ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 92 รังของมอนสเตอร์ - novel-lucky

92 รังของมอนสเตอร์

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

วันต่อมาหลังจากที่เรามาถึงหมู่บ้านที่ถูกทรมานโดยมอนสเตอร์ เรามุ่งหน้าไปที่ป่าทางใต้ ที่เชื่อว่ามีรังของก็อบลิน

「มันใกล้จริงๆ ไม่ใช่เหรอ? มันไร้ประโยชน์?ไม่ว่าจะกำจัดก็อบลินไปกี่ครั้ง」

มันเป็นอย่างที่ซีเลียบอกจริงๆ ระยะทางระหว่างหมู่บ้านและป่านั้นสั้น แม้แต่ด้วยเท้า บนหลังม้า มันจะเร็วมากจนเราไม่มีแม้แต่เวลาที่จะกิน

「รังของมันอยู่ใกล้ขนาดนี้ แม้อย่างนั้น ไม่มีใครรู้ตัวตนของมันจนกว่ากองทัพใหญ่ถูกก่อเหรอ?」

「พวกมันต้องขยายพันธุ์เร็วเกินไป……」

ก็อบลิน ที่ดูเหมือนจะเป็นคนเฝ้าระวัง ออกมาจากพุ่มไม้บ่อยครั้งเพื่อแอบดู และกำลังจะหนีไป แต่ปีปี้ยิงมันถึงแก่ความตาย ดั่งว่ามันเป็นเป้าซ้อมยิงสำหรับปีปี้ ที่ล่าสัตว์ที่เคลื่อนไวเร็วอย่างหมาป่าและกวางเป็นปรกติ ก็อบลินที่น่าเกลียดที่วิ่งขาถ่างๆไม่แม้แต่จะขยับตัว

「นั่นตัวทีสาม!」

「ทำได้ดี เมื่อเรากลับไป ชั้นจะลูบหัวเธอเท่าจำนวนที่เธอยิง」

ความพยายามของปีปี้ช่วยให้เรามาถึงป่าได้ก่อนที่กองทัพจะปรากฏจริงๆ

「เอเกอร์-ซามะ เราทำยังไงดี? ป่ามันเยอะมันเลยยากสำหรับเราที่จะเข้าป่าบนหลังม้าของเรา……」

ไม่เหมือนที่ราบ ป่าเป็นที่ที่เราต้องระวังอะไรที่อยู่ข้างบนและข้างล่างเราและความสามารถขอทหารม้าที่จะจัดการกับเรื่องนั้นค่อนข้างที่จะด้อยกว่า แม้ว่ามันอาจจะเป็นแค่ป่า ด้วยการที่ต้นไม้กระจายันอยู่ มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเราควบไปด้วยความเร็วสูงสุดได้

「ไม่ เราจะเดินต่อไปบนหลังม้า เพราะทั้งหมด ศัตรูของเราเป็นก็อบลิน ดังนั้นม้าจะทำให้เราได้เปรียบเรื่องความสูง」

ความสูงของก็อบลินประมาณ 1 ม. ตราบใดที่เราระวังเกี่ยวกับการโจมตีจากต้นไม้ พวกมันจะไม่สามารถลงมือกับทหารม้าได้ และแม้ว่าพวกมันมีเป้าหมายไปที่ม้า เรายังสู้ในฐานะทหารราบต่อได้

「หนูเข้าใจแล้ว ทุกคน เข้าป่าบนหลังม้า! เคลื่อนที่ในแถวและด้วยความเร็ว!」

มีแค่พวกเขา 50 คน แต่เสียงของเกือกม้านั้นชัดเจน แม้ว่าจะเป็นก็อบลิน ที่สัมผัสไม่คม มันจะไม่พลาดมัน ผมคิดว่ากองทัพใหญ่จะโผล่มาในไม่นาน แต่มันไม่มีการเปลี่ยนสถานการณ์มากมาย

「พ่อคิดว่าป่าจะเต็มไปด้วยก็อบลิน แต่นั้นไม่ใช่อย่างคาดไม่ถึง」

เราเจอพวกมันหลายตัวที่พยายามจะวิ่งหนีก่อนหน้า แต่ไม่มีอะไรเหมือนก็อบลินร้อยตัวเหมือนที่หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวเลย

「ใช่ มันเงียบแปลกๆ」

「นั่นแปลก ไม่มีนกหรือสัตว์เลยด้วย……มันเหมือนที่นี่ตาย」

ปีปี้มีหน้าที่ไม่สบายใจ เพราะชวาร์ซสูงกว่าม้าตัวอื่น กิ่งไม้ตีผมที่หน้า ทำให้ซีเลียชักดาบของเธอตอบสนองกับเสียง มันดูเหมือนเธอก็ไม่สงบด้วย

「โอ้ย……ชวาร์ซ ย่อตัวของนายลงมากกว่านี้เมื่อนายเดิน」

ชวาร์ซส่งเสียงทางจมูกดั่งจะบอกผมให้อย่าบอกอะไรที่เป็นไปไม่ได้ เห้อ ผมได้อยู่กับเจ้าตัวนี้มานานแล้ว คุณจะคิดว่าเขาจะดูแลผมมากกว่านี้หน่อย ฤดูใบไม้ผลินี้ นายเป็นคนที่ทำม้าสำหรับรถม้าที่คฤหาสน์ท้อง ใช่มั้ย? ผมคิดอยู่ว่ามันแปลกๆ ที่พวกมันใกล้ชิดกับนาย แต่นายแค่ทำงานเร็ว

「กกกกกกี้!!」

จู่ๆก็มีเสียงที่สกปรก และก้อนดำๆหล่นมาจากต้นไม้ เมื่อผมมองดูมันอย่างระวัง ผมเห็นก็อบลินที่ถือหอก หอกที่ทำจาการตัดปลายของไม้ไผ่

