ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 90 คฤหาสน์ผีสิง - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

90 คฤหาสน์ผีสิง

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「ผี?」

「ใช่…… ยามมาเผื่อไว้ แต่มันดูเหมือนมันจะไม่ออกมาถ้ามีคนเยอะ」

เมลิสซ่าเปลือยอยู่ข้างผม ทั้งตัวของเธอได้ปกคลุมไปด้วยรอยการจูบ และเธอได้อาบอยู่ในความดื่มด่ำหลังการสร้างความรักของเรา

「มันไม่สำคัญถ้ามันไม่มีความน่าเกรงขาม เราทำอะไรไม่ได้ถ้าเราไม่เห็นมัน」

「ครอบครัวก็กลัวแล้วด้วยอย่างที่มันเป็น มันทำให้ความสัมพันธ์ที่แปลก กระอักกระอ่วนมากขึ้นกว่าเดิม……」

เรื่องราวนี้เกี่ยวกับบ้านมือสองที่อากอร์ซื้อ มันเป็นบ้านเดี่ยวที่ทนทาน และมันค่อนข้างที่จะถูก แต่มันดูเหมือนพวกเขาจะได้อะไรเพิ่มเติม

「เอเกอร์-ซัง พี่ไม่กลัวผีหรืออะไรพวกนั้นเหรอ?」

「ไม่ค่อย」

ถ้าคนหนึ่งเปลี่ยนเป็นผีเมื่อคุณฆ่าเขา งั้นผมมั่นใจว่าจะมีพวกเขาเป็นภูเขาอยู่บนไหล่ของผม แต่ผมไม่เคยเห็นซักหนึ่งจนถึงวันนี้ ดังนั้นพวกเขาไม่น่าจะมีตัวตน และแม้ว่าจะมี มันจะไม่ทำอะไร ดังนั้นมันเลยโอเคที่จะแค่ปล่อยไว้ตามลำพัง ปัญหาจริงๆคือบริเวณที่สกปรก หนูและแมลง

「งั้นทำไมพี่ไม่ให้อากอร์-ซังยืมความช่วยเหลือล่ะ」

เมลิสซ่าเป็นคนทดแทนมาสเตอร์ของบ้านชั่วคราว ดังนั้นเธอได้มีปฏิสัมพันธ์กับอากากอร์และสาวๆคนอื่นทุกคนบ่อยครั้ง พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างอากอร์กับผู้หญิง – แม่หม้ายในเมืองหลวง และแม่บ้านที่เขาพามาด้วยกับเขา – นั้นค่อนข้างแย่

「มันไม่เหมือนว่าเค้าเป็นคนแปลกหน้ากับพี่ พี่เลยไม่ถือ……แต่พี่ไม่มีเวลามาก」

นนน่าและคนอื่นๆ และลีโอโพลต์ ไม่อยู่ในคฤหาสน์ หลังจากที่ฝึกเสร็จ ผมปล่อยการสั่งการกองทัพให้ลีโอโพลต์ และให้เขากลับไปที่ดินแดนของผม โดยพานนน่าและคนอื่นๆ ไปกับเขาในรถม้า มีเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่ถ้าผมปล่อยพวกเขาไว้ในกองทัพ มันจะเป็นที่ที่ปลอดภัยสำหรับพวกเธอเพราะทหารราบอยู่กับพวกเธอ ความเร็วการเดินทัพนั้นช้ากว่า ดังนั้นแม้ว่าผมจะออกเดินทางวันหลัง มันเป็นเวลาพอที่จะตามพวกเธอทัน แต่เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ถ้าผมใช้เวลามากเกินไป และเสียเวลาไปทั่วพวกเธอจะไปปนกับคนอื่นก่อน ถ้าอย่างนั้น มันจะน่ารำคาญที่เราต้องแยกกัน ชาติภูเขาและลีโอโพลต์จะบ่นกับผมอีกแล้ว

「มันโอเค ถ้ามันจะเป็นแค่วันเดียว พี่จะไปตรวจดู และถ้ามันไม่ออกมา ไม่มีอะไรที่พี่ทำได้」

「หนูมั่นใจว่าเค้าจะดีใจ หนูบอกเค้าว่าพี่พึ่งพาได้มากกว่าเรียกยาม 20 คนด้วย」

ถ้าเธอพูดมันอย่างนั้น ผมจะไม่รู้สึกแย่ ผมจะไปพรุ่งนี้

「……งั้น อืม……พี่หยุดกับเรื่องนั้นได้มั้ยตอนนี้?」

「หืม? มีอะไร?」

「เหมือนที่หนูพูด มาเรียได้อยู่ในสภาพที่ย่ำแย่แบบนั้น……」

สายตาผมกลับไปหามาเรีย ที่ถูกกดลงใต้ผม และเธออยู่ในสภาพหมดสติ ด้วยสีหน้าที่เะอไม่ควรจะแสดงมันให้กับผู้คนในที่สาธารณะ ผมได้โยกสะโพกของผมระหว่างที่คุยกับเมลิสซ่า แต่ผมอาจจะทำมันเกินไปนิดหน่อย งั้นความรู้สึกอุ่นๆที่ผมรู้สึกที่นั่นจริงๆแล้วเป็นการน้ำแตกของมาเรียที่สลบ

「พี่เดาว่า พี่จะให้เธอพัก…………กุห์?!!」

ผมทำการส่ายสะโพกขั้นสุดท้ายอย่างแรงที่สุด และผมกอดตัวของเธอขณะที่ผมเทเมล็ดพันธ์ของผมเข้าไปในมาเรียที่เหนื่อยสุดขีด ระหว่างที่จูบลงไปเป็นฝนบนหน้าที่เละเทะของเธอ ผมนวดหน้าอกน้อยๆของเธอ ตัวที่บางของมาเรีย ดูเหมือนจะเด้งทุกครั้งที่เอ็นของผมกระตุก

「พี่แตกไปเยอะไม่ใช่เหรอ มาเรียอาจจะท้องจริงๆแล้วตอนนี้」

「พี่อยากให้นั่นเกิดขึ้นเร็ว-! โว่ว-!」

「หนูอยากจะเห็นลูกของคาร์ล่าและเมล-ซังด้วย อะลงไป-」

เมลิสซ่าคลานมาและดันหน้าอกผมหลังจากที่ผมน้ำแตกระหว่างที่อยู่บนมาเรีย หลังจากการปลดปล่อยจบลง ไม้เนื้อของผมยังแข็งเท่าเดิมขณะที่ผมดึงออกมาจากมาเรีย หยดไปด้วยน้ำหวานของเราทั้งสองคน ผมจับมันและดันมันเข้ากับเมลิสซ่า

พูดุถึงแล้ว ซีเลียเป็นแค่คนเดียวที่ยังอยู่ ได้สลบไปจากแอลกอฮอล์ที่ถูกมอบให้เมื่อตอนอาหารเย็น ซึ่งแรงกว่าที่มันดูจะเป็น ขณะที่วางแผนโดยเมลิสซ่า บางทีมันเป็นความเห็นใจของเธอ วันต่อมาเมื่อเธอโกรธจริงๆเมื่อเมลิสซ่าออกจากห้องผมในรอยจูบและน้ำหวาน—————————————————————

ต่อนบ่ายของการนัด

「นี่เป็นบ้านใหม่ของนายเหรอ? มันเป็นบ้านที่ค่อนข้างดี ไม่ใช่เหรอ?」

「ครับท่าน! นั่นอย่างเดียวทำให้มันยากสำหรับชั้ที่จะยอมแพ้ ขอโทษที่สร้างปัญหาให้นาย」

บ้านที่อากอร์ซื้อถูกสร้างให้พลเมืองปรกติยู่อาศัย ดังนั้นไม่ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น แต่มันสร้างด้วยหินและหลังคาก็ดูเหมือนจะทนทาน และมันอยู่ที่บริเวณที่อยู่อาศัยระดับสูง ที่มันมีบ้านหลังอื่นที่สร้างจากอิฐหยาบ

「มันไม่ได้ดูเหมือนบ้านเก่าจากรูปลักษณ์ของมัน แต่มันจะเต็มไปด้วยเลือดข้างในมั้ย?」

「ไม่ ข้างในจัดเป็นระเบียบด้วยเหมือนกัน ไม่มีอะไรได้ถูกแตะจริงๆ」

「ไม่มีอะไรจะถูกแก้ปัญหาถ้าเราคุยเกี่ยวกับมันไม่จบไม่สิ้นข้างในบ้าน มาตรวจขางในด้วยตัวเองเถอะ」

อากอร์และซีเลียอยู่กับผม พวกเราทั้งหมดเลยเดินเข้าไปข้างใน

เมื่อเราเปิดประตู มันเหมือนที่อากอร์พูด: ไม่มีอะไรซักอย่างเละเทะเกิดขึ้นอย่างนาสงสัย และไม่มีรอยเลือดกระเดินด้วยเช่นกัน ทุกที่ มีฝุ่นเล็กน้อยที่ข้างใน แต่เมื่อพิจารณาว่าบ้านได้ถูกขาย มันไม่มีอะไรแปลก เมื่อทุกคนเข้าไปในบ้านประตูปิดอย่างดังข้างหลังเรา มีลมแรงสุดขีดที่นี่ ผมเดาว่า

「อ-เอเกอร์-ซามะ……ประตูไม่ยอมเปิด」

「เราจะทำการสืบตอนนี้ เราเลยไม่จำเป็นต้องเปิดประตู」

ซีเลียพูดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างไร้สาระ ยังไงซะ มาสำรวจกันเถอะตอนนี้

เพราะหน้าต่างทุกบานปิดอยู่ มันสลัวข้างในบ้าน แม้ว่ามันจะเป็นเวลากลางวัน เมื่อเราพยายามจะเปิดมัน มันติด ดังนั้นเราไม่มีทางเลือกนอกจากจะจุดตะเกียง

「ไม่มีแม้แต่หน้าต่างซักบานเปิดอยู่ มันจะไม่มีปัญหากับการซ่อมแซมพวกนี้เหรอ?」

「ครั้งล่าสุดที่ชั้นมา พวกมันเปิดโดยไม่ลำบากนะ」

「…………ไม่มีทางที่จะมีผีอยู่ที่นี่……ไม่มีทางอย่างแน่นอน」

เราเดินต่อท่ทางเดินสั้นๆจากทางเข้า และเข้าห้องครัว มันถูกทำความสะอาดอย่างดีในนั้น และมีโต๊ะตัวเล็กที่น่ารักวางอยู่ที่นั่น

「โอ้ งั้นนายก็ได้วางเครื่องเรือนไปแล้วที่นี่เหรอ? เมื่อเราเสร็จ ทำไมเราไม่ทำบางอย่างเบาๆแล้วกินด้วยกันล่ะ」

ผมล้อเล่นเล็กน้อย แต่คำตอบของอากอร์ทื่อๆ

「……ชั้นยังไม่ได้วางอะไรเลย ไม่มีอะไรแบบนี้เมื่อวาน」

ดั่งผมเชื่อเขาไม่ได้ ผมมองอีกครั้ง แต่โต๊ะไม่อยู่ที่นั่นและมีแมงมุมติดอยู่ที่เตา

「หืม แปลกจัง ชั้นคิดว่าทุกอย่างเรียบร้อย……เดาว่ามันไม่มีอะไรที่นี่ งั้นไปห้องต่อไปเถอะ」

「ดะ-ได้」

「…………ชั้นไม่เห็นอะไรบางอย่างที่นี่ แม้ว่าถ้าชั้นเห็น ชั้นน่าจะมองผิดพลาด」

เมื่อเราเดินหน้าต่อไปในห้องนั่งเล่นมีโต๊ะที่เก่าและเก้าอี้ติดกับกำแพง มันมีภาพวาดเก่าที่โดดเด่น และมันดูน่ากลัวนิดหน่อย แต่มันดีกว่าสิ่งที่คลอเดียมอบให้ผม

「เครื่องเรือนค่อนข้างได้รับความเสียหาย หือห์」

「ชั้นพยายามจะเปลี่ยนมัน……แต่ชั้นทำไม่ได้」

เขาทำไม่ได้? ถ้ามันเป็นแค่มากเท่านี้ ผมโยนมันออกไปได้ด้วยตัวเอง ผม

พยายามจะนั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่มันไม่ส่งเสียงแหลม ละมันไม่ลั่นเอี๊ยด และมันดูเมือนจะยังใช้ได้ ผมกำลังจะพูดว่ามันดูโอเคที่จะทิ้งมันไว้ที่นั่นนั้น แต่ห้องได้ติดไฟขึ้นกระทันหัน

「โว่ว!」

「ฮฮฮฮิ้!!」

เทียนติดไฟ ตอนนี้เราไม่ต้องนำตะเกียงไปทุกที่กับเราแล้ว

「งั้นนายก็นำเทียนมากับนายด้วย? เราจะไม่สามารถเห็นได้มากถ้าเรามีแค่ตะเกียงนี้ และมันจะค่อนข้างมีัญหา」

「ชั้นไม่ได้จุดมัน…… บวกกับแค่เทียนหนึ่งเล่มจะไม่ทำให้ห้องสว่างขนาดนี้」

「…………ไมมม่……ไมมม่」

มันจริงที่ว่ามันค่อนข้างสว่างสำหรับเทียนแค่หนึ่งเล่มแต่มันค่อนข้างดีทีมันสว่างมากแ่ค่ไหน เมื่อผมดูมันใกล้ๆ มีเทียนเล่มใหญ่วางอยู่ผมดูไปรอบๆห้อง แต่ผมไม่เจออะไรเกี่ยวกับผี

「โอ้ ขอบคุณที่นำเก้าอี้มา」

「เก้าอี้มันขยับของมันเอง……」

「…………」

ผมนั่งลงและยืดตัวบนเก้าอี้ ที่มาหาที่เท้าของผมอย่างไม่คาด แต่อากอร์เปลี่ยนเป็นซีดและซีเลียสั่น มันหายากที่จะเห็นซีเลียเป็นอย่างนี้ แต่มันค่อนข้างน่ารักที่เห็นเธอกลัวผี แม้ว่าเธอจะคุ้นเคยกับการอยู่ในการต่อสู้

「มาไปที่ห้องนอนเถอะต่อไป」

ไม่มีเตียงในห้องนอนใหญ่ และมันค่อนข้างดูว่างเปล่า มันมีสิ่งที่ดูเหมือนโต๊ะกระจก แต่กระจกมันร้าว ดังนั้นมันน่าจะใช้ไม่ได้แล้ว หลังของซีเลียตรงและแข็ง และเธอเกาะผมอย่างแน่น

จากนั้น มีเสียงกระแทกกำแพง ทุกคนหันความสนใจไปที่ต้นทางของเสียง และการกระแทกดำเนินต่อไปอีกสามครั้งอากอร์ชักดาบและมองไปรอบๆระหว่างที่ซีเลียยังเกาะผมอยู่

「นายตอบสนองเกินไปแล้ว บางทีมันเป็นนกหรืออะไรบางอย่าง」

「ทั้งสี่ครั้งเป็นนกเรอะ?」

「งั้นมันอาจจะมีเด็กไม่ดีแถวนี้ที่โยนหินหรืออะไรบางอย่าง แค่ตีก้นเค้าทีหลัง」

หลังจากพูดอย่างนั้นผมหันไปหาซีเลีย

「อะ-อะไร……?」

「หืม มันแค่จินตนาการของพ่อแต่มันมีสาวสะท้อนอยู่ในกระจกข้างหลังเธอ แต่ชั้นดูผิด」

「อุว้าาาา!!」

ซีเลียสะดุ้งและกระโดดใส่อกผม เธอรีบกระโดดแต่เธอตอบสนองเกินไป ผมบอกเธอแล้วว่าผมดูผิดไป…… หืม? มีบางอย่างอยู่ที่นั่นอีกแล้ว มันดูเหมือนหัวห้อยอยู่ แต่เพราะมันยังสว่างอยู่ข้างนอก ตาผมไม่คุ้นกับความมืดและผมบอกไม่ได้จริงๆ

「งี้ที่นี่ก็โอเคด้วย นายอาจจะคิดไปเองเพราะนายประหม่าเมื่อย้ายไปบ้านใหม่」

「ทำไมอย่างนั้น!? ทุกห้องมันแย่หมด!!」

ซีเลียตะโกนอย่างดัง แม้ว่ามันไม่มีอะไรที่ผมทำได้ ยกเว้นว่ามันจะโผล่ตัวมมันมาต่อหน้าต่อตาผม ผมนำแอ่งคู่มาเผื่อไว้ ในกรณีที่ความเป็นไปได้ว่ามันเป็นมอนสเตอร์วิญญานร้าย แต่ผมตัดอะไรบางอย่างที่ผมไม่เห็นไม่ได้

「ชั้นรู้ว่ามันจะไม่ออกมาเมื่อมีคนตามมันเยอะ แต่ถ้าว่าสี่คนมันก็มากเกินไปแล้ว งั้นมันเกือบจะไม่มีอะไรที่เราทำได้」

「เมื่อยามมาที่นี่เราเปิดหน้าต่างได้และมันไม่มีอะไรแปลกเลยซักนิด」

「ยังไงซะ ชั้นเดาว่ามันไม่มีอะไรจริงๆที่นี่ มากลับบ้านก่อนเถอะตอนนี้」

อากอร์ทำสีหน้ามีปัญหา ระหว่างที่ซีเลียอยากจะกลับบ้าน

「แต่เราลำบากมาตลอดทางที่นี่แล้ว มาตรวจห้องทั้งหมดกันเถอะ」

ห้องที่เหลือคือห้องนอน และห้องแขกสามห้อง เดาว่าเราควรจะแยกกัน และดูพวกมันทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

「ไม่มีทาง!! หนูจะไม่ไปจากเอเกอร์-ซามะ」

ซีเลียเกาะผมและไม่ปล่อย

「อย่าพูดอย่างนั้น อากอร์ ผู้หญิงไม่กลัวบางคนที่แข็งแกร่งแบบนาย นายไม่ควรมีบางอย่างที่ต้องกลัว」

「……เอ๋?」

「……หมายความว่ายังไงผู้หญิงของชั้น?」

「นายพูดอะไรกัน? ชั้นหมายถึงผู้หญิงที่นายพามาด้วยกับนายไง เหมือนแม่หม้ายนั่น? สีหน้าเธอไม่ค่อยจะดีนะ แต่นายให้เธอกินดีๆใช่มั้ย?」

เธอได้ตามหลังมาอย่างใกล้ชิดต้งแต่แรก

「ผ-ผู้หญิงของชั้นพูดว่าจนกว่าจะจัดการกับผี พวกเธอจะไม่มาที่บ้านหลังนี้อย่างแน่นอนนะ……」

「ขะ-ข้างหลังนาย……」

พวกเขาทั้งสองคนหันไปอย่างช้าๆและสายตาของพวกเขาเจอกับผู้หญิงเหมือนจะแสดงมารยาท ผู้หญิงยิ้ม

「โอว้าาาา—!!」

「กย้าาาา—!!」

อากอร์กระโดดกลับไปและหัวกระแทก ซีเลียน้ำลายฟูมปกและสลบไปเดี๋ยวนั้นไม่ว่ามันจะอะไร นั่นมันหยาบคายนิดหน่อยนะ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ? ผมกำลังจะขอโทษและคุยกับเธอเล็กน้อย แต่ก่อนผมจะรู้ตวผู้หญิงปรากฏขึ้นข้างหลังผม

( กลับบ้านไป ออกไป )

แม้ว่าผมจะไม่ได้ยินอะไร ผมเข้าใจเสียงนั้น มันเป็นความรู้สึกที่แปลก หน้าของผู้หญิงบิดเบี้ยว ดูเหมือนว่า และผมเห็นความรู้สึกถึงความแค้นและความเกลียด โอ้ เข้าใจแล้ว นี่เป็นผี

( ฆ่า ฆ่า เกลียด ฆ่า )

เสียงที่สะท้อนในหัวผมเปลี่ยนเป็นคำสาปแช่งที่ไม่มีความหมาย เมื่อผมดูอย่างใกล้ชิด หน้าที่บิดเบี้ยวของเธอ จริงๆแล้วไม่ได้ดูแย่ แม้ว่าผิวของเธอซีดฟ้า สไตล์ของเธอโอเค และเสื้อผ้าเธอยกขึ้นถึงหน้าอก งั้นเธอก็มีนมที่ค่อนข้างสวย

「อย่าทำหน้าบิดเบี้ยวแบบนั้น มันจะทำให้หน้าสวยๆเสีย」

( เกลียด เกลียด ชั้นจะฆ่านาย )

ผู้หญิงเข้าหาผมด้วยหน้าที่บิดเบี้ยวทันที และวางมือขของเธอขรอบคอผม เธอยิ้มกว้างระหว่างที่บีบคอของผม

ถ้านั่นเป็นชาย ผมจะฆ่าเขาทันที แต่โชคร้าย ถ้ามันเป็นผู้หญิง เธอไม่ได้แข็งแรงพอที่จะบีบคอผมจนตาย ผมรู้สึกถึงความเจ็บ แต่เมื่อผมทนตัวเอง มันไม่ได้มากมาย ดูเหมือนผีไม่มีพลังกายภาพที่จะบีบคอผม

「ฟุมุ……」

ผมพยายามจะวางมือไว้บนไหล่ของผี แต่ผมจับมันดีๆไม่ได้ และมีความรู้สึกที่คลุมเครือของการจับมัน ผมค่อนข้างจะจับมันได้

ผมจับไหล่ของผู้หญิงที่มีรูปลักษณ์ปีศาจ และดึงเธอเข้ามาจูบ โออ้ มันรู้สึกเหมือนผมสัมผัสเธออย่างแน่นอน

( กึ–!!!?? ）

ผู้หญิงเว้นระยะระหว่างเราอย่างคล่องแคล่ว เธอมีหน้าที่บอกผมว่าเธอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ มันสวยกว่าหน้าที่บิดเบี้ยวของเธอ

「ถ้าเธอทำหน้าอย่างนั้น ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว」

( เงียบ! )

ผมสามารถที่จะทำการสนทนากับเธอได้อย่างถูกต้อง ดังนั้นเวลานี้ผมจะทำมันใหม่และพยายามจะจูบเธอมากกว่านี้

( อย่าเข้ามานะ! )

ผู้หญิงผ่านกำแพงไปเพื่อจะหนี แต่มันดูเหมือนว่าเธอไปข้างนอกบ้านไม่ได้ ในบ้านที่เล็กแบบนี้ เธอวิ่งหนีไม่ได้ตลอดไป และในที่สุดผมก็สามารถจะจับมือเธอได้ในหนึ่งของห้องนอน อย่างที่ผมคิด เธอค่อนข้างสวยเมื่อผมดูใกล้ๆ ถ้าเธอจัดผมซักหน่อยเธอจะสวยมากกว่านี้

( ช-ชั้นจะสาปแก! นมุ! )

ผมจับเธอเพื่อที่เธอจะหายเข้าไปในกำแพงไม่ได้และจูบเธอซ้ำๆระหว่างที่ลูบหน้าอกและตูดของเธอ ใช่เพราะปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดนี้ ผมบอกไม่ได้จริงๆ แต่เดชะบุญ มีเตียงอยู่ในห้องนี้ เราใช้เวลาและคุยกันได้

ผมดันผู้หญิงไปบนเตียงและลูบไล้หน้าของเธอ ระหว่างที่จูบเธออย่างต่อเนื่อง ผีส่งคำสาปและความแค้นเข้ามาในหัวของผม แตเมื่อผมจูบเธอไปซักพัก เธอหยุดพูดอะไรทั้งสิ้น เมื่อผมแยกริมฝีปากจากเธอ เธอไม่วิ่งหนีอีกต่อไป

「ยังไงซะ เธอบอกชั้นได้มั้ยว่าทำไมเธอมาเป็นผีตอนนี้?」

ด้วยผมที่ยุ่งเหยิงของเธอยังปิดหน้าเธออยู่ เธอส่งเสียงของเธอเข้ามาที่ให้ผมอีกครั้ง

( ทิ้ง……ทรยศ……แขวนคอ……ออกไปไม่ได้ )

สรุปแล้ว เธอเป็นลูกสาวของตระกูลที่ร่ำรวย ที่ตกหลุมรักชายคนหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นมีเป้าหมายไปที่ทรัพย์สินของระกูล และเมื่อครอบครัวเธอที่สนับสนุนเธอล้มละลาย เขาทิ้งเธออย่างรวดเร็ว เป็นเหตุให้เธอฆ่าตัวตายในบ้านหลังนี้จากความสิ้นหวังและความรู้สึกผิด หลังจากนั้น เธอถูกผูกกับความแค้นของเธอ และมันดูเหมือนเธอออกจากบ้านหลังนี้ไม่ได้

( ไม่นานมานี้ ชั้นเริ่มที่จะเสียการควบคุมตัวเองไป ถ้านี่ดำเนินต่อไป ชั้นจะเปลี่ยนไปเป็นมอนสเตอร์ )

ตอนแรก เธอมีสติของมนุษย์ที่สมบูรณ์และจะไม่หลอกคนอย่างไร้ความหมาย แต่มันดูเหมือนว่าหลังๆเธอได้อยู่ในความมึนงง และตัวเธอก็ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ ความตกใจจากการจูบทำให้เธอกลับมามีสติ

( ลบชั้นด้วยดาบนั้น )

ผู้หญิงยื่นมือไปที่แอบคู่ เมื่อใบมีดถูกชักออกมาจากฝักนิดหน่อย มือที่จับมันเริ่มที่จะไหม้เหมือนเธอถูกไฟไหม้ เพราะแองคู่ทำจากมิธริล มันเป็นพลังที่ขับไล่ปีศาจได้ แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะใช้ได้กับผีมั้ยนะ……

( ชั้นอยากจะหายไปก่อนที่ชั้นจะเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ )

ผมจำได้ว่าเคยได้ยินเกี่ยวกับผีของคนที่ตายโดยมีความแค้น จะเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ที่น่ารำคาญ ถ้าพวกเขามีความเกลียดเป็นเวลานาน ผู้หญิงคนนี้น่าจะตามลำดับเหตุการณ์แบบเดียวกัน แต่มันจะเป็นการเสียของถ้าผมแค่ลบเลดี้สวยๆแบบนี้

ผู้หญิงใส่ชุดวันพีชที่รุ่งริ่ง และมีร่องรอยของเชือกรอบคอเธอ ผมเดาว่าเธอเก็บรูปร่างหน้าตาจากเมื่อเวลาที่เธอฆ่าตัวตาย

「ได้เลยชั้นจะแทงเธอ……แต่ให้ชั้นรู้ชื่อของเธอก่อนได้ั้ย?」

( เคซี่ )

เคซี่นอนตะแคงไปบนเตียงและปิดตาของเธอ เหมือนเธอรอช่วงเวลาสุดท้าย เธอมีรอยยิ้มที่เหมือนมนุษย์บนหน้าของเธอ ผมจัดตำแหน่งและแทงทะลุสาว

( —-!! นายทำอะไร?!!! )

แอ่งคู่ยังวางอยู่ต่อจากเตียง ระหว่างที่ผมนำไม้เนื้อออกมา ยกขอบของชุดเธอขึ้น และใส่ตัวผมเข้าไปในหว่างขาของเคซี่

「อย่างที่คาดมันมีความรู้สึกเป็นลม แต่มันไม่ได้แย่มาก」

( ดึ-ดึงมันออก! ทำไม?! นี่เป็นการข่มขืน! ชั้นจะฟ้องนาย! )

เคซี่เอะอะอยู่ข้างในหัวของผม แต่นี่ทำให้เธอดูเหมือนมนุษย์มากกว่าก่อนหน้านี้ ผมคุยกับเธอ ระหว่างที่ส่ายสะโพกของผม

「มันน่าเศร้าที่จะเห็นเธอหายไป ระหว่างที่ชายที่รู้จักคนเดียวเลือกเงินนมากกว่าคนสวยๆอย่างเธอ」

( เรื่องนั้นมันต่างจากเรื่องนี้! ชั้นจะไม่ยอมรับเรื่องนี้อย่างแน่นอน!! )

แน่นอนว่าสาวมีนิสัยที่เกลียดความพ่ายแพ้เมื่อเธอยังมีชีวิตอยู่

「ชั้นอยู่ข้างในเธอแล้ว ดังนั้นมันช่วยไม่ได้ อย่างน้อยบอกชั้นว่าที่ไหนมันรู้สึกดีที่สุดสำหรับเธอ」

( ……อออุ- บริเวณตื้นๆใกล้ๆกับทางเข้า…… )

「ปล่อยมันให้ชั้น」

ผมเปลื้องผ้าหน้าอกของผู้หญิงและลูบหน้าอกที่ใหญ่ของเธอ ระหว่างที่ส่ายสะโพกของผม ผมเพิ่งรู้มันตอนนี้ แต่ตัวโปร่งแสงที่มีเฉพาะในผู้หญิง ทำให้มันเป็นไปได้ ที่ผมจะมองทะลุเธอ และเห็นเอ็นที่แทงเข้าไปในเธอ คู่กันกับความรู้สึกไกลๆที่เหมือนถูกจับอย่างอ่อนโยน มันทำให้มีความรู้สึกที่ลึกลับ เมื่อผมพยายามจะใส่กำลังไว้ข้างหลังสะโพกของผม เอ็นผมแทงออกมาจากเธอ เหมือนมันแทงท้องของเธอ เห็นได้ชัดว่าตัวเธอทำจากอะไรที่บางและอ่อนโยน

( ท่อนซุงนี้มันอะไรกัน?! อย่าบอกชั้นนะว่ามันเอ็นของนาย!? )

ผมยิ้มขณะที่ผมจูบเธอและทำเธอต่อ สาวร้องออกมาอย่างต่อเนื่องว่า ‘ชั้นถูกข่มขืน’ และ ‘ช่างเป็นชายที่โหดร้าย’ แต่เธอรัดแขนและขารอบตัวผมอย่างกับจะโอบล้อมผม ปรกติแล้ว ผมจะไม่รุนแรงกับสาวเพื่อที่ผมจะไม่ทำพวกเธอพัง แต่ถ้ามันเป็นสาวคนนี้ ผมไม่ต้องยั้งมือ ดังนั้น ผมขยับสะโพกของผมได้อย่างเต็มอกเต็มใจ

( แรงจัง……มัันเทียบไม่ได้กับวิธีที่เค้าใช้สะโพกของเค้า )

การกระตุ้นนั้นอ่อนกว่าเมื่อผมโอบกอดสาวคนอื่น ดังนั้นมันจะใช้เวลาไปบ้าง แต่ในที่สุดผมก็สามารถจะมาถึงจุดสุดยอด

「เคซี่ ลืมเกี่ยวกับคนรักเก่าของหนูและเป็นผู้หญิงของพี่เถอะ ถ้าแบบนั้น หนูจะลืมความแค้นของหนู」

( ไม่ต้องพูดถึงว่านี่มันการข่มขืน นายจะขอให้ชั้นเป็นผู้หญิงของนายเรอะ? ………… แต่หนูไม่ใช่ไม่ชอบส่วนที่เป็นชายสามศอกของพี่ ได้ หนูจะเป็นผู้หญิงของพี่ )

「พี่กำลังจะแตกแล้ว……! แตกแล้ว!!」

( ……ทำมันเมื่อไหร่ก็ตามที่พี่พร้อม )

「อุโออ้!!」

ผมอยากจะดันตัวผมเข้าไปในความลึกของเคซี่ แต่เพราะตัวของเธอโปร่งใส่ ส่วนนั้นไม่มีตัวตนอยู่ อสุจิที่พุ่งออกไปจากเอ็นของผมผ่านทะลุตัวของเธอและไปเทอยู่บนเตียงและกำแพง ผมจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับกับอากอร์

( ว้าว……เยอะจัง หนูจะท้อง )

ระหว่างที่คิดว่านั่นมันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ ผมทรุดลงบนเตียงหลังจากที่ปลดปล่อยอสุจิของผม มันฝุ่นเยอะจริงๆ ดังนั้นผมจะสำลักนิดหน่อย

( เฮฮฮ้……ทำไมนายไม่แค่ตายที่นี่ล่ะ? ถ้านายอยู่กับชั้น ชั้นจะไม่ไปเป็นมอนสเตอร์ )

「อย่าไร้สาระหน่าหนู ถ้าพี่ตายที่นี่ พี่จะมีความแค้น」

( แต่หนูจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้……และตอนนี้หนูจะไม่หายไปด้วย หนูอยากจะอยู่กับพี่ )

เธอแค่ต้องออกไป ช่างเป็นหญิงที่แปลก ผมดึงมือของเคซี่ เปิดประตูหน้าและเดินออกไปข้างนอก นั่นไง เธอสามารถที่จะออกมาโดยไม่มีแรงต่อต้านเลยซักนิด

( หนูออกมาได้…… หนูออกมาได้แล้ว!! มันนานแค่ไหนกัน……แสงอาทิตย์ )

เคซี่บินไปรอบๆด้วยอารมณ์ที่ลึก…… บินไปรอบๆ?

「กย้าาาาา!!」

ผู้หญิงวัยกลายคนเดินอยู่ข้างนอก คุกเข่าลงและเธอน้ำลายฟูมปาก เราควรจะให้เธอออกมาข้างนอกแค่ตอนกลางคืนเท่านั้น

「ตอนนี้ หนูมีชีวิตอยู่ได้อย่างอิสระ……หรือไม่กัน เพราะหนูตายแล้วพี่เดาว่า ไม่ว่ายังไง หนูทำได้ตามใจที่หนูต้องการ งั้นหนูจะทำอะไรล่ะ?」

( มันได้ถูกตัดสินใจแล้ว หนูจะ……ตามพี่ตลอดไป!! )

ด้วยเรื่องนี้ เหตุการณ์ผีที่บ้านอากอร์ก็ถูกแก้ เขารู้สึกขอบคุณ แต่มันดูเหมือนคนเหล่านั้นที่เห็นเคซี่ได้ เห็นเธอได้อย่างชัดเจน – เมื่อผมนำเธอไปที่บ้านของผม มิตตี้ และอัลม่าฉี่แตก และเมลิสซ่ากับมาเรีย แค่เอียงหัวของเธอ ซีเลียจ้องผมด้วยตาที่มีน้ำตาด้วยเช่นกัน ดังนั้นผมไม่มีทางเลือกนอกจาจะเก็บเธอไว้ในห้องเก็บของใต้ดิน เธออยู่คนเดียวมาเป็นเวลานานมากแล้ว ดังนั้นการทิ้งเธอไว้หลายเดือนมันไม่มีอะไรกับเธอ

หลังจากนั้น ผมจะนำเธอไปกับผมเมื่อผมกลับไปที่ดินแดนของผม แต่ก่อนการออกเดินทางของผม

「เธอจะไปด้วยกันกับพี่ ใช่มั้ย? เธอจะไม่อยู่ในบ้าน ใช่มั้ย!?」

มิตตี้และอัลม่าร้องของผมอย่างสิ้นหวัง ผมเลยเรียกออกไปหาเธอ

「หนูอยู่ที่นี่มั้ย」

( หนูอยู่นี่ )

「「…………」」

เธอฉี่แตกอีกแล้วเหรอ?

「เห้อ ฉี่แตกแบบนี้ในที่สาธารณะแบบนี้……」

ซีเลีย เธอก็ทำแบบนั้นด้วยเมื่อเธออยู่ในบ้านอากอร์ ถ้าผมจำได้ เธอฉี่แตกใส่กางเกงขาสั้นและสลบไป

「งั้น เรากลับไปที่ดินแดน?」

「ค่ะท่าน!」

( ค่ะ )

เคซี่เกาะผมจากข้างหลังขณะที่ผมขี่ชวาร์ซ เขาร้องอย่างมีความสุข นายโอเคกับผีด้วย ช่างเป็นม้าบ้ากามที่ไม่เลือก

「มันค่อนข้างเป็นเรื่องมีปัญหาครั้งนี้! ……พูดดถึงแล้ว มีน้ำคาวๆติดอยู่กับกำแพงห้องนอน นั่นเป็นบางอย่างที่หลงมาจากการจัดการกับผีเหรอ?」

ไปต่อเถอะ

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์ ราชาของภูเขา

กองทัพใต้บัญชาการ: กองทัพอิสระตะวันออก 2000 กองทัพส่วนตัว 3000 ทหารม้าธนู 500 มากที่สุด 6000

สินทรัพย์: 8100 ทอง (6200) (วัตถุดิกิจการภายใน -200 ทอง) (แรงงาน -400)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ริต้า (แม้บ้าน?), แคทเธอรีน (ลามก), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่า), โยกุริ (แค่กินอาหาร), เคซี่ (ผี)

ลูก: ซู , มิว, เอคาเธอรีน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (อุปถัมภ์)

เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, มิตตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 53, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 100.48 บาท

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 500/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 100/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว