ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 85 การเจรจาธุรกิจส่วนตัว - novel-lucky

85 การเจรจาธุรกิจส่วนตัว

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

แม้ว่าหลังจากเราเจรจาธุรกิจเสร็จแล้ว แคลร์อยู่ในราเฟนต่อ มันดูเหมือนเธอรอให้รถม้ามาถึง

「เพราะโชคชะตาของหนูอยู่ในการแลกเปลี่ยนนี้ หนูจะขนของเอง」

แม้ค้าก็เสี่ยงชีวิตในแบบนั้น หือห์?

แคลร์อยู่ในคฤหาสน์ของผมตอนนี้ นั่นเพราะไม่มีบางอย่างเช่นโรงแรมชั้นสูงในราเฟน ผมได้คิดเกี่ยวกับการสร้างมาโรงแรมหนึ่ง แต่มีแค่ฐานของตึกที่มีตัวตน ดังนั้น ผมให้วีไอพีพักอยู่ในคฤหาสน์ของผม

ผมได้ถูกเชิญโดยแคลร์ที่กล่าวถึง และเมื่อผมไปที่ห้องที่ผมให้เธอยืม เธอมอบความบันเทิงให้ผมด้วยเหล้าที่ดูแพง

「เอาเลย นี่เป็นของชั้นสูงที่ถูกสั่งมาจากสหพันธรัฐ」

ผมจิบและกลิ่นและรสชาติมันมหัศจรรย์ผมไม่ได้อยากจะโม้ความสามารถตัดสินรสชาติของเหล้า แต่ผมบอกได้ทันทีว่านี่คือสินค้าที่ประณีต

「นี่มันอร่อย」

「หนูดีใจที่คุณชอบมัน」

อดอล์ฟไม่อยู่ที่นี่ และไม่มีคนอื่นอยู่ที่นี้ด้วย ผมไม่คิดว่ามีความจำเป็ฯต้องใช้ภาษาสุภาพเป็นพิเศษ

「วันกำลังจะจบแล้ว แต่เสียงและแสงคบไฟยังไม่หายไป」

เมื่อผมชำเลืองมองหน้าต่างและกวาดมองเมืองอย่างรวดเร็ว ผมเห็นแสงไฟนับไม่ถ้วนไหวอยู่เหมือนหิ่งห้อย และได้ยินเสียงของไม้ที่ถูกผลิต พวกเขายุ่งในการเตรียมวัตถุดิบที่ต้องใช้ในวันต่อไป ทำงานจนพระอาทิตย์ขึ้น

ทำงานใต้แสงของคบไฟนั้นไม่มีประสิทธิภาพ และคนงานที่ทำกะกลางคืนนั้นถูกจ่ายสูงกว่า ดังนั้นผมพูดไม่ได้ว่ามันเป็นวิธีใช้ที่ดีที่สุด แต่มันสำคัญมากกว่า ที่เราจะมีบ้านมากมายถูกสร้าง ก่อนฤดูหนาวมาถึง อย่างไรก็ตาม เนื่องจากงานที่ต่อเนื่อง ชาวบ้านในเมืองนี้จำเป็นที่จะต้องอุดหูด้วยฝ้ายไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เขาไปนอน

「เมื่อชั้นถามพวกเค้า มันดูเหมือนนายสร้างบ้านสำหรับพลเมืองและเสนอให้พวกเขาฟรีๆ หนูถามได้มั้ยว่าเหตุผลที่คุณทำมากขนาดนั้นเพื่อพวกเขาเพราะอะไร?」

แม้ว่าเธอจะถามผม ผมไม่รู้เหตุผล มันไม่เหมือนว่าผมรับใช้พวกเขาด้วย ดังนั้นอาจจะเป็นเพื่อพัฒนาดินแดนเหรอ? เรื่องแบบนี้เป็นความเชียวชาญของอดอล์ฟ

「ขุนนางคนอื่นจะดื่มดำกับงานอดิเรกมากกว่า และใช้เงินที่ได้มากับอัญมณี เครื่องประดับ และอาวุธและชุดเกราะที่งดงาม」

「ชั้นไม่ค่อยชอบของเป็นประกายจริงๆ……. และได้โปรดเอาพวกเกราะและอาวุธที่แฟซีไปไกลๆจากชั้น; มันมีค่าสำหรับชั้นถ้ามันใช้ในการต่อสู้ได้เท่านั้น」

「คุณหมายถึงหอกสัตว์ประหลาดนั่นเหรอ? การที่จะเหวี่ยงอะไรแบบนั้นไปทั่ว คุณต้องเป็นหัวกล้ามมากแค่ไหน?」

ก่อนผมจะรู้มัน แคลร์นั่งข้างผม จับแขนผมอย่างสงสัย

「ขออถัย หนูแค่สงสัย」

「ทำตามใจเลย」

ผมไม่มีเหตุผลที่ไม่ชอบการถูกจับโดยภูกหญิง แคลร์พูดต่อระหว่างที่เธอใกล้เข้ามากับผมจนผมรู้สึกถึงลมหายใจมาที่ผิวของผมได้

「ด้วยการก่อสร้างมากขนาดนี้ ไม่ใช่ว่านายต้องการเงินจำนวนที่เหลือเฟือเหรอ นอกจากจ่ายค่าจ้าง เพื่อจ่ายการซื้อเสบียง?」

เธอรู้เกี่ยวกับค่าจ้างที่ผมจ่ายคนงานด้วย หือห์?

「ถ้านายให้ชั้นรับมือมัน ชั้นนำส่วนประกอบที่เสร็จแล้วได้ โดยไม่ต้องทำการทำงานที่ไม่มีประสิทธิภาพตอนกลางคืนนี้」

เธอเว้นบางคนไว้หรือเปล่า? มันดูเหมือนเธอไม่มีเจตนาจะนำหัวหน้าสำนักงานเข้ามาในการสนทนานี้

「ชั้นชื่นชมข้อเสนอของเธอ แต่มันไม่จำเป็นตอนนี้ ผู้หญิงและพลเมืองที่อ่อนแอกว่าจะเสียงานถ้าอย่างนั้น เพราะทั้งหมดมันเป็นหนึ่งในเป้าหมายของแรงงานที่จะให้พวกเขาสร้างตัวเองขึ้นมา」

ในความเป็นจริงการแข่งขันค่อนข้างสูงในการเตรียมเสบียงตอนกลายคืน นั่นเพราะมันเป็นหนึ่งในงานเฉพาะที่ผู้หญิงทำได้เท่านั้น

「เข้าใจแล้ว…….และการเพิ่มทหารจำนวนมาก ทำไมคุณเสริมความแข็งแกร่งกองทัพมากล่ะ?」

「…………」

「หนูขอโทษ หนูได้ใช้งานความคิดกับหลายเรื่องในสองปีที่ผ่านมานี้ ดังนั้นหนูสงสัยเกี่ยวกับทุกอย่าง」

แคลร์ลูบต้นขาของผมเบาๆระหว่างที่ขอโทษผม ตั้งแต่การเจรจาที่เรามีก่อนหน้า เธอใส่เสื้อผ้าที่ค่อนข้างหลวม ดังนั้นเมื่อเธอก้ม ผมเห็นช่องเขาของหน้าอกของเธอ

「มันไม่ใช่ความลับหรืออะไรหรอก เธอรู้เกี่ยวกับความขัดแย้งกับเทรีย ใช่มั้ย? ภูมิภาคชนบทมีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นด้วย ถ้าชั้นไม่มีพลังทางการทหาร ชั้นเริ่มทำอะไรสำเร็๗ไม่ได้」

「งั้นคุณจะขยายกองทัพต่อเนื่องในอนาคต?」

「ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น」

「คุณจะร้องขอให้หนูจัดเตรียม อาวุธชุดเกราะ และสิ่งต่างๆสำหรับพวกเค้าด้วยมั้ย?」

แคลร์แอบมองผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา ผมได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วย ผมได้มอบดาบและหอกให้กับทหาร จากของที่ได้จากสงคราม เพราะพวกมันมีขนาดเดียวกันกับอุปกรณ์ที่ทุกคนใช้ แต่สิ่งต่างๆอย่างลูกธนู รถเกี่ยว รถม้า และอื่นๆ จะจำเป็นถ้าผมขยายกองทัพส่วนตัว เมื่อถึงเวลา ถ้าอดอล์ฟหรือผมต้องวิ่งไปทั่วเพื่อรวบรวมสิ่งเหล่านี้ มันจะเป็นการเสียเวลา และแพงกว่าด้วย

「นั่นเป็นไปไม่ได้เหรอ? ……บางทีคุณตัดสินเรื่องคู่ค้าไปแล้ว……?」

แคลร่ขี่เข่าผมและมองขึ้นมาหาผม

「ชั้นยังไม่ได้ตัดสินใจ เมื่อมันจำเป็น ชั้นจะหวังพึ่งเธอ」

หน้าของแคลร์สว่างขึ้นในพริบตา

「ขอบคุณมากๆ! และหนูก็มีข้อเสนอ แต่ราคาของการแลกเปลี่ยน……คุณให้ความไว้วางใจชั้นด้วยส่วนหนึ่งของทุน 16 000ได้มั้ย?」

「หืม? หมายความว่ายังไง?」

ถ้าคุณซื้ออะไรบางอย่าง ถ้าคุณขายบางอย่าง คุณจะได้มัน นอกจากนั้น ผมไม่เข้าใจอะไรอย่างอื่น

「ยกตัวอย่างเช่น ถ้าคุณมี 10 000 ทมอง คุณจะเซ็นมันบนเอกสารโดยไม่ต้องส่งเงินจริงๆให้ชั้น และเมื่อคุณอยากได้อะไรจากชั้น ราคาจะถูกลบจากเอกสารนั้น」

หืม มันเป็นบางอย่างที่เหมือนการยืม?

「แต่ชั้นจะได้อะไรจากเรื่องนี้ล่ะ?」

「มันจะเป็นเรื่องยุ่งยากที่จะขนเงินจำนวนมาก ถ้าขโมยขโมยมัน คุณจะรับความเสียหายครั้งใหญ่ แต่ถ้าคุณมอบความไว้วางใจมันให้หนู คุณจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น มันจะอันตรายสำหรับเรา ถ้าเราถือทองเยอะๆด้วย」

แม้ว่าละแวกนี้ไม่มีขโมยมาก ผมรับประกันความปลอดภัยของมันไม่ได้ มันตลกที่มาจากผม ที่ขโมยจากขุนนางชาวเทรีย แต่อันตรายจะน้อยลงแบบนี้ แต่ถ้าเป็ฯอย่างนั้น ไม่ใช่มันจะเป็นเรื่องยุ่งยากที่จะซื้อจากใครก็ตามที่นอกจากแคลร์……โอ้ งั้นนั่นเป็นเป้าหมายของเธอ

「ถ้าชั้นทำอย่างนั้น ชั้นจะไม่อยากซื้อจากพ่อค้าไหนนอกจากเธอ」

「……หนูจะขนของอย่างถูกต้องมาให้คุณเมื่อคุณต้องการมัน บวกกับ! ถ้าคุณมอบความไว้วางใจมันให้หนู หนูจะมอบส่วนลดให้คุณ!」

ยังไงผมก็ผมไม่มีการแลกเปลี่ยนใหญ่ใดๆกับใครนอกจากแคลร์ ผมคิดว่าที่เธอพูดนั้นโอเค แต่มันทำให้ผมอยากจะยุ่งกับเธอนิดหน่อย

「แต่ มันอาจจะไม่แย่มากที่จะนอนระหว่างที่ถูกล้อมด้วยทองด้วย」

「คุณล้อเล่นน่า หนูไม่เห็นคุณมีงานอดิเรกแบบนั้น」

แคลร์ยังยิ้มอยู่ขณะที่เธอนั่งข้างผม แต่ผมค่อนข้างจะเห็นความใจร้อนแสดงอยู่บนหน้าเธอได้ ผมพูดว่าผมจะซื้อจากเธอจากตอนนี้ไปด้วย ดังนั้น แม้ว่าเธอต้องมอบทองออกไปบ้าง มันไม่ควรจะทำเธอเจ็บมากขนาดนั้น เธอไม่ควรจะมีเหตุผลใดๆ ที่จะต้องอยู่ในความรีบ

「16 000 ทอง หือห์? มันเป็นจำนวนที่ชั้นไม่เคยเห็นมาก่อน ดังนั้นมันจะดีที่จะได้เห็นมันอย่างน้อยครั้งนึง」

「……มันไม่ต้องพูดเลยว่าธนูคอมโพสิตเหล่านั้นจะเทียบได้ว่าถูกกว่าเริ่มจากครั้งหน้า」

มันแปลกถ้าผมคิดเกี่ยวกับมัน แคลร์ควรจะส่งจดหมายบอกรถเกวียนเสบียงให้ออกเดินทาง พวกเธอก็นำทองสำหรับการจ่ายมาด้วย ดังนั้นมันจะค่อนข้างเป็นเรื่องตลกถ้าเธอเปลี่ยนราคาตอนนี้ มันไม่เหมือนว่าตัวแคลร์เองจะขนเงินที่เยอะสำหรับการแลกเปลี่ยนที่เธอไม่มั่นใจว่าจะสำเร็จ

เมื่อผมจ้องเข้าไปในตาของเธอ ผมเห็นนั่นใต้รอยยิ้มของเธอ แคลร์มีหน้าตาของความกระสับกระส่าย คล้ายกับบางคนตื่นตกใจที่จะจ่ายหนี้คืนบางอย่าง ผมลืมไปว่าคลอเดียนำ 5000 ทองมากับเธอได้อย่างง่ายๆ แต่ถ้าผมคิดยาวและนาน 16 000 ทองเป็นเงินจำนวนที่เหลือเชื่อ แม้ว่าพ่อค้าในเมืองปรกติแล้วไม่ได้ถือเงินจำนวนมากขนาดนั้น ดังนั้นถ้าบริเวณบริษัทที่แคลร์ดูแลอยู่ในเวลาที่ยาก……มากกว่านั้น เธอเพิ่งจะเริ่มในตำแหน่งใหม่ของเธอ และยังไม่สามารถที่จะได้ลูกค้าที่โดดเด่นเลย

「……ถ้าแม้แต่ชั้นยังเห็นทะลุมัน เธอยังไม่เก่งพอ」

「อะ-อะไรที่คุณพูดถึง?」

「เธอได้ทำตัวมั่นใจระหว่างที่พนันครั้งใหญ่ ไม่ใช่เหรอ?」

แคลร์ยังยิ้มอยู่ระหว่างที่ทำตัวเขินอาย และเริ่มเหงื่อออก

「ยังไงซะ ชั้นแค่ติดต่อบริษัทฟลิตช์ได้และ……」

「ได้โปรดรอก่อน!」

แคลร์เข้ามาใก้ลกับผม เกือบจะกลืนกินผม แต่ผมพูดระหว่างที่ค่อนข้างยิ้มดังนั้นเธอควรจะเข้าใจ เมื่อผมจริงจังหรือไม่นะ

「มันจริงที่ว่าเราคือคู่ค้า แต่ก่อนหน้านั้น เราคือชายและหญิง……คุณไม่คิดว่ามีวิธีอื่นที่เราใช้ได้ เพื่อทำให้เราเชื่อใจกันได้มากกว่านี้เหรอ?」

แคลร์มองขึ้นมาที่ผม แต่ผมอยู่ในความเงียบและอ้าขาของผม แคลร์ลงจากโซฟา และไประหว่างขาของผม ฝังหน้าของเธอเข้าไปที่หว่างขาผม เธอถูว่างขาในกางเกงผมด้วยหน้าของเธอ จากนั้นเธอลดกางเกงผมด้วยสองมือ

「มันเป็นสองปีแล้ว ในเวลานั้น คุณใช้อุปกรณ์นี้และทำหนูมากมาย」

「แต่แค่ตูดนะ」

「ได้โปรดอย่าพูดมัน มันน่าอาย」

ใช้แค่ปากของเธอ แคลร์เล่นกับไม้เนื้อที่เด้งออกไปอย่างมีทักษะ เธอไม่ได้เพียงแต่ทำให้ผมรู้สึกดี แต่รูปลักษณ์ของเธอขณะที่เธอทำอย่างนั้น – มองขึ้นมาหาผมด้วยหน้าตาที่โหยหา ระหว่างที่ดูดผม – กระตุ้นความต้องการของชายที่จะพิชิตและปกป้องข้างในผม ริมฝีปากสีแดงเข้มของเธอจูบไม้เนื้อของผมรัวๆ และมันห่อหุ้มปลายของเอ็นผม

「ช่างอร่อย……มันแม้แต่เทียบก็ไม่ได้กับเวลานั้น」

กี่คนที่เธอดูดมาตั้งแต่เวลานั้น?

「มันเป็นเหตุผลที่หนูรักคุณ ฮาร์ดเลตต์-ซามะ」

เหมือนเธอที่จะเป็นคนที่พูดได้ แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แย่ที่จะให้เธอบริการผมระหว่างที่เธอพูดอย่างนั้น

「มันใหญ่มาก……ชั้นคิดมาตลอดว่ามันเหมือนท่อนซุงก่อนหน้า แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่มันเป็นตอนนี้ มันทำให้อันที่ชั้นเห็นตอนนั้นด