「มันช่วยได้เมื่อแกร้องแบบนั้น」

ผมแทงสิ่งที่กระโดดลงมาจากต้นไม้กลางอากาศ และเหวี่ยงมันกระเด็นไป

「กยยยยยยี้–!」

รับนั่นเป็นสัญญาน ก็อบลินเริ่มกระโดดลงจากต้นไม้เพื่อโจมตีเราจากทุกทิศทาง

「รักษารูปแบบ สิบคนข้างหน้าแล้วที่เหลือสลับกันเพื่อจัดการกับทางซ้ายและขวา เร็วสองเท่า!」

มันอยู่ในความคาดหวังที่จะถูกซุ่มโจมตีในป่า เราเลยไม่ตื่นตกใจ ถ้าเรายืนอยู่นิ่งๆ เราจะถูกล้มและอยู่ในความเสียเปรียบ แต่เราอยู่ไม่นิ่งและขยับบนหลังม้า มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับก็อบลินที่จะตามเรามาทันด้วยขาที่สั้นๆ คนที่อยู่แนวน้า กระทืบตัวที่ขวางทางข้างหน้า และทหารตรงกลางของทีม แทงผ่านตัวที่ตามพวกมันมาทีละตัว ทีละตัว

「แค่คร่าวๆมากกว่า 100 หือห์ จำนวนเท่านี้ไม่พอ」

「ใช่ พวกนี้น่าจะออกมาหลังจากที่ตอบสนองเสียง ส่วนใหญ่ของพวกมันต้องใกล้รังแล้วแน่」

ซีเลียพูดระหว่างที่เหวี่ยงดาบของเธอลง ฉีกหัวเล็กของมอนสเตอร์และฉีกท้องของมัน ปีปี้ก็ปล่อยลูกธนูอย่างรวดเร็วในระยะใกล้ เมื่อชำเลืองมองครั้งแรก เธอดูเหมือนสาวน้อยหวานๆ แต่คุณเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอชินกับเรื่องนี้

「โฮ้ยโตะ」

ผมแทงผ่านหัวของก็อบลินด้วยหอกและยกมันขึ้นในแบบเดียวกัน ผมแทงอีกตัวที่โผล่ออกมา ตัวสุดท้ายใหญ่กว่านิดหน่อย และได้ถือโล่ แต่ผมแทงผ่านก็อบลิน โล่และทั้งหมดทำซาลาเปาที่ไม้ของผมสามลูก

「หัวหน้า ถ้ามีพวกมันมากขนาดนี้ มันอาจจะมีฮ็อบก็อบลินข้างนอกนั่นด้วย……」

「มีบางอย่างที่น่าทึ่งแบบนั้นข้างนอกนั่นเหรอ?」

ปีปี้หยุด แต่ซีเลียพูดต่อ

「มันน่าจะเป็นตัวที่อยู่ปลายหอกของพ่อ……」

「ตัวนี้เหรอ? แล้วพ่อก็คิดว่ามันแปลกที่ตัวมันใหญ่กว่าและใส่เกราะ」

ผมยืนยันสัตว์ประหลาดที่ติดอยู่กับปลายหอก และยังถือโล่ของมันอยู่ และเห็นว่า ขนาดของมันประมาณขนาดของมนุษย์

ผมเหวี่ยงหอกและเหวี่ยงตัวสามตัวนั้นกระเด็นไป ในท้ายที่สุด พวกมันไม่ใช่อะไรนอกจากก็อบลิน

เรามีผู้เสียชีวิตน้อยถึงไม่มีเลย ระหว่างที่ศพของก็อบลินกองรวมกัน อย่างไรก็ไม่รู้ รู้สึกว่าเราต่างจากนักล่าและชาวบ้านธรรมดาที่พวกมันโจมตีมาตลอด ตัวที่รอดชีวิต เริ่มวิ่งหนี

「โอเค ตามมันไปกันเถอะ พวกมันจะนำเราไปที่รังของมัน」

「ช้าลงเพื่อที่เราจะไม่เข้าใกล้เกินไป ให้มันวิ่งไป」

มันเป็นอะไรที่ช่วยชีวิตสำหรับเรื่องนี้ที่เกิดขึ้น มันช่วยเราจากการที่ต้องสร้างปัญหาเพื่อค้นไปทั่วป่า

—————————————————————

「พ่อคิดว่าสิ่งต่างๆจะง่ายกว่านี้……」

ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเรา ขณะที่ผมห่อไหล่ของผม เป็นถ้ำที่ดูลึก ที่ผมเห็นก็อบลินวิ่งเข้าไป

「ถ้าพวกมันสร้างรังในป่า มันจะเป็นที่เปิด ไม่ใช่เหรอ……」

โดยธรรมชาติแล้ว ม้าจะไม่สามารถเข้าถ้ำได้ และมันจะยากกว่าสำหรับเราที่จะเหวี่ยงหอก เพื่อเติมเข้าไปบนสุด เมื่อพิจารณาว่ามีก็อบลินมากมายหมกอยู่ในนั้น แน่นอนว่ามันจะเหม็นและค่อนข้างสกปรก

「ฮ่าาา……ทุกคนลงจากหลังม้า เราจะไปต่อด้วยเท้า」

มันไม่เหมือนกับว่าเราแค่ปล่อยถ้ำไปได้ ถ้าเรามีน้ำมันเป็นตัน เราเทมันและจุดไฟได้ แต่เพราะเราไม่มีมี เราไม่มีทางเลือกนอกจากเดินไปด้วยตัวเอง

「พวกนั้นในแนวหน้าจะถือคบเพลิง และมันจะยากกว่าที่จะเหวี่ยงหอก ทำให้มันง่ายกว่าที่จะชักดาบเมื่อมันกระโดดใส่นาย!」

ตามคำสั่งของซีเลีย เหล่าทหารเข้าไปในถ้ำ

「พวกันน่าจะทวีคูณในถ้ำ ดังนั้นนั่นเป็นทำไมที่พวกมันไม่ถูกสังเกต」

「มันน่าจะเป็นอย่างนั้น จากที่หนูเห็น มันไม่มีสัญญานของการขุด ดังนั้นมันน่าจะเป็นถ้ำใหญ่ธรรมชาติ」

พวกมันสร้างรังในที่ที่มีปัญหาแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่า ทันทีที่เราเข้าไป หนึ่งในพวกมันกระโดดออกมาใส่ผมจากด้านข้าง และเมื่อผมขยี้มันด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง น้ำแปลกบางอย่างออกมาจากมัน ก็อบลินนั้นสกปรกและน้ำจากตัวของมันเหม็น ผมควรจะปล่อยเรื่องนี้ไว้ให้ลีโอโพลต์

ถ้ำใหญ่และลึก แต่โครงสร้างของมันเรียบง่ายและค่อนข้างเดินตรงๆได้ เมื่อเราผ่านทางเดินแคบๆ ที่แคบพอที่ไม่มีคนจะผ่านได้เมื่อยืนเรียงกัน เรามาถึงห้งอใหญ่ที่มีช่องเปิดมากขึ้นเพื่อนำไปที่ห้องข้างเคียง ในที่ใหญ่นั้น มีฉากที่ผมรอมานานแล้ว

「คร่าวๆ……500 มันเก่งกว่าในที่ที่ไม่มีต้นไม้ ไม่ใช่เหรอ?」

ซีเลียและทหารดูค่อนข้างท่วมท้นจากจำนวน

「กิกีกกกกี้—!!」

「กยยยยยี้!!」

เสียงแหลมที่น่ารังเกียจเหล่านั้นมันค่อนข้างไม่น่าพึงพอใจ

「หัวหน้า……ไม่ว่ายังไง……นี่มันมากเกินไป……」

ปีปี้ถือธนูของเธอพร้อมและเข้ามาใกล้ข้างผม

มากเท่านี้มนัไม่มีอะไร ในความเป็นจริง มันพอดิบพอดี มันน่าผิดหวังมากกว่าถ้ามันี 100 ตัวรอเราอยู่และงานของเราจบหลังจากที่เราแต่ละคนขยี้สัตว์ประหลาดสองตัว

「ปีปี้ ยืนข้างหลังและสนับสนุนด้วยธนู ซีเลีย ปกป้องปีปี้」

「แต่ ถ้างั้น-!」

ผมกำหอกผมด้วยกำลังทั้งหมดของผม เพดานมันค่อนข้างสูง ดังนั้นมันดูไม่เหมือนว่าหอกผมจะไปขูดกับมันเมื่อผมเหวี่ยงมันไปรอบๆ

「ไปยืนข้างหลัง พ่อจะเหวี่ยงด้วยกำลังทั้งหมด」

เมื่อผมยิ้มและจับหอกด้วยสองมือ ทหารใกล้ๆรีบสร้างระยะระหว่างเรา ผมเดาว่าพวกเขาจะหลบผมจนกว่าผมจะหันหลังของผมให้ศัตรู

「ประมาณ 10 ต่อคน ไป! ล้างบางพวกมัน!!」

「โอออออออ้–!!」

ทหารตะโกนและก็อบลินก็ส่งเสียงแหลมที่ดังกว่าในการตอบ ยืนอยู่ข้างหน้า ผมพุ่งเข้าตีและให้ศัตรูชิมรสชาติของการเหวี่ยงครั้งใหญ่ด้วยหอก

「ดอรย่าา!!」

ด้วยการเหวี่ยงเต็มๆ ด้วยสองมือ กลุ่มที่อัดกันห้าตัวเพื่อที่จะโจมตีผมกระจายเป็นชิ้นส่วนที่เละเทะทั้งหมดทีเดียว ชิ้นที่ใหญ่กว่า บินไปสู่ก็อบลินตัวอื่นและโดนพวกมัน ทำให้มันล้ม การล้มในหมู่ฝูงชนของมิตรที่พุ่งเข้าตีนั้นถึงตาย พวกมันถูกขยี้เป็นของกึ่งเหลวไร้รูปร่างภายใต้เท้าของพวกมัน ผมทำสำเร็จในการฆ่าพวกมัน 10 ตัวด้วยการเหวี่ยงเพียงครั้งเดียว

ผมนำหอกเข้ามาใกล้กับผม หลังจากที่เหวี่ยงมัน และเป็นอีกครั้งที่เตรียมตัวสำหรับการเหวี่ยงเต็มกำลังอีกที ครั้งนี้ หมุนทั้งตัวของผมด้วย เพื่อที่จะเป่าศัตรูไปทุกทิศทาง มีบางตัวที่กระโดดใส่อกผม แต่เตะทีเดียวมันก็สลบ ทำให้มันหยุดการเคลื่อนไหว สำหรับก็อบลินที่สูง แค่ 1 ม. การเตะจากรองเท้าบู้ตติดเหล็กควรจะเป็นการโจมตีถึงตาย

「อย่างที่คาด มันมีเยอะแหะ!」

พวกมัน 100 ตัวล้อมรอบๆผม มันไม่ได้ทรงพลังหรือรวดเร็ว แต่มันมันล้นมือได้สำหรับคนคนเดียวที่จะจัดการ

「บางทีชั้นจะใช้นี่」

ผมถือหอกด้วยมือเดียวและใช้อีกมือเพื่อจับก็อบลิ้นที่ดิ้นอยู่ มันสั้นไปนิดหน่อย แต่ผมใช่มันเหมือนกระบองได้ แม้ว่ามันจะพัง มีมากมายที่จะมาแทนมัน

ผมอาละวาดระหว่างที่เปลี่ยนกระบองแล้วเปลี่ยนกระบองอีก ขยี้พวกลูกกระจ๊อกลงแทนที่จะฟันมัน หลังจากที่ขาของกระบองที่สามขาดหลุด

ดไป ศัตรูหยุดเข้ามาหาผมตรงๆ

「กกกกกกี้!」

ตอบสนองกับเสียงข้างหลังผม ผมบิดตัวผมเพื่อหลบหอกที่แทงใส่ผม ผมจับและทำลายปลายของหอก ซึ่งเป็นแค่ของคนป่าที่ทำจากการลับคมหินชบนไม้ ทำให้ก็อบลินมีสีหน้าของความกลัวสุดขีดอย่างชัดเจนบนหน้าของมัน ระหว่างที่คิดว่าพวกมันจริงๆแล้วอาจจะมีความฉลาดมาก ผมใช้ปลายของหอกกเพื่อแทงหัวมัน

เมื่อผมหลบก็อบลินอีกตัวที่พุ่งเข้าใส่ผม มันสะดุด และล้มไป ผมพักเท้าของผมบนหัวมันและดูรอบๆผม มันดูเหมือนผมพุ่งเข้ามาไกลเกินไปข้างหน้า และแยกตัวของผมเองจากคนอื่น ทำให้ทหารถูกล้อม ซีเลียตะโกนอย่างกังวล แต่ผมมีเวลาที่มีความสุขในการต่อสู้อย่างคาดไม่ถึงที่นี่

สภาพโดยรวมของการต่อสู้มันไม่ได้แย่ มันมีไม่กี่คนที่ได้รับบาดเจ็บและถอยไปที่ทางเดินที่นำไปสู่ทางเข้า แต่แม้ว่าถูกล้อมโดยความต่างของจำนวนที่มาก มันไม่ได้ดูเหมือนว่ารูปแบบจะแตกออก พวกเขาเรียงหอกยาว 2 ม. ในรูปแบบกล่อง และโจมตีศพค่อนข้างมากกองยู่ที่เท้าของพวกเขา ถ้าพวกเขายังทำต่อไปได้แบบนี้ มันจะง่ายขึ้น ในไม่นาน

「กยยยยยยยี้–!! กยยยยยี้—!!」

อุ้ปส์ ผมลืมไปว่าเท้าของผมยังอยู่บนหัวของมัน ผมลงน้ำหนักที่เหลือของผมไปที่เท้าเพื่อขยี้กระโหลกของก็อบลินและสำรวจรอบข้าง ก็อบลินพยายามอย่างต่อเนื่องที่จะเลียนแบบผมด้วยการร้องเสียงแหลมของพวกมัน แตไม่พยายามที่จะกระโดดใส่ผม เป็นการทดสอบ ผมแทงหอกใส่พวกมันและฆ่าสองตัว แต่พวกมันแค่ทำให้วงกลมกว้างขึ้น มันเป็นเวลาที่ดีที่จะกลับไปหาซีเลีย ผมเดาว่า

「เอเกอร์-ซามะ! เห้อ! อย่าแค่พุ่งเข้าไปที่นั่นและทำเกินไปขนาดนั้น!!」

「พ่อโอเค สถานการณ์เป็นยังไง?」

「บาดเจ็บ 8 คน สองอยู่ในอาการสาหัส」

พวกเขาโดนเอาชนะค่อนข้างมาก แต่จำนวนของศัตรูเสียหายไปอย่างชัดเจน แค่ผลักดันอีกครั้งหนึ่ง

「ชั้นจะซื้อโสเภณีให้พวกนั้นที่รอดชีวิตคนที่ฆ่าเยอที่สุดจะได้โสเภณีระดับสูงหลายคนเพื่อสร้างความบันเทิงให้พวกเค้า!」

เหล่าทหารส่งเสียงเชียร์และเรียงหอก เมื่อพวกที่หมดแรงและไม่มีแรงจูงใจเหมือนเอ็นเหี่ยวๆ ได้พลังกลับมา และชี้ความสนใจออกไป

「เดินหน้า! ดันมันกลับไป!」

เหล่าทหารแทงไปข้างหน้าและถอยหลังจากคำสั่ง และศัตรูทรุดลงไปต่อหน้าพวกเขา ทีละตัวทีละตัว พวกเขาได้ฟื้นระยะที่เสียไปในตอนเริ่ม และเริ่มเดินไกลขึ้นกว่าเดิม จำนวนของก็อบลินลดลงไปอย่างต่อเนื่อง และมันเริ่มตัดสินใจไม่ถูก เมื่อพวกมันพยายามที่จะวิ่งแต่ไปไม่ได้ เพราะหลังจากนั้นมันรับรู้ว่าทางออกเดียวที่พวกมันหนีได้อยู่ข้างหลังของเรา

「ฟฟฟู่-!」

「ย้าา!」

ศัตรูถูกดันกลับไป พวกมันบางตัวเป็นบางครั้งบางคราว ใช้พวกของตัวเองเป็นที่ยืนและพยายามจะกระโดดข้ามกำแพงของหอก อย่างไรก็ตาม มันถูกยิงลงจากอากาศไม่จากมีดของซีเลีย ก็เป็นลูกธนูของปีปี้ ถูกลดค่าไปเป็นวัตถุที่หล่นที่น่าสมเพช

ผลของการต่อสู้ได้ถูกตัดสินแล้ว และแค่เมื่อผมคิดว่าสิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือฆ่าพวกมันทุกตัว ขวานใหญ่ฟันกำแพงหอกและทำพวกทหารล้มไปที่ก้น

「มันตัวใหญ่……」

「ตัวนี้เป็นบอสเหรอ?!」

「ไม่ว่ายังไง เค้าตัวใหญญ่!」

「ดูเหมือนบอสในที่สุดก็ทำการปรากฏตัว」

ผมยิ้มให้ซีเลีย แต่เธอจ้องบอสด้วยตาของการดูถูก

「ไอ้เวรแสน……สกปรก」

บอสมันประมาณขนาดเท่าๆกับผม มันคล้ายกับฮ็อบก็อบลินยกเว้นว่ามันใหญ่กว่า อย่างไรก็ตามมันไม่ใหญ่พอที่จะเป็นอะไรที่พิเศษ ปัญหาในตัวศัตรู ที่ใส่ชุดเกราะเหล็กคือสิ่งที่อยู่ระหว่างขาของมัน เอ็นที่ใหญ่ของมันเหวี่ยงไปรอบๆ

ก็อบลินปรกติไม่ได้พยายามจะปกปิดบริเวณหว่างขาของมันเป็นพิเศษ ดังนั้นคุณพูดได้ว่าพวกมันเปิดเผยตัวพวกมันเองด้วย แต่ตัวนี้มันใหญ่กว่าอย่างชัดเจน

ซีเลียทนภาพที่ก้าวร้าวเช่นนี้ไม่ได้ และโยนมีดของเธอ – หนึ่งเล่มเด้งออกจากเกราะ และอีกหนึ่งเล่มถูกปัดด้วยขวาน มันปรากฏว่าก็อบลินตัวน้เป็นบอสโดยมีพื้นฐานจากทักษะของมัน และไม่ใช่แค่เพราะมันมีเอ็นที่ใหญ่ ถ้าเขากวาดมาข้างหน้า เขาอาจจะฆ่าทหารบางคน

「กุโออออ้」

บอสมองดูซีเลีย คนที่โยนมีด และเอ็นของเขาบวมขึ้น มันริงที่ซีเลียเป็ผู้หญิงที่ดี ที่คุณรักที่จะได้ทำเธอ แต่การกระทำเช่นนั้นสมควรตายเป็นพันครั้ง

「พ่อจะทำมัน ยืนข้างหลัง」

「จุดสำคัญที่สุด มันแค่ขนาดแขนของเด็ก! ได้โปรดทำให้เค้าเห็น ว่าเอเกอร์-ซามะมันเท่าแขนผู้ใหญ่!」

หนูจะบอกพ่อให้พ่อโชว์มันออกไปที่นี่หรือ? หลังจากที่ซีเลียตะโกน เธอรู้ว่าเธอประกาศความคุ้นเคยกับสมาชิกที่เหนือกว่าของผม และเธอเปลี่ยนเป็นแดงเข้ม

ลูกกระจ๊อกก็อบลินตัวอื่นๆเห็นได้ชัดว่ามันไม่มีคววามกล้าที่จะโจมตีผมอีกต่อไป และซ่อนข้างหลังบอสระหว่างที่ตะโกน เมื่อผมเอาชนะเจ้านี่ ที่เหลือจะถูกกวาดล้างอย่างง่ายดาย

「ฟฟฟู่-!」

「กุโกกกก้」

ไม่มีความจำเป็นต้องประกาศชื่อเมื่อเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ ในลมหายใจเดียว ผมพ่งเข้าตีไปข้างหน้าพร้อมการแทงที่เล็งไปที่คอของมัน แต่มันกันการโจมตีโดยการหันขวานไปด้านข้าง ตามนั้นไป ผมก็เล็งที่หน้าอกและท้องด้วย แต่การโจมตีทั้งสองได้ไปพบกับขวานของเขา เพราะมันไม่ได้ถือโล่ เขาเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว

ผมอยู่ในความชื่นชม กับสิ่งที่มันน่าเกลียดได้ขนาดนี้ แม้อย่างนั้นมันมีทักษะมากขนาดนี้ ก็อบลินเหวียงขวานของมันคิดว่าผมลนลานผมเหวี่ยงหอกของผมเพื่อไปเจอกับอาวุธของเขาด้วยใบมีดของหอก ทันทีที่ผมทำอย่างนั้น เขาลื่นไปข้างหลัง และเสียสมดุลย์ไป

พลังข้างหลังการเหวี่ยงหอกของผมเทียบไม่ได้กับการแทง ไม่ต้องพูดถึงหอกของผมน่าจะหนักกว่าขวานของเขา ความเป็นจริงที่ว่าเขาพยายามจะแข่งขันกับผม ในความแข็งแกร่ง มันหมายถึงจุดจบของเส้นทางทั้งหมดสำหรับเขาแล้ว

ในพริบตา ผมฟันครั้งที่สองและครั้งที่สามลงไปซ้ำๆ และแม้ว่าเขากันพวกมันได้อย่างไรก็ไม่รู้ การก้าวของมันไปข้างหลังทุกครั้ง การโจมตีเต็มกำลังครั้งที่สี่ ทำขวานของเขาแตกกระจาย และทิ้งก็อบลินลงไปที่เข่าในเวลาเดียวกัน

「กุโออออ้!!」

เขาเอื้อมไปหากระบองสำรองที่เอวในความตื่นตกใจ แต่วัตถุไม้นั้นจะไม่สามารถกันการโจมตีของผมได้ กระบองแยกออกมันสองชิ้น และมือขวาของเขาถูกฟันออกไป

「ก้าาาาาาาาา!!!」

มันสรุปแล้ว ไม่รู้ว่าผมควรจะฆ่าเขาดีไหม แต่ยังมีก็อบลินเหลืออยู่มากมาย ผมต้องทำให้พวกมันรู้ว่าบอสของมันตาย และเปลี่ยนมันให้เป็นหนูที่ติดกับดัก

ผมเหวี่ยงหอกลงไปที่หัวของบอส ขณะที่เขาถือมือที่ขาดของเขา หอกกระแทกกับพื้นและหลังจากความเงียบชั่วครู่ บอสแยกแนวตั้งครึ่งหนึ่ง น้ำจากตัวของมันและเครื่องในของมอนสเตอร์ไหลออกมา และกลิ่นที่เลวร้ายอย่างมหาศาลลอยไปในอากาศ ก็อบลินทียืนอยู่ข้างหลังบอสไม่ส่งเสียงและมองดูในความตกใจ พวกมันไม่มีเจตนาใดๆที่จะสู้

「ขยี้ที่เหลือ」

「ทุกคนพุ่งเข้าตี! ฆ่าพวกมันทั้งหมด!!」

ตามการตะโกรของซีเลียทหารพุ่งไปข้างหน้าสู่ก็อบลินที่พยายามจะหนี สรุปการต่อสู้ที่ชนะแล้วอย่างชัดเจน ในบริเวณใต้ดินที่ไม่มีที่ไหนจะให้วิ่งไป ทหารไล่ตามก็อบลินเหมือนพวกเขาเล่นวิ่งไล่จับ และจากนั้นเปลี่ยนพวกมันเป็นศพ ไม่นานบริเวณนี้ก็เกลี้ยงจากมอนเตอร์ที่มีชีวิตใดๆ

—————————————————————

「พ่อมั่นใจแล้วว่าทั้งหมดได้ถูกขยี้แล้ว แต่ไปตรวจถ้ำข้างๆเผื่อไว้ เราได้สร้างความทรงจำที่เหม็นๆด้วยกัน มันจะเป็นเรื่องน่าหดหู่ถ้าถ้ำนี้กลับไปสภาพดั้งเดิมหลังจากครึ่งปีให้หลัง」

「ค่ะ เราจะแยกกันและค้นหา! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเราจะให้พ่อรู้!」

ทหารแบ่งพวกเขาเองเป็นกลุ่มๆและยืนยันบริเวณ ถ้ำที่เหลือส่วนใหญ่ใช้เป็นห้องเก็บของสำหรับเนื้อที่เน้า หรือเป็นส้วม แต่ปัญหามากกว่านั้น ขึ้นมา

「อุว้าาาาาา!!」

「ไฟฟฟฟ-」

ทหารสองคนติดไฟและกลิ้งกลับมาที่ห้องใหญ่

「เกิดอะไรขึ้น นายไปเจอหม้อน้ำมันเหรอ?」

ทหารที่เหลือออกันและปัดไฟออก แต่พวกเขาสองคนได้รับความเสียหายจากการไหม้ที่ค่อนข้างมาก

「ก็อบลินอยู่ข้างใน-! มันใช้เวทย์ได้!」

ก็อบลินที่ใช้เวทมนตร์ สัตว์ประหลาดที่ลึกลับอย่างนั้นมีตัวตนอยู่หรือ? ผมมองดูซีเลียและปีปี้ พวกเธอทั้งสองคนส่ายหัว

ทหารมองมาหาผมด้วยความกลัวสุดขีด เพราะทั้งหมดผมเป็นคนที่มีอำนาจสูงสุด และมันจะไม่ใช่ความทรงจำที่ดีสำหรับนักเวทย์แต่มันช่วยไม่ได้

「ขออภัยที่รบกวน!」

ผมทักทายแม้ว่ามันจะไร้สาระ เมื่อผมเข้าไปในห้องเล็กๆ ผ่านรูข้างๆ ลูกบอลไฟยิงมาเพื่อทักทานผมกลับ ไฟเวทมนตร์……โดนก็อบลินที่แทงอยู่ที่หอกของผม และเริ่มไหม้ มันไม่รู้สึกเหมือนบางอย่างที่จับต้องได้ แต่เพียงแค่ไฟถูกโยนมาที่ผม ทุกอย่างยังอยู่ในความคาดหมายถ้าอย่างนั้น

ยังมีระยะอยู่ประมาณหนึ่งระหว่างผมกับก็อบลิน ที่ยิงเวทมนตร์จากข้างหลัง ดังนั้นแม้ว่าผมวิ่งไปหาสัตว์ประหลาด ผมจะกลายเป็นลูกบอลไฟก่อนที่ผมจะมีโอกาสโจมตี ผมโยนหอกได้ตลอด แต่ผมจะมีปัญหาที่ต้องดึงหอกของผมออกมาจากก็อบลิน

ดังนั้น ผมใช้มือฝั่งตรงข้ามเพื่อหยิบหินและโยนมันน้ำหนักมันประมาณเท่ากันกับหอกผม และมันเป็นหินที่ไม่มีรูปทรง แต่มันจะค่อนข้างเป็นกาารกระแทกถ้ามันโดน หินลอยไปเป็นแนวนอนผ่านอากาศสู่เป้าหมาย

เมื่อผมโยนหินไปที่ก็อบลิน มันยื่นมือออกมาเพื่อพยายามจะกันมัน แต่หลังจากที่ทำให้มือหักทั้งสองมือ แรงส่งของหินขนตัวมันไปที่หัวของก็อบลิน และทำกระโหลกมันแยกด้วยเสียงทื่อๆ มันเป็นเรื่องตลก ที่ว่าผมสามารถที่จะกำจัดผู้ใช้เวทมนตร์ได้โดยการโยนหิน ผมไปตรวจดูเผื่อไว้ แต่ทั้งสองมือและขากระตุก ความตายของมัน ค่อนข้างจะถูกยืนยันแล้ว

「,,,,,,แม้ว่าพ่อจะไม่ทำอะไรที่อุกอาจมาก ปีปี้หรือหนูจะจบมันแล้ว」

อย่าพูดอะไรที่ไร้สาระน่า ผมจะมีปัญหาถ้าผิวสวยๆของเธอไหม้

「แต่ นี่มัน……หนังสือ? ก็อบลินที่มีหนักสือ?」

「บางอย่างเหมือนเวทมนตร์ต้องการความรู้มาก พ่อไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลย」

เราทำอะไม่ได้โดยการแค่คิดเกี่ยวกับมัน เราควรจะค้นหาถ้ำนี้อย่างรวดเร็วและออกไปจากที่เหม็นๆอย่างนี้ แต่นั่นไม่ใช่อย่างเดียวที่แปลก

「ดะ-! ดูนี่!!」

「เฮ้! เธอโอเคมั้ย!?」

ภาพที่ไม่น่าเชื่อคลี่คลายออกมาต่อหน้าต่อตาเรา ในที่ที่ค่อนข้างใหญ่

「ช่างโหดร้าย……」

「…………」

แม้ว่าในถ้ำที่เหม็นๆนี้ มีกลินที่ชัดเจน……กลิ่นที่เหม็นนี้ลอยไปรอบๆถ้ำ โหดร้ายพอที่จะบิดจมูก และมีผู้หญิงมากกว่า 100 คนนอนตะแคงอยู่เพราะเธออัดกันไม่พอในถ้ำ ทั้งหมดเปลือยเปล่าและมองเราด้วยตาที่ตายแล้ว น้ำที่รวมอยู่ที่พื้น น่าจะเป็นอสุจิของก็อบลินพวกมันต้องเพิ่งทำมาไม่นาน เพราะมีผู้หญิงหลายคนที่มีอสุจิสดๆหยดจากหว่างขาของพวกเธอ

「……เรียกทุกคนมา เราจะช่วยพวกเธอออกไป」

ทหารอุ้มผู้หญิงที่ปกคลุมไปด้วยน้ำที่สกปรก แต่ผู้หญิงมองเราด้วยตาที่ว่างเปล่าและแยกขาของพวกเธอออกด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง

「กึก กลิ่นมัน……」

「เหม็นอะไรขนาดนี้」

ข้างบนที่พวกเธอถ่ายน้ำออกมาและของที่สกปรกได้ถูกยาไปบนพวกเธอ พวกผู้หญิง ที่ถูกข่มขืนโดนก็อบลินอย่างต่อเนื่องอยู่ในสภาวะที่โหดร้าย ทหารไม่มีแม้แต่ใจว่าให้คิดใคร่พวกเธอ

「พาพวกเธอไปข้างนอกก่อน และตั้งกลุ่มล่วงหน้ากับคนประมาณสิบคน และตรวจพื้นที่รอบๆ……และรายงานมาถ้ามีลำธารหรือบึง」

ในเวลานั้น หนึ่งในผู้หญิงจับท้องของเธอในความเจ็บปวด

「มันเจ็บ! มันจ็บ มันเจ็บ!! ชั้นไม่อยากได้อย่างนี้……ชั้นไม่อยากจะคลอด! ชั้นไม่อยากได้มันนนนนน!!」

หลังจากการกรีดร้องที่ทนไม่ได้ และเสียงแหลมที่ขูดหู ผมได้ยินเสียงร้องที่คุ้นเคยของเด็ก

ผู้หญิงได้คลอดลูกของก็อบลิน มากกว่านั้น การร้องเดียวกันจากห้องด้านหลังเริ่มทำงนประสานกัน เมื่อเด็กคนแรกร้อง เมื่อผมแยกผ้าที่เยินแล้วและมองข้างในห้อง ลูกก็อบลินใกล้กับร้อยตัวและก็อบลินที่ขนาดเท่าเด็กเล็กๆ คลานไปรอบๆ

「อุรรรรรรร!!」

หนึ่งในทหารรับมือฉากนั้นไม่ได้และอ้วกออกมา งี้นี่ก็เป็นคำตอบที่ว่าทำไมก็อบลินมันแพร่พันธุ์ได้เร็ว

「เร็วเข้าและนำผู้หญิงออกไปข้างนอก……จากนั้นใช้บางอย่างเพื่อผนึกหน้าห้องนี้ เมื่อผู้หญิงทั้งหมดออกไป จุดไฟใส่มัน」

มันเป็นเวลานานแล้วตั้งแต่ผมเห็นฉากที่น่าขยะแขยงแบบนี้ ผมเตะก็อบลินตัวเล็กๆด้วยเท้าของผมไปตลอดทางถึงหลังห้อง อุ้มผู้หญิงขึ้นไหล่ทั้งสองของผม สีหน้าของทหารที่มีความสุขกับชัยชนะก่อนหน้า หายไป และแค่เคลื่อนไหวในความเงียบงัน

—————————————————————

ผมนั่งที่ตอไม้ขณะที่ผมมองควันที่พวยพุ่งขึ้นมาออกมาจากถ้ำที่น่ารังเกียจเมื่อนปล่องควัน ไฟกระจายไปทั่วข้างในของถ้ำ เผาทุกสิ่งสทุกอย่างที่ติดไฟได้ เปลี่ยนข้างในของถ้ำ เป็นนรกลุกไหม้ที่แผดเผา น้ำมันได้ถูกเทไปทุกที่ โดยเฉพาะในห้องที่ใช้เพื่อสืบพันธุ์ ก่อนไฟจะถูกจุด

「เฝ้าดูและทำให้มั่นใจว่าไม่มีอะไรออกมา」

เมื่อผมสั่งการทหารและมุ่งหน้าไปที่บริเวณที่ผู้หญิงที่ถูกช่วยอยู่ เหล่าผู้หญิงได้สติกลับคืนมาอย่างช้าๆหลังจากที่สูดกลิ่นของป่าและอาบในแสงแดด

「พวกเธอเป็นยังไง พวกเธอพร้อมที่จะพูดมั้ย?」

「มันเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเธอส่วนใหญ่ แต่หลายคน……」

ผมคุยกับผู้หญิงที่ดูเหมือนเธอโอเค

「ก็อบลินมันถูกฆ่าทั้งหมแล้ว เธอพร้อมที่จะพูดรึยัง?」

「……ได้ ได้ หนู- หนู- หนูโอเค อ-อ-อย่างไรก็ไม่รู้」

ผมใช้ผ้าเช็ดตัวเปียกเพื่อเช็ดหน้าของเธอและเทน้ำให้เธอดื่ม ผู้หญิงสามารถที่จะสงบลงและรวบรวมสติของเธอ

「ขอบคุณ……หนูโอเคแล้วตอนนี้……」

「ได้เลย งั้นทำไมเธอได้ถูกจับที่นั่นล่ะ?」

「หนูอยู่……ระหว่างวิ่งหนีจากความอดอยาก เมื่อหนูถูกโจมตี……และพวกผู้ชายถูกฆ่า……」

「แล้วผู้หญิงคนอื่นล่ะ?」

「หนูไม่รู้! เมื่อท่านถูกพาไปที่นั่น ท่านจะโดนข่มขืนและไม่มีแม้แต่เวลาที่จะพัก! หนูโดน……โดยพวกมันห้าตัว! และพวกมันห้าตัวเกิด!!」

มันจะดีกว่าถ้าผมจะหยุดฟังตอนนี้ ผมควรจะให้พวกเธอกลับไปที่หมู่บ้านของพวกเธอก่อนและให้พวกเธอพัก

—————————————————————

มันไม่ได้ไกลจากหมู่บ้าน แต่มันไม่มีผู้หญิงหลายคนที่เดินได้ด้วยตัวเอง พวกเธอไม่ใช่แค่ขี่อยู่บนหลังม้า แต่ยังถูกอุ้มที่หลังของทหาร เมื่อเวลาที่เราไปถึงหมู่บ้าน มันเป็นตอนกลางคืนแล้ว

「ผู้หญิงเป็นยังไงบ้าง?」

「พวกเธอหลับเป็นท่อนซุง พวกเธอเหนื่อยมากทั้งกายและจิตใจ」

ชาวบ้านไม่เต็มใจที่จะยอมรับผู้หญิงตอนแรกเพราะกลิ่นที่แย่ แต่ผมหุบปากพวกเขาด้วยการจ้องครั้งเดียว โชคดีที่ มันเป็นเวลาฤดูร้อน พวกเธอเลยเทน้ำจากบ่อน้ำเพื่อล้างตัวได้ แต่ยกเว้นว่าพวกเธอจะทำอย่างนั้นอย่างทั่วถึง พวกเธอจะลบกลิ่นไม่ออก เพิ่มเติมจากนั้น ผู้หญิงจะอยากนอนมากกว่าที่จะล้างตัว ดังนั้นพวกเธนอนเหมือนหมดสติ

「มันมีแม่น้ำเล็กๆบบนทางกลับ ให้ทุกคนล้างตัวพวกเธอเองที่นั่น มันไม่ใช่แค่มันไม่สะอาด พวกเธอจะป่วย

「ครับ……เมื่อผมนับมันประมาณ 150 คนมันน่าทึ่งว่ามากเท่าไหร่ที่มารวมกัน」」

จากกรายงานที่กระจัดกระจายจากผู้หญิง พวกเธอไม่ได้ถูกพามาที่นี่ทั้งหมดทีเดียว พวกเธอหลายคนอยู่ระหว่างการย้ายจากเทรียมาดินแดนของผมในกลุ่มเล็กๆก่อนที่จะถูกโจมตีโดยก็อบลิน

「มันจริงที่ว่าก็อบลินใช้ผู้หญิงเพื่อการแพร่พันธุ์แต่……ปรกิแล้วพวกมันจะไม่สามารถรวมพวกเธอได้หลายร้อย เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงมากมายจะเดินทางคนเดียวโดยไม่มีผู้คุ้มกันใดๆ」

จำนวนของผู้หญิงที่รวมกันมากจะท้องทีละทีละคน และก็อบลินจะเพิ่มจำนวนทันที มันใช้เวลาลูกก็อบลินประมาณหนึ่งเดือนเพื่อจะเกิดหลังจากที่ผู้หญิงท้อง และเด็กจะเป็นผู้ใหญ่ในสองอาทิตย์ถ้าผู้หญิงร้อยคนท้อง จำนวนของพวกมันจะไปถึงพันในพริบตา เหตุผลที่มันหยุดแค่ผู้หญิงร้อยคนมันเพราะการกินเนื้อกันเองเนื่องจากขาดอาหาร การต่อสู้ภายในเนื่องจากการดิ้นรนของพลังระหว่างสหาย

「แม้แต่ช่วงเวลานี้ ก็มีผู้หญิงที่ท้อง ก่อนที่เราจะพาพวกเธอไปที่หมู่บ้าน เราต้องทำบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนั้น」

「ส่งการเตือนล่วงหน้าและให้ชายคนสนิทมา ถ้าก็อบลินเกิดพวกเธอจะเสียที่อยู่」

「เอเกอร์-ซามะ พ่อมีเจตนาที่จะพาผู้หญิงกับไปกับพ่อเหรอ?」

มันไม่มีทางเลือกอื่น ชายที่อยู่ด้วยกันและพาพวกเธอมาที่นี่ ทั้งหมดถูกฆ่าแล้ว และพวกเธอส่วนใหญ่ไม่มีแม้แต่ญาติ

「หนูเดาว่าอย่างนั้น……มันช่วยไม่ได้」

「มันไม่มีอะไรให้ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน ตราบใดที่ร่างกายพวกเธอฟื้น พ่อจะปลอบโยนหัวใจพวกเธอทีหลัง」

「นั่นแหละที่หนูกังวล!!」

「หัวหน้า ในที่สุดนายก็จะหลับนอนหมู่กับผู้หญิง 100 คนเหรอ? ปีปี้อยากจะเข้าร่วมด้วย!」

ผมโอบกอดพวกเธอสองคนเมื่อพวกเธอเริ่มเอะอะกระทันหัน

ตราบใดที่ผมทำได้ ผมจะปกป้องพวกเธอทั้งหมด

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูร้อน

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์ ราชาของภูเขา

กองทัพใต้บัญชาการ: กองทัพอิสระตะวันออก 2000 กองทัพส่วนตัว 3000 ทหารม้าธนู 500 มากที่สุด 6000

สินทรัพย์: 6900 ทอง (5800) (วัตถุดิกิจการภายใน -100 ทอง) (ค่าใช้จ่ายแรงงาน -200)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), ริต้า (แม้บ้าน), แคทเธอรีน (ลามก), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่า), โยกุริ (แค่กินอาหาร), เคซี่ (ผี)

ลูก: ซู , มิว, เอคาเธอรีน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (อุปถัมภ์)

เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, มิตตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 53, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu