธนูตรงขึ้นไปในอากาศ ครั้งนี้ ลูกธนูไม่สร้างเสียง แทนสิ่งนั้น มีผ้าสีแดงที่กระพือติดอยู่บนมัน

นั่นเพราะมีความเป็นไปได้ว่าเสียงคำรามของเกือกม้ากลบเสียงไปได้

ศัตรูได้รับความเสียหายอย่างมาก และแถวนั้นไม่เป็นระเบียบ เพราะพวกเขารู้ว่าทหารม้าธนูที่ผ่านพวกเขาก่อนหน้า หันมาและกำลังจะมาหาพวกเขา พวกเขาหยุดการพุ่งเข้าตี และเปลี่ยนทิศทาง ตัดสินใจว่าจะจัดการกับพวกเขาหรือหนี

「พวกเค้าไม่มีความว่างที่จะทำอย่างนั้นนะ」

เสียงร้องแห่งสงครามดังก้องและทหารม้าหอกกระจายไปรอบด้านข้างและเข้าหาพวกเขาอย่างดุร้าย ศัตรูนำธนูและเล็งที่จะยิงทหารม้าหอก และหลังจากเปลี่ยนทิศทาง ทหารที่อยู่ตรงกลางซาลาเปาปล่อยลูกธนูไม่ได้ หลายคนได้เสียธนูและลูกธนูหลังจากผ่านแถมของเราเป็นครั้งที่สอง เพิ่มเติมจากนั้น กลุ่มเล็กๆของทหารม้าหอกกระจายออกไปในทุกทุศทาง ใกล้เข้าไป ดังนั้นพวกเขาจัดการพวกเขาทั้งหมดทีเดียวไม่ได้ และทำให้การตีระยะประชิดเกิดขึ้น

พวกเขาทั้งสองใส่เกราะเบา แต่มีความได้เปรียบที่ชัดเจนในการต่อสู้ระยะใกล้ระหว่างทหารม้าหอกใส่หอก 2 เมตร และปืนธนู และเผ่าปีเขา ที่มีแค่ดาบทรงมีด ไม่มีความต่างในความเร็วดังนั้นเมื่อระยะใกล้ พวกเขาไม่สามารถที่จะใช้กลยุทธ์วิ่งหนีและยิงธนู

「การต่อสู้สรุปแล้ว」

「เราสามาระที่จะกำจัดเผ่าวาเลนได้ในครั้งเดียว! เราทำมันได้!」

ปีปี้มีความสุข และอิริจิน่ากังวลเกี่ยวกับแผลของผมระหว่างที่ยิ้มด้วย

เมื่อทหารม้าธนูกลับมา เผ่าวาเลนทั้งหมดยอมแพ้รวมถึงคนที่ไม่ได้สู้ข้างหลัง ผมรับรู้การยอมแพ้ของพวกเขาและเผ่าวาเลนถูกดูดซับเข้ามาในเผ่าของปีปี้……หรือพูดมันให้ถูก เผ่าของผม

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ผู้บัญชาการกองทัพอิสระตะวันออก จำนวนทหาร: 2000

ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ กองทัพส่วนตัว: 1600

ชาติภูเขา: ????

สินทรัพย์: 4600 ทอง (-200 ค่าใช้ช่ายต่อเนื่องของการเตรียมกองทัพและกิจการภายใน

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), คู, รู, ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), แคทเธอรีน (ลามก), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โยกุริ (แขกของบ้าน)

ลูก: ซู (ลูกสาว), โรส (อุปถัมภ์), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย)

เมืองหลวง: (เมลิสซ่า X มาเรีย), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูกน้อง: ซีเลีย (พักเนื่องจากท้องเสีย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 49, เด็กที่เกิดแล้ว: 7

—————————————————————

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

TLN: หยุด 5 วันครับ

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 500/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